| : Τέσσερις χιλιάδες παιδιά στην Ελλάδα πάσχουν από νεανικό διαβίτη. Πεντακόσια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από σοβαρά νοσίματα. Μόνο στο τρία της εκατό από αυτά τα παιδιά προσφέρεται ανακουφιστική φροντίδα. Στο μαζί για το παιδί εξοπλίζουμε μονάδες εντατικής θεραπείας παιδιών. Προσφέρουμε ινσουλίνη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε άπορα παιδιά. Παρέχουμε ανακουφιστική φροντίδα σε παιδιά που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους. Τριάντα χιλιάδες παιδιά στην Ελλάδα υφίστανται κάθε χρόνο σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση. Εγκατάλευση. Οικονομική εκμετάλλευση. Ένα στα τρία είναι κάτω των πέντε ετών. Μόνο μία στις δέκα περιπτώσεις καταγγέλλεται. Οι θείτες, σε ποσοστό 90% είναι οι ίδιοι οι γονείς. Στο μαζί για το παιδί παρεμβαίνουμε και καταγγέλουμε περιπτώσεις κακοποίησης. Φροντίζουμε και θεραπεύουμε κακοποιημένα παιδιά. Ενημερώνουμε και ευαισθητοποιούμε την κοινωνία. Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν 200.000 άτομα με αναπηρία, εκ των οποίων 20.000 άτομα με εγκεφαλική παράλυση. Στο μαζί για το παιδί παρέχουμε σε αυτούς τους ανθρώπους ιατρική περίθαλψη και φροντίδα. Υδικά θεραπευτικά προγράμματα. Τηλευποστήριξη. Επαγγελματική κατάρτιση και εκπαίδευση. Δημιουργική απασχόληση και ψυχαγωγία. Αθλητικές δραστηριότητες. Προγράμματα αποκατάστασης. Κοινωνική ενσωμάτωση. 686.000 παιδιά σήμερα στην Ελλάδα ζουν στο όριο της φτώχειας. 100% στερείται σωστής διατροφής. 80% δεν έχει ρούχα και παπούτσια. 50% κατοικεί σε άθληες συνθήκες. 60% στερείται ιατρικής περίθαλψης. 80% δεν λαμβάνει ολοκληρωμένη εκπαίδευση. 100% δεν έχει πρόσβαση στον πολιτισμό και την τέχνη. Στο μαζί για το παιδί έχουμε σαν στόχο κανένα παιδι νηστικό και άπορο. Κανένα παιδί χωρίς ιατρική φροντίδα και φάρμακα. Κανένα παιδί χωρίς εκπαίδευση και ψυχαγωγία. Κανένα παιδί χωρίς εκπαίδευση και ψυχαγωγία. Χρειάζεται βοήθεια κάποιο παιδί? Όπου κι αν είστε, καλέστε μαζί για το παιδί στο 11525. Άμεση αντιμετώπιση προβλημάτων και παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών σε γονείς και παιδιά. Το μαζί για το παιδί αποτελεί μια ένωση 10 μη κερδοσκοπικών σωματίων και ιδρυμάτων. Εδώ και 20 χρόνια βοηθάμε 30.000 παιδιά κάθε χρόνο και στηρίζουμε 170 φορείς παιδικής προστασίας. Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών πλήτει κυρίως στα παιδιά. Η κρατική βοήθεια έχει μειωθεί στο 50%. Οι χορηγίες έχουν περιοριστεί δραστικά. Χρειαζόμαστε την οικονομική σας στήριξη για να συνεχίσουμε το έργο μας. Μαζί για το παιδί Καλημέρα σας. Χαίρομαι πάρα πολύ που βρίσκομαι εδώ και χαίρομαι γιατί εκπροσωπώ μια οργάνωση που δίνει ευκαιρίες σε παιδιά κάθε μέρα. Παιδιά που την έχουν ανάγκη την ευκαιρία. Πολλοί από εμάς, εγώ λιγότερο γιατί δουλεύω σε μη κυβερνητική οργάνωση, ίσως από εσάς, ίσως να έχετε μία συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό σας για το τι είναι οι μη κυβερνητικές οργανώσεις. Τι κάνουν, είναι ένα μάτσο τρελή, οι οποίοι τρέχουν πάνε στην Ειδωμένη, τρέχουν πάνε στον Αμαζόνιο, κρεμιούνται από δέντρα. Γιατί τα κάνουν όλα αυτά. Σήμερα είμαι εδώ για να σας πω ότι οι μη κυβερνητικές οργανώσεις υπάρχουν, γιατί δίνουν πραγματικές ευκαιρίες. Και δίνουν ευκαιρίες που δεν μπορεί να δώσει ούτε το κράτος, ούτε ο ιδιωτικός τομέας. Και ελάτε να δούμε γιατί. Οι ΜΙΚΙΟ δεν είμαστε απλά κάποιες αναρχοαυτόνομες ομάδες ανθρώπων, που τρέχουμε δεξιά και δεξιά. Αντιπροσωπεύουμε έναν ολόκληρο τομέα της οικονομίας, τη λεγόμενη κοινωνική οικονομία. Και ο τομέας αυτός δημιουργήθηκε ακριβώς γιατί το κράτος και ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά που κάνουμε εμείς. Τι σημαίνει αυτό? Το κράτος ναι μεν είναι υπεύθυνο για να χαράζει κοινωνική πολιτική, αλλά οι πολιτικοί που εκλέγουμε εκλέγονται με συγκεκριμένη θητεία. Επομένως, ακόμα και αν θέλουν να σχεδιάσουν πολιτικές σε μακροχρόνιο επίπεδο, δεσμεύονται γιατί θα είναι πάνω για λίγο διάστημα, για ένα συγκεκριμένο διάστημα. Επίσης, οι πολιτικοί παίρνουν αποφάσεις επηρεαζόμενοι από το πολιτικό κόστος των αποφάσεών τους. Αυτό σημαίνει ότι αν εγώ έχω ένα μπάτζετ 2 δισεκατομμυρίων που θέλω να διαθέσω στην κοινωνία, θα προσπαθήσω ναι μεν να ωφελήσω την κοινωνία, αλλά δεν μπορώ να τους ωφελήσω όλους, δεν μπορώ να δώσω σε όλους ίσες ευκαιρίες. Θα το κάνω για αυτούς τους περισσότερους που μπορώ να βοηθήσω. Από την άλλη, ο ιδιωτικός τομέας κινείται με γνώμονα το κέρδος. Επομένως, είναι δεδομένο ότι δεν μπορεί να προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλους. Οι μήκοιο, σε αντίθεση με αυτούς τους δύο τομείς της οικονομίας, έχουν ξεφύγει από το άγχος του κέρδους και του πολιτικού κόστους. Και με αυτόν τον τρόπο μπορούν να προσφέρουν πραγματικές ευκαιρίες. Και ξέρετε κάτι, στις μήκοιο δεν βοηθάμε γιατί λυπόμαστε ένα παιδί. Δεν βοηθάμε γιατί πρέπει να το βοηθήσουμε. Βοηθάμε γιατί πραγματικά ανιαζόμαστε για αυτό το παιδί. Και βοηθάμε γιατί σκεφτόμαστε συλλογικά. Σκεφτόμαστε πώς μπορεί αυτός ο κόσμος να γίνει καλύτερος. Πώς μπορούμε μέσα από ένα παιδί, ψώζοντας ένα δέντρο, βουτώντας σε παγωμένα νερά, να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο. Και θα σας πω τι σημαίνει σκεφτόμαστε συλλογικά. Σκέφτομαι συλλογικά σημαίνει ότι σχεδιάζω πολιτικές που εγώ μπορεί να μη ζήσω να τις δω, αλλά μπορεί να τις δουν τα εγγόνια μου όταν εγώ θα έχω φύγει. Σκέφτομαι συλλογικά σημαίνει ότι δημιουργώ ισότιμες ευκαιρίες για τους λιγότερο αδύναμους αυτήν την κοινωνία. Σκέφτομαι συλλογικά σημαίνει ότι, ναι, εγώ, μία μήκιο, θα ασχοληθώ με μια πολύ μικρή μερίδα πλεθυσμού και θα αναλάβω να κάνω γι' αυτούς τους ανθρώπους ένα έργο που μπορεί να έχει πολύ ψηλό κόστος ή πολύ ψηλό ρίσκο. Κάτι που δεν μπορεί να κάνει το κράτος ή ο ιδιωτικός τομέας. Σκέφτομαι συλλογικά σημαίνει ότι κάνω λόμπινγκ και διεκδικώ έναν καλύτερο κόσμο για το αύριο. Και θα σας δώσω πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα για όλα αυτά που σας είπα. Σήμερα, με μία ευκαιρία, σήμερα με μία έρευνα που έγινε για την Αμερικανική Κυβέρνηση πριν από αρκετά χρόνια, αλλά δεν έχει σημασία αυτό, 40 εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο κακοποιούνται. Γίνονται θύγματα βίας. Και 53 χιλιάδες παιδιά δολοφονούνται τυσίως. Αυτό τι σημαίνει για τον κόσμο μας, ότι το μέλλον που έχουμε μπροστά μας, εάν αυτά τα παιδιά τα αφήσουμε εκεί, δηλαδή για βίωνο, και ξέρετε γιατί? Γιατί οι στατιστικές λένε ότι 6 στα 10 από αυτά τα παιδιά είναι πολύ πιθανό να αναπτύξουν μία παραβατική συμπεριφορά ως έναν ήλικα. 3 στα 10 όταν θα είναιν ήλικες. Και 3 στα 10 έχουν επίσης την πιθανότητα να διαπράξουν τα ίδια κάποιο βίο έγκλημα. Οπότε στο μαζί για το παιδί, δίνουμε την ευκαιρία σε αυτά τα παιδιά ακριβώς γιατί θέλουμε να τα βοηθήσουμε να ξεφύγουν από αυτά τα στατιστικά. Παράδειγμα δεύτερο. Στον κόσμο υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που ζουν με αναπηρία. Συγκεκριμένα ένα 10% του πληθυσμού, και αυτό το νούμερο έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, λόγω των τροχιών ατυχημάτων κτλ, ζουν με αναπηρία. Είναι δυνατό να σκεφτόμαστε ότι οι άνθρωποι με αναπηρία δεν μπορούν να προσφέρουν στην κοινωνία και σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά και σε οικονομικό επίπεδο. Θέλω να σας γνωρίσω δύο κορίτσια από το μαζί για το παιδί. Είναι η Ελένη και η Κατερίνα. Η Ελένη και η Κατερίνα εκπαιδεύτηκαν σε ένα από τα ιδρύματά μας, το ίδρυμα Θεοτόκος. Είναι δύο κορίτσια που έχουν νοητική υστέρηση και σήμερα δουλεύουν σε ένα φούρνο. Τα άτομα με αναπηρία μπορούν να συμβάλουν και στην οικονομία, αλλά όχι μόνο, μπορούν να συμβάλουν και στην κοινωνία. Στο μαζί για το παιδί έχουμε ένα θεσμό βραβείων κάθε χρόνο. Βραβεύουμε ανθρώπους οι οποίοι κάνουν τη διαφορά. Και όταν ετοίμαζα αυτή την παρουσίαση, μου ήρθε στο μυαλό ο Αλέξανδρος ο Ταξιλδάρης. Μπορεί μερικοί από σας να τον έχετε ακούσει. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν γεννήθηκε με αναπηρία, είχε ένα τύχημα στη ζωή του και είναι ανάπηρος αυτή τη στιγμή. Και ξέρετε κάτι, έχει κάνει την Κομοτινή την πιο προσπελάσιμη πόλη για ανθρώπους με κινητικές αναπηρίες σε όλη την Ελλάδα και στην Ευρώπη. Και έχει πάρει πολλά βραβεία γι' αυτό. Οι άνθρωποι με αναπηρία συμβάλουν, δίνουν παράδειγμα εμπνέων. Γι' αυτό και εμείς είμαστε εδώ για να δίνουμε ευκαιρίες. Σας είπα πριν ότι οι μη κυβερνητικές οργανώσεις αναλαμβάνουν, να κάνουν πράγματα που έχουν ψηλό κόστος, ψηλό ρίσκο και δεν θα ασχοληθεί να το κάνει ενδεχομένως το κράτος ή ο ιδιωτικός τομέας. Λοιπόν, πολλοί από εσάς μπορεί να θυμάστε το Ice Bucket Challenge. Είναι μια καμπάνια που την είχα ζηλέψει πάρα πολύ, εγώ επειδή διδαίωσα μικϊό, γιατί σήκωσε παραπάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια χρηματοδότηση και μάλιστα και ο Obama είχε κάνει Ice Bucket Challenge. Λοιπόν, γιατί έγινε αυτή η καμπάνια, γιατί έγινε αυτή η εκστρατεία. Αυτή η εκστρατεία έγινε από μία μικϊό για να συγκεντρωθούν χρήματα και να γίνει έρευνα για να γιατρευτεί μία πάρα πολύ σπάνια πάθηση του νευρωμικού συστήματος. Μία πάθηση που αγγίζει ένα πολύ μικρό ποσοστό πληθυσμού. Και πείτε μου τώρα, ένα κράτος είναι δυνατόν εάν μέσα σε έναν ορίζοντα δεκαετίας έχει 200 περιστατικά με αυτή την πάθηση, να ασχοληθεί και να φιερώσει χρήματα για μία τέτοια έρευνα. Δεν μπορεί. Πολύ περισσότερη η φαρμακευτική βιομηχανία γιατί δεν έχει κανένα περιθώριο κέρδους. Οι μικϊό όμως το κάνουν. Οι μικϊό ενδιαφέρονται ακόμα και τους ανθρώπους που είναι ένα πολύ μικρό στατιστικό. Γιατί τους ανθρώπους δεν τους βλέπουμε σαν νούμερα, τους βλέπουμε σαν ευκαιρίες που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Όταν ήμουν μικρή και σκεφτόμουν ότι θέλω να αλλάξω τον κόσμο, έλεγα στους γονείς μου κάτι τρελά. Ότι θέλω να πάω στον Αμαζόνιο, ότι θέλω να κολυμπάω με φάλενις για να τη σώσω σε κρυανένα. Μου λέει, μαμά μου, όχι, παιδί μου, δεν θα το κάνεις αυτό. Δεν γίνεται. Είσαι και κορίτσι, θα πάθεις μητρικά, στην αντρακτική, δεν μπορείς να κάνεις παιδιά. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που το κάνουν αυτό. Τους άφησε η μαμά τους. Και είναι οι λεγόμενοι ακτιβιστές. Αυτοί δεν είναι απλά κάποιοι τρελοί. Είναι λίγο τρελοί, αλλά γιατί το κάνουν αυτό. Γιατί έτσι μπορούν να επηρεάσουν τον κόσμο να αλλάξει συνείδηση. Να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται. Και θα σας δώσω και ένα άλλο παράδειγμα. Πολλοί από εσάς ξέρετε, είναι πολύ συνήθες, ότι μεγάλες εταιρίες, πολυεθνικές, που δραστηριοποιούν στον χώρο της μόδας, από εδώ είναι το παράδειγμά μου, έχουν εργοστάσια σε χώρες που τα εργατικά δικαιώματα καταπατούνται, που το εργατικό δυναμικό είναι πάρα πολύ φθινό. Και είναι επίσης πολύ συνήθες, όταν οι κυβερνήσεις ψηφίζουν νόμους για να υπερασπιστούν αυτούς τους ανθρώπους, οι εταιρίες αυτές να κλείνουν τα εργοστάσια, να τα παίρνουν και να τα πηγαίνουν στην επόμενη χώρα που είναι έτοιμη να τις δεχτεί. Οι ΜΙΚΙΩ τι κάνουν εκεί? Οι ΜΙΚΙΩ κάνουν αυτό που δεν μπορεί να κάνει ένα κράτος από μόνο του. Μιλάνε στη συνείδηση του κόσμου και μας λένε παιδιά μην ψωνίζετε μεταλλαγμένα, μην πάρετε αυτό το μπλουζάκι που το έχει φτιάξει ένα παιδάκι ανήλικο και δεν θα έχει την ευκαιρία να πάει στο σχολείο και να μορφωθεί και ξέρετε γιατί να μην το πάρετε, γιατί σήμερα αυτό μπορεί να συμβαίνει στον παγκλατές, αύριο μπορεί να συμβαίνει στην Ελλάδα και οι επιχειρήσεις πρέπει να είναι ηθικές και πρέπει όλοι να σκεφτόμαστε κατά αυτόν τον τρόπο συλλογικά. Επομένως οι ΜΙΚΙΩ δημιουργούν πραγματικές ευκαιρίες. Δημιουργούν ευκαιρίες που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο και ξέρετε γιατί, γιατί οι ΜΙΚΙΩ έχουν αυτό που μου αρέσει να λέω ηθικό πλονέκτημα. Θα μου πείτε τι σημαίνει ηθικό πλονέκτημα. Ηθικό πλονέκτημα σημαίνει ότι εγώ που δουλεύω σε μια ΜΙΚΙΩ δίνω ψυχή. Ηθικό πλονέκτημα σημαίνει ότι αν εσείς ξέρετε ότι η δική μου ΜΙΚΙΩ είναι διαφανής, λογοδοτή για όσα κάνει και λειτουργεί αμερόλυπτα, γίνεστε η δική μας φωνή και είστε μαζί μας. Ηθικό πλονέκτημα σημαίνει ότι μπορούμε ακριβώς επειδή κάνουμε κάτι που δεν μπορούν να κάνουν οι άλλοι δύο τομείς της οικονομίας να σηκώνουμε χρηματοδότηση και από το κράτος και από τον ιδιωτικό τομέα γιατί κάνουμε κάτι καλό και αυτό αναγνωρίζεται. Ηθικό πλονέκτημα σημαίνει ότι προσφέρουμε υπηρεσίες στο εντρίτο του κόστος από ό,τι θα προσφέρω ιδιωτικός τομέας ή το κράτος. Και θα σας δώσω ένα σύντομο παράδειγμα, ακούγεται σαν ανέκδοτο. Πέρσι χρειάστηκε να οργανώσω ένα project, μια πολύ μεγάλη εταιρεία παππούτσιων, μας έκανε μια τεράστια δωρέα σε παππούτσια και έπρεπε αυτά τα παππούτσια να τα δώσουμε σε παιδιά άπορα, σε όλη την Ελλάδα. Στο μαζί για το παιδί ήμασταν 6 πάλιλοι, ακούγεται σαν ανέκδοτο. Δεν είχαμε μεταφορικό μέσο και τελικά ξέρετε τι έγινε, τα καταφέραμε. Μοιράσαμε 25.000 παππούτσια σε άπορα παιδιά, τρέξαμε από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Κρήτη και από την Μητυλίνη μέχρι την Κέρκυρα, χωρίς να έχουμε βανάκι, με κόστος λιγότερο από 10.000 ευρώ και με τη βοήθεια περισσότερων από 200 εθελοντές. Ξέρετε γιατί, γιατί έχουμε αυτό το ηθικό πλεονέκτημα. Οι Κινέζοι αντιλαμβάνονται τη λέξη κρίση σαν κίνδυνο αλλά και σαν ευκαιρία. Και αυτό με ενέπνευσε να έρθω σήμερα εδώ και να σας πω ότι μέσα από το δικό μου κόσμο και με τα μάτια ενός ανθρώπου που δουλεύει σε μία μη κυβερνητική οργάνωση, ίσως μέσα στην κρίση που ζούμε και που περνά αυτή τη στιγμή η Ελλάδα, η ευκαιρία να είναι ο καθένας από εσάς να δημιουργήσει ηθικό πλεονέκτημα σε ό,τι κάνει. Και θα σας αφήσω με μία μαντινάδα γιατί είμαι και από την Κρήτη που μου έλεγε η γιαγιά μου όταν ήμουν μικρή και με συντροφεύει όλα αυτά τα χρόνια στη ζωή μου και πάει κάπως έτσι. Αυτός που ξέρει να αγαπά και να ελπίζει ξέρει. Μέσα στη νύχτα πολεμά, ξημέρωμα να φέρει. Να αγαπάτε, να πολεμάτε, να νοιάζεστε και να προσφέρετε. Κάνε καλό και μπορεί να μας βοηθήσει να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Ευχαριστώ. |
