| Διάλεξη 9: Το ερώτημα εδώ είναι, για ποιον λόγο ασχολούμαστε με κάτι, ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο ασχολούμαστε με κάτι. Η Ιωάννα λέει, γιατί έχουμε πολλή ενέργεια και θέλουμε αυτήν να τη βγάλουμε. Είναι και αυτό μια θεωρία. Γιατί μας γεγονίζει και μας κάνει να νιώθουμε όμορφα. Για να κάνω μαζί σας μάθημα, όσο και αν νομίζετε ότι κάποιοι γελάτε και το κοροϊδεύετε, το εννοώ αυτό. Μου αρέσει να κάνω μάθημα. Τι είναι αυτό? Αυτό το πράγμα πως συνηθίζουμε να το λέμε όταν κάνεις κάτι και αυτό που κάνεις σου αρέσει και αν λύσεις χαρά από αυτό. Αυτό το πράγμα από χόμπι, οι ψυχολόγοι πως συνηθίζουν να το λένε. Θα ήθελα να σηκώνετε το χέρι. Πως λέμε όταν κάποιος ασχολείται με κάτι που του αρέσει, οι ψυχολόγοι τι λένε, τι σωή παρακίνηση είναι αυτή. Πως την ονομάζουμε. Θα ήθελα να σηκώνεις το χέρι σου Νίκο, ναι. Τον ονομάσου. Ψωή. Σχόλη. Οι ψυχολόγοι χρησιμοποιούν μια άλλη λέξη. Ποια είναι αυτή. Νίκο. Πώς. Ψυχοκινητική. Ψυχοκινητική θα μιλήσουμε την επόμενη εβδομάδα και φροντίστε να είστε εδώ. Θα σας βοηθήσει πάρα πολύ ιδιαίτερα για αυτούς οι οποίοι έχουν παιδιά στα οποία δεν αρέσει ο ανταγωνισμός. Γιατί μέχρι τώρα μιλήσαμε για τη διαβίωση για υγεία, σήμερα θα πούμε για εσωτερική παρακίνηση και για τη δασκαλία αθλοπαιδιών. Άρα λοιπόν, όταν κάποιος ασχολείται με κάτι από το οποίο αντλεί ευχαρίστηση, τότε αυτό το ονομάζουμε εσωτερική παρακίνηση. Ασχολούμε με κάτι το οποίο μου αρέσει, άρα αυτό είναι εσωτερική παρακίνηση. Η συμμετοχή λοιπόν σε αθλητικές δραστηριότητες μπορεί να είναι είτε εσωτερική είτε εξωτερική το κίνητρο. Δηλαδή, εγώ μπορεί να παίζω ποδόσφαιρο γιατί μου αρέσει, κάποιος άλλος μπορεί να παίζει ποδόσφαιρο γιατί παίζουν οι φίλοι του. Ειδιάτερα σε πολλά παιδιά θα το δείτε αυτό, ότι συμμετέχουν στα παιχνίδια όχι τόσο γιατί τους αρέσει το ποδόσφαιρο, αλλά αφού είναι οι φίλοι του και αυτή η ανάγκη για κοινωνική επαφή που είναι πολύ ισχυρή, τους κάνει να παίζουν και αυτοί ποδόσφαιρο. Εδώ τώρα, όταν κάποιος λέει ότι εγώ αντλώ ευχαρίστηση από μία αθλητική δραστηριότητα, από τι πράγμα αντλεί ευχαρίστηση, τι είναι αυτό που τον γεμίζει χαρά. Ξέρετε είναι πραγματικά πολύ απλά πράγματα αυτά που λέμε, όμως κάποιοι καθίσανε και τα γράψανε και γίνανε διάσημοι. Θα δείτε ότι δύο θεωρείς που θα σας δείξω εδώ σήμερα, αυτοί οι άνθρωποι αυτούς τους καλούμε στα συνέδρια για να μας πούνε αυτά τα οποία πιστεύω ότι και εσείς μπορείτε να τα βγάλετε μόνοι σας και όχι μόνο αυτό θα διαπιστώσετε ότι έχουν πολλές ατέλειες. Όταν λοιπόν κάποιος ασχολείται με μία δραστηριότητα που του αρέσει, τι είναι αυτό που συνήθως του αρέσει σε μία αθλητική δραστηριότητα. Το όνομά σου? Βασίλη. Βασίλη. Νάνη Κάρι. Ένα λοιπόν είναι η έξαψη, το όμορφο το συνέστημα της Νίκης. Ο Βασίλης λέει εγώ συμμετέχω στον αθλητισμό γιατί μου αρέσει η Νίκη. Νίκο. Τη συνεχής προσπάθεια για να βελτιώνεται συνεχώς. Διαρκώς να βελτιώνεται, δηλαδή να καταφέρνω κάτι. Τι σημαίνει αυτό. Σήμερα έκανα άλμα δύο μέτρα, την επόμενη μέρα έκανα άλμα δύο-πέντε. Αυτό το ότι κατάφερα να φτάσω το στόχο μου, αυτό το κατάφερα σε γεμίζει χαρά. Τι άλλο έχουμε έτσι στον αθλητισμό που μας κάνει να τον κυνηγάμε και δεν έχει σχέση με ανταγωνισμό με τους άλλους. Πολλά και τα βλέπουμε και είναι κάποια σύγχρονα δραστηριότητες και λέμε, μα γιατί το κάνει αυτός θα κρεμοτσακιστεί. Τι είναι αυτό λοιπόν. Τι νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι. Πείσαι αυτό Βασίλη. Επιβράβευση και αναγνώριση από τους άλλους. Είναι σημαντικό η επιβράβευση και αναγνώριση από τους άλλους, όμως πολλοί δεν το κάνουν για τους άλλους, το κάνουν, τι είναι αυτό που νιώθουμε όταν κάνουμε κάτι ριψοκίνδυνο. Μας κάνει να νιώθουμε αυτός εδώ για παράδειγμα, όταν κάνεις κάτι τέτοιο. Όταν μπαίνουμε στο Luna Park, για παράδειγμα σε εκείνο εκεί που κατεβαίνει έτσι απότομα και λέμε, όποτε να το ξανακάνω και μετά το ξανακάνουμε. Είναι αυτή η αίσθηση της διέγερσης που νιώθουμε. Ο αθλητισμός λοιπόν προσφέρει αυτήν την αίσθηση της διέγερσης. Άρα λοιπόν αυτός με βάσει τη θεωρία τώρα, αυτού του συγκεκριμένου τύπου, που λέει ότι όταν κάποιος ασχολείται εσωτερικά παρακινημένος με μία δραστηριότητα, αυτό το κάνει γιατί νιώθει όμορφα. Όταν μαθαίνει κάτι είναι κίνητρα μάθησης. Α, εγώ σήμερα έμαθα τι είναι εσωτερική και τι είναι εξωτερική παρακίνηση. Σήμερα έμαθα πως να κάνω στο Photoshop ωραίες καμπύλες. Κίνητρα εκείρωσης στόχου. Εγώ έθεσα σαν στόχο να πάω να τρέξω μαραθώνιο. Θα δείτε ότι πάρα πολλοί κόσμος δεν τρέχει για παράδειγμα μαραθώνιο ή στα έξι χιλιόμετρα και βάζει σαν στόχο αυτό εδώ και το βλέπεις ότι είναι έτοιμος να λιποθυμίσει. Κάνει κακό στην υγεία του, όμως συνεχίζει γιατί έχει βάλει αυτόν τον στόχο. Και όταν το πετυχαίνει αυτό το στόχο και είναι έτσι και η γιατρία από πάνω του αυτός είναι ευτυχισμένος. Άρα αυτό εννοώ με κίνητρα εκπλήρωσης στόχου και κίνητρα βίωσης διέγευσης. Ο τρίτος μεγάλος παράγοντας είναι αυτό το όμορφο συνέστημα που νιώθουμε όταν κάνουμε κάτι το οποίο μας κάνει να νιώθουμε τον κίνδυνο, την πρόκληση και ότι αυτό το συνέστημα θα το περιγράψουμε στην πορεία πως είναι. Είναι αυτό που μας κάνει, μας εθιζόμαστε σε αυτό και θέλουμε να το ξανακάνουμε. Θα δείτε τα μικρά τα παιδάκια κάνεις, ξέρω εγώ, τρομάζει και μετά σου λέει ξανακάνε μου, ξανακάνε μου. Αυτό το όμορφο. Μπορεί να κλάψει αλλά τα περισσότερα στη συνέχεια το θυμούνται αυτό και τους αρέσει ενώ είναι τρομερό, γιατί μπαίνουν μέσα όλοι να πάρουν εκεί που μας τρομάζουν. Ότι θέλουμε να νιώσουμε αυτό το αίσθημα. Άρα λοιπόν εξωτερική παρακίνηση, εξωτερική είπαμε ποια είναι, επειδή θέλουμε να νιώσουμε αυτήν την χαρά όταν πετυχαίνουμε τον στόχο μας, τη χαρά όταν μαθαίνουμε κάτι, δηλαδή είναι τα συναισθήματα που έχουμε στο μυαλό μας και γι' αυτό ασχολούμαστε με μία δραστηριότητα, όταν όμως ασχολούμαστε με μία δραστηριότητα η οποία δεν μας αρέσει, παρ' όλα αυτά την κάνουμε. Για ποιον λόγο την κάνουμε αυτή τη δραστηριότητα την οποία δεν μας αρέσει και τώρα εδώ πάλι ο τύπος ένας άλλος τέλος πάντων κάτσε και έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο με αυτό. Και οι ψυχολόγοι από πάνω μας, ο κύριος της Ορμπαντζούδης, έχουν κάνει πάρα πολλές έρευνες πάνω σε αυτό εδώ και θα δείτε ότι μπορείτε εσείς να βγάλετε τους λόγους οι ίδιοι, δεν χρειάζεται, λίγο να φιλοσοφήσετε. Τι βάζεις με το όνομά σου? Τάσο. Ναι, κανείς δεν έχει κάποιο άλλο στόχο. Μπράβο, το χρησιμοποιώ ως μέσον για να πετύχω έναν άλλο στόχο. Άλλος, Βασίλη. Μας επηρεάζουν πολύ οι δονείς μας, ο κύριος μας. Πολύ ωραίο, το κάνουμε γιατί αν δεν το κάνουμε θα νιώσουμε ενοχές, θα νιώσουμε τύψεις. Και χωρίς να σε βάλουν οι άλλοι, να σου πω για παράδειγμα, αρρωσταίνει ένα αγαπημένο σου πρόσωπο και είναι στο νοσοκομείο. Δεν σου αρέσει η δραστηριότητα αυτή το να πας εκεί, όπως συνηθίζεται εδώ στα ελληνικά νοσοκομεία και να καθίσεις δίπλα του το βράδυ για να τον βοηθήσεις. Όμως το κάνεις. Και το κάνεις με μεγάλη χαρά, θα έλεγα, ότι θέλεις να το κάνεις. Ενώ δεν σου αρέσει, θέλεις να το κάνεις αυτό το πράγμα. Αυτό θεωρείται εσωτερήκευση λέγεται. Όλοι οι άνθρωποι, στην αρχή, για να πάρουμε τι λέει έτσι με τη σειρά, λέει αυτός. Το τελείως εξωτερικό, γιατί υπάρχουν διάφορα στάδια εξωτερικής παρακίνησης, το ακραίο εξωτερικό είναι να κάνω κάτι για να κερδίσω κάτι άλλο. Ασχολούμαι, έρχεστε εδώ πέρα και μου χαμογελάτε, γιατί θέλετε να σας βάλω μεγάλο βαθμό. Δεν σας αρέσει το μάθημά μου. Ένα είναι αυτό εδώ. Περιμένω λοιπόν εξωτερική αμοιβή, κάτι που είναι έξω από αυτό. Και αυτός που έβγαλε τη θεωρία λέει, εντάξει υπάρχει αυτή η εξωτερική παρακίνηση, υπάρχουν όμως και άλλοι λόγοι. Όπως εδώ, που είπε ο Βασίλης το είπε αυτό, ότι αν δεν το κάνω έχω εσωτερική πίεση, το κάνω, γιατί αν δεν το κάνω θα νιώσω ενοχές. Ακόμη είναι με πάλι εξωτερική παρακίνηση και αυτό εδώ, το αποτέλεσμα θεωρείται σημαντικό για την επίτεξη των στόχων του. Δηλαδή, εγώ είμαι μη μπασκετμπολίστας, μου αρέσει το μπάσκετ, όμως έμαθα ότι πρέπει να κάνω αλτική δύναμη, να κάνω αλτική ικανότητα, να βελτιώσω παρά το γεγονός ότι δεν μου αρέσουν αυτές οι ασκήσεις, γιατί αυτό θα με βοηθήσει να γίνω καρύτερος αθλητής. Δεν προσπαθείς να πάρεις εξωτερική αμμυδή κάτι έξω τελείως από αυτό, αλλά προσπαθείς εδώ πέρα με μέσο αυτό εδώ να πετύχεις τους δικούς σου στόχους. Δεν σου το λέει κανένας, δεν το κάνεις μόνο και μόνο επειδή σου το λέει ο προπονητής σου, αλλά είσαι και εσύ πεπισμένος. Παρ' όλα αυτά δεν σου αρέσουν, είδατε τι έκανε, έκανε λεπτές αποχρώσεις της εξωτερικής παρακίνησης και στο τέλος έρχεται αυτό εδώ, το άνθρωπο επιδεικνύει μια συμπεριφορά γιατί ταιριάζει με τις αξίες του. Δηλαδή αυτό που ανέφερα πριν με το νοσοκομείο ενώ δεν μου αρέσει το κάνω γιατί είναι μέσα στις αξίες μου, ότι είναι το αγαπημένο μου πρόσωπο και ναι θα πάω να το βοηθήσω παρά το γεγονός που δεν μου αρέσει αυτή η δραστηριότητα. Άρα λοιπόν αυτός είπε ότι υπάρχουν διάφορα επίπεδα εξωτερικής παρακίνησης και δεν υπάρχει μόνο μία εξωτερική παρακίνηση. Γιατί είναι όλο αυτό εδώ σημαντικό, γιατί οι άνθρωποι πάρα πολλές φορές στη ζωή μας αναγκαζόμαστε να κάνουμε πράγματα τα οποία δεν μας αρέσουν ή τα κάνουμε για τα χρήματα πολλές φορές γιατί η δουλειά λέει ναι μεν δεν μου αρέσει αυτή η δουλειά αλλά την κάνω γιατί θα κερδίσω χρήματα. Εάν κάποιος συνεχίσει με αυτόν τον τρόπο να μην αγαπάει τη δουλειά του και να το κάνει μόνο για τα χρήματα τότε αυτός κάποια στιγμή θα αρρωστήσει. Δεν υπάρχει περίκτοση. Υπάρχουν σκεφτείτε πάρα πολλές σχέσεις όπου βλέπεις την άλλη εντάξει έχει ξεμείνει λες θα τα πάω να τα φτιάξω μαζί της, υπάρχει πίεση να παντρευτώ και στο τέλος παντρεύεις μαζί της, παντρεύεσαι γιατί έχει υπερουσία κτλ. Εάν συνεχίσεις να έχεις αυτή την αντίληψη μέσα στο μυαλό σου τότε θα αρρωστείς ψυχολογικά. Οι άνθρωποι όμως έχουμε την τάση αυτό το οποίο δεν μας αρέσει να το εσωτερικεύουμε και να το κάνουμε τελικά να μας αρέσει. Αυτό να το έχετε πάντα στο μυαλό σας. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε την τάση αυτό το οποίο κάνουμε και δεν μας αρέσει με το πέρασμα του χρόνου είναι μια ικανότητα των ανθρώπων να το κάνουμε να μας αρέσει. Κάποιοι το λένε συνήθεια κάποιοι το ονομάζουν διαφορετικά. Δεν είναι κακό αυτό και εξαρτάται πόσο μεγάλος είναι ο συμβιβασμός που κάνουν. Γι' αυτό βλέπεις ότι όταν μια γυναίκα μένει στο γάμο της ο οποίος δεν την ικανοποιεί καθόλου τότε κάνεις γενιά στον εαυτό της και λες καλύτερα να φύγεις. Υπάρχει όμως ένα όριο στο οποίο εντάξει το ξεπερνάς κάνεις κάποιους συμβιβασμούς και μετά έχεις μια ευτυχισμένη ζωή. Παράδειγμα δεν μου αρέσει ο άλλος είναι θυμάμαι σε μένα όταν ήμουν για πρώτη φορά έξω δεν μου άρεσε το σιδέρωμα και κάθε φορά που ήταν να το έχω μιλάμε είχα τα νεύρα μου στο διάλο, τα ρούχα. Ναι, δούλευα σερβιτόρος και έπρεπε να έχω καλά που κάμισα, ήτανε καλό μαγαζί. Δεν ήξερα τις τεχνικές σιγά σιγά τις έμαθα. Αν συνεχίσω κάνω ζημιά στον εαυτό μου διότι φαντάσου, έρχομαι εγώ εδώ πέρα και δεν μου αρέσει το μάθημα. Με το παραμικρό που μιλάει εκείνος εκεί στον άλλο που κοιμάται βγάζω εκνευρισμό. Τι κάνεις εκεί πέρα βγες έξω και νευριάζω. Ένα παιδί το οποίο είναι εδώ αγγελούδι και μου κάνει μια ερώτηση που κοιτάζει και αυτός έτσι και με κοιτάζει και αυτός έτσι τι θέλεις ας πούμε εσύ τώρα και όλο αυτό σου χαλάει τη διάθεση. Εάν εσύ έχεις λοιπόν στο μυαλό σου ότι αυτή εδώ σου γυρίζει τα έντερα και συνεχίζεις και δεν κάνεις κάτι για να το αλλάξεις. Έχεις καταστρέψει τη ζωή σου. Αυτή η διαδικασία λέγεται εσωτερήκευση σε όλους τους ανθρώπους μας συμβαίνει αυτό. Γιατί το λέω αυτό. Α πρώτα εδώ ορίστε να εδώ αθλούμε λέει για την υγεία μου και το λένε πάρα πολλοί άνθρωποι αυτό. Το ερώτημα είναι όταν κάποιος κάνει μια τέτοια δήλωση και βέβαια το περνάμε και εμείς στον αθλητισμό και στη φυσική αγωγή λέμε έλα να γυμναστείς λέμε στα μικρά παιδιά για την υγεία σου τους λέμε. Όταν εσύ κάνεις κάτι τέτοιο αυτό σε ποια κατηγορία παρακίνησης ανήκει. Σε ποια. Να ακούσω ρε παιδιά. Έλα πες το δεν πειράζει. Εσωτερική ή εξωτερική. Εξωτερική. Εξωτερική. Γιατί είναι εξωτερική. Γιατί είναι εξωτερική όταν κάποιος λέει αθλούμαι για την υγεία μου. Γιατί. Γιατί. Είναι τσουβερική η παρακίνηση γιατί ξέρουμε ότι πρέπει να βλέπει την υγεία μας. Γιατί χρησιμοποιεί την άθληση για να πετύχει κάτι το οποίο είναι έξω από αυτήν. Έξω από τη δραστηριότητα που κάνει. Ωραία. Τώρα αυτός εδώ ο τύπος ο οποίος έχει δύσκολο όνομα και γελούσα κάθε φορά όταν το άκουγα. Ξέρω ότι θα γελάσετε και δεν το λέω. Πάμε παρακάτω. Μην πειράζετε και δάσκαλό σας. Αυτός λοιπόν. Το διδακτορικό λοιπόν αυτού του ανθρώπου ήταν. Τι βιώνουν οι άνθρωποι όταν ασχολούνται με μια ευχάριστη δραστηριότητα. Γύρνα ρε μπροστά σου. Το σκεπτικό του ήτανε ότι αν βρω εγώ ποια είναι η δομή αυτής της δραστηριότητας. Πώς είναι η δομή αυτές της δραστηριότητας όπου οι άνθρωποι νιώθουν ευχάριστα. Στη συνέχεια να την πάρω αυτή τη δομή και να την βάλω μέσα στην τάξη. ώστε να κάνω το μάθημα ευχάριστα για τους μαθητές μου. Αυτό ήταν το κινητρό του. Άρα λοιπόν στην αρχή κοιμάσαι μετά παίζεις με το κινητό. Και μετά μου χαμογελάσεις και ωραία. Λοιπόν το σκεπτικό ήτανε ότι αν βρει αυτός ποια είναι η δομή των δραστηριοτήτων. Που κάνει πολλούς ανθρώπους να αισθανθούν όμορφα. Και την πάρει αυτή τη δομή και την βάλει στις ασκήσεις. Τότε ίσως κάνει τους μαθητές να ασχολούνται με μεγαλύτερη ευχαρίστηση με το μάθημα. Αν το βρω κι εγώ με εσάς θα ήταν ωραία. Άρα λοιπόν όταν κάποιος το ονόμασε ροή αυτό που νιώθουμε εμείς όταν ασχολούμαστε με κάτι που μας αρέσει. Αυτό τώρα πηγαίνει μια άλλη θεωρία και λέει. Μπορείτε να το διαβάσετε τι σημαίνει η ροή. Τα βασικά συστατικά της ροής είναι. Νιώθει ότι είναι το ίδιο πράγμα αυτός και ο βράχος που σκαρφαλώνει. Νιώθει μια συγχώνευση. Όταν παίζω μπάλα νιώθω ότι είμαι ένα με το παιχνίδι. Νιώθει ότι τίποτα άλλο δεν τον απασχολεί. Μπορεί να βρέχει να χιονίζει. Τίποτα δεν τον νοιάζει. Νιώθει ότι έχει απόλυτο έλεγχο των πράξεων του. Θα δείτε ότι αυτά που βλέπουμε στα καράτε. Ότι έρχεται η γροθιά και αυτός το βλέπει. Και ενώ είναι πολύ γρήγορα νιώθετε ότι το κάνει και φαίνεται να είναι αργά. Αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι είναι μέσα στη δραστηριότητα αυτή. Έχουν αυτήν την ικανότητα. Γίνονται ένα με τη δραστηριότητα. Βλέπετε απώλεια αίσθησης του χρόνου. Αυτά όσοι έχουν ασχοληθεί με δραστηριότητες που τους αρέσει. Έχουν νιώσει αυτά εδώ τα πράγματα. Αυτό που έκανε ήταν να πάρει στην εντεύχηση και να τα καταγράψει. Και αυτή η εργασία παιδιά τον έκανε διάσημο. Βλέπετε είναι τόσο απλά τα πράγματα. Εδώ τώρα αφού βρήκε τι νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι. Μελέτησε πως πρέπει να είναι μία άσκηση μία δραστηριότητα. Για να νιώσουν έτσι αυτοί οι άνθρωποι. Το σκεπτικό του ήταν πολύ απλό. Και είμαι σίγουρος ότι μπορείτε να βγάλετε πολύ καλύτερες θεωρίες από αυτό εδώ. Λοιπόν το πρώτο και βασικό που βρήκε είναι ότι για να νιώσει κάποιος τη ροή. Ας το ονομάζουμε και εμείς έτσι την ιδανική εμπειρία. Τότε θα πρέπει να υπάρχει ισορροπία μεταξύ της ικανότητας στον ατόμου και των απαιτήσεων της άσκησης. Γι' αυτό σας έλεγα ότι δεν έχει νόημα να βάλεις εσύ μία άσκηση από το ένα μέτρο να κάνουν πάσα μεταξύ τους στα παιδιά. Ο γυμναστής λέει, μα εγώ θέλω να διδάξω την τεχνική, μα γι' αυτό δεν είναι προκλητικό. Άρα λοιπόν αυτό δεν το κάνει, τουλάχιστον με βάση αυτή τη θεωρία. Εντάξει, μπορείτε να βγάλετε κάτι άλλο. Γι' αυτό σας λέω ότι είναι πολύ σημαντικό να είναι στο 40 με 50% της πιθανότητας. Να είναι προκλητική η άσκηση που τους βάζετε. Βρήκε λοιπόν αυτός ότι για να νιώσει κάποιος αυτά τα όμορφα συναισθήματα της ροής, τότε είναι πολύ σημαντικό η άσκηση να έχει τον βαθμό δυσκολίας 40 έως 50% από αυτό που μπορεί να πετύχει. Άρα λοιπόν είπε, αχα, αφού αυτοί οι άνθρωποι το νιώθουν εκεί και εγώ θα βάζω τέτοιες ασκήσεις. Να πως βγήκε αυτό εδώ. Το επόμενο πολύ σημαντικό λέει για να βιώσει κάποιος τη ροή, να γνωρίζει ακριβώς τι πρέπει να καταφέρει, τι πρέπει να κάνει. Εάν δηλαδή εγώ μπω εδώ σε ένα μάθημα και αρχίζω και μιλάω γενικά και αόριστα για ένα σωρό πράγματα και το σκορπίζω και δεν σας δείχνω τι είναι αυτό το οποίο θέλω, όπως τώρα εδώ ίσως μου κρινιάζετε στην πράξη, τότε αμέσως χαλάω τη ροή σας. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να είμαι ξεκάθαρος. Θέλω ένα, δύο, τρία. Θέλω να διαβάσετε τις διαφάνειες και τη θεωρία. Όποιος γνωρίσει αυτήν την ύλη, αυτός θα πάρει δέκα. Αυτό αμέσως αυξάνει την παρακίνηση, την εσωτερική. Είναι μια βασική προϋπόθεση όταν εσείς θα πάτε να δείξετε μια άσκηση να τους πείτε θέλω στις έξι προσπάθειές σας να βάλετε για παράδειγμα τις τέσσερις συγκεκριμένο στόχο. Αυτό είναι λεπτομέρεια. Ο άλλος όμως λέει κάντε σούτ και ο άλλος λέει κάντε έξι σούτ. Αυτός που λέει κάντε έξι σούτ έχει πιθανότητες να κάνει τα παιδιά να νιώσουνε τη ροή. Δηλαδή, τι θέλω να πω με αυτό. Ας υποθέσουμε ότι θέλετε να διδάξετε βόλευ και τα παιδάκια δεν θέλουν να παίξουνε. Πώς να το κάνουμε, τους αρέσει μόνο το ποδόσφαιρο. Εσύ τώρα για να μπορέσεις να τους διευκολύνεις την εσωτερήκευση, γιατί είπαμε όλοι οι άνθρωποι έχουμε την τάση κάτι που δεν μας αρέσει να το κάνουμε να μας αρέσει για να το διευκολύνεις, για να διευκολύνεις αυτή τη διαδικασία, τότε εκεί τους δίνεις συγκεκριμένο στόχο. Τι σημαίνει αυτό. Κάντε έξι σερβίς και μετρήστε πόσες φορές θα πετύχετε το στόχο. Με αυτόν τον τρόπο, α δεν του αρέσει, αλλά στη συνέχεια το κάνει και αφού του δίνεις συγκεκριμένο στόχο τον βοηθάς τη διαδικασία της εσωτερήκευσης. Γι' αυτό ανέφερα όλα τα προηγούμενα. Αυτός ήταν ο λόγος. Πολύ σημαντικό το τι επιτρέπεται και τι όχι. Και όχι κάθε τρεις και λίγο να αλλάζω τον κανόνα του παιχνιδιού. Πολύ σημαντικό ξεκάφερη ανατροφοδότηση. Ναι έτσι έκανες το χέρι πολύ ωραία. Αυτό τον διευκολύνει τον άλλο να του αρέσει να κάνει το σερβίς κι ας μην το άρεσε κι ας σκεφτότανε το ποδόσφαιρο. Μετά το ξεχνάει. Πολλές φορές χρησιμοποιούμε την εξωτερική παρακίνηση και λέμε έτσι και κάνετε αυτές τις ασκήσεις θα σας αφήσω να παίξετε. Στη συνέχεια εσύ χρησιμοποιείς... Πολύ είναι μια ψυχνή τακτική αυτή. Στις ασκήσεις χρησιμοποιείς αυτές εδώ τις βασικές προϋποθέσεις και έτσι τους κάνεις ενώ στην αρχή ξεκίνησαν με το σκεπτικό ότι έτσι και κάνω την άσκηση θα με αφήσει να παίξω εξωτερική παρακίνηση. Μετά επειδή εσύ έχεις βάλει συγκεκριμένο στόχο προσπαθεί να πετύχει το στόχο. Τότε εκεί είναι εσωτερική παρακίνηση. Διευκολύνει στη διαδικασία της εσωτερήκευσης. Εγώ για παράδειγμα τώρα εδώ νιώθω όμορφα γιατί νιώθω ότι έχω κερδίσει την προσοχή σας και ότι έχετε καταλάβει για ποιο λόγο κάθισα και αναφέρθηκα στην εσωτερική και εξωτερική παρακίνηση και έκανα όλα εκεί να εκεί που φαινότανε σε εσάς στην αρχή έλα μωρέ ένα σωρό θεωρίες. Άρα λοιπόν μία άσκηση ένα παιχνίδι διαβάστε το αυτά εδώ. Ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό ιδιαίτερα σε μικρές ηλικίες για να τους τραβήξεις το ενδιαφέρον είναι να έχεις ποικιλία στο μάθημά σου. Και αυτό κάνω εδώ. Πίλησα για εσωτερική παρακίνηση δεν το τελειώνω. Κάποιοι άλλοι έχουν διαφορετική άποψη. Θεωρούν ότι όσο πιο πολλές επαναλήψεις κάνεις τόσο καλύτερα. Εγώ θεωρώ ότι πέρα από ένα ορισμένο όριο επαναλήψεων από τη στιγμή που έχεις χάσει το ενδιαφέρον εκείνης εκεί και παίζεις στο κινητό της ό,τι και να πω δεν έχει νόημα. Ίσως όμως αν αλλάξω θέμα τότε να τις κρατήσω το. Είναι όπως με τα μικρά τα παιδάκια όσοι έχουν δουλέψει στην ηπιαγωγείο θα δουν ότι έχουν πρόβλημα να μείνουν εκεί συγκεντρωμένοι όσο και ενδιαφέρουσα να είναι η άσκηση θα κάνει μια δυο τρεις φορές στην ισορροπία και θα φύγει γιατί το βαρέθηκε. Άρα εσύ πρέπει να ξέρεις πότε θα πρέπει να αλλάξεις άσκηση. Συνήθως λένε ότι όταν είσαι σε ένα τύμμα 20 ατόμων και δεις δεν θα το ακούσεις αυτό και δεις ότι 4 ή 5 παιδιά αρχίζουν να σφυρίζουν διάφορα τότε είναι καιρός να τους αλλάξεις την άσκηση. Αυτό όμως είναι ένας πρακτικός κανόνας. Καλό είναι εσείς να βλέπετε το τμήμα και να παρατηρείτε τις αντιβράσεις τους. Ένα το κρατούμενο, δύο δεν σημαίνει ότι θα πρέπει για όλο το τμήμα να αλλάξετε την άσκηση. Μπορεί για αυτούς εδώ να είναι ενδιαφέρουσα η άσκηση. Άλλαξε μόνο σε εκείνα τα παιδάκια. Πάμε λοιπόν. Πώς διδάσκουμε αθλοπαιδιές, πώς θα διδάξεις αθλοπαιδιά στο σχολείο. Πώς τις διδάσκουμε συνήθως. Έχεις 8 μαθήματα για να διδάξεις μπάσκετ. Τι κάνουμε συνήθως για να διδάξουμε λοιπόν τον μπάσκετ στο σχολείο. Δυνατά. Δημήτρη. Δημήτρη. Πώς διδάσκουμε συνήθως αθλοπαιδιά στο σχολείο. Μα τα βάλω το τυχέρα στους χώρους. Το ξέρεις, το ξέρεις. Πες μας λοιπόν, έχεις 8 μαθήματα και σου λέει να διδάξεις μπάσκετ. Πώς θα το διδάξεις. Ωραία θα σου πω να το διδάξω. Άρα λοιπόν ο Δημήτρης και συνήθως με αυτόν τον τρόπο διδάσκουμε στο σχολείο. Λέει πρώτα θα διδάξω την τρίπλα, μετά θα διδάξω την μπάσα. Και μετά θα διδάξω και μετά θα διδάξω το σουτ. Το αποτέλεσμα αυτής, Δημητράκη, έλα μπροστά παιδάκι. Έλα δάσκαλε. Στην επόμενη θα έρθεις χωρίς έλα δάσκαλε. Το αποτέλεσμα όταν το κάνουν αυτό, είναι ότι έχεις για παράδειγμα τρίπλα. Και συνήθως ξεκινάμε με το πιο βαρετό πράμα. Λέμε στα παιδάκια, παιδιά θα σας διδάξω μπάσκετ. Και τα παιδιά είναι χαρούμενα και εσύ ξεκινάς με βασικές μετακινήσεις. Ξέρετε το έχω διαπιστώσει. Όταν είσαι εκεί και στο κάνει ο δάσκαλος, τότε δεις ανασχετίς. Όταν όμως περνάς στο ρουβίκονα και έρχεσαι εδώ και γίνεσαι δάσκαλος, κάνεις ακριβώς αυτά που δεν ήθελες να σου κάνουν. Και τότε γίνεσαι και εσύ κακός δάσκαλος και λες και εγώ γίνομαι σαν κι αυτόν. Όσοι βέβαια έχουν το μυαλό. Με αυτό θέλω να πω. Εδώ στο μπάσκετ, λες στα παιδάκια μπάσκετ. Και ξεκινάς βασικές θέσεις μετακίνησης. Για σένα αυτό είναι σημαντικό. Για το παιδάκι όμως είναι ανούσιο. Άρα λοιπόν, ο βασικός τρόπος με τον οποίο διδάσκουμε, συνήθως τους βάζουμε να τρέχουν γύρω γύρω. Και στη συνέχεια τους βάζουμε να κάνουν κάποιες ασκήσεις για παράδειγμα για το σουτ. Και όχι μόνο κάποιες ασκήσεις, αλλά και βαρετές ασκήσεις, οι οποίες τους γυρνάνε τα έντερα ανάποδα. Ποια είναι μία βαρετή άσκηση που ναι μεν τώρα την κοροϊδεύουμε, αλλά σας βάζω στίχημα. Όταν θα αρθείτε στο τρίτο έτος και θα πάτε να διδάξετε στο σχολείο, σας βάζω στίχημα ότι το 50% θα το κάνει. Και ας λέω εγώ εδώ ότι θέλω. Γιατί? Γιατί ό,τι και αν λέω μπαίνει από εδώ και βγαίνει από εκεί, γιατί δεν έχω κερδίσει το ενδιαφέρον σας. Στο μπάσκετ μία κλασική άσκηση που είναι βαρετή για τα παιδιά είναι να κάνετε σούτ χωρίς την μπάλα στον αέρα. Αυτό εδώ το πράγμα. Λοιπόν, σας βάζω στίχημα ότι εδώ πραγματικά στο τρίτο έτος που θα αρθείτε, όταν θα πάτε στο σχολείο θα το κάνετε. Και όταν θα σας πω εγώ ή ο επόπτης για ποιο λόγο κάνεις αυτή τη βαρετή άσκηση, θα μου πεις, μα έτσι μου είπανε, έτσι γράφει το βιβλίο. Εκεί θα φανεί αν ενδιαφέρεις εσύ για τους μαθητές σου. Ακόμη και όταν τους τραβάς τα μαλλιά. Ξέρει ότι ενδιαφέρομαι γι' αυτήν οπότε δεν κρινιάζει. Αν όμως το έκανε κάποιος άλλος, τον οποίος τη ζυγνούσε τα μυαλά από εδώ, τότε θα μου κάνει καταγγελία. Αυτή είναι η διαφορά του ενός δασκάλου από τον άλλον. Το πρόβλημα λοιπόν εδώ... Η φιλοσοφία λοιπόν του δασκάλου είναι ότι για να παίξει κάποιος μπάσκετ, θα πρέπει να ξέρει τις δεξιότητες. Διαφορετικά δεν παίζει μπάσκετ, δεν ξέρει. Αυτό κρύβεται πίσω από αυτή τη μέθοδο. Λέγεται μέθοδος δεξιωτήτων. Στη μέθοδο των δεξιωτήτων έχουμε στην αρχή διδασκαλία της δεξιότητας, τρίπλα, πάσα, στη συνέχεια. Λοιπόν, διδάσκεις πάσα, διδάσκεις σούτ και στη συνέχεια τα ενώνεις. Μετά δάσκεις τακτική συμπεριφορά και μετά τους βάζεις σύνθετες τακτικές συμπεριφορές. Ξέρω ότι δεν το πιάσατε, θα το διαβάσετε μόνοι σας. Πάμε παρακάτω. Ποια είναι τα προβλήματα αυτής της μεθόδου? Αυτής που χρησιμοποιούμε συνήθως στο σχολείο. Βαρετή. Γιατί είναι βαρετή? Το πρώτο και βασικό είναι, τα παιδιά όταν έχουν την μπάλα στην κατοχή τους, και το βλέπουμε αυτό σε πάρα πολλά παιδιά, δεν ξέρουν τι να κάνουν. Όταν δεν έχουν την μπάλα στην κατοχή τους, πάλι δεν ξέρουν τι να κάνουν. Δηλαδή, θα ακούσετε σε πολλά παιδιά, δεν ξέρουν τι να κάνουν. Όταν δεν έχουν την μπάλα στην κατοχή τους, πάλι δεν ξέρουν τι να κάνουν. Δηλαδή, θα ακούσετε σε πάρα πολλά παιδιά να λένε, δώσ' μου, δώσ' μου πάσα. Μα είναι δίπλα ο άλλος, είναι δίπλα σου. Τι φωνάζεις. Και θα δείτε ότι πάρα πολλοί δάσκαλοι, δεν τους βάζουν να παίξουν, γιατί τα παιδιά, σε μικρές τάξεις, λένε, κύριε δεν μου δίνει πάσα, άρα δεν συμμετέχω. Δηλαδή, όταν δεν έχει την μπάλα, δεν ξέρει πού να κινηθεί, για να τη δεχτεί. Και βέβαια, τα παιδιά ρωτάνε, κύριε, πότε θα παίξουμε. Για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, βρήκανε τη μέθοδο των παιχνιδιών. Υπάρχουνε πάρα πολλές μέθοδοι. Εγώ σας δείχνω μία. Υπάρχουν όμως πάρα πολλές μέθοδοι παιχνιδιών. Η φιλοσοφία αυτών της μεθόδου είναι, διδάσκω με παιχνίδι την τακτική συμπεριφορά. Και στη συνέχεια με ασκήσεις τη δεξιότητα. Η φιλοσοφία της μεθόδου των δεξιωτήτων είναι, διδάσκω με ασκήσεις τις δεξιότητες. Και αν μάθουν τις δεξιότητες, μετά ξέρουν να παίζουν το παιχνίδι. Είπαμε ποια είναι τα μειονεκτήματα. Η φιλοσοφία της μεθόδου των διδακτικών παιχνιδιών είναι, διδάσκω με παιχνίδι την τακτική συμπεριφορά. Και αφού μάθουν την τακτική συμπεριφορά, μετά διδάσκω δεξιότητες ανάποδα. Το πλεονέκτημα είναι ότι τα παιδιά ικανοποιούν από την αρχή την ανάγκη τους για παιχνίδι. Αφού την ώρα που παίζουν τα παιδιά, διαπιστώνουν την αδυναμία τους να εκτελέσουν πάσα με ακρίβεια. Οπότε εκεί μπορείς να τους πεις, κοιτάξε στο παιχνίδι, πρόσεξα ότι είχατε σοβαρό πρόβλημα να κοντρολάρετε την πάλα. Άρα, ελάτε τώρα να κάνουμε εξάσκηση. Οπότε εκεί έχεις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσεις το ενδιαφέρον τους. Από ότι αν τους πεις, ελάτε να μάθουμε την πάσα ή τον κοντρόλ. Γιατί το παιδί θεωρεί ότι αφού ξέρω εγώ την πάσα και τον κοντρόλ, γιατί λοιπόν να το κάνω. Ενώ τώρα έτσι του έδειξες, ναι, μες στο παιχνίδι το είδαμε, αλλά είδαμε ότι υπήρχαν αδυναμίες. Έχεις κάπως περισσότερες πιθανότητες, πάντα παίζεις με τις πιθανότητες. Ποιο είναι αυτό το παιχνίδι, ένα από τα παιχνίδια για τη διδασκαλία της τακτικής συμπεριφοράς. Τρεις αντίον τρεις, με στόχο να προσπαθήσουν τα παιδιά να κάνουν τρεις συνεχόμενες πάσες. Και εδώ την ώρα που κάνεις αυτό εδώ το παιχνίδι, είτε είναι με τα πόδια είτε είναι με τα χέρια. Αυτό που διδάσκεις δεν είναι η δεξιότητα, εάν είναι για παράδειγμα το ποδόσφαιρο, δεν διδάσκεις την πάσα, αλλά διδάσκεις που πρέπει να κινηθεί αυτός ο παίχτης, θα δεχτεί την πάσα, διδάσκεις τακτική, δίνεις ανατροφοδότηση μόνο σε σχέση με την τακτική συμπεριφορά. Αφού το κάνεις αυτό, στη συνέχεια τους φωνάζεις και τους λες ελάτε εδώ, να ο στόχος, εδώ παίρνεις ένα, εδώ παίρνεις δύο, εδώ παίρνεις ένα. Και μετρήστε στις έξι προσπάθειες πόσο θα πετύχετε. Μειονεκτήματα υπάρχουν στη μέθοδο των παιχνιδιών. Μπορείτε να σκεφτείτε, γιατί υπάρχουν κάποιοι, και το ακούμε ιδιαίτερα στους ακαδημαϊκούς χώρους, ότι το παιχνίδι είναι η καλύτερη μέθοδος. Και εγώ σας λέω, μειονεκτήματα υπάρχουνε? Ποιο, μπορείτε να είναι ένα μειονέκτημα. Το έλα παιδιά, μαθαίνουν ότι είναι η σωστή τεχνική. Αυτό είναι μια βασική κριτική που δέχεται αυτή η μέθοδος. Επειδή έχεις το μυαλό του, λέει ότι τα παιδιά δεν ξέρουν να κάνουν με το που θα κοντρολάρει την μπάλα, ο άλλος πέφτουν όλοι επάνω του και δεν ξέρει. Οπότε δεν θα μπορέσουν να κάνουν ποτέ τρεις συνεχόμενες φάσες. Σε αυτή την περίπτωση τι θα κάνετε. Βάζεις πέμπτη δημοτικού κορίτσια 3-1-2-3, να κάνουν το παιχνίδι που έδειξα πριν. Με το που κοντρολάρει την μπάλα, έχουν πέσει οι άλλες επάνω της. Άρα λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση, αυτή δεν ξέρει την τεχνική. Αφού δεν την έχεις διδάξει, ξεκινάς να διδάξεις κατευθείαν την τακτική συμπεριφορά. Σε αυτή την περίπτωση τι κάνεις. Δεν ξέρω ποιο κανόνα. Ποιο το μπορείς να κάνεις για να μην ορμάνε όλες οι πάντες του μπάλα. Ωραία, άλλο αυτό το θέμα. Υπάρχει κάποια καλή πρόταση, υπάρχει κάποια άλλη πρόταση. Τι κάνεις σε περίπτωση που τα παιδιά, λόγω του ότι δεν γνωρίζουν την τεχνική, δεν μπορούν να εφαρμόσουν την τακτική. Ιωάννα. Αν τους πούμε ότι με το μπαίνει στην πάρα πολύ πάνω δεξιά, δεύτερα, να τους δώσουμε ένα κατευθύνισμα. Είναι προς τη σωστή κατεύθυνση αυτές οι λύσεις που λέτε. Σε αυτή την περίπτωση τους προτείνεις τον εξής κανόνα. Μπορούμε να κόψουμε την πάσα, όχι όμως να πέσουμε πάνω στον αντίπολο. Μαρκάρισμα από το ένα μέτρο μόνο. Παθητική από το ένα μέτρο. Άρα λοιπόν, αν έχει την μπάλα ή ζωή, δεν έχω το δικαίωμα να πλησιάσω επάνω της, αλλά είμαι στο ένα μέτρο και προσπαθώ να δίνω τη δυνατότητα στη ζωή να κοντρολάρει την μπάλα, να γήξει, σηκώσει το κεφάλι να κοιτάξει και να κάνει την πάσα και δίνω και τον χρόνο και στις άλλες να κινηθούνε στη σωστή θέση. Και ποια είναι η σωστή θέση για να μπορέσεις να δεχτείς πάσα, ας υποθέσουμε ότι εγώ είμαι συμπαίκτης σου και αυτός εδώ είναι αντίπαλος. Πού θα πρέπει λοιπόν να σταθώ για να δεχτώ μια πάσα από σένα. Απέναντι με αυτόν τον αντίπαλο. Απέναντι. Μπροστά του. Μπροστά εδώ. Είναι πολύ σημαντικό. Ξέρετε, είναι αυτονόητα πράγματα. Ενώ εσείς όταν παίζετε τα κάνετε και αυτή είναι η διαφορά του δασκάλου. Ο δάσκαλος έχει συνειτοποιήσει τι κάνει μέσα στο παιχνίδι. Άρα λοιπόν του λες αυτονού είναι πολύ σημαντικό για να δεχτείς μια πάσα, να κάνεις τρίγωνο με αυτόν και να είσαι σε μία απόσταση τουλάχιστον ενός μέτρου για να μπορέσεις να δεχτείς την πάσα. Διαφορετικά δεν έχει νόημα να είσαι εδώ και να ζητάς μπάλα. Επίσης μία άλλη καλή θέση είναι αν έχεις δύο αντιπάλους να σταθείς στην τρύπα ανάμεσα. Σας φαίνονται αυτονόητα. Ε λοιπόν δεν τα διδάσκουμε. Και αν ρωτήσω εδώ πέρα θα δείτε ότι πάρα πολύ λίγοι είναι αυτοί οι οποίοι έχουν συνειδητοποιήσει που πρέπει να στέκουμε. Αυτό εννοώ με τακτική συμπεριφορά. Αυτό ακριβώς εννοώ. Τα μειονεκτήματα λοιπόν της μεθόδου εδώ είναι ο χώρος. Για να παίξεις 3-1-2-3 αυτό εδώ το παιχνίδι απαιτείται ένα γήπεδο μπάσκετ χώρος. Εάν εσύ έχεις έξι άτομα εδώ και θέλεις άλλο ένα γήπεδο μπάσκετ για να το διδάξεις αυτό πόσες ελληνικές αυλές των ελληνικών σχολείων έχουν τόσο πολύ χώρο. Ένα λοιπόν μεγάλο πρόβλημα είναι ο χώρος. Στη θεωρία ακούγεται πολύ ωραία. Αλλά στην πράξη αμέσως σκοντάφτισαι εκεί. Επίσης όταν εμείς οι προπονητές ή οι ακαδημαϊκοί κάνουμε παιχνίδια για τα παιδιά δεν τα κάνουμε με στόχο να είναι ευχάριστα τα παιχνίδια αλλά τα κάνουμε με στόχο να τα χρησιμοποιήσουμε ως μέσον για την επίτευξη ενός άλλου στόχου. Δεν μας ενδιαφέρει δηλαδή το τι ευχαρίστηση αντλούν από το παιχνίδι. Μας ενδιαφέρει να πούμε αυτό εδώ είναι παιχνίδι κύριε Χατζόπουλε χρησιμοποιώ τη μέθοδο των παιχνιδιών άρα είμαι εντάξει και παίρνω το δεκάρι μου και φεύγω. Θέλω να πω με αυτό να ένα παιχνίδι διδασκαλία εδώ θέλει να διδάξει με παιχνίδι την επαναφορά από το πλάγιο αούτ. Τι παιχνίδι βάζει τους βάζει ένα στενό γήπεδο μια στενή λωρίδα κάθε τρεις και λίγο βγαίνει το παιχνίδι έξω. Κάθε τρεις και λίγο βγαίνει μπάλα έξω. Αυτό είναι εκνευριστικό εσύ σαν δάσκαλος όμως λες Α αυτό το παιχνίδι το έγραψε ο τάδε μεγάλος συγγραφέας και υπάρχει στη βιβλιοθήκη του Τεφά άρα λοιπόν είναι ωραίο παιχνίδι. Το βάζεις στα παιδιά τα παιδιά το παίζουν και κάθε τρεις και λίγο η μπάλα είναι έξω και λες α ωραία έτσι διδάσκω εγώ το πλάγιο αούτ. Ναι αλλά δεν είναι παιχνίδι. Θέλω με αυτό να πω επειδή εσύ βαφτίζεις μία δραστηριότητα ως παιχνίδι δεν σημαίνει ότι και τα παιδιά την εκλαμβάνονται ως παιχνίδι. Ένα το κρατούμενό. Δύο υπάρχουν ασκήσεις για παράδειγμα η άσκηση που σας είπαμε συγκεκριμένο στόχο κάντε έξι εισερβείς και μετρήστε πόσες φορές θα πετύχετε το μισό του γυπέδου. Είναι άσκηση το θεωρείς. Ε, υπάρχουν τέτοιες ασκήσεις οι οποίες είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες από ανάλογα παιχνίδια. Οπότε μην κολλάτε ότι επειδή χρησιμοποιείτε τη μέθοδο των παιχνιδιών τα παιδιά σας θα περάσουν καλύτερα. Και ότι επειδή ο άλλος χρησιμοποιεί τη μέθοδο των δεξιοτήτων και διδάσκει στα παιδιά με ασκήσεις ότι εκείνος κάνει χάλια μάθημα. Γιατί ακούω κάτι τέτοια πράγματα. Αυτό που παίζει καθοριστικό ρόλο στην εφαρμογή μιας μεθόδου δασκαλίας δεν είναι η ίδια η μέθοδος δασκαλίας. Αλλά το πώς εφαρμόζεται. Εάν εσείς έχετε μια μέθοδο δασκαλίας στην οποία βάζετε στα παιδιά να παίξουν πέντε-ναντίον-πέντε μόνο μπάσκετ. Σίγουρα πόσο και καλύτερα είναι η μέθοδος θεωρητικά θα είναι αποτυχία. Γιατί πολύ απλά όσο πιο αρχάριος είναι κάποιος τόσο λιγότερα άτομα πρέπει να συμμετέχουν στο παιχνίδι. Σήμερα μιλήσαμε για εσωτερική και εξωτερική παρακίνηση. Οπότε το ξεκαθαρίσαμε τι είναι το ένα και τι είναι το άλλο. Μιλήσαμε για τη ροή και για ποιο λόγο αυτός κάτσε και ασχολήθηκε με αυτό το πράγμα. Μιλήσαμε τι προσέχουμε σε μία άσκηση για να την κάνουμε ενδιαφέρουσα εκεί και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Και τέλος τη δασκαλία αθλοπαιδιών με παιχνίδια. Σήμερα λοιπόν μάθετε συγκεκριμένα πράγματα. Αν φύγετε από το μάθημα το δικό μου και αναρωτηθείτε τι έμαθα σε αυτόν έμαθα τέσσερα πράγματα. Τότε ναι είναι καλός δάσκαλος. |
