| Αντικείμενα του μαθήματος είναι: Τα μοντέλα οργάνωσης των τηλεοπτικών ειδήσεων. Δια-μεσικά μοντέλα οργάνωσης, τα σενάρια ως μοντέλα οργάνωσης , ο χαρακτηρισμός και ο πυρήνας του συμβάντος, οι λεκτικές αντιδράσεις, οι σεναριοποιήσεις. Επίσης, ο παρουσιαστής ειδήσεων της Ελληνικής τηλεόρασης. Ο παρουσιαστής-εκφωνητής, ο παρουσιαστής-«ιθύνων νους», ο παρουσιαστής-«συγγραφέας», ο παρουσιαστής-«συνομιλητής» του τηλεοπτικού κοινού, οι τίτλοι ειδήσεων και η ανάγνωσή τους.: Το σημερινό μάθημα θα είναι συνέχεια και ολοκλήρως του προηγούμενου, όπου είχαμε δει αρκετό μιλικό, και στο οποίο πρέπει να δούμε δύο πράγματα. Αυτό που ξεκινήσαμε να συζητήσουμε, είναι το πρώτο πράγμα. Στο οποίο πρέπει να δούμε δύο πράγματα. Αυτό που ξεκινήσαμε να ζητάμε ως οργανωτική δομή του Δελπίνου, αυτό είναι αφιερωμένο το πρώτο μέρος του σημερινού μάθηματος, και το δεύτερο είναι να δούμε αυτά που θα ονομάσω οργανωτικά πρότυπα των τηλεοκτικών ειδήσεων. Να δούμε και τις διαφορές τους από τα αντίστοιχα των ειδικών ειδήσεων. Το επόμενο μάθημα, το οποίο είναι την επόμενη εβδομάδα, όπως και το σημερινό, είναι η καρδιά της γλώσσας και του λόγου του τηλεοκτικού δελτιού. Δηλαδή εκεί θα αναφερθούμε πιο πολύ στην γλώσσα των τίτλων, στην γλώσσα του όν, μεσαγγωγικού μέρος του ρεπορτάζ, και στο ίδιο τηλεοπορτάζ, στις ιδιαιτηρότητες του τηλεοκτικού ρεπορτάζ. Και θα συζητήσουμε και ένα θέμα που το συζητάω και μέσα στο βιβλίο, δηλαδή τι είναι η τηλεοκτική αφήγηση. Τι σημαίνει αφήγηση στη τηλεοκτική είδηση. Έχει ιδιαιτηρότητες, έχει διαφορές από την αφήγηση στις εφημερίδες, γι'αυτά τα πράγματα πρέπει να τα δούμε. Απομένματα, τρία μαθηματά τα οποία είναι ίσα ίσα αρκετά για να δούμε και το δεύτερο μεγάλο κομμάτι του μαθηματισμού είναι συνέντευξη, ιδιαισογραφική συνέντευξη. Τα τρία, λοιπόν, αυτά θέματα που από ό,τι είδα και από ενασίες που μου ζητήσανε κάποιες, τους ενδιαφέρει ως θέμα εργασίας, είναι ουσιαστικά οι περιγραφές μου του μοντέλου, του μοντέλου της ανάλυσης ονομιλίας, που το παίρνουμε από τις εργασίες κυρίως ενός διβύμου ερευνητών, του οποίου το βιβλίο, τη μετάφραση που έχω επιμεληθεί στα ελληνικά, λέει και ιδιαισογραφική συνέντευξη, είναι ένα μεγάλο βιβλίο, δεν πρόπτωπισκα να το δούμε όλο, θα δούμε όμως κυρίως τα δύο πιο σημαντικά και πιο χρηστικά και χρήσιμα θέματα του, που είναι το πώς ανήκει και πώς κλείνει μια συνέντευξη και το πώς ρωτάει ο δημοσιογράφος και πώς απαντάει ο καλεσμένος, που είναι ένα αρκετά σύνθετο ζήτημα και έτσι θα κλείσει και το μάθημα για να καλέψουμε εκτός από το δελτίο και τη συνομιλιακή εκδοχή, οι εκδοχές του δημοτικού λόγου. Θα ξεκινήσω με κάτι που είχα πει την προηγούμενη φορά, υπάρχει αντίστοιχο κεφάλαιο στο διβλίο, αυτό σημειώνσε το, δηλαδή πολλά από αυτά που θα δείξω υπάρχουν στο διβλίο, υπάρχουν και περισσότερες δετομέρειες, παραδείγματα έχουμε δει επειδή ο χρόνος δεν είναι αρκετός, δεν θα δείξω σήμερα βίντεο, υπάρχουν όμως μερικά απομανητοφορμένα παραδείγματα και νομίζω ότι είναι αρκετά. Είχα υποστέψει το εξής, θα το θυμάστε, ότι ειδικά στην περίπτωση του τηλεοπτικού δελτίου και θέλω αυτό να το κρατήσετε σαν βασική σημείωση, το πιο τηλεοπτικό δελτίο είναι από τη μία μεριά ένα συμβάν λόγου, ένα speech event, το οποίο έχει κομματάκια που συνδέονται μεταξύ τους με αρμούς, αλλά που υπεύθυνος για όλο αυτό το συμβάν είναι κυρίως ο παρουσιαστής. Αυτό το πράγμα είναι και μία οργανωτική αρχή, ας το πούμε έτσι, δεν συμβαίνει σε όλα τα συμβάν τα λόγω αυτό, και διαφοροποιεί την καινούργια τηλεόραση από την παλιά τηλεόραση. Η παλιά τηλεόραση, έχουμε δει κάποια παραπήρματα, ήταν διαδοχή ειδήσειων που εκφωνούνταν πολλές φορές χωρίς ρεπορτάζ. Εκεί πέρα ο ρόλος του παρουσιαστή δεν ήταν καθόλου ο ίδιος, ο παρουσιαστής ήταν εκφωνητής τότε. Τώρα όμως ο ρόλος είναι πολύ διαφορετικός και πολύ πιο σύνθετος. Αυτό το δείχνω σε ένα διάγραμμα που θα ήθελα να το σχολιάσω, τώρα θα το δούμε στη συνέχεια, γιατί μέσα από αυτή την χαττογράφη σας τον που έτσι των ρόλων του παρουσιαστή, μπορεί κανείς να καταλάβει το ρόλο του διευθυντή ορχήστρας που έχει σε ένα δελτίο. Και μόνο έτσι μπορείς να δεις τον διευθυντικό οργανισμό, σαν ένα ελληνικό συμβάνο, το οποίο έχει επαναλαμβανόμενα πατέρνες, πατρόντα λέω αυτά ή δομές. Αυτές οι δομές σωστικά τι είναι? Είναι ένα πακετάκι που περιλαμβάνει τον Πίτρο, την εισαγωγή του, το ρεπορτάζ και ενδεχομένως σχολιασμό, τα παράθυρα δηλαδή, και μπορεί να έχει και συνομιλία του παρουσιαστή με κάποιον ρεπόρτερ ή κάποιον ανταποκλητή στο εξωτερικό υποκαθητή. Αυτή είναι μια επαναλαμβανόμενη δομή, τα στοιχεία τις οποίες πρέπει να τα δούμε και χωρίς. Αυτό το κάνουμε για την επόμενη δομάδα. Λοιπόν σήμερα θα δούμε αυτόν τον μύτο, με γιώτα, αυτό το νύμα που συνδέει όλο το Δελτίο, που είναι ένα πρόσωπο, ένας ρόλος. Και θα το δούμε και ιστορικά, γι' αυτό έβαλα την παράθυση από κάτω, γιατί θα δούμε παραδείγματα και λίγο παλιότερα, από το τέλος, κυρίως στις δεκαετίες του 80', μέχρι και πρόσφατα. Λοιπόν, πολύ περιεκτικά, το πρώτο το είδαμε. Η λέξη Anchorman είναι μια χρήσιμη λέξη, να την σκεφτεί έτσι κανείς, που χρησιμοποιείται κυρίως στην Αμερική, για να δηλώσει το παρουσιαστή, ο άνθρωπος Άγγερα, πώς ρίχνει Άγγερα το καράβι για να μην του παρασύλουν τα κύματα. Είναι αυτός που κρατάει στους όμους του όλο το βάρος του Δελτίου. Συντελεστές του το πλαισιώνου είναι είτε δημοσιογράφοι, είτε και άτομα εκτός του δημοσιογραφικού συναφιού. Και είναι το studio, το οποίο και αυτό παίζει ένα σημαντικό ρολό ως χώρος παραγωγής, διάχυσης της πληροφορίας. Αλλά με αυτό δεν θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα, γιατί είναι πιο πολύ στη σημειοτική, θα λέγα. Αυτός είναι ο ποιονάκας και θα ήθελα να τον προσέξουμε να τον σχολιάσω όσο χρειάζεται. Για να καταλάβουμε λίγο έτσι και τη λογική του. Ελπίζω να το διακρίνουμε εσωτερική ρόλη του παρουσιαστή αριστερά, εξωτερική ρόλη δεξιά. Η πιο σημαντική βέβαια είναι η εσωτερική ρόλη. Εσωτερική ρόλη σημαίνει ρόλη που παίζει σε σχέση με την ομάδα σύνταξης, με την παραγωγή του ΔΕΜ και εξωτερική ρόλη έχουν να κάνουν με τη σχέση με το κοινό, με αυτό που βρίσκεται εκτός του στουτίου. Αυτή η διάκριση, όπως θα δείτε και στις επόμενες διαφάνειες, που είναι στον τρίτο επίπεδο κάτω, το διακρίνεται ευθύνομνος, συγγραφέας εντός εισαγωγικών και εκφροντής εντός εισαγωγικών. Έχουν σημασία τα εισαγωγικά, δεν τα βάζω έτσι για φιγούρα. Από κάτω υπάρχουν τρεις λέξεις τις οποίες σίγουρα τις έχετε ακούσει σε μαθηματά μου, ακόμη και στο μαθήμα του πρώτου έτους. Η πρώτη είναι principal, αυτούς μεταφράζουν, η δεύτερη offer και η τρίτη animator. Αυτή είναι η όρη που τους έχει προτείνει, όπως θα δείξουμε στην επόμενη διαφάνεια, ένας πάρα πολύ σημαντικός καναδός αναλυτής, αυτός εδώ. Το ξέρετε, τον Έρικ Βινγκόφμαν, από μαθήματα επικοινωνίας πρέπει κάτι να σας λέει το όνομά του, δεν μπορεί. Λοιπόν, σε αυτό το σημαντικό του άρθρο, προτείνει αυτό το τριμερές, έτσι το ονομάζει, σχήμα ρόλων του ομιλητή Πομπού. Λέει δηλαδή ότι αυτό που λέμε εμείς Πομπός, ή και το ξέρετε από τα σχολικά μας χρόνια ακόμη, δεν είναι ένα απλό πράγμα, αλλά είναι μια συνάντηση τριών επιμέρους ρόλων. Άρα, αυτό το σχήμα βολεύει πάρα πολύ για να περιγράψουμε και το δελτίο, αλλά ακόμη και την εφημερίδα. Για αυτό, όπως λέω στη συνέχεια, και μπορείτε να το διαπιστώ σε αυτό, αν ανοίξετε το βιβλίο του Μπέλ, το The Language of News Media, μπορείτε να δείτε πώς το εφαρμόσει και στην περίπτωση. Στην εφημερίδα, ας πούμε, ο εφήμονος είναι, ας πούμε, ο διευθυντής σύνταξης, ο συγγραφέας είναι ο κάθες συντάκτης, και ο εκφωνητής στην περίπτωση της εφημερίδας είναι το επιτελείο που φροντίζει την εμφάνιση της εφημερίδας, που μπορεί να είναι ο σελειδοποιητής, ο φωτόγραφος, αυτός που βάζει τις λεζάντες, και λοιπά, όλο αυτό το επιτελείο. Εμείς, όμως, δεν θα ασχοληθούμε, φυσικά, με τον τύπο, θα ασχοληθούμε με... Τώρα, ξαναγυρίζω στο διαγραμμά, γιατί έτσι, νομίζω, μπορεί κανένας να έχει μια συνολική εικόνα και καλή εικόνα του Δελτίου. Θα ξεκινήσουμε λίγο ανάποδα, πρώτα με τον εκφωνητή, δεξιά, που είναι στο κέντρο του διαγράμματος. Είναι το πιο απλό κανείς να το αντιληφθεί. Ερώτηση, γιατί το έβαλες εισαγωγικά? Εγώ ρωτάω, εγώ απαντάω. Γιατί δεν είναι ο εκφωνητής του παλιού Δελτίου. Δεν είναι, όπως θα δούμε και στη συνέχεια, ένας εκφωνητής που δεν κάνει τίποτε άλλο. Είναι ένας εκφωνητής ο οποίος επιλέγει τον τρόπο με τον οποίον θα διαβάσει την είδης. Για παράδειγμα, υπάρχουν εκφωνητές όπως ας πούμε οι εκφωνητές του κρατικού καναλιού, τώρα που είναι ένα αυτή τη στιγμή, δεν ξέρω αν θα γίνει περισσότερο, ή των παλιών τριών κρατικών καναλιών, εθνητής εμβέλειας, οι οποίοι διάβαζαν με έναν τρόπο που θα δείτε πώς θα τον χαρακτηρίσουν, εντός πάντων πιο αυστηρό, πιο συγκρατημένο, λιγότερο εκφραστικό, συγκεντρωμένο πάνω στην πληροφορία κλπ. Ο εκφωνητής, ειδικά των ιδιωτικών καναλιών, είναι κάτι περισσότερο, δεν είναι? Είναι ένας απλός αναγνώσης ενός γραπτου κειμένου που διαβάζει στο ΟΤΚΙΟΥ. Αν μπορείτε να δείτε τα σημερινά δελτίαν, να δείτε ταυτόχρονα, και να δείτε την κοινή είδηση, τις κοινές ειδήσεις της ημέρας, ότι δεύτερη, την πέμπτη, την έκτη, θα είναι κοινές ειδήσεις. Και δείτε πώς διαβάζει Τρέμι, πώς διαβάζει Ρόιντερ και κλπ. Ακόμα και ίδιο να είναι ακολούτος ίδιο το κείμενο, θα δείτε διαφορές στην προσοδεία, στην εκφορά του λόγου, στο αν προσθέτουν σχόλια, στο αν πετάνε κάποιες φύνες που έχουν να κάνουν με το κοινό. Το έχουν πει και άλλες φορές ότι ορισμένοι, όπως ο Ραγκελάβτζ, για παράδειγμα, είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις, ας το πούμε λίγο, αναορθόδοξης ανάγνωσης γραπτών κειμένων, για να δώσουν την αίσθηση ότι αποστήθεις λένε αυτά που λένε και δεν διαβάζουν κάποιο γραπτό. Γι' αυτό, λοιπόν, έχω βάλει τα εισαγωγικά σου, ότι δεν είναι ένας αναγνώστης κειμένου, για να τον πεις ότι είναι ένας απλός εκφωντής. Αυτό έχει βλέπει τη σημασία του και έχει και την ιστορία του. Έχει ενδιαφέρον να δείχνεις πώς διάβαζαν παλιότερα και πώς κατέληξαν μάλλον αυτή τη στιγμή να διαβάζουν. Αυτό έχει να κάνει, ειρήστον εμπαρόδο, και με τη διαφορά ανάμεσα στη lifestyle της μησογραφίας και της οβαρήτης. Δηλαδή η lifestyle της μησογραφίας είναι πιο χαριτωμένη εντός εισαγωγικών, πιο παιχνιδιάρα, έχει μια ροπή προς το humor, και επίσης προς εργαλεία που δίνει γλωσσικά, παρέμως χάρη κινήσεις των χεριών, γκριμάτσες. Αλλά βέβαια και η στάση του σώματος, το δίσνου και όλα αυτά παίζουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο. Για αυτό πολλοί μελετές λένε ότι πολλές φορές ο παρευστητής είναι περισσότερο σώμα παράφωνη. Εντωπίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο η εικόνα του, έτσι όπως καταγράφεται στη συνένδυσή μας μέσα από την καθημερινή παρουσία στα σπίτια μας. Πάμε τώρα εξωτερά, στο ευθύνο νους, έτσι αποδίδω το principal. Ο βασικός παίκτης, ας πούμε, στο δελτίο, με αυτή την έννοια. Αυτό που φαίνεται, φαίνεται σε δύο υπό ρόλους, ας πούμε, έτσι. Το ρόλο που εντός εισαγωγικών ανακριτεί, δεν είναι ο ανακριτής ούτε της αστυνομίας, ούτε ο αποδικαστικός, και στο ρόλο του συντονιστή. Τα βελάκια προς τα κάτω της δελευταίας ζώνης δείχνουν τι ανακρίνει, ποιο συντονίζει. Ανακριτής είναι με τους συναδέλφους του, οι οποίοι στην ιεραρχία βρίσκονται πιο κάτω. Αλλά δεν τους ανακρινεί πραγματικά, τους υποβάλλει ερωτήσεις, ας το πούμε ανακριτικού τύπου, για να εκνεύσει τι, περισσότερες λεπτομέρειες, περισσότερες πληροφορίες, που μπορεί να τις ξέρει, αλλά το κινό δεν θα τις άκουσε. Είναι δηλαδή ένα παιχνίδι μερικές φορές, ανάδυσης, ανακοίνωσης, διάκρισης λεπτομεριών γύρω από ένα συμβάν ή μια κατάσταση, ένα γεγονός ούτε τίποτα. Ο συντονιστής τώρα, εμπλέκει και άλλα πρόσωπα, συντονίζει δηλαδή σε μια συζήτηση, είτε έναν απεσταλμένο, είτε τον συμπαρουσιαστή. Ξέρουμε ότι τα Δελτίο έχουν συχνά δύο, μπορεί και τρεις συμπαρουσιαστές. Σίγουρα έχουν ένα για τα αθλητικά. Πολλές φορές έχουν για οικονομικά θέματα κάποιον, όχι πάντα, αλλά έχουν όμως συχνά. Και αν υπολογίσουμε και τον Δελτίο καιρό ως, είναι στην περιφέρεια του Δελτίου, είναι ενταγμένο στο Δελτίο, δεν είναι μία αυτοδυναμική. Και επίσης συντονίζει και τους σχολιαστές, οι οποίοι σχολιαστές τα τελευταία χρόνια είναι πολλοί. Δεν υπήρχαν πάλι όντως πολλοί, αλλά σε μερικά κανάλια θα έλεγα ότι είναι, να πω, 50-50, σχολιασμός και δησογραφία, π.χ. το Skype. Βλέπω ότι δεν είναι πάρα πολλούς σχολιαστές και άλλα κανάλια. Στο παρελθόν υπήρχαν Δελτία, ας πούμε το Δελτίο, δεν ξέρω αν το θυμάστε, του Άλτερ το Μεγάλο του Χατζενικολάου. Ήταν πάρα πολύ σχολιαστικό, είχε λίγες ειδήσεις. Είχε πέντε ειδήσεις και είχε πάρα πολύ μεγάλες διάρκειες συζητήσεις. Αυτή είναι η βιβλία του παρουσιαστή ως συντονιστή. Υπάρχει και ακόμη ένας άλλος ρόλος, ο ενδιάμεσος, του συγγραφέντος αγωγικών. Δεν γράφει κάτι στην πραγματικότητα. Συγγράφει με την έννοια συνδημιουργή, συνηφένη, λόγο, συζήτηση, με κάποιους καλεσμένους, οι οποίοι είναι στα παράθυρα συνήθως, σχεδόν πάνω. Σπανιότατα ή και ποτέ είναι στο στούντιο. Δεν πιστεύω ότι είναι στο παράθυρο. Η τεχνολογία επιτρέπει να βρίσκονται οπουδήποτε αλλού στο γραφείο τους. Με αυτούς κάνει μια συζήτηση του τύπου της συνέντευξης. Όχι μια οποιοδήποτε συζήτηση, μια συζήτηση δηλαδή που δεν θα γινόταν αν ήταν κλειστή η κάμερα. Που σημαίνει ότι πρέπει να είναι μια συζήτηση στο όνομα και για λογαλισμό του κοινού. Εκείνη τη στιγμή δεν συζητάει στην πραγματικότητα των δημοσιογράφων και των καλεσμένων. Συζητάνε για λογαλισμό κάποιου άλλου. Στο διάλευμα ή οπουδήποτε μεταξύ μας συζητάμε όχι για κάποιους τρίτους, συζητάμε για εμάς. Η συνέντευξη δημοσιογραφική είναι πάντα για κάποιους άλλους. Είμαστε στιγμές να τα ακούσουμε. Αυτή είναι η εσωτερική ρόλη που έχουν να κάνουν με το στούντιο, με τις συνδέσεις μακριακόντα, με τα παράθυρα. Υπάρχει, όμως, και το κοινό το οποίο παρακολουθεί και για χάρη του οποίου γίνεται το ΔΕΛΚΙ. Ο ορσιαστής μπορεί να χαρακτηριστεί ως παρτίστημα. Το συμμέτοχος σε αυτό το παιχνίδι της δημόσιας επικοινωνίας, μαζική τι λέγαμε παλαιότερα, από την ελεύθερη λοιπούδια πίσω σαν ότι δύο είναι οι ρόλοι, οι βασικοί. Ένα είδος συνομιλητή με το κοινό, αλλά όπως είπαμε και στα πρώτα μαθήματα αυτή η συνομιλία είναι παντασιακή κατά κάποιο τρόπο. Το κοινό δεν μπορεί να απαντήσει, δεν μπορεί να συμμετάσχει εκείνη την ώρα. Και επίσης είναι αυτό που θα έλεγα με μια παλιά λέξη που οδηγέταις, δηλαδή που σε παίρνει από το χεράκι και σε οδηγεί με δύο τρόπους. Ή σου δείχνει τα βήματα του ΔΕΛΚΙ, τις ειδήσεις, σε προτρέπει να τις παρακολουθήσεις, ή σου δείχνει και συμβουλές τι να κάνεις. Πώς να δεις ένα θέμα, πώς να στασεις να διαμορφώσεις για κάποιον άλλο και το καθεξής. Μικρότερη σημασία ήταν αυτή η ρόλια, αλλά έχουν μια συμβολή γενικότερη στην μορφή, στην οτροπία, αν θέλετε, στο ύφος που έχει το σημερινό ΔΕΛΚΙ, που δεν θέλει δηλαδή να είναι μια ξερή ανακοίνωση γεγονότων. Δεν θέλει να είναι ένα πληροφοριακό ΔΕΛΚΙ, θέλει ένα ΔΕΛΚΙ που να σε κοιτάει στα μάτια, να έχει εξασφαλισμένη την ανταπόκρισή σου, την προσοχή σου και άρα την άσκηση επιρροής. Αυτό είναι το βασικό σχήμα που θα μας κατευθύνει σε όλα τα υπόλοιπα για να δούμε τώρα και τις λεπτομέρειες. Κάτι που ήθελα να προσθέσω και το έχω στο κάτω μέρος, προσθέξτε το λιγάκι. Αυτό το βιβλίο, το οποίο μπορεί και να μην το έχω αναφέρει μέχρι τώρα, είναι ένα από τα τελευταία, ίσως και το πλέον πρόσφατο, αν και πέρασε σχεδόν 8 χρόνια από την πληροφορία του, βιβλίο το οποίο αναφέρεται ακριβώς στο θέμα του μαθήματός μας, ο λόγος των ραδιοτηλεπτικών, ας πούμε, ειδήσων. Κάναμε έναν συνδυασμό για να αξιοποιήσω λίγο και αυτή την τριμερή διάκριση, δηλαδή στα τρία είδη τα οποία αποτελούν αυτά τα επαναλαμβανόμενα πατρώνα, όπως είπα, κάθε δελτίου. Δηλαδή κάθε δελτίο αποτελείται από επαναλαμβανόμενες δομές που έχουν παρουσίαση, ρεπορτάζ, ρεπορτάζ και ενδεχομένους ειδησογραφική συνέδεξη. Αυτή είναι η ποικιλία. Αυτό το πράγμα βλέπουμε συνεχώς στις ειδήσεις, ναι ή όχι. Αυτό μπορεί κανείς να το αντιστοιχήσει στον στήριστο ρόλος και να πει ότι αρμοδιότητα της παρουσίασης του ρεπορτάζ είναι ο ρόλος εκφονητής, ο ΩΝ ας πούμε. Αρμοδιότητα του ρεπορτάζ είναι ο δημοσιογράφος όσοι φύγουν ο νους, όχι με την έννοια ότι ο παρουσιαστής είναι ο ρεπορτάς, δεν είναι ο ρεπορτάς, είναι αυτός όμως όμως ο οποίος έχει την ευθύνη του, έτσι, να είναι καλά ορανόμενο, να δοθούν οι λεπτομέρειες, να συμπληρωθούν τα κενά και υπάρχει. Και σε σχέση με τη συνέντευξη ο συγγραφός, όπως είπα, είναι ο συνδημιουργός μαζί με τον καλεσμένο από αυτές τις συνομιλίες. Αυτή είναι και το ομορμωτικό με και δική μου άποψη, όπως θα δείτε στο βιβλίο, δηλαδή αυτή είναι η δομή που επαναλαμβάνω, αυτά τα τρία πραγματάκια, το ΩΝ, που είναι η παρουσία του ρεπορτάζ, η εισαγωγή του ρεπορτάζ, το ίδιο του ρεπορτάζ και η δησογραφική συνέντευξη όταν υπάρχει, γιατί δεν υπάρχει πάντα. Αυτό το προσπερνάω είναι ένα σχόλιο ενός άλλου πολύ σημαντικού γραδικού γνώμημου γάλλους, ένα ωραίο βιβλιάδι, ο οποίος επίσης σημαίνει και αυτός από μια νυχτιά του σκοπιά τον συνεκτικό ρόλο που παίζει για το δημιουργείο ο παρουσιαστής. Είχα δείξει την προηγούμενη φορά ένα σχεδιάγραμμα, το οποίο θα το βρείτε και μέσα στο βιβλίο, υπάρχει σε αυτό το κεφάλαιο για το ρόλο του παρουσιαστή. Στην αρχή λοιπόν αυτού του κεφαλαίου υπάρχει αυτό εδώ που βλέπετε. Πολύ σημαντικός John Hartley σε ένα παλιό του βιβλίου που θεωρείται κλασικό, αυτό που βλέπετε, το Understanding News, δίνει ένα οργανωτικό πλαίσιο για τις ειδήσεις και τις εργαλειοτυλεπτικές ειδήσεις, το οποίο μετά από αυτόν το επαναλαμβάνουν πάρα πολύ και επειδή ακριβώς είναι πάρα πολύ γενικό και τα περιλαμβάνει όλα, είναι και πολύ χρήσιμο. Και εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι ο κεφάλαιος του παρουσιαστή εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς ότι αντιστοιχεί σε αυτά που είπαμε και προηγουμένως και σε μέρη του Δελτίου. Αυτό που ονομάζει πλαισίωση είναι ότι θα λέγαμε τίτλο δότησης παρουσιαστής, δηλαδή η συντομία των τίτλων των ειβίστων. Αυτό είναι ένα μέρος πριν ακολουθώ το Δελτίο ή είναι συγκονερμένο με τις ιδέες, ακριβώς γιατί δίνει την ατζέντα της σημερινής, το πλαίσιο μέσω στο οποίο θα κινηθεί το Δελτίο. Εκομένως εδώ αντιστοιχούν οι τίτλοι στην πλαισίωση. Αυτό που ονομάζει εστίαση είναι το σταμάτημα σε κάθε είδηση, υπεξαργασία τους, υπαρχίασή τους, χωριστά διακρίνει κάτι που το ονομάζει realizing το οποίο είναι περισσότερο θα λέγαμε το μαρτυρικό υλικό, δηλαδή αυτό που δεν είναι τόσο δημοσιογραφία όσο είναι πηγές. Το βίντεο, φωτογραφίες ή μαρτυρίες, δηλαδή ο μη δημοσιογραφικός λόγος, αυτό το υλικό που συμπληρώνει ή πάνω στο οποίο στηρίζει το δημοσιογραφικό λόγο, αυτό το αντιμετωπίζει ως κάτι χωριστό. Θα έλεγα ότι πρέπει να αντιστοιχήσουμε το ρεπορτάζ, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει όχι μόνο τηλεοπτική αλλά και εντυπίεδηση χωρίς αποδεκτικούς πόρους. Ναι ή όχι. Πόσο πιστικός να είσαι όταν δεν έχεις εικόνα, όταν δεν έχεις μαρτυρία, όταν δεν έχεις γνώμη ενός συμπληροπνώματος, αναλόγως. Άρα η πραγμάτωση είναι αυτό που κινηγάει ο δημοσιογράφος και κύριως αυτό που ήταν κάποτε το ιδανικό της δημοσιογραφίας, δηλαδή δημοσιογραφία πεδίου, κρατήστε αυτόν τον όρο, θα τον δείτε και λίγο παρακάτω, δημοσιογραφία πεδίου, δημοσιογραφία γραφείου. Κρατήστε λίγο αυτή τη διαφορά, θα τη δείτε, αλλά ταιριάζει να το πούμε και εδώ. Λένε ορισμένα λεπτές ότι οι παλοί δημοσιογράφοι εκφωνητές, οι παλοί της παλιές τη διόρυσης, προέκυψαν από δημοσιογραφία πεδίου. Πεδίου τι σημαίνει, τόπος των γεγονότων. Πάω και κάνω ρεποτάζ με το ματζόκι στο χέρι, αλλά μπορεί να είναι και πεδίο πολέμου, μπορεί να είναι βουλή, μπορεί να είναι οτιδήποτε, πάντως στον τόπο των γεγονότων. Η τεχνολογία σήμερα, ειδικά του διαδικτύου, έχει μειώσει λίγο το ρόλο της αυτοψίας, της αυτικοΐας. Οι παλοί δημοσιογράφοι, διότι δεν θυμάμαι κανείς από τους παρουσιαστές. Τους παλιούς, τους ξέρεις, δεν είχες γεννηθεί καν. Δεν θυμάμαι να είχαμε μικρόπουνο να έκαναν ρεποτάζ. Όχι ως παρουσιαστές πια, γιατί ήταν μιας κάποιης ηλικίας. Κοίταξε, αυτό που λέω, το καταγράφει η Διευθυνής Μιλιογραφία και δεν αφορά την Ελλάδα μόνο, αλλά και την Ευρώπη και την Αμερική και δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω γι' αυτό. Δηλαδή, τα άνθρωποι που είχαν στα νιάτα τους περάσει και από τα στάδια του ρεπόρτερ, του ανθρώπου ο οποίος τρέχει να συλλάβει την ίδια ιστορία, δεν γίναν ξαφνικά. Ενώ αυτό τονίζει η Διευθυνή Μιλιογραφία, οι σημερινοί, οι περισσότεροι τουλάχιστον, γίνανε απευθείας κάποιοι, για κάποιους λόγους, παρουσιαστές, χωρίς να έχουν περάσει από τα προηγούμενα στάδια. Δεν είναι τόσο προσωπικό το ζήτημα, το θέμα είναι πιο πολύ η διάκριση ανάμεσα σε δημοσιογραφία παιδίου και δημοσιογραφία γραφείου, γιατί? Γιατί η δημοσιογραφία γραφείου είναι εφικτή με τη βοήθεια της τεχνολογίας, με το διαδίκτυο, η οποία μειώνει τη ζωντανία του ρεπορτάζ, το ρίσκο του ρεπορτάζ, τη δυσκολία του ρεπορτάζ, η οποία όμως βγάζει στο φως, φέρνει στην επιφάνεια ή δημιουργεί πολύ ωραία κείμενα, σε αντίθεση με μια δημοσιογραφία, η οποία είναι πιο πολύ συγκωλητική, όπως θα δούμε και παρακάτω, είναι περισσότερο προϊόν γραφής παρά αυτοψείας και έρευνων στον τόπο του γεγονό του. Βάζουμε πως η διαφορά είναι αυτή. Η αισθίαση είναι πιο πολύ το υλικό που έχει να κάνει με τη δημοσιογραφική γραφή, πώς πραγματεύονται, δηλαδή, η ομάδα μια είδηση, ενώ η πραγμάτως είναι το πρωτογενές υλικό. Και τέλος, αυτό που λίγο παραπλανητικά ονομάζει κλεισιμό, δεν είναι το τέλος μιας είδησης, αλλά είναι αυτό που συμπληρώνει τα προηγούμενα, που είναι η ερμηνεία, που είναι ο σχολιασμός. Αυτό να σημαστεί, δεν σημαίνει, δηλαδή, ότι είναι το τέτατο στη σειρά οργανωτικών στοιχείων. Αυτό, λοιπόν, το πλαίσιο, νομίζω, είναι πολύ χρήσιμο, γι' αυτό και το προτάσσο. Εδώ λέω πού εμπλέκεται κυρίως ο παροσεαστής αυτές τις τέσσερις φάσεις και το προσπερνάω. Και ξεκινάω με το ρόλο του εκφωνητή. Και κάνω ως μέση παρατήρηση που θα ήθελα να τις συγκρατήσετε, γιατί είναι λίγο δύσκολο, αν δεν δείτε υλικό, παλιότερα δελτεία μέχρι και τα σημερινά, να δείτε ιστορικά διαχρονικά πώς εξελίχθηκε η ανάγνωση και η εκφορά των ιδέσεων. Να κρατήσετε λίγο αυτή τη διάκριση που βλέπετε πάνω με τα κόκκινα. Αυτή η διάκριση δεν είναι τυχαία. Προέκυψα από έρευνα, το εξηγώ κάτω στην υποσημείωση, από μια περίφημη έρευνα που είχε κάνει ο Βίλιαμ Λαμπόβ στη Νέα Υόρκη για τον λεγόμενο κοινωνιογλωσσικό ύφος. Και αυτός είναι που πρότεινε δύο όρους, διακρίνονται στην αρχή της παραγράφης κάτω, το προσεκτικό ύφος, careful style, και το πρόκειτο ύφος, casual style. Φυσικά, προτείνω να κάνουμε μια διάκριση ανάμεσα σε αυτό που το ονομάζω προσεκτική, θα εξηγήσω τι σημαίνει η λέξη, πληροφορική ανάγνωση και ρητορική ή εντυπωσιοφυρική ανάγνωση. Προσέξτε λίγο εδώ κάτι, αυτά δεν είναι δύο απόλυτα πράγματα, τα υπάρχουν και ενδιάμεση στιγμές, δηλαδή μπορεί να υπάρχει μια λιγότερο ή περισσότερο προσεκτική, μπορεί να υπάρχει μια λιγότερο ή περισσότερο εντυπωσιαστική ρητορική ανάγνωση. Δεν είναι απόλυτες στιγμές. Το πρώτο, πώς το καταλαβαίνετε, το προσεκτική, οι ενσαφές. Εγώ νομίζω είναι εύκολο κανείς να... Είναι λίγο σχολική, είναι λίγο αυστηρή, μη μας ξεφύγει το νίκ και το σύγμα, αυτό το πράγμα. Ναι, το αυστηρή κυρίως. Το βλέπουμε σήμερα. Σκάνιο, νομίζω ότι λόγω ταχύτητας δεν είναι τόσο προσκαθήτηση. Νομίζω ότι γίνονται λάθη. Δεν τους απασχοληθώ σωστά, αλλά την πληροφορία και να σκάσει, ας πούμε, η είδηση. Έχει το πώς να τη διαβάσουμε. Δεν ξέρω. Συμφωνείς? Στο αν τη συναντάμε συχνά. Τι είναι και αν τη συναντάμε συχνά. Συμφωνώ σε τι είναι. Μου βάζει το σοβαρό τον πιο μετρημένο. Άρα των κρατικών καναλιών, ας πούμε, παλιότερα και σήμερα. Ναι. Σαν διαβάζει γραπτό κείμενο, δηλαδή, έτσι, με προσοχή με τη βόλκη σου ξεφύγει κάτι. Και το κόμμα και λοιπόν να αποδοθούν όπως πρέπει. Άρα ένας λόγος προ-μελετημένος, μέχρι την τελευταία του λεπτομέτρια, χωρίς στοιχεία αυτοσχεδιασμού, χωρίς εξάρτησης. Δηλαδή, τα αντίθετα από αυτά που λέω στην παρέμυθιση. Στην παρέμυθιση λέω ποια είναι τα χαρακτηριστικά της άλλης τάσης. Ποια τάση πρέπει να μιλάει κανείς, έτσι. Υψηλή ένταση. Το έχουμε πει και σε προηγούμενο μάθημα ότι γνώρισμα των τελευταίων είναι η αυξημένη ένταση, έτσι. Όταν θέλεις να πείσεις, δυστυχώς, νομίζεις ότι το κάνεις ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής σου. Υσχύει? Για ένα λογικό έλογο, ακρατήριο, δεν ισχύει αυτό το πράγμα, αλλά είναι ποια τάση αυτό το πράγμα. Αν μετρήσεις κανείς τα δεσιμπέλη, δηλαδή των παλιών τελετειών και των σύγχρονων, δηλαδή τη φωνάζουν πιο πολύ σημαίνει. Άμα βγουν και τα παράθυρα. Εγώ μιλάω τώρα για το παρουσιαστή μόνο. Πώς διαβάζει τα παράθυρα όταν έχει ένταση, συνομιλία και εδώ συζητά. Το γρήγορο τέμπο, αυτό που είπε η Μεγαλία προηγουμένως, το οποίο δεν εξατάται από τη διάρκεια του τελετείου. Τη διάρκεια του τελετείου δεν ξέρουν, δεν είναι δεδομένες, δεν είναι. Είναι ξέρω πέντε λεπτά, είναι μία ώρα κλπ. Αυτό έχει να κάνει με το πόσες διαθυμίσεις παίζονται, άρα πόσο χρόνο κλέβουν από τον πραγματικό χρόνο του νηδίστου κλπ. Σίγουρα το τέμπο, και γι' αυτό έχουμε μιλήσει, είπαμε ότι δεν πρέπει να υπερβαίνει ένα όριο, πρέπει να είναι μοντεράτου, πολύ γρήγορο, πάρα πολύ άργο. Δεν είναι γρήγορο σίγουρα. Εκεί που εγώ τρελαίνομαι, και το έχω πει, είναι η αδυναμία μου, είναι οι παρατονισμοί. Νομίζω κάτι πρέπει να γίνει με αυτό το θέμα. Το βλέπω και στις εφημίσεις και στην τηλεόραση καθημερινά και το ακούω, είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει. Και σημαίνει όχι μόνο από τους δημοσιογραφείς, αλλά και από τους πολιτικούς και από αυτό που είπατε, έχουν μάθει όλοι να παρατονίζουν, να μιλάνε με έναν άλλο τρόπο. Εντελώς άλλο από αυτό που μιλάμε καθημερινά, φυσιολογικά όλοι. Θυμίζω ότι είναι τρία-τέσσερα οι νόσητα τα συμπτώματα της κακής προσωβίας. Είναι το να τονίζεις γραμματικές λέξεις, άρθρα, συνδέδους κλπ, που δεν χρειάζεται, ή ρήματα βοηθητικά όπως το είναι, το έχω. Να τονίζεις, αυτό είναι που με τρελένει πραγματικά, τις λέξεις που δεν μεταφέρουν την καινούργια πληροφορία, αλλά την δεδομένη, την αγνωσία, την γνωστή πληροφορία. Αυτό κατακόρων γίνεται, προσέξτε τους αεροπορτάτες και θα δείτε. Και το τρίτο είναι ο διπλοτονισμός στις μεγάλες λέξεις, όπου μπαίνει ένας κύριος τόνος και ένας δευτερεύον τόνος, ενώ η λέξη έχει ένα τόνο. Και επίσης, σε επίπεδο πτωνικής καρδίλης, να αλλάζουν τα ανεβοκατεβάσματα της φωνής ανάποδα από ό,τι περιμένει κανείς. Στις ερωτήσεις να κατεβαίνεις και στις αποφάνσεις να ανεβαίνεις. Αυτά ακούω και τα ακούτε κι εσείς καθημερινά, το πρωί μέχρι το βράδυ, λυστικώς. Έχει παραγγείνει το πράγμα μου. Και θεωρώ ότι είναι στοιχεία μιας, εσφαλμένα κατά την γνώμη μου, εντυπωσιοθεικής, που θέλει δηλαδή να κάνει το αυτί μας, να προσέξει περισσότερο την ένδυση, ασιακούς αν αυτή είναι πραγματικά σημαντική, δεν είναι. Θέλω να προσέξουμε και εδώ. Ποιες είναι οι αλλαγές, αυτή είναι μια συνολική παρατήρηση διαχρονικού, ιστορικού χαρακτήρα. Πώς άλλαξαν οι τίτλοι, προσέξτε, από το 80 μέχρι το 2010, μέσα σε 30 χρόνια. Τι είδους αλλαγές έχουμε στους τίτλους. Πρώτη αλλαγή, το α. Παλιά, οι τίτλοι ήταν ενσωματωμένοι στο Δελτίο, όπως θα δούμε στα παραδύνατα παρακάτω. Τώρα έχουμε σαν τρέιλερ, σαν κομματάκια που προηγούνται του Δελτίου ή είναι στην εισαγωγή του Δελτίου, έχουν μια αυτοδυναμία. Τι σημαίνει, αυτό σημαίνει ότι αυτό που λέει ο Χάρκλι ως πλαισίωση δίνεται σε αυτήν την ιδιαίτερη βαρύτητα. Δηλαδή θέλουν να σε κερδίσουν τα Δελτία τα σημερινά με το πρώτο βήμα, όχι με την ειδησογραφία την ίδια, όχι με τον πλούτο των πληροφοριών, όχι με τη λεπτομέρεια, με την τεκμηριοζυγεκώς, αλλά με την πρώτη εντύπωση. Γι' αυτό και οι τίτλοι γίνονται πιο πιασάρικοι, γίνονται πιο σοκαριστικοί, πιο δραματικοί ή διπλοί κλπ. Θα τα δούμε στη συνέχεια. Ένα λοιπόν είναι αυτό. Το δεύτερο είναι ότι ενώ παλιότερα οι τίτλοι αντιπροσώπιζαν όλο το Δελτίο, δηλαδή πιάνανε λίγο πολύ όλα τα θέματα, τώρα μπορεί να πιάνουν μόνο ένα, δύο, τρία τα πιο εντυπωσιακά. Και αφήνουν στην πάντα άλλα δέκα, ας πούμε, θέματα, τα οποία εσύ αν έχεις όρεξη κάτι να τα δεις στη συνέχεια. Πάει λοιπόν και μια επιλογή. Το τρίτο είναι ότι ήταν γλωσσικά λοιτοί και τώρα έχουν γίνει πληθορικοί με υποτίτλους και λοιπά. Γενικά αν κάποιος σας ασχοληθεί με υλικό τίτλων μπορεί να τον παρατηρήσει αυτό που λέω. Δηλαδή ότι παλιότερα ήταν πιο φτωχοί, πιο ξύριοι, πιο πληροφοριακοί, όχι τώρα, απ' το 90 και μετά, θα δείτε παραδείγματα, όχι μόνο πλούσια, αλλά βγάζουν μάτι, θα λέγει κάποιος. Το τέταρτο που προεκτείνει το τρίτο, το δέντα, είναι ότι οι τίτλοι ήταν συγκριτικά πάντα, έτσι, τώρα με τα επίθετα, με τις μεταφορές, με σχήμα ταλόγου γενικός, προσπαθούν να είναι τυράκια, να τσιμπήσουν με οποιοδήποτε τρόπο. Και αυτό το δούμε σε συνέχεια παραδείγματα. Το πέντο είναι ότι ενώ παλιότερα χρησιμοποιούνταν μόνο γλώσσα, τώρα χρησιμοποιείται πάρα πολύ και εικόνα παράλληλα, δηλαδή οι τίτλοι γίνονται πολυτροπικοί. Φυσικά, μεγάλο ρόλο παίζει και η μουσική. Δηλαδή, δεν μπορεί να σου πετάξει ένα τίτλο για ένα, τι να πω, είδε χθες έγκλημα και να μη σου είχε από πίσω πίμπανα και τρομπέτες. Δεν υπάρχει διαπηρετούση. Αυτά πάνε μαζί. Και το τελευταίο που δεν έχει να κάνει με τη γραφή αλλά με την εκφορά τους, είναι αυτό που αρχίσαμε να λέμε προηγουμένους, ότι παλιά είχαν μια πρόσωπη, μια πιο ουδέτερη εκφορά, μια πιο υπηρεσιακή εκφορά και τώρα έχουν μια πιο προσωποποιημένη. Δηλαδή, δεν χρειάζεται να βλέπεις εικόνα για να καταλάβεις ότι αυτό είναι στάι, αυτό είναι χούκλι και αμέσως αντιλαμβάνεσαι το πιο αυστηρό ή το πιο αυτοσχεδιαστικό. Να δούμε κάποια παραδείγματα, τα σγόλια θα τα προσπεράσω για να κερδίσω χρόνο, τα οποία υπάρχουν στις διαφάνειες αυτές που βλέπετε. Το πρώτο παράδειγμα είναι και νομίζω ότι το έχουμε δείξει κάποια στιγμή. Το 1983 μετά Χριστόν, είναι η αρχή ενός Δελτίου, δείτε τι λέει. Καλησπέρα σας στις σκληρότερες συγκρούσεις των δύο τελευταίων ετών στη Βιντεκτόη, συνεχιζόμενη ακουσία του πολιτικού προσκύνου του Σοβιτικού ηγέτη Γιώργι Αντρόποφ και η επιστροφή. Τα κεφαλαία του υπογράμματος είναι σε πιο ψηλή έμπνευση και η επιστροφή των κατοίκων σαν βέβαια ελαστικά κέντρα είναι τα κυριότερα σημεία του ακουμπσινού μας δελτιού. Αυτό το του είναι που σήμερα έχει παραγένει. Αυτό είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό δείγμα τίτλων του παλιού Δελτίου. Έτσι, είναι η αρχή του, είναι τρεις ηδησούλες, καθαρά πληροφοριακές. Πείτε μου βλέπετε εσείς κανένα επίθετο μέσα σ' αυτούς τους τίτλους. Ένα επίθετο το οποίο να δείχνει αξιολόγηση, οπτική γωνία, ιδιαίτερα ότι υπάρχει κανέναν. Το σκληρότερο, θα μου πείτε. Ναι, είναι τόσο χαρακτηριστικό έτσι. Είναι τόσο δείχνει, ας πούμε, κάποια προκατάληψη. Δείχνει άποψη, δεν λέω, αλλά πάντως δεν είναι κάτι πολύ εντυπωσιακό σε σχέσματα που θα δούμε παρακάτω. Τίποτα άλλο. Ε, δεν είναι πάρα πολύ ψηρό, πληροφοριακό. Νομίζω ότι φαίνεται. Επίσης, εδώ, ένα άλλο παράδειγμα της επόμενης χρονιάς. Αυτό είναι από το κλείσιμο. Αυτό δεν το κάνουν σήμερα τα Δελτία. Δηλαδή, όταν τελείωνε το Δελτίο, κάναν μια ανασκόπηση για κάποιον που ίσως δεν είχε ανοίξει τηλεόραση στην αρχή. Αυτά που είναι με κεφαλαία είναι λίγο πριν το καληνύχτα. Και τα έχουμε κεφαλαία γιατί φαίνονται επί οθόνης. Δεν βλέπεις το πρόσωπο της εκφωνήτρες εκείνη τη στιγμή. Βλέπεις αυτά τα κάψινες, ας το πούμε έτσι. Σοκ από τη τελοφωνία της Ιντερακάντης. Συναντήσεις τελόρ με καράμα λιμπαμπά. Άντεραιο, εφτάνει κρυστηχηλή. Έραμε σε βάθμι. Πληροφορία. Έχουμε κάποιες μορφές υπερβολίες. Λέτε. Πώς? Ναι. Το ΣΩΚ είναι. Το ΣΩΚ, ναι. Έχεις δει το ΣΩΚ και το ΣΩΚ και βέβαιος. Μόνο εκεί. Τα υπόλοιπα δεν είναι. Το εφτάνει κρυστηχηλή. Συντάξει. Εφτάνει κρυστηχηλή. Σήμερα δεν θα γίνονταν κανείδηση. Κάτω από 70 ή 700 δεν γίνεται. Έρευνα σε βάθμι για τη τελοφωνία. Τι πιο πληροφοριακό. Έτσι. Είναι σύγχρονοι τίτλοι αυτοί θα μπορούσαν σήμερα έτσι να... Βλέπετε. Σας φαίνονται παλαιοικοί έτσι ξεπερασμένοι, σχολικοί κάπου. Σήμερα είναι πιο έντονοι. Πολύ, πολύ πιο έντονοι. Εντάξει. Ναι. Η δημιουργία έχει φτάνει κρυστηχηλή. Ας πούμε σήμερα θα είχε πολύ περισσότερους. Τι θα είχε, για πού φαντάζω έτσι. Θα είχε πλήρως από τι πέθαναν και πώς έγιναν. Ναι. Και πολύ μεγαλύτεροι. Αυτό είναι το πληροφοριακό το στεγνό. Είναι αυτό. Αυτό πράγμα. Τα γνωρίσματα εδώ συνοπτικά με τρεις λεξούλες. Αν ακούγατε το κείμενο θα διαπιστώνετε ότι είναι φωνολογικά προσεκτική. Πώς λέγαμε σε σχολείο των ταποιήματας που τα μαθαίναμε... Καλητοσυμμάνα το γατή και εμείς το λέγαμε πέντε φορές για να μην κάνουμε κάλλαβες. Κάπως έτσι. Λοιπόν φωνολογικά προσεκτική ανάγνωσης. Το ψαρόντισμα ολόμαν. Αργή. 20 δευτερόλεπτα κρατάει αυτό το κείμενάκι να διαβαστεί που δεν είναι μεγάλο. Τηλεγραφική γλώσσα. Ουδετερώτη εκφοράς. Και ένα φαινόμενο το οποίο αργότερα επιδινόθηκε ο εμφανικός τονισμός γραμματικών λεξών... που είναι λάθος. Κατά τη γνώμη μου. Εδώ φαίνεται η διαφορά η μεγάλη. Μετά από 10 χρόνια... λιγότερα από 10 χρόνια... παραδείγματα από τα δυο πρώτα. Και μετά και το τρίτο κανάλι. Αυτό είναι ένα. Αυτό είναι ένα. Αυτό είναι ένα τρέιλερ. Έτσι η γη αυτοί του Δέλτιου δεν θυμάμαι. Είναι 12.992. Είχες γεννηθεί. Όχι. Λοιπόν θα το δείτε σπίτι έχω μαρκάρει με μπλε εδώ. Δεν καλωφαίνεται. Κι εδώ καθόλου δεν φαίνεται. Από εκεί που είστε. Τους δεύτερους κανείς υποτίτλους σχέθηκε σε κάποιες περιπτώσεις εκφράσεις οι οποίες είναι μέχρι τότε ασυνήθιστες στους τίτλους της κρατικής τηλεόρασης. Εδώ μπορεί να βει κανείς τη χρήση των κλεισσέν. Τη χρήση δηλαδή εκφράσεων φορμουλαϊκών όπως λέω που συνδέονται με μερικές κατηγορίες ειδήσεις. Παράδειγμα δέστε το πρώτο, δεύτερο, το τρίτο. Η εμψυχρόδολοφονία. Το επιχείρηση της αστυνομίας. Το εξηγήσης ζητούν σε μικρότερο βασμό. Αυτές είναι φορμουλαϊκές ή σχεδόν φορμουλαϊκές εκφράσεις. Επίσης ορισμένες εκφράσεις όπως κάτω κάτω το αποκλειστικές δηλώσεις του Χατζόπουλου είναι και ένα είδος αυτοδιαφήμισης του καναλιού. Δηλαδή περιμένετε να ακούσετε ένα σημαντικό ρεπορτάζι κάποιες σημαντικές δηλώσεις. Το οποίο δεν υπάρχει καθόλου στις 1880 στα κρατικά καναλιά. Εδώ έχω ορισμένα χαρακτηριστικά πόσα αλλάει στο τοπίο. Καταρχήν ο παρουσιαστής οκτικά αυτό τώρα έτσι. Φανταστείτε τον να καταλαμβάνει όλη την οθόνη την ώρα που λέει τις συνδύσεις. Κάτι δεν συμβαίνει στην Κρατική. Εκφωνεί μια σερά από δίπτυχους. Ένα άλλο στοιχείο ενδιαφέρον, πρώτα-λευθέα βουλίτσα. Και αυτό είναι γνώρισμα που αργότερα γίνεται κυρίαχος στη lifestyle δημοσιογραφία, στο Στάρασπο για παράδειγμα. Η ανατροπή της κλασικής της παρουσιακής ιεράρχησης από το πολιτικό στο ιδιωτικό. Δηλαδή τι γίνεται μπορεί να σπάσει αυτή η σειρά. Είναι πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτιστικό και αθλητικό. Αυτό το βλέπεις και στις εφημερίδες. Αν ξυφιλείς μια εφημερίδα αυτές δεν είναι λίγο πολύ οι μεγάλες ενότητες. Αυτό σημαίνει και στο δελτίο. Το σπάσιμο λοιπόν αυτής της ιεραρχίας των ευαίσων, των θεμάτων για να μπουν εμβόλυμα θέματα που κανονικά θα τα περίμενε πιο πίσω ή να προωθηθούν πολύ μπροστά κάποια αχιλητικά ή πολιτιστικά. Αυτό ξεκινάει από τότε. Και επίσης έχουμε ένα μεγάλο αριθμό ρητορικών τίτλων όπως τους περιγράψαμε. Τώρα, σε ό,τι αφορά την προσωδία την ίδια αυτό που ονόμασα προσωποποιημένη ανάγνωση έχει κάποια χαρακτηριστικά. Ένα στακάτου, δηλαδή μια επανάληψη με πολύ εμφαντικό τρόπο εκφοράς των φράσεων ή των προτάσεων και λαθάκια για το οποίο έχω μιλήσει να μην γίνομαι κουραστικός, η απερινοποίηση και η χειροποίηση που είναι φαινόμενα που τα έχω συνηθίσει και άλλες φορές και που εμφανίζονται με μεγάλη ένταση για πρώτη φορά στα ιδιωτικά κανάλια. Συνταξιούχοι και όχι συνουνταξιούχοι, όπως θέλουν τα λεξικά, στην πάφω και όχι στην πάφω, όπως θα έλεγε η εκφωνήτρια της κρατικής τηλεόρασης. Το 95, δηλαδή μετά από τρία χρόνια, δεν έχουν αλλάξει και πάρα πολύ τα πράγματα, δηλαδή έχουν παγιωθεί απλώς τα μερίδια λόγου και εικόνας όπως λέω εδώ έχουν αλλάξει και να πάμε τώρα στον Αντένα, στο άλλο κανάλι. Αυτό επίσης κάποια στιγμή το έχω δείξει και αυτό είναι τρέιλερ. Έχει κάποιες διαφορές, θα το δείτε με την Άννα εσείς στο σπίτι, από το τρέιλερ του Μέγγα, αλλά έχει και ομοιότητες αρκετές. Εδώ οι τίτλοι είναι δίπτυχοι, εδώ έχω τα καραπτηριστικά τους, οι αυτοαναφορές στο κανάλι, αυτό είναι πολύ σημαντικό στοιχείο που δεν υπήρχε στην κρατική τηλεόραση, ετοιμάζουμε, σας λέμε, θα σας δείξουμε προβολή της ιδιαιτερότητας, της υπεροχής του καναλιού, πιο προσωποποιημένο επομένως το πακέτο αυτόν τον τίτλο. Επίσης, αυτό που ονομάσαμε ψευδοικιότητα, αυτή η χρήση του δεύτερου κυβερνικού προσώπου να απευθύνεται στο κοινό το κανάλι και όχι να δίνει την πληροφορία σαν να μην απευθύνεται σε κανένα. Αξιολογικά επίθετα, θυερώντη συνέλευση, Δινό Σταυλαδόρος, ο Λιτσοτάκης είναι αυτός, ποιήματα προσθήκης, ο τονισμός, ο εμφαντικός που είδαμε με τα λαθάκια του και στα άλλα δελτί, και χειρονομίες επίσης, χειρονομίες οι οποίες ήτανε απακόρευμένες στην κρατική τηλεόραση, ξέρω, δεν φαινόταν και τα χέρια για να δουν, δηλαδή και χειρονομίες να κάνουνε, και όταν τους έπαιρνε η κάμερα από μακριά, γυρίζανε σελίδες στον χειρόγραφο που διαβάζανε τίποτα περισσότερο, ενώ στις ιδιωτικές, στις ιδιωτικά κανάλια, τα χέρια παίζουν έναν ρόλο πολύ πιο ενεργό και εξηγητικό, διπτικό, υποδιστικό και το καθέξι. Εδώ υπάρχει ένα καλό παράδειγμα, αυτό που θα λέγαμε τραβημένοι από τα μαλλιά τίτλοι, δραματοποιημένοι και μάλιστα, σε δύο εκδοχές. Σε μια από μία διαφάνεια νομίζω φαίνεται καλά, μάλλον όχι. Ναι, στο κάτω μέρος αυτής της διαφάνειας, υπάρχει, είναι σε δυό version το trailer, στην πρώτη λένε, «Τσανατούν σκυλιά είναι φλόγο και αιτία στην Κοζάνη», ένα reportage που θα συζητηθεί, την πρώτη φορά δηλαδή ακούγεται αυτό. Και λίγο μετά «Ταχάου σκυλιών στην Κοζάνη σκοτώνουν τα δέσμοτα σε πρέσα για σκουπίδια». Σχόλιο. Δηλαδή ήδης είναι, δυό φορές την αναγγελούν με διαφορετικό τίτλο, έτσι και μπαίνει κανονικά, φαντάζεστε κρατικό κανάλι πετακίνα αυτό το θέμα να το διαβαλούσε στην αρχή του, θα το θεωρούσα πίθανο, έτσι. Βέβαια τα ξένια από τις πρώτες ειδήσεις είναι χαμηλά, αλλά κοιτάξτε πώς ανηβαίνει η θερμοκρασία ας πούμε της δραστησης. Με μεταφορές πολύς, είναι «Ταχάου», «πρέσα για σκουπίδια», κάτι απίθανοι στις δρομές, ανκριχιαστικές δρομές. Αυτά του 1995, έτσι, 4, συγγνώμη μου, δηλαδή πριν 20 χρόνια. Από τότε ξεκίνησε το κακό. Άρα, προβολή αρνητικών θεμάτων. Ξέρουμε βέβαια ότι η αρνητικότητα είναι από τα κριτήρια, από τα φίλτρα επιλογής ειδής. Δεν το συζητάμε, αλλά τώρα επιλέγονται τα πιο αρνητικά θέματα και να το προβάλουν με τόση έμφραση. Ψηλή ένταση, δανοκοπής κλπ. Επίσης, κάποια άλλα χαρακτηριστικά τα περνάω έτσι λίγο πιο γρήγορα. Στο βωμό του εντυπωσιασμού. Παράδειγμα, δέστε εδώ στο 91. Για να τραβήξουμε την προσοχή. Πετάνε δυο-τρεις τίτλους και μετά παπ, αμέσως τώρα αρχίζουν τα νέα. Πέφτει το σήμα και εν συνέχεια πάλι η συνέχεια των τίτλων. Από εδώ ας κρατήσουμε το συμπέρασμα που έχω στο κάτω μέρος της διαφάνειας, που το βλέπει κανείς να διαμορφώνεται μέσα σε πολύ λίγα χρόνια. Δηλαδή από 1989 που ξεκίνησαν μέχρι το 94-95 μέχρι σε μια πενταετία έγινε αυτή η μεγάλη αλλαγή. Την οποία την ζούμε ακόμη σήμερα. Δηλαδή από την παρουσίαση του Δελτίου στο Δελτίο του παρουσιαστή. Καταλαβαίνετε τη διαφορά? Ο παρουσιαστής ή η παρουσίαση του Δελτίου ήταν το γνώρισμα της παλιάς τηλεόρασης. Το Δελτίο του παρουσιαστή με την έννοια του επικεφαλής της ομάδας σύνταξης με όλες αυτές τις καινοτομίες στην κατεύθυνση του εντυπωσιασμού είναι το γνώρισμα της νεοτηλεόρασης. Και εδώ ορίσουμε άλλα παραδείγματα. Κάτι που δεν το είδαμε μέχρι τώρα. Σου λέει ένα, δύο, τρία θέματα και εσύ λες θα ξεκινήσει με το πρώτες, δεν είναι? Σόκ από το βιασμό, τριαντάχρονος, καλλιτεπωθέσουμε μέσα στο νοσοκομείο, δράσης, δίδωμα με αυτό. Και τι λέει με τα λίγο παρακάτω, να ξεκινήσουμε όμως με την ιστορυματική σύλληψη. Ένα παιχνίδι σαν τη κάτω με το φωτίκι, ένα πράγμα. Τι θα μας εντυπωσιάσει περισσότερο. Πετάει δηλαδή στην αρχή διάφορους εντυπωσιακούς τίτλους και εκεί που περιμένεις τον πρώτο από αυτούς, σου έρχεται ένας άλλος, ένας τρίτος, ένας δέταρτος. Σε σχέση τώρα, όχι με την ανάγνωση των τίτλων, αλλά με την διαδοχή των ιδίσεων και το ρόλο του παρουσιαστή σε σχέση με τα άλλα μέρη του Δελτίου, αυτά τα τρία πράγματα κάνει ο παρουσιαστής, είναι γνωστό αυτό. Διαβάζει τα όν, ή τα εκφωνεί, ή τα ζωντανεύει. Το δεύτερο είναι ότι εισάγει πολύ συχνά στην ενότητα των αθλητικών ιδίσεων και επίσης συχνά στο Δελτίο καιρό, που είναι το τελευταίο μέρος κάθε διάφορου Δελτίου. Εδώ τώρα έχω κάποια παραδείγματα τα οποία θα τα συζητήσουμε, όχι τα συγκεκριμένα, θα τα συζητήσουμε με αφομή την αφήγηση και το ίδιο αφήγηση και στο άλλο μάθημα, όπου έχουμε σε ένα παράδειγμα από την ΕΕΤΙΔΙΟ, την τότε δηλαδή ΒΕΤΡΟ ΚΑΝΑΛΗ ΤΗΣ ΚΑΤΗΚΕΙΣ ΤΗΝΑΡΟΣ ΤΟΝΤΑ ΤΡΙΑ, έχουμε ένα παράδειγμα μιας αφηγηματικής ίδησης, η οποία είναι πληροφοριακή στα όρια της, θα έλεγε κανείς. Δηλαδή δίνει στην αρχή την πύκνωση και στη συνέχεια ένα είδος λύδι, δηλαδή και στη συνέχεια αυτά τα στοιχεία, τα οποία δικαιολογούν ή αν θέλετε αφηγηματοποιούν ένα συμβάν, που είναι η αιτία και λίγο παρακάτω οι πρωταγωνιστές και στο τέλος οι περιπτώσεις ή η κατάληξη αυτής της τραμετικής ιστορίας πρώτη για ένα φωνικό κάπου στη θύμα. Η διαφορά από την ιδιωτική, εδώ έχουμε ένα παράδειγμα του Star, που είναι το τρίτο ιδιωτικό κανάλι που εμφανέστηκε, το τρίτο άμφιμανγκ, 1894, τώρα εδώ είναι του 1999 η ύληση. Αν κανείς συγκρίνει την προηγούμενη με αυτή, θα δείτε, και τάχου μακάρι με μπλε, την επιμονή στη χρήση κλησέ εκφράσεων, δραματικών εκφράσεων, παράδειγμα άγριο μακελειό, ρίχνει φως, το ιδιωτικό πάθος όπλησε το χέρι του, έδωσε τέλος τη ζωή του, δίνει μάγη αρκάτευση στη ζωή, ολευθερία σχέση κλπ. Ένα δηλαδή γλωσσάρι επαναλαμβανό, αλλά και ταυτόχρονα φορμουλαϊκό και χαρακτηριστικό αυτού του είδους γραφείς, της lifestyle μουσιογραφίας. Κάτι αντίστοιχο είναι και αυτή η ύδηση, από το ίδιο κανάλι μιας άλλης χρονιάς, μια απόπειρα μιας κακής μάνας, να δηλητηριάζει τα παιδιά, δηλαδή είναι και τα θέματα αλλά και η πραγμάτευση των θεμάτων έτσι πολύ χαρακτηριστική. Τώρα, οι αθλητικές ειδήσεις, που είναι ένα ωραίο θέμα και για εργασία, αν κάποιος κάποια ενδιαφέρεται, πιστέψτε με, είναι μια ιδιαίτερη ενότητα μέσω του ΔΕΤΙ, όπως ξέρετε, έχει ως μία χαρακτηριστικά. Εδώ δεν συμμετέχει ο παρουσιαστής ιδιαίτερα, αν και στα κανάλια τα ιδιωτικά, ακόμη και οι γυναίκες, που δεν τις είχαμε συνηθίσει τις παλιές εκφωνήτρες να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τα αθλητικά, εμφανίζονται σήμερα σαν να ξέρουν τι έγινε σαν αγώνα, να ξέρουν τους παίκτες. Λέω, για να είναι πιο ομαλή η μετάβαση, λέει κάτι, ότι ξέρω, έβαλε κόλλε τα δέντρα, είχε δει, ναι. Ή ξέρω, με τόσα εκατομμύρια αποκτήθηκαν τα δε παίκτες και έμουνε προσιγματικά συνήθως. Αλλά να μπαίνει πως έτσι έχει το πράγμα. Εγώ ήθελα να πω όμως και το άλλο, ότι επειδή η Αθλητική Δημοσιογραφία είναι ένα πολύ ξεκοριστό και ενδιαφέρον κομμάτι, εδώ θα λέγαμε φιλοξενείται με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Δεν είναι όπως είναι να ρεπορτάζει μια εφημερίδα αθλητική. Εδώ είναι η κυριότερη φάση με τους αγώνα. Δηλαδή, ότι έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον να το δει κανείς ως σκηνή. Σκηνή του γκόλι, σκηνή του βέαλτι, σκηνή μιας αποβολής σαν τους παίκτες, ενός σκληρού μαγκαρίσματος κλπ. Επομένως, έχει μια ιδιαιτερότητα το αθλητικό ρεπορτάζ, αλλά επειδή δεν αφορά του παρουσιαστή, δεν επιμένω περισσότερο εδώ. Έχω κάποια παραδείγματα. Το τελευταίο καιρό, το αναφέρω για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι έχει απασχολήσει πάρα πολύ τους αρευνητές. Ο δεύτερος είναι ότι ενώ δεν είναι δημοσιογραφία, εις δεν είναι, το τελευταίο καιρό υποτίθηκε πραγματικά την Εθνική Μετρονομική Περισσή. Ή τουλάχιστον το έφτιαχνε, στην περίπτωση της εθνικής δηλώσης. Έγινε μια πολύ μεγάλη αλλαγή που την έδειξε η έρευνα, όπου το τελευταίο καιρό πέρασε στα χέρια δημοσιογράφων, να τους πει κανείς, συντακτών, να τους πει κανείς, που το συνέδεσαν με την καθημερινότητα του τηλεοπτικού κοινού, με τα ταξίδια, με τις αλλαγές του καιρού, και του έδωσαν ένα χαρακτήρα και σκηνοθετικά, και ως εκφορά και ως λόγο που ταιριάζει η ελικομένη παράδοση στα μέτρα της νέου τηλεόρασης. Και είναι ένα κομμάτι που έχει, νομίζω, υψηλή τηλεθέαση του Δελτιού Κυρού. Ναι ή όχι. Δηλαδή, λίγο πολύ όλοι βλέπουμε τι καιρό θα κάνει αύριο ή τι καιρό θα κάνει το Σαββατοκύριακο, ενώ πιστεύω ότι πανέντερο πόλεμο δεν έγινε τόσο πολύ για το τι καιρό θα κάνει το Σαββατοκύριακο. Ο λόγος δεν είναι ο καιρός αυτός καθ' αυτός, είναι ότι μέσα από το Δελτιού Κυρού η τηλεόραση βρίσκει μια ευκαιρία να συνομιλήσει σε ένα πιο ικείο ύφος, συμβουλευτικό κάποιες φορές, παιγνιώντες κάποιες άλλες, με το κοινό της. Γι' αυτό και έχουμε παραδείγματα όχι σαν αυτό που είναι πολύ πολύ τυπικό, αντένα 92, η Μπαλατσινό έλεγε η Δύσης τότε, δελτιού κυρού, συγγνώμη, δελτιού 92, εγώ τη θυμάμαι, εσείς δεν τη θυμάστε, αλλά κοιτάξτε λίγο όλο το παράλληλμα, 89 και πολύ πρώι μου, και να περάσουμε τώρα στον καιρό αυτά τα λίγο από τη Νικολάβου, καιρό που ευνοεί το σπίτι και την καλή συντροφιά. Αυτό είναι αυτό να το πει μετεωρολόγος, επαγγελματίας, που στέλνει δελτίο κυρού στους αεροπόρους και στους αγρότες. Το 89, το 89, εντάξει ο αρνιακός είναι χαριτωμένος, δεν είναι ο τυπικός. Είναι λίγο δελτία της κρατικής τηλεόρασης που εκφωνούνταν από μετεωρολόγους επαγγελματικούς, και μάλιστα έγραφε μετεωρολόγος φυσικός, μετεωρολόγος μαθηματικός. Και ήταν όντως οι άνθρωποι υπάλληλοι της υπηρεσίας, πάρα πολύ σοβαροί, καθυστεί πάντα, δεν είναι ποτέ όρθι, το όρθι ήρθε αργότερα, και οι πετρούλες και λοιπά, και τα δελτία ήταν, και θα δείτε και στο βιβλίο πολλά βαρεμάτα, ήταν εντελώς πληροφοριακά, δεν είχαν τίποτε χαριτωμένο. Φαντάζεστε ότι το Δελτίο λέει ότι ο καιρός αύριο ευνοεί το σπίτι και την καλή συντροφιά. Όχι, φεύγονται σε καμία περίπτωση. Πάντως όσοι βγουν έξω με το αυτοκίνητο ας προσέξουν, πατρική συμβουλή, μη τύχω και πάθουν τίποτε, έτσι πες καμιά στάλα και πραγματική το αυτοκίνητο, αυτά ξεκινάνε από τότε. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι τα υπόλοιπα ταξίδια πληροφοριακά, ότι το Δελτίο έχει μια διπλή λειτουργία και πληροφοριακό, αλλά και, πώς να το πω, εδραίωσης της ικοιότητας, της φαντασιακής ικοιότητας με το κοινό. Ενδιαφερόμαστε για εσάς, θέλουμε να μην ταλεπωρηθείτε, θέλουμε ξέρω εγώ να μη σας βρει η μπόρα στον δρόμο και να ταλεπωρηθείτε με το αυτοκίνητο και η λύφα. Το δεύτερο μέρος, πριν κάνουμε το διάλειμμα, δεν θα σας κουράσω πολύ, έχει να κάνει με τους υπόλοιπους ρόλους, όλα αυτά που είδαμε έχουν να κάνει με τον εκφωνητή, το ρόλο του ως, δεν υπάρχει λέξη, ζωντανευτή του κειμένου, των γεδίσεων. Υπάρχουν όμως και οι υπόλοιποι, οι οποίοι είναι και αυτοί πολύ σημαντικοί. Στο σχεδιάγραμμα θυμίζω ότι ο ηθείο μου είναι αριστερά, είναι ο πιο, πώς να το πει, κανείς εξουσιαστικός ρόλος του παρουσιαστή, έχει να κάνει με την εστίαση, όπως είχαμε πει, στην αρχή, δηλαδή με την παρουσίαση της βασικής πληροφορίας και των λεπτομερίων, αλλά και με το σχολιασμό, με αυτό που ονομάζει κλίσιμο, ο χαρτ κλίστη. Όπως είπα και με τα βελάκι εκεί το έδειξε στην αρχή, οι θυνονούς είναι και απέναντι στους συνεργάτες του, που είναι πιο κάτω ιαραρχικά, αλλά και σε σχέση με τους μακρινούς, που είναι πιο ψηλά στην ιαραρχία, όπως οι ανταποκριτές, και οι συμπαρουσιαστές, αλλά και οι ισχολιαστές, οι οποίοι είναι παλιές καρβάντες. Από εδώ ας κρατήσουμε δυό λεξούλες μόνο, και μπορεί κανείς να το δει καθημερινά αυτό. Η συνομιλία για εργασίες πάνω σε αυτό, υπάρχουν και κάποιες αναλύσεις που έχουν γίνει, δηλαδή η ερωτοποκρίτηση ανάμεσα στον παρουσιαστή και στον ρεπόρτερ στο τόπο των γεγονότων. Εδώ, να το πω όπως δίπλα, μιλάμε για ζωντανό ρεπορτάζ, όχι για προκατεσκευασμένο, γιατί ο προκατεσκευασμένος ρεπορτάζ δεν χρειάζεται καν αυτού του είδους στη συνομιλία. Εκεί λοιπόν, η ερωτήση μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι ή γνήσεις ή προσχηματικές. Εσείς τι λέτε ότι είναι συνήθως γνήσεις ή προσχηματικές, δηλαδή πράγματι ο παρουσιαστής θέλει να μάθει κάτι που δεν το ξέρει και θα το πει ο ρεπορτέρ ή το ξέρει και ρωτάει για να δημιουργήσει ένα είδος διαλόγου και να έρχεται μετά η πληροφορία να καθίσει πιο φυσιολογικά και ομαλά. Μαρία τι λες? Τι κατεύθυμα σημαντικά. Πάντα? Πάντα τα ξέρεις? Περισσότερο σημαντικά. Είναι δύσκολο να πει κανείς πως σωστό. Νομίζω ότι δεν ξέρει όλες τις λογομαϊκές και δεν προλαβαίνει και να τις μάθει και όλα τα ρεπορτάζια. Ειδικά όταν κάτι είναι εν εξελίξει. Ξέρει κάποια βασικά σημεία για κάθε ρεπορτάζ και κάνει τις ερωτήσεις ώστε να… Ναι. Πάντως το προσχηματικά έχει την εξής έννοια. Όχι ότι θέλουν να πέθουν σε έντρο, όχι με αυτή την έννοια, αλλά θέλουν να ζωντανεύουν την παροχή των πληροφοριών να μην είναι ένας βουμβαρδισμός. Να μπορείς να είσαι ένα μικρόφωνο από ένα ρεπόρτερ ο οποίος από τη Βουλή ή από το Μέγαρο Μαξίμι ή από οπουδήποτε άλλο μας δίνει λεπτομέρειες για κάποια συμβάντα. Δεν μπορούμε να πω ποιο είναι ο ρεπόρτερ. Δηλαδή? Όσο έχει μια πιο εύκολη ροή ολόγουστού και να δέσει περισσότερο με το τελθείο. Ναι φυσικά. Γιατί η συνομιλία είναι η πιο πρωτοτυπική μορφή ανθρώπινης επικοινωνίας. Παρά ο μονολόγος. Οπότε σε κάθε περίπτωση μια σωστή ερώτηση θέλει και κανείς, μια σωστά με ευτική ερώτηση, τον βοηθάει να δώσω και μια κατάλληλη απάντηση λεπτομέρειου και δίποτες. Τώρα προσέξτε λίγο σε αυτή τη διαφάνεια το είδος της συνομιλίας, ανάμεσα στον παρουσιαστή και τον ρεπόρταρ, τον δημοσιογράφο, όπου οι σχέσεις μεταξύ τους δεν είναι ισότιμοι βέβαια, είναι πιο κάτω οπωσδήποτε ο ρεπόρταρ. Αυτή λοιπόν η συνομιλία δεν είναι ούτε του τύπου της συνέντευξης, δεν του παίρνει συνέντευξη, δεν είναι του τύπου της εκμυστήρευσης όπως στην περίπτωση γιατρού ασθενούς, ούτε στην περίπτωση του δάσκαλου με το μαθητή. Ρωτάει ο δάσκαλος απαντάει ο μαθητής. Είναι άλλο πράγμα για να περιγράψουμε την ιδιαιτερότητα αυτής της συνομιλίας, γιατί πραγματικά είναι μια πολύ ιδιόμορφη συνομιλία. Είμαι εγώ ο παρουσιαστής, είμαι πιο ιεραρχικά από τον ρεπόρταρ, αλλά ο ρεπόρταρ ξέρει περισσότερο από εμένα. Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα αυτής της συνομιλίας. Και περιμένει ο πιο πάνω να ακούσει για λογαριασμό του κοινού, βέβαια, τις λεπτομέρειες από τον πιο κάτω ιεραρχικά. Αυτά τα τρία πράγματα του ζητάει να επιλέξει λεπτομέρειες, δεν ανάγει να πει τα πάντα, να διασταυρώσει οπωσδήποτε και να σταθμίσει, να αξιολογήσει δηλαδή τις λεπτομέρειες. Εδώ υπάρχουν δύο παραδείγματα, δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή να τα δούμε. Το ένα είναι από κρατικό κανάλι και το άλλο από ιδιωτικό. Ο λόγος που τα έχω συμπεριλαμβάνει εδώ στη διαφάνεια, και αυτά είναι το δουλειό, είναι η διαφορά άμεσα στο ρόλο που παίζει ο παρουσιαστής, στη ΜΕ και στην άλλη περίπτωση. Εδώ, στο κρατικό κανάλι, και τα έχουμε αρκάνει με κόκκινο, είναι πολύ ευγενικός, αλλά πάρα πολύ ευγενικός, δεν θέλει να του διαταράξει τη ροή των πληροφοριών, την ροή του λόγου, παρεμβάλλεται κάπου, αλλά με πάρα πολύ ευγενικό, σχεδόν, τι να πω, μη τυχών και τον στενοχωρήσει και τον ενοχλείς. Σε πλήρη θα λέγα αντίθεση με το πρώτο, το παράδειγμα αυτό, το δεύτερο το 2017, που είναι από 2008, από ειδικό κανάλι, η παρουσιάστρια, να μην πω το όνομά της, είναι, πρώτα λεγα, πάρα πολύ ηγεμονική. Υπάρχουν δύο σημεία που με το ΜΕ δύσκολα τα διακρίνει, ένα Ε υπάρχει, το έχω μαρκάρει με χρώμα, το θέμα είναι για τα σκόπια κάτι, μια πρόκληση που είχαμε δέχθει εκείνη την εποχή, χτύπησε πάλι λέει το περιοδικό, το οποίο διευθύνει πρώην υπουργός εξωτερικών τεχνοσκοπίων. Αυτό το Ε είναι η σκητάλη για να αρχίσει να λέει ο ρεπόρτερ ότι θα πεις στη συνέχεια. Αυτό τώρα σε κρατική τηλεόραση δεν θα το ακούσεις, αυτό το Ε είναι της μεγάλης άνεσης, της απόλυτης κυριαρχίας του παρουσιαστή στο προσκήνιο του λόγου και επίσης εδώ προς το τέλος δεξιά υπάρχει έναν πες μας, το οποίο πρέπει να το δείχνεις κιόλας με τι άνεση λέγεται και πες μας με παιδάκι μου, με αυτό το ενικός αριθμός που δηλώνει μια οικειότητα μυσχυρού προς τον ανίσχυρο. Θα μου πείτε, συνάδελφος είναι τι περιμένεις να πεις, πείτε μας. Δεν θα το έλεγε, αλλά περισσότερο είναι ο τρόπος που το λέει παρά η ίδια η λέξη, που δείχνει αυτήν την ισχύ που δεν δέχεται, που δεν είναι να της αμφισβητήσει κανείς στο Δελτίο. Τώρα ο συντονιστής. Εδώ δεν χρειάζεται η πολυθεωρία, τα παραδείγματα μιλάνε από μόνα τους. Έχω για κάθε υπό ρόλο χαρακτηστικές εκφράσεις, οι οποίες δείχνουν αυτό το συντονιστικό ρόλο που παίζει ανέκαθεν. Εδώ έχουμε την παλιά τηλεόραση, όπου το παλαγί σκητάλι δίδεται στο ρεπόρτες, των ανταποκριτήτων, των αποσταλμένων, εκφράσεις τέτοιου τύπου. Στις εξωτερικές μας δείσεις συνέχεια κλπ. Εδώ λίγο πιο εμπλουτισμένες περιπτώσεις, όπου στο τέλος μιας εισαγωγής, στο τέλος ενός ον, δηλαδή, έχουμε εκφράσεις όπως αυτές που βλέπετε, που είναι οι τελευταίες, ας πούμε, σε κάθε παράδειγμα. Το ρεπορτάζι είναι του ΤΑΔΕ. Ή μας τηλεφωνεί η Απεσταγμένη μας όργα ΤΡΕΜΗ. Και ακούμε πράγματα και τη φωνή της. Απεσταγμένη είχε πάει ψα ζετάκι στο πρώην δημοκρατίας εποχής εκείνης. Και ήταν απεσταγμένη, ακούγεται σαν από ραδιόφωνο, δεν την βλέπουμε βέβαια, Μάνιου 1986. Και ένα άλλο παράδειγμα απεσταγμένους στην Κύπρο. Εδώ τώρα αυτά τα παραμύθια που βλέπετε, που είναι νεότερα, 4, 4 και 6, 2004 και 2006, από ειδικά κανάλια, έχουμε κάτι αντίστοιχο αλλά ακόμη πιο πλούσιο και με ορισμένα άλλα χαρακτηριστικά. Δηλαδή εδώ αν κανείς μελετήσει τις εισαγωγές πρέπει να τα προσέξει αυτά τα στοιχεία. Είναι η περίοδος εκλογών στην Αμερική όπου, κοιτάξτε πώς είναι τις φιτάνες των παπαχελά, στο πρώτο παράδειγμα, ο οποίος ήταν απεσταγμένος στην Μάσινγκτον. Στο τέλος της πρώτης παραγράφου, το διακρίνεται πιστεύω, να συνειδευτούμε τώρα μέσω δορυφών με τον απεσταγμένο μας στην Μάσινγκτον, τον Αλέξη. Καλησπέρα από την Αθήνα, οικιότητα, είσαι ο καλύτερος στα Αμερικάνικα. Ποιος θα το λέγει αυτό τώρα σε εγγραφικό κανάλι, είσαι ο καλύτερος στα Αμερικάνικα. Αυτό πάλι δεν είναι τόσο εγγόμιο για τον Αλέξη όσο για το κανάλι, είναι ο καλύτερος ανταποκριτής στα Αμερικάνικα. Άρα είναι και η διαφορεία. Να ξεκινήσουμε λοιπόν με το να μας μεταδόσεις, έχει και κάτι ψηλοασυνταξίες, προφορικού λόγου, λίγο το χρώμα, αυτό το περίφυμο χρώμα. Να πάρουμε γεύση ή ατμόσφαιρα, ό,τι γνωστέται με τα χώρα. Ο Αντένα είναι λίγο πιο συγκρατημένος, αλλά και εκεί έχει έναν Θανάση κάπου. Ο Αθανάσιος Έλλης γίνεται Θανάσης. Πού είσαι Θανάση? Κάτι αντίστοιχο και στον Σουαλτέ πάνω στον Κώστα τον Ε, του Υφέρτου, στο Ρευθέριος Δημιουργίας, κλπ. Πρώτης προφορικότητα, στοιχεία καθημερινού έτσι απροετοίμαστοι λόγου, στο όνομα αυτής της υποτιθέμενης οικειότητας. Αυτά προς τους μακρινούς, τώρα σ' αυτούς που βρίσκονται δίπλα μέσα στο στούντιο, υπάρχουν κάποιες αντίστοιχες εκφράσεις. Εδώ, μερικά παλιά παραδείγματα. 87, 91, 91. Για να δούμε πού στάθηκε το δολάριο. Στέφανε Καληστόε, ο Στέφανης είναι ο Στέφανος Χίος εδώ, ο γνωστός, ο οποίος έλεγε αθλητικά τότε. Είχα με έκπληξη το μπάσκι για τη σημερά. Μάλλον όχι, έτσι, ρωτάει ο ΙΙ, δεν θυμάμαι, παρουσιαστής ή παρουσιάστρια. Και ο Στέφανος λέει τα υπόλοιπα. Εδώ, επίσης, έχουμε εκφράσεις, οι οποίες δίνουν, έτσι, στον σχόλιαστή πια. Έτσι, όχι στον παρουσιαστή. Χαρακτηριστικές όπως το 23. Στον κύριο Τράγκερ θα πάω για ένα πρώτο σχόλιο, το πρώτο αναγκαίο. Ή να ακούσουμε τον κύριο Κυριαδαστρόπουλο και λοιπά. Παρακάτω, μαζί μου ο πολιτικός αναλυτής Τάδε. Πάω να σου δώσω διάφορα πρωτοφανή πράγματα και λοιπά και λοιπά. Τώρα, ο σύγγραφέας, αυτό είναι ένα θέμα που, όπως είπα στην αρχή, θα μας απασχολήσει στα τρία τελευταία μαθήματα, δεν είναι ενδεύξη, δηλαδή, ως χωριστό αντικείμενο, αλλά επειδή έχουμε και αυτές τις εμβόλυμες μέσα στον τελετήριο ειδήσεων, από παράθυρα, πρέπει να συνοικολογήσουμε και αυτόν τον ρόλο, οπωσδήποτε. Από το υλικό που έχω εξετάσει είναι πολλή, είναι εκατοντάδες ελπίες, διαπίσω ότι δεν είναι πάρα πολλές οι συνενδεύξεις, οι εμβόλυμες μέσα στον τελετήριο. Περισσότερες είναι σε αυτοδύναμες εκπομπές, στην πρωινή ζώνη για σήμερα και όχι τόσο μέσα στον τελετήριο. Αυτό το παράδειγμα που έχω περιλάβει, το έχω περιλάβει για έναν ιδιαίτερο λόγο. Για το λόγο ότι η παρουσιάστρια μιλάει πιο πολύ από τον καλεσμένο. Είναι κανονικό αυτό, είναι σωστό, δημοσιογραφικά. Και μάλιστα είναι έναν αρκετά επιθετικό τρόπο, που φέρνει σε δύσκολη θέση τον καλεσμένο. Γι' αυτό και έχω απαλήξει τις απαντήσεις, για να δείτε της παρουσιάστριας στο προφίλ των ερωτήσεων και να δείτε πόσο εμένους προμελετημένους είναι ώστε να φέρουν σε δύσκολη θέση τον καλεσμένο. Αλλά αυτά θα τα συστηθήσουμε και χωριστά στο κομμάτι της συνέντευξης. Και δυο-τρία πραγματάκια μόνο, πολύ σύντομα, για τον τελευταίο ρόλο, που είναι ο ρόλος του συνομιλητή του παρουσιαστή. Αυτή είναι, όπως είπαμε, η εξωτερική ρόλη, δηλαδή η ρόλη που υποδέεται ο παρουσιαστής απέναντι στο τηλεοτρικό κοινό, όχι στη σχέση με τους συνεργάτες του ή τους καλεσμένους πρόσωπα ησυχίως. Και εδώ τα παραδείγματα νομίζω ότι αρκούν. Είναι βέβαιος το καλησπέρισμα και το καληνύχτισμα, κλασικά. Εδώ να τονίσω πάλι τη διαφορά που βλέπουμε νωρίς-νορίς στο καληνύχτισμα προς όφελος αυτής της αίσθησης της ψεπτογραφιότητας. Υπάρχουν πάρα πολλά παραδείγματα. Έχω επιλέξει μερικά μόνο. Βλέπετε, από νωρίς-νορίς, 1992-1991 κλπ. Έχουμε διάφορα χαριτωμένα κλεισίματα, τα οποία και γεφυρώνουν με το υπόλοιπο πρόγραμμα, αλλά κάνουν αστιάκια. Προβάλλουν το κανάλι και τις ικανότητες του καναλιού. Δέστε, ας πούμε, το τρίτο παράδειγμα. Εδώ ολοκληρώθηκαν οι ταινιές μας ειδήσεις. Και ευχαριστούμε που και απόψε μείνατε κοντά μας, για να μας παρακολουθήσετε ιδιαίτερα εσάς, που οδηγήσατε πολύ προσεκτικά στην επιστροφή. Αυτό τώρα δεν ανήκει οργανικά στην ισογραφιά. Υπάρχει μόνο και μόνο για να δείξουμε ότι μας ενδιαφέρει, να μας προσεύχουν, να αγαπάμε τον κοινό μας και λοιπά. Ή και παρακάτω, η καινούργια εβδομάδα βρίσκεται στο ξεκινήμα, τις ημήνιδες που πέραν τέλος. Από σήμερα μας περιμένει όλους πολύ δουλειά. Γεια σας. Θα ρωτήσω αυτό το σημείο. Το ΣΤΑ είχε κάνει σχόλοι, κατά κάποιο τρόπο, με αστιάκια. Μάλιστα, άλλασαν και οι συμπαρουσιαστές μεταξύ τους, προσωπικά σχόλια, ειδικά μπροστά από Σαββατοκύριακο ή μετά από Σαββατοκύριακο, πολύ χαρακτηριστικά. Ή επίσης ένα καλλινύχτισμα πολύ υπερβολικό και πολύ ψεύτικο. Παλιά λέγανε καλλινύχτος, τίποτα άλλο. Οι κυρίες και οι κύριοι καλλινύχτον. Έτσι, έτσι δεν λέμε. Εδώ γίνεται τώρα από εμάς, όχι από μας μάλιστα, καλό σας βράδυ, καλό ξημέρο. Ή παρακάτω, καλή σας νύχτα, καλό ξημέρο. Ή στο τελευταίο παράδειγμα, κυρίες και κύριοι, από την Νίνα Ταράντου και τον φοβερή Δραγκάκη, αυτά τα λένε αντίθετα, ο ένας λέει το όνομα του άλλου, ή στο επανειβήν, καλό βράδυ. Αυτό το πράγμα γίνεται κατά κόρο και στα όλια της υπερβολής. Και τελειώνουμε με τον ρόλο του ποδηγέτη, που είναι δύο πράγματα, το είπα και στην αρχή, είναι ως μέση εκφράσεις, οι οποίες είναι φατικές ουσιαστικά, σε πέρα από το χεράκι, δες το παρακάτω, σημαντικό το παρακάτω, μη φύγετε από μας, παρακολουθήστε κλπ. Μια σημαντική είδηση, ένα σημαντικό ρεπορτάζ. Και η συμβουλή, που δεν είναι ίσως πολύ συνηθισμένη, αλλά είναι και αυτό ένα πικρό κομματάκι του προφίλ του παρουσιαστή. Μια σύνοξη όλων αυτών, απαραίτητη, γιατί είναι αρκετά έτσι τα κομμάτια του πάζλου. Ξαναλέω και ανάμεσα σε αυτές τις δυο ομορφές, που τις έχω περιγράψει και άλλη φορά, τις τηλεόρασεις, πολύ σημαντικές και καθοριστικές, η αλλαγή είναι ανάμεσα, η μεταβολή είναι ανάμεσα, ο μετασηματισμός είναι ανάμεσα σε έναν παρουσιαστή εκφωνητή, προς έναν παρουσιαστή στα αρ, ο οποίος μάλιστα θα έλεγα ότι την τελευταία δεκαετία, δηλαδή 2012, εκτινάσσεται σε μεγαλύτερα ύψη και δημοφιλίας, αλλά και ισχύως δημοσιογραφικής. Εδώ έχω αυτή τη διάκριση που είχα πει και στην αρχή, ότι είναι σε δημοσιογραφία γραφείου και πεδίου. Αυτό, προσέξτε το λιγάκι, παρατήρησε ενός επίσης σημαντικού γκάνου μελετητή, για ειδικός του λόγου, ειπώντος δημοσιογραφικού του Μενγιανού, ο οποίος λέει ότι αυτό που χαρακτηρίζει το σημερινό παρουσιαστή είναι ένα νέο, ένα καινούργιο κοινωνιακό ήχθος ή ύφος, αν θέλετε, που στηρίζεται σε δύο στοιχεία. Για μένα είναι οι ερωτήσεις που δικαιούται να κάνει, του δίνει το δικαίωμα το κανάλι να κάνει και είναι έως και ανακριτικού τύπου, είναι δηλαδή ερωτήσεις σκληρές, τους επέντρουν σε δύσκολη θέση και λοιπά. Και το δεύτερο είναι η νοοτροπία που έχει διαμορφωθεί του να θέλουν να χειραγωγούν, να διαμορφώνουν, να υποβάλουν συνεσθήματα, ορισμένα συνεσθήματα συγκεκριμένα στους κοιλευταίες. Κάτι που η παλιά τελεόραση δεν το απέφερε συστηματικά. Αυτά τα δύο λοιπόν στοιχεία, που είναι στοιχεία ισχύως, που είναι ευαλία ισχύως, άσχησης εξουσίας τα λέγε κανείς, διαμορφώνουν αυτόν τον νέο κοινωνιακό ήχθος. Τώρα αυτό που αποτυπώνεται, πώς φαίνεται, φαίνεται σε τρία επίπεδα. Στην εκφορά του λόγου, πιο γρήγορη, πιο αποφασιστική, πιο ηγεμονική, πιο συνομιλιακή καθημερινή, φαίνεται στον πόλιασμα του γραφού λογουμεστικού εγκοφορικότητας, για να δίνεται η αίσθηση ότι ο παλουσιαστής είναι ο δικός μας άνθρωπος. Και στην προσωβία, για την οποία έχουμε μιλήσει αρκετά, που δεν περιλαμβάνει μόνο τη φωνή, αλλά περιλαμβάνει και το πρόσωπο και τα χέρια, δηλαδή όλα τα εκφραστικά στοιχεία εργαλεία της επιφοράς του λόγου. Μια κριτική που έχει ασκηθεί, όχι αδικολόγητα κατά του λόγου, είναι ότι αυτός ο ρόλος, άγνωστος μέχρι πρότινος, έβαλε σε δοκιμασία, υπολογημένα, τη σεμνότητα, την ηθική, την προσφύλωση στην πληροφορία, ας το πούμε έτσι, της παλιάς δημοσιογραφίας και γι' αυτό οι επικρίσεις αφορούν αυτά τα τρία ζητήματα που βλέπετε, δηλαδή, πώς να το πω το πρώτο, μια προστιθέμενη αξία που του δίνει το μέσο, το ίδιο, η εικόνα που βλέπουμε καθημερινά του παρουσιαστή, του παρουσιαστή αστεριού, δηλαδή, η ισχύ που έχουνε πάρα πολλές φορές, και αυτό θα το δείτε ιδιαίτερα σε ένα παράδειγμα που έχω, όπου ο καλεσμένος έφυγε κακήν κακώς από το στούντιο, σχεδόν εκβιώκεται από τον παρουσιαστή. Δηλαδή, δεν το επιτρέπει να απαντήσει όπως θέλει, είναι ιδιαίτερα επικριτικός, θυμώνει ο άλλος, είναι μια λογομαχή και θέλει από το στούντιο να πάει στο καλό του λέει και δεν σε χρειαζόμαστε και να μην ξανάρχιζε, δεν έχουν κανένα πρόβλημα, δηλαδή είναι αγενέστατος και ο μεν και ο δε. Οπότε, το ερώτημα τέταρτη εξουσία η μουσιογραφία, μα πρώτη εξουσία καταλήγει να είναι μερικές φορές από αυτή την έννοια. Και ένα άλλο επίσης παραβολικό θα το έλεγα, τα πολλά λεφτά που λέγεται ότι παίρνουν και μπορεί να είναι όνειρα μες στη θέση. Πεκογολικά πολλά. Μην την ανοίξουμε αυτήν τη ζήτηση γιατί φεύγουμε από τα ωραία δημοσιογραφίες. Κάτι τελευταίο, ποιο είναι το μέλλον αυτονών θα εξακολουθήσουν να είναι έτσι. Οι αναλυτές λένε ότι υπάρχουν δύο ανταγωνιστές των παρουσιαστών, των παρουσιαστών celebrity. Το ένα είναι το πρωινό μαγαζίνο. Δηλαδή η γοητεία του Δελτίου έχει μειωθεί από το γεγονός ότι του έχει κλέψει ύλη και του έχει κλέψει και χρόνο και ρόλους το πρωινό μαγαζίνο. Ναι ή όχι. Νομίζω ότι πολλούς αντικατέστησε το δημοσιογραφείο με το πρωινό μαγαζίνο ή βλέπει και τα δύο, οπότε και έτσι να είναι πάλι έρχεται σε ίση μοίρα με μια άλλη κομπιένω, παλιά ήταν κυρία από το δημοσιογραφείο. Και το δεύτερο είναι το διαδίκτυο. Το διαδίκτυο ούτως ή άλλως έχει αλλάξει τη μορφή, προς το παρόν τουλάχιστον, της δημοσιογραφίας, έχει μετασχηματίσει την παραδοσιακή δημοσιογραφία σε μια δημοσιογραφία δεδομένων, όπως λέγεται, και αυτό το πράγμα είναι φυσικά ανταγωνιστικό, να μην πω ότι γκρεμίζει την εικόνα του παρουσιαστικού, αλλά πάντως είναι ανταγωνιστικό και του δημοσιογραφικού δελτιού. Αυτά λοιπόν, τα οποία θα τα δείτε με την άνεση σας και σε ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο δουλείο, είναι ο καμβάς που εξηγεί γιατί τον Δελτίο εκτιλήσετε έτσι όπως εκτίλεστε και γιατί άλλαξε, βέβαια, και μέσα στην διαδρομή αυτών των 30 ετών. Θα κάνουμε τώρα διαλυματάκι και συνέχεια θα δούμε τα οργαντικά πρότυπα και κυρίως ένα, το οποίο, νομίζω, έχει κληθεί για τις περισσότερες ύλησεις και τα ρεπορτάζει. Η ιδέα ποια είναι ότι υπάρχουν τρία μοντέλα, έτσι τα ονομάζει, οργάνωσης των τηλεοπιστών. Θέλω να υπογραμμίσω κάτι, το προσέξτε, ότι αυτά που θα πούμε έτσι περικτικά σήμερα αφορούν και το, προσέξτε το αυτό, και το ρεπορτάζι. Σε διαφορετική κλίμακα, γιατί το MEN ON είναι μια παράγραφος ουσιαστικά, μια πίκνοση της ίδησης, το ρεπορτάζι είναι η ανάπτυξή της με την βοήθη αμαρτυριών, αυτοψίας, αυτοκορίας, κλπ. Και είναι οπτικό υλικόμεγα. Επομένως αυτό θα το δείτε και ως προετοιμασία για το επόμενο μάθημα, όπου επίσης θα αναφερθούμε σε στοιχεία που περιγράφονται κυρίως στο δεύτερο και στο τρίτο μοντέλο. Στο πρώτο, στο οποίο δεν θα επιμείνω ιδιαίτερα, είναι το πιο παραδοσιακό, το πιο γνωστό, το πιο απλό, μια ίδηση, η οποία κυκλοφορεί από κανάλι σε κανάλι. Ξεκινάει από ένα πρακτοριοειδήσεων, φτάνει σε μια εφημερίδα, ή σε ένα χειλιοπτικό σταθμό και στη συνέχεια υφίσταται μια ορισμένη επεξεργασία περί μια μορφή, περί μια θέση μέσα στο δελτίο, μπορεί και να εγκλουτίζεται από άλλες ανταποκρίσεις ή άλλα βίντεο ή οτιδήποτε άλλο και παίρνει τη μοφή μιας παραδοσιακής ίδησης και πολλές φορές χωρίς καθόλου ρεπορτάζ. Επομένως, όταν λέμε διαμισκά μεγάλο οργάνωσης, στο μυαλό σας να έχετε την ίδηση της παλαιάς τηλεόρασης ή ακόμη και σήμερα την περίπτωση μιας ίδησης, η οποία δεν υποστηρίζεται από ρεπορτάζ, είναι μόνο το ψαχνό, ας πούμε μιας ενδιαφέροσας ίδησης επιχειρότης και τίποτε περισσότερο. Δεν θα ήθελα να εκμείνω περισσότερο εδώ για να μείνει χρόνος για το δεύτερο μοντέλο, το οποίο είναι η βάση όλων των εβδύσεων. Πρώτη παρατήρηση. Τα λεγόμενα σενάρια δεν αφορούν μόνο την διδιόραση, αφορούν, φυσικά, και τον δύοχο, αλλά και τον τύπο. Επομένως, αυτά που θα δείτε εδώ στο δύο δεν είναι η εικόνα μιας ίδησης ενός ρεπορτάζου, που δεν την βλέπουμε καθόλου στις εφημερίδες. Την βλέπουμε και στις εφημερίδες. Λοιπόν, στο τέλος, τι επιπλέον υπάρχει στη τηλεόραση. Αυτό που κάνω εδώ και θα δείξω, δηλαδή η ίδηση ενός σεισμού, πώς παρουσιάζεται στη τηλεόραση, πρέπει να γίνει για όλες τις κατηγορίες των εβδύσεων ή δυνατόντων. Στο βιβλίο έχω τρία παραδείγματα. Το ένα είναι το τροχαίο. Το τροχαίο στην τηλεόραση εννοώ, έτσι. Γιατί είναι άλλο το τροχαίο στην τηλεόραση, άλλο το τροχαίο στην εφημερίδα. Ο σεισμός και το ερωτικό έγκλημα, θυμάμαι καλά, που είχαμε δει την προηγούμενη φορά στα βίντεο δραστητικά. Και επίσης, αν δεν κάνω λάθος, σας είχα στείλει και ένα άρθρο μου, όπου αναφέρομαι και στη δρασκή Πυρκαγιά Ποιος. Έχετε δει τέσσερα πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα από περιπτώσεις αστυνομικού δεκτύου της χωροταστοχών. Το ίδιο μπορεί να γίνει για όλες τις κατηγορίες των εβδύσεων. Αυτό σημαίνει λεξενάριο. Γιατί σενάριο? Διότι με το πέρασμα των χρόνων, με την παράδοση που δημιουργήθηκε, μάλλον, στη νησιογραφία, έχουν πάρει μια πολύ στιγμένη οργανωτική δομή, μορφή είδησης. Ειδικά σε αυτές τις δύο μεγάλες κατηγορίες, φυσικές καταστροφές και αστυνομικό δεδείο, γιατί είναι έντονα αφηγηματικές, θα μπορούσε να πει κανείς. Θα το δείτε στο σχέδιο που ακολουθεί, νομίζω, στην άλλη διαφάνεια. Εδώ, ουσιαστικά, αυτά που είπα εξηγώ. Εδώ. Αυτή η γαλίδα της Κυρέλης έχει μελετήσει ειδήσεις σεισμών, σε αγγλίου της, και κατέληξε σε αυτή τη δομή που βλέπετε. Υπάρχει ένα συμβάν πυρήνας, που είναι ο σεισμός, και μετά πάμε στις συνέπειες. Περίεργο? Όχι. Γιατί, προσέξτε λίγο, ο σεισμός δεν είναι ένα γεγονός το οποίο ξεκινάει από την κοινωνία, ξεκινάει από τη φύση. Ναι. Ενώ το τροχαίο έχει μέσα τον ανθρώπινο παράγγελμα, τον απρόσωπτο οδηγό, τον μεθυσμένο οδηγό κλπ, το ερωτικό αγγλίμα έχει τον δράστη, τον θύμα κλπ. Ο σεισμός είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Όπως, βέβαια, και η πλημμύρα, η κακοκαιρία. Δηλαδή, αυτή η κατηγορία των ιδέσεων, και σκεφτείτε το αυτό, που το έναυσμα τους είναι κάτι που σημαίνει στη φύση όχι στην κοινωνία, αυτό το πράγμα πρέπει να εμπλέξει τον άνθρωπο. Δηλαδή, αν γίνει κάποιο σεισμός και δεν κρεμιστεί κανένα σπίτι, δεν σκοτωθεί κανένας, θα γίνει η ιδέση. Τι λέτε εγώ. Θα γίνει, αλλά δεν θα πάρει μεγάλη έκταση, ούτε θα την λένε για πολλές μέρες. Ένας να σκοτωθεί, ή πολύ περισσότερο, ή αν είναι πολύ κοντά μες στο σεισμός, πρέπει τελείως άλλες διαστάσεις του πράγματος. Τι σημαίνει, αυτό σημαίνει αφυγηματοποιείται η ίδηση. Όταν γίνει κάτι το οποίο δεν ενδίπτει στην προσοχή του ανθρώπου, ή δεν ενδιαφέρει τον άνθρωπο, γιατί δεν έχει συνέπειες για τη ζωή του, δεν αφυγηματοποιείται. Και, παρέθει η ιστορία μου. Μου κάνει εντύπωση, γιατί το διάβαζε το πρωί στο λεωφορείο, ένα βιβλίο, είναι και πολύ ενδιαφέρον για εσάς να το δείτε, λέγεται Storytelling, μεταχασμένος στα ελληνικά είναι από τα γαλλικά, και λέγεται το εξής, το ξέρουμε, βέβαια, αυτό, αλλά μου κάνει εντύπωση γιατί αφορά τη διαφήμιση, όχι την ιδιωγραφία, πώς και άρχισε ακόμη και στη διαφήμιση διαφήγης πλέον. Και σήμερα εγκαταλέψαμε το μπραντίν, δηλαδή, κοκακόλα ή φόρντι, έχουν πάψει και αναποντάγουν τόσο στο να πουλήσουν κάτι προβάλλοντας το σήμα, τη μάρκα, την ταυτότητα, όσο το να αφυγηθούν για την εταιρεία, για το προϊόν, για την υπηρεσία και το κατ' εξής. Γιατί το λέω αυτό, γιατί υπάρχει μια παντοκρατογραφερία της αφήγησης σήμερα, που είναι το νουσίωμα του νουσίου. Το έχουμε δει αυτό, δεν είναι κάτι πρωτότυπο, αλλά πρέπει να το συνειδητοποιήσετε καλά, γιατί υπάρχουν και πολλές μορφές αφήγησης. Λοιπόν, στην περίπτωση του σεισμού που θα δείξουμε τώρα παραπήματα, έχουμε αυτή την κατηγορία συμβάντων που ενώ ξεκινάνε απ' τη φύση, εμπλέκουν τον ανθρώπινο παράδειγμα στην πορεία. Για αυτό το επόμενο βήμα είναι να δείξεις τις συνέπειες, να δείξεις τι πάθαν άνθρωποι απ' αυτό το πράγμα. Αυτή παρατήρησε ότι στο ηλικότριος μετά γίνεται αναφορά σε προηγούμενα συμβάντα, δηλαδή σε προηγούμενους σεισμούς, οι οποίοι μπορεί να είχαν καρτεί καταστροφικά βοηλεσμάτα. Δίνεται ένα πλαίσιο, γενικότερο, που μπορεί να φορά, ξέρω εγώ, τον αντισυσμικό σχεδιασμό, τι ενέργειες έκανε την υπέρδυση, οτιδήποτε. Γίνονται αναφορές στο πόσο συχνά, αν είναι μια περιοχή σεισμογενής, μια Ιαπωνία, δεν κάνετε τόσο μεγάλη εντύπωση. Αν είναι η πρώτη φορά ένας σεισμός κάπου, όσο έγινε εδώ το 1998, όταν ήμουν αγωιστικοί σε ηλικία και δεν θα θέλω να το ξαναζήσω, πάντα αυτά τα τζάμια χτυπάνε δαιμονισμένα, είναι αφορό πράγμα. Και δεν θυμάμαι παλιότερα να έχει γίνει τόσο μεγάλη σεισμό, ήταν ένα άλλο πρόβλημα, το 1994. Τότε ήταν που έπεσε η κολυκατικέ, άνοιχτα, ακούστα, στο υποδρόμιο, το κέντρο ιστορίας της αυρυνήτης, το κτήριο Πίλ, εκεί ήταν μια κολυκατικέ, και σκοτώθηκαν και καμπόσιο. Εκείνη τη νύχτα το περάσαμε, κοιτώντας πώς γρυμπίστηκε μια κολυκατικέ. Βέβαια έπεσε, επειδή ήταν κακή η κατασκευή της, γιατί δεν μπέσανε άλλες κολυκατικέ. Αλλοσοσμός θα πάγουν. Η περιοδικότητα εκομμένως, ένα ορισμένο υπόβαθρο, όπως ο Ιάννης, οι αντιδράσεις διαφόρων, οι οποίοι μπορεί να είναι αυτοκριτές μάρτυλες, να είναι σεισμολόγοι, να είναι υπουργοί της κυβέρνησης, και είναι το πιο πλούσιο οργανωτικό πρότυπο, το οποίο έχει τα πάντα, ό,τι μπορεί να δει κανείς μέσα σε σχετικές ειδήσεις. Το υλικό της είναι αποσυσμούς άνθρωπων καλά στην Καλυφόρνια. Τώρα, αυτό το είπα, οπότε πάω κατευθείαν στην πραγμάτωση. Είδα λοιπόν όλες τις ειδήσεις που είχα στο υλικό μου, αποσυσμούς, και κατέληξα σε κάποιες διαπιστώσεις. Εδώ θα δείτε και τα στάδια, όπως παρουσιάζονται σε τηλεοτρικές ειδήσεις, αλλά και τι περιλαμβάνει το κάθε στάδιο. Αυτό είναι το πιο κρίσιμο στην περίπτωση αυτή. Το πρώτο, λοιπόν, όπως είδαμε, είναι ο πυρήνος του συμβάτους και ο χαρακτηρισμός του σεισμού, δηλαδή αν είναι της θάλασσας, αν είναι τεπτονικός, αν είναι οτιδήποτε, δεν είμαι κληρικός σε αυτό. Η χρησιμότητα που να μελετήσει κανείς από αρχαιακό υλικό είναι ότι πιάνεις όλη την κάμα των εκφράσεων. Βλέπεις μέσα, δυνατό σεισμός, μεγάλο σεισμός, τα βλέπετε στη δεύτερη παράγραφη, ισχυρός, φοβερός, φοδρός, καταστροφικός και λοιπά. Δεν έχεις και άπειρες δυνατότητες, κάτι από αυτά θα πεις, έτσι δεν είναι, τι άλλο να πεις. Επίσης, στη δεύτερη βούλα, υπάρχει, στην περίπτωση του σεισμού, γι' αυτό και κάθε είδηση, κάθε κατηγορία, δηλαδή, είδησεων, έχει τις ιδιαιτερότητές της. Έχει, ας πούμε, εδώ, μια μυθολογία γύρω από αυτό που λέμε εγγέλαδος. Πάρα πολλές αναφορές σ' αυτόν τον αρχαίο κακό θεό, ο οποίος αναταράσει τα σπλάκνα της γης και εμείς ποφέρουμε αυτό το πράγμα. Έτσι, λοιπόν, έχουμε πολύ συχνά νέο φοβερό χτύπημα επίσκεψη. Πίσκεψη του εγγέλαδου. Τακ-τάκ, το χέρι του πόντου, πίσκεψη. Ή του φωνικού εγγέλαδου, που είναι κλεονασμός, εγγέλαδος εκεί θα είναι, φωνικός θα. Ή πληγές από τον εγγέλαδο. Αυτήν την επικοιλία βρήκα, που από πίσω κρύβει μια μεταφόρα, έτσι, ότι ο σεισμός είναι ένας θεός δολοφόνος, ένας θεός καταστροφέας. Επίσης, υπάρχουν και εκφράσεις με τονυμικές. Εκφράσεις σαν τα ρίχτερ, έτσι όχι ο σεισμός, αλλά κάτι που δείχνει το σεισμό, η μέτρηση. Τα φωνικά ρίχτερ, τα ρίχτερ που σκόπισαν τρόμο. Ο χορός των ρίχτερ, ο σχορέβητης. Εκφράσεις, οι οποίες αρχίζουν να γίνονται άσχοποι, λίγο ποιητικές. Αυτά γίνουν χαρακτηρισμό του συμβάντου. Επίσης, υπάρχουν περισσότερο στην παλιά, εδώ βλέπετε δύο παραδείγματα, λιγότερο στην καινούργια τηλεόραση, πάρα πολλά περιγραφικά, πληροφοριακά, πλησμικά στοιχεία για το μέγεθος της σεισμού, το αισιακό βάθος της συνταταρμένης. Αυτά λέγονται, έτσι, τι λέγονται. Μόνο που καθώς περνάει ο χρόνος, μπολιάζονται αυτά με κάποιες εκφράσεις που δεν είναι καθαρά επιστημονικές, που είναι αξιολογήσεις, είναι σχόλια κλπ. Το δεύτερο στοιχείο, όπως είδαμε, είναι οι συνέπειες. Οι συνέπειες είναι, όπως βλέπετε, τριών επιπέδων. Αντιδράσεις των ανθρώπων, σχολογικές, οι απώλειες σε ζωές ανθρώπινες ή καταστροφές σπιτιών, δρόμων κλπ. Οι σχολογικές αντιδράσεις είναι κυρίως δύο, δηλαδή μία. Ο φόβος που τρώει, διάβολος. Εδώ τώρα υπάρχουν, όπως βλέπετε, σε αυτή τη διαφάνεια, πάρα πολλές εκφράσεις οι οποίες είναι γνωστές, υπομένες, δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτές, αλλά με χρώμα που εσείς δύσκολα μπορείτε να διακρίνετε, έχουμε τα συναισθήματα στα οποία κοντάει η ύληση. Ανησυχία, αναστάτωση, αγωνία, φόβος, τρόμος, πανικός, κλπ. Επομένως υπάρχει ένα ρεπερτόριο καταγραφής συναισθημάτων ή αν θέλετε προβολής συναισθημάτων, γιατί ο δημοσιογράφος δεν είναι εκεί, επίσης υπάρχουν κάποιες μεταφορές που χρησιμοποιούνται για να δείξουν τις συνέπειες, όπως είναι μια εντός εισαγωγικών θεατρική μεταφορά, εκτιλήκτηκαν σκηνές πανικού, όπως είναι οι θεατρικές σκηνές, ή ο σεισμός σκόρπισε τον τρόμο, που είναι μια εντός εισαγωγικών θεολογική μεταφορά από την εικόνα του Σπορέα, και αυτά για να αποδώσουν τις τραγικές και τις εκτεταμένες συνέπειες. Επίσης έχουμε και άλλες μεταφορές, άλλου ειδούς, άρα μαζί με τις προηγούμενες. Έχουμε στα χέρια μας δύο πολύ καλά εργαλεία, έχουμε το λεξιλόγιο των συναισθημάτων και ένα ρεπερτόριο με μεταφορές. Θα έχουμε όλα για να περιγραφούν τις συνέπειες ύστερα από αυτά. Τις είναι αυτές οι επιπλέον μεταφορές? Είναι μια μεταφορά από κόρο των τυχερών παιχνιδιών, τόσοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, χάνουν και λύζουν. Και επίσης πάτουν και μεταφορές από τη σέληδα της Γραφειοκλατίας, από την καταγραφή νεκρών ή θυμάτων, όπως από λογισμός, μυρέως, τραγικός απολογισμός, κατάλογος. Αυτές είναι οι λέξεις που προέρχονται από το λεξιλόγιο της Γραφειοκλατίας. Αυτές είναι οι συνειθέστερες μεταφορές που χρησιμοποιούνται για την καταγραφή των συναιπιών. Αλλά υπάρχουν και γεγονωτικές αναφορές, όχι μεταφορές, δηλαδή πληροφορίες για το πώς σκοτώθηκαν, πώς τραυματίστηκαν, ή μην ανάσαλή, ή οτιδήποτε άλλο, ή μετακινήθηκαν σε άλλα σημεία. Τώρα, για τις ηλικές ζημιές, επίσης υπάρχουν αντίστοιχες μεταφορές. Εγώ βρήκα αρκετές, ας τις πω πάλι θεολογικές ή πολεμικές, εικόνες Αποκάλυψης, οι εικόνες θυμίζουν βιβλική καταστροφή, γομβαδισμένο τοπίο, κλπ. Και επίσης και κάποιες μεταφορές που τις ξέρουμε και από άλλες ειδήσεις, όπως είναι οι ειδήσεις προχέων, για παράδειγμα. Και τέλος, και οι ειδήσεις ιατρικού τύπου. Ευτό μεταφορές εντός εισαγωγικών ιατρικές, όπως σε εκφράσεις κάτι και μετρούν τις πληγές τους, μια περιοχή μετράει τις πληγές της κλπ. Νομίζω ότι αυτές είναι αρκετές και πολύ βασικές πληροφορίες για άνθρωποι που θέλουν να γράψει, να ζωντανέψει μια είδη συστημό. Το τρίτο κομμάτι σε αυτό το παραγωγικό της κλπ, στο σενάριο, είναι οι ενέργειες διάσουσης, που αφορούν τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια, εσωστικά συνεργεία. Σας έχω εδώ διάφορες αντιπροσωπευτικές εκφράσεις, αν σημαντικό το χρόνο διότι τα εσωστικά συνεργεία, άνθρωποι των εσωστικών συνεργειών προσπαθούν να ανασύνουν τραυματίσεις, κλπ. Περιοδικότητα του σεισμού. Εδώ, εξαιτίας του περιχωμένου ας πούμε του σκέλους αυτό, έχουμε αναγκαστικά τεχνικό λεξιλόγιο σε εκφράσεις που βλέπετε στο κάτω μέρος διαφάνειας. Κύρια σεισμική δόνυση με τα σεισμοί, με τα σεισμικές δονήσεις, σεισμικές αποπτήτες, τα οποία τα ακούμε πλέον σε κάθε σεισμό από τους εμπειρογνώμονες. Στις λεκτικές αντιδράσεις έχουμε δηλώσεις παραγώντων της Πολιτείας, αρμόδιων αρχών, σεισμολόγων. Εκεί όπως καταλαβαίνετε το λεξιλόγιο είναι πιο επίσημο, λεξιλό, πιο ισιακό, δεν μπορείς να πει κανείς. Έχουμε συγκεντρώσει αρκετές γνωστές εκφράσεις. Εδώ επίσης τονίζω και την έντονη παρουσία της παθητικής φωνής και του ουδέτερου ύφους. Εκφράζονται φόβοι ή και ιαρχίες εκφράζουν φόβους, αναφέρθηκαν ζημιές, δεν αναφέρθηκαν ζημιές, δεν υπάρχουν αναφορές κλπ. Υπάρχουν πολλές υπερτώσεις χρήσης της παθητικής φωνής και του ουδέτερου ύφους. Εδώ, για να τελειώσω με αυτό το παράδειγμα, δηλαδή, σενάριου, νομίζω ότι στην περίπτωση είτε του Μεσημβρινού είτε του Κεντρικού Δελτίου του Βραδενού, αυτό που διαφοροποιεί την έντυπη από την τελεοπτική εκδοχή της ίδησης είναι τα στοιχεία αυτά που βλέπετε. Δηλαδή, μπορούμε να έχουμε ζωντανά ή και μακροσκοπημένα ρεπορτάζες, κάτι που δεν μπορεί να έχει η εφημερίδα. Να έχουμε, μάλιστα, σε περίπτωση μεγάλων συσμών, να έχουμε παναληπτικά ή να έχουμε και έκτακτες εβίσεις. Να έχουμε συνεδεύξεις, περισσότερες από μία, που πολλές φορές γίνεται ένα σύριαλ ολόκληρο, με αντικρουόμενες εκτιμήσεις, αν ο σεσμός είναι ο κεντρικός, είναι μετασεσμός, αν είχαμε προβλέψει, δεν τον είχαμε προβλέψει. Μάλιστα, θα έχετε σίγουρα υπόψεως τέτοιες περιτώσεις, να έχουμε μια ολόκληρη διελπιστήνδα, θα λέγα, από αντιπαρακτηθαίμενους, εμπειρογνώμενους, πάνω στο θέμα αυτό. Και επίσης, αναλύσεις που γίνονται στο στούντιο με καλεσμένους, οι οποίοι δίνουν πληροφορίες για το παραλειθόν της περιοχής, κάνουν προβλέψεις, μιλάνε για τη σάση της πολιτείας και ό,τι το κατεξείς. Όλα αυτά είναι ένα πάρα πολύ πλούσιο υλικό, που κάνει την είδηση, πάπλα, ρεπορτάζια, συσμώνα, με μία διαδικτυακή μορφή ρεπορτάζ, το οποίο έχει τη δυνατότητα με τα links να σε στείλεις πάρα πολλές πληροφορίες, οι οποίες δεν είναι ο σεισμός που έγινε, εξόχως, στην Κεφαλονιά χθες, αλλά είναι και η ιστορία της Κεφαλονιάς και των σεισμών της, είναι, εξωγώ, η ομάδα του τάδεκα φυγητή και με το πώς αντιμετώπισε και σήμερα και στο παρελθόν τον σεισμό, είναι ένα σωρό αντιπληροφορίες, οι οποίες διονγώνουν την είδηση και την κάνουν να γίνεται αυτό που ονομάσαμε μεγάλο ρεπορτάζ. Θα τελειώσουμε με τις σεναριοποιήσεις έναν όρο που τον δανειστήκα από τον Λανσκέν, όπως σας είπα ο προηγουμένος. Η λέξη σεναριοποίηση τι σημαίνει, είναι μια λέξη, η οποία παραπέμπει στο σινεμά. Σεναριοποίηση έχουμε όταν μας λείπουν λεπτομέρειες, όταν μας λείπουν πληροφορίες αφενός και κατασκευάζουμε πάνω σε δουστά πατρών, που πολλές φορές τα λείπουν κινηματογράφους στη δημοσιογραφία, όπως είναι, ας πούμε, οι ταινίες καταδίωξης για το αστυνομικό ρεπορτάζ, οι ταινίες καταστροφίες για τις ειδήσεις σεισμού και το κάτι εξής. Συμπληρώνουμε τα κενά σε ένα πάζελ και δημιουργούμε οι ειδήσεις και λέμε πράγματα ή αποδίδουμε στους πρωταγωνιστές συναισθήματα και πρωτοβουλής και λοιπά ενέργειες, που είναι δύσκολα έως αδύνατο να τις ξέραμε σαν δημοσιογράφοιες ή να είχαμε πληροφορίες γι' αυτές. Υπάρχουν δοσμένα παραδείγματα από το κεφάλαιο αυτό. Μπορείτε να βρείτε και εσείς πολλά ή να παρατηρήσετε. Εδώ σε ένα μόνο θα σταθώ για να μην κουράσω γιατί σήμερα μονολόγησα αρκετά. Είναι η περίπτωση μιας απεργίας φωτυγατήδων η οποία τελειώνει σε έναν εθνικό δρόμο. Έχει νομίζω ενδιαφέρον να το δούμε πώς γίνεται το ρεπορτάζ. Είναι λίγο παλιό και λίγο πολύ, αλλά έχει σημασία. Πώς γίνεται αυτή η σκηναριοποίηση. Ο Ζάν Μισέλλ αυτός είναι ο αρχησυνδικαλιστής των φωτυγατήδων. Ο βασικός του δαγωνιστής, δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα οδύνειο συνοδιωτικό του κλαίει. Ήδη με αυτό έχουμε το σήμα ενός feature article. Δηλαδή ενός ρεπορτάζ με κοινωνικό περιεχόμενο που όμως προσωκοποιείται και γίνεται μια ιστορία προσωκοπια. Μια ανθρώπινη ιστορία. Flashback. Πάμε πίσω δηλαδή. Αυτό ήταν το πρωτεύτερο. Διαστημονικοί διευθυντές και αρκετοί εργάτες με ιστολές άνοιγαν να πέρασαν στο τελευταίο μπλοκ της ΚΕΝ για την πόλη της Γαλλίας. Πάνω στον αυτοκίνητο δρόμο από το 2013. Ο Ζαν Μισέλ δεν έχει αποφασίες να τα παραθήσει. Που το ξέρει, τον ρώτησε, μπορεί και όχι. Αλλά πρέπει να παραμείξει γιατί πίσω του συνάδελφου κορνάνουν. Αυτό, εντάξει, ελέγχει. Λύγησαν. Ένας άνθρωπος φορτηγατζήσης βλάπτας αυτή τη λοιπόν τις ιστοριές ανακόρυσες αποδίκτη μέσα στον Γαλλοφορτηγατζήση. 9 μέρες αργών, οι τελευταίες λέξεις, οι τελευταίες απειλές που ξεφυγιάζουν. Με μια κουρασμένη κλήση του χεριού, ο Ζαν Μισέλ κλείνει την πόρτα του φορτηγατζήσης της Νταλίκας. Είναι 10.30, ξαναπαίρνει τους δρόμους, είναι η δουλειά του και τελειώνει και το ρεπορτάζει. Δεν είναι λίγο μύθο ιστορυματικό, δεν είναι λίγο θρηματογραφικό. Είναι εντάξει, έχει συγκόνες, τον βλέπεις, πιθανότατα όντως ο Ζαν Μισέλ δεν είναι κάποιος άλλος, αλλά υπάρχουν στοιχεία τα οποία μάλλον τα φαντάζεται, τα φτιάχνει μια ιστορία, τα συνδέει σε μια σειρά γεγονότων που έχουν ένα νήμα, έχουν μια λογική αρχή, έχουν ένα θέλος κλπ. Τέτοιου τύπου λοιπόν σεναριοποιήσεων είναι σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ξαναλέω, όπου λείπουν κομμάτια του παζλινιάς, κυρίως μιας αφηγηματοποιήσινης προσφερόμενης αφήγησης ήδησης. Και ένα τελευταίο κυκλείνωμα αυτό, και εδώ ένα άλλο παράδειγμα, εδώ αυτή είναι η τελευταία διαφάνεια, μπορούμε να έχουμε και συνδυασμό διαφορετικών σενάριων σε κάποιες περιπτώσεις, το πιο σημαντικό είναι αυτό που λέγεται στο τέλος, ότι δηλαδή σεναριοποιείς ή αφηγηματοποιείς με δύο πράγματα. Προσέξτε, έχω κάποια στοιχεία, έχω κάποιες πληροφορίες, αλλά αυτά εγώ πρέπει να τα κάνω αφήγηση, εγώ πρέπει να τους δώσω τη μορφή μιας ιστορίας, η οποία ξεκινάει από μια κατάσταση ισορροπίας μετά από μια κρίση, μια έξαρση της κρίσης, μια λύση της κρίσης, μια τελική έξοδο, γιατί αυτή είναι η βασική δομή μιας περιπτώσεις αφήγησης και επίσης, λέει ο Λασσιάνας στο διβλίο, το δεύτερο στοιχείο των σεναριοποιήσεων είναι η παροχή παραδειγμάτων. Ας πούμε στην περίπτωση που είδαμε προηγουμένου, ο Σοζάνης θέλει το παράδειγμα, έτσι δεν μιλάει γερικός και αορίστος για φορτιγά και συνδικάτα, μιλάει για την περίπτωση ενός ανθρώπου ο οποίος αντιπροσωπεύει, δηλαδή για έναν ήρωα, ας το πούμε έτσι, με την έννοια του δρόμπους, του agent της αφήγησης. Επομένως, τι κάνει διβουσιωγράφος, χρησιμοποιεί στα αδειλικίες που τις ξέρουμε από τη μητρογράφω, από το μυθιστόριμα, του Αριστοτέλη, θα έλεγα, κάνει από τη βιετική του, της περιπτωσιακής αφήγησης, για να ενώσει τα κομμάτια μιας ιστορίας που είναι από σκόρπια πληροφορίες, οι οποίες είναι διάσπαρτες. Έτσι, λοιπόν, τα μοντέλα, και κλείνουμε με αυτό, ξαναλέω, είναι τρία, θα συνεχίσουμε την άλλη φορά, το ένα είναι το παραδοσιακό της συγκώλησης τηλεγραφημάτων, το δεύτερο είναι αυτές οι οικογένειες συμβάντων που επαναλαμβάνονται και που έχουν πάρα πολλές ομοιότητες, σεισμό, σεισμό, σεισμό, στροχέω, τροχέω, τροχέω, με διαφορές όπου προσώπων και λοιπάλλα το καμβάζει το ίδιος και η αφήγηση σενναριοποίησης καλύτερα που είναι η πιο δημιουργική, αλλά και με ρίσκο συμπλήρωση ας πούμε των πληροφοριών, το οποίο απολύγει σε τέτοια παραδείγματα όπως είδαμε, που βάζει τα πράγματα σε μια σειρά και περίπτωση ιστορίες και αναδεικνύει κάποια πρόσωπα ως παραδείγματα. Νομίζω ότι είναι αρκετά σημαντικά. |
