| : Ήρθαμε σαράντα εντελώς άγνωστοι μεταξύ μας, γιατί δεν γνωριζόμαστε. Και αυτοί μας έδωσαν την ευκαιρία να γίνουμε αυτό που δεν ήμασταν. Αγαπηθήκαμε, ζήσαμε τόσο έντενα πράγματα. Πραγματικά είναι σαν μαγικό, ένα θαύμα αυτό που έγινε. Ινδία. Μια χώρα 25 φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα, δεύτερη σε πληθυσμό στη Γη, με σχεδόν 1,3 δισεκατομμύρια κατοίκους, που υπήρξε σταυροδρόμι πολιτισμών και θρησκείων. Σήμερα, η Ινδία είναι μία από τις πιο γρήγορα αναπτυσσόμενες οικονομίες στον κόσμο. Παρ' όλα αυτά, η φτώχεια παραμένει ένα από τα κύρια προβλήματα μεγάλου μέρους των κατοίκων. Περισσότερο από το 20% του Ινδικού πληθυσμού, σχεδόν 266 εκατομμύρια άνθρωποι δηλαδή, ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Στην Ινδία, ζει το 1,4 όλων των υποστηρισμένων ανθρώπων του πλανήτη και παρότι το κατακεφαλή νησόδημα έχει τριπλασιαστεί τα τελευταία 20 χρόνια, η ελάχιστη ποσότητα τροφής που καταναλώνουν οι φτωχοί μειώθηκε. Το Νοέμβριο του 2016, 45 ανάδοχοι και θελοντές της Action Aid από Ελλάδα και Κύπρο επισκεφτήκαμε την Ινδία και συγκεκριμένα την κοινότητα Lalitpur για να δούμε με τα μάτια μας το έργο της οργάνωσης, αλλά και για να βοηθήσουμε από κοντά στα έργα που κάνει η Action Aid στην περιοχή. Μόλις προσγειωθήκαμε στην Ινδία, το ταξίδι μας όχι μόνο δεν είχε τελειώσει, αλλά στην πραγματικότητα εκείνη τη στιγμή ξεκινούσε. Η Action Aid δουλεύει πάντα στις πιο απομακρυσμένες περιοχές, εκεί που οι άνθρωποι έχουν πραγματικά ανάγκη, οπότε είχαμε ακόμα δρόμο μπροστά μας. Ήρθαμε σε ένα μέρος που νομίζω ότι ο πιο οργανωμένος traveler ή ακτιβιστής δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει και νομίζω ότι είναι κάτι που θα μας δίνει για πάντα. Όσο προετοιμασμένοι κι αν ήμασταν γι' αυτό το ταξίδι, ο Καθένας είχε κάτι διαφορετικό στο μυαλό του. Ήρθα για να δω πώς είναι η ζωή εδώ πέρα. Δεν περιμένα να δω κάτι, περιμένω να έρθει όλα μόνο του. Είναι από τα λίγα ταξίδια που το άφησα λίγο, ήθελα να εκπλαγώ. Ομολογώ ότι ήταν λίγο πιο σοκ από τι περίμενα. Περίμενα κάτι πολύ διαφορετικό όταν φτάσαμε εδώ, εξυπλαγικά. Ήταν σοκ, αλλά μ' αρέσει αυτό που ζω. Τα πάντα γύρω μας, μας φαίνονταν πρωτόγνωρα και τίποτα δεν μπορούσε να μας έχει προετοιμάσει για την υποδοχή που μας επιφύλαξαν οι άνθρωποι της κοινότητας. Η υποδοχή των ανθρώπων ήταν απίστευτη. Μας υποδεχτήκαν λες και περιμέναν οι ήρωες. Ξεκινήσανε με χορούς και μουσική. Μας αγκαλιάσανε, μας δεχτήκανε. Έχουν τόσο ενθουσιασμό για μας σαν να μας περιμένει έναν καιρό. Ένιωσα τόσο πολύ. Ένιωσα λες και είμαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο, εγώ και η υπόλοιπη ομάδα. Με αυτή την τελετή μας έδειξαν την αγάπη τους, την ευγνωμοσύνη και την ευχαρίστηση για αυτό το μικρό που κάνουμε, γιατί πραγματικά δεν κάνουμε κάτι σπουδαίο. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω από την συγκίνηση. Ήταν απίστευτο. Τώρα ξεκινούσε το πραγματικό κομμάτι του ταξιδιού. Η δουλειά. Θέλαμε να γνωρίσουμε τους ανθρώπους, να καταλάβουμε τις δυσκολίες της καθημερινότητάς τους, αλλά και να τους βοηθήσουμε στα έργα που έκαναν μαζί με την ActionAid στην κοινότητά τους. Ήρθαμε εδώ για ένα σκοπό, για ένα κοινό σκοπό. Ήρθαμε όλοι μαζί να φυτέψουμε, ήρθαμε όλοι μαζί να σκάψουμε, ήρθαμε όλοι μαζί να χτίσουμε. Πάμε να βοηθήσουμε. Χωριστήκαμε σε μικρότερες ομάδες για να βοηθήσουμε όσο περισσότερο μπορούσαμε τα μέλη των κοινοτήτων σε όσα χρειάζονταν. Οι δύο πρώτες ομάδες είχαν σκάψει. Είμαστε στην Πατιαβάρα, μια απομακρυσμένη κοινότητα, περίπου δύο ώρες από τον Λαλιμπούρ. Και σχεδιάζουμε μαζί με τους ντόπιους κατοίκους την εκπαιδευτική μέθο που τους έμαθε η ActionAid, ώστε να μπορούν σε μικρή έκταση να φυτεύουν τα εκπαιδευτικά τους. Μέσα από εκπαιδεύσεις μαθαίνουν καινούργιους τρόπους καλλιέργειας, ανθεκτικούς καλλιέργειας, για να μπορούν να έχουν επηγήσει ο δήματος. Δηλαδή τους δίνει πρόσβαση σε εναλλακτικούς τύπους καλλιέργειας, τους περνάει τεχνογνωσία την οποία είτε δεν την είχαν είτε έχει χαθεί μέσα στα χρόνια και η οποία έχει μια διατηρησιμότητα και μια υφορία, δηλαδή μιλάμε για τρόπους παραγωγής, οι οποίοι είναι φιλικοί προς το περιβάλλον και τους δίνουν μεγαλύτερες απόδοσεις χωρίς να χρειάζονται να επενδύσουν χρήματα. Είναι ένας καλός μοντέλς που διδάζεται από την Επιτροπή. Είμαστε 8 άντρες και βάζουμε σαβέζι και βάζουμε νερό. Όπως βρισκόμαστε σαβέζι από την αγορά, διδάζουμε σαβέζι και βάζουμε νερό. Παράλληλα προετοιμάζαμε μια ακόμα κυπευτική μέθοδο που έμαθαν μέσω της ActionAid. Σήμερα ήρθαμε εδώ να φυτέψουμε, να φτιάξουμε ένα λαχανόκυπο. Προποθετούμε ξύλα και ύστερα σύρματα σε κάποιο ύψος πάνω από το κεφάλι μας, έτσι ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να καλλιεργούν τα προϊόντα τους εκεί, ώστε όταν έχουν πλημμύρες που συμβαίνουν στην περιοχή να μην καταστρέφονται οι ισοδιές τους. Όσο η μια ομάδα βοηθούσε τους κατοίκους στην προετοιμασία της ποράς, η άλλη μισή ομάδα βρισκόταν σε κοντινά χωριά και βοηθούσε στην κατασκευή δύο καλλιβών. Είμαστε στο χωριό Bad και βοηθήσαμε στο να δημιουργηθεί έστω και μερικώς μια καλύβα για τη στέγαση των παιδιών και την ενασχόληση της εδραστηριότητας. Θα φτιαχτεί για να μαζεύονται τα παιδιά, να κάνουν διάφορες εδραστηριότητες, δημιουργίες, να ασχολούνται όλη μέρα και να παίρνουν στο ρυθμό για να μαθαίνουν να πάνε στο σχολείο, στην εκπαίδευση ή να συνεχίζουν την πορεία. Βάλαμε τα θυμέλια γύρω γύρω, κάναμε τη στέγη, δέσαμε τους κορμούς και προσπαθήσαμε να τελειοποιήσουμε το έργο αυτό. Η ομάδα χωρίστηκε αν τους αφήσαμε να κάνουν τη σκληρή δουλειά και εμείς διαλέξαμε να βάψουμε το σχολείο. Όσο περισσότερο δουλεύαμε και γνωρίζαμε τους ανθρώπους της κοινότητες, τόσο καταλαβαίναμε πραγματικά πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η κοινωνική θέση κάποιου στην Ινδία, πόσοι σημασία έχουν οι κάστες και πόσοι οι κατώτερες κάστες και φυλές ζουν υπό τον διαρκή αποκλεισμό και υφίστανται συνεχώς σοβαρές διακρίσεις. Η κοινωνική θέση καταλαβαίνει τους ανθρώπους της κοινωνικής θέσης, όπου δεν μπορείς να εντοπίσεις με τους κατώτερους ή με τους υπόλοιπους. Η Action Aid τραστηριοποιείται στην περιοχή με τους ανθρώπους της φυλής Σαχαρίγια. Πρόκειται για μία από τις πιο περιθωριοποιημένες φυλές της Ινδίας που ζει αποκομμένη από όλους. Οι Σαχαρίγιας είναι μία από τις πιο περιθωριοποιημένες και φτωχές και αποκλεισμένες ομάδες στην Ινδία. Είναι πιο κάτω και από την πέντη κάστε, η Ινδία έχει πέντε κάστες, είναι μία φυλή, αλλά βρίσκονται στον πάτω της κοινωνικής δομής μας της Ινδίας. Μπορείς να δεις ότι οι άνθρωποι είναι μόνοι τους, ότι κάνουν τα πάντα μόνοι τους, δεν είναι συνδεμένοι με τον υπόλοιπο κόσμο, ας πούμε, της Ινδίας και αυτό είναι κάτι τρομερό. Όταν ακούω αυτά τα περιστατικά μου βγαίνει συνδέστητα μία οργή εσωτερική, ότι υπάρχουν ακόμη αυτές οι συνοτροπίες και αυτή η περιθερροπή είναι πολύ άσχημο. Γι' αυτό και είναι τόσο αξιόλογο το έργο που κάνει η Action Aid. Το έργο της Action Aid κάθε φορά που έρχομαι και επισκέπτομαι κάποια μέρη είναι πάντα πολύ μεγαλύτερο των προσδοκιών μου ή αυτόν που φαντάζομαι ή αυτόν που έχω διαβάσει ότι είναι, ίσως γιατί βλέπω στην πραγματικότητα τις αλλαγές που φέρνει στις ζωές των ανθρώπων και πόσο και οι ίδιοι οι άνθρωποι εδώ το εκτιμούν αυτό και πόσο είναι και για τους ίδιους πάρα πολύ σημαντικό. Η Action Aid εδώ προσπαθεί να ενδυναμώσει τους ανθρώπους να κερδίσουν τα δικαιώματά τους, να τα διεκδικήσουν μόνοι τους, να αποκτήσουν τη δύναμη να σταθούν στα πόδια τους και το κάνουν με διάφορους τρόπους. Ο ένας είναι να ενισχύσει τις πηγές εισοδήματος τους, αλλά το κυριότερο είναι ότι επειδή υπάρχουν πολλά σχήματα κυβερνητικά στα οποία θα μπορούσαν να ενταφθούν σα χαρίγιας και να κερδίσουν κάποιες υπαροχές, επειδή δεν το γνωρίζουν, δεν το έχουν ζητήσει ποτέ. Οπότε μέσα από την Action Aid και τον τοπικό συνεργάτη της IOT μαθαίνουν να διεκρυφούν αυτά τα δικαιώματά τους. Το έργο της Action Aid έχει ένα δυτό χαρακτήρα. Το βασικό κομμάτι που τους δίνουν είναι πάρα πολλές αναλλακτικές σε επίπεδο καθημερινότητας και ανάπτυξης του ιδιωτικού τους επιπέδου. Το δεύτερο σκέλος έχει να κάνει με το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας που είναι η ενδυνάμωσή τους και η αυτοπεποίθηση τους ως φυλή. Έχουν αποκτήσει πρόσβαση στη γραφειοκρατία της χώρας και αυτό τους δίνει μια άλλη ενδυνάμωση, αίσθηση ενδυνάμωσης, η οποία είναι και ο απότερος σκοπός έτσι ώστε να μην χρειάζεται πλέον να είναι εδώ ούτε η Action Aid και κάποιος άλλος, εντός και να μπορούν αυτόνομα να διεκδικήσουν οτιδήποτε χρειάζονται για το μέλλον. Έχουμε δύο μεγάλες επιτυχίες στο χωριό. Η μία είναι είχαν δικαίωμα σε ένα δελτίο για να αγοράζουν κάποια τρόφημα το μήνα αλλά το μαγαζί τους υπερχρέωνε μέσα από την Action Aid λοιπόν ενημερώθηκαν για τις σωστές τιμές και οι ίδιοι αποφάσισαν να κάνουν μια διαμαρτυρία και κατάφεραν τελικά να κερδίσουν πίσω το δικαιωμά τους και το μαγαζί τους χρειάζονταν κανονικά. Αυτό ήταν το ένα, το άλλο είναι ότι επειδή τα σπίτια τους ήταν φτιαγμένα από λάσπη, είχαν πάλι δικαίωμα σε ένα κυβερνητικό σχήμα που χτίζει σπίτια σε φτωχές ομάδες, δεν το ήξεραν, επίσης το έμαθαν μέσα από την Action Aid, τους βοήθησε και τους ποινητοποίησε να το ζητήσουν πάλι με μια διαμαρτυρία, το κέρδισαν και αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση τους έχει χτίσει 30 σπίτια στην περιοχή. Το σημαντικότερο είναι η πρόοδος που βλέπεις να γίνεται σιγά σιγά και το ότι οι άνθρωποι αυτοί τον διλαμβάνονται και πλέον παίρνουν τη δύναμη και συνεχίζουν μόνοι τους. Η Κινέζικη Παρημία που λέει, μάθεσταν να λέω να ψαρεύει, μην του φέρεις εσύ το ψάρι, να μάθουν να δικδικούν μόνοι τους τα δικαιώματα τους και όταν βλέπουν ότι αδικούνται να πατάνε το πόδι και δικαιούνται κάτι καλύτερο. Όλοι οι σαχαρίγες που γνωρίσαμε έδιναν καθημερινά μάχη για τα πιο απλά μέσα σε αντίξοες συνθήκες. Όμως για κάποιους αυτή η μάχη είναι ακόμα πιο δύσκολη. Πιο πολύ εντύπωση μου έχουν κάνει οι γυναίκες, το πόσο δυνατές είναι αυτές οι γυναίκες, αναλογιζόμενοι εγώ τι έχουν περάσει μέχρι τώρα, σε τι κοινωνία ζουν. Δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, φροντίζουν το σπίτι, φροντίζουν οικογένεια, κάνουν ανδρικές δουλειές, δηλαδή τις βλέπω και τις θαυμάζω και παίρνω δύναμη από αυτές τις γυναίκες εδώ, που μάχονται από τη μέρα που γεννιούνται και ακόμα πριν να γεννηθούν για να ζήσουν σε αυτή τη κοινωνία εδώ, γιατί τα κορίτσια δεν τα θέλουν. Στο χωριό έχει σχηματίσει, αξιωνείται, ένα γκρουπ γυναικών, μέσα από το οποίο τις ενδυναμώνει, δηλαδή τις μαθαίνει να διεκρυκούν τα δικαιώματά τους, να υψώνουν τη φωνή τους, να έχουν λόγο μέσα και στην ίδια την οικογένεια, γιατί είναι πατριαρχική κοινωνία, οπότε ο άντρας έχει πάντα μεγαλύτερο ρόλο, τους μαθαίνει την ισότητα και ήδη είδαμε τις γυναίκες να είναι πολύ πολύ πιο ενδυναμωμένες εδώ. Πραγματικά έχουν μεγάλη δύναμη ψυχής. Μπράβο τους, αλήθεια μπράβο τους. Το ίδιο γίνεται και με τα κορίτσια. Υπάρχει γρουπ κοριτσιών, στα οποία μαθαίνουν πώς να αντιστέκονται στην βία. Αυτό που με έκανε πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση είναι όταν επισκεφτήκαμε την άλλη κοινωνότητα της Αχαρίγιας και είδα τις κοπέλες οι οποίες μάθανε νοσιαστικά καράτε για αυτό άμυνα, έτσι ώστε να μπορούν να αμμυνηθούν σε περίπτωση που δεχτούν οποιαδήποτε επίθεση από ο άντρες. Είχα μάθει ότι όταν οι γυναίκες βρίσκονται σε κάποια στιγμή, πώς μπορούν να ασφαλίσσουν και πώς μπορούν να ασφαλίσσουν και πώς μπορούν να ασφαλίσσουν. Πρώτα από όλα αυτά, θέλω να σας πω ότι έχουμε δημιουργήσει το σωστό μας για να μπορούμε να ασφαλίσσουμε και να μπορούμε να ασφαλίσσουμε. Είχα μάθει ότι όταν οι γυναίκες βρίσκονται σε κάποια στιγμή, πώς μπορούν να ασφαλίσσουν και πώς μπορούν να ασφαλίσσουν και πώς μπορούν να ασφαλίσσουν. Ακόμα και μετά την προετοιμασία αυτό που μας έδειξε και το καράτε, οι κοπέλες παρέμειναν με μεγάλη θεοποίθηση και αυτό με τρέλαινε. Γιατί αν έβλεπες την εικόνα της κοπέλας και της μητέρας τους, θα έβλεπες τη μεγάλη διαφορά των γενιών. Αυτό είναι κάτι καταπληκτικό. Βλέπεις πραγματικά την ενδυνάμωση που πραγματικά η Action παρέχει στις κοπέλες. Όταν αλλάξει η νοτροπία για τη γυναίκα και όταν η γυναίκα θα πάρει τα δικαιώματα της, τότε θα αλλάξει ολόκληρος ο κόσμος. Όσο οι μέρες περνούσαν, όλοι είχαμε στο μυαλό μας μια επίσκεψη που περιμέναμε από την πρώτη στιγμή. Είχαμε τη χαρά να βρεθούμε σε μια εκδήλωση, στην οποία τα παιδιά που συμμετέχουν στο πρόγραμμα αναδοχής της ActionAid θα έγραφαν γράμματα και θα έφτιαχναν ζωγραφιές για τους αναδόχους τους. Σήμερα στην κοινότητα SideYacht της Ινδίας, η οποία κοινότητα στηρίζεται αποκλειστικά από Ελληνες και Κύπρες αναδόχους του 2011, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε πώς είναι η διαδικασία της συγγραφής μηνυμάτων για τους αναδόχους. Το παιδί γράφει ένα γράμμα για τον φίλο του από μακριά, όπως το αναποκαλεί, τον αναδοχό του. Αυτά τα γράμματα, αυτά τα μηνύματα, καταλήγουν τελικά σε εσάς και είναι εξαιτεράστη χαρά των παιδιών, όταν και εκείνα με τη σειρά τους, λαμβάνουν ένα δεκόσιος γράμμα. Ζωγραφίσαμε μαζί τους, παίξαμε, αγκαλιαστήκαμε και πήραμε ένα πολύτιμο νομιστικό. Τα παιδιά έφτιαξαν και για εμάς ζωγραφιές, χαρίζοντας ευκαιρία, και για εμάς ζωγραφιές, χαρίζοντας μας τεράστια χαμόγελα και χαρά. Τις τελευταίες μας μέρες στην Ινδία, όλοι μας προσπαθούσαμε να κρατήσουμε μέσα μας όσο περισσότερες εικόνες και συναισθήματα μπορούσαμε. Ξέραμε ότι αυτό που ζήσαμε είναι πολύ σημαντικό, αλλά επίσης ξέραμε ότι έχουμε πλέον ένα χρέος. Είναι ευθύνη, εγώ το είπα βαριά ευθύνη αυτό το πράγμα. Είμαστε αθελοντές που είδαμε. Και επειδή ακριβώς είδαμε, έχουμε έναν λόγο παραπάνω να τα γυρίσουμε πίσω. Εμείς είδαμε, δεν υποθέτουμε, δεν φανταζόμαστε, το είδαμε. Αυτό έχει αντίκτυπο όχι μόνο το ότι θα ανημερώσουμε όλους τους άλλους, έχει και στη δική μας την προσωπικότητα. Εγώ έτσι αισθάνομαι, ότι θα γίνω καλύτερος άνθρωπος. Γυρίζοντας πίσω, δεν θα κοιτάω το σπιτάκι μου μόνο, την οικογένειά μου, κοιτάω και τον γείτονα. Ό,τι κι αν είχε ο καθένας στο μυαλό του πριν απ' το ταξίδι, το σίγουρο είναι ότι όλοι νιώσαμε μοναδικά συναισθήματα που δύσκολα περιγράφονται με λόγια. Φεύγοντας, πήραμε μαζί μας μια γωνιά του κόσμου αυτού που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Πιο σημαντικό από όλα είναι το ότι ερχόμαστε εδώ. Δεν το περιμένουμε ότι άνθρωποι που δεν έχουν με αυτούς μία ουσιαστική προσωπική σχέση θα έρθουν εδώ και θα κάνουν δουλειά και θα θέλουν να παίξουν μαζί τους, να συναναστραφούν μαζί τους, να μάθουν από αυτούς. Πήγαν κάποιοι άνθρωποι από τόσο μακριά, σε κάποιους ανθρώπους που δεν τους πλησιάζει κανείς, είναι εντελώς περιθωριοποιημένοι και τους περιφέρθηκαν σαν παλιοί φίλοι, τους αγκαλιάσαμε δηλαδή και εμείς όπως και αυτοί βέβαια σαν παλιοί καλοί φίλοι. Και τελικά κατάλαβα ότι πηγαίνοντας στα χωριά αυτά, ότι μπορεί εγώ να είμαι τόσο ενθουσιασμένη και τόσο χαρούμενη ότι προσφέρω και με έκαναν οι ίδιοι να νιώσω τόσο ξεχωριστή ότι είμαι κάτι, ότι είμαι κάτι σημαντικό. Δεν είμαστε στην ουσία, είμαστε άνθρωποι σαν γι' αυτούς και όμως γι' αυτούς τους δώσαμε τόσο πολύ χαρούμενο. Ήταν συγκινητικό το ότι όταν έφυγα, ας πούμε, μου είπε δεν θα σε ξεχάσω ποτέ και στα μάτια της έβλεπες ότι πραγματικά αυτό που έκανες, το τίποτε που νομίζω ότι κάνω εγώ αυτή τη στιγμή είναι κάτι πολύ σημαντικό για αυτήν και κάτι που της δίνει ευκαιρία. Οι άνθρωποι με εμφάνιζαν ότι είμαστε σύμφωνοι, ότι είμαστε σύμφωνοι, ότι είμαστε σύμφωνοι, ότι είμαστε σύμφωνοι, ότι είμαστε δύναμη για να προχωρήσει. Το θέμα είναι τι θα τους δώσεις εσύ. Όταν έχεις να δώσεις αγάπη, παίρνεις αγάπη και εμείς την έχουμε πάρει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Εισφράττουμε ένα αίσθημα αγάπης, το οποίο δεν το έχω εισφράξει μέχρι τώρα στη ζωή μου. Από τους γονείς, ναι, αλλά είναι ένα διαφορετικό αίσθημα αγάπης. Μια ευνομοσύνη στα μάτια τους βλέπεις ότι αυτό το λίγο που κάνεις, πόσο εκτιμάται και είναι τόσο σημαντικό. Η αγάπη, η αλληλεγγύη, η ομαδικότητα που βιώνω. Εδώ δεν την έχω ξαναζήσει ποτέ, ποτέ, ποτέ. Δεν έχω ξαναδεί κανέναν να χαίρεται τόσο πολύ που με βλέπεις σαν να σε περίμενε καιρό. Και δεν ξέρω τι τον κάνει να το νιώθει αυτό. Μακάρι να μπορούσε να ξέρει πόσο πολύ μεγεμίζει εμένα αυτό. Αυτά τα συναισθήματα που νιώθω δεν τα έχω ξανανιώσει ποτέ στη ζωή μου. Αυτές τις αγκαλές που παίρνουμε από εδώ. Τις πήρα μόνο από τον γιο μου μέχρι τώρα. Συγγνώμη. Δεν μπορώ να το παιγράψω. Δεν υπάρχουν λόγια για αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή. Αλήθεια. Είναι πραγματικά αμπιστεύται όλοι οι άνθρωποι. Έχουν τεράστια δυναμή και μας τη μεταφέρουν, μας δίνουν κινήτρο να συνεχίσουμε, να τους βοηθάμε όσον μπορούμε και να παίρνουμε συνέχεια από αυτούς πράγματα. Αλήθεια, αυτά μπορώ να πω. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. |
