| : Η τελευταία ομιλία για σήμερα θα δοθεί από τον καθηγητή κύριο Γιώργο Δάσιο με το αντικείμενο διαδικασία της μάθησης γνώση και εμπειρία για να μας, όπως είπα και στην αρχή, προσπαθώντας να δούμε πώς μαθαίνουμε και πώς είναι η γνώση το αποτέλεσμα όλων αυτών που σας περιγράψαμε των πόρων και της επερεξεργασίας των δεδομένων και της πληροφορίας. Τελικά, ποια είναι η διαδικασία με την οποία μαθαίνουμε. Φτάνουν μόνο οι πληροφορίες, η συλλογή, μάλλον όχι. Κύριε Δάσιο, παρακαλώ. Ευχαριστώ, Μαρία. Το πρώτο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσω είναι το πράγμα του κυβερνιδιασμού. Το πρώτο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσω είναι το πράγμα του κυβερνιδιασμού. Παρόλα αυτά, αν έχω κάτι που δεν είναι καθαρό, ρωτήστε με να προσπαθήσω να το ξεκινήσω. Λοιπόν, θα ξεκινήσω με μια πρόταση, την οποία είπε κανένας που δεν την έχει ακούσει και δεν συνεχίζεται να τη λένε η δάσκα ή στον δημοτικό. Ψάχνει αυτή την πρόταση, λέει ότι η μητέρα της μάθησης είναι η Παναλήψη. Μέχρι τώρα αυτό ήταν κάτι εμπειρικό. Υπανώς όλοι είχαμε προσωπικές εμπειρίες από αυτό. Είχαμε εμπειρίες από αυτό και ξέρουμε να πούμε ότι όταν επαναλαμβάνεις κάτι πολλές φορές, και δεν μιλάω τώρα για γνώση μόνο για πολλά άλλα πράγματα, όταν ψάχνει κανένας που δεν πάει στον κοδήλαδο και έφυγε η κατευθείαν του την πρώτη φορά, θέλει η Παναλήψη. Πήρνεις κανένας μέσα στη θάλασσα και απολύνεις την κατευθείαν. Πάλι το ίδιο. Λοιπόν, και ο δω κατευθείαν. Αυτό που θέλω να πω τώρα, είναι να ξεκινήσω λίγο με τη δομή του εγκεφάλου και να σας πω ποια είναι η νευροφυσιολογική εξήγηση, γιατί αυτό πραγματικά είναι την νευροφυσιολογική εξήγηση. Θα ξεκινήσω να πω δύο πράγματα για τον εγκεφάλου. Ο εγκεφάλος είναι ένα υλικό, μαλακό υλικό, αν το ολιεύουμε τη δομή του εγκεφάλου. Μαλακό υλικό, αν το ολιεύουμε την έννοια του εγκεφάλου από ζώα από το ψχάρι, τα οποία είναι μαγειρεμένοι σε αυτό το εγκεφάλος. Και είναι ένα λευκό πράγμα. Να πούμε ψαβούτυρο, ψαλογότια, είναι τελείως διαφορετικό από το πραγματικό. Η πραγματικότητα είναι κάτι σαν τις τσούφτερες που είναι μέσα στη θάλασσα. Σε πολύ ρευστή μορφή. Είναι περίπου έναν ψυγίτρο, σαν όμως, πάνω κάτω. Και είναι ένα λιποειδές υλικό μέσα στο οποίο ζουν 10 στην 10 ευρώνες. Τι σημαίνει αυτό? Με τα μαγματικά, λες έναν νούμερο, βάζεις και έναν εκθέτη εκεί πέρα και δεν γνωρίζεις τι σημαίνει. Αν πάρει κανένας μια αίσθηση του πόσους πολλούς νευρώνες έχει, να σας πω το εξής. Αν θεωρείς ότι κάθε ένας είναι 100 δισεκατομμύρια νευρώνες, αν θεωρείς κανένας ο οποίος κάθε ένας είναι 1 χιλιοστό και βάζει τον ένα δίπλα στον άλλο, κάνει 100.000 χιλιόμετρα. Ο συμπερινός της γης είναι 40.000 χιλιόμετρα. Συμπώνει με τους νευρώνες ενός ανθρώπου που το κεφάλαιο μπορεί να βγαίνει στον γη δυόμιση φορές. Καταλάβετε μια τάξη μεγάλωση τι είναι. Κάθε ένας από αυτούς είναι αυτόνομος, δεν πατάει επίθενα, και επικοινωνεί με τους Ιππονικούς του με 10.000 διαφορετικούς τρόπους. Άρα κάθε ένας από αυτούς τα 100 δισεκατομμύρια επικοινωνεί με τεράστια τα μοχεραστρονομικά. Λοιπόν, πώς επικοινωνείνει. Λοιπόν, πώς επικοινωνείνει. Ας πούμε ότι έχουμε ένα λεπτό να έχει εδώ κάποια πηρίνα. Εδώ πέρα είναι ο άξονος άσπρος και καταλύνει σε πάρα πολλά τέτοια άκρα. Εδώ πέρα έρχεται ένας τεύτερος νευρόνας. Εδώ πέρα έρχεται ένας τεύτερος νευρόνας. Όταν λοιπόν ταξιδένει ένα σήμα, τι σημαίνει σήμα. Στον άξονο του νευρώνα η όντα. Είναι ένα πολύ μικρό ρεύμα που τρέχει. Όταν αυτή η πληροφορία τρέχει μέσα, ξέρει τι περιστάει και πού πηγαίνει. Πηγαίνει για να κουνάω το χέρι μου τώρα, για να γράφω, για να σκέφτομαι, για να περπατάω, για να πεινάω, για να οτιδήποτε. Εντάξει, όταν η μορφή καταλήξει εδώ πέρα, εάν έχουμε μια συγκεκριμένη διαδικασία στο μυαλό μας και θέλουμε να πούμε μία λέξη, θα πρέπει να καταλήξεις αυτό εδώ και για να συνεχίσεις και να ταξιδεύσεις και να ταξιδεύσεις προς ολόκληρο το σώμα, ή και επικοινωνία, ενδογελφαρική επικοινωνία, θα πρέπει ας πούμε αυτό εδώ πέρα να συνδεθεί με γίνω. Πώς συνδέεται. Αφήνοντας ορισμένα λιόντα τα οποία πηγαίνουν από το ένα στο άλλο, τα οποία λύγονται εδώ διακουδαστές, και αυτό μετά φτάνει για εγώ, συνδέεται με το άλλο και με το καταξύ, για αυτό σαν να λέω ότι ο καθένα είναι αυτόν. Λοιπόν, εάν είναι ένα πράγμα, το κάνεις πάρα πολλές φορές και είναι η διαδικασία που συνδέει αυτό με εκείνο, για παράδειγμα, τότε αυτό εδώ πέρα βραχικυκλώνεται, φτιάχνει ένα λευράκι, ας πούμε να φτιάχνει ένα αναγκωγό και κολλάει αυτό με εκείνο. Οπότε, όταν θέλεις να κάνεις συγκεκριμένη δουλειά, αυτό εδώ πέρα δεν κάνει αυτήν την διαδικασία, να αφήνει τους την εμβρολία που να στέλνουν να ταξιδεύουν, ταξιδεύουν και φεύγουν πέρα. Αυτό εδώ γίνεται με την επανάληψη. Και όταν βραχικυκλωθεί και φτιαχτεί το νέο λευράκι, το έχεις μάθει. Αυτό είναι η νεκροφυσιολογική διαδικασία της μάθησης. Για παράδειγμα, όταν το παιδί γεννηθεί, έχει όλους αυτούς τους νευρώνους στο κεφάλι του, είναι τοπογραφικά κατανεμημένοι ποιοι θα εκπαιδευτούν για να κάνουν τι στον άνθρωπο, αλλά αυτή η διαδικασία της εκπαίδευσης πρέπει 5 χρόνια πριν. Άλλα παιδιά έχουν να πηγήσουν, άλλα έχουν να περπατήσουν, άλλα δεν μπορούν να κρατήσουν τα ούρα τους, αλλά διάφορα. Κανένα πρόβλημα με ποια σειρά εκεί τότε αυτά τα πράγματα. Προβληματικά είναι αυτά που μένουν και μετά τα πέντε. Γιατί τότε έχει ολοκληρωθεί η εκμάθηση των νευρώνων. Για παράδειγμα, θα σας πω ένα παράδειγμα άσχημο. Πες ότι ξεκινά γεννιάται ένα παιδί και του κλείνει στα μάτια για κάποιο λόγο και που θα ξανακοίξει όταν γίνει πέντε ετών. Δεν θα ξανακοίξει ποτέ στη ζωή του. Οι νευρώνες που ήταν για την ώρα έχουν χρησιμοποιηθεί για κάτι άλλο. Δεν έχει παρακαταθεί και αυτό το πράγμα. Οι εκπαίδες λοιπόν είναι αυτοί που μαθαίνουν. Για παράδειγμα, λέμε ότι το παιδί πρέπει να γίνει κοντά ενός έτους για να περπατήσει. Ναι, μα το μωρό ενός μηνός που αν του πιάσει στα χέρια πατάει να πω και θέλει να σκοθεί. Άρα δεν είναι ότι δεν του κρατάνε τα πόδια για να σκοθεί, απλά δεν έχει αναπτύξει ακόμα, δεν έχει πληγώσει κύκλωμα, δεν έχει βραχιδικλωθεί η περιοχή να που έχει αφορά μεσορροπία. Και αυτό παίρνει πάρα πολλούς νευρώνες το να περπατάμε στα δύο πόδια. Εάν είχε περθεί, όλοι είχε περθεί, απλά σας το υπερθυμίζω, όταν γίνεται μια εκτόξευση ενός πυράγουλου και τον βλέπεις από κοντά, εκείνη που γίνεται η πυροδότηση του πυράγουλου από κάτω, τον βλέπεις καταφέρον δεν πετάγεται κατευθείαν, πάει πολύ σιγά. Σηκώνεται εκεί στην αρχή, παίζει λίγο και μετά φεύγει κατευθείαν. Αυτό τι σημαίνει, αυτό σημαίνει ότι όλο το πρόβλημα για την εκτόξευση του πυράγουλου είναι ακριβώς να πούμε ότι αν σου φύγει λίγο παραπάνω καύσιμο από εδώ και γυρίσε ο πυράγος εκεί, πρέπει να διορθωθεί από εδώ και ούτω καθεξής, δηλαδή αυτόματος έλεγχος της ευστάθειας του πυράγουλου. Να σας λέω τώρα, το τι πράγμα κάνει και το παιδί όταν μαθαίνει να περπατάει, σηκώνεται κάποια στιγμή και βγαίνει μέχρι στην πόρτα μου και περπατάει σαν μεγάλος, όχι, στέκει τελείως, κάνει δεξιά δεξιά, όπως ο πυράγουλου του από πέφτει, σαν σκόνετ. Εκείνη τη στιγμή να χρησιμοποιεί τους περισσότερους νευρώνες που θα χρησιμοποιήσει ποτέ στη ζωή του για οτιδήποτε άλλο, για να μπορεί να περπατάει σαν δύο πόδια. Το μεγαλύτερο κομμάτι των νευρώνων στον ανθρώπινο ιγέτο το χρησιμοποιείται για αυτό το πράγμα. Άλλα πάνε στην όραση και είναι εντοπισμένα σε διάφορα σημεία από αυτά. Αυτό σημαίνει μαθαίνω, μαθαίνω σημαίνει ότι έχω βραχηγυριώσει τους νευρώνες μου και πηγαίνει χωρίς σκέψη αυτό το πράγμα. Όταν σου πούνε κάτι γεμιούπιο και προσπαθείς να το επεξεργαστείς για να δώσεις μια απάντηση και λες αυτο να σκεφτώ και κάθεσαι και περιμένεις και περνάνε μερικά δευτερόλεπτα ή και λεπτό, τι γίνεται? Ψάχνουνε οι δενδρίδες του ενός με τον άλλον για να δουν ποιος θα συνδροθεί με ποιον. Ενώ σου πούνε κάτι που το ξέρεις, έχεις τυπώσει κύκλωμα θα φαντάζω πέσος. Πώς σε λένε Παναμουσχάρη, Ιόρκο, τα τεθεία. Αν σου πούνε όπως πώς είναι τα θεία εξείσου, μπορεί να θέλεις μισή ώρα. Λοιπόν, αλλά να πούμε αυτά που ακούγαμε τόσα χρόνια πριν και που συνεχίζουμε να λέμε ότι η μητέρα της μάθησης είναι η Παναγέψη, έχει νευροσυλλογική περιγραφή. Μπορούσαμε να πούμε πολλά τώρα για τον εγκέφαλο, αλλά για παράδειγμα, ας πούμε ότι οι τρία πράγματα είναι λίγο ενδιαφέροντα. Αυτοί είναι βρώνες, είναι καταμελημένοι, αν πούμε ότι αυτός είναι ο εγκέφαλος, είναι καταμελημένοι κάθετα σε στιβάδες, οι οποίες είναι έξι στιβάδες η μία μετά την άλλη. Η πληροφορία και η γνώση που αναφέρεται σε πράγματα που έχει μάθει ο άνθρωπος από χιλιετίες ή εκατομμύρια χρόνια πριν, είναι στις πιο βαθιές στιβάδες και στις εξωτερικές στιβάδες είναι αυτά που μαθαίνει τελευταία. Για παράδειγμα, στη βαθύτερη στιβάδα ένα από τα πράγματα που είναι καταμελημένο είναι το συνέστημα. Και αυτός είναι ο λόγος, λένε οι ανθρωπολόγοι, που έχουμε διατηρηθεί σαν είδος. Και επειδή έχουμε ένα τυγμένο συνέστημα, παραπροστατεύουμε τα παιδιά μας. Κανέναν άλλο ζώο δεν κρατάει τα παιδιά του, τουλάχιστον μέχρι τα 20 χρονιά, όταν τους βρει και μόνο τα 40 ξέρω, εγώ είχα έναν πάντα, διότι τα αφήνει, φεύγουν. Επίσης, να πω ένα άλλο πράγμα. Έχει πάρα πολλά μελέτες σχετικά με το εάν η εγγεφαλική δομή του άνθρωπου και της γυναίκας είναι ίδιες. Οι εγγεφαλικές δομές είναι ίδιες, αλλά η κατανομή των ευρώνων σε διαφορετικές λειτουργίες είναι διαφορετική. Δεν μπορεί να βρει κανένας εάν ο ένας εγγεφαλικός καλύτερος θα τον ανοίξει. Άλλα καλά έχει ο ένας, άλλα καλά έχει ο άλλος. Για παράδειγμα, ένα πρώτο παράδειγμα, ότι ο άνθρωπος εγγεφαλώς σκέφτεται σειριακά, δεν μπορεί να σκεφτεί τέτοιο πράγμα σε μια διαφορά. Οι γυναίκες μπορεί να σκεφτούν παράλληλα πολλά. Αυτό βέβαια έχει κάποιο άλλο αντίκτυπο. Είναι σαν το φάρο. Όταν έχεις στη θάλασσα ένα φως και είναι ελεύθερο, το βλέπεις γύρω-γύρω από τα 10 χιλιόμετρα. Αν τον κλείσεις και βάζεις ένα κάτωρο και το στείλεις σε μια διαφορά, πάει σε 100 χιλιόμετρα. Αλλά γύρω-γύρω δεν βλέπεις τίποτα. Οπότε, μπορεί σειριακά να εστιάσει περισσότερο, αλλά δεν μπορεί να παρακολουθήσει πολλά πράγματα. Άνδρες από τις γυναίκες σας και οι γυναίκες από τους άντρες σας, όταν μου λες δεύτερη πράγματα κάτι, να μωρίζω ότι κάτσε να τελειώσω τον προϊπουργό μου και δεν τα λένε. Δεν μπορώ να κάνω δυο παράλληλα. Τι άλλο μπορώ και το έχω εξηγήσει αυτό, ότι είναι απόρεια του γεγονότος ότι ο άντρας έβαινε από το σπίτι και πήγαινε να βρει τρόφιμα για την οικογένεια. Έπρεπε, λοιπόν, να προσέχει πάρα πολύ το που πηγαίνει και να αφήνει ήχνοι προσανατολισμού για να γυρίσει πίσω, γιατί αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Ο άντρας έχει πολύ καλή τον προσανατολισμό στον χώρο από την γυναίκα, εντάξει. Οπότε, αυτά τα πράγματα είναι τώρα, πιλάμε, της έκτης τυβάδας μέσα πράγματα που έχουν επαραμείνει να τελειώσουν και στιγμές. Ενώ η γυναίκα καθόταν στο σπίτι, μακείρεμε και τα παιδιά, χίλια δύο, δεν μπορούσαν να πει το παιδί, άμα είχε πέσει και έκλαιγε, παραμυσχάρι, ότι κάτσε να τελειώσουν το φαϊκινάς και θα έρθουν. Έχει μεταπονείται η έκτης τυβάδας, παραφέρετες? Όχι. Παραφέρετε, έχουμε παιδιά. Μεταφέρετε, απλά λέω ότι έχουμε τις έκτης τυβάδες, οι πιο βαθιά είναι οι εργασίες του ανθρώπινου σώματος ή του μυαλού, να πούμε, οι οποίες είναι οι πιο παλιές στην διαδικασία της έκτης τυβάδας. Λοιπόν, για παράδειγμα, η περιοχή μπροκά πάνω από τον αριστερό πρόταφο, η οποία είναι η περιοχή της ομυγίας, η γυναίκα έχει κατά 33% περισσότερους νευρώνες. Του σημαίνει ότι έχει γυναίκα 33% με λαϊκή τελευταία να μάθει να έχει τις έντε όσες. Εντάξει, υπάρχουν διάφορες διαφοροπήσεις. Ναι, εσείς πήρατε. Ναι, ναι. Γιατί κάποιοι άνθρωποι διαβάζουν κάτι και το μαθαίνουν με τελειά, εντάξει, να διαβάσουν 10 φορές εκεί σχετικά με το πιχροπέρι, όταν κραυγεί. Λοιπόν, μπράβο, πολύ καλή ερώτηση. Το πόσο γρήγορα αυτά πραγματικά γλυκοθούν, είναι και το πόσο ενδιαφέρον έχεις εσύ να μάθεις. Και θα δούμε σε ένα μοντέλο τώρα, αργότερα, πώς μπορεί να το βάζεις αυτά μέσα και να το κάνεις τώρα πιο βολικό. Λοιπόν, ας σταματήσουμε τον κέφαρο και ας πω λίγο πράγματα τα οποία πρέπει να είναι ένα πολύ απλό μοντέλο, πρέπει να είναι τα ποιηματική φυσολογία. Λοιπόν, αυτοί που ασχολούνται με τη φυσολογία, έχουν κάνει πειράματα και έχουν βρει ότι αν κάποιος έχει ένα αντικείμενο να μάθει, να αποστηθείς μια παρτιτούρα, να μάθει ένα ρόλο πανωσχάρι διατρικό, να διαβάσει ένα μάθημα για να το περάσει, όταν και πότε θέλετε να ξεκεφτείτε, το οποίο έχει μια συγκεκριμένη, είναι ένα συγκεκριμένος όγκος ήλιος πρέπει να μάθει, ο ρυθμός με τον οποίο μαθαίνει, όσο μαθαίνει ένα μονάδα χρόνου δηλαδή, είναι ανάλογος όχι με το κομμάτι που ξέρει, αλλά με το κομμάτι που υπολύνει πρέπει να μάθει. Αυτό είναι περιματικό δεδομένο. Αν δηλαδή έχεις πάρα πολύ μεγάλο όγκο να θέλεις να διαβάσεις, να περάσεις ένα μάθημα, αν το οποίο είναι χίλιες εγγύρες με το οποίο θα αρχίσεις να διαβάσεις, θα απορροφάς καλύτερα από τώρα τα εκατό σελίδες. Αυτή είναι η πρώτη παρατήρηση και η πιο βασιλή είναι αυτή η διαδικασία της μάθησης. Τώρα θα γράψω μερικά μαθηματικά στον πίνακα, αλλά όποιος δεν καταλαβαίνει δεν πειράζει, γιατί είναι το δεύτερο. Αυτά δεν θα πω λεπτομέρειες, αυτά θα κάνω μια καμπίνη και όλη η παιδιά θα είναι εκεί πάνω στην καμπίνη. Ας πούμε λοιπόν ότι έχω ένα όγκο, λοιπόν ας το περιορίσουμε τώρα και μπορούμε να το γενικαίσουμε για ό,τι θέλετε για να μην έχουμε να βάλουμε διάφορα πράγματα. Ας πούμε ότι είναι ο όγκος εδώ του μαθήματος που πρέπει να διαβάσεις, πέντε ευρώ. Αν είναι του ηλικίου, του ημερασίου, του ηλικιού, ό,τι θέλετε. Αυτό λοιπόν είναι ο ηλικίος όγκος. Το Ά είναι κάποιος συμβεβεστής μάθησης ας το δούμε, αυτός είναι ο όγκος ηλικίου. Και ας πούμε ότι Ψ, του Τ, είναι μια συνάντηση που σου λέει. Η χρονική συμβείται πως έχεις μάθει. Εντάξει. Θα γράψω από κάτω και αυτό, το οποίο λέγεται παράγωγος, αλλά όποιος δεν ξέρει δεν πειράζει, αυτό εδώ πέρα είναι ο κρυφός δεταβολής του. Δεν ξέρεις πόσο μαθαίνεις από μονάδα χρόνου. Εντάξει. Και επίσης θα πω ότι όταν ο χρόνος είναι πιδέαν μόλις αρχίζεις από αυτό το μάθημα δεν ξέρεις τίποτα. Εντάξει. Δεν σε με συμβείται, εντάξει μιλήσεις. Λοιπόν αυτό το μοντέλο που λέει η γνωστική ψυχολογία είναι το εξής, ότι κάποια χρονική στιγμή που έχεις μάθει ψήτου και ε, αυτό μου σημαίνει να μάθεις είναι τόσο. Το όνομα μου είναι αυτό το μάθημα. Εντάξει. Αυτό λοιπόν, όταν μας λένε αυτοί ότι είναι ανάλογο με το ρυθμό μετά από τη λύση, με κάποια συμπεριστία τα ανομιλία Ζ, αυτή είναι μια εργατική αξία που υπάρχουν οι αυτοί. Δεν μπορούν να σας πω να το εμποστήρετε να δούμε τίποτα. Αλλά γράφω κατευθείαν τη λύση της. Η λύση της είναι αυτό εδώ. Από εδώ έπαιρνε το ότι το πόσο μάθει τη χρονική στιγμή τε είναι ο χρονικό στη συνέχεια του πιένα μίω με τη στιγμή Ζ. Λοιπόν, αν και ζωγραφείτε ό,τι εσείς παρακολουθείτε αυτοιματικά, παρακολουθείτε τη ζωγραφιά σας. Ας πούμε ότι εδώ πέρα είναι ο χρόνος ο οποίος τρέχει. Εδώ πέρα είναι πόσο με τη μάθη. Σας πούμε ότι εδώ, αυτό το σημείο, είναι η γνώση, η ουλιτή γνώση που πρέπει να μάθεις. Αν ζωγραφείτες αυτή τη γαμπίγη κάτω από αυτή τη στιγμή εδώ πέρα, θα σου βγάλει μια τέτοια γαμπίγη η οποία θα τη γίνει μια συγκοντικά εδώ πέρα και δεν θα το δουλήσει ποτέ. Γίνει κοντύτερα και κοντύτερα και κοντύτερα και δεν θα το δουλήσει ποτέ. Τι σημαίνει αυτό? Σημαίνει ότι ποτέ δεν μπορείτε να την μάθεις. Θα σας πω γιατί αυτό που κάνει το μυαλό σας, τότε πώς γίνεται, δεν υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν 10 στο πανεπιστήμιο και πάντα που παίρνουν 20 στις εγωικές συσκετάσεις, αφού δεν το μαθαίνεις ποτέ, πώς γίνεται. Θα το πούμε. Αλλά αυτό λέει ποιον. Προσέξτε τώρα τι θέλω να πω. Τι λέει αυτή η γαμπίγη. Τι η γαμπίγη λέει ότι εδώ που είναι το μισό μάθημα, αν μιλάμε για πανεπιστήμιο, μόνος χάρη, πόσο διάβολο θα χρειάζεται να πάρεις πέντε. Εντάξει, ιδιωτικά είναι αυτά τα πράγματα τώρα, γιατί δεν είναι αχωριά. Αυτό εδώ πέρα σου λέει ότι χρειάζεσαι τόσο χρόνο. Ας το πω τ' έναν δεύτερο, δηλαδή ο χρόνος που χρειάζεται είναι να βάθεις τη μισή. Τώρα, άσχελε να μάθεις σε τ' έναν δεύτερο λοιπόν, το οποίο τ' έναν δεύτερο, να το γράψω, είναι ο βρέθμος του δύο και άλλο. Βγαίνει αυτό με αυτούς τους πατσούλους. Λοιπόν, εάν τώρα δεν θα μάθεις το μισό του υπόλοιπου, εντάξει, το μισό του υπόλοιπου, δηλαδή να πας στο τρία ή τέταρτα, να πας για εφτάμισι δηλαδή, εντάξει, τότε αυτό που βγαίνει είναι ότι ο χρόνος που βγαίνεις είναι δύο φορές τον προηγούμενο. Άρα, όσο χρόνο χρειάζεσαι για να πάρεις πέντε, θες άλλο τόσο για να πάρεις εφτάμισι και συνεχίζει αυτό με τον ίδιο τρόπο, άλλο τόσο για να πάρεις οχτώ και εβδομηταπέντε, να πούμε και τότε έτσι. Και τελικά, αν τότε φτάσεις πάρα πολύ ψηρά και είσαι κοντά στο δέκα, θέλεις άκρηρο χρόνο να το υπηρεωθείς πάρα πολύ λίγο. Εντάξει, λοιπόν, το ερώτημα έρχεται τώρα, πως αν αυτό ισχύει, που έχω βάλει βέβαια, η βασική μόνο αρχή, το βασικό μόνο νόμο της γνωστικής ψυχολογίας, ότι μαθαίνει με αυτόν τον τρόπο. Θα σας πω σε αυτό το σημείο, για παράδειγμα, ένα λάθος που με κάνει όλοι. Βέβαια, έχουμε ένα μάθημα να διαβάσουμε, η Διακοσιελίδηση. Εντάξει, δεν το έχουμε ανοίξει ο δύο ποτέ και κάποια στιγμή μας φτιάχνει ένας παλικός να δούμε και κατώμαστε ένα απόγευμα. Να διαβάζουμε πέντε ώρες, να δούμε και έχουμε μάθημα και έχουμε διαβάσει, ξέρω εγώ, τις 20 ηλίδες. Εντάξει, οπότε λέμε, ωραία, άλλα εννιά απογεύματα να δούμε και τελειώσαμε. Εντάξει, διαβάζεις άλλα εννιά απογεύματα και δεν περνάς τελικά, όχι να πάρεις 10, δεν περνάς, γιατί το υπόλοιπο θα έχεις μικρότερο ρορισμό, μικρότερο ρορισμό, μικρότερο ρορισμό και θα γίνεται τώρα. Λοιπόν, αυτό το λάθος που μεγάλει όλοι μας. Εντάξει, και στο τέλος το πούμε όταν το βλέπεις αυτό το πράγμα που σε πιάνει φαντικό, όταν είναι στο χρόνο. Λοιπόν, πώς γίνεται τώρα ορισμένοι να αποβίβουν στο μάξι μου. Λοιπόν, αυτό που γίνεται, είτε το καταλαβαίνετε είτε όχι, είναι να βάζουν στο τέλος το μπίχι. Δεν στοχεύουν στη γνώση αυτή, αλλά στοχεύουν σε λίγο παραπάνω γνώση από αυτή. Εντάξει, άρα βάζουμε εδώ το μπίχι, η καμπύλια λεβαίνει έτσι και σε περασμένο χρόνο, όταν έχουν εξετράσει, έχουν την γνώση που χρειάζεται για το μπίχι. Δεν θα το λέω εγώ τώρα. Είναι δυνατόν ένα παιδί που έχει διαβάσει για να δώσει εισαγωγικά στο Πανεπιστήμιο και πάει και δίνει ένα μάθημα και παίρνει 20. Να ξέρει μόνο την υγεία, σίγουρα ξέρει πολύ παραπάνω. Το ίδιο δείχνει και στο Πανεπιστήμιο και σε οποιοδήποτε άλλο. Κανένα δεν μπορεί να αποδώσει στο μάθημα. Εντάξει, άρα να πω όταν επιχειρείς να βγεις ασκήσεις πάνω στο μαθημακά ναυί, είναι απίθανο να σε εξετάσει κανένας, έχεις βάλει το μπίχι παραπάνω και θα απαντήσεις εισαγωγικά. Αν διαβάζεις μόνο τις πιθανές, δεν μπορεί να πάρεις ασκήσεις. Ποτέ. Λοιπόν, πάμε τώρα σε ένα πολύ βασικό πράγμα. Λοιπόν, ο χρόνος για να μάθεις το μισό, είναι ένα μέτρο για να μάθεις και τα υπόλοιπα μισά των μισών του Καλετσής, είναι να γράφουμε στους δύο διάφορους. Ο διάφορος είναι ένα λούνγαρο, δεν είναι ενδιαφέρον, κατερόγενη. Αλλά και ρίχνει με το Ά. Αυτό τι σημαίνει, ότι όσο μεγαλύτερο είναι το Ά, τόσο μεγαλύτερο είναι το Ά. Όσο μεγαλύτερον Ά έχει ένα άτομο, δηλαδή τόσο γρηγορότερα μαθαίνει το μισό και στη συνέχεια το μισό, το μισό και το μισό του Καλετσής. Δηλαδή όσο μεγαλύτερος είναι αυτός ο συντελεστής μάθησης εδώ πέρα, τόσο γρηγορότερα, λιγότερο χρόνο χρειάζεται για να μάθει. Άρα το Ά είναι ένας συντελεστής, ο οποίος συνδέει το ρυθμό που μαθαίνεις με αυτό που πρέπει να μάθεις. Όσο μεγαλύτερο είναι το Ά, τόσο μεγαλύτερος είναι ο άνθρωπος. Άρα είναι ένα χαρακτηριστικό του εγκεφάλου και του μυαλού, από του νου, που διαβάζει. Και όσο μεγαλύτερο είναι, τόσο πιο μικρότερο είναι το Ά, τόσο πιο γρηγορότερα κυλίζεται. Δηλαδή, ένα άτομο μεγαλύτερο Ά από αυτόν εδώ πέρα, και για αυτή την καμπύλη θα πάει έτσι. Και το μισό θα το έχει πιάσει εδώ. Τι θέλει να πάει ο συντελεστής? Να ρε κόψεις ακόμα κοίτα. Είναι αυτό που λέει η νοημοσύνη. Θα πάω πολύ γρήγορα. Θέλω να ρωτήσω αν το Ά είναι μοναδικό για κάθε άτομο ή μπορεί να εξαρτάται για το γνωσιακό πεδίο, γιατί κάποιοι έχουν έπεσει για κάτι και όχι για κάτι άλλο. Ξεκινάω. Έχει προφανώς σχέση με την νοημοσύνη του άτομα. Έχει σχέση με το ενδιαφέρον του για τη συγκεκριμένη μελέτη, το συγκεκριμένο δουλειά του. Το θέμα είναι το εξής. Ότι οποιοσδήποτε βοηθάει αυτόν τον άνθρωπο να μάθει κάτι, ο δάσκαλος, το καθηγητής, το οτιδήποτε, πρέπει να στοχεύει, όχι στο πόσο παραπάνω θα μάθει, κυρίως αυτό μπορεί να το βάλει μόνος του το τύχιο που θέλει, αλλά πώς θα το πεδιώσει το Ά. Καλό δάσκαλος, στον άνθρωπο που βελτιώνει το Ά, δεν του λέει διάβασε παραπάνω για να μπορέσεις να το δώσεις εκεί, το ξέρει και εσύ να το κάνει. Πώς βελτιώνεται το Ά. Το Ά βελτιώνεται με κίνητρα. Κίνητρα είναι ένα πράγμα, αλλά εγγένει να ξέρει να διαβάζει, να ξέρει να αναλύει αυτά που διαβάζει. Λοιπόν, μεθοδολογία είναι σίγουρα, αλλά κυρίως παίρνει κάποιος να βρει μια άσκηση μαγματικών, φυσική, σχητίας, κάτι να βρει, πάει και τη λύνη. Μετά από τη λύση, κοιτάει το Ά, δεν έχει πει τη σωστή απάντηση, άμα την έχει πει, την αφήνει, πάμε να κάνουμε άλλη. Ά, λάθος. Αυτό δεν του βελτιώνει το Ά. Αυτό του δίνει την ευκαιρία να αναλύσει πολλές ασκήσεις και να αυξήσει να βρει την εμπιστοσύνη ότι θα γράψει. Ας πούμε, τι πρέπει να κάνει? Πρέπει να φάει όσο δυνατόν περισσότερο χρόνο, μελετώντας την άσκηση που είναι η έλυση. Και να πει, γιατί πήγα από αυτόν τον δρόμο, ποια ήταν τα δεδομένα της άσκησης, τι μου ζητούσανε, εντάξει, πού χρησιμοποιεί σαν κατέρα αυτά τα δεδομένα, μπορεί κάποιο άλλο δεδομένο παρουσιάρι να μεταβάλλει και αυτό τι θα κάνει. Πιο εύκολη, πιο δύσκολη την άσκηση. Αυτή η ανάλυση μπορεί να φάει σε μισή ώρα να λύσει μια άσκηση και μετά ένα μήνα να τη μελετάς έτσι. Είναι πολύ καλύτερα να κάνεις δέκα ασκήσεις και να τη μελετάς σε πολύ μεγάλο βάθος, παρά να είσαι στις χίλιες ασκήσεις και να κάνεις ασκησιολογία, να βρεις απ' έξω και μετά να λύσεις πως αυτή την έχω κάνει ή όχι. Τι δεν είσαι κάνει. Και βλέπεις, αφού μην ξεκινάς κατευθείαν με τον τρόπο που έχεις μάθει να αναλύσεις. Κάπου σίγουρα σε στιγμή. Θέλω να ρωτήσω αν πρώτα πρέπει να βεβαιωθείς όμως ότι έφτασες το σωστό αποτέλεσμα σου ή να βρεις το αντικείμενο σου. Δηλαδή, αν δεν μπορεί να γλυς πίσω και να βρετάς το επιμέρι, όταν δεν γλύσεις το αποτέλεσμα είναι σίγουρο. Εάν δεν έχεις πληροφορία είναι σωστή ή όχι και αρχίζει μια τέτοια ανάλυση και αρχίζει μια τέτοια ανάλυση, θα το βρεις αν είναι σωστό ή όχι. Δηλαδή, αυτό είναι το Άμφα και το Ωμέγα, το οποίο κανένας δεν κάνει. Η ανάλυση όταν σπάρει περίπτωση με αυτή την ηλικία, η οποία έχει δεκαέντα αττικήματα στη τελευταία ηλικία, θα κάνει την ανάλυση. Δηλαδή, το σύστημα έρχεται να αντιμετωπίζει την ανάλυση. Τώρα, είσαι πάντα σε άλλο θέμα. Θα έρθω σε αυτό. Θα έρθω σε αυτό σε λίγο. Τώρα, εμείς λέμε τώρα πως τι πρέπει να κάνει, να πούμε, εντάξει και δεν είναι μόνο του ηλικίου, να πούμε ότι είναι και ο κύριος δημοδιάδος, όπως σας είπα. Αλλά θα έρθω σε αυτό το πράγμα. Λοιπόν, υπάρχουν λοιπόν διάφορες τρόποι. Είναι αυτό που λέει να έχεις να κάνεις, να κάνεις διάφορος σε βάθος. Καταγορείς τι κάνεις. Λοιπόν, όσο πιο καλύτερο δηλαδή είναι το α, τόσο πιο γρηγορότερα μαθαίνεις, τόσο πιο γρηγορότερα τυπώνεις, κυκλώματα και επενδύσεις στη γη. Λοιπόν, για παράδειγμα, για παράδειγμα, σε έρχομαι τώρα επειδή βγήκε αυτή η ερώτηση σας, θα το πω τώρα. Ας πούμε ότι πρέπει κάποιος να διαβάσει πέντε μαδήματα. Ένα, δύο, τρία, τρια, τρια, πέντε. Εντάξει. Και πρέπει να αποδώσει σε κάποια διακόλληση από το μάξισμα στα πέντε, δεύτερα μαδήματα. Εντάξει. Ωραία. Ψυχολογικά, κάθε φορά που κάθε τρόπο έχει ένα πεπέδες μέροχο χρόνο για να διαβάσει. Δεν διαβάζει. Φόλεμος της ζωής. Εντάξει. Κάθε φορά, λοιπόν, που έχει ένα διάστημα, δύο ώρες μπροστά του, τριών ώρων, κάθε φορά και κάθε και να διαβάσει. Ψυχολογικά, θέλει να διαβάσει το μάξισμα που ξέρει καλύτερα. Ποτέ δεν θέλει να πιάσει εκεί όπου δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Εντάξει. Δεν σάχνω από αυτό το τραγούδι. Εντάξει. Ενώ ένα βόνο που το ξέρεις καλά, θέλεις να πας καλύτερα. Εντάξει. Εάν σε ενδιαφέρει το σύνολο της απόδοσης του, αυτός είναι ο χειρότερος τρόπος για να διαβάσεις. Γιατί? Γιατί όταν ο χρόνος σου είναι πεμπερασμένος, εντάξει, και το μάθημα που ξέρεις πολύ καλά, είσαι στο επίπεδο του 17,5 φ.χ. μέρα, 20, θα φας ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Νομίζω να το φας στο 18 και το 85, εντάξει, που αν πιάσεις ένα μάθημα το οποίο είσαι στην περιοχή του 10, με τον ίδιο χρόνο θα το φας στο 15. Οπότε εκείνο που ξέρεις να πούμε, ο χρόνος που θα καταναλώσεις θα σου δώσει πολύ υγιή βελτίωση, μεγάλη κανοποίηση, γιατί διαβάζεις αυτό πριν. Εντάξει. Άρα να πούμε, η συνταγή, που μιλάμε τώρα όταν έχεις περιορισμένο χρόνο, είναι κάθομαι κάτω, ξεκινάω πιο μάθημα, ξέρω λιγότερο από όλα, από εκεί ξεκινώ να διαβάσω. Γιατί εσύ που ξέρω λιγότερο από όλα, έχω μεγαλύτερο ποσοστό αμοινιάσκησης, μεγαλύτερο, λοιπόν, απόρροφησης, νόσης, να πούμε αυτό το πράγμα, εντάξει. Κάνε λίγο, κάνε αυτό. Εντάξει, κάνε λίγο, κάνε αυτό. Εντάξει, έτσι πρέπει να κάνεις. Κοίταξε, εντάξει. Σε αυτήν την περίοδο, κατά κάποιο λεπτό, έχεις απομασίσει από πού πρέπει να πούμε πια τα πόδια. Αυτό, λοιπόν, είναι μια συνταγή εδώ πέρα, με το οποίο, ιδίως, έφυγοι διαβάζουν για τον Λύκιο, νοσοκοί και τα λοιπά, είναι πολύ δύσκολο, νομίζω, να το περάσεις. Το καταλάβουν έτσι. Μαλήσω φυσική, διαβάζω φυσική, ναι, αλλά κοίταξε, χειμία θα γράψεις για πέντε. Εντάξει. Τι έγινε τώρα τώρα. Το ένα θα πάσαν το 18, το 19 να μην πάει και το άλλο μόνο να πάσαν το 5, στο 15 να πούμε με το ένα τίποτα του χρόνου. Εντάξει. Τώρα, υπάρχουν άπειρες βελτιώσεις προς το σωστό τρόπο αυτής της διαδικασίας. Εντάξει. Μία από αυτές είναι η εξής, ότι καθώς διαβάζεις, το άλφα σου, ο βαθμός των υγιωσύνης, απορρόφησης της γνώσης και τα λοιπά, χτύνει. Αποκόπωσε. Εντάξει. Άρα, να πούμε ένα απλό τέτοιο μοντέλο θα είναι ότι, αν συνειδηγήσεις με ένα αρχικό αλφά μηδέ, το άλφα που θα έχεις στην προηγούμενη γνήμη και να είναι ένας εταιρίας του βελτιώσου. Είναι πως κατ' όσο περνάει το χρόνο, να πούμε, μεγαλώνει ο παραγωγιστής εδώ πέρα, μικραίνεται αυτό το πράγμα και τελικά κουράζεται. Εντάξει. Αυτό είναι ένα πράγμα που το καταδρομήθηκες στο οργανισμό σου. Δηλαδή, κάθε στιγμή που έφτιαξες, θα δουν μια μπόλτα, θα κάνεις κάτι, δεν ξέρω τι να πω, και μετά θα ξανά επανεοθείς. Εντάξει. Αλλιώς, είναι αυτή η συμπεριτώσεις που λέει ότι το πενείς σκοτωθεί στο διάβασμα, αλλά δεν έγραψε. Ε, μα, θα το έγραψε. Αφού διαβάζει, διαβάζει, διαβάζει να πούμε και πέφτει για απόδοση να πούμε και ξεγνάει, απογοητεύεται, ο οποίος δεν το ξέρει. Εντάξει. Πρέπει, είναι δηλαδή, πολύ ευαίσθητες σε αυτές τις ιστοροποίες, είναι προσωπικό θέμα για το καθέρα μέσα. Πότε, πώς θα το λέω, λειτουργήσει, ο οποίος δεν το ξέρει. Μια άλλη, για παράδειγμα, εάν βγάλει, εάν χρησιμοποιήσει αυτή την, αυτό το δικασμισμό εδώ πέρα, κόψεις. Το ψύδι θα βγάλει, είναι πάλι το μη και είναι ένα μίον, ένα για ένα και τέτοι. Εδώ φθείνει ευθετικά και όσο μεγαλύτερο όλβα έχει, τόσο μεγαλύτερος είναι ο παρατομαστής, τόσο μικρότερο είναι αυτό. Συνήθως, τόσο πιο κοντά είναι, να πεις, το ένα μίνο κάτι μικρότερο, τόσο πιο κοντά είναι στην απόκτηση αυτής της πολιτιστικής γνώσης. Που σημαίνει δηλαδή, ότι όταν το παιδί είναι εφιαίς και έχει πολύ καλό α, έχει χώρο να κουραστεί. Δηλαδή, αν το παιδί δεν είναι τόσο εφιαίς να κοιτάει, να είναι πολύ μικρό, θα αργήσει να μάθει αυτό. Γιατί αν έχει μια παρακαταθήκη έξυπνα, όσο μπορείς να κουραστεί, να πάει εκεί. Εντάξει, θα λάβω, αν έχει μια παρακαταθήκη τέτοια, να μην μπορείς να κουραστεί, θα πάει πάθος. Δηλαδή, βάλετε, δεν μάθει τίποτα. Όλα, δηλαδή, συνηγορούν ότι πρέπει να μεγαλώσει το άλλος. Όχι μόνος τρόπος, να μου πω, για να τα εξελίξεις. Λοιπόν, πάμε να δούμε κάτι. Α, εντάξει, εντάξει, τότε θα το πούμε λόγια. Λοιπόν, δηλαδή, ένα άλλο μοντέλο, μία άλλη προσθήκη, δηλαδή, για να κάνω πιο ρεαλιστικό αυτό το μοντέλο, είναι ότι, όταν είσαι έξι μήνες, πρέπει να διαβάσεις ένα μάθημα, και ξεκινάς από τον Οκτώμπ, να το δώσεις τον Ιούνιο, καθώς περνάει καιρός, έχεις απώλεια γνώσης από απώλεια μνήμης. Εντάξει, κατά συνέπεια, σε αυτό εδώ το μοντέλο, πρέπει να αφαιρέσεις κάπως συντελεστή αυτόν που ήδη ξέρεις, όπως αυτό που πρέπει να μάθεις, γιατί τόσο περισσότερο ξέρεις, τόσο περισσότερο απώλεια μνήμης έχεις. Εντάξει, όταν δίνεις δύο πράγματα, θα μην τελείς φόρος, θα μην δεις πάρα πολλά, ο ρυθμός να μην είναι το οποίο το χάνεις, θα μην είναι μεγαλύτερος. Εντάξει, εάν επιχειρήσει να λύσει κανένας αυτή την μεξίσουση εδώ πέρα, βλέπει ότι αυτό που λέγαμε προηγουμένως το μη είναι εκεί, υπάρχει ένα χαμηλότερο σημείο εδώ πέρα και εδώ. Το όροχο πάει εκεί. Δηλαδή με απώλεια μνήμης ούτε θα τελτιάσεις και σε άπειρο χρόνο το μη. Σε άπειρο χρόνο θα τελτιάσεις το 18ο το οποίο τελείωσε. Οπότε, ένας λόγος παρπάμε να πει σιγωτά. Και υπάρχουν κι άλλα διάφορα πράγματα. Εκείνο που έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον είναι προφανές τώρα ότι υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά τα οποία θα έμεινε μέσα. Για παράδειγμα, το ενδιαφέρον που προκαλεί το μάθημα, η ψυχολογική σου κατάσταση, το κινητρό σου να διαβάσεις αυτό το πράγμα και επίσης η διάθεση σου κατά τη διάρκεια του διαβάθμιτος, η οποία είναι τυχαία μεταμιτή. Η ηλικία του. Α, η ηλικία προφανώς μπαίνει, αλλά μιλάμε για ένα συγκεκριμένο άτομο, είναι τυχαία μεταμιτή, δηλαδή κάθε απόγευμα και διαβάζεις. Δεν έχει κάθε απόγευμα την ίδια διάθεση να προοδοθήσεις τη νόση. Και ένα αλληλικτό πρόβλημα που αν θέλει κανένα να παίξει είναι απλό. Τι είναι να δείτε εξής, ότι τι κερδίζει, τι χάνει, το θα διαβάζει μαζί με έναν άλλο άτομο. Οπότε εδώ πέρα έχεις, έχεις το συνειδευστεί αυτόν, ότι έχει ο καθένας το δικό του α, α, α1, α2 ο καθένας, εντάξει. Συγκρισμό απλό. Αλλά έχεις και άλλο έναν όρο που λέει, ανάλογα με το πόσο έχει μάθει ο άλλος, πόσο επηρεάζει η παρουσία του άλλου τη γνώση της διάσου. Να πω, εντάξει. Οπότε αυτό γίνεται ένα σύστημα τώρα, παιδί ο ψη, ένα ψηβίο, να έχουμε α1, α2, εντάξει. Και μπορείς εκεί πέρα να κάνεις μια ανάλυση, να βρεις τη λύση. Μετά να κάνεις μια διαρρέψη για να δεις, τι παράμετρους πρέπει να έχει το άλλο άτομο, για να έχεις καλά διελευθέρωμα. Γιατί ποιες παράμετρες είναι αυτές που θα έχεις κακιά. Αν έχεις έναν άλλον που πάει να διαβάζει, λες έλα ρε τώρα, πάω σινεμάνα και τώρα διαβάζω, πάει, εντάξει. Αν έχεις έναν άλλον με τον οποίον μπαίνεις σε κόντρα κατά κάποιον τρόπο, κάθε φορά που έχουμε ένα πρόβλημα μαζί, μπροστά μου όταν μου πεις να το γίνεις πρώτος, εντάξει. Η αποδοσία σου είναι πολύ καλύτερη από το να διαβάζει μόνος σου, εντάξει. Ή επίσης, όταν μπαίνουνε ψυχοβληκοί παράγοντες, δηλαδή όταν διαβάζει ένα γόρι με ένα γορίτσι μαζί. Ή όταν διαβάζουνε δύο γορίτσια και δύο αγόρια μαζί. Πώς θέλει, τι εντύπωση πρέπει να κάνει ο ένας τον άλλον, εντάξει. Για τόσα τελευταία μπαίνουνε μέσα σαν μαναγωτέ. Θα τελειώσω με ένα χειλιοικοπμένο πράγμα, αλλά πάντα μ' αρέσει να το λέω. Έναν μεγάλος άγγελο νεοφροξειολόγος, ο Μπλέιγμον, είχε πει, δε ξέρετε, ένα πληθυκό. Στα πλαίσια του γεγονότος ότι προσπαθούμε να καταλάβουμε, που είναι ο γεγονός μας και προσπαθούμε να καταλάβουμε πώς δουλεύει, χρησιμοποιώντας το ίδιο το μηχάνημα. Άρα, εδώ πέρα, υπάρχει ένα φιλοσοκοπικό πρόβλημα να μην είναι της αυτοκνωσίας. Πόσο μακριά μπορείς να πας με το ίδιο το μηχάνημα. Εντάξει, και θα πάρεις μια κάτρα και θα μας παντήσεις να την κάνεις στην ίδια τρόπο. Εντάξει, πόσο θα προχωρήσει. Λοιπόν, υπάρχει αυτήν την άλλη μεριά, δεν είναι απογοητευστικό αυτό, δεν είμαστε σε ιλμιώδικα δάσεις για να το ξέρουμε ακόμα για τον κέφαλο Κάπθαρ, πρακάρι. Και το έχει εκφράσει με τον εξισκατοδοτικό τρόπο. Έχει επιτρέψει ότι, εάν ο γεγονός Αγέμπαλος ήταν τόσο απλός, που να μπορούσαμε να τον καταλάβουμε, θα είμαστε εμείς τόσο βλάκες, που πάλι δεν θα μπορούσαμε να τον καταλάβουμε. Μου απλώδικα σε κεφάλαιο. Ευχαριστώ. |
