| : iera, Καλησπέρα σας! Βλέποντας κάποιος σε αυτήν την εικόνα ενός οσσυβίου, την διασυνδέει κυρίως με διακοπές, με στιγμές ευχαρίστησης, ξεγνιασιάς. Εγώ δεν μπορώ να κάνω αυτό το πράγμα γιατί το συγκεκριμένο οσσύβιο που βλέπετε ανήκει σε ένα παιδάκι, ήταν δεν ήταν πέντε ετών, το οποίο διέσχισε τη θάλασσα μεταξύ της Τουρκίας και της Μητυλίνης, της Λέσβου. Αυτό το οσσύβιο, λοιπόν, το φορούσε ένα παιδάκι πέντε ετών και του έσωσε την ζωή και κατά κάποιον τρόπο μέσω αυτού έχω βρει και εγώ τον χαμένο μου εαυτό. Θα σας πω, λοιπόν, την ιστορία μου. Ένα χρόνο περίπου πριν ήταν μεσάνυχτα, βρισκόμουν στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος περιμένοντας την τύση μου για το νησί της Λέσβου. Ήταν ένα ταξίδι ζωής για μένα, όπως το είχα χαρακτηρίσει, αφενός για να βοηθήσω ως εθελοντής και αφετέρου μέσω αυτού του ταξιδιού να ανακαλύψω λίγο και τον Κωνσταντίνο, τον οποίο με την πάροδο των χρόνων ένιωσα ότι τον είχα χάσει. Είχα νιώσει και ο ξένος από κάθε άλλη φορά απέναντι στον εαυτό μου. Ήταν μια περίοδος της ζωής μου που τα είχα όλα φαινομενικά. Είχα ένα σπίτι, μια οικογένεια, μια καριέρα με φώτα, λάμψη, καθημερινή επαφή με τον κόσμο. Έχασα όμως εμένα. Άρχισα να προβληματίζομαι αν ζούσα μια ζωή προσαρμοσμένη για τα μάτια του κόσμου και όχι για τον Κωνσταντίνο. Και το τελευταίο διάστημα είχα φτάσει τα όρια της κατάθλιψης και αυτό με οδήγησε στον αδικό και τους ανθρώπους που ήταν γύρω μου. Και ήθελα να πάω και στην Λέσβο να δω αν τελικά είμαι αχάριστος. Να βιώσω αυτές τις εικόνες που έβλεπα από τους δέχτες των τηλεοράσεων και ως δημοσιογράφος τις κατέγραφα και τις μετέδιδα κι εγώ πιο κάτω. Είδα την εικόνα του μικρού ΑΙΛΑΝ. Ένα παιδάκι δύο ετών, το ξεβράσε νεκρό η θάλασσα και είπα εντάξει θα κάνω αυτό το ταξίδι, όμως θα το κάνω μόνος μου. Χωρίς παρέα να σας πω ότι φίλοι μου μου είπαν θα ήρθουμε και εμείς μαζί σου, τους είπα όχι. Δεν θέλω να πάω και να μπω σε ένα πρόγραμμα, θα πρέπει να ξυπνήσουμε στις εφτά, θα πρέπει να πάμε για φαγητό στις δύο και ούτω καθεξής. Ήθελα να πάω μόνος μου και σε μία προσπάθεια από τις εμπειρίες μου και τα βιώματά μου να βρω τον εαυτό μου. Άφησα πίσω στην Κύπρο και τον μανδία του δημοσιογράφου. Δεν πήρα τίποτα μαζί μου παρά μόνο το σημείωμα ενός ανθρώπου ο οποίος σήμερα με κάνει να χαμογελώ και πάλι και μου είχε γράψει μεταξύ άλλου. Θέλω να αντλήσεις δύναμη να συλλογηστείς, να βυθιστείς τον εαυτό σου, τον χαμένο που παραμέλησες και κατέταξες τις τελευταίες σου προτεραιότητες. Έχεις μια ζωή μπροστά σου και πρέπει να την ζήσεις με αγάπη και ψυχική γαλήνη. Να μην νιώσεις έστω μία στιγμή ότι μπροστά στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες είναι αχαριστία να προβληματιστείς και εσύ και να αναζητήσεις τον δικό σου δρόμο. Να σκεφτείς ότι αυτοί οι άνθρωποι ρισκάρουν τα πάντα για ένα ίσος. Ένα ίσος όμως που μπορεί να τους οδηγήσει σε ένα καλύτερο αύριο. Με αυτές τις σκέψεις και εντελώς χαμένος έφτασα στο νησί της Λέσβου ξένος ανάμεσα σε ξένος γιατί έτσι τους αντιμετώπιζα. Ήταν ξένοι από τη Συρία, από το Ιράν, από το Αφγανιστάν και από άλλες χώρες όπου έχουμε εμπόλεμες καταστάσεις. Στη Λέσβο θέλω να σας ομολογήσω ότι έχω ζήσει σκηνές και στιγμές τις οποίες δεν μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους. Άκουγα μέσα στη νύχτα, μέσα στο σκοτάδι βλέποντας στο βάθος την θάλασσα φωνές να ουρλιάζουν και λίγη ώρα αργότερα ξεπρόβαλλε μια βάρκα με τσουβαλιασμένες ψυχές, γκρεμισμένα όνειρα, ξεριζωμένους ανθρώπους χωρίς την θέλησή τους. Είδα ανθρώπους να κλαίνε, ανθρώπους να γελάνε, ανθρώπους να ελπίζουν, ανθρώπους να σηκώνουν το βλέμμα στον ουρανό και να προσεύχονται σε ένα δικό τους Θεό. Βλέποντας αυτές τις εικόνες κατάλαβα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένος στη ζωή μας. Είδα και τις εικόνες του εθελοντισμού. Είδα ανθρώπους από όλα τα μήκη και πλάτη της γης, από Ηνωμένες Πολιτείες, από Ελβετία, από Σουηδία, από Ελλάδα, από Κύπρο, από παντού, ξένους μεταξύ τους να γίνονται ένα για ένα κοινό σκοπό που ήταν αυτός εις προσφοράς, με στόχο να σώσουν ανθρώπινες ζωές σε έναν παραλογισμό τον οποίο όσο και αν προσπαθώ ακόμη και σήμερα να κατανοήσω, δεν μπορώ και σας το λέω ειλικρινά. Σε μια Ευρώπη του 2016, άνθρωποι να ρισκάρουν με τα παιδιά τους να μπαίνουν σε βάρκες, θύματα μαφιόζων, να μπαίνουν στη θάλασσα και αυτό να είναι η γνώση μιας Ευρώπης του 2016. Δεν αντέξα και φόρεσα ξανά τον μανδία του δημοσιογράφου, αυτές τις εικόνες που έβλεπα, ήθελα να τις μοιραστώ μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο. Μέσα από μια προσωπική κατάθεση ψυχής, έτσι την ονομάζω, προέκυψε μαζί με τους συνεργάτες μου, δύο αξιόλογους ανθρώπους, τον Πάμπο των Χαραλάμπους και τον Γιώργο τον Βασιλείου, ένα ντοκιμαντέρ το οποίο το ονόμασα Ελπίδα Σκύματα, προφανής ο τίτλος. Ήταν μια δουλειά που ασχολήθηκε κυρίως με το ανθρωπιστικό κομμάτι και τα μηνύματα τα οποία έβγαλα μέσα από τον δικό μου εαυτό, τα συνδύασα και βγήκε ένα ντοκιμαντέρ το οποίο ταξίδεψε μέχρι τα Ηνωμένα Έθνη, απεσπάσε και αναφορά από τον Γενικό Γραμματεία των Ηνωμένων Εθνών, αλλά αυτό το οποίο με συγκλόνισε ήταν όταν έγινε η παρουσίαση στη Νέα Υόρκη, ήρθε ένας άγνωστος κύριος προς εμένα και μου είπε φέρατε την φωνή των προσφύγων στα Ηνωμένα Έθνη. Ασχολήθηκε κυρίως με το ανθρωπιστικό κομμάτι και έτσι λοιπόν προχώρησα σε αυτήν την κατάθεση ψυχής μέσω της δουλειάς μου, περιέγραψα όλα τα συναισθήματα τα οποία ήταν μαζεμένα, χαρά, πόνου, λύπης, προσφοράς και ουτοκαθεξής και τελικά αυτό το οποίο βίωσα ήταν ότι δεν ήμουν ξένος ανάμεσα σε ξένους όπως σας είπα. Ένιωθα ότι έγινα ένα με αυτούς τους ανθρώπους και θα σας εξηγήσω το γιατί. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι πατεράδες, είναι μανάδες, είναι αδέρφια, είναι εργαζόμενοι, είναι σπουδαστές, είναι φοιτητές, είναι άνθρωποι με όνειρα και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Θα σας δείξω κάποιες εικόνες που έχω ετοιμάσει από όσα έχω ζήσει και θέλω να ξεκινήσω με μια εικόνα που είναι ένας πατέρας ο οποίος μόλις έχει αφηχθεί μαζί με άλλους 60 ανθρώπους μέσα στην βάρκα και επειδή εκεί γίνεται ένας πανζουρλισμός από τους εθελοντές που τρέχουν και παίρνουν πρώτα τα παιδιά να τα βγάλουν από τη βάρκα, ένιωσε ότι του κλέψαν το παιδί. Δείτε τις αντιδράσεις του. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Μείνει άλλη. Την ίδια ώρα είδα την μητέρα αγωνιά για την κόρη της. Η κόρη της την είχαν βγάλει, ήταν μεσημέρι, από την βάρκα σε κατάσταση υποθερμίας. Την ίδια ώρα είδα παιδιά, σκεφτείτε τα παιδιά σας όσοι έχετε, ότι θα πρέπει, ενώ έχουν το δωμάτιο τους γεμάτο παιχνίδια, το σχολείο τους, τους φίλους τους, τις ζωές τους, να πρέπει να μεγαλώσουν απότομα και να τα αφήσουν όλα πίσω τους. Αυτοί οι παιδιά, οι θυσίες τους, όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι δέσμες τους, όλοι οι παρέλαιοι τους, όλοι οι εκπαιδεύτες τους, όλοι οι αδερφισμένοι τους, όλοι οι σκληροφόροι τους, όλοι οι φιλίδες τους, όλοι οι θυσίες τους, όλοι οι αδερφισμένοι τους, όλοι οι αδερφισμένοι τους, όλοι οι σκληροφόροι τους, και δεν έχουμε τίποτα. Είναι συγκλονιστικό ένα παιδί να θέλει τα αυτόνοιτα. Είναι σημαντικό να μην το κάνει. Είναι σημαντικό να μην το κάνει. Είναι σημαντικό να μην το κάνει. Είναι σημαντικό να μην το κάνει. Είναι σημαντικό να μην το κάνει. Είναι συγκλονιστικό ένα παιδί να θέλει τα αυτόνοιτα. Στη σημερινή εποχή που ζούμε, τα παιδιά μας θέλουν το PlayStation, θέλουν καθημερινά πράγματα τα οποία σίγουρα, αν δούμε αυτή την εικόνα, θα τα χαρακτηρίσουμε υπερβολικά. Εντάξει, δεν θα πάμε στο άλλο άκρο να συγκρίνουμε, αλλά ας προβληματιστούμε λίγο. Είδα την ίδια ώρα ανθρώπους να λένε ευχαριστώ και να το λένε μέσα από την ψυχή τους. Γιατί πολλές φορές στα όσα λέμε στην καθημερινότητά μας, δεν τα εννοούμε. Τα λέμε είτε για τους τύπους, είτε για να περάσει κάτι και να ξεχαστεί. Αυτοί οι άνθρωποι όμως το λέγανε μέσα από την ψυχή και την καρδιά τους. Ευχαριστώ για όλους εσάς. Όλοι οι άνθρωποι και εσάς. Ευχαριστώ πολύ. Είστε φανταστικοί άνθρωποι. Φανταστικοί άνθρωποι. Είστε πολύ συγκεκριμένοι άνθρωποι. Σας ευχαριστούμε. Σας ευχαριστούμε πολύ. Είστε φανταστικοί άνθρωποι. Σας ευχαριστούμε πολύ. Σας ευχαριστούμε πολύ. Σας ευχαριστούμε πολύ. Σας ευχαριστούμε πολύ. Σας ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Την ίδια ώρα, όπως σας είχα πει και πριν, βίωσα το μεγαλείο του εθελοντισμού. Άνθρωποι από όλα τα μήκη και πλάτη της γης να αφήνουν πίσω τις δουλειές της οικογένειας, την καθημερινότητά τους, για λίγες μέρες, αλλά και για μήνες ολόκληρους, πληρώνοντας από την τσέπη τους, να γίνονται ένα για τον κοινό σκοπό, να αντικαθιστούν βασικά αυτά τα οποία τα κράτη θα έπρεπε να κάνουν. Σας το λέω ειλικρινά, αν δεν υπήρχαν οι εθελοντές, τα θύματα της προσφυγικής κρίσης θα ήταν πολλαπλάσια. Θέλω να δείτε με προσοχή αυτούς τους ανθρώπους για να δείτε το μεγαλείο του εθελοντισμού και της ανηδιωτέλειας. Τέλειο! Ποια ώρα είσαι? 10 χρόνια. Μέσα! Μέσα! Μέσα! Μέσα! Σε ευχαριστώ! 9! Νομίζω ότι είσαι σωστά! Μπορείτε να μου ρωτήσει πώς έρχεται εδώ... Είναι αυτό που θέλω... Η ψυχή σου άνοιξε εδώ. Την ίδια ώρα, επειδή πολλά λέγονται για την Ελλάδα, για την Κύπρο, τον κόσμο και ούτω καθεξής, ξέρετε, πολλοί μας ζηλεύουν, αλλά δεν το λένε. Συνήθως, οι εξωτερικές δυνάμεις μας καταπιέζουν και σας δώ με την οικονομική κρίση και μάλλον, στην Κύπρο με το κυπριακό. Στην ουσία, μας ζηλεύουν. Μας ζηλεύουν γιατί την ώρα της κρίσης, και οι Έλληνες και οι Κύπροι γίνονται άνθρωποι. Και εγώ έχω συγκλονιστεί, όταν είδα τους κατοίκους της Λέσβου, πηγαίνοντας προς την δουλειά τους, να βλέπουν μια βάρκα, να σταματούν να βοηθούν και να συνεχίσουν την καθημερινότητά τους. Ναι, υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις ανθρώπων που λειτουργούν διαφορετικά. Με τα βεβαιότητα σας λέω ότι είναι η μειοψηφία αυτή. Ακόμα και τώρα, πηγαίνουμε εκεί πέρα στους καταβλησμούς που έχουν και τους δίνουμε κάποια ρούχα, κάποια τρόφιμα. Σταματάνε πριν πάνε για τη δουλειά τους να βοηθήσουν, να βγάλουν ανθρώπους έξω, να ειδοποιήσουν το λιμενικό, να ειδοποιήσουν κάποιο λεωφορείο να τους πάρει, να δώσουν κουβέρτες, να δώσουν ρούχα. Είναι κάτι το οποίο κυριολεκτικά δεν έχει οργάνωση. Βγαίνει από την καρδιά του καθενός. Κλαίγανε εδώ οι γυναίκες, κλαίγανε όλα τα πράγματα. Δεν ξέραμε ποιο να προλάβουν. Εδώ υπήρχε ένας γιατρός φίλος από τη Θεσσαλονίκη. Ο καημένος σας είναι καλά. Έσουσε δυο παιδάκια, αλλά δεν πρόλαβε και τα άλλα τα γυρίζουν ανάποδα. Ένα τεχνικές αναπνοές. Με όλους αυτούς τους ανθρώπους που είδα πριν από λίγο, είτε λέγονται πρόσφυγες, είτε θελοντές, είτε κάτοικοι, ταυτίστηκα. Δεν ξέρω τι κάνουν, ούτε που βρίσκονται σήμερα, γιατί η Ελλάδα για αυτούς μπορεί να είναι η λύτρωση, αλλά στην ουσία είναι ο πρώτος σταθμός ενός μεγάλου ταξιδιού. Είδαμε και τα γεγονότα στην ειδομένη και ούτω καθεξής. Δεν γνωρίζω, λοιπόν, αν τα κατάφεραν να φτάσουν στον τελικό τους προορισμό, αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι σίγουρα είναι πιο ασφαλής από ό,τι ήταν στο χθες τους. Σε προσωπικό επίπεδο, κατάλαβα συναναστρεφόμενος με αυτούς τους ανθρώπους, ότι ο όρος ξένος είναι βασικά μόνο μέσα στο μυαλό μας. Γιατί στην θέση αυτών των ανθρώπων μπορούμε να βρεθούμε κι εμείς ανά πάσα στιγμή. Θέλω να δείτε προσεχτικά αυτή τη φωτογραφία. Έχει μεγάλη σημασία. Είναι φωτογραφία από το Χαλέπι της Συρίας, εκεί όπου γίνονται αυτές τις μέρες οι σφοδρότεροι βομβαρδισμοί. Είναι μια φωτογραφία η οποία καταγράφει εικόνες πολλά χρόνια πριν. Στο βάθος βλέπετε κάποιους ανθρώπους. Αυτοί οι ανθρώποι, οι οποίοι είναι στο βάθος, είναι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Αυτή η φωτογραφία με έχει συγκλονήσει γιατί είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα του ότι στη ζωή δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο και οι ρόλοι μπορεί να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή. Χθες ήμασταν εμείς, σήμερα είναι αυτή. Όλα αυτά με σόκκαρα, με έκαναν να καταλάβω, όπως σας έχω πει πάρα πολλές φορές, ότι δεν υπάρχει κάτι δεδομένο στη ζωή. Και το νόημα της ζωής είναι να είμαστε αληθινοί απέναντι σε όλους. Όλους όμως, είτε στη δουλειά μας, είτε στο σπίτι μας, είτε μεταξύ των φίλων μας. Γιατί, πιστέψτε με, στην κρίσιμη ώρα θα τους μετρήσετε όλους ένα ένα. Λίγοι θα μείνουν δίπλα σας. Πρέπει να είμαστε αληθινοί, αγνώοντας το τι θα πει ο κόσμος. Αυτό είναι το μήνυμα το οποίο έχω λάβει μέσα από όλη αυτή την ιστορία, με τα προσωπικά μου βιώματα, την ιστορία της ζωής μου και ούτω καθεξής, αλλά κυρίως μέσα από αυτό το ταξίδι ζωής. Πρέπει να συμπεριφερόμαστε για το είναι και όχι για το φαίνεται και αν αυτό έχει κόστος. Γιατί, όσο και αν νομίζουμε ότι είμαστε αιώνιοι, δεν είμαστε. Όλοι είμαστε περαστικοί από αυτήν την ζωή και έχει σημασία η πράξη μας. Αυτό θα μείνει στην ζωή, ακόμη κι αν αυτές θα πονέσουν άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι να είμαστε αληθινοί. Εφαρμόζοντας, λοιπόν, όλα αυτά τα οποία κατέληξα συμπερασματικά στην ζωή μου σήμερα, μπορώ να σας πω με τα βεβαιότητα, ότι εκεί έξω υπάρχει πάντα ένας άνθρωπος που είναι ο άνθρωπος. Πώς θα τον βρείτε, τον αγαπήσετε και μετά να τον ερωτευτείτε. Κλείνοντας, θέλω να σας πω ότι αυτό το σωσίδιο έχει για μένα πάρα πολύ συναισθηματική αξία. Έχει αξία, όμως, και η τιμή που μου έγινε από το TEDx Χανιά. Έμαθα πριν από λίγο πώς με ανακάλυψαν. Και θέλω να το αφήσω εδώ στην Κρήτη αυτό και να τους το χαρίσω. Απλωδία. Το έχω πάρει σε πολλά σχολεία και ρωτούσα τα παιδάκια τι εικόνες τους θυμίζουν. Και όλοι μου έλεγαν την παραλία με τον μπαμπά και την μαμά. Έλεγα την αλήθεια. Τα πρόσωπα που έβλεπα δεν μπορώ να σας τα περιγράψω. Έχει μεγάλη σημασία για μένα, λοιπόν, αυτό. Όμως, έχει μεγάλη σημασία και το γεγονός ότι με καλέσατε. Θέλω να σας το αφήσω εδώ. Αφήσω κάτι πίσω μου από αυτό το περασμά μου από τα Χανιά, τα οποία, αν και είναι η πρώτη φορά που έχω έρθει, τα έχω λατρέψει. Να είστε όλοι καλά. Ευχαριστώ. |
