| : να σας ενημερώσουμε ότι αυτή τη φορά δεν θα δοθούν βεβαίωσης, παρακολούθησης, γιατί την άξατε την μπάνκα στον αέρα, ερχόσασταν χωρίς αιτήσεις και είναι μια ευκαιρία καλή να θυμίσουμε ότι το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Δήμου Αλήμου λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Όταν ανακοινώνονται ομιλίες και διαλέξεις ή προμηθευόμαστε το έντυπο και το καταθέτουμε στη βιβλιοθήκη ή στέλνουμε το έντυπο με email σε τρία email που αναγράφονται στις αφήσες ή που αναγράφονται στο... Αλλά επειδή ο κύριος Δανέζης, όπως πάντα, έχει το κοινό του που δεν μπορούμε να το δυσαρεστούμε. Καταργήσαμε όλες τις διαδικασίες, δεν τηρήσαμε το παρουσιολόγιο. Ως εκ τούτου, εάν κάποιος θέλει βεβαίως παρακολούθηση, μπορεί να περάσει από Ιωνίας 24 στη βιβλιοθήκη και να την ζητήσει. Ένα είναι αυτό. Ένα δεύτερο είναι, εδώ ο κυρίος αντιδίμαρχος φωνάζει να σας θυμίσω ότι τις εκδηλώσεις που θα γίνουν... Σιγά το είπε, σιγά το είπε λοιπόν. Να σας θυμίσω τις εκδηλώσεις που θα λαβουν χώρα στο Δήμο. Τα κούλουμα, την Καθαρή Δευτέρα στο Λόφο Πανή, τη συναυλία, τη μεγάλη παρέλαση την Κυριακή στην Καλαμακίου και την συναυλία του Μύρωνα Στρατή και της Μαλού στην Παρασκευή στο Μέρια Ρόνι. Όμως εγώ θέλω να σας πω ότι θα είναι πραγματικά πολύ κρίμα να μην επισκεφτείτε την έκθεση που λαμβάνει χώρα στο Ιονέας 24. Είναι μια εκπληκτική, 96 συγγνώμη, το πέρασα με τη βιβλιοθήκη, με έργα Ελλήνων δημιουργών της γενιάς του 60. Είναι πάρα πολύ ωραία έκθεση και θα πρέπει να τη δείτε. Δεν νομίζω κάτι άλλο. Ώρες λειτουργίας, 9 το πρωί με 9 το βράδυ. Είναι μέχρι τις 21 Μαρτίου, αλλά είναι πολύ πιθανόν να δοθεί και παράταση και να κλείσει μετά το Πάσχα, αλλά δείτε τι. Ευχαριστούμε. Συγγνώμη, επίσης να σας πω ότι εννοείται ότι την καθαρή Δευτέρα ο κ. Δανέζης θα πάει με το χαρταϊτό του εκδρομή και δεν θα είναι στον άλλο μου. Στο Πανί θα είστε, όχι στο Καρολοσκούρ. Επομένως, η τρίτη και τελευταία διάλεξη είναι στις 26 Φεβρουαρίου. Ευχαριστώ πολύ. Γεια σας. Ελία, καλά κάνετε και δεν δίνετε βεβαίωσης, γιατί η βεβαίωση όπου και να την δείχνεις είναι ένα χαρτί για να σας απορρίπτουν, όταν έχεις ακούσει Δανέζη. Οπότε... δεν είναι προτέρημα, είναι μειονέκτημα γενικότερα. Λοιπόν, θέλω να ευχαριστήσω ακόμα μια φορά το δήμο, το δήμαρχο, κύριε Αντιδήμαρχε, Στέφανο δηλαδή. Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ. Να ευχαριστήσω την Ελία που την ταλαιπωρώ. Την ταλαιπωρώ μια βδομάδα τώρα. Τη λέω διάφορα, μέχρι να καταργήσουμε τις διαδικασίες. Ευχαριστώ όλους εσάς που είστε εδώ. Σήμερα θα θέλαμε να συζητήσουμε ένα θέμα, που τα επιμέρως κομματάκια που θα πούμε μέσα, τα συνδέσω από ένα πολύ μεγάλο σύνολο ερωτήσεων, mail που παίρνω που δεν μπορώ να απαντήσω. Και εν τέλει σκέφτομαι σήμερα να συζητήσουμε τα πάντα περί χρόνου, είτε είναι σωστά, είτε είναι ερετικά. Πάντως είναι επιστημονικά αποδειγμένα και επειδή με προκάλεσαν κάποιοι και μου είπαν ότι ξέρεις, μας λες όλα τα επιστημονικά με πειράμα και τα λοιπά και δεν μας λες τη δική σου άποψη. Θα πω και τη δική μου άποψη σήμερα, αλλά να ξέρετε πάντοτε όταν λέω προσωπικές απόψεις είναι μαχητές. Μην τις θεωρήσετε πάντοτε ότι είναι δόγματα. Μπορεί και εγώ σε ένα χρόνο, δύο χρόνια κάποια από αυτά τα πραγματάκια να τα έχω αλλάξει. Οπότε να σκέφτεσαι και εσύ πάνω σε αυτά τα οποία σας λέω είναι προσωπικές απόψεις. Βασικά το πρώτο πράγμα που θέλω να σας πω είναι το εξής. Σε κάποιους έκανα μεγάλη έτσι εντύπωση ότι θέλω να μιλήσω για φιλοσοφία. Δεν είμαι φιλόσοφος, μιλάω για σοφούς. Γιατί μιλάει ένας θετικός επιστήμονας για φιλοσοφία, δεν μιλάει για τον ίδιο λόγο που μιλάνε οι των θετικούς, τι της φιλοσοφικής σχολής. Στη φιλοσοφική σχολή η φιλοσοφία είναι ο σκοπός. Φιλοσοφία για τη φιλοσοφία, για τους θετικούς επιστήμονες και μιλάω για όλους τους μεγάλους θετικούς επιστήμονες, για οποιοσδήποτε. Διαβάζεις τα περιοδικά και τους σεύεσαι και τους εκτιμάται και τα λοιπά, μεγάλους με νομπέλ και τα λοιπά. Μας λένε στα βιβλία τους, τα οποία δεν διδασκόμαστε πουθενά, ή στα άρθρα τα οποία έχουν γράψει, χιλιάδες άρθρα, ότι ανατρέχουν πάντοτε σε φιλοσοφικά ιστορικά κείμενα για να μπορέσουν να αντιλήσουν ωραίες ιδέες, για να λύσουν τα σύγχρονα προβλήματα. Το πρώτο που θα κάνω σήμερα, για να καταλάβετε αυτή τη διαφορά που ένας θετικός επιστήμονας διαβάζει, μελετάει, είτε φιλοσοφία, είτε θεολογία, γιατί μου έχουν πει, είστε θεολογίζων, γιατί μελετάς θεολογίες. Μα δεν είσαι μεταμελετάς θεολογίες για να γίνω θεολόγος ή να παπαδέψω, όπως θα δείτε ότι μέσα σε κάποια κείμενα, τα οποία λέγονται θεολογικά, είναι βαθιά φιλοσοφικά κείμενα και μου δίνουν λύσεις για προβλήματα σύγχρονα. Οπότε θα δείτε στα λίγα αυτά που θα αναφέρω για φιλοσοφία. Θα το τονίσω εγώ να δείτε πόσα σημεία αναλυτικότατα μου έχουν πει, που σήμερα η σύγχρονη επιστήμη έχει τα αποδείξει με πειράματα. Μην με ρωτήσετε με ένα που τα ξέρανε και που δεν τα ξέρανε, οι φιλόσοφοι ή οι θεολόγοι. Δεν είμαι εγώ ούτε ιστορικός, ούτε, δεν ξέρω, ερευνητής γραφών και τέτοια πράγματα. Εγώ ξέρω ότι τα έχουν πει. Άρα λοιπόν, για να ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία ακριβώς της φιλοσοφίας, για να δούμε, περί χρόνου βέβαια πάντοτε, για να δούμε τις συμπτώσεις αυτές, τις οποίες ενδιαφέρουν ένα θετικό επιστήμονα. Ο χρόνος στην ελληνική αρχαιότητα και σ' ορφικούς, ορφικούς ύμνους. Στην ελληνική αρχαιότητα, ο χρόνος προσωποποιείται μέσω της θεότητας της αιωνιότητας και το όνομα του προήλθε από το θεό Κρόνο. Κρόνος Χρόνος. Το δρεπάνι του, σύμβολο του θερισμού, ήταν κατά τους αρχαίους και το σύνεργο για να θερίζει τα χρόνια που περνούν. Η σημασία του χρόνου αναγνωρίζεται επίσης ως βάση των ορφικών μυστηρίων, εφόσον θεωρείται γι' αυτά η αρχή του κόσμου. Εδώ θέλω να τονίσω το εξής, ας αφήσουμε τις πολλές φιλοσοφίες. Όταν ο φιλόσοφος, ο θεολόγος, ο κοινός πολίτης μιλά για το χρόνο, μιλά για τα πόσα χρόνια θα ζήσει. Δηλαδή αυτό το οποίο διερευνά, είναι τι είναι ο χρόνος που περνά και γυρνά και πεθαίνει, ο χρόνος τι είναι πριν και μετά. Υπάρχει ο πριν. Όταν λέει αν υπάρχει πριν μετά το θάνατο χρόνος, λέει παιδιά, όταν πεθάνω να πάω πουθενά. Τον εαυτούλοι του κοιτάει ο άνθρωπος και προσπαθεί να ερμηνεύσεις φιλοσοφικά και επιστημονικά το χρόνο με βάση τον ίδιο τον εαυτό του. Και όχι απλώς για να δει, δεν ξέρω επιστημονικά ή φιλοσοφικά τι είναι ο χρόνος. Από τη σχέτιση της ουσίας του χρόνου με την ατέρμονα μεταβολή και φθορά των γήνων οργανισμών, αναπτύχθηκε από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, όπως ανατολισμένη ευθύγραμη και μη ανατρέψημη εξέλιξη του χρόνου. Ο Αριστοτέλης προχώρησε ο περισσότερο διατυπώνοντας η σκέψη ότι αντιλαμβανόμαστε το χρόνο μόνο όταν έχουμε έκδυλη κίνηση. Μέσα από τη διαπίστοση αυτή, για πρώτη φορά στα επιστημονικά χρονικά, συνδέεται ο χρόνος με μία άλλη έννοια αυτή του χώρου. Θυμηθείτε τι είπαμε την προηγούμενη Δευτέρα. Ως κίνηση θεωρούμε τη μεταβολή της θέσης ενός αντικειμένου στο χώρο. Μέσα από μία τόσο απλή πρόταση ο Αριστοτέλης μας πείθει από τότε ότι υπήρχε η έσυτης αδιευκρίνης της ενότητας του σχετικιστικού σήμερα χωροχρόνου. Μου είπε λοιπόν ο Αριστοτέλης μη μελετάτε το χώρο ξεχωριστά από το χρόνο, δεν έχει καμία νόημα όταν τα χωρίσουμε αυτά και θα τα δούμε στη συνέχεια. Η κίνηση έχει την ταχύτητα. Η ταχύτητα είναι ο αριθμητής είναι ο χώρος, το μήκος και ο πανονομαστής είναι ο χρόνος. Μόνο αν βρίσκονται μαζί ενωμένα σε μία ενότητα έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης μες στο σύμπαν. Σύμφωνα με την Περιαιδεών Φιλοσοφική Αρχείο Πλάτωνας, καλή αιώνα την ιδέα του χρόνου. Όταν ακούτε τη λέξη αιών είναι πολύ πολύ πολύ νεότερο αυτό αιώνας είναι τα εκατοχρόνια. Ως αιώνα ο Πλάτωνας αλλά και όλοι οι φιλόσοφοι της περίοδας εκείνης θεωρούν το χρόνο ως ατέρμονα σαν ένα ενιαίο γεγονός μη μετρούμενον έξω από τη δυνατότητα των ανθρώπινων αισθήσεων και της μέτρησης κατά κάποιον τρόπο. Αυτός είναι ο αιώνας. Σε αντίθεση με την εικόνα του, προσέξτε την εικόνα του χρόνου, το αιώνα, αυτά που λέγαμε την περασμένη φορά, τον γεννητό χρόνο. Ονομάζει γεννητό χρόνο. Τον χρόνο που αντιλαμβάνει το άνθρωπος που μετράται σε αίτη και στα υποπολαπλάσσιά τους. Αλλά δεν με ενδιαφέρουν μόνο οι αρχαίοι Έλληνες. Για να δούμε τι λέγανε στο μυθραϊσμό. Στο μυθραϊσμό, μια αίρεση του ζωροαστρισμού, βρίσκουμε μια πλήρη αναφορά στον αιώνιο και ατέρμονα χρόνο. Κατά τη θεολογία του μυθραϊσμού, η κυριότερη θεία ιδιότητα και δύναμη ήταν ο άπειρος χρόνος, ανεφτέλους, που περιέκλειε και δημιουργούσε και κατέσρεφε τα πάντα. Από τον χρόνο δημιουργήθηκαν ο ουρανός, η γη, τα άστρα, ο oceanos και όλες οι άλλες δυνάμεις που συμμετέχουν ταυτόχρονα στην έννοια του θείου με τη μορφή του καλού. Για προσέξτε τι μας λέει. Από τον χρόνο, άειλο, μία αισθητό και τα λοιπά, άπειρο και τα λοιπά, δημιουργείται η ύλη. Άρα πριν την ύλη υπάρχει ένα γεννησουργό αίτιο όπως συζητάγαμε την περασμένη φορά. Κοιτάξτε πόσες ωραίες ιδέες που επιβεβαιώνεται σήμερα. Αυτό που λέγαμε, ο χώρος, οι κυματισμοί και όλα αυτά τα πράγματα πίσω από την ύλη. Ορθόδοξος χριστιανισμός. Ο Μέγας Βασίλειος, Επίσκοπος Κεσαρίας της Καπαδοκίας, στην πρώτη ομιλία του Συνεξαίου μου γράφει. Ο χρόνος, όπως τον εννοούν οι άνθρωποι, δεν ταυτίζεται με την κίνηση, αλλά τη μετρά μέσω του φαινομένου της φθοράς που δημιουργεί. Θα δούμε ότι έτσι το μετράμε και σήμερα, της φθοράς. Η δημιουργία έγινε άχρονα. Και ως εκ τούτο ο χρόνος δεν έχει καμία σχέση με το δημιουργό. Ο χρόνος γεννήθηκε μαζί με το ορατό σύμπαν. Δηλαδή, ο χρόνος είναι δημιούργημα. Δεν είναι αυτό που υπήρχε πάντοτε. Δεν έχει σχέση με το Θεό. Υπήρχε πίσω με τη δημιουργία του αισθητού σύμπαντος της ύλης, που λέγαμε με όλες αυτές τις διαδικασίες στην περασμένη Δευτέρα. Γεννήθηκε μετά η έννοια ακριβώς της ύλης. Ο δυτικός χριστιανισμός, ο Άγιος Αυγουστίνος, επίσκοπος Ιππώνος Βορειού Αφρικής, στο ενδέκατο βιβλίο των εξομολογήσεων αναφέρει μετάξει τον άλλον, ότι ο χρόνος δεν μετράται έξω από την ψυχή, αλλά μέσα σε αυτήν. Δηλαδή, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τη χρονικότητα μέσω ψυχολογικών διεργασιών και όχι αισθητηριακών. Λέει ότι ο χρόνος είναι δημιούργημα της ανθρώπινης φυσιολογίας. Δεν είναι έξω από την ανθρώπινη φυσιολογία κάτι, όπως ακριβώς είπαμε την περασμένη Δευτέρα. Στο Βουδισμό, στη μακρινή Ινδία ο Βουδισμός δίδασκε ότι ο εξωτερικός κόσμος, δηλαδή η αισθητή δημιουργία, αυτό που λέγαμε μετά τη μεγάλη έκρηξη, το κοσμολογικό ορίζοντα που αντιλαμβάνουν οι αισθήσεις και οι μετρήσεις μου, είναι το προϊόν μιας συνεχούς κυκλικής ροής χρόνου. Σύμφωνα με τη βουδιστική άποψη, η αίσθηση της ουσιαστικής ύπαρξης των πραγμάτων αποτελεί μια ψευδέσθηση που οφείλεται στο γεγονός ότι δημιουργούμε αυθαίρετες τομες στη συνεχή και άτομο ροή του χρόνου και του συντελούμενου εντός αυτού γύγνεσθε. Αναφέρει το γύγνεσθε που αναφέρει και ο Ηράκλητος. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, μου λέει καθαρά ότι είναι ψευδέσθηση η ύπαρξη των πραγμάτων. Αυτό που λέγαμε είναι μια εικόνα της πραγματικότητας που δημιουργείται μέσα στο κεφάλι μας λόγω της φυσιολογίας του ανθρώπου. Σύμφωνα με την ινδική φιλοσοφία, το εγώ της ανθρώπινης ύπαρξης είναι το αποτέλεσμα της συνεχούς μεταβολής πέντε σωματικών και ψυχικών καταστάσεων. Δηλαδή είναι ένα γεγονός το οποίο δημιουργείται μέσα σε αυτό το βιουπολογιστή που συζητάγαμε, που σύμφωνα με τη θεώρηση της Βουδιστικής Σχολής Χιναγιάννα διαδέχονται μία την άλλη κάθε τόσο ελαχιστότατα τρισακατομμυριοστά του 24 όρου. Και αυτό θα το δούμε στο τέλος όταν μιλήσουμε για τον βιουπολογιστή και το χρόνο σε αυτό το βιουπολογιστή που θα δείτε ότι συμπίπτει ακριβώς. Το τάο, από το τάο γνωρίζουμε ότι οι ανατολικοί μυστικιστές έβλεπαν πολύ πριν ανατείλει η εποχή του Αϊνστάιν την αδιατάραχτη ενότητα χώρου και χρόνου. Έτσι ώστε οι δύο αυτές έννοιες να βρίσκονται σε μία διαρκή και συνεχή σχέση αλληλεπίδρασης. Με τον τρόπο αυτό καμιά από τις δύο δεν μπορούσε να υπάρχει χωρίς την ύπαρξη της άλλης. Το ίδιο που είπε ο Αριστοτέλης, το ίδιο που είπε ο Αϊνστάιν στη θεωρία της σχετικότητας χώρος και χρόνος είναι ενίο πράγμα, αν σπάσουν δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος με τις ιδιότητες που καταλαβαίνουμε. Θα έχετε ακούσει περισσότερα από εσάς εκείνο του Κάπρατο Τάο και Σύγχρονη Φυσική. Ένα υπέροχο βιβλίο που συσχετίζει το τάο με την σύγχρονη φυσική και θα δείτε ότι λες και είναι αντιγραφή το ένα το άλλο σε θεωρητικό επίπεδο βέβαια. Το τάο συμπίπτει ακριβώς με αυτό που σήμερα λέγεται από τη σύγχρονη φυσική κενό. Όλη η θεωρία αυτή αποδεικνυόμουν βέβαια με πειράματα και με εξισώσεις. Ο Κάντ για να πάμε στους νεότερους. Αρνιόταν την αντικειμενική ύπαρξη της αρχής της αιτιότητας που είχε διατυπωθεί πριν 100 χρόνια από τον Καρτέσιο. Ήθελε τίποτα να μην γίνεται από το μηδέν. Αυτό που είπαμε κι εμείς δεν υπάρχει τίποτα. Υπάρχει κάτι που δεν αντιλαμβανόμαστε. Και η ανθρώπινη ματιοδοξία ότι δεν αντιλαμβάνεται το λέει μηδέν ή τίποτα. Σύμφωνα με την άποψή του ο χρόνος και ο χώρος δεν αποτελούν ιδιότητες της φύσης αλλά δυνατότητες της ανθρώπινης γνωστικής ικανότητας. Δηλαδή ότι είναι γεγονότα ο χρόνος, είναι ένα γεγονός μαζί με το χώρο που δημιουργείται από τις ανθρώπινες αισθήσεις. Δεν είναι κάτι που υπάρχει. Κοιτάξτε τι σύμπτωση όλων αυτών των πραγμάτων με αυτά που σας είπα την περασμένη φορά. Αλλά δυνατότητες της ανθρώπινης γνωστικής ικανότητας επαναλαμβάνω. Δηλαδή ο χρόνος σύμφωνα με τον Καντ είναι ένα υποκειμενικό μέσογνώσεις των πραγμάτων. Είναι μια ανθρώπινη δυνατότητα, ένας τρόπος να εκφράσουμε πράγματα για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Ο Νεύτωνας, ο αντικειμενικός χρόνος για τον Νεύτωνα εξαρτάται από τον χώρο μέσα στον οποίο εξελίσσεται. Κατά τον Νεύτωνα ο απόλυτος μαθηματικός ή αληθινός χρόνος έχει αφεαυτού την ιδιότητα να ρέει ομαλά. Χάρη στο φαινόμενο της κίνησης που γεννά το μέγεθος της ταχύτητας. Μα το ξέρουμε ότι ο Νεύτωνας διάβαζε Αριστοτέλη. Το ξέρουμε πάρα πολύ καλά, για αυτό επαναλαμβάνει το ίδιο πράγμα για την κίνηση. Και τι μας λέει, γεννά το μέγεθος της ταχύτητας, μας δίνεται έτσι η δυνατότητα να κάνουμε φανταστικές τομές στη συνεχή ροή του. Ό,τι λέει και ο Αϊνστάιν, ο χωροχρόνος, το χωροχρονικό συνεχές είναι άτμη των. Ο άνθρωπος μέσω των ιδιωτήτων ή των αδυναμιών, των αισθήσεων, κάνει πλαστές τομές, γι' αυτό αντιλαμβανόμαστε την κίνηση. Ναι, κάνει πλαστές τομές και το ξέρουμε σήμερα. Το έχουμε αποδείξει σήμερα αυτό το πράγμα. Λοιπόν, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της ύπαρσης πεπερασμένων κομματιών χρόνου, που καλύπτονται κάτω από το γενικό όρο διάρκεια. Μα ξέρουμε ότι και ο Αϊνστάιν και ο Καραθαδωρίς και όλοι αυτοί οι μεγάλοι που μιλήσανε για τη μεγάλη επιστημονική επανάσταση του 20ου αιώνα, είχαν διαβάσει όλους αυτούς. Ήταν ελάτριστοις, τους γνωρίζαν απ' έξω και ανακατωτά. Για να δούμε λοιπόν, βλέποντας, κάνοντας μια μικρή εξιστόρηση των συσχετίσεων μεταξύ της φιλοσοφίας και της σύγχρονης επιστημονικής γνώσης, καταλαβαίνουμε, γιατί μας το λένε οι ίδιοι στα κείμενά τους, ότι πήραν πάρα πολύ καλές ιδέες από αυτούς που λέμε φιλοσόφους. Μη με ρωτήσετε αυτοί που τα ξέρανε. Οι δασκαλίτες τους τα είπαν. Αλλά με ενδιαφέρει ότι αυτοί οι μεγάλοι φιλόσοφοι ή οι μεγάλοι θεολόγοι θρησκείες, δεν μας λέγαν παπαδίστικα πράγματα. Μας μιλάγαν για το χρόνο, για το χώρο, για την κίνηση, για την αδράνεια, χωρίς εξισώσεις. Από κει πήραν οι μεγάλοι σημερινοί σύγχρονοι επιστήμονες τις ωραίες ιδέες. Το πληθοριστικό μοντέλο, το πιο σύγχρονο μοντέλο που μας εξηγεί πως δημιουργεί το σύμπαν, ο Γκουθ το πήρε απ' το Δημόκριτο και μας το λέει ότι το πήρε απ' το Δημόκριτο. Για να ξεχωρίσουμε τώρα, να μπούμε εμείς στη σύγχρονη επιστημονική άποψη, πειραματικά πλέον αποδειγμένη και να λύσουμε το πρώτο πρόβλημα που έχω εκατοντάδες μέλης και όπου πηγαίνω σε πανεπιστήμια ή σε χώρος και εξειδικευμένος μου κάνουν την διαρρώτηση. Μα δεν λένε όλοι λέει ότι η τέταρτη διάσταση μπίπτει με αυτό που λέμε χρόνο και μου δείχνουν τα ρολόγια. Όχι. Πολύ απλά να το εξηγήσουμε ότι ο χρόνος δεν ταυτίζεται με την τέταρτη διάσταση. Λοιπόν, όταν ένας φοιτητής πάει στο πρώτο έτος των μαθηματικών, του λένε ότι όλες οι μαθηματικές διαστάσεις, αυτές που προσοποιεί η θεωρία της σχετικότητας, είναι ισοδύναμες και ομοειδής. Ως εκ τούτου, αν για κάποιο λόγο πρέπει να τις μετρήσουμε τις διαστάσεις, η μονάδα που χρησιμοποιούμε πρέπει να είναι ίδια. Αν πείτε ότι έχω δέκα διαστάσεις, τις τέσσερις τις μετρώω με εκατοστάτ, τις άλλες δύο με σεκότ και τις άλλες με κιλά, θα σας πούν αυτά είναι κουταμάρες. Με μία μονάδα μπορούμε να τις μετρήσουμε. Για να δούμε όμως αυτό τι συνεπάγεται. Αυτό σημαίνει ότι η τέταρτη διάσταση, όπως η πέμπτη, η τρίτη, η χιλιοστή, γιατί τα μαθηματικά μπορούν να χρησιμοποιήσουν ως εδίποτες διαστάσεις, πρέπει να μετριώνται με την ίδια μονάδα. Προσέξτε όμως τώρα. Αυτά είναι τα παιδάκια που μπαίνουν από το Λύκειο και μπαίνουν στο πρώτο έτος του μαθηματικού, αν αυτά δεν τα ξέρουν, δεν μπαίνουν στο δεύτερο. Αν για κάποιο λόγο μετράμε κάποιες διαστάσεις με κάποια μονάδα, παρ' όντως χαρά το σαντιμέτρ, και κάποια άλλη με κάποια άλλη μονάδα, όπως το σεκόντ, αυτό σημαίνει ότι συμβαίνει κάτι από τα επόμενα. Πρώτον, οι δύο μονάδες το σαντιμέτρ και το σεκόντ είναι ομοειδείς μονάδες και δεν το καταλαβαίνουμε, δηλαδή έχουμε χιλιόμετρα και μίλη. Και κάποιος δεν καταλαβαίνει ότι το μίλη και το χιλιόμετρο είναι το ίδιο πράγμα. Είναι μήκος. Μπορεί. Καλό ότι να πω. Και δεύτερον, το γεγονός που μετράμε με τη διαφορετική μονάδα μέτρησης, παρ' όντως χαρά το σεκόντ, δεν έχει καμία σχέση με την έννοια της διάστασης. Αλλά μετράτε ένα δευτερογενές γεγονός που προκύπτει από την έννοια της διάστασης. Το χαστούκι είναι χαστούκι. Πρέπει να το δούμε ότι το δίνουμε το χαστούκι. Άμα δούμε, δηλαδή, το πρόσωπο κάποιου και έχει δαχτυλιές, βλέπουμε τις δαχτυλιές και νομίζουμε ότι είναι το χαστούκι. Μπορεί να τις έχει κάνει τις δαχτυλιές με άλλο τρόπο. Για να το δούμε. Στο σύμπαν τι συμβαίνει απ' τα δύο. Και τα δύο συμβαίνουν. Όταν μελετάμε το σύμπαν στην ολότητά του, η έννοια του εκατοστού ταυτίζεται με την έννοια του σεκόντ. Αυτό που λέμε εμείς σαν τη μέτρα συμπίπτει με αυτό που κάποιος άλλος λέει σεκόντ. Παράδειγμα. Όταν πάρω τις εξισώσεις πεδίου, αυτές τις εξισώσεις της γενικής ιστορίας σχετικότητας και τις λύσω για να βρω την ακτίνα του σύμπαντος. Σήμερα όλα τα παιδιά μας, μη δε ξερουμένων και των φοιτητών, έχουν την αίσθηση ή την ψευδέσθηση ότι η ακτίνα του σύμπαντος, αφού όλοι μας λένε ότι το σύμπαν είναι σταφιδόψωμο και διαστέλεται και στα φίδες από μακριού το μεταξύ σχεδιά λες τεχνηθολογιές, είναι εκατοστά, με τρία θέση σε μήκος. Λάθος. Όταν λύσω τις εξισώσεις να βρω την ακτίνα του σύμπαντος είναι σε σεκόντ, σε δευτερόλεπτα. Αυτό σημαίνει ότι αυτό που λέγουν μακριά είναι χρόνος. Δεν απέχει απόσταση μήκους, απέχει απόσταση χρόνου και θα το δούμε και στη συνέχεια. Στην πορύπτωση όμως, αυτό συνέβαινε που σας είπα προηγουμένως για το σύμπαντο, θα δούμε ολόκληρο. Στην πορύπτωση όμως του πολύ κοντινού μας σύμπαντος, εδώ δίπλα, μέχρι το πλαντικό μας σύστημα, σιγά, το μακριά. Το δευτερόλεπτο δεν εκφράζει την τέταρτη διάσταση, το είπα στην περασμένη δευτέρα, αλλά ένα παραγωγό μέγεθος, ένα παράγωγο μέγεθος, όχι τη διάσταση. Στον κοντινό μας χώρο λοιπόν, η έννοια του εκατοστού φαντάζει διαφορετική από την έννοια του σεκόντ. Να δώσω πρώτα ένα παράδειγμα απλοϊκότατο για να το καταλάβετε και θα σας πω και το επίσημο, που το είπα και αυτό την περασμένη φορά. Γεια χαρά στο δήμαρχε, τι μου κάνεις. Προσέξτε, αν έχουμε τέσσερα παιδιά τετράδιμα, τέσσερις σταγώνες νερού και δούμε τα τρία παιδιά απευθείας, τα βλέπουμε ότι μοιάζουν στο πρόσωπο και λέω ναι, το καταλαβαίνω ότι αυτά είναι δανεζάκια, είναι από κάποιο πατέρα. Εάν όμως το τέταρτο το δω μέσω ενός παραμορφωτικού καθρέφτης, σαν κι αυτά που έχουν σαν τσίρκο, θα το δω παραμορφωμένο. Θα πω αυτό το παιδάκι δεν είναι δανεζάκι, τέταρτο, είναι άλλο. Καμία σχέση με τα τρία. Το ίδιο σημαίνει και εδώ. Βλέπουμε απευθείας τις τρεις διαστάσεις, βλέπουμε μήκος και λέμε σαντιμέτρ. Το χρόνο, όπως είπα και την περασμένη Δευτέρα, τον βλέπουμε μέσα από παραμορφωτικό καθρέφτη. Δεν βλέπουμε την τέταρτη διάσταση απευθείας, βλέπουμε την προβολή αυτής της διάστασης, αν το θυμόσαστε, πάνω σε έναν ψεύτικο παραμορφωτικό καθρέφτη που φτιάχνει η φυσιολογία του ανθρώπου. Άρα βλέπω την προβολή του σε αυτόν τον καθρέφτη και αν θυμόσαστε, είχα πει για να χρησιμοποιήσω και την επίσημη ουραλογία, ότι ο καθρέφτης αυτούς τους μαθηματικούς Δεύτερο Έτος στο Μαθηματικό Τρίτο λέγεται χώρος Μυνκόφσκι. Εξισώσης κτλ. μεγάλος μαθηματικός. Ο Μυνκόφσκι ενσωματώνει στη γενική θεωρία της σχετικότητας, στην ειδική θεωρία της σχετικότητας. Και αυτό που λέω εγώ, απεικονίζεται στον καθρέφτη κτλ., αυτή η απεικόνιση κτλ., λέγεται ισομορφισμός. Άρα εγώ βλέπω το ισόμορφο, βλέπω την εικόνα επάνω στον παραμορφωτικό αυτό καθρέφτη. Άρα καταλαβαίνετε ότι η τέταρτη διάσταση δεν συμπίπτει με τον χρόνο, διότι μία είναι εικόνα παραμορφωμένη κάποιου γεγονότος που λέγεται τέταρτη διάσταση. Να δούμε λοιπόν να προχωρήσω σε μια άλλη σειρά μεγάλων ερωτήσεων που δεν έχω τον χρόνο να απαντάω σε χιλιάδες σελίδες έπρεπε να γράφω σε όσους μου γράφουν στο mail μου. Έχει έννοια όρος ηλικία μες στο σύμπαν. Γιατί αυτό που είπαμε, όταν μιλάει για χρόνο ο άνθρωπος, μιλάει για ηλικίες, πότε θα πεθάνει, πότε γεννήθηκε, τι ήταν πριν, τι είναι μετά, γι' αυτό ψάχνουμε τον χρόνο. Αλλά λοιπόν με την λογική την ανθρώπινη αυτή που δίνουμε στο χρόνο και τις αναγκαιότητες, ελέμε το σύμπαν που μας ενδιαφέρει. Γιατί έχουμε θρησκείες, έχουμε φιλοσοφίες που λένε θα καταστραφεί το σύμπαν κλπ. Και λέμε παιδιά θα καταστραφεί, θα πεθάνουμε, άρα πότε θα καταστραφεί, άρα θέλουμε χρόνο. Έχει νόημα για να καταλάβετε, εδώ θα καταλάβετε μάλλον ότι η επιστήμη έχει λύσει προβλήματα. Δεν τα μαθαίνουμε, όχι για επιστημονικούς λόγους, αλλά λόγω δογμάτων που δεν έχουν καμία σχέση με την επιστήμη. Έχουν σχέση είτε με τη θεολογία είτε με τα κοινωνικά συστήματα. Αλλά η άποψή μου είναι ότι ο επιστήμονας δεν μπορεί να κολλήσει ούτε σε θεολογικά δόγματα και αξιώματα, ούτε σε κοινωνικούς καθώς προϊπισμούς. Λοιπόν, για να δούμε τι λέει η Γενική Θεοεσχετικότητας, που ξαναλέω έχει αποδειχθεί 100 φορές, συνεχίζει να αποδεικνύεται βαρυτικά κύματα, συζητήσαμε την περασμένη Δευτέρα, αποδεικνύεται ακόμα μια φορά η Γενική Θεοεσχετικότητας. Μου λέει όμως το εξής. Όσο πιο πυκνός ηλωενέργεια είναι ο χώρος μέσα στον οποίο μετράμε αυτό τον χρόνο των ρολογιών, τότε το δευτερόλεπτο, όσο πιο πυκνός είναι ο χώρος, μεγαλώνει. Η διάρκεια του δευτερολέπτου μεγαλώνει. Δεν το βάλα από κάτω για να το μάθετε, αλλά σας λέω ότι το ξέρουμε από την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας. Αυτό λοιπόν που ξέρουμε, απλοϊκά σας το λέω για να μην κάνουμε τώρα μεγάλες επιστημονικές θεωρίες, αν ισχύει αυτή η μεγάλη έκρηξη, στην αρχή η πυκνότητα του σύμπαντος ήταν άπειρη. Και όπως διαστελόταν το σύμπαν, η πυκνότητα συνεχώς μήκραινε με άμεσο αποτέλεσμα να έχω ένα τεράστιο δευτερόλεπτο, πιθανότητα δισεκατομμύρια ετών στην αρχή του σύμπαντος ήταν υπερπυκνό, και όσο αρέωνε, έφτανε να είναι τόσο αρέο σήμερα που είναι η διάρκεια του δευτερολέπτου που βλέπουμε. Σας λέω με το Θεό σας, είναι δυνατό να μιλάμε η ηλικία προσθέτοντας σαν εισαδευτερόλεπτα? Δηλαδή όταν λέμε η ηλικία για τον ανθρωπό, θεωρούμε ότι την περίοδο ας πούμε των 100 ετών που θα ζήσουμε όλοι μας, δεν νομίζω να αμφιβάλλει κανένας, γιατί θα ζήσουμε και μετά, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, θα το δούμε. Αυτή η μικρή περίοδο, σε αυτή την μικρή περίοδο, είναι σταθερή η πυκνότητα. Άρα αφού είναι σταθερή η πυκνότητα, το σύμπαντος, το μέρος που ζούμε, θεωρούμε σχεδόν ότι είναι ίδιο το δευτερόλεπτο, από την αρχή που γεννηθήκαμε μέχρι πεθαίνουμε. Άρα μπορούμε να μιλάμε για ηλικία, γιατί προσθέτουμε ίσα δευτερόλεπτα. Στο σύμπαντ δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο. Και να το πάμε μακριά το πράγμα για να δούμε τι λέει ο Χόκιν και όλοι οι μεγάλοι κοσμολόγοι, ο Πενρόος και τα λοιπά. Αφού ήταν υπέρπυκνη η κατάσταση στην αρχή άπειρης πυκνότητας, η διάρκεια του δευτερολέπτου ήταν άπειρη. Στο άπειρον ότι προσθέτουμε είναι άπειρον. Άρα η ηλικία του σύμπαντος, όπως λένε οι μεγάλοι κοσμολόγοι, όλη η ηλικία του σύμπαντος είναι άπειρη. Θα πρέπει όμως σε μια κοινωνία με δόγματα θεολογικά και κοινωνικά να έχει κάποιο χρόνο, δισεκατομμύρια, μετρούμενο. Γιατί, μου λένε κάποιοι θεολόγοι, γιατί αν ο Θεός έκανε κάποια στιγμή το σύμπαν, κάποια στιγμή, αυτομάτως πρέπει να υπάρχει και μια διάρκεια. Αλλά αν εσύ μου πεις ότι είναι άπειρο, τότε η γένεση δεν ισχύει. Ε, δεν είναι πρόβλημα δικό μου. Τι να κάνουμε. Δεν είμαι θεολόγος. Γενικά, όταν η διάρκεια του δευτερολέπτου, μιλάω γρηγορότερα από ότι ξεχνάω να γυρίσω τα slides. Για να δούμε, ο χρόνος στη Γενική Θεωρία Σχετικότητας. Κάφαρα και ξάστερα. Σύμφωνα με τη Γενική Θεωρία Σχετικότητας, υπάρχει μόνο το χωροχρονικό συνεχές. Το χωροχρονικό συνεχές δεν κόβεται σε μέρη, ούτε αποτελείται από μέρη. Είναι αυτό που είχα πει την περασμένη Δευτέρα, όταν έχουμε αλατάκι, το ρίχνουμε στο φαγητό μας, έχει κάποιες συγκεκριμένες ιδιότητες, το κάνει νόστιμο κτλ. Αν το χωρίσουμε στα δύο, σε χλωρίο και νάτριο, είναι δραστικά δηλητρία και θα πεθάνεις. Δηλαδή, οι ιδιότητες του χλωρίου και του νάτριου δεν είναι ιδιότητες του αλατιού. Το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Αν διαιρέσω αυτή την ενότητα του χωροχρονικού συνεχούς σε μέρη, οι ιδιότητες των μέρων δεν έχουν καμιά σχέση με τις ιδιότητες του όλου. Άρα, αν διαιρέσουμε το χωροχρονικό συνεχές σε χρόνο και χώρο, ο χρόνος δεν περιγράφει καμιά από τις ιδιότητες του σύμπαντος. Στο συνολικό σύμπαν λοιπόν, χρόνος δεν υπάρχει. Είναι απλοϊκότατο και κρύβουμε κάτι πολύ απλοϊκό πίσω από διαφορικές εξισώσεις που δεν καταλαβαίνει κανένας. Για αυτό ο Φουκαράς ο Αϊνστάιν μου είπε, μας είπε, για εμάς τους ορκισμένους φυσικούς, η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι μόνο μια ψευδέστηση, ακόμα και αν είναι τόσο επίμονη. Έρχεται ο Λίντε, σύγχρονος, θεωρία του πληθορισμού, εξαιρετικός. Μας λέει, το σύμπαν εμφανίζεται, το λέω με δικά μου λόγια. Το σύμπαν κατόρθωσε με βάση αυτά που γνωρίζουμε για το σύμπαν σήμερα να το εκφράσει με μία κυματοσυνάρτηση, με μία μαθηματική σχέση, η οποία ονομάζεται εξίσωση Ψ. Ας πάσουμε, προσέξτε, αυτή η κυματοσυνάρτηση που περιγράφει το σύμπαν με τις ιδιωτιτές του αυτές που ξέρουμε, μέσα της δεν περιέχει χρόνο. Άρα η κυματοσυνάρτηση δεν υπάρχει χρόνος, στο σύμπαν δεν υπάρχει χρόνος. Κοιτάξτε, λοιπόν, τι συμβαίνει. Αν πάρουμε το σύμπαν και το χωρίσουμε σε δύο κομμάτια, τρία, τέσσερα, εγώ σας λέω σε δύο, τότε για να περιγράψουμε τα δύο κομμάτια αυτά, θα πρέπει να σπάσουμε την αρχική συναρτηση σε δύο επιμέρους κομμάτια. Ε, μόλις το κάνουμε αυτό, σε κάθε κομμάτια εμφανίζεται το χρόνος. Άρα, λοιπόν, αν κάνουμε κάτι το οποίο δεν επιτρέπεται να γίνει, αλλά το κάνει ο εγκέφαλός μας ως ψευδέστηση, τότε αυτομάτως εμφανίζεται το χρόνος. Είναι το υποκείμενο της ψευδέστησής μας. Άρα, λοιπόν, υπό την έννοια αυτή το σύμπαν είναι άχρονο. Για προσέξτε, γιατί με ρωτάει κάποιος. Μα τι είναι αυτά που λέτε ρε δάσκαλε, άλλο χρόνο έχει τώρα, άλλο χρόνο έχει τ' άλλο. Για σκεφτείτε, ένας άνθρωπος ζει εκατό χρόνια. Άρα λέμε, η διάρκεια της ζωής είναι εκατό χρόνια. Μέσα στον ανθρώπινο οργανισμό υπάρχουν βιολογικές οντότητες και ο ΥΥ και άλλα πολλά για να μη μπω. Κύταρα συγκεκριμένα, τα οποία πεθαίνουν σε πολύ μικρά χρονικά διαστήματα. Άρα, ενώ ο άνθρωπος έχει την αίσθηση ότι ζει και δεν γίνεται και καμιά αλλαγή στα εκατό χρόνια, λέω τώρα, βλέπετε ότι υπάρχουν οργανισμές στον άνθρωπο που πεθάνουν σε πολύ μικρά χρονικά διαστήματα. Κοιτάξτε το σύμπαν σαν έναν άνθρωπο, σαν ένα γεγονός. Το σύμπαν είναι άχρονο. Εάν πάω να δω όμως τους ΥΥ μέσα, αυτά έχουν έναν δικό τους χρόνο ζωής. Αυτό δεν επηρεάζει το σύμπαν. Είναι αποτέλεσμα το ότι τα έχω κόψει. Για περάσουμε τώρα σε κάτι. Ας δούμε αυτό που λέει ο παραλθωτικός σύμπαν μια ιδιότητα πολλές φορές έχω αναφέρει, αλλά με ενδιαφέρει γιατί θα τη χρησιμοποιήσουμε στα επόμενα. Είπα και την περασμένη Δευτέρα ότι αν ανέλαμψε ένας πολύ μακρινός γαλαξίας, ξτα ανέλαμψε, αρχίζει και πετάει φως. Ωραία, το φως μες στο διάστημα κινείται με 300.000 δευτερόλεπτα. Πολύ μεγάλη ταχύτητα αλλά δεν ακαρία. Άρα για να φτάσει των μακρινών γαλαξιών ή των πολύ παλιών που είπα γιατί είναι χρόνος, για να φτάσει το φως μέχρι τον παρατηρητή, μπορεί να τρέχει με μεγάλη ταχύτητα, αλλά κάνει και ένα δισεκατομμύριο και δύο και τρία και τέσσερα και πέντε και έξι δισεκατομμύρια χρόνια μέχρι να φτάσει τον παρατηρητή. Άρα καταλαβαίνετε ότι όταν εγώ πάρω στη φωτογραφική μου πλάκα εδώ στο τηλεσκόπιό μου να αναλάμπει κάτι και λέω «Απ, γεννήθηκε ένας γαλαξίας, ένα κβάζαρ, ένα αντικείμενο». Προσέξτε, δεν βλέπω ότι γεννήθηκε, βλέπω πως ήταν ο κβάζαρ πριν δισεκατομμύρια χρόνια. Μου έχει φτάσει, δηλαδή, το φως που για πρώτη φορά ανελάμψε εκεί πριν δισεκατομμύρια χρόνια. Άρα, τι μου δείχνει? Μου δείχνει παρελθόν, παρελθοντικές εικόνες. Εάν πάρω την εικόνα του ήλιου, όπως σας είχα πει, και τη φωτογραφήσω κάποια στιγμή. Πάνω στη φωτογραφική πλάκα δεν είναι ο ήλιος εκείνη τη στιγμή που κάνει κλάκ και τον φωτογράφησα. Φωτογράφησα τον ήλιο όπως ήταν πριν τέσσερα λεπτά. Παρελθοντική και αυτή η εικόνα. Άρα, καταλαβαίνετε ότι όταν έχω μακρινά αντικείμενα, τα αντικείμενα αυτά που βλέπω κάποια στιγμή να ανάλαμπουν είναι παλιά. Και όσο πιο κοντινά αντικείμενα είναι, που τα βλέπω να ανάλαμπουν, είναι πιο νέα. Άρα, μέσα στο σύμπαν όσο απομακρύνομαι, αυτό το οποίο μετράω είναι παρελθοντικές εικόνες. Δηλαδή απέχουν απόσταση χρόνου, παρελθόντος. Παράδειγμα, πολλές οικογένειες έχουν album οικογενειακά. Παίχουν τέσσερις γενιές πίσω, ξέρω από πότε ήταν η φωτογραφική μηχανή. Από τότε έχουν οικογενειακές φωτογραφίες της προμάμης, γυρίζουμε σελίδες, της μάμης, των γονιών, τα παιδικά τους χρόνια, των γονιών όταν μεγαλώσανε. Τότε που γεννήθηκα εγώ που βλέπω το album, μετά που βαφτίστηκα, που παντρεύτηκα, που έκανα παιδιά, που έκανα εγγόνια. Άρα λοιπόν έχω ένα album φωτογραφιών που όσο κοιτάω πιο μπροστά στα φύλλα, βλέπω όλο και πιο πίσω στον χρόνο. Ένα τέτοιο album με εικόνες παρελθοντικές είναι ολόκληρο το σύμπαν. Αυτό δεν είναι τίποτα μοντέρνο, μου το μάθαινε ο αέμνηστος ο καθηγητής μου ο Κωτσάκης, ο Δημήτρηος Κωτσάκης, όταν ήμουν 18 χρονών. Άρα είναι ανεπίτρεπτο σήμερα να το συζητάμε αυτό πράγμα σε φυσικούς ή ξέρω εγώ, σε ανθρώπους που ξέρουν και έχουν σπουδάσει ξέρω εγώ θετικές επιστήμια, αστρονομία και τα λοιπά και να μας λένε διάφορα περίεργα πράγματα. Υπενθυμίζουμε αυτό που είπα προηγουμένως ότι αυτό αποδεικνύεται και από το προηγούμενο, ότι όσο πιο μακριά είμαστε είναι απόσταση χρόνου, όπως σας είπα η ακτίνα του σύμπαντος. Για να δούμε τώρα όμως αυτό που μας ενδιαφέρει ουσιαστικά. Πιάνει σχέση μεταξύ της τέταρτης διάστασης, ωραία, και του μετρούμενου χρόνου. Αυτό που μετράμε τώρα, γιατί ο ανθρώπος κάνει επιστήμη για αυτόν. Εγώ κάνω επιστήμη για μένα. Τώρα, αν ικανοποιεί και εσάς, ακόμα καλύτερα. Αλλά μην έχετε την εντύπωση τα ψέματα που λέμε στις επιστήμιες, ότι κάνουμε επιστήμη για να σώσουμε εσάς. Κάνουμε επιστήμη για πάρτι μας, γιατί έτσι θέλουμε, έτσι το νιώθουμε. Και τώρα, αν αυτά που βγάζουμε ικανοποιούν και εσάς, ακόμα καλύτερο. Είμαστε ευτυχείς. Αλλά όχι θυσιάζουμε τη ζωή μας για αυτό, κάποιοι τη θυσιάζουν βέβαια. Και το έχουν αποδείξει, αλλά μιλάω για το μέσον όρο του επιστήμονα. Θυμίζω ότι είχαμε πει την περασμένη Δευτέρα, γιατί το έχουμε ανάγκη. Είχαμε πει το εξής. Ότι στην αρχή υπάρχει ο χώρος, κάτι αόρατο, μη αισθητών, με κανέναν τρόπο αισθητό άμεσα. Και αν το χώρο αυτό τον καμπυλώσουμε προς την τέταρτη διάσταση, που σας είχα πει τότε, δεν λέει ο χρόνος, λέω τέταρτη διάσταση, τότε, εάν το βάθος του πηγαδιού αυτού, το πηγάδι αυτό είναι χώρος, που είναι μη αισθητός, είναι τίποτα δηλαδή αισθητό, η τέταρτη διάσταση επειδή δεν μπορούμε να την αντιληφθούμε και αυτό είναι τίποτα, δηλαδή ένα πηγάδι του τίποτα με στο τίποτα, στο μη αισθητό τίποτα, εάν το βάθος του πηγαδιού, δηλαδή η τέταρτη διάσταση, ξεπεράσει ένα ελαχιστότατο όριο, τότε η φυσιολογία του ανθρώπου, αυτό που είπα βιουπολογιστή, αντιλαμβάνεται αυτό το πηγάδι ως μια μικρή πυκνότητα υλοενέργειας εκ του τίποτα. Είναι η θεϊκή παρέμβαση εκ του τίποτα, όπως βλέπετε είπαμε την περασμένη αυτά δεν είναι το τίποτα, είναι η καμπύλωση του χώρου τριών διάστασεων στην τέταρτη και το ξέρουμε σήμερα. Άρα πρέπει κάποιοι που έχουν κάποια δόγματα να τα αναθεωρήσουν τα δόγματα. Είναι αυτό ακριβώς που βλέπετε εδώ. Αυτή το βάθος του πηγαδιού, η τέταρτη διάσταση, την οποίαν ο άνθρωπος όταν ξεπεράσει, ξαναλέω, ένα ελάχιστο βάθος το πηγάδι αυτό, δηλαδή τέταρτη διάσταση, τα αντιλαμβάνεται τη γέννηση, η πυκνότητας υλοενέργειας εκ του μειώντος. Αν συνεχίσει να βαθαίνει το πηγάδι, τότε η πυκνότητα αυτή, προσέξτε, είπα πυκνότητα και όχι ποσότητα. Η πυκνότητα αρχίζει και μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει μέχρι να φτάσει κάποιο όριο μέγιστο που όταν πάει να ξεπεράσει αυτό το μέγιστο, αυτή την πολύ μεγάλη πυκνότητα τη χάνουμε από τα μάτια μας. Μεταφυσικό, όχι. Α, είναι εξίσως όσο σας έδωχησα την περασμένη φορά, γιατί κάποιοι μπορεί να μην ήταν την προηγούμενη Δευτέρα, που εκφράζει αυτά που σας είπα, γιατί κάποτε μου λέγανε ότι δεν υπάρχει και τα λέω μόνος μου για να εκφράσω τις φιλοσοφικές και μεταφυσικές ανησυχίες μου ή τις θεολογικές μου ανησυχίες. Λοιπόν, αυτό το ε βλέπετε είναι αυτή η καμπηλότητα και αυτό είναι η πυκνότητα. Όταν μεγαλώνει λοιπόν η καμπηλότητα, βλέπετε εδώ πέρα, μεγαλώνει η πυκνότητα. Το ότι χάνεται αυτή η τεράστια πυκνότητα, όταν ξεπεράσει το βάθος του πηγαδιού ένα μέγιστο όριο. Το ξέρω. Ε, το ξέρω. Αυτή είναι η Μελανίο Π, σας είχα πει. Αυτή είναι η Μελανίο Π. Όταν δούμε ότι ένα στέρι για κάποιους λόγους πυκνώνει το υλικό του, πυκνώνει, πυκνώνει, για ένα στέρι των νετρονίων πολύ πυκνός, αν πάει να ξεπεράσει και αυτή την πυκνότητα του στέρα των νετρονίων, ξαφνικά γίνεται το Μελανιο Π και χάνεται. Δηλαδή, όταν η πυκνότητα του υλικού, δηλαδή η καμπηλότητα του χώρου, ξεπεράσει ένα όριο, εξαφανίζεται από τα μάτια μας. Σιγά το πράγμα, Μελανιο Π. Για να προσέξουμε όμως εδώ γιατί μας ενδιαφέρουν όλα αυτά. Άρα, η αόρατη και η μη αισθητή αυξομείωση της καμπηλότητας του τρισδιάστατου χώρου προς την τέταρτη διάσταση, εκφράζεται στη φυσική, στη φυσική ενώ εκφράζεται από μας όλους τους ανθρώπους, τους αμείοι τους, ως μεταβολή της πυκνότητας της υλοενέργειας σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Άρα λοιπόν, ξαναλέω, η μεταβολή της καμπηλότητας την αντιλαμβανόμαστε σαν μεταβολή της πυκνότητας του υλικού σε μια περιοχή. Όλα αυτά επαναλαμβάνω πράγματα που αναλυτικά είχαμε πει την πρασμένη Δευτέρα. Για να δούμε όμως το σημαντικό τώρα. Για να πάρουμε την έννοια του ανθρώπου, αρχίζει ο άνθρωπος από σπερματοζοάριο οάριο και πριν υπάρχουνε, ελάχιστης πυκνότητας, συνεχώς το έμβριο μεγαλώνει και μεγαλώνει την πυκνότητα της υλοενέργειας του, παίρνει κάποια τιμή και όταν πάρει τιμή βγαίνει από τη μήτρα, συνεχίζει και αυξάνει την πυκνότητα της υλοενέργειας του, ανάπτυξη, φτάνει σε ένα μέγιστο και τότε μικραίνει η πυκνότητα της υλοενέργειας του. Να το πω με εκλαϊκευτικά, πώς το λέμε. Τι κάνουμε, ο μοιικός ιστος αυξάνεται. Όταν ο μοιικός ιστος αυξάνεται λέμε, είμαστε νέοι, πάμε στα γυμναστήρια, παίρνουμε φάρμακα για να αυξηθεί βιταμίνες, για να αυξηθεί ο μοιικός ιστος μας και φτάνουμε σε ένα όριο που γερνάμε. Το ίδιο των γεραμάτων είναι ο μοιικός ιστος να πλαδαρεύει. Δηλαδή δεν είναι καθόλου αστείο, θα το δούμε στη συνέχεια. Δηλαδή μειώνεται η πυκνότητα του μοιικού ιστοού, μειώνεται η ενεργιτικότητα, η ενέργεια που κλείουμε μέσα μας, μειώνεται η πυκνότητα της υλοενέργειας, θα τα δούμε στη συνέχεια. Αυτή η μεταβολή που είπα προηγουμένως ως προς τον άνθρωπο, η ανάπτυξη και η ευθορά είναι αυτό που λέμε ο κύκλος της ζωής του ανθρώπου. Άρα λοιπόν, όταν οι άνθρωποι τότε θέλανε να μετρήσουν τον χρόνο και τα λοιπά, θα να βρουν πότε θα πεθάνουν. Άρα έπρεπε να δουν από τότε που γεννιώνται, δηλαδή η πυκνότητα της υλοενέργειας ήταν πολύ μικρή, μέχρι που θα ξαναγυρώταν πάρα πολύ μικρή στα πολύ γεράματά τους, πόσο καιρό θα είναι να το μετρήσουμε, να ξέρουμε τι μας γίνεται. Άρα έπρεπε να βρουν μια μονάδα μέτρησης. Για να μετρήσω κάτι, πρέπει να πάρω μια μεζούρα σταθερή. Το μόνο σταθερό που ξέρανε ακόμα και οι πρωτόγονοι, ήταν ο κύκλος της ημέρας. Πόσες φορές θα γίνει ημέρα, νύχτα, μέχρι να πεθάνω. Άρα βρήκαν την πρώτη μονάδα μέτρησης, το ημερονύκτειο. Το μετά το διαιρέσαν και τα λοιπά, δεν μας ενδιαφέρει, το ημερονύκτειο. Δηλαδή τι μετράγανε. Δεν μετράγανε την τεταρτη διάσταση, μετράγανε κάτι άλλο, τη φθορά. Μετράγανε τη μεταβολή της πυκνότητας της ηλιοενέργειας τους, που μπορούσαν να τη μετρήσουν. Όχι την τέταρτη διάσταση. Δεύτερη μονάδα, είπαμε βαριότισαν να μετρήσουν τις μέρες, χάνανε την αρέθμιση. Λέει τώρα να μετρήσουμε πόσες φορές ο ήλιος γυρίζει γύρω από τη Γη. Υπάρχει και το κεντρικό του το σύστημα. Ή σήμερα, πόσες φορές η Γη θα γυρίσει γύρω από τον ήλιο. Κάνω τη δεύτερη μονάδα μέτρησης, που είναι ο χρόνος. Και ο χρόνος μετράει το ίδιο πράγμα. Μετράει τη μεταβολή, όχι της τέταρτης διάστασης, αλλά ενός παραγωμένου μεγέθος της ηλιοενέργειας, της πυκνότητας ηλιοενέργειας, που καθορίζει και το πώς θα ζήσω. Χοντρικά. Άρα λοιπόν, ο ανθρώπινος μετρούμενος χρόνος, δεν μετράει την τέταρτη διάσταση και τις μεταβολές της, αλλά ένα παραγωμένο μεγέθος την διάρκεια ζωής ενός υλικού γεγονότος. Μάλλα λόγια, μετράει την διάρκεια, κατά την οποίαν η τοπική καμπυλότητα του χώρου έχει τέτοιες τιμές, που η ανθρώπινη βιολογία να τις αντιλαμβάνεται ως πυκνότητα ύλης. Ο χρόνος, λοιπόν, μετράει την διάρκεια της ανθρώπινης ζωής φθορά. Θυμηθείτε τι λέγανε οι φιλόσοφοι, θυμηθείτε τι λέγανε οι θεολόγοι, που δεν ήτανε παπάδες να λένε ότι θέλουν. Ήταν φιλόσοφοι και θετικοί επιστήμονες σε προοχής τους. Με λιγότερα μαθηματικά όπλα βέβαια, έτσι. Και όχι την τέταρτη διάσταση, της οποίας είναι ένα δευτερογενές φαινόμενο. Άρα καταλαβαίνουμε λοιπόν πολύ καλά και το ξέρουμε, δεν είναι καινούργιο αυτό που σας λέω. Είναι παμπάλαιο, έπρεπε να το διδάσκουμε στην ιστορία και φιλοσοφία των επιστημών και όχι στις θετικές επιστήμες αυτό. Για να δούμε γιατί εδώ πέρα με ρωτάνε πάρα πολλοί άνθρωποι να απαντήσουν σε κάποια ερωτήματα που αφορούν τη ζωή του ανθρώπου, τι είναι, τι είναι ο θάνατος, τι είναι η γέννηση, τι είναι η ανάπτυξη. Λοιπόν, αυτά που θα σας πω είναι επιστημονικά, με αποδείξεις, τα οποία αποτελούν προσωπικές απόψεις και θα ήταν χαρά μου μεγάλη αν υπήρχαν θετικοί επιστήμονες να συζητήσουμε σε επιστημονικό επίπεδο αν έχω δίκιο ή έχω άδικο. Τι λέμε ζωή λοιπόν, για να μπούμε στα καθημάς. Επαναλαμβάνω ότι όταν μιλάμε για χρόνο μιλάμε για τη ζωή μας. Και καθόμαστε και επειδή δεν θέλουμε να είμαστε έτσι να φαινόμαστε ότι φοβόμαστε, το ρίχνουμε στη φιλοσοφία ή στη θεολογία. Απλώς φοβόμαστε. Λοιπόν, για να δούμε τι είναι ζωή. Ζωή μπορούμε να ονομάσουμε τη δυνατότητα της ηλικής μας υπόστασης να μεταβάλλει την ενεργειακή της πυκνότητα. Αυτό σημαίνει αυτόματα μια δυνατότητα αυξομείωσης της διάστασης του υποκειμενικού χρόνου όπως εγκλείεται αυτός αωράτος μέσα μας. Δηλαδή δεν μετράμε την τεταρτη διάσταση, μετράμε αυτή που πούμε την πυκνότητα της υλοενέργειας. Η έννοια όμως της ζωής χαρακτηρίζεται από τις έννοιες της γέννησης, της ανάπτυξης, της φθόρας και του θανάτου. Η έννοια της γέννησης, της εμφάνισης δηλαδή μιας ηλικής πραγματικότητας από το αισθητό τίποτα δεν είναι παρά μια καμπύλωση του χώρου πέραν κάποιου ορίου. Η καμπύλωση αυτή μπορεί να γίνει αισθητή και λογικά αντιληπτή σαν μια περιοχή κάποιας αυξημένης πυκνότητας ενέργειας που γύρω της σχηματίζεται κάποιο πεδίο βαρύτητας όπως είδαμε στα βαρυτικά κύματα την προηγούμενη Δευτέρα. Για να δούμε τι είναι η ανάπτυξη. Η ανάπτυξη μιας ηλικής ύπαρξης είναι ταυτόσιμη με την έννοια της αύξησης της καμπυλότητας του χώρου και με την έννοια της αύξησης της ενεργειακής πυκνότητας όπως είπα προηγουμένως. Αυξάνεται η ενεργειακή πυκνότητα, υλοενέργεια και οι δυνατότες ενεργειακές που έχουμε μέσα και λέμε ότι είμαστε παιδιά, νέοι, στην ακμή. Στην ακμή της ζωής μας. Τι είναι ο θάνατος? Εδώ έχω ακούσει τα σχολιανά μου. Εδώ μπορούμε να διακρίνουμε, μιλάω για την ύλη στο σύμπαν. Να ξεκαθαρίσω κάτι. Έχουμε εμείς οι άνθρωποι λόγω φόβου, λόγω θεολογιών, λόγω πολλών και διάφορων πραγμάτων. Τι κάνουμε? Όταν μιλάμε για την ύλη, για την καρέκλα δηλαδή της ύλης ή για οποιαδήποτε άλλη ύλη, δεν έχουμε ένα πρόβλημα. Και καμπυλώτες δεχόμαστε. Όσοι είπαμε τις εξώσεις αυτές της γενικής θεωρίας, όλα μια καλά. Όταν μιλήσουμε για τον άνθρωπο λέει όχι, οι νόμοι της φύσης δεν ισχύουν για την ύλη του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα. Ο βιοπολιστής είναι άλλο πράγμα, λες και δεν έχει ύλη. Γι' αυτό εγώ τόνισα ότι μην μπλέκετε μένα με ψυχές και πνεύματα. Εγώ μιλάω για το υλικό υπόστρωμα του ανθρώπου. Οπότε κανένας ιερέας δεν μπορεί να τα βάλει μαζί μου γιατί εγώ μιλάω για την ύλη μόνο. Ωραία. Για να δούμε λοιπόν τι λέει η φυσική. Μπορούμε να διακρίνουμε δύο ακραία είδη θανάτων. Αν συναρτήσουμε τον υλικό θάνατο με την αισθητή εξαφάνιση της ύλης. Αυτό σημαίνει, έχουμε δύο είδους θανάτους. Αν η καμπύλωση προς τη διάσταση χρόνος γίνει μικρότερη από την ελάχιστη, τότε η ύλη, στερούμενη της αισθητής καμπυλότητας, ξαναπέρνει τη μορφή του καθαρού χώρου, των κυμάνσιων του χώρου, έξω από τη δυνατότητα βέβαια των αισθήσεων και της φυσιολογίας μας, μιας ουσίας έξω από τη δυνατότητα των αισθήσεών μας. Αυτό που λέγαμε χώρος. Καμπυλότητες του χώρου, κυμάνσις του χώρου, αλλά σε τέτοιες στιγμές που να μη μπορούμε να τις αντιλαμβανόμαστε σαν πυκνότητα υλοενέργειας. Δεύτερη περίπτωση. Αν η καμπυλότητα προς τη διάσταση χρόνος, ξεπεράσει το ανώτατο όριο τότε, το υλικό με λανέσω πες που σας έλεγα, καθίστεται αόρατα από τις ανθρώπινες αισθήσεις. Αν δηλαδή η καμπυλότητα που παίρνουμε, εμείς αυξάνουμε συνέχεια την ενεργειακή μας κατάσταση, όχι την ηλική μας, δεν μιλάω να πάρουμε κιλά, αλλά να αυξήσουμε την πυκνότητα της υλοενέργειας μας. Δεν είπαμε ότι όταν ξεπεράσει κάποιο όριο το βάθος του πηγαδιού που εκφράζεται σαν ποσότητα υλοενέργειας, τότε αυτή η πυκνότητα της υλοενέργειας χάνεται από τα μάτια μας. Το ξέρουμε με λανέσω πες, το είπα πριγουμένως. Αυτό σε ένα άλλο είδος θανάτου. Θα πω κάτι εντελώς προσωπικό. Γι' αυτό, κάθε τρόπος που αυξάνει την πυκνότητα της υλοενέργειας μας, δηλαδή της καμπυλότητας, μας οδηγεί σε άλλον είδος θάνατο. Ας πούμε πιο αρεστό. Με οποιοδήποτε τρόπο αυξάνουμε την πυκνότητα της υλοενέργειας μας, αποδειγμένα και επιστημονικά, αυτό είναι κάτι θετικό που πρέπει να επιδιώκει ο άνθρωπος. Δεν με ενδιαφέρει και δεν μπαίνω σε αυτό το θέμα. Με οποιοδήποτε τρόπο, πειραματικό και πρακτικό και ιατρικό και με καταλαβαίνετε. Πάντως, ένα θα πω, ότι η γνώση αυξάνει αυτή την πυκνότητα της υλοενέργειας. Γιατί λες κάποιος χωρίς γνώση των σπηλαίων, είναι άλλο πράγμα από έναν σημερινό άνθρωπο που κατέχει την γνώση. Βεβαίως, την χρησιμοποιεί. Άρα, καταλήγω σε αυτό που με κατηγορούν ότι δεν υπάρχει θάνατος. Θάνατος δεν είναι παρά το πέρασμα. Από το μη υπάρχον, δηλαδή από το μη αισθητών, μη υπάρχον. Αλλά αισθητών, υπάρχει το αισθητών. Όχι, ψευδέστηση, δεν είναι. Στο μη αισθητό, αλλά υπάρχον. Ποιο είναι το υπάρχον? Το κυματισμί του χωροχρόνου. Άρα, λοιπόν, είναι ο θάνατος μια αλλαγή κατάσταση και όχι κατάργηση της ίδιας η κατάστασης. Ο κυματισμός θα συνεχίσει να υπάρχει. Άρα, εμείς δεν θα βλέπουμε την πυκνότητα που την ονομάζουμε ζωή. Και εδώ, για να καταλάβετε γιατί ο θετικός επιστήμονας πρέπει να διαβάζει κείμενα αρχαία και όχι ως αυτοσκοπό ή για να θεολογήσει. Για να δούμε τι λέει ο Απολώνιος και ο Τιανεύς και θα πάθετε. «Θάνατος δεν υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά. Ούτε γέννηση υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά. Η τροπή, η μεταβολή δηλαδή, της ουσίας σε φύση, θεωρείται γέννηση. Ενώ η τροπή της φύσεως σε ουσία, κατά αυτά θεωρείται θάνατος. Ούτε γεννιέται αληθινά κάτι, ούτε ευθύρεται ποτέ. Μόνο ότι μια γίνεται φανερό και ύστερα γίνεται αόρατο. Και το μεν πρώτο συμβαίνει, προσέξτε, λόγω παχύτητας της ύλης. Γίνεται στιτών όταν η πυκνότητα της ύλης γίνει μεγάλη. Το δε δεύτερον λόγω της λεπτότητας της ουσίας. Για προσέξτε, διαφορεπεί την έννοια της ύλης και της ουσίας. Και μου δίνει σαφέστατα την λογική ότι από την ουσία προκύπτει η ύλη. Η οποία λέει ουσία είναι πάντα ίδια και απλώς διαφέρει κατά την κίνηση και την στάση. Η ουσία δηλαδή, αυτό που δημιουργεί την ύλη, την πυκνότητα που λέμε η ζωή, διαφέρει μόνο κατά την κίνηση και την στάση, δεν πάβει να υπάρχει. Διότι αυτό είναι αναγκαστικά το ίδιο της μεταβολής που δεν γίνεται από κάπου έξω, αλλά το μεν όλων μεταβάλλεται σε μέρη, τα δε μέρη στο όλων, λόγω της ενότητας του παντός. Δηλαδή εμείς κάνουμε τα μέρη και δημιουργούμε την έννοια της φθοράς. Βλέπετε λοιπόν ότι εδώ διαφορεπεί τη έννοια της ουσίας από την έννοια της ύλη. Και μου λέει ότι η ουσία, το πρωτογενές γεγονός που το λέμε σήμερα χώρο, καμπυλώτες και τα λοιπά κυματισμίτης του χώρου και όλα αυτά τα πράγματα, μετατρέπεται σε ύλη. Απολόνιος ο Τιανεύς. Μιλάμε, Απολόνιος ο Τιανεύς, είναι το δεύτερο, το δεύτερο αιώνα περίπου είναι. Είναι πολύ πριν από τους κλασικούς, θεωρείται άγνωστος, εντός εισαγωικών το λέω, ας μην παρεξηγηθεί κάποιος, λέγεται ο αρχιός Χριστός. Γιατί η ζωή του συμπίπτει σχεδόν ότι επαθοχριστός συμπίπτει με του Τιαννέα του. Καλώς πάμε, αυτό είναι μια άλλη ιστορία τώρα. Αλλά επειδή δεν μ' αρέσει μονόπλευρα τα πράγματα, για να δούμε τι πω Κρίστηνα στον Αρζούνα, στην Μπαγκαβάτ κοιτά. Στην ειδική φιλοσοφία. Τίποτα δεν γεννιέται και τίποτα δεν πεθαίνει. Τίποτα δεν έγινε μέσα στον χρόνο, ούτε θα γίνει στο μέλλον. Όλα τα όντα είναι αόρατα πριν γεννηθούν, και μετά το θάνατο γίνονται και πάλι αόρατα, δεν χάνονται. Είναι θεατά ανάμεσα σε δύο αθέατα. Γιατί σε πικραίνει αυτή η αλήθεια ο Αρζούνα, και αυτό είναι το ερώτημα και εμένα γιατί πικραίνει πάρα πολύ κάποιους και όταν αυτά τα αποδεικνύει για τη ζωή και το θάνατο η σύγχρονη επιστημονική άποψη. Είναι κακό ότι όταν χάνουμε την πυκνότητα ηλιοενέργειας, αυτό που γέννησε την ηλιοενέργεια, την πυκνότητα συνεχίζει να υπάρχει. Για να δούμε όμως, θα το πω σιγά εδώ πέρα, γιατί με ενδιαφέρει και να το καταλάβετε και λιγάκι είναι λίγο μπλεγμένο, να το ξεμπλέξω σε μπορώ περισσότερο. Θυμώστε ότι μιλήσαμε για το βιουπολογιστή, ότι ο ανθρώπος είναι ένας βιουπολογιστής. Συμφωνεί? Για να θυμηθούμε τι είπαμε λίγο πριν, κάνα δεκάλεπτο. Είπαμε ότι το σύμπαν των παρατηρήσειών μας αποτελεί μια εικόνα του παρελθόντος του και όχι το πραγματικό σύμπαν, ένα σύμπαν εικόνων, ψεύτικων παραμορφωτικών. Και είπαμε ότι όσο πιο μακρινά αντικείμενα παρατηρούμε, τόσο πιο παλιά είναι. Και ότι αυτές οι παλιές εικόνες είναι ταξινομημένες μέσα στο σύμπαν, ανάλογα πότε εκπέμφθηκαν, με μια σειρά χρονική όπως το άλμπουμ, το οικογενειακό. Δεν έχουμε τις προμάμεις τελευταία και μετά του παιδιού που γεννήθηκε σήμερα στο τέλος, στην αρχή, έχει μια χρονική σειρά. Άρα λοιπόν, μέσα στο σύμπαν ουσιαστικά δεν υφίστανται παραπαρελθοντικά γεγονότα αναμφισβήτητο αυτό το οποίο ξέρουμε εδώ πέρα και 100 χρόνια. Παρελθοντικό γεγονότον όλων των προαναφερθέντων τύπων, τα οποία συνηπάρχουν και αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους. Αυτό σημαίνει ότι εκείνο που οι άνθρωποι στην καθημερινότητα έχουμε ορίσει, είτε παρελθόν, είτε παρόν, αρχικά μιλά για το σύμπαν, ή παρελθόν, ή παρόν, ή μέλλον του σύμπαντος, δεν εκφράζει παραδιαφορετικά στιγμιότυπα του συμπαντικού παρελθόντος. Για να δούμε. Μέλλον, όσον αφορά τον συμπαντικό μεγάκοσμο, ονομάζουμε τις παρελθοντικές εικόνες του σύμπαντος, τις οποίες δεν έχουμε ακόμα αντιληφθεί, αλλά ήδη υπάρχουν και μούρχονται. Έχει συμβεί το γεγονός αυτό. Απλώς δεν έχουν χτυπήσει το βιουπολογιστή να τις αντιληφθούμε. Τι ονομάζω παρελθόν? Ονομάζουμε τις παρελθοντικές εικόνες που ήρθαν μέσα στο βιουπολογιστή, συνειδητοποιήθηκαν από τις ανθρώπινες αισθήσεις, τις επεξεργάστηκε δηλαδή ο βιουπολογιστή και ήδη έφυγαν. Αλλαγμένες, όπως τις αλλάζει ο βιουπολογιστής. Με βάση τον αυτό συλλογισμό, το τώρα, δηλαδή αυτό που λέμε το παρόν, διαρκεί τόσο χρόνο, όσο χρειάζεται ο ανθρώπινος βιουπολογιστής να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που συλλέγουν τα αισθητήρια όργανα και να τις αποδώσει στη συνείδηση ως αντικειμενική πραγματικότητα. Το λέω με απλά λόγια σαν υπολογιστή. Μπαίνουν τα δεδομένα. Μέχρι να δούμε εμείς Καομπόιδες και Ινδιάνιους στην οθόνη, περνάει ένα μικρό χρονικό διάστημα, αλλά δείχνει τα καρία. Χρειάζεται ένα μικρό διάστημα να επεξεργαστεί ο υπολογιστής μας τα δεδομένα που του βάλαμε. Και όταν λέω ότι προήχθη η επιστήμη των υπολογιστών, είναι γιατί φτιάχνουμε υπολογιστές που μικραίνουν συνέχεια αυτό το διάστημα, από τη στιγμή που εισάγω τα δεδομένα μέχρι να δω στην οθόνη του υπολογιστή ότι είναι να δω. Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, είναι ένας χρόνος που λέμε παρών. Με τον τρόπο αυτό, όμως, δημιουργείται η αίσθηση του προσωπικού χρόνου. Ο άνθρωπος, όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε οι ίδιοι. Άρα, ο κάθε βιο υπολογιστής έχει ένα χρονικό διάστημα, που χρειάζεται για να επεξεργαστεί τις πληροφορίες. Αλλά ακόμα, για να το καταλάβουμε καλύτερα, θεωρείτε ότι όλοι οι άνθρωποι, κατά μέσον όρο, έχουν το ίδιο διάστημα για να επεξεργαστεί τις πληροφορίες. Όμως, επειδή ο χρόνος είναι συνάρτηση των γεγονότων του βιο υπολογιστή, της ψυχής του, του πνεύματος, της κούρασης του κλπ, είδατε που λέμε πότε κυλάει γρήγορα ο χρόνος, όταν κάνουμε ευχάριστα πράγματα και μας ενδιαφέρουν. Τότε τι κάνει απλώς ο βιο υπολογιστής, επειδή μας ενδιαφέρει, δουλεύει πολύ γρήγορα. Και γι' αυτό περνάει ο χρόνος αμέσως. Δηλαδή, ακαρία γίνεται παρόν και φεύγει. Και έρχεται το επόμενο ακαρία, φεύγει και αυτό. Γρήγορα περνάει ο χρόνος. Ο προσωπικός χρόνος, δηλαδή, επιταχύνεται. Ενώ, αν έχουμε να κάνουμε κάτι που δεν μας αρέσει, δεν περνάει με τίποτα ο χρόνος. Ο βιο υπολογιστής δεν του αρέσει, ψυχικές, βιολογικές καταστάσεις και τα λοιπά, τον κάνουν να λειτουργεί αργά. Ο χρόνος δεν περνάει. Ο προσωπικός χρόνος δεν περνάει. Άρα, καταλαβαίνετε ότι εδώ έχουμε τον προσωπικό χρόνο, που τον έχουμε νιώσει όλοι μας. Στην περιορισμένη, προσέξτε τώρα, αυτή η περιοχή που ζούμε, η πυκνότητα της ύλης, άρα και η καμπυλότητα του χώρου, έχουν συγκεκριμένη τιμή. Είπαμε, δεν αλλάζουν μεσ' 100, 200 και 1.000 χρόνια. Η πυκνότητα του σύμβατος και 2.000 και 1 εκατομμύριο χρόνια. Άρα, εδώ πέρα τι κάνουμε? Σημαίνει ότι η διάρκεια της μετρούμενης μονάδας χρόνου, το δευτερολέπτου, επειδή η πυκνότητα παραμένει σταθερή, κατά μέσον όρο, τώρα μιλάω, μεσ' η τιμή, το δευτερόόροτο για όλοι μας είναι το ίδιο. Και το δείχνουν τα χρονόμετρα και θεμερόλογιά μας. Αυτός ο χρόνος που στηρίζεται στην πυκνότητα του σύμβατος, που καθορίζει τη διάρκεια του δευτερολέπτου που δεν αλλάζει, είναι αυτό που λέμε ο κοινωνικός χρόνος. Δηλαδή, ο ήλιος, η γη, δεν θα κινηθεί γύρω από τον ήλιο αργότερα, ανάλογα από την ψυχική μας κατάσταση, αλλά κινείται μόνο αν αλλάξει γρήγορα ή αργότερα, αν αλλάξει η πυκνότητα του χώρου που δεν αλλάζει. Αυτό, λοιπόν, είναι αυτό που λέμε κοινωνικός χρόνος, που είναι σταθερός. Σταθερός για χιλιάδες γενείας πιθανότατα, αλλά πολύ μικρό κλάσμα του σύμβατος, που παραμένει σταθερή η πυκνότητα και δεν αλλάζει. Για προσέξτε όμως. Αυτό σημαίνει ότι αν πάρω τα ρολόγια μας και τα ημερολόγια μας, εάν πάρω σε άλλη περιοχή του σύμβατος, που η πυκνότητα του υλικού είναι πολύ μεγαλύτερη ή πολύ μικρότερη, ο κοινωνικός χρόνος δεν θα είναι ο ίδιος. Δηλαδή, αν πάρω και το ρολόι μου, θα τρέχει γρήγορα ή αργότερα, με βάση της Γενικής Θορείας Σχετικότητας. Άρα, λοιπόν, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι αν πάμε σε ένα μακρινό γαλαξία κάπου, ξέρω εγώ, αν μπορούσα να πάμε, τέλος παλθόν μια μία άλλη κουβέντα, τότε εκεί το ρολόι μου δεν θα δείχνε το ίδιο που δείχνε εδώ. Το δευτερόλεπτο, ή θα είχε πημικυνθεί, ή θα είχε μικρύνει. Άρα, ο χρόνος μέσα στο σύμπαν, κοντά από παραμουσιά σε μια μελανή, που είναι πυκνό το υλικό, ο χρόνος μεγαλώνει, η Γενική Θορείας Σχετικότητας. Ξέρετε ότι χρόνος διάσταει, δεν λύσει στα έλλητε και τα λοιπά. Όπως γνωρίζουμε σήμερα όμως, ο άνθρωποινος βιοϊπολογιστής έχει τρεις δυνατότητες, από εδώ και πέρα με δέρνουν πολύ, να καταγραφτεί στο σκληρό δίσκο του, ένα σύνολο συμπαντικών πληροφοριών, οι οποίες στο σκληρό δίσκο, αναμένουν με κάποια χρονική διάταξη, να υποστούν επεξεργασίες. Στο σκληρό δίσκο, στο σκληρό δίσκο έρχονται πληροφορίες, μεγάλος όγκος πληροφοριών, μπαίνει σε ένα σκληρό δίσκο, δεν τις έχουμε αντιληφθεί ακόμα αμέσως, γιατί για να τις αντιληφθούμε που τη λέμε πραγματικότητα, πρέπει να τις επεξεργαστεί ο βιοϊπολογιστής. Άρα είναι συσσορευμένες παρελθοντικές πληροφορίες, που ακόμα αναμένουν να τους επεξεργαστεί ο βιοϊπολογιστής. Όπως έχει αναφερθεί ήδη, οι πληροφορίες καταγράφουν, με μια σειρά χρονική, χρονικούς φλιούς παρελθοντικών εποχών του σύμπαντος. Με λίγα λόγια, στον σκληρό δίσκο του κάθε ανθρώπου, έχουν καταγραφεί γεγονότα, χωρίς ακόμα αν τα έχουμε αντιληφθεί άμεσα, ενός μελλοντικού βάθους, που θα τα συνειτοποιήσουμε μετά έναν χρονικό διάστημα, ως πραγματικότητα, τις παρελθοντικές εικόνες, που δεν έχουν επεξεργαστεί ακόμα. Άρα, μέσα μας, κρατάμε πληροφορίες παρελθοντικές του σύμπαντος, που δεν τις έχουμε επεξεργαστεί για να γίνει παρών, ακόμα. Το πόσο και ποιο είναι αυτό το βάθος, ποικίλια από άνθρωπο σε άνθρωπο και από εποχή σε εποχή, ανάλογα τη δομή του ανθρώπινου βιοϊπολογιστή. Και την κατάσταση ψυχική θα είναι, ανάλογα τη δομή του ανθρώπινου βιοϊπολογιστή και την κατάσταση ψυχική, τα λοιπά. Ένα δεύτερο γεγονός, ιδιότητα, έχει ο βιοϊπολογιστής να εξωτερικεύει άμεσα τις ήδη επεξεργασμένες πληροφορίες και να δημιουργεί την εκάστοτε αντικειμενική πραγματικότητα, που αποτελεί παρά μια αντίληψη παρελθοντικών στιγμών του σύμπαντος, που εκείνη τη στιγμή επεξεργάζεται και τις κάνει παρών. Τρίτον, αυτά που επεξεργάζεται ο ανθρώπινος βιοϊπολογιστής, να τα αποθηκεύει σαν πληροφορίες και να δημιουργεί αυτό που αναφέρεται ως ανθρώπινη ανάμνηση. Τα επεξεργάζεται ο υπολογιστής, βγάζει τους Καομπόιδες και τους Ινδιάνους, ξέρω εγώ που βλέπουμε εμείς το έργο, και αυτό που βγάζει το καταγράφουμε σε ένα σκληρό δίσκο για να ξαναδούμε την ταινία μετά. Αυτό ότι είναι ανάμνηση του υπολογιστή, αυτό που είδατε προχθές, να μπορείτε να το θυμηθείτε όποια στιγμή θέλετε. Το ενδιαφέρον όμως, εστιάζεται στην πρώτη δυνατότητα του ανθρώπινου υπολογιστή, να αποθηκεύει ανεπεξέργαστε συμπαντικές πληροφορίες που θα αποτελέσουν την μελλοντική αντικειμενική πραγματικότητα, η οποία είναι ακόμα άρρητη. Στα αρχαία είπαμε, η λέξη άρρητος είναι ακόμα αυτός που είναι ανέκφραστος και δεν είναι αντιληπτός. Λοιπόν, είπαμε ότι μέσα στον ανθρώπινο βιοϊπολογιστή, στο σκληρό δίσκο, έχουμε έναν όγκο πληροφοριών που αναμένουν να τις αντιληφθούμε σαν παρόν. Υποτίθεται ότι το σύνολο αυτών των πληροφοριών, ο μέσος ανθρώπας δεν έχει πρόσβαση άμεση. Δηλαδή, εγώ δεν μπορώ να προβλέψω σαν αστρονόμος, επειδή έχω την πληροφορία ότι μετά τρεις μέρες θα καταστραφεί ένα άστρο. Η πληροφορία την έχω όμως εγώ. Γιατί δεν είναι κάποια πληροφορία άγνωστη στο σύμπαν. Αυτό καταστράφηκε πριν τις εκατομμύρια χρόνια. Έχω την εικόνα της καταστροφής, την έχω καταγράψει μέσα μου, αλλά ακόμα υποτίθεται ότι ο μέσος άνθρωπος δεν έχει την δυνατότητα να αντιληφθεί αυτή την παραλθωτική εικόνα, την οποία λέει είναι τα μελούμενα που λέμε. Οι πληροφορές αυτές δεν αποτελούν ακόμα αντικειμενικά γεγονότα, ούτε αναμνήσεις. Γι' αυτό μπορούμε να έχουμε πιθανότητα κάποιοι άνθρωποι μια προδιάθεση ή μια προέσθηση για το τι θα μπορούσαν να είναι στο μέλλον. Κάποιοι, δεν πρέπει να τους λέμε τρελούς όλους. Το γεγονός αυτό πιθανότητα δεν αποκλεί την δυνατότητα κάποιων πιο ευαίσθητων ανθρώπων δεκτών να καταγράφουν γεγονότα μεγαλύτερου χρονικού βάθους από τους άλλους, λιγότερο ευαίσθητους. Ανέβασα σήμερα την πλάνη των αισθήσεων, ανοίξτε να το δείτε, το ενεργειακό κατόφλι. Όλοι οι άνθρωποι κατά το ενεργειακό κατόφλι, όπως θα δείτε την δυνατότητα να παίρνουμε και να εξοτερικεύουμε γεγονότα, δεν έχουμε τον ίδιο χρόνο. Αν ανοίξετε θα δείτε ακριβώς επιστημονικά η νευροφυσιολογία πώς ερμηνεύει αυτό το θέμα. Δηλαδή σε κάποιες περιπτώσεις υπάρχει η πιθανότητα κάποιος να αντιλαμβάνεται κάποια γεγονότα flu που ένας μέσος κοινός ανθρώπινος βιοϊπολογιστής θα τοποθετεί στο παρελθόν ή στο μέλλον. Γιατί το μέλλον δεν υπάρχει. Είναι παρελθοντικές εικόνες που ήδη βρίσκονται μέσα στον εγκέφαλο του ανθρώπου. Κάτι τέτοιο δεν αντιβαίνει την επιστημονική λογική αφού το σύνολο των γεγονότων είναι παρελθοντικά. Έχουν ήδη συμβεί. Δηλαδή αυτός που μου λέει κάτι που θα συμβεί ξέρω εγώ σε κάποιες ώρες δεν προκαλεί τίποτα. Ήδη έχουν συμβεί αυτά. Απλώς τα αντιλαμβάνετε γρηγορότερα από τους άλλους. Παραδείγματα μπορώ να δώσω πολλά. Και θεολογικά και γεωστρατηγικά και οτιδήποτε. Κάποιος μπορεί να διαβάζει τα γεγονότα τα γεωστρατηγικά και να βγάζει πληροφορίες τι θα συμβεί του χρόνου και του αντίχρονου διαβάζοντας κάποια πράγματα. Αντιλαμβάνεται γεγονότα που δεν αντιλαμβάνει κανείς άλλος. Στην περίπτωση που κάποιος άνθρωπος έχει τη δυνατότητα αντίληψης γεγονότων μεγάλου παρελθοντικού βάθους λέμε ότι έχει ισχυρή μνήμη. Γιατί θυμάται παρελθοντικά γεγονότα που έχουν επεξεργαστεί και έχουν φύγει από το βιοϊπολεγιστή. Αντίστοιχα ίσως αν κάποιος έχει τη δυνατότητα αντίληψης γεγονότων μεγάλου μελλοντικού βάθους θα πρέπει να λέμε ότι έχει δυνατή προέσθηση. Τα πειράματα αυτά έχουν γίνει είναι νευροφυσιολογίας χτυπήστε το ίντερνετ. Αλλά λοιπόν μέσα σε ένα σύμπαν γιατί αυτό είναι μια ερώτηση μετά όλα αυτά όταν τα συζήτησα σε κάποιες διεθνείς συναντήσεις στην Αθήνα νευροφυσιολόγων που μου είχαν ζητήσει να κάνω κάποιες τέτοιες διαλέξεις είναι και εντάξει ωραία τα λες μου είπαν και σε τι συνίσταται η ελεύθερη ανθρώπινη βούληση. Δεν υπάρχει ανθρώπινη βούληση. Ίσως αυτή η ελεύθερη ανθρώπινη βούληση είναι απλώς η δυνατότητα του ανθρώπου δέκτη να μεταβάλλει και να μετασχηματίζει κατά το δοκούν τη δομή της εικόνας των συλλαμβανομένων πληροφοριών και μέσος και της ίδιας της πληροφορίας. Για παράδειγμα το ίδιο το ποτήρι το ένας το λέει μισογεμάτο ο άλλος το λέει μισοάδιο. Πριν λίγες μέρες είχα δυο μεταπτυχιακούς μου ο ένας ήταν εντελώς άνεργος και πίναγε. Ο άλλος έπαιρνε χιλιά ευρώ μια δουλειά που είχε. Βρήκε δουλειά ο φουκαράς ο άνεργος να παίρνει χιλιά ευρώ. Ο άλλος αντί να θεωρήσει ότι αυτό ήταν άνεργος βρήκε μια δουλειά και παίρνει χιλιά ευρώ να πει τι χαρά και τα λοιπά του λέει πω ότι θα πάθεις τώρα που οι κρατήσεις είναι τόσες και τόσο και τι θα σου μείνει και τα λοιπά και τα λοιπά. Άρα η ίδια πληροφορία την επεξεργάζεται ο άλλος και είναι χαρούμενος ότι εκεί που πίναγε χιλιά ευρώ και ο άλλος να αντιλαμβάνεται ότι τα χιλιά ευρώ θα πάρει λέει 300-500 και θα σου βγάλουν και ευρώ και τα λοιπά και τα λοιπά. Αυτός που βγάζει είναι μια κακή εικόνα. Παίρνει ένα γεγονός το οποίο μπορεί να είναι θετικό και το κάνει κακό. Το αποδίδει στο σύμπαν ως κακό γεγονός. Ως επεξεργασμένη πληροφορία. Αν αληθεύει λοιπόν αυτά όλα οι άποψη που σας είπα θα πρέπει η ματασχηματισμένη από τον άνθρωπο δέχτη πληροφορία να συνεχίζει με τη νέα της δομή την πορεία της μέσα στο κοσμικό γήγνεστε μεταβάλλοντας το αενάος στην κατεύθυνση που η ανθρώπινη φύση επιβάλλει. Γενικεύω ότι αυτό το πράγμα το κάνει κάθε βιολογικός οργανισμός φυτά, ζώα κτλ σε μικρότερη έκταση. Αυτό θα συμβαίνει εφόσον. Αυτά καθ' αυτά τα γεγονότα που δημιούργησαν το σύστημα των κοσμικών πληροφοριών έχουν πάψει να υπάρχουν. Συγχρόνως, μέσα στο σύμπαν μένουν μόνο οι πληροφορίες τις οποίες η ανθρώπινη φύση σαν μηχανή μετασχηματισμού πληροφοριών έχει τη δυνατότητα να μεταλλάξει. Μια κοινωνία, για να το πω, απλά αισιοδοξών ανθρώπων είναι ευτυχισμένη και λύνει τα προβλήματά της. Ακριβώς με τα ίδια προβλήματα ή τα πλειονεκτήματα μια άλλη κοινωνία που με ψημιρεί, βρίζει, σκοτώνεται και τα λοιπά θα είναι δυστηχισμένη. Παράγει γύρω της ως έξοδο του βιοϊπολογιστή κακά γεγονότα που τα νέμονται όλη η κοινωνία. Με τον τρόπο αυτό, σε φιλοσοφικό ακόμα επίπεδο γι' αυτό υπάρχει η προσωπική μου άποψη αν θεωρήσουμε ότι η φύση δημιούργησε το πρωτογενές γεγονός της συγκρότησης ενός φυσικού σύμπαντος αυτούς τους σχηματισμούς του χώρου κλπ. Η ανθρώπινη φύση και γενικεύω όλες οι βιολογικές φύσεις έχει τη δυνατότητα μετασχηματισμού της τελικής μορφής και εξέλιξης όλων των αρχικώς δημιουργηθέτων γεγονότων και πληροφοριών. Δηλαδή μας βάζει κάποιες πληροφορίες, χύμα το σύμπαν, περνάει από μας και ανάλογα πώς έχουμε φτιάξει το βιοϊπολογιστή μας αποδίδουμε στο σύμπαν πληροφορίες άλλες μορφείς που γεμίζουν το σύμπαν σιγά σιγά. Και γενικά αυτό που λέμε βιολογία, οπουδήποτε στο σύμπαν και αν υπάρχει και οποιαδήποτε μορφή, αν δεν μπορεί να γίνει ο πλάστης, ο δημιουργός δηλαδή, αυτού του σύμπαντος, έχει τη δυνατότητα να γίνει ο δημιουργός της τελικής μορφής του σύμπαντος. Οπότε μετά κατομμύρια χρόνια. Δηλαδή των τελικών επεξεργασμένων πληροφοριών, που τελικά θα το διαμορφώσουν στο απότατο κοσμικό μέλλον. Είναι η λειτουργία του σύμπαντος. Κάποτε είχα πει το εξής, μιλάνε όλοι περί τυχαιότητας της δημιουργίας του ανθρώπου. Και λέω, ξέρουν όλοι οι βιολόγοι, ακόμα και οι πιο άσχετοι, ότι η φύση φτιάχνει μόνο τα γεγονότα που έχει ανάγκη. Και υπάρχει αυτό που λέγεται η βιολογική αλυσίδα. Παραμουσχάρη, αν πάω στον Αμαζόνιο και σκοτώσω δυό κολεόπτερα, τα εξοντώσω δηλαδή σαν πληθυσμό, τότε πιθανότατα ο μισός Αμαζόνιος θα ξεραθεί. Τίποτα δεν μπορώ να αφαιρέσω από μία βιολογική αλυσίδα. Διότι η φύση, όταν φτιάχνει κάτι, το φτιάχνει λόγω αναγκαιότητας της για να συντηρηθεί. Και μάλιστα έχει και μια άλλη ιδιότητα πολύ κακή, η καλή, ότι πια δεν έχει ανάγκη να το εξαφανίζει. Άρα η φύση παντού μες στο σύμπαν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, εκτός από τον άνθρωπο που έγινε τυχαία. Δηλαδή κάποια στιγμή η φύση είπε, δεν έχω τι να κάνω, ας κάνω ένα καλαμπουράκι τώρα να περάσουμε καλά, να φτιάξει με τον άνθρωπο. Άρα το πρόβλημα, γιατί ξέρετε οι φιλόσοφοι που λένε αυτά, είναι φίλοι της σοφίας, δεν σοφοί. Αυτό είναι μια μεγάλη ιστορία. Ο φιλόσοφος για να γίνει σοφός πρέπει να τρύψει πολλούς ποπούς στην καρέκλα και να περάσει πολλές δυσκολίες και να τα παίξελλει στη ζωή του για να γίνει σοφός, ο φίλος της σοφίας. Άρα λοιπόν, αυτό που με προβλημάτιζε πάντοτε είναι, πάντα η αναγκαιότητα που η φύση, και η φύση δεν είναι το φυσικό περιβάλλον της γης, η φύση του σύμπαντος, να δημιουργήσει την έννοια των βιολογικών συστημάτων. Άρα τα βιολογικά συστήματα έχουν τη δυνατότητα να συλλαμβάνουν αυτό που είπα κυματισμούς αρχαίγονους του σύμπαντος και να τους μετασχηματίζουν, να κατατοδοκούν ο άνθρωπος, ο πνευματικός, ο γνώστης, αυτός που καταλαβαίνει κάποιες αξίες που έχουμε πει, συμπαντικές αξίες μιλάω και όχι κοινωνικές αξίες μόνο, αυτός τι κάνει, συμμετέχει σε μια νέα διαμόρφωση του σύμπαντος. Γι' αυτό το πρώτο που λέω είναι ότι για να αλλάξει ο πολιτισμός μας το σύμπαντο μας, θα πρέπει να αλλάξουμε μέσα μας. Ευχαριστώ πάρα πολύ για την υπομονή και την προσοχή σας. Γιατί καμιά φορά δεν ανεχόμαστε αυτό που συμβαίνει εδώ. Και φέρνω ένα παράδειγμα. Αν ζούσες εσύ χιλιά χρόνια, θα άντεχες να δεις τα παιδιά σου να πεθαίνουν, τα εγγόνια σου, τα παιδιά των εγγονιών σου, τέσσερις γεγονιές να πεθαίνουν. Να λυπάσαι. Να πρέπει από κάθε 50-80 χρόνια να αλλάξεις κατοικία, ταυτότητες, δεν ξέρω τι να κάνεις, γιατί δεν θα μπορούσες να ζεις στη γειτονιά σου. Θα σου βγάζουν, δεν θα μπορούσες να ζήσεις. Θα σε λέγανε ότι είσαι βαμπίερ, ξέρω εγώ τι. Θα ήθελες να περάσεις αυτή την κατάσταση. Άρα εγώ θέλω να πεθάνω νωρίς, θέλω τα παιδιά μου. Άρα κάτι ξέρει η φύση που με κάνει να έχω κάποιο χρόνο ζωής. Δεν θα ήθελα να είμαι αιώνιος εδώ. Αιώνιος θα είμαστε για πάντα. Σε μια άλλη κατάσταση πρέπει να αποδεχτούμε. Είναι αναγκαίος ο άνθρωπος για το σύμπαν? Προσέξτε. Είναι αναγκαίος, με τις λογικές που έχω αναπτύξει, αν καταλάβει την ενότητα. Το άτομο παλιάνθρωπος δεν είναι αναγκαίο για τη φύση γιατί μετασχηματίζεται της πληροφορίας σε κακές πληροφορίες, κάνει χειρότερο το σύμπαν. Άρα θα πρέπει να αντιληφθούμε κάποια πράγματα συμπαντικές ιδιότητες, επιστημονικές. Ότι όλα στο σύμπαν είναι ένα. Η κατάτμιση σε ατομικότητες είναι μια πλαστή κατασκευή των αισθήσεών μας, της αδυναμίας των αισθήσεών μας. Όλα στο σύμπαν είναι ένα. Γι' αυτό οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι ο ατομισμός τους που θα βοηθήσει να υλοποιηθεί ο προορισμός του ανθρώπου, μ' α κεφαλαίο, που το άνθρωπο σημαίνει το σύνολο των ανθρώπων. Για να το προχωρήσω, το σύνολο των βιολογικών συστημάτων. Γιατί και το φυτό μετασχηματίζει με έναν απλούστερο τρόπο. Και το ζώο μετασχηματίζει. Δεν μπαίνει και βλέπει κάτι και ακούει κάτι. Τα ζώα μας δείχνουν τον δρόμο. Ένα ζώο δεν θα φάει ποτέ ένα άλλο ζώο της αγέλης του. Αυτό συμβαίνει μόνο στους ανθρώπους. Όλοι μαζί. Γι' αυτό βλέπεις οι κοινωνίες που καταλώνουν το όλο μαζί πάνε μπροστά. Οι κοινωνίες που κλείνονται στο ατομικό εγώ τους πάνε κατά διάολου. Ας μη δώσω παράδειγμα γιατί θα κλαίμε. Λεία, δεν βλέπω από τόσο βαθιά και βλέπω κάτι τα χέρια. Ναι, ναι. Α, ναι, δεν ξέρω, ναι. Συγγνώμη, δεν σε είδα. Ε, δεν σε είδα ρε Λεία. Τι θα κάνω τώρα. Με θαμπώνεις και δεν σε βλέπω. Αναρωτιέμαι. Αν τα παρελθοντικά γεγονότα που μεταφράζει τώρα ο εγκέφαλός μου, υπάρχει κάπου στο σύμπα που να δημιουργούνται... ή μάλλον πού δημιουργούνται αυτά τα γεγονότα. Υπάρχει κάποιο σημείο στο σύμπα που να... υπάρχει η δημιουργία τους. Είπαμε, μπορεί να μην είσαστε την προεσμένη Δευτέρα, ότι το σύμπαν με ένας μεγάλος υπολογιστής στο σκληρό του δίσκο, υπάρχουν τα πάντα. Και αυτά που λέμε μελούμενα και αυτά που λέμε παρελθοντικά κτλ. Υπάρχουν. Το πρόβλημα είναι ο ανθρώπινος υπολογιστής από αυτές τις καμπυλότητες σύμπατος, ποιος μπορεί να αντιληφθεί. Άρα η αύξηση των δυνατοτήτων του υπολογιστή μας δεν είναι τίποτα άλλο από το να φτιάξουμε καινούριο υπολογιστή που μπορεί και να μαζεύει τις περισσότερες πληροφορίες και το λογισμικό του να τις επεξεργάζει τις πληροφορίες αυτές. Δηλαδή, έφερα ένα παράγμα, το ανθρώπινο 128. Τι μάζευε, τίποτα δεν μάζευε. Ελάχιστοι πληροφορίες. Και αυτές τις πληροφορίες για να τις επεξεργαστεί, κάνουμε 2-3 ώρες για να μας δώσει μία πολλαπλασιασμό. Οι σύμπανες υπολογιστής τι κάνουν. Αυτές οι σύμπανες υπολογιστής που κάνουν είναι για να μεγαλώσουν τον όνομα των πληροφοριών που μπορούν να πάρουν μέσα τους, αλλά βασικά να βελτιώσουν το λογισμικό, το πρόγραμμα αυτό που λέμε, ώστε να μπορούν να επεξεργάζονται αυτό το πλήδος των πληροφοριών, των καινούριων. Από εκεί και πέρα είναι η φιλοσοφία. Γιατί, πρόσεξε, είπα και κάτι άλλο, την πρασμένη Β'. Β' αυτό, σε τρία πεδία. Πριν γεννηθεί ο άνθρωπος, πριν γεννηθεί ο βιοϊπολογιστής, ή να έχουμε απορίες επάνω στο Μάτρικς. Αν όμως έχουμε πληροφορίες επάνω στο Μάτρικς, όταν κόψαμε δηλαδή το σύμπαν, που σου είπα, δηλαδή κόψαμε το αλάτι σε χλώρο και νάτριο, θα σου μιλήσει για το χλώρο και τον νάτρο, έχει άλλες ιδιότητες από το αλάτι. Με καταλαβαίνεις? Άρα, εδώ, θα πρέπει, ή το βιοϊπολογιστή να υπολογίσουμε, πώς συμβαίνει, τι γίνεται, δεν είμαι ειδικός. Και μένα με μάθανε οι συνάδελφοι δικοί. Είχα πολλές ερωτήσεις και δεν καταλάβαινα. Εάν θέλεις να κάνεις κλασική φυσική, να μιλήσουμε για τα αυτοκίνητα, για τα αεροπλάνα και τα λοιπά, θα πάρεις την φυσική του Μάτρικς, δηλαδή την κλασική φυσική. Και στην κλασική φυσική είναι και η γενική θορεοσκητικότητας. Και αν θέλεις να μιλήσεις για τις ιδιότητες του σύμπαντος, θα πάρεις τις ιδιότητες πριν γεννηθεί ο βιοϊπολογιστής. Θυμάσαι που είπα ότι, είτε γεννιόταν ο άνθρωπος, είτε όχι, οι ιδιότητες του σύμπαντος θα υπήρχαν. Ε, δεν είναι. Δεν είναι καθώς υπάρχει στον ανθρώπου τις ιδιότητες. Απλώς, δεν ξέρω πώς γεννηθεί ο άνθρωπος, όπως θέλει καθένα να σας πει, αλλά αυτός ο βιοϊπολογιστής, όταν γεννήθηκε, πρέπει να παίρνει τις πληροφορίες, τις συμπαντικές που θα υπήρχαν, είτε υπήρχε αυτός ή όχι, και να τις μετασχηματίζει σε κάτι. Ας κοιτάξουμε στην οθόνη του βιοϊπολογιστή μας, που λέμε πραγματικότητα, δεν έχει ωραίες ταινίες. Έτσι, διότι αν έχει ωραίες ταινίες, θα περάσουμε καλά. Άμα δούμε έργα Δρακουλιάρικα το βράδυ, θα κοιμόμαστε. Δεν θα φταίει ο υπολογιστής, εμείς θέμε. Συγγνώμη, συγγνώμη. Είπα, από την προηγούμενη φορά, απαντάω σε ερωτήσεις που ξέρω να απαντήσω, ή που θέλω να απαντήσω. Ε, αυτή είναι σ' αυτή που δεν θέλω να απαντήσω. Σε πολλά φιλοσοφικά συστήματα απαντάται η σπυριδής εξέλιξη του χωροχρόνου. Έχει κάποια επιστημονική βάση αυτό? Βεβαίως, τα πάντα μέσα στο σύμπαν κινούνται σε σπύρα. Τα πάντα. Αρχαίγονη γνώση σε όλες τις φιλοσοφίες, σε όλες τις θεολογίες, σε όλα τα συστήματα είναι η σπύρα. Και γι' αυτό η ίδια η σπύρα θεοποιήθηκε σαν σύμβολο. Χωρίς να επεξηγήσω, το ίδιο πανάρχιο σύμβολο με τεράστια σημασία είναι ο σταυρός. Ο σταυρός δεν έγινε επειδή ο Χριστός σταυρώθηκε πάνω. Υπάρχει κάποιος κλάβος στον οποίο μπορώ να ψάξω αν υπάρχει κάποια απάντηση στην πιστυμονική. Όχι, δεν μπορώ να συμβουλέψω πάνω σε αυτά. Αλλά αν κοιτάξεις το ολόκληρο εναστροφυσική ή το μικρό κόσμο, την σύγχρονη φυσική, κβάντα κτλ όλα αυτά πρώτα, μόνο σπυροειδώς κινούνται όλα. Ορίστε. Ναι, και είπα ότι θα σας το πω αυτό χωρίς να σας πω τίποτα παραπάνω. Είναι πανάρχιο σύμβολο ο σταυρός, πανάρχιο, χιλιάδες χρόνια πριν τον Χριστό. Συμβολίζει πράγματα κτλ, ως το Χριστό σταυρό και σε τάφ. Είναι θετικό σύμβολο και συμβολίζει πράγματα και έχει μια μεγάλη φιλοσοφική κτλ σημασία, όπως και άλλα σύμβολα όπως ο αγγηλωτός σταυρός. Ο αγγηλωτός σταυρός τον πήρανε οι Ναζοί και τον ξεφτήλησαν. Ένα πανάρχιο σύμβολο με τεράστια σημασία, τι συμβόλιζε, θετικά πράγματα. Απλώς ο Χίτλερ τι έκανε, του πήρε τις αγγήθρες και ενώ ήταν αριστερόστροφος ο σταυρός, της γύρισε δεξιόστροφα για να δηλώνει κάτι άλλο που ήθελε η Ρίστα Μιπαρόδο να πω κάτι στους νεότερους οι μεγαλύτεροι, οι οποίοι το ξέρουν, μην μπλέκετε το φασισμό με το Ναζισμό. Ο φασιστός ήταν ο Φράνκο, ο Μουσολίνι. Ο Ναζισμός είναι μεταφυσική θεωρία, μεταφυσική, είναι τάγματα της θούλης. Είναι μεταφυσικά τάγματα που παίρναν τα σύμβολα ή ψάχνανε Ιραντική. Είναι μια μεταφυσική, τέλος πάντων, θεωρία και δεν έχει καμία σχέση με το φασισμό. Ήταν φασιστές ή Ναζιστές. Δεν ήταν σαν τον Φράνκο και τον Μουσολίνι. Ήταν Ναζιστές. Δηλαδή πίστευαν σε μια συγκεκριμένη μεταφυσική ιστοροπία πραγμάτων, γεγονότων. Κλείνω την παράδεισή για τους νεότερους. Παρακαλώ, μια ερώτηση. Είπαμε ότι ο χρόνος ρέει διαφορετικά στο σύμπαν, στο χώρο χρόνου, ανάλογα με την πυκνότητά του. Δεν ρέει. Προσέξτε. Πώς να το πούμε. Ο χρόνος δεν υπάρχει. Ο χρόνος δημιουργείται όταν υπάρχει ο ιδιοϊπολογιστής και δημιουργεί το Μάτριξ, που μέσα στο Μάτριξ δημιουργεί το ΜΕΣ. Δηλαδή, αν από εδώ μέχρι εσένα, εγώ με εσένα, είχαμε ένα υλικό που μας ένωνε, θα υπήρχε χρόνος μεταξύ μας να τρέξω να σε φτάσω. Για να έχει νόημα ότι τρέχω να σε φτάσω, πάνω να πω ότι εσύ και εγώ είμαστε άλλο. Άρα, αν δεν κάνω το ΜΜΜ, δεν μπορώ να έχω χρόνο, ούτε πρέπει να μπορώ να έχω ταχύτητα. Εκεί θέλω να καταλήξω, ότι ο χτοδευτερόλεπτος, το γιήνω, αυτό που αντιλαμβανόμαστε στη Γη, είναι διαφορετικό βάσει της σχετικότητας από ότι στον ήλιο, στο άλφα του Κενταύρου και στη Μελανίο Π. Με αποτέλεσμα, οι τύποι του Αϊνστάιν, γενικά τα φυσικά μεγέθη που περιέχουν χρόνο, αν δεν κάνω λάθος διορθώστευμα, να είναι διαφορετικά από σημείο σε σημείο του σύμπαντος. Άρα, αλλιώς είναι η ταχύτητα του φωτός που περιέχει χρόνο, εδώ θέλω να μου πείτε την άποψη σας, στη Γη και άλλη η ταχύτητα του φωτός που περιέχει χρόνο στη μαύρη τρύπα. Όχι. Απαντήστε μας, ευχαριστώ. Είναι η ερώτηση που μου κάνατε στο ΤΕΙ. Σωστά, είναι πολύ ωραία τα άπατα. Κοιτάξτε. Αυτό που θα βάλετε καλά στο μυαλό σας είναι ότι με μαθηματικά δευτέρας γυμνασίου, απλοϊκά, που δεν μας θα μαθαίνουμε ποτέ, μπορούμε να δούμε ότι αυτό που λέμε ταχύτητα, δεν υπάρχει στο σύμπαν, αλλά εκφράζει μόνο την καμπυλότητα του χώρου. Άρα, λοιπόν, αυτό το οποίο γνωρίζουμε... Έχετε καμία σχέση με φυσική ή μαθηματικά τίποτα? Φυσική ή μαθηματικά. Φυσική. Για να το πω με άλλο τρόπο, λέω, ανάλογα ότι έχετε σπουδάσει. Αυτό, λοιπόν, που γνωρίζουμε στο σύμπαν είναι ότι υπάρχει μια σταθερή καμπυλότητα, είναι το redshift που λέμε, μια σταθερή καμπυλότητα στο σύμπαν, και πάνω σε αυτή τη σταθερή καμπυλότητα υπάρχουν βουναλάκια κτλ κτλ, τοπικά. Η ταχύτητα του φωτός εκφράζει αυτή τη σταθερή καμπυλότητα του εγγέννη σύμπαντος εάν το ξεχωρίσουμε από τα βουναλάκια. Δηλαδή, υπάρχει ένα υπόβαθρο καμπυλότητας. Άρα, λοιπόν, όταν η ταχύτητα του φωτός που λες είναι σταθερή, τότε εκφράζει τη σταθερή καμπυλότητα από τον παρατηρητή μέχρι τα όρια του κοσμολογικού ορίζοντα, που φτάνει αυτά που είπαμε ότι χάνεται από πίσω και όλα αυτά τα πράγματα. Είναι η έκφραση της σταθερής καμπυλότητας όσο απομακρυνόμαστε από τον παρατηρητή. Οι πλανήτες και όλα τα σώματα πυκνοτήτων, οι γαλαξίες και τα λοιπά, αποτελούν πάνω σε αυτό το σεντόνι που καμπυλώνεται με την ίδια τιμή η Γη πάνω σ χάρη. Μεταβάλλεται η καμπυλότητα. Συμφωνεί? Η Γη είναι στρογγυλή όμως και αν πάνω μετρήσω την καμπυλότητα σε κάθε σημείο είναι ίδια. Είναι αυτό το υπόβαθρο. Άρα είναι σταθερό. Αυτό μου δείχνει ότι το σύμπαν είναι μια μελανιοπία αλλά τώρα αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Άρα λοιπόν να έχετε στο μυαλό σας ότι η ταχύτητα του φωτός είναι η σταθερή καμπυλότητα. Δεν είναι το μέσον όρο του σύμπαντος. Αυτή η σταθερή καμπυλότητα είναι το υπόβαθρο. Τώρα στα μαθηματικά θα σας έλεγα κι άλλα τώρα. Αυτό το ισομορφισμό που κάνουμε, που σας έλεγα ισόμορφα κτλ. Στα μαθηματικά ισομορφισμό μπορούμε να κάνουμε μόνο αν έχουμε μια σταθερή καμπυλότητα πάνω σε μια άλλη. Μην το πεδέψουμε γιατί δεν καταλάβω κανένας τίποτα. Πάντως έτσι να τη σκέφτεστε. Η ταχύτητα, κοιτάξτε για να το πω πολύ απλοϊκά, γιατί κάποιοι άλλοι εδώ είναι… Βλέπω νέα παιδιά. Αφού είπαμε ότι όλες οι διαστάσεις είναι ισότιμες κυσοδύναμες και μετροιότιμη δύα μονάδα. Βλέπετε ότι αν πάρω την ταχύτητα ο αριθμητής είναι υποτίθεται μήκος και ο παρανομαστής χρόνος. Αν αυτές τις θεωρήσουμε διαστάσεις που είπαμε συμπίπτουν στο κοσμολογικό χώρο, τότε απλοποιούνται. Και το σε είναι μια τιμή. Καθαρή τιμή. Αυτή η καθαρή τιμή δεν εκφράζει τίποτα άλλο από μια εφαπτωμένη μιας γωνίας, η οποία λέγεται κλήση. Και η κλήση μου δίνει πάντοτε μια καμπυλότητα. Θέλω να καταλάβετε ότι αυτό που λέει ταχύτητα είναι… Το αριθμητής και ο παρανομαστής είναι αστόχρονα και στην ελαμβιωτική και στην… Θέλω να πω, καταλάβετε αυτό το πρώτο, ότι αυτό που λέμε ταχύτητα του φωτός, ή οποιαδήποτε άλλη ταχύτητα, πρέπει οι μονάδες να απλοποιούνται και με ένας καθαρός αριθμός. Είναι ένα τίποτα ο καθαρός αριθμός. Όχι. Το είπαμε την πρώτη φορά ότι είναι εν δυνάμη η καμπυλότητα που όταν η καμπυλότητα πάρει τιμή, δηλαμβάνεται η φυσιολογία του ανθρώπου ως υπαρκτή, πυκνό τέλος ενέργειας που τη μελετάει η φυσική. Συγγνώμη, είπαμε μερικά καταλαβίστικα, αλλά είναι κάποιοι συνάλφοι που… Να ρωτήσω κάτι εδώ. Εδώ, εδώ πάνω. Α, ναι. Η ηλικία της Γης πώς έχει προκύψει όπως τη γνωρίζουμε τώρα που μας λένε τόσα δισεκατομμύρια χρόνια, με βάση ποιο χρόνο την έχουμε μετρήσει. Έλα, ναι. Έλα, ναι. Έχω και άλλα προβλήματα. Η ηλικία της Γης λέμε ότι είναι ηλικία περίπου τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια. Από τα τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια, όμως, η κατάσταση στην οποία βρισκόταν η Γη, μόνο το ένα δισεκατομμύρια χρόνια άρχισε να γίνονται συνθήκες τέτοιες, ώστε θα δημιουργηθούν τα πρώτα, πρωτόζα, αμυδά, πρωτεύση, δεν ξέρω και τι άλλα πώς τα λένε αυτά τα αρχαία γωνάτση. Αυτός ο χρόνος του ενός δισεκατομμυρίου, προσέξτε, δεν είμαι αστροβιολόγος ούτε βιολόγος, αλλά διαβάζω αυτά που σας λέω, τα λέει ο Κρικ. Ο Κρικ, για να σας καταλάβετε, είναι ο Αϊνστάιν των βιολόγων. Είναι αυτός ο οποίος ανεκάλυψε το DNA και τα λοιπά. Με τον Ορτζελ, έτσι. Αυτό το ερώτημα το οποίο θέτει, λοιπόν, ο Κρικ, και δεν μιλάει για ένα τυχαίο βιολογάκο κάπου, είναι ο νομπελίστας που βρήκε, έτσι, το DNA, είπε ότι στο ένα δισεκατομμύριο αυτά χρόνια, ωραία η θεωρία του Δαραβίνου, αλλά δεν φτάνει, διότι για να συμβεί, να γίνει ο σοφός πείθηκος, για να μην προχωρήσουμε παραπέρα, θα πρέπει να γίνουν τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων αντιδράσεις, μεταλλάξεις, τις λένε, συμφωνεί, που αν πάρουμε, οι μεταλλάξεις αυτές θα γίνονται στο ίδιο χρονικό διάστημα, αλλά εμείς αν πάρουμε την πιο γρήγορη που γίνεται και τη σαθρίσουμε, υπερβαίνει κατά εκατοντάδες φορές η ηλικία της γης. Προσέξτε, αυτά δεν μου αρέσει να σας ζητάω, γιατί είμαστε φάνταστος λαός και μάλιστα οι άνθρωποι γενικότερα στον κόσμο είναι φάνταστος. Αυτομάτως τον έφτιαξε τον άνθρωπο εξωγήνη. Με καταλαβαίνετε ποιο είναι το πρόβλημα. Δηλαδή ο καθένας δεν βάζει το μυαλό του να το στρίψει, να διαβάσει, να κάνει, να φάει 10 χρόνια, 20, να μελετάει, να δει τι μπορεί να συνέβει κτλ. Η εύκολη λύση να πούμε στο καφενείο είναι ήρθαν εξωγήνοι και κάνουν τους ανθρώπους. Και μετά αντεμάζεψε τα παιδιά εσύ τώρα να τους μάθεις αστροβιολογία και να τους μάθεις αστροφυσική κτλ. Μόλις βρίσκουν τα δύσκολα, θα λένε εξωγήνη. Τέλειωσε το θέμα. Δεν υπάρχει επιστήμη και οι θεολόγοι το ίδιο λένε. Όχι, τώρα μιλάω σοβαρά, δεν είναι… Να μιλήσω. Καλησπέρα. Καλησπέρα. Ήθελα να ρωτήσω, γνώμη σας, υπάρχει ελεύθερη βούληση ή όχι. Υπάρχουν τελευταίες έρευνες που λένε ότι μάλλον δεν υπάρχει. Σύμφωνα με τη θεωρία του χρόνου, του άχρονου σύμπαντος και σχετικό τους αισθάνει ότι ο χρόνος κυλάει, ας πούμε, μάλλον έχει διαστασιοποιηθεί, είναι διαστασιοποιημένος. Δεν υπάρχει ελεύθερη βούληση. Οπομένως υπάρχει το περιπτωμένο. Τι από τα δύο συμβαίνει? Μιλάμε για το ανθρώπινο κομμάτι. Αποψή μου. Ναι. Αποψή σας, σίγουρα. Είναι λίγο περίεργη. Την απόψή σας. Λοιπόν, αυτό που είπα, ο ανθρώπινος βιοϊπολογιστής έχει προορισμό. Που είπα προηγουμένως. Το πρόβλημα είναι να δημιουργήσουμε μια τέτοια κοινωνία ανθρώπων ώστε να επιτρέψει στο βιοϊπολογιστή να έχει ελεύθερη βούληση και να κάνει αυτό που πρέπει. Με καταλάβατε? Λέω ότι πρέπει να αλλάξουμε μέσα μας, να αλλάξουν οι κοινωνίες μας για να μπορέσουν να επιτρέψουν στο βιοϊπολογιστή να κάνει τη δουλειά του. Είναι σαν το γιατρό. Μπορεί να κάνει καλά τον ασθενή, αν του επιτρέψουν να χειρουργήσει και να του δώσει τα κατάλληλα φάρμακα. Αν του το απαγορεύσουν, ενώ μπορεί, δεν θα του επιτρέψουν ποτέ να έχει ελεύθερη βούληση. Γιατί η ελεύθερη βούληση δεν είναι να σπασπιάτα και να πες στο μισθό σου shopping therapy. Η ελεύθερη βούληση είναι για να κάνεις άλλα πράγματα. Αν νομίζετε ότι μπορούμε, δεν μπορούμε. Αλλά το πρώτο που θα αγωνιστούμε είναι να επιτρέψουμε στον ανθρώπινο μέσο βιοϊπολογιστή να σκεφτεί, να γράσει ελεύθερα. Η ελευθερία όμως δεν είναι μπαχαλακισμός. Είναι γνώση των στόχων, κουράγιο, θάρρος να τους επιτύχει. Καλησπέρα. Θέλω να ρωτήσω κάτι που τώρα βέβαια φαντάζει λεπτομέρεια μέσα στα τόσο σημαντικά που είπαμε. Μέσα στις λεπτομέρειες στο τραπεζόν κρύβεται η αλήθεια. Ωραία, χαίρομαι. Πριγουμένως που μιλούσαμε για τη γέννηση, την ανάπτυξη και τον θάνατο του ανθρώπου ή οποιοδήποτε έμπειο όντως, μου δημιουργήθηκε εξής απορία. Λέμε ότι η ύλη είναι η καμπύλωση του τίποτα ως προς το τίποτα όταν πάρει μια τιμή και πάνω. Του μία αισθητού, όχι του τίποτα με την κλασικένεια, του μία αισθητού που είναι πολύ πράγμα, είναι το όλον, προς την τέταρτη διάσταση που δεν είναι τίποτα ούτε αυτή. Είναι μία αισθητή. Το είπα απλοποιημένα, όπως θέσατε και εσείς. Ναι, για να ξεκαθαρίζω όμως και το τι λέω. Αυτό λοιπόν δημιουργεί την ύλη που θα μπορούσε να είναι το σπερματοζωάριο. Και οτιδήποτε υπάρχει πριν το σπερματοζωάριο. Γιατί το σπερματοζωάριο και το άριο υπάρχει αν υπάρχουν κατάλληλες ορμόνες, αν δεν έχουν μπει και καταστρέφουν και αν δεν γίνει ποτέ το άριο και αν δεν γίνει ποτέ το σπερματοζωάριο. Και πολλά και διάφορα. Δεν τα ξέρω καλά, αλλά το καταλαβαίνετε, έτσι. Ναι. Ωραία. Κάτι αντίστοιχο υπάρχει λοιπόν και για το άριο, όπως είπαμε. Πρόλα αυτά η ανάπτυξη του ανθρώπου, η οποιαδήποτε όντως, προκύπτει από την ένωση των δύο υλικών σωμάτων, γιατί λέμε για τον άνθρωπο ο ΣΥΛΙ. Ναι. Με τις καμπηλότητες τι συμβαίνει, γιατί δεν καταλαβαίνω. Ενώνω τις καμπηλότητες. Είναι πάρα πολύ απλό. Θα φέρουν ένα πολύ απλό παράδειγμα. Εκεί έχω ένα σκηνί, εκεί όμως ακριβώς, και το κρατάω τη μία άκρη του εδώ. Μετά έχω ένα άλλο σκηνί εδώ και το κρατάς εσύ εκεί. Και κάνουμε και δυο αυτό, το κουνάμε. Αν κουνήσω εγώ το ένα σκηνί, θα δημιουργηθούν καμπηλότητες ωραίες και θα πάνε μέχρι εκεί. Συμφωνεί? Εσύ μόνη σου, όταν κάνεις αυτό, και θα σας το πω και στη μουσική μετά, εάν το κάνουμε αυτό, θα κάνεις ωραίες καμπηλότητες. Αν το κάνουμε και δυο μαζί, κάποιο σημείο θα συναντηθούν. Για αυτό λέω ότι πόσο κακό κάνει το εκπαιδευτικό σύστημα που δεν μας δίνει παραδείγματα από την κυματική. Δεν διδάσκεται πια η κυματική. Σχεδόν είναι στο πανεπιστήμιο. Εκεί που θα είναι τα δύο κύματα, αν είναι σύμφωνα τα κύματα, θα έχουν ένα μεγαλύτερο κύμα. Αν δεν είναι σύμφωνα, μπορεί να σβήσει, μπορεί να παραμορφωθεί, να γίνει ο χαμός. Έχεις να απαντηθείς? Για αυτό, όταν δυο άνθρωποι θέλουν να είναι μαζί να κάνουν παιδί, τα κύματά τους πρέπει να είναι σύμφωνα. Άρα οι γάμοι λόγω κέρδους, της συμφέροντος, δεν δίνουν κύματα σύμφωνα. Εκεί είναι όλη η μαγεία του έρωτα, που κάνει ένα παιδί ή που γίνει έναν κόσμο. Με κατάλαβες, μάλιστα. Κύριε Δανέδη, καλησπέρα. Θέλω να ρωτήσω, τελικά το σύμπαν διαστέλεται ή όχι. Το σύμπαν, μέχρι εκεί που το βλέπω, νομίζω ότι διαστέλεται. Αλλά δεν διαστέλεται, συστέλεται. Το είπα, ναι, στην παρασμένη Δευτερά. Άμα το δείτε, θα το θυμηθείτε, γιατί μπορεί κάποιοι να μην είσαστε εδώ. Έχουμε μια τάση, άνθρωποι. Ό,τι βλέπουμε ότι δημιουργείται στο χώρο των αισθήσεών μας, αφού ξέρουμε ότι το σύμπαν προεκτείνεται και μετά. Εμείς λέμε ότι βλέπουμε είναι το σωστό και μετά που δεν βλέπουμε συνεχίζει να είναι το ίδιο. Με κατάλαβες. Πλέον, αυτά που σου λέω ότι συγκλίνει σε ένα σημείο, δεν είναι θεωρία. Το αποδείξαμε την παρασμένη φορά. Έχουμε άπειρα πειράματα που το επιβεβαιώνουν. Η μισή κουβέντα που κάναμε την περασμένη Δευτερά πάνω σε αυτό. Και μπορούσα να μιλάω για πολλές Δευτερές, μόνο για αυτό το θέμα, με αποδείξεις. Γιατί δεν το δεχόμαστε. Θα το δούμε και μετά την καθαρή Δευτερά. Δεν είναι λογή αγορημού επιστημονική. Είναι δόγματα που δεν αφορούν την επιστήμη. Αλλά ο επιστήμονας, για να κάνει τα δικά του και να γίνει έτσι μεγάλος χυτρανός σε όλα τα επίπεδα, πρέπει να τάχει καλά με τέτοιους δόγματα, αν θέλει να του ξημερώσει καλημέρα την άλλη μέρα. Ναι έτσι. Καλησπέρα. Θέλω να ρωτήσω το εξής. Εφόσον όλα είναι ένα και είναι το παν, ο κεανός που κλαίουμε όλοι μέσα, ή το ελαστικό μέσο διάδοσης που ενώνει τα πάντα, είναι ο αιθέρας. Η απόδειξη του αιθέρα κατά στόχς… Όχι, θα σου εξηγήσω. Και να συμπληρώσω κάτι. Να ολοκληρώσω δηλαδή. Τελικά το μάτριξ αυτό που μας περιβάλλει, ακούει σε κάποια γλώσσα, σε ένα κώδικο επικοινωνίας που μπορούμε να λιεπιδράσουμε πάνω σε αυτό σαν ανθρώπινοι βιοεικολογιστές. Ναι, αφαιρώσαμε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι την προηγούμενη Δευτέρα, να ταυτίσουμε την έννοια της καμπυλότητας, που η καμπυλότητα έχει ακέραιες τιμές χωρίς μονάδες μέτρησης, είναι μια εφαπτωμένη, μια σγωνίας τ.λ. με την έννοια της πληροφορίας, των πληροφορικών συστημάτων. Κάναμε μια μεγάλη κουβέντα πάνω εκεί, οπότε καταλαβαίνεις, όταν εγώ μιλάω, ας πούμε, ως μαθηματικός για καμπυλότητες του χώρου, οι κυματισμούς του χώρου, ο πληροφορικάριος μπορεί να μιλήσει, εφόσον ταυτίζουμε την έννοια της καμπυλότητας με την έννοια της πληροφορίας, ότι έχουμε ένα σύμπαν πληροφοριών παρελθοντικών κτλ. Άλλαξε αυτή τη λέξη που λέω και μιλάμε για πληροφορίες. Και θύμισα ότι όποιος ξέρει από παλιούς υπολογιστές, όπως λόγος αμηχανής, global και όλα αυτά τα πράγματα, θα δει ότι όταν κάναμε τις διατρήσεις, η διάτρηση πάνω είχε δύο καθαρούς αριθμούς, 0 και 1. Οι συνδυασμοί του δίνανε καουμπόιδες και ινδιάνους, έτσι δεν είναι. Το ίδιο ακριβώς που κάνει και η πληροφορία και η καμπυλότητα που είναι καθαρή αριθμή. Γιατί σε αυτή τη σχέση εκεί πέρα που είδες, η καμπυλότητα, τέλος πάντων, στα μαθηματικά καθορίζεται ως καθαρός αριθμός και είναι καθαρός αριθμός, αν λύσουμε εκείνη την εξής. Λοιπόν, εκεί αρχίζει μια ολόκληρη κουβέντα που είχαμε κάνει, πώς ο άνθρωπος μπορεί να παρομιαστεί σχεδόν παντού οι λειτουργίες του με λειτουργίες ενός βιουπολογιστή. Και μάλιστα, όταν μιλάμε για βιουπολογιστή σύγχρονος, τότε είναι σχεδόν το ίδιο. Ταυτίζεται τόσο πολύ που… Όχι, δεν θέλω ούτε για ψυχή να μιλήσω ούτε για πνεύμα. Μιλάω για πληροφορική, έτσι, μιλάω για καμπυλότητες, ωραία. Δεν είπετε ότι δεν έχω άποψη και μιλάω. Αλλά τη στιγμή αυτή εδώ πέρα δεν μιλάω, μιλάω ως θετικός επιστήματος μόνο. Τα άλλα είναι προσωπικά μου. Θα πω όμως κάτι γιατί με μεθύγκλησες. Αυτό που δημιουργεί την έννοια της ύπαρξης της ζωής, σε αυτά που είπα, αλλά εγκλείεται αοράτως μέσα μας, είναι η έννοια της τρίτρας διάστασης. Όταν αυξομειώνει τη τρίτρατη διάσταση, καθορίζει την πυκνότητα, αλλά τη ζωή μας τίτε τα πάντα, δεν είναι? Άρα αυτό που μας δίνει η ζωή είναι η τιμή της τέταρτης διάστασης, δηλαδή το βάθος πηγαδιού, να κοιμένεται μέσα σε ένα maximum-minimum. Αυτό λοιπόν που εγκλείουμε μέσα μας αοράτως και μας δημιουργεί την έννοια της ζωής, όχι μόνο στον άνθρωπο, σε όλα τα βιολογικά συστήματα, είναι η καμπυλότητα. Να το δούμε πρακτικά. Να μην το δούμε. Ναι, γιατί το σκέφτομαι και λέω δεν θέλω. Κοίταξε τώρα, δείτε εδώ πέρα, είναι μια… Για πάρε το υλικό αυτό, ξέρω εγώ το μικρόφωνο εδώ, πόσων διαστάσεων είναι? Το υλικό αυτό εδώ είναι δύο διαστάσεων, αυτό εδώ είναι δύο διαστάσεων, τριών. Δεν είναι τριών, για προσέξτε με, κέκτηται της ιδιότητας της ύλης. Κέκτηται. Αυτό σημαίνει ότι είναι καμπυλωμένος χώρος προς την τέταρτη διάσταση. Δεν είναι. Άρα αυτό είναι τετραδιάστατο. Γιατί το βλέπεις σαν ύλη, για να γίνει ύλη, ο χώρος πρέπει να καμπυλωθεί προς τέταρτη διάσταση, αλλά εγκλείει μέσα του την τέταρτη διάσταση. Ας πάρουμε λοιπόν, καλά αυτό εδώ είναι διαολεμένο υλικό το πλαστικό. Λέω όμως, πες ότι είναι ξύλο. Δεν μου λες πότε φθείρεται το ξύλο. Πότε φθείρεται ένας οργανισμός, ένα λουλούδι. Όταν μειώνεται η πυκνότητα της υλοενέργειας του. Δηλαδή όταν το βάδος του πηγαδιού που το βλέπω μικραίνει. Άρα αυτό που εγκλείουμε μέσα μας και μας δίνει την ενέργεια της ζωής, ας τις ψυχές και το πνεύμα, είναι η τέταρτη διάσταση που καμπυλώνει το χώρο. Και να σου πω και κάτι άλλο. Μην τα παίρνουμε τόσο απλά τα πράγματα. Ένας άνθρωπος δεν είναι μία καμπυλότητα. Για πρόσεξε. Η καρδιά σου, η πυκνότητα της υλοενέργειας είναι η ίδια με το νυχείο σου ή της τρίχας σου. Όχι. Άρα κάθε κομματάκι του ανθρώπου επάνω έχει άλλη πυκνότητα, αλλά έχει άλλη καμπυλότητα. Άρα ο άνθρωπος είναι ένας μυριοκαμπυλωμένος χώρος, όπως είναι ακριβώς το σύμπαν. Πόσα? Τα πάντα είναι καμπυλότητες, το ίδιο. Άρα θα πρέπει να συγχρονιστούν όλες αυτές οι καμπυλότητες να βρίσκονται σε κάποιο όριο, ώστε εσύ να ζεις. Πάντως το βάθος του πηγαδιού δίνει την αίσθηση του ζεις. Ούτε ψυχή το λέω, ούτε πνεύμα το λέω. Πρόσεξε, στον υπολογιστή να το πάμε τώρα. Λέω πάντοτε και το δείχνω, το έδειξα και... Δεν θυμάμαι, το έδειξα. Το US-back μου. Το US-back έχει πληροφορίες. Ούτε ήλινη πληροφορία, ούτε ενέργεια. Εσύ θα τα πιάνεις στο τηλεό στον άνθρωπο τώρα, έτσι? Ούτε ήλινη πληροφορία, ούτε ενέργεια. Για να περάσει και να δω την πληροφορία αυτή στον υπολογιστή, πρέπει να περάσει από ένα σύστημα, έναν υπολογιστή, μία τηλεόραση, δεν είναι? Η τηλεόραση όμως, ο βιοϊπολογιστής, πρέπει να τον βάλω στην πρίζα. Η ενέργεια που παίρνει από την πρίζα, δεν πέσει κανένα ρόλο πάνω στην πληροφορία του USB. Απλώς θέτει σε λειτουργία το σύστημα. Ωραία, γι' αυτό όταν πας σπίτι σου θα φας. Ή θα πάρεις βιταμίνες ή θα κοιμηθείς. Για να λειτουργεί το σύστημα, που το σύστημα έχει τις πληροφορίες μέσα. Οι πληροφορίες είναι άσχετες από την ενέργεια, την ηλεκτρική που παίρνει το μηχάνημα. Θα μπορούν εξωτερικηθούν, αν λειτουργεί το σύστημα. Γι' αυτό να προσέχει το μηχάνημα. Γι' αυτό λέω καμιά φορά και μ' αρέσει το Μάτριξ ή πρέπει να του προσέχουμε. Εδώ και εδώ. Καλησπέρα κύριε Ανέζη και συγχαρητήρια για το έργο σας. Όλος παραδόξως οι ερώτησες που θα κάνω ήταν παρόμοια με αυτό που λέγατε πριν από λίγο. Καταρχήν έχετε πει ότι ο άνθρωπος είναι μια καμπυλότητα. Πολλές, πολύ καμπυλωμένους όπως είπα χώρος, έτσι. Ναι, το προσθέτει αυτό στο τέλος. Στην τρίτη διάσταση, η οποία άμα ξεπεράσει κάποιο όριο, μεταβαίνει στην τέταρτη διάσταση. Λοιπόν, στην τρίτη διάσταση ζούμε ένα Μάτριξ. Ή ποια? Στην τρίτη διάσταση που είμαστε τώρα, ζούμε σε ένα Μάτριξ. Σε τέταρτη διάσταση ζούμε. Εσύ είσαι τέταρτη που σε βλέπω. Ναι, αλλά την τρίτη αντιλαμβάνομαι. Δεν το κατάλαβες. Τέσσερις αντιλαμβάνομαι, γιατί αντιλαμβάνουν την ύλη σου. Ναι. Εσύ, αν ήσουνα μόνο το περιγραμμά σου, θα σε έλεγα φάντασμα. Ε, δεν είσαι φάντασμα, έχεις ύλη. Έτσι δεν είναι. Ναι. Άρα, θα πρέπει να καταλάβουμε, γιατί μου λένε διάφορα περίεργα πράγματα, για να είσαι ύλη και να σε αντιλαμβάνομαι εγώ, ο υπολογιστής μου, πάνω από ότι είσαι καμπύλος στην τέταρτη διάσταση, σε τετραδιάστατο το αντικείμενο. Άρα, αν θέλουμε να φύγουμε, θα πάμε στην πέμπτη. Δεν θα πάμε στην τέταρτη, είμαστε στην τέταρτη. Αυτό ήθελα να ρωτήσω. Όπως αλλάζει καμπυλότητα, περνάει ένα όριο και πάμε στην τέταρτη διάσταση. Υπάρχει μια αντιστοιχία από την τέταρτη να αλλάζει καμπυλότητα να πάει στην πέμπτη και όλο το καθεξής. Συγγνώμη, εγώ καλά-καλά δεν έχω καταλάβει την τέταρτη. Ας την καταλάβω και μετά με ρωτάς. Αν εσύ έχεις καταλάβει τόσο καλά την τέταρτη και πας στην πέμπτη, στην έκτη, στην έβδομη, εντάξει, καταλαβαίνουμε ορισμένα πράγματα όταν κάνουμε θεωρία χορδών, καταλαβαίνουμε και 13 διαστάσεις. Δεν είναι του παρόντος. Να καταλάβουμε πρώτα τις τέσσερις. Όταν μιλάμε για τέσσερις διαστάσεις που μαθαίνουμε στο πανεπιστήμιο, όλοι μας λένε ότι κάνουμε θεολογία. Ή μεταφυσική. Αυτή είναι σύγχρονη, ο σύγχρονος μεσαίωνας. Απλά θα ρωτήσω, υπάρχει κάποιο όρος διαστάσεις και αυτή η καμπυλότητα συνεχίζει να μεταβαίνει από διάσταση σε διάσταση. Λοιπόν, εγώ προσπαθώ να καταλάβω την τέταρτη. Θεωρητικά αποδείξει. Ελπίζω ότι πολύ σύντομα θα αποδείξουμε. Πάμε στη θεωρία χορδών που έχει 10 έως 13 διαστάσεις. Αλλά αυτά θεωρητικά, η θεωρία χορδών δεν έχει αποδειχτεί πειραματικά. Έτσι. Άρα λοιπόν, προσπαθούμε απεγνωσμένα να καταλάβουμε την τέταρτη. Θα δεις το δεύτερο επεισόδιο της πρώτης σειράς στο Σύμπαμπ Αγάπησα που λέει το μυστικό της τέταρτης διάστασης θα το σηκώσω εγώ σε μερικές μέρες. Γιατί με ρωτάν πολύ και δεν μπορώ να απαντήσω. Ρίχνω λοιπόν μια εκπομπή και είναι πριν 10 χρόνια, 15 όμως από την εκπομπή και την έχουν ξεχάσει. Είσαι τεσσάρων διαστάσεων να τιμάς. Εγώ μέχρι εκεί. Άμα το καταλάβω. Η ύλη, αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι τέσσερις. Αυτό ξέρω. Αλληλίμωνα τελειώνει η επιστήμη εκεί. Εγώ τι ξέρω λέω. Και λέω ότι θεωρητικά μπορεί να έχουμε έρθει και 10 διαστάσεις σχορδών και τα λοιπά. Δεν έχουν αποδεικθεί πειραματικά και δεν αναφέρομαι σχορδές ποτέ. Όχι γιατί απεχθάνομαι τον κύριο Νανόπουλο που είναι φίλος μου. Αλλά γιατί θέλω να λέω μόνο πράγματα που έχουν αποδειχθεί πειραματικά και δεν τα αμφιζήθηκε κανένας. Εδώ κύριε Δανέζη. Τα γεγονότα που αντιλαμβανόμαστε τα συμπαντικά είναι παρελθοντικά όλα. Όλα είναι. Τώρα αυτό θα το πάω λιγάκι σε ατομικό επίπεδο. Μην το πας. Θα σου εξηγήσω γιατί. Θα σου εξηγήσω. Διότι αυτά είναι συμπαντικά φαινόμενα και εξηγούνται μάλλον νόμους ενώ εσύ είσαι Μάτρικς. Καλό Μάτρικς δεν λέω, αλλά Μάτρικς. Πάνω σε αυτά που είπατε προηγουμένως θα εκφέρω μια άποψη, μπορεί να μην μου απαντήσετε. Α, εντάξει, πες τι τότε. Αν λοιπόν σαν άτομο στο τώρα μου αυτό που βιώνω σαν πραγματικότητα είναι και αυτό, οι παρελθοντικές σκέψεις οι δικές μου υλοποιημένες, τότε σημαίνει ότι μέσα στο τώρα μου μπορώ, όπως είπατε προηγουμένως, να μπορέσω σαν δημιουργός να τις αλλάξω και να τις κάνω καλύτερες. Αυτό ξέρω ότι γίνεται, γιατί το έχω κάνει κατά κάποιο τρόπο. Δεν το ξέρω αυτό εγώ. Αυτό όμως που η απορία μου είναι, όταν αυτή την πληροφορία, ότι μέσα στο τώρα... Πάντως αν μπορούσατε να το κάνετε θα θαυματουργούσατε. Προσπαθώ. Όχι, δεν υπάρχει. Άμα το κάνεις θαυματουργείς ήδη και είσαι θαυματουργός από τώρα. Όταν προσπαθείς πάνω επειδή δεν το έχεις φτάσει ακόμα. Είμαι στον δρόμο. Απλώς η απορία μου είναι, όταν αυτή την πληροφορία την κατέχει όχι μόνο ένας. Την κατέχουν δυο άνθρωποι ή και τρεις. Μαζεμένοι και οι τρεις. Κάποιος λέει ψέματα. Το έκανα παραμύθι. Όχι. Λέω ότι υπάρχει η ψυχολογία του όχλου. Όταν κάποιος κοινοποιεί κατ' αρχάς. Για αυτό θα καταλάβεις τώρα. Θες να σας απαντήσω. Θέλεις. Ναι. Σίγουρα. Βέβαια. Εσύ το ζήτησες. Εγώ. Ένας άνθρωπος που έχει φτάσει σε αυτό το στάδιο. Να έχει εμπειρίες τέτοιες. Ποτέ δεν μιλάει γι' αυτές τις εμπειρίες. Είναι σοφός. Δεν είναι φιλόσοφος. Όταν ακούς ανθρώπους να μιλάνε γι' αυτά. Είναι πολύ μακριά ακόμα. Και ένα δεύτερο. Εντελώς. Δεν το λέω. Εντός αγωγικών το λέω αυτό έτσι. Κάνω μια παρομοίωση. Πρέπει να ξέρεις και ο διάβολος και ο άγγελος οι δυνατότητες έχουν. Πάντως ένα σοφός. Που μπορεί να κάνει πράγματα. Και όχι να τα κάνει άλλος γι' αυτόν. Δεν μιλάει ποτέ γι' αυτά. Σέβεται. Το δρόμο των άλλων. Γιατί αν κάνει κάποια πράγματα τέτοια. Ή πλέον θα βρίσκεται σε ένα άλλο επίπεδο. Εγωισμού δεν θα υπάρχει. Δεν θα υπάρχει. Θα είχε καταλήψει λίγο τα εγκόσμια έτσι κτλ. Ξέρω εγώ Βούδας, Χριστός, Αβατάρ πράγματα κτλ. Θα φιερωθεί σε έναν κόσμο. Ή αν τα κάνει. Τα κάνει για να τονωθεί ο ίδιος. Σε έναν κοινωνικό κύκλο γύρω του. Αυτό είναι ένδειξη ασοφίας. Ότι δεν έχει φτάσει πουθενά. Μπορεί να κινεί δυνάμεις που κάνουν πράγματα ανταυτού. Και όχι αυτός. Είναι μια μεγάλη κουβέντα. Έχει πολύ μεταφυσική μέσα του αλλά και πολύ πειραματική φυσική. Άρα λοιπόν, όποιος μπορεί να κάνει, σιωπά. Ο δάσκαλος ποτέ δεν λέει τα πάντα. Λέει μόνο εκείνα που κάνουν καλό σε αυτόν που τον ακούνε. Δηλαδή, αν και αυτά τα πράγματα σας γέμισα μερικές οθόνες πίσω, διαφορικές εξώσεις, σας εντυπωσίαζε ίσως. Χωρίς να καταλάβετε τίποτα. Ή αν προχωρούσα και αυτό που σας είπα, με αυτό που σας είπα δεν μπορούσατε να εξηγήσετε μερικά πράγματα. Τότε δεν είμαι δάσκαλος, είμαι ξυπνάκιας. Και μου έλεγε κάποτε ένας συνάδελφος σοφός. Πώς είναι ένας άνθρωπος, μέσος άνθρωπος. Είναι σαν ένα κοχλάζο νερό που είναι μια φυσαλίδα στον πάτο κολλημένη. Ζεσταίνει το νερό και η φυσαλίδα αρχίζει και ανεβαίνει προς τα πάνω. Και νομίζω ότι ανεβαίνει ο άνθρωπος, επειδή ανεβαίνει η φυσαλίδα του. Και μεγαλώνει κιόλας και νομίζω ότι είναι κάποιος. Αλλά δεν ξέρει ότι σε λίγο που θα φτάσει στην επιφάνεια θα κάνει ένα μπλαφ και θα σκάσει. Γι' αυτό σοφός μένει σε ύδατα που η φυσαλίδα είναι πάντα στο νερό. Αλληλούια! Παρακαλώ! Καλησπέρα! Θα ήθελα να σας ρωτήσω, έχω μια απορία μέσα από όλα αυτά που κάναμε. Αν αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε κάποιο άλλο σημείο του σύμπαντος, είτε μέχρι τον κοσμολογικό ορίζοντα, σωστά τον λέω, φαντάζομαι, θα είχαμε την ύλη που έχουμε όπως είμαστε αυτή τη στιγμή, θα είχαμε κάποια άλλη ενέργεια, κάποια άλλη πυκνότητα. Δεν θα είχαμε γύρω μας το ίδιο σύμπανο. Δεν θα βλέπαμε το ίδιο σύμπανο. Δεν θα είχαμε την ίδια βιολογία, γιατί η βιολογία μας έγινε κάτω από κάποιες συνθήκες. Δηλαδή, αν υπήρχε μια βιολογία στον ήλιο, αυτή η βιολογία δεν θα υπήρχε στη Γη, γιατί χρειαζόταν θερμοκρασία 1000 βαθμών να επιζή. Άρα, αυτές οι γενικότητες των παλαιών ιδεών θα πρέπει να αποσυρθούν έναντι οποιοδήποτε ανταλλάγματος αυτόν που τις λένε. Ευχαριστώ. Γεια σας. Είπατε πριν ότι μετά το φυσικό θάνατο ο άνθρωπος, οι κυμάνσεις του χωροχρόνου συνεχίζουν να υπάρχουν εδώ. Συγγνώμη. Συγγνώμη, μη χάνομαι. Ναι, λογικό είναι. Το πες στο τζόβενο, αλλά δεν βλέπω. Μετά το φυσικό θάνατο, λοιπόν, οι κυμάνσεις του χωροχρόνου συνεχίζουν να υπάρχουν. Καλά το κατάλαβα? Βεβαίως. Αυτές οι κυμάνσεις, δεν ξέρω να συσχετίζονται αυτά δύο, εσείς θα μου πείτε τη γνώμη σας. Γιατί για κάποιους ανθρώπους είναι πολύ εντονότερες και μάλλον θα υπάρχει και στο βιβλίο του Γιάλλομ αυτό, περί αθανασίας, υπό την έννοια ότι κάποιος που έχει επιτελέσει κάποιο έργο, ο Δανέζης, ο Εινστάιν, μπορεί να κερδίζει μια αθανασία. Γιατί οι κυμάνσεις, λοιπόν, κάποιων ανθρώπων, προσέξτε, όχι μόνο καλών, και ο Τζάκο Τατεροβουγάλτης έχει κερδίσει μια αθανασία. Άρα, υπάρχει και το κακό. Γιατί κάποιοι άνθρωποι, λοιπόν, οι κυμάνσεις τους, δεν ξέρω να σχετίζω, δεν ξαναλέω, εσείς θα μου πείτε τι, είναι πιο έντονες από κάποιον απλοϊκό άνθρωπο, ο οποίος ξεχνιέται μέσα σε κάποιο χώρο. Ο απλοϊκός άνθρωπος, βοσκός τον Όλυμπο, ίσως έχει πολύ πιο θετικές και μεγάλες κυμάνσεις από τον καθηγητή Πανιστημίου, που βολευέρνει μες στήτλστρου. Άρα, θέλω να πω στο τελευταίο που είπατε, δεν υπάρχουν άνθρωποι με τα κριτήρια τα κοινωνικά αυτά, ο παπάς θα πάει στον παράδεισο και ο νάξος κιόλας θα πάει στην κόλαση. Δεν ξέρω να σας απαντήσω, έχω απόψη, αλλά είναι προσωπική η δική μου και δεν είμαι σίγουρος αν σε ένα χρόνο έχω την ίδια απόψη. Και εγώ ψάχνομαι. Να σας πω ότι είμαι τώρα να σας απαντήσω. Κουταμάλες θα σας πω. Έχετε δίκιο. Έχω άποψη, αλλά δεν τη λέω. Γιατί δεν είμαι σίγουρος ότι είναι σωστή. Όχι, να σας εξηγήσω. Λόγω σεβασμού, κύριε, δεν ξέρω τώρα πώς μπορεί να με βλέπετε εμένα εδώ, μπορεί να σας πω κάτι και να το κάποιοι από εδώ να το δέσουν σκηνή κορδώνη. Εγώ, όταν αλλάξω λοιπόν άποψη μετά ένα χρόνο, πού θα σας βρω εγώ να σας πω. Άλλαξα. Αλλά δεν λέω τίποτα, είναι αυτό που πήγα προηγουμένως. Όταν είπα πού θα σας βρω ή πού θα με βρείτε εμένα, κανείς δεν ξέρει πού. Γενικά μιλάω τώρα ότι άνθρωποι είμαστε, ας μην υπάρχουν απόψεις προσωπικές που μπορούν να επηρεάσουν κάποιους ανθρώπους και τέλει, εγώ που τις λέω μπορεί να τις ανερέσω στη συνέχεια. Για αυτό δεν τις λέω. Όταν είμαι εκεί πέρα να καταλάβω, λέω τα διάφορα και με την παρέα. Αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Σαφέστατα έχει. Ναι. Πρώτα απ' όλα, να πολύ μεγάλο ευχαριστώ. Έλα τώρα. Όχι, θα σας πω και μετά. Εγώ ευχαριστώ πάρα πολύ που μ' ανέχεστε τόσο καιρό εδώ. Τεράστιο ευχαριστώ νομίζω εκ μέρους όλων. Μια πολύ απλή ερώτηση, γιατί διαρκώς μου γεννώνται ερωτήσεις και σκέψεις όπως μιλάτε, αλλά κάτι πολύ απλό. Οι τρεις διαστάσεις, όπως συμβατικά έτσι αντιλαμβανόμαστε, είναι διαστάσεις που μπορούμε να κινηθούμε μπροστά-πίσω, νομίζω, προς κάθε κατεύθυνση. Η τέταρτη διάσταση είναι κάτι που μπορούμε εξίσου να κινηθούμε ή έχει άλλα χαρακτηριστικά. Απάντηση. Εσείς μπορείτε να κινηθείτε να πατέξετε τώρα. Εσείς τέσσερις διαστάσεις. Άρα μπορείτε να κινηθείτε. Γιατί? Έχω την εντύπωση ότι είστε ήλοι, ενώ δεν είστε. Βακούεται κάποιος νόμος του Μάτριξ. Αυτό μπορούμε να σας δώσω ένα απλό παράδειγμα. Αν ξαναδέσω το σκηνί απέναντι και εγώ κάνω μια κίνηση, οι αδαείς περί την φυσική, το ξέρω ποια κανείς δεν αδαείς, πάνω σε αυτό που θα σας πω, έχουν την εντύπωση ότι η κούρμα αυτή φεύγει από εδώ και πηγαίνει στον τείχο. Φεύγει το σκηνί και πάει στον τείχο? Όχι. Το σκηνί δεν φεύγει να πάει στον τείχο, κάτι φεύγει. Αυτό που φεύγει δεν το βλέπετε, είναι αόρατο. Είναι η ενέργεια η κινητική που παράγει το χέρι που κουνιέται. Αυτό όμως δεν μπορώ να το δω, είναι αόρατο. Αυτό που μπορώ να δω είναι το μετασχεματισμό του αόρατου, που κινείται επάνω και αυτό το αόρατο πηγαίνει προς εκεί, το αποτέλεσμα. Άρα, να κάνω και κάτι άλλο τώρα. Βλέπετε, το κάνω αυτό το πράγμα. Αν πάρω ένα οπτικό νήμα, αυτό που περνάει μέσα ηλεκτρισμός και τέτοια πρέπει να μπορώ να περάσω, και έχω πάρει ένα τέτοιο οπτικό νήμα που όπως περνάει το φως μέσα, μπορεί να μου δώσει φως μόνο το μέγιστο. Η κουρμπα είναι πάνω-πάνω. Ωραία, σβήνω τα φώτα και κάνω μια κίνηση έτσι. Τότε, ξέρετε, θα δω, όπως δημιουργούνται τα μέγιστα, θα δω ένα σημείο, ένα σημείο θα φωτίζει και θα βλέπω ένα σημείο να κινείται. Το φως είναι κύμα ή φωτόνιο. Αν η καμπηλότητα του χώρου είναι τέτοια να δω ένα σημείο μόνο από το κύμα, από το κύμα ολόκληρο. Αν μπορώ να δω ένα σημείο μόνο γιατί οι καμπηλότητες άλλες είναι απειγορευμένες, το βλέπω σαν φωτόνιο. Αν μπορώ να δω ολόκληρο το κύμα γιατί όλη η καμπηλότητα είναι αισθητή, το βλέπω σαν κύμα. Θέλω να πω ότι πρέπει να συντοπίσουμε, τουλάχιστα από αυτά που είπαμε, ότι ό,τι κέκτηται ύλης έχει μέσα της αοράτως την τέταρτη διάσταση. Είναι το καθρέφτησμα, δηλαδή, πάνω σε αυτό το ψεύτικο καθρέφτη, που ξέρουμε το χώρο που εικονίζεται πάνω στο χώρο μην κόψει και όλα αυτά τα πράγματα. Άρα δεν είμαστε τριών διαστάσεων. Να θυμίσω κάτι. Στο σχολείο, όταν πηγαίναμε, μιλάγαμε για το υλικό σημείο και το μαθηματικό σημείο. Το μαθηματικό σημείο δεν είχε μάζα, ούτε ύλη. Ήταν ένα σημείο φανταστικό. Και γι' αυτό δημιουργούσαν τα φανταστικά στερεά, τα πλατωνικά. Μπορούσα να τα σκεφτούμε μόνο, ενώ ο φυσικός ήθελε το σημείο αυτό να είναι υλικό και να δει έναν κύβο, ξύλινο, για να τον καταλάβει. Εμείς είμαστε κάτι τέτοιο. Άρα, ένας κύβος πλατωνικός, με σημεία που δεν τα αντιλαμβανόμαστε αισθητά, είναι τα μαθηματικά σημεία που λέγαμε, και μόνο μπορούσα να το σκεφτούμε, ο φυσικός θέλει να κέκτηται ύλης. Άρα, ο χώρος αυτός πρέπει να καμπυλωθεί και να μου δώσει έναν κύβο με ύλη. Από τη σημεία που υπάρχει ύλη, υπάρχει και η τέταρτη διάσταση μέσα. Εάν κάποιος τώρα... Αυτό το έχω πει και ήταν κάποιοι θεολόγοι. Και είμαστε, δηλαδή, τι εννοείται, ότι η ψυχή είναι η τέταρτη διάσταση. Δεν είπα κάτι τέτοιο. Ότι είμαστε σαν διάσταση, όταν είμαστε. Είμαστε εικόνα, δηλαδή αυτό που λέμε ύλη είναι ψεύτικο. Είναι απεικόνιση. Και είπα κι άλλα, έχω πει πολλά. Το πρώτο αξιακό γεγονός στην κοινωνία μας είναι η ύλη. Και τα παραγουάτσια, δεν είναι, που θυσιάζουμε ακόμα και την αξιοπρέπειά μας για την ύλη, και τα παραγουγά της. Γιατί είναι το πρώτο αξιακό γεγονός του ευρωπαϊκού και του δυτικού πολιτισμού. Το πρώτο αξιακό γεγονός. Ε, το πρώτο αξιακό γεγονός που θυσιάζουμε την αξιοπρέπειά μας, είναι η καμπύλωση του τίποτα προς το τίποτα. Αυτό δεν είπα ότι δεν είναι αξιακό γεγονός ύλη. Στο Μάτρικ ζούμε. Δεν είναι το πρώτο αξιακό γεγονός. Είναι το πέμπτο, το έκτο, το έβδομο. Δεν ξέρω, αλλά δεν είναι το πρώτο. Και εν τέλει, για μια καμπύλωση του τίποτα στο τίποτα, δεν αξίζει τον κόπο να θυσιάζουμε την αξιοπρέπειά μας. Γιατί είπαμε, μου λένε ότι, ε, δε είμαστε τίποτα, ένα Μάτρικ, δεν είμαστε τίποτα, και εντάξει, να πεθάνουμε, αυτοκτονήσουμε, όχι. Για να υπάρχει εικόνα, υπάρχει το πρότυπο. Το πρότυπο αναπηκονίζεται στον ισομορφισμό αυτό, ο Παστοχορομικώβς και για να μου δώσει την εικόνα, την ψευδέση της ύλης. Άρα θα καταλάβουμε ποιο είναι το πρωτότυπο. Και εμείς είμαστε η εικόνα. Άρα είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό, το οποίο θεωρούν κάποιοι, ως ύλη, το οποίο φυλακίζεται, βασανίζεται, πιέζεται, εκμαυλίζεται. Και να προσπαθήσουμε συνεχώς να φεύγουμε από την οθόνη του υπολογιστή και να ενσωματωνόμαστε με το πρότυπο μας έξω από το Μάτριξ. Στο μέτρο που μπορούμε, γιατί σας είπα εγώ αγαπά το Μάτριξ. Να ρωτήσω κι εγώ. Σ' άλλα δεν απάντησα. Να ρωτήσω κι εγώ. Κλείσαμε τις περσινές μας διαλέξεις, το ανθρωπάκι, τον αναχωρητή. Και μας είπατε ότι δεν θα μας πείτε τίποτα. Αλλά νομίζω σήμερα, κι αν δεν κάνω λάθος, διορθώστε με. Ο αναχωρητής είναι αυτός που με κάποιον τρόπο, συνειδητά, πυκνώνει την υλοενέργειά του, επομένως… Πάει? Να μιλήσω θεολογικά? Όχι. Όπως θέλετε. Δεν μου λες… Αυτό το φαινόμενο της θεολογίας πώς λέγεται? Καλημέρα σας. Δεν το είπα εγώ, εσείς τα λέτε, εσείς είστε οι… Εσείς είστε όλοι εδώ πέρα, όλοι οι θεολογίζοντες. Εγώ δεν είπα τίποτα. Έτσι? Καλημέρα, εντάξει, εγώ δεν το είπα εγώ, είπα. Εντάξει, όποιον βρήσουν, δεν θα βρήσουν εμένα. Λοιπόν, δεν μου λέτε κάτι άλλο? Δεν ξέρετε καν άλλο τρόπο να μαζεύεις ενέργεια. Αν ξέρουμε άλλον τρόπο να μαζεύουμε ενέργεια… Όσο άτομα? Γενικώς, ναι, ως άτομα. Ναι, υπατηγνώση, γιατί αυτό ήθελα να πω. Κι άλλο, υπάρχουν πολλά, δεν είναι μόνο η γνώση. Την υπατηγνώση, γιατί με επιτρέπεται. Ναι, ξέρουμε, αλλά… Εγώ δεν φοβάμαι να το πω. Όταν κάποιος προσεύχεται, όταν προσεύχεται, αλλά όχι όπως σκέφτεται όπως λένε οι δομές της διοικητικής εκκλησίας, έτσι, τι κάνω. Όταν προσέχεις τη διατροφή σου, γονιστεύεις, κάνεις, κτλ. Σε πείθουν να κάνεις πράγματα, μπορεί να αυξήσεις την λεωνεριά σου. Όταν σου λένε να ασκείσαι, να γυμνάζεσαι στο σχολείο, γιατί σου το λένε. Γιατί πας, ξέρω εγώ, 70 χρονών και η μία σου είναι σκληρή. Άρα επικρίνονται σε λεωνεριά σου, ασχέτος του χρόνου, της ηλικίας που φαίνεται, κτλ. Είναι τόσο σαν να πεις, ενώ βλέπεις σαν πιτσιρικά 18-20 και η πλαδαρότητά του είναι τέτοια σαν 80. Όταν πίνουμε βιταμίνες, τι κάνουμε. Το επόμενο βήμα, αν υπάρξουμε, θα υπάρξει το επόμενο χρόνο. Είδες τι είπα προηγουμένως, να τα συνδέεται. Αυτή τη στιγμή δεν έχουμε να κάνουμε διάλεξη, εγώ εδώ. Δεν έχουμε να κάνουμε διάλεξη. Δεν έχουμε να κάνουμε διάλεξη. Μάθημα κάνω. Στην τάξη που είμαστε, αρκεί. Γιατί πέρυσι είπα πολύ λιγότερα, έτσι δεν είναι. Μίλησα για τον αναχωρητή. Εδώ πέρα όμως, ερωτήσεις που έγιναν, εξήγησα τι είναι ο αναχωρητής. Ο αναχωρητής ποτέ, δεν θα πει για κάποιους προσωπικούς λόγους, για κάποιους προσωπικούς λόγους ή ούτε ότι μπορεί να ξέρει, ούτε ότι μπορεί να κάνει παρά μόνο αυτά τα οποία χρειάζονται οι μαθητές του. Οι μαθητές πρέπει να σέβονται τον αναχωρητή για τη δυνατότητά του να μην εκφράζεται, να το κρατάει μέσα του. Δεν είναι όμως αποτέλεσμα της σπίκνωσης. Βεβαίωση, γιατί όπως είπαμε πέρυσι και τόκλισα, ο αναχωρητής, ο στόχο του, δεν έχει να καταλάβει το σύμπαν, αλλά να γίνει το σύμπαν. Το χειροκρότημα για τον αναχωρητή. Το χειροκρότημα για τον αναχωρητή. Να αγαπάς, κορίτσι μου, χωρίς η αγάπη σου να είναι αγάπη ανάγκης. Να μην αγαπάς εκείνους που τους έχεις ανάγκη. Να αγαπάς τους πάντες ακόμα κι αν δεν τους έχεις ανάγκη. Γιατί μπορεί να σε έχουν ανάγκη και εκείνοι, εντάξει. Πολύ απλό. Να είστε καλά όλοι σας, ευχαριστώ που ήσασταν εδώ μέχρι τέτοια ώρα. |
