| : Φαντάζοντας το διάβολο σας, ίσως, να θυμάστε ένα περιστατικό ή κάποιες περιπτώσεις που κάποτε βρήκε κάποιένα, εσείς μπορεί κάτι να κάνετε ή σας μπορεί κάτι μέχρι σημεία. Για αυτόν τον λόγο εδώ έχουμε πέντε ενήλικες που θυμούνται μια τέτοια ιστορία και έχουν έρθει για να μας τη θυμίσουν και να τη θυμάσουν και εμείς. Να ξεκινήσουμε, λοιπόν. Θυμάμαι ότι στη πέμπτη δημοτικού χρειάστηκε ένα αλλάξιο σχολείο, γιατί έπρεπε με τους κονομίες μου να μετακομίσουμε με παρχία στην Αθήνα. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ με το σχολείο στο κοινωνικό μου σχολείο, γιατί είναι διαφορετική από τα άλλα παιδιά και οι συμμαχτές μου με το βλέπαν. Μου έλεγαν συνέχεια ότι πίνω με απέσια, μου έλεγαν ότι δρομάω, δεν με παίζαν στα διαλήμματα και συνεχώς με πήγαζαν. Πολλές φορές δώσα στην κάξη, αλλάζαμε τη χαρδία και με έναν διπλανός μου δεν ήθελε να είναι κανείς. Κάποια στιγμή στα μοσά της οδονιάς έκανε ένα πάρπι για τα γενέθλιά μου και κάλεσα όλη την τάξη στο σπίτι μου. Δεν ήρθε κανένας. Προσπάθησα να αλλάξω συνήθειες, ξεκινώντας από τον δρόμο που ντύνομαι και ξεκίνησα από τη μητέρα μου να μου πάει καινούργια ροχά, όμως αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, συντάξηγα στο σχολείο να βγει η θύμη ότι τα καινούργια ροχά που φοράω δεν τα αγοράζω, αλλά τα κλέβω. Και ότι με κλέφτρα. Από εκεί και πέρα ό,τι γινόταν στο σχολείο, ό,τι χανότανε και ότι μέσα από την τάξη έλαγα από τον τρόπο που έχω κλέψει εγώ. Φτάνοντας στην εκδημοτικού, δεν ήθελα καθόλου να σύνδυσω το σχολείο. Οι γονείς μου που ξέρανε πάνω κάτω τι γίνεται, προσπάθησαν να μεθαρρύνω και να μου πω να θα πάνε καλύτερα τα πράγματα, αλλά εγώ καλύτερα δεν άντεζα να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Η μητέρα μου έπιασε κάποια στιγμή το μάσκαλο της έκτης και του μίλησε, που κι αυτούς με τη σκάλα του έκανα μέσα στην τάξη μια κουβέντα σχετικά με τη διαφορετικότητα και για το πως όλα τα παιδιά είναι διαφορετικά και μπορούν να δώσουν κάποια διαφορετικότητα ένα στο άλλο. Ύστερα από αυτό η κατάσταση λιβιώθηκε λίγο γιατί υπήξαν συμμαθητές που με πλησίασαν και θέλησαν να μάθουν κάποια πράγματα για τη δική μου ζωή. Στο τέλος της έκτης δημοτικού μετά από δύο πολύ δύσκολα χρόνια είχα αποκτήσει δύο φίλες. Ευχαριστούμε. Σε αυτή την ιστορία είχε ενδιαφέρον ότι είμαστε με το ποιο είναι διαφορετικό. Αν θυμάστε τα παραδείγματα για την ενασχολική βία, αφορά ένα παιδί το οποίο για κάποιο λόγο διαφέρει, για κάποιο λόγο δεν μοιάζει με το άλλο και για κάποιο λόγο αυτή η διαφορετικότητα είναι λόγος να μην το κάνουμε παρέα, να μην του δώσουμε ευκαιρία και τελικά να το αποκλείσουμε. Αφορά την έναιση τη μορφή, αφορά τις φήμες και αφορά την προσπάθεια του παιδιού να ενταχθεί που κι αυτή είναι μάντη στην πρώτη φάση γιατί οι φήμες γυνατόνονται και τα παιδιά αρχίζουν να λύνουν διάφορα. Παρασπαίξουμε στην επόμενη ιστορία. Θυμάμαι ότι μέχρι την 4η δημοτικό με τη φίλη μου την Ελένη, είμασταν αχώριστοις. Όμως εκείνη τη χρονιά είχε έναν καινούργιο κορίτσι της συντάξη, η Μαρίνα. Στην αρχή κάναμε όλη μας παρέα, περνάμε πάρα πολύ καλά στα διαλήμματα, παίζαμε, γελάγαμε, αλλά θυμάμαι ότι μετά τα χρυστομεία μας άλλαξαν τα πράγματα. Άρχισαν να αποφεύγουν, να βρίσκουν δικαιολογίες, να παίζουν μόνες τους, να μη μου λένε πού πάνε, όλοι να ψηφιριζούν μεταξύ τους. Παίρνουν καιρός και πέμειναν χειρότερο να πέφευγαν πιο συστηματικά, δεν έρχονταν στο σπίτι, βρίσκαν δικαιολογίες όλη την ώρα, δεν μπορούν, δεν έχουν να πάνε κάπου. Και αυτό είχα σ' αυτό το αποτέλεσμα να είμαι στα όπλες του σχολείου, από τα μέση μάνα του σχολείου, κανένας στο σχολείο. Η μητέρα μου κάτι είχε καταλάβει, αλλά όποτε πήγαινε να μου γλήσει, μετά έφυγα, δεν ήθελα να σου πω τίποτα. Ως που την τελευταία μέρα στο σχολείο, θυμάμαι όλα τα παιδιά, έπαιζαν χαμημόνες στον προάβλημα που τελειώναμε, και εγώ ήταν μόνη μου και προσπαθούσα να μη βάλω τα κλάματα. Τότε, ευτυχώς, η μητέρα μου στο σχολείο, με ένα μαγάρο χαμόγελο, με πήρε και πήγα με μια βόλτα και για πρώτη φορά της μιλήσα. Κοιτώντας πίσω, αυτή, νομίζω, ήταν και όσα στην κίνηση που έκανα, με ένα κουφί σε πάρα πολύ, και πόρεσα στην εκδημοτικού, να κάνω και εγώ έτσι, περισσότερους φίλους. Ευχαριστούμε. Της τελευταία είναι μια πολύ σχετισμένη ιστορία στο σχολείο, όμως, δεν είναι δοσκολική πείρα. Είναι οπλά κατή διαχείριση στον σχέση. Είναι ότι δεν θέλω να σε κάνω πια παρέα, γιατί βρήκα τη Μαρίνα, που είναι καλύτερη. Για ποιο τέποτε λόγο. Δεν υπάρχουν φήμες, δεν υπάρχει χορετία, δεν υπάρχει αποτυλισμός, στο επίπεδο της ενωσχολικής βίας. Υπάρχει μόνο το δένυστο πια οι φίλοι μου, και αυτό δεν ξέρω πώς να το πω. Είναι σημαντικό, λοιπόν, να έχουμε στο μυαλό μας ότι το παιδί που τελικά παίρνει μόνο του, μπορεί να μην είναι θύμα με το σχολείο της βίας. Μπορεί να είναι απλά ένα παιδί που δεν έφτιαχε σχέσεις και δεν έχει βρει τον τρόπο να κάνει νέους φίλους. Θα περάσουμε στην επόμενη ιστορία. Εγώ θυμάμαι πανένι να είχα πιο παχωλόθετη από τα υπόλοιπα στο σχολείο, αλλά το δημοδικό είναι το πιο εφιαλτικό, πιο εφιαλτική περίοδος που έχω περάσει ποτέ στη Λύνου. Φτύπα για το κουβούνι, θυμάμαι, και τρόμαζα για το τι θα ακούσω. Χοντρή ή χοτρέλα, μάρελα, να περιμένουν οι φίλες, όχι οι φίλες, οι συμμαχτήτρες πίσω από την πόρτα και μου τραβάγανε τα μαλλιά, μου πήραν τα καλάκια, έτρεχα εγώ να προλάβω, δεν προλάβω ποτέ. Το πιο εύκολο ήταν να το άρχισαν και τα αγώνα να σχολείται μαζί μου. Μου βάζανε τρικλακογγέες στη ΜΑΜΕ, μου πετάνανε στον αέρα την τσάντα και πεθανάμε πρωτοβουλιά κάτω και θυμάμαι ότι είναι ένα σχολείο, ήταν όπως σας είπα τα πιο διαδικατικά μου χρόνια, δεν θέλω να εγγυρίσω πίσω, και το μόνο που έκανα ήταν να είμαι στο διάλευμα μόνη μου, να μην μιλάω σε κανένα. Δεν είπα ποτέ και σε κανέναν τίποτα, ούτε στο σχολείο, ούτε σε κάποια καθημεριθή, σε κάποιο δάσκαλο και έτσι, όπως είπα, άλλαξα σχολείες στο Λιδάσιο και άλλαξα και τα παιδιά, δηλαδή ξεκίνησα να κάνω κάποιες παρέες και, στυχώς, πήραν καλύτερη τροπή να πράγματα μετά. Ευχαριστώ. Αυτή η ιστορία είναι μια κλασική ιστορία εντός σχολικής βίας αφορά τη διαφορετική εμφάνιση, το ότι είμαι λίγο πιο παχωλή από τα άλλα παιδιά και, γι' αυτόν τον λόγο, μπορώ να σε κοροϊδεύω και να αρχίσουμε να σε κοροϊδεύουμε όλοι. Σημαντικός σε αυτή την ιστορία είναι ότι δεν ήλυσα ποτέ σε κανένα, το περίπτωση συνηθισμένη που συμβαίνει στα περισσότερα παιδιά. Τις περισσότερες φορές τα παιδιά αυτά, τα κορίτσια, αφήσουνε για έναν άλλον τρόπο να ανταπιτσέχονται, ασχολούνται με αναμαθήματα, γίνονται τα λες μαρτύκριες και, τελικά, περνάνε τα χρόνια και το φαινόμενο παραμένει και δεν μίλαμε ποτέ σε κανένα. Ας περάσουμε στην επόμενη ιστορία. Εγώ, δημόν, θυμάμαι ότι, δεύτερο δημοτικού, είχα μια φίλη, τη Μαρία, την καλύτερη μου φίλη. Μας είχε πιάσει μια μανία τότε και αναζεύουμε αυτοκόλλητα για να σφυρώσουμε ένα άλμπου με το βασιλιά της Ανταριών. Εμένα μου είναι μόνο ένα αυτοκόλλητο. Έχω ξοδέψει όλο μου το χαρτζιλίκι για να το βρω. Το πετυχαίνουν για μέρα και πάω όλο χαρά στη Μαρία να ξέρω ότι έγινε το άλμπου. Της το δείχνω ότι δεν θα το σχολεί καθόλου. Όχι ελίκια μου. Και πάω να παίξω με τα υπόλοιπα παιδιά. Γυρνώντας βλέπω το άλμπου ψυχισμένο πάνω στο θρανείο μου. Το παίρνω ολοκλάματα και το πω σε έναν έναν και ρωτάω ποιος το έκανε αυτό. Δεν ξέρε κανένας. Δυο κλεισσόμους μου λένε νομίζω είδα με τη Μαρία στην τσάτα σου, κάτι πήραζε, κάτι έπαιρνε. Δεν την πίστευα. Και πάω και ρωτάω εσύ το έκανες αυτό, ας είπες σε καλύτερη μου φίλη, τι το έκανες αυτό. Μου λες τελείως να ζει. Δεν με νοιάζει να έρθει πάλι αυτό το κολλητό σου και με σπρώχνει. Τη σπρώχνω κι εγώ μέσα στο θυμό μου και πέφτει κάτω στην πάτη του κεφάλαιου της. Ευτυχώς δεν ήταν κάτι σημαντικό. Ήρθε η δασκάλα και ό,τι μας θέλει να τσακωνόμαστε να μας χωρίσει και την πήγε στο ιατρίο. Όλα πήραν καλά. Και εγώ μόνο απλά μπορούσα να τα χωρίσω στα δαχορημές. Δεν ήθελα να έχει γίνει κάτι για έναν αγώνα. Ευτυχώς όπως η μαμά μου και οι δικοί της συζητήσανε. Είπαμε ότι τσακωνή συμβαίνει ακόμα και στις φίλες. Είπαμε συγγνώμη μια στην άλλη. Και μετά αυτό έγινε πέρα και συνεχίσαμε να την κάνουμε παρέα. Ευχαριστούμε. Τα παιδιά τσακώνονται. Πάντα τσακώνονται και πάντα δεν τσακώνονται. Το σημαντικό στον αριθμό του που λέει είναι ότι συμβαίνει επαγγελμαίνα. Ένα παιδί βλέπει σε κάποιο άλλο παιδί. Και το χρησιμοποιεί ως πετιστό. Τα παιδιά δεν και εχειρίζουν εύκολα το θυμό τους. Ούτε έναν εύκολος. Οπότε είναι πάρα πολύ συχνό να ακούμε ιστορίες. Ότι σήμερα χτύπησαν το Γιαννάκι. Προχθές με χτύπησε ο Κώστας. Αυτό δεν είναι όμως ενδοσκολική βία. Αυτό ήταν απλή παιδική τσακωμή που συνέβαινε και συμβαίνει πάντα. Και θα πρέπει πάρα πολύ να το διαχωρίσουμε. Για να έρθει στο μυαλό μας την επαναλαμψιμότητα και το στόθο της φορταγής. Που είναι βασική η διάφορα για να μπορούμε να μιλήσουμε για πουλί. Περάζουμε στην επόμενη ιστορία. Θυμάμαι, όταν ήμουν πέμπη δημοτικού, ήταν ένας μαθητής μου ο οποίος ήταν πιο μεγαλύτερος από τα άλλα παιδιά. Δεν ήταν και πολύ καλός μαθητής. Σε κάθε διάλειμμα, είτε έδωσαν τα άλλα παιδιά, είτε τα έφρυζαν, είτε τα ακολούθηκαν, είτε τους έδωσαν το φαγητό. Αυτό γινόταν για δύο εβδομάδες. Εγώ συναχωριόμουν πάρα πολύ, αλλά αισθανόμουν να μην μπορώ να βοηθήσω, με τι φοβόμουν, φοβόμουν να μην προσδίρει κι εμένα. Έτσι δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν. Ούτε στους γονείς μου, ούτε στους δασκάλους. Και αυτό διόσα πετέρες, κανένα μη γίνει ποτέ τίποτα. Ευχαριστώ. Εκτός από το δράστημα, το παραλείπτη, συνήθως υπάρχουν και μάθηρες. Υπάρχουν παιδιά μαθητές. Κάποιοι που το βλέπουν και δεν κάνουν τίποτα. Κάποιοι που το βλέπουν και με αυτόν τον τρόπο συμμετέχουν στην ομάδα του παιδιού, που ασκεί τη βία, κάνοντας μια ομάδα βούλη. Είτε βλέποντάς το και παρατηρητώντας το, και σιωπώντας από φόβο μήτυχον και γίνοντας το επόμενο θύμα. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να κρατήσουμε στο μυαλό μας τη θέση του δράστη, τη θέση του θύματος και τη θέση του παρατηρητή. Του παιδιού που είναι εκεί, το βλέπει και για διαφόρους λόγους δεν κάνει κάτι. Στις ιστορίες αυθές ειρέσαμε πίσω από τον χρόνο και μιλήσαμε για περιστατικά που είναι κοντά στην τραυματικότητα, αλλά από μέχρι να κοιτάω το σήμερα. Σήμερα υπάρχει και ένας νέος τρόπος διαδικτυακού ευθοδισμού. Δεν θα ανακαλυφθούμε πολύ σε αυτό, γιατί είναι κάτι που ακόμα να θα μπορούσαμε να νομιωθούμε από την αλληλεγγύη. Και δεύτερον, γιατί είναι ένα φαινόμονο που παρατηρείται περισσότερα στη στάξη του γυμνασίου και του Λυκείου. Αφορά κάθε τρόπο ευθοδισμού, η παραινόμευση, μέσα από το διαδίκτυο, από κοινικά τηλέφωνα, ή από άλλο μέσα, από τηλεφωνικίες. Έχει τα ίδια χαρακτηριστικά που αναφέραμε, στη σχέση με τον ευθοσχολικό ευθοδισμό, απλά πλέον χρησιμοποιείται η τεχνολογία. Όπως το χρησιμοποιούμε όλα αυτά, η τεχνοσχολική βία έχει δικαιομενής αυτό. Οι μορφές που επιφανίζεται είναι τα καταρρυνόμενα μιλήματα και τηλεφωνήματα, η παρέχηση ή παρεμόρθωση της διαδικτυακής δραστηριότητας κάποιων τρόπων, η δημιουργία ψεύτικων διαδικτυακών προφίλη, ή ίσως εμπροσωπικούς διαδικτυακούς λογαριακούς, η αποστολή φωτογραφιών ή άλλων είδους μορφυστοφόρτων που βάζουν το στόπι με νόμι λοιπού μαζικά, η αποστολή αμφιλευτικών μιλήμαν και υποκείτηση τρίτων μια διαδικτυακή παρακολούθηση ή παρεμόρθωση. Στην φάση που βρίσκονται τα παιδιά στο φωτικό, καλό είναι απλά να ελεγχουμε τις διαδικτυακές συναλλαγές τους. Καλό είναι μόνο να έχουμε στο μυαλό μας ότι η διαδικτυακή παρεμόρθωση έχει δύο διφορμήσεις. Το αν γίνεται από μόνο από παιδιά ή αν μέσα σε αυτό εμπλέγεται κάποιος συνήλος που το παρακινεί. Όμως δεν θα έχουμε μεταθώρευση σε αυτά. Κρατήστε το μυαλό σας την ιδέα του ανθρωπισμού, απλά πλέον χρησιμοποιώντας τα μέσα που μας παρέχει η καθολογία. Ελπίζω από όσα είπαμε στις αφές τι είναι εντοσκολική ποία, πώς παρατηρείται και με ποια συνθήκες, πώς διωθωρεύεται από απλές δυσκολίες της σχέσης των παιδιών ή δυσκολίες της διαχείρισης των συνθυμάτων τους. Και φαντάζομαι ότι θα θέλατε όλοι να ακούσετε όπως λίγο ακούσατε στην ιστορία του καθενός και τις μορφές των πρωτόδοξης. |
