| : Είμαι ο Πάπης Φανακούδης, είμαι γεννημένος το 1951 και είμαι γέννημα θρέμα χορτιατινός. Τώρα πως ένας χορτιατινός βρέθηκε στο τρίτο Γυμνάσιο Αρένων. Τότε τα πέριξη της Θεσσαλονίκης χωριά, αυτά που ονομάζουμε προάστια, δεν είχαν γυμνάσια. Ο χορτιάτης από το 1950 καθορίζει και να έρχεται στο τρίτο Γυμνάσιο Αρένων. Ερχόμασαν λοιπόν με το κτέλ, το 1954 κτέλ, τα λεωφορεία. Κατεβαίναμε λοιπόν το πρωί, 7 η ώρα φεύγαμε από το χορτιάτι, κατεβαίναμε στη Θεσσαλονίκη. Κατεβαίναμε στη στάση της Καμάρας ή στο τέρμα του λεωφορείου που ήταν η Μητροπολή του Γενναδίου στα Λουτρά Παράδεισος. Εκεί ήταν και η περίφημη Στοά Χορτιάτη. Μια Στοά που μαζί με τη Στοά Μοδιάνο έγιναν στα τέλη της δεκαετίας του 1910 περίπου και ήταν οι μόνες Στοές που υπήρχαν στη Θεσσαλονίκη. Από εκεί λοιπόν ερχόμασταν με τα πόδια, περνούσαμε από το 5ο Θηλαίον, Χριστό Πούλου, πίσω από την εκκλησία της Εχειροποιήτου, δίπλα ήταν το διαβόητο κτίριο των μεταγωγών της αστυνομίας και λέω διαβόητο γιατί, γιατί εκεί κάθε μέρα περνάγαμε, είχε απέξω ένα κοπρεσέρ και δούλευαν ενώ έργα δεν γινόντουσαν. Μικροί δεν μπορούσαν να ασυντοπίσουμε τι συνέβαινε. Λέω μια μέρα στον πατέρα μου, ρε πατέρα του λέω, τι γίνεται εκεί και δουλεύει ένα κοπρεσέρ χωρίς να γινόνται έργα, άμα μεγαλώσεις θα μάθεις. Όταν μεγαλώσαμε, μετά από λίγο μάθαμε τι γινόταν μέσα. Έπεφτε βούρδουλας και έπρεπε να καλύψουν τα ουρλιακτά των ανθρώπων με το μηχάνημα που δούλευε και λοιπά. Έρχομαι λοιπόν στο τρίτο γυμνάσιο. Η είσοδος ήταν από την Αγίου Δημητρίου με τα σκαλοπατάκια, τεράστια η αυλή και στο βάθος ήταν το εκπληκτικό κτίριο του τρίτου γυμνασίου. Δυστυχώς οι καθηγητάδες μας και οι καθηγήτριές μας δεν μας λέγαν, δεν το γνωρίζανε, το θεωρούσαν περυτό, δεν ξέρω, δεν μας λέγαν για την ιστορία και του ίδιου που κτιρίου αλλά και της περιοχής. Σαν μύθος υπήρχε το «α, εδώ έκανε μάθημα ο Κεμάλατα Τούρκ». Μάλλον μύθος ήταν και όχι πραγματικότητα, συνδυαζόταν με το ότι δίπλα ήταν το τουρκικό προξενείο, το σπίτι του Κεμάλατα Τούρκ. Όλα τα μεγάλα γεγονότα εκείνης της περιόδου, το κυπριακό για παράδειγμα, το ζούσαμε από την αυλή του σχολείου, πολλές φορές πηγαίναμε και εμείς στις πορείες που κάνανε οι φοιτητές και όχι μόνο οι κύριοι φοιτητές, αλλά και το κίνημα του 15%, το 15% του προϋπολογισμού του κρατικού στην παιδεία που ήταν ένα μαζικό κίνημα αρχές της δεκαετίας του 60, το ζούσαμε λόγω της γυτνίασης με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκες. Ίσως αυτό να μας βοήθησε να ανοίξουμε τα μυαλά μας και να δούμε ότι η κοινωνία έχει πολλά ζητήματα, πολλά προβλήματα και άρα θα πρέπει με κάποιον τρόπο και εμείς να συμμετάσουμε στο πώς αυτά μπορούν να ξεπεραστούν. Το κτίριο τώρα, τέσσερις μεγάλες αίθουσες κάτω, τρία-τέσσερα σκαλοπατάκια ανεβαίναμε και μπαίναμε μέσα και άλλες τέσσερις αίθουσες επάνω, συν το γραφείο των καθηγητών και του γυμνασιάρκη. Κοτογιανόπουλος, θυμάμαι τότε, γυμνασιάρκης. Είχε το μίσος όλων των μαθητών, όχι για το αν ήτανε καλός, κακός δάσκαλος, μπα. Αλλού ήταν το θέμα. Κάθε Δευτέρα, στεκόταν στην είσοδο, για να μπούμε μέσα, με ένα ψαλίδι στα χέρια και τραβούσε μια ψαλιδιά στο κέντρο του κεφαλιού τα μαλλιά, για να μας αναγκάσουν να πάμε να κουρευτούμε. Και βεβαίως με πολύ δόση ειρωνίας. Θέλω και χρήματα να μου φέρετε, δεν θα σας κουρεύω τζάμπα. Αυτός ήταν ο Κοτογιανόπουλος τότε. Πρέπει να πω βεβαίως ότι το τρίτο γυμνάσιο, στο τρίτο ή από το τρίτο γυμνάσιο, πέρασαν και σπουβαία μυαλά, σπουβαίοι άνθρωποι. Να αναφέρω τον Γιώργο Χρουγμουζιάδη, τον καθηγητή της προ ιστορικής αρχαιολογίας. Ο Γιώργος Ιωάνν, ο οποίος και τι δεν έγραψε, ήταν γέννημα θρέμα της περιοχής. Ήταν ο Οντώνης του Σουρούνης. Επίσης μεγάλες συγγραφές εδώ της Περκής. Ήταν ο Γιώργος Θέμελης. Ένα σχολείο, όπου είχε πάρα πολλούς μπασκεμπολίσσες και ποδοσφαιριστές. Θα θυμηθώ ένα σπουδαίο ποδοσφαιριδί του Ηρακλή, τον Αϊδινίου. Φλωρινιώτης στην καταγωγιά, αλλά τον ήρθα στον Ηρακλή να παίζει. Ο Ηρακλή ήταν και γειτονική ομάδα, γι' αυτό και η περιοχή εδώ πέρα ήταν κυρίως γριές, όπως λέμε, τους οπαδόξους του Ηρακλή. Θυμάμαι έναν ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ, τον Παπα Χριστούδη, και λοιπά, και λοιπά. Και μπασκεμπολίσσες, η ομάδα Όλυμπος, που ήταν μια δόξα της μπασκευτικής ιστορίας της Αουνίκης. Το άντρο, ας το πούμε έτσι, το φυτόριο, ήταν το τρίτο γυμνάσιο αρένων της Αουνίκης. Είχε το όνομα του γυμνασίου των φτωχών, έτσι, και των προσφύγων. Είχαμε και ένα άλλο εμβληματικό χώρο στην περιοχή μας. Τα νεκροταφία της Αουνίκης, της Ευαγγελίστριας, έτσι. Είχαμε βρει έναν τρόπο, μια ομάδα μαθητών, φίλων, να γλιτώνουμε το δίφραγγο που μας έδιναν οι γονείς μας για να φάμε το σάντουσ στο μεγάλο διάλειμμα. Ο επιστάτης του σχολείου είχε κάνει έτσι ένα σαν παράγκα, ένα πράγμα. Έβρεζε λουκάνικα σε ψωμάκι με μουστάδα. Αυτό ήταν, μην θεωρείς ότι υπήρχε και τίποτα άλλο. Εμείς, λοιπόν, για να γλιτώσουμε το δίφραγγο, το οποίο θα χρησιμοποιούσαμε για την 15-20 μέρες κοπάνα που κάναμε από το σχολείο για να πάμε κινηματογράφο και κυρίως στους κινηματογράφους του Βαρδαρίου, Αττικό, Αλέκα, Πάνθεων, Ήλιον, που έπαιζαν δύο ταινίες, δέκα και τέταρτο άρχιζε ταινία και κατά τη στιγμή άμψε δύο παρά που τέλιωνε και το σχολείο μας, τέλιωναν και οι προβολές. Αλλά όχι μόνο για την κοπάνα και λοιπά, αλλά και για τα σφαιριστήρια και λοιπά που ήταν τότε της μοδός, έπρεπε να έχουμε κάποια χρήματα. Τι κάναμε λοιπόν, γιατί πεινάγαμε κιόλας επάνω τα φάμα. Πηγαίναμε, βγαίναμε στον Αγιό Δημητρίο στην αρχή και πηγαίναμε στα Νεκροταφίες Ευαγγελίστριας. Κάθε μέρα υπήρχαν κυδίες, νημόσυνα, κόλλυβα, κουλουράκια και τις πήραν περίφημες ελιές της σοκολατένιες. Τρώγαμε λίγα κόλλυβα, λίγα κουλουράκια, τι ήθελε το στωμάχι μας για να γεμίσουμε. Το δύφραγκο στην άκρη. Πρέπει όμως να το είχε πάρει ήδηση ο επιστάτης, έχανε τα σαντουίς. Κλείδονε στα διαλήματα την πόρτα και τότε εμείς βρήκαμε άλλον τρόπο να πηγαίνουμε εκεί. Στα δεξιά του σχολείου, όπως το βλέπω με φάτσα, κάρτα και πίσω το σέιξου, εδώ ας το πούμε έτσι. Εδώ σε αυτό το σημείο ήταν οι τουαλέτες. Από εκεί λοιπόν πηδάγαμε, βγαίναμε έξω από την αυλή του Γυμνασίου και εκεί ήταν το μεγάλο κτίριο, το οποίο ήταν το ορφανοτροφείο του Ισλάχανε. Θυμάμαι, είχε μία πορτάρα, πύλη ήτανε, στο Ά μέσα και βγαίναμε πίσω ακριβώς. Δηλαδή βγαίναμε στην αυλή του μηχανουργείου του Αξιληθιώτη. Βλέπαμε, μάθαμε ότι ήταν μηχανουργείο, γιατί δεν χρειαζόταν και πολλά, και ο θόρυβος και η καπνή και δεβαίως οι μτζουρωμένες φάτσες των εργατών, παιδιών και μεγαλύτερων που βγαίνανε για κάνα διάλειμμα ή σχολάγανε, γιατί ήμασταν πρωί απόγευμα τότε στο σχολείο, έτσι. Πάλι μες στα κοιμητήρια, στην Ευαγγελίστρια, πριν είδαμε καλά, πριν είδαμε καλά. Όταν τον χειμώνα καλειώρασαν τώρα, πάγονε το χιόνι, όταν σχολάγαμε, βγαίναμε από την πύλη απέναντι του νεκροταφείου, βάζαμε την τσάντα μας κάτω, καθόμασαν επάνω και φτάναμε μέχρι το συντριβάνι. Μερικοί ξεπερνάγαν και βγαίνανε στο λευκό πύργο κάτω. Δεν υπήρχαν και αυτοκίνητα τότε, ελάχιστα, λίγα τα αυτοκίνητα, αλλά και λόγω της παγωνίας δεν εγκοινιώντησαν και έτσι εμείς κάναμε γλίστρα, αυτό δουλεύαν, κάναμε γλίστρα, βγαίναμε κάτω στο λευκό πύργο. Μέχρι το λευκό πύργο είχαμε τη δυνατότητα να βγούμε. Εννοείτε εκδρομές σας πήγαιναν? Εκδρομές, βέβαια. Πού πηγαίναμε, στο ΣΥΧΣΟ. Το όνομα Κέδρινος Λόφος δεν υπήρχε για μας τότε, ΣΥΧΣΟ, και θυμάμαι. Με τα πόδια? Ανεβαίναμε εδώ πέρα και πήγαμε εκεί που είναι τώρα και το θέατρο δάσος. Εκεί αμολιόμασταν και παίζαμε εκεί πέρα. Παίζαμε εκεί και η φαντασία μας οργίαζε πολλές φορές. Πρέπει να πούμε ότι ο δράκος της Θεσσαλονίκης έδρασε 59-60 με 62 εκεί. Το 63 καταδικάστηκε και λοιπόν έτσι. Άρα εγώ πήγα το 63-64, ήταν πάρα πάρα πολύ πρόσφατο. Και προσπαθούσαμε, το παίζουμε κι εμείς αρευνητές, πού έγινε ο Τάδεφόνος, πού έγινε ο Τάδεφόνος, κλπ κλπ κλπ. Και μετά ξανά πάλι γυρνάγαμε με τα πόδια στο γυμνάσιο. Δεν μας διαλύαν εκεί. Έπρεπε να γυρίσουμε πίσω να πάρουν αποσεολόγιο, μήπως είχαμε κοπάνες και μετά φεύγαμε. Ετήσιες μεγάλες εκδρομές δεν υπήρχαν τότε. Μόνον της έκτης τάξης, η αποχαιρετιστήρια τέλος πάντων εκδρομή, εμείς την είχαμε κάνει στη Ρόδο. Και η φωτογραφία αυτή ακριβώς δείχνει τους μαθητές με τους καθηγητές στη Ρόδο το 1969. Είναι Μάιος του 1969. |
