| : ΚИΟΙΣΩΝΑ ΕΟΠΟΥΚΟΤΟ BEAR Καλησπέρα σας. Εμένα, όπως βλέπετε, μου φέρανε πολυθρόνα, επειδή συνήθως οι παππούδες και οι γιαγιάδες τα παραμύθια τα λένε καθισμένοι σε πολυθρόνες. Είχα ζητήσει βέβαια καναπέ, για να κάθονται δίπλα μου ο Θάνος το Κολοκυθάκι, ο Πίκος Απίκος και κάποιοι άλλοι χαρακτήρες μου, αλλά δεν μπορεί να τα έχει όλα κανείς. Θα προτιμούσα να σας έλεγα ένα παραμύθι, αλλά θα σας μιλήσω για το κύριο συστατικό των παραμυθιών, δηλαδή τη φαντασία. Η φαντασία είναι η πρώτη που χαρτογραφεί τα χαρτογράφη τα νερά. Στη φαντασία μας συντελούνται αρχικά τα πιο τολμηρά ταξίδια. Η φωτογραφή στην οθόνη που βλέπετε είναι ένα πραγματικό άγαλμα, ύψους 7 μέτρων, στο όστρο της Νορβηγίας. Θα σας πω σε λίγο τη σημασία αυτού του συνδετήρια και τη σχέση με την ομιλία μου. Το τίτλο της ομιλίας, ας φανταστούμε, τον έχω πάρει από μια διάλεξη που είχε δώσει ο James Maxwell για τημωριακή δομή των αερίων. Στη διάλεξη αυτή είχε μπροστά του μία σειρά από μπουκαλάκια με αέρα και έδειχνε το περιχώμενό του στο κροτηριό του για να το παρατηρήσουν, παρόλο που και τα αέρια και τα μόρια ήταν αόρατα. Και γι' αυτόν τον λόγο ο Maxwell επανελαμβάνε κάθε λίγο και λιγάκι τη πρόταση «Let us imagine». Ας φανταστούμε, ας φανταστούμε τα αέρια και τα μόρια. Στην επιστήμη πρέπει να φανταζόμαστε όλο και περισσότερα, όλο και τολμηρότερα. Ο Erwin Schrodinger, ο αυστριακός φυσικός, για να εξηγήσει τι είναι το ηλεκτρόνιο, το είχε περιγράψει σαν παλμό σε αόρατο σκηνή. Γίνεται τώρα στο Μουσείο Γοναρόπουλο μία έκθεση έργων τέχνης εμπνευσμένων από ήρωες των βιβλίων μου, διάφορες καστικά, γλυπτά και άλλα έργα και μεταξύ άλλων εκθέτουμε για πρώτη φορά το όροτο πράσινο καγκουρό. Υπάρχει μία προθήκη και μία ταμπελίτσα που λέει «Αόρατο πράσινο καγκουρό». Μην αγγίζετε. Αυτό τα παιδιά το βρίσκονται σκηδαστικό. Μια ηλικιωμένη εκπαιδευτική όμως με πέπληξε. Μου είπε «Τι πράγματα είναι αυτά, πού είναι το καγκουρό και τι ωφελεί να λέτε στα παιδιά ότι υπάρχει ένα αόρατο πράσινο καγκουρό». Έπρεπε να τους απαντήσω ότι ωφελεί να λέτε, επειδή θα βοηθήσει μεθαύρετα, τα παιδιά να καταλάβουν τι είναι το ηλεκτρόνιο. Σύμφωνο με τον ορισμό της Ρέντιγκερ. Δεν της το είπα όμως, εσύ είπα ότι έχει πάει στο τοαλέτα το καγκουρό και επιστρέφει όπου να είναι. Και έχει και ένα άλλο πρόβλημα. Εκθέτουμε επίσης ένα παγάκι από δροσοσταλίδες χρυσάνθαιμο. Το οποίο και αυτό δεν υπήρχε. Μου λέει πού είναι το παγάκι. Της λέω μόλις έλειωσε. Ήταν λίγο νωρίτες ανεχώσαστε θα το βλέπατε. Η φαντασία, δηλαδή η ικανότητα να συλλαμβάνουμε στο νου μας εικόνες και ιδέες πέρα από την εμπειρική πραγματικότητα, έχει πιστεύω άμεσα σχέση με την τεχνορική πρόοδο, με την επιστημονική σκέψη και ζητούμενο σήμερα την οικονομική ανάπτυξη. Ο σημαντικότερος συντελεστής παραγωγής, είχε πει ο Κέννηθ Μπόλντιγκ ο οικονομολόγος, δεν είναι ούτε η γη, ούτε τα εργατικά χέρια, ούτε το κεφάλαιο. Είναι η φαντασία. Και αυτό το δικαιολογεί επειδή σε αντίθεση με όλους τους άλλους συντελεστές παραγωγής, οι οποίοι έχουν συγκεκριμένα όρια, η φαντασία λέει ο Μπόλντιγκ είναι απεριόριστη. Και συνεχώς το αφέλει της ανυπολόγιστα. Και προσθέτω και κάτι άλλο, ότι η φαντασία δεν είναι μόνο απεριόριστη, είναι και φτεινή. Δεν χρειάζεται να δανειζόμαστε για να τη χρησιμοποιήσουμε. Για να επιστρατεύσει κάποιος τη φαντασία του, ώστε να επινοήσει κάτι το πρωτοποριακό ή να λύσει κάποιο πρόβλημα, δεν απαιτείται ούτε αποραγμένη τεχνολογία, ούτε υψηλά ερευνητικά κονδύλια. Ο Έντισον, που έχει κάνει πάνω από χίλια εφευρέσεις, του είχε πει πολύ απλά, to invent you need just a good imagination and a pile of junk. Για να εφεύρεσαι χρειάζεται μόνο καλή φαντασία και ένα σωρό σκουπίδια. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Σπραγκλερ, ένας στερωρός, ο οποίος είναι έπαση από άσθημα και όταν ξεσκόνιζε μπορεί να ενοχλούσει η σκόνη. Προσπαθούσε λοιπόν να βρει ένα τρόπο, αντί να ανακυκλώνει τη σκόνη, να απαλλάσεται από αυτή. Έτσι επινόησε την πρώτη ηλεκτρική σκούπα, χρησιμογοντας αρχικά έναν ανεμιστήρα και μη μαξελαωρωθήκε. Ονόμασε τη σκούπα αυτή «sweeper» και χάρισε μερικές ακόμα σε φίλους σκουπιδιών. Μια από αυτές τις σκούπες τη χάρισε στη ξαδέλφη του, την Σουζάννα Χούβερ. Ο σύζυγος της ξαδέλφης του, ο Γουίλιαμ Χένρι Χούβερ, βιομηχανός δερματίνων ειδών εκείνη την εποχή, είδε τη σκούπα, βρήκε ενδιαφέροντα την ιδέα και μεσί με το Σπραγκλερ ιδρύσσανε το 1912 τη γνωστή αιτιαρία παραγωγής ηλεκτρικής σκούπας Χούβερ. Και αυτή δεν είναι η μόνη περίπτωση. Είναι πάρα πολλές περιπτώσεις που για κάποια εφεύρεση δεν χρειάζεται ούτε εξειδικευμένη γνώση, ούτε υψηλά κονδύλια, ούτε οργανωμένες ομάδες. Για παράδειγμα, ο Ελβετός Τζόρζ Δε Μέστρα, όταν πήγαινε για κυνήγη με το σκύλο του, εκνευριζόταν επειδή έπρεπε μετά να καθαρίσει το τρίχωμα του σκύλου, από τις κολλητσίδες που είχαν προσκολληθεί στο τρίχωμά του. Με αποτέλεσμα, παρατηρώντας τις κολλητσίδες, να επινοήσει το βέλκρο. Το βέλκρο είναι τίποτα άλλο από βιομηχανισμένη κολλητσίδα. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον όνομα του Φράι, ένα θεοσεβούμενο, που επειδή όταν εκκλησιαζόταν στον βλήγο με τους ύμνους του, πέφτανε οι σελιδοδίκτες που το απαιτούσε, επίσης, οι σελιδοδίκτες που το απαιτούσε, επινόησε το πόστιτ, το οποίο είναι εύκολο να ξεκολλάει. Και διάβαζα μόλις πριν 2-3 μέρες φημερίδες, για έναν Αργεντινό μηχανικό αυτοκινήτων, που χρησιμοποιώντας το σπίτι του, υλικά που βρήκε στο σπίτι του, δηλαδή μια γυάλινη κανάτα, μια κούκλα, μια σακούλα και ένα μανίκι, επινόησε μια συσκευή τοκετού, που αναμένεται να μειώσει κυσταρικές τομές και να σώσει πολλά νεογέννητα. Ο ένας με μαξιλωροθήκια και μοναμιστήρα, ο άλλος με κανάτα και μανίκι, δημιουργούν κάτι το καινούριο. Αν είχαμε στη χώρα μας μερικές τέτοιες εφευρέσεις, μερικούς χώρους ανθρώπους, θα βγαίνουμε συντομότερα από την κρίση, πιστεύω. Και αυτό, για να καινοτομίσουν οι πρωτοπόροι επιστήμονες, επιστρατεύουν πιο πολύ τη φαντασία τους παρά τις γνώσεις τους. Ο Αϊνστάιν το είχε θέσει ξεκάθαρα. Η φαντασία είναι σπουδαιότερο εφόδιο από τη γνώση. Επειδή η γνώση περιορίζεται σε αυτό που καταλαβαίνουμε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. Ενώ η φαντασία αγκαλιάζει όλα αυτά που θα κατανοήσουμε στο μέλλον. Έρχομαι τώρα σε κάτι που πιστεύω πολύ βαθιά και το λέω και το ξαναλέω ότι στόχος εκπαίδευσης του εκπαιδευτικού συστήματος δεν πρέπει να είναι τόσο η μετάδοση γνώσεων όσο η καλλιέργεια της δημιουργικότητας και φαντασίας του παιδιού. Το έχω πει σε πολιτικούς, το έχω πει σε Μπουργός Παιδείας, αλλά δεν φαίνεται να το καταλαβαίνουν. Και μάλιστα πρόσφατα, σε ένα βιβλίο με τίτλο Big Data, το Victor Mayer, σε μια κριτική του, γράφει ο Justin Webb, γιατί να σπαταλάμε το χρόνο μας μαθαίνοντας γεγονότα. Όσο ήταν απαραίτητο να τα απομνημονεύουμε από βιβλία, μπορούμε να τα έχουμε διαθέσιμα αναπάζοντας στιγμή και ορειολεκτικά στη τσέπη μας, σε μία μικρή συσκευή ή μεθαύριο ακόμα και στα γυαλιά μας. Και πάλι ο Einstein, never memorize sums that you can look up. Παρ' όλα αυτά, η ενθάνιση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας, είναι από τις πιο παραμελημένες πλευρές των συγχρόνων εκπαιδευτικών συστημάτων. Παραγεμίζουμε τα παιδιά σαν γαλοπούλες με γνώσεις, πληροφορίες, γεγονότα και αφήνουμε τη φαντασία τους να λιμοκτονεί. Τα παιδιά εισάρχονται στο σχολείο πρικισμένα με πλούσια φαντασία και αποφυτούν με φαντασίες ατροφικές ή στραγκαλισμένας. Το βλέπω στα σχολεία που πηγαίνω. Τα μικρά παιδιά με τα οποία επικοινωνώ, είναι γεμάτα φαντασία. Μετά που λίγο τα βλέπεις γιατί είναι σαν πιόνια, σαν ρομπότ και αγχωμένα κιόλας από αυτά που πρέπει να μάθουν. Και έφτασε η ώρα του συνδρετήρα. Σε μια μελέτη, Break point and beyond, Mastering the future today, οι ερευνητές παρουσιάζουν τα αποτελέσματα μιας έρευνας σχετικά με τη δημιουργική σκέψη. Και για τη μέτρησή της χρησιμοποιούν συνδετήρες. Όχι μόνο συνδετήρες, τουβλά και άλλα περιεργαντικήμενα. Το ερώτημα σχετικά με το συνδετήρα είναι πολύ απλό. Σε τι μπορεί να μας φανεί χρήσιμος ένα συνδετήρας. Οι περισσότεροι ενήλικες καταφέρνουν να σκεφτούν το πολύ 10 με 15 χρήσεις του συνδετήρα. Αν κάποιος απαριθμίσει πάνω από 145 έως 200 χρήσεις του συνδετήρα, θεωρείται ιδιοφία σε αυτόν τον τρόπο σκέψεις. Η έρευνα ήταν διαχρονική. Αξιολογούσαν τα ίδια άτομα σε διάφορα στάδια της ζωής τους. Σε ηλικία 5 ετών, το ποσοστό των παιδιών που σκόραρε στο υψηλότερο επίπεδο, πάνω από 145 χρήσεις του συνδετήρα, ήταν 98%. Δηλαδή, όταν βλέπεις τι να κάνεις στον συνδετήρα ενούμενο, το ξεδιπλώσεις και να το κάνεις σαγγίστρι. Ή να τον κάνεις σελιδοδίκτη ή πρελοκ. Ή το τούβλο να χρησιμοποιείς για να κρατάς μια πόρτα ανοιχτή. Δηλαδή χρήσεις πέρα από τη συνηθισμένη καθιερωμένη χρήση του συγκεκριμένου δικημένου. Σε ηλικία 8-10 ετών, το ποσοστό μειώνεται δραματικά, σε 50%. Και ούτε ο καθεξής, ως που όταν ενδικαιωνόμαστε, η μόνη χρήση που μπορούμε να σκεφτούμε για ένα συνδετήρα, είναι να συνδέουμε χαρτιά μεταξύ τους. Και μερικοί ενήλικες λένε επίσης ότι το χρησιμοποιούμε για CD-ROM eject, που το βάζουμε σ'κείνη τη ρυπούλα και βγαίνει το CD-ROM. Ή, άμα είναι βέβαια κανείς διαρρύκτης, μπορεί να το χρησιμοποιεί για να ανοίγει κλειδαριές ή χειροπέδες. Δοκίμασα κι εγώ σε μια διάλεξη που θα δώσει γι' αυτό το θέμα, και ζήτησα διάφορα χαρτάκια να μου πού είναι η χρήση του συγκεκριμένου δικημένου. Ούτε 5 δεν μπορούσαν να σκεφτούν καλά καλά, όχι 145 όπως τα μικρά παιδιά. Διαθέτουμε ικανότητες, τις οποίες αντί να τις αναπτύξουμε στο εκπαιδευτικό σύστημα, τις τραγκαλίζουμε, τις χάνουμε. Μαθαίνουμε τα παιδιά να υπηρετούν την πραγματικότητα, αντί να την ξεπερνάνε. Και βέβαια δεν σε εκπλήξει να σας πω ότι παραμύθια γράφω, πιστεύω ότι η καλύτερη τροφή της φαντασίας είναι τα παραμύθια. Και πάλι να επεγαλλιστώ τον Εινστάιν, if you want your children to be intelligent, read them fairy tales. If you want them to be more intelligent, read them more fairy tales. Ο Άλαν Τούριγκ, ο πατέρας επιστήμης των ηλεκτρονικών εγκεφάλων, είχε επηρεασή στο έργο του από παραμύθια. Παραμύθια με προφητείες που διάβαζε όταν ήταν παιδί. Η αγάπη του και τα παραμύθια συνεχίστηκε σε μεγάλη ηλικία και τη μοιραζόταν αυτή την αγάπη με το μαθηματικό κέντρο. Ο οποίος είχε πει ότι μόνο οι μύθοι αποδίδουν την πραγματικότητα όπως τα έπρεπε να είναι. Ακόμα και η τραγική αυτοκτονία του Τούριγκ, το 1954, ήταν μια αναπαράσταση του αγαπημένου παραμυθιού της χιονάτης. Αυτοκτόνησε δαγκώνοντας μία μπουκιά από ένα μήλο εμποτισμένο με κιάνιο. Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν, αν και δεν είναι τελεκτό επιστολή, ότι και το δαγκωμένο μήλο των ηλεκτρονικών υπολογιστών της Apple είναι φόρος τιμής στον πατέρα των ηλεκτρονικών κεφάλων. Δεν έχουμε κανόν να σας απαριθμίσω το ρόλο που είναι να παίξετε τα παραμύθια στη ζωή πολλών σημαντικών ανθρώπων. Γιατί όμως είναι σημαντικά τα παραμύθια και ο μύθος. Επειδή ο μύθος προηγείται. Η πραγματικότητα έπεται. Οι γοργόνες, οι αυτοκτονικοί, έπεται. Οι γοργόνες κολυμπούσαν ανέκαθα στα παραμύθια, όπως επίσης και η Kendavri κάλπαζαν ανέκαθα στα παραμύθια. Τώρα με τη βοήθεια των transgenics, διαγωνιδιακή τεχνολογία, φανταστικά όντα δημιουργούνται το ένα μετά το άλλο. Το Γαλλικό Ιστητούτο Αγρονομικής Έρευνας δημιουργεί το πρώτο πηγολαμπιδολαγουδάκι, που φωσφορίζει σαν πηγολαμπίδα. Με τη χρήση DNA αράχνης, ερευνητές στο Κεμπέκ δημιουργούν τον πρώτο αραχνοτράγου, από το γάλα το οποίο παρασκευάζονται πανίσκερες ύνες για αλεξίσφαιρα γυλέκα. Το ίδιο και με τους μανδίες, που σε καθιστούν αόρατο. Ανέκαθεν τους διαβάζουμε στα παραμύθια. Τώρα η επιστημονική ομάδα του Ξανγκ στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλι καταφέρνει να καταστήσει αόρατα τρισδιάστατα αντικείμενα καλύπτοντάς τα μεταλλεγόμενα μεταματήριαλες. Είναι κάτι σαν οπτικά τεφλών, παποθώνται τα σωματίδια του φωτός και καθιστούν το αντικείμενα αόρατο. Δηλαδή το παραμύθι εδώ και πολύ καιρό μας το λέει και τώρα το υλοποιούμε. Και τώρα η δική μου ταπεινή συσφορά στην επιστήμη. Στο πρώτο μου παραμύθι που δημοσιεύτηκε πριν από πολλά πολλά χρόνια σε ένα περιουδικό «Οι διάπλες των παιδών» ένας ποντικός τρώει μια σελίδα ζωολογίας σε μια βιβλιοθήκη με τη ζωγραφιά μας γάτας. Αυτό του δίνει την αυτοπεποίθηση να επιχειρήσει να φάει μία αληθινή γάτα. Τη Γρατζουνίλδη όπου το έχουν διαβάσει από το βιβλίο. Ένας φοιτητής μου μ' έφερε στο παρελθόν πρόσφατα μερικές φωτογραφίες που είχε δώσει στην δημοσιότητα ο πρακτόριο Ρόιτερ και μου είπε «Να, η ιστορία της Γρατζουνίλδης και του Γινάτιου γίνεται πραγματικότητα». Φωτογραφίες ενός ποντικού που αντιμετωπίζει άφοβα μία αμύχανη γάτα. Από μία έρευνα ιαπών επιστημών σχετικά με τις πηγές του φόβου. Επίσης, ένα άλλο μου βιβλίο. Είχα περιγράψει, το ονόμασα, το χαμελοντικό σακάκι. Ένα σακάκι, όταν το φοράς, αλλάζει χρώμα ανάλογο με το πού βρίσκεσαι. Αν, για παράδειγμα, κάνεις περίπατο σε ένα λιβάδι με παπαρούνες, το σακάκι γίνεται πράσινο με κόκκινες βούλες. Αν κάνεις περίπατο κοντά στη θάλασσα, γίνεται γαλάζιο με άσπρες κυματιστές γραμμές. Άμα πέφτουν πεφταστέρια πάνω, γίνεται ασημένιο. Φανταζώ στην ικανοποίησή μου, όταν διάβασα την ίδηση, για την τρίτη γενεά υφασμάτων, τις λεγόμενες ευφύης ύνες, τα οποία οι φάσματα αλλάζουν χρώμα, ανάλογα είτε με το περιβάλλον, είτε, σύμφωνα με άλλους παράγοντες. Και αυτά μπορεί να φαίνουν τώρα αστεία, αλλά έχω διαβάσει, ότι οι έρευνες αυτές, για αυτές τις ευφύης ύνες που αλλάζουν χρώμα, ανάλογα με κάποιους παράγοντες στο περιβάλλον, ανάλογα με κάποιους παράγοντες στο περιβάλλον ή οτιδήποτε, χρηματοδοτούνται από Υπουργείες Εθνικές Αμήνες, επειδή τέτοιου είδους οι φάσματα είναι ό,τι πρέπει για καμφλάζ. Δηλαδή φοράς μια στουλή που παίρνει το χρώμα του περιβάλλοντος σου. Ελπίζω, παρά μια τύχη, έχουν και άλλες εφευρέσεις μου, όπως το ηλεκτρικό ροφοσκόπιο ή το ελαφρίδι, που ακούσατε πριν από λίγο, ότι είναι το αντίθετο το βαρίδι. Και μάλιστα σε μία ομιλία που είχα κάνει για παιδιά, ένα παιδί ήρθε και μου είπε μετά, μη σας νοιάζει και τα τρεβιζά, όταν μεγαλώσω θα εφεύρω το ελαφρίδι, για να μην κουραζώσαστε, τα ξέρετε συνέχεια να κουβαλάτε τη βαλίτσα σας. Και να αποκλείτε στην επόμενη διαλυξία μου να έχουμε και ένα ελαφρίδι να σας δείξουμε. Ας επιστρέψουμε τώρα στους συντητήρες. Ο αδεράντης του συντητήρα που βλέπετε, αναφέρται σε μία ακόμα συμβολική χρήση του συντητήρα. Οι Νορβηγοί θεωρούν τη χώρα τους ως το τόπο επινόησης του πρώτου συντητήρα του 1901, νομίζω. Οπότε, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι Νορβηγοί, για να δείξουν ότι είναι όλοι ενωμένοι εναντίον του κατακτητή, αντί να χρησιμοποιούν κουμπιά, στέραν τα ρούχα τους με συντητήρες. Οι μετά φορούσαν συντητήρες. Όποιος φορούσε συντητήρες στη Νορβηγία εκείνη την εποχή, κινδύνευε να συλληφθεί από την Γεστάπο. Και για να σας δείξω το διωγμό της φαντασίας στην εκπαίδευση, που δεν έχουμε, δυστυχώς, το χρόνο να σας αναπτύξω τους λόγους ιστορικά για τον οποίο διώκεται η φαντασία, θα σας πω μία ιστορία που μου τη διηγήθηκε, δεν ζει πλέον, ο θεατρικός εγγραφίας Ιάκωβος Καμπανέλης. Μια μέρα στο Εκκλητικό Οικοκέντρο που μιλούσαμε, μου είπε αυτή την ιστορία για τη κόρη του, η οποία είναι μια μεγάλη γυναίκα τώρα. Μου είπε, λοιπόν, ότι στο σχολείο, τους είχαν να ζητήσει από τα παιδιά να γράψουν πώς περάσανε το Σαββατογυριακό τους, ή κάποια γιορτή, δεν θυμάμαι, και να κάνουν μία ζωγραφιά. Μου λέει ο Καμπανέλης ότι είχαν πάει με την κορούλα του μία εκδρομή, με το αυτοκίνητο, και όπως το αυτοκίνητο έτρεχε, παρατηρούσε το κοριτσάκι από το παράθυρο, τον ήλιο, ανάμψε διάφορα διάσελα. Δηλαδή το νεύριο ανεχμάνιζε, την εξαφανίζατε. Το ξανάβλεπε, το ξανάβλεπε, όπως περνούσε το αυτοκίνητο. Και όταν η δασκάλα ζήτησε να κάνουν κάποια ζωγραφιά, ζωγράφησε μία σειρά από οβουνά και ανάμεσά τους πέντε ήλιους. Και γύρισε, μου λέει, ο Καμπανέλης κλαμένο από το σχολείο, γιατί η δασκάλα είχε διαγράψει τους τέσσερις ήλιους και έχει αφήσει μόνο τον ένα. Ποια είναι η ειρωνία? Η ειρωνία είναι ότι και από επιστημονικής πλευράς η κορούλα του Καμπανέλη, όχι η δασκάλα, είχε δίκιο. Δεν υπάρχει ένας μόνο ήλιος. Το ηλίκομα σύστημα δεν είναι το μοναδικό. Οι ήλιοι είναι πολλοί, ίσως άπειροι. Σίγουρα, όμως, ειδεβεβαιώνω, παραπάνω από πέντε. Αυτά ευχαριστώ να σας πω. Παίρνω τώρα τα ώρα το πράσινο καγκουρό μου και επιστρέφω στο νησί των περιοχνημάτων. Σας ευχαριστώ. Ευχαριστώ. |
