| : Αυτός ο γεστηνικός καιρός έχει άμεση σχέση με την αλληλεπίδαση του ήλιου με τη γη μας. Ο γεστηνικός καιρός είναι οι συνθήκες που επικρατούν στο αγγίσδιαστημα, στο κοντινό μας γεστηνικό περιβάλλον, δηλαδή μεταξύ του ήλιου και της γης, και οι οποίες σε αυτές συνθήκες επηρεάζουν άμυς από τον ήλιο και επηρεάζουν τη γη και τους υπόλοιπους κλανίδες. Μας ενδιαφέρει βεβαίως και τη γη. Και για να αρχίσουμε, θα ξεκινήσουμε με τον ήλιο, ο οποίος είναι το κοντινότερο αστέρι στη γη μας, το κέντρο του ηλιακού συστήματος. Είναι ένας αστέρας ο οποίος έχει ηλικία 4,5 της 4,000 χρόνια περίπου. Η νεμοκρασία στην εκφάνειά του φτάνει τους 6,000 βαθμούς χερισίου, ενώ στον πυρίνα πράγμα 10,000,000. Δεν είναι σταθερός στο σχήμα του και στις διάφορες εκφάνσεις, δραστηριότητες στην εκφάνειά του. Είναι δραστήρες, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο. Εξαρτάται από τις συνθήκες που αντιπραθούν στον ήλιο το πόσο ενεργός είναι αυτός, το πώς επηρεάζει τη γη μας. Βλέπετε, υπάρχουν περιοχές που υπάρχουν σκοτεινές περιοχές πάνω στον ήλιο, ηλιακές κυλίδες. Πιθανώς κάποιος τις έχετε δει. Με γυμνό μάτι φαίνονται αρκεί να είναι πολύ μεγάριες και αρκεί να έχουν και δικά γελάδια να δούμε τον ήλιο. Δια ηλιακές κυλίδες. Οι προεξοχές αυθές που προεξέχουν από τον ήλιο, που είναι υλικό που ευθυνάστηται από τον ήλιο προς το μησοφλανητικό χώρο και οι μεγάλες μάσας εκποξέρσεις που είναι πάρα υλικό του ήλιο, που φτάνουν μέχρι και τη γη ακόμα. Οπότε δεν είναι στατικός ο ήλος ως αστέρας. Μεταβάλλεται η δράση του. Πράγμα το οποίο αφήνει στα μηδικά παιδεία στο εσωτερικό του. Επειδή αν είναι η πιο νεαρή της αρέας, μπορεί να διακόπτει, είναι πολύ δύσκολο για παιδιά. Ο ήλιος γιατί βγάζει φως, γιατί ακτινοβολεί, γιατί εκπέμπει στο διάστημα. Θες να μας πεις. Ναι. Δηλαδή ο ήλιος εκπέμπει ακτινοβολία. Σωματήρια, φως, φως το οποίο βλέπουμε και φως το οποίο δεν βλέπουμε. Οι περιόδες ακτινοβολίας που μας μαυρίζει στο φαριοκέρι, οι πέριτρες, αυτή είναι σκιά, αυτή είναι σκάνο. Όπως όλοι οι αστέρες, λάμπει και ακτινοβολεί. Γιατί? Γιατί στο εσωτερικό του γίνονται ουσιαστικά παιδινικές αντιγράσεις. Κάτι καίγεται για να βγάζει φως ο ήλιος. Το που καίγεται, εισαγωγικά, γιατί στην πραγματικότητα γίνονται μεταστιχιώσεις του υδρογόνου, σε ήλιο. Δηλαδή, ο ήλιος είναι αέριος, όπως περισσότεροι οι αστέρες, μεταστιχιώνει τον υδρογόνο σε ήλιο και το αποτέλεσμα αυτής της φιλινικής αντίδρασης είναι η έκκληση τεραστίων ποσοτήτων θερμότητας, ενέργειας, ακτινοβολίας στο περιβάλλον. Αυτές είναι ηλιακές κυλίδες. Είναι περιοχές του ήλιου, με έναν μαγνητικό πεδίο. Πάνω από τις κυλίδες, όταν τις βλέπω πάνω στην επιφάνεια του ήλιου, πάνω στον ηλιακό δίσκο, και στην πραγματικότητα είναι ένας βόλιος και ένας νότιος χώρος μαγνητικού πεδίου, όπου μαγνητικές δυναμικές γραμμές ξεκινάνε από τον έναν χώρο, καταλήγουν στον άλλον, παρασύροντας στην βορειά τους, και σωματήρια, τα οποία βγαίνουν από το εσωτερικό πύργιο προς τα έξω, και μπορεί να χάσουν και μέχρι την γη. Να την γη μας σε σχέση, το συγκεκριτικό της μέγεθος, με μια ηλιακή κυλίδα. Αυτή η φωτογραφία είναι από το Μάρδο του 2001, όπου ο ήλιος ήταν σε έντονη δράση. Είχε πάρα πολλές κυλίδες στην επιφανιά, γιατί οι κυλίδες δεν μείνουν σταθερές, ούτε σε αριθμό, ούτε σε μέγεθος. Άλλες φορές παρατηρούμε πολλές κυλίδες, άλλτε λιγότερες. Και υπάρχει μια περιοδικότητα στην εμφάνιση των ηλιακών κυλίδων, η οποία είναι 11 ετών. Κάθε 11 χρόνια, λοιπόν, ο ήλιος διδαστηριοποιείται, ηρεμεί, και μετά συνεχίσει αυτό το κύκλο των 19 ετών. Λοιπόν, μια προσομοίωση. Εδώ είναι οι κυλίδες του ήλιου. Και βλέπετε μαθηματικές γραμμές, από το εσωτερικό του ήλιου, ανεβαίνουν προς την επιφάνεια. Εδώ εμπνεουργούνται οι κυλίδες. Περιοχές με έντονο μαθηματικό πεδίο. Και συμβαίνει από αυτές τις περιοχές, να φεύγουν σωματίδια από τον ήλιο έξω προς το διάστημα. Λοιπόν, πρώτη φορά τις κυλίδες, με τηλεσκόπιο τις παρατήρησε ο Βαϊλός, το 1611, ο οποίος ήταν ο πρώτος επιστήμονας στον όνομα φυσικός, ο οποίος χρησιμοποίησε τηλεσκόπιο για να παρατηρήσει ουράνιον δικείμενα. Παρατήρησε τον ήλιο και είδε ότι υπάρχουν κυλίδες που ανάκαλύψε πρώτος τους δορυφόρους του Δία. Είδε τις Ελλήνη και κατέραξε αναλυτικά τους τραπείδες στις παιδιά της και οι μορφολογιέδες. Και από το 1749 μέχρι σήμερα, έχει αρχίσει η καταγραφή υλιακών κυλίδων και ξέρουμε πώς αυτές εμφανίζονται και εξαφανίζονται από το μήλαιο. Εδώ είναι μια αφορά εξοχή, υλικό από το μήλαιο, παρασηβάμενο από το μαθηματικό του πεδίο, εκτινάστηται προς το διάστημα. Εδώ βλέπουμε την αφορά της γης σε σχέση με αυτή την περιοχή του ήλου που βλέπουμε την προεξοχή. Εδώ είναι έναν δεκαετής κύκλος, δηλαδή ανάλογα από έτος, αρχίζοντας το 1915, βλέπουμε τον αριθμό των κυλίδων που εμφανίζονται πάνω στον ήλιο. Όπως βλέπουμε, το αριθμό των κυλίδων δεν είναι σταθερός, αλλά μεταβάλλεται με την περιοδοτικότητα των 11 ετών, αυτό έτσι έχει παρατηρηθεί. Τώρα, το προηγούμενο ηλιακό μέλιστο παρουσιάζεται σε ένα μέλιστο, μια κορύφωση του αριθμού των κυλίδων και μετά μια εκτώση, στο ελάχιστο. Μετά ξαναποληφώνεται, ξαναπέφτει και ούτε κάτι εξής. Το 2001 προς 2002 ήταν το προηγούμενο μέλιστο. Δηλαδή το 2001 παρατηρούσαμε τον ήλιο με τηλεσκόπια και βλέπουμε ότι υπήρχαν πάρα πολλές κυλίδες, έντονη υγράση. Το ερχόμενο μέλιστο είναι το 2013. Δώδεκα προς δεκατρία. Θα δούμε πού μας υπηρεάζουν όλοι αυτά. Φανταστεί λοιπόν τον ήλιο, ο οποίος τα χειμερινά εκπέμπει πλήθος φορτισμένους ομακριβίων, τα οποία φεύγουν από την επιφάνεια, από την ατμόσφαιρα, από το στένα και σαρώνουν το μεσοκλαντικό χώρο, καταλήγοντας μέχρι και τη γη μας. Και τους υπόλοιπους πλιαμίδες, ακόμα και τους πιο μακρινούς. Και η ροή φορτισμένων ομακριβίων από τον ήλιο προς το ετής διάστημα ονομάζεται ηλιακός άνημος. Μια πρώτη ορολογία για να καθαρίσουμε τι είναι ο διαστημικός καιρός. Λοιπόν, είναι λοιπόν ο ηλιακός άνημος, ένα μείγμα υιώντων και ηλεκτρονίων, φορτισμένους ομακριβίων που φεύγουν από τον ήλιο με θερμοκρασία 100.000 βαθμών. Η ταχύτητά τους μεταβάλλεται από 400-800 χιλιόμετρο-δευτερόλυτο αναλόγως το πόσο έντονος, το πόσο δραστήριος είναι ο ήλιος. Και η πυκνότητα των σωματιδίων, μια μέση πυκνότητα, ας πούμε ότι είναι πέντε σωματίδια το κυβικό εκατοστό. Γι' αυτό μεταβάλλεται πάλι αναλόγως της έντασης των φαινομένων επάνω στον ήλιο. Μπορεί να είναι μικρότερ ή μπορεί και μεγαλύτερη σε περιόδους μεγείς του. Η λέκωση, αν όπως να φτάσει μέχρι τη γη μας, κάνει 2-3 ημέρες, αναλόγως της ταχύτητάς του. Λοιπόν, εκτός της ταθερής αυτής, και εδώ της ταθερής ροής του ηλιακού ανέγου προσφυγή, υπάρχουν και οι μεγάλες μάζες εκπινάξεις, εκπομπές φυλάσματος από το ηλιακό στέμμα προς το μοσοκομενικό χώρο, οι οποίες συνδέονται άμεσα με τις προεξοχές του ήλου, έχουν πολύ μεγάλη διάσταση, δημιουργούν κλειστικό κύμα, ταξιδεύουν και φτάνουν στη γη. Ένα τέτοιο κλειστικό κύμα, μια τέτοια εκπομπή φλάσματος, μια φορά κάθε 5 μέρες όταν έχουμε μέγιστη επιδράση, και μια κάθε 45 μέρες περίπου σε περιόδους ηλιακού ελεχίστου. Το πώς ξεκίνησε η ιδέα της ύληψης του ηλιακού ανέγου, διότι η διαστημική θυσική είναι μία επιστήμη που έχει αναφερθεί τα τελευταία 55 χρόνια. Νωρίτερα δεν είχαν νέοι άνθρωποι, τέτοιοι είναι το Σέλλας, θα πούμε αργότερα, τι είναι ο ηλιακός άνεγος για το μαγνητικό περίο του ήλου. Μία πρώτη ένδειξη ύπαρσης του ηλιακού ανέγου είναι η ουρά των κομμητών. Εκτός της ουράς που δημιουργείται από τη σκόνη του κομήτη, όταν η κομήτης είναι μαθή από τον ήλιο, δεν είναι θερμή, είναι ψυχρή και δεν έχουν ουρά. Ψηάζοντας τον ήλιο κοντά στο ηλιοκομμασίστημα θερμένονται, αποτέλεσμα να δημιουργείται μία ουρά από σκόνη και υλικό από τη κόμμη που σκορπίζει στο διάστημα. Παρουσιάζεται όμως και μία δεύτερη ουρά, που δεν ταχτίζεται με την ουρά αυτή εδώ, η οποία δημιουργείται λόγω της βαρύτητας, λόγω της σκοριάς του, αλλά είναι μία ουρά από ιωνισμένα σωματήρια, φορτισμένα, τα οποία οι επιδρούν με το μαγνητικό πεδίο του ήλιο και αποληθούν για σερετική πορεία επηρεαζόμενη από το μαγνητικό πεδίο. Είναι μία ένδειξη ότι υπάρχει οριακός άνεμος. Το μαγνητικό πεδίο του ήλιο σαρώνει το σοκλεντικό χώρο, το οριακό μας σύστημα, για αυτό και πλέον είναι δύο ουρές σκομίτες. Η μία που είναι από τα ουδέκαρα σωματήρια και άλλη από τα φορτισμένα που επηρεάζονται από το μαγνητικό πεδίο του ήλιο. Επίσης το σέλας είναι μία άλλη έκφαση της αλληλεπίδρασης του ήλου με τη γη μας. Το σέλας είναι ένα ατμοσφαιρικό φαινόμενο, το οποίο οφείλεται ακριβώς στην ισδροή, στην είσοδο φορτισμένων σωματιδίων του ηλιακού ανέμου, χαμηλά μέχρι την ατμόσφαιρα. Υπάρχουν σωματήρια που αναλόγως των συνθηκών εισέχονται στο μαγνητικό πεδίο, φτάμουν μέχρι την ατμόσφαιρα της γης, συγκλούνται με άτομα και μόλες της ατμόσφαιρας και δημιουργούν το σέλας. Απόδειξη αλληλεπίδρασης του ηλιακού ανέμου με την ατμόσφαιρα της γης. Και θα κάνω μια μικρή αναφορά ιστορική, γιατί σέλας είχαν παρατηρήσει και οι Κινέζοι και υπάρχουν καταγραφές αναφορές παρατηρήσει ο σέλας και στους Κινέζους και στην Παλιά Διαθήκη υπάρχουν ορισμένες αναφορές, αλλά και στην αρχαία Ελλάδα. Ή ο Κλούνταχος. Κατά τη διάρκεια 70 ημερών υπήρχε μια πολύ μεγάλη κινούμενη φιγούρα στον ουρανό. Ήταν σαν ένα πελακτωμένο σύννεφο που δεν έμενε στην ίδια θέση, αλλά κινούδαν τυχαία όπως ο άνθρωπος. Έτσι όσο περιφλόγησαν αυτές σκορτίζοντας προς όλες τις αφεκτήσεις η φωτιά κολλαγμπρή όπως αυτή των βαμητών. Αυτό το σύννεφο έκανε σιγά σιγά την αρχική του μορφή κάνοντας τυχαίες κινήσεις και μεταβάλλοντας την ταχύτητά του. Είναι μια πολύ ωραία περιγραφή και αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό που βλέπουμε στο σέλας. Κινούμενες ουράνιες κουρτίνες φωτός της λέμε. Είναι μια σωστή αστρονομική παρατήρηση. Βεβαίως οι άνθρωποι δεν είχαν εγνημία και κάποιοι έτσι προσπάθησαν για εγνημία είναι λίγο άστοχες αλλά οι παρατηρήσεις είναι σωστές. Οπότε από τότε παρατηρούσαν το σέλας και μάλιστα η οικοκράτης και ο ισχύδος συναθέτει ως βόρειους στιματισμούς. Παρατηρούσαν ότι φαίνεται το σέλας κυρίως στη βόρεια. Στη βόρεια είναι πολύ καλά πράγμα το οποίο ισχύει. Λοιπόν η Γη μας. Όπως τα περισσότερα οράδια σώματα η Γη μας έχει διαθέτει μαγνητικό πεδίο. Δηλαδή μπορούμε να προσομιάσουμε το μαγνητικό πεδίο της Γης σαν το μαγνητικό πεδίο ενός διπόλου. Ενός μαγνήτη με βόρειο και νόκεο πόλους. Οπου δυναμικές μαγνητικές δυναμές ξεκινάνε από το βόρειο πόλο και καταλήγουν στο νότιλο. Όπως βλέπετε ο βόρειος μαγνητικός πόλος ταχτίζεται με το νότιο γεωγραφτικό πόλο της Γης. Λοιπόν, αν η Γη ήταν απομονωμένη στο διάστημα το μαγνητικό της πεδίου θα έχει αυτή τη μορφή. Ένα ιδανικό δίκολλο με γραμμές ξεκινάνε από το βόρειο καταλήγουν στο νότιο γεωγραφτικό πόλο και από τις χωλικές περιοχές μένουν ανοιχτές και στοτίζουν προς το διάστημα. Επειδή όμως υπάρχει και ο Ήλιος ο οποίος έχει και αυτός το μαγνητικό πεδίο και το οποίο φτάνει μέχρι τη Γη υπάρχει και φυσικά μία η επίδραση, μια σύζαξη του μαγνητικού πεδίου του Ήλιου με της Γης. Καθώς λοιπόν ηλιακός άνεμος ρέει από τον Ήλιο και παρασύρουνται σωματεία μαζί με το μαγνητικό πεδίο προς τη Γη συνδυέζεται η προσθήλεια πρελευρά της Γης από το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου οπότε συνδυέζεται το μαγνητικό της πεδίου, δημιουργείται ένα κοστικό κύμα και πίσω επενικύνεται δημιουργώντας τη λεωγωμένη μαγνητοορά. Άρα χάνει τη μορφολογία του διπόλου και το μαγνητικό πεδίο της Γης έχει περίπου αυτή τη τοπολογία. Λοιπόν το 1957 είναι ουσιαστικά το έτος που ξεκίνησε η Διαστημική Φυσική όπου ο πρώτος δορυφόρος το Sputnik έστειλαν οι Ρώσοι στο διάστημα και για πρώτη φορά κατέγραψε ροές φορτισμένων σωματιδείων η Ύντα με τις Ελλέντιες και αργότερα το εξελόγου, το Αμερικανικό, όπου ανακάλυψε τις ρόμεις βανάλλων ζώνες φορτισμένων σωματιδείων γύρω από τη Γη. Λοιπόν, ας το δούμε έτσι σχηματικά. Να κάνω λίγο pose. Λοιπόν, ήταν μια έκνευση. Ξαναβάντε πλαχή. Φεύγει μεγάλη σμάζιση την άξιση από τον ήλιο. Τη ησιάζουν στη Γη. Θα αλλάζουν το μαγνητικό πεδίο της Γης. Συνδυέζεται από μπροστά, πληκύρεται πίσω και καθώς μεταβάλλει το μαγνητικό πεδίο εδώ έγινε μαγνητική επανασύνδεση. Είναι μια διαδικασία στην οποία μαγνητικές δυναμικές γραμμές αντί και της κατέθεσης κόβονται και επανασυνδέονται με αποτέλεσμα εκεί πέρα να εμφανίζονται ισχυρή ενέργεια. Οι σωματοί διπλούνται σε αυτή την περιοχή, ταχύνονται, εισάδονται από τη νουρά μέσα στη Γη και κυρίως από τους πόλους και δημιουργούνται το σέλλασμα. Άρα νομίζω θα φανεί και το σέλλασμα. Αυτή είναι η διαδικασία αυτής της τρομαδευτικής αλληλεπίδρασης του ήλιο με τη Γη. Και το σέλλασμα στην εμβολία. Πάμε παρακάτω. Λοιπόν, η μαγνητόσφαιρα της Γης, η Γη μας, και εδώ στυματικά, υπάρχουν διάφορες περιοχές στη μαγνητόσφαιρα, με διαφορετικούς πληθυσμούς ομαστημίων, με διάφορες συνένειες, με διάφορες αρχίτετες. Ας μην το αναλύσουμε τώρα. Αλλά όλα αποκύπτουν από τον ηλιακό άνεμο που φτάνει στη Γη, δημιουργεί ενοχιστικό κύμα. Η μαγνητοθήκη είναι μια ενδιάμεση περιοχή όπου η ροή του ηλιακού ανέμου αλλάζει ταχύτητα, καθώς συνδύονται με άλλο μέσο, τη μαγνητόσφαιρα, και δημιουργούνται διάφορες περιοχές στη μαγνητόσφαιρα της Γης, με φορτισμένα σωματιδίδια. Και διάφορες ρευδηματικές περιοχές, δηλαδή η κίνηση φορτισμένος στους σωματιδίων συνεφάλει τη λεπτικό ρεύμα, οπότε είναι ένα πολύ πλοκορευδηματικό σύστημα που διαρρέει τη Γη μας, το περιβάλλον της Γης. Τώρα, αυτές οι επιδράσεις του μαγνητικού πεδίου του ήλιου με τη Γη και όλες τις διαταραχές που δημιουργούνται στο μαγνητικό πεδίο της Γης, τις λένε μαγνητοσφαιρικές διαταραχές. Διαταράζεται το μαγνητοσφαιρικό πεδίο της Γης και υπάρχουν δύο βασικά ήδη μαγνητοσφαιρικών διαταραχών, οι μαγνητικές κατεγίδες και οι μαγνητικές υποκατεγίδες, που σε στέλνουν το ίδιο πράγμα, αλλά εμφανίζονται λίγο από κάποιες μικρές διαφορές. Λοιπόν, πρώτη φορά, ο γερμανός τουρκικός Αλεξάνδρες Πανχάλβολ παρατήρησε διαταραχές στο μαγνητικό πεδίο της Γης το 1806 στο Μερολίνο, προφανώς ή κάποιο μαγνητόμετρο, και μετρούσε μεταβολίες του μαγνητικού πεδίου. Οι μεταβολίες του μαγνητικού πεδίου που παρατηρούνται σε όλη τη Γη, σε διάφορα γεωγραφικά πλάτη, ονομάζονται μαγνητικές κατεγίδες. Τις παρατηρούν με ορισμένες φορές το μήνα, αν ο ήλιος είναι δραστήριος, αν είναι αρκετά ενεργός και μπορεί να προκαλέσει μαγνητικές κατεγίδες. Όταν συμβαίνει μια μαγνητική κατεγιδά, το αποτέλεσμα είναι να εισάγεται στη μαλλητόσφαιρα της Γης να εισάγονται μεγάλες ποσόδιδες ενέργειας και σωματιδίων από τον ηλιακό άνεμο. Οι ισχύς των κατεγίδων σε 50.000 ΓΒ, γιατί είναι κρεταμένα με ασόρυγμα του τόσο με της Γης, μιλάμε για πάρα πολλή ενέργεια. Ακόμα και εδώ είναι ένα μοντέλο προσομοίωσης μιας τέτοις αδικασίας. Εδώ είναι μια ηγχή, εδώ είναι η μαγνητοουρά και αυτό που συμβαίνει είναι ότι σε κάποια στιγμή από φορτισμένα σωματίδια του ήλιου, ο ήλιος είναι εδώ, εδώ είναι η μαγνητόσφαιρα και πίσω είναι η μαγνητοουρά, και κάποια στιγμή που συνθήκες είναι κατά ήλες και η γη είναι με μαγνητική πανεσύνδεση στην ουρά και τα παιδεία είναι τέτοια, οπότε ώστε να μπορούν να δώσουν μια όθιση στα φορτισμένα σωματίδια κοντά από τον ήλιο, θα εισάβονται και έρχονται πιο κοντά στη γη μας και τότε παρατηρούμε εμείς κάποιες διαταραχές. Λοιπόν, το σέρας που λέγαμε είναι και αυτό μια προκαλήτα από μαγνητοσφαιρική διαταραχή και προκύται για μια έκφανηση των μαγνητοσφαιρικών υποκατηγείων. Οι υποκατηγείες είναι επίσης διαταραχές μαγνητοσφαιρικές, αλλά είναι φαινόμενα πιο τοπικά, ενώ οι κατηγείες είναι πιο global, πιο παγκόσμια. Οι υποκατηγείες εμφανίζονται κοντά στους πόλους διαταραχές όπου βλέπουμε να μεταβάνει το δημιουργικό πεδίο και τα ρεγματικά συστήματα στις σχολικές περιοχές. Με αποτέλεσμα, από τις σχολικές περιοχές να εισέχονται σωματίδια δουλειακού ανέμου μέχρι την κατώτερη ατμόσφαιρα, χαμηλά μέσα στην ατμόσφαιρα, συγκρούνται σωματίδια δουλειακού ανέμου με άτομα και μόρια της ατμόσφαιρας, καθώς συγκρούνται με αυτά τα βιεγείρου, τα λιονίζουν, αυτά εκπέμπουν και αναλόγως, των σωματίδιων φωαλιεπιγγρού, όταν συγκρούνται με άτομα οξυγόνου, τα ηλεκτρόλια δουλειακού ανέμου παράγουν ένα αχνοπράσιμο φως. Όταν συγκρούνται με μόρια του αζώτου, βλέπουμε αυτό το ροζ χρώμα στο σέλλας. Εδώ είναι ένα φραγματικό βίντεο, όπου φέρετε σε βόλια λογαρτικά πλάτη, το σέλλας πώς εξελίσσεται κατά τη διάρκεια του χρόνου, δηλαδή μπορεί να το βλέπουμε μερικά λεπτά. Έτσι σαν αχνές, μυράνιες, κουρτίνες φωτός παρομοιάζουν. Είναι μια έκπνευση λοιπόν, των μαγνητοσφαιρικών υποκατηγίδων και διακαραχών του μαγνητικού κεντρίου, που παρατηρούμε στην ατμόσφαιρα της Γης. Ένα βίντεο είναι αυτό. Λοιπόν, η Γη μας. Αυτό το πορτοκαλί είναι ένα εργατικό σύστημα. Δαχτυλιωμητές ρεύμα ονομάζεται. Και αυξάνεται και μειώνεται η έντασή του, αναλόγως αν έχουμε κατηγίδες ή όσους. Λοιπόν, ο λιακός άνεμος έρχεται από εδώ. Γύρω από τη Γη βλέπετε, πάθουνε βοληφόροι σε βροχιά, πλήττονται άμεσα από τις συνθήκες του ατμόσφαιρικού κεντρικού διάστημα και ορίζουμε, λοιπόν, τον διαστημικό καιρό ως τις συνθήκες στο κοντινό μας διάστημα που σχετίζονται με την ηλεκτρομαγνητική σύζευση, αλλά και σωματηριακή που είδεμε τη Γη. Και γιατί μας ενδιαφέρει ο διαστημικός καιρός. Γιατί, αλλάζοντας τις συνθήκες στο κοντινό διάστημα, επηρεάζονται όλες οι εργασίες και οι ανθρώπινες δράσεις στο διάστημα, οι οποίες δεν είναι και οι λίγες πλέον από τους δορυφόρους που υπάρχουν. Επηρεάζει το κλίμα της Γης μας. Επηρεάζει οι τεχνολογικά συστήματα και στο κοντινό διάστημα, στους δορυφόρους, αλλά και στο έλεγχος. Και υπάρχουν μελέτες που έχουν γίνει από κετρούς, οι οποίοι υποστηρίζουν και επηρεάζει και τη φυσιολογία του ανθρώπου. Υπάρχουν σε θρησκευτικές και έχουν συσκεπίσει μεταφορές του μαθητικού πεδίου με καρδιακά νοσήματα, για παράδειγμα. Λοιπόν, τι προβλήματα μπορεί να προκληθούν σε δορυφόρους. Ροή φατισμένους ομαδητήτων πάνω σε λειτουργικά συστήματα των δορυφόρων, τα οποία είναι καθεί σε ρεύματα που μπορεί να τα διαρέχουν και να καταστραφούν τα λειτουργικά συστήματα και να τεχθεί ένας δορυφόρος εκτός λειτουργίας. Για παράδειγμα, το 1979 είχε πέσει το Σκάιλαμπο, ένας δημιουργικός σταθμός που έφυξε οι Αμερικανοί. Και αυτό γιατί, γιατί δεν είχε προβληθεί κάποια τέτοια μαθητική κατηγίδα με αποτέλεσμα στην τροχιά που είχε ο Σκάιλαμπο, λόγω αέντονης ηλιακής δράσης, αψήσε τη θερμοκρασία της περιοχής που γινούταν ο δορυφόρος, με αποτέλεσμα να αυξηθούν και οι τριβές και σιγά σιγά να αυθύν από τη τροχιά του, μέχρι που τελικά έφυσε στον Ελληνικό και ενώ κάπου έξω από την Αυστραλία. Οπότε είναι σημαντικό να μπορούμε να προγνώσουμε το διαστημικό καιρό και να ξέρουμε και να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα δημιουργούν προβλήματα αρχικά στους δορυφόρους. Οι κάποια συστήματα να πληθούν εκτός λειτουργίας, ούτως ώστε να μην πλήττονται από αυτές τις ζωές που έχουν τελειώσει σε μαθηδίων. Και βεβαίως, όταν οι αστρονάξεις εργάζονται εκτός στάθους και η καταιγή δεν τύχει να τους αρρώσει, είναι επικίνδυνο, γιατί φορτισμένα σωματήδια όταν διαρέψουν μέσα στο σώμα μας, αποκαλούν ανεπαναλωγικές γλάδες. Και εδώ είναι διάφορες περιπτώσεις, διάφορες περιπτώσεις όπου αυτές οι μεταβολές του πολιτικού πεδίου και τα ρέγματα που επάγονται, επάγονται και στο έδαφος, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται καταστροφές και στο έδαφος, κυρίως τα βόλια απλά. Για παράδειγμα, το 1989, στο Κεντέκτου Καναδά, κατέλεσε το δίκιο ηλεκτροδότησης εξαιτίας ισχυρής μαγευτικής καταιγήδας. Ρέγματα είχαν επαρθεί στο έδαφος και εδώ βλέπετε ένα μεταστηματιστή από κατάσταση παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, ο οποίος αλλειώθηκε, ουσιαστικά έλειωσε, λόγω των ισχυρών ρευμάτων που προκλήθηκαν, εξαιτίας του ήλιου, αισθαντά, και έχουν παραγηλυθεί και άλλες τέτοιες βλάδες, δηλαδή μπορούν να λιωθούν γραμμές συντηροδρόμου, μέτανα δηλαδή να λιώσουν, ή σωλήνες μεταφοράς φυσικού αερίου στο έδαφος. Βέβαια η Ελλάδα έχει ένα γεωργικό πλάτος, είμαστε αρκετά χαμηλά για να μπορούμε να έχουμε τέτοιες σοβαρές επιτώσεις από τον διαστημικό καιρό, αλλά παρόλα αυτά σε περιόδους μεγείς του, ηλιακού μεγείς του, του 2001, είχαμε παρατηρήσει σέλλα στην Ελλάδα. Θυμάμαι το 2001, είχα πάει τριέτον από το Άγιο Όρος κάποια μοναχή, τον καθληπίνωσαν στα Σαγενίκη, και του είδαμε, ξαφνικά, κάτι σαν φωτιά πίσω από τη βουνό. Δεν ήταν φωτιά, είχε κοκκινήσει ο ουρανός λόγω εμφανίσεως σέλλαος. Και υπάρχουν και παλιότερες καταγραφές, το 54, νομίζω, μέχρι και την Πάτρα. Οπότε τώρα μη χειρισιάζουμε το επόμενο μέγιστο, μπορεί να βρούμε και στην Ελλάδα. Και εδώ είναι συγκεντρωμένες όλες οι επιτώσεις που μπορεί να έχει ο διαστημικός καιρός στη Γη, συγκινώντας από το διάστημα, το πορτινό διάστημα, τους αστρονάχτες, τους βοηφόρους, τις δημοκρατοιμονίες, τα αεροπλάνα, τα ραντά, μέχρι το έδαφος, τα ρεύματα που βάζονται στο έδαφος, καλώδια από την επικοινωνία, κεραίες, συγκαταστάσεις, παραβολής ιδρικού ρεύματος. Δηλαδή, αιτηριάζει ο ήλιος μας, μέσω του διαστημικού καιρού, όλες τις ανθρώπινες αισθηριότητες από το διάστημα μέχρι την εκκάνεια της Γης. Και εδώ είναι μια συσχέτιση. Λοιπόν, τι έχουμε εδώ. Ο αριθμός των ηλιακών κυλίδων είναι τον κλειδέα, που θα απολυθεί για τον εντεκαετή κύκλο και με πορτοκαλί είναι διαταραχές του μαγνητικού πεδίου και επιπτώσεις, διαμαγνητικές επιπτώσεις, δηλαδή φαινόμενα, μετά τα οποία θα πηγαίνουν μαζί με τον εντεκαετή κύκλο. Δηλαδή, καθώς αξιωμιώνει το αριθμός των κυλίδων στον ήλιο, παρατηρούμε ότι στην ίδια μεταβολή παρουσιάζουν την διαταραχή στον μαγνητικό παιδί και όλες οι επιπτώσεις βρίσκονται μόνο στη Γη. Άρα είναι άμεσα συνδεδεμένα αυτά τα δύο φαινόμενα. Πού είμαστε τώρα, λοιπόν, το προηγούμενο με αγγιστότητα του 2001-2002, όπου ο ίδιος είχε έμπαινη δράση, δηλαδή πάρα πολλές κυλίδες στην επιφάνειά του, εκλάμψεις, προεξοχές, μεγάλες μάσες από την άξιση του φθάναν μέχρι τη Γη, μεγάλες μαγνητικές κατεγίδες που μετρούσαμε στη Γη με τα μαγνητόμετρα, το μαγνητικό πεδίο διαπεράσσονταν, δηλαδή, συνεχώς, και μετά, όπως ήταν φυσιολογικό, άρχισε να πέφτει η ηλιακή δράση προς το ελάχιστο 2006-2007, το πιο ελάχιστο 2008 ήταν παρατεταμένο, δηλαδή είχαμε ένα μακρύ ελάχιστο, που ήταν, μάλιστα, το δεύτερο ελάχιστο στα τελευταία 100 χρόνια. Μετά το 1913, όταν είναι το προηγούμενο τόσο ασθενές ελάχιστο, λιώσαμε μια παρατεταμένη αβράνεια του ήλδου, όσον αφορά την δράση του. Αλλά το 2010 σταμάτησε, τέλος πάντων, το ελάχιστο, και τώρα ο αδέδι με ξανάπρωξε το επόμενο μέγιστο, το 2013, το οποίο, μάλιστα, δεν είναι και τόσο μέγιστο, είναι πάλι από τα ασθενή μέγιστα. Και αυτές οι κουβέντες και η κυβερνολογία που λένε περί του 18ου, 15ου, κλπ., θα σας απογοητεύσω, αλλά δεν είναι και τόσο μέγιστο, όσο το προηγούμενα. Είναι το μικρότερο μέγιστο, και εδώ είναι μία θετιστική, με περιόδους ελαχής του, μικρού ελαχής του. Να το δεις, το 2008 ήταν πάρα πολύ αδρανείς ο ήλιος, πάρα πολύ σκυλίδες, δηλαδή ανοίγαμε το 300 και δεν βλέπαμε τίποτα στα διφάνεια του ήλιου. Και το 2009. Το 2010, τώρα το 2011 άρχισε να ξυπνάει και να ενεργοποιείται πάλι ο ήλιος, ο δεύτερος προς το μέγιστο. Θα κάνουμε κάποιο βίντεο, θα το κάνει. Ναι. Για να τελειώνουμε τώρα, σαν μια σύνοψη. Τι είναι τοιχτημικός καιρός, τι είναι με τα πιο εισαθελείδες. Ο ήλιος. Σε κάποιες περιοχές, που είναι πιο ένευρος, πιο ενεργός, γίνεται μια εκτόψευση μάζας μαγνητικού πεδίου, φορτισμένων σωματιδίων, που έρχονται προς τη Γη. Αξιδένουμε στον κινητικό χώρο, η Γη μας, το μαγνητικό της πεδίο, προσχρούν στον μαγνητικό πεδίο και κάποια σωματήρια καταφέρνουν και εισέρχονται, δημιουργώντας και το σέλλας. Ευτυχώς, τα περισσότερα από αυτά που έρχονται, δεν εισέρχονται στη Γη. Γιατί η Γη έχει το μαγνητικό πεδίο, το οποίο είναι μια στήρα που την προστατεύει από τη ροή φορτισμένων σωματιδίων. Αν δεν το είχε και όλη αυτή η ακτινοβολία σωματιδιακή, από τον ήλιο έρχεται στη Γη, δεν θα υπήρχε ούτε καν ζωή. Αλλιαντούτη σε περιόδους έντονης μαγνητικής ασθενειότητας, κάποιοι σωματήρια εισέρχονται και δημιουργούν τα αποτελέσματα που περιγράψανε πριν. Και να τελειώσουμε με ένα βίντεο, από το Διεθνικό Σταθμό, βλέπετε η Γη από τον Διεθνικό Σταθμό. Αυτή είναι μια σειρά φωτογραφιών, που μάζεψαν από τον Αύγουστο μέχρι τον Οκτώβριο του 1911. Φαίνεται τα πάνω εις του ΙΕΣΕΣ, διαβάζει το σέλλαση, πώς φαίνεται από το διάστημα, πώς το βλέπει ο Διεθνικός Σταθμός. Και φαίνεται και η Γη, τι διάφορες περιοχές υπάρχουν στη Γη. Φαίνεται η νύχτα και η μέρα. Βλέπετε εδώ με τα φώτα, η φωτογραφία, η παντσή. Πάρα πολλά φώτα. Θα φανούν και κάποιες περιοχές, εδώ που αστράφουν, που έχει κατεγγύδες, βροχές, σαν δική κεραμπνή. Υπάρχει και ήχο. Υπάρχει και μουσική πίσω. Αναπολίτε. Κάποιος δεν πειράζει με το λίγο. Λοιπόν, είναι πιο όρθος. Θα το δούμε, αν αφήγεται. Το τελευταίο όνομα. Ναι. Έτσι δεν είναι μοσχήλια. Είναι ωραία σημεριά. Όλα και να τελειώσουμε με αυτή την εικόνα, βέβαια. Της γης από τον διάστημα. Σε περίοδους έντονης μορφικής δράσης και μορφωμένη στιγμή. Εντάξει. Βλέπετε πώς το σινέρας είναι καταπληκτό. Βλέπετε πώς το σινέρας είναι καταπληκτό. Βλέπετε πώς το σινέρας είναι καταπληκτό. Βλέπετε πώς το σινέρας είναι καταπληκτό. Βλέπετε πώς το σινέρας είναι καταπληκτό. Βλέπετε πώς το σινέρας είναι καταπληκτό. Βλέπετε πώς το σινέρας είναι καταπληκτό. Βλέπετε πώς το σινέρας είναι καταπληκτό. |
