| : Κιβωτός. Μια ιστορία που με συγκινούσε από μικρό παιδί. Με την έννοια ότι κρύβει μέσα της την ασφάλεια, η οποία για μένα ήταν κάτι πολύ σπουδαίο. Μεγαλώνω σε μια εργατούπολη, στην Δραπετσόνα συγκεκριμένα, όπου οι άνθρωποι εκεί πάλευαν για το μεροκάμματο, έχοντας όμως μια πολύ σφιχτή αλληλεγγύη μεταξύ τους. Οι εικόνες και οι καταβολές μου προέρχονταν, λοιπόν, από μία φτωχή οικογένεια, η οποία όμως μας είχε διδάξει ότι ο πλούτος δεν είχε να κάνει σχέση τόσο με την τσέπη, όσο με το τι ο καθένας μας μπορεί να προσφέρει γύρω του. Έτσι, ξαφνικά, μεγαλώνοντας με όλα αυτά τα βιώματα, ακούω για πρώτη φορά τις περιοχές Ακαδημία Πλάτωνς και Κολονός, όταν με διορίζουν ιερέα στη συγκεκριμένη περιοχή. Κατά κάποιον τρόπο πρέπει να ως αληξιπτωτιστής σε μία περιοχή την οποία ούτε τη γνώριζα, ούτε και ήξερα τι σημαίνει αυτό. Με συνόδευαν όμως τα λόγια της αλληλεγγύης, και όμως τα λόγια ενός καθηγητή μου που με είχε συμβουλεύσει, λέγοντάς μου ότι αυτός που θα αποφασίσει να γίνει ιερέας, πάβει να ζει για τον εαυτό του και ζει για τους άλλους. Έρχομαι λοιπόν σε αυτή την περιοχή και αντικρίζω μία σκληρή πραγματικότητα, την οποία λίγο ως πολύ την είχα ζήσει και εγώ και ήξερα πώς μπορεί να βγει κάποιος από εκεί μέσα. Ερχόμενος λοιπόν την πρώτη ημέρα στο ναό, προσπάθησα με όλη την αγωνία και τους φόβους μου το πώς θα πάνε τα πράγματα, να αντιληφθώ τι συμβαίνει γύρω μου. Μπένοντας λοιπόν μέσα, άρχιζαν να ανεβαίνω τα σκαλιά, δρασκελίζοντας ανάμεσα σε ανθρώπους εμπερίστατους, που βρίσκονταν σε ακραία κατάσταση, άνθρωποι οι οποίοι ήταν μέσα στο πρόβλημα των ουσιών, παιδιά τα οποία πρωινές ώρες που λειτουργούσαν τα σχολεία, βρίσκονταν έξω και ασχολούνταν με οτιδήποτε άλλο, εκτός από αυτό που πρέπει. Και όλο αυτό σαν πρώτη εικόνα μου δίνει ένα έναυσμα ότι, ξέρεις κάτι, εγώ δεν μπορώ να περιοριστώ σε αυτή τη στενή έννοια, ότι ο ιερέας θα πρέπει να μείνει μέσα στο συγκεκριμένο χώρο και να κλείσει τα μάτια στην γύρω πραγματικότητα. Και λέω, τουλάχιστον για αυτούς τους ανθρώπους που εγώ βλέπω μπροστά μου. Και αποφάσισα, λοιπόν, να ανοιχθώ προς τα έξω. Κάνω το βήμα προς την πλατεία, όχι για να τους πω ότι αυτοί δεν είναι καλοί και εγώ είμαι καλύτερος. Και όταν λέω στην πλατεία, εννοώ στα παιδιά της πλατείας, τα οποία ήδη είχαν αναπτύξει παραβατική συμπεριφορά. Παιδιά από 12 έως 18 χρονών ελληνόπουλα που δεν είχαν τελειώσει το δημοτικό. Παιδιά που πίστευαν ως αξίες το να τη φέρουν, όπως λέμε, κοινά στον άλλον και να τον κοροϊδέψουν. Παιδιά που θεωρούσαν ότι δεν είναι αδικία να αρπάξω από αυτόν που έχει περισσότερα. Τη στιγμή που βίωναν την αδικία και την περιθωριοποίηση. Τη στιγμή που κανείς δεν νοιάζονταν για αυτούς. Έτσι λοιπόν, ανοίγω με προς τα έξω και πηγαίνω συγκεκριμένα στο γήπεδο μπάσκετ που βρισκόταν μπροστά στην πλατεία. Έτυχε να γνωρίζω καλά μπάσκετ. Το χρησιμοποίησα με την έννοια ότι ήταν ένας τρόπος να δω και το τι συμβαίνει γύρω μου. Ερχόμενος κάποιος σε αυτή την περιοχή, αμέσως από την ατμόσφαιρα μιλάει από μόνη. Της μυρίζει δηλαδή ότι κάτι δεν πάει καλά. Και μόνο η παρουσία μου, ο παπάς ας πούμε με το ράσο, είναι κάτι που αποθήκε. Είναι το ταμπού, το ιερό, το απόμακρο που, τέλος πάντων, δημιουργεί όχι και τόσο θετικά αισθήματα. Οπότε αυτό ήταν μια δύσκολη κίνηση. Παρ' όλα αυτά, όμως, προσπάθησα και έδειξα την αλήθεια μου. Δεν προσποιήθηκα ότι ξέρω μπάσκετ, τι ήξερα μπάσκετ. Και αυτό το κατάλαβαν ακριβώς με την έννοια ότι σε κάποια στιγμή έπαθαν σοκ. Πίστευαν ότι ο παπάς μου είχε συγκεκριμένα άλλα πράγματα, εκτός από το να βρίσκεται μέσα στη ζωή. Και έτσι σιγά σιγά αρχίζει να σπάει ο πάγος και να μου ανοίγουν την καρδιά τους. Και μετά από ένα κοπιαστικό αγώνα, οι δρομένοι, αρχίσαμε την κουβέντα και άρχισαν να μου λένε όλες τις αμφιβολίες τους, να αμφισβητούν τα πάντα. Και εγώ απλά να τους ακούσω και να τους δείξω με ηρεμία και πραότητα και ειρήνη ψυχής. Πιστεύω ότι τα λόγια και ότι να βγει κάποιος και να πει, ξέρετε ότι ο Χριστός σώζει σε παιδιά τα οποία προέρχονται από κατακερματισμένες οικογένειες, που έχουν υποστεί χίλια δυο βάσανα. Αυτό μπορεί να μη λέει κάτι. Αυτό όμως που τους λέει πολλά είναι ότι βγαίνεις και νοιάζεσαι γι' αυτούς. Και δεν νοιάστηκα έτσι γιατί ξαφνικά μου ήρθε. Τους εξήγησα ότι κι εγώ πέρασα από διάφορα δύσκολα στάδια και κάποιοι άλλοι μου έμαθαν γιατί στη ζωή τα πάντα κάποιος πρέπει να μας τα μάθει. Μια και ο άνθρωπος μαθαίνει σε σχέση με το ζώο που λειτουργεί ενστικτοδώς. Και ήξερα ότι σε αυτή την περιοχή, μετά από καιρό που κατάλαβα πολλά, από αυτό το λούκι, όταν πέσει κάποιος μέσα, είναι πολύ δύσκολο να βγει. Άρχισα λοιπόν να συναναστρέφω με όλο αυτόν τον κόσμο που βρίσκεται μπροστά στην πλατεία και της εκκλησίας. Και κυρίως με τα παιδιά και να βλέπω να μου μιλούν και να μου λένε ιστορίες και να αισθάνονται περήφανοι ξέρω εγώ για τον πατέρα τους που βρίσκεται στη φυλακή και που κατάφερε να προξενήσει το ένα ή το άλλο και για διάφορα άλλα πράγματα. Κατάλαβα λοιπόν ότι αυτά τα παιδιά είχαν πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και δεν είχαν λάβει καθόλου αγάπη. Με αποτέλεσμα να γίνουν ο φόβος και ο τρόμος σε αυτή την περιοχή. Και συγκεκριμένα αυτά τα παιδιά προσπάθησα με το παράδειγμά μου και με τον τρόπο μου να τους δείξω ότι υπάρχει και άλλος δρόμος. Αυτό λοιπόν τον δρόμο σιγά-σιγά προσπάθησα να χτίσω βήμα-βήμα. Δημιουργείται η πρώτη ομάδα με παιδιά που όπως σας είπα ήδη είχαν αναπτύξει παραβατικές συμπεριφορά. Το γνώριζα, στάθηκα δίπλα τους, τους έδωσα ένα χώρο να ανήκουν. Τους είπα ότι εγώ αυτό που μπορώ να σας δώσω, ούτε χρήματα είχαμε, φράγκο στην τσέπη δεν υπήρχε, αλλά είχα την πίστη ότι, ξέρεις, μπορείς να αλλάξεις. Μου είπε κάποτε ένα παιδί που ήδη ήταν μέσα στο πρόβλημα με τις ουσίες, μου λέει, καλά, πώς μπορείς να πιστεύεις ακόμα ότι εγώ μπορώ να τα καταφέρω. Και σπάει σε κλάματα. Ξέρετε, αυτό για μένα ήταν πολύ σπουδαίο. Αυτά τα παιδιά ήθελαν να κάνουν κάτι καλύτερο για τη ζωή τους, γιατί εγώ πίστευα σε αυτούς. Και τους το έλεγα. Και ήξερα ποιοι είναι. Και αυτό ήταν που τους συγκινούσε. Και σιγά-σιγά άρχισα να προτείνω και άλλα πράγματα ελεύθερα. Το να προσπαθούμε να κάνουμε τους άλλους με το ζώρι καλύτερος. Ίσως να είναι και ένας τρόπος εγωιστικής προβολής. Το θέμα είναι να αφήσουμε τον άλλο να καταλάβει τα πράγματα, όπως είπα προηγουμένως και με το παράδειγμα. Και μυστικά εμείς να δώσουμε σε αυτόν που έχει ανάγκη την γαλήνη. Έτσι, λοιπόν, αυτή η ομάδα των παιδιών που δημιουργείται πρέπει κάπου να βρει ένα καταφύγιο. Νικιάζουμε, λοιπόν, ένα πρωιν καφενείο στην περιοχή της Ακαδημίας του Πλάτωνα. Το οποίο γίνεται το ορμητήριο για όλα αυτά τα παιδιά που βρίσκονταν στην πλατεία που είχαν εγκαταλείψει το σχολείο. Όλα ελληνόπουλα τότε. Και τα οποία δεν είχαν κάποια επαγγελματική, δεν είχαν μέλλον στην ουσία, αλλά ασχολούνταν ήδη με διάφορα άλλα δύσκολα πράγματα. Ξεκινάμε, λοιπόν, μια ομάδα εθελοντών φίλων. Νικιάζουμε αυτό το καφενείο. Καταφέρνουμε να φτιάξουμε μια υποστηρικτική ομάδα μελέτης και να στηρίξουμε τα παιδιά να παραμείνουν στο σχολείο. Πολύ σημαντικό αυτό. Και αυτό προσπαθούσα να τους δείξω ότι αυτά τα οποία μου λες εσύ και εγώ τα έχω βιώσει, και την πίκρα και την αμφισβήτηση και την αδικία. Αλλά η πιο μεγάλη αδικία που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να δικούμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας και να τον καταδικάζουμε να είναι τέτοιος αυτόν που θέλουν όλοι οι άλλοι γύρω, που εύκολα βάζουν το ταμπελάκι. Τέλος πάντων, αυτό μέσα σε ένα βάθος χρόνου λειτούργησε πάρα πολύ θετικά στις ψυχές των παιδιών και ξαφνικά βρέθηκε πολύ κόσμος αγκυστρωμένος από πάνω μου να περιμένει. Δεν του έδωσα, δεν είχα χρήματα, δεν είχα υλικά εφόδια, δεν υπήρχε ένα σχέδιο στο μυαλό μου, τίποτα δεν υπήρχε. Παρ' όλα αυτά, όμως, γίνεται αυτή η κίνηση σαν να ακολουθούσα τα βήματα ενός σχεδίου που ήδη προϋπήρχε πριν έλθω εγώ, γιατί το πρόβλημα ήταν πολύ γνωστό. Δεκάδες οι κατακερματισμένες οικογένειες, τα παραμελημένα και εγκαταλελειμμένα παιδιά μπορεί να είχαν τον ένα γωνιό, αλλά αυτός, δυστυχώς, ήταν βυθισμένος στα δικά του προβλήματα με αποτέλεσμα το παιδί να ό,τι μαθαίνει και ό,τι μεγαλώνει, να το μαθαίνει από την πλατεία και από τον δρόμο. Θεώρησα ότι εγώ δεν έπρεπε να γίνω ένα μέρος αυτού του προβλήματος και να γυρίσω το κεφάλι μου από την άλλη και να δω ότι δεν υπάρχει. Πιστεύω ότι αμαρτία και κακό δεν είναι κάποιος μόνο να μην πράτει το κακό, αλλά και ενώ μπορεί κάτι να κάνει να μην το κάνει. Και έτσι δημιουργείται αυτή η αισθία, η οποία είχε σπουδαία αποτελέσματα, πολλά παιδιά στο σχολείο με αυτό τον τρόπο μπήκαν, ξαναπήγαν στο σχολείο, βρήκαμε πειδωτούμενα σεμινάρια που έδωσαν μια ειδικότητα σε αυτά τα παιδιά που ήταν πολύ εύκολο μετά να χτυπήσω πόρτες και να δω και να μιλήσω και να βρούμε μια εργασία. Από εκεί και πέρα, μια άλλη πολύ μεγάλη πρόκληση έρχεται και δημιουργείται σε αυτή την περιοχή. Ο πόλεμος στον Πεσικό Κόλπο δημιουργεί ένα περάστιο κύμα προσφύγων και μεταναστών, προσφύγων κυρίως, όπου κατέκλυσαν την περιοχή μας και κυρίως τα εγκαταλειλημένα, ερυπωμένα σπίτια, τα μισογκρεμησμένα, στα οποία οι άνθρωποι αυτοί βρήκαν καταφύγιο, έβγαιναν σαν ταποντήκια τη νύχτα χωρίς φως, χωρίς νερό, χωρίς τα απαραίτητα και προσπαθούσαν να επιβιώσουν ανάμεσα σε όλους εμάς που τους βλέπαμε με ένα μάτι ξενοφοβικό. Παρ' όλα αυτά, όμως, παίρνω την απόφαση να ανοίξω την πόρτα και να δεχτούμε τους πάντες. Και αυτή η απόφαση ήρθε από μόνη της με την έννοια ότι ανοίγει κάποτε την πόρτα αυτού του καφενίου που σας λέω και μπαίνουν μέσα δύο παιδιά από το Ιράκ, προσφυγάκια, τα οποία ήταν τσιμπημένα από ό,τι μπορείτε να φανταστείτε μέσα σε αυτά τα λιπομένα σπίτια και χωρίς να πουν τίποτα, χωρίς να χαιρετούσαν, χωρίς να δεν γνωρίζουν την γλώσσα, κάθισαν αμέσως κάτω στο τραπέζι και άρχισαν να τρώνε. Αυτή τη στιγμή, 1.500 άτομα από αυτό το έναυσμα βρίσκουν σε εμάς, όχι απλά ένα πιάτο φαγητό και ένα ρούχο, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, βρίσκουν τα βασικά, τα εμβόλια, τα βιβλιάρια υγείας που χρειάζονται για να γράψουμε αυτά τα σχολεία, να τα πάρουμε από τον δρόμο και να τα βάλουμε σε αυτή τη διαδικασία να έχουν ένα μέλλον. Βρίσκουν κυρίως σεβασμό και αξιοπρέπεια, την οποία αυτή η αξιοπρέπεια, ξέρετε λέω μερικές φορές πόσο κοστίζει, σκέφτομαι πολλές φορές, το να πάει ένα παιδί στο σχολείο, το να βγει από αυτή την κατάδια, κοστίζει από 150-200 ευρώ, ξέρω εγώ, λίγο νιάξιμο από τον καθένα μας, πάγουν πάνω από 500 θελοντές, σκέφτομαι γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι άφησαν τα σπίτια τους και βρίσκονται γύρω σε εμάς. Απλά πιστεύω ότι η αγάπη είναι μεταδοτική. Κάποιος πρέπει να ξεκινήσει αυτό το πράγμα και από εκεί και πέρα μετά όλα τα υπόλοιπα οδηγούνται από μόνα τους. Πολλοί λένε σήμερα, πάρα πολλοί πιστεύουν ότι σύμβατα θαύματα δεν γίνονται. Προσωπικά, εγώ ζω μέσα σε ένα θαύμα τέτοιο. Και το τίμημα για να ζήσει κάποιος αυτή την αλλαγή στη ζωή του, αλλά και στη γειτονιά του και στους γύρω του, είναι να μπορέσει να σηκωθεί από τη θέση του και να πιστέψει σε αυτό που πραγματικά έχει το μυαλό του. Και εγώ το πίστεψα με όλη μου την καρδιά. Πίστεψα για αυτά τα παιδιά. Πίστεψα ότι δεν είναι δυνατόν η αδικία ποτέ να είναι ευλογημένη. Και πάλεψα και αγωνίστηκα μόλις με τις δυνάμεις να δώσω αυτό το μικρό παράδειγμα, το οποίο μίλησε από μόνο του στις καρδίες όλων αυτού των ανθρώπων και όλων αυτού του κόσμου, δημιουργώντας αυτό που είδατε προηγουμένως, μια πολύ μεγάλη κοινότητα αυτή τη στιγμή ανθρώπων, γύρω στα 2.000 άτομα, τα οποία ζουν και υποστηρίζονται από την Κιβωτό, όχι σαν δεκανίκια, αλλά σαν ένας τόπος ο οποίος δίνει όθηση στα παιδιά να σπουδάσουν, να έχουν ένα μέλλον, να πατούν στα ίδια τους τα πόδια. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. |
