| : [♪ Μουσική Λ Γεια σας, παιδιά! Είμαι η Σπυριδούλα. Και εγώ είμαι η Ηλέκτρα. ή μάλλον, είμαι η Μελπομένη. Θυμάστε που ο Ορφέας και η Αντιγόνη, οι δυο αδέλφια, έσκησαν κατά λάθος ένα καπέλο που προσγειώθηκε στο δωματιό τους. Και η Μελπομένη ήταν πάρα πολύ στενοχωρημένη γι' αυτό. Γιατί μου σκίζατε το καπέλο μου! Δεν μπορείτε να μου καταστήσετε! Ήταν μαγικό το δικό μου το καπέλο! Πού να θυμάμαι τώρα που το βρήκα! Ταξιδεύω δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Σε θέατρα, σε παραστάσεις, δεν θυμάμαι που το πήρα, θέλω το καπέλο μου! Πάντως τα καπέλα είναι εκεί που είναι, να ξέρετε. Και έτσι βρεθήκαμε να κάνουμε ένα ταξίδι στην ιστορία του θεάτρου. Ξεκινήσαμε από το Αρχαίο Ελληνικό Θέατρο, στα μέσα του 6ου π.Χ. Πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια δηλαδή. Είδαμε ένα Αρχαίο Ελληνικό Θέατρο. Και τώρα θα κάνουμε ένα μεγάλο άλμα, και θα βρεθούμε δίπλα στην Ιταλία στα μέσα του 16ου αιώνα. Ιταλία! Αγαπημένη χώρα! Βρισκόμαστε, λοιπόν, όπως είπες Πητηδούλα, στα 1550. Και αναπτύσσεται στην Ιταλία ένα εξαιρετικό είδος θεάτρου, η Commedia dell'Arte. Πρέπει να ξέρετε ότι αυτό το είδος θεάτρου, ήταν ακμαίο μέχρι και το 18ο αιώνα. Και μάλιστα πέρασε και τα ώρια της Ιταλίας. Ωραία με ελπωμένη τα Ιταλικά, αλλά μας μπέρδεψες λίγο. Μήπως να πούμε πρώτα στα παιδιά τι σημαίνει Commedia dell'Arte. Κατά λέξη, λοιπόν, σημαίνει κομωδία της τέχνης. Και όταν λέμε τέχνη, εννοούμε επαγγελματισμός και τεχνική. Οι ηθοποιοί της Commedia dell'Arte, ήταν επαγγελματίες ηθοποιοί, με υψηλό επίπεδο υποκριτικής ικανότητας και τεχνικής. Ήξεραν να χορεύουν, να τραγουδάνε, ήξεραν ακόμα και ακροβατικά. Μπράβο. Έπρεπε να με το κουστούμι τους, τη μάσκα τους, τη στάση του σώματος τους και τη φωνή τους, έπλαθαν το χαρακτήρα που υποδίονταν. Στηρίζονταν περισσότερο στον αυτοσχεδιασμό και λιγότερο στο συγγραφέα. Υπήρχε βέβαια ένα βασικό σενάριο κάποιων γραμμών, στη συνέχεια όμως αυτοσχεδίαζαν τους διαλόγους. Ήξεραν να παίξουν και μερικά αστεία, τα λεγόμενα λάτσι, τα οποία τα προσάρμοζαν σε κάθε σκηνή. Η θύαση ήταν πλανόδι, πήγαιναν δηλαδή από μέρος σε μέρος. Μπορεί να αποτελούνταν από 5, αλλά μέχρι και 25 ηθοποιούς. Και έδιναν τις παραστάσεις τους στην Ήπεθρο, σε δρόμους, σε πλατείες, γι' αυτό το λόγο είχαν ένα πατάρι το οποίο το χρησιμοποιούσαν για σκηνή, και ένα ζωγραφισμένο πανί το οποίο το χρησιμοποιούσαν για σκηνικό. Όπως είπαμε, η commedia dell'arte ήταν η κωμωδία των αυτοσχεδιασμών. Σε αυτό βοηθούσε πάρα πολύ ότι οι ηθοποιοί σπάνια άλλαζαν ρόλο κατά τη διάρκεια της καριέρας τους. Συνήθως ενσάρκωναν τον ίδιο ρόλο μέχρι το τέλος. Όλους στη ζωή τον ίδιο ρόλο, ναι. Βέβαια για την commedia dell'arte πρέπει να πούμε και κάτι ακόμα. Ότι τους γυναικείους ρόλους στην commedia dell'arte τους ενσάρκωναν γυναίκες. Μην ξεχνάτε, σε μας μπορεί να φαίνεται πάρα πολύ φυσικό, αλλά για εκείνη την εποχή ήταν ένα κανονικό και πραγματικό σκάνδαλο. Μην ξεχνάτε ότι στην αρχαία Ελλάδα, στο αρχαίο ελληνικό θέατρο, τους ρόλους τους ενσάρκωναν μόνο άνδρες. Γι' αυτό και φορούσαν προσωπία, ανάλογα με το ρόλο που έπαιζαν. Τώρα λοιπόν, στην commedia dell'arte έχουμε τρεις βασικές κατηγορίες ρόλων. Πρώτοι είναι οι υπηρέτες, είναι πειραχτήρια, βοηθάν τα αφεντικά τους, κάνουν ανακατοσούρες διάφορες, οι λεγόμενοι τζάνοι. Μετά είναι οι ηλικιωμένοι, τραπεζίτες, στρατιώτες, στρατηγοί, αυτοί λέγονται βέκοι. Και τελευταία είναι τα ζευγάρια των ερωτευμένων, οι ναμωράτι. Ίσως έχετε ακούσει κάποιους ρόλους της commedia dell'arte ήρωες. Ο αρλεκίνο ας πούμε, ο καπιτάνο, ο πανταλόνε, η κολομπίνα, ο ντοτόρε, όλοι αυτοί είναι ήρωες, ρόλοι από την commedia dell'arte. Πρέπει να σας πούμε ότι η commedia dell'arte επηρέασε την ιστορία του θεάτρου και αργότερα όπως και του κινηματογράφου. Διάσημοι ηθοποιοί όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο γνωστός μας Σαρλό, ο Μπάστερ Κίτον και ο Χοντρός και ο Λυγνός, βασίστηκαν πάνω στους χαρακτήρες της commedia dell'arte και δημιούργησαν τους δικούς τους χαρακτηριστικούς ρόλους. Αυτό λοιπόν δεν το είχα σκεφτεί. Κάτι άλλο πολύ σημαντικό για την commedia dell'arte είναι ότι παίζονταν με μάσκες. Όλοι οι ηθοποιοί, οι ρόλοι, φορούσανε μάσκες, σαν αυτές που βλέπετε μπροστά. Τι χαρακτηριστικό είχαν ότι ήταν μισές από τη μύτη και πάνω, το κάτω μέρος του προσώπου, όπου είδαν και το στόμα και έπρεπε να ακούγονται, ήταν κενό. Μπορούμε να σας δείξουμε λοιπόν τώρα μερικές μάσκες της commedia dell'arte. Για να δούμε λοιπόν τώρα τις μάσκες της commedia dell'arte. Έχουμε αρχικά μια μεγάλη κατηγορία, τους τζάνι, τους υπηρέτες. Η μάσκα τους είναι αυτή εδώ. Και οι υπηρέτες ήταν πονηροί και πειραχτήρια. Αλλά δεν είχαν όλοι τον ίδιο ρόλο. Ο κάποιος μπορεί να ήταν σοφός και πανούργος, ο άλλος ανόητος και κακοφτιαγμένος. Πάντοτε όμως ήταν αυτοί που τελικά έδιναν τη λύση. Και γι' αυτό το λόγο συνήθως οι υπηρέτες ήταν οι πρωταγωνιστές και οι υπεύθυνοι για την εξέλιξη της πλοκής. Ένας από τους πιο σημαντικούς υπηρέτες ήταν ο Αρλεκίνος. Θα σας δείξω εδώ τη μάσκα του και θα σας πω σε λίγο περισσότερα λόγια γι' αυτόν. Αυτή εδώ είναι η μάσκα του. Συνεχίζουμε με τον Καπιτάνο. Χαρακτηριστικό του είναι το μεγάλο μουστάκι στη μάσκα του. Και η μύτη του η Καμπουρωτή. Έχουμε την Κολομπίνα. Φυσικά η μάσκα της είναι αυτή που είναι η πιο γυναικεία με βαμμένα αχείλη και βαμμένα μάγουλα. Και συνεχίζουμε με τον Ντοτόρε, ο Σωφός. Και αυτή εδώ είναι η μάσκα που είχε ο Πανταλών, ο Γέρο Τσιγούνης και ο Πουλτσινέλλα. Επίσης ένας από τους υπηρέτες που η μάσκα του είναι αυτή εδώ. Και αφού είδαμε τις μάσκες τους, να δούμε λίγο και τους χαρακτήρες. Είπαμε για τους Τζάνι τους υπηρέτες. Και προχωράμε στον Αρλεκίνο, ο οποίος είναι ένας από τους βασικούς χαρακτήρες της Ιταλικής κωμέντιας δε λάρτε. Ενδέχεται μάλιστα να προέρχεται ως ιδέα από τους δούλους του Αριστοφάνη ή τις κωμοδίες του Πλάφτου και του Τερέντιου, τους βυζαντινούς μίμους, τους ακροβάτες και τους σταυματοποιούς του Μεσαίωνα. Το κουστούμι του ήταν πολύχρωμο και έκανε έντονες ακροβασίες. Γενικά η σκηνική του δράση ήταν έντονη, ακόμα και το περπάτημά του ήταν χορευτικό. Ήταν ο κατεξοχήν πρωταγωνιστής της αυτοσχέδιας φάρσας, ήταν πονηρός, ήταν ανεδής, ήταν χωρατατζής, λέμαργος και ψεύτης. Ήταν αυτός που σχολίαζε τα πάντα μέσα στην υπόθεση. Ο καπιτάνο ανήκει στην ομάδα των ηλικιωμένων, τον Βέκη. Φορούσε ένα απλατίγυρο μαύρο καπέλο και είχε μεγάλο μουστάκι. Κατά τη διάρκεια όμως των χρόνων που περνούσαν, ανάλογα πώς άλλαζε η στρατιωτική στολή κάθε εποχής, μπορεί να άλλαζε και το κουστούμι του. Ήταν κορδωμένος, παλικαράς, φαφλατάς, κατά βάθος όμως όχι πολύ έξυπνος και λιγάκι φοβιτσιάρης. Λέγεται ότι ήταν Ισπανός, αλλά θα μπορούσε επίσης πατρίδα του να είναι και η Νάπολη. Η Κολομπίνα, η γυναίκα της υπόθεσης. Η κομμέντια Ντελάρτε όπως είπαμε ανέβασε πολλές γυναίκες πάνω στη σκηνή. Μπορεί να ήταν μια φλιαρή μητέρα, μια ενοχλητική ζητιάνα, μια κουτσομπόλα γειτόνισσα. Η Κολομπίνα ήταν η ζωηρή υπηρέτρια, συνήθως ερωτευμένη με τον Αρλεκίνο και αυτή πολύ έξυπνη και καταφερτζού. Ο Ντοτόρε, ο οποίος επίσης ανήκει στην ομάδα των ηλικιωμένων. Ο Ντοτόρε ήταν ο γιατρός, καταγόταν συνήθως από την Πολόνια. Ο χαρακτηρισμός γιατρός μπορεί να χρησιμοποιούταν και κοροϊδευτικά, γιατί παρουσιάζεται σαν ξερόλας, που μιλάει χωρίς όμως να λέει κάτι ουσιαστικά. Δηλαδή μπορεί να έλεγε αυτός που έχει δίκιο δεν έχει άδικο. Ή μπορεί να έλεγε όποιος είναι υγιής φυσικά και δεν είναι άρρωστος. Ήταν συνήθως φίλος του Πανταλόνε, πατέρας κάποιου ερωτευμένου νέου, αλλά θα μπορούσε να ερωτεύεται και ο ίδιος, τελικά όμως θα μείνει μόνος. Το κουστούμι του είναι μαύρο, μαύρο καπέλο και μια μάσκα που του σκεπάζει τη μύτη. Ο Πανταλόνε ήταν έμπορος, ήταν φίλος του Ντοτόρε, φορούσε κόκκινη μπλούζα με κουμπιά, κόκκινο στενό παντελόνι, κίτρινα παπούτσια και έναν μαύρο μανδία. Είχε μία καφέ μάσκα με μεγάλη μύτη κι αυτός, ήταν συνήθως ο σύζυγος μιας μικρής κοπέλας ή ο πατέρας μιας ερωτευμένης νέας, και ήταν ζηλιάρης, τσιγγούνης και πάντα γκρίνιαζε. Από γονεί του ήταν ο καταφαντασίας αναστανής και ο φιλάργυρος στο μολιέρο. Ο Πουλτσινέλα, επίσης ένας από τους υπηρέτες, ήταν εφλίαρος, χωρατατζής, ζωηρός, καπετάν φασαρίας θα λέγαμε, λιγότερο έξυπνος και είχε μεγάλη κοιλιά μπροστά και καμπούρα πίσω. Και είχε βέβαια και άλλες χαρακτήρες κομμέντε δε λάρτε, εμείς εδώ είπαμε τους πιο βασικούς. Και ήρθε η ώρα να συνεχίσουμε και θέλω να μου πείτε ποιο έτσι είδος θεάτρου, θέατρο σκιών συγκεκριμένα έχει έτσι συγκεκριμένους χαρακτήρες, και πάνω σ' αυτούς τους χαρακτήρες συμβαίνουν διάφορες περιπέτειες. Θέατρο σκιών, τι θα έλεγες. Θέατρο σκιών, εδώ ελληνικό. Ναι, λέγεται. Ο Καραγκιόζης, νομίζω ότι είναι ο Καραγκιόζης. Μπράβο, είναι ο Καραγκιόζης. Ο Καραγκιόζης λοιπόν που υπάρχουν συγκεκριμένοι τύποι, είναι ο Μπαρμπαγιόργος, είναι ο Χατζιαβάτης, είναι ο Μορφονιός, έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ας πάρουμε τον Καραγκιόζη, εξωτερικά έχει μεγάλη μύτη, καμπούρα και ένα μακρύ χέρι, είναι συνήθως πεινασμένος και πάντα μπλέκει σε περιπέτειες για να βρει το φαγητό του. Και θα τολμούσα να πω ότι ακόμα και τα αυτοτελείοι επεισόδια, σύριαλ ή τα κόμικ, βασίζονται λίγο στην commedia dell'arte όπου υπάρχουν σταθεροί τύποι και στη συνέχεια οι περιπέτειες συμβαίνουν γύρω από αυτούς τους τύπους. Όπως είναι ας πούμε ο Σκουπιντού, που είναι ο Σκουπιντού και ο Σάγκη, είναι συνέχεια φοβιτσιάριδες, συνέχεια πεινάνε και πάντα μπλέκουν σε περιπέτειες να βρουν, να λύσουν ένα μυστήριο. Ή ο Σκρουτζ που είναι τσιγγούνις. Συνέχεια, συνέχεια, συνέχεια. Ή ο Ποπάι, δυνατός και τρώει σπανάκι. Ακριβώς και έχει να αντιμετωπίσει τους κακούς. Αυτοί λοιπόν ήταν οι τύποι της commedia dell'arte. Τους μάθαμε. Θα ήθελες τώρα να παίξουμε με αυτούς τους τύπους της commedia dell'arte. Να παίξουμε. Πώς θα παίξουμε όμως? Εμείς εδώ δεν θα δώσουμε σενάριο, θα δώσουμε μια δοσμένη συνθήκη. Δηλαδή, δηλαδή... Μια επιστολή που φτάνει και δεν ξέρουμε για ποιον είναι. Εσείς λοιπόν από το σπίτι, τώρα που είδαμε πώς είναι εντυμένη, μπορείτε ό,τι βρείτε μέσα στο σπίτι και αλλάζοντας τη στάση του σώματός σας, τη φωνή σας, να αυτοσχεδιάσετε. Μάλιστα. Τώρα λοιπόν, απόψε αυτοσχεδιάζουμε και πρώτα θα γίνεις... Τι θα γίνω, τι θα γίνω. Πρώτα θα γίνεις ο πανταλόνε. Ο πανταλόνε. Ο πανταλόνε, ο οποίος είναι, είπαμε, τσιγγούνης, ηλικιωμένος και φοράει μια μαύρη κάμπα. Πανταλόνε, μια επιστολή για σένα. Μια επιστολή για μένα. Τι μπορεί να είναι... Επιταγή σίγουρα. Επιταγή. Πολλά λεφτά, πολλά έξοδα και εγώ τα χρειάζομαι, ξέρετε. Ο πανταλόνε λοιπόν λαμβάνει μία επιστολή, μία επιταγή. Δεν είναι δική σου τελικά. Εντάξει, δεν είναι δική μου. Άλλος, άλλος. Καπιτάνο. Καπιτάνο. Αυτό σαν στρατιώτης, καλά δεν θυμάμαι. Σπαφί. Στρατιωτικό σακάκι. Στρατιωτικό σακάκι. Μάλιστα. Στρατιέ μου. Επιστολή για σας. Μάλιστα. Μία επιστολή για μένα. Τι μπορεί άραγε να είναι... Σίγουρα γράμμα από τους στρατιώτες μου. Σίγουρα. Που εξέρουν την ανδρεία μου και τα μεγάλα μου επιτεύματα. Σίγουρα θα γράφει... Αγαπημένε μου στρατιέ. Αγαπημένε μου στρατιλάτη. Γρήγορα με το αριστερό σου πόδι. Στρίψε το δεξί σου μουστάκι. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Δεν είναι για σένα. Καλώς πάρτη. Νομίζω... Ναι. Πως μάλλον... Μάλιστα. Είναι για τον Δωτόρε. Μισό λεπτό. Μεγάλη μύτη. Και είδου ο Δωτόρε. Έλαβα εγώ ο Δωτόρε. Μία επιστολή. Τι μπορεί άραγε να είναι... Σίγουρα. Επιστημονικό σύγγραμμα. Σίγουρα. Ένα σύγγραμμα... που θα αλλάξει την ιστορία της επιστήμης. Και φυσικά... έπεσε στα δικά μου... επιστημονικά χέρια. Όχι ακόμα. Ούτε για σένα. Λυπάμαι. Μάλλον... για τον πρωταγωνιστή. Για τον Αλεκίνο. Σίγουρα για τον Αλεκίνο. Λοιπόν, έλα. Ναι. Κάτσε. Αλεκίνο! Μάλιστα! Μάλιστα! Μία επιστολή για μένα και τον Αλεκίνο. Από ποιον μπορεί να είναι... από τον αφέντη μου. Με καλεί σε φαγητό. Έχω μια πείνα. Έχω μια πείνα. Γρήγορα να πάμε να φάμε. Πού είναι το σπίτι του αφεντικού. Δεξιά. Πού είναι τα αριστερά όμως. Έχω μια πείνα. Έχω μια πείνα είπαμε. Άστο. Καλά. Για την κολομπίνα τελικά. Κολομπίνα. Μάλιστα. Για την κολομπίνα είναι η επιστολή. Για να δούμε. Κολομπίνα. Μισό λεπτό, μισό λεπτό. Μάλιστα. Και η δουέγινης κολομπίνα. Στο περίπου. Καλά. Έτοιμη. Μια επιστολή για μένα. Σίγουρα από τον αγαπημένο μου τον αρλεκίνο. Μου λέει πόσο με αγαπάει. Και το βράδυ μου ζητάει να πάω στην κουζίνα να του μαγειρέψω. Τζουτζουκάκια θέλει. Τζουτζουκάκια. Αχ η αγάπη μου. Ας την πάρω εγώ γιατί μάλλον ούτε για την κολομπίνα. Και μήπως θα ήθελες η Λέκτρα. Μάλιστα. Να μας φτιάξεις μια μάσκα κομέντια τελάρτε. Θα φτιάξουμε μάσκες. Αλλά πρώτα φέραμε τον Πάρκο Εργασίας λίγο πιο κεντρικά για να βλέπετε καλύτερα. Λοιπόν, για να μην γεμίσω τη σπυριδουλά και την κάνω χαλιά από τις γυψόγαζες, γιατί με γυψόγαζα θα φτιάξουμε τη μάσκα μας, έχω φέρει μια μάσκα πλαστική. Θα της συμπεριφερθούμε όπως ακριβώς θα συμπεριφερόμασταν σε ένα πρόσωπο ανθρώπου. Για να καταλάβετε από τις τέσσερις μάσκες που υπάρχουν μπροστά, οι δύο ακριανές είναι φτιαγμένες στο δικό μου πρόσωπο και οι δύο μεσαίες είναι στο άντρα μου, το Αποστόλη. Λοιπόν, χρειαζόμαστε βαζελήνη, είτε την κάνουμε σε έτοιμη μάσκα εδώ, είτε την κάνουμε σε ανθρώπινο πρόσωπο, πρέπει οπωσδήποτε να βάλουμε αρκετή βαζελήνη, για να μην κολλήσει η γυψόγαζα. Και αν είναι ανθρώπινο το πρόσωπο, να ξεκολλήσει χωρίς να πονέσουμε φυσικά αυτό που είναι από κάτω. Οι γυψόγαζες γενικά δεν προκαλούν αλλεργίες, αλλά καλό θα ήταν να το δοκιμάσετε στο χέρι σας λιγάκι. Η γυψόγαζα είναι αυτό εδώ το υλικό, το βρίσκετε στα φαρμακεία, είναι γάζα με γύψο. Μόλις τη βάλετε σε νερό, εδώ έχω ας πούμε το ποτηράκι με το νερό, μία λεπτά για να βλέπετε καλύτερα, η γυψόγαζα μαλακώνει, το βλέπετε και μόλις σας κάνω αυτό, κλείνουν οι τρύπες της γιατί λιώνει ο γύψος. Θα το ακουμπήσω λίγο εδώ απλά για να υπάρχει. Ξεκινώ λοιπόν την κατασκευή μου. Το ποτήρι μου εδώ, εφημερίδα από κάτω για να απορροφήσει το νερό και για να μην γεμίσουμε τον πάγκο μας. Λοιπόν, βάζω γύψο, τον ακουμπάω, τη γυψόγαζα, όπως βλέπετε μόλις την ακουμπήσω κλείνουν οι τρύπες, λιώνει ο γύψος και κλείνουν οι τρύπες. Βάζετε δύο ή τρία μεγάλα κομμάτια γυψόγαζας στο μέτωπο. Παίρνετε από μικρότερα κομμάτια, βγαίνουν σε μεγέθη να ξέρετε γυψόγαζες, και μικρές και μεγάλες, βάζετε τα πλαϊνά, δίπλα από τα μάτια. Παίρνετε ένα μεγάλο μακρύ κομμάτι και το βάζετε πάνω στη μύτη, ένα μικρό κολπάκι θα σας πω, μην το βάζετε πάνω από την άκρη, καλύψτε λίγο και τη μύτη, ακόμα και αν είναι ανθρώπου. Εδώ τα ρουθούνια πάντα τα αφήνουμε ανοιχτά, αλλά να είναι λίγο καλυμμένο για να μην φαίνεται γυμνή η μύτη όταν τη φοράτε εσείς δηλαδή. Τώρα όπως βλέπετε δεν έχω καλύψει εντελώς τα μάτια, μπορώ να κάνω και λεπτομεριούλες. Σε αυτήν εδώ τη μάσκα τα πράγματα είναι λίγο πιο εύκολα, γιατί είναι φτιαγμένη για αυτή τη δουλειά. Όταν κάνετε αυτή τη δουλειά στο πρόσωπο ενός ανθρώπου, πριστέψτε με δεν μπορείτε να κάνετε τόσες λεπτομέρειες. Θέλω να προσέξετε πάρα πολύ τη μύτη, διότι η μύτη είναι το σημείο στήριξης του πάνω και του κάτω κομματιού. Παίρνω λοιπόν ένα μικρό κομμάτι, το διπλώνω 4 φορές και το βάζω να ακουμπάει λίγο το κομμάτι που έχω πάνω και τα κομμάτια που έχω βάλει ήδη. Αν το δείτε εδώ φαίνεται ότι ήδη ο γύψος έχει αρχίσει να σκληρένει. Λοιπόν, ξαναβάζω ένα από πάνω για να πιάσω τη μύτη, ξαναβάζω ένα από κάτω για να πιάσω το σημείο που συνέβεσα τη μύτη με το μέτωπο. Θυμάμαι να έχω βάλει τουλάχιστον 2 στρώσεις σε κάθε μέρος για να στερεωθεί η μάσκα μου, δηλαδή για να καταλάβετε ότι 2 στρώσεις τώρα έχω βάλει. Στην πραγματικότητα είμαι έτοιμη και η μάσκα μου ουσιαστικά είναι έτοιμη. Εάν θέλω για μεγαλύτερη λεπτομέρεια, περνάω με το χέρι μου να κλείσω τις τρυπούλες και την αφήνω να στεγνώσει. Η μάσκα αυτή θέλει ούτε μια μέρα, χάνει όλο της το νερό. Θέλω να προσέξετε είναι το εξής, όταν έχετε έναν άνθρωπο και θέλετε να του βγάλετε τη μάσκα από το πρόσωπο, θα του ζητήσετε να κάνει γκριμάτσες, δηλαδή να μαζέψει το πρόσωπό του, να το απλώσει και να κάνει σαν να έτσι. Ξεκολλάει λοιπόν η μάσκα από τις άκρες του προσώπου, αν μάλιστα εσείς κάνετε αυτή την κίνηση ξεκολλάει και από τις άκρες και βγαίνει. Και όταν βγει λοιπόν η μάσκα είναι αυτό που βλέπετε εδώ. Αν μάλιστα το φορέσω θα δείτε ότι ταιριάζει ακριβώς στο πρόσωπό μου. Τώρα, είπαμε ότι οι μάσκες της Comédie de l'Arte όμως είναι για συγκεκριμένο ρόλο και χαρακτήρα. Άρα λοιπόν πρέπει να τους κάνουμε και λίγα γεμίσματα. Τα γεμίσματα γίνονται πάρα πολύ εύκολα πάλι με γυψόγαζα. Βλέπετε εδώ που έχω βάλει μάγουλα. Ας πούμε εγώ ήθελα να κάνω μια κολομπίνα, να τις κάνω μάγουλα και κόκκινα και να τις βάλω τα φρύδια, τα έχω βάλει. Στις μάσκες που σας έδειξα εδώ η σπυριδούλα υπήρχαν και βλέφαρα. Θα μπορούσα να κολλήσω εδώ πέρα, δεν με απαγορεύει κανείς. Αυτές οι μάσκες μπορούν να ζωγραφιστούν με τέμπερα ή με χρώματα λαδιού. Τις αφήνουμε πάλι να στεγνώσουν και στο τέλος κολλάμε δεξιά και αριστερά μια κορδέλα ή λίγο λάστιχο για να μπορέσουμε να τις φοράμε. Είναι μισές, άρα το στόμα είναι ανοιχτό, μπορούμε να μιλήσουμε κανονικά και μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε όπως θέλουμε. Αυτή ήταν λοιπόν η κατασκευή μάσκας από γυψόγαζα που χρησιμεύει στην commedia dell'arte. Τέτοιες βέβαια μάσκες, εάν τις κάνουμε ολόκληρες, μπορούμε να φτιάξουμε και αρχαία προσωπία, όπως είχαμε πει την προηγούμενη φορά για το αρχαιοθεάτρο. Τώρα τα κάνουμε μισά και βάζουμε άλλα χαρακτηριστικά. Εδώ έβαλα μια τεράστια μύτη, εδώ έχω βάλει βλέφαρα, μάγουλα. Ή την αφήνω και σκέτη για έναν αρλεκίνο, θα είχε πολύ μεγαλύτερη αξία και σημασία να βάλουμε χρώμα. Αυτές λοιπόν ήταν οι μάσκες μας. Σπυριδούλα, νομίζω μπορείς να έρθεις να μου πεις και τη γνώμη σου. Είναι πάρα πάρα πάρα πολύ ωραία. Έχω να σας πω ότι έχω κάνει και στο πρόσωπο της Σπυριδούλας παλαιότερα, έχει μία μάσκα σαν το πρόσωπό της. Ναι, δεν την φέραμε τώρα εδώ. Πάρα πολύ ωραία. Ποια θα διάλεγες εσύ? Θα διαλέξω το ντοτόρε, που είναι σοφός να τη βάλω και να σας χαιρετήσω σαν ντοτόρε. Και εγώ θα διαλέξω αυτήν εδώ. Ωραία λοιπόν, βάζουμε τις μάσκες μας. Μάλιστα. Και από τη Σπυριδούλα και από την Ηλέκτρα, ένα μεγάλο φιλί! |
