| : Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Δέκα χρόνια μετά τον δωρικό ρυθμό, την πρώτη του έκθεση στην Αθήνα, ο Σόν Σκάλι επιστρέφει στο Μουσείο Μπενάκι. Η έκθεση «Επιβάτης, Passenger» έρχεται από τη Βουδαπέστη, όπου πρώτο παρουσιάστηκε και κάνει μια στάση εδώ, πριν συνεχίσει την πορεία της σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Είναι μεγάλη η χαρά μας να υποδεχόμαστε το σημαντικό καλλιτέχνη αυτό, το οποίο δημιουργήθηκε στον Πειραιώσο 138. Η έκθεση του Σόν Σκάλι στο Μουσείο Μπενάκι έχει στηθεί σε μια διαφορετική λογική από την έκθεση της Βουδαπέστης. Καταρχάς λόγω χώρου, εκτείνεται σε δύο διαφορετικούς ορόφους, όπως και στο δεύτερο όροφο του Μουσείου Μπενάκι της οδού Πειραιώσου. Στον πρώτο όροφο έχουμε επιλέξει να δείξουμε τα παραστατικά, κατά κάποιο τρόπο, έργα του Σόν Σκάλι από τα πρώτα της δεκαετίας του 60 μέχρι τα τελευταία της δεκαετίας του 2010, το 2015 και μετά. Έτσι επιχειρείται μια συνάντηση των πρώτων έργων του Σκάλι με τα τελευταία του και ο θεατής μπορεί να δει τις δύο διαφορετικές οπτικές στην παραστατική ζωγραφική του καλλιτέχνη αυτού. Ήμουν πολύ εξαιρετικός στην παραγωγραφία, στην πραγματικότητα. Έτσι, η δουλειά μου εξελίχθηκε σχετικά με το εργασιακό έργο, το εξελισμό, το οποίο συχνά γίνεται γερμανικός εξελισμός ή φοβισμός. Έτσι, ήταν εύκολο για μένα, για να κάνω αυτά τα εργασία σε μεγαλύτερη σχέση, γιατί ήταν κάτι που έκανα πάντα. Το τίτλο της εξελίξης είναι πολύ ενδιαφέρον και πολύ κεντρικό. Είναι ένα μεταφορικό τίτλο, σχετικό με τον Sean Scully. Είναι σχετικό με ένα σχέδιο εργασίας, που ο Sean Scully ονομάζει «Τα πέντες» ή «Τα πέντες». Σε αυτά τα εργασία βλέπουμε ένα μικρό χώρο, ένα τέτοιο χώρο, χωρίζοντα στιγμές και ένα άλλο εργασία, ένα μικρό εργασία, είναι σε μέσα από το μεγαλύτερο εργασία. Αυτό το εργασία είναι σαν ένα κομμάτι που κινεί μέσα από το χώρο, ένα μοναδικό κομμάτι, ένα ειλικρινό κομμάτι. Η ιδέα «Τα πέντες» είναι η μεταφορά του ανθρώπου στο χώρο, το ειλικρινό ανθρώπου στο χώρο, η μεταφορά του κίνητρα, η μεταφορά των αλλάξεων. Έχει ένα βιογραφικό επίπεδο, γιατί ο Sean Scully είναι ένας πέντες. Είναι ένας πέντες από την Ελλάδα, από την Ιρλανδία, έγινε στη Λονδία, έγινε δημιουργημένος στη Νιού-Υόρκο και μετά μεταφέρθηκε από φορά σε φορά στην Ευρώπη. Όλα τα πέντε είναι πολύ εξαιρετικά εξοπλισμένα. Οι χώρες βρίσκονται στις εξοπλισμίες. Λευκό πάνω από ορανό ή γρύο πάνω από μαύρο, μαύρο πάνω από γελό ή γρύο και αυτά κάνουν χρώματα που δεν μπορούν να γίνονται μόνο στην εξοπλισμία. Δεν μπορείς να κάνεις αυτά τα χρώματα σε άλλο τρόπο. Δεν μπορείς να μεταφέρεις τα χρώματα και μετά να τα βάλεις. Πρέπει να γίνεται αυτός ο τρόπος. Δηλαδή, πρέπει να γίνεται πολύ φυσικά. Πρέπει να γίνεται το αποτέλεσμα στις εξοπλισμίες. Τα εξοπλισμίες της εξοπλισμίας, κομμάτια πάνω από την άλλη, δημιουργούν αυτά τα πλευρά και αυτά τα εξοπλισμίες της εξοπλισμίας και τα πλευρά. Και, φυσικά, η ιστορία της εξοπλισμίας δημιουργεί μέσα στην εξοπλισμία, δημιουργώντας μια αίσθηση του ρυθμού, που με φέρνει σε ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο, πιστεύω, που είναι κεντρικό στο εργαλείο μου. Και αυτό είναι το πρόβλημα του ρυθμού ή της μουσικαλικής στοιχείας. Η Black Square είναι από τις πιο σημαντικές εξοπλισμίες στην οικογένεια της εξοπλισμίας. Η βάση αυτής της δουλειάς είναι μια στροφή, που ονομάζεται η Landline. Οι χοριζόντας στραπέζες εφαρμόζονται σε ένα πολύ σημαντικό τρόπο, το οποίο παρουσιάζει ένα σημαντικό χώρο, ένα μικρό χώρο, ένα ρομαντικό χώρο. Είναι πολύ παράλληλα στη διάρκεια του Sean Scully ότι παρουσιάζει ένα τρόπο μέσα στη Landline ή μέσα σε μια μεγαλύτερη στραπέζα. Αλλά σε αυτή τη στιγμή, αυτό που έκανε αυτή τη σειρά μοναδική, εφαρμογήθηκε, αλλά αλλάξε το στραπέζα σε μια μαύρη στιγμή, μια ανοιχτή στραπέζα, μια μαύρη στραπέζα, μια μαύρη στραπέζα. Υπάρχει μόνο ένα σκουλπτήριο στη δουλειά, αλλά θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για αυτό, γιατί πιστεύω ότι η σκουλπτήριο είναι μια φυσιολογική ανοιχτή στραπέζα. Αλλά όταν ήταν η ώρα για εμένα να κάνω σκουλπτήρια, όπου ξεκίνησα να κάνω πριν από 10-15 χρόνια, έκανα ενδιαφέρον στο σκουλπτήριο. Ήταν πολύ εύκολο για εμένα να το κάνω, γιατί όλα τα πράγματα που έπρεπε να κάνω ήταν στραπέζα. Ήταν πολύ εύκολο. Δεν προσπαθούσα τίποτα. Δεν σκουλπτήρια, όπου δεν είμαι ενδιαφέρον, ήθελα να κάνω μόνο στραπέζα, όπου είναι πραγματικά ό,τι είναι. Το μόνο που είναι στο σκουλπτήριο, είναι σκουλπτήρια τραπέζα, τραπέζα στο αυτοβουλικό τραπέζα, τραπέζα ένα πάνω από το άλλο. Δεν είναι όλοι το ίδιο κομμάτι. Αυτό δίνει ένας σκουλπτήριας τραπέζας, που είναι εμφανισμένος από ένας από τους καλύτερους σκουλπτήριας μου, Giacometti, όπου τα σκουλπτήρια του βλέπουν να γεμίσουν από το αυτοβουλικό τραπέζα, όπου τα σκουλπτήρια του βλέπουν να γεμίσουν από το αυτοβουλικό τραπέζα. Είναι ένας συναστηματισμός που προκύπτει μέσα από τα έργα του και είναι προφανώς έβληπτος και εύκολος να τον αντιμετωπίσει όποιος θεατής σταθεί μπροστά τους. Είναι ένας συναστηματισμός που προκύπτει μέσα από τα έργα του και είναι προφανώς εύκολος να τον αντιμετωπίσει όποιος θεατής σταθεί μπροστά τους. Είναι ένας συναστηματισμός που προκύπτει μέσα από τα έργα του και είναι προφανώς εύκολος να τον αντιμετωπίσει όποιος θεατής σταθεί μπροστά τους. |
