| Διάλεξη 11: Υπόσχεσθαι, κύριέ μου, στους πρόσφυγες της Ολομέλειας και της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Συμφωνήσαμε, λοιπόν, το πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας. Λοιπόν, σήμερα είπαμε να δούμε αυτές τις δύο περίφημες αποφάσεις της Ολομέλειας. Όπως θα δείτε είναι η συνέχεια και η εξέλιξη αυτών των θεμάτων που είδαμε την προηγούμενη φορά. Δηλαδή, αν θυμηθείτε τα πρακτικά επεξεργασίας των προεδρικών διαταγμάτων για την έξοδο φορέων από το δημόσιο τομέα, βλέπουμε τώρα ότι είναι μια συνέχεια αυτής της νομολογίας και μάλιστα έτσι με ενδιαφέρουσα εξέλιξη και διαφορετική προσέγγιση του Συμβουλή Επικρατίας. Μάλιστα, θα έλεγα η μία η απόφαση που αφορά την ΕΕΙΔΑ και τη ΔΕΙΑΘ, αλλά τελικά δεν είναι ευδοκίνησος προς την ΔΕΙΑΘ, η έτηση Ακυρώσος. Αυτή είναι η μοναδική μνημονιακή απόφαση η οποία κρίνει αντισυνταγματική κάποια διάταξη. Έτσι, κάποια διάταξη που θεσπίστηκε ακριβώς στο πλαίσιο μνημονιακών υποχρεώσεων. Να δούμε πρώτα την αποξένωση, όπως λέμε, του ελληνικού δημοσίου από το μετοχικό κεφάλαιο της ΕΙΔΑΠ, δηλαδή της Εταιρείας Σύνδρευσης και Αποχέδρευσης Πρωτεβούσης, έτσι, ανώνυμη εταιρεία, και στη συνέχεια, πιο συνοπικά, την κατάργηση της ΕΕΙΔΑ. Διότι τα περισσότερα από τα σημαντικότερα θέματα έχει η απόφαση 1906-2014. Εμπεριλήψει, πρέπει να πούμε, ότι το Συμβούλιο Επικρατείας δέχθηκε με την απόφαση αυτή, ότι οι υπηρεσίες της ΕΙΔΑΠ, που είναι ανώνυμη εταιρεία, παρέχονται μονοπολιακά, προσέξτε το αυτό, υπογραμμίστε το, μονοπολιακά. Τι σημαίνει αυτό, ότι δεν υπάρχει στην αγορά αυτή, σύμφωνα με όσα είχαμε δει την προηγούμενη φορά, απελευθέρωση των υπηρεσιών, έτσι. Οι υπηρεσίες, λοιπόν, οι οποίες παρέχονται μονοπολιακά και συνίσταται σε τι, στην ύδρευση και στην αποχέτευση. Αυτές οι υπηρεσίες είναι αναγκαίες για την υγιεινή διαβίωση. Δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη φύση και στην ποιότητα αυτών των υπηρεσιών, έτσι, και ιδίως στην παροχή πόσυμου ύδατος που είναι αγαθό, απαραίτητο για την επιβίωση, έτσι, για την επιβίωση, όχι για την αξιοπρεπή διαβίωση, όπως είδαμε σε προηγούμενες αποφάσεις, αλλά για την επιβίωση. Ωραία, οι υπηρεσίες, λοιπόν, αυτό διασφαλίζουν, της ΕΙΔΑ. Αβεβαιότητα ως προς τη συνέχεια της παροχής προσιτών υπηρεσιών κοινής ωφέλειας με αυτό το βαθμό αναγκαιότητας, έτσι. Δηλαδή, πρόκειται εδώ για αγαθό, ύψης της ανάγκης, έτσι. Δεν συμπορείται από το άρθρο 5 του συντάγματος πάνω στο 5 του συντάγματος εδώ, ιδίως στην παράγραφο 5 που αφορά, που κατοχυρώνει το δικαίωμα στην προστασία της υγείας. Επικαλείται άλλες διατάξεις εδώ το Συμβούλ Επικρατίας, λοιπόν, καθώς και από το άρθρο 21 παράγραφο 3, που ορίζει ότι το κράτος μεριμνά για την προστασία της υγείας των πολιτών. Επικαλείται τελείως άλλες συνταγματικές διατάξεις από αυτές που έχουμε δει μέχρι τώρα στον τομέα αυτών, έτσι, στον τομέα των υπηρεσιών και νησοφέρειας. Η αποξένωση λοιπόν του ελληνικού δημοσίου, τώρα αυτό είναι η περίληψη που λέμε, έτσι θα δούμε αναλυτικά, απλώς να ξέρετε πού πήγε, ποια ήταν η προσέγγιση εδώ της Ολομέλειας. Λοιπόν, η αποξένωση λοιπόν του ελληνικού δημοσίου από την πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου της ΕΙΔΑ, η διατήρηση του οποίου είναι αναγκαία για να μην μετατραπεί η δημόσια επιχείρηση σε ιδιωτική. Προσέξτε εδώ πόσο ξεφεύγει το Συμβουλιοπικρατίας, έτσι, πόσο πιο αυστηρή είναι η στάση του να μην μετατραπεί η δημόσια επιχείρηση σε ιδιωτική. Συνιστά παράβαση η αποξένωση λοιπόν του ελληνικού δημοσίου από την πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου, παράβαση των άθρων 5 παράγραφος 5 και 21 παράγραφος 3 του συντάγματος, οπότε πρέπει να γίνει δεκτή η κρινόμενη έτηση ακύρωσης και να ακυρωθεί η απόφαση της Διηπουργικής Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων κατά το μέρος κατά το οποίο μεταβίβασε στο ΤΑΙΠΕΒ τις τελευταίες μετοχές της εταιρείας που είχε στην κυριότητά του το ελληνικό δημόσιο. Βλέπουμε δηλαδή μια πολύ αυστηρή στάση του Συμβουλίου Επικρατίας στο θέμα της ιδιωτικοποίησης της ΕΙΔΑ. Συνδέστε το αυτό με αυτό που είχαμε πει στην περίπτωση των δημοσιών συμβάσεων. Σας είχα πει ότι η νέα κοινοτική οδηγία, ενωσιακή οδηγία για τις συμβάσεις παραχώρησης εξαιρεί από το πεδίο εφαρμογής της τον τομέα της σύνδρευσης. Άρα υπάρχει μια ιδιαίτερη ευαισθησία όσον αφορά αυτές τις υπηρεσίες. Αυτό της μην ρυθμίζονται από την εν λόγω ενωσιακή οδηγία. Δεν ισχύουν λοιπόν αυτές οι διατάξεις για τις συμβάσεις παραχώρησης. Το κάθε κράτος μέλος διατηρεί αυτονομία του ως προστηρίχτηση του κεφαλαίου αυτού. Αυτή την απόφαση τη συνδέουμε με την προσέγγιση εκείνη. Από αυτήν αποραίει η ιδιαίτερη σημασία και η ευαισθησία που δείχνουν οι ένομες τάξεις για το θέμα της ίδρευσης. Για να δούμε καταρχάς ποιες ήταν οι προσβαλόμενες πράξεις. Προσβαλόμενη πράξη εδώ ήταν η πράξη της Διηπουργικής Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων και Αναδιαρφρώσων. Προσέξτε αυτή την Επιτροπή την προβλέπει ο νόμος 3049 του 2002 που ρυθμίζει τις αποκρατικοποιήσεις. Έτσι είναι μεταγενέστερος νόμος του αρχικού που είχαμε δει. Κατά το μέρος με το οποίο μεταβιβάζονται στην περίφημη ανώνυμη εταιρεία Type-Ed, δηλαδή στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου. Μη γράφετε, παιδιά μου, δεν υπάρχει λόγος να γράφετε. Αφού υπάρχει, τις έχουν αναρτήσει, θα τις βρείτε εκεί. Υπάρχει το περιοδικό, όλη η θεωρία και πράξη του διοικητικού δικαίου, που τις επαναλαμβάνει και έχουμε και ανάλυση. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να παρακολουθήσετε. Στο διάβολο θα μπορούσατε να κάνετε το μάθημα, παράδειγμα, και σε αποφάσεις, παράδειγμα, στις ιόρσες, βασικά το βιβλίο. Και το βιβλίο, ναι. Ε, αρκετά άδειο είναι αυτό. Όχι, το βιβλίο πρέπει να ανοιχθεί, να σκέφτεται τα αντάγκηση, να γίνει το σωστό βιβλίο, να είναι ό,τι θα σας στείλουν. Αυτό το έχω υποσχεθεί και το διάβολο θα σας στείλω και τι πρέπει να διαβάσετε από το βιβλίο και κάποιες αποφάσεις που πρέπει οπωσδήποτε να ξέρετε. Κοιτάξτε, οι αποφάσεις είναι αναρτημένες στο δικό μου site. Τώρα, εντάξει, το σχόλιο δεν το έχω αναρτήσει. Δεν ξέρω, θα δω, θα συνονιωθώ με το περιοδικό, αν μπορώ να το κάνω και αυτό. Δηλαδή, το σχόλιο της απόφασης, που εν μπορείς είναι αυτά που έχουμε πει. Εντάξει, δεν ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Αλλά θα ρωτήσω, αν μου επιτρέπουν να κάνω αναρτήση, οκ. Εγώ έχω πρόσβαση ηλεκτρονομική. Δεν χρειάζεται, δηλαδή, να γράψετε κάτι. Γιατί, σας λέω, και το σχόλιο ουσιαστικά επαναλαμβάνει και αυτό που υπάρχει στην απόφαση, και αυτά που έχουμε ειδηπεί, έτσι, οπότε θα δείτε ότι δεν συντρέχει λόγος. Λοιπόν, επομένως, η προσβαλόμενη πράξη είναι... Τώρα είναι 1906 του 2014, της Ολομέλες. Λοιπόν, άρα, είπαμε, η προσβαλόμενη πράξη είναι η απόφαση της Διηπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων, την οποία προέβλεπε ο νόμος 3049 του 2002, με την οποία μεταβιβάζεται στο Ταϊπέδ, ανώνυμη εταιρεία, δηλαδή στο περίφημο Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, το οποίο ιδρύθηκε με τον νόμο που θα δούμε στη συνέχεια, γιατί ιδρύθηκε, για την εξυπηρέτηση, αποκλειστικά και μόνο, του χρέους της χώρας, έτσι. Λοιπόν, μεταβιβάζεται, επομένως, με την πράξη αυτή στο Ταϊπέδ, ένας αριθμός με το χ, 36, αφήστε τον αριθμό, που αντιστοιμούσε ποσοστό 34,033% του μετοχικού κεφαλαίου, έτσι. Ουσιαστικά, δηλαδή, όλο το μετοχικό κεφάλαιο του Δημοσίου, μεταβιβάζεται στο Ταϊπέδ, για να προβεί στην δέουσα αξιοποίηση. Εκτός αυτού, μεταβιβάζεται και, επίσης, κάποια εκατομμύρια μετοχών της EIAF, της Εταιρείας Ιδρέψου και Δρέψος της Σαλονίκης, που αντιστοιχούν σε ποσοστό 34,017% του μετοχικού κεφαλαίου, μετοχές της Δημόσιας Επιχείρησης Αεριού, της ΔΕΠΑ, που αντιστοιχούν σε ποσοστό 65% του μετοχικού κεφαλαίου, μετοχές του Οργανισμού Λοιμμένος Πειραιώς, μετοχές του Οργανισμού Λοιμμένος της Σαλονίκης, και, επίσης, με την απόφαση αυτή εξοσιοδοτήθηκε ο Υπουργός Οικονομικών να συνάψει με το ΤΑΙΠΕΔ συμβάσεις με αντικείμενο την άσκηση από το ΤΑΙΠΕΔ για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου δικαιωμάτων ψήφου που απορρέουν από την κυριότητά του επί των μετοχών, κάποιων ανωνυμών εταιριών. Αυτό δεν μας ενδιαφέρει στο μέτρο που, ως προς το τμήμα αυτό, η απόφαση κρίθηκε μη εκτελεστή. Δεν μας ενδιαφέρει αυτό, μας ενδιαφέρει η απόφαση της Διηπουργικής Επιτροπής καθό μέρος μεταβιβάζει στο Ταμείο ένα ποσοστό του μετοχικού κεφαλαίου, του δημοσίου μετοχικού κεφαλαίου που έχει στην ΕΙΔΑ. Τώρα, στην περίπτωση της ΕΙΑΔ και της ΔΕΕΠΑ, όπως θα δούμε, κρίθηκε, η πράξη είναι προφανώς εκτελεστή, πλην όμως κρίθηκε ότι δεν έχουν έννομος συμφέρον οι αιτούντες. Επομένως, απορρήθηκε η έτη σε ακυρώσους ως προς αυτό το τμήμα. Άρα, απεφάνθει το Συμβούλιο Επικρατίας μόνο ως σωναφορά την απόφαση, αυτό μέρος μεταβιβάζει στο ΤΑΙΠΕΔ ποσοστό του μετοχικού κεφαλαίου του δημοσίου στην ΕΙΑΔ, έτσι, στην ΕΙΔΑ. Ωραία. Λοιπόν, η απόφαση έχει ορισμένα εξικλέψεις που αφορούν το έννομο συμφέρον, δεν μας ενδιαφέρει. Αυτό που έχει σημασία, που πρέπει να δούμε, είναι κάποιοι δυο μνημονιακοί νόμοι, οι οποίοι αφορούν το μεσοπρόθεσμα πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής των ετών 2012-2015, το οποίο περιλαμβάνει πρόγραμμα αποκρατικοποιήσων. Σε αυτό το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσων που περιλαμβάνει ο νόμος 3.985 του 2011, αναφέρονται μια σειρά ανονίμων εταιριών, μεταξύ αυτών η ΕΙΔΑΠ, η ΕΙΑΝΘΑ, η ΔΕΠΑ, ο ΟΟΛΦ και ο ΟΟΛΦ, όλες ανονίμες εταιρίες, οι οποίες λοιπόν εντάσσονται στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσων. Αυτό βασικά, ο νόμος αυτός αναφέρεται στα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου, τα οποία μπορούν να ιδιωτικοποιηθούν με ποιο σκοπό την ύσφραξη εσόδου για την αποπληρωμή του χρέους. Αυτά τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου που εντιαφέρουν, που εντάσσονται στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσων, είναι επιχειρήσεις, υποδομές, μονοπολιακά δικαιώματα και ακίνητα. Αυτές οι τέσσερες κατηγορίες περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου εντάσσονται στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσων. Επιχειρήσεις, υποδομές, μονοπολιακά δικαιώματα και ακίνητα. Αυτά λοιπόν όσον αφορά το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσων. Εν συνεχεία του πρόγραμματος αποκρατικοποιήσων, έχουμε τον περίφημο νόμο 3.986 του 2011, ο οποίος προβλέπει ακριβώς την ίδρυση του ΤΑΙΠΕΔ, αυτής της ανώνυμης εταιρείας. Ο νόμος δηλαδή αναφέρεται στη βαθιά δημοσιονομική κρίση που αντιμετωπίζει η κόρη και στην ανάγκη διασφάλισης της βιωσιμότητας του χρέους. Και ένας τρόπος να εξυπηρετηθεί αυτό το χρέος και να λυθεί το πρόβλημα της δημοσιονομικής κρίσης είναι το πρόγραμμα των αποκρατικοποιήσων και των ιδιωτικοποιήσων. Πώς θα γίνει αυτό μέσω του Ταμείου Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, έτσι. Γι' αυτό και ο νόμος αυτός συστήνει αυτό το Ταμείο ως ανώνυμη εταιρεία που ανήκει εξ ολοκλήρου στο Δημόσιο. Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, ΤΑΙΠΕΔ, ιδιωτικής, προσέξτε το αυτό, έτσι. Ωραία λοιπόν. Άρα, δεν περιλαμβάνει τη δημόσια περιουσία, δηλαδή αυτή που είναι προορισμένη άμεσα για την εξυπηρέτηση δημοσίου σκοπού. Άμεσα, έτσι. Ναι, τι θέλετε, θέλετε κάτι? Αυτή είναι η εταιρεία του Δημοσίου στο ΣΤΑΙΠΕΔ. Ναι, αλλά είναι ανώνυμη εταιρεία. Ανώνυμη εταιρεία. Δεν είναι νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, έτσι, το ΤΑΙΠΕΔ. Είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, ανώνυμη εταιρεία, το μετοχικό του κεφάλαιο όπως θα δούμε είναι 30 εκατομμύρια ευρώ, διαιρείται σε χίλιες ονομαστικές μετοχές και η κάθε μία αναλαμβάνεται και καλύπτεται εξωζωκλήρου από το ελληνικό δημόσιο, έτσι. Ναι, 3.986 του 2011. Καλύπτεται από τον ελληνικό δημόσιο στο ΣΤΑΙΠΕΔ. Ναι, 30 εκατομμύρια ευρώ είναι. Ο σκοπός του κεφάλαιου είναι η αξιοποίηση της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου με σκοπό αποκλειστικά την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους. Λοιπόν, το ΤΑΙΠΕΔ έχει αποκλειστικό σκοπό αυτό που είδαμε, την αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου και άλλων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, στον οποίο το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει στο δημόσιο ή σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου. Πώς γίνεται αυτή η αξιοποίηση με τις συνθήκες της αγοράς και με εγγύησης πλήρους διαφάνειας. Και το προϊόν αξιοποίησης αυτής της περιουσίας της ιδιωτικής του δημοσίου χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους. Δηλαδή κατεξοχήν σκοπός δημοσίου συμφέροντος. Τι βλέπουμε, τι έχουμε εδώ λοιπόν. Ήδρυση ενός νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου και μάλιστα υποδημορφή ανώνυμης εταιρείας, το οποίο εξυπηρετεί υπέρτερο σκοπός δημοσίου συμφέροντος την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους. Και προσέξτε, μας λέει Ριτάων όμως ότι το ταμείο λειτουργεί για την εξυπηρέτηση του δημοσιού συμφέροντος σύμφωνα με τους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας και διευκρινίζει ότι δεν υπάρχεται στην κατηγορία των οργανισμών και επιχειρήσεων του δημόσιο τομέα. Φυσικά, μια από τις ερωτήσεις που θα σας κάνω στην εξέταση είναι τι σημαίνει ότι ανήκει ένας φορέας στο δημόσιο τομέα. Και δεν εφαρμόζεται σε αυτό καθώς και στις εταιρίες των οποίων το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου σε αυτό. Δεν εφαρμόζεται λοιπόν οι διατάξεις που διέπουν εταιρίες που ανήκουν άμεσα ή έμεσα στο δημόσιο. Άρα δεν υπάγεται στην κατηγορία επιχειρήσεων του δημόσου τομέα. Σημειώστε το αυτό. Διέπεται από τις διατάξεις περιανονίμων εταιριών. Ωραία, λοιπόν, οι μετοχές του είπαμε είναι αμεταβίβαστες. Καλείται το μετοχικό κεφάλαιο από το ελληνικό δημόσιο. Τώρα, τι πράγμα μεταβιβάζεται στο ΤΑΙΠΕΛΕΙΚΙΝΙΤΕΣ ΑΞΙΕΣ ΕΤΕΡΙΩΝ από αυτές που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων του μακροπροθέσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής. Δηλαδή, εταιριών όπως αυτές που αναφέραμε. EIDA, EIAF, OL, OLF. Όχι μόνο αυτές, αλλά και αυτές. Αυτές οι μετοχές μεταβιβάζονται, πώς μεταβιβάζονται, με πράξη της Διηπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων, η οποία έχει κριθεί ότι είναι και σε παλαιότερες αποφάσεις εκτελεστή πράξη. Μεταβιβάζονται λοιπόν αυτές οι κινητές αξίες στο ΤΑΙΠΕΛΕΙΚΙΝΙΤΕΣ ΑΞΙΕΣ προκειμένου αυτό τι να κάνει να προβεί στην αξιοποίησή τους. Με αυτή επομένως την απόφαση της Διηπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων του νόμου 3049 του 2002, η οποία έχει κριθεί ότι αποτελεί εκτελεστή πράξη. Το Ταμείο καταρτίζει επιχειρησιακά προγράμματα, να μην σας ταλαιπωρώ με όλα αυτά. Φυσικά απολάβει, προσέξτε αυτό είναι το ενδιαφέρον, από τη μια εξαιρείται από τις διατάξεις που διέπουν τις εταιρίες του δημόσιο τομέα, από την άλλη όμως απολαμβάνει όλων των οικονομικών, διοικητικών, φορολογικών, δικαστικών προνομίων και ατελιών του δημοσίου. Τα έσοδα του Ταμείου είπαμε ότι διατίθενται για την αποπληρωμή του δημοσίου κρέουση και εννοείται βέβαια και των δικών του λειτουργικών θαπανών. Η απόφαση όπως όλες οι σχετικές αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας έχουν μια πλήρη αποτύπωση του νομικού πλαισίου που διέπη το Ταμείο, αυτό δεν χρειάζεται, αυτές οι λεπτομέρειες δεν χρειάζονται, εγώ από αυτό το νομικό πλαίσιο θέλω να ξέρετε αυτά που είπαμε, ποια είναι η νομική φύση του Ταμείου και ποιος είναι ο σκοπός τον οποίον εξυπηρετεί, σκοπός δημοσίου συμφέροντος. Άρα έχουμε το Ταμείο, ένα νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, ανώνυμη εταιρεία με μετοχικό κεφάλαιο που καλύφθηκε ολόκληρο από το ελληνικό δημόσιο και αποκτά σύμφωνα με το νόμο του ανεφανταλάγματος περιουσιακά στοιχεία που ανήκουν στην ιδιωτική περιουσία του δημοσίου, προκειμένου να τα αξιοποιήσει στο πλαίσιο του προγράμματος αποκρατικοποιήσου. Λειτουργεί προδήλως, το είπαμε αυτό, για την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος. Οι αποφάσεις, προσέξτε, διευκρινίζει το Συμβούλιο Επικρατίας, ότι οι αποφάσεις της Διειπουργικής Επιτροπής, με τις οποίες μεταβιβάζονται τα περιουσιακά στοιχεία είναι τι? Ατομικές διοικητικές πράξεις που έχουν εκτελεστότητα και για το λόγο αυτό υπόκειται, σύμφωνα με το 95, παράγραφος ένα στοιχείο α του συντάγματος στον ακυρωτικό έλεγχο του Συμβουλίου της Επικρατίας. Δηλαδή, παρόλο που έχουμε μεταβίβαση περιουσιακών στοιχείων, τονίζει το Συμβούλιο Επικρατίας ότι έχουμε εκτελεστεί διοικητική πράξη, δεδομένου ότι θεσπίζεται εδώ μια ιδική διαδικασία έκδοσης αποφάσεων, οι οποίες μάλιστα αποφάσεις είναι δημοσιευτές στην εφημερίδα της κυβερνήσεως. Δηλαδή, η δημοσίευση εδώ της ατομικής διοικητικής πράξης τι είναι, για να θυμηθούμε και το διοικητικό μας δίκαιο. του κύρους του υποστατού, είναι δημοσιευτές λοιπόν ατομικές πράξεις, επομένως η δημοσίευση είναι στοιχείο του υποστατού. Αποφάσεις της Διηπουργικής Επιτροπής από αναδιαρφρώσων και από κρατικοποίησων, με τις οποίες μεταβιβάζονται τα περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου στο ΤΑΙΠΕΔ, άνευ ανταλλάγματος. Τώρα στη συνέχεια το Συμβούλιο Πεκρατίας διευκρινίζει ότι εκτελεστή πράξη είναι η πράξη της Διηπουργικής Επιτροπής καθόμερος μεταβίβασε τις μετοχές των ανονίμων εταιριών, κατά το υπόλοιπο μέρος της όμως δεν έχει χαρακτήρα εκτελεστής πράξης διότι αναφέρεται σε συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και του ΤΑΙΠΕΔ. Το τμήμα δηλαδή που αφορά τις αρμοδιότητες που δίνει η ιδιότητα του μετόχου δεν αποτελεί εκτελεστή πράξη επομένως απορρίπτεται ως προς αυτό το τμήμα η αίτηση ακυρώσεως. Απίσης απορρίπτει την αίτηση ακυρώσεως ελλήψη ενόμου συμφέροντος ως προσορισμένους αιτούντες οι οποίοι δεν είχαν κάποια σχέση συμβατική με τις ανώνυμες εταιρίες, με την ΕΙΔΑ ας πούμε και τονίζει ότι επικοινού ενδιαφέροντος των ελλήνων πολιτών για το νομικό και ιδιοκτησιακό καθεστώς που διέπει τις δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας δεν θεμηλώνεται ενόμου συμφέρον για την προσβολή με τις ακυρώσεως ενώπιον συμβουλή επικρατίας των διοικητικών πράξεων που αφορούν τις εν λόγου επιχειρήσεις. Καταλάβατε δηλαδή δεν έχει ενόμου συμφέρον οποιοςδήποτε πολίτης επειδή ιδιοτικοποιείται η ΕΙΔΑ διότι έχει έμπλογο ενδιαφέρον στο να παραμείνει αυτή η εταιρεία δημόσια και τα λοιπά δηλαδή έχει ενόμου συμφέρον για τη διατήρηση του νομικού καθεστότος της. Όχι, πρέπει να έχει κάποια ιδιαίτερη σχέση με την εταιρεία γι' αυτό και απορρίφθηκα ελλείψει ενόμου συμφέροντος γιατί είσα καιρός ως προσωρισμένους ετούντες οι οποίοι δεν είχαν αυτή τη συμβατική σχέση. Να σας πω μάλιστα ότι είχαμε κάπου 11 τέτοιες αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατίας που αφορούσαν ακριβώς τη μεταβίβαση μετοχών ανωνίμων εταιριών στο ΤΑΙΠΕΔ όπως το ελληνικό και τα λοιπά που απορρίφθηκαν ως απαράδεκτης ελλείψει ενόμου συμφέροντος ακριβώς γιατί τις πράξεις αυτές τις εκτελεστές τις είχαν προσβάει πολίτες, ισοματεία που κατά το Συμβούλιο Επικρατίας δεν είχαν ιδιαίτερη σχέση με τις οικείες επιχειρήσεις. Οπότε ήταν αυτός ένας τρόπος η έλλειψη της δικονομικής προϋπόθεσης ενόμου συμφέροντος να απορριφθούν οπότε να μην εξετάσει το Συμβούλιο Επικρατίας τη συνταγματικότητα αποκρατικοποίηση συγκεκριμένης επιχείρησης. Η μεταβίβαση αυτή στη δημοσία Ελλήψη θα ξεχθούν με σώμα. Όχι, όχι. Τι σημαίνει ότι μεταβιβάζεται από τον δημόσιο στο ΤΑΙΠΕΔ το οποίο ΤΑΙΠΕΔ θα της μεταβιβάσει σε ιδιότητα ή θα προβεί στην ιδιωτικοποίηση. Καταλάβετε αυτή την αρμοδιότητα έχει το ΤΑΙΠΕΔ. Αυτό μεταφράζεται στην πόληση. Πέρσι ας πούμε που τέτοια εποχή αρχίσαμε και διαβάζαμε τις αρμοδιδράσεις που είχαν για τα εννιά νησιά που μεταβιβάζουν στο ΤΑΙΠΕΔ. Ναι, ναι, ναι αυτό. Οπότε αυτό το μεταφράζουν σε πόληση ή απλά… Πόληση δεν είναι το δημόσιο δεν το πολύ το μεταβιβάζει δεν είναι πρασχράζει αντάλληλα. Αυτή τη συνέχεια κάνει αυτή τη δουλειά. Καταλάβετε το ΤΑΙΠΕΔ βρήθηκε γι' αυτό. Ναι, ναι, ναι ακριβώς. Γι' αυτό έχει σημασία να μελεκτήσουμε αυτές τις αποφάσεις. Εδώ βλέπετε ουσιαστικά αυτή είναι η μόνη που έχουμε τόσο έτσι πλήρη ανάλυση και τα λοιπά και το Σοβούλιο Πικρατείας κρατάει σαφή θέση γι' αυτό το θέμα. Τα αξιοποιεί κάτω τον τρόπο ναι ποιος είναι ο ιδανικότερος τρόπος αξιοποίησης προκειμένου να εισφραχθούν κάποια έσοδα. Τα οποία στη συνέχεια θα χρησιμοποιηθούν για συγκεκριμένο σκοπό για την αποκληρωμή του χρέους όχι για κάτι άλλο όχι για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης ας πούμε αλλά για την αποκληρωμή του χρέους. Λίγο για ενόμου συμφέρον και κατά ο κορυφός μου αυτές οι επιχειρήσεις είναι αναγκαίοι για επιβίωση των πολιτών. Κοιτάξτε το ελληνικό δεν είναι αναγκαίο για την επιβίωση των πολιτών αλλά και εδώ έκανε το Συμβούλιο Πικρατείας ότι δεν μπορούμε να διευρύνουμε υπερβολικά την έννοια του ενόμου συμφέροντος. Δηλαδή αν εγώ ο κάτοικος πατρός ας πούμε δεν έχω ενόμου συμφέρον να προσβάλλομαι έτσι ακυρώς ως την πράξη με την οποία μεταβιβάζονται οι μετοχές της ΕΙΑΘ στο ΤΑΙΠΕΘ. Καταλάβατε. Δεν έχω καμία σχέση με την εταιρία αυτή. Το μόνο το γενικό μου ενδιαφέρον ως το ενόμου συμφέροντο πρέπει να είναι άμεσο προσωπικό ενισθός κτλ. Δεν μου στερείται με ένα κάποιο έννομο αγαθό με τη μεταβίδαση αυτή. Έτσι δεν είμαι κάτοικος της Σαλονίκης. Καλάβατε. Γι' αυτό. Εγώ έχω έννοση συγκεκριμένα τα στοιχεία της ιδιωτικής περιουσίας με το ειβάζοντας το ΤΑΙΠΕΘ. Εφαρμό. Προβλέπεται σε αυτό το πρόγραμμα του κρατικοποίησου, το οποίο είναι τμήμα του νόμου 3985 του 11 είναι αυτός ο νόμος του πρόγραμμα του κρατικοποίησου. Αλλά ο νόμος τον οποίο είχε ενταχθεί το πρόγραμμα του κρατικοποίησου, το οποίο αναφέρει ποιες ανώνυμες εταιρείες περιεμβάνονται σε αυτό το πρόγραμμα. Έτσι. Λοιπόν, επίσης έκραινε κάτι άλλο ενδιαφέρον του Συμβούλου Επικρατίας. Σας είπα μεταξύ των εταιριών των οποίων μεταβιβάστηκαν μετοχές του ελληνικού δημοσίου στο ΤΑΙΠΕΘ ήταν η ΔΕΠΑ. Λέει λοιπόν το Συμβούλιο Επικρατίας ότι η ΔΕΠΑ, η δημόσια επιχείρηση παροχής αερίου, δεν λειτουργεί ως επιχείρηση μονοπολίου στον τομέα της ενέργειας, αλλά ως επιχείρηση παροχής αερίου, φυσικού αερίου, σε ελεύθερη αγορά. Έτσι. Ενώ στην περίπτωση του ύδατος έχουμε μονοπολιακή παροχή υπηρεσιών, στην περίπτωση του φυσικού αερίου έχουμε μια επιχείρηση που δεν είναι μονοπόλιο, αλλά είναι επιχείρηση παροχής φυσικού αερίου σε ελεύθερη αγορά. Επομένως, και μάλιστα, στην περίπτωση του φυσικού αερίου υπάρχει και ο διαχειριστής εθνικού συστήματος φυσικού αερίου, η ΔΕΣΦΑ, ανώνυμος εταιρεία. Δηλαδή υπάρχει μια κατοχύρωση. Θα δείτε τώρα. Οι ετούτες, λοιπόν, που ενδιαφέρονται για κατανάλωση ενέργειας οικιακής χρήσος, έχουν εναλλακτικές λύσεις και δεν απειλούνται με στέρηση αγαθού απολύτως αναγκαίο για τις βιοτικές τους ανάγκες. Άρα τι σημαίνει αυτό ότι δεν έχουν έννομο συμφέρον. Καταλάβατε? Οι ετούτες δεν προβάλλουν ότι συνδέονται με κάποια ιδιαίτερη έννομη σχέση με τον όλο τον οργανισμό λοιμμένος Πυραιώση, λοιμμένος Θεσσαλονίκης, ούτως ώστε να έχουν έννομο συμφέρον να φύγονται σε κάποιο αγαθό τους από τη μεταβίβαση μετοχών αυτών των εταιριών από το δημόσιο στο ΤΑΙΠΕΡ. Άρα εδώ δεν υπάρχει έννομο συμφέρον. Άρα το έννομο συμφέρον βλέπετε πόσο λογική είναι η προσέγγιση του Συμβουλίου Επικρατίας. Απορρίπτει ελλείψει έννομου συμφέροντος την έτηση ακυρώσεως ως προ συγκεκριμένες επιχειρήσεις και τη δέχεται μόνον όσον αφορά την καταρχάς της επιχειρήσεις ιδρεύσης και της εταιρείας ιδρεύσης και αποχέτευσης. Επίσης ως προς την ΕΙΔΑΠ εντάξει διότι υπάρχει έννομος συμφέρον των ετούντων διότι απέδειξαν ότι με νομίμως προσκομιστέντα έγγραφο ότι είναι συμβεβλημένη με την ΕΙΔΑΠ ως χρήστες των υπηρεσιών ιδρεύσεως και αποχετεύσεως. Άρα αυτή η σχέση που έχουν, η σχέση του χρήστη, λειτουργεί νομιμοποιητικά, τους δίνει δηλαδή έννομους συμφέρον για την προσβολή με τη σεκυρώστα στους σχετικούς πράγμους, πράγμα που δεν ισχύει για άλλους. Άρα είναι δηλαδή αποδεικνύουν αυτή ότι είναι απολύτως αναγκαία για τις βιωτικές τους αυτές οι υπηρεσίες της ΕΙΔΑΠ. Ωραία λοιπόν, συνεχίζει τώρα το Συμβούλιο Επικρατίας όσον αφορά αυτή τη θεμελίωση του ενόμου συμφέροντος και μας λέει ότι η ΕΙΔΑΠ έχει και αποκλειστικό δικαίωμα, δεν είναι όπως η ΔΕΠΑ, δεν λειτουργεί δηλαδή σε ελεύθερη αγορά, αλλά έχει αποκλειστικό δικαίωμα παροχής υπηρεσιών, ύδρευσης και αποχέτευσης στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής. Άρα φυσικά η συνεχής και ικανοποιητική παροχή υπηρεσιών από την ΕΙΔΑΠ είναι ζωτικής σημασίας για τα φυσικά πρόσωπα και όχι απλώς μια οποιαδήποτε παροχή υπηρεσιών κινησοφέλειας. Επομένως οι αιτούντες, που είναι φυσικά πρόσωπα που κατοικούν στην ειδαφική περιφέρεια όπου δραστηριοποιείται η ΕΙΔΑΠ και παρέχει καταπληστικό τα υπηρεσίες, έχουν προσωπικό και έχουν και συμβατική σχέση με την ΕΙΔΑΠ για την παροχή υπηρεσιών και αποχέτευσης, και επομένως έχουν και προσωπικό και άμεσο ένωμο συμφέρον να ασκήσουν την έτηση ακυρώσως προκειμένου να διατηρηθεί το παρόν ιδιοκτησιακό καθεστώς της ΕΙΔΑΠ. Όλα αυτά λοιπόν, αυτές οι ιδιότητες είναι αναγκαίες για την στοιχειοθέτηση προσωπικού και άμεσο ενώμου συμφέροντος. Εδώ είχαμε μία μειοψηφία των κάποιων συμβούλων, οι οποίοι είπαν ότι οι ιετούντες είναι μεν συμβεβλημένοι με την ΕΙΔΑΠ, πλην όμως δεν έχουν ένωμο συμφέρον να προσβάλουν κάθε πράξη που αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς της εταιρείας, αλλά μόνο πράξεις που επηρεάζουν μεταβάλλουν το συμβατικό καθεστώς δικό τους με την εταιρεία, δηλαδή επιφέρουν βλαπτική μεταβολή στις συμβάσεις τους. Τώρα το πιο θα είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς της ΕΙΔΑΠ, δεν ενδιαφέρει τον συμβεβλημένο με αυτήν, έτσι. Άρα αφού η μεταβολή αυτής στο ιδιοκτησιακό καθεστώς δεν επηρεάζει τις συμβάσεις, κατά τη γνώμη αυτών της μειοψηφίας δε υπάρχει άμεσο προσωπικό ενώμου συμφέρον των ετούδων, έτσι, αλλά αυτό ήταν μειοψηφία. Άσε που, επίσης δεν υπάρχει ούτε καν ενεστός, διότι δεν ξέρουμε τι θα κάνει το ΤΑΙΠΕΔ, εντάξει, του μεταβιβάζονται με μετοχές του ελληνικού δημοσίου, αλλά δεν ξέρουμε αν στο μέλλον θα συνάψει συμβάσεις για την περαιτέρω αξιοποίηση, για τη μεταβίβαση αυτών των μετοχών σε ιδιότητες επενδυτές. Άρα δεν είναι ούτε και ενεστός, έτσι. Αυτό όμως όπως είπαμε ήτανε άποψη της μειοψηφίας. Συνεχίζει το Συμβούλιο Επικρατίας και παρουσιάζει το νομικό καθεστώς της ΕΕΔΑ, πότε ιδρύθηκε, πώς συνεστήθηκε, ποια νομική μορφή έχει, λειτουργεί υπό τον πλήρη έλεγχο του ελληνικού δημοσίου, το δημόσιο ορίζει το διοικητικό της Συμβούλιο, τον πρόεδρο του διοικητικού Συμβουλίου κτλ. Ορίζει επίσης και τις αρμοδιότητες του της ΕΕΔΑ, έτσι. Άρα στη συνέχεια το Συμβούλιο Επικρατίας παρουσιάζει λεπτομερός το νομικό καθεστώς, το ισχύο νομικό καθεστώς της ΕΕΔΑ, το οποίο με την πράξη αυτή της Διοικητικής Επιτροπής θα μεταβληθεί, αφού οι μετοχές θα μεταφερθούν στο ΤΑΙΠΕ. Αναφέρεται επίσης στη συνέχεια σε ένα νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου η Εταιρεία Παγίων ΕΕΔΑ, στο οποίο μεταβιβάστηκαν κάποια περιουσιακά στοιχεία της ΕΕΔΑ, βάζουμε τα φράγματα και τα αμοιευτήρες του μόρνου, δηλαδή στοιχεία περιουσιακά, τα οποία ήταν αναγκαία για την άσχηση της συγκεκριμένης δραστηριότητας της ΕΕΕΔΑ. Έτσι. Αναφέρεται επίσης στο αποκλειστικό δικαίωμα, το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως αμεταβίβαστο, αναφέρθηκε στην κρατική επιχωρή, δηλαδή μας παρουσιάζει πλήρως το νομικό καθεστώς της ΕΕΕΔΑ. Στη συνέχεια αναφέρεται στην εξέλιξη αυτού του καθεστότους, γιατί είπαμε ότι αρχικά ανήκε κατά 100% στο δημόσιο. Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν. Η ΕΕΕΔΑ έγινε δεκτό, με διάφορους νόμους που μετέβαλαν το καθεστώς της, ότι διέπεται από τις διατάξεις του νόμου 290 του 1920, περί ανονίμων εταιριών, ότι τελεί από την εποπτεία του Υπουργού Περιβάλλοντος, ότι το ελληνικό δημόσιο μπορεί να διαθέτει σε ιδιώτες επενδυτές μέχρι το 49% του μετοχικού κεφαλαίου. Επίσης, ότι εισήχθησαν οι μετοχές στο χρηματιστήριο. Δηλαδή βλέπετε μια ελαστικοποίηση του νομικού καθεστότους της ΕΕΕΔΑ, παρόλο που είναι μια εταιρεία, η οποία αρχικά ήταν μια εταιρεία που ανήκε 100% στο δημόσιο, σιγά σιγά υπάρχει και δίσδιση ιδιωτών στο μετοχικό της κεφάλαιο. Δηλαδή, μπαίνουν στην εταιρεία, ας το πούμε, και στοιχεία ιδιωτικού δικαίου. Ωραία λοιπόν, άρα συνεχίζει το Συμβούλιο Επικρατίας και μας λέει ότι, ήδη πριν από την έκδοση, με την εξέλιξη του νομοθετικού καθεστότους, είχαν μεταβιβαστεί περισσότερες μετοχές της ΕΕΔΑ σε ιδιώτες, δηλαδή παρασχέθηκε αυτή η δυνατότητα και την εκμεταλλεύτη, την αξιοποίησε το ελληνικό δημόσιο. Άρα, κατέληξε, λίγο πριν την έκδοση της προσβαλόμενης πράξης, το δημόσιο είχε χάσει την πλειοψηφία του μετοχικού κεφαλαίου της ΕΕΔΑ. Δηλαδή, η ΕΕΔΑ διατηρούσε όλες τις άλλες ιδιότητες, το αποκλειστικό δικαίωμα και τα άλλα, το μετοχικό της κεφάλαιο πλέον δεν ανήκε καταπληκτικά στο δημόσιο και ήταν βεβαίως από την εποπτεία του Υπουργού Περιβάλλοντος. Δηλαδή, βλέπετε μια, ας το πούμε, μεγαλύτερη ευελιξία. Ο νόμος επέτρεψε τη μείωση του μετοχικού κεφαλαίου του δημοσίου. Καταλάβατε, παρέσχε δηλαδή στο δημόσιο τη δυνατότητα να μεταβιβάζει μετοχές του στην ΕΕΔΑ, η οποία διατηρούσε το χαρακτηρά της καινοφελούς επιχείρησης και τα λοιπά, το αποκλειστικό δικαίωμα και όλα τα. Απλώς δεν ήταν αναγκαίωτο, δηλαδή μεταβήθηκε το ιδιοκτησιακό της καθεστώς. Χωρίς, όμως, το δημόσιο να χάνει τι? Την εποπτεία. Το οποίο, φυσικά, δεν θα μπορούσε να χάνει λόγω της ιδιαίτερης φύσης της δημόσιας επιβιωσίας που παρέχει η ΕΕΔΑ. Επομένως, είχε απολέσει την πλειοψηφιακή και διατηρούσε το 34,033% του μετοχικού κεφαλαίου. Και κάτι άλλο σημαντικό. Αυτό διατηρούσε μόνο το δημόσιο, το οποίο με την πράξη την εκτελεστή της Διηπουργικής Επιτροπής τι γίνεται. Μεταβηβάζεται στο ΤΑΙΠΕΔ. Άρα αποξενώνεται πλήρως το δημόσιο από το ομοκεφάλαιο της εταιρείας σε ιδά. Και προσέχτε τι τονίζει το Συμβούλιο Επικρατείας χωρίς να έχει παράλληλα ιδρυθεί ρυθμιστική αρχή ιδάτων και να διαχωριστεί το δίκτυο, ούτε να έχει διαχωριστεί το δίκτυο, από την υπηρεσία που θα μεταβηβαστεί. Δηλαδή, έχουμε πλήρη αποξένωση του δημοσίου, δηλαδή μεταβήβαση πλήρως στο ΤΑΙΠΕΔ και έτσι συνέχεια σε ιδιώτες χωρίς να υπάρχει ρυθμιστική αρχή ενέργειας που θα ρυθμίζει τη λειτουργία της σχετικής αγοράς. Αυτής της υπηρεσίας που είναι αναγκαία όχι απλώς για την αξιοπρεπή διαβίωση αλλά για την ίδια την επιβίωση έτσι. Σε άλλες εταιρείες. Ναι, ένα μέρος είναι και στην εθνική τράπεζα και σε κάποιους ιδιώτες που είχαν. Επομένως λοιπόν άρα έχουμε πολλούς ιδιώτες επενδυτές αποξένωση του δημοσίου χωρίς να υπάρχει ρυθμιστική αρχή αυτών των υπηρεσιών. Και ερχόμαστε στη σκέψη 22 την οποία πρέπει να μελετήσετε πάρα πάρα πολύ καλά και εδώ συνοψίζει και επαναλαμβάνει το Συμβούλιο Επικρατίας όλα όσα έχει πει μέχρι τώρα για τις αποκρατικοποιήσεις. Λοιπόν τι μας λέει η παροχή υπηρεσιών κοινής οφέλειας δεν συνιστά προφανώς δραστηριότητα αναπόσπαστη από τον πυρήνα της κρατικής εξουσίας. Διότι θα θυμάστε την περίφημη απόφαση της Ολομέλειας για τα παρκόμετρα που είχε πει το Συμβούλιο Επικρατίας ότι ορισμένες δραστηριότητες πρέπει να ασκούνται από το κράτος συνομικά πρόσωπα δημοσιού δικαίου διότι είναι αναπόσπαστα δεμένες με τον πυρήνα της κρατικής εξουσίας, άρα δεν μπορούν να ανατεθούν σε ιδιότητες ούτε υποτιμωθεί νομικών προσωπων ιδιωτικού δικαίου, ούτε καν να καταφύγουμε στο νομικό πρόσωπο διφυούς χαρακτήρα. Αυτό ίσχε για την τήρυση της τάξης, την αστυνομία, σωπρινιστικές υπηρεσίες κτλ. Η παροχή πυρήσεων κοινής οφελίας δεν συνιστά δραστηριότητα απόσπαστη από τον πυρήνα της κρατικής εξουσίας, έτσι, προφανές αυτό, άρα δεν μπορούμε να καταφύγουμε σε αυτή την ομολογία. Αυτό ισχύει και για τις υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέθευσης, τις οποίες λέει το Συμβούλιο Επικρατείας μπορεί να παρέχει δημόσια επιχείρηση που λειτουργεί υπονομικό καθεστώς ιδιωτικής εταιρείας ως ανώνυμη ιδιωτικού δικαίου. Ο χαρακτήρας της δημόσιας επιχείρησης ανερείται στην περίπτωση αποξένωσης του ελληνικού δημοσίου από τον έλεγχο της ανώνυμης εταιρείας δια του μετοχικού κεφαλαίου, δηλαδή της αποξένωσής του από εκείνο το ποσοστό των μετοχών που εξασφαλίζει τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και τα δικαιώματα εκλογής από τη γενική συνέλευση των μετόχων της πλειοψηφίας των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου που είναι το ανώτατο όργανο διοίκησης του εταιρείας. Το καταλάβατε ότι αν αποξενωθεί από το μετοχικό κεφάλαιο παύει πια ανερεί το χαρακτήρας της δημόσιας επιχείρησης ως δημόσιας. Πόσο προσευχτική είναι εδώ η διατύπωση. Στην περίπτωση αυτή η δημόσια επιχείρηση ιδιωτικοποιείται όχι μόνο τύπης αλλά και ουσία με την υπαγωγή στις διατάξεις του ιδιωτικού δικαίου, δηλαδή με την υπαγωγή στις διατάξεις του ιδιωτικού δικαίου ιδιωτικοποιείται τύπης. Αλλά εδώ ιδιωτικοποιείται και κατουσίαν αφού μετατρέπεται σε ιδιώτες επενδυτές. Άρα γίνεται ιδιωτική επιχείρηση διότι οι ιδιώτες πλέον έχουν πλήρη έλεγχο της εταιρείας και μπορούν να επιλέγουν τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου. Άρα η μετατροπή της δημόσιας επιχείρησης σε ιδιωτική που λειτουργεί με γνώμονα το κέρδος καθιστά βέβαιη τη συνέχεια της εκμέρους της εταιρείας αυτής παροχής προσιτών υπηρεσιών κοινής οφέλειας και μάλιστα υψηλής ποιότητας που εξασφαλίζεται με την κρατική εποπτία. Δηλαδή προσέξτε εδώ τη διαφορά. Ενώ, θυμάστε, είχαμε πει την προηγούμενη φορά για τα πρακτικά επεξεργασίες έχει πει το Συμβούλιο Πεκρατίας ότι δεν μας ενδιαφέρει το ιδιωτικό προσωπείο, το ιδιοκτήση από καθεστώς κτλ. Οι εταιρείες αυτές πρέπει να βρίσκονται υπό την εποπτία και εγγύηση του κράτους, το οποίο τυλγιάται την παροχή υπηρεσιών, αδιάλειπτη παροχή υπηρεσιών, ψηλό επίπεδο. Εδώ δεν αρκείται σε αυτό, αλλά λέει τι, ότι αν αποκτήσουν την πλειοψηφία των μετοχών ή ιδιώτες, η επιχείρηση μεταβάλλεται, μετατρέπεται από δημόσια σε ιδιωτική, δηλαδή όχι απλώς διέπεται από το ιδιωτικό δίκιο, το οποίο δεν ενοχλεί, αλλά την αναλαμβάνουν ιδιώτες, οπότε λειτουργεί με κίνητρο το κέρδος, οπότε είναι αβέβαιον εάν θα συνεχίσει να παρέχει προσιτές υπηρεσίες υψηλής ποιότητας. Αυτό δε μπορεί να το ξεασφαλίσει η κρατική εποπτία, δεν το έχει ξανά πει αυτό. Επομένως, και συνεχίζει, ας μου περιγράφει λίγο τις υπηρεσίες, ότι αυτές συνιστάται στην παροχή πόσυμου ύδατος, φυσικού αγαθού, απαραίτητου για την επιβίωση, που καθίσατε μάλιστα σπανιότερο, συν το φρόνο. Άρα, δεν ξέρω ποιες θα είναι οι αντιδράσεις του ιδιώτη, των ιδιωτών επενδυτών. Επομένως, παραπέμπει εδώ στα άρθρα 5,5 και 21,3 του Συντάγματος για την προστασία της δημόσιας υγείας. Άρα, καταλήγει ότι πρέπει να γίνει δεκτύγκρινόμενη αίτηση και να ακυρωθεί η προσβαλόμενη απόφαση της ΔΕΑ, της Διημπουρλικής Επιτροπής, κατά το μέρος που μεταφέρονται στο ΤΑΙΠΕΔ και οι τελευταίες μετοχές της εταιρείας, που έχει στην κυριότητά του το ελληνικό δημόσιο. Αυτό είναι, πρώτη φορά το λέει. Από τη στιγμή των ΚΑΕΖ δεν είχε επέλθει πλήρης την αποξένωση του δημοσίου. Αποξένωση δεν είχε επέλθει πλήρης, με λόγο ότι είχε διατηρήσει το 33% με 34%, και αυτές οι μετοχές προφανώς θα είχαν κάποια προνόμια, γιατί έδιναν τη δυνατότητα στον Υπουργό, στο δημόσιο, να επιλέγει το μεγαλύτερο μέρος του διοικητικού συμβουλίου. Δεν είναι όλες οι συμμετοχές το ίδιο, δεν βαρύνουν όλες οι συμμετοχές στα ίδια δικαιώματα. Εδώ καταλήγουμε σε πλήρη αποξένωση, δηλαδή μεταβιβάζονται πλήρως οι συμμετοχές του δημοσίου. Δεν μένει τίποτα. Εδώ υπήρξε μοιοψηφία αρκετών συμβούλων, οι οποίοι έκριναν ότι μπορεί να διασφαλιστεί η παροχή των υπηρεσιών, δηλαδή κλασική νομολογία, μπορεί να διασφαλιστεί η παροχή των υπηρεσιών με την άσκηση κρατικής εποπτείας. Επομένως, η μεταβίβαση με την οποία υπέρχεται η πλήρη ιδιοτυποποίηση, δεν προσκρούει στο σύνταγμα. Αυτός ο σκοπός της εταιρείας, η παροχή δηλαδή των αγαθών ζωτικής σημασίας σε προσιτές τιμές και σε υψηλή ποιότητα, διασφαλίζεται με την κρατική εποπτεία. Είναι η νομολογία που ξέρουμε, ποιο ας το πούμε φιλελεύθερη, αλλά είναι η μοιοψηφία εδώ. Επομένως, κατέληξε το Συμβούλιο Επικρατίας στην ακύρωση της φράξης αυτής, καθό μέρος μεταβιβάστηκε στο ταϊπέδι το Σύνολο των Μετοχών του Ελληνικού Δημοσίου. Πώς σας φαίνεται η απόφαση? Δεν φαίνεται. Εκτός από αυτό, πιστική? Σίγουρα. Εγώ γενικά είμαι κατά της πλήρων υποκρατικοποιήσεων, οπότε νομίζω ότι είναι κλάκιστο σύμφωνο. Με τρομάζει λίγο η ιδέα ότι δεν υπάρχει ούτε καν εποπτεία του κράτους από ένα σημείο και μετά. Εποπτεία θα υπάρχει. Βασίζουμε στην παλαιά νομολογία που έλεγε ότι αυτό που ενδιαφέρει είναι η εποπτεία και η εγγύηση του κράτους, δεν μας ενδιαφέρει ποιο είναι το διοκτησιακό καθεστώς, το κράτος διά της εποπτείας του το διασφαρίζει αυτό. Σήμερα θα πρέπει να συμπληρώσω και αυτό συνήθως το κάνουν οι ρυθμιστικές αρχές που λειτουργούν στη σχετική αγορά. Εδώ αυτό λέει το Συμβούλιο Πεκρατίας, δεν υπάρχει ρυθμιστική αρχή. Βλέπω την έζηση και φέρας του κοινοτάτου κράτους δεν είναι τόσο αδύναμος, θα είναι μόνο τυπική αυτή η εγωπία. Εν τόσο το Συμβούλιο Πεκρατίας είπε, μάλλον η μειοψηφία είπε, ακριβώς αυτά που ξέρουμε ότι η εκπλήρωση της αποστολής του κράτους και των ΟΤΑ, εφόσον μπορεί να επιδιωχθεί είτε με υπηρεσίες που ανήκουν στο κράτος και στους ΟΤΑ, είτε με υπηρεσίες με φορείς που ανήκουν σε ιδιότητες, αρκεί να υπάρχει μέρινα και εποπτεία του κράτους. Δηλαδή, όπως λέγαμε τις πρώτες, μεταλλάσσεται ο ρόλος του κράτους, δεν παρέχει το ίδιο τη σχετική υπηρεσία, αλλά ρυθμίζει τον τρόπο παροχήστης, ούτως ώστε να καλεί τότε οι ζωτικές ανάγκες των πολιτών. Αυτό που μόνο του δίνει μια δεκαμία εγώ πιστεύω. Από εξαρτάτα από το πόσο σωστά λειτουργεί η ρυθμιστική διοίκηση. Ένα φτάση σε σημείο όμως με τέτοιο ποιοδήποτε παροχή, η οποία ξεκινούσε η κρατική. Το ότι περάσεις σε χέρια ιδιωτών, ενώ θα μπορούσες, αν ήθελες να βοηθήσεις στην ιδιωτική πρωτοβουλία, θα μπορούσες να ανοίξεις τα χέρια του κράτου και απλά να τους εντάξεις τους εργαζομένους. Από τη στιγμή που δεν μπορείς να το κάνεις, δηλώνω μια δεκαμία. Το θέμα είναι να μπούν ιδιώτες επενδυτές και να αναλάβουν την σχετική υπηρεσία ιδιώτες, να πάρουν στον κράτος να κάνουν τον επιχειρηματία, ακόμα και στην κοινή ωφέλεια. Δεν χρειάζεται να έχει σχέση με το ελληνικό έθνος. Εξαρτάται τι προβλέπει νομοθεσία, κατά κανόνα όχι, ειδικά τώρα με την Ευρωπαϊκή Ένωση όχι. Το νιώθω λίγο επισπαλές όλα αυτά. Χωρίς εναντιστικές τάσεις. Το νιώθω επισπαλές από την συνοχή μέσα στον κράτος. Δηλαδή δεν έχουμε τόσο έντονη εθνική ταυτότητα. Από αυτή θα μένει να ξεπεράσουμε την εθνική ταυτότητα και να πάμε στην Ευρωπαϊκή, στην Ενωσιακή, καταλάβατε. Παρ' ό,τι μ' αναχωρίζει και η ίδια η Ένωση στο ΑΤΤΕΣΕΡΑ παράγραφους. Τι κάνει λόγω αυτήν την εθνική ταυτότητα, την οποία τη σέβεται. Αλλά εθνική ταυτότητα σε κάποια άλλα θέματα όχι τώρα, τώρα στην ίδρευση, στην εθνικότητα των, φαντάζεστε τώρα, των επενδυτών. Δηλαδή αν το νερό μας έρχεται από τον Ιταλόν και όχι από τον Έλληνα. Δεν έχει να κάνει ακριβώς από ποιον έρχεται. Έχει να κάνει περισσότερο από σε ποιού το χέρι ανοίγει. Όταν εσείς, όταν να τους πούμε να λέγεις ότι διάβραστε περιοδικά για την πόληση των νησιών. Δεν ένιωθες ότι... Ναι, όσο μ' ελετήσουν όλο. Δηλαδή, γι' αυτό ρώτησα πριν. Μεταβίβαση, ισοδυναμή με πόληση. Ράξει, είναι σίγουρα και βαλιοποίηση κάποιο από το φόντι. Ναι, η μεταβίβαση στο Ταϊπέντ αυτό τώρα δεν έχει να τις κρατήσει το Ταϊπέντ να τις μεταβιβάσει. Ήταν και λίγο δημοσιογραφική γλώσσα. Δεν ήταν τόσο μοναδική. Είχαμε πάρει κάποια εφημερίδες και σαν άνθρωποι που το δόχνουν, εμείς που μας τα έχω κάνει, ας πούμε, και είχαμε την Αλανθόνη Σοκωτά, θα πουληθεί ένα φόνος. Δεν ήταν έτσι ακριβώς. Έπρεπε να ξέρουν λίγο το νομικό πλασίο. Και είπα, εντάξει, διαβάζαμε τις εφημερίδες χρειάζοντας να έχουμε γνώση του νομικού πλασίου. Η δημοσιογραφία είναι λίγο άλλο η νομική επιστημή. Το πρέπει να το ξεχωρίσουμε ακόμα και εμείς που είμαστε εδώ μέσα. Ρωτήστος εσείς. Να δεις το νομικό πλασίο τι ακριβώς προβλέπει. Εδώ είναι πολύ συγκεκριμένες οι εταιρείες που εντάσσονται στο πρόγραμμα πρωτατικοποίησης. Ωραία, λοιπόν. Τώρα, αν θέλουμε να κάνουμε μια σύνοψη, εδώ βλέπουμε πραγματικά εξέλιξη της νομολογίας. Διότι θυμηθείτε τι είχαμε πει σε μια σειρά πρακτικών επεξεργασίας. Τι είχε πει το Συμβούλιο Επικρατείας. Ότι δεν ενδιαφέρει το νομικό προσωπείο ή το ιδιοκτησιακό καθεστώς των δημοσίων επιχειρήσεων, δηλαδή των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας. Αυτό που ενδιαφέρει είναι τι? Η εγγύηση του κράτους, που υπό την οποία εγγύηση και εξάρτηση οι δημόσιες επιχειρήσεις παρέχουν τα αγαθά ζωτικής σημασίας. Δεν είχε ασχοληθεί, δηλαδή, με την ιδιωτικοποίηση. Αυτό που είπε ότι ενδιαφέρει να διασφαλίζει την αρχή της συνεχούς λειτουργίας και της παροχής ποιοτικών υπηρεσιών ζωτικής σημασίας, δηλαδή περί αυτόν πρόκειται, υπό την εγγύηση και εποπτία του κράτους. Δηλαδή, δεν δεσμένεται ο νομοθέτης, αυτό το είχε τονίσει, αν θυμάστε, το Συμβουλή Επικρατείας του, δεν δεσμένεται ως προς τη νομική μοθή των δημοσίων επιχειρήσεων, οι οποίες μπορούν να λειτουργούν είτε κατά τους κανόνες του δημοσίου, είτε του ιδιωτικού δικαίου, ανήκουσες είτε αποκλειστικά στο κράτος, είτε ελμένη σε αυτό, είτε σε φυσικά ενομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, που εξυπηρετούν τον σκοπό αυτό με τη μέθοδο της παραχώρησης. Γιατί όταν ανατίθεται, ας πούμε, μια δημόσια υπηρεσία βάσει παραχώρησης σε ιδιώτη, τι σημαίνει ότι την υπηρεσία την παρέχει οξολοκλήρω ο ιδιώτης, βάσει τον όρο νόμος της σύμβεσης παραχώρησης, έτσι. Εδώ παρέχονται και περιουσιακά στοιχεία, δηλαδή το πρόβλημα ίσως και αυτό τονίστηκε, είναι ότι δεν υπήρχε διάκριση μεταξύ της παρεχόμενης υπηρεσίας και του δικτύου, έτσι. Το δίκτυο είναι το δίκτυο, ο ισολύνες ας το πούμε, δηλαδή δεν τευκρινίζονταν όλα αυτά και κυρίως και δεν υπήρχε και ρυθμιστική αρχή να βάλει κάποια όρια. Επομένως, είχαμε μέχρι τώρα τις υπηρεσίες που συνδέονται με το σκλόπινα της κρατικής εξουσίας, άρα αυτές ασκούνται από νομικά πρόσωπα δημοσιού δικαίου. Οι άλλες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας δεν μας ενδιαφέρει το διοκτησιακό τους καθεστώς, αλλά τελούν υπό την εποπτία και εγγύηση του κράτους που διασφαλίζει την παροχή υπηρεσιών. Εδώ όμως, εδώ το Συμβούλιο Επικρατίας έκανε ένα βήμα παραπάνω, είπε προφανώς ότι δεν έχουμε υπηρεσία που συνδέεται με το σκληρό πιρίνα της κρατικής εξουσίας, αλλά έκανε στροφή, δεν επανέλαβε την προηγούμενη νομολογία περί αδιαφορίας της μορφής, της νομικής μορφής, αλλά είπε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι νοητή η αποξένωση του ελληνικού δημοσίου από την επιχείρηση, αλλά η συμμετοχή του και μάλιστα εδώ το όνισε θα πρέπει να έγινε στην κυριότητα και κατοχή τουλάχιστον πλειοψηφικού πακέτου που εξασφαλίζει οι διοκτησιακά δικαιώματα και το δικαίωμα εκλογής της διοίκησης της εταιρείας. Δηλαδή έθεσε όρια που δεν είχε θέσει στην προηγούμενη νομολογία του, προφανώς στηριζόμενο στο γεγονός, στην ιδιαιτερότητα, στην ιδιαίτερη φύση των υπηρεσιών ίδρευσης και αποχέτευσης. Στην προηγούμενη νομολογία δεν είχε κάνει τέτοια διάκριση, επομένως εδώ λόγω ίσως του αντικειμένου της υπηρεσίας έκανε αυτή την προσθήκη. Και επίσης είναι ενδιαφέρον το συνταγματικό αίρισμα που επέλεξε, έτσι το άρθρο 5 παράγραφος 5 και 21 παράγραφος 3. Δηλαδή δεν αναφέρθηκε στα άρθρα 106 παράγραφος 3 που προβλέπει την αναγκαστική συμμετοχή του δημοσίου σε εταιρείες ζωτικής σημασίας. Δεν αναφέρθηκε σε άρθρα οικονομικού χαρακτήρα, αλλά στην υγεία, σε άρθρα που προστατεύουν την υγεία. Δηλαδή εδώ τουλάχιστον υποστηρήθηκε σε κριτική της απόφασης ότι μάλλον υπερδιεύρυνε το πεδίο εφαρμογής αυτών των άρθρων του 5 παράγραφος 5 και του 21 παράγραφος 3. Άρα, ανεξάρτητα λοιπόν από την ορθότητα του συμπεράσματος του, προέβησε μια συσταλτική ερμηνεία του νομικού πλαισίου των ιδιωτικοποιήσεων, χρησιμοποιώντας κριτήρια όχι οικονομικά, αλλά την υγεία των πολιτών. Έχει ένα ενδιαφέρον, δηλαδή βλέπουμε μια πολύ δραστική παρέμβαση του Συμβουλίου Επικρατίας εδώ που δεν την έχουμε δει σε άλλες μημονιακές αποφάσεις. Επίσης, ένα άλλο σημείο που έχει ενδιαφέρον σε αυτή είναι ο ρόλος του ενόμου συμφέροντος. Όπως σας είπα, το ενόμου συμφέρον έδωσε τη δυνατότητα στο Συμβουλίου Επικρατίας να απορρίψει ετήσεις ακυρώσεων που αφορούσαν τέτοιες περιπτώσεις μεταβίβασης μετοχών στο ΤΑΙΠΕΔ. Στηρίχθηκε στην έλλειψη ενόμου συμφέροντος των ετούντων προκειμένου να μην προβεί σε ουσιαστικό έλεγχο της υπόθεσης. Εδώ, όμως, παρέκαμψε αυτό και άσκησε έλεγχο. Επίσης, στην περίπτωση του φυσικού αερίου, στήριξε το ενόμου συμφέρον του τελικά στην ποιότητα, στην φύση του αγαθού. Δηλαδή, στο μεν φυσικό αέριο έκρινε ότι δεν συνιστά αγαθό απολύτως απαραίτητο για τις βιωτικές ανάγκες των πολιτών, διότι και στη ΔΕΠΑ ήταν συμβαλόμενοι με τη ΔΕΠΑ οι αιτούντες, όπως και στη ΔΑΠΑ. Αλλά εδώ έχουμε ότι το φυσικό αέριο δεν συνιστά αγαθό απολύτως απαραίτητο για τις βιωτικές ανάγκες των ιδιωτών, διότι αυτό το φυσικό αέριο μπορεί να αποκατασταθεί από άλλες μοφές ενέργειας. Το πετρέλο, τον ηλεκτρισμό και τα λοιπά. Ενώ, στην περίπτωση της ΕΕΙΔΑ, πρόκειται για αγαθό αναγκαίο για την επιβίωση. Και να σας πω πάνω σε αυτό ότι και μάλιστα το στήριξε αφενός στη σημασία του αγαθού, το έννομο συμφέρον και αφετέρου στη συμβατική σχέση που είχαν οι ενδιαφερόμενοι με την ΕΕΙΔΑ. Και ακριβώς έχουμε 11 προηγούμενες αποφάσεις της Ολομέλειας, στις οποία είχαν ακριβώς διαδικασίες αποκρατικοποίησης, οι οποίες ασκήθηκαν οι τίσεις ακυρώσεως από πρόσωπα τα οποία συνδέονταν με κάποιο τρόπο με τις ευφυερίες. Ήταν εργαζόμενοι, ήταν συνταξιούχοι, ήταν μέτοχοι, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις απέριψε τις τίσεις ακυρώσεως σε λύψη ενόμου συμφέροντος, διότι έκρινε ότι η δραστηριότητα αυτών των αιτούντων δεν επηρεαζόταν από την αποκρατικοποίηση. Βρήκε με τον τρόπο αυτό για να αποφύγει τον έλεγχο και το άλλο σημείο που πρέπει να προσέξουμε σε αυτή την απόφαση είναι ότι έβαλε κι άλλο όριο στην αποκρατικοποίηση. Έκρινε ότι στηρίχθηκε στο γεγονός ότι η ΕΕΔΑ λειτουργεί μονοπολιακώς, δεύτερον παρέχει αγαθό αναγκαίο για την επιβίωση και τρίτον δεν υπάρχει ρυθμιστική αρχή στην οικία αγορά. Αν υπήρχε ρυθμιστική αρχή μπορεί να ήταν διαφορετική και η προσέγγιση του Συμβουλίου Επικρατίας. Έφθεσε λοιπόν νέα όρια στην αποκρατικοποίηση, έκανε νέα διαφοροποίηση των αγαθών ζωτικής σημασίας μεταξύ αγαθών αναγκαίων για την αξιοπρεπή διαβίωση και αγαθών αναγκαίων για την επιβίωση και έκρινε επίσης ότι η κρατική εποπτεία και ο έλεγχος δεν αρκεί, όπως είχε πει μέχρι τώρα, αλλά πρέπει το κράτος να δραστηριοποιείται, προσέξτε ως επιχειρηματικός φορέας. Δηλαδή στην περίπτωση της ΕΕΙΤΑ δεν φτάνει εποπτεία αλλά χρειάζεται επιχειρηματική δραστηριοποίηση του ίδιου του δημοσίου. Είναι λοιπόν μια σημαντική απόφαση, θα πρέπει να την έχουμε υπόψη σε συνδυασμό με τις παλιές αποφάσεις που είχαμε δει για το ποιες δραστηριότητες μπορούν να σκούνται από νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, με τα πρακτικά επεξεργασίες για τα οποία μιλήσαμε την προηγούμενη τη Δευτέρα και αυτό είναι η συνέχεια. Δεν ξέρω πώς σας φάνηκε η απόφαση, ενδιαφέρουσα, δεν είναι απόφαση. Λοιπόν, και πάμε τώρα στην άλλη απόφαση, στην 1901 του 2014. Αυτή θα σας πω, αυτή η απόφαση είναι όπως θα είδατε κάποια τριανταριά σελίδες, είναι τεράστια, αφορά την ΕΕΙΤΑ. Αν δείτε η πρώτη σκέψη, δηλαδή μέχρι τη σκέψη 17, αφορούν το νομικό καθεστώς της ΕΕΙΤΑ, πώς ιδρύθηκε και πώς εξελίχθηκε, έτσι για να φτάσουν με τη νομική μορφή που είχε πριν καταλυπηθεί. Λοιπόν, εδώ η προσέγγιση του Συμβουλίου Επικρατείας είναι πολύ πολύ διαφορετική. Θα σας αναφέρω την απόφαση, εν περιλήψει, έτσι για να δείτε το βασικό. Λοιπόν, αναφέρεται καταρχάς στα άρθρα 5, παράγραφος 1, 5α, 1, 14, 9, 15 του Συντάγματος, από το οποίο προκύπτει ότι το κράτους είναι ο ρυθμιστής της λειτουργίας της ραδιοτελεόρασης και ο εγγυλητής του κλουραλισμού των ιδεών και πληροφοριών που μεταδίδονται. Από τις συνταγματικές όμως αυτές διατάξεις δεν προκύπτει ότι επιβάλλεται η λειτουργία δημόσιου φορέα ραδιοτελεόρασης, δηλαδή ναι μεν η ραδιοτελεόραση είναι δημόσια υπηρεσία, αλλά δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει και δημόσιος φορέας που την παρέχει, δηλαδή και ιδιωτικοί φορείς μπορούν να προβαίνουν στην παροχή τέτοιων υπηρεσιών, λαμβανομένο μάλιστα υπόψη ότι εδώ υπάρχει ρυθμιστική αρχή. Ποια είναι αυτή η αρχή? Το Εθνικό Ραδιοτελεοπτικό Συμβούλιο. Δηλαδή εδώ έχουμε τελείως διαφορετική στάση του δικαστή. Ο νομοθέκτης λοιπόν μας λέει το Συμβούλιο Πυκρατίας. Εδώ όπως θα ξέρετε υπήρξε και προσωριμή διαταγή του προέδρου του Συμβούλου Πυκρατίας και απόφαση αναστολής της Επιτροπής Αναστολών, τους πενταμελιούς και απόφαση της Ολομέρειας. Στις δραγματικές διατάξεις είπαμε δεν προκύπτει ότι επιβάλλεται η λειτουργία δημόσιου φορέα ραδιοτελεόρασης. Ο νομοθέκτης έχει την ευκαιρία συνεκτημώντας την οικονομική δυνατότητα του κράτους σε κάθε χρονική περίοδο και θα κάνω μια παρένθεση εδώ συνεκτήμησε την τεράστια δαπάνι που προκαλούσε η ΕΕΤ στα δημόσια οικονομικά να επιλέξει αν με κριτήριο την αποτελεσματικότερη εφαρμογή των συνταγματικών επιταγών για τη ραδιοτελεόραση είναι δυνατόν και αναγκαίο να ιδρυθεί δημόσιους φορέες ραδιοτελεόρασης. Εάν επιλεγεί η ίδρυση δημόσου φορέα αυτός πρέπει να έχει πλουραλιστική δομή να αποτρέπονται οι κυβερνητικές και κομματικές επιρροές και να λειτουργεί αυστηρά με βάση της αρχές της αντικειμενικότητας, της αμεροληψίας και της πολυφωνίας. Άρα είναι επιλογή του νομοθέτη το εάν θα ιδρύσει δημόσιο φορέα ραδιοτελεόρασης. Άρα η κάθε νομοθετική επιλογή υπόκειται στο δικαστικό έλεγχο ως προς τη συμφωνία της με τις προηγούμενες συνταγματικές διατάξεις. Άρα ο λόγος ακυρώσεως κατά τον οποίο, δοσέξτε τη διατύπωση, η προσβαλόμενη πράξη με την οποία καταργείται η αιρτανόνιμη εταιρεία και πάβει να υπάρχει πάροχος δημόσιας υπηρεσίας στον τομέα της ραδιοτελεόρασης πρέπει να ακυρωθεί, ο λόγος αυτός πρέπει να ακυρωθεί λόγω διατάξεων του συντάγματος κατά εξουσιοδότηση των οποίων εκδόθηκε, είναι απορριπτέως ως αβάσιμος. Το καταλάβατε, διότι στηρίζεται στην εσφαλμένη εκδοχή ότι το άνθρωπο 15 παράγραφος 2 του συντάγματος επιβάλλει να υπάρχει δημόσια ραδιοτελεόραση. Όχι, δεν απαιτείται να υπάρχει δημόσιος πάροχος. Απαιτείται να υπάρχει δημόσια υπηρεσία, η δημόσια υπηρεσία της ραδιοτελεόρασης να πληρεί τις προϋποθέσεις της αντικειμενικότητας, αμεροληψίας και πολυφωνίας. Αυτό πρέπει να το εξασφαλίζει το κράτος, όχι όμως να ασκεί και το ίδιο, να παρέχει και δικός του φορέας αυτές τις υπηρεσίες. Άρα συνεχίζει ότι η κατάργηση της ΕΕΤ έκανε πέρα των δημοσιονομικών λόγων με σκοπό να ιδρυθεί νέος φορέας δημόσιας υπηρεόρασης, πράγματι που του έγραψε ο νόμος 410 στις 1173 του 13 και μέχρι τη δημιουργία αυτού του φορέα υπήρχε μία προσωρινή κατάσταση, όπως ξέρετε, με την έρηχο. Άρα σκοπός ήταν λοιπόν η κατάργηση του υφισταμένου φορέα και η διακοπή λειτουργίας του μέχρι τη λειτουργία νέου προκειμένου να εξορθολογιστεί η παροχή, είναι μία επιλογή του νομοθέτη αρχικά και της κανονιστικός δρόσας διοίκησης, είναι ουσιαστική κρίση λοιπόν που ελέγχεται από τον δικαστή ωστόσο στα ακραόρια υπό το πρίσμα της αναλογικότητας. Εδώ έλαβε υπόψε ο δικαστής ότι υπάρχουν πολλοί διοδικοί φορείς, ότι υπάρχει εθνική ρυθμιστική αρχή. Άρα η κατάργηση της έργειο των θυγιατρικών της, μάλιστα με σκοπό να δημιουργηθεί νέος φορέας, δεν προσκρούει, δεν παραβιάζει ούτε το άρθρο 10 της ΕΣΔΑ, το οποίο υποτίθεται ότι προστατεύει την ύπαρξη και λειτουργία της ΕΣΔΑ ως παρόπου δημόσιας υπηρεσίας στον τομέα της εργασίας. Άρα έκρινε, είπαμε, ότι είναι σημαντική δημόσια υπηρεσία ραδιοτηλόγρασης, πρέπει να πληρεί τους όρους της συνταγματικές, μάλλον, προϋποθέσεις, της αντικειμενικότητας αμεροληψίας και πολυφωνίας, αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να παρέχεται από δημόσιο ή κρατικό φορέα. Δηλαδή τελείως διαφορετική άποψη. Βέβαια υπήρξε και εδώ, όπως καταλαβαίνετε, από τις παραπάνωσες διατάξεις δημών δεν προκύπτει ότι επιβάλλεται η λειτουργία, αυτό θα συγκρατήσουν εδώ, δημόσιο φορέα ραδιοτηλεόρασης. Λοιπόν, μπορεί να επιλέξει να το δημιουργήσει, αλλά δεν είναι αναγκαίο. Ούτε από το Άθρο 10 της ΕΖΔΑ το επιβάλλει. Υπήρξε, φυσικά, όπως αδυναμβάνεστε εδώ, η μοιοξυφία, η οποία είπε ότι οι ιδιωτικοί φορείς έχουν κερδοσκοπικό χαρακτήρα, έτσι. Άρα ο σκοπός, όσοι τη συνταγματική σκοπή του Άθρο 15 παράγραφους 2, αντικειμενικότητα, μερολυψία, πολυφωνία, δεν μπορούν να εκπληρωθούν από ιδιώτης, διότι αυτοί έχουν κερδοσκοπικό χαρακτήρα, έτσι. Οι ιδιωτικοί φορείς έχουν κερδοσκοπικό χαρακτήρα, είναι κερδοσκοπικά. Επιπλέον, δεν είναι βέβαιο ότι θα διασφαλίζεται η συνεχής λειτουργία. Γιατί, διότι αυτοί οι κερδοσκοπικοί φορείς, αν διαπιστώσουν ότι δεν έχουν πλέον συμφέρον, μπορούν να αναστείλουν τη λειτουργία τους. Οπότε, έχουμε διακοπή δημόσιας υπηρεσίας. Παραβιάζεται, δηλαδή, η αρχή της συνεχούς και αδιάλλητης λειτουργίας. Αυτή, όμως, η άποψη της μειοψηφίας, δεν εκτιμά την εγγυητική λειτουργία του κράτους. Το κράτος πρέπει να εγγυάται τη συνεχή λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών, και δεν προκύπτει ότι δεν μπορεί να το επιτύχει αυτό με τη λειτουργία των ιδιωτικών φορέων. Βλέπουμε, λοιπόν, τελείως διαφορετική προσέγγιση στις δύο περιπτώσεις, δύο αποφάσεις που απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους. Απόλυτη αυστηρότητα, νέο όριο αποκρατικοποιήσων στην περίπτωση της των υπηρεσιών ίδρυψης και αποχέτευσης. Πολύ πιο εμπέληκτη προσέγγιση στην περίπτωση των υπηρεσιών ραδιοτελεόρασης, που είναι δημόσια υπηρεσία προφανώς, αλλά δεν απαιτείται η παροχή της από δημόσιο χωρέα. |
