| : Ο Συντονιστής είναι ο κύριος Νίπος Πακτουνάκης, αναπληρωτής καθηγητής και δημοσιογράφος. Ο Συντονιστής είναι ο κύριος Νίπος Πακτουνάκης, αναπληρωτής καθηγητής και δημοσιογράφος. Ο Συντονιστής είναι ο κύριος Νίπος Πακτουνάκης, αναπληρωτής καθηγητής και δημοσιογράφος. Ο Συντονιστής είναι ο κύριος Νίπος Πακτουνάκης, αναπληρωτής καθηγητής και δημοσιογράφος. Ο Συντονιστής είναι ο κύριος Νίπος Πακτουνάκης, αναπληρωτής καθηγητής και δημοσιογράφος. Ο Συντονιστής είναι ο κύριος Νίπος Πακτουνάκης, αναπληρωτής καθηγητής και δημοσιογράφος. Ο Συντονιστής είναι ο κύριος Νίπος Πακτουνάκης, αναπληρωτής καθηγητής και δημοσιογράφος. Ο Συντονιστής είναι ο κύριος Νίπος Πακτουνάκης, αναπληρωτής καθηγητής και δημοσιογράφος. Ο Συντονιστής είναι ο κύριος Νίπος Πακτουνάκης, αναπληρωτής καθηγητής και δημοσιογράφος. Ο Συντονιστής είναι ο κύριος Νίπος Πακτουνάκης, αναπληρωτής καθηγητής και δημοσιογράφος. Ο Συντονιστής είναι ο κύριος Νίπος Πακτουνάκης, αναπληρωτής καθηγητής και δημοσιογράφος. Ο Συντονιστής είναι ο κύριος Νίπος Πακτουνάκης, αναπληρωτής καθηγητής και δημοσιογράφος. Ο Συντονιστής είναι ο κύριος Νίπος Πακτουνάκης, αναπληρωτής καθηγητής και δημοσιογράφος. Η Εθνική Λεωθήκη βρίσκεται, κύριε Πακτουνάκη, σε μια αγαπητή φύλλη, σε μια πάρα πολύ περίεργη κατάσταση. Δεν ξαναδεχθεί ποτέ, νομίζω, σε μια ριζικά αρνητική κατάσταση. Δηλαδή, από μια μεριά υπάρχει η ασιοδοξία και η εφορία ότι χάρη στην δωρεά του Εδρύματος Σταυροσνιάρχος διανοίγεται, προστάθησε ένα λαμπρό μέλλον στις νέες κυριαρχές καταστάσεις και την ίδια στιγμή, την ίδια στιγμή, η ίδια Εθνική Λεωθήκη αδυνατεί να λειτουργήσει στοιχειοδός. Δηλαδή, εντός πολύ λίγου χρόνου μπορεί να έχει τη δυνατότητα να πυρώσει το χώρο στο νερό και να έχει στοιχειόδο λειτουργία. Βλέπεις, σε αυτήν την απίθανα εκθραπτική κατάσταση, για πρώτη φορά στην ιστορία της, εγώ θέλω να πιστεύω ότι σε μια προοπτική 20 χρονών, δηλαδή δεν είναι για αύριο αυτά τα πράγματα, και σε μια επίμονη δουλειά και χάρης κυρίως στην συμπαράσταση και στην πόρεψη του Εδρύματος Νέαρχος, θα μπορέσει να βγάλει πέρα, υπό μια από την προοπτική μας, ότι θα πρέπει και το κράτος να αντιληφθεί την εθνική σημασία της Λιδιοθήκης και να την στηρίξει, το ξέρω πολύ καλά την κατάσταση της κρίσης, της οικονομίας και λοιπά, να την στηρίξει στοιχειοδός και να της εξασφαλίσει τη λειτουργία. Διότι, εάν κάνετε το κρεμί σωλότελα, είναι πάρα πολύ πιο δύσκολο να το ξεναχύει. Σήμερα βρισκόμαστε σ' αυτή ακριβώς την επιγραμμή. Από μια μορφή αισιοδοξούμε και από την άλλη αγωνιούμε, εάν τον Ιανουάριο θα μπορούμε να ανοίξουμε τη Λιδιοθήκη και να έχουμε φως και νερό. Λοιπόν, είπατε το κράτος. Αυτό είναι μία μόνη μεποδόση στην Ελλάδα, το κράτος, το κράτος, το κράτος. Θα ήθελα λοιπόν να ρωτήσω τον κ. Ασπούν, ο οποίος δεν είναι με το κράτος αλλά είναι μια δημόσια εξουσία σε ένα τοπικό επίπεδο που παίρνει αποφάσεις για ένα πολύ μεγάλο σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού. Είδαμε στη διάλεξη της προηγούμενη ότι η Εθνική Βιβλιοδίκη του Ελυσύνη και μάλλον η Βιβλιοδίκη της Πόλης του Ελυσύνη προσφέρει παροχές ακόμη και laptop. Δηλαδή σκέφτομαι τους ανθρώπους τους ηλικιωμένους που αυτές τις ημέρες έπρεπε να κάνουν ηλεκτρονικά τη φορολογική διδίωση και ήταν πελαγωμένοι, δεν ξέρω πώς θα γίνεται. Οι δείμοι, οι τοπικές εξουσίες αισθάνονται την ανάγκη να έχουν μια βιβλιοθήκη που να λειτουργεί σε αυτό το διεκρυμένο πεδίο, όχι από την παραδομένη εικόνα της βιβλιοθήκης που να είναι ένας νέος δημόσιος χώρος, να πηγαίνουν οι νέοι και τα παιδιά να είναι ένας χώρος διστριωτήτων. Εσείς πώς το βλέπετε αυτό, αφού θα έχετε αυτή τη μεγάλη ευκαιρία στην περιοχή σας να λειτουργεί αυτό το σκέφτος. Καταρχήν να βάλουμε ξανά, να προσβιορίσουμε ξανά την έννοια του δημόσιου χώρου. Στη χώρα μας έχει παραξηγηθεί και έχει υποβαθμιστεί η έννοια του δημόσιου χώρου. Είτε αυτό αφορά την Βιβλιοθήκη, το Παρακυστήμιο, το δημόσιο σχολείο, τους κοινόδους, τους κοινοφωγικούς χώρους. Επομένως, εδώ πρέπει να ξαναμιλήσουμε για τη σημασία και την βαρύτητα που έχει για την ποιότητα της ζωής μας από δημόσιος χώρος. Μέσα σε αυτό το πέσο, εντάξει λοιπόν και η Βιβλιοθήκη. Η Βιβλιοθήκη είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια και είναι αλήθεια, επειδή εμείς βλέπουμε τις προπλήσεις που έρχονται από την Εθνική Βιβλιοθήκη και το όραμα που έχει το Ίδρυμα Σταύρος Μιάχρος για τη δουλειά της Βιβλιοθήκης. Οι προπλήσεις αυτές έχουν και σε εμάς. Και αυτός ο ανταγωνισμός με την καλλιένια του όρου, μας έχει ξανακάσει και εμάς να πάμε ένα βήμα παραπέρα από την κλασική διαδικασία, να έρθει στην Βιβλιοθήκη, να δανειστεί το βιο, να το φέρει πίσω και να κάνουμε εκδηλώσεις. Τέτοιες εκδηλώσεις, λοιπόν, έχουμε κάνει και εμείς. Και την Κυριακή είχαμε στο Ιάγινο κτήριο της Παραλίας μια παρόμοια τέτοια εκδήλωση με παιδιά, πολύ υψηλό επίπεδο. Δηλαδή, να φύγουν από την κλασική αντίληψη, έρχεται το παιδί στην Βιβλιοθήκη, παίρνει το πηγείο, μελετάει εκεί, το ξαναγυρίζει πίσω. Και νομίζω ότι αυτά τα οποία είδαμε σήμερα και αυτά τα οποία ο κ. Στραγκόπουλος αλλά και το Ίδρυμα προβλέπει να γίνονται στην Ελληνική, θα καλωσορίσουμε και τον δήμαρκα της Αθήνας. Μας δίνουν το εναλωσμό να φύγουμε από τον κλασικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζαμε το θέμα της Δημοτικής Βιβλιαθήκης. Προκειμένως η Βιβλιοθήκη πυροδοθεί και αλλαγές στον τρόπο που προφέρετε να διλαμβάνεστε, η Βιβλιοθήκη θεσμών, πολιτισμού και του δημόσου χώρου στην περιοχή σας. Μου έρχεται μια ερώτηση από το κοινό. Τι σκέφτεται ο δήμαχος της Καλλιβίας σχετικά με την τρίση των εγκαταστάσεων των ελληνικών αγών που ρημάζονται στην περιοχή, ακριβώς στον νέο εγκαταστάθαιόν του και βάζουν το θέμα της ρίμπασης, της στάλαφης κτλ. Μου έρχεται και ακόμη μια ερώτηση για τον κ. Ασκούνι. Οι μισές δημοτικές βιβλιοθήκες ανήκουν σε νομικά πλώσεις από δημοσίου δικαίου τα οποία μάλλον θα καταρκηθούν. Τι θα γίνει με τις βιβλιοθήκες και το προσωπικό τους. Είναι ερωτήσεις περισσότερο έξω από το θέμα της Κριτικής Τράπεζας που είναι της Αλληλικής Γνώσης και Νέος Δημόσιος Χώρος. Δεν ξέρω αν θέλετε μία. Θα ήθελα να πω για πάλι το θέμα της κατάρκησης των νομικών προσωπών δημοσίου δικαίου. Δεν νομίζω ότι η κυβέρνηση θα προχωρήσει στην κατάρκηση των νομικών προσωπών δημοσίου δικαίου. Αναφέρεται ο ερωτός στο θέμα της προβλεπόμενης διαθεσιμότητας των 10.500 εργαζομένων από το δημόσιο τομέα. Αλλά υπάρχει η περίπτωση και δεν νομίζω ότι θα πάμε σε κατάρκηση των νομικών προσωπών δημοσίου δικαίου. Θα είναι πάρα πολύ μεγάλο λάθος αφορία της κυβέρνησης. Σε όλη εμφάνιση της οικιακής εγκαταστάειας στο Παλιό Βάλειρο. Στο Παλιό Βάλειρο, στο δέντα του Βαλιέρω, δηλαδή από το Μοσκά το ΜΕΡ και το ΤΑΙΚΟΝΤΟ, πάλι σε βαλέτη του Ρέτζο Πιάνο μετά από κλιματεδότηση του Ιδρύματος ΜΙΑΡΚΟ, με την ομάδα Βάλειρο 21, έχουν τελειώσει οι μελέτες και έχει εκπρωθεί το προεδρικό διάθεσμα που εάν η κυβέρνηση δεν είχε καπιστερήσει τη διαδικασία, σήμερα θα το είχαμε δημοκρατήσει και αυτό το έργο και θα μιλάγαμε για αν είναι δύο χώρες παραλιακού με το από τον Κυπισομέρκτο ΤΑΙΚΟΝΤΟ μαζί με τον Ιππόδρομο. Έγινε μεγάλη προσπάθεια από τους δημούς ώστε να μην ενταχθεί στο ΤΑΙΚΟΝΤΟ αυτό το χώρος. Το καταφέραμε και σήμερα έχουμε στην έκδοση προηγούμενου. Βάλαμε τώρα το θέμα της αδράνιας σχετικής εξουσίας που είναι μία της τροφοπέρη γενικά σε πάρα πολλές δικαιώσεις στην Ελλάδα. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα. Ήθελα να καλωσορίσω όμως τον κ. Γιώργο Κανίμπου στον μεταξύ και στον πάνελ. Και μάλιστα σήμερα κ. Καμίνι ανακοινώθηκε, όχι ανακοινώθηκε αλλά αρχίζει και γίνεται πριν τελειών γνωστή αυτό το πρόγραμμα Αθήνα. Ανάπλαση του δημόσιο χώρου, τα λεγόμενα ιδιωγόμενες φεβοκητήδες, ταρντάψ, με την επιχειρηματικότητα κ.τ.λ. που θα μένει χρηματοδότηση και βλέπω στην Ευρωπαϊκή Ένωση που φαίνεται ότι ξαναβάζουμε στην Αθήνα σε μία τροχιά ανάπτυξης και αλλαγών μετά από μία αρκετά μεγάλη περίοδο μπορώ να πω παρακομής και εγκατάνευσής της. Μιας που μιλάμε για το δημόσιο χώρο μπορείτε να μας πείτε σύντομα ποια είναι αυτή η δράση που παίρνει πάλι την Αθήνα στην πρώτη γραμμή της Ελλάδας. Το ξέρουμε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν σημαδευτεί από τη φράση «λεφτά υπάρχουν». Εκτός όχις ό,τι λεφτά δεν υπάρχουν. Αν το ψάξει κανείς όμως λεφτά υπάρχουν εκεί, αν ξέρουμε πού θα πάνε να τα βρούμε. Και εκεί που υπάρχουν είναι η Ευρωπαϊκή Πόλη, τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Επειδή εμείς αναλάβαμε την δημοτική αρχή σε μια εποχή προφανούς δυσπραγίας και έλεψης χώρων, ήταν φυσικό έργο να πάμε στην Ευρωπαϊκή Πόλη να προσπαθήσουμε να βρούμε ευρωπαϊκούς χώρους. Πήγαμε, αύριο με τον Επιτροποχάν, μάλλον με θάλασσα που παίρνουμε, στις 10 ώρες, στον 1984, στο Απιθέατρο, να παρουσιάσουμε το έργο Αθήνα, που είναι τα πρώτα 120 εκατομμύρια ευρώ που φέραμε στην πόλη, τα οποία είναι στις πέντε δημοτικές, καλύπτουν ουσιαστικά όλες τις ανάγκες για σύγχρονες πόλεις από τα κοινωνικά, διότι οι αναπλάσεις, διότι την κοινοτομία και την επιχειρηματικότητα. Αυτό είναι για να πάρουμε πάλι την Ευθύνα σε μια τροχιά ανάπτυξης. Ο Κίκε πέρα για τον δημόσιο χώρο, αυτό είναι ένα θέμα τεράστιο από μόνο του. Γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που ο δημόσιος χώρος είναι ένας δημόσιος χώρος αποσπέλαστος στους πολιτές και μπορεί να είναι αποσπέλαστος είτε για λόγους ασφάλειας, είτε για λόγους υπερφυλισμών και το πότε είναι. Οι λόγους ασφάλειας είναι κάτι το οποίο έχει αρχίσει σιγά σιγά να κατατροπίζει, η πόλη σιγά σιγά να κάμπει. Η ομόνια αρχίζει και βοτίζεται στην ομόνια ποια μπορεί να συστροφωρήσει πιο γεύτερα. Απόδειξη είναι ότι άνοιξε πρωιμερώνιο βελέτης, ανοίγει το νέο, τώρα στιγμικές μέρες, αρχίζει και αποκτά πάλι ζωή την τριπή πλατεία της πόλης. Αυτό σημαίνει ότι αυτοί άνθρωποι που έχουν έρθει και έχουν κερδίσει εκεί πέρα έχουν καταλάβει ότι αυτό μπορούν να το κάνουν σε συνθήκες ασφάλειας. Υπάρχει το άλλο μεγάλο πρόβλημα, που είναι ένα πρόβλημα όχι κι αν ασφάλειας, είναι κι ένα πρόβλημα, ας μου το πει να πω και ελπίσεων του δήμου και όμως μιας και ειδικότερης παιδείας πια, του σεβασμού στον δημοσιοχώρο που έχουμε. Είτε αφορά αυτό το πράγμα το παράνομο παρκάνισμα πάνω στις πεζογρόμους, πάνω σε πλατείες, είτε αφορά χώμη και τα τραπεζοκαθίσματα και τα λοιπά. Εκεί που αρχίσαμε να βάζουμε μια τάξη, ήρθαν και μας πήραν την Δημοτική Αστυνομία που ήταν ο βασικός βραχείων ενωτόπιου. Περιβεβγονίσουμε αυτό και πάλι πήγαμε πίσω. Είναι καμιά φορά όταν μιλήσεις σε τόσο πολυσύνθετες καταστάσεις, στέλνουμε σαν το παιχνίδι το φιδάκι, το θυμάσαι το φιδάκι, το ζαμπιτρέι. Κάπου βρίσκεις κάθε προχωράς, κάπου μου συκαταπίνει το μεγάλο πίδι και βρίσκεσαι πάλι στην ασφάλεια. Όπως και να έχει όμως η κρίση κάτι το κύκλο της. Και εκεί που μπορούμε να έχουμε ευκαιρίες της δημοτοδότησης, πρέπει να τις βρούμε. Εμείς το επιδιώξαμε μέσα από τους Ευρωπαϊκούς Πόλους. Επιστρέφω στην αρχή της ερώτησης. Και δημιουργούμε μια προβλήτεια που έτσι οι όλες αυτές οι συνθήκες της δυσφραγίας, της έλλειψης, της δεκμασίας των ανθρώπων, πρέπει να δώσουμε την πίδα και πρέπει να την δώσουμε εμπράτως. Ευχαριστούμε τον Δήμα του Αρθηνέων. Είναι πραγματικά παράδοξο, ειδικά, όταν το οδηγεί σε αυτός ένα ξένο, όπως σε μια πόλη που βρίσκεται σε μια κρίση και σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε μια κρίση. Έχουμε τόσα πολλά εργοτάξια πολιτισμού που είναι από όλα, δεν είναι μόνο το κέντρο του Φωτήρου, είναι το Εθνικό Μοσείο Συμβολικής Τέχνης της ΕΚΡΟΥ, είναι η Εθνική Πινακοθήκη, είναι το Νέο Μοσείο Μοντέρνας Τέχνης όπου θα στεγχαστεί η συλλογή Γουλαμβρύ και ο Παγκράτη και όπου έχει αρχίσει και αυτό να γίνεται. Είναι όλα αυτά τα προγράμματα ανάπλασης μεταδότησης της Ελληνικής Ένωσης. Είναι όλες αυτές οι δράσεις οι οποίες πραγματικά μας γεμίζουν αισιοδοξία, αν σκεφτούμε το γενικό κλίμα μέσα στο οποίο γίνονται. Θα ήθελα όμως εγώ τώρα να ρωτήσω τον κ. Περχόπλαιο. Πολύ ωραία, έχουμε όλες αυτές. Είναι σίγουρο ότι το έργο του Φαλήρου θα είναι έτοιμο στην ώρα του. Ίσως όπου την βλέπω οι εργασίες του ακόμα πάρα πολύ γρήγορα, ίσως και νωρίτερα. Είναι ιστορία της καλλιτέρας. Είμαστε πολίτες της ευρύτερης Αθήνας και χρηστούμε σε όλη αυτή τη γεωγραφία. Θα τελειώσουμε λοιπόν. Το θέμα είναι πώς εκπαιδεύεται το κοινό που θα υποδεχθείται σε αυτούς τους χώρους ή που θα χρησιμοποιήσουν αυτούς τους χώρους, γίνονται ταυτόχρονα κάποιες διαδικασίες. Γιατί υπάρχουν πάρα πολλά στερεόρπα, λέγοντας ότι οι Έλληνες δεν διαβάζουν. Στην Πέρρια όμως, και αναφέρομαι στην Πέρρια, επειδή είναι το παράδειγμα που το κάνετε παγκοσμός μορστό κυλιέτερα, να το γραφείο Μπιρ και Μαλίδα Γκέιτς, υπάρχουν υψηκά ποσοστά ανάγνωσης, υψηκά ποσοστά συμμετοχή στη Βιβλιοθήκη και στις συνεργαίες Βιβλιοθήκης. Πώς θα εκπαιδευτεί λοιπόν το κοινό, ώστε αυτοί οι χώροι να μην είναι απλώς και λήθιοι. Ευχαριστώ πολύ για την ερώτηση. Καταφάζομαι ότι έχει ενδιαφέρον πραγματικά το πώς έγινε αυτό το πάνελλο και οι άνθρωποι που συμμετέχουν, που θα έλεγα ότι κατοπρίζει και τη δυναμική που θα δημιουργηθεί το προσευχές μέλλον. Εγώ, παρό το που θα είναι δύσκολο, αλλά θα το πω δημόσια και νομίζω συμπεριλαμβάνει και τον εαυτό μου και όλους μας. Η χώρα βρίσκεται σε πλήρη παρακνή. Και δεν είναι σε παρακνή μόνο η ελληνική πολιτεία, είναι όλη και θεσμή και υπάρχουν μόνο εξαιρέσεις. Οι οποίες πιθανόν ή με λίγο ισόδοξη μάλλον γίνονται πιο πολλές, αλλά παραμένουν εξαιρέσεις. Εγώ κινούμαι ανάμεσα από δύο πράγματα και θα σας τα πω τώρα. Το ένα είναι, και σας το λέω τυχαία, θα το πω και αγγλικά γιατί μπορώ να μην μεταφραστεί εύκολα, χλιαρό καρπάτσιο πεσκανδρίτσας με τρούφα από την Πελοπόννησο. Δηλαδή loopworm anchorfish καρπάτσιο with truffle from Πελοπόννησο. Το ένα, έχει προφανώς, γιατί το έχω διαβάσει στο ιστιατόριο. Το άλλο άκρο, το οποίο είμαι πολύ ευτυχής και σας το δείχνω, είναι αυτό εδώ το περιοδικό που βγήκε από εθελοντές στον Δήμο της Μεταμόρφωσης, του κουκουβάλου έιναι, το οποίο είπε η άνθρωπή του, «Κύριε Τροχόπλο, είμαστε ευγνώμονες που χάρη στο Φίτσου Λάβερυ ανοίξαμε την βιβλιοθήκη ξανά και εγώ τους είπα, εγώ είμαι ευγνώμων προς εσάς, γιατί χωρίς εσάς δεν μπορώ να κάνω ούτε το Φίτσου Λάβερυ ούτε εγώ τίποτα». Είμαστε σ' αυτά τα δύο άκρα σε ένα δεδομένο σχοινί. Εγώ μιλάω από την καρδιά μου γιατί είχα την ευτυχή συμπειρία μετά από 27 χρόνια να δω πως οι συμπολίτες μου που δεν τους έδωσε κανένας αξία, με εκπαιδεύσανε και έκανα αυτή την βιβλιοθήκη που έκανα. Και έφυγα και τώρα μεγάλο μυγή. Δεν είχα τίποτα. Και έφυγα και τώρα μεγάλο μυγή. Πάει καλύτερα απ' ότι δεν είχα εγώ. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό πόσο ανάξιος ήμουν. Δηλαδή, αφού πάει καλύτερα από μένα σημαίνει ότι έχει καλύτερος. Το ίδιο έγινε σε μεγαλύτερο επίπεδο με το Φίτσου Λάβερυ πριν δύο χρόνια, που και αυτό άρχισε με μια τρομακτική καχυποψία από πάρα πολύ κόσμος. Όλη την Ελλάδα πήγα με τον κύριο Κορδοψάτου, σε 15 διαφορετικές πόλεις, όπου προσπαθήσαμε να δούμε αν υπάρχει σημεία επαφής. Θα μιλούσα πιθανόν να μην ήμουνα καν σε κανένα πάνερ, γιατί δεν θα είχα να μεταφέρω καμία θετική εμπειρία από τη δημόσια ζωή. Αυτή η θετική μου εμπειρία μου δίνει τη δυνατότητα να πιστέσω ότι εάν δουλέψουμε μακριά από την χλιαρή πεσκαδρίτσα, η οποία μας έχει περισσότερο περιβάλλει τόσο ασφιχτικά, όπου έχουμε χάσει και το όραμα και τους σκοπούς και τους τόπους και ακολουθήσουμε αυτούς που πιθανόν να είναι ανώνυμοι, δεν συμμετέχουν σε κανένα πάνερ, αγωνιούν να βρουν τον κάθε δήμαρχο συμπεραβανομένο και τον παρεμβισκόμενο εδώ για να ανοίξουν μια ελπίδα στον τόπο. Θα έλεγα αυτό προσπαθεί να κάνει το Ίδρυμα Στάδουλ 9 να δώσει χώρο σε ό,τι πιο δημιουργικό έχει χώρο. Είναι ένα ταπεινό ψάρι, το οποίο μεταμορφώθηκε στη συνέχεια από τις ψινοί μαγειρικοί και είναι μια τελικά τέσσερα κρυμή και τέτοια παραπάντα και κάποτε ήταν ένα ψάρι παραπάντα, όπως ο Μπακαλιάρος. Και το μέρος βάζατε τη διαδικασία αυτής της εκπαίδευσης και δώσατε με την απάντησή σας μεγάλη έμπραση στη βάση από κάτω. Είναι μια διαδικασία που έπρεπε να ξεκινήσει από κάτω. Και αυτό δίνει την ευκαιρία να απεθυνθώ στους δύο εκπροσώπους, δύο οργανισμούς, δύο δρασίων, οι οποίοι ακριβώς αυτό σκοπεύουν. Στην γητοποίηση από τα κάτω του Πέντεξ που δημιουργεί όλη αυτή τις προϋποθέσεις διαλόγου, ανάπτυξης ιδεών και τα λοιπά και των απελίστας που παραμένουν μπορώ να πω και με έναν τρόπο σαν να χτυπούν, με έναν τάρντικο, εις πούν, στην πόλη και... Τα τάρντρου. Τα τάρντρου, είπα εξαιότερα ακριβώς. Ακριβώς. Πείτε μας και αυτή την εμπειρία και πώς αυτό μπορεί να συμβάλει στην αλλαγή θεσμών όπως είναι η Εθνική Βιβλιοθήκη ή η Εθνική Λυρική Σκηνή, που κι αυτή θα σε εργαστεί. Και προσέξτε, εδώ αναφερόμαστε σε δύο θεσμούς που θεωρούνται πάρα πολύ παραδοσιακοί, έτσι όπως είναι η Εθνική Βιβλιοθήκη και μια κρατική όπερα, πολύ παραδοσιακοί που αποθύναν σε ένα πολύ στεκριμένο κοινό και που ζητάμε αυτή τη στιγμή να ανοίξουν, να γίνουν οργανισμοί γνώσεις, να αποκτήσουν ένα βύτερο παιδευτικό και παιδευτικό πρακτήρα. Πώς το καταλθόνισε αυτό? Για τη δική μου γενιά και για ανθρώπους νεότερους, που ασχολούνται με το ίντεγραντ και αυτοί είναι κάτι παλινότητά τους, η Βιβλιοθήκη εκ των παγκομμάτων είναι ένας παροχημένος θεσμός και έχει αλλάξει, όπως η κυρία Μπέμπστων είπε, ο ρόλος της μέσης στην κοινωνία. Συγγνώμη, εννοείται η Συγκεκριμένη Βιβλιοθήκη ή... Γενικά, η Εθνική Βιβλιοθήκη και κάποιο άλλο ρόλο ευγρύτερο. Εγώ μιλάω για και μικρότερη Βιβλιοθήκη, σχετικό παράδειγμα στο Δήμα της Αθήνας που πήραν στην Βιβλιοθήκη. Εγώ έκανα την πρώτη επαφή για να γίνει εκδήλωση και είδα ένα κτίριο που ήταν σε μία κατάσταση, ας το πω παρακοείς, με υπαλλήλους που δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για το Βιβλίο. Και αυτό εκπέμπεται σε οποιονδήποτε με γνώστη έρθει. Και αποφασίσαμε να κάνουμε εκεί πέρα μια δράση. Το εμπλουτίσαμε με διαλέξεις, το εμπλουτίσαμε με μια ανταλλαγή βιβλίων και ένας πολύ ωραίος χώρος σταθμολαρίζει στην Βιβλιοθήκη. Κι εκεί με το σάλον είναι πραγματικά μια γιορτή. Και το πιο ενδοσιακό στοιχείο και θα σε αυτό θέλω να σταθώ, είναι στους υπαλλούς βιβλιοθήκες αυτοί που μου φάνε κανοπνηροί, πόσοι δίψα είχαν να δείξουν τη Βιβλιοθήκη τους. Νομίζω αυτό είναι το που πρέπει να κεντρίσουμε το έντονο μέσα στους ανθρώπους που είναι στο δημόσιο γενικότητα και να τους φυσίσουμε την αγάπη και για το δικημένό τους και για το πώς μπορούν να προσφέρουν στην κοινωνία. Και εμείς σαν μετερήστες αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Περισσότερο θα έλεγα ένα ρόλο βιβλιοθήκης θα ήταν να φέρει τη γνώση που υπάρχει στα ράθια της στην πόλη. Εμείς προσπαθούμε, όπως στο Δήμο της Αθήνας στην Βιβλιοθήκη υπάρχουν πολλά παιδιά για την Αθήνα, έχουμε ομάδας συγκεκριμένους που ασχολείται με αυτά τα βιβλία, τα κάνει περί πάτους και οι Αθηναίοι γνωρίζουν και αγαπάνε την πόλη τους. Ζούμε σε μια πολυποκριτικά καταπληκτικά κτίρια μεγάλη ιστορία και περνάμε καθημερινά και δεν γνωρίζουμε τίποτα από αυτά. Και υπάρχει μια σειρά δράση να έχουμε κάνει 150 δράσεις στο κέντρο της Αθήνας, που έχουν αυτό το σκοπό να ενδιαφερθεί ο Αθηναίος και το δημόσιο χώρο που συνδιαφέρει για το σπίτι μας. Υπάρχουν πραγματικά θησαυροί που κοιμούνται στην πόλη. Είτε αυτό είναι θεσμή δημόσια όπως οι βιβλιοθήκες, είτε είναι δημόσια κτίρια όπως το κτίριο του χρηματιστήριου που έγινε όλη αυτή η ιστορία πρόσφατα, έτσι κανείς δεν μπορούσε να υποψιαστεί και μπορούν να βγουν άνθρωποι εκεί πέρα και ξαφνικά να φέρουν αυτό το κτίριο συμπαθή με όλον τον κόσμο. Τώρα για πολλούς ανθρώπους κακά ταψιμένα η Βιβλιοδίκη Εξορισμού είναι κάτι το αποθητικό ένας χώρος που κάθε κάποιος μονούστη, παίρνει ένα βιβλίο, απομονώνεται, κρατεί απόλυτη σκιά, το παίρνεις, κάνεις μια μοναχική δουλειά, το διάβασμα ξέρουμε όσο περνάν τα χρόνια, έτσι είναι κάτι το οποίο αποκτά όλο και λιγότερο σοβαρούς, το βάζεις πίσω και τελειώσεις. Λοιπόν πρέπει να γίνεις ελκυστικός στον κόσμο, δηλαδή μια βιβλιοδίκη πρέπει να κάνεις κάτι πραγματικά πάρα πολύ ανοιχτό, πάρα πολύ ζωντανό, πάρα πολύ ελκυστικό. Εγώ θυμάμαι όταν έκανα τα μεταπτυχιακά μου στο Παρίσι, υπήρχε η βιβλιοδίκη και υπάρχει ακόμα, στη Σορβόλη, η βιβλιοδίκη Κιουζιάση, παλιά βιβλιοδίκη δεν ξέρω από πότε, 18-17 αιώνα. Δεν πηγαίνω ποτέ, γιατί αισθανόμουν αυτοί το παγμάτι. Το έκανα φωτοτυπίες και τα λιβακή, πήγαινα σπίτι τη διάβασμα, ως που ανακάλεψα ότι υπήρχε ένας χώρος που ήταν η Θάκου, η βιβλιοπωλείο, που είχες την ευχέρη να κάθεσαι κάποιος στη βιβλιοπωλείο αυτό, να κάθεσαι, να παίρνεις το βιβλίο και να διαβάζεις, μπορείς να πήρνεις το καφέ σου, ήταν πιτσιρικά δίκλα που διάβαζα, κόλπες, κλπ. Και ήταν κάτι το οποίο συμπήρχες με τους άλλους, μπορούσες και να είσαι αποφασμένος, το οποίο κάνεις, αναζούσες μέσα σε ένα χώρο που γινόταν σαν πράγμα, που είχε μια κίνηση, έτσι δεν ήταν ένα νεκρό. Εμένα το όνειρό μου είναι, πέρα από τη δημοτική πληροθήκη που ήδη την βάζουμε σε διαδικασία ψηφιοποίησης μέσα στο ΕΣΠΑ, που είναι μέσα στο πρόγραμμα, στο έργο αυτή, να την εξυχρονήσουμε, την δημοτική αγορά της Κεψέλης που την πήραμε και την βάλαμε και αυτή σε ΕΣΠΑ, και είναι αυτή τη στιγμή γιατί, αλλά ήδη έχει γίνει αρχιτεκτονοτιπελέτη, έτσι την κάνουμε μια παιδική πληροφοίηση για να παράκτυψει την ΕΣΠΑ σε μια προκατοικημένη γειτονιά που δεν έχουν υγονείς πού να πάνε τα παιδιά τους. Να είναι και χώρος που τα παιδιά να κάτσουν πάνω, να κάτσουν κάτω στο πάτω, βλέπω παραστάσεις, να μπορούν να διαβάσουν, να υπάρχουν και μερικά καταστήματα μέσα στην αγορά, να γίνει κάτι ζωντανό, να φέρνουν τη γνώση, την ψηφιακία, και το παλιό μου, το οποίο είναι κάτι για μένα, πώς να σας πω, ανάπαλλο τρίο. Η αίσθηση, το μουτζουρό των σημείων που διαβάζω, εγώ από αυτό δεν μπορώ να βάλω. Να βάλουμε τα παιδιά μέσα, να είναι ένας χώρος ζωντανός, όχι απλώς κάτι νεκρό και αφιερωμένο μόνο στο ίδιο μέρος. Βάλιστα. Έχουμε λοιπόν και μια ένδειξη και την δημοτική πληροφοίηση, την αγορά της Κυψέλης. Θα ήθελαν το επρόσωπο της Τέντεξ. Αρχικά πριν ξεκινήσω, ήθελα να ρωτήσω πόσοι από εσάς εδώ μέσα έχετε ακούσει τι είναι το Τέντι. Έχετε δει μια ομιλία του Τέντεξ Άθλος. Σχεδόν η μισή, οπότε επιτρέψτε μου και τους άλλους μισούς να πω πολύ σύντομα το εξής. Το Τέντι είναι ένα συνέδριο που διοργανώνεται από μια ομάδα εθελοντών στην Ελλάδα, στο Τέντεξ Άθλος, σε διάφορα σημεία στην Ελλάδα και σκοπό έχει να ξεκινήσει μια συζήτηση. Τη μορφή του είναι εξής, καλούμε ομιλητές από όλο τον κόσμο και από την Ελλάδα, οι οποίοι μέσα σε 18 λεπτά κάνουν μια σύντομη αρχική τοποθέτηση με σκοπό να δώσουν ένα έναρσμα, μια έπνευση, έναρση της συζήτησης. Τι έχουμε δει σε αυτά τα πέντε χρόνια που διοργανώνεται το Τέντεξ Άθλος και πώς αυτό συνδέεται με τον δημόσιο χώρο και τις διβλιοθήκες. Αρχικά σε κάθε ένα από τα χρόνια στα οποία διοργανώσαμε το Τέντεξ Άθλος, είχαμε τη χαρά να έχουμε κάποια σχέση με κάποιους ίδους διβλιοθήκοι. Είτε είχαμε τη χαρά να μας μιλήσει για το project Future Life του κ. Πρωτοψάλπου, είτε να μιλήσουμε για διαλλακτικές διβλιοθήκες και πέντος είχαμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε έναν ομιλητή από την Εθειοπία, ο οποίος έχει ιδρύσει το αυθεσμό στην Εθειοπία, τις διβλιοθήκες σε γαϊδουράκια, οι οποίες πηγαίνουν από κωλιό σε κωριό και μοιράζουν στα παιδιά της Εθειοπίας και διαβάζουν διπλία, κυρίως παιδικά διπλία. Έτσι, σε συνεργασία με έναν άλλο ομιλητή μας, τον Ευγένιο Τρεβιζά, τον γνωστό χαρακτογράφο κυρίως, το Τέντεξ Άθλος μετέφρασε έναν καινούριο παραμύθι που θα εκδώσει ο κ. Τρεβιζάς στην γλώσσα στην ισταγεωτικά και θα μοιραστεί μέσα από αυτή τη διβλιοθήκη πάνω σε γαϊδουράκια στα παιδιά της Εθειοπίας. Οπότε, πάρτηκε μια σχέση μεταξύ του Τέντεξ Άθλους και διβλιοθήκων. Και είναι φυσικό αυτό, γιατί η προσπάθεια που κάνουμε μέσα από αυτές τις ομιλίες που διοργανώνουμε και που τις αναρτούμε όλες στο διαδίκτυο για να μπορούν να είναι βιοθέσιμε, είναι να ξεκινήσουμε ακριβώς μια συζήτη σε ένα προβληματισμό γύρω από νέες τάσεις. Και αυτό που θέλω να πω είναι ότι η ανταπόκριση που βλέπουμε είναι πάρα πολύ μεγάλη από τον κόσμο. Είτε διοργανώνεται στην Αθήνα, είτε στη Θεσσαλονίκη, είτε στην Καλαμάκα, είτε σε διάφορες άλλες τοποθεσίες στην Ελλάδα. Υπάρχει ανταπόκριση, υπάρχει δίψα για να ακούσουμε και νούρια πράγματα και κυρίως υπάρχει δίψα να μοιραστούμε με άτομα τα οποία μπορεί να μην συμφωνούμε σε όλα αλλά να έχουμε κάποιες κοινάς αναφορές, να μοιραστούμε καινούργιες τάσεις και καινούργια πράγματα. Έτσι, λέγοντας αυτό λίγο, δίνοντας αυτήν την εικόνα, τι έχουμε κάνει, τι προσπαθήσαμε να κάνουμε και τώρα, θα ήθελα να σας πω τρεις προτάσεις πώς ο θεσμός και τον ΤΕΤΕΚΣ ανά τον κόσμο, γιατί εκτός από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη διοργανώνονται σε 7.000 πόλεις, ανά τον κόσμο εκδηλώσει ο ΤΕΤΕΚΚ και τις εκατομμύρια άνθρωποι κάθε χρόνο έχουν πρόσβαση στις ομιλίες. Είναι πραγματικά πολύ μεγάλη η πρόσβαση που έχει το ΤΕΚΣ στον κόσμο και η επιρροή που έχει τα μηνύματα τα οποία συζητούνται. Οπότε να πω τρεις ιδέες που ήδη γίνονται στο εξωτερικό και μια πρόταση για την Αλλάδα. Οι τρεις ιδέες που ήδη συγκρίνονται στο εξωτερικό είναι εξής. Πάρα πολλές βιβλιοθήκες, ανά τον κόσμο, διοργανώνουν για το προσωπικό ομιλίες τέτοιου ποιες έχουν σχέση με τη βιβλιοθήκη. Είτε το σχεδιασμό της βιβλιοθήκης είτε σχεδιασμό δράσεων. Έτσι ο μιλητές που έχουν σχέση με βιβλιοθήκες μιλάνε και διοργανώνεται εσωτερικά μέσα στη βιβλιοθήκη και βλέπουν αυτές ομιλίες και τις συζητάνε. Για περισσότερα γι' αυτό μπορείτε να δείτε υπάρχει δική εις το σελίδα που λέγεται TEDx Librarians. Δηλαδή TEDx βιβλιοθήκης και βιβλιοθηκάτη. Αυτό είναι η πρώτη δράση. Η δεύτερη δράση και σας καλώ όσοι είστε σε βιβλιοθήκες να μιλήσετε με τα τοπικά TEDx, να μιλήσετε μαζί μας, είναι η διοργάνωση πλέον από μία βιβλιοθήκη, αυτό που ονομάζουμε Simulcast Event, την ημέρα της εκδήλωσης. Προσπαθεί δηλαδή η εκδήλωση να βγει από το στενό χώρο του αθλητιάτου, είτε είναι το ίδιο Μαμίζων Σελεμνισμού, είτε εδώ το Μουσείο Πενάκη, είτε η Στέκη Γραμμάτων και Τεχνών, και να βγει στην πόλη, να βγει στον αστικό ιστό. Φέτος κάναμε τρεις τέτοιες δράσεις, η μία ήταν στο Εθνικό και Αρχιολογικό Μουσείο. Ευελπιστούμε και ελπίζουμε του χρόνου να μπορέσουν να γίνουν μέσα σε την οθήλιαση. Αυτό το πράγμα, τώρα εγώ είμαι ειλικρινής άνθρωπος, η χώρα βρίσκεται σε μια κατάσταση τρομακτικής κρίσης. Έχουμε ανεργία, έχουμε ανθρώπους οι οποίοι υποφέρουν. Μπορεί να φτάσουμε στο εξής, να γίνει το καλύτερο τέντεξ του κόσμου σήμερα εδώ. Δηλαδή να φτάσουμε στην αντίφαση, κάποιοι να καταφέρουν να κάνουν το καλύτερο τέντεξ του κόσμου στην Ελλάδα. Γιατί αυτό μπορεί να συμβεί. Τι νοέμα έχει για τη χώρα αυτό το πράγμα. Για ποιον λόγο θα πρέπει να γίνει στην Ελλάδα. Εγώ είμαι καταπέλευση, σας το λέω ειλικρινά. Τα επόμενα δέκα χρόνια θα ζήσουμε μια καταστροφή η οποία δεν θα αφήσει τίποτα προστά της. Εάν δεν συμμαζεύσουμε τις δυνάμεις μας σε μια κατεύθυνση να περισσώσουμε και να βοηθήσουμε αυτούς που δεν έχουν να φάνε, τότε αυτά θα τα βλέπουμε στη τηλεόραση. Και εγώ σας σέβομαι, σας θυμώ, αλλά η παρακμή βρίσκεται και στους θεσμούς και σε ό,τι οργανώνουμε. Και δεν είναι μόνο στην ελληνική πολιτεία, προσέξτε. Γιατί όλοι οι άνθρωποι μας έχουν τώρα βάλει στη θέση να πιστέψουμε ότι η ελληνική πολιτεία τα 40 τελευταία χρόνια είναι άχρηστη. Και ότι υπάρχει μια απεφωτισμένη αιλήθ, η οποία κάνει ό,τι μπορεί να αφυπνήσει τον κόσμο. Άμα θέλετε να κάνετε τέτα εξατατιμό μου, να πάτε να βρείτε στους στις γειτονίες τραπεζών στον κόσμο και να δουλέψετε μαζί τους. Η χώρα δεν έχει να κάνει τέτα εξατατιμό μου τα χρόνια, γιατί δεν είναι αυτή η πολιτεία να κάνει τέτα εξατατιμό μου. Ήταν και πολλές. Αλλά θέλω να καταλάβετε το πως αγωνιώ, γιατί αυτό που κάνει το κέντρο πολιτισμού κάτω, να το ξέρετε, όταν το Ίδρυμα καταλάβει ότι δεν θα αφορά το νεκρή κόσμο, όταν το καταλάβω το εγώ, θα το αφήσουμε. Θα πει το Ίδρυμα έδωσε 600 εκατομμύρια, θα χαλαγεί. Θα συνεχίσω να βοηθάω τους άνθρωπους, γιατί η χώρα μου έχει ανάγκη τώρα μόνο να βοηθάω αυτούς. Εάν το καταλάβουμε, θα σταματήσουμε να το κάνουμε. Οι γερανοί, σας το λέω και το λέω μπροστά σ' όλους σας, θα σταματήσουν να δουλεύουν. Γιατί δεν αξίζει να δίνεις λεφτά για να εξυπηρετήσεις μια ομάδα 20.000 ανθρώπων. Δεν υπάρχει λόγος. Αυτοί τα βλέπουν πολύ πολύ. Είναι πολύ σωστή η παρατήρηση. Εγώ αυτό που έχω να πω είναι ότι εμείς εμπνεόμαστε από όλα τα παραδείγματα που προοδεύουμε στον κόσμο, όπως είναι η κυβερνητή της Βέρειας, η οποία πρότρεψε σε όλο τον κόσμο και εμπεριπιστούμε να προσπαθούμε να το κάνουμε παντού. Αυτό που ήθελα να πω και βέβαια όλο το υλικό και ό,τι παράδειγμα της, γιατί είναι τα δωρεάν και αυτό προσπαθούμε να κάνουμε, γιατί αυτό πιστεύουμε ότι έτσι μπορεί να γίνει μία μαζική συζήτηση, είναι η μόνη ουσιαστική συζήτηση. Ήθελα όμως να πω ακόμη δύο πράγματα και να ολοκληρώσω για το πώς μπορεί να ανοιχτεί από τον κόσμο και πώς μπορεί να έχει επίδραση και τι προσπαθούμε να κάνουμε. Αυτό που το τρίτο πράγμα προσπαθεί να γίνει λοιπόν, εκτός από μία πιπλοθήκη χωρίς κόστος να διοργανώσει την ημέρα της εκδήλωσης μία αναμετάδοση, ξαναλω, δεν έχει κανένα κόστος αυτό, αλλά μπορεί να δημιουργήσει σαν πόλος για να φέρει καινούριο κόσμο μέσα στις πιπλοθήκες τις τοπικές. Το τρίτο πράγμα που επίσης συμβαίνει σε πάρα πολλές πιπλοθήκες τον κόσμο και σε μέρη τα οποία αντιμετωπίζουν αντίστοιχες οικονομικές δυσκολίες με την Ελλάδα είναι οι ίδιες οι πιπλοθήκες πλέον να διοργανώσουν δικές τους τέτοιες εκδηλώσεις. Με σκοπό γύρω από δικές τους θεματικές και προβληματικές, με αυτή τη δημολογία να μπορέσουν να ξεκινήσουν καμιά συζήτηση και να προσευχήσουν κόσμους. Τέλος, για την Αθήνα θα ήθελα να πω το εξής. Εδώ και δύο χρόνια το Τέτεξ Άνταξ έχει προσπαθήσει και έχει αφιερώσει χρόνια εθελοντών, γιατί όλοι οι εθελοντές είμαστε και το κάνουμε εθελοντικά, χρόνια εθελοντών και προσπάθεια από όλους μας για να κάνουμε μια καταγραφή των δράσεων των οργανώσεων πολιτών, αρχικά στον αστικό υλικιστό της Αττικής σε πρώτη φάση και σε δεύτερη φάση από φέτος σε όλη την Ελλάδα. Προσπαθώντας έτσι αφιερώς να τις τοποθετήσουμε στον χάρτη, να τους δώσουμε μια πρόσβαση όσο μπορούσαμε τα δικά μας μέσα στην παγκόσμια κοινότητα των Τέτεξ και αφιετέρου να ζητήσουμε αλληλεπίδραση μεταξύ τους, δικτύωση και όσο μπορεί να υπάρξει μια προσφορά προς αυτές οι οργανώσεις. Αυτή η προσπάθεια ονομάζεται Human Grid και επίσης είναι μια προσπάθεια που θέλουμε και προσπαθούμε να την επεκτείνουμε όσο περισσότερο γίνεται στην Ελλάδα γιατί πραγματικά υπάρχει αυτή η ανάγκη της κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Συγγνώμη, πριν απ' όλα έχουμε πάρα πολλές ερωτήσεις, όλες, αλλά θα ήθελα όμως να δείξω λίγο το προστατορισμό και την κατεύθυνση των ερωτήσεων. Είναι απ' όλα ερωτήσεις γενικές, το πολύ χαρακτηριστικό, θα διαβάσω μια φράση, ο δημόσιος χώρος στην Ελλάδα είναι επαιδείο έκπρασης της δυσαρέσκειας και του θυμού των πολιτών ενάντια σε ένα κράτος που θεωρεί πως μπορούν οι βιβλιοτήκες να βοηθήσουν στην αλλαγή αυτής της επαγγεωμένης αντίληψης. Νομίζω ότι όλοι έχετε δυνατόις τα απαντήσεις, δεν χρειάζεται να την δώσουμε τώρα, μπορείτε να απαντήσετε στο site της διοργάνωσης και έτσι ο διάλογος θα διοικηθεί. Πώς μπορεί το Τέντεξ να στρατευθεί στην ανάπτυξη. Όχι, δεν θα ήθελα τώρα να απαντήσετε, απλώς θέλω να δείξω τι ερωτήσεις αυτή τη στιγμή έχουν γεννηθεί στο κοινό, με ποια κριτήρια και μηχανισμούς ατσιολόγησης επιλέγει το ίδιο μανιάκο στις δράσεις και που ενισχύει, ποια είναι η σχέση του Δήμου με τις βιβλιοθήκες, πως ενισχύουμε τώρα το ρόλο των βιβλιοθηκών, πως στον κύριο Σουκουλάκη και στον κύριο Προκόπουλο Άγινα η Εθνική Βιβλιοθήκη θα μεταστατευαστεί με όλες τις υπηρεσίες και θα φύγει από το κέντρο της Αθήνας και τα λοιπά. Πρέπει να το πατήσεις γιατί υπάρχει μια μεγάλη αγωγή για το τι θα γίνει το ιστορικό κτίριο της Βαλιανίου στο κέντρο της Κόλης, που βρίσκει το ίδιο μανιάκο στα λεφτά για την Παρτοδοτή. Διαλώξεις στον κύριο Καμήν γιατί εξαπλειώθηκε το κέντρο της Αθήνας στην διάρκεια της αγωγίας σας, καθώς είναι μόνο σε έλλειψη χώρων. Στις προς τους δημάρχους σε ποια κλίμακα το βρίσκονται, ποιο βαθμό της κλίμακα στον πρωτοερευθύντο τους βρίσκονται, σε ποια βαθμίδα μάλλον βρίσκονται οι βιβλιοθήκες. Εδώ μια πολύ ιδιαίτερη ερώτηση, ποιος θα είναι ο ρόλος της πίεσης στην έντονη βιβλιοθήκη, πώς θα συνδέεται το δημόσιο με το χώρο της βιβλιοθήκης, την προχωρηκότητα με την γραφτή αποτύπωση και τα λοιπά. Είναι θέματα αρκετά ειδικά. Ακόμα μια ερώτηση, πώς θα συνδεχθεί η δημόσια χώρη βιβλιοθήκες μεταξύ τους, αν θα υπάρχει δηλαδή ένα δίκτυο βιβλιοδικό. Μια παρατήρηση από κατάσταση, θα ήθελα να αποκαταστήσω την οχνηρία των υπαλλήνων της Κεντρικής Βιβλιοθήκης της Αθήνας. Η βιβλιοθήκη όχι να αποκατέσσει ο ίδιος. Και μια ερώτηση που μας έλεγε στα αγγλικά για το gender balance, γιατί προφανώς θα το αντιλαμβάνουμε ως πώς θα εκπροσωπούνται εισόδημα και η γυναίκα και τα δύο φύλλα. Είναι μία απάντηση που μπορεί να δώσουν οι παιπέδιοι της βιβλιοθήκης για το gender balance των φίλων, αλλά ο κύριος Βουκουλάκης δεν θα δώσει τη λύση τώρα. Ξέρετε, όλες οι μεγάλες εθνικές βιβλιοθήκες του κόσμου κάποια στιγμή μεταστεγάστηκαν. Γενικά αυτό είναι το πρόβλημα των βιβλιοθήκων, ότι κάποια στιγμή δεν μας χωράνε, ακόμα και στις βιβλιοθήκες που έχουμε σπίτι μας δεν χωράνε και πρέπει να επακταθούν. Η Εθνική Πληροφύκη είναι ένας θεσμός, ένα νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, μπορεί να έχει 1, 2, 3, 153 κτίρια. Αυτό σημαίνει ότι στεγαζόμενοι στις νέες εγκαταστάσεις στο Δημοκρατητέας δεν εγκαταλείται το ιστορικό Βαλιάνιο κτίριο. Το Βαλιάνιο κτίριο της Παραπηστημίου είναι και θα είναι για πάντα ένα κτίριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Μπορεί να έχει άλλα 10. Τώρα, τι χρήση θα επιφυλάξουμε στο Βαλιάνιο κτίριο αυτό δεν είναι του παρόντως. Δηλαδή θα είναι πάντα σε ένα ζωντανό κτίριο που θα ανοίξει η Βιβλιοθήκη. Θα ήθελα στο σημείο αυτό να κάνω μια διευκρινήση γιατί όσο παρακολούθησα τη συζήτηση, δυστυχώς δεν παρακολούθησα όλοι αυτών των δύο ημερών, δεν πρέπει να δημιουργηθεί η σύνδυση ότι η Εθνική Βιβλιοθήκη και η κάθε Εθνική Βιβλιοθήκη του κόσμου είναι κάτι σαν μια δημοτική δημόσια βιβλιοθήκη. Κάτω από την Γενική Ταπέλα Βιβλιοθήκης θα εργάζονται πάρα πολλά πράγματα. Η Εθνική Βιβλιοθήκη είναι εντελώς άλλο πράγμα από τις δημόσιας βιβλιοθήκες, μα εντελώς. Δηλαδή η Εθνική Βιβλιοθήκη δεν έχει προγράμμα τεχνικών αναμνωσίας. Δεν πάνε μικρά παιδιά στιγμές βιβλιοθήκες. Αυτό το έχουν κάνει οι σχολικές, οι δημοτικές, οι δημόσιας βιβλιοθήκες και η Εθνική Επιτελία ένα άλλο ρόλο. Ίσως δεν είναι το πάντος να δούμε ποιον ρόλο επιτελεί, αλλά οι μεγάλες δημιουργές της Γαλλίας, της Αγγλίας και στο μέτρο των Δεναπτήτων και η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδας έχουν άλλη αποστολή. Δεν είναι για να πηγαίνουν τα παιδιά να διαβάζουν, δεν είναι για να πηγαίνουν να υπογραφούν και το καταξής. Είναι οι βιβλιοθήκες που αποθυσαυρίζουν το σύνολο της πνευματικής παραγωγής του τόπου και είναι κατά βάση εκεί όπου χτυπάει η καρδιά της έρευνας. Στις ανθρωπιστικές ιόες επιστήμες, δηλαδή στις μεγάλες βιβλιοθήκες, στην ΠΝΕ, στην ΠΝΕ, στην ΠΝΕ, αυτή τη στιγμή εκπονούνται 10.000 διαθληβές. Εκεί εκπονούν, δεν μπορεί να γίνεται ένα άλλο. Οι δημοτικές και οι δημόσια έχουν άλλη αποστολή και βεβαίως υπάρχει ένα σύστημα πυραμιδικό. Η Εθνική Βιβλιοθήκη είναι στην κορυφή αυτής της πυραμίδας, τρέφεται από τη δουλειά που έχουν κάνει οι άλλες βιβλιοθήκες από τις σχολικές μέχρι τις δημόσιας και ταυτόχρονα συντονίζει τη δουλειά τους, την υποστηρίζει, την καθοδηγεί. Αυτό είναι μια μακρά σύνθεση. Ευχαριστούμε τον κ. Ζωμουλάκη που έκανα αυτή την διευκλήνηση, γιατί όντως είναι πολύ σημαντικό να διακλίνουμε μια εθνική βιβλιοθήκη από τις δημόσιας ή βιβλιοθήκες πόλεων, σαν αυτή που μας παρουσίασε η προηγούμενη ο Μινήτρια τη βιβλιοθήκη της πόλης του Ελσύγκη που είναι πραγματικά ένας δημόσιας χώρος και που διαφέρει όμως από μια κεντρική εθνική βιβλιοθήκη που έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Πριν δώσω το κεντρολόγο στον κ. Ζωμούλακη, θέλω να πω ότι είναι ακριβώς εδώ έχουμε προσώπους που δουν από τα κάτω για να αλλάξουν τα πράγματα και για να κάνουν το συγκόλο του διαβόλου σε αυτά που είπε ο κ. Στροφόπουλος. Κάποιοι πρέπει να παίρνουν όμως τις πρωτοβουλίες και να ξεκινήσουν όσο για ένα πράγμα. Δηλαδή κάπου πάντοτε αρχιέρας από πάνω δεν ξεκινάει. Συνήθως στην ιστορία αυτό έχουμε δει. Δηλαδή εσείς πώς αισθάνεστε ως διευθύνος σύμβουλος του πολιτιστικού ίδρυματος Ταύρος Νιάχος όχι εκεί που κάνετε αυτή τη βουλιά να φτιάξετε αυτή την υποδομή. Όταν λέτε ότι θα βρήσετε τους γεωργούς εκεί ακίνητους, τι εννοείτε? Ναι, τα καλέτε. Κάνω μια υπερβολή για να δείξω την κρισιμότητα μιας κατάστασης και όχι μόνη την κρισιμότητα αλλά και το βάθος και το όραμα αυτής της δωρεάς. Εάν αυτή η δωρεά ή οτιδήποτε κάνουμε σήμερα, έτσι μην ξεχνάτε ότι αυτή η δωρεά είναι γεωργή του 2006 π.κ. Αλλάζει βέβαια, έτσι δεν μπορούν να μετακίνηται τα πράγματα επειδή εγώ ανακοίνωσα μια δωρεά, έτσι ανακοίνωσα αλλά το ο κόσμος καλάει λοιπόν. Εγώ συνεχίζω που φαίνεται λίγο παράδοξο. Δηλαδή η βέβαια, για να καταλάβετε, μετά την κρίση ένα 60% των υπελεσιών της αλλάξανε δραστικά για να ανταποκριθούν τις ανάγκες του κόσμου. Φαντάρεστε ότι η βέβαια με το βραβείο θα μπορούσε να επιζήσει ανέλληνη τα επόμενα χρόνια λέγοντας ότι πήρα το βραβείο, αυτό κάνω. Δεν έχει σημασία που ο κόσμος χαλάει την πλώμη γιατί εγώ δεν ευθύνομαι. Ένα άλλο πράγμα, το να έχουμε εμείς, έχουμε αυτό το στοιχείο ότι δεν υπάρχει ατομική ευθυνή, η ευθύνη είναι συλλογική. Δεν ευθυνόμαστε, άρα αφού δεν ευθύνομαι συνεχίζω εγώ αυτό που κάνω, του χρόνου θα το κάνω καλύτερο. Εγώ αυτό είναι πράγμα το οποίο δεν θέλω να γίνει. Τώρα, πρωτοβουλίες παίρνονται, αλλά εγώ θα σας πω την αλήθεια, δεν χαίρομαι. Όλες οι πρωτοβουλίες που παίρνονται, γιατί καταβάδως αυτό που με νοιάζει είναι ότι διαπιστώνω ολό ένα και περισσότερο ότι βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στο ευρύ, στο κοινωνικός τρόπο των απλών Έλληνα, έναν άνθρωπο ο οποίος τα προστοζήν δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να καλλιγηθεί, να γνωρίζει πώς να φροντίσει τα του κήπου του, αλλά και τα δίπλα, άρα σήμερα έρχεται σε μεγαλύτερη δυσκολία αφού δεν έχει καν την ικανότητα να ζήσει και του ζητάμε να φροντίσει το πάρκο. Έλεω στις κυρίες, εγώ δεν έχω να φάω το πάρκο, θα φροντίσω, άσ' το εκεί που είναι. Λοιπόν, και αυξάνεται αυτοί οι οποίοι έχουν επίγνωση της σοβαρότητας καταστάσεως και των ευσυνόδους κατά κάθε τρόπο και την πολυτερία να παράγουν ιδέες. Όπως έχω πει κι άλλη φορά, δυστυχώς επανέρχομαι, ιδέες κατευκλικά είναι… Τότε, δημόσια, πρέπει να σταματήσουμε κάθε ανεργαστηριότητα και να κάνουμε φιλοκροπία με την καλή έννοια της λέξης. Είναι να συζητήσουμε σε κάθε περιοχή, σε κάθε πόλη, να συστρατευτούμε με ανθρώπους οι οποίοι έχουν ή ο δήμος η τοπική αυτοδείξη είναι ένας σημαντικός παράγοντας, θέλουμε δεν θέλουμε σε μια πόη. Άρα πρέπει να βρούμε συνομιλητές, όπως βρίσκουμε τώρα, εγώ συνομιλώ με την πρωτοβουλία στην κατεύθυνση να μπορέσουμε να βάλουμε τις προτελεότητες για να φτάσουμε σε ένα σημείο υγιούς ανάπτυξης. Φυσικά ο καθένας κάνει ό,τι θέλει, τρόπος θέλει, αλλά νομίζω ότι έχει παρέλθει ο χρόνος για να κάνουμε όλοι μόνοι μας κάτι. Λέω ότι το Ίδρυμα προσπαθεί κάθε μέρα να έρθει σε επαφή με την ελληνική κοινωνία με διάφορους τρόπους και να συγκραστεί τις ανάγκες του κόσμου. Γι' αυτό συζητάμε και με το TEDx και με τους αρτενίστας και μόλους ανθρώπους αυτοί, είτε ατομικά είτε συλλογικά, είναι δραστήριοι. Διότι αυτοί αποτελούν τη μαγιά για να αλλάξουν τα πράγματα και πιθανόν όχι προς την κατεύθυνση που έχουμε αποφασίσει. Γιατί και αυτό είναι ενδιαφέρον, δημιουργείται ένα πλαίσιο στο οποίο δεν τους κανόνες μονορίζεις, όχι και το τι θα γίνει. Γιατί εγώ πιστεύω ότι πλέον δεν θα ξαναδούμε δημόσιο χώρος όπως είχαμε, αλλά αυτό είναι μια μίξη του δημόσια με του ιδιωτικού. Αυτό πιστεύω ότι θα δούμε στο μέλλον, αν δούμε κάτι τελευταίο. Γιατί πότε κάτι, όλοι οφέλουμε. Αυτή είναι αφείδρομη σχέση που κινήσεις και ιδέες έρχονται από τα κάτω και περιμένουν από τα πάνω μόνο. Μακάρι αυτό να γίνει. Ο κ. Γεωματωνάκη, νομίζω ότι ο κ. Αιστροφόβουλος είναι σε ένα θέμα. Είναι αδυνατόν την περίοδο της μεγάλης κρίσης, της ανθρωπιστικής κρίσης που διέρχεται η χώρα μας. Εμείς έχουμε και το τρέγμα αυτές τις μέρες στην οικιερότητα. Να ασχολούμεθα με μορφωτικά και πολιτιστικά ηλίματα. Είναι ένα ζήτημα, πρέπει να σας πω, ότι σαν τον ΠΤ αυτό διοίκησε, αυτό μας έχει απασχολήσει πάρα πολύ. Και θα σας μιλήσω και ως Πρόεδρος της Κέντρας και ως Δήμαρχος μιας λαϊκής ηλικίας. Εγώ λέω ότι η τοπική αυτοδιοίκηση έπειτα της ουσίας έχει αναλάβει όλο το κοινωνικό κράτος. Η τοπική αυτοδιοίκηση. Είτε είναι από τα κοινωνικά παντοκολία, τα συσσύντια, θα σας πω ο κ. Δήμαρχος, πολλά πράγματα, φαρμακεία, δημοτικά ιατρία, στέγαση αστέγων κ.ο.κ. μέχρι όμως, πρέπει να το πω αυτό το πράγμα, μέχρι όμως και το ζήτημα του πολιτισμού. Ακούστε λιγάκι. Εάν την περίοδο της κρίσης πλήσουμε τα οδεία μας, εγώ έχω ένα οδείο δημοτικό 496 άτομα, μια δημοτική χοροδία παιδιών με 100 άτομα και την ίδρυσα πες, έχουμε μία επιβιωθήκη από τις πιο ζωντανές, με εκδηλώσεις, όχι απλώς για να πάρουν το οδηγείο, κάθε Σάββατο όταν δεν έχω δουλειά πάω και απολαμβάνω το πώς οι μικροί κάποιοι ειδικοί επιστήμονες μεταφέρουν στα παιδιά το οδηγείο, τη γνώση και τι παρακολουθούν και οι μεγάλοι και οι μικροί γονείς. Λοιπόν, όλοι εκπαιδευόμαστε. Να σας πω λοιπόν για τις ερεσθετικές μονάδες δημιουργίας πολιτιστικές, είτε είναι ζωγραφική, είτε είναι φωτογραφία, μια σειρά δραστηριότητες οι οποίες κρατάνε ζωντανές τις κοινωνίες. Εγώ λοιπόν λέω και είμαι σε αυτό το θέμα, δεν θα λέγω απόλυτο γιατί κανείς δεν μπορεί να το πω σήμερα, λέω όμως έχω την βεβαιότητα, την βαθιά πίστη ότι αν η Δήμη ή και γενικότερα όλοι δεν στηρίξουμε τους πολιτιστικούς θεσμούς, τις δραστηριότητες που έχουν αναπτύξει η Δήμη και όχι μόνο η Δήμη, θα πω ακόμα και το ίδρυμα αυτές τις δραστηριότητες που κάνει, τότε θα έχουμε μια απέραντη φτώχεια, μια απέραντη θλίψη, μια απέραντη ξεραήλα στις πόλεις μας. Δεν θα μείνει τίποτα όρχιο. Σήμερα δηλαδή το ζήτημα του αθλητισμού, του ρευστηρικού αθλητισμού, της ρευστηρικής δημιουργίας, των δημοτικών οδείων, της ομάδας χορού που έχουμε μια απίστευτη ομάδα με 500 άτομα, αν αυτά δεν τα κάνουμε και αν δεν δώσουμε διέξοδο μέσα από το μαζικό σχολικό αθλητισμό αλλά και για τους ενήλικες, δεν θα μείνει τίποτα όρχιο στην κοινωνία. Δηλαδή θέλω να πω με μία κουβέντα, πολιτιστικά ιδρύματα από δημοτικές βιβλιοθήκες μέχρι οδεία, μέχρι η ρευστηρική δημιουργία, μέχρι τα κοινωνικά παντοπολία, μέχρι τα συσσύγκια, κρατάνε όλοι για την κοινωνία. Γι' αυτό λοιπόν την περίοδο της κρίσης είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι πρέπει να επενδύσουμε στον πολιτισμό, πρέπει να στηρίξουμε τους πολιτιστικούς δραστηριότητες, να είμαστε προσώπινος των πολιτών. Αυτή τη διέξοδο και τη διαφυγή σε ζητήματα πολιτισμού, μαζί με την πρόνοια το τονίζω και συμφωνώ σε αυτό με τον κ. Τροποπόλου, τότε δεν ονείζω ότι θα έχουμε εύκολα την κρίση. Με συγχωρείτε κ. Καμίνια, αλλά θα πρέπει να κλείσουμε εδώ γιατί το πρόγραμμα είναι αυστηρό. Μας έχουν έρθει και άλλες δύο ερωτήσεις, θα τις απαντήσουμε στο site. Για να συνοψήσω θα ήθελα να συγκρατήσω και την αμφίδρομη λειτουργία στον ημόσιο κόρο, μόνο από πάνω αλλά από κάτω, τη σημαντική δράση ανεξάρτητων αυτόν ομονομάδων και οργανισμών, την θέση που πρέπει να έχει ο πολιτισμός ακόμη και σε αυτή την εποχή της κρίσης, γιατί είναι ένα συνεκτικό στοιχείο για τις κοινωνίες, και βεβαίως τις παρεμβάσεις που μόλις ανακοίνωσαν ή έχουν ανακοινώσει οι πρόσωποι της τοιχικής αυτοδιοίκησης στο χώρο του πολιτισμού και και κυκότερα τις λειτουργίες των πόλεων, που σε αυτή την εποχή της κρίσης θα συμβάλλουν σε αυτή τη ζητούμενη συνοχή να λειτουργήσει. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους ομιλητές για τη συζήτηση αυτή, που νομίζω ότι άνοιξε ορισμένα θέματα και έδωσε κάποιες απαντήσεις, αλλά σίγουρα απλώς έθιξε τα μίζωνα θέματα που σχετίζονται με το κεντρικό θέμα της συζήτησης, που είναι στρατηγικές γνώσεις και δημόσιο σχόλος. Σας ευχαριστώ πολύ. |
