| : 'd Γεια σας παιδιά! Σήμερα θα μιλήσουμε για μία από τις πιο σημαντικές στιγμές στην Ελληνική Επανάσταση, για την αυμαχιαστή managinglaws στο Ναυαρίνο. Πριν όμως στάσουμε σε αυτήν, στην ναυμαχία που μας άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία ελληνικού κράτους, θα πρέπει να πιάσουμε τον ίμα λίγο πιο πίσω, ή μάλλον αρκετά πιο πίσω. Θα πάμε λίγο να δούμε τι συμβαίνει στην Ευρώπη, τι συμβαίνει στην Ιερή Συμμαχία. Στα 1815 ιδρύεται η Ιερή Συμμαχία που έχει ο σκοπό να μην γίνονται άλλες επαναστάσεις στην Ευρώπη. Όπως έχει τρομάξει ήδη αρκετά η Γαλλική Επανάσταση και όσα έχουν συμβεί. Επόμενος τώρα αυτό που θέλουν οι μεγάλοι αυτοκράτορες και οι μεγάλοι βασιλείς, είναι να υπάρχει μια ισορροπία δυνάμιων και να μην αλλάξει τίποτα. Γιατί αν αλλάξει κάτι, κινδυνεύουν αυτοί να χάσουν την εξουσία τους. Και αυτό φυσικά δεν το θέλουν. Επομένως, έχουμε την Ιερή Συμμαχία στα 1815, που αποφασίζει ότι όποια επανάσταση κι αν προκύψει στο μέλλον, θα καταδικάζεται. Και όχι μόνο θα καταδικάζεται, αλλά θα επεμβαίνουν κιόλας για να τις σταματούν. Σε αυτό το πλαίσιο είναι που προτάθηκε και στον Καποδίστρια να αναλάβει την ηγεσία της Φιλικής Εταιρείας, αλλά αυτός επειδή ήταν στα μέσα και στα έξω ως υπουργός εξωτερικών του Τσάρου, είπε παιδιά, δεν είναι καλή περίοδος αυτή για επαναστάσεις, καλύτερα να το αναβάλουμε. Και έτσι δεν δέχτηκε να είναι ο ηγέτης της Φιλικής Εταιρείας. Και γι' αυτό μετά πρότειναν την ηγεσία στον Ιψηλάντη, όπως έχουμε δει σε παλαιότερο μάθημα. Όπως και να έχει ο κυρός, όμως όλοι οι αρχηγοί της Ευρώπης παρέμειναν ακόμα σταθεροί στην άποψή τους, είμαστε κατά των επαναστάσεων. Όποια επανάσταση προκύψει, εμείς είμαστε εδώ για να σταματήσει. Και στα 1821, όπως όλοι ξέρουμε, ξεκινάει λοιπόν η Ελληνική Επανάσταση. Και σύμφωνα με αυτά που είπαμε, τι πιστεύετε? Ότι η στάση της Ιερής Συμμαχίας απένανται στην Ελληνική Επανάσταση θα είναι θετική ή αρνητική. Θα την υποστηρίζει ή θα την καταδικάζει. Αν διαλέξετε ότι θα την καταδικάζει, διαλέξετε πολύ σωστά. Γιατί φυσικά η Ιερή Συμμαχία είναι κατά της Ελληνικής Επανάστασης. Και πάμε να δούμε πώς από το κατά θα φτάσουμε στο υπέρ. Όχι μόνο στο υπέρ, θα βοηθήσει κιόλας την όλη κατάσταση. Στο ενδιάμεσο όμως θα δούμε πολλά στάδια. Οπότε, για να τα δούμε με τη σειρά. Ξεκινώντας η Ελληνική Επανάσταση, τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο, στην ουσία του 1821, ο Σουλτάνος είναι θυμωμένος με τον Πατριάρχη γιατί δεν έχει κάνει καλά τη δουλειά του. Και ποια ήταν η δουλειά του? Να κρατήσει τους χριστιανούς, του ρουμιλέτ, υπάκουους και ήσυχους. Αφού δεν το κατάφερε, ο Σουλτάνος διέταξε τον απαχονισμό του και μαζί ξεσπούν στη Θεσσαλονίκη διώξεις Ελλήνων. Και σε όλη την υπόλοιπη Οθωμανική Αυτοκρατορία, ειδικά στα παράλια που ήταν και περισσότεροι Έλληνες. Από εκεί και πέρα, σε πρώτη φάση, η Ρωσία δείχνει την έντονη διαμαρτυρία της απέναντι σε αυτή την κίνηση. Είναι και αυτή, μην ξεχνάμε, χριστιανή Ορθόδοξη, οπότε αποσύρουν τον Πρεσβευτή του στη Κοσταντινούπολη σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Είναι μια κίνηση που δείχνει τη δυσαρέσκειά της, δεν είναι όμως μια κίνηση που δείχνει ότι υποστηρίζει την Ελληνική Επανάσταση. Άρα ακόμα είμαστε στο κατά. Όλοι είναι ακόμα κατά της Ελληνικής Επανάστασης. Θα αργήσει λίγο ακόμα, θα αργήσει κατά δύο χρόνια να αρχίσει να αλλάζει όλη η στάση των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Και η αλλαγή αυτή θα ξεκινήσει από την Αγγλία. Το γιατί ξεκινάει από την Αγγλία είναι μια πολύ μεγάλη ιστορία και για να την εξηγήσουμε καλό θα ήταν να θυμηθούμε λίγο πώς παίζεται το σκάκι. Αν έχετε παίξει σκάκι σίγουρα θα θυμάστε ότι πρέπει για να είσαι καλός παίχτης να προβλέψεις τις κινήσεις του αντιπάλου σου. Να σκεφτείς δηλαδή πριν από αυτόν τι θα κάνει πρώτα, τι θα κάνει στη συνέχεια, ώστε να μπορέσεις να τον αντιμετωπίσεις. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και στη διπλωματία και στην εξωτερική πολιτική. Πρέπει οι διπλωμάτες και οι υπουργοί εξωτερικών και όλοι αυτοί οι άνθρωποι να σκεφτούν πριν από τον αντίπαλό τους τι θα κάνει να το προβλέψουν για να κάνουν αυτή πρώτη την κίνηση. Η Αγγλία λοιπόν πονηρά σκεπτόμενη σε μια περίοδο που υπήρχε πάρα πολύ μεγάλος ανταγωνισμός ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις, σκέφτηκε ότι η Ρωσία, όπως και να το κάνουμε, είναι μια χώρα που δεν έχει πάρα πολύ καλή σχέση με τον Οθωμανική Αυτοκρατοριακά Φυτέρες και λίγο γείτονες, ήταν κάτι προέκυπτε. Δεύτερον, η Ρωσία είναι όπως και οι Έλληνες χριστιανοί οθόδοξοι, επόμενως έχουν ένα κοινό στοιχείο. Και σκέφτηκαν και οι Άγγλοι, αν κάποια στιγμή αρχίσει η Ρωσία να βοηθάει την ελληνική υπόθεση, το ελληνικό ζήτημα, τότε η εξουσία της την περιοχή, η δύναμη της την περιοχή θα αυξηθεί. Αυτό για τους Άγγλους δεν ήταν καλό, δεν το ήθελαν, γιατί θα άλλασε την ισορροπία δυνάμεων. Επομένως αυτό που ήθελαν οι Άγγλοι σίγουρα, ήταν να μην αλλάξει η ισορροπία δυνάμεων. Γι' αυτό λοιπόν, προλαβαίνοντας τη Ρωσία, κάνουν μια κίνηση ματ και αλλάζουν αυτοί πρώτοι την στάση τους. Και τι κάνουν? Πολύ απλά, δείχνουν μια προσπάθεια να βοηθήσουν τους Έλληνες. Μετά βλέποντας η Ρωσία αυτή την κίνηση της Αγγλίας, λέει, κάτσε θα μείνουμε εμείς πίσω. Οπότε προσπαθούν κι αυτοί να βοηθήσουν το ελληνικό ζήτημα και οι Γάλλοι πάλι το ίδιο. Επομένως από εκεί που είμαστε στο απόλυτο κατά, τώρα φτάνουμε στο υπέρ. Τώρα φτάνουμε δηλαδή στο ότι οι μεγάλες δυνάμεις δεν είναι και τόσο κατά της επανάστασης. Και όλο αυτό ξεκίνησε από την Αγγλία. Και για να δούμε τι ακριβώς γίνεται. Μετά από πολλές διαβουλεύσεις, στις 6 Ιουλίου του 1827, υπογράφουν οι αντιπρόσωποι των τριών χωρών στο Λονδίνο μια συνθήκη. Η οποία, που τη λέμε και συνθήκη του Λονδίνου, καλεί την οθωμανική πλευρά και την ελληνική πλευρά να κάνουν ανακοχή και να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία αυτόν ομοελληνικού κράτους. Δύο πράγματα δηλαδή βγαίνουν από αυτή τη συνθήκη. Πρώτον, πρέπει να κάνετε ειρήνη και δεύτερον, πρέπει να κάτσετε να διαπραγματευτείτε, να τα συζητήσετε για να προκύψει ένα αυτόν ομοελληνικό κράτος. Ωραία μας τα λένε. Έχουν όμως βάλει και ένα μυστικό όρο, μια μυστική συμφωνία, η οποία αλλάζει τα πράγματα προς οφελός μας. Πριν δούμε τη μυστική συμφωνία, ας δούμε τις αντιδράσεις. Αν ερχόντουσαν, ας πούμε, τώρα οι απεσταλμένοι των τριών χωρών και μας έλεγαν στην ελληνική πλευρά, παιδιά, πρέπει να αφήσετε τα όπλα, να σταματήσετε τον πόλεμο και να κάνετε ειρήνη με τους Οθωμανούς, για να φτιάξουμε κράτος. Εμείς, μάλλον, θα λέγαμε ναι. Για να πάμε και στην άλλη πλευρά του Σουλτάνου, αν του λέγανε, Σουλτάνε μου, τώρα πρέπει να σταματήσετε τον πόλεμο με τους Έλληνες, γιατί πρέπει να κάνετε ειρήνη, μήπως γίνει και κάνα ελληνικό κράτος. Τι θα έλεγε ο Σουλτάνος σε αυτή την περίπτωση? Αν είπατε ναι, ότι συμφώνησε, δεν το είπατε, δεν το βρήκατε σωστά. Για να δούμε γιατί ο Σουλτάνος εκείνη την περίοδο τι είχε καταφέρει. Είχε καταφέρει να έχει την Δυτική Στερεά μετά την πτώση του Μεσολογγίου, να έχει την Ανατολική Στερεά μετά την πτώση της Αθήνας, της Αττικής. Στην Πελοπόννησο, είχε τον Ιμπραήμ, αλώνιζε, έκεγε, σκότωνε. Τα πράγματα δεν ήταν καλά για τους Έλληνες της Πελοπόννησο, επομένως δεν ήταν καθόλου καλά γενικά για την Επανάσταση. Γιατί ο Σουλτάνος να δεχτεί να υπογράψει αυτή τη συνθήκη, γιατί να δεχτεί να κάνει διαπραγματεύσεις με τους Έλληνες, αφού τους είχε στο χέρι. Φυσικά αρνήθηκε. Έλα όμως που, όπως σας είπα, υπήρχε ένα τελευταίο μυστικό άρθρο. Που τι έλεγε αυτό το μυστικό άρθρο? Αν παρά τις προσδοκίες μας αυτά τα μέτρα δεν φανούν αρκετά για να πείσουν την Οθωμανική Πήλη να δεχτεί τις προτάσεις μας, ή αν πάλι οι Έλληνες απορρίψουν όσα περιέχονται στη συνθήκη, οι μεγάλες δυνάμεις θα συνεχίσουν το έργο τους για ειρήνη, όπως έχουν συμφωνήσει και κατά συνέπεια. Αυτό είναι το σημαντικό. Δίνουν άδεια στους αντιπροσώπους τους στο Λονδίνο να συζητήσουν και να αποφασίσουν τα μέτρα που θα παρθούν μετά, των οποίων η χρήση μπορεί να φανεί αναγκαία. Σε αυτή την τελευταία φράση κρύβεται μια απειλή. Μπορεί η χρήση των μέτρων που έχουν συμφωνήσει κρυφά να αποδειχθεί αναγκαία. Και ποια είναι αυτά τα μέτρα, για να δούμε. Γίνεται μια κοινή προσπάθεια από την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Ρωσία. Φτιάχνουν ένα μικρό στόλο με πλοία και από τις τρεις χώρες. Το γενικό πρόσταγμα το έχει ο Άγγλος Ναύραχος ο Κόδρικτον, από τη Γαλλία αρχηγός του στόλου το γαλλικού είναι ο Δερυγνή και από τη Ρωσία είναι ο Χέιδεν. Αυτοί οι τρεις λοιπόν είναι υπεύθυνοι για το στόλο, ο οποίος πλέει στα οθωμανικά χωρικά ύβατα, δεν υπάρχουν ελληνικά χωρικά ύβατα, αφού δεν υπάρχει ελληνικό κράτος, για να πείσει τους εμπλεκόμενους στον πόλεμο, δηλαδή Έλληνες και Οθωμανούς, να κάνουν ειρήνη. Και ενώ οι Έλληνες δεν έχουν πρόβλημα να το δεχθούν αυτό, γιατί είπαμε ότι είναι προς το συμφέρον τους, ο Ιμπραήμ δεν του αρέσει αυτό, επομένως συνεχίζει το πόλεμο και για να τον πιέσουν πηγαίνουν στο Ναυαρίνο, το οποίο Ναυαρίνο, δεν ξέρω αν έχετε πάει, είναι ένα πάρα πάρα πολύ ωραίο μέρος στη Νοτιοδοτική Πελοπόννησο. Είναι ακριβώς εδώ, σε αυτήν εδώ την περιοχή, εκεί που λέει Νεόκαστρο, γιατί το Νεόκαστρο είναι το άλλο όνομα της σπήλου. Για να δούμε περίπου πώς είναι το Ναυαρίνο, φανταστείτε ότι είναι κάπως έτσι, εδώ είναι η Στεριά, έτσι. Και εδώ είναι ένας κόλπος, τον οποίο κόλπο τον κλείνει ένα μεγάλο στενόμακρο νησί. Εδώ μέσα σε αυτόν τον κόλπο υπάρχουν τα πλοία του Ιμπραήμ, είναι 81 συνολικά πλοία του Τουρκοεγυπτιακού στόλου, και μέσα εδώ έρχεται ο Κόδρικτον με τα δικά του πλοία, τα αγγλό-γαλο-ρωσικά, και εκεί ξεκινάει η Ναυμαχία. Εκεί γίνεται μια Ναυμαχία, την οποία κανείς δεν περίμενε, την οποία δεν είχαν διατάξει οι Μαγάλες Δυνάμεις, είχαν πει να πάνε εκεί για να εποπτεύσουν, για να προσέχουν, για να τους πείσουν να κάνουν ειρήνη, όχι για να κάνουν Ναυμαχία. Όμως, η Ναυμαχία προέκυψε και ξεσπάει. Εδώ βλέπουμε μία πολύ ωραία υδατογραφία που την έχει φτιάξει μάλιστα κάποιος ο οποίος ήταν παρών στην Ναυμαχία. Πρόκειται για τον Μαχτάν Βερντιότητο, ο οποίος ήταν μέλος του Γαλλικού πληρώματος και πολέμισε εκεί και μετά την έφτιαξε και την υδατογραφία αυτή. Το κάτω μέρος είναι από το βιβλίο της ιστορίας. Βλέπετε πώς είναι το λιμάνι της Πύλου σήμερα. Και βλέπετε μπροστά και το νησί που κλείνει, τη Σφακτηρία. Το νησί που κλείνει, είπαμε, την είσοδο του κόλπου. Φτιάχνει ένα πολύ στενό μέρος εδώ πέρα. Όσο ιδηλιακό και αν μας φαίνεται το Ναυαρίνο στη φωτογραφία, αν πηγαίναμε εκείνη την ημέρα, ταξιδεύαμε στο παρελθόν και βλέπαμε το Ναυαρίνο μετά το τέλος της Ναυμαχίας, μόνο ιδηλιακό δεν θα μας φαινότανε. Μιλάμε για ολοκληρωτική καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου, οπότε φανταστείτε ήταν ένας κόλπος γεμάτος ναυάγια. Και για να δούμε και εδώ πέρα βλέπουμε δύο πίνακες ζωγραφικής, που απεικονίζουν αυτό ακριβώς στην στιγμή της Ναυμαχίας. Βλέπετε εδώ το πλήθος των πλοίων, τα κανόνια, γίνεται ένας χαμός. Στο τέλος της Ναυμαχίας, όπως σας είπα, αυτός που κερδίζει είναι ο συμμαχικός στόλος και ο στόλος του Ιμπραήμ καταστρέφεται. Αυτό ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, υπήρχαν πολλές αντιδράσεις και μέσα στον ελληνικό χώρο και στο εξωτερικό. Και βλέπουμε εδώ ένας από τους τρόπους για να καταλάβουμε πόσο μεγάλο αντίκτυπο είχε αυτή η Ναυμαχία, είναι να δούμε πώς οι πίνακες ζωγραφικής έχουν απεικονίσει τη Ναυμαχία. Αν ψάξετε λίγο στο ίντερνετ, αν ψάξετε στο διαδίκτυο, θα δείτε πραγματικά πάρα πολλούς πίνακες, και από Έλληνες και από ξένους ζωγράφους, που έχουν απεικονίσει ακριβώς αυτό το γεγονός. Το οποίο είναι πολύ σημαντικό για μας, γιατί θα δούμε στη συνέχεια τι προκάλεσε. Και για την παγκόσμια ιστορία όμως είναι σημαντικό, καθώς πρόκειται για την τελευταία Ναυμαχία που έγινε με εξ ολοκλήρου ιστιωφόρα πλοία. Από εκεί και πέρα οι Ναυμαχίες γίνονται με πλοία που είναι και μηχανοκίνητα. Πάμε να δούμε τώρα, για αυτές τις αντιδράσεις που σας έλεγα. Στην Γαλλία, στη Ρωσία και στην Αγγλία, οι αντιδράσεις δεν ήταν οι ίδιες. Η Αγγλία πρώτα απ' όλα μου διάσε, γιατί δεν ήταν στα σχεδιά της αυτή η Ναυμαχία. Δεν ήταν στα σχεδιά της να εξαγριώσει τον Σουλτάνο, όπως καταλαβαίνετε μετά την καταστροφή του στόλου του, δεν ήταν και πάρα πολύ χαρούμενος με όλο αυτό. Στη Γαλλία και στη Ρωσία, οι αντιδράσεις ήταν καλύτερες. Και οι δύο Ναύαρχοι μάλιστα τιμήθηκαν για την προσφορά τους. Στη Γαλλία κυκλοφόρησε και ένα εμβατήριο με τίτλο «Ιχό του Ναυαρίνου», οπότε καταλαβαίνουμε τον ενθουσιασμό που υπήρχε και επίσης βλέπουμε και κάποιες γελαιογραφίες που υπήρχαν εκείνη την εποχή. Βλέπουμε ένα παιδάκι που είναι υποτίθετο ελληνικό έθνος, που σαν άλλος Ιρακλής πνίγει με τα χέρια του δύο φίδια. Και το ένα είναι οι Οθωμανοί και το άλλο είναι οι Αιγύπτοι, οπότε νικάει δύο μεγάλους εχθρούς. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν τους νίκησε εντελώς μόνος του, γιατί σε εκείνη την αμαχία κανένας Έλληνας δεν συμμετείχε. Πάμε να δούμε και τις ελληνικές αντιδράσεις. Εδώ βλέπουμε από το βιβλίο της ιστορίας μας πάλι, από τα ενθυμίματα του Νικολάου Κασομούλη, ένα κείμενο που μας δείχνει πώς υποδέχτηκαν οι Έλληνες αυτό το νέο. «Ενώ μελετούσα αυτά και ετοιμαζόμουνα για το ταξίδι στην Έγινα μαζί με τους οπλαρχηγούς και είμαστε μαζεμένοι, ο αέρας έφερε στα αυτιά μου μεγάλο κρότο, δυνατότερο και από κανόνια. Λίγο αργότερα ήρθε και η είδηση ότι ο στόλος των τριών δυνάμεων κατανίκησε το στόλο του εχθρού στο λιμάνι του Νεόκαστρου». Νεόκαστρο είναι η Πήλος. Ή το Ναβαρίνα το λέγανε κι αλλιώς. «Είναι αδύνατο να περιγράψει κάποιος τη χαρά εκείνης της ημέρας. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε, πώς να δείξουμε τη χαρά μας και συγχαίραμε ο ένας τον άλλο. Αυτήν την ημέρα περίμεναν όλοι οι γέροντες και οι πατέρες μας, αυτοί που πέθαιναν απελπισμένοι, αυτοί που έπεσαν στο Μεσολόγγι στην Αθήνα. Ο ήχος των πυροβόλων απλώθηκε και πέρασε τα φαράντια και τα βουνά και πάνω απ' τον Όλυμπο και έφτασε στην Ήπειρο και σε όλη τη Μεσόγειο». Πανηγύρι. Ακολούθησε λοιπόν πανηγύρι, γιατί καταλάβαιναν οι Έλληνες ότι η ημέρα που θα κατάφερναν αυτό για το οποίο πολεμούσαν τόσα χρόνια και με τους ξένους και μεταξύ τους, έφτανε. Για να δούμε και λίγο εδώ. Το ελληνικό κράτος ιδρύθηκε στα 1830, τρία χρόνια μετά την ναυμαχία του Ναυαρίνου. Έγιναν πολλές άλλες διατυβουλεύσεις, αρκετές ακόμα μάχες, όμως η αλήθεια είναι ότι το Ναυαρίνο άνοιξε τον δρόμο για τη δημιουργία ελληνικού κράτους. Εκεί που υπήρχε η μικρότερη ελπίδα ότι θα τα καταφέρναμε, εκεί που τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά για την επανάσταση, το κλίμα άλλαξε, υπάρχουν πανηγυρισμοί, υπάρχει χαρά, υπάρχει αισιοδοξία, γιατί υπάρχει μια νίκη, η νίκη στο Ναυαρίνο, που δείχνει ότι τα πράγματα θα γίνουν όπως τα ονειρεύονταν, ας πούμε, οι Έλληνες. Βέβαια καθένας από αυτούς θα ονειρεύεται και με λίγο διαφορετικό τρόπο, και θα έχουμε και άλλα θέματα στη συνέχεια. Αλλά όπως και να το κάνουμε, και ο Κόδρυκτον και ο Χέιδεν και ο Δερυγνή βοήθησαν αρκετά, οπότε το ελληνικό κράτος μετά από πολλά χρόνια για να τους ευχαριστήσει, έφτιαξε τρεις δρόμους που είναι στο κέντρο της Αθήνας, κοντά στο πεδίο του Άρρυς από την κάτω μεριά, είναι η οδός Δερυγνή, η οδός Χέιδεν και η οδός Κοδρυκτόνος. Τώρα γιατί ο Κόδρυκτον έγινε Κοδρυκτόνος, αυτό έχει να κάνει με την μανία μας να κλείνουμε τα ξένα ονόματα, οπότε ήταν ο Κόδρυκτον γενική του Κοδρυκτόνος και έτσι έμεινε ο δρόμος με αυτό το όνομα. Όπως σας είπα πριν, όταν τελείωσε η ναυμαχία, όλοι και οι τρεις ναύαρχοι έπρεπε να ενημερώσουν τους προϊσταμένους τους. Οπότε έπρεπε και οι τρεις να γράψουν, γιατί τότε δεν υπήρχε ούτε ίντερνετ, όταν κυνητά τηλέφωνο για να πάρουν τηλέφωνο και να πούμε έλα νικίσαμε, έπρεπε να το γράψουν σε επιστολή. Και οι τρεις έκατσαν και έγραψαν επιστολές για να αναφέρουν το αποτέλεσμα της ναυμαχίας. Και οι τρεις επιστολές έχουν διασωθεί. Ο Δερυγνή έγραφε ότι όλοι πολέμησαν γενέοι σα λιοντάρια, ο Κόδρυκτον το ίδιο με μία επιφύλαξη κιόλας, γιατί δεν ήταν σίγουρος και πως θα το πάρουν. Ο Χέιδεν έγραφε πολύ βιαστικά. Μάλιστα λέει ότι κλείνω το γράμμα μου και με συγχωρείτε για τα γράμματα, γιατί τα γράφω όλα πάνω σε έναν κανόνι. Ήταν τόσο βιαστικά αμέσως μετά τη μάχη, για να ενημερώσει το μπρέσβι της Ρωσίας στην Κωνσταντινούπολη για το αποτέλεσμα της μάχης, που το έγραφε πάνω στον κανόνι. Τώρα, αν θέλετε κι εσείς, μπορείτε να γράψετε μια επίστολή. Ας πούμε ότι μπαίνετε στη θέση ή του Δερυγνή, ή του Κόδρυκτον, ή του Χέιδεν. Και θέλετε κι εσείς να αναφέρετε τα γεγονότα που συνέβησαν στο Ναυαρίνο, στους προϊστάμενούς σας. Στους βασιλιάδες σας δηλαδή, ο Χέιδεν στον Τζάρο, ο Δερυγνή και ο Κόδρυκτον στους αρχηγούς των κρατών τους. Τι θα γράψετε για να τους ενημερώσετε για αυτό που έγινε. Για να δούμε τι θα τους πεί Από όλα πρέπει να τους πείτε οπωσδήποτε τα αποτέλεσμα της μάχης. Ότι νίκησε ο συμμαχικός στόλος. Δεύτερον πρέπει να τους πείτε ότι η μάχη, πάμε προς τα πίσω, μπορεί να τελείωσε με την πλήρη καταστροφή του τουρκογεπτικού στόλου, αλλά από τη δική σας τη μεριά δεν υπάρχει βυθισμένο ούτε ένα πλοίο. Υπάρχουν βέβαια πολλές ζημιές, υπάρχουν πολλά θύματα, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένα πλοίο που να έχει βυθιστεί. Και αυτό είναι σημαντικό. Το τρίτο που πρέπει να τους πείτε είναι ότι να προσέχουν μήπως στην Κοσταντινούπολη προκληθούν αντίπεινα από τον Σουλτάνο στους ευρωπαίους κατοίκους. Κάπως έτσι λοιπόν είχαν τα πράγματα στο Ναυαρίνο. Είπαμε, ξεκινήσαμε από την καταδίκη της ελληνικής επανάστασης από την Ιερή Συμμαχία και φτάνουμε σιγά σιγά στην αλλαγή της τάσης της Αγγλίας πρώτα, για λογούς ανταγωνισμού με τις υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις. Μετά η πίσταση της Συμπαρασύρη και τη Ρωσία και τη Γαλλία, η μία δηλαδή Παρασύρη την άλλη. Φτάνουμε είμαστε στο συνέδριο του Λονδίνου, στη Συνθήκη του Λονδίνου που υπογράφεται ότι πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος, πρέπει να σταματήσουν οι εχθροπραξίες και μετά από τη μη αποδοχή της Συνθήκης από τον Σουλτάνο και τον Ιπραήμ, φτάνουμε στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου και βλέπουμε τα αποτελέσματα. Αν τώρα κάποιος θέλει να δει περισσότερα πράγματα γι' αυτό, μπορεί να επισκεφθεί το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο στη Σταδίου, που εκεί έχει πολλά ευρήματα από τα ναυάγια των πλοίων, τόσο τα Οθωμανικά, όσο και τις ζημιές που είχαν υποστεί τα πλοία των Συμμάχων. Αυτά. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που παρακολουθήσατε το μάθημα. Σας ευχόμαστε καλή συνέχεια. |
