| : become – Καλησπέρα, αγαπητά μου παιδιά! Σήμερα θα κάνουμε το μάθημα της Θεατρικής Εγγωγής και θα εστιάσουμε στην τοπική ιστορία, Δηλαδή την ιστορία του τόπου μας, πώς μέσα από τη θεατρική αγωγή, μέσα από αυτό το μάθημα, μπορούμε να γνωρίσουμε κάποια στοιχεία, τα οποία ίσως δεν τα έχουμε προσέξει στην περιοχή που ζούμε. Εσείς που μας βλέπετε, είστε από διάφορες περιοχές. Εγώ μένω στη Νέα Φιλαδέλφια και διδάσκω εκεί. Οπότε κάποια παραδείγματα που θα σας φέρω είναι από την περιοχή της Νέας Φιλαδέλφιας, αλλά ο καθένας σας θα ήθελα να σκεφτεί στην περιοχή που μένει, αν έχει κάποιο άγαλμα εκεί κοντά, έχει κάποιο πάρκο που έχει ένα όνομα κάποιου ανθρώπου ή οδός που μένετε. Τι σημαίνει, δηλαδή αν κάποιος μένει στην Κολοκοτρώνη. Τι είναι αυτό. Ξέρουμε όλοι ποιος είναι ο Κολοκοτρώνης, οπότε η διπλανή οδός μήπως έχει έτσι παρόμοιο όνομα ενός ήρωα. Ναι, μπορεί να λέγεται Ανδρούτσου ή να λέγεται ήρωες του 21. Ωπα, τι γίνεται εδώ. Ξαφνικά ανακαλύπτουμε ότι στη γειτονιά μας έχουμε κάποια χαρακτηριστικά τα οποία μας μαθαίνουν την ιστορία μας. Το μάθημα της θεατρικής αγωγής μας δίνει την ευκαιρία μαζί με κάποια προγράμματα τα οποία κάνει το υπουργείο μας, και μαθαίνουμε τα αγάλματα και την περιοχή μας καλύτερα μέσα από πολύ ωραίες δράσεις. Μία από αυτές θα σας περιγράψω εγώ σήμερα, που έχουμε κάνει και με τα σχολεία, αλλά και μου αρέσει και εγώ να ασχολούμαι κάθε χρόνο με τους μαθητές μου. Στην περιοχή σας έχετε κάποιο άγαλμα. Αυτό συνήθως μπορεί να είναι σε μια πλατεία, έτσι? Παίζετε μαζί του, ανεβαίνετε πάνω σε αυτό, μπορεί να το χτυπάτε, να κουτουλάτε το κεφάλι σας, μπορεί να γίνονται διάφορα. Όμως, ποτέ δεν του δίνετε σημασία. Όταν πηγαίνουμε λοιπόν σε ένα άγαλμα, δεν είναι καλό να κοιτάξουμε πότε φτιάχτηκε αυτό το άγαλμα, πόσα καιρό είναι εκεί πέρα και στέγεται ακίνητο, ε? Ακίνητο. Τώρα που είπα ακίνητο, σκέφτομαι να κάνουμε μια ασκησούλα, μικροί. Όπως είναι το άγαλμα λοιπόν και δεν κουνιέται και είναι έτσι ακίνητο και τα χέρια του έχουν πιαστεί, ε? Φανταστείτε τώρα να του πείτε να ξεπαγώσει, να πάρει ανάσα. Λοιπόν, έτσι κι εσείς θέλω να δοκιμάσετε. Έτσι τώρα όπως μας βλέπετε, να κάτσετε ακίνητοι για λίγο και να αρχίσετε να κουνάτε λίγο τα χέρια σας και τους αγγόνες σας. Όχι σαν να κάνουμε γυμναστική τόσο, όπως μας λένε οι πολύ καλοί μας γυμναστές, αλλά με έναν πιο θεατρικό τρόπο. Σαν μια τι σας θυμίζει όταν κάνουμε αυτές τις κινήσεις και πέφτει το κεφάλι μας κάτω, τα χεράκια μας και τα λοιπά. Μια μαριονέτα. Ακριβώς μια μαριονέτα, μια κούκλα. Γι' αυτό, όπως κάθεστε σήμερα στο σπίτι σας, αν έχετε και κάποιον άλλον κοντά, θα ήθελα, μόλις τελειώσουμε αυτό το μάθημα, να πάτε σε μια καρεκλήτσα, να ανέβετε πάνω, ελπίζω οι μάδες σας να μη μου φωνάξουν, και να κάνετε κινήσεις σαν τη μαριονέτα. Ο ένας θα κάνει τις κινήσεις του μαριονετίστα, δηλαδή αυτού του ανθρώπου που παίζει με τις μαριονέτες, και το παιδί, εσείς δηλαδή, θα ακολουθείτε τις κινήσεις. Του φίλου σας, του αδελφού σας, του ανθρώπου που είναι μέσα στο σπίτι σας. Ξέρετε, έχει πολύ πλάκα, δοκιμάστε το, δηλαδή θα σας τραβάει από τη μύτη ή θα πηγαίνετε μπροστά, θα σας τραβάει από το χέρι, θα πηγαίνετε εκεί που σας τραβάει το χέρι σας. Γενικά είναι μια πολύ ωραία άσκηση και να αισθανθείτε και λίγο πώς είναι να ξεπιάνετε λίγο ένα άγαλμα. Φανταστείτε εσείς να κάτσετε ένα λεπτό ακίνητοι και μπορεί να κουραστείτε. Αυτό στέκεται όρθιο πάρα πολλά χρόνια. Υπάρχουν αγάλματα που είναι πάρα πολλά χρόνια στη θέση τους και ακίνητα. Λοιπόν, σκεφτείτε ποιο άγαλμα έχετε δίπλα. Τι συμβολίζει, τι σημαίνει αυτό το άγαλμα. Αλλά αυτά είναι για την ιστορία. Πάμε λίγο, ας φανταστούμε τώρα ότι προσυγγίζουμε αυτό το άγαλμα, πάμε κοντά και κλείνουμε τα μάτια μας και ακούμε τους ήχους που έρχονται. Σκεφτείτε το. Μπορείτε και από εκεί, από το σπίτι σας, τώρα από εσείς, να ακούσετε τους ήχους του αγάλματος. Δηλαδή, τι ακούει άραγε ένα άγαλμα. Αυτοκίνητο. Τώρα το θροΐσμα των φύλων από τα δέντρα. Τι ακούει άραγε. Τώρα δεν έχουμε πολλή κίνηση, οπότε θα ακούγεται πιο πολύ φύση, τα πουλάκια, κάποια παιδιά που περνάνε από εκεί. Κάτι ακούγεται. Σκεφτείτε αυτούς τους ήχους, μπορείτε να το κάνετε και στο σπίτι σας και να δοκιμάσετε αυτούς τους ήχους με τους δικούς σας και να δείτε πώς ζει την καθημερινότητά του ένα άγαλμα. Τι άλλο μπορούμε να σκεφτούμε γι' αυτό. Τι άλλο ήχο μπορεί να ακούνε, σκυλάκια, γατάκια, κάποιοι να φωνάζει. Κάτι, κάτι, δηλαδή φανταστείτε πώς ακούνε αυτά τα αγάλματα καθημερινά. Λοιπόν, σήμερα θα σας δείξω πώς τον χώρο, την ιστορία ενός τόπου μπορούμε να την βάλουμε σε ένα βίντεο μέσα από τη θεατρική αγωγή. Θα σας δείξω ένα απόσπασμα από ένα βίντεο που κάναμε με το 3ο Δημοτικό Νέας Φιλαδέλφειας, Πέρσι, με τα παιδιά της 4ης. Είναι πολύ μικρό αυτό το απόσπασμα και μας λέει για την ιστορία της Κύπρου. Δεν πιάνουμε μια περιοχή της Αθήνας, ας πούμε, της Ελλάδας, αλλά μιλάμε και για την Κύπρο ή για μια άλλη χώρα. Στην Κύπρο, λοιπόν, υπάρχει μια πόλη η οποία δεν κατοικείται και λέγεται αμόχωστος. Εμείς θέλαμε να δείξουμε ότι μέσα σε αυτή την πόλη, επειδή κάθε σπίτι έχει ψυχή, έτσι πιστεύουμε ότι μέσα στα σπίτια, όπως και εσείς ζείτε, δίνετε ζωή και ζωντάγια στα σπίτια σας τώρα που μένετε μέσα, είναι πολύ ωραίο αυτό που κάνετε, λοιπόν, και γεμίζουν με χαρά και αγάπη. Βλέπετε ότι ξαφνικά αυτή η πόλη της Κύπρου έχει ρημώσει. Με τη φαντασία μας όμως φέρνουμε ότι είναι κάποιος μέσα σε αυτή την πόλη και προσποθεί να βγει έξω. Έτσι κάναμε και με τους μαθητές της 4ης τάξης, όπως σας είπα, και φτιάξαμε μια ιστορία της αιμοχός του. Γι'αυτό πάμε να δούμε ένα απόσπασμα και να σας μιλήσω για λίγο γι'αυτό. Λοιπόν, είδαμε ένα απόσπασμα από το βίντεο που κάναμε με τα παιδιά του 3ου Δημοτικού για την αμόχοστο, στο οποίο δείξαμε μια μαθήτρια να είναι μέσα στο άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας, το οποίο είναι ένα μεγάλο άλσος, πολύ ωραίο, που καλό είναι να το επισκεφτείτε κάποια στιγμή, το οποίο έχει κατοικάνγκελα. Και έτσι η μικρή πλησιάζει και θέλει να μας δείξει ότι αυτή η πόλη είναι μόνη της και έτοιμη, θέλει παρέα. Λοιπόν, εκεί, σε αυτό το βίντεο, είχαμε και δύο φωτογραφείς από την πραγματική πόλη, όπως είναι τώρα στην Κύπρο. Προχωράμε λοιπόν αυτό με ένα μικρό λοιπόν τρόπο. Σας έδειξα πώς μπορούμε να δείξουμε μία πόλη που βρίσκεται σε μία άλλη χώρα. Τώρα θα ερχόμαστε στην Αθήνα και μάλιστα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Η Νέα Φιλαδέλφεια είναι μία περιοχή, την οποία μπορεί να μην την γνωρίζετε όλοι, δημιουργήθηκε από μικρασιάτες πρόσφυγες που ήρθαν μετά τον πόλεμο, το 1922, στην Αθήνα, στην αρχή μένανε σε κάποια άλλη περιοχή, όμως αναγκαστήκαν να φύγουν από εκεί γιατί έπιασε μια μεγάλη φωτιά, χτιστήκαν σπίτια στη Νέα Φιλαδέλφεια και έτσι ήρθαν εκεί να μείνουν. Μαζί τους όμως δεν φέρανε τη φυσική τους παρουσία, αλλά φέρανε και τις συνήθειές τους και διάφορα πράγματα τα οποία όταν θα επισκεφτείτε αυτή την περιοχή θα τα δείτε να ζωντανεύουν εμπροστά σας. Οι μυρωδοτιές από τα υπέροχα φαγητά και διάφορα άλλα πράγματα που μπορούμε να τα σκεφτούμε. Όταν, ας πούμε, η μάμα μας φτιάχνει ένα ωραίο σουβλάκι, ένα κεμπάπ ή άμα ακούμε στο σπίτι ωραίες μουσικές που διάφορα τέτοια είδη εκείνης της περιοχής. Λοιπόν, εκεί λοιπόν στη Νέα Φιλαδέλφεια υπάρχει ένα άγαλμα το οποίο λέγεται των μικρασιατών και των αλυσμώνιτων πατρίδων. Είναι το πάρκο εκεί. Πρόκειται για ένα άγαλμα το οποίο είναι πολύ μεγάλο, χωράει πολλά παιδιά να παίζουν πάνω, έχει έναν ιερέα γυναίκες οι οποίες κρατούν τα παιδιά τους και έρχονται από τον πόλεμο και τα κρατούν σφιχτά στην αγκαλιά. Πώς καταλαβαίνουμε βέβαια, γιατί δεν φαίνεται καθαρά από το πρόσωπο τι μορφές έχουμε, το βλέπουμε από τα ρούχα. Έτσι κάνουμε και στο θέατρο, άμα θέλουμε να καταλάβουμε τι ρόλος είναι κάποιος, όταν πρόκειται να είναι κάποιος συγκεκριμένος από μία κατηγορία και τα λοιπά, το καταλαβαίνουμε από τα ρούχα. Ή από ποια εποχή είναι. Τα αγόρια δηλαδή, τι θα φοράγατε άμα παίζατε κάποια μικρά παιδιά εκείνης της εποχής, το 1922, πριν σχεδόν 100 χρόνια. Τι θα βλέπατε. Τα φορούσαν τυραντούλες, καρόπουκα μισάκια και κοντά πατελονάκια. Τα κορίτσια μαντιλάκια. Για αυτό βλέπετε, μάλλον θα δείτε στο επόμενο βίντεο, που κάναμε ένα αφιέρωμα σε εκείνη την περιοχή και πήραμε διάφορα στοιχεία που βρίσκονται δίπλα από το σχολείο μας. Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί τι βρίσκεται δίπλα από το σχολείο του και θα μπορούσε να κάνει μια ωραία ιστορία. Εγώ τώρα σας παίρνω ένα παράδειγμα της Νέας Φιλαδέλφειας. Στο πρώτο δημοτικό Νέας Φιλαδέλφειας, δίπλα, είναι αυτό το άγαλμα που σας είπα και ένα άλλο μουσείο. Σε αυτό το μουσείο έχει μέσα πολλά πράγματα από τους μικρασιάτες, από αυτούς τους ανθρώπους. Έχει χαλιά, έχει χώμα που έχουν φέρει από την πατρίδα τους, κλειδιά, παλιά νομίσματα, ρούχα της εποχής, φωτογραφίες πάρα πολλές. Μπορείς να βρεις πάρα πολλά πράγματα. Το επισκεφτήκαμε στα πλαίσια του μαθήματος με τους μαθητές και εντυπωσιάστηκαν πάρα πολύ με αυτά που είδανε, συγκινηθήκανε. Και πολλά από αυτά τα αποτυπώσανε σε φωτογραφίες, σε ζωγραφιές, τα οποία θα δείτε στο άλλο βίντεο. Το επόμενο βίντεο θα δείτε ότι ξεκινάει με μία ζωγραφιά μιας μαθήτριας που είναι σαν χαλή και γράφει πάνω 1906 και έχει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Λείπουν κάποια κομματάκια. Γιατί λείπουν αυτά τα κομματάκια θα σας πω μετά. Επίσης, βλέπουμε τα παιδιά έχουνε φορέσει στολές του ιερέα και της παλιάς εποχής, έτσι όπως το φανταστήκαν, όχι μόνο όπως το βλέπανε στο άγλμα. Και ανεβήκαν πάνω στο άγλμα και έχουνε πάρει την έκφραση τη λεπιμένη. Έχουνε δείξει με το βλέμμα τους και με το σώμα τους τον πόνο, τον ανθρώπινο σε έναν πόλεμο και τη χαρά που βρισκόντουσαν σε αυτόν τον τόπο και προσπαθούσαν να φτιάξουν πάλι τη ζωή τους. Γι' αυτό θα περάσουμε στο επόμενο βίντεο να το δούμε και να σας αποκαλύψω και τι είναι εκείνο το χαλί που σας είπα πριν. Η Μικρά Ασία το 1899, δένυσε πολύ δυστυχισμένη όταν οι Τούρκοι ανάγκασαν τους Έλληνες να φύγουν από την πατρίδα τους. Το όνειρο της Φιλιοχαϊδημένου ήταν να φτιάξει ένα μουσείο. Θα έβρισκε πράγματα από τους Έλληνες που ζούσαν παλιά στη Μικρά Ασία. Όταν το όνειρό τους πραγματοποιήθηκε, πέθανε το 2007 στα 108 χρόνια τους. Το δεύτερο βίντεο ήταν να φύγουν από την πατρίδα τους. Το όνειρο της Φιλιοχαϊδημένου ήταν να φτιάξει ένα μουσείο. Το όνειρο της Φιλιοχαϊδημένου ήταν να φύγουν από την πατρίδα τους. Το όνειρο της Φιλιοχαϊδημένου ήταν να φτιάξει ένα μουσείο. Το όνειρο της Φιλιοχαϊδημένου ήταν να φύγουν από την πατρίδα τους. Το όνειρο της Φιλιοχαϊδημένου ήταν να φτιάξει ένα μουσείο. Το όνειρο της Φιλιοχαϊδημένου ήταν να φτιάξει ένα μουσείο. Το όνειρο της Φιλιοχαϊδημένου ήταν να φτιάξει ένα μουσείο. Το όνειρο της Φιλιοχαϊδημένου ήταν να φτιάξει ένα μουσείο. Αυτό που είδατε ήταν ένα απόσπασμα από το βίντεο που φτιάξαμε μαζί με τους μαθητές πέρσι, φέτος αυτά τα παιδιά πάνε πέμπτη, και μου έκανε εντύπωση με πόσο συναισθηματισμό προσέγγιζαν αυτό το άγαλμα και αυτή την ιστορία, με πόσια αγάπη φτιάξαν ποιήματα τα οποία παρουσιάσαν και σε παράσταση. Γι' αυτό θα ήθελα κι από σας, αν κάτι σας συγκινεί, τι σημαίνει συγκινό, κοινό τα συναισθήματά μου, δηλαδή αν κάτι δείτε στην περιοχή σας, αν γνωρίζετε κάτι, ένα άγαλμα, μια περιοχή, κάτι που θα διαβάσετε, ένα άγαλμα με ένα παιδάκι που θα σας κάνει εντύπωση, θα ήθελα να γράψετε λίγο τι ιστορία να έχει αυτό το άγαλμα, τι διάλογο θα βάζατε, αν μιλάγατε μαζί του τι θα του λέγατε. Τι κρύβει πίσω του. Θα σας πω ένα μυστικό για να μάθετε. Μια ιστορία λίγο παράξενη. Κάνοντας με ένα άλλο σχολείο, ένα βίντεο για ένα άλλο άγαλμα, το οποίο βρισκόταν στην πλατεία Βικτορίας, ανακαλύψαμε ότι σε αυτή την πλατεία υπήρχε ένα πολύ ωραίο άγαλμα της Αρπαγή της Ανδρομέδας, αλλά έχει πάνω του κάτι τρυπίτσες. Αυτές οι τρυπίτσες, τελικά, ήταν από έναν πόλεμο που είχε γίνει παλιά στην Ελλάδα και είχαν μείνει ακόμα οι τρυπίτσες από τότε. Δεν το ξέραμε αυτό. Και μάλιστα μάθαμε ότι αυτό το άγαλμα δεν ήταν εκεί. Αυτό το άγαλμα ήταν στο Σύνταγμα. Όμως αποφασίσαν τότε ότι θα έπρεπε να βάλουν ένα άλλο άγαλμα στο Σύνταγμα και έτσι το πήγαν στην πλατεία Βικτορίας. Βλέπουμε, δηλαδή, ότι πολλά αγάλματα που βρίσκονται στην περιοχή μας μπορεί να ήταν από μια άλλη περιοχή. Και να το ανακαλύπτουμε μέσα από ταινίες. Ας πούμε στα Θημαράκια. Είναι μια περιοχή στα Πατήσια. Εκεί είχε ένα ωραίο άγαλμα σαν συντριβάνι με αγγελάκια, με πράγματα πάνω του, το οποίο τώρα δεν υπάρχει πουθενά. Όχι πουθενά, υπάρχει. Στην πλατεία του Άρεως, στο πεδίο του Άρεως, εκεί κοντά, έχει μια πλατεία που είναι μέσα σε κάτι χόρτα καταχωνιασμένο ένα άγαλμα. Το είχαν μεταφέρει, λοιπόν, από τα Θημαράκια και το πήγαν εκεί. Εμείς πώς το ανακαλύψαμε, όμως, ότι υπήρχε στα Θημαράκια αυτό το άγαλμα από μια ταινία με τον Θανάση Βέγγο του 1969, αν θυμάμαι καλά, λέγονταν ποιος Θανάσης. Και στην αρχή ο Βέγγος, όταν ξεκινάει, κάθεται σε ένα άγαλμα με συντριβάγια και κοιτάει δεξιά και αριστερά σε εκείνη την πλατεία. Αυτό το άγαλμα μετά εξαφανίστηκε μαζί με τον Βέγγο και βρέθηκε στην πλατεία του πεδίου του Άρεως. Όπως βλέπουμε, η ιστορία τους μπορεί να είναι τόσο ωραία που να σας κάνει έτσι η εντύπωση να γράψετε ένα πείμα. Δηλαδή, να γράψετε μια ιστορία εκεί που σκάδεστε. Ίσως το ημερολόγιο ενός αγάλματος. Αν ήσασταν εσείς, δηλαδή, σε εκείνη την περιοχή το άγαλμα, τι θα γράφατε κάθε μέρα. Είναι ωραίο να ξεκινήσετε να γράφετε. Να σας πω κάτι έτσι προσωπικό, ότι όταν ήμουν μικρή στην ηλικία σας, ο παππούς μου επειδή του άρεσε να γράφει βιβλία, όταν πήγαινα την Κυριακή να φάω, μου έβαζε να κάθομαι μετά το φαγητό μια ώρα στη γραφομηχανή και να γράφω τακ τακ τακ τακ, ό,τι μου ερχόταν στο κεφάλι. Από τα όνειρα που είδα, από ιστορίες, από ό,τι σκεφτόμουν. Στην αρχή βαριόμουν να σας πω την αλήθεια, όμως σιγά σιγά αυτό άρχισε να γίνεται έτσι αγάπη, να αρχίζει να φτιάχνει ο κόσμος. Κι αν σας δεν μ' αρέσει το θέατρο, το σινεμά, κινηματογράφος, να δημιουργείς από εικόνες, να φτιάχνεις ιστορίες. Αυτό, δηλαδή, αν ξεκινήσετε με μια ιστορία του τόπου σας, εκεί κοντά που μένετε, έτσι, και ψάξετε λίγο, τι γίνεται στην περιοχή μας. Ξέρετε κάποιες από αυτές? Δεν γίνεται να μην έχετε ακούσει ποτέ. Νέα Σμύρνη, νέα Φιλανδέλφια, νέα Χλκηδόνα, νέα Ιωνία. Αν πιάσουμε πόσα νέα υπάρχουν, είναι πάρα πολλά. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, έχουν μια ιστορία που ήταν κάπου, υπήρχε δηλαδή και το Ισμύρνη, στη Μικρά Ασία που την ξέρετε πάρα πολύ και την έχετε ακούσει και στα μαθήματα ιστορίας και γενικά, και ήρθαν εδώ στην Αθήνα και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Και έτσι φτιάξανε τη νέα Σμύρνη, τη νέα Φιλανδέλφια. Κάσετε και μπείτε στο ίντερνετ και βρείτε στοιχεία για τη ζωή τους, την ιστορία τους κτλ. Ίσως ανακαλύψετε πράγματα τα οποία ούτε τα φαντάζεστε. Και από αυτό θέλω να φτιάχνετε εικόνες στο μυαλό σας. Πολύ ωραία να γράφετε και κειμενάκια, να γράφετε και ιστοριούλες και εκθέσεις και ότι έτσι βγαίνει μέσα από την καρδούλα σας, αλλά θα μ' άρεσε πάρα πολύ να φτιάχνετε και εικόνες. Δηλαδή να βάζετε τη μία εικόνα δίπλα από την άλλη και να φτιάχνετε μία ιστορία, σαν ένας πίνακας ιστορίας. Αυτό λέγεται σαν storyboard, δηλαδή βάζουμε τη μία εικόνα δίπλα από την άλλη και φτιάχνουμε ιστορίες μαγικές, ένα σενάριο, μια ταινία, ένα θεατρικό έργο. Δηλαδή είναι πολύ μεγάλη ευκαιρία αυτά τα μαθήματα που σας δίνουν την ευκαιρία να παρακολουθείτε, να σας δίνουν ιδέες για να κάνετε δημιουργικά και ωραία πράγματα. Λοιπόν, οπότε θα μ' άρεσε πάρα πολύ αν μπορέσετε να συνδυάσετε διάφορες μορφές τέχνης, όπως είναι η ζωγραφική, το θέατρο όπως κάνουμε εμείς στη θεατρική αγωγή, να βρείτε κουστούμια από την τουλάπα της μαμάς σας ή του μπαμπά σας, την τραγιάσκα που μπορεί να έχει ένα καπέλο που το βλέπετε και λέτε, ή δεν το φοράω αυτό το πράγμα και όμως μπορείτε να το φορέσετε και να παίζετε ρόλους. Πιστέψτε με, αν το κάνετε θα γελάσετε πάρα πολύ. Το έχω κάνει πάρα πολλές φορές στο σπίτι και γελάμε όλοι, ξεκαρδιζόμαστε, ακόμα κι αν μιμούμαστε κάποιον από την οικογένειά μας. Αν μάθουμε και πέντε πράγματα για κάποιους ανθρώπους παλιά, για πιο παλιά χρόνια, ακόμα καλύτερα, για να μάθουμε την ιστορία του τόπου μας, όπου και να μένουμε, είτε είναι στην Αθήνα, είτε στην Επαρχία, είτε σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας, κάτι έχει να μας πει. Πήγα πριν λίγο καιρό στην Αμαλιάδα σε ένα φεστιβάλ και κάναμε σε κάποια παιδιά μαθήματα για αυτή την τοπική ιστορία. Και τα παιδιά φτιάξανε πολύ ωραία πράγματα, δημιουργήσαν εικόνες. Λοιπόν, δεν θέλω να σας κουράσω άλλο, απλά να σας πω ότι μία μέθοδος που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και γι' αυτό θα κλείσω με αυτή τη μέθοδο. Πριν κλείσω όμως από τη μέθοδο, τώρα μου φώναξε ένα παιδάκι εκεί στην κάμερα και το άκουσα, ναι, που μου λέει ότι έπρεπε να του πω τι είναι αυτό το χαλί που είπα πριν στο βίντεο. Λοιπόν, αυτό το χαλί που ήταν στο βίντεο, ήταν ένα χαλί που είχε φτιάξει μία κυρία του 1906 στην Μικρά Ασία, και έκοβε ένα κομματάκι κάθε φορά που πήγαινε σε γενέχλια, σε γιορτές και σε γάμους. Έκοβε, έκοβε, έκοβε και στο τέλος έμεινε αυτά τα λίγα κομματάκια τα οποία έκαναν εντύπωση στη μαθήτρια και τα ζωγράφισε στο βίντεο που είδατε. Λοιπόν, κλείνοντας λοιπόν, θέλω να σας πω ότι υπάρχουν πολλές άλλες μορφές που συνδυάζονται για να δείξουμε διάφορες εικόνες και μία από αυτή λέγεται stop motion. Stop motion σημαίνει βγάζουμε μία φωτογραφία και κινούμε κάτι, ας πούμε, ένα αντικείμενο λίγο πιο πέρα. Το ξαναβγάζουμε φωτογραφία λίγο πιο πέρα. Το ξαναβγάζουμε. Εδώ λοιπόν, στο τελευταίο βίντεο που θέλω να κλείσουμε για σήμερα δημιουργικά, είναι ένα stop motion απόσπασμα από μία ταινία που έκανα μικρού μήκους, στο οποίο είναι μία κοπέλα-ειθοποιός και της βάζουμε πάνω της χρώματα. Μαζί με άλλους ρασκάλους, συναδέλφους, μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα, όπως με τον Ευθύμη τον Αργυράτο στην προκειμένη περίπτωση, ο οποίος της πέταγε χρώματα που είναι καστικός και την Βέραντα Νταβίντοβα. Λοιπόν, θα σας βάλω το απόσπασμα και μετά θα κλείσουμε. Αυτό λοιπόν ήταν το βίντεο. Είδατε χρώματα, ήταν λίγο σκοτεινό, γιατί αυτό πρέπει να γίνεται με σκοτάδι με δύο μεγάλες λάμπες από κάτι χρώματα ειδικά τα οποία φωσφορίζουν στο σκοτάδι. Αυτά ήθελα να σας πω για σήμερα. Εύχομαι λίγο να σας τσίγγλισα, να σκεφτείτε λίγο τι πράγματα υπάρχουν δίπλα από τα σπίτια σας, στον τόπο σας, από το χωριό σας, τα οποία τώρα τα βλέπετε με κάποιο άλλο μάτι και να είστε πολύ δημιουργικοί. Σας εύχομαι να περνάτε τέλεια. Γεια σας! |
