| : quiet piano music Ζmares رογιώτατη, Κύρια διπευφέρε άρχα, Κύρια δήμαρχη αγαπητοί προσκεκλημένοι, Καλώς ήρθατε σήμερα στην εκδίδωση μας. Ονομάζομαι Γιώργος Γούρδος και έχω την τιμή να σας απευθύνω τον λόγο ως Πρόεδρος της Μέλης σας του Ελληνισμού. Βρισκόμαστε όλοι εδώ σήμερα για να ακούσουμε τους εκλεθούς καλεσμένους μας. Θα μας αναπτύξουν τις σκέψεις τους και θα ζητήσουμε μαζί τους υπό το φως των γεγονότων της επιχαιρότητας στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Κανείς μας δεν θα πρέπει να είναι αδιάφορος μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν παρά τις δυσκολίες που έχουμε αυτά τα δύσκολα χρόνια και που τύνον να μας εγκλωβίζουν στο μικρό κόσμος μας καμιά φορά. Η ιστορία δείχνει ότι οι μεγάλες προκλήσεις για την πατρίδα μας είναι συχνές και δεν λογαριάζουν αν είμαστε σε ευκολία ή σε δυσκολία. Έτσι λοιπόν οφείλουμε να είμαστε ενήμεροι και έτοιμοι για τις νέες προκλήσεις. Ευελπιστούν να συμβάλουμε σε αυτό και εμείς σήμερα με την εκκλησία αυτή. Επιστρέψτε μου εν συντομία να σας συστηθώ, καθώς μερικοί από εσάς δεν με γνωρίζετε. Είμαι Γέννημα Θρέμα Τρυπολιτσότης, σπούδαση γιατρικής στην Πάτρα. Μετά από τη στρατοτική μου θητεία αναγκάστηκα για τη λήψη γιατρικής ειδικότητας να μεταβώ στη Γενέβη για τη λήψη ειδικότητας της ακτινολογίας. Τα τελευταία 16 χρόνια ζω στην Ελβετία όπου εργάζομαι ως ακτινολόγος και είμαι τώρα διευθυντής σε ένα ακτινολογικό κέντρο στη Λοζάνια. Έχω και δυο γιους 12 και 7 ετών. Κάποιοι από εσάς βεβαίως γνωρίζουν και τους γονείς μου εδώ που ζουν στην Τρύπολη. Οπότε ουσιαστικά είμαστε εδώ μαζεμένοι σαν μια μεγάλη οικογένεια, έτσι νιώθω και χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Να σας πω και λίγα λόγια για τη μέλησσα του ελληνισμού που πιστεύω λίγη από εσάς έχετε ακούσει, γνωρίζετε. Τον Δεκίβριο του 2016 μαζί κάποιους φίλους καρδιακούς στη Λοζάνη με τους οποίους έχουμε κοινές ανησυχίες για την ελληνική μας κοινότητα εκεί και για την πατρίδα μας, ιδρύσαμε τη μέλησσα του ελληνισμού στη Λοζάνη. Πιστεύω πως είναι σαφής ο συμβολισμός της επιλογής του ονόματος, της μέλησσας. Είδατε μέχρι που ερχόμαστε και στην Ελλάδα, πηγαίνουμε και σε άλλα μέρη της Ελβετίας μακρινά για να βρούμε αυτό που πρέπει για να κάνουμε το μέλι μας. Θα ήθελα να αναφέρω στο σημείο αυτό ότι το σήμα της μέλησσας το δημιούργησε ο συμπολίτης μας ο Ευαγγέλιος Κασαβέτης που έχει και βραβευθεί με βραβεία διεθνούς εμβέλειας. Αφήλο κερδός πάντα. Τον ευχαριστώ πάρα πολύ. Θα ήταν σήμερα εδώ αν δεν έδινε διάλεξη εκείνος αυτή την ώρα στην Αθήνα. Δυο ακόμα ιδρυτικά μέλη έχουν την καταγωγή τους από την Αρκαδία. Να αναφέρω μαστικά την Σοφία Δάλκου, επίσης γιατρό, η οποία είναι ανιψιά της γεωργίας Δάλκου που γνωρίζετε όλοι από τη θεατρική ομάδα της Τρίμπολης. Ο Θεοδώσιος Δημόπουλο που είναι πανεπιστημιακός καθηγητής νεότερος μου και μάλιστα πρόεδρος του Τμήματος Χρηματοικονομικών του Πανεπιστημίου της Λοζάνης. Είναι αντιπρόεδρος της μέλης σας. Κατάγεται από τη Μεγαλόπολη ο Θεοδώσιος. Βεβαίως στην πορεία έγιναν μέλη και άλλοι Έλληνες από διάφορες πόλεις της Σελβετίας και εκτός και μάλιστα κάποιοι από την Τρίπολη που κατάγοταν από εδώ, με τον οποίο τους γονείς είδα πριν από λίγο, όπως ο Γιάννης ο Λιμπερόπουλος, ας πούμε. Και όπως λέμε, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα βρεις κάποιον ναρκά από κάτω, έτσι, ισχύει αυτό από τη φορά. Λοιπόν, για τη μέλησα του Ελληνισμού. Όπως αναφέρεται και στο καταστατικό μας, σκοπός μας είναι η μελέτη και διάδοση του ελληνικού πολιτισμού. Κίνητρο για την ίδρυση του φορέα μας, αποτέλεσε η κοινή ανάγκη να βιώσουμε και να ερευνήσουμε τον πνευματικό θησαυρό που ο ελληνισμός δημιουργεί αδιαλείπτως επί χιλιετίες. Ο θησαυρός αυτός είναι η πηγή του ήθους και του τρόπου που συνδέουν διαχρονικά τους απόδημους Έλληνες με τους ηλέντινες του μητροπολιτικού χώρου, Ελλάδας και Κύπρου. Διοργανώμε διαλέξεις, προβολές, ντοκιμαντέρες, με αντικείμενο σημαντικά κεφάλαια της ιστορίας μας, έχουμε διοργανώσει σεμινάριο αγιογραφίας, έχουν προσκληθεί αυτά τα χρόνια σημαντικές προσωπικότητες για κυκριμένοι επιστήμονες που προάγουν τον ελληνικό πολιτισμό, την επιστήμη, ή που συμβάλουν στην πατρινόγνωσία μας. Μεταξύ αυτών και ο κύριος Γρύβας, τον είχαμε επερίσει στην Λοζάνη. Εργαζόμαστε για τη δημιουργία βιβλιοθήκης ελληνικού πολιτισμού στη Λοζάνη. Ήδη διαθέτουμε περίπου 6.000 βιβλία στην ελληνική και σε άλλες γλώσσες, μεταξύ των οποίων και 100 σπάνια ελληνικά παλέτυπα του 16ου αιώνα που έχουν εκδοθεί κυρίως στην Ελβετία. Έχουμε και κάποια έγγραφα ιστορικής αξίας, όπως χειρόγραφα επιστολές του Ιάννη Καποδίστρια και άλλα έγγραφα ας μην επεκτάθω περισσότερο εδώ. Όλα αυτά με σκοπό να αξιοποιηθούν προς όφελος της κοινότητάς μας, της πατρίδας μας. Τμήματα της συλλογής αυτής των σπάνιων κυμιλιούν παρουσιάζονται σε προσωρινές εκθέσεις στην Ελβετία, μέχρι να βρουν κάποια μόνιμη στέγη βεβαίως. Συνεργαζόμαστε με εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ελβετίας και με τις τοπικές αρχές. Φυσικά, είμαστε κοντά στην Εκκλησία μας, στον ποιμένα μας τον πατέρα Αλέξανδρο Ιωσιφίδη, που είναι απόφυτος της θεολογικής σχολής της Χάλκης, τη Μητρόπολη Ελβετίας βεβαίως που απέκτησε πρόσφατα ένα νέο άξιο Μητροπολίτη τον κ. Μάξιμο. Συνεργαζόμαστε στενά με τους ελληνικούς και φίλοι ελληνικούς συλλόγους καθώς και με την Ελληνική Πρεσβεία στη Βέρνη και το Γενικό Προξενείο στη Γενένη. Διαπιστώνουμε πως οι εκκληγώσεις μας έχουν απήχηση. Μάλιστα, συχνά παρευρίσκονται σε αυτές τις συμπατριώτες μας από μακρινά μέρη της Ελβετίας, καθώς και Ελβετή. Σε πρώτη φάση, θελήσαμε να εδρυωθούμε, να γίνουμε γνωστοί μεταξύ των μελών της ελληνικής κοινότητας. Ο επόμενος στόχος μας είναι να διευρύνουμε τον κύκλο επίρροής προς την τοπική κοινωνία, τους ελβετούς πολίτες δηλαδή. Καθώς ο ελληνισμός είναι κάτι ανοιχτό, είναι φως, είναι ομορφιά, αρχοντιά, είναι μοιράσια και ανθρωπιά, είναι ωφέλημος για όλο τον κόσμο. Ευελπιστούμε με τη δράση μας να συμβάλουμε και στην καλλιέργεια ενός σημερινού φιλελληνισμού που εξάλλου υπάρχει ήδη εκεί από τα χρόνια της Επανάστασης του 21. Ως γνωστόν η Ελληβετία οφελήθηκε σημαντικά από έναν Έλληνα, τον Καποδίστρια, ενώ υπάρχει πλήθος άλλων συνδετικών κρίκων μεταξύ των χωρών της Ελληβετίας και της Ελλάδος, στους οποίους δεν θα αναφερθώ τώρα για την οικονομία του χρόνου. Φιλελληνισμός σήμερα, λοιπόν, ώστε να οφεληθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι οι άνθρωποι από τον άηλο πλούτο της κληρονομιάς μας. Να οφεληθεί όμως και η πατρίδα μας, καθώς οι άνθρωποι αυτοί έχουν συχνά πρόσβαση σε κέντρα λήψης αποφάσεων, αλλά και μέσα μαζικής ενημέρωσης. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τη σημασία αυτής της παραμέτρου, ειδικά εάν δυσκολέψουν περισσότερο τα πράγματα εδώ και προκύψουν γεγονότα που απευχόμαστε, για τα οποία όμως οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι από κάθε άποψη. Μετά το τέλος αυτής της εκδήλωσης θα είμαι στη διάθεσή σας για να συζητήσουμε αυτά, εάν το επιθυμείτε. Στο σημείο αυτό θα σας διαβάσω ένα σύντομο χαιρετισμό του Υπουργού Εξωτερικών, αρμοδίου για τον Απόδημο Ελληνισμό, κ. Κωνσταβλάση. Αθήνα 16 Ιανουαρίου 2020, αγαπητή κύριε Δήμαρχε, αγαπητή κύριε Πρόεδρε, αγαπητή φίλοι. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω από καρδιάς για την προσκλησή σας στη διάλεξη κράτος, εθνική ανεξαρτησία και εθνική στρατηγική των 21ου αιώνα. Ο σκοπός της μελέτης και προβολής του Οικουμενικού Μηνήματος του Ελληνικού Πολιτισμού, τον οποίο προωθεί ο Σύλλογος Μέλησα του Ελληνισμού, έχει ιδιαίτερη σημασία στην περίοδο που διανύουμε και μπορεί να συνεισφέρει στη σύσφιξη των σχέσεων των απανταχού Ελλήνων. Λυπάμαι πραγματικά που αυτή τη φορά δεν θα μπορέσω να βρεθώ κοντά σας, όμως υποχρεώσεις δεσμευτικές και μη ανεβαλόμενες δεν μου το επιτρέπουν, καθώς θα βρίσκομαι εκτός Ελλάδος. Θα ήμουν υπόχρεος αν μπορούσατε να μεταφέρετε τις σκέψεις μου αυτές, την αγάπη μου και τους χαιρετισμούς μου στους μετέχοντες στην εκδήλωσή σας. Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους σας και καλή συνέχεια στο έργο σας, με εκτίμηση Κώστας Βλάσης. Πριν σας παρουσιάσω τους ομιλητές μας, να συνοψήσω ότι καταλάβατε πως η μέλησή του ελληνισμού επικεντρώνει τη δράση της στην Ελβετία, πάντοτε όμως έχουμε στραμμένο το βλέμμα στην πατρίδα. Μας ενδιαφέρει να μιλάμε με όρους ελληνισμού και όχι ελλαδισμού. Ελληνισμός, είμαστε ένα όλοι, όλοι μαζί. Οι τελευταίες εξελίξεις στα εθνικά θέματα επέβαλαν στη συνείδησή μας να κάνουμε τη σημερινή εκδήλωση. Θερμές ευχαριστίες επευθύνω στο Δήμο Τρίπολης, ιδιαίτερα στο δήμαρχο Κ. Κ. Τζιούμι και στην αντιδήμαρχο, την υπεύθυνη πολιτικών εκδηλώσεων κ. Ελένη Καρούτζου, για τη θερμή υποδοχή που έδειξαν όταν τους παρουσιάσαμε την ιδέα μας και για αυτή την εκδήλωση και για τη συμβολή τους για τη διαξαγωγή της. Θα παρακαλούσα τον κύριο αντιπεριάρχη να έρθει για ένα χαιρετισμό και εν συνεχεία τον κύριο δήμαρχο και μετά θα απολαύσετε την ομιλία των καλωνιών μας. Σε ευχαριστώ πολύ. Καλησπέρα σας, ευχαριστώ τον φίλο κύριο Σγούρδο. Την ύπαρξη της μέλης σας του ελληνισμού την γνώριζα από τον Γιώργο. Ομολογώ όμως ότι από την σύντομη παρουσία εντυπωσιάστηκα για την δραστηριότητά της. Πράγματι η ανάγκη της δημιουργίας ενός νέου φιλελληνικού κύματος στην Ευρώπη και στον κόσμο είναι ιδιαίτερα σημαντική, ιδιαίτερα την περίοδο αυτή που η χώρα εξέρχεται μεν επιτυχώς από μια μεγάλη περίοδο κρίσης. Όμως θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια σειρά σημαντικά προβλήματα εξαιτίας της κατάστασης στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Μιας κατάστασης η οποία προφανώς απαιτεί ενότητα όλων και οπωσδήποτε δεν προσφέρεται. Προσφέρεται προφανώς για αναλύσεις και συζητήσεις περί του πρακτέου, αλλά όχι για πολιτική ή άλλου είδους εκμετάλλευση. Εκτιμώ ότι η σημερινή εκδήλωση θα συμβάλει πολύ σε αυτό. Βάζω τις ευχαριστίες όλων, πιστεύω, προς την μέλησα για τη σημερινή εκδήλωση. Είναι σημαντικό που η δραστηριότητά της εκτός Ελβετίας εντοπίζεται και στην Τρίπολη. Ελπίζω να βγουν όλοι σοφότεροι και να ενισχυθεί η ενότητα στην προσπάθεια αντιμετώπισης τόποιων προβλημάτων, μικρών ή μεγάλων, ανακύπτουν στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο και προφανώς επηρεάζουν την πορεία της χώρας. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, καλή συνέχεια. Καλησπέρα, Άγιοι Πατέρες, κύριοι αντιπεριφερειάρχα, κύριοι εκπρόσωποι των στρατιωτικών αρχών, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι στο Δημοτικό Συμβούλιο, κυρίες και κύριοι, καλησπέρα και από μένα. Με ιδιαίτερη χαρά δεχτήκαμε την πρόταση, πρόσκληση από τον φίλο και συνάδελφο μου γιατρό, τον κ. Γούρδο, για την παρουσίαση της σημερινής ημερίδας από δύο εκλεκτούς πανεπιστημιακούς δασκάλους. Είναι αλήθεια ότι εγώ προσωπικά είχα ακούσει για τη Μέλης, αλλά δεν ήξερα την δραστηριότητα, την πλούσια δραστηριότητα που έχει αναπτύξει το Σωματείο αυτό στην Ελβετία και όχι μόνο. Επομένως είναι μεγάλη χαρά η δική μας και για την σημερινή εκδήλωση που διοργανώνει το Σωματείο και εσύ προσωπικά κ. Γούρδο, αλλά νομίζω ότι αυτή η σημερινή ημερίδα θα είναι μια αφετηρία μιας περαιτέρωσης συνεργασίας του Σωματείου του δικού σας με το Δημοτρίπολης, φαντάζομαι και με την Αρκαδία και με την Πελοπόννησο και ειδικά στο κομμάτι που αφορά τις ερωταστικές εκδηλώσεις για το 2021, μια και ξέρω πολύ καλά ότι έχετε ασχοληθεί όπως είπες και εσύ και με τον Καποδίστρια και όλα αυτά και είναι σημαντικό πολύ σωματεία και κυτίδες ελληνισμού στην Ευρώπη να έρθουν κοντά στην χώρα μας και στην Τρίπολη βέβαια γιατί μας αφορά η Τρίπολη ως δήμαρχος της Τρίπολης και να συνεργαστούμε για το 2021. Από εκεί και πέρα η σημερινή εκδήλωση νομίζω ότι μόνο καλό έχει να προσφέρει σε όλους εμάς που θα την παρακολουθήσουμε. Έχουμε δύο εξαίρετους πανεπιστημιακούς καθηγητές και βέβαια ως δήμαρχος της πόλης τους ευχαριστώ για την παρουσία τους στην Τρίπολη. Νομίζω χωρίς να θέλω να καταχραστώ το χρόνο σας ότι ζούμε σε μια εποχή και σε ένα σημείο του πλανήτη εξαιρετικά ταραγμένο Νοτιοανατολική, Μεσόγειος όλοι ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά τις εξελίξεις το τελευταίο διάστημα και γενικό στα τελευταία χρόνια. Όμως είναι μια εποχή όπου η πληροφόρηση είναι μεν πιο εύκολη αλλά είναι πολύ πιο εύκολη και η παραπληροφόρηση. Οπότε νομίζω ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό άνθρωποι πανεπιστημιακοί καθηγητές να μας ενημερώσουν ακριβώς για τα γεγονότα που συμβαίνουν στην περιοχή μας και για τη στρατηγική που θα πρέπει να έχει η χώρα μας γιατί νομίζω ότι ως Έλληνες το λιγότερο που πρέπει να κάνουμε θα πρέπει να είμαστε πληροφορημένοι να ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει έτσι ώστε να μην παρασυρώμεθα και επιπλέον, το ανέφερε και ο κύριος αντιπεριφεριάρχης, να κοιτάξουμε πώς θα κρατήσουμε την ενότητά μας γιατί είναι γνωστό από την ιστορία ότι όποτε ο ελληνισμός, είτε αυτός που ζούσε μέσα στην Ελλάδα είτε αυτός που ζούσε εκτός Ελλάδας ήταν ενωμένος, η χώρα και ο ελληνισμός κατάφερε σπουδαία πράγματα, αντίθετα όταν είμασταν διχασμένοι υποστήκαμε σημαντικές καταστροφές. Με την έννοια αυτή θεωρώ εξαιρετική την σημερινή ημερίδα και θα απολαύσουμε βέβαια τους δύο καθηγητές. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ και χρόνια πολλά λόγω των ημερών και καλό χρόνο σε όλους σας. Ευχαριστώ πολύ. Πολύ σύντομα βιογραφικά στοιχεία τους ομιλητές μας, αλλιώς θα πάρουμε δύο ώρες μόνο για να αναφέρουμε το τι έχουν κάνει στη ζωή τους. Ο κύριος Παναγιώτης Ήφεστος είναι ομότιμος καθηγητής διεθνών σχέσεων στρατηγικών σπουδών στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Πανεπιστημίου Πειραιώς. Έχει συγγραφείας 16 βιβλίων και κατοντάδων δοκιμίων και άρθρων στα επαιδεία της στρατηγικής ανάλυσης, της πολιτικής θεωρίας και της ευρωπαϊκής ολοκύρωσης. Ο κύριος Κώστας Γρύβας είναι αναλπιρωτής καθηγητής γιο πολιτικής της Στρατηγικής Σχολής Ευελπίδων. Δάσκει επίσης Γεωγραφία της Ασφάλειας στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι ειδικό σε θέματα γιο πολιτικής ανάλυσης και πολεμικής τεχνολογίας. Ευχαριστούμε πάρα πολύ, είναι μεγάλη μας τιμή που είστε εδώ και έχετε το λόγο. Θα ήθελα να πω επίσης ότι στο τέλος των εισηγήσων των εκλεκτών καλεσμένων μας θα γίνει συζήτηση με το κοινό και την αναμένουμε με πολύ ενδιαφέρον. Αυτό θα είμαστε σύντομοι. Καλησπέρα σας εκλεκτοί, προς και εκκλημένοι. Οι οργανωδές σας ευχαριστούμε πάρα πολύ. Ξέρω γιατί είμαι καλύτεροι σταδεμένοι, διότι συχνίζω να λέω τελευταία. Όσο μεγαλώνω καλύτερα, ένιδα που δεν είδα. Η ιδέα, λεγόμενη επιστήμη μου, είναι αυτό που βλέπουμε στις τηλεοράσεις, περίπου. Η πραγματικότητα, η αλήθεια. Όχι ότι είναι μέσα στα εφάνταστα μυαλά ιδεολογημάτων και θεωρημάτων. Πολύ σύντομα, λοιπόν, θα πω μερικά πράγματα. Πριν ξεκινήσω, λέω εγώ εξ αρχής ότι είμαι περιγραφικός και αξιολογικά ελεύθερος. Κρίνομαι για αυτό, βεβαίως. Δεν έκανα αξιολογήσεις, δηλαδή. Εάν είναι αλήθεια και είμαι όντως, έχει σημασία να το πω, αξιολογικά ελεύθερος, πρόβλημα έχει αυτός που διαφωνεί με την αλήθεια και την πραγματικότητα. Βεβαίως, δύο πράγματα εξαιρούνται. Είναι περάνο από οποιοδήποτε υποκειμενισμό. Αυτό είναι η δημοκρατία και η ελευθερία. Με την αριστοτελική έννοια, επειδή η ελευθερία είναι το αυτεξούσιο του ανθρώπου και απόλαυση της είδος της στασίας του, της ετοιμότητάς του. Και με την έννοια επίσης ότι η εθνική ανεξαθεσία είναι η συλλογική ελευθερία κάθε κοινωνίας. Στην κλασική εποχή, ήταν το ιδιώδες της ανεξαθεσίας το αντίστοιχο και δεν εννοεί το ότι η πόλη μπορούσε να είναι εσωτερικά δημοκρατικά προσανατολισμένη εάν δεν είχε εθνική ανεξαθεσία. Οι ιδιώδες της ανεξαθεσίας, όπως το λέγαν τότε. Υποθέτω από εδώ, θα εναλλάσσω. Σύντομα, λοιπόν, θα δούμε διαχρονικά, μην περιπλέγεστε με αυτό. Μην να κάνω πολύ απλώς, θα το δείτε. Πώς συνδέονται στην διαχρονία ο άνθρωπος, το κράτος, το διεθνές σύστημα. Σε συνέχεια, θα δούμε πώς σε αυτήν την διαχρονία, ο πολιτικός πολιτισμός, άρχισε, εξελίχθηκε και πώς η ελληνικότητα, παρένθεση, εμείς ως ελληνικός κράτος, διεκδικούμε να είμαστε φορείς αυτής της παμμέης της ελληνικότητας και πρέπει να παλεύουμε να είμαστε επάξιοι φορείς της ελληνικότητας, γιατί η ελληνικότητα είναι η δημοκρατία, υποθέτω εκλεκτοί συνάδελφοι όπως τον Ζιάκο και τον Κοντογιώργη θα έχουν μιλήσει, αποδείχουμε απολύτωση στις θεωρήσεις του Κοντογιώργη και του Ζιάκα, ότι δηλαδή η ελευθερία, η δημοκρατία και η εθνική εξαστησία είναι πολύ σημαντικά χαρακτηστικά της διαχρονικής ελληνικότητας και ο άξονας του πολιτικού πολιτισμού. Και βέβαια, θα οδηγηθούμε στο κράτος, τι είναι ακριβώς και το ελληνικό κράτος, ασφαλώς, για να τελειώσουμε με ορισμένα αξιώματα διεθνούς πολιτικής, τα θουκιδίδια αξιώματα, για να καταλάβουμε ότι το κράτος κεντρικό σύστημα, το σύγχρονο, είναι πανωμοιότυπο μορφικά με το κλασσικό σύστημα των πόλεων και θα συμφωνήσω και πάλι να φερθώ ξανά στον Σιράιφο, τον Γιώργη, ότι αν δούμε κι αυτόν τον πίνακα εδώ, το διακρατικό σύστημα βρίσκεται λίγο πιο πίσω από την κλασσική εποχή, στην προκλασσική εποχή. Κάνουμε τεράστιο άλμα εδώ, βλέπουμε τον πίνακα, παρβαρότητα, τι είναι πολιτικός πολιτισμός. Ο πολιτικός πολιτισμός είναι εκείνη η χρονική νοερή στιγμή που οι άνθρωποι συγκροτήθηκαν σε πολιτικές ομάδες, ιεράρχισαν τους σκοπούς τους και άρχισαν να συγκροτούν την πολιτική τους ηθική, τις πολιτικοοικονομικές ιεραρχίες, την πολιτική τους εξουσία και παελέγοντας. Αυτό εξελίχθηκε. Στα προκλασικά χρόνια, ο Όμηρος το περιγράφει άψογα και βέβαιος στην κορύφωση, την κλασική του κρατοκεντρικού συστήματος, που είχαμε και πλέον πολλές περιπτώσεις δημοκρατίας με την πλήρη έννοια που το καταλαβαίνουμε. Στη συνέχεια, έχουμε τον Αλέξανδρο, ο οποίος προωθείται προς το κόσμο σύστημα. Πάμε προς τα πάνω, πάμε στην παμέγιστη βυζαντινή κουμένη, όπου πλέον, προσέξτε, έχουμε πολιτείες, αυτοίξουσιες. Αυτό το κράτος έπαιρνε άδεια να μπει στις πόλεις της βυζαντινής κουμένης, ήταν εντολοδόχος των αντιπροσώπων των πόλεων στην βασιλεύουσα πόλη, στη σύγκλειο των πόλεων και βέβαιος να έχει καμία σχέση με αυτό που σήμερα ονομάζουμε οικομινικισμός, διεθνισμός και τέτοια πράγματα, διότι δεν εξωμείωνε ανθρωπολογικά και εξίσωνε πολιτικά το τεράστιο αυτό χώρο. Το συγκροτούσε δημοκρατικά στο επίπεδο του Βυζαντίου. Παίρνω αμέσως, λοιπόν, να πω ότι αυτό το σύστημα δέχθηκε ένα φοβερό πλήγμα το 1904. Είναι σημαντικό να ξέρω μου γιατί το δέχθηκε. Αυτό το πρόβλημα των εμφύλιων διαιρέσεων των Ελλήνων. Οι σταυροφόροι προς την Ιωρανισσαλήν πήγαιναν και τους κάλεσαν κάποιοι δικοί μας να έρθουν στην πόλη. Βεβαίως, κατά την δική μου εκτίμηση, δεν επανέκαψε η Βυζαντινή οικουμένη και πρέπει να γνωρίζουμε επίσης και τη διαφορά μεταξύ της θεοκρατίας της Ρώμης και της ανθρωποκεντρικής ορθοδοξίας της Βυζαντινής οικουμένης, όπως εξελίχθηκε από τους πρώτους αιώνες μέχρι στιγμών και τον 15ο αιώνα. Και βέβαιος, παρένθεση και πάλι, ενώ εδώ στο αυτοκίνητο που την ευχαριστούσε κάποιος και μου είπε ότι είναι δώδεκα θεαριστής και αντιχριστιανός και του είπα δεν έχει καμία σημασία για μένα αυτό. Εγώ μπορεί να είμαι ή να μην είμαι θρύσκος και κλησιαζόμενος, αλλά θα ήταν βέβαιο από άποψη ιστορική, αλλά και πολιτισμού, να μην δεχθώ την ανθρωποκεντρική ελληνική ορθοδοξία ως άξονα του πολιτισμού επί 2000 χρόνια σχεδόν και ως άξονα, αν θέλετε, επιβίωσης της ελληνικότητας και των Ελλήνων. Δεν έχει σημασία επειδή μου άποψη. Αυτή είναι μια αλήθεια ή μια πραγματικότητα. Βέβαιος, πολλοί συνάδελφοι δεν του καταλαβαίνουν αυτό. Από εδώ πάμε πολύ γρήγορα στο 1821. Και μια και οι διοργανωτές είναι της Διασποράς. Να πω ότι ένα από τα σκληρότερα πλήματα που δεχθήκαμε ως ελληνισμός ως διάσπαρτος ελληνισμός την 1822 ήταν ότι εφαρμόστηκε από τις μεγάλες δυνάμεις, ιδιαίτερα η Βρετανία έδειχε να μελετήσει στον Καποδίστρια σε μερικά συνέδρια πρόσφατα, τρια-τρία χρόνια. Το διέρκει η Βασίλειο των Βρετανών και βεβαίως το γεγονός ότι οι αυτεξούσιοι στους πόλους, ναι μην ήταν αυτό που λέμε, μάλιστα και ο Θομονοκρατίας, ήταν αυτεξούσιοι οργανωμένες. Αυτές που δεν εξισταμίστηκαν και πάει λέγοντας. Οι πόλεις αυτές όμως ήταν εθισμένες να συναλλάσσονται με υπέρτρες εξουσίες επειώνες. Έτσι ήταν ευάλωτες στον διέρεκο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας η οποία δεν ήθελε, αν εξάρτητο ελληνικό κράτος, διότι είμασταν εννέα εκατομμύρια οι Ελληνές της περιοχής, το ίδιο και η Βρετανία ήταν εννέα εκατομμύρια. Αν γινόταν εδώ ένα μικρό νέο Βυζάντιος, το δαρκάνικη μικρασία, θα υπερφαλάκιζε τη στρατηγική της που ήταν, όπως γνωρίζετε, ίσως η Μεγάλη Καυστική Δύναμη που ήλεγε την περίμετρο της Ευρασίας. Και βεβαίως, εάν εδώ αναδειόμασταν έναν μεγάλο κράτος και μάλιστα δημοκρατικό, δεν θα είχαν αυτό που είχαν. Οι Βρετανοί ήθελαν μόνο στην Πελοπόννησο φόρους υποτελέσης στον Σουρτάνο κράτος και όχι ανεξάρτητο ελληνικό κράτος μέχρι εκεί που το έφτασε το Καποδίστριας. Αυτός ο τεράσιος άνθρωπος του Καποδίστρια, λοιπόν, τεράστια προσωπικότητα σε γνώσεις, σε διπλωματεία, ο οποίος συμμετείχε στο κογκρέσιο της Βιέννης το 1815, όταν αποφάσισαν εκείνοι οι μεγάλες δυνάμεις όχι δημοκρατία, όχι ελευθερία, όχι επαναστάσεις. Καταλαβαίνετε πότε κάναμε την Λευκή Επανάσταση. Κάποιοι ρωτούν, μήπως έπρεπε να μην γίνει τότε, μα πού να σταματήσεις αυτή τη νορμή για ελευθερία πριν ανθρώπων. Το είδαν όχι στις αποφάσεις των συνελεύσεων, τι ζητούσαν. Ζητούσαν ελευθερία, δημοκρατία και αυτεξούσιες πόλεις. Ο πρώτος νόμος των Παβερών, λοιπόν, μετά την δροφονία του Καποδίστρια, ήταν να καταργήσουν το αυτεξούσιο των πόλεων. Να καταργήσουν, δηλαδή, τη δημοκρατία που εμείς θέλαμε ως διαχρονικό και χτημένο μας και ως τρόπος οργάνωσης των οικουμενικών Ελλήνων. Το δεύτερο πλήγμα που δέχτηκαν, βεβαίως η δροφονία του Καποδίστρια, εγώ πιστεύω δεν ήταν η μανιάδηση κάποια άλλη, ήταν κάποια άλλο χέρι βρετανικό, διότι ακριβώς η μελέτη του Καποδίστρια δείχνει ότι υπερφαλάγγισε, ήταν τόσο ζημινό το διπλωμάτις, υπερφαλάγγισε την βρετανική διπλωματεία, ελείχθη μεταξύ Γαλλίας και Βρετανίας και κατόρθωσε να κάνει κράτος και να θέσει κετήματα για τη Μικρασία και την Κύπρο και πάει λέγοντας. Το λογοφορήθηκε, λοιπόν, ο Καποδίστριας και εδώ τι είχαμε ακόμη, όμως. Είχαμε και τον εξοστρακισμό από τον ελληνικό χώρο της ελληνικής διασποράς, της αστικής τάξης, της ελληνικής αστικής τάξης της διασποράς. Μετά τη λογοφορήθηκε ο Καποδίστριας, έφυγαν από εδώ, εκδιώχθηκαν για να καθιδρυθούν άλλες εξουσίες. Γνωρίζουμε, όμως, ότι σε αυτή την εποχή, τον 18ο-19ο αιώνα, το κρατοκεντρικό σύστημα της Ευρώπης είχε οριμάσει, είχαμε ένα κρατοκεντρικό σύστημα που τι σημαίνει αυτό. Σημαίνει ότι αν έχεις λευθέρα ή όχι, για μας καλύτερα να είχαμε, βεβαίως, πρέπει να έχεις δυνατή διοίκηση, να έχεις ιραρχημένα ευθύκια συμφέροντα. Μπον, μίλησε εδώ το κρατοκεντρικό σύστημα της Ευρώπης. Αυτό έχουμε σήμερα. Οι βασικές αρχές του καταστατικού χαρτισμού εθνών. Εγώ στους πρωτοδοίτες φοιτές, όταν έρχονται, πρώτον τους ρωτώ αν ξέρω πού ήρθανε, τι είναι τη μία διαθροντισμία τους, δηλαδή, και το δεύτερο, τους λέω, διαβάσετε τον καταστατικό χαρτισμό εθνών, για να καταλάβετε τι είναι το σύστημα του ΟΥΕ. Το σύγχρονο διακρατικό σύστημα. Το σύγχρονο διακρατικό σύστημα έχει εμφανιστεί από το 1648, όταν ηγεμόνες και άλλοι, πρίγκιπες και λοιπά, στράφηκαν κατά του θεοκράτη Πάπα της Ρώμης. Και βέβαια, άρχισε εκεί, μπήκαν τα τιμή επέμβασης στρατιωτικά των κρατών, οι αντιγεμονικές συσπειρώσεις, έτσι αναδείχθηκε και το Διεθνές Δίκαιο, απέδειχε αυτό με την υπολογία των δύο πολέμους, συσπειρώθηκε ξανά ηγεμονική δυνάμεις στη Βιέννη που ανέφερα προηγουμένως, και βέβαια, τον 19ο αιώνα έχουμε τον πρώτο παγκοσμικό πόλεμο, έχουμε την κοινωνία των εθνών που είναι ο πρόδρομος του οργανισμού μας με εθνών, να μη σας συγχωρέσω έχω μια διαφάνεια εδώ, θα το πω όμως με δύο λόγια, αυτό που έγινε με τον ΟΥΕ και τελείωσε, εκεί είμαστε. Είτε είναι να αναγνωριστεί η κρατική κυριαρχία ως ο θεσμός του διεθνούς καθιστότος, να αναγνωριστεί η εθνική ανεξαφθυσία ως το θέσφατο των κρατών και των κοινωνικών, άρθρο 2 κεφάλαιο 1 του Καστατικού Χάρτου Μενθρών, μη επέμβαση στις ασυστορικά των κρατών, ότι ανεξαρτήτως λόγων λέει στο άρθρο 2, κανένα όργανο του ΟΥΕ δεν έχει δικαίωμα να παρέβει, ή άλλος βεβαίως, να παρέβει στις ασυστορικά των κρατών, το λέω για πολλούς λόγους, διότι μας αφορά και ρε αυτό το ζήτημα, μου λέει κάποιος, κάποιος πολιτικός συζήτησε λέει για τα δώκα μήλια το 85ο λόγο, και τι με νοιάζει του λέω που μίλησε, να μπήκω κάθε τυχάς παραστωτυριανικά και μιλάει και υποχωραεί σε κάποιον τραπέζι και είναι το κράζι μπωχρωμένο να παρεβιαστεί με αρχές του διεθνούς δικαίου, ο Καστατικός Χάρτου Μενθρών, η κρατική κυριαρχία να μην εφαρμοστεί, βέβαια ένας πρωθυπουργ του 81, όταν ήρθε αντικατέστηση στον τότε υπουργό άμυνας, είναι χαρακτηριστικό αυτό, μπήκε μέσα στο ενέθουσα και τους είπε, του είπανε μα ο προηγούμενος σου έλεγε αυτά και αυτά, μα τι λέτε του λέει για τα νησιά της άμυνας των νησών και λοιπά, τι λέτε του λέει, το τι πολιτικά συζητάμε δεν έχει καμία σημασία, δεν σημαίνει του κράτος, δεν σημαίνουν μόνο οι συνθήκες του κράτος του λέει, το ιδεθνιστικό του λέει, και εδώ στα νησιά υπάρχει άμυνα, μάλιστα επέμειναν κάποιοι στη σύν και παρήσουφησαν στην έθουσα και του λένε, είναι παράνομα του λένε εκεί τα στρατέμματα, απάντησε ότι σας παρακαλώ, ξέρει κανείς εδώ πέρα αυτή η στρατιά του Αιγαίου, τι εμβέλεια έχει, δεν είχε ξέρει κανείς, σας λέω του λέει δεν μπορεί να πάει μέχρι την Αίγυπτο, μέχρι τον Μουρόκο, το βιλιανικές στον πλοίο τους είναι μέχρι τα ελληνικά νησιά του λέει, αυτό είναι μια τεράστια πληγία τα νησιά και επώνυμη μάλιστα στρατεαϊαίου, επομένως δεν έχουμε τίποτα. Επομένως να τονίσω να πω κάτι ακόμα υπαρρυθεντικά και σταμάταμε κ. Κώστα όταν έρθει, είπαμε 20-25 λεπτά του πολύ, ότι βέβαια ως της γενιάς εκείνης της περίεργης του πολυτεχνίου που γυρνούσαμε με τον Μάξ το κεφάλι, δεν το λέω κορεδευτικά για τον Μάξ τώρα, είναι μεγάλο στον χαστί, ανεξαρτήτως αν δεν διαφωνώ κάθετα μαζί με τους επιστήμονες, αλλά κάποια στιγμή σε κάποιο ειβλίο λέω κάτσε να συγκρίνω την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση με τη Σοβετική Ένωση να πούμε. Και ομολογώ, ξέρετε εκεί που θα ψάχνουμε πολλά πράγματα δεν τα ξέρουμε, όπως και τον Καποδίστρια, αν τα ψάξεις τα βρίσκεις. Και βέβαια μελέτησα τη διαφωνία Τρόσκη και Στάλιν, όταν το 2020 ο Στάλιν προσχώρησε στην κοινωνία των εθνών τον πρόεδρο του ΕΕ, τι ήταν αυτό, δέχθηκε το καθεστό της κρατικής κυριαρχίας, την εθνική ανεξαρτησία, από τη δική του άποψη βέβαια ο Τρόσκης του λέει, μ' αυτό θα είμαστε απατεώνες του λέει, αν λέμε στον πλανήτη ότι να κάνουμε παγκόσμια επανάσταση και εμείς θα έχουμε προσχωρήσει στην κρατική κυριαρχία και να γίνουμε κράτος. Το αποτέλεσμα βέβαια το ξέρουμε, σκοτώθηκε ο Τρόσκης και αρκετά εκατομμύρια Τροσκηκοί, εντάξει. Και έκτοτε δεν καταλαβαίνω γιατί πολλοίς κόσμος μπήκες σε διαδικασίες σε φύλλο πολέμων, συμπεριβαρώνων και ημών. Βέβαια προηγουμένως ήταν ένα χάρτη, δεν είναι, με κουμπίδες πάνω στον πλανήτη όλο. Είναι τα ταξίδια μου, τα προσωπικά. 17 με 19 χρονών τελείωσα την σχολή πλειάρχου ένας προπύργου και ήμουν αρχιωματικός καταστρόματος πριν πάω πάνω στο σήμερο. Γιατί δεν έφερα αυτό το χάρτη, δεν το δείχω, το έχω χαρακτημένο, γιατί. Μα όταν επισκεφθείς στην Κίνα, επισκεφθείς στην Ινδία, επισκεφθείς στους αραβικές χώρες, στην Λατινική Αμερική, μάθαινεις δύο πράγματα αν έχεις λογική και ορθολογισμό. Πρώτο, να σέβεσαι αυτά τα μεγάλα έθνη. Ρήγας Βελεστιλής, να σέβεσαι τα άλλα έθνη. Πολιτισμοί, μακρέωνι, δεν τους ξέρω, να τους αρνηθώ εγώ να είναι αυτό που είναι, τρελόκουφο απράδεκτο. Και το δεύτερο, με αυτούς τους ανθρώπους, να πιάσουν τους Ιαπωνέζους, τώρα τους Κινέζους, να τους βάλω σε έναν καζάνι και τους ανακατώσω, να είναι λειτουργικά, ενοποιημένοι, οφελημιστικά, αταξικά. Βεβαίως, ούτε που το σκεφτόμουν από μικρός, αφού είδα όλα αυτά τα πράγματα, ότι θα τους ανακατώσουμε σε καζάνι τους ανθρώπους και θα βγάλουμε έναν πλανήτικο σύστημα. Δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι σύγχρονοι δύο πράγματα. Και εμείς εδώ στη Ελλάδα, πολύ λυπάμαι να πω, ότι πρώτο, αυτό που είπα προηγουμένως, η παγκόσμια λεγόμενη πανάσταση και οτιδήποτε άλλο, σταμάτησε ήδη από το 19ο αιώνα. Έναν το κρατουμένο. Δεύτερο, ότι έχουμε το καθεστό της κρατικής κυριαρχίας. Και τρίτο, βεβαίως, ότι ήδη, από το 1970-1980, αναδειόταν το πολυπολικό διεθνές σύστημα, το οποίο μπορεί να το κάνουμε όποιος κάνει στρατηγική θεωρία, στρατηγική ανάλυση, το ξέρει. Όποιος είναι μαθητής του θουκιδίδια, να το πω έτσι, και γνωρίζει ταξίο μετά του, ότι θα κινείται σλοένα και πιο συγκρουσιακά παιδεία αυτό το σύστημα. Και ασφαλώς, αρχές του 1990, αυτό είπαμε, δυο-τρία άτομα, ότι προσέξτε τι είναι αυτές οι παγκοσμιλοποιήσεις που λέτε. Τελείωσε η κρατική κυριαρχία, είπε κάποιος που έγινε και πρωθυπουργός. Τι τελείωσε η κρατική κυριαρχία. Αν δεν επιβιώσει το κράτος, ο θεσμός αυτός, όπου είναι η ασφαλιάς, ο οργανώτης της Ναίας Ασφαλής, όπου μέσα συγκροτήσει τη δημοκρατία σου, την πολιτική ηθική σου συλλογική, όχι την ηθική του καθενός, ο κάθε ένας από μας έχει τη δική του ηθική. Η πολιτική ηθική της πολιτείας σου, όμως, είναι αυτό που προσδιορίζει για κάθε θέμα κοινωνικο-πολιτικά. Η πολιτική ηθική του κράτους είναι αυτό που προσδιορίζει την διανομητική δικαιοσύνη και νομιμοποιεί τις πολιτικο-οικονομικές ιραρχίες, ταθηκά συμφέροντα. Και ασφαλώς είναι αυτή που συγκροτεί και συγκρατεί το κράτος, την πολιτεία και την κοινωνία συνεχτική. Δεν είναι ο πλανήτης ένας ακταρμάς. Καίει λίγο, μπορούμε να ανοίξουμε μια διαφάνεια. Πρέπει να βρούμε το στικ. Το στικ. Εκεί είναι. Ανοίξω το πρώτο, απεικονήσεις. Το ανοίξουμε. Αυτό είναι διαφάνεια στους προδοδεδείς σου ιδέες, διεθνών σχέσεων. Προσέξτε, αναφέρομαι στον Ρομπε Κιλππιν. Ο Ρομπε Κιλπιν είναι ένας σημαντικός εκλεκτός συνάδελφος, στις Αμερικάνες. Σε μια μεγάλη συγκέντρωση είναι εκεί που βγήκε το νεαρό ειρησί της Κρήτης, αυτό σημαντικό βιβλίο, Κώστα. Τους είπε, μα τι είναι αυτά που ακούω εδώ, τους λέει. Στον Ρομπε Κιλπιν είχαν το πράσμα και άλλους. Έχει μια κουσαριά εκεί. Τους λέει, εάν δεν συμφωνήσουμε ότι τέσσερα πράγματα ισχύουν στη διεθνή πολιτική, πρέπει να βγάλουμε αυτό το μανδία που λέγεται επιστημονική οντότητα και η οποία προσδίδει στα μάτια των άλλων αξιοπιστία επιστημονική. Να συμφωνήσουμε, λοιπόν, το εξής λέει, ότι στη διεθνή πολιτική, πέντε χρόνια γνωστή ιστορία, οι κοινωνίες ήταν πολλές, ποτέ μία. Πολλές κοινωνίες ονομαζούσαν έθνη, φίλες, αυτοκρατορίες και τέτοια πράγματα. Ήταν πάντα συγκρουφιακό το σύστημα. Κοινωνίζεται μια στιγμή ιστορική που να μην πήρχε σύγκρουση στη διεθνή πολιτική. Άσε πως, δηλαδή, ο πόλεμος είναι μύριον ειδών. Δεν είναι ένας πόλεμος επιθεθικός, αμυντικός, εθνικοπερφατικός και πάει λέγοντας, δεν είναι. Το δεύτερο είναι ότι σε όλες τις ιστορικές στιγμές, εκτός από την οικογένεια, η πίστη και η νομιφροσύνη των ανθρώπων, ήρθα στην ιμέτερη κοινωνία, στην ιμέτερη πολιτεία, στο ιμέτερο κράτος. Επίσης, είναι ότι αυτή η θεμελαική φύση του συστήματος δεν αλλάξε ποτέ και βεβαίως οι άνθρωποι έχουν ευγενείς φιλοδοξίες, χειμήρια πράγματα. Αλλά όμως, αν ξεχάσουν αυτές τις αλήθειες, τότε ματαιώνονται όλες τις ευγενείς φιλοδοξίες. Εάν δεν συμφωνήσουμε γι' αυτά, του λέει, ότι αυτό είναι ο δεθέσιος στιγμός και θα το καταγράψουμε, μάλιστα, εκτός του ΝΟΥΕ, να συγχωρούν ότι πρέπει να φύγουμε από αυτή την αίθουσα. Λοιπόν, αυτός ο Πίνακας, λοιπόν, για να εντυπωσιάζει τους πρώτοι τους φύτες, του λέω, για κάτι θα του λέω, δέστε λίγο τον κόσμο, τι κάνει. Τώρα, κάθε μάθημα αλλάζουν τα εφάνιες. Για να κοιτάξετε, θρησκευόμενοι, σκυφτοί από κάτω, φωνάζουν οι ιερωμένοι του Αγιόρου, θρεμοπύλες του Λεωνίδας, προχαιρεγόντας εδώ, στη Γαλλική Εξαίερση, που ζητήσαν δικαιώματα. Βέβαια, ως ελληνική επανάσταση, ορίστε επανάσταση λοιπόν. Γιατί ήταν η επανάσταση και όχι η εξαίερση. Έκανα μια λεπτή διάκριση διόλου προσβλητική για τους Γάλλους τότε. Γιατί η εξαίερση είναι αξίωση ελευθερίας, η επανάσταση. Η εξαίερση, και αυτό είναι ένα άλλο ιωαντικό ζήτημα, που μας τυφλώνει ιδιολογικά στον κόμμα αλλά και ιδιαίτερα στη Ελλάδα. Μετά, το μάθα πρόσφαση της Γερμανίας σε ένα συνέντριο, από μια τη Σινάρφω, που έχει γράψει πέντε εβλία για αυτό το θέμα. Πόσα, Ραφαέλα της λέω, πόση ήταν οι διολοπάργοι στον Μισιώνα. Άστα, μου λέει, δεν σου λέω να μην προσβαλώ τον αυτό, μου λέει. Και έως το 95-96% οι διολοπάργοι. Οι άναθοι χωρίς γλώσσα, θρησκεία, πατρίδα, οποιαδήποτε τάφτιση. Τους χρησιμοποιούσαν, δεν τους κατηγορούμε αυτούς τους μίζερους άνθρωπους. Χίλια ολόκληρα χρόνια η θεοκρατία, οι φεουδάρχες, οι οχτήμονες, τους σκότονταν μες στα χράφια σαν να είναι δούλοι. Δεν θα τους συγκρίνω όμως με τον Μακρυάννη και τον Κολοκοτρώνη. Δεν θα τους συγκρίνω με αυτό. Δεν θα του κατηγορούν οτιδήποτε, τον δίσμωρο αυτό άνθρωπο, αλλά δεν είναι ο Μακρυάννης ή ο Κολοκοτρώνης, που μέσα στον πετσί του είχε ακριβώς πολιτική παιδεία. Και την ελευθερία μέσα στο αίμα του, το πνευματικό του αίμα, για να μην ξεφύγουμε από κάθε ρατσισμό. Εμείς δεν είμαστε οι Έλληνες, οι τελευταίοι ρατσιστές του κόσμου πρέπει να είναι οι Έλληνες. Το πνευματικό μας DNA είναι της δημοκρατίας, της ελευθερίας. Αυτό είναι το πνευματικό μας DNA. Και πάμε πιο κάτω λοιπόν. Τα πλοία, εδώ είναι η Ισραήλ, τα κοκριτσά εδώ με τα όπλα είναι σε πλάς στρατιωτίνες. Απέραντι είναι η Κούρτισσα. Εδώ η Κούρτισσα στα βουνά. Εδώ το Ισσής. Πρόεξτε, αυτές είναι εικόνες που βλέπουμε κάθε βράδυ στη τηλεόραση. Μπορούμε να λέμε, ο πλανήτης παγκοσμοποιήθηκε, το Λοιουκά κράτος δεν είναι αν και να υπάρχει, η εθνική καθυσία είναι έτσι, θα έχουμε πλέον ανθόσπαρτο διαθέσιμα. Να μου πεις γιατί μιλάτε με ένταση. Δεν είναι ένταση, είναι στοχαστική ένταση. Στοχαστική ένταση, διότι είμαι εδώ 30 χρόνια και δεν μπορείς να πηγαίνεις σε συνέδρια και να ακούς, όχι επιστήμη, κουρουφέξαλα. Διότι δεν μπορείς, δεν μπορείς να εμφανίζεσαι ως επιστήμονας και με τον τίτλο σου αυτό να ζητάς αξιοπιστία τον λεγωμένο σου από την κοινωνία, από τον απλό άνθρωπο και να λες πράγματα που είναι ψηλά στα νέφη που περπατάνε. Εδώ η υποχρέωση του επιστήμονα είναι ότι πει και δεν πει, να έχει οντολογική αναφορά, να αφαίρεται σε ανθρώπους, σε κοινωνίες, σε υπακτά ζητήματα. Να τελειώσω λοιπόν σιγά-σιγά. Πόση ώρα μιλώ, Γιώργο? Λέγοντας ότι το κράτος, να γράφω και το χαρτί των εθνικών συμφέροντων. Κοιτάξτε, όταν δημοσίευσα, έγραφα στην εθνικοδοπία της δεκατέριας του 90, αν κάποιοι θυμούνται, είχα μια στρατηγική ανάλυση και δημοσίευσα αυτόν τον πίνακα. Μα βγήκαν καμιά 200 επιφυλίδες. Ένας, Γιάννης, έγραψε στο βήμα, το εθνικό συμφέρον της Μαριορίς. Προσέξτε, αυτό το εθνικό συμφέρον της Μαριορίς. Αυτός ο πίνακας εδώ είναι Ευαγγέλιο, στις είπα, σ' όλες τις δικές χώρες και τώρα και στις Ανατολικές. Είναι η έσχατη λογική της επιβίωσης και της ασφάλειας του κράτους. Και τα συμπαραμαρτούνταν, να μην τα απαρρυθμίσω. Είναι η θέση και ο ρόλος του κράτους και η κατανομησίως στον διεθνές σύστημα, το οποίο θα πρέπει να διασφαλίζει τα προηγούμενα. Είναι βεβαίως ο πολιτισμός, τα έθιμα, οτιδήποτε εκφράζει πνευματικά μια κοινωνία. Υπάρχει πνευματικά, υπάρχουν πνευματικά. Πάτερ, υπάρχουν πνευματικά. Σε μερικές τάξεις παρόλοιπο να με δίνουν, ευτυχώς ήμουνα στο όικο εγώ, και δεν μπορούσε να με δίνουν. Υπάρχουν πνευματικά. Άλλο μεγάλο ζήτημα αυτό. Αφού τελειώσω με τον πίνακα όμως, θα το πω και αυτό, ότι το κράτος περιστρέφεται γύρω από αυτών των άξεων εδώ. Και μάλιστα σε κάποια πρόσφαιρα θα ζήτησα και μου τα ραθτήσανε. Αυτό ξανά, αυτό εδώ πέρα. Η στρατηγική του κράτους είναι η εκτελίωση των εθνικών σκοπόν, τα ειραιαρχημένα εθνικά συμφέροντα. Η ΕΕ είναι ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας, συνηθίζω να λέω, είναι η μια όψη του ίδιου νομίσματος της εθνικής στρατηγικής. Η άλλη είναι η πολιτική στρατηγική. Πολιτική στρατηγική και στρατογική στρατηγική για την εκτελίωση των εθνικών συμφέροντων. Εδώ δεν τίθεται θέμα να αμφισβητείτε. Είναι απαράδεκτο, για αυτό δεν είναι αξιολογικό πειμένο. Δεν είναι αξιολογικό. Όποιος δεν έχει πίστη και ενώ φροσύνη στην πολιτεία στην οποία ανήκει, είτε είναι Κινέζος ή Ιάπονος ή Τούρκος να πάρει ζησιά λού. Να βρει ένα πλανήτη που δεν υπάρχουν κράτη, και άνθρωποι και ιραρχίες και εκείνο και το άλλο. Επομένως είναι θέσφατο, έσχατη λογική, τα ιραρχημένα εθνικά συμφέροντα να είναι υπόθεση όλων των πολιτών ενός κράτους. Και επαναλαμβάνω και τον ρίζο. Αυτό δεν είναι αξιολογικό. Είναι επειδή όλοι μας, άμα το σκεφτούμε καλά, ξεφύγουμε από τα διολογήματα, θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι. Και θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι, είναι πολύ συγκεκριμένο και διαμορφωμένος στον πολιτισμό της ελληνικότητας, το διαχρονικό. Είναι να είμαστε αυτεξούσια, αυτοθεσπιζόμενοι εντός του κράτους μας. Δύσκολο να το πεις τώρα βέβαια, δεν θα μην μονάγει όλο αυτό, δύσκολο. Και δεύτερο, να μην αφήνουμε κανένα να μας καταβαίνει ότι έχει ελληνικό χώρο, κυριαρχικό χώρο, το οποίο μας δίνει η ιστορία και το διεθέστη σύστημα. Τα αξιώματα της διοθυμής πολιτικής, τα θουκυρία τα αξιώματα, για να μην δείξω άλλα διαφάνεια, λέω μερικά, είναι ότι δίκαιο έχει οποιος έχει η συνδύναμη. Δεν μπορείς να κάνεις ανάλυση στρατηγική και να ζητάς ισορροπία δυνάμιων, που είναι η προϋπόθεση να είσαι ασφαλής και δεύτερος και να σου λέει ο άλλος και να τολμάει ο άλλος να γράφει κάτω ότι αυτό είναι εθνικιστικό και πολεμοκάπηλο και να το λέει αυτό όταν η ανάλυση αναφέρεται σε ένα αμυνόμενο φιληνικό κράτος, όπως το ελληνικό, το οποίο πειρασπίζεται τη διεθνή νομιμότητα. Επομένως, να μην μακρύγωρο, το ελληνικό κράτος το σύγχρονο, και αυτή είναι η απόψή μου, σαύρω με κάθε άλλη απόψη βέβαιος, είναι ότι δεν μπορεί να μην είναι εδρασμένο πάνω σε στέρεα θεμέραια που είναι συμβατά με τα αξιώματα της διεθνής πολιτικής και εδώ είναι ο θυμιδητής ο πολύ σημαντικός για όλους τους αναλυτές. Δεύτερο, δεν μπορεί να πλήττεται η κοινωνική συνοχή, δεν είναι εύκολο πράγμα η κοινωνική συνοχή. Η κοινωνική συνοχή είναι η βασανιστική σμήλευση των πολιτεακών μας δομών, των πνευματικών και των αισθητών, των αισθητών και των πνευματικών, η σύμμιξη μεταξύ των πνευματικών με τα αισθητά για να συγκροτήσουμε τις ηθικές μας προτερραφές, τη δυναμητική μας δικαιοσύνη και τους κανόνες και τους νόμους. Δεν μπορεί λοιπόν να μην συμβαίνει αυτό. Δεν είμαστε τότε βιώσιμο κράτος. Και να πω το τελευταίο τότε, ότι έκανα προηγούμενη μια σύγκριση να μην παρανοηθώ με τον Μεσαίωνα. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι μεταμεσαιωνικοί άνθρωποι ήταν οι ίδιοι. Είχα συγκρινές δικτατορίες, ηγεμόνες. Έγιναν και αποικιοκρατικές δυνάμεις. Εγώ η καταγωγή μου ήταν από την Κύπρο. Έζησα μικρός την αποικιοκρατική δύναμη. Να είχε το αποικιακό σφροιστράκτορας, να εισπράξει τον φόρο που ήταν το μισό περίπου εισόδημα του χρόνου και να ακούσει όλες τις πλαγιές να κλαίνε οι αγιάδες, ξέρετε, οι πατεράδες να κλαίνε, που θα τους έπαιμαν τα λεφτά, το αποικιοκρατικό σύστημα. Και βεβαίως, όταν εξεγέρθηκαν οι διανοούμενοι και οι τότε σαν κιλώτ, αβράκωτοι τους λέγανε, τους δώσαν δικαιώματα. Δεν τους δώσαν κοινωνική, όπως λέει και ο Γιώργος Κοδογιώργης, κοινωνική και πολιτική ελευθερία. Και το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πώς και αυτά τα κράτη, όχι μόνο εμείς, από τότε κινούμαστε προς την πολιτική ελευθερία. Και βεβαίως, προγουμένως είπα, ότι αυτά τα κράτη έχουν διοίκηση, την κρατική τους κυριαρχία, την εθνική εξαστασία βασικά. Τα ελίτ τους την θέλουνε, γιατί όμως. Είναι διότι αυτά τα κρατικά ελίτ είναι που δημιούργησαν το κράτος. Στην αρχή δεν ονομαζούταν καν κράτος. Ονομαζούταν αυτό που είπε ο Μαγιαβέλης, status. Status, διοικητρικός μηχανισμός. Και στα δεκά, βεβαίως, οι άνθρωποι, βεβαίως, οι άνθρωποι αποκτούν υπόσταση μέσα από τη μόρφωση, μέσα από τη πολιτική τριβή. Ανοχθώνονται και ζητούν ελευθερία. Πολιτική ελευθερία, εσωτερική ελευθερία. Να είναι εντολής τι είναι ελευθερία εντελή, τι είναι δημοκρατία, τι είναι πολιτική ελευθερία. Είναι ο πολίτης να είναι εντολέας της εντροδόχου εξουσίας και ανακλητής εξουσίας. Αυτό είναι η δημοκρατία. Και βεβαίως δεν ανήκω σε εκείνους που αναζητούν πλατρονοϊκές συνδυατές πολιτείες. Αυτό είναι ένα άθλημα λέει και ο Ριστοτέλης. Ένα άθλημα συλλογικής καταλήθεια βίου. Και διαρκώς αναζητάς το συλλογικό βίο. Ζω λοιπόν σε μια πατρίδα που λέγεται Ελλάδα. Ο Τούρκος ζεί στη δική του πατρίδα με γιάντου η χαρά του και θα ήθελα κι αυτό να σκέφτεται έτσι. Και ο Αγίπτιος ή ο Αμερικάνος ή κάποιος άλλος. Γιατί αυτός είναι ο ορθονοϊσμός. Δεν μπορείς σε αυτήν την πατρίδα, στην οποία ανοίγεις απόψεις πολιτισμού, νόμων και οδήποτε άλλο, να μην αναζητάς να είσαι εντολέας, να μην αναζητάς να εξωθείται το πολιτικό σου σύστημα προς την πολιτική ελευθερία, να έχει δημοκρατικότητα ή προσανατολισμό, να μην θεωρείς, το είπε πριν χθες το βράδυ πριν χθες ο Πρωθυπουργός και έβγαιε γι' αυτό. Όχι είμαι Πρωθυπουργός, δεν είμαι κομμάτι καταφυτισμένος με οτιδήποτε, αλλά δεν δυστάζω να πω την αλήθεια. Ότι η εθνική ενακταστασιασία είναι κόκκινη γραμμή. Αυτό το έχω πει σε χίλια κείμενα. Αν το πει κι άλλοι, πάλι καλά. Και εδώ που είμαστε λοιπόν και μπορούμε να συζητήσουμε στο συνέχεια, το διεθέσισμα εξελίχθηκε εκεί που ήταν ανακόνδραστα, να το πούμε καταδικασμένο, καταδικασμένο να φτάσει. Να γίνει το πολυπολικό διεθνικό σύστημα ολοένα και πιο συγκρουσιακό. Ολοένα και πιο συγκρουσιακό. Δεν θα πω στην τυπολογία της στρατικής των μεγάλων δυνάμεων, των εγγυμνώνικων δυνάμεων, διότι είναι μεγάλη υπόθεση. Αλλά να ξέρουμε όμως, δεν γνωρίζουν μεγάλες δυνάμεις, είτε είναι η Ρωσία, είτε οι Ηνωμένοι Πολιτείες, είτε η Κίνα, είτε η Ινδία, δεν γνωρίζουν καλούς, κακούς, όμορφους και άσχημους. Γνωρίζουν πιόνια ενός παιχνιδιού πάνω στην περίμετρο της ευρασίας. Κώστα να μιλάει λίγο για οι πολιτικοί, γιατί έχω τα περίπτωχα και οι χάρτες εδώ, αν θέλετε να τους ανοίξουμε. Όπου ο σκοπός τους είναι να ελέγχουν τις ανακοδομένες ισχύους, να ελέγχουν το παραγωγικούς πόρους, να παραγωγίζουν άλλα κράτη να είναι σε αυτή τη θέση ισχύος, να ελέγχουν δηλαδή για πολιτικά και πόρους και βέβαια σε κάποια τελευταία κείμενα προειδοποίησα, γιατί σε σέφνει η Τουρκία, ότι να ξεχάσουμε όλα αυτά τα απομονωμένα του Ερντογάν και τέτοια πράγματα. Εκτός ότι ο Ερντογάν αποδεικνύει μεγάλες ικανότητες και να φύγει αύριο ο Ερντογάν δεν έχει καμία σημασία. Η Τουρκία είναι ένα κράτος και πολύ οργανωμένο μάλιστα. Και παραχώμαστε ενδεχομένως στο δόγμα ανοίξον. Το δόγμα ανοίξον είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες σιγά σιγά τραβούν δυνάμεις από τον πλανήτη. Αφήνουν επιλεκτικά μεγάλες δυνάμεις, εμπερικές δυνάμεις. Κάνουν πλήγματα σύμφωνα με τα συμφέροντα τους όπως αυτά που είδαμε τελευταία. Και συναλλάσσονται με περιφερειακές δυνάμεις. Όχι στην βάση του φίλου και των εχθρών και των παρμόμιων. Αλλά στην βάση των συμφερόντων και των ανακατανομών ισχύων στην περιφέρα του πλανήτη. Κι αύριο στην Ακτική. Λοιπόν, κοιτάξτε, αναγκαστικά για να τελειώσω χρόνο και μιλώντας σε ένα εκπροτερείο που πολλοί έχουν διαφορετικές απόψεις ή θέσεις. Αναγκάστηκαν να πω πολλά και πυκνά. Με συγχωρείτε για την ταχύτητα με την οποία μιλήσα. Μπορούμε να αφήσουμε και τις διαφάνειες μόλις εδώ, αν και τις έχουν αρτήσει στη σελίδα μου. Στη σελίδα μου έχουν αυτό που λέει διαφάνειες. Και έχω και κατοντάδες παρεμβάσεις εκεί σύντομες. Να μην δείχνω με καλά βιβλία. Προχωρήσω σελίδων. Όπου αναλύω και τις κρίσεις πρόσφατες αλλά και καθημερινά. Σήμερα θα έχω δύο κείμενα για αύριο το πρωί. Ένα στο Huffington Post και ένα στο SL Press του Σαλπτουργιερού. Ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σας. Λοιπόν, να σας καλησπαιρίσω και εγώ. Να ευχαριστήσω θερμό στους οροδιοργανωτές για την τιμή της πρόσκλησης. Θα ήθελα να μιλήσουμε σήμερα για το που βρισκόμαστε. Ποια είναι, πού βρίσκεται η Ελλάδα. Ποιος είναι ο κόσμος στον οποίο λειτουργεί. Πριν από αυτό να πούμε ότι κατά την ταπεινή μου άποψη η Ελλάδα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη περίοδο της ιστορίας της. Η Ελλάδα και ο Ελληνισμός. Η επόμενη δεκαετία, η δεκαετία του 2020-2030, ουσιαστικά θα ρυθμίσει αν η Ελλάδα θα συνεχίσει να υπάρχει στον πλανήτη και στο ιστορικό γίγνεστε ή θα περάσει στην ιστορική μνήμη. Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουμε είναι πρωτοφανείς. Οι προκλήσεις είναι τεράστιες. Ποτέ στην ιστορία το Ελληνισμός δεν έχει αντιμετωπίσει τόσο μεγάλες προκλήσεις. Ένα μικρό σχετικά κομμάτι αυτών των προκλήσεων και αυτόν των κίνδυνων είναι η εξαιρετικά εντυνόμενη τουρκική επιθετικότητα. Πάλι κατά την ταπεινή μου άποψη αλλά και την άποψη πολλών άλλων είναι θέμα χρόνου να οδηγηθούμε σε μια πάρα πάρα πολύ σοβαρή κρίση με την Τουρκία. Αυτό που ζούμε σήμερα είναι πολύ απλά η αρχή του φαινομένου. Δεν έχουμε φτάσει ούτε καν στα μισά του δρόμου της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Λοιπόν για να δούμε λοιπόν πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία και πώς πάνω στη στρατηγική αντιμετώπισης της Τουρκίας μπορούμε να εδράσουμε μια νέα εθνική στρατηγική που να αποσκοπεί στην επιβίωση του ελληνισμού. Θα πρέπει πολύ απλά να κάνουμε μια προσπάθεια είναι πολύ δύσκολα αλλά θα πρέπει να το κάνουμε να έχουμε μια ρεαλιστική ανάγνωση του κόσμου απαλλαγμένη όσο περισσότερο δυνατόν από πάσης φύσεως φαντασιώσης. Και θα πρέπει να ξεκινήσουμε με το πολύ απλό να δούμε πού είμαστε. Που βρίσκεται η Ελλάδα. Ποια είναι η θέση της στον Παγκόσμιο Χάρτη. Ξέρουμε φυσικά που είμαστε. Είμαστε στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό που κάποιες φορές ξεχνάμε είναι ότι αυτή η περιοχή η Ανατολική Μεσόγειος είναι το σημαντικότερο σημείο στον πλανήτη. Είναι ουσιαστικά το γεωπολιτικό κέντρο του κόσμου. Ειδικά δε εάν έχουμε στο μέλλον μία τήξη των Αρκτικών Πάγων, από τι φαίνεται την έχουμε, και απελευθερωθεί ο Αρκτικός από το στρώμα των Πάγων, όχι να γίνει το Μούρμανς και ο Αρχάγγελος κάτι σαν τη Μίκονο του Μπορά, αλλά το στρώμα των Πάγων να μειωθεί σε τέτοιο βαθμό που να είναι διαχειρίσιμο καθόλου τη διάρκεια του έτους, έτσι ώστε ο Αρκτικός να τοποθετηθεί στο παγκόσμιο σύστημα θαλάσσεων επικοινωνιών. Παναλαμβάνω, ήδη φαίνεται ότι συμβαίνει. Το γεγονός αυτό ουσιαστικά σε κάποιο βαθμό απελευθερώνει τη μεγάλη στεριά του πλανήτη, το παγκόσμιο νήσο κατά Μακίντερ, τον θεμελιωτή της αγγλιοσαξονικής γεωπολιτικής σκέψης, δηλαδή το σύμπλεγμα ευρασίας Αφρικής από το κεάνιο σύστημα, από το σύστημα των ανοιχτών οκεανών και του προσδίδει μια κατά κάποιο τρόπο γεωπολιτική αυτονομία. Και αν δείτε αυτό το σύστημα σε αυτή την πολική προβολή του πλανήτη, το σύστημα ευρασίας Αφρικής έχει ένα γεωγραφικό κέντρο που είναι η Μεσόγειος και το κέντρο του κέντρου είναι η Ανατολική Μεσόγειος. Επιπροσθέτως, μια σειρά από εξελίξεις στα διεθνή δρόμενα καθιστούν την έτσι και αλλιώς πολύ μεγάλη σημασία της Ανατολικής Μεσογείου ακόμη μεγαλύτερη. Μία από αυτές τις εξελίξεις είναι η κοσμογωνική προσπάθεια μετάλλαξης της ευρασιατικής γεωπολιτικής ταυτότητας που θέλει να κάνει η Κίνα διαμέσου της περιβόητης BRI, της Belt and Road Initiative, του λεγόμενου νέου δρόμου του μεταξιού. Αυτή είναι μια σειρά, ένα πλέγμα γεωγραφικών αλλαγών, περιλαμβάνει ακόμη και πόλεις στην Κεντρική Ασία, που ουσιαστικά αποσκοπούνε να ενώσουν την άκρη της ευρασίας στην Ανατολή με τη Δύση διαμέσου μιας σειράς από διαδρομών. Αυτό που μας ενδιαφέρει εμάς, το εγχείρημα είναι τεράστιων διαστάσεων, πρωτοφανές στην ανθρώπινη ιστορία, μόνο το αρχικό του χρηματικό κόστος θα είναι περίπου 5-3 εκατομμύρια δολάρια. Η γεωπολιτική τους σημασία είναι απλά ανυπολόγηστη, θα μιλάμε όταν και αν και με όποιον τρόπο ολοκληρωθεί για ένα νέο πλανήτη. Αυτό που μας ενδιαφέρει εμάς είναι ότι οι δύο βασικές διαδρομές της BRI, η Κεντροασιατική αλλά και η Νοτιοασιατική, συγκλίνουν στην Ανατολική Μεσόγειο έτσι ώστε μετά να περάσουν στην Ευρώπη. Άρα και για το λόγο αυτό η Ανατολική Μεσόγειος τοποθετείται μέσα στις παγκόσμιες εξελίξεις. Έχουμε μετά μια νέου τύπου γεωγραφία της ενέργειας που δεν την έχουμε κατανοήσει ακόμη, ούτε εγώ την έχω κατανοήσει, είναι ακόμη σε υποδιαμόρφωση. Πολύ απλά μπορούμε να πούμε ότι το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εκαταστεί ενεργιακά ανεξάρτητες τα τελευταία χρόνια, χάρις το σκιστολυθικό πετρέλαιο και φυσικό αέριο και είναι εν δυνάμη μεγαλοπαραγωγός ενέργειας και όχι μεγαλοκαταναλωτής όπως ήταν στον Πόλεμο του Κόλπου το 1991, τοποθετεί τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια νέα θέση όσον αφορά το πώς αντιμετωπίζει την Μέση Ανατολή. Από την άλλη, το γεγονός ότι έχουμε ήδη μπει σε μια νεοψυχροπολεμική περίοδο μεταξύ Δύσης και Ανατολής και η Δύση με κανένα τρόπο δεν θέλει να εξαρτάται από το ρωσικό φυσικό αέριο, και τότε δημιουργείται μια πιο χαοτική γεωγραφία της ενέργειας πλανητική με επιμέρους ενεργειακά κέντρα. Και ένα εξ' αυτόν, ίσως το πιο σημαντικότερο, είναι πάλι η ενεργειακή πόρη της Ανατολικής Μεσογείου, όχι τόσο από οικονομικής άποψης όσο κυρίως από γεωπολιτική, ώστε να αποτελέσουν ενεργειακό ταμιευτήρα της Ευρώπης σε αυτό το νεοψυχρό πολεμό που βρισκόμαστε στην αρχή σήμερα μεταξύ Δύσης και Ρωσίας. Άρα λοιπόν, για να κλείσουμε με αυτό και να το πούμε πάλι με όσο πιο απλά λόγια γίνεται, όσο λιγότερα λόγια, είμαστε στο κέντρο του κόσμου, είμαστε στην πιο σημαντική περιοχή του πλανήτη. Είμαστε εμείς, είναι και η Τουρκία. Και ποια είναι η Τουρκία, πάμε στο επόμενο μεγάλο ερώτημα. Άρα λοιπόν, έχουμε απέναντί μας μια χώρα η οποία και η πιο καλή χώρα να ήτανε στον κόσμο, να είχαμε απέναντί μας όχι την Ελβετία, όχι την Πορτογαλία, ένα άλλο ελλαδικό κράτος να το πούμε έτσι, ακριβώς γιατί το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο. Μπορούμε να πούμε, παραφράζοντας το Μακίντερ, ότι όποιος ελέγξει την Ανατολική Μεσόγειο θα είναι ένας από τους κυρίαρχους του πλανήτη, έχουμε ένα εγκλωβιστή σε ένα παίγνιο μηδενικού αθρίσματος με την Τουρκία. Και ποια είναι η Τουρκία, νομίζουμε ότι την ξέρουμε, αλλά δεν την ξέρουμε, γιατί η Τουρκία έχει μεταλλαχθεί. Έχουμε απέναντί μας σήμερα μια νέου τύπου Τουρκία σε σχέση με αυτή που είχαμε στην εποχή των ημείων, για παράδειγμα. Έχουμε μια Τουρκία τρομακτικά φιλόδοξη, όχι παρανοϊκά όμως φιλόδοξη, είναι εναρμονισμένη με τον ιστορικό χρόνο. Ο ιστορικός χρόνος είναι αυτό που ο κύριος καθηγητής, ο κύριος Ήφαιστος, ότι σήμερα ο κόσμος είναι πολυπολικός. Δεν είναι αυτή η μονοπολική φαντασίωση που έχουμε εμείς, που θεωρούμε ότι ο πλανήτης ελέγχεται ολοκληρωτικά και απόλυτα από τις Ηνωμένες Πολουτίες και από τη Δύση γενικότερα. Όχι, είναι ένας πολυπολικός κόσμος. Τι σημαίνει πολυπολικός κόσμος? Ότι πολλοί δρώνταις, πολλοί παράγονταις, πολλά κράτη συγκρούονται, κονταροχτυπιούνται, διαγκονίζονται στη μεγάλη σκακέρα, δηλαδή στην ευρασιατική σκακέρα για μια καλύτερη θέση στον ήλιο. Και δεν είναι καν αυτό που θεωρούσαμε και εγώ μέχρι πρώτη ως ολιγαρχικά πολυπολικός. Δηλαδή έχουμε τις Ηνωμένες Πολουτίες, την Κίνα, την Ινδία, την Ρωσία, τα λεγόμενα BRICS και τέλος. Όχι, αυτό που έχει προκύψει σήμερα είναι θα λέγαμε ένας πληθοριστικά πολυπολικός κόσμος, μέσα στον οποίο πολλές μεσαίες δυνάμεις συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας διεκδικούν μια θέση στην πρώτη κατηγορία, να το πούμε έτσι, του διεθνού συστήματος, να το πούμε ποδοσφαιρικούς όρους. Και η Τουρκία λοιπόν, μπορείς να ρωτήσεις κανείς, μα η Τουρκία έχει τέτοιες δυνατότητες. Καταρχάς μας ενδιαφέρουν τόσο πολύ δυνατότητες, μας ενδιαφέρουν οι φιλοδοξίες. Και η Τουρκία είναι πράγματι τρομακτικά φιλόδοξη. Η Τουρκία δεν έχει τα μεγέθη της Ιαπωνίας ή της Ινδονησίας ή του Πακιστάν, αλλά έχει δύο πολύ μεγάλα πλεονεκτήματα. Το ένα είναι ότι σε αντίθεση με αυτούς, επαναλαμβάνω, βρίσκεται στην πιο κρίσιμη περιοχή του πλανήτη. Η Ινδονησία είναι μια περιφερειακή χώρα, ακόμη και η Ιαπωνία. Και το άλλο, και το πολύ πιο σημαντικότερο και χειρότερο για εμάς, είναι ότι σε αντίθεση με όλες αυτές τις χώρες, η Τουρκία δεν βρίσκεται στη σκιά κάποιας πολύ μεγάλης δύναμης. Το Πακιστάν, ας πούμε, που είναι πολύ πιο ισχυρό από την Τουρκία, βρίσκεται στη σκιά της Ινδίας, η Ιαπωνία της Κίνας, η Ινδονησία επίσης. Η Τουρκία δεν έχει στην περιοχή της κάποιο πολύ μεγάλο μαγαζί, για να το πούμε όσο πιο λαϊκά γίνεται. Το μόνο εμπόδιο που υπάρχει απέναντί της είναι η Ελλάδα. Και όταν λέω Ελλάδα, ενώ το σύστημα των δύο ελληνικών κρατών, του ελλαδικού κράτους και της κυπριακής δημοκρατίας. Συνακόλουθα, λοιπόν, η σημερινή Τουρκία, ακριβώς επειδή έχει αυτές τις πολύ μεγάλες φιλοδοξίες μέσα σε αυτό το νέο διεθνές σύστημα, που είναι ρευστό, που είναι δυναμικό, που είναι ανταγωνιστικό, που προσφέρει ευκαιρίες στους νέους παίχτες και επειδή ακριβώς δεν έχει κάποιον άλλο να μπορεί να την περιορίσει, υποχρεούνται εντός εισαγωγικών να καταστρέψει γεωπολιτικά το σύστημα Ελλάδας και Κύπρου και κυπριακής δημοκρατίας, ελλαδικού κράτους και κυπριακής δημοκρατίας. Υποχρεούνται δηλαδή να μας ακροτηριάσει γεωπολιτικά το ελλαδικό κράτος και ουσιαστικά να εξαλείψει γεωπολιτικά την κυπριακή δημοκρατία, έτσι ώστε να προχωρήσει σε αυτές τις στοχοθετήσεις, στις οποίες πλέον δεν μπορεί να κάνει και πίσω η Τουρκία, δεν μπορεί να επιστρέψει σε μια εποχή που αποτελούσε κομμάτι της δυτικής αρχιτεκτονικής, δεν μπορεί να ξαναγίνει η δυτικότροπη, να το πούμε έτσι, κεμαλική Τουρκία. Όχι αυτό θα μας έσωζε εμάς παρεπιπτόντως, γιατί όπως τα γνωρίζετε, το κεμαλικό κατεστημένο στην Τουρκία είναι πολύ πιο ακραία επιθετικό έναντι της Ελλάδος από ότι είναι οι σημερινοί Ισλαμιστές. Σε κάθε περίπτωση όμως, όπως το είπε ο κ. Καθηγητής, απέναντί μας έχουμε την Τουρκία, δεν έχουμε τον Ερντογάν. Η Τουρκία είναι αυτή ως γεωπολιτική οντότητα η οποία μας διεξάγει επίθεση, όχι γιατί είναι κακή, αλλά ακριβώς γιατί αυτή είναι η γεωπολιτική μηχανική στην οποία λειτουργεί. Το αγαπημένο μου παράδειγμα είναι ότι αν ταξιδεύαμε στον χρόνο και πήγαμε στα Μάταλα της δεκαετίας του 70 και βρίσκαμε μια ειρηνή στριαχύπισσα από τη Σουηδία, λέω, και την πέραμε και την βάζαμε στην ηγεσία της Τουρκίας σήμερα, θα ήταν το πολύ θέμα ενός εξαμίνου από το Peace Brother να περάσει μεγάλη πατρίδα, γαλάζια πατρίδα και θα σας φάμε ζωντανούς και το διεθνές δίκιο είναι να ελέγχουμε όλο το Αιγαίο. Οπότε, λοιπόν, οφείλουμε να κατανοήσουμε αυτή την πραγματικότητα. Αυτό τι σημαίνει ότι όλα τα φλιναφήματα περί συμβιβασμού με την Τουρκία, ότι μπορούμε να τα βρούμε με την Τουρκία, ότι μπορεί να υπογράψουμε συνειπωσιατικό για να πάμε στη χάη με την Τουρκία, είναι πολύ απλά αυτή τη στιγμή εκτός πραγματικότητος. Θα μπορούσε να είναι στο μέλλον ή θα μπορούσε να είναι στο παρελθόν. Σήμερα όμως δεν γίνεται, γιατί υπάρχει μια σαφής τρομακτικά μεγάλη γεωπολιτική ασυμμετρία. Αυτή είναι η πρώτη φαντασίωση που πρέπει να πετάξουμε από πάνω μας. Η άλλη ποια είναι? Ακριβώς, γιατί εμείς δεν έχουμε καταλάβει τη φύση του διεθνού συστήματος, θεωρούμε ότι θα έρθει κάποιος πολύ μεγάλος παίκτης του διεθνού συστήματος και θα τιμωρήσει την Τουρκία για αυτή την απειθαρχία. Το ότι θέλει δηλαδή να γίνει μια ευρασιατική δύναμη. Γι' αυτό λοιπόν η Ελλάδα, και λέω η Ελλάδα, δεν λέω το ένα ή το άλλο κόμμα, δεν λέω καν το πολιτικό σύστημα, λέω η Ελλάδα ως σύνολο, γιατί αυτό αντανακλά και το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινής γνώμης, έχει επιλέξει μια πρωτοφανή ψευδοστρατηγική γεωπολιτικής αυτοεξάλυψης με τη λογική ότι αφού η Τουρκία γίνεται τόσο επιθετική και τσιγγλίζει, αν μου επιτρέπετε όλος τόσο πολύ, τους Αμερικανούς, εμείς τι πρέπει να κάνουμε, να γίνουμε όσο το δυνατόν καλύτερα παιδιά, να εξαφανίσουμε ουσιαστικά τον εαυτό μας, να ταυτιστούμε ολοκληρωτικά και απόλυτα με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ειδικώς και με τη Δύση γενικότερα, και χάρη σε αυτό θα ανταμιφθούμε για το ότι είμαστε καλά παιδιά και αντιθέτως η Τουρκία θα τιμωρηθεί. Αυτό που γίνεται κάθε φορά, βέβαια, είναι ότι αυτή η άποψη υφίσταται συνεχής κατραπακές, πάλι αν μου επιτρέπετε αυτός ο όρος. Φάνηκε και στο τελευταίο ταξίδι του Έλληνα Πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον και φάνηκε και για την μοναδική προσβολή που υπέστη ελλάδα πριν από μερικές μέρες, όταν η Γερμανία στη διάσκεψη για τη Λιβύη κάλεσε το Κονγκό, αλλά όχι την Ελλάδα. Και είναι φυσικό και αναπόφεκτο. Δε φταίει η Γερμανία για αυτό το πράγμα, φταίει με εμείς, γιατί όταν αυτοεξαλείφεις τον εαυτό σου και ουσιαστικά θεωρείς ότι δεν είσαι μέσα στο παιχνίδι το οποίο γίνεται, φυσικά δεν υπάρχει κανένας λόγος οι άλλοι να σε εντάξουν σε αυτό το παιχνίδι. Οπότε λοιπόν, περνάμε αναγκαστικά σε μια νέα πραγματικότητα. Ας μην περάσουμε ακόμη στα στρατομιλταριστικά. Και ποια είναι αυτή η πραγματικότητα? Ότι είμαστε μέσα σε ένα κόσμο μέσα στον οποίο οι αλλαγές είναι πολύ μεγάλες και ο γείτονάς μας είναι πάρα πολύ φιλόδοξος. Και κανείς μα κανείς μα κανείς δεν θα έρθει να μας στηρίξει. Όχι μόνο γιατί δεν θέλουν να τα χαλάσουν, γιατί δεν μπορούν να τα βάλουν με την Τουρκία, αλλά για τον απλούστατο λόγο, ότι και μέσα σε αυτόν τον νέο κόσμο, όπως πάλι είπε ο κύριος καθηγητής, οι μεγάλες δυνάμεις, ή τουλάχιστον οι μεγαλύτερες δυνάμεις του διεθνού συστήματος, θέλουν αυτήν του νέου τύπου Τουρκία. Είναι δεδομένο ότι σε αυτόν τον μεταλλασσόμενο κόσμο οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν αυτόνομους σχετικά παίχτες, έτσι ώστε να μπορούν να διασπούν το σύστημα Ρωσίας-Κίνας. Για παράδειγμα, ένας, μία και μόνο μία από τις λειτουργίες της Τουρκίας, της σημερινής Τουρκίας, της αυτοκρατορικής Τουρκίας, της ισλαμοεθνικιστικής Τουρκίας, όχι της Τουρκίας των κεμαλιστών, αυτής της Τουρκίας που θέλει να γίνει περιφερειακή ευρασιατική δύναμη, είναι το ότι αποτελεί την αρχή του τουρκόφωνου, τουρκογενούς διαδρόμου, που ξεκινάει από την Τουρκία, περνάει στα υπόλοιπα τουρκογενεί, τουρκόφωνα κράτη της Κεντρικής Ασίας, στο Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν, την Κυργυζία, το Τατζικιστάν και και και και φτάνει στη βόρεια Κίνα, στο Σινγκιάγκ όπου ζούνε οι Ουηγούροι. Στο πλαίσιο λοιπόν της λογικής υβριδικού πολέμου που έχει εξαπολήσει η Αμερική εναντίον της Κίνας και θέλει να αξιοποιήσει τις μειονότητες μέσα στο εσωτερικό της Κίνας εναντίον της εξουσίας του Πεκίνου, οι Ουηγούροι παίζουν με καλό ρόλο και ο ομφάλιος λόρος που ενώνει, μάλλον η αρχή του ομφάλιου λόρου που ενώνει την Δύση με το Σινγκιάγκ με τους Ουηγούρους είναι η Κίνα. Σκεφτείτε το πολύ απλά σαν ένα μαχαίρι που χώνεται στα πλευρά της, περνάει, διαπερνά την ευρασία και χώνεται στα πλευρά της Κίνας και η λαβή αυτού του μαχαιριού είναι η Τουρκία. Συνακόλουθα λοιπόν οι σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες, πάλι όχι ο Πρόεδρος Τραμπ, γιατί πάλι έχουμε την τάση να προσωποποιούμε καταστάσεις, οι Ηνωμένες Πολιτείες πολύ δύσκολα θα προχωρούσαν σε ολοκληρωτική ρήξη των σχέσεών τους με την Τουρκία, πολλό δε μάλλον να το έκαναν αυτό για χάρη της Ελλάδος, η οποία έτσι κι αλλιώς είναι δεδομένη, έχει διακηρύξει ότι είναι δεδομένη και κανείς δεν έχει απολύτως κανένα λόγο να της κάνει το παραμικρό χατήρι, αφού είναι δεδομένη, δεν έχει να κερδίσει κάτι από αυτήν. Άρα λοιπόν, παρεπιτώντας, μια παρένθεση ακόμη. Το χειρότερο θα ήτανε να θεωρήσουμε και να έχουμε και κάποιες ενδείξεις ότι πράγματι υπάρχει μια απομόνωση της Τουρκίας, όπως είναι ένα άλλο αφήγημα των τελευταίων καιρών στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Θεωρούμε δηλαδή ότι εάν βάλουμε 10 ανθρώπους, 10 χώρες να κάνουνε μια ρητορική καταδίκη της Τουρκίας, τότε θα την απομονώσουμε και πολλόδε μάλλον θα την αποτρέψουμε να γίνει επιθετική έναντι της χώρας μας. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Γιατί μια Τουρκία, η οποία θέλει να λειτουργήσει, επαναλαμβάνω, ως ανεξάρτητος, αυτόνομος και αυτόφωτος παίχτης στο διεθνές σύστημα, δεδομένου ότι προέρχεται από τη δυτική αρχιτεκτονική, οφείλει εντός εισαγωγικών να διακηρύξει ότι δεν ελέγχεται από κανέναν. Άρα, οφείλει να προβεί σε ενέργειες λελογισμένης απειθαρχίας μέσα στο διεθνές σύστημα. Μία εξ' αυτών ήταν η επιδεικτική αγορά του ρωσικού αντιαεροπορικού συστήματος S-400. Κατά την άποψή μου η Τουρκία αγόρασε τους S-400 ακριβώς γιατί θα προκαλούσανε προβλήματα στις σχέσεις τους με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Γιατί? Γιατί θελε να δείξει προς τους πάντες ότι κοιτάξτε να δείτε, παιδιά, εγώ είμαι αυτόνομος παίχτης και δεν ελέγχομαι από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Κάνω ό,τι θέλω και οφείλω να είμαι αυτόνομος παίχτης για να μπορώ να λειτουργήσω μέσα σε αυτό το νέο διεθνές σύστημα με τον τρόπο που εγώ θέλω να λειτουργήσω. Άρα, οφείλει να δείξει ότι δεν περιορίζεται από τις όποιες καταδίκες άλλων χωρών. Και ίσως και το χειρότερο είναι ότι κομμάτι της στρατηγικής της είναι ότι πρώτα μετατρέπεται σε μέρος του προβλήματος, δημιουργεί δηλαδή αναταραχή στον περιγειρό της για να μετατραπεί μετά σε κομμάτι της λύσης. Το έκανε στη Συρία, το κάνει στη Λιβύη, το κάνει και σε εμάς και είναι θέμα χρόνου να κάνει πολύ πιο ακραίες ενέργειες έναντι της Ελλάδος. Για να το πούμε πολύ απλά, αποτελεί κομμάτι της τουρκικής μακρόπνοης στρατηγικής ένα λελογισμένο, να το πούμε έτσι, πολεμικό επεισόδιο με την Ελλάδα ακριβώς γιατί θα δείξει ότι παλεύει έχοντας βγάλει τα γάντια, είναι αποφασισμένη να προφορήσει σε οποιοδήποτε ακόμη και σε ακραίες ενέργειες γιατί ακριβώς αυτές είναι οι φιλοδοξίες της. Το να περιμένουμε εμείς ότι θα έρθει κάποιος, όχι να πολεμήσει για λογαριασμό μας, αλλά να βγάλει και την παραμικρή ανακοίνωση υπέρ ημών είναι απλά εκτός πραγματικότητας. Ούτε οι Ρώσοι φυσικά θα έρθουνε, όπως περιμένανε πολύ στο παρελθόν, εννοείται ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε το Ισραήλ, ούτε η Αίγυπτος, ούτε από κανένας, γιατί πολύ απλά δεν υποχρεούνται να έρθουν και δεν έχουν κανένα λόγο να έρθουν. Για να μη μιλήσουμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κανονικά θα πρέπει να το συζητάμε καν. Αυτά δηλαδή να περιμένει κάποιος ότι θα έρθει η Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύνολο ή οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα για να βοηθήσει την Ελλάδα σε σύγκρουση με την Τουρκία, όπως είναι πάλι το αγαπημένο μου παράδειγμα, είναι σαν να πιστεύεις ότι θα έρθει ο επιζήσας βράκος από τον Game of Thrones και θα βάλει τα χρώματα της ελληνικής αεροπορίας και θα έρθει να πολεμήσει για λογαριασμό μας. Δεν υπάρχει απολύτως καμία τέτοια πιθανότητα. Λοιπόν, άρα λοιπόν, η πραγματικότητα είναι αυτή, ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας πολύ επιθετικής Τουρκίας, επαναλαμβάνω όχι γιατί είναι κακή, αλλά γιατί έτσι προκύπτει από τη γεωπολιτική μηχανική και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Αυτό μπορεί να ακουστεί ως πολύ έτσι μηδενιστικό και ιτοπαθές επολούς. Δεν είναι όμως. Για μένα είναι η αρχή μιας αναγέννησης της Ελλάδος, μπορεί τουλάχιστον να αποτελέσει, η οποία πρέπει να βασίζεται ακριβώς σε αυτό το πράγμα. Ότι οφείλουμε και εμείς να λειτουργούμε αυτό όνομα και αυτό φωτά και να υπερασπίζουμε τον εαυτό μας, χωρίς να περιμένουμε από κάποιον άλλο να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά για εμάς. Και εδώ λοιπόν έρχεται το τρίτο κύμα φαντασιακών έτσι και μηδενιστικών αντιλήψεων, που είναι πολύ απλά, ότι δεν μπορούμε να τα βάλουμε με την Τουρκία. Πολόδε μάλλον, δεν μπορούμε να τα βάλουμε στρατιωτικά με την Τουρκία. Γιατί? Μα γιατί η Τουρκία είναι πάρα πολύ μεγάλη και πάρα πολύ ισχυρή. Ας αφήσουμε το πολύ ισχυρή και ας πάμε στο πολύ μεγάλη. Πάλι κανονικά αυτό δεν θα έπρεπε αν το συζητάμε, γιατί είμαστε ορθολογικοί άνθρωποι, αλλά δυστυχώς εμφανίζεται και στο δημόσιο διάλογο και εμφανίζεται και από ανθρώπους που υποτίθεται ότι είναι η δουλειά τους να ξέρουν τα στοιχειώδη για θέματα άμυνας, εθνικής ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής. Λένε λοιπόν ότι η Ελλάδα των 10 εκατομμύριων, πολύ δε μάλλον η Κύπρος του 1,5 εκατομμύριου, δεν μπορεί να ανταβάλει με την Τουρκία των 80 εκατομμύριων. Εάν το κάνει, είναι καταδικασμένη να εφανιστεί. Σοβαρά. Δηλαδή με βάση αυτή τη λογική των αριθμών, το ισχυρότερο κράτος του πλανήτη είναι η Κίνα, ακολουθεί με μικρή διαφορά η Ινδία, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πάρα πολύ κάτω και το Μαγκλαντές είναι σαφώς ισχυρότερο από τη Ρωσία, καθότι έχει περισσότερο πληθυσμό. Δεν ισχύει αυτά τα πράγματα. Δεν ισχύαν ποτέ και δεν ισχύουν και τώρα. Ναι, έρχεται το πιο επιστημονικό κομμάτι αυτής της μηδενιστικής αντίληψης και λέει ότι δεν μιλάμε για ανθρώπους, μιλάμε όμως για στρατιωτική ισχύη, ειδικά σήμερα η κατεστραμμένη, διελειμμένη Ελλάδα με τις κατεστραμμένες ένοπλες, δυνάμεις και και και, φυσικά δεν μπορεί να αντεβάλει με την Τουρκία. Ούτε αυτό ισχύει. Τουλάχιστον στα χαρτιά, ακόμη και σήμερα, υπάρχει στρατιωτική ισορροπία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και με βάση όχι τίποτα μυστικά όπλα και τα λοιπά, αυτά που ξέρουμε όλοι ότι έχουμε, υπάρχουν και κάποια μικρά, πληνόμως κρίσιμα, ποιοτικά πλειονεκτήματα υπέρ της Ελλάδος. Και φυσικά η Ελλάδα έχει αντιμετωπίσει κακώς, κακίστως και εδώ κάποια στιγμή πρέπει να αποδοθούν και ευθύνες τεράστια προβλήματα όσον αφορά τη συντήρηση των οπλικών συστημάτων και γενικότερα του αξιόμαχου των ενόπλων δυνάμεων. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με την Τουρκία. Δεν είμαστε δηλαδή το εύκολο θύμα για την Τουρκία. Επιπροσθέτως η Τουρκία έχει να χάσει πολύ περισσότερα από την Ελλάδα σε περίπτωση σύγκρουσης. Εάν η Τουρκία θέλει να εξελιχθεί σε αυτό που λέμε, σε αυτό που θέλει, σε αυτό που είπαμε, σε μια μεγάλη ευρασιατική δύναμη, τότε δεν μπορεί να θέσει το γόητρό της εν κινδύνω και να υποστεί έστω και σε επίπεδο συμβολισμών ήτα από μικρότερες, μικρότερες χώρες όπως είναι η Ελλάδα και πολύ περισσότερο η Κυπριακή Δημοκρατία. Πολόδε μάλλον τη στιγμή που το εσωτερικό σύστημα πολιτικής εξουσίας στην Τουρκία βασίζεται πάνω ακριβώς σε αυτό το γόητρο της υπερδύναμης. Για να το πούμε πολύ απλά, αν γίνονταν όμοι γέννητο μια πολεμική αντιπαράθεση με την Τουρκία και η Ελλάδα έχανε, τότε εδώ πέρα θα απαρρετούνταν κάποιοι υπουργοί. Ίσως εάν γίνει όμως κάτι αντίστοιχο στην Τουρκία, τότε πολύ απλά, πολλοί άνθρωποι και στα ανώτατα κλιμάκια εξουσίας, δεν θα χάσουν μόνο τις θέσεις τους πιθανώς να βρεθούν να εωρούνται, να διακοσμούν κάποιους πασάλους, κάποιες φανωστάτες στην Κωνσταντινούπολη, στην Άγγυρα ή αλλού. Οπότε λοιπόν η λογική, η μηδενιστική λογική που λέει ότι δεν μπορούμε να τα βάλουμε με την Τουρκία, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή είναι εκτός πραγματικότητος. Ακριβώς αυτός. Γιατί η επόμενη ερώτηση είναι, μα εσύ τι θες, θες να γίνει πόλεμος, αυτό είναι που μας λένε κάθε φορά, θες να εμπλακούμε σε πολεμική αναμέτρηση με την Τουρκία, όχι, η λογική είναι η αποτροπή. Αυτή η κακοποιημένη έννοια, η οποία όμως είναι υπαρκτή. Διότι με τις συνεχείς υποχωρήσεις ποτέ κανένας στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν κατάφερε να αποφύγει μια πολεμική αντιπαράθεση. Επιπροσθέτως, πόσο θα υποχωρήσουμε έναντι της Τουρκίας. Αν ισχύουν αυτά που είπαμε, που ισχύουν, όχι για τα λέω εγώ γιατί τα λένε οι ίδιοι οι Τούρκοι, το ότι οι Τούρκοι τα λένε, θέλουν όλα. Δηλαδή πόσο ακριβώς θα αμπιστοχωρήσουμε. Ωραία, να μην έχει αόστοκ και υφαλοκρυπίδα το Καστελόριζο, να μην έχουμε χωρικά ιδάτα, να μην βγάλουμε τους ιδρογονάθρακες για να τους πάρουν οι Τούρκοι. Αλλά αυτό θα είναι και ήδη είναι απλώς η αρχή ενός αποδομητικού φαινομένου. Ήδη η Τουρκία αμφισβητεί ξεκάθαρα και δεδηλωμένα την ελληνικότητα νησιών όπως είναι η Γάβδος και η Δία. Για να μην μιλήσουμε για τους φούρνους και τις ίνουσες. Αυτό. Αντιμετώπισε την Ελλάδα τώρα στο μεμωράντουμ που έκανα με τη Λιβύ, σαν να ήταν νερό στη θέση της Ελλάδος. Σαν να μην υπάρχει η Ελλάδα. Άρα λοιπόν, πώς ακριβώς διά των υποχωρήσεων θα καταφέρουμε να διασφαλίσουμε την ειρήνη. Αυτό λοιπόν που πρέπει να κάνουμε και αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να αντιληφθούμε τη θέση μας στον πλανήτη, τη θέση μας στον ιστορικό χρόνο, στο πολυπολικό διεθνές σύστημα. Και πολυπολικό διεθνές σύστημα σημαίνει εθνοκεντρικό διεθνές σύστημα. Πολυ, πολύ ισχυός, πόλος ισχυός σημαίνει έθνος, σημαίνει κράτος. Δεν σημαίνει μια ασαφής παγκοσμιοποίηση η οποία εάν υπήρχε και ποτέ μας έχει αφήσει χρόνους εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και φυσικά όλα αυτά πρέπει να προχωρήσουν να εδραστούν πάνω σε μία βάση ισχύος της Ελλάδος, μία ενίσχυση των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, το λέω και ως καθηγητής Σχολής Ευελπίδων, έτσι ώστε η Ελλάδα να μετατρέψει την πιθανότητα πολεμικής αναμέτρησης με την Τουρκία ένα εξαιρετικά επίφοβο ενδεχόμενο για την Τουρκία. Και το θέμα είναι πώς το κάνουμε αυτό το πράγμα. Εδώ έρχεται ένα άλλο μύθευμα ακόμη που λέει ότι η κατεστραμμένη οικονομικά Ελλάδα φυσικά και δεν μπορεί να αγοράσει οπλικά συστήματα γιατί θα καταστρέψει την οικονομία της. Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο στάδιο. Αυτό που λένε ότι οι αμυντικές δαπάνες είναι αντιπαραγωγικές φυσικά και δεν ισχύει. Ισχύει μόνο όταν λειτουργείς όπως λειτουργεί η Σαουδική Αραβία ή εμείς και απλά αγοράζεις από βιαμηχανίες του εξωτερικού. Εάν έχεις αποφασίσει να χρησιμοποιήσεις τις αμυντικές σου ανάγκες ως βάση έδρασης της οικονομίας σου, τότε όχι μόνο σε βάθος χρόνου δεν χαλάς λεφτά, βγάζεις λεφτά, να το πούμε πολύ απλά. Ο εκλεκτός συνάδελφος, ο Πρόεδρος του Τμήματος Χρηματοικονομικής Επιστήμης στη Λοζάνη, πάλι στα παρεπηκτόντως, πριν μερικές μέρες μου στείλε ένα υπόμνημα ακριβώς στεκμιριώνοντας αυτή την άποψη. Δεν είναι κάτι θεωρητικό, γίνεται. Το έχουν κάνει χώρες όπως είναι η Νότιος Κορέα, όπως είναι η Σιγκαπούρη, όπως είναι το κορυφέ όλων το Ισραήλ. Το Ισραήλ επενδύοντας σε εγχώρια έρευνα και ανάπτυξη, όχι μόνο ανέπτυξε τις πολεμικές ικανότητες που έχει σήμερα, αλλά δημιούργησε και μια βάση τεχνογνωσίας έτσι ώστε να μπορεί να είναι σήμερα η χώρα που να έχει τις περισσότερες εισυγμένες εταιρίες στο δίκτυ ΝΑΣΔΑΚΣ στη Νέα Υόρκη με προηγμένης τεχνολογίας. Και πάλι εδώ έχετε κάποιος που σου λέει, εντάξει ρε μεγάλε, αυτά γίνανε στο παρελθόν, σήμερα μπορούμε να τα κάνουμε εμείς, μπορούμε εμείς να μπούμε στη λογική να φτιάξουμε αεροπλάνα, να φτιάξουμε υποβρύχια, να φτιάξουμε αεροπλανοφόρα, να φτιάξουμε τον Battle Star Galactica. Η απάντηση είναι όχι και δεν χρειάζεται. Και δεν χρειάζεται γιατί σήμερα βρισκόμαστε σε μια επίσης νέα εποχή η οποία ακριβώς αποτελεί απόρεια αυτού του νέου διεθνού συστήματος που είμαστε σε μια νέα εποχή όσον αφορά τις στρατιωτικές ικανότητες. Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες, θα σας πω πολύ απλά ότι οι προσπάθειες των υπερδυνάμεων, των μεγάλων δυνάμεων, των ευρασιατικών δυνάμεων να κυριαρχήσουν στα εγκείς ευρασιατικά ύδατα και των Ηνωμένων Πολιτειών με τη σειρά τους να διασπάσει αυτά τα πλέγματα αντιπρόσβασης και άρνηση περιοχής που φτιάχνουν χώρες όπως είναι η Κίνα, όπως είναι το Ιράν, όπως είναι η Κορέα, όπως είναι η Ρωσία. Έχει αλλάξει εντελώς και αυτό που λέμε την τέχνη, την επιστήμη και την τεχνολογία του πολέμου δίνοντας μεγάλη έμφαση πλέον στο βλήμα και λιγότερο στις πανάκριβες πλατφόρμες όπως είναι τα αεροπλανοφόρα ή τα μαχητικά αεροσκάφη. Και εδώ ακριβώς αυτή η αλλαγή στο παράδειγμα με την επιστημολογική έννοια του όρου όσον αφορά τις εφαρμογές της στρατιωτικής ισχύος συνδυάζεται με αυτό που λέμε Τέταρτη Διομηχανική Επανάσταση δηλαδή νέου τύπου τεχνολογίες όπως είναι η τεχνητή νοημοσύνη, οι φτηνίες θητήρες, νέου τύπου χημικές τεχνολογίες και και και. Αυτό λοιπόν το πλέγμα των τεχνολογιών εάν αποφασίσει η Ελλάδα να το αξιοποιήσει μπορεί να αποκτήσει στρατιωτικές ικανότητες, ικανότητες προβολής ισχύως κομμένες και ραμμένες για τα ελληνικά γεωγραφικά, επιχειρησιακά και άλλα δεδομένα που θα τις δώσουνε σαφές πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας. Όχι μόνο με ελάχιστο κόστος αλλά επιτρέποντας και τη δημιουργία ενός νέου κλάστερ βιομηχανιών, μικρών εταιριών που θα εκμεταλλεύονται εταιριών εντάσεως γνώσης που θα εκμεταλλεύονται το ελληνικό επιστημονικό και τεχνολογικό δυναμικό που σήμερα ασφιχτειά και αναγκάζεται να φεύγει στο εξωτερικό. Και επειδή είναι δεδομένο ότι αυτά ακούγονται ως σενάρια επιστημονικής φαντασίας, σας τονίζω ότι δεν είναι. Δεν είναι επειδή το λέω εγώ, είναι επειδή γίνονται. Δηλαδή ένα πολύ απλό παράδειγμα, αυτά εδώ είναι κομμάτια από τη διδασκαλία της Σχολής Ευελπίδων και το μεταπτυχιακό που μπορούμε να κάνουμε. Παίρνεις ένα παλιό όπλο, ένα όπλο που έχει στο όπλο στάσιο σου, μια ρουκέτα των 122 χιλιοστών για παράδειγμα και όπως η Ισραλίνη της τοποθετείς έναν φτεινό υπέρυθρο αισθητήρα και τη μετατρέπει σε όπλο προσβολής ακριβίας. Ακόμη καλύτερο μπορείς να το μετατρέψεις σε ένα έξυπνο όπλο. Κοιτάξτε, όταν ήμουν στην Κίνα πριν από μερικούς μήνες, είδα ότι πόσο δουλεύουν με το κινητό τηλέφωνο οι Κινέζοι. Εκεί λοιπόν μπορείς να παραγγείλεις, αυτό γίνεται παρ'ειπτον, παραγγέλνεις μια πίτσα, έρχεται ο ντελιβεράς και αντί να πληρώσεις με κάρτα που δεν πολύ χρησιμοποιούν ή με μετρητά, πληρώνεις με το πρόσωπό σου. Τι κάνει λοιπόν αυτός, βγάζει το φθινότατο Xiaomi κινητό του, ουσυχής λιγότερο από 50 δολάρια και με την κάμερα του κινητού σου βγάζει μια φωτογραφία. Ο αλγόριθμος τεχνητής νοημοσύνης που έχει μέσα στο κινητό του, βλέπει το πρόσωπό σου, το διαχωρίζει από το υπόλοιπο, 1,5 δισεκατομμύριο Κινέζους και χρεώνει με μια σειρά ενεργειών τον λογαριασμό σου στην τράπεζα. Ακριβώς το ίδιο, τον ίδιο αισθητήρα, την ίδια κάμερα με τον ίδιο αλγόριθμο, πόσο δύσκολο είναι να το βάλουμε σε ένα υπάρχον πυραυλάκι δικό μας και να του πούμε, αντί να αναγνωρίζει το πρόσωπο του Κινέζου από τον άλλον Κινέζο, που είναι πάρα πολύ δύσκολο να αναγνωρίσει την τουρκική φρεγάτα για βουζ, έξω από τη Σαμοθράκη για παράδειγμα, από την ελληνική φρεγάτα ίδρα, παρόλο που και οι δύο είναι ΜΕΚΟ, αλλά έχουν διαφορές πολύ περισσότερες από ότι έχει το πρόσωπο του ενός Κινέζου με έναν άλλον Κινέζο. Λοιπόν, αυτό φυσικά δεν είναι πασπαρτού, δεν είναι μαγική λύση. Αυτό που λέμε, η νέα στρατιωτική επανάσταση, περιλαμβάνει χιλιάδες, μυριάδες τέτοια μικρά ταπεινά συστήματα, τα οποία όμως προσαρμοσμένα στην ελληνική γεωγραφία, θα μπορούσαν να σου προσφέρουν τρομακτικά μεγάλες λύσεις, όσον αφορά τις εξοπληστικές σου ανάγκες, με κυριολεκτικά μικροσκοπικό κόστος και δημιουργώντας μία νέα πραγματικότητα. Θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά άλλα για ρομποτικά συστήματα, για σμήνη από μία πανδρωμένα εροχήματα. Δεν είναι δυνατόν, δηλαδή, ηχούτη στην ιεμένη μία κοινωνία κυριολεκτικά αναλφάβητη, να μπορεί να έχει ταπεινώσει στρατιωτικά τη Σαουδική Αραβία, η οποία έχει δώσει τα τελευταία χρόνια, ούτε λίγο ούτε πολύ, 500 δισεκατομμύρια δολάρια για την αφορά υπερπροηγμένων οπλικών συστημάτων. Ή το ISIS, όπως έχει πει ο διευθυντής της διακλαδικής διεύθυνσης ειδικών επιχειρήσεων των Αμερικανών, ότι έχει επιτύχει τακτική αεροπορική κυριαρχία επί του πεδίου, χρησιμοποιώντας τροποποιημένα εμπορικά διαθέσιμα drones που τα αγόρασε περίπου 50 ευρώ το κομμάτι και εμείς με τον τεχνολογικό και επιστημονικό δυναμικό που έχουμε, να επιμένουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι μαζικού τύπου δωρεές σε βιομηχανίες του εξωτερικού, όπως αυτή που αναμένετε να κάνουμε σε μερικούς μήνες, αγοράζοντας για μία ακόμη φορά από τη Lockheed Martin ένα υπερπανάκριβο αεροπλάνο το F-35, το οποίο δεν ξέρω τι ακριβώς θα μας προσφέρει. Με το κόστος ζωής ενός και μόνου F-35, θα μπορούσε η στρατιωτική έρευνα και ανάπτυξη στην Ελλάδα να απογειωθεί. Παρεπιπτόντος, το γνωστικό μου αντικείμενο στη Σχολή Ευελπίδων είναι Διεθνής Γεωγραφία και Συστημική Γεωπολιτική Ανάλυση των Σύγχρονων Βιβλικών Τεχνολογιών. Αυτό δηλαδή είναι κομμάτι της δουλειάς μου, το κομμάτι των ερευνητικών μου καθηκόντων και αυτά τα κάνουμε στις στρατιωτικές σχολές, τα κάνουν σε πανεπιστήμια, τα κάνουν και άλλες στρατιωτικές σχολές και πάρα πολλοί κόσμους μες σε ενόπλες δυνάμεις. Αντιμετωπίζουμε όμως μία τρομακτικά εχθρική κρατική γραφειοκρατία για λόγους που δεν έχω κατανοήσει, οι οποίοι πολύ απλά, από ό,τι φαίνεται, δεν πολύ ενδιαφέρεται για όλα αυτά. Και για να κλείσω αυτό το θέμα, η στρατιωτική ισχύς δεν είναι απόλυτο μέγεθος, είναι σχετικό. Δεν είναι ισχυρός κάποιος που έχει πολλά όπλα. Για παράδειγμα, ένα αεροπλανοφόρο μέσα στην αρχιπελακική δομή του Αιγαίου δεν θα είναι ισχυρό, δεν θα είναι στοιχείο ισχύος, θα είναι στοιχείο αδυναμίας, θα είναι ένας πολύ μεγάλος τόχος. Άρα λοιπόν, αυτό που οφείλουμε και μπορούμε να κάνουμε για να αποκτήσουμε αυτή την αναγκαία βάση ισχύος ώστε να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία, είναι να επενδύσουμε στον εαυτό μας. Να δούμε ποιες είναι οι ικανότητές μας, ποιο είναι το γεωγραφικό περιβάλλον στο οποίο θα κληθούμε να επιχειρήσουμε, επαναλαμβάνω ποιος, αυτά δεν γίνονται, γίνονται. Και γίνονται και πολύ κανοποιητικά από τα στελέχη των ενοπλών δυνάμεων. Απλώς, η κατάσταση είναι τέτοια που αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε επαναστατικές αλλαγές. Δεν μπορούμε να πηγαίνουμε με την πεπατημένη. Και, για να κλείσω με αυτό, η αντιμετώπιση της Τουρκίας, πολλόδε μάλλον η στρατιωτική αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, είναι απλώς το πρώτο στάδιο για μια ευρύτερη εθνική στρατηγική. Είναι μια βάση έδρασης ώστε να μας δώσει αυτό που χρειαζόμαστε, μια αρχική αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε μόνοι μας να λειτουργήσουμε μέσα σε αυτό το εξαιρετικά δυναμικό διεθνές σύστημα στην πιο κρίσιμη περιοχή του πλανήτη. Η Ελλάδα γενικότερα, αυτό που οφείλει να κάνει, είναι να επαναδιεκδικήσει τον εαυτό της. Να επαναδιεκδικήσει δηλαδή μια εθνοκεντρική πολιτική που θα είναι στοχευμένη προς το μέλλον. Εάν δεν το κάνει, εάν επιμείνει σε λογική αυτοεξάλυψης, πολλαπλής αυτοεξάλυψης, τότε αυτό που την περιμένει είναι η ιστορική της έκλειψη. Εάν διεκδικήσει όμως μια θέση στο διεθνές σύστημα, ακριβώς γιατί βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται και ακριβώς γιατί είναι αυτή που είναι, γιατί η Ελλάδα ακόμη και σήμερα, και μιλάω έχοντας κάνει επαφές, έχοντας διδάξει στην Κίνα, έχοντας επαφές και με συναδέλφους από άλλα πανεπιστήμια, η Ελλάδα ακόμη και σήμερα αντιμετωπίζει ως κάτι πάρα πολύ σημαντικό στον πλανήτη. Η Ελλάδα είναι μια πολιτισμική υπερδύναμη, ως κληρονόμος της αρχαίας Ελλάδος και πνευματικός ηγέτης της Ορθοδοξίας. Μέσα σε αυτό το σημερινό κόσμο, ο οποίος πάσχει από πολλαπλές κρίσεις και αντιφάσεις, που το δυτικό οντολογικό και πολιτισμικό παράδειγμα καταραίει και χρειάζεται μια πολιτισμική αναγέννηση, μέσα σε έναν κόσμο, ο οποίος έχει τεράστιους ανταγωνισμούς και πολύ μεγάλες ζημώσεις, όπου ισχυρότατες χώρες, όπως είναι η Ρωσία, όπως είναι η Κίνα, ψάχνουν να βρουν ένα σημαντικό πολιτισμικό μέγεθος που να τις ενώσει με τον υπόλοιπο κόσμο, ο ρόλος της Ελλάδος είναι πάρα πάρα πολύ σημαντικός. Η Ελλάδα λοιπόν συνεχίζει να αποτελεί μία από τις δυνάμεις, μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη, όσο κι αν αυτό ακούγεται σκανδαλόδες σε πολλούς και ακούγεται με αυτόν τον τρόπο, γιατί έχουμε εκπαιδευτεί εδώ και πολλά χρόνια να θεωρούμε τον εαυτό μας ότι είναι κάτι πολύ ασήμαντο, μικρό και δεν μπορεί να κάνει τίποτα παρά μόνο να υπακούει. Δεν είναι έτσι. Και αν ίσια και στο παρελθόν, αυτή η εποχή της άκρα της δουλωπρέπειας, της άκρα της τάφτισης με ισχυρότερους δρόντες, τάχα μου και δήθεν, γιατί αυτό θα μας οδηγήσει σε μια εποχή ευημερίας ή ασφάλειας, έχει φτάσει στα οριά του. Στο σημερινό κόσμο, η τάφτιση με κάποιον άλλον είναι συνταγή καταστροφής. Οφείλεις να διεκδικήσεις τον εαυτό σου και μπορείς να το κάνεις. Οι προκλήσεις είναι ταυτόχρονα και ευκαιρίες. Στο δικό μου το αντικείμενο που μπορώ να μιλήσω, μία στρατιωτική, στρατιωτικής αντιμετώπισης της Τουρκίας έτσι ώστε να δημιουργηθεί μία ισχυρότατη αποτρεπτική βάση ισχύος, μπορεί να αποτελέσει και μία βάση έδρασης για την ενίσχυση της εθνικής οικονομίας. Οπότε, και γιατί έχω γίνει πολύ κουραστικός, το ερώτημα είναι πολύ απλό. Θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ή δεν θέλουμε. Εάν θέλουμε, τότε υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρών. Εάν δεν θέλουμε και θέλουμε να συνεχίσουμε να είμαστε σε αυτή τη λογική του αυτοεγκλωβισμού, σε τάχα μου και δύθεν κοσμοπολίτικες υπερκρατικές δομές και και και, τότε αυτό που μας περιμένει, όχι σε κάποιο μακρινό μέλλον, αλλά στον ορατό χρονικό ορίζοντα, είναι η ιστορική έκλειψη του ελληνισμού. Και αυτό θα είναι ένα έγκλημα, το οποίο θα χρεωθεί σε εμάς, μετά από πόσες χιλιάδες χρόνια να οδηγηθούμε στην ιστορική απαξίωση της Ελλάδος. Υπάρχει λοιπόν ένα ερώτημα. Εάν θέλουμε να συνεχίσει η Ελλάδα να αποτελεί έναν δυναμικό δρόντα του διεθνού συστήματος και η ιστορία της να συνεχίσει να υπάρχει με τον τρόπο που πρέπει να υπάρχει σε μια χώρα με τόσο μεγάλη ιστορική δυνατότητα και με τόσο μεγάλη ιστορική δυναμική, ή πολύ απλά θα προδώσουμε τους προγόνους, αλλά και αυτούς που θα έρθουν μετά από εμάς. Είναι στο χέρι μας, δεν είναι πλέον θέμα μόνο πολιτικού συστήματος, είναι και όλων ημών οι επιλογές για το τι θα κάνουμε για το μέλλον. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. |
