| : Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE το ενίο νόμισμα σε όλες τις χώρες και αυτό της απομακρύνει τη μία από την άλλη. Η αρχιτεκτονική που έχει επιλεγεί, είδαμε πως δεν είναι κανένα λύση προβλήματα κρίσης. Αν τη συγκρίνουμε με την Αμερική, όπου οι άνθρωποι είναι πολύ πιο πραγματιστές, ξέρουν να αντιμετωπίζουν τις κρίσεις, η Ευρώπη αντιμετωπίζει την κρίση αυτή αργά και ομοιοπαθητικά. Οι πολιτικές νομισματικές χαλάδωσες που γίνονται στην Ευρώπη γίνονται πολύ αργά. Για παράδειγμα, όλα γίνονται με μία κατηστέρηση. Εντιάχτη περίπτωση, οι θεσμοί αυτοί πρέπει να αλλάξουν, πρέπει να βελτιωθούν. Η Ευρώπη στηρίζει όλα για πολλά χρόνια στην Γαλλοκυβέρνηση, στον Γαλλογερμανικό άξονα. Αυτός ο άξονας δεν υπάρχει πλέον, τελείωσε και έχασε και τον προσανατολισμό της. Νομίζω ότι η δημιουργία του ενιώναντος τόσο γρήγορα, με αφορμή την γερμανική ενοποίηση, γιατί βιάστηκε ο Μητεράνο την εποχή εκείνη, ήταν ίσως λάθος. Έγινε πολύ γρήγορα και ασχεδίαστα, πολύ βεβιασμένα. Μία πολιτική μόνο δεν μπορούσε να λύσει όλα τα πρόβλημα της Ευρώπης. Μιλάω σαν λίγο νομολόγος, συγνώμη. Έναν ιό νομιλοταγία θα έπρεπε να σταματήσει τη λογική του διακυβερνητισμού και παρ' όλα αυτά τα προβλήματα όλα λύνονται με τις κυβερνητικές συμφωνίες, οι οποίες μπορεί να γίνουν μια στιγμή και μία άλλη δεν μπορούν να γίνουν. Δεν υπάρχουν κανόνες, δεν υπάρχουν θεσμοί, μιλάμε για μια ευρωπαϊκή κυβέρνηση, όπως μιλούσε πρότεινο Μακρόν. Πράγμα που δεν φαίνεται να γίνεται. Εντιάχθη περίπτωση, δεν μας εμπνέει πλέον η Ευρώπη, από τι καταλαβαίνω. Εγώ αυτήν την αίσθηση έχω τα τελευταίο διάστημα, ότι η Ευρώπη πλέον δεν εμπνέει τους πολίτες της. Δεν κάνει κάτι το οποίο όντως να δίνει μία προοπτική προς το μέλλον. Και το βασικό είναι αυτό που είπαμε προς το μέλλον, ότι υπάρχει ένα τρομερά μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα. Το μέλλον είναι οι νέοι και όσο υπάρχει αυτό το μέλλον, το πρόβλημα, το δημογραφικό, η Ευρώπη δεν έχει μέλλον. Τέλος πάντων, πιστεύω, είμαι λίγο απεσιοαδόξος, έτσι θα έλεγα, για το μέλλον, έτσι πώς πρώτοι εργάζονται. Πιστεύω πως τα στοιχεία που είπε ο κύριος χειαδάς είναι πραγματικά σε μισή ώρα μέσα από όσο μιλήσατε, πως μπορέσατε να πείτε όλα για το μέλλον και το παρόν. Άρα έχουμε στοιχεία για το παραλθόν, για την ιστορία, για το μέλλον και το παρόν. Η συζήτηση ανοίγει όπως θέλει, κάνει τις ερωτήσεις του στους ομιλητές και τις τοχοδεκτήσεις. Υπάρχει κάποια άποψη που να βοηθάει την Ευρώπη. Ποιος θέλει να πάρει το λόγο, κύριε Φανασ. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω και τους δύο, ήταν εξαιρετικά όσο ακούσαμε. Θα ήθελα να ρωτήσω, κυρίως στον κύριος Χειαδά, γιατί δεν έκανε σε καθόλου το θέμα δημοκρατία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που έχουν έτσι μια μετεξέληξη τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα από την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων. Ή αυτό είναι κάτι που δεν σας απασχολεί προσωπικά. Προσωπικά με φοβίζει. Ακριβώς. Όχι απλώς με απασχολεί με φοβίζει και αναφέρθηκα ακριβώς, δεν θέλεις να το κατονομάσω ως τέτοιο, αναφερόμενο στον αντιβρολιακισμό. Το θέμα της δημοκρατίας της Ένωσης είναι μια χρόνη απάντηση, η οποία άλλοτε έχει εξιάσεις, άλλοτε είναι ασυλήφεση αναλόγου και το προσωπικό τύπο της Ένωσης. Όμως συστημικά υπάρχει. Είναι πρέπει να παράδειγμα ότι το Ευρωκοινοβούλιο αποκτά και θεσμικά αρμοδιότητες, οι οποίες λέει στον κατώνομα από σκοπούν στο να απομειώσουν αυτό το έλλειμμα και γενικότερα αυτήν την δημοκρατική καχεξία που θα μπορούσε κάποιος να αποδώσει στην Ένωση, αποδεικνύεται, και αυτό ήθελα να πω, ότι ακόμα και σε πολιτικές που το Ευρωπαϊκό Δημοκρατία έχει λόγο, δεν πέτυχε η πλαίστον πάντα να εισακούεται, ώστε να εκφράσει το συνέστημα, την άποψη των λαών της Ευρώπης, τους οποίους εκπροσωπεί άλλοστε. Ξεχνάται στο θεσμικό τριβώνα της Ένωσης, τα κράτη είναι από το Συμβούλιο, το συμφέρον της Ένωσης από την Επιτροπή, η λέει από το Κοινοβούλιο. Και όμως, στις ενδοθεσμικές διαμάχες της Ένωσης μεταξύ πυροθεσμών, δεν είναι σύνδρομος το Κοινοβούλιο αυτό που κερδίζει. Οι νίκες του είναι λίγες ιστορικές. Π.χ. το ότι υποχρώσε τη Κομισιόν σε παρέτης το 99 για λόγους σκανδάλων, που ήταν μια ιστορική νίκη του Κοινοβουλίου, το ότι έχει υποχρεώσει, χρησιμοποιώντας επιτέλους τις αρμοδιώτες που τα έδωσε η Συντήκη Λεσσαβώνας, το Συμβούλιο να είναι πιο ρεαλιστικό και πιο, αν θέλετε, ευελπίφορο στο να ακούει τα αιτήματα των λαών στις δημοσιονομικές επιλογές τα τελευταία χρόνια, απειλώντας με ερμλοκή των διαδικασιών προϋπολογισμών, φέτος έγινε αυτό. Πρέπει να το ξέρετε ότι πριν τρεις μήνες απέτυχη διαδικασία συνδυαλλαγής μεταξύ Συμβουλίου και Κοινοβουλίου για τον Προϋπολογισμό του 19 ξεκίνησε από την αρχή. Απλώς υποχώρησε το Συμβούλιο, αναγκάστηκε να υποχωρήσει και το Κοινοβούλιο επέβαλε κάποιες επιλογές για τον Προϋπολογισμό του 19 μέσα στο ευρύτερο χρονισμικό πλαίσιο της περίοδος 14-20, οι οποίες είναι, αν θέλετε, και πιο ευνοϊκές και για μας, τους πανεπιστημιακούς, αφού το πρόγραμμα ΕΡΑΣΜΟΣ, ένα μεγάλο ζήτημα, το οποίο από ίσως από κακό σχεδιασμό, πάντοτε, γύρω στο Σεπτέμβρι κάθε έτους, τελείωνα από χρήμα. Ήταν πάρα πολύ ευκαιρικός που φοιτητές, όντας το εξωτερικό, έχοντας πάει στις χώρες που έπλεξαν και έκαναν λεφτά, έκαναν υποτροφίες στην Ένωση και αναγκαζόταν να γίνει τελευταία στην μητροποποίηση του Προϋπολογισμού με ένα πολιτικό trade-off μεταξύ κοινοβουλίου και συμβουλίου για να υπάρχουν αυτά τα χρήματα τα οποία πηγαίνανε καταειδρωμένα, ας μου επιτραπεί η φράση, το δεκέμβρι. Προκειμένου να αποφευχθεί αυτό φέτος, το 19, το συμβούλιο είπε ότι θα το κάνουν από την αρχή. Δεν θα το κάνουν με το Σεπτέμι, δηλαδή δεν θα υπάξουν παιδιά που θα πάνε έξω και θα περιμένουν εδώ στις τραπεζικούς οργανισμούς τους την όποια υποτροφία πρέπει να πάρουν και να τη βρίσκουν. Άρα λοιπόν το έλλειμμα δημοκρατίας της Ένωσης και η άνοδος του φασισμού, ή άθλητε των ακραίων απόψε, να το πω έτσι καλύτερα, είναι ένα αποτέλεσμα και της απογοήτευσης των λαών. Και γι' αυτό λέω ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι μια νεόταρα να εμπνεύσει και να εμπνεύσει κυρίως τους νέους ανθρώπους. Όταν οι νέοι άνθρωποι τυφίστα, δηλαδή πολύ συχνά ένας φοιτητής του λένε «Τι σου έχει μείνει από τη φιτητική σου εμπειρία?» Το πρώτο μοναδικό θα ήταν μια ιδανική εμπειρία και για την ευρωπαϊκή αδήληψη σε αυτό το περιβλίο. Στην γνώμη του διακόπτου, σε διάφορα γκάλπους που πηγαίνανε, στην ευρωπαϊκή γνώμη είναι αυτά τα μεγαλύτερα επιτεύματα του έρασμου. Πάνω και από τον όμισμα, είναι πολύ σημαντικό. Άλλωστε, αυτό επεκτείνεται και στα πανεπιστήμια, σε κοινά ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, στα πανεπιστήμια στο οποίο το πανεπιστήμιο μας συμμετέχει σε ένα από αυτά, στο Epikour, με τα πανεπιστήμια του Freiburg, Karlsruhe και Amsterdam. Είναι ένα πρόγραμμα που γίνεται τώρα, κατευθύθηση του 28 του μηνού σε αυτή την έδιση. Σε αυτή τη λογική, δηλαδή, εμένα μου φοβίζει. Σας λέω, δηλαδή, τρέμω. Τα αποτελέσματα της 26ης Μαΐ, το πες πολύ άνθρωπο, είναι αποτελέσματα, τα οποία θα δείξουν, καλλιμβύνουν να χρησιμοποιούσαν στρατιωτικά το μέρος για την Ένωση. Κάποιος άλλος θέλει να κάνει τελευταία συνεχή. Θέλω να συνησφέρω στη συζήτηση. Λέγοντας το εξής, καταρχήν, το έλλειμμα δημοκρατίας στην Ευρώπη είναι πολύ μεγαλύτερο από το που φανταζόμαστε εδώ πέρα, γιατί οι τεχνοκράτες, όπως ξέρω, πραγματικά δεν ακούνε τους δάμους. Αυτοί δεν τους ακούν, δεν τους ακούν. Αυτό είναι λεγό μας. Ξεκινάει, βέβαια, μια λογική ότι εμείς ξέρουμε καλύτερα, εμείς ξέρουμε για εσάς. Το κοινοβούλιο δεν μπορεί να τους ανασχέσει. Είναι η δομή έτσι φτιάχνει. Το μόνο το οποίο μπορεί να γίνει, στη δομή, με περίπτωση, και το οποίο είναι το πολύ ισχυρό, είναι η διαδικασία λίγους αποφάσεων. Όταν ξεκινάμε να πάρουμε αποφάσεις, απετήτει ομοφωνία, όπου απετήτει ομοφωνία, εκεί τα πράγματα γίνονται πάρα πολύ δύσκολα, για το τεχνοπρατικό εμπόμβαθμι των εξελόγων, για το κοινό σημείο που συμβουλήσαμε, ενώ στο μέγεθος της χώρας χαρακιούνται. Υπάρχει, όμως, ένα κέρδος αυτό. Αυτό το οποίο θα βγει από αυτή την αντιπαράθεση, θα είναι ισχυρό και θα στηρίζεται από 28 ισχυρότατες χώρες. Και αυτό, μπορεί να επιβραδεύει την εξέλιξη, να πηγαίνουμε αργά εξαιτίας αυτοκρατικών, να απεγανώνει την απογοήτευση, διότι πολλές φορές απορρίφτεται το προφανές για λόγους που τους ξέρουν οι χώρες που στηρίζονταν τότε, αλλά αυτό που τελικά κατοχθώνουμε είναι πραγματικά σημαντικό, έστω αυτό το λίγο. Και θα θέλω να πω ότι πρωταρχικό ρόλος αυτήν τη συμπερρύψη όλων των χώρων, το να προσπαθούν να τραβήξουν όλες τις χώρες μαζί, έχουν οι Γερμανοί. Οι Γάλλοι πάντοτε ήταν αυτοί που έκανε τον ελληνικτισμό, εμείς και οι φίλοι μας. Δεν μας πολύ αρέσει και το Σύνταγμα, θα βγούμε έξω. Δεν μας πολύ αρέσει και αυτή η πρωτοβουλία, έχουμε και μια άλλη πρωτοβουλία εμείς μόνοι μας. Έχουν τα δικά τους συμφέροντα μπροστά, σε αντίθεση τους γεγονός, οι οποίοι παλέγουν για την κλούση μας, για να φέρουν τον κόσμο μας. Και αρχίζουμε πλέον και τα ζυγίζουμε όλα, αλλά δίνονται στους Γερμανούς, αλλά δίνονται στους Γάλλους. Η Τετράδα είναι η Ιταλία προσαλμπίου. Και η Ισπανία η οποία παίζει όλο αυτό το μακαρότατο. Για τον Brexit, εκ των Ελληστερών καταλάβαμε το πόσο μεγάλο κακό κάνανε οι Βερτανικές κυβερνήσεις για δεκαετίες, όταν για όλα τα κακά που συνέβαιναν στη χώρα έφτυπη ο Βερτανικός κυβερνήσου, ποτέ δεν τους είπαν πόσα λεπτά παίρνανε, ποτέ δεν τους είπαν τι διευκολύνσεις ήτανε, ποτέ δεν τους είπαν τι κέρδιζε η Βερτανία από όλα αυτά, ποτέ δεν έγινε από αυτά και ξαφνικά τους είπαν ας κάνουμε ένα δημοσίπισμα τώρα, το λάθος που κάμε, ας κάνουμε ένα δημοσίπισμα τώρα, μα επί δεκαετίες τους λες όλους αυτούς τους ανθρώπους ότι ξέρεις, τι Ευρώπη, χαμένο παιχνίδι, είμαστε εκεί πέρα έτσι για να τους κατεχνίδουμε, χαμένο παιχνίδι, χαμένο παιχνίδι, τίποτα από κυκία, από το Φυσία, ποιος το Ρουξεμβούργο, ποιο Ρουξεμβούργο, εγώ νόμιζα Άιγκο Βάγκλικ Ένι, Βιβάκτο Ράδι ο Ρουξεμβούργος, ο Πατνιωκόρας, μία πίστευτα πράγματα και τελικά ενώ είχαν έναν κυρίαρχο ρόλο και οτιδήποτε τους έλεγε, τους λέγανε, δεν νομίζω ότι τα αυτοί πιάνουν στη συμφωνή με αυτό, δεν νομίζω ότι το Whitehall συμφωνεί με αυτό, χλιπήθηκαν άγρια με το Brexit, γιατί το χειρότερο σενάριο θα ήτανε, σκεφτείτε να μένανε με 51%, οι Ευρωπαϊκές έως τα 100.000, Βρετανοί που θα μένανε με 51%, Αυτό που έκανε ήταν απόλυτη δικαιολογία, ότι 49% του Βρετανικού λαού ήταν Ελληνικοί, αυτό είχε τελειώσει οι Ευρωπαϊκές. Ενώ τώρα, που ήρθανε 51-52, όπως ήτανε αυτοί που θέλουν να φύγουν, θα πάνε στο καλό και θα εισηχάσει λίγο το πράγμα, για να μπορέσουν να κάνουν και κάποια δουλειά, γιατί δουλειά δεν έγινε, έτσι ο πρωτάνος μέσα, δουλειά δεν έγινε. Ήτανε καλημέρα, τους έλεγες και τους λέγανε, νομίζω ότι τον οδύνω με ειδοποιήσω και είναι νύχτα. Ήταν τραγική, ήταν τραγική κατάρας μας, για όλα τα θέματα. Τέλος τώρα, αυτό είναι ένα θέμα το οποίο θα εξελιθεί και το τίμα θα το πληρώσουμε σύντομα. Οπότε τελικά, οφείλεμε να ακούμε ότι όλα αυτά, την κρίση, όλη αυτή την ξενοφοβία και όλα αυτά τα μορφώματα, τα νεοναζιστικά ξενοφοβά κινήματα που δημιουργήθηκαν και τα οποία δημιουργήθηκαν και θα μείνουν και είναι εδώ για να μείνουν, δεν είναι για να φύγουν. Δημιουργήθηκαν δυστυχώς από την μεταναστευτική κρίση που η Ευρώπη σε ένα οργάνωση προκάλεσε με μια εσωτερική αφέλεια και στη συνέχεια την αντιμετώπισε πάλι με έναν τρόπο ο οποίος, όπως είπατε, με έλλειψη πολιτικής χρησιμοποιόταν στα λεφτά τους. Γιατί χρησιμοποιούν τα λεφτά τους? Γιατί η Ευρώπη είναι η βασίλισσα της ίδιας ισχύος. Δεν έχει στρατούς, δεν έχει διπλωματίες να βγουν έξω να πάξουν από το κολλεμόνα. Τι έχει? Έχει τα λεφτά και τα λεφτά τα χειρίζεται όπως θέλει. Ή γίνεται soft power ή γίνεται hard power. Soft power είναι όταν δίνουν λεφτά για ανάπτυξη, όταν δίνουν λεφτά για ανθρωπιστικούς σκοπούς, όταν δίνουν για κοινωνικά πλαίσια στήριξη. Αυτό είναι soft power και hard power γίνεται όταν επιβάλλει οικονομικές κυρώσεις, διότι ανπιέζει καταστάσεις και είναι πολύ hard power. Είναι πολύ ισχυρή η εμπρόβληση που ήταν επιβάλλει, γιατί ασφαλώς όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο Πούτιν ενδιαφέρεται περισσότερο για τις οικονομικές κυρώσεις που του έχει επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση από τις κυρώσεις που του έχει επιβάλλει το ΝΑΜΑ. Σε κάθε περίπτωση, γιατί αυτοί μη χρειάζει κατευθείαν τα ράφια του σούπερ μπάγκετ, του ποιοσοτομικού σούπερ μπάγκετ. Φυγός όμως, έτσι όπως το χειρίστηκα και το χειρίστηκα με λεφτά. Βλέπετε, ήρθε ο ΝΑΜΑ που το Πούτιν του συμβαίνει και τους πήρε τα 3 δύσ, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτσι, έτ Το τέλος με όλο αυτό το παιχνίδι είναι ότι στην Ευρώπη εμφανίζονται μια σειρά σε όλες τις χώρες, μια σειρά απομορφώματα τα οποία πιθανόν σε κάποιες χώρες με περίεργα εκκληρωτικά συστηματά θα είναι και είναι ήδη ρυθμιστές του πολιτεύου. Κι εκεί είναι μέγκρυφος σε πάρα πολλά και ζουν και ανεβαίνουν διότι αν πάρεις ένα 10-15% σε δημοκρατία μπορείς καλύστα και είναι το προηγό του συστημα περίεργο μπορείς να αρχίσεις πλέον να δημιουργείς διάφορα πρόβλημα. Και αυτά θα είναι και το κύριο πρόβλημα. Αλλά πέρα από αυτό, ο ίδιος είπε κάτι πολύ σημαντικό. Αν θέλετε να δείτε για ποιον λόγο έχουμε την Ευρώπη, επισκεφτείτε τα στρατηγικά μας αφήρια. Αν επισκεφτείτε τα στρατηγικά μας αφήρια, είναι η κορταφία της Φλάμπρας και εμείς δεν έχουμε σαν Έλληνες, δεν έχουμε αυτή τη λογόρα. Και γιατί εμείς δεν ήμασταν στον πρώτο πραγματικό πόλεμο έτσι όπως ήταν αυτή και δεις όσο παίρνει το μάτι σου τάφους και δεις 50.000 χιλιάδες εχθροί σε ένα πρωινό και δεις όλα αυτά τα οποία συνέβησαν, το σοκ που υπέστησαν ο ίδιος. Εκεί καταλαβαίνεις γιατί και στη συνέχεια μετά αυτός ήταν ο μεγάλος πόλεμος, όσα δεν είχαν επιλυθεί, επιλύθηκαν στον δεύτερο πόλεμο και προχωρήσαμε στη συνέχεια στην εποχία της Ευρώπης, γιατί δεν αντέχαν άλλα, δεν άντεχαν άλλα. Τελικά θέλω να καταλήξω, αυτό που πιστεύω είναι ότι η Ευρώπη είναι η οικογένειά μας και για όσους είναι η οικογένεια, εκεί το καταλαβαίνουμε. Μπορεί να πλωτσάμε, μπορεί να είμαστε της λειτουργικής οικογένειας, μπορεί να τσακωνόμαστε. Ποιος δεν τσακώνει και με τα αδέρφια του, με τα αδέρφια του, με τους κουμπάρους του, με το γραμμό του, είμαστε όπως μια οικογένεια. Πρέπει να παραμείνουμε μέσα. Κι η δουλειά που πρέπει να κάνουμε όλοι μας είναι να κάνουμε αυτή την οικογένεια να λειτουργήσει καλύτερα. Και στο μέτρο που αντισχύει στον καθένα μας, νομίζω ότι, φυλάχιστον στην Ολλάδα, στον κυρισμό σε πολύ λιγότερος από ό,τι σε άλλες χώρες, όπου και η Ανωυσία κοιτάξει πάρα πολλές περιπτώσεις, κάτι Πολωνίας και κάτι άλλες συνανταγευσίες, κάτι ξαφνικά οι Αυστριακοί θυμήθηκαν ότι μπορούν να φύγουν στα σύνορα και να φυλάξουν τα σύνορά μας και κάτι άλλο. Γιατί δεν νομίζετε ότι είναι και τα φόβαρα μια λάτα, τα οποία καταλαβαίνουν και τι γίνεται. Κάποιος βγήκε στις εκλογές, κάποιος έψεχνε το ψηφί, σαν να βγαίνει έξω και αφήσει και κάνει και δημιουργικές καταστάσεις. Και επειδή ακριβώς όλα αυτά τα πράγματα έχουν μια φοβερή διασύνδεση λόγω των ανθρώπων των μέσων, ο υπουργός άμυνας της Αυστρίας, το τι είπε μαθαίνεται εδώ πέρα με απάντηση. Κοιμηθείτε τις φορές που τσαπόθηκαμε εμείς με τους οστωμούς, ας πούμε, για κάποιες διαχείρισεις, κοινές πιστολές που ανταράξαμε, ανευθουσίας, δηλαδή ούτε αυτοί καταλαβαίναν γιατί έγινε αυτό, ούτε εμείς καταλαβαίναμε ότι το κάναμε, ας πούμε. Διάφορα τέτοια πράγματα βλέπουμε στο ειδικό της Ευρώπης και δίνουν το εικόνα κρίσης. Στην πραγματικότητα νομίζω ότι πρέπει να σταματήσουν οι αμφισβητήσεις, διότι αυτή είναι η μοναδική οικογένεια που δεν έχουμε άλλη. Ειδικά στις μικρές χώρες αγγεμάτης. Δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Δεν υπάρχει άλλη ιστορία, ούτε μπορούμε να είμαστε στους μόνος μας. Συνέβη αυτή η οικογένεια είναι μία πράγμα λειτουργής. Έτσι το κατάλαβα εγώ από τον παραμονή μου στην Ευρώπη και έτσι το καταλαβαίναμε διευκολικά. Άλλη λύση δεν υπάρχει. Αυτή η μοναχική δρόμη και εμείς μόνος μας να καταφέρουμε κλπ, ο λύκος θα μας φάει. Δεν πάνε και το λύκο. Ευχαριστούμε πολύ. Υπήρξαμε σε όλους τους. Ακόμα και η ριέντηση που έγινε στην ΣΑΤΟΝΙΚΑ. Είχαμε φλασικούς λόγους και ως βράδο τα κράτη τα μικρά. Τα τρία βαλτικά κράτη. Ή ας το σιγά σιγά μετά το άλλο. Σοβατώθηκα με πάρα πολύ γρήγορο ρυθμό και μάλιστα με πολύ καλά αποτελέσματα. Σμέρα πάλι. Σμέρα. Βέβαια η Πολωνία βέβαια είναι ένα πρόβλημα αλλά η Πολωνία μην ξεχνά. Η Πολωνία είναι η κατεξοχή ευρωπαϊκή χώρα της αναγωτικής Ευρώπης. Κάποια στιγμή θα επανέλθει. Τώρα υπάρχουν αυτές οι κατηδύμεις από τους οποίους ένας χάρητος χάθηκε. Αυτά συμβαίνουν αλλά υπάρχει και μια μεγάλη αντίδαση στον πολιτικό κόσμο, στον πολιτικό λαό, ο οποίος θα επαναφέρει κάποιο. Δηλαδή θέλω να πω ότι αυτά είναι κρίσεις, ας πούμε, είναι δέκατα. Υπάρχουν βέβαια προβλήματα με τις άλλες χώρες, κατεβαίνοντας προς τα κάτω, ο Ρωμανίδης, κλπ. Μηδέν της Βουλγαρίας και της Αλλαβανίδης. Αλλά και εγώ καταλήγω σε αυτό το θέμα. Δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγουμε. Αυτό που είπατε, οι πράσινοι είναι πάρα πολύ ενδιαφέρους. Όποιος ξεφύγει, θα δωει ο Νίκος. Ειδικά για την Ελλάδα. Δεν τους συζητάω. Αλλά το αφορά ακόμα και η Ιτανία. Εκεί που είναι το θέμα που δεν εστιάσαμε πολύ, αλλά το ανέφεραμε, είναι πρώτον οι λύσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που αφορά πραγματικά περισσότερη κοινοκρατία. Έχει προχωρήσει. Επειδή εγώ από κάποια ηλικία, όταν ξεκίνησα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ήταν ένα περίοδο πράγμα. Τώρα το πραγματικό μου μπορεί λίγο πολύ υπαγωρέωση. Το άλλο είναι, βέβαια, το φοβερό, το οποίο ήδη έρχεται σε ποιοσχεδάση, η λασβιοκρατία που υπάρχει στις εχθρές, δηλαδή η τεχνοκράτηση που δεν βλέπουμε. Υπάρχει και ένα τρίτο, το οποίο σχετικά με την ιστορία, γιατί εγώ είμαι στο εικοσύνη. Λείπουν οι μεγάλες προσωπικότητες που εμπνεύουν τον κόσμο. Τι να κάνουμε. Όταν μοιάζεις μια Ιταλία, με αυτό είναι το τύπο που είπα πριν της Αβίλη, όπως λέγατε και ώρας, δεν αξιδεί το γάλλο να το πέφτει, δεν λέω και τα λοιπά. Δεν λέω για τους δικούς μας, οι οποίοι καραγκιόζεδες. Αλλά διλαμβάνω για τους καραγκιόζεδες στο μεγάλο χώρο. Όταν βλέπεις το πιο πολιτισμένο, το πιο αντιγμένο που είπα της Ισπανίας, το οποίο το ξέρω καλύτερα, την καταρρονία, ανεξαρτησία της εποχής που πάμε όλοι να ενωθούμε, σε κάνει απαγοήτηση. Αλλά λες, τι να κάνουμε. Είναι κρίση σε ευρωπεράστα. Υπάρχει και το θέμα της Βρετανίας που ήταν. Τη Βρετανία, τώρα το Ηνώμελο Βασίλειο. Πρέπει να πω ότι η Άγκη πάντα ήταν εντός και εκτός. Συνεχώς υπάρχει ένα ιστορικό βάθος από το θέμα. Κόντινερντ είμαστε εμείς. Δεν ήταν κάτι άλλο. Και η θεσμή και το νομικό κτλ. που εμείς υποθετήσαμε και το προσωξιδικό δικαίωμα. Λοιπόν, αλλά γι' αυτό θα περάσει. Μετά από ίσως 30-30 χρόνια, εις δεν θα ζούμε βέβαια, θα ξαναλάβω τη λεθαίνη Βάρκης, τελείωσε. Γιατί τελείωσε η κυροβολιτεία. Τελείωσε. Δεν ξέρω αν θα τους δεχθούν. Ναι, γι' αυτό έρχεται το ζωή μου. Βάρκης ξαναλάβω τη λεθαίνη Βάρκης. Δεν ξαναλάβω τη λεθαίνη Βάρκης. Δεν ξαναλάβω τη λεθαίνη Βάρκης. Δεν ξαναλάβω τη λεθαίνη Βάρκης. Επειδή είναι πισματάριδες και επειδή έχουμε ένα σύστημα το οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε κολοτούπες που κάνουμε σε μια μέρα. Δεν μπορούμε να κάνουμε κολοτούπες. Θα το τραγουδίξουμε. Αλλά σκεφτείτε τώρα που λέγαμε για ηγέτες. Η Μεγάλη Πρετανία αυτή τη στιγμή έχει ανθρώπους που είναι εντελώς κατάληπτες κυβερνήσεων και τη Μάλτα. Είναι εντελώς κατάληπτες και οι υπάκοντες και οι επερχόμενοι. Συνεφώς πρέπει να το εφεθαίνουμε. Ο Θηράς Διαγωγή Επιπαιδεία και κυρίως η νεολεία πρέπει να διπεραγωθεί με την ιδέα της Ευρώπης ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος παρά αυτήν την πατρίδα μας και δεν πάρεις να είσαι πατριώτης όταν είσαι Ευρωπαίος. Εγώ είμαι εθνικιστής. Μάλλον εθνικιστής Ευρωπαίος καταρχήν και βέβαια μέσα στον εθνικισμό την Ευρωπαϊκό εντάσσω και τον Ελληνικό ως τμήμα και μάλιστα δημιουργικό τμήμα του Ευρωπαϊκού εθνικισμού εντός εγωγικών φυσικά. Δεν είναι αυτό. Γι' αυτό και όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς που έχουν αυτοί απόκλεινοντες που είναι η δεξί, η υπέρ δεξί, οι φασιστές, οι φασιστές τραβού, οι ευρωσκέπτες και τα λοιπά τους θεωρώ εκείνο που χρειάζεται, σε αυτό άλλο στέλιο και υποθέτω ότι έκανε και συνέχεια αυτή η απόψηνή εκδήλωση, είναι να συνειδητοποιήσει η νέα γελιά, γιατί εμείς πάλι πιστεύουμε ότι πρέπει να βοηθήσουν ο καθένας αυτή την ιδέα της Ευρώπης. Είναι αυτό που είπατε με τα νεκροταφεία. Όλα όσα συνέβησαν, όσα ανέτραγαν όλες τις φάσεις αυτές, ήταν μετά από έναν μεχρι τεράστιο ηματοκίνηση με τρεχονταϊκής πόλεμος, που ήταν ο πρώτος μεγάλος πόλεμος της Ευρώπης, είχε καταστρέψει ολόκληρη την Ευρώπη. Λοιπόν, είναι η απαίτηση της ειρήνης, η ειρήνη, για να έχει βέβαια και μια ευρωκοπία ο κόσμος. Άρα, λοιπόν, πρώτον, είπαμε στην εκείνη, να ενισχύσουν όσο μπορούν τώρα οι άσπους και ας τελειώσουν και το κέμβριο, και τι να κάνουμε τώρα. Εγώ τα παιδιά που είχα σχεδιώσει όλη μου είναι ενεργία, αναβήθηκαν στρατιωτικούς Ευρωπαίους, στρατιωτικούς Ευρωπαίους, στρατιωτικούς Ευρωπαίους, στρατιωτικούς Ευρωπαίους, στρατιωτικούς Ευ Αυτά έ . Ήδη μία μεγάλη χώρα αναδεικνύεται, που έλεγα πιο μπροστά, του εξωτερικού κίνδρου και του εξωτικού κίνου, η Κίνα. Ήδη οι Ηνωμένες Πολιτείες περιχθαρακώνονται εθνικά λόγω της Κίνας. Και ως που στην Ευρώπη, πέρα. Ήδη η Ρωσία προσπαθεί να φέρει έναν τρόπο να εισορροπήσει, μεταξύ των μεγάλων δυνάμων. Προσπαθώ να σκεφτώ λιγάκι κάπως έτσι. Και βάρκεται στο μυαλό μία φράση που είπε, κατ' όσο μεγάλος βέβαια στρατιλάτης, που ήταν τρομερά λάθιστα πληγκά, ποναπολέοντας, «Η Κίνα είναι ένας γίγαντας που κοιμάται, αντί μόνο όμως αν ξυπνήσει». Λοιπόν, σε λίγο ξύπνησε. Ξύπνησε. Ξύπνησε. Ξύπνησε, αλλά ακόμα είναι λιγάκι ευθερή, είναι στον ήθαρμο. Λοιπόν, άρα λοιπόν, όλα αυτά, απαιτούσε σπήρωση. Όχι για να πολεμήσουμε ενάντια τον Κινέζο και όμα του Θεού, ή για να πολεμήσουμε με τους Αμπεκάρους, αλλά για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε ο καθένας, ας πούμε, σε μια μεγάλη οικογένεια, όπου τα πράγματα σαφώς είναι καλύτερα. Η οικονομία της Ελλάδας. Εάν δεν υπήρχε η ευρωπαϊκή ανοσκή σήμερα, δεν ξέρω τι θα κάνουμε. Δεν ξέρω τι θα κάνουμε σήμερα. Και δεν είναι μόνο από άποψη τουρκίας, που είναι το μεγάλο πρόβλημα, αλλά και θα μπορούσε να πει κάτι, γιατί είναι και ένα πλεονέκτημα. Γιατί στο κάτω κάτω και η Βρόντεξ, που λέγεται και ο στρατός ευρωπαϊκός και η Σιγαριακός, η Τουρκία θα μπορέσει να μας δεν επιβάλλει. Μπορούν αυτος. Δηλαδή, αποτέθους. Όχι οι Ουκρανίες και αυτά τα χαζά που λένε η Ευκαρία να μας ξεκελάσουν. Κατά τη λόγη είναι ο υπαρτός κίνδυνος για την Ελλάδα, η οποία πρέπει να βρωθεί στο ζήτημα αυτό ακριβώς της φύλαξης των συνόρων. Ποια είναι τα σύμβολα της Ευρώπης. Για αυτό ξεκίνησαν και οι ευρωπαϊκά. Ποια είναι τα σύμβολα της Ευρώπης. Εκεί. Και αυτό θα δημιουργήσει αυτό που λέμε σολιταρνώς και το λέγαμε στην Πολωνία, που είναι η ελληνική. Γιατί αυτό υπάρχει. Εγώ τώρα, ας πούμε, δεν ξέρω, αλλά πριν από την ελλοποίηση του ευρώ που θεωρήθηκε ότι ήταν βιαστικό, όταν καθιερώθηκε το ευρώ, με τους αδέρφους του εξωτερικού είμαστε μόνο που δεν έτρωσαμε από τη Χαρά μας. Και πιάνω καθετός για να μπούμε έξω με το σκητάραμα κτλ. Ξέρετε τι ευτυχία έχει ο απλός κόσμος, όταν πηγαίνει σε ένα εύτερο γαλλικό σούπερ μπάρκετ και δεν έπει να αρχίσει να μεταλλάσει με τα γαλλικά φράγκα ή τα γερμανικά μάρκα κτλ. Είναι πολύ μεγάλο επίτευμα. Και φυσικά αυτό εμπορίστησε την ελλοποίηση. Άρα λοιπόν καταλήγουμε ότι πρέπει να υπάρχει μια αισιοδοξία, αλλά η αισιοδοξία είναι να στηρίζεται σε μια βασική ευρωπαϊκή ιδεολογία. Αν δεν υπάρχει ιδεολογία εκεί, λοιπόν, το οικονομικό συμφέρον, ή ο διακυβερνητικός, όπως το είπατε, αυτό το σύστημα, ο οποίος δεν το πολύ καταλαβαίνω εγώ, επάσης το τόσο δεν λέω, είναι θέματα κυβερνητικών θεσμών, οι θεσμοί, οι αποδοχοί και τα λοιπά. Αυτά δεν τα καταλαβαίνω ο προς κόσμος. Και τα αντιλαμβάνετε. Και λοιπόν το αντιλαμβάνω ο προς κόσμος είναι η καθημερινότητά του και επίσης η αλληλεγγύη με τους άλλους. Με τις οποίες πραγματικά είμαστε τώρα σε, δηλαδή, αυτή η τάση, ας πούμε, να φορτώνουμε στους Γερμανούς όλα τα κακά που ήταν, γιατί που οι Γερμανοί είναι σήμερα οι κατεξοχήμενοι ευρωπαϊκοί, ο πυρήνας και ο πραγματικός, ας πούμε, ηγέτης. Αύριος είναι η Γαλλία, σήμερα και αντίποτες. Ξέρω εγώ ακόμα και η μικρή Μάρτα που λέω ο λόγος μας ενδιαφέρει, αρκεί να οδηγούν όλη η προσθήμιση. Συσπήρωση, κοινένωση, γιατί αλλιώς θα μας φάει πολύ πως. Αλλά εγώ δεν έχω τίποτα στους προσθήματος. Εξηγώ. Θέλετε να πάρει το λόγο. Λοιπόν, πρέπει δηλαδή κι εγώ κάποιες ερωτήσεις να κάνω. Προς τους δισηγητές. Νομίζω πως η διαπίστοση είναι ότι η Ευρώπη σήμερα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι ελκυστική. Νομίζω και εκεί για αυτές τις εισηγήσεις και ιδιαίτερα προς τους νέους ανθρώπους. Έχω δει ένα στοιχείο που λέει το 79 που ξεκινήσαμε να ελευθέσει. Η συμμετοχή ήταν 63%. Και το 2014 κατέβηκε στους 42,8. Ένα στοιχείο, δεν ξέρω πως θα πάει τώρα το Μάιο, το οποίο είναι πραγματικά αρνητικό. Έρχομαι τώρα, δεν θα μιλήσω για μακρό, γιατί πρέπει κι άλλοι να πάω στον λόγο. Θα θέσω και τα μεγείο ερωτήματα. Το ένα ερώτημα θα πει πώς ήταν ιστορικό και μετά το άλλο για τους οικονομολόγους. Έχουμε λίγο πολύ αυτό τον εθνό λαϊκισμό από τη μία πλευρά, ο οποίος φαίνεται πως αυτή η αντίληψη κερδίζει έδραχος. Και υπάρχει από την άλλη πλευρά αυτό που λέμε φιλοενοποιητική αντίληψη, η οποία έχει υποχωρήσει. Άλλοι αυτοί αυτοί του σκεκτικισμού, νομίζω, είχαν τη θέση αυτή που επί χρόνια ενδιέφερε και υποστήριζε η Μεγάλη Βρετανία. Δηλαδή μόνο οικονομική ή εμπορική ένωση. Μην πάμε παραπέρα για την πολιτική ένωση. Οι άλλοι θέλουν να πάμε σε πολιτική ένωση και μάλιστα κάποια αυτομέτη στιγμή να φτάσουμε και στην ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης. Μας ευχαιριστούμε γιατί ανήκω και εγώ στην κατηγορία που θέλω να είμαι αισιόδοξος. Γιατί πρέπει η Ευρώπη να πάει μπροστά για τους οποίουςδήποτε λόγους που αναφορθήκαν. Αλλά και διότι η τράση μέσω της φαγημιωτής, διότι η οικονομία έχει παίξει και η τεχνολογία, είναι αυτή. Όμως ενωμίτη και όποιος βγαίνει απ' έξω από το μαντρίπου, έλεγε κάποτε ο Αβέρος για τα κόμματα, πράγματι δεν θα πάει καλά. Και δεν μιλάμε για μικρές χώρες, μιλάμε και για μεγάλες χώρες, όπου θα έχουν δυσκολία. Έρχεται λοιπόν το πρώτο ερώτημα, τον κ. Χασιώτη. Αν και όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τα εχνικά κράτη-μέλη που έχει, σε βάθος χρόνου, υπάρχει προοπτική να αποκτήσει χαρακτηριστικά έθνους, είναι αυτό το ερώτημα, το κρατάτε για δεδομένη στιγμή. Τώρα, το δεύτερο στοιχείο, το οποίο είναι λιγότερο μονολογικό, αλλά είναι από τα σοβαρότερα. Είναι αλήθεια, δεύτερα νομίζω, ότι η αθληκτονική του Μάστρικ, θα ξεκινήσουμε από εδώ πέρα, ίσως, όχι ίσως, σίγουρα με την εντιμονή της Γερμανίας, η οποία έχει την μεγαλύτερη κακία εμπειρία από τον πλήθορισμό, επέμενε σε αυτούς τους όρους που έβαλε, που πρέπει να τους πλήρει μια χώρα που πρέπει να γίνει μέρος. Αυτό το πράγμα, όμως, ενισχύει ή είναι υπέρ των ισχυρών οικονομιών. Δεν βοηθάει τόσο πολύ τις αδύναμεις οικονομίες. Και εδώ, τώρα, για να το συνδέσω και με την κρίση που περάσαμε εμείς, έπρεπε να δει το μνημόνιο, λυπούμε, φέρουμε μεγάλη ευθύνη και μην θερανούμε πάντα ότι είναι ξένη υπεύθυνια για αυτά τα πράγματα. Με την μόνη διαφορά, δεν θα έπρεπε η λιτότητα να πιάσει και τις παραγωγικές επενδύσεις. Ήτανε ανάγκη, εκεί η Γερμανία, νομίζω, δεν έπαιξε τον ρόλο που θα έπρεπε να αφήσει τις παραγωγικές επενδύσεις, προκειμένου, λίγο πολύ, να ενισχύεται η απασχόληση. Γιατί έτσι ενισχύθηκε η ενεργία τόσο πολύ, που ο κόσμος αναγκαστικά βλέπεται εναντίον ποιος η Ευρώπη φταίει και το εσωτερικό της πατρίδας μας εδώ πέρα. Το δεύτερο κομμάτι είναι αυτή η σύγκλιση. Θα είναι και πως περπατάμε κάποιες εποχές, αν θυμόσαστε, και για την Ελλάδα. Μόλις έρχεται το ευρώ, τα φθινά δάνεια και τα λοιπά. Όμως, τώρα, έχει γρήσει η απόκλειση. Και η απόκλειση δεν είναι μόνο μέσα στη χώρα αυτή η καθειακή κυμία, την έπρεπε. Είναι και μεταξύ του Βορρά και του Νότου. Και εδώ στρέφεται ο Νότος κατά του Βορρά, κατά κάποιο τρόπο, ο οποίος λέει ο Νότος, και ποιο Νότος, όχι ο λόγος ο Νότος, αυτοί οι οποίοι κερδίζουν το έδανος, από ό,τι φαίνεται. Εδώ τώρα, ως προς τη σύγκλιση, είναι ερώτηση του Νότου. Τώρα, προς τον ευτόν και προς τον επόμενον χωρό, μαθαίνετε τι θα έπρεπε να κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση, προκειμένου να ενισχύσει την οικονομική σύγκλιση, από την οποία θα βγει σε δεδομένη στιγμή και η κοινωνική σύγκλιση, για το κοινωνικό κράτος που λέμε. Και το στοιχείο το μεγάλο, το οποίο χρησιμοποιεί ο όποιος ευρωσκεκτηριστής, για να μην αναφερθώ και σε με άλλους χαρακτηρισμούς, είναι το εξής. Δεν θεωρείτε και εσείς ότι η παγκοσμιοποιήση σε παγκόσμια πνήματα, έχει ενισχύσει φοβερά την ανησοκατανομή του παραγωγόμενου πλούτου και του εισοδήματος, πιο πολύ και στην Ευρώπη, αν δείτε, γιατί η Θάτσε εδώ έχει δίκιο, που έλεγε ότι οι ευρωκράτες είναι πολύ ακριβοί, η γράφει ο Πέδε πραγματικά. Οι αμοιβές που παίρνουν οι ευρωκράτες είναι το να φύγουν τον κόσμο, αλλά ελάτε και στην Ελλάδα, την μικρή Ελλάδα. Δεν νομίζετε πως κάποιος χώρος που δεν έχει δουλειά, τρέχει να τελεί νέοι άνθρωποι, όταν βλέπουν την ελίτη, θα με υπιτρέψετε έναν πολύ, για να πάρω και αυτά τα ποιότητα που ασχολούνται οι ευρωσκεπτήστες, η οποία δεν υπάρχει και λίγο άσχημα. Με συγχωρείτε πάρα πολύ. Πόσοι αστυνομικοί έχουνε μείνει, απλοϊκό φαίνεται το πράγμα, για να κοιτάει τον απλό πολίτη στον Ελλάδα, και πόσοι αστυνομικοί απασχολούνται για τους εττύσιμους, για τους βουλευτές, για το ένα, για το άλλο. Τι έχει μείνει από πλευρά σ' αυτής, για την ασφάλεια του απλού ανθρώπου. Αυτό το πράγμα, δυστυχώς, δίνει τροφή σ' αυτούς που λέγονται ευρωσκεπτήστες. Και διερωτόμαι, βλέπετε εσείς στην Ευρώπη, και στην Ελλαϊτσα μας εδώ πέρα, κάποια ευαισθησία σ' αυτά τα πράγματα, ώστε να πει παιδί μου, κάτι πρέπει να κάνουμε, αλλιώς θα τους χάσουμε τους νέους ανθρώπους και τους πιο ηλικιωμένους. Με αυταίσθηση της σκέψης, δηλαδή, για να δώσω ακόμη μία ανθρωφή, λίγο πολύ, στον ιστορικό, τον πολιτικό επιστημό, αλλά και στον υπόλοιπο. Κυρίως πολιτικούς εστίπολες, κυρίες δύσκολα καιρότη μετά. Εγώ πιστεύω ότι η ευθυντισμός στην Ευρώπη δεν μπορεί να είναι ο ευθυντισμός ο παραδοσιακός. Αυτό είναι τελείωμενο. Γι' αυτό είπα εγώ ότι αλλιώς θα φτάσουμε σε επίπεδο καταλαμβάνου ας πούμε. Άρα θα υπάρχει ένα άλλο είδους εθνικισμού που είναι διεθνισμός, κατά κάποιο τρόπο, αλλά διεθνισμός εντός στην ολύβη της Ευρώπης. Όχι διεθνισμός, κοσμοπολιτισμός, όπως ήταν στην εποχή των ιστορικών. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε τον ίδιο πλαιό και τα λοιπά. Αυτό μπορεί να είναι μετά από 1.200 ή 2.000 χρόνια. Πάντως προς το παρόν πρέπει να δημιουργηθεί μια ευρωπαϊκή αντίληψη, ευρωπαϊκή ιδιολογία, ας την πούμε έτσι, η οποία δεν είναι ακριβώς εθνικιστική, αλλά είναι μια ιδιολογία ευρωπαϊκή. Που σκέφτεται δηλαδή ότι να αισθανόμαστε αυτό που είπαμε πιο πρωτά, αλληλεκή μεταξύ μας, ώστε να βοηθηθούμε. Φυσικά αυτό ανθρωπά μου το καταλαβαίνουν οι γραφειοκράτες που αμύγονται εκεί ψηλά, δεν το ξέρω. Υποθέτω ότι τους χαίρονται, διότι είναι σ' ένα βρήκανε μία θεοσπάνου λύκαινα, την οποία μιζένουν όπως ο Ρόμιλος και ο Ρομίλος και τα λοιπά. Άρα, η λέξη εθνικισμός είναι βαριά, γι' αυτό είναι το λόγο, και δεν θέλω ούτε καν να χαρακτηρίσω εθνικιστές και αυτοστοποιείται όσους και εθνικιστές. Πιστεύω ότι πρέπει να καλλιεργηθεί με κάποιο τρόπο, αλλά πάνω στην ιστορία και στην πρωτατικότητα βέβαια, η ιδέα της ευρωπαϊκής συνείδησης. Όπως λέμε, η ελληνική εθνική συνείδηση είναι ευρωπαϊκή. Δεν είναι ακριβώς διεθνική, είναι διεθνική, διότι είναι σ' αδέρφους υπολόγων λαών, αλλά οι οποίοι όμως έχουν κάποια κοινά. Δεν μπορούμε να τα ισοπεδώσουμε όλα. Δηλαδή, ναι, δεν είναι απόλυτα χριστιανικοί, ούτε είναι και μόνο καθολικοί, ούτε και μόνο προθυστανικοί, ούτε κατέλα ποτέ μόνον Ορθόδοξοι, αλλά σίγουρα υπάρχουν μερικά βασικά καταπληκτικά κάποιες αξίες, τις οποίες δεν τις έχει, παρόλο που η Αμερική ουσιαστικά μεταφέρθηκαν οι αξίες της Ευρώπης στην Αμερική, δεν τις έχει. Και παρόλο που η Αμερική, οι ΗΠΕ, είναι συγκροτημένα από ευρωπαϊκά, κυρίως, ευρωπαϊκούς λαούς, έχει μια διευρωπήση λόγω απόστασης, λόγω οικονομικών, λόγω λόγω λόγων ιστορικών χρονωμένων. Άρα, μπορεί να είναι λίγο ασαφές, αλλά επιμένω ότι πρέπει η νέα γενιά, οι νέες γενιές, να καλουθηθούν με την ιδέα της Ευρώπης, της Ευρώπης ως κοινής πατρίδας πολλών λαών. Εκεί και τέρμα. Είναι ασαφές, αλλά δεν έφτιαχνε τίποτα. Δεν έχει διατυπωθεί. Οι ειδικοί, οι ανθρωπολόγοι, οι κοινωνιολόγοι, οι πολιτικοί, οι επιστημονιστές, έχουν διάφορους όρους, τράση, νέα συνολικά, και δεν ξέρω τι και τέτοια, τα οποία μένα μάλλον με μπερδεύουν. Βασικά, για μένα είναι η συσπείρωση λαών μιας περιοχής, χωρίς να είναι βέβαια αντίπατοι των άλλων, να τα βάλουν με τον Χαζαχστάν, ξέρω εγώ, θα συναργαστούν με τον Χαζαχστάν και με τον Ρουμπαϊκστάν, αλλά δεν είναι το ίδιο. Είμαστε μια περιοχή, η οποία έχει μια βασική ιστορική παράδοση, χιλιάδωρα χρόνων, που πέρασε από πολλές νοχημασίες. Ε, αυτές οι νοχημασίες δεν θα θαξουνε τώρα σε αυτήν την καράπτωρα. Αυτό για μένα είναι η ιδιολογία Ευρώπακη, την οποία πρέπει πρώτα βέβαια να εισθενιστούν οι ηγέτες και ο λαός θα ακολουθεί. Γι' αυτό είπα ότι υπάρχει ένδυψη στην Ευρώπη σύνορα μεγάλων προσωπικοτήτων, που είναι νέα. Απλώς αναφορά σε αυτά που είπε ο Διωφίος, που ήτανες, στο τι αφορά την λογική και της αυτοιότητας των μημονίων και την κατάσταση, η οποία υπάρχει από τις υψηλές αμυφές των Ευρωκρατών ή την εικόνα μιας σπάταλης Ευρώπης, η οποία λειτουργεί αποθετικά και ανησοκατανομή. Εγώ βλέπω σήμερα το εξής. Εδώ δείχνει, εδώ έχουμε ένα ξεκάθρον σύμπτωμα της κακής πολιτικής εκτίμησης των δεδομένων. Αυτό θέλω να πω. Δεν μπορείς έναν λαό, που μιλάει και το κερματικό λαό, που από το πρωί ως το βράδυ τον πείθει, ή προσπαθεί να το πείς ότι ξέρεις, είμαστε σε μια ένωση που έχουν και κάποιους ακαμάθηδες, που λέγονται Έλληνες, από το πρωί ως το βράδυ. Και ξαφνικά ένα πρωί θα της μένει και θα πεις «Α, μέχρι τώρα, όλοι όσοι σας λέγονται σε λεγαστάτα, για άλλους τους χαρίζονται το χρέος τους». Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, γιατί γράφεις πολιτική αυτοκτονία. Δεν θα σηκωνώ ποτέ ο Σόιμπλε. Θυμίζω ότι ο Σόιμπλε είχε μόνο βελάκια να ρίχνουν στους τύκους στη φωτογραφία του κάποια εποχή. Δεν θα σηκωνώ ποτέ ο Σόιμπλε να σηκωνώ μέσα στον Γερμανικό Κοινοβούλιο, ότι ξέρετε το μνημόνιο, το οποίο θα επιβάρουμε στην Ελλάδα, ή τέλος πάντων, οι όροι οι οποίοι θα επιβληθούν θα είναι όροι, όπως πολύ σωστά είπατε, που θα εξερρούν ένα κλάβο βαφανό, όπως οι παραγωγικές επενδυτικές δαπάνες. Δεν θα το λέει ποτέ. Γιατί? Γιατί αυτομάτως θα ήταν ανοιχτός στην κριτική. Μα καλά, εσύ μας λες ότι αυτοί είναι απαρτεώνωτοι. Ότι αυτοί ζουνε από εμάς. Μας λες ουσιαστικά να τους αφήσουμε να κάνουν κάτι παραπάνω. Αυτό δείχνει ότι δυστυχώς η πολιτική εκτίμηση των οικονομικών δεδομένων δεν ήταν στη λογική του ότι να λύσουμε το πρόβλημα, αλλά να τον δινάξουμε από πάνω μας και να πάει σε κάποιον άλλον. Αυτό δυστυχώς ήταν ένα σύμπτωμα πολλών ευρωπαϊκών ηγεσιών κατά την περίοδο της κρίσης. Και γι' αυτό φανήθηκε ότι ο κυβερνητισμός πολύ έντομα στο όπλο. Δεν υπήρχε σημαίνει η ευρωπαϊκή γραμμή δυστυχώς. Σε διαφορά την εικόνα των ακριβών βρυξελών, της ακριβής έτσι, του ακριβού τρόπου ζωής που οι Ευρωκράτες έχουν, έχουν πολύ ακριβού τρόπου ζωής, διότι έχουν συνεργαστεί με πολλούς στο επίπεδο των βρυξελών, γνωρίζουν το τρόπο ζωής και το επίπεδο των ζωής. Και εντάξει, μπορεί να μείνει όμως σε κάποια εποχή που ήταν πολύ πιο κλουσιοπάροχη η διαβίωση των Ευρωκρατών, η οποία εξακολουθεί να έχει μεγάλη διαφορά με την ζωή, από το κόσμο, στο μέσο Ευρωπαίου, αυτό είναι δεδομένο. Τη μέσα του μέσου Ευρωπαϊκού, για να λάβουν και τα υψηλότερες οδήματα σε άλλες χώρες. Αλλά είναι μεγάλη η διαφορά. Αυτό όμως το οποίο συμβαίνει είναι ότι εκεί έρχεται η λογική της λογωσίας. Εκεί θα πρέπει όλοι αυτοί οι άνθρωποι να δείξουν ή να αποδείξουν ότι αν πρέπει κάτι παραπάνω να το δικαιολογούν, δεν το δικαιολογούν τυπικά, αξίζει να το κάνουν αυτό. Δυστυχώς, και εδώ είναι ένα έλλειμμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιου, πλην συγκεκριμένων περιπτώσεων και του ίδιου του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιο, που μας εκπροσωπεί, έχει πρεθεί υπόλογο για τέτοιου είδους συμπεριφορές. Και δυστυχώς σε αυτό και η ελληνική συμμετοχή δεν είναι αθώα, ευθυνών, καλώς, ή κακώς, δεν μας αρέσει, επειδή όμα είμαστε καθρέφτος, πρέπει να δούμε όλα τα ελαττώματα. Έχουμε όλα τα ελευθερία, πράγματα και τα δικά μας. Εκεί, λοιπόν, είναι ένα έλλειμμα συστημικό, γιατί είναι μια συστημική. Απάντηση στο ερώτημά σας, τι μπορούμε να κάνουμε. Πραγματικά, εγώ πιστεύω ότι πρέπει να στραφούμε στην δυνατότητα της ενώσης να εμπνεύσει. Ιστορικά, η ενώση έχει αποδείξει ότι μπορεί να εμπνεύσει. Το μοντέλο της Φλάνδρας, ότι καλεί στη δυνατότητα, είναι υπαρκτικό για τον πρωτικό Ευρωπαίο, για εμάς. Μπορούμε να βρουμε αντίστοιχα αφηγήματα, για να καταδείξουμε την προστιθέμενη αξία της ενώσης. Από το πιο απλό της καθημερινότητάς μας. Πάνω εγώ στους φοιτητές μου, βγω μέσα και λέω «πολύ ωραία, παιδιά, ποιοι από εσάς έχετε πάει στο εξωτερικό». Σκόνη όλοι έζεφε στην Ευρώπη. Είχατε κάποιο πρόβλημα στον ανακοίνησή σας, που σας ζήτησε κανείς τίποτα. Όχι. Αυτό είναι μια επιτυχία. Για τα παιδιά ήταν δεδομένο. Για εμένα, να πούμε, λίγο μεγαλύτερος, για όσους είναι μεγαλύτεροι μου, αυτό δεν ήταν δεδομένο, ήταν ζητούμενος. Επίσης, αυτό εδώ λέω, πώς έχουν κινητό, το οποίο είναι εξωειδικό, σηκώνουν κάτι στο χέρι, πριν κάποια φορά δεν μπορείς να το έχεις. Τώρα με την ελεύθερη διακίνηση αγαθών μπορείς, μέσω του Amazon, να το παραγγείλεις κι αν το έχεις. Δηλαδή, αυτό. Η προστηθέμηνή αντίσταση που προκαλεί στη ζωή μας, η κατάσταση αυτή είναι το εργαλείο για να εμπνεύσουμε τους ανθρώπους μας. Αυτά πλέγκονται κάθε μετά. Θα φτάσουν και στα μεγάλα και τα σημαντικά. Αλλά αυτά πλέγκονται κάθε μετά. Δεν πλέγκονται στον τρέσμα με την οικονομία ή στον παιδί σας? Όχι, λίγα πράγματα να πω. Γιατί συνήθως όλα ανάγονται στην οικονομία και νομίζω περιορίζουμε πάρα πολύ το πεδίο συζήτησης για την Ευρώπη. Γιατί όλα τα φέρνουμε στο οικονομικό. Αλλά είναι ουσιαστικό, είναι σημαντικό. Εγώ θα ξεκινήσω από τη φράση ότι υπάρχει ένα έλλειμμα δημοκρατίας στην Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Εντυκτή Τράπεζα, η μοναδική πολιτική που έχουμε κοινή είναι η νομισματική. Ένα νομισμα κάναμε κοινό. Δεν έχουμε τίποτα άλλο. Πιστεύω ότι αυτή η μόνη πολιτική από μόνη της δεν μπορεί να λειτουργήσει όλα τα προβλήματα της Ευρώπης. Απέναντίες πιστεύω μετά την κρίση και την διάρκεια της κρίσης θα έχει εντύνη. Και τις ασυμμετρίες τις έχει εντύνη ακόμα πιο πολύ. Το χάσμα βοράνο του. Υπάρχει ένα πρόβλημα, σαφώς έτσι πώς έγινε την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, αυτή η αρχιτεκτονική, όπως θεωρείτε την Γερμανία, ένα πρόβλημα λογοδοσίας του Ευρωπαϊκού Κεντρικού Τραπεζίτη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αυτό που γίνεται στην Αμερική. Δεν υπάρχει αυτή η διαφάνεια. Και έτσι ο κόσμος δεν αισθάνεται ότι συμμετέχει ένα μεγάλο μέσο πολιτικής που είναι νομισματική, το ελέγχει με την ψήφο του. Είναι πολύ σημαντικό, δηλαδή το πιο σημαντικό, το μοναδικό που υπάρχει στην Ευρώπη σαν όργανα πολιτικής, που είναι το νόμισμα, δεν το ελέγχει, δεν το ψηφίζει, να σας το πω, δεν ελέγχει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αυτή η πολιτική. Και υπάρχει και ένα ακόμα άλλο θέμα, το οποίο θέλω να δείξω. Αν δείτε όλα τα χαρτονομίσματα, είναι πάντα έτσι κάνω. Τι έχουν επάνω, έχουν στιγμές ιστορίας σε ένα εθνικό νόμισμα, βλέπετε πάνω στα χιλιάρια, στα πιταχιλιάρα, έχει στιγμές ιστορίας μας. Εκεί ταυτίζεσαι με την ιστορία σου, γίνεται η αυτοετοιτά σου. Στην Ευρώπη ξέρετε τι έχει, γέφυρες. Άρα πιστεύω πως δεν έχουμε και ιστορία. Γέφυρες ιστορικές. Αυτή είναι μια μικρή παρένταση όσον αφορά την ιστορία. Εντιαφέρουτος πιστεύω πως ο Ευρωπαίος, η Ευρωπαϊκή Εντική Θράπεζα, πρέπει να είναι ένας ύστατος δανειστής, θα πρέπει οπωσδήποτε να παίξει αυτόν τον ρόλο, δηλαδή να χρηματοδοτεί και να μπορεί να αγοράζει τα ύμα, αυτό το κάνει τώρα, το κάνει. Σε περίπτωση ανάγκης το κάνει. Δηλαδή το κάνει και δεν το λέει. Ορισμένα πράγματα τα κάνεις και δεν τα λες, άλλα τα λες και δεν τα κάνεις. Εδώ πέρα, νομίζω πρέπει να παίξει σωστά τον ρόλο. Το μυστικό της σύγκλισης είναι ένα, οι επενδύσεις. Για μένα είναι αυτό και μόνο. Χώρες που έχουν πληρονάσματα αυτής, πρέπει να επενδύσουν. Αν δεν μπορέσουμε γρήγορα να κάνουμε θεσμούς τέτοιους, ούτως ώστε τα μία τα οποίαν να επενδύουν σε χώρες οι οποίες έχουν ανάγκη. Για την Ελλάδα πιστεύω είναι καλό ότι θα αναγραφτεί να κάνει μεταρρυθμίσεις. Με την κρίση θα αναγραφτεί να βρεθεί πρώτον ευθυνότηση. Ήδη άλλες χώρες το έχουν κάνει. Η Πορτογαλία, όπου βλέπετε τι βήματα κάνει, η Ισπανία, η Ιρλανδία, έχουν εξεφύγει αυτές. Εμείς δεν ξέρω ποιο είναι το πρόβλημά μας και δεν μπορούμε να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις. Η λέξη μεταρρυθμίσης στην Ελλάδα είναι κάτι το κακό. Άρα φταίνε και εμείς, εκεί θέλω να φτάσω. Οι μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες να γίνουν, κακός, καλός. Μας έχουν επιπληθεί με το μνημόνιο, θα μπορούσε να γίνουν κάπως αλλιώς. Είναι το μνημόνιο αυτό να το καθορίσουμε αλλιώς, ούτως έως τις παραγωγικές επενδύσεις να τις εξερέσουμε. Συμφωνώ ακόλη. Αλλά δύο είναι μεταρρυθμίσεις, να γίνουμε μια μοντέρνα χώρα επιτέλους, να αναπτύξουμε τους τομείς που πρέπει να αναπτύξουμε, του τουρισμού ή άλλους τομείς και επενδύσεις. Οι επενδύσεις δεν θα έχουν να πω, θα έχουν να πω έξω. Τα χώρες που έχουν πλεόνασμα, όπως η Γερμανία, πρέπει να επενδύσουν στην Ελλάδα και όχι στην Τουρκία. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Και αυτό δεν νομίζω, ξέρετε, πως λύνεται. Οι επένδυσεις λένε, μα δεν έχεις χρόνο να δουλεύεις στην Ελλάδα. Είναι και θέμα διαπραγμάτευσης. Πρέπει να πεις στη Γερμανία να κάνει τρεις μεγάλες επενδύσεις στην Ελλάδα, για να παίξει το ρότσαμπο μηχανής ό,τι να αγοράζει αεροδρόμια, να τα βάβει απλώς και να τα δείχνει για καινούργια, μερικά μας χρήματα. Είναι και αυτό. Άρα, για μένα, είναι οι επενδύσεις, οι παραγωγές στη χώρα αυτή και η σοβαρότητα των πολιτικών μας, βέβαια, να κάνουν τις αλλαγές και να τις ενσωματώσουν στην ηλικία που ανοιωθεί σε επενδύσεις σωστά. Αυτό δεν θέλω να πω τώρα, πως θα πάρω. Οι επενδύσεις, βέβαια, είναι σύνδερματάρις Γιαννόπουλος, που σας παρακάσε τους συνδυονοητητές για την περιεκτική. Μας ταξίδευσαν, δηλαδή, από Πεσταλία μέχρι και σήμερα πάρα πολύ ωραία. Έχανα να πω ότι σαν στρατός, επειδή μιλήσατε για το ΕΡΑΣΜΟΣ και για Μολόνια, είμαστε κι εμείς στο πρόγραμμα ΕΡΑΣΜΟΣ και μαζί στα ενέργειες του στρατηγού, όχι επειδή είναι δίπλα, εγώ βασικά δεν είμαι προετοιμασμένος ότι θα έρθει, δεν το ήξερα άλλωστε. Να ξέρετε ότι έχουμε, σαν κράτος είμαστε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προσπαθούμε να είμαστε και πρωτοβόροι. Από την άποψη ότι μέσω του συστήματος εράζουμε καλές συνεργασίες με κάποια ευρωπαϊκά κολέγια στην Ευρώπη. Και συγκεκριμένα με το ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ Επίσης, θέλω τώρα να κάνω δύο ερωτήσεις που αφορούν τη δυναμική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από την άποψη ότι μιλήσατε για ολοκλήρωση κυρίως οικονομική γιατί η πολιτική ολοκλήρωση μιλήσατε και για το οικονομικό της Ευρώπης και επειδή προσπάθησε με διάφορους ευρωπαϊκούς να ενώσει μέσα στην Ευρώπη και στον προοπωτή στο Δεύτερο Παγκόσμιο Κόλλημο, αν μιλήσατε για τη Γερμανία και για τον Ευρωπαϊκό Μιλάμα είναι μεγάλη δύναμη. Να επισημάνω ότι όταν διδάξεις σε σεμινάρια του Ευρωπαϊκού Κολεγίου Άνωνα και στην ΑΔΕΣΠΟ πραγματικά έχω εισπράξει αυτό το κοινό ευρωπαϊκό πνεύμα υπέρευσης και σε στρατιωτικό επίπεδο. Ήταν πολύ ενδιαφέρον η ανταλλαγή που θα θέσω, μάλιστα παρακολούθησα και τα σενάρια τα οποία αναπτύσσονται για την ΑΔΕΣΠΟ και έχουμε διαφορετική κουλτούρα και αντίληψη της κάθε χώρας σε στρατιωτικό επίπεδο. Ξεκάναμε τις ομίλεις, ας πούμε, χρησιμοποιημένες αποδίματα του σκηνή και ακριβώς εκεί πόσοι με τους μίλιους θυμινότανε κάποια διαφορετική διαχείριση πολύ ενδιαφέρον αυτές τις καταστάσεις, οπότε πραγματικά επιτυγχάνεται μια κοινή ατήληψη σε αυτές τις ζητήματα. Τώρα σε διαφορά το δεύτερο ερώτημα, εγώ ένα πράγμα να πω οικονομικό μεγέτος, αλλά δεν θα το αναλύσω, ο προπονησμός Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι το 1,24 του 1 όλων των χωρών, δηλαδή το 1 εκατοστών της οικονομικής ισχύος των κρατών επενδύεται στην ισχύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν αυτό λέει κάτι για το αν η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να ανταγωνιστεί, αν τα κράτια αποφασίσουν να επενδύσουν σε αυτή, τις Ηνωμένες Πολιτείες, γιατί αν δείτε το μέγεθος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως σύνολο κρατών, αθριστικά, πραγματικά η Ευρωπαϊκή Ένωση το έχετε τοου τοου να χρησιμοποιήσει μια φράση με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μπορεί. Αλλά όμως αυτή τη στιγμή οι οικονομικοί στους οποίους τα κράτη εκχωρούν στην Ένωση, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για να λειτουργήσει, είναι το 1% του δυνατότητα. Αυτό λέει κάτι. Θέλω και εγώ να πω για το στρατό. Πιστεύω αυτή τη στιγμή είναι ο μόνος στεσμός που λειτουργεί σωστά στην Ελλάδα. Συγγνώμη και αποτελεσματικά, ίσως γιατί υπάρχει αραχία, υπάρχει, φαίνεται όλο και περισσότερο, όσο αυτοί είναι οι υπόλοιποι θεσμοί σε αυτή τη χώρα. Είναι η πρώτη μου παρατήρηση. Το δεύτερο, σχετικά με τη σχέση με την Αμερική, να συγκρίνουμε την Αμερική με την Ευρώπη. Που μπορεί να σταθεί η Ελλάδα, γιατί να συγκρίνουμε. Νομίζω οι Αμερικάνοι, παρά που πιστεύουμε εκεί είναι ο φιλελευθερισμός και εκεί είναι ο άκρατος ηλευθερισμός και εμείς είμαστε πιο κοινωνικό κράτος, νομίζω κάνουμε λάθος. Είναι οι πιο πραγματιστές άνθρωποι και οι πολιτικοί τους είναι οι πιο σωστοί πολιτικοί. Δεν ξέρω πώς αντιδράσσαν στην κρίση. Ο Φρίντιμαν που ήταν παλιός μονεταριστής και φιλελεύθερος, δεν δίσταζε να πει ότι σε περίπτωση κρίσης γινόμαστε ολικινισιανοί. Αντιέντερασαν πραγματικά, αμέσως, όπως θα κάνει και ένας τραβηλικός, στη στιγμή που θα έπρεπε να παρέμβουν και με τη δόση που έπρεπε να παρέμβουν. Δεν δίστασαν να εθνικοποιήσουν τράπεζ. Δεν το λέμε. Εκοποιήσαν δύο τράπεζες. Μπήκανε κατευθείαν και οι μη συμβατικές πολιτικές. Ποιες είναι? Ότι και η τρία τράπεζα δεν έχει να κάνει με τους ιδιότες τίποτα, με το τραπεζικό σύστημα. Αλλά επειδή το τραπεζικό σύστημα δεν λειτουργούσε λόγω των τοξιδικών προϊόντων, πήγαινε κατευθείαν και αγόραζε ομόλογα από τους ιδιότες, για να τονώσει τη ρευθότητα της οικονομίας, δηλαδή πράγματα που είναι ανήκουστα αλλού και τα έκανε γρήγορα και έτσι βγήκανε και από την κρίση. Η Ευρώπη λειτουργεί λόγω των θεσμών που έχουν γίνει, έτσι πώς έχει κατασκευαστεί η αρχιτεχνομική της, πολύ αργά. Και αργά έρχονται πολιτικές που είναι άχρησες όταν τις κάνεις πλέον και με έναν τρόπο ομοιοπαθητικό, είπα προηγουμένως, ή με έναν τρόπο πολύ χαλαρό, χλιαρό και δεν γίνεται. Το νόμισμα είναι κάτι το οποίο πρέπει να το χρησιμοποιήσεις. Βέβαια με το νόμισμα μόνο δεν γίνεσαι, δεν μπορείς να κάνεις ανάπτυξη, αλλά μπορείς να σταθεροποιήσεις την οικονομία σου. Είναι κάτι σαν την κορτιζόνια, αν έχεις πόνο θα σε απαλεί τη συναρχία αλλά δεν θα σε θεραπεύσει. Επίτα, σαν φάρμακο, σε μικρή δόση είναι φάρμακο, μπορεί να γιατρευτείς αλλά σε μεγάλη δόση μπορεί να είναι και δηλητήριο. Πρέπει να το χειριστείς πολύ σωστά αυτός που θα το χειριστεί, αλλά όταν πρέπει να το χειριστείς πρέπει να μην διστάσεις. Πρέπει ανά πάσα στιγμή ο κεντρικός τραπεζίτης να έχει αυτό που είπα προηγουμένως να μπορεί να είναι ο ίστατος δανειστής. Δεν θα το κάνει, είναι σαν την ατομική ενέργεια. Όλοι ξέρουμε την έχει κάποιος αλλά δεν τη χρησιμοποιεί. Δηλαδή δεν χρειάζεται να εκδίδει συνέχεια χρήμα αλλά εκεί που θα χρειάζεται να το κάνει. Αυτό το δικαίωμα δεν το έχει ο Ευρωπαίος κεντρικός τραπεζίτης. Αυτός ο ίδιος δεν λογοδοτεί, δεν υπάρχει η δημοκρατικότητα. Άρα οι θεσμοί αυτοί δίνουν φτιάξιμο και θέλουν διόρθωση ας το πω έτσι. Και για την περίπτωση δεν μπορούμε να αργούμε σε αυτά γιατί είναι πράγματα που μας πάνε πολύ πίσω. Η κρίση του δημόσου χρέους με την Ελλάδα πήρε τρομερές διαστάσεις. Τα μπορούσαν να μην τις είχε πάρει. Φτάσαμε σε σημείο αυτή τη στιγμή πάλι να αναρωτιόμαστε αν πρέπει να βοηθηθούν να είμαστε ελεγείς στο χρέος. Αποδείξαμε ότι δεν είμαστε καν άλλοι ελεγείς. Δεν είμαστε ελεγείς στην αρχή ούτε στο χρέος, στο μοίρας με το χρέος, ούτε και στους μετανάστες. Σε δύο βασικά πράγματα. Άρα αυτό είναι που με κάνει με έναν λίγο άπεσιόδοξος και τους νέους να είναι πιο σκή. Να μην έχουνε μεγάλη εμπιστοσύνη στο μέλλον της Ευρώπης. Σε ευχαριστούμε. Σε ευχαριστούμε για να κερδίζει η ανέσχη. Είμαι κυνητής δεθνών και νοβαϊκών φιλών. Θα ήθελα να επανεπιπλέω σε αυτό που είχε να το δέχνει η Χιλιά Περάκη περί της κρίσης της δημοκρατίας που περνάει το σύνολο του κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το συνδυασμό αυτής της πρόκλησης με το δημοκρατικό αρχικά πρόβλημα που είπαμε καθώς και με τη ζωή των μεταναστευτικών και προσωγικών λόγων. Οι οποίες είναι οι πληθόρας αυτών των ανθρώπων είναι σουμανικοί. Οι οποίοι είναι ένα παράδειγμα πιο ταχύτερα θα να πω ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες ήρθαν να λαμβάνουν αυτό ίσως να δημιουργήσει κάποιο ακραίο πρόβλημα στις συνδυασμούς με τη μη πολιτική ορμήρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο μέρος εκείλου κοινωνικών μαζί με την άνοδο των εθνικιστικών στοιχείων θα θα μπορούσε αυτό να οδηγήσει σε κάποια ακραία κοινωνική έκπληξη δημιουργίας ίσως και πώς θα μπορούσε η Ευρώπη να φορακήσει το συμπερικό της από μια τέτοια κατάσταση. Αν καταλαβαίνω καλά το ερώτημα, ο φόβος είναι αν οι άνθρωποι αυτοί, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες και λόγω της πολιτιστικής τους έτσι καταβολής συσοματοφθούν μέσα στην Ευρώπη και συγκρουστούν με άλλες ομάδες Ευρωπαίων οι οποίοι θα είναι εχθρικά διακείμενοι προς αυτούς. Αυτό είναι το ζητούμε. Και αυτό πώς αντανάκλαται στη λογική του ελλείμματος δημοκρατίας. Εγώ θα πω το εξής αυτό, ότι η Ευρώπη έχει αποδείξει, έχει αποδείξει ιστορικά ότι μπορεί να χωνεύει, μπορεί να δεχθεί άλλες κουλτούρες, θρησκευτικές, εθνωτικές, φιλετικές, μπορεί. Και το έχει αποδείξει. Δηλαδή η ιστορία το έχει δικαιώσει επώδυνα, αλλά το έχει αποδείξει. Το θέμα είναι εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι η Ευρώπη ως κατασκευαλό, μπορεί να διαχειριστεί αυτή την μετάσταση με τις παρούσες συνθήκες, όπως δείχνει να κάνει η Ευρώπη, είμαι επιφυλακτικός. Μπορεί βέβαια, εάν αυτές οι θεσμικές ρυθμίσεις και επιλογικές αλλάξουν και γίνουν αν θέλετε πιο προσανατορισμένος στο αποτέλεσμα και όχι στην εικόνα που θέλουμε να δώσουμε. Γιατί δυστυχώς, και το τονίζω αυτό, πολύ συχνά το ζητούμενο στις ραφειοκρατικές θεξέλες είναι το άγχος του τελειδίου των 8. Και όχι το άγχος που τι θα σκεφτείτε εσείς ή εγώ σήμερα βγαίνοντας από εδώ. Άρα λοιπόν, εάν αλλάξει αυτό σαν θεσμική διουργία της Ένωσης, μπορεί να αντιμετωπιστεί, γιατί και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και οι δημοκρατικοί θεσμοί μπορούν να ενισχυθούν στο πλαίσιο της Ένωσης, ώστε αυτό πέραξε ο στρατηγός να μην συνεχίζεται. Δηλαδή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να μην είναι απλώς ένας παρατηρητής εξελίξεων, να είναι συνδιαμορφωτής αυτόν, σε κάποια πράγματα είναι, όχι όμως σε όλα. Προσωπικά, εκτιμώ ότι η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να το κάνει, αν αποφασίσει να το κάνει. Έχει και τους μηχανισμούς, έχει και την αντοχή να το κάνει. Η ιστορία το έχει αποδείξει αυτό. Γι' αυτό είπα ότι η αντίστοιχη της ιστορίας αξίζει να το μολογικήσει. Εμπελπιστώ να μπορώ να το ζήσω χρονικά. Αυτό είναι μια προσωπική εμπειρία. Εγώ πιστεύω ότι είναι δύσκολο να το ζήσεις εσύ, γιατί, συγγνώμη γιατί, μόνο ότι μιλήσατε έναν όνομα της ιστορίας, στο Ευρώπη και στην Ευρώπη πραγματικά έχει ένας ομάδας που πάρα πολύ σωστός. Σήμερα οι Ουμπλοι, οι οποίοι κάνουν τον σφυρό στην μεταράτηση, είναι από τον Λούνον, οι οποίοι εχθριστιανίσθηκαν όμως. Το ερώτημα λοιπόν του μικρού φιλτητή είναι πως θα μπορέσουν οι Ευρωπαίοι να εξομματώσουν αυτό το πληθυσμό, αλλά και πως οι πληθυσμοί αυτοί θα θελήσουν να σου πατοκλούν. Γιατί οι Ουμπλοι όταν εχθριστιανίσθηκαν, τελειώσαν. Έγιναν Ευρωπαίοι. Άρα λοιπόν υπάρχει ένα πρόβλημα. Σε τοπικό επίπεδο, ας πούμε στη Γαλλία, δεν μπορέσαν ακόμα να καταθέρουν στη Γαλλία να εξομματώσουν περιοχές συνοικίες που είναι από αλιγερινούς γαρόφουλους. Κόμμα, δεν μπορέσαν. Επίσης, δεν μπορέσαν στη Γερμανία να εξομματώσουν τον τουρκόπινο πληθυσμό, ο οποίος είναι και τοπιλημένος. Η ευθύνη βέβαια δεν είναι μόνο των τουρκομεναιστών ή των Κούρδων. Ο Κούρδιος είναι το πιο εύκολο, ας πούμε, όπως και δεν ήταν η ευθύνη μόνο των Ελλήνων ή των Γιουμποσλάβων που ήταν εμπικά στα αρμπάιντες και ήταν μετεθέρας κατηγοριές εργάτες, είναι και ευθύνη της τοπικής κοινωνίας. Άρα λοιπόν, αν η Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ραΐ, η Ευγέννη, αλλά και οι ειδικήσεις τους, οι ηγειασίες τους δεν βρούν έναν τρόπο ενσωμάτωσης, γιατί, παιδικά, όταν μιλάμε για ευρωπαϊκία, να σενούμε ενσωμάτωση διαφορετικών, αθλητικών και πολιτιστικών, ενωστοχατριστικών. Όταν λοιπόν δεν μπορεί να ενσωματώσεις, δηλαδή, τον Έλληνα ή τον Γιουμποσλάβο, το ότι που λέγαμε, πώς θα ενσωματώσεις τον Τούρκο ή τον Ζουρμάνο, διότι υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Δεν είναι μόνο ηλικιαδικογραφικό, όπως είπατε, αλλά για μένα είναι κυρίως πολιτιστικό. Άρα πρέπει να γίνει αυτό το πράγμα, το οποίο, στην Αγγλία, το καταφέραν. Περιέργου, κάπως. Στην Αγγλία το καταφέραν. Δηλαδή, οι απεκτοκρατόμενοι λαοί εγκληκήθηκαν τους Άγγλους, έχοντας Δήμα από Λονδίνου, και μάλιστα, τώρα, από αγγίες της, των Αναξάνδρων, των Βουλευτών, είναι και αυτό σαν την Λιγυρία. Αυτό δείχνει ότι μπορεί και η Ευρώπη να το κάνει. Αλλά, θέλει μυσολογία, θέλει άνθρωπος που να ξέρει. Δεν θέλει κόρπη δικαίως όλους τους λαϊκιστές της Δεκάρας. Και μιλάμε για γιέθεις της Δεκάρας. Δεν έχουμε, το είπα μια φορά, το πάρετε λιγότερο σαν να φάει ο Κύριος Μπουρέλος, ότι η μοναδική γιέθιση που έπρεπε να βώσει στην Ευρώπη σοβαρή ήταν η κυρία Μέρκη, την εποχή εκείνη. Και όπως ήταν, τελικά, που δείχνει ότι ήταν πιο σοβαρή από όλους. Με ευρωπαϊκό και ο τίποτα άλλο, αθέτηκε το δεστατικό βλέπανε. Άρα λοιπόν, πρέπει να δούμε αν είναι δυνατόν να εσωματωθούν. Γιατί αν δεν εσωματωθούν, τότε δεν γίνεται, τότε η ευρωπαϊκότητα σκαλαρώνει κι άλλο. Και σκαλαρώνει όχι μόνο λόγω φυσικίας, αλλά λόγω γενικός πολιτισμού. Λοιπόν, επειδή οι Μουσουμανοί γενικά δεν θέλουν να βάλουν, νομίζω ότι η Εξιτία είναι υπέροχη, πρέπει να βρεθεί τρόπος, σε τοπικό επίπεδο καταρχήν, δηλαδή Ελλάδα πραγματικά. Στη στιγμή, πόσο 20, 20, 20, πόσο πέτα να σέβει. Στο κατω-κάτω, μου λένε, μα ένσωμάτουσε ένανς κατομμύριο από τους Έλληνες, αλλά και ένσωμάτουσε Έλληνες. Δεν εσωμάτουσε όχι από τους Λουμάνους, αλλά από διαφορετικές πολιτιστικές. Δεν είναι μόνο ΣΥΡΙ, δεν είναι μόνο Λιβανέζ, δεν είναι μόνο Αυγανοί. Οι Αυγανοί είναι οι ευκολότεροι ανισοβατόνομοι, όπως μοιάζουμε. Είναι και από την Ιγερία, και πάντων θα πρέπει σε τοπικό επίπεδο, αλλά με βάση μια ενέα ευρωπαϊκή πολιτική, να εσωματωθούν αυτοί οι άνθρωποι. Και το δεύτερο, βέβαια, είναι αδυνατόν οι άνθρωποι αυτοί που πριν φύγουν να μείνουν στις πατρίδες τους, εκεί, εφόσον φεύγουν από εκεί, διπλωγούν εκεί προβλήματα. Και αυτό σημαίνει εξωτερική, όπως και της Ευρώπης, ευχή είναι αυτή, η οποία είναι να αναστρέψει το μεταραστατικό κύμα, για να μην συμφέρει στον άνθρωπο να ξαναπωθεί, γιατί κανένας δεν θέλει να φύγει το σπίτι του. Αλλά από τη Σομαλία φέρνει και να φέρνει την κατάσταση που υπάρχει, άρα βρέσεις έναν τρόπο. Άρα βρέσεις τέτοις στάντες, ή από το Κονγκόι, όπου βλέπει οτιδήποτε άλλο. Αυτό που βλέπουμε, ας πούμε, στην Ινταγία, που λέει κύριε, ότι είναι υποσαχάρι αθλητική. Τι σημαίνει αυτό? Πρέπει η Ευρώπη να βρει ένα τρόπο, όχι η Ευρώπη, αλλά να βρει και οι Αμερικανοί να μπορούν, όπως είπε η Αμερικανή, να βάζουν το τείχος. Δεν μπορούν να βάλει ευρωπαϊκής τείχος. Και θα δείτε ότι και το τείχος δεν θα αδειάσει. Δεν θα παραδώσει τα λεφτά και ο ένας και ο άλλος. Δεν θα αδειάσει. Εάν δεν αναπτυχθεί η Νότια Αμερική, κεντρονότια Αμερική, μέσω Αμερική και τα λοιπά και κάτω, δεν θα σταματήσει το κύμα. Διότι ο Αθαμός θέλει να βρει λίγο φως στη ζωή του. Αλλά και αυτοί που έρχονται πρέπει να εσωματωθούν. Αν δεν εσωματωθούν, τότε δημιουργείται πρόβλημα για την ευρωπαϊκή, για το μέλλον της ευρωπαϊκής ένωσης. Και δεν είναι θεμαθητικισμού, ούτε θεμαθησκητικό, δεν με ενδιαφέρει ποιο είναι ούτε το άλλο. Άρα, όσο πιο πολύ Ευρωπαϊκή, είναι λίγο πολύ άθληστη. Δεν είμαστε πια στην εποχή εκείνη των σταυροφωραίων, αλλά πρέπει να εσωματωθούν. Τι μπορεί, δηλαδή, να γίνεται από το πράγμα γύρω από το Παρίσι, να υπάρχουν συγκεκριμένα μέρη όπου δεν μπορεί να πατήσει ένας μίμος του πάνω. Η Μασαλία του Ανδρουσκάλη, η πιο ανοιχτή πόλη της Βαλίας κάποτε σήμερα είναι μια προβληματική πόλη. Και το αυτό που είχατε πει για τον κ. Δινό, υπάρχει ένα διθυστό, ένα λίγο σκληρό εργαλικό δέχμα, που το είχα διαβάσει με τότο σε κάποιος και είχα κουραστεί τόσο πολύ, θα πληγωθεί. Τι θα συνέβαινε αν σιγά σιγά στην Καλλία, το μουσουρμανικό στοιχείο, αυτό όμως που κατευθύνεται από τους διάφορους ημάμιδες, διότι δεν είναι το θέμα να είναι απλώς μουσουμάνους ο άλλος, υπάρχουν μουσουμάνοι και μουσουρμάνοι από τους αυτούς που κατευθύνεται από ουμάμιδες. Όχι να πετάξουν μπόμες ή να πέσουν η ταωροφορία, αυτά είναι μονομένα φαινόμενα. Όχι να μην τους αφήσουν να εζαλατωθούν στον καλλιβάνο το οποίο το θεωρούν χριστιανικό, διζαλωτικό και τα λοιπά. Αν αυτό το πράγμα δεν γίνει σε τοπικό και σε πανευρωπαϊκό, τότε φυσικά εγώ δεν μπορώ να προβλέψω τίποτα καλό. Άρα θα χαλαρώσει κι άλλο, θα δημιουργηθεί μαζί με όλα τα τεχνοκρατικά και τα γραφοκρατικά και τη νέα ψηφοκρατίας, θα δημιουργηθεί και ένα άλλο πρόβλημα το οποίο είναι παραγωγή σε όλα αυτά. Συνεπώς πρέπει δίκο να ανασκοπωθούν όλοι σε τοπικό επέδο και σε πανευρωπαϊκό επέδο για να κρατήσουμε αυτό που λέμε η πατρίδα μας η Ευρώπη. Που είναι εμνία τώρα, τελείως, τόσο θέλουμε και εμείς να πάμε να καταστροφίσουμε το Ευρωπαϊστάριο. Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. |
