| : Το που θέλω να συζητήσουμε σήμερα είναι, πρώτον, να σας πω έναν πόνο μου που τον αντιμετωπίζω, όχι βέβαια από εσάς, γιατί είστε καταδοπισμένοι για αυτά τα θέματα λιγάκι. Με ρωτάνε όλοι, ρε δάσκαλε, εσύ πόντας μαθηματικά, φυσική, κάνεις αστροφυσική, τι δουλειά έχει τώρα ένας άνθρωπος των θεωτικών επιστημών να συζητάει όλα αυτά τα θέματα που συζητάς εσύ. Γιατί μέχρι τώρα υπάρχει μια εντύπωση ότι οι καθητές πανεστημίου, οι ερευνητές και τα λοιπά, έχουν ένα πολύ στενό αντικείμενο και από εκεί πέρα δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Ούτε έχουν υποχρέωση οι επιστήμονες να έρχονται σε μια επαφή και σε μια στενή σχέση, αυτά που ξέρουν, με τους πολίτες που τον αμίβουν. Έτσι, από τη φορολογία τους, από εκεί βγάζω το μισθό μου, ή τώρα τη σύνταξή μου. Δεν μου την έχουν δώσει ακόμα, αλλά θα μου τη δώσουν κάποια στιγμή. Ναι, αυτό λέω κι εγώ. Αυτή είναι η μόνη διαφορά μου από τότε που δεν ήμουν συνταξιούχος. Δεν ήμουν συνταξιούχος, έκανα την ίδια δουλειά και αμιβόμουν. Τώρα είμαι συνταξιούχος και δεν αμίβομαι. Αυτό είναι, λοιπόν, το πρώτο πρόβλημα. Τι σχέση έχει η επιστήμη με όλα αυτά τα πράγματα που λέω. Και κατά δεύτερον, ένα δεύτερον που θέλω να τονίσω είναι, καμιά φορά παρανοούμε το ρόλο της επιστήμης, όπως θα το δούμε και στη συνέχεια. Άρα, λοιπόν, ας απαντήσω στο πρώτο ερώτημα. Βέβαια, είναι θέματα που κάνω ολόκληρη διάλεξη, αλλά θα πω δύο λεπτά μονάχα, για να καταλάβετε ποιο είναι όλο το πρόβλημα. Αυτό το οποίο έχουμε συζητήσει, δεν το συζητήσω σήμερα, γιατί δεν προλαβαίνουμε, είναι το εξής, ότι δεν ξυπνά μια κοινωνία μια ωραία πρωία και να πει, δεν έχω τι να κάνω, ας κάνω έναν πολιτισμό. Μια κοινωνία δημιουργεί τον πολιτισμό για κάποιους συγκεκριμένους λόγους. Βασικός λόγος που δημιουργεί ο ένας πολιτισμός είναι, για να μπορέσει να καταπραγείνει τους φόβους του ανθρώπου, απέντη σε κάποιες ανάγκες που έχει και φοβάται να μην εκπληρωθούν. Αν βάλουμε αυτό το σύνολο των φόβων σε τρεις μεγάλες κατηγορίες, αυτές οι τρεις μεγάλες κατηγορίες, όπως έχω κλασάρει και δεν είναι μόνο εγώ που τις έχω κλασάρει, είναι όλοι οι φόβοι και οι ανάγκες του ανθρώπου που αφορούν τα κοινωνικά συστήματα, δηλαδή τη συμπεριφορά των άλλων ανθρώπων απέναντί του, είναι η επιστήμη και η τεχνολογία προκειμένου να καταπραγείνει τους φόβους απέναντι στα φυσικά φαινόμενα και υπάρχει μια τρίτη γάμμα φόβων που δεν μπορούν να καταπραγηθούν, ούτε απ' την επιστήμη ούτε απ' τα κοινωνικά συστήματα και είναι ο φόβος του θανάτου και του πόνου. Αυτό τώρα καταλαβαίνουμε ότι ακόμα και τώρα δεν μπορούμε να το καταπραγείνουμε, θα το καταπραγείνουμε όμως στη συνέχεια την άλλη δευτέρα θα το καταπραγείνουμε νομίζω, ή τη δε θυμάμαι ακριβώς, μια απ' τις τρεις πάντως θα το καταπραγείνουμε. Και φτιάχνει αυτή τη δομή κατά κάποιο τρόπο αυτό το μπιλόν, όπως λέμε ως πολιτισμού, που το ονομάζουμε θεολογία, δεν ονομάζεται θεολογία επίσημα, λέγεται εσωτερική φιλοσοφία, επίσημα ψάστηκε στο ίντερνετ και τα βιβλία, αλλά επειδή η εσωτερική φιλοσοφία πλέον έχει πάρει μια στραβή, ένα στραβό εννοιολογικό περιεχόμενο, το βάζω λοιπόν, το ονομάζω θεολογία και δεν έχω εκ το φόβο να φάω και κανένα φορισμό. Οπότε λοιπόν, όταν μιλώ για θεολογία, μιλάω για τη γενικότερη, την ευρύτερη έννοια της θεολογίας. Ποιο είναι το πρόβλημα? Το πρόβλημα το μεγάλο είναι ότι αν κάνουμε μια ανάλυση και την έχω κάνει πολλές φορές, θα δούμε ότι οι ρίζες ανάπτυξης αυτών των τριών πιλώνων, της φιλοσοφίας αυτών των τριών πιλώνων είναι τρεις έννοιες. Η έννοια της ύλης, του χρόνου και του χώρου. Δηλαδή, αν μπορούσαμε να διαβάσουμε, ας πούμε, Χριστιανική Ορθόδοξη Πατερική Γραμματεία αλλά και Καθολική Γραμματεία, αν διαβάσουμε θα δούμε ότι χιλιάδες σελίδες οι πατέρες όλων των θεολογιών ασχολούνται με το να ερμηνεύσουμε το δικό τους τρόπο το θεολογικό, τις έννοιες της ύλης, του χρόνου και του χώρου. Να πω ο Θεός είναι, ξέρω εγώ, είναι αθάνατος. Δεν υπάρχει χρόνος. Είναι πανταχού παρών. Δεν υπάρχει χρόνος. Αυτό είναι χιλιάδες σελίδες για να το εξηγήσουμε. Καλά, δεν μιλάω για την έννοια της ύλης, που οι περισσότερες θεολογίες είναι απορρίπτων. Δεν υπάρχει ύλη, υπάρχει ένας άλλος κόσμος κτλ. Αυτά τα ξέρετε. Άρα καταλαβαίνετε ότι και οι τρεις αυτοί πυλώνες, και η επιστήμη και η τεχνολογία και η θεολογία και τα κοινωνικά συστήματα στη βάση τους έχουν αυτές τις τρεις έννοιες. Αυτές οι τρεις έννοιες έχουν εθεμελιωθεί ως προς το ενοιολογικό τους περιεχόμενο, το 16ο-17ο αιώνα. Ξέρετε, τη Μεγάλη Πιστημονική Πανάσταση, Κοπέρνικος και όλοι οι μεγάλοι Γαλιλαίος και όλοι αυτοί οι οποίοι ανέτρεψαν όλο τον πολιτισμό εκείνης της περιόδου. Άρα λοιπόν, αφού και οι τρεις αυτοί πυλώνες έχουν σαν υπόβαθρό τους, σαν ρίζες τους, αυτές τις τρεις έννοιες, που αυτές οι τρεις έννοιες έχουν καθαρό ενοιολογικό περιεχόμενο των θετικών επιστημών. Και μόνο οι θετικές επιστήμες πειραματικά μπορούν να ανατρέψουν το περιεχόμενο αυτών των τριών ενοιών. Ήλι, χώρος, χρόνος. Οι θετικές επιστήμες είναι πάρα πολύ εδώ, βλέπω και φιτουτές μου παλιοί και τα λοιπά. Οι θετικές επιστήμες στηρίζονται πάνω στις τρεις αυτές έννοιες. Και μάλιστα όπως είχατε θεμηλειωθεί το 16ο και 17ο αιώνα. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι εάν το ενοιολογικό περιεχόμενο αυτών των τριών ενοιών αλλειωθεί κατά ένα εκατομμύριο της 100, όπως έχει αλλειωθεί από τη σύγχρονη φυσική, καταλαβαίνετε ότι και οι τρεις πολιτισμικοί αυτοί πυλώνες τρίζουν συνθέμελα και αρχίζουν να καταραίουν. Διότι όλη η φιλοσοφία και της κοινωνικής συγκρότησης και κάποιων θεολογιών και της ίδιας επιστήμης ανατρέπεται. Άρα λοιπόν καταλαβαίνετε ότι αυτές οι τρεις έννοιες έχουν ανατραπεί πώς μέσα από τις θετικές επιστήμες το πείραμα της καινούργιας θεωρίας πειραματικά αποδειγμένες. Άρα ο θετικός επιστήμανας ο οποίος ανατρέπει πλέον σε πειραματικό επίπεδο σε τρεις έννοιες παρακολουθεί έκπληκτος γύρω του να καταραίουν και άλλες δομές του πολιτισμού. Όπως είναι τα κοινωνικά συστήματα και οι θεολογίες. Δεν θα επεκταθώ σε αυτό γιατί δεν είναι το θέμα της ανατροπής αυτών των ιδών. Όχι ότι δεν το σηθάω, όλα δεν είναι του παρόντος να το σηθήσω, έχει μεγάλη διαδρομή. Άρα λοιπόν θα πρέπει να καταλάβουμε και το έχουμε πει οι μεγάλοι διανοούμενοι τα τελευταία 50-60 χρόνια έχουν προβλέψει αυτή την κατάρευση. Ακριβώς για το λόγο που σας λέω εγώ. Άρα λοιπόν βρισκόμαστε και βιώνουμε αυτή τη μεταβατική περίοδο αυτής της κατάρευσης ενός πολιτισμού και την αρχή της δόμησης ενός νέου. Οι οδύνες αυτού του τοκετού βλέπετε δεν είναι θέμα ελληνικό, είναι θέμα παγκόσμιο. Οι οδύνες είναι μεγάλες αυτού του πολιτισμικού τοκετού. Άρα λοιπόν αναζητάμε ένα νέο πολιτισμό. Ναι. Και τι θα πρέπει να αλλάξει μέσω της γνώσης της καινούργιας σε αυτόν τον πολιτισμό. Γιατί μιλάμε για πολιτισμική αλλαγή. Ας μη μιλάει ο Δανέζης για να δούμε τι λέει ο Carl Jung. Λέει η ορθολογική μας στάση θέλει να μας κάνει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε θαύματα με τις οργανώσεις, με την επιβολή νέων νόμων ή με παρόμοιες καλοπροέρετες επινοήσεις. Αλλά στην ουσία το πνεύμα του πολιτισμού μπορεί να αναθεωρηθεί μόνο με μια αλλαγή στη στάση του ατόμου. Ο πολιτισμός αλλάζει όχι όταν αλλάζουν οι κυβερνήσεις ή οι υπουργοί κλπ. Αλλάζει όταν αλλάζει το εσωτερικό περιεχόμενο του ανθρώπου. Άρα λοιπόν βλέπετε και ο Jung συμφωνεί σε αυτό και πάρα πολλοί άλλοι διανοητές. Θα μπορούσα να μιλάω μια ώρα για αυτούς τους διανοητές. Το υποκείμενο ενός πολιτισμού είναι ο άνθρωπος. Άρα όταν λέμε ότι έχουμε εξέλιξη ενός πολιτισμού αυτό σημαίνει ανάπτυξη και εξέλιξη της νοημοσύνης και του πνεύματος του ανθρώπου. Για το λόγο αυτό, όπως καταλαβαίνετε, θα αναφερθούμε στα βήματα εξέλιξης του ανθρώπου ως φορέα της εξέλιξης του πολιτισμού που ήταν προηγουμένως και το ρόλο της επιστήμης σε αυτή τη μετάβαση. Είναι αυτό το οποίο πολλές φορές λέω ότι πρέπει από το Homo sapiens, αυτό τον άνθρωπο που υποτίθεται ότι την ιδέα αυτή υπηρετούμε σήμερα. Δεν ξέρω πόσο σάπιενς είναι σοφός, δηλαδή τώρα είναι μια άλλη ιστορία. Θα το συζητήσουμε για να πάμε στο Homo universalis, ένας συμπατικός άνθρωπος με εντελώς διαφορετικές εσωτερικές αναγειότητες και λειτουργίες. Εδώ έχω να πω κάτι. Θέλω να πάμε από το Homo sapiens στο Homo universalis. Θα πρέπει να κατανοήσουμε, ασχέτωσι μας λένε διάφοροι, ότι αυτή η πορεία είναι επίπονη και χρονοβόρα. Ένας πολιτισμός δεν αλλάζει σε τετραετίες κυβερνητικές, ούτε σε δεκαετίες. Ένας πολιτισμός χρειάζεται πολλές δεκαετίες, μπορεί 100 χρόνια. Σιγά-σιγά για να αλλάξει. Άρα δεν είναι μια διαδικασία εδώ και τώρα και θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε. Όποιος δηλαδή επαγγέλεται ότι μπορεί να αλλάξει τον πολιτισμό, δηλαδή την κοινωνία των ανθρώπων, σιγά-σιγά μέσω της γνώσης και λέει θα το κάνω αυτό σε τέσσερα χρόνια, σε πέντε χρόνια, σε οχτώ χρόνια, λέει ψέματα. Η εσωτερική κατάσταση του ανθρώπου αλλάζει σε γενιές και μάλιστα αν προσπαθήσουμε. Δηλαδή, εάν κάποτε πριν αρκετές δεκαετίες είχαμε συνειδητοποιήσει αυτό το πράγμα και είχαμε προσπαθήσει κάποιοι άλλοι, εμείς θα είμαστε σε μια πολύ καλύτερη κατάσταση από τώρα. Ένα δεύτερο πρόβλημα που αντιμετώπιζα εγώ από παλικάρι μικρός, 17, 18, 19, 20, ό,τι κάναμε στην ηλικία μας τότε σε δύσκολες εποχές, είναι ότι όλοι φιλόσοφοι, γουρού, αβατάρ, πέστε τους όπως θέλετε όλους αυτούς, μας δείχνουν το στόχο, ωραίους στόχους, λέει θα πρέπει να φτάσουμε σε αυτό το στόχο, πολύ ωραία πράγματα όλα αυτά, πάρα πολύ ωραία. Αφήνουν να εννοήσουμε ότι εντάξει ρε παιδιά μια διαδρομή είναι θα την καλύψουμε, θα δούμε πως θα την καλύψουμε, όχι. Κανένας δεν μας έχει πει τα βήματα και δεν μας έχει πει ότι τα βήματα αυτά είναι πίπονα, είναι δύσκολα και ότι χρειάζεται χρόνο και προσπάθεια μεγάλη, αλλά μας αφήνουν ένα όραμα ανεκπλήρωτο, νομίζοντας ότι σε ένα μικρό χρονοτικό διάστημα μπορούμε να αλλάξουμε όλη αυτή την κατάσταση. Αλλά, λοιπόν, αυτό που θα θέλαμε να συζητήσουμε μέσα και από την επιστήμη, αλλά και κάποια κατανόηση της σχέσης επιστήμης με την κοινωνία, είναι ποια είναι τα βήματα αυτής της πορείας. Με ρωτάει, αλλά εσύ θέλω να γίνω και εγώ, ο homo universalis, πως τι θα κάνω. Και έχει την εντύπωση, το λέω με πολύ αγαθότητα και πολύ αγάπη για αυτές ομάδες τους ανθρώπους, έχουν την εντύπωση, ας πούμε, ότι αν πάω σε μια σχολή με 100 ευρώ το μήνα και κάνω ανάσες, δεν ξέρω τι, θα αποκτήσω τη φώτιση και θα αλλάξω τον πολιτισμό. Δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα, αλλά πρέπει να ξέρουμε τα βήματα της πορείας αυτής, ποια είναι τα εργαλεία που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε και ποιος είναι ο στόχος. Εντάξει το στόχο, να τον πούμε, αλλά τα βήματα, νομίζω, παίζουν το μεγαλύτερο ρόλο. Και θέλω να πω ένα δεύτερο πράγμα που δημιουργεί προβλήματα στην κοινωνία των ανθρώπων. Αν υπήρχε μια κοινωνία που όλοι είμαστε οι ίδιοι, καρμπών όλοι, εντάξει θα μπορούσαμε να δείξουμε ένα δρόμο, που στο δρόμο αυτό είμαστε όλοι σε μια κατάσταση και πρέπει να προχωρήσουμε όλοι μαζί σε κάποια ίδια βήματα. Δεν είμαστε όλοι όμως οι άνθρωποι οι ίδιοι και αυτό το καταλαβαίνουμε. Οι κοινωνίες των ανθρώπων, αλλά και ο κάθε άνθρωπος ξεχωρίστα, βρίσκεται σε εντελώς διαφορετικές στάδια εξέλιξης. Ο κάθε άνθρωπος, λοιπόν, αυτή την πορεία που θα πω, την αρχίζει από άλλο σημείο, που βρίσκεται εκείνη τη στιγμή. Προσέξτε, γιατί εδώ πέρα δημιουργούνται πάντοτε κοινωνικές ανισότητες και περίεργα φιλοσοφικά ατοπήματα μεταξύ των ανθρώπων. Μιλάω, είναι σε διαφορετικό στάδιο εξέλιξης. Όχι ότι έχει άλλα δικαιώματα και δεν είναι με τους άλλους. Δηλαδή, όταν έχουν ένα παιδί στο δημοτικό ή στο γυμνάσιο, είναι σε ένα άλλο στάδιο εξέλιξης από έναν καθηγητή του στο γυμνάσιο, άλλο στάδιο εξέλιξης από τον Ομπελίστ, άλλο στάδιο από τον Διανόμενο, τον Φιλόσοφο κτλ. Αυτό δεν σημαίνει ότι το παιδί είναι κάτι λιγότερο από όλους τους άλλους. Είναι σε διαφορετικό στάδιο εξέλιξης και είναι θέμα χρόνου να ξεπεράσει και να φτάσει στα στάδια που βρίσκονται όλοι οι άλλοι. Άρα λοιπόν, δεν υπάρχουν πρωτοπορίες και λόγω ανθρώπων κτλ. Είναι άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονται σε διαφορετικό στάδιο εξέλιξης και τίποτα άλλο και δεν είναι υποτιμητικό αυτό. Είναι θέμα χρόνου. Πρωτού πως είναι σε διαφυγινιστικές θέσεις πάνω σε αυτό το δρόμο, ας δούμε χονδρικά αυτό το δρόμο και πως έχει. Ας μην αρχίσουμε την εξέλιξη του πολιτισμού τώρα από γενέσεις, από πολιτισμών από τα σπήλια. Ας αρχίσουμε από τον πολιτισμό που υπηρετούμε σήμερα, τον πολιτισμό, τον δυτικό πολιτισμό που έχει τις ρίζες στο 16-17 αιώνα τότε της μεγάλης αυτής επιστημονικής επανάστασης, που μην ξεχνάτε, αποτέλεσμα αυτής της μεγάλης επιστημονικής επανάστασης πολύ σύντομα ήταν μεγάλες κοινωνικές επαναστάσεις σε όλα τα επίπεδα. Θεολογικές επαναστάσεις, κοινωνικές επαναστάσεις, πολιτικές επαναστάσεις, με βάση πάντοτε την επιστημονική επανάσταση του 16-17 αιώνα. Ας αρχίσουμε από εκεί. Αυτή όλη την περίοδο που μιλάμε μέχρι σήμερα, αυτό το δρόμο που λέω του Homo Sapiens, η εκπαίδευση την οποία παίρναμε, γιατί είναι άλλο το πράγμα παιδί, θα το συζητήσουμε, είναι να μαζεύουμε στο μυαλό μας γνώσεις. Δηλαδή, αν ήταν ο άνθρωπος ένας βίαιο υπολογιστής, μαζεύει γνώσεις στο σκληρό του δίσκο. Πολλές, πάρα πολλές, πολλές, πολλές. Φτάνει λοιπόν σε ένα σημείο με εργαλεία την κλασική επιστήμη, με βάση την παλιά έννοια της ύλης του χρόνου και του χώρου του 16-17 αιώνα, μιλάει για την ευκλήδεια φυσική, την ευκλήδεια γεωμετρία και την ειδική θεωρία της σχετικότητας, την ειδική μόνο, όχι τη γενική. Μαζέψαμε πληροφορίες πολλές. Γίναμε δηλαδή γνώστες πολλών πραγμάτων. Στο Homo Sapiens κατακτήσαμε το Homo. Το Sapiens, όπως καταλαβαίνετε, άλλο το Homo και άλλο το Sapiens. Σοφία, για να αποκτήσουμε τη σοφία, μας το λένε από παλιά, δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό που σας πω, θα πρέπει να αποκτήσουμε αυτό που λέμε την ανθρώπινη συνείδηση. Και η ανθρώπινη συνείδηση μαθαίνεται. Δεν έρχεται ένας άγγελος ή επειδή είμαστε μια καλή οικογένεια αποκτούμε συνείδηση. Κάθε οικογένεια έχει μία άλλη συνείδηση. Ας κάνουμε μια ανάλυση τώρα των συνειδήσεων που έχουν οι άνθρωποι σε διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικά συμφέροντα. Συμφωνεί. Άρα λοιπόν και αυτή η συνείδηση, η συνειδητότητα που λέω θα πρέπει να εκπαιδεύσει με τον άνθρωπο σε αυτή τη συνείδηση και μάλιστα δεν είναι πηγαία αυτή η συνειδητότητα. Γιατί τουλάχιστον μέχρι σήμερα μομάντες ανθρώπων μου διδάσκουν ότι αυτή η συνειδητότητα είναι κάπου δοσμένη θεϊκά. Δεν θέλει δηλαδή παιδεία, θρανείο, εκπαίδευση, δύσκολες καταστάσεις πρέπει να περάσουμε. Άρα λοιπόν εδώ πέρα θα πρέπει να καταλάβουμε ότι για να αποκτήσουμε αυτήν την ανθρώπινη συνείδηση, δηλαδή να γίνουμε homo sapiens, γιατί δεν είμαστε ακόμα homo sapiens, είμαστε περίπου homo sapiens σε μερικές εκφάνσεις της ζωής μας, θα πρέπει να αποκτήσουμε την ατομική συνείδηση, την κοινωνική συνείδηση, την πλανητική συνείδηση, όχι τα UFO, πλανήτη ενώτη γη, πλανητική συνείδηση, αυτή τη συνείδηση, τη σχέση μας με το περιβάλλον και εάν κατορθώσουμε σε ένα μεγάλο βαθμό να κατακτήσουμε αυτή τη συνειδητότητα σε αυτά τα τρία επίπεδα, θα το δούμε παρακάτω, τότε μπορούμε να πούμε ότι έχουμε προσεγγίσει το homo sapiens και μπορούμε να αρχίσουμε σιγά-σιγά μια διαδρομή προς το homo universalis. Ο homo universalis τι κάνει, απλώς αποποιείται σε ένα μεγάλο βαθμό της γνώσης μέχρι εκεί που μας την έμαθαν στα σχολεία, δηλαδή επεκτείνει την ευτόνια φυσική, την κάνει σχετικότητα, την κάνει εκβατική φυσική, προχωράει τη γνώση μας επάνω στις θετικές επιστήμες, δίνει άλλο νόημα στην έννοια ύλη, χρόνος, χώρος, τα μαθηματικά αλλάζουν, ονομάζονται τοπολογία, ονομάζονται με ευκλήδες γεωμετρίες, όλα αυτά τα πράγματα που συζητάω καμιά φορά μαζί σας πάρα πολλές φορές και κανένας δεν καταλαβαίνει πώς μπλέκονται οι κοινωνικές απόψεις που διατυπώνω μαζί με την εκβατική φυσική και όλα αυτά τα πράγματα. Άρα λοιπόν είμαστε έτοιμοι όταν αποκτήσουμε και τη συνειδήση αυτή που είπα του homo sapiens να περάσουμε σε αυτό το θρόμο του homo universalis. Τώρα να απαντήσουμε, δηλαδή να αποκτήσουμε αυτό που λέμε τη συμπαντική συνειδητότητα σε ένα άλλο επίπεδο γνωρίζοντας πολύ περισσότερα πράγματα για τη σχέση της φύσης και του ανθρώπου και της σχέσης του ανθρώπου με ολόκληρο το σύμπαν και ολόκληρα τα φαινόμενα που υπάρχουν δίπλα μας. Τώρα επειδή τον τελευταίο καιρό δέχομαι εκατοντάδες μέλη και τα λοιπά και λέω και άμα γίνουμε λέει homo universalis τι είναι ο στόχος μας και της λέω καλά εδώ δεν γίναμε homo sapiens και λέμε θα γίνει μετά το homo universalis αλλά τέλος πάντων επειδή επιμένουν, επιμένουν, επιμένουν και τα λοιπά έχω βάλει και δύο διαφάνειες που έχουν σχέση με κατά κάποιο τρόπο με αυτό το παραπέρα στόχο που δεν είναι του παρόντως, ας επιτύχουμε όλα τα άλλα. Για να δούμε λοιπόν να μιλήσουμε για το δρόμο του homo sapiens. Δηλαδή αυτό που πρέπει να κατακτήσουμε τώρα όσο το δυνατόν περισσότερο. Να δούμε τις βασικές αρχές και την ύναια της γνώσης και της αλήθειας. Λέμε, αναζητάμε την αλήθεια. Για να δούμε το νόημα αυτό που λέει αλήθεια. Η αλήθεια περιέχεται δύο λέξεις. Είναι το α το στερητικό της ελληνικής γλώσσας και είναι αλήθει. Η αλήθεια σημαίνει ξανά θυμάμαι. Δηλαδή μη δενίζω ότι λήθει. Άρα λοιπόν μου λέει η λέξη αλήθεια, έτσι μου λέγαν οι προγγονείς μου, γιατί το νόημα των ελληνικών λέξεων έχει νόημα. Δεν είναι truth, αλήθεια, truth. Τι πάει να πει truth. Ενώ αλήθεια σημαίνει πράγματα. Είναι μια ολόκληρη ιστορία. Μπορεί να γράψεις έκθεση ιδεών πάνω στη λέξη αυτή. Άρα λοιπόν όταν λέω μαθαίνω αλήθεια είναι θυμάμαι σύμφωνα με την ελληνική γλώσσα. Άρα η γνώση είναι ένα σύνολο παρελθοντικών γεγονότων που έχουμε λυσμονήσει και πρέπει να θυμηθούμε. Αυτό βέβαια όπως σας είπα θα πείτε θεωρητικό, φιλοσοφικό και μας τα έχουν πει και άλλοι τα φιλοσοφίες αυτές. Εγώ δεν ήθελα να σας κάνω φιλοσοφία, σας κάνω θετικές επιστήμες. Για να δούμε λοιπόν το σύμπαν. Για σκεφτείτε ένα μακρινό γαλαξία, πολύ μακρινό, ο οποίος ξαφνικά αναλάμπει. Για κάποιο λόγο δεν θα σας ενδιαφέρει σας, αναλάμπει. Το φως, η εικόνα αυτή που στέλνει μέσα του φωτός του, οδηγείται προς εμάς, εδώ ας πούμε στον παρατηρήτη της Γης. Εντάξει, το φως τρέχει με 300.000 χιλιόμετρα φιλοσοφική, ο οποίος πολύ γρήγορα δεν είναι ακαριέα, έρχεται ακαριέα. Άρα για να μου έρθει από εκεί μέχρι εδώ και να το δω, να το φωτογραφίσω, να το μελετήσω, να πάρω το φάσμα που παίρνω εγώ και τα λοιπά, μπορεί να έχουν περάσει δισεκατομμύρια χρόνια, τέσσερα, πέντε, έξι δισεκατομμύρια χρόνια. Άρα όταν εγώ πάρω την πρώτη εικόνα του, αυτό που θα δω δεν είναι ο γαλαξίας, αλλά είναι ο γαλαξίας όπως τον έβλεπα, όπως μάλλον ήταν πριν τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια, αλλά δεν βλέπω την εικόνα του, δεν βλέπω το γαλαξία. Αυτό συμβαίνει με όλα τα αντικείμενα ταστρικά γύρω μου, ανάλογα την αποστασία του. Τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια είναι εκατό χιλιάδες χρόνια, είναι πενήντα χρόνια, σκεφτείτε. Ακόμα και ο ήλιος, όταν τον κοιτάξουμε ειδικά γυαλάκια, μη τον κοιτάξουμε και χάσουμε και την όρασή μας, συμφωνεί. Αυτό που θα δούμε σαν ήλιο ή θα φωτογραφίσουμε σαν ήλιο, είναι η εικόνα του ήλιου όπως ήταν πριν οκτώ λεπτά περίπου. Αλλά και αυτό εικόνα είναι. Άρα βλέπω ότι μου λέει η σύγχρονη αστροφυσική ότι ό,τι βλέπετε μέσα στο σύμπαν, βγέστε το βράδυ να κοιτάξετε, οτιδήποτε εκεί αν βλέπετε είναι παρελθοντικές εικόνες. Άρα εγώ πρέπει να μάθω και να μελετήσω εγώ, κάνω αστροφυσική, να μελετήσω το παρελθόν του σύμπαντος. Παρελθοντικές εικόνες, να θυμηθώ δηλαδή παρελθοντικές εικόνες. Άρα βλέπετε αυτό το οποίο λέει η λέξη αλήθεια μπορώ να το βρω και μέσα στο σύμπαν. Το πρόβλημα με εμένα είναι το εξής, ότι εντάξει βλέπω εικόνες, ό,τι βλέπω γύρω μου είναι εικόνες. Τουλάχιστον οι εικόνες αυτές είναι πραγματικές εικόνες όπως ήταν ο Γαλαξίας και εγώ, ή το αντικείμενο αυτό πριν τέσσερα δεκατομμύρια χρόνια είναι παραμορφωμένο. Δεν έχει καμία σχέση με το τότε, με κάποιον τρόπο. Για να το δούμε. Η δική θεωρία της σχετικότητας. Ξεπερνάω τις διαφορικές εξώσεις και τα λοιπά που κάνουμε και λέω το ζουμί της υπόθεσης. Μου λέει η δική θεωρία της σχετικότητας, ότι οτιδήποτε βλέπω γύρω μου. Ό,τι να είναι και αυτό. Δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά είναι εικόνες της πραγματικότητας πάνω σε έναν παραμορφωτικό καθρέφτη που φτιάχνει το μυαλό μου, η φυσιολογία του ανθρώπου. Αυτός ο καθρέφτης είναι τρισδιάστατος και ευκλίδιος και μπορώ να δω τις εικόνες της πραγματικότητας. Με την πραγματικότητα δεν μπορώ να τη δω. Γιατί υπήρχε τι άλλο, η γεωμετρίας είναι τεσσάρων διαστάσεων, πολλών διαστάσεων και τα λοιπά. Δεν μπορώ να τις δω αυτές οι εικόνες. Η φυσιολογία του ανθρώπου δεν μπορεί να τις δει. Και βλέπω την εικόνα επάνω στον παραμορφωτικό καθρέφτη που φτιάχνουν οι αισθήσεις μου, η φυσιολογία μου. Και επειδή πολύ εδώ είναι φυσική, μαθηματική των θετικών επιστήμων, λέω ότι αυτό το προβολικό επίπεδο, αυτός ο καθρέφτης που λέω εδώ, ονομάζεται χώρος Μηνκόφσκι. Και αυτό που λέω εγώ, κατά κάποιο τρόπο, απεικόνιση, βλέπω την εικόνα και τα λοιπά, στα μαθηματικά ονομάζεται ισομορφισμός. Άρα γύρω μου στο σύμπαν δεν βλέπω πραγματικότητα, αλλά βλέπω εικόνες της πραγματικότητας, όπως έχει την δυνατότητα να την αντιληφθεί η φυσιολογία μου. Άρα λοιπόν, κάθε τι που βλέπω γύρω μου, το βλέπω με τις αισθήσεις, είναι εικόνα. Αλλά αυτό στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ περισσότερο από την εικόνα. Και εγώ βλέπω την εικόνα στον καθρέφτη. Δηλαδή, σκεφτείτε ένα παιδαρά, δύο μέτρα, καλή ώρα δήμαρχος, και να πάτε σε ένα τσίρκο και να καθίσει το παλικάρι αυτό, όμορφο, ψηλό και τα λοιπά, σε ένα παραμορφωτικό καθρέφτη, ξέρετε, που έχουν τα τσίρκο. Να τον κάνει ένα 50, χοντρό και έτσι και να είναι παραμορφωμένο. Καταλαβαίνετε ότι ο πραγματικός άνθρωπος, η πραγματική φύση του, απεικονιζόμενο είναι πολύ περισσότερη και μεγαλύτερη από αυτή την εικόνα, την οποία είναι παραμορφωμένη, την οποία βλέπω. Δεν θα πω όμως κάτι για να σας ξενήσω. Μ' αρέσει πάρα πολύ να προκαλώ και να μη συνεχίζω. Και εσείς είστε εικόνες. Γιατί και εσείς από ήλις είστε φτιαγμένοι. Ο άνθρωπος δεν είναι πάνω από τη φύση, έτσι. Άρα αυτό που βλέπω είναι εικόνες σας και είστε κάτι πολύ παραπάνω από την εικόνα που βλέπω επάνω στο χώρο Μικώφσκι, προβολή. Έτσι, αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα. Δεν είναι η ώρα. Την έχω συζητήσει ή θα το συζητήσουμε και άλλες φορές θα μας δοθεί ευκαιρία. Για να δω, άστε τώρα λοιπόν την ειδική θερασιατικότητα. Θα πάω στην ευρωφυσιολογία. Αυτό το οποίο γνωρίζω ότι εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχουν χρώματα, δεν υπάρχουν μορφές, δεν υπάρχουν σχήματα, δεν υπάρχουν όσφριση, μυρωδιές, γεύσεις κτλ. Υπάρχει ένας ενιαίως κοχλάζων οκεανός ενέργειας. Κομματάκια από αυτή την ενέργεια χτυπάνε το μάτι μου και από το μάτι μου, από τον αμβιβληστροϊδί κτλ. Υπάρχουν κάτι κορδόνια, κάτι καλώδια που λέγονται νευρώνες και οδηγούν αυτή την ενέργεια σε ένα σημείο του κεφάλου μου. Το βλέπετε εδώ πέρα. Εδώ είναι. Το βλέπετε? Όχι, δεν το βλέπετε. Α, είπα εγώ μπροστά. Έχει το δίκτυο. Εδώ είναι ακριβώς πίσω, σε αυτό το σημείο. Εδώ είναι. Οδηγείται σε αυτό το σημείο και αυτή η ενέργεια εχήμα σε αυτό το σημείο όταν έρχεται δημιουργεί όλα τα αισθήματα που πλέμε όραση. Ομοίως, κομμάτι αυτής της ενέργειας όταν χτυπήσει μ' άλλη μορφή το αυτοί μου πηγαίνει σε ένα άλλο σημείο. Εδώ. Το μπλε. Και προσέξτε, εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχουν ήχοι. Εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχουν νότες. Ο Μπετόβεν είναι άγνωστος για το σύμπαν. Ο Μπετόβεν δημιουργείται εδώ μέσα. Νότες, συμφωνικές, οτιδήποτε, ομιλία που επικοινωνούμε μεταξύ μας εκεί μέσα δημιουργείται. Με τον ίδιο τρόπο δημιουργείται η έννοια της αφής, η έννοια της όσφρυσης και όλες οι άλλες οι έννοιες των αισθήσεων που έχουμε μέσα μας. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι αυτό που λέμε πραγματικότητα δεν υπάρχει. Δημιουργείται μέσα στον κεφαλό μου. Εμείς το δημιουργούμε. Σε αυτά τα κέντρα ταγκεφαλικά και αυτό είναι γνωστό εδώ και για δεκαετίες στους νευροφυσιολόγους. Δεν είναι κάτι προπύριο της επιστήμης και εγώ να το διεκδικήσουμε και να το αναλύσουμε και τα λοιπά. Μέχρι εδώ πέρα το ξέρει η επιστήμη εδώ και δεκάδες χρόνια. Άρα η δεύτερη σημαντική πληροφορία που πρέπει να κρατήσουμε εκτός ότι τα πάντα είναι εικόνες, ότι αυτές οι εικόνες δημιουργούνται στο μυαλό μου και είναι και αμαρμορφωμένες κιόλας. Άρα ούτε την πραγματική εικόνα αυτού που απεικονίζεται δεν μπορώ να ξέρω. Άρα λοιπόν μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική αίσθηση του τι είναι ήλιοι. Ο καθένας βέβαια μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα σε κοινωνικό, φιλοσοφικό, θεολογικό, ότι θέλει επίπεδο. Η φυσική και τα μαθηματικά πειραματικά πλέον, διότι αυτά που θα σας πω είναι μόνο πειραματικά. Θεωρητικά έχουμε βρει και άλλα περισσότερα, αλλά οι θεωρές μπορεί να ανατραπούν σε κάποια φάση, αλλά εγώ λέω μόνο αυτά τα οποία μπορούμε να αποδείξουμε πειραματικά. Μιλάμε λοιπόν τώρα, ας δούμε λοιπόν να δούμε αυτή την περίοδο που εκπαιδευόμαστε ως Homo Sapiens. Και να δούμε ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να μπορέσουμε να μπούμε σε αυτή τη συνειδητότητα, την απόκτηση συνείδησης, ατομική, κοινωνική, περιβαλλοντική κλπ. Όπως καταλαβαίνουμε, οι διάφορες κοινωνίες των ανθρώπων, οι μεμονωμένοι άνθρωποι, το βλέπουμε γύρω μας, πορευόμενες στον δρόμο του Homo Sapiens, αυτοί που ζούμε, δηλαδή τώρα οι άνθρωποι που ζούμε σήμερα ή που ζούσαν οι παππούδες μας, οι πατεράδες μας, βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα εσωτερικής ανάπτυξης για πολλούς λόγους. Ένας βασικός λόγος είναι η τεράστια δυσκολία ηλικής επιβιωσής τους. Για σκεφτείτε τώρα Συρία, Σωμαλία. Σκεφτείτε τώρα το Δανέζι να πάει στη Σωμαλία και να αρχίσει να μας μιλάει για τέταρτε διάσταση. Θα το κάνω κομματάκια. Δηλαδή, αν δεν έχεις εξασφαλίσει ένα μίνιμου ανθρώπινης επιβίωσης, να έχεις κάποιο χρόνο και κάποια ευχέρεια του μυαλού, να αφιερώσεις ένα χρόνο, η ανάπτυξη του θα είναι σχεδόν μηδενική. Άρα, λοιπόν, το πρώτο πράγμα για να αποκτήσουμε αυτήν την συνειδητότητα, δεν είναι μόνο η προσωπική μας διάθεση, αλλά και το κοινωνικό περιβάλλον, το επιστημονικό, το θεολογικό, κτλ., που δημιούνται γύρω μας, αν μας επιτρέπει αυτήν την ανθρώπινη σχετικά διαβίωση, για να μπορέσουμε να σκεφτούμε, όχι την κοιλιά μας μόνο να φάμε, αλλά και κάποια πράγματα παραπάνω από αυτά. Άρα, λοιπόν, η πρώτη ανάγκη αυτήν την περίοδο, από το 16ο-17ο αιώνα, σκεφτείτε ιερά εξέταση, δούκες, βασιλιάδες, κόμιτες, δουλεία και όλα αυτά τα πράγματα, τα οποία γνωρίζετε πάρα πολύ καλά, ήταν η μελέτη και η κατανομή των υλικών πόρων με στόχο την υλική επιβίωση του ανθρώπου. Δηλαδή, ο άνθρωπος έπρεπε να επιβιώσει, να μην πεθάνει, να φάει λίγο, να βρει κάτι, κλπ. Άρα, λοιπόν, το αντικείμενο, το πρώτο αντικείμενο ανάπτυξης αυτού του δυτικού πολιτισμού, από το 16ο-17ο αιώνα και πέρα, ήταν η ύλη. Το Ρες, όπως λέμε Ρες, πάνω απ' η ύλη, το πράγμα, η ύλη. Ο άνθρωπος ήθελε να εξασφαλίσει αυτή την ανθρώπινη επιβίωση στον υλικό κόσμο, να ζήσει η οικογένειά του και αυτός συγκεκριμένα. Για το λόγο αυτό βλέπετε, και στα σχολεία μας, στα πανεμιστήμια, ακόμα και μέχρι σήμερα, βλέπετε ότι αναπτύσσονται εκείνες οι επιστήμες που έχουν ανταπόκριση στο Ρες, στην ύλη. Είναι αυτή η φιλοσοφία, η επιστήμη μονοσύμμαντα στην υπηρεσία των υλικών αναγών. Μόνο οι επιστήμες, οι οποίες έχουν άμεση αντιστοίχηση σε υλικά αγαθά, προηγούνται. Ήταν λογικό. Μην το θεωρείτε ότι είναι τόσο, έτσι. Άρα, λοιπόν, βλέπετε ότι αναπτύσσεται αυτό που μας δουν σχολεία, η ευθώνια φυσική, η ευκλήδια γεωμετρία, οι αριθμητικοί με την έννοια ένας είναι ένα κάνει δύο, δύο και δύο κάνουν τέσσερα. Δεν ισχύει αυτό στο σύμπαν, για αυτό το έφερα στο παράδειγμα, αυτό είναι μια στο συστηρίστημα την επόμενη Δευτέρα. Αυτό σημαίνει, θέλω να σας παρακαλέσω, ξέρετε όλοι σας ότι δεν μου αρέσει να ασχολούμαι με πολιτικές κοινωνίες, τέτοια πράγματα τρέχοντα, αλλά αυτό είναι ιστορικό δεδομένο και παρακαλώ πάρα πολύ να ψάξετε και στο internet να το δείτε, ότι αυτή όλη την περίοδο μέχρι και σήμερα που ζούμε, σε όλη τη δυτική κοινωνία δεν υπάρχει δημοκρατία, δεν έχετε δημοκρατικό το πολίτευμα, μας έχουν πει ότι είναι δημοκρατικό το πολίτευμα, επισήμως. Δεν είναι θέμα κρατών, αν είναι καλή, κακή άνθρωποι, κυβερνώντος και τα λοιπά, γενικά αυτό που επικρατεί από τον 16ο-17ο αιώνα είναι η φιλοσοφία, η κοινωνική φιλοσοφία του res public. Το res public, η ερμηνεία του είναι ηλικινή για όλους, δηλαδή ο κόσμος διεκδικεί τα υλικά αγαθά να κατανέμονται με ένα τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να έχουν αυτή την ανθρώπινη επιβίωση κατά κάποιο τρόπο. Αυτή η φιλοσοφία του res public δημιούργησε κοινωνικά συστήματα, πολιτικά συστήματα, πάνω σχάρι δημιούργησε τη φιλοσοφία, η κοινωνική του res public, προσέξτε, και του ρεμπουλικανισμού, μη το συνδέεται με τους ρεμπουλικάνους, τους Αμερικάνους και τα λοιπά, συμφωνεί. Ο καθένας ονομάζει το κόμμα το όπως θέλει. Δεν έπρεπε ότι πρέπει να έχει και μια αντιστοίχηση με το περιεχόμενο το επιστημονικό αυτών των ενειών. Λέγεται, την έχουμε ονομάσει, για να μην την πούμε res public, δεν μας άρεσε αυτή η έκφραση, την έχουμε ονομάσει δημόσια συμφέρον. Όταν μιλάμε για το δημόσιο συμφέρον, μιλάμε ακριβώς για όλη τη φιλοσοφία του res public. Τα πολιτικά συστήματα τα οποία έχουνε res public, δεν έπετονται και δημοκρατικά. Έχει επικρατήσει όμως τον δυτικό, τον πολιτισμένο κόσμο, τον δυτικό πολιτισμό, να έχουν και κοινοβουλευτισμό. Δηλαδή, επειδή ξεσηκώθηκαν κάποτε οι λαοί και ζητούσαν συμμετοχή στην εξουσία, δημιουργήθηκαν και κοινοβούλια. Το res public, γι' αυτό δεν πρέπει να είμαστε τόσο έξαλλοι και τόσο θυμωμένοι με κάποια πράγματα, γιατί αυτό είναι το σύστημα το οποίο υπηρετεί ο δυτικός πολιτισμός. Υπάρχει κοινοβούλιο εκλεγμένο, το κοινοβούλιο όμως μπορεί να πάρει αποφάσεις για μικρά ζητήματα, για τα πολύ μεγάλα ζητήματα πάντοτε, και θα σας πω ένα πολίτευμα τέτοιο, που το γνωρίζουμε όλοι μας. Τα μεγάλα ζητήματα παίρνουν αποφάσεις από λίγους. Που κάποτε τους γνωρίζαμε τους λίγους, τώρα δεν γνωρίζουμε εκεί ποιοι είναι οι λίγοι. Γι' αυτό εμείς δεν έχουμε ελληνική δημοκρατία, έχουμε αγγλική δημοκρατία. Υπάρχει το κοινοβούλιο, οι αποφάσεις του κοινοβούλιου όμως πρέπει να ελεγχθούν από τη Βουλή των Λόρδων. Που δεν εκλέγεται η Βουλή των Λόρδων, βγαίνει από τη Βασίλησα. Και η Βουλή των Λόρδων να πάρει απόφαση και η Βασίλησα δεν της αρέσει, πάλι μπορεί να σταματήσει αυτό που ψήφισε το κοινοβούλιο. Με οποιοδήποτε τρόπο. Και η Βασίλησα βέβαια, δίπλα της έχει μια ομάδα ανώνυμων ανθρώπων, δεν τους ξέρουμε εμείς δηλαδή, οι οποίοι της συμβουλεύουν για να πάρει κάποια αποφάσεις. Λοιπόν, αυτό που λέω και καμιά φορά που αναξηγούμε είναι ότι οι προσωκρατικοί Έλληνες φιλόσοφοι, οι οποίοι θεμελίωσαν την ελληνική δημοκρατία, μας κατέστρεψαν. Γιατί, τι κάνανε, ανέπτυξαν μια θεωρία περί δημοκρατίας που ακόμα ο άνθρωπος δεν ήταν χωμοσάπιενς. Γιατί η ελληνική δημοκρατία με την έννοια αυτή δεν είναι το εκλογικό σύστημα. Γιατί όποιος έχει ένα σωστό, τέλος πάντων αυτό που λέμε δημοκρατικό εκλογικό σύστημα δεν είπε ότι είναι δημοκρατία και ο Χίτλερ εκλέχτηκε. Και ο Ορντογάν εκλέγεται. Δεν είπε καν ότι δεν το ψηφίζουν οι Τούρκοι ή οι Γερμανοί. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχει δημοκρατία. Ενώ στην ελληνική δημοκρατία πρέπει πρώτα οι πολίτες να εκπαιδευτούν μέσα από την δημόσια εκπαίδευση. Αριστοτέλης να διαβάσετε στις αξίες. Και όταν πλέον φτάσει μια κοινωνία αξιών, αυτοί οι πολίτες είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν αυτό το σύστημα για να μπορέσουν να εκλέξουν ηγεσίες. Είναι αυτό που λέω, ότι στην κόλαση, αν βάλεις όλους τους διαβόλους να επιλέξουν, τον αρχιδιάβολο θα βγάλουν αρχηγό τους. Και στον παράδεισο, αν τους βάλεις να επιλέξουν, τον Θεό θα βγάλουν αρχηγό τους. Τι περιμέναμε, δεν είναι ανάγκη να κάνουμε εκλογές. Το ξέρουμε, να αλλάγω την παιδεία την οποία έχει το σύστημα αυτό. Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι όταν έχει επικρατήσει η βασική φιλοσοφία, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα, σε αυτό το δυτικό πολιτισμό που στηρίζεται πάνω στις νέα τουρές, της ύλης, του χώρου και του χρόνου, να λέει ότι είναι δημόσιο συμφέροντος ή δεν έχει καταστραφεί ο πολιτισμός. Το δημόσιο συμφέροντο της Ελλάδας δεν είναι το δημόσιο συμφέροντο της Ιταλίας, ούτε της Ρουμανίας, ούτε της Βουιαρίας, ούτε της Ερβίας, ούτε τίποτα. Έχουμε άλλα δημόσια συμφέροντα. Αφού έχουμε άλλα δημόσια συμφέροντα, πρέπει να πολεμήσουμε μεταξύ μας για να επικρατήσουν τα συμφέροντα τους ισχυρότερα. Αλλά σε αυτή την κοινωνία έχουμε ξεπεράσει αυτό και έχουμε σαλαμοποιήσει και τις εσωτερικές δομές με πολλούς και διαφορους τρόπους και εφέροντα εξής. Οι καθηγητές του Πανεπιστημίου έχουν τα ίδια συμφέροντα με τους λιμενεργάτες, με τους εργάτες των Μέσων Μασικής Επικοινωνίας, της κίνησης των αυτοκίνητων και τα λοιπά. Όχι. Αλλά είναι δεδομένο ότι η κοινωνία των Πανεπιστημιακών θα συγκρουστεί με όλες τις άλλες κοινωνίες. Αλλά λοιπόν αυτό δεν πρέπει να μας ξενιζεί, είναι το σύστημα το οποίο από το 16ο-17ο αιώνα έχει εγκαθιδρηθεί. Αλλά λοιπόν ας δούμε τώρα τα βήματα για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε αυτά όλα τα προβλήματα τα οποία δημιουργούνται και να περάσουμε στην άσκηση της συνείδησης. Τι σημαίνει αλήθεια, όπως είπαμε, η αλήθεια πάρα πολλές φορές τρομάζει. Το είδαμε προηγουμένως. Η ανάμνηση, παρελθοντικό γεγονότατο σε οποιοδήποτε επίπεδο πολλές φορές τρομάζει και φεύγει μακριά, δεν θέλουμε να ξέρουμε την αλήθεια και θα το δούμε συνέχεια. Μας λένε να αποκτήσουμε συνείδηση. Για να δούμε τι είναι η συνείδηση. Να δούμε τη λέξη, είναι δύο λέξεις, είναι συν και είδηση. Το συν στην ελληνική γλώσσα είναι όλοι μαζί. Συνάθρηση, συνέβρεση, συμφωνή. Και το είδηση, τι είναι η είδηση. Η είδηση είναι ένα παρελθοντικό γεγονός που κάποιος με τον αγγέλει. Όταν λέτε βλέπω ειδήσεις, δεν είναι και την ώρα που μιλάει ο εκφωνητής. Είναι πράγματα που μου γίνει και μας τα ανακοινώνει. Άρα λοιπόν ο φέρον της συνείδησης, των ειδήσεων δηλαδή, ονομάζεται Άγγελος. Και επειδή εδώ πέρα, για να μην έχω κανένα πρόβλημα, γιατί όταν λέω Άγγελος αμέσως πάνε στα φτερά και στα τέτοια, το μυαλό όλο συμφωνεί, λέω ότι για μένα, για τους αστροφυσικούς, Άγγελος είναι το φως. Το φως αναλύω και μαθαίνω τα παρελθοντικά γεγονότα των αστεριών, των γαλαξιών και ότι οτιδήποτε συμβαίνει μέσα στο σύμπαν. Άρα λοιπόν η διαφορά μεταξύ της γνώσης και της συνείδησης είναι η εξής. Η γνώση και η συνείδηση, περιέχει παρελθοντικές, ψεύτικες και παραπλαντικές πληροφορίες, οι οποίες δημιουργούνται μέσα στο πλαίσιο της εγκεφαλικής, εικονικής πραγματικότητας, που σας είπα. Και φέρνω ένα παράδειγμα γιατί οι νεότεροι, αλλά και οι μεγαλύτεροι, τώρα πια με τους υπολογιστές έχουμε μια καλή επαφή. Και λέω το εξής, ότι αν έχω έναν υπολογιστή, αυτός ο υπολογιστής να έχει ένα τεράστιο σκληρό δίσκο. Πεντακόσια τέρα, ξέρω εγώ, τεράστιο. Αρχίζουν και ισορεύονται μέσα στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή πληροφορίες. Ωραία. Αν εγώ στο σκληρό δίσκο μαζέψω πληροφορίες μόνο με το σκληρό δίσκο γεμάτο πληροφορές, μπορεί να δουλέψει ο υπολογιστής. Όχι. Αυτό το οποίο χρειάζεται για να μπορέσει να δουλέψει ο υπολογιστής, χρειάζεται να έχω και ένα λογισμικό που λέμε. Δηλαδή ένα πρόγραμμα που να μπορεί να βουτάει στο σκληρό δίσκο, να παίρνει πληροφορίες, να τις συνθέτει μεταξύ τους και να βγάζει καινούργια γεγονότα εκείνη τη στιγμή που τα παράγει ο υπολογιστής. Καινούργια όμως γεγονότα, όχι παρελθοντικά που έχει ο σκληρός δίσκος. Λοιπόν, καταλαβαίνετε αυτό το οποίο ονομάζουμε γνώση είναι ο σκληρός δίσκος που μαζεύει μέσα πληροφορίες. Ενώ η συνείδηση είναι αυτό που λέμε το λογισμικό, αυτό το πρόγραμμα. Και τι συμβαίνει, ο σκληρός δίσκος μαζεύει τις πληροφορίες και αυτό λέγεται εκπαίδευση. Ενώ το λογισμικό μέσα στον εγκέφαλο του ανθρώπου, σε αυτό το βιοεπολογιστή ονομάζεται παιδεία. Και βλέπετε ότι ο ιδιωτικός πολιτισμός είναι εκπαίδευση. Λέμε δημόσια εκπαίδευση. Και τι κάνουν τα παιδιά μας στα σχολεία, μαζεύουν πληροφορίες. Και αν εδώ οι φοιτητές μας, τους λέω, θυμώνται τι κάναμε. Πάμε στις εξετάσεις, τους λέμε θέμα πρώτον, πες μου τι είναι αυτό, τι είναι εκείνο, πώς θα γίνει εκείνο, γνώσεις. Άμα τους δώσουμε να μαζέψουν τις γνώσεις για να μας πουν ένα ποτέ, δεν ξέρετε κανένας, θα τους κόψουμε όλους. Δεν τους έχουμε μάθει από το σχολείο να συνδέουν το λογισμικό της παιδείας. Αλλά αυτό πάλι είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση. Άρα λοιπόν καταλαβαίνετε, αυτό που λέγει αυτό που θέλω να πω συνείδηση. Ακούω πάρα πολλούς ανθρώπους, ειδικούς, ριδάκτορες, καθηγητές, παραμισθυμίου κλπ. Και μιλάνε για τη συνείδηση σαν κάτι δεδομένο και δογματικό που εγκαθίσταται μέσα μας. Απέκτησα συνείδηση λέει. Όχι. Από τη στιγμή που η συνείδηση διαμορφώνεται από τη γνώση των γεγονότων που μαζεύω των παρελθοντικών, όσο περισσότερη γνώση συλλέγω, τόσο επεκτείνεται η συνείδησή μου. Άρα η συνείδηση δεν είναι μια κατάσταση που την απέκτησε κανένας και τελείως εθεώθηκε. Είναι μια κατάσταση δρόμου. Είναι πορεία προς την συνείδηση. Που κάθε μέρα μέχρι να πεθάνουμε, που δεν θα πεθάνουμε ποτέ, αυτό είναι μια άλλη ιστορία, συνεχώς αυξάνεται η έννοια της ποιότητας της συνείδησης μας. Άρα λοιπόν, είναι μια ενεξελίξη διαδικασία και διαμορφώνεται όσο υπάρχει νέα γνώση. Αν πούμε τελείωση γνώση, εντάξει, τότε η συνείδηση είναι αυτή και δεν υπάρχει καμιά άλλη. Για να δούμε όμως την πορεία και τις τρεις τάξεις αυτού του σχολείου, που πρέπει να περάσουμε και να κατακτήσουμε αυτή τη γνώση αυτών των τριών τάξεων της συνείδησης, για να μπορούμε να πούμε ότι αποκτήσαμε κάποια συνείδηση που μας κάνει χόμο, σάπιενς όμως. Για να μιλήσουμε για την ατομική συνείδηση. Μα το ξέρουμε. Είναι αυτό που είπε ο Κράτης, γνώση αυτόν. Να γνώσουμε τον εαυτό μας. Τι ονομάζουμε, δηλαδή, ατομική συνείδηση, είναι η κατανόηση των εσωτερικών αναγκών μας, δηλαδή της αλήθειας ή των αληθιών, των παρελθωτικών γεγονότων δηλαδή, που αναφέρονται σε εμάς τους ίδιους, μέσω της θύμησης γεγονότων που μας αφορούν προσωπικά, αλλά και η συσχέτησή τους με στόχο την εξαγωγή συμπερασμάτων για το μέλλον. Για να δούμε τι μας λέει ο Μάζλο, εξαιρετικός μεγάλος επιστήματος και διανοητής, φιλόσοφος και τα λοιπά, αλλά πειραματικός ψυχολόγος και τα λοιπά. Μου λέει, η πλέον δύσκολη υπέρβαση που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος είναι να ξεπεράσει το φόβο να γνωρίσει τον εαυτό του, τα συναισθήματα, τις παρορμήσεις, τις αναμνήσεις, τις ικανότητες, τις δυνατότητες, τις δυνατότητες, το πεπρωμένο του. Και εδώ προσέξτε τι κάνουμε χωρίς να το λέμε. Προστατεύουμε λέει τον εαυτό μας και την ιδανική εικόνα του εαυτού μας που θέλουμε, το image που λέμε, συμφωνεί, με διάφορες τεχνικές μέσω των οποίων αποφεύγουμε να συνειδητοποιήσουμε δυσάρεστες ή επικίνδυνες για εμάς αλήθειες. Πάνω απ' όλα είναι το image μας. Εμείς ξέρουμε ότι το image μας τις περισσότερες φορές είναι ψεύτικο. Αναγκαστικά βέβαια πολλές φορές το χρησιμοποιούμε για να επιβιώσουμε. Συμφωνεί. Αλλά ξέρουμε ότι δεν είμαστε έτσι. Φοβόμαστε να το πούμε. Τι μου λέει ο Κάρλ Γιούγκου. Η ορθολογική μας στάση θέλει να μας κάνει να πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε θαύματα με τις οργανώσεις, με την επιβολή νέων νόμων ή με παρόμοιες καλοπροέρετες επινοήσεις όπως είπα προηγουμένως. Αλλά στην ουσία το πνεύμα του έθνους μπορεί να αναθορηθεί μόνο με μια αλλαγή στη στάση του ατόμου. Ο πολιτισμός δεν αλλάζει αλλάζοντας κυβερνήσεις, αλλά αλλάζοντας εμείς. Εμείς έχουμε συνηθίσει όταν μιλάμε να αλλάξουμε, να αλλάξουν οι άλλοι. Όχι εμείς, γιατί πάντοτε οι άλλοι φταίνουν για τα κακά. Αλλά λοιπόν να σκεφτόμαστε ότι πρέπει να αλλάξουμε ο καθένας ξεχωριστά, θα αλλάζαμε και τον πολιτισμό μας. Θα αλλάζαν και οι κυβερνήσεις και όλα. Θα αποξέψουμε αυτογνωσία, θα, θα, θα. Θα είχαμε άλλα κριτήρια. Η κατανοήσει λοιπόν όμως, αυτό έχει μεγάλη σημασία, των ψυχικών αναγκών μας οδηγεί στην κατανόηση των πραγματικών υλικών αναγκών μας. Δηλαδή, γιατί δημιουργείται ένας πολιτισμός? Για να καταπραγείνει τους φόβους που προκύπτουν από τις ανθρώπινες ανάγκες. Η μη εκπλήρωση των αναγκών που νομίζουμε ότι είναι αυτές που θέλουμε, μας δημιουργούν το φόβο. Άρα λοιπόν, ελαχιστοποιώντας τις πλαστές ανάγκες μας, δηλαδή γνωρίζοντας καλύτερα τον εαυτό μας και τις ανάγκες μας, όχι το image μας, αλλά την ευτυχία μας, αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους, ελαχιστοποιούμε τους φόβους μας. Λιγότερες δηλαδή ανάγκες, λιγότεροι φόβοι. Λιγότεροι φόβοι γίνομαστε όλο και πιο ελεύθεροι άνθρωποι. Όσο περισσότεροι φόβοι, τόσο περισσότερος ο άνθρωπος γίνεται χειραγωγούμενος. Θέλω κάτι τρελό, δεν μπορώ να το έχω, αλλά υποκύπτωσε οποιαδήποτε τρέλα κάποιου για να μου το δώσει. Και δεν μιλάω για όλες τις ανάγκες που χρειαζόμαστε. Θέλουμε το αυτοκίνητό μας, δεν θα τρώμε χόρτα, θα φάμε, θα τυθούμε, θα βγούμε έξω, θα βγούμε και να το γράφουμε στο αυτοκίνητό μας, καταλαβαίνετε. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς θα επιδείξω τον ανδρισμό μου, εάν εγώ φοράω και ένα σηματάκι εδώ πέρα. Είμαι πιο άντρας από τον άλλον. Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να ερωτευθώ μια γυναίκα η οποία δεν ενδιαφέρεται για μένα τι είμαι, αλλά ενδιαφέρεται για το τι έχω. Είμαι πολύ ευτυχής. Πρέπει να είναι υποτιμά αυτή η αίσθηση και όμως βλέπετε ότι μπορώ να κάνω μια ολόκληρη συζήτηση πάνω σε αυτό το θέμα. Η κατάκτηση, λοιπόν, όπως καταλαβαίνετε της ατομικής συνείδησης, σημαίνει κατάκτηση της εσωτερικής ελευθερίας. Η εσωτερική ελευθερία μπορεί να είσαι και φυλακισμένος και να είσαι ελεύθερος. Κανά στίχος δεν μπορεί να φυλακίσει την εσωτερική ελευθερία του ανθρώπου. Αυτούς δε στεφανώνουμε. Στεφανώνουν αυτούς που είχαν κατακτήσει την εσωτερική τους ελευθερία, αυτούς στεφανώνουμε. Αλλά αν σε ρωτήσουμε, θα ήθελες το παιδί σου να γίνει σαν κι αυτό που στεφανώνει, θέλεις όχι το Άγιο Θεό. Για να περάσουμε στην κοινωνική συνείδηση, αν κατακτήσουμε σε ένα ικανοποιητικό βαθμό, γιατί άνθρωποι είμαστε το τέλειο που ούτε κανένας θα το φτάσει, όλο θα υπολυπώμαστε κάποιων πράγματον, να προχωρήσουμε σε ένα ικανοποιητικό βαθμό, τότε θα πρέπει να πολεμήσουμε, να προσπαθήσουμε για αυτήν την κοινωνική συνείδηση. Τι είναι η κοινωνική συνείδηση? Είναι η κατανοήση της σχέσης μεταξύ των προσωπικών ψυχικών ανάγκων μας με εκείνες μιας όλο και περισσότερο διευρυνόμενης κοινωνίας ανθρώπων. Και μην αρχίσουμε με τις μεγάλες ιδέες, να αδελφοθούμε, λέω κάτι με τους Πολυσάριο, που κάνουν διαδηλώσεις και όταν οι Πολυσάριο γίνανε κυβέρνηση, γίνανε πιο στιγνή δικτατορία. Δίπλα μας, κοινωνία ανθρώπων, τη γιαγιά τη δίπλα, στην οικογένειά μας, τότε αναπτύσσεται, αν κατανοήσουμε τη σχέση μας με τους άλλους και τις αναγκειότητες και τον άλλον σε σχέση με τις αναγκειότητες δικές μας, δημιουργείται αυτό που λέμε αλληλεγγύη. Αλληλεγγύη δεν είναι μια έννοια την οποία χρησιμοποιούμε σε πολιτικό επίπεδο για να αποκτήσουμε ψήφους. Εμείς αρχίζουμε να μαθαίνουμε την αλληλεγγύη με τους πρόσφυγες. Αλλά δεν αυτή η αλληλεγγύη, η πολιτικής εκμετάλλευσης το αν είναι ή δεν είναι. Τότε που είχαμε πολλά λεφτά, δείχναμε αλληλεγγύη στη γιαγιά που ήταν στο διπλανό δωμάτιο, στο διπλανό διαμέρισμα και δεν ξέραμε πώς τη λένε, ποια είναι τις ανάγκες της. Στο παιδάκι που πέθανε σε ένα νοσοκομείο, ο πειράς κάτω γιατί πειρώτησε με, ήταν γεμάτος από ανθρώπους που χυμόντουσαν στα μπαγκάκια, το σκεντάει κανάς τότε, που είχαμε λεφτά. Δεν ήταν πρόβλημα οικονομικό. Θυμηθήκαμε την αλληλεγγύη τότε που η αλληλεγγύη έγινε και λίγο εκμετάλλευση κοινωνική. Όχι ότι δεν πρέπει, πρέπει και παραπρέπει να περιθάλειτον τις ανθρώπους και τα λοιπά, αλλά να αρχίσουμε από κάτι πάρα πολύ απλό. Δεν μπορώ να δείχνω αλληλεγγύη ή κοινωνική συνείδηση σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων και εγώ στο σπίτι μου, να είμαι τέρας με τη γυναίκα μου, με το παιδί μου και γενικά με το περιβάλλον μου. Η αλληλεγγύη είναι και μεταξύ των δίπλων μου που δεν με βλέπει κανένας, ο πατέρας αφέντης δηλαδή ή ο δεσπότης σύζυγος με τις τρέλες του. Δεν μπορώ να μου πει τώρα τι είναι αλληλεγγύος με οποιοδήποτε άλλο. Μας δουλεύει. Εάν κατακτήσουμε ένα μεγάλο κομμάτι αυτής της κοινωνικής αλληλεγγύης και αυτής της κοινωνικής συνείδησης που αρχίζει να επεκτείνεται. Αρχίζει από την οικογένειά μου, πηγαίνει στην ευρύτερη οικογένειά μου, πηγαίνει στη γειτονιά μου, πηγαίνει στην πόλη μου, πηγαίνει στη χώρα μου και μεγαλώνει. Δεν είπα όχι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι θα μπορέσω να καταλάβω την κοινωνική αλληλεγγύη του έθνους όταν δεν μπορώ να έχω καταλάβει την κοινωνική αλληλεγγύη της γειτονιάς μου και της πόλης μου. Γι' αυτό θα πρέπει να πω όλοι οι βουλευτές να είναι πρώτο δημάρχη. Καταλαβαίνετε? Όχι, δεν το λέω από σκοπημότητα. Θέλω να πω ότι αυτή η αίσθηση της κοινωνικής συνείδησης δομίται σιγά σιγά. Εάν, λοιπόν, κατακτήσουμε και αυτή την κοινωνική συνείδηση, περνάμε στη πλανητική συνείδηση. Δηλαδή, η πλανητική συνείδηση είναι η κατανοή της σχέσης του ανθρώπου με το πλανητικό περιβάλλον του. Τη γη, δηλαδή, στη δεδομένη περίπτωση. Και η προστασία του ως μέσον επιβίωσής του. Ας σταματήσουμε τα ψέματα. Λέει, είμαι περιβαλλοντολόγος, αγαπάω τη φύση, λέει, και την προστατεύω και τα λοιπάζει σαν χλαμάρες. Ποια φύση, μωρέ, προστατεύεις. Η γη και όλη η φύση γύρω, αν εσύ την καταστρέψεις, θα ξαγενηθεί. Θα ξαγενιούν δάση. Εσύ δεν θα υπάρχει, ο άνθρωπος δεν θα υπάρχει. Η φύση θα ξαγενηθεί από μόνη της. Άρα, όταν έχεις περιβαλλοντική συνείδηση, τον εαυτό σου κοιτάς. Να επιβιώσεις. Άρα, λοιπόν, είναι αναγκαία. Γιατί πρέπει να καταλάβουμε τη σχέση της αλληλοεξάρτησης της φύσης με εμάς. Αυτό σημαίνει να κατακτήσουμε την περιβαλλοντική συνείδηση. Όχι πλέον ως χόμπι, γιατί δεν έχω τι άλλο να κάνω. Δηλαδή, εγώ ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω να προστατεύω την καρέτα-καρέτα, αλλά να προστατεύω τα παιδιά. Ή, ξέρω εγώ, να κλωτσάω τα σκυλιά. Δεν το κατάλαβα αυτό. Αλλά, λοιπόν, όπως καταλαβαίνετε, αυτή η περιβαλλοντική συνείδηση είναι η κατανόηση ότι εξαρτώμε από τη φύση. Και αν την καταστρέψω, θα καταστρέψω εμένα. Γιατί εργαλεία για να καταλάβουμε όλα αυτά τα πράγματα στην απόκτηση συνείδησης είναι η άσκηση στην επιστήμη, τη φιλοσοφία, τη θεολογία, αλλά αυτό να μην ξεχνάμε, και η βιωματική γνώση. Γιατί έχουμε ένα σπίτι πάνω στον Όλυμπο στη Ραψάνη και εγώ πάνω στον Όλυμπο έχω βρει κτινοτρόφους, γελαδάρδες, πρόβατα έχουν εκεί κλπ, που έχουν κοινωνική συνείδηση, η συνείδηση γενικότερα πολύ μεγαλύτερη από αυτή που βρίσκω στο Πανεμιστήμιο. Άρα καταλαβαίνετε ότι δεν πρέπει να υποτιμάμε την βιωματική συνείδηση που δημιουργούν άνθρωποι που δεν έχουν πάει σχολείο. Δηλαδή η συνείδηση δεν είναι ένα προϊόν τίτλων και δεν ξέρω τι άλλο να μην το ονομάσω. Η επιστημονική προσέγγιση και έκφραση της κοινωνικής και πλαντικής συνείδησης είναι αυτό το οποίο μαθαίνουμε τα παιδιά μας στο Πανεμιστήμιο αλλά το μαθαίνουμε και στο Λύκειο και τα λοιπά. Ο νόμος, ο συμπαντικός νόμος της ολικότητας. Σας είπα προηγουμένως ότι όλο το σύμπανια κοχλάζουν οκιανός ενέργειας. Που προσέξτε, από αυτό τον οκιανό ενέργειας, αν τον κόψω σε κομμάτια και θα σας φέρω παράδειγμα. Τα κομμάτια που κόβω το σύμπαν, το καθένα, δεν έχει καμία ιδιότητα από τις ιδιότητες του σύμπαντος στο σύνολό του. Και φέρω ένα παράδειγμα. Έχουμε το αλατάκι, το αλάτι που είναι στο φαϊ μας. Το ρίσουμε στο φαγητό μας και είναι μια χαρά. Για κόφτε το συχλώριο και νάτριο και φάτε το χλώριο και το νάτριο. Είναι δρασικά δηλητήρια. Άρα λοιπόν, όταν διαιρώ κάτι, τα μέρη της διαιρέσης δεν έχουν καμιά ιδιότητα με το συνολικό γεγονός. Αυτός είναι ο νόμος της ολικότητας. Ο νόμος της ολικότητας, μου λέει δηλαδή ότι τα πάντα μέσα στο σύμπαν είναι ένα. Είναι αυτό που λέμε το χρονοχρονικό συνεχές. Ή το ψευδοκενό που λέει η κυβαντική φυσική ή ξέρω εγώ η φυσική του κενού. Είναι ένα. Εάν το κόψω, δεν μπορώ καταρχάς να το κόψω, νομίζω ότι το κόβω μέσω της ψευδέσσης των ιδιωτήτων του κεφάλου μου. Εάν το κόψω όμως, τελώς πάντων, τα κομμάτια αυτά μέσω από τον εγκέφαλό μου έχουν εντελώς διαφορετικές ιδιότητες. Άρα λοιπόν θα πρέπει να καταλάβουμε ότι όλα μέσα στο σύμπαν είναι ένα. Αλλά όταν όλα είναι ένα, εάν κάνω κάτι σε ένα σημείο του σύμπαντος, αυτό που το κάνω μεταδίδεται σε όλο το σύμπαν. Και κάποια στιγμή, τις επόμενες δευτερές στιγμές, δηλαδή, και κάποια στιγμή τις επόμενες δευτερές θα δούμε πώς. Ακαριέα σχεδόν. Άρα λοιπόν θέλω να πω ότι θα πρέπει να καταλάβουμε ότι ό,τι κάνουμε μέσα στη συμπαντική ενότητα επιστρέφει πολλαπλάσια σε εμάς. Παράδειγμα. Χτίζω στο ρέμα και πάνω από το ρέμα τραβάω όλο το δάσος και το ξυρίζω όλο το πυκνό δάσος. Πένανε 10 χρόνια, 20 χρόνια δεν τρέχει τίποτα, 30 χρόνια δεν τρέχει τίποτα. Στα 30 χρόνια βράχει πάρα πολύ, πλημμυρίζει το βουνό, δεν έχει δέντρα, μπαίνει μες στο ρέμα, σκοτώνει όλη την οικογένεια, 30 άτομα της οικογένειας, λέει φταίει ο Θεός. Όχι, είναι συμπαντικός νόμος. Είναι ο νόμος που μαθαίνουμε στα σχολεία μας, ο νόμος δρόμας αντίδρασης. Εδώ μου λένε η πειραματική φυσική, μα ο νόμος δρόμας αντίδρασης, ξέρετε τι είναι αυτό που μαθαίνουμε στο γυμνάσιο, ότι όταν εγώ σπρώξω την πόρτα, η πόρτα ακαριέα σπρώχνει εμένα προς τα πίσω με την ίδια δύναμη, ωραία. Και λέει ακαριέα, στη φυσική δεν υπάρχει ακαριέο. Ακαριέο είναι ο χρόνος τόσο μικρός, ώστε δεν μπορεί να το μετρήσει κανένα όργανο μου. Πάρα πολύ μικρός. Σύγχρονα όργανα δεν μπορούν και τότε λέω είναι ακαριέο. Πώς συγκρίνω αν είναι μικρός ο χρόνος ή όχι, λέω ο άνθρωπος ζει 100 χρόνια, βάζω ένα μέτρον σύγκρισης και λέω ότι αυτό είναι ένα δισεκατομμυριοστό δευτερολίπτου πιο μικρό, δεν μπορώ να το μετρήσω. Σε σχέση με ποιο, ένα χρόνο που έχω στο μυαλό μου. Ωραία. Για να πάρουμε το δάσος που το κόψαμε και χτίσαμε στο ρέμα που μας έπνιξε 20 χρόνια. Ναι, αλλά το μέτρο εδώ είναι η ηλικία του σύμπαντος. Που η ηλικία του σύμπαντος είναι δισεκατομμύρια χρόνια, 12, 12, 12 δισεκατομμύρια χρόνια. Τα 20 χρόνια στα 20 δισεκατομμύρια χρόνια τι είναι? Ούτε δευτερολίπτου, ούτε τίποτα. Δεν υπάρχει αυτό το διάστημα. Άρα καταλαβαίνετε είναι ίδιος νόμος. Έτσι, σε άλλη κλίμακα. Άρα λοιπόν πρέπει να ξέρουμε και μας το διδάσκει πλέον η φυσική, ότι ό,τι κάνουμε το εσπράζουμε πολλαπλάση από κάθε γωνιά της σύμπαντικής ενότητας. Αυτό δεν θέλουμε να το ξέρουμε. Λέμε όμως τώρα εδώ πέρα ότι εντάξει πήραμε τις πληροφορίες αυτές. Όταν βρισκόμαστε στη λήθη της άγνοιας, η αλήθεια ξεπέναγε τη λήθη, άρα και την άνοια. Πρώτα είμαστε, ο άνθρωπος ήταν άννος, δεν είχε νου, ζούσε στην άγνοια. Ενώ όταν μάθει πράγματα ξεπερνά την άνοια και βρίσκεται σε μια περίοδο μετ-άννοιας, μετά την άνοια. Άρα λοιπόν ας ξεντήσουμε κάποιες λέξεις από μεταφυσικά, θεολογικά και οτιδήποτε άλλα θέματα. Άρα η μετάνοια είναι να έχω καταλάβει μέσω της αλήθειας τα περιοδοτικά γεγονότα να τα έχω καταλάβει και να βρίσκομαι μετά την άνοια. Δεν είμαι πλέον άννος, έχω καταλάβει. Άρα λοιπόν η μετάνοια είναι μια κατάσταση που δεν χρειάζεται ούτε να δίνω προσφορές, ούτε να πέφτω στα πατώματα λόγω μετάνοιας και να κάνω όλα τα περίεργα πράγματα που ζητάει μια κοινωνική δομή για τους λόγους μετάνοιας. Τελείωσε το θέμα, κατάλαβα, τελείωσε, πέρασα στην περίοδο της μετάνοιας χωρίς όλα αυτά τα εκστρεμιστικά που μου ζητάνε στη μετάνοια. Όταν βρεθώ στον δρόμο της μετάνοιας, ας που έχω ξεπεράσει αυτά τα φιλοσοφικά, τα θεολογικά και τα λοιπά της μετάνοιας, είναι ανθρώπινη κατάσταση, τότε έχω δύο δρόμους να ακολουθήσω. Διαλέγω, ή το δρόμο της απλής εμπειρίας, ή το δρόμο της εσωτερικής αναμόρφωσης. Ας δούμε το δρόμο της απλής εμπειρίας, θα το πω με λίγα λόγια. Ωραία, έχω ξεπεράσει την άνοια, γνωρίζω. Εφαρμόζω αυτά, για να μην τα επαναλάβω ή να κάνω κάτι άλλο, ώστε να είναι εντελώς διαφορετικό το δρόμο που είχα στην άνοια. Όχι πάντα. Αν λοιπόν εγώ είμαι μέσα στην μετάνοια, μετά την άνοια δηλαδή, και δεν χρησιμοποιήσω, αλλά συνεχίζω να κάνω τα προηγούμενα πράγματα, τότε δεν μπορώ να πω ότι έχω αλλάξει, απλώς μπορώ να πω ότι είμαι εμπειρός. Γιατί? Γιατί η αλήθεια, και μάλιστα η τομική αλήθεια που είπα, με ξεβολεύει πολλές φορές. Ξέρω ότι αυτό που κάνω δεν είναι σωστό, αλλά αφού ξεβολεύομαι, κάνω ότι δεν καταλαβαίνω. Είναι αυτό που λέω λοιπόν εγώ ότι ο μεγαλύτερος εχθρός ελευθερίας και της πνευματικός ανθρώπου, είναι ο βολεμένος σκλάβος. Ξέρω πάρα πολλούς ανθρώπους που δεν βρίσκονται στην άνοια, γνωρίζουν και είναι παλιά άνθρωποι. Είναι εμπειροί όμως. Ποιος σας είπε ότι ο παλιά άνθρωπος δεν είναι εμπειρός? Δεν θα έπρεπε να το αναλύσω, το ξέρετε από πρώτου χέρι. Άρα λοιπόν, εάν γνωρίζομαι, αλλά δεν αλλάζω τον τρόπο σκέψης και ζωής μου, εάν δω ότι βρίσκομαι έξω από την άνοια και έχω κατανοήσει αυτήν που λέμε την ατομική συνείδηση, την έχω αποκτήσει την κοινωνική συνείδηση, τότε αλλάζω τρόπο ζωής και βρίσκομαι στο δρόμο αυτό που λέμε της εσωτερικής αναμόρφωσης. Όταν βρίσκομαι στο δρόμο της εσωτερικής αναμόρφωσης, για να δούμε μια άλλη λέξη που μας ταλανίζει, την εκμεταλλεύονται μύργοι όσοι, για να υποτάξουν τον άνθρωπο και την ευθερία του, είναι η έννοια της συγγνώμης. Τι πάνω να πει συγγνώμη, είναι συν και γνώμη. Δηλαδή πάω σε αυτόν που μάλλωνα προηγουμένου και του λέω συγγνώμη, δηλαδή του λέω τι, πριν μάλλωναμε γιατί είχαμε διαφορετική γνώμη, συν γνώμη, τώρα έρχομαι και σου αποκαλύπτω, αυτό είναι και μια άσκηση ενάντια στον εγωισμό, ότι ξέρεις τώρα φίλε μου, έχουμε την ίδια γνώμη. Δηλαδή έκανα λάδος προηγουμένως σε αυτό που έλεγα και τώρα έχουμε την ίδια γνώμη, αυτή είναι η συγγνώμη. Έχω το κουράγιο να πω στο διπλανό μου που μάλλωνα ότι εσύ είχες δίκιο και εγώ δεν είχα και τώρα όμως έχουμε την ίδια γνώμη, συν γνώμη. Και πάλι τι συγγνώμη, τι λες, δεν πέφτεις στα πατώματα να κάνεις προσφορές για συγγνώμη και τέτοια πράγματα και μήπως άλλα διάφορα. Είναι μια ανθρώπινη κατάσταση που έμαθα περισσότερα πράγματα, συνειδητοποίησα ότι αυτό που έλεγα πριν δεν είναι έτσι και είναι διαφορετικά, γιατί έχω περισσότερες πληροφορίες και σου λέω ότι φίλε μου έχεις δίκιο και εσύ γιατί τώρα έμαθα και άλλα πράγματα. Αλλά λοιπόν η μοιάσκη συνάνδια στον εγωισμό. Όταν ζητάμε συγγνώμη που λέμε, μάλλον εκφράζουμε τη συγγνώμη μας και όχι τη ζητάμε, ζητάμε συγχώρεση, άλλη ξεπερασμένη και εκμεταλλευόμενη λέξη από πολλούς. Τι είναι η συγχώρεση? Συν και χώρο. Του λες δηλαδή τώρα που έχουμε την ίδια γνώμη, πριν που δεν είχαμε την ίδια γνώμη είμαστε διερεμένοι. Εσείς στο χώρος και εγώ στο δικό μου χώρο, είμαστε αντίπαλοι. Τώρα που έχουμε την ίδια γνώμη, συγγνώμη, σου ζητάω συγχώρεση. Δηλαδή να χωρέσουμε στον ίδιο χώρο. Δηλαδή να συνηπάρξουμε. Δεν χρειάζεται να είμαι εγώ σε ένα χώρο και σε ένα διαφορετικό. Άρα λοιπόν ζητάμε συγχώρεση, να χωρέσουμε στον ίδιο χώρο. Δεν μπορούμε πάλι σαπατόματα. Ούτε θα αρχίσουμε να δούμε προσφορές, ξέρω εγώ και να κάνουμε, δεν ξέρω τι, ή να μας συγχωρέσει ο άλλος, τι να συγχωρέσει. Ήτε το θέλεις όλοι, αφού έχουμε την διάποψη, είτε ότι σου αρέσει ή όχι, συγχωρούμε. Είμαι στον ίδιο χώρο. Ήτε δεν θέλεις εσύ, είτε έχεις. Άρα λοιπόν, όπως καταλαβαίνετε, αυτός ο δρόμος του Homo Sapiens, που θα πρέπει να κατακτήσουμε και να μην δρέχουμε μόνο στο Homo Universalis, αν δεν έχουμε κατακτήσει πολύ δύσκολα, με κόπο μεγάλο αυτή τη συνείδηση, αρχίζει από την αλήθεια, να αποκαλύψω, δηλαδή, το παρελθόν, ενθυμούμαι δηλαδή, είναι η μετάνοια, δηλαδή γνωρίζω πλέον, ζητάμε συγγνώμη, δηλαδή κάνουμε δήλωση ότι αλλάξαμε τη γνώμη και έχουμε την ίδια γνώμη και ζητάμε συγχώρεση που είναι έτη συμπερίληψη στον ίδιο χώρο. Αυτή είναι η διαδρομή του ανθρώπου. Στόχος της ασυνθετικής αναμόρφωσης είναι πνευματικότητα. Τι είναι αυτή η πνευματικότητα, γιατί σε όποια συνέδρια, ημερίδες που έχω πάει, είναι άνθρωποι 50, 100, 200 άνθρωποι που ξέρουν το θέμα και άμα το πιστεύουν πνευματικότητα, ο καθένας δίνει ένα διαφορετικό ορισμό, όπως και η συνείδηση δίνει ένα διαφορετικό ορισμό. Απόψη μου είναι ότι έχουμε δύο είδη αυτό που λέμε πνευματικότητας, τη συνδυσιακή πνευματικότητα και τη συμπαντική πνευματικότητα. Ποια είναι η συνδυσιακή πνευματικότητα, για εμείς σας καθυστερώ, είναι να αποκτήσουμε συνείδηση και να τη χρησιμοποιήσουμε για αλλαγή τρόπος ζωής. Με βάση των Homo sapiens, με βάση αυτών που έχουμε στο σκληρό δίσκο μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δεν έχει σημασία η γενική θεωριασκετικότητα, συγκυβαντικές φυσικές, πληθορισμοί, μη ευκλήδες, γεωμετρές, μέχρι εκεί, να αποκτήσουμε, δηλαδή, τη συνείδηση του Homo sapiens. Αν δεν την κατακτήσουμε αυτή, ας ξεχάσουμε τώρα τις Homo universalis και όλα αυτά τα πράγματα. Άρα, λοιπόν, ο δρόμος που λέω της εσωτερικής αναμόρφωσης είναι ο κύριος φορέας της ανθρώπινης συνδυσιακής πνευματικότητας. Είμαστε σοφοί πλέον σε ένα μέτρο μεγάλο. Και η πνευματικότητα, όμως, και έχω διαφορετική άποψη από τους φίλους, τους οποίους σεύω και με εκτιμώ, δεν είναι μια στατική κατάσταση. Λέω, αυτό είναι πνευματικός άνθρωπος, πνευματικότητα. Την έχει κατακτήσει την πνευματικότητα. Την έχεις κατακτήσει. Όσο περισσότερο κατανοείς πράγματα και αποκτάς γνώσεις, η πνευματικότητά σου διευρύνεται. Μέχρι πότε αποκτάς γνώσεις, μέχρι την τελευταία στιγμή σου. Πάντα. Αλλά δεν μπορεί να είναι ούτε αυτή, ούτε η συνείδηση, δογματικά σταθερές καταστάσεις. Ο δρόμος της συμπαντικής πνευματικότητας είναι αυτό που λέω, το δρόμο του Homo Universalis. Το συζητάω απλώς για να το ξέρουμε, γιατί πάρα πολλές φορές θα μ' ακούσετε να μιλάω για αυτό, το δρόμο του Homo Universalis, σε επιστημονικό επίπεδο, αναλύοντας θέσεις της κβατικής φυσικής, του πληθορισμού, της γενικής θεωρίας σχετικώντας, σε στοαπλοϊκά μη ευκλήδες γεωμετρίες, στοαπολογίες, αυτά που λέω για μαθηματικά, για όλα αυτά τα περίεργα πράγματα που φαίνονται. Αυτά είναι τα εργαλεία, τα καινούργια, που επεκτείνουν τις γνώσεις της φύσης, που ξέραμε από την κλασική νευτόνια φυσική, από την ευκλήδα γεωμετρία, τις επεκτείνουν, άρα επεκτείνουν κατά κάποιο τρόπο και όλα αυτά που είπαμε πριν. Δηλαδή, η κοινωνική συνείδηση πλέον επεκτείνεται πέραν αυτήν την συνείδηση κοινωνικής που είχαμε ως Homo sapiens. Η ατομική συνείδηση, η πλαντική συνείδηση, κατανοούμε περισσότερα πράγματα και τα εκφράζουμε με ένα διαφορετικό τρόπο. Άρα λοιπόν, αυτό που λέω, ο δρόμος του Homo universalis επεξεργάζεται ό,τι ήδη έχουμε μάθει σε υψηλότερο επίπεδο, μέσω της επέκτασης των φυσικών νόμων που ήδη ξέρουμε. Ο δρόμος αυτός αποτελεί για τον άνθρωπο ένα υψηλότερο επίπεδο παιδείας και όχι μόνο εκπαίδευσης. Του λογισμικού και όχι να γεμίσω το σκληρό δίσκο πια. Ο δρόμος αυτός είναι μια πόρτα από το αισθητό, αλλά μη υπάρχουν. Το αισθητό είναι εικόνες. Η σύγχρονη φυσική και αυτός ο δρόμος ο επιστημονικός με ό,τι συνεπάγεται σε κοινωνικό και θεολογικό επίπεδο, είναι μια πόρτα που μας βάζει στο μη αισθητό, αλλά αποδεικτικά και πειραματικά υπάρχουν. Δηλαδή αντί να μου λέει να κρίνω τον συνάνθρωπό μου μόνο από τη μορφή του στον καθρέφτη, θα πρέπει πλήρως και όχι μόνο φιλοσοφικά να έχω αντιληφθεί τις ιδιότητές του πέραν του καθρέφτη. Δηλαδή αντί να βλέπω την εικόνα, να βλέπω το γεγονός που καθρεφτίζεται στην εικόνα. Τότε έχω κατανοήσει την πραγματική φύση του σύμπαντος, αλλά έχω κατανοήσει, βλέπεις σε κοινωνικό επίπεδο, τη φύση του ίδιου του ανθρώπου. Γιατί αν ο άνθρωπος είναι τωρές, είναι μόνο εικόνα, θάνατος και πόνος τον φυλακίζουν. Φυλακίζεις το ωραίο στην εικόνα του. Φοβάσαι για αυτή την εικόνα. Άρα είσαι χειραγωγούνανος. Αυτοί οι οποίοι είναι του στεφανώνουμε σαν ήρωες είναι γιατί γνώρισαν την πνευματική τους ελευθερία και δεν σταμάτησαν στην εικόνα μόνο που έπασχε. Θα πρέπει να φτάσουμε εκεί πέρα βέβαια και δεν είναι εύκολο και δεν είναι κάτι το οποίο υπενίσομαι. Άρα λοιπόν εργαλεία αυτού του καινούργιου δρόμου, της επέκτασης της ήδη υπάρχουσας γνώσης, της συνείδησης και της πνευματικότητας είναι η τεχνολογία και η φιλοσοφία που αποραίει από την καινούργια επιστημονική γνώση. Εμείς θεώνουμε τους υπολογιστές και τα μηχανάκια που έχουμε τα τηλέφωνα. Καλά κάνουν. Αλλά δεν ξέρουμε τώρα ότι μεγάλες δυνάμεις κυκλοφορούν τους κουβατικούς υπολογιστές. Δηλαδή σε 10 χρόνια μέσα τα εγγόνια μας σε 15 θα έχουν κουβατικό υπολογιστή στο γραφείο τους. Μια κοινωνία όμως που τους αναφέρω για κουβατικούς υπολογιστές και μου λένε ότι είμαι μυθωμανής και ότι έχω τρελαθεί, τη στιγμή που τους εξηγώ ποια πανεπιστήμια έχουν και να ανοίξουν τα site ο Πανεπιστημίου να διαβάσουν για τους κουβατικούς υπολογιστές και δεν θέλουν καν να το ακούσουν, φοβόνται. Μια κοινωνία λοιπόν που δεν κατανοεί τη νέα τεχνολογία, που υπάρχει νέα τεχνολογία, για να μην μιλήσω για άλλες τεχνολογίες ενέργειας και τα λοιπά, δεν νομίζω ότι είναι έτοιμη να προχωρήσει στον δρόμο του Homo Universalis ή τουλάχιστον οι άνθρωποι εκείνοι που δεν κατανοούν αυτά τα πράγματα θα πρέπει να εκπαιδευτούν ακόμα πάρα πολύ για να περάσουν σε αυτόν τον δρόμο του Homo Universalis. Σε αυτόν τον Homo, την πνευματικότητα του Homo Universalis, έχουμε μια συμπαντική αγάπη. Μιλήσαμε πριν στο Homo Sapiens για αγάπη, να μιλήσουμε ειλικρινά. Η αγάπη του Homo Sapiens συναρτάται με την ανάγκη. Αγαπάμε κάποιον που τον έχουμε ανάγκη. Για πέστε μου όλοι σας εδώ, πόσες φορές έχετε ερωτευθεί και έχετε πατώματι ότι αγαπάτε. Πόσες φορές? Έχετε ξεχάσει. Μετά από λίγο αγαπάτε κάποιον άλλον. Δεν μιλάω για όλους, αλλά το ξέρετε τα παραδείγματα αυτά. Αγαπάμε τη μάνα μας τον πατέρα μας, έτσι, όταν είμαστε παιδιά, κρεμόμαστε από πίσω του, τρελνόμαστε. Μάνα, πατέρας, τα λοιπά. Τους έχουμε ανάγκη. Παρά πολύ όμως από εμάς, όταν μεγαλώσαν, έχει το γυροκομείο. Δεν είπα εγώ, καταλαβαίνετε την αναγκαιότητα, αλλά λέω ότι όταν η ανάγκη είναι μεγάλη, τότε εκφράζεται και μ' άλλο τρόπο που το λέμε αγάπη. Όταν λοιπόν καταλάβουμε την αγάπη ως συμπαντικό νόμο, πάβει να είναι η αγάπη της ανάγκης. Και είναι ένα συμπαντικός νόμος που αν δεν τον υπηρετήσεις, θα έχεις προβλήματα στην δική σου υπάρξη. Άρα δεν είναι θέμα τι θα πει η κοινωνία, αν δεν αγαπάς, αν δεν έχεις συνείδηση κλπ. Είναι ότι εσύ θα πάθεις μελλοντικά σε ανταπόκριση αυτού που δίνεις. Άρα λοιπόν η συμπαντική αγάπη όταν είναι νόμος, επιβάλλεται με έναν άλλο τρόπο από αυτό της πρόσκαιρης ανθρώπινης ανάγκης του ΡΕΣ. Βλέπετε ότι σε αυτό το Homo Universalis έχουμε τον διοδρόμο. Έχουμε τη συμπαντική αλήθεια, πάλι την αλήθεια, σε ένα άλλο επίπεδο που γνωρίζουμε πολύ περισσότερα πράγματα, τη συμπαντική μετάνοια, δηλαδή οι έννοιες οι οποίες συγκροτούν την ατελή έννοια της συνδυτότητας του Homo Sapiens, μετά σχηματίζονται με βάση της νέας αλήθειας, της νέας γνώσης, σε συμπαντική συνειδητότητα. Αυτό είναι και το πολύ δύσκολο. Η συμπαντική συνειδητότητα κάποιες φορές, για να πω και αυτές τις δύο διαφάνες που με πιέζουνε μερικά χρόνια τώρα και δεν μιλάω για αυτό, κάποια στιγμή, όταν φτάσουμε εκεί και κατακτήσουμε ένα μεγάλο μέρος αυτό του Homo Universalis, οδηγεί σε έναν ανοίγαινα δρόμο που λέμε το δρόμο του αναχωρητή. Έτσι, η απόκτηση της συμπαντικής συνειδητότητας είναι η αρχή του δρόμου, ενός καινούργιου δρόμου που λέγεται ο δρόμος του αναχωρητή. Και τι κάνει ο δρόμος του αναχωρητή, υποδηγεί η επιθυμία του αναχωρητή δεν να καταλάβει τι είναι το σύμπαν και οι νόμοι του, αλλά να γίνει το σύμπαν. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την υπομονή σας. Να προσθέσω κάτι που δεν ήθελα να το πω, αφού τελείωσε. Ο αναχωρητής θέλει να γίνει Άγιος. Ο αναχωρητής θέλει να γίνει Άγιος. Ο αναχωρητής θέλει να γίνει Άγιος. Ο αναχωρητής θέλει να γίνει Άγιος. Ο αναχωρητής θέλει να γίνει Άγιος. Για να δούμε τι είναι το Άγιος, για να μην το κατυπηλεύονται την έννοια του Αγίου, κύκλει. Η λέξη είναι Α και Γέος. Η Γέα, την ξέρετε την Γέα, έτσι. Δηλαδή η Γέα, κατά τους αρχαίους λόγους, στην αρχαία ελληνική γραμματεία, δεν ομαθούν τη Γη του πλανήτη, αλλά την Ήλη. Η Γη που λέμε, η Γη που σπέρνουμε. Η Γέα, η Γη που σπέρνουμε, δεν είναι ο πλανήτης. Άρα λοιπόν αυτός που είναι Αγιέος, δεν έχει καμία σχέση με την Ήλη. Έχει εξαηλωθεί. Άρα η αγιωσύνη, δεν είναι προνόμιο μόνο ρασοφορούντον. Γιατί μπορεί να φτάσει στη συνειδητοποίηση τότε, της φύσης σου αυτής, έξω από την Ήλη του Ρες και να είσαι κοσμοκαλόγυρος. Έχουμε τέτοιους. Δηλαδή δεν μπορούμε το καζατζάκι να τον αφορήσουμε, γιατί υπήρξε Άγιος στον βίον και στην ενόραση. Όπως και ο Ποπαδιαμάντης, ήταν κοσμοκαλόγυρος, φορούσε και ράσο. Άρα ο καθένας διεκδικεί την αγιότητα μέσα του Άγιεου. Άρα ο δρόμος του Άγιεου, του Homo Universalis, ανήκησε όλους μας. Καταλάβατε, μελλοντικά και σε γενές των γενεών, με την έννοια του ανθρώπου, κατά κάποιον τρόπο. Και πάλι, να είστε καλά και ευχαριστώ πάρα πολύ. |
