| : Μουσική Καλημέρα, καλημέρα από όλον τον δίνω. Καλημέρα σας από όλον τον δίνω. Καλημέρα Κοζάνη. Θα αναχαιρετήσω το χωριό μου το Βέπονο το Πρωτοχώρι και όλο το νομό Κοζάνης. Γεννήθηκα στο Βέπονο Κοζάνης. Εκεί έχω χαλές αναμνήσεις. Από μικρός πιμάνουμε πηγαίναμε στο στρατό των παραμονές Χριστουριανών να μας φιλοξενήσουν εκεί και παίζανε η στρατητική πάντα. Μετά πηγαίναμε στο χωριό παραμονές, λέγαμε τα κάλαντα και μας δίναν κάστρανα και μανταρένια. Ο κόσμος τότε δεν είχε γέννηση. Μας δίναν κάστρανα και μανταρένια και είμασταν πολύ ευθυμμένοι και στο σχολείο. Μετά από το δημοτικό σχολείο ο βατέρας μου δούλευε στη Λύκη. Έπρεπε να πάμε στην Κοζάνη για να μπορούμε να εξυπηρέτησουμε με τη συγκοινωνία. Στην Κοζάνη, παραμονές των Χριστουριανών, γέμιζε η πόλη μας από ο κόσμος και οι τσαράδες φωνάζονταν το καλό το κρέας. Πολύ ωραία, ήταν πάρα πολύ ωραία, πολύ ωραία, έχω καλές αναμνήσεις. Ήταν χτωρινές όλες οι τρινές παραμονές των Χριστουριών. Η πανδόρα μας έπαιζε τα κάλαντα, έπαιζε Χριστό Διανάτη. Ήταν πάρα πολύ ωραία και φοβούσα ένα πόλι στις δυνάμεις. Ήταν πολύ ωραία και φοβούσα ένα πόλι στις δυνάμεις. Ήταν πάρα πολύ ωραία και φοβούσα ένα πόλι στις δυνάμεις. Θυμάμαι, θυμάμαι το αστικό, όταν ήρθε η καταστικά λιοφορία. Παίρναμε το αστικό και γυρνούσαμε όλη την πόλη. Γυρνούσαμε όλη την πόλη γύρω γύρω και αναβολήσαμε την πόλη. Και έτσι μας άρεσε και γυρνούσαμε όλη μέρα γύρω γύρω από την πόλη. Τι ωραία που ήταν. Λοιπόν, θυμάμαι παραμονές Χριστουριάνων. Μια καλή ανάμνηση. Το βράδυ, το παραμονή Χριστουριάνων, κοιμόμασταν νωρίς για το πρωί να πάμε στην εκκλησία. Θυμάμαι ότι τότε ήμουνα κάτω στον Άγιο Κωνσταντίνο. Δεν εκκλησιάζομαι μόνο στον Άγιο Κωνσταντίνο. Εκκλησιάζομαι στον Άγιο Κωνσταντίνο. Και έτσι ήρθα τρεις, τρεις η ώρα και σήμερα έστειξε στη φυσική καμπάνα. Και μόλις βγήκα έξω από το σπίτι βλέπω να χιονίζει πάρα πολύ και άρχισα να προχωρώ για την εκκλησία αυτό, για τον Άγιο Κωνσταντίνο. Και άφουγα και με τις καμπάνες του Αγίου Κωνσταντίνου, τις καμπάνες του Άγιου Κωνσταντίνου, τι ωραία αρμονία, αρμονία όλη αυτά. Και έβλεπα μία-μία, ένα-ένα τα παράθυρα που άνοιγαν το φως και ο κόσμος οτιμαζόταν για τη γέννηση του Χριστού. Και πηγαίναμε στην εκκλησία και από όλα τα χώρια του δρόμου έβγαινε ο κόσμος. Και δεν μπορώ να σας πω γιατί συγκινούν. Και γέμιζε ο Άγιος Κωνσταντίνος όλης της εκκλησίας στα ίδια μάτια. Και ήμασταν τόσο χαρούμενοι, ο δάσκαλος όταν μου είπε ότι πήγαν και οι νορονικούροι, και άνοιγαν ότι περίμεναν αυτές οι νορονικούροι, ενώ από τους φίλους μέχρι την εκκλησία ήταν 5 λεπτά, εγώ το έκανα 3-4, διότι πιόνιζα πάρα πολύ. Τι να θυμηθώ άλλο, τι να θυμηθώ. Θυμάμαι η τοχεία της Κοζάνης, ήταν φορά να πάω, πώς θα το πω, εκεί στο καραβά κοντά, ήταν ο τροφόνομος και περίπτει μία δικοφορία, εκεί κάθε παραμονές χρησιμοποιούν και προοδοχονιές και γίνει ο κόσμος δώρα στην τοχεία. Και γέμιζε γύρω με δώρα η τοχεία, γέμιζε τί ωραία χρόνια, τί ωραία χρόνια, τί ωραία χρόνια, τί ωραία χρόνια. Και παιδούς είπαν δώρα από τα μαγαζιά μας, και τότε και εγώ το έκανα το αγιογραφείο μου, παιδούς και όλα τα παιδιά τα ψέλανε, τους δίναμε, πώς το λένε, το δώρο τους και φεύγανε και θυμάμαι ότι η γυναίκα μου τότε, εμείς είμαστε πόντες για να ξέρετε στην καθοδή, αλλά είμαστε πολύ ποζανίκες λοιπόν, έκαναμε την αγνιά και περιμέναμε στη νηστεία να αρχίσουν και να πάμε στους σαρμαδάκια μας. Λοιπόν τώρα να πάμε σε ένα άλλο θέμα. Εγώ έχω αναλάβει, όχι ένα θεσιοδείμος ο Λάνης, να ειδογραφήσω την Φάτινη στην πλατεία μου. Θυμάμαι έκανα ένα μήνα μέχρι να ειδογραφήσω την Φάτινη, έκανα τον Χριστό, την Παναργία, τους Αγγέλους, οι καμίλες, οι μάγους, τα πάντα όλα, και θα πηγαίναμε να τη στείλαμε στην πλατεία. Όταν πήγαμε να τη στείλαμε στην πλατεία, βάλαμε την εξέδρα και μαζί με την εξέδρα όλο μαζί το σχημικό ήταν 5-6 μέτρα. Έπρεπε τα χαράσματα από τη Φάτινη να τα φτιάξουν εκεί επί τόπου. Και έρχονταν ο κόσμος και κοιτούσε, θυμάμαι ειδη ένας αποσχημιστής, φτάνε σε ποιο ρε πράγμα. Λέω, ποιο βάρι είναι αυτά που θέλεις. Λέω, χαίνουν ένα, είναι η Φάτινη. Η Φάτινη, ο Χριστός, που δεν είχε είναι, δεν γνήθηκε με στο νό, λέω, δεν γνήθηκε στο μόνο Μπαρπακουλιώση. Σε ένα στάβλο δεν είχε είναι η Φάτινη. Α, καλά, θα τελειώσεις και θα το δούμε. Εντάξει, λέω, παρακαλώ, είστε να χωρίσετε. Τι ωραία, τι ωραία χρόνια. Λοιπόν, μαζευόταν ο κόσμος εκεί, θυμάμαι μαζευόταν ο κόσμος γύρω γύρω από τη Φάτινη. Με έβλεπαν που ζωγράφιζα και εγώ χαιρόμουνα. Δεν καταλάβαινα όμως γιατί μαζευόταν ο κόσμος. Είχα το μυαλό μου στη δεύτερη, στη ζωγραφία, ήθελα να φαίνονται ωραία, να φαίνονται ωραία η Φάτινη. Και όταν αρχίσαμε να στείλουμε όλα αυτά, θυμάμαι πόσες μέτρα, μεγάλη, πολύ μεγάλη, τη μισή πλατεία, κάναμε Φάτινη. Λοιπόν, μου ειστηθήσαμε, περνούσε ο κόσμος, περνούσε ο κόσμος και έβγαιναν φωτογραφίες συνέχεια. Έβγαιναν φωτογραφίες συνέχεια. Και φώναζαν εκεί να αναβγούνε μαζί με φωτογραφία. Δεν ξέρω, θυμάμαι έτσι και συγκινούνται πάρα πολύ. Μετά από εκεί, νομίζω ότι μου πήραν τη αγιογράφηση από τη γωνία, στο λογευτικό μου σύστημα της Κοζάνης, με τη σαφική γωνία. Και ύστερα, από εκεί έφτιαξε και την άλλη χρονιά, μιλούσαν ακόμα στο βέβαιο να διογραφίσουν εκεί τη Φάτινη. Βγαίνανε πάνω στο δρόμο και σταματούσαν τα αυτοκίνητα και έβγαιναν εκεί φωτογραφίες. Θυμάμαι εκεί στη Φάτινη, κοντά ήρθε η Πανζόρα Κοζάνης και έπαιδε και απεκάλαμε τα χρυμιάδικα. Και ήρθε ο κόσμος να ανάβει με το αστέρι και ήταν το κάτι άλλο, ήταν το κάτι άλλο μέσα στη Φάτινη. |
