| Διάλεξη 3: Υπόσχεσθαι, αδερφή μου, ευχαριστούμε πολύ και ευχαριστούμε όλους εσάς που μας ευχαριστούσαν. Ευχαριστούμε πολύ και ευχαριστούμε όλους εσάς που μας ευχαριστούσαν. Γεια σας, αγαπητές φίλες και φίλοι. Συνεχίζουμε με την τρίτη διάλεξη του μεταπτυχιακού του εκκλησιαστικού δικαίου, με γενική θεματική οδηγίες για την εξέταση των ομοθεσιών των κρατών που αφορούν τη θρησκεία ή την κοσμοθεωρία. Συνεχίζουμε σε αυτή την τρίτη διάλεξη να εξηγούμε το general comment, δηλαδή την ερμηνεία για τη θρησκευτική ελευθερία άρθρο 18 του Διεθνού Συμφώνου για Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, το οποίο εξέδωσε η Επιτροπή του Συμφώνου για Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα. Είμαστε στην παράγραφο 4, η οποία φορά το υποσύνολο δικαιωμάτων που ακούει στο όνομα ελευθερία εκδήλωσης θρησκείας. Η ελευθερία εκδήλωσης θρησκείας ή κοσμοθεωρίας μπορεί να ασκείτε είτε ατομικά είτε από κοινού με άλλους και δημόσια ιδιωτικά αναφέρει το άρθρο 18 παράγραφος 1. Η ελευθερία εκδήλωσης θρησκείας ή κοσμοθεωρίας στην λατρεία, την τήρηση των σκεφτικών εθήμων, πρακτικών και την δασκαλία πελαμβάνει μια ευρύ αγκάμα πράξεων. Η έννοια της λατρείας εκτείνεται σε λειτουργικές και τελειτουργικές πράξεις που δίνουν άμεση έκπραση στην πεποίθηση. Καθώς και σε διάφορες πρακτικές που είναι αναγκαίες για αυτές τις πράξεις, περιλαμβανομένες της ανέγερσης χώρων λατρείας, της χρήσης τελετουργικών φορμουλών και αντικειμένων, της χρήσης συμβόλων και της στήρισης αριών και ημερών ανάπαυσης. Εδώ είχαμε σταματήσει στην προηγούμενη διάλειξη και συνεχίζουμε. Η τήρηση των σχετικών αιθήμων και της πρακτικής της θρησκείας οικοσμοθεωρίας μπορεί να περιλαμβάνει όχι μόνο τελετουργικές πράξεις, αλλά και τέτοια αίθημα όπως η τήρηση κανονισμών δίαιτας, δηλαδή νηστείων, του να φορούν ξεχωριστά ενδύματα ή καλύματα κεφαλιού, συμμετοχή σε τελετουργικά που συνδέονται με ορισμένα στάδια της ζωής και τη χρήση μιας ιδιαίτερης γλώσσας που συνήθως ομιλείται από μια ομάδα. Επιπρόσθετα, η πρακτική και δασκαλία της θρησκείας ή της πεποίθησης περιλαμβάνει πράξεις που είναι αναγκαίες για τη διεξαγωγή από τις σκεφτικές ομάδες των βασικών υποθέσεών τους, όπως είναι μεταξύ άλλων η ελευθερία επιλογής των θρησκευτικών τους ηγετών, των ιερέων και των δασκάλων, η ελευθερία ίδρυσης σεμιναρίων ή θρησκευτικών σχολείων και η ελευθερία προετοιμασίας και διανομής θρησκευτικών κειμένων ή δημοσιευμάτων. Από την παράγραφο 4 που αφορά την ελευθεία εκδίδευση θρησκείας μπορούν να τονιστούν τα εξής σημεία. Η έννοια της λατρείας ποια είναι? Περιλαμβάνει τις λειτουργικές και τα λειτουργικές πράξεις που δίνουν άμεση έκφραση στην πεποίθηση, στη σκεφτική πεποίθηση. Πρώτον, δεύτερον, διάφορες πρακτικές που είναι αναγκαίες για αυτές τις πράξεις όπως είναι η ανέγερση χορονατρίας, η χρήση λειτουργικών φορμουλών και αντικειμένων, η χρήση συμβόλων και η τήρηση αργιών και ημερών ανάπαυσης. Η τήρηση των αιθήμων και της πρακτικής περιλαμβάνει όχι μόνο τελετουργικές πράξεις αλλά και αίθημα όπως οι νηστείες ή τα ιδιαίτερα ενδύματα ή καλλήματα κεφαλιού ή συμμετοχή σε τελετουργικά που συνδέονται με ορισμένα στάδια της ζωής όπως είναι η γέννηση, όπως είναι ο γάμος, όπως είναι ο θάνατος και επίσης περιλαμβάνει και τη χρήση μιας ιδιαίτερης γλώσσας που ομιλήθητε συνήθως από αυτή την ομάδα. Η τένια τώρα της πρακτικής και της διδασκαλίας της θρησκείας υπεποίθης περιλαμβάνει όλες τις πράξεις που είναι αναγκαίες για τη διοίκηση των βασικών τους υποθέσεων στις οποίες συγκαταλέγονται η επιλογή των θρησκευτικών ηγετών, των ιερέων, των δασκάλων, η ίδρυση σεμιναρίων ή θρησκευτικών σχολείων, καθώς και η προετοιμασία και διανομή θρησκευτικών κειμένων ή δημοσιευμάτων. Η παράδειγμα 5 εξηγεί την έννοια της ελευθερίας του να έχει κάποιος ή να υιοθετεί μια θρησκεία ή κοσμοθεωρία. Η Επιτροπή λοιπόν το Συμφώνου λέει ότι η ελευθερία του να έχει κάποιος ή να υιοθετεί μια θρησκεία ή κοσμοθεωρία της επιλογής του συνεπάγεται την ελευθερία να επιλέγει μια θρησκεία ή κοσμοθεωρία περιλαμβανομένου μεταξύ άλλων του δικαιώματος να αντικαθιστά την κατεχόμενη θρησκεία ή κοσμοθεωρία με άλλοι ή να υιοθετεί αθεηστικές απόψεις καθώς και το δικαίωμα να διατηρεί τη δικιά του θρησκεία ή κοσμοθεωρία. Το άρθρο 18 παράγραφος 2 απαγορεύει τους 6 αναγκασμούς που θα μπορούσαν να παραβιάσουν το δικαίωμα του να έχει κάποιος ή να υιοθετεί μια θρησκεία ή κοσμοθεωρία. Περιλαμβανομένοι στις χρήσεις απειλής, φυσικής βίας ή ποινικών κυρώσεων για να εξαναγκάζονται πιστοί ή μη πιστοί να προσχωρούν στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις ή στις θρησκευτικές κοινότητες ή να αλλάζουν τη θρησκεία τους. Οι πολιτικές ή οι πρακτικές λέει το άρθρο 5, με συγχωρείται η παράγραφος 5 του General Comment αριθμός 22, οι πολιτικές ή οι πρακτικές που έχουν την ίδια πρόθεση ή αποτέλεσμα όπως είναι για παράδειγμα εκείνες που περιορίζουν την πρόσβαση, την εκπαίδευση, την ιατρική φροντίδα, την απασχόληση, τα δικαιώματα που είναι εγγυημένα από το άρθρο 25 και άλλες διατάξεις του Διεθνού Συμφώνου είναι ομοίως ασυμβίβαστα με το άρθρο 18 παράγραφος 2, δηλαδή αν χρησιμοποιείται εξαναγκασμός σε θέματα θρησκείας ή κοσμοθεωρίας προκειμένου κανείς να έχει πρόσβαση σε αυτά τα δικαιώματα. Αυτή η ίδια προστασία απολαμβάνεται από κατόχους όλων των πεποιθήσεων μη θρησκευτικού χαρακτή, δηλαδή από αυτούς που έχουν κοσμοθεωρία. Δηλαδή, η παράγραφος 5 αυτού του General Comment εξηγεί δύο θέματα. Το ένα θέμα είναι τι σημαίνει να έχει να υιοθητεί κάποιος σε μια θρησκεία υπεπίθεση και θέλει να τονίσει με την εξήγηση αυτή ότι η έννοια του να έχει να υιοθετεί ή καλύτερα του να υιοθετεί σημαίνει δικαίωμα αντικατάστασης, δηλαδή αλλαγής θρησκείας και κοσμοθεωρίας. Εξάλλου, δεν μπει και ο όρος αλλαγή θρησκείας, δικαίωμα στην αλλαγή, στην παράγραφο 1 το 18 του Διεθνού Συμφώνου, λόγω της αντίδρασης μουσουλμανικών κρατών και προκειμένου να διευκολυνθεί από μουσουλμανικά κράτη υπογραφή του Διεθνού Συμφώνου για τομικά και πολιτικά δικαιώματα, τα μουσουλμανικά κράτη προτιμούν να επιτρέπουν την αλλαγή θρησκείας μόνο με σκοπό την υιοθέτηση του Ισλάμ και όχι το αντίθετο. Γι' αυτό λοιπόν χρησιμοποιείται μια πιο σοφπιό, πιο μαλακή έκφραση για να εκφράσει το ίδιο πράγμα, δηλαδή το δικαίωμα στο να υιοθετεί σημαίνει στην πραγματικότητα το δικαίωμα στο να αλλάζει. Επίσης το δεύτερο θέμα που αντιμετωπίζει η παράγραφος 5 αυτού του General Comment είναι η εξήγηση του όργου εξαναγκασμός σε θέματα θρησκείας ή κοσμοθεωρίας. Δηλαδή λέει ότι δεν επιτρέπεται η χρήση απειλής φυσικής βίαση ποινικών κυρώσεων προκειμένου να εξαναγκαστούν πιστεί ή μη πιστεί να προσχωρήσουν σε μια θρησκεία ή σε μια κοσμοθεωρία ή να την αλλάξουν. Η παράγραφος 6 του ίδιου General Comment αναφέρει ότι η Επιτροπή του Συμφώνου έχει την άποψη ότι το άρθρο 18 παράγραφος 4 επιτρέπει την εκπαίδευση των δημόσια σχολείων δηλαδή που παρέχεται από δημόσια σχολεία σε μαθήματα όπως η Γενική Ιστορία Θρησκιών και Ιθικής εάν δίνεται με ουδέτερο και αντικειμενικό τρόπο. Η Ελευθερία των Γονέων ή των Νόμων και Δαιμόνων αδιασφαλίζουν ότι τα παιδιά τους λαμβάνουν θρησκευτική ή ηθική εκπαίδευση σε συμφωνία με τις δικές τους πεμπιθύσεις αναγνωρίζεται στο άρθρο 18 παράγραφος 4 και σχετίζεται με τις εγγυήσεις της ελευθερίας, διδασκαλίας, θρησκείας ή πεμπίθυσης που αναφέρεται στο άρθρο 18 παράγραφος 1. Η Επιτροπή του Συμφώνου για Τομικά και Πολιτικά Εδικαιώματα παρατηρεί ότι η δημόσια εκπαίδευση που λαμβάνει εκπαίδευση σε μια ιδιαίτερη θρησκεία η κοσμοθεωρία είναι ασυμβίβαστη με το άρθρο 18 παράγραφος 4 εκτός εάν προβλέπεται η πρόβλεψη για απαλλαγιές που δεν προκαλούν διακρίσεις ή για εναλλακτικές λύσεις που θα μπορούσαν να προσαρμόσουν τις επιθυμίες των γονέων και κηδαιμόνων. Η παράγραφος λοιπόν 6 του General Comment αναφέρεται στα εξής θέματα. Και τα δύο αυτά θέματα αφορούν το μάθημα των θρησκευτικών. Εάν το μάθημα των θρησκευτικών είναι μόνο γνωσιλογικό, δηλαδή παρέχει γενική ιστορία θρησκιών και ηθικής κατά ένα ουδέτρο και αντικειμενικό τρόπο, τότε είναι υποχρεωτικό. Εάν όμως, εδώ είναι το δεύτερο θέμα που θύγει, εάν όμως το μάθημα των θρησκευτικών διαλαμβάνει κατήχηση σε ένα θρίσκευμα, τότε η υποχρεωτικότητα αυτού του κατηχητικού μαθήματος είναι ασυμβίβαστη με το Άθο 18 Παράγραφος 4. Δηλαδή με το δικαίωμα των γονέων να διασφαλίζουν ότι τα παιδιά τους θα λαμβάνουν θρησκευτική και ηθική εκπαίδευση σύμφωνα με τις δικές τους παιμπιθήσεις. Συμβιβάζεται με αυτό το δικαίωμα των γονέων, το κατηχητικό μάθημα των θρησκευτικών, μόνο εάν προβλέπεται νομοθετικά η δυνατότητα απαλλαγών από το μάθημα των θρησκευτικών το κατηχητικό οι οποίες απαλλαγές δεν προκαλούν διακρίσεις ή αν προβλέπεται η δυνατότητα εναλλακτικών λύσεων που δεν προκαλούν διακρίσεις και οι οποίες είτε απαλλαγές είτε εναλλακτικές λύσεις προσαρμόζουν τις επιθυμίες των γονέων ή και δεμόνων. Δηλαδή, αν ένα μάθημα θρησκευτικών κατηχητικών στην ορθόδοξη θρησκεία προβλέπεται, τότε, αν είναι υποχρεωτικό, είναι ασυμβίβαστο με το δικαίωμα των γονέων ή και δεμόνων να διασφαλίζουν ότι τα παιδιά τους θα λαμβάνουν θρησκευτική και ηθική μόρφωση μπορεί να με τις δικές τους παιμπιθύσεις εκτός εάν προβλέπεται νομοθητικά η δυνατότητα απαλλαγών από το μάθημα των θρησκευτικών είτε για ορθόδοξους είτε για μη ορθόδοξους είτε εναλλακτικών λύσεων. Παράδειγμα, εάν δεν παρακολουθούν τον ορθόδοξο μάθημα των θρησκευτικών δεν επιθυμούν τον παρακολουθήσουν τότε υπάρχει ένα άλλο μάθημα το οποίο θα υποχρεούνται να παρακαλουθήσουν παράδειγμα ένα μάθημα φιλοσοφικής ηθικής. Η παράγραφος 7 του General Comment νούμερο 22 αναφέρεται στο άρθρο 20 του Διεθνού Συμφώνου για τατομικά και πολιτικά δικαιώματα και αναφέρει ότι καμία εκδήλωση θρησκείας ή κοσμοθεωρίας δεν μπορεί να ανάγεται σε προπαγάνδα για πόλεμο ή σε επίκληση εθνικού φιλετικού ή θρησκευτικού μίσους που συνιστούν παρακίνηση σε διακρίσεις εχθρότητα ή βία. Και υπενθυμίζει το Γενικό Σχόλιο αριθμός 11 η Επιτροπή του Συμφώνου για τατομικά και πολιτικά δικαιώματα του ΕΕ κατά το οποίο τα κράτη μέρη στο Διεθνές Σύμφωνο για τατομικά και πολιτικά δικαιώματα υπέχουν την υποχρέωση να θεσπίζουν νόμους που να απαγορεύουν τέτοιες πράξεις. Και πάμε στην παράγραφο 8 του General Comment αριθμός 22 της Επιτροπής Συμφώνων για τατομικά και πολιτικά δικαιώματα του ΕΕ το οποίο αναλύει την παράγραφο 3 του Άρθο 18 του Διεθνού Συμφώνου για τατομικά και πολιτικά δικαιώματα του ΕΕ που περιέχει τη λεγόμενη limitation clause δηλαδή τη διάταξη για τους περιορισμούς. Το Άρθο 18 παράγραφος 3 αναφέρει η Επιτροπή του Συμφώνου για τατομικά και πολιτικά δικαιώματα του ΕΕ επιτρέπει περιορισμούς στην ελευθερία εξήλωσης θρησκείας ή κοσμοθεωρίας μόνο αν οι περιορισμοί προβλέπονται από το νόμο και είναι αναγκαίει για την προστασία της δημόσιας ασφάλειας, τάξης, υγείας, η ηθικής ή των θεμελιών δικαιωμάτων και ελευθεριών των άλλων. Η ελευθερία από τον εξαναγκασμό του να έχει να υιοθετεί κάποιος μια θρησκεία ή κοσμοθεωρία και η ελευθερία των γονέων και κηδαιμόνων να διασφαλίζουν θρησκευτική και ηθική εκπαίδευση δεν μπορούν να περιοριστούν επίσης. Κατ' ερμηνεία της έκτασης των επιτρεπτών διατάξεων των περιοριστικών, τα κράτη μέρη θα πρέπει να εκκινούν από την ανάγκη να προστατεύσουν τα δικαιώματα που είναι εγγυημένα δυνάμιοι του Συμφώνου, περιλαμβανομένα του δικαιώματος στην ισότητα και την απαγόρευση των διακρίσεων για όλους τους λόγους, που είναι κατοχυρωμένο στο άρθρο 26 ή την αρχή της ισότητας και της απαγόρευσης των διακρίσεων που είναι κατοχυρωμένη στο άρθρο 2. Οι περιορισμοί που επιβάλλονται πρέπει να προβλέπονται από το νόμο και δεν πρέπει να εφαρμόζονται κατά τρόπο που θα νερούσε τα δικαιώματα που είναι εγγυημένα στο άρθρο 18. Η Επιτροπή παρατηρεί ότι η παράφρος 3 του άρθρο 18 πρέπει να ερμηνεύεται στενά. Οι περιορισμοί δεν επιτρέπονται για λόγους που δεν εξειδικεύονται εκεί ακόμη κι αν θα επιτρέπονταν ως περιορισμοί αλλά σε άλλα δικαιώματα που προστατεύονται στο Διεθνές Σύμφωνο όπως είναι η Εθνική Ασφάλεια. Οι περιορισμοί μπορούν να εφαρμόζονται μόνο για εκείνους σκοπούς για τους οποίους προβλέπονται και πρέπει να συνδέονται άμεσα και αναλόγως με τον ειδικό σκοπό για τον οποίον προβλέπονται και εφαρμόζονται. Οι περιορισμοί δεν μπορούν να επιβάλλονται για σκοπούς που να προκαλούν διακρίσεις ή που εφαρμόζονται κατά τρόπο προκαλούν διακρίσεις. Η Επιτροπή παρατηρεί ότι η έννοια της ηθικής πηγάζει από πολλές κοινωνικές, φιλοσοφικές και θρησκευτικές παραδόσεις. Κατά συνέπεια οι περιορισμοί στην ελευθερία εκδήλωσης θρησκείας ή κοσμοθεωρίας προς το σκοπό της προστασίας ηθικής πρέπει να βασίζεται σε αρχές που δεν πηγάζουν αποκλειστικά από μία και μοναδική παράδοση. Τα πρόσωπα που ήδη υπάγονται σε ορισμένους νόμιμους καταναγκασμούς, όπως είναι οι φυλακισμένοι, συνεχίζουν να απολαμβάνουν το δικαιωμά τους, να εκδηλώνουν τη θρησκεία ή την πεποίθησή τους στη μέγιστη έκταση που συμβιβάζεται με τον ειδικό χαρακτήρα του εξαναγκασμού τους. Ποια είναι τα θέματα τα οποία θύγει η Παράφους 8 του General Comment, αριθμός 22 της Επιτροπής Συμφώνου για τα Ομικά και Πολιτικά Δικαιώματα. Πρώτον, διευκρινίζει ότι δεν υπόκειται σε περιορισμό και η ελευθερία των γονέων και κηδεμών διασφαλίζουν την ηθική και θρησκευτική εκπαίδευση των παιδιών τους. Δεύτερον, ότι οι περιορισμοί που επιβάλλονται από τις κρατικές αρχές δεν θα πρέπει, που προβλέπονται από το νόμο και επιβάλλονται από τις κρατικές αρχές, δεν θα πρέπει να εφαρμόζονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να ανερούν τα δικαιώματα της ελευθερίας εκδήλωσης θρησκείας. Τρίτον, οι περιορισμοί πρέπει να ερμηνεύονται στενά, όχι εβραίος. Δηλαδή, οι σκοποί δημοσίου συμφέροντος, αυτοί οι πέντε, δεν θα πρέπει σ' αυτούς να προστίθεται και άλλοι σκοποί δημοσίου συμφέροντος, έστω και αν προβλέπονται ως περιορισμοί σε άλλα δικαιώματα που αναγνωρίζονται από το Διεθνές Σύμφωνο. Δηλαδή, η ελευθερία εκδήλωσης θρησκείας μπορεί να περιοριστεί μόνον για έναν από αυτούς τους πέντε σκοποί δημοσίου συμφέροντος, που αναφέρονται στην παράγραφο 3 του άρθρο 18 του Διεθνού Συμφώνου για τομικά και πολιτικά δικαιώματα, δηλαδή στη διάταξη για τους περιορισμούς. Τέταρτον, οι περιορισμοί δεν θα πρέπει να επιβάλλονται για σκοποί που προκαλούν διακρίσεις ή να εφαρμόζονται με τρόπο που να προκαλεί διακρίσεις. Πέμπτον, η Επιτροπή ερμηνεύει την έννοια της ηθικής και λέει ότι οι περιορισμοί που στηρίζονται στο σκοπό της προστασίας ηθικής θα πρέπει να βασίζονται σε αρχές που δεν προκύτουν μόνον από μια θρησκευτική ή κόσμοθεωρητική παράδοση, αλλά θα πρέπει να πηγάζουν από πολλές κοινωνικές, φιλοσοφικές και θρησκευτικές παραδόσεις. Έκτον, η παράγραφος 8 αναφέρεται στην Ευθυρία Κηδίου Στισκίες των Κρατουμένων και αναφέρει ότι θα πρέπει οι κρατούμενοι να απολαμβάνουν την πληραίστατη έκταση της ελευθερίας εγκλήρωσης θρησκείας και κοσμοθεωρίας τους, που όμως είναι συμβιβαστή, που συμβιβάζεται με τον ειδικό χαρακτήρα του περιορισμού τους, που είναι η κράτηση, τις αισοφρονιστικά ιδρύματα. Η παράγραφος 9 του General Comment, αριθμός 22 της Επιτροπής Συμφώνων για Τομικά και Πολιτικά Δικαιώματα αναφέρεται στο θέμα της κρατικής θρησκείας και αναφέρει το γεγονός ότι μια θρησκεία αναγνωρίζεται ως κρατική θρησκεία ή ότι εγκαθυδρίεται ως επίσημη παραδοσιακή ή ότι οι πιστοί της αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσμού, δεν θα πρέπει να έχει ως αποτέλεσμα οποιαδήποτε παραβίαση στην απόλαυση οποιοδήποτε από τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται από το Διεθνές Σύμφορο, περιλαμβανομένον των άρθων 18 για τη θρησκευτική ελευθερία και 27 για τα δικαιώματα των πλειονοτήτων, είτε οποιαδήποτε διάκριση εναντίον των οπαδών, άλλων θρησκιών ή των μη πιστευόντων. Συγκεκριμένα, ορισμένα μέτρα που προκαλούν διακρίση εναντίον των τελευταίων, όπως μέτρα που περιορίζουν την εκλογημότητα για κυβερνητική υπηρεσία σε μέλη επικρατούσας θρησκείας ή που δίνουν οικονομικά προνόμια σε αυτούς ή που επιβάλλουν ειδικούς περιορισμούς στην πρακτική άλλων πίστεων, δεν είναι σύμφωνα με την απαγόρευση των διακρίσεων που βασίζονται στη θρησκεία ή την κοσμοθεωρία και την εγγύηση της ίσης προστασίας δυνάμη του άρθρου 26. Τα μέτρα που προβλέπονται από το άρθρο 20 παράγραφος 2 του Συμφώνου συνιστούν σημαντικές εγγύσεις εναντίον των παραβιάσεων των δικαιωμάτων των θρησκευτικών μειονωτήτων και άλλων θρησκευτικών ομάδων, να ασκούν τα δικαιώματα που είναι εγγυημένα απ' τα Άνθρα 18 και 27 και εναντίον πράξεων βίας ή δίωξης που κατευθύνεται εναντίον αυτών των ομάδων. Ποια είναι λοιπόν η θέση Επιτροπής Συμφώνου για το θέμα της κρατικής θρησκείας, της πίσιμης ή της παραδοσιακής ή της πλειονότητας. Μπορούν να υπάρχουν τέτοιες θρησκείες με αυτούς τους χαρακτηρισμούς και δεν είναι ασυμβίβαστες με τη θρησκευτική ελευθερία ύπαρξη τέτοιων θρησιών, στην έκταση που δεν προσβάλλονται τα ανθρώπινα δικαιώματα που είναι κατοχυρωμένα απ' το Διεθνές Σύμφωνο για Τομικά και Πολιτικά Δικαιώματα και μάλιστα στην έκταση που δεν προσβάλλεται τη θρησκευτική ελευθερία και τα δικαιώματα των μειονοτήτων και επίσης εφόσον δεν προκαλούνται διακρίσεις των πιστών των άλλων θρησκεών ή κοσμοθεωριών. Συνεπώς, οποιαδήποτε μέτρα που προκαλούν διακρίσεις εναντίον των πιστών, των οπαδών, των μη παραδοσιακών θρησκευμάτων, των μη κρατικών θρησκειών, των μη επίσημων θρησκειών, των θρησκειών που δεν ανήκουν στην πλειονότητα του πληθυσμού, οποιαδήποτε μέτρα περιοριστικά δεν είναι σύμφωνα με την απαγόρευση των διακρίσεων που βασίζουν στη θρησκεία ή την κοσμοθεωρία, δηλαδή με το άρθρο 2 που κατοχυρώνει την αρχή της ισότητας και της απαγόρευσης των διακρίσεων και με το άρθρο 20 που κατοχυρώνει το δικαίωμα της ισότητας του νόμου και ενώπιον του νόμου. Σε αυτό το σημείο τελειώσαμε την τρίτη διάλεξη της θεματικής, της γενικής, για τις οδηγίες για την εξέταση της νομοθεσίας που αφορά τη θρησκεία ή την κοσμοθεωρία των μετατυχιακού του εκκλησιαστικού δικαιώσεων. Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας. |
