| : Το 1950 κάτι, κάπου στην Ελληνική Επαρχία, ένα κορίτσι και ένα αγόρι γνωρίστηκαν, ερωτεύτηκαν και αποφάσισαν να περάσουν τη ζωή τους μαζί, αφού δοθησικά πήραν τη συγκατάθεση των γονιών τους. Μείνανε αργονιασμένοι δύο χρόνια πριν παντρευτούν, αλλά πέρασαν να περάσουν τη ζωή τους μαζί. Αφού δοθησικά πήραν τη συγκατάθεση των γονιών τους. Μείνανε αργονιασμένοι δύο χρόνια πριν παντρευτούν, στο οποίο διάστημα, καθώς σύμφωνα με τους κανόνες εποχής και καθώς εκείνη ήταν αυτηρώνα αρχών, δεν υπήρξε καμία σωματική επαφή μεταξύ τους. Στον ένα χρόνο Αραβώνα, όμως, έτυχε να χρειαστεί να φιλοξενηθεί εκείνος στο σπίτι της ένα βράδυ και τότε την είδε να κοιμάται και δεν άντεξε, έφτυψε και της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Εκείνη ξύπνησε απότομα και ο θυμός ήταν τόσο μεγάλος, που παρά λίγο να διαλύσει στον Αραβώνα. Τελικά δεν το έκανε και ευτυχώς δηλαδή εμένα, γιατί τότε δεν θα υπήρχα. Ο έρωτας είχε οπλήσει τα χείλη του παππού μου. Η νόρμα είχε πληροδοτήσει το θυμό της γιαγιάς μου. Και αυτό είναι και το αιώνιο και αμετάβλητο παιχνίδι ανάμεσα στα δύο αυτά στοιχεία. Ο έρωτας κάνει του κεφαλίου του και η νόρμα έρχεται να τον παραφέρει στη τάξη. Για τον έρωτα έχουν γραφτεί χιλιάδες τραγούδια και λογοτεχνικά έργα. Έχουν φιλοτεχνηθεί πίνακες, γλυπτά και μνημεία. Είναι ίσως η συνεχματική κατάσταση με το μεγαλύτερο αντίκτυπο στην τέχνη, την κουλτούρα και την ψυχολογία του ανθρώπου. Κάποιες φορές γεννιόμαστε από έρωτα. Κάποιες φορές πεθαίνουμε από έρωτα. Κάποιες φορές ζούμε για τον έρωτα. Η ανθρωπότητα περπατά χέρι-χέρι μαζί του από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της. Το παλαιότερο, ίσως καταγεγραμμένο περιστατικό έρωτα, ήρθε στο φως το 2007 με την ανακάλυψη δύο σκελετών στην Ιταλία. Όχι πολύ μακριά από την πόλη όπου ο Σέξπιρ είχε τοποθεθεί στο Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, ένα κορίτσι και ένα αγόρι περίπου 20 ετών βρέθηκαν να κοιμούνται αιώνια σφιχτά αγκαλιασμένοι. Ζήσανε πριν από περίπου 6.000 χρόνια και σήμερα μας υποθυμίζουν ότι ο έρωτας είναι τόσο αρχαίος όσο και εμείς. Και ίσως και αρχαιότερος. Και μπορεί τα συναισθήματα που μας προκαλεί να μοιάζουν βγαλμένα από ένα ροζ νεφάκι, η καταγωγή τους τόσο είναι μάλλον αρκετά σκοτεινή. Σε πολλά πρωτεύοντα όπως και σε άλλα είδη ζώο, παρατηρείται το αρσενικό να σκοτώνει τους απογόνους του, έτσι ώστε να μπορέσει να ζευγαρώσει ξανά με το φιλικό. Όταν όμως το αρσενικό ενδιαφέρεται για το φιλικό, τότε ενδιαφέρεται και για τα παιδιά του και είναι λιγότερο πιθανό να τους κάνει κακό. Ο τρόπος που η φύση το πέτυχε αυτό, πιθανολογείται πως ήταν η ανακάλυψη του έρωτα, καθώς σύμφωνα με έρευνες βοήθησε να μετατραπούν οι σχέσεις στον προγόνο του ανθρώπου από πολυγαμικές σε μονογαμικές και έτσι να καταπολεμηθεί η παιδοκτονία. Αλλά αυτό δεν ήταν και το μοναδικό πλεονέκτημα που παρήχει ο έρωτας. Ερευνητές μελέτησαν μια φυλή στην Ταζανία, τα μέλη της οποίας ζουν ως τροφοσυλέκτες κυνηγοί και η ζωή τους φαίνεται να έχει αλλάξει ελάχιστα τα τελευταία 10.000 χρόνια. Τα αποτελέσματα της μέλες της έδειξαν ότι το πάθος και η δέσμευση οδηγούσαν να παραγωγική επιτυχία. Όταν υπάρχει πάθος, οι σεξουαλικές επαφές είναι πιο συχνές, άρα και η σύλληψη είναι πιθανότερη. Και όταν υπάρχει δέσμευση, το ζευγάρι μένει μαζί, οπότε δημιουργείται και ένα εθνικότερο περιβάλλον για την ανατροφή των απογόνων. Σε κάθε περίπτωση, όμως, φαίνεται ότι η εμφάνιση του έρωτα προσέβρε εξελικτική υπεροχή στο ανθρώπινο είδος και βοήθησε στην ανάπτυξη της κοινωνίας. Από τότε, και όσο η κοινωνία εξελισσόταν, προσπαθεί να βάλει τον έρωτα στα δικά της καλούκια. Θα δούμε τώρα πόσο καλά το κατάφερε σε διάφορους χρονολογικές περιόδους, ξεκινώντας με την αρχαία Ελλάδα. Για τους αρχαίους Έλληνες, ο έρωτας ήταν θεός και, μάλιστα, ένας από τους σημαντικότερους. Ο Ισίωδος στη Θεογωνία τοποθετεί την υπάρξη του πριν από τους θεούς του Ολύμπου, καθώς, σύμφωνα με τον Ισίωδο, ο έρως, μαζί με το χάος και τη γέα, δημιούργησαν τον κόσμο. Εν αρχή, είναι το χάος και εκεί ο έρωτας λειτουργεί ως καταλήτης για την ένωση των δυο στοιχείων και την επίτευξη της δημιουργίας. Η πιο γνωστή εκδοχή, όμως, για την καταγωγή του έρωτα, τον θέλει να είναι καρπός του παράνομου δεσμού της Αφροδίτης με τον θεο Άρη και να προκαλεί μπελάδες με τα βέλη του, παίζοντας με τις καρδιές θνητών και αθανάτων. Ο Σένια θεωρείται ζωογόνος αλλά και επικίνδυνος, καθώς στολώνει την κρίση των ανθρώπων. Ο πλάτωνα συγκεκριμένα χαρακτηρίζει τον έρωτα ως μία σοβαρή πνευματική ασθένεια και εκθιάζει την όπως έγινε μετέφυτα γνωστή λατωνική αγάπη, η οποία είναι απαλλαγμένη από τη σεξουαλική ορμή. Στην αρχή Ελλάδα, ο έρωτας βιώνεται χωρίς ταμπού, παίζει πολύ σημαντικό μέρος στη θρησκευτική λατρεία και αμφίει, απαλλαγμένο σχεδόν από κανόνες και περιορισμούς. Σχεδόν, γιατί ακόμα και εδώ υπάρχει μια βασική αρχή. Τα ενδύμω μία ενίκο, θα μπορούσαμε να πούμε, παραφράζοντας τη γνωστή έκφραση, καθώς ναι μεν ο έρωτας μπορεί να εκδηλωθεί ποικιλοτρόπος εκτός σπιτιού, αλλά κάτω από τη συζυγική φταίγη τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Ο γάμος γίνεται με βάση του οικονομικού συμφέρον και ο ρόλος της συζύγου είναι καθαρά αναπαραγωγικός. Με την έλευση του χριστιανισμού, η αντιμετώπιση του έρωτα αλλάζει αρκετά. Εν αναμονή της δεύτερης παρουσίας του Χριστού εμφανίζεται ο κανόνας ασταγνότητας. Η σεξουαλική πράξη πλέον πρέπει να γίνεται μόνο εντός γάμου και μόνο για αναπαραγωγικό σκοπό. Το σεξ για απόλαυση αλλά και ο παθιασμένος έρωτας θεωρούνται πλέον αμαρτία και απαγορεύονται. Η απαγόρευση αυτή της ερωτικής πράξης είναι και ένας τρόπος πάταξης του παγανιστικών ρεθύμων. Χαρακτηριστική είναι η αντικατάσταση της παγανιστικής εορτής των Λουπερκαλίων, όπου εορταζόταν με έξαλο γλέντι η γονιμότητα από τη γνωστή σε όλους μας εορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Τον Μεσαίωνα, και ενώ η Εκκλησία θέτει όλο και περισσότερους περιορισμούς των έρωτα και το σεξ, εμφανίζεται η έννοια του ρομαντικού έρωτα, ο οποίος ανθίσει στις τάξεις των ευγενών και διαδίδεται μέσω των τροβαδούρων. Ο έρωτας σε αυτή την περίπτωση δεν έχει καμία σχέση με το γάμο αλλά ούτε και με το σεξ, καθώς επιτρεπόταν εκφράζεται αποκλειστικά και μόνο μέσω του φλέρτ και αποκλειστικά με ένα τρίτο πρόσωπο και όχι με τον ή την σύζυγο. Και κάπως έτσι φτάνουμε στη βιομηχανική επανάσταση, η οποία μπορεί να θεωρηθεί και ως ερωτική επανάσταση, καθώς τα πράγματα αλλάζουν δραστικά. Οι άνθρωποι πλέον εργάζονται σε εργοστάσια και μεταφέρονται προστατικά κέντρα. Δεν εξαρτώται από τη γη ούτε από κληρονομιές, οπότε μπορούν να παίρνουν μόνοι τους αποφάσεις για το μέλλον τους και να επιλέγουν αυτοβούλως το άτομο που θέλει να περάσει τη ζωή τους μαζί. Φτάνοντας στον 20ο αιώνα, εμφανίζεται η έννοια του ραντεβού, όπου τα νεαρά ζευγάρια μπορούν πλέον να περνούν χρόνο μαζί, πάντα με την επίβλεψη των γονέων, αλλά χωρίς να επιτρέπονται φυσικά προγραμμιές επαφές. Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τα αγόρια φεύγουν μακριά για να πολεμήσουν και πολλά από αυτά δεν επιστρέφουν ποτέ ξανά πίσω. Πλέον δεν έχει σημασία το κοινωνικό στάτους κάποιου, αλλά ευθενότητες επιβίωσης. Εμφανίζεται το είδος της σταθερής σχέσης και όσο ο 20ο αιώνας προχωρά, σιγά σιγά τα νεαρά ζευγάρια σε αυτό το πλαίσιο ξεκινούν να έχουν και προγραμμιές επαφές. Η δεκαετία του 60 έρχεται για να τηνάξει την όρμα στον αέρα, προκαλώντας τη μεγαλύτερη μεχριτώτη σεξουαλική επανάσταση. Οι hippies απορρίπνουν τους κοινωνικούς και ηθικούς κανόνες και πρεσβεύουν την ελευθερία και τη σεξουαλική απελεφέρωση. Η έκρηση αυτή επιράδει σχεδόν τους πάντες και όχι μόνος τους μειούνται στον κόσμο των παιδιών των λουδιών. Κάθε κοινωνία βέβαια διατηρεί τους οικούς της κανόνες ακόμα και σήμερα. Με την πάροδόμως των ετών τα πράγματα εξομαλύνονται και ο έρωτας μπορεί να εκφραστεί πιο ελεύθερα. Θάνοντας το 2000, η τεχνολογία έχει βγει για τα καλές καθημερινότητά μας. Βιώνουμε μια εποχή που τα κινητά τηλέφωνα είναι έναν απόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Τα social media και τα dating apps έρχονται να αντικαταστήσουν το φλέρτ και τις γνωριμίες μέσω κοινών γνωστών. Το messenger έρχεται να αντικαταστήσει το παραδοσιακά ραβασάκια. Κάποτε ρωτούσες φίλους και γνωστούς για να μάθεις τις συνήθειες του ανθρώπου που σε ενδιαφέρει. Τώρα μπορείς πάρα πολύ απλά να το κάνεις στο Facebook. Κάποτε μοιραζόσουν χρόνο και πολύτιμες τιμές στον τον αγαπημένο σου. Τώρα μοιράζεις φωτογραφίες στο Instagram. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας προσφέρει πιο πολλές επιλογές στον έρωτα, καθώς και ευκολύτερη επικοινωνία. Μας αναγκάζει όμως να είμαστε λίγο πιο επιφλακτικοί και μας στερεί και λίγη από τη μαγεία που πάντα έχει ανακάλυψει ο συντρόπος μας από το μηδέν. Η τεχνολογία έχει αλλάξει ρυζικά τη ζωή μας και τον τρόπο που βρίσκουμε και που βιώνουμε τον έρωτα. Ο έρωτας επίσης προσαρμόζεται στη νόρμα της κάθε εποχής. Ο ίδιος όμως ο έρωτας και τα συναισθήματα που μας προκαλεί πώς έχει αλλάξει με την πάροδο των ετών, η απάντηση είναι καθόλου. Γιατί το καρδιοχτύπι παραμένει πάντα το ίδιο. Γιατί στο παιχνίδι του έρωτα είμαστε απλά πιόνια, τα οποία κινούνται από μία ανώτερη δύναμη. Και η δύναμη αυτή ονομάζεται βιολογία. Έρευνες και μελέτες δείχνουν ότι ο έρωτας, όπως ο φόβος, η λύπη, η χαρά, είναι αποτέλεσμα εντευροχημικών διαδικασιών. Είμαστε βιολογικά όντα και όσο βιολογικά όντα είμαστε δέσμη της βιολογίας, η οποία επιδρά καταλυτικά στα συναισθήματά μας. Το όπλο της, οι ορμόνες. Οι ορμόνες είναι ηχημικοί αγγελιοφόροι του οργανισμού μας. Εκρίνονται στους ενδοκρινείς αδένες και ταξιδεύουν μέσω της κυλιοφορίας του αίματος σε όργανα και εις τους, ελέγχοντας βασικές λειτουργίες του σώματος, όπως ο καρδιακός ρυθμός, ο μεταβολισμός και η σεξουαλική επιθυμία. Αλλά το παιχνίδι των ορμονών ξεκινά πριν κάνει πάρα μικρή επαφή ανάμεσα στα δυο άτομα, καθώς υπάρχουν ορμόνες που δρούν έξω από το σώμα μας και δεν επηρεάζουν εμάς, αλλά τρίτους. Και αυτές δεν είναι άλλες από τις φαιρωμόνες. Οι φαιρωμόνες αποτελούν βασικό τρόπο επικοινωνίας στο ζωικό βασίλειο και κυρίως στα έντομα. Μεταφέρουν σημαντικά μηνύματα. Στον άνθρωπο οι φαιρωμόνες, μεταξύ άλλων, βοηθούν να ξεκινήσει το ερωτικό παιχνίδι, καθώς σχετίζονται με τη σεξουαλική ορμή. Δεν μπορούμε να τις μοιρίσουμε συνειδητά, αλλά μέσω της σώσφυσης εισβάλλουν στον εγκέφαλό μας και δημιουργούν ένα σύννεφο έλξεις που περιβάλλει το αντικείμενο του πόθου μας. Πιστεύεται ότι επιδραστήσουν μια προσπάθεια του οργανισμού να επιλέξει τον καλύτερο σύντροφο με βάση στο νοσοποιητικό του σύστημα, έτσι ώστε να υπάρχουν, να προκύψουν και υγιείς απόγονοι. Ο έρωτας, λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι ξεκινά από τη μύτη και από εκεί και έπειτα ταξιδεύει σε όλο το σώμα, επιφέροντας σημαντικές αλλαγές και χαρακτηριστικά συμπτώματα. Με βάση την ευρωχημία, ο έρωτας μπορεί να διακριθεί σε τρεις φάσεις. Τη φάση της λαγνίας, τη φάση της έλξης και τη φάση της προσκόλησης. Σε κάθε μια από αυτές τις φάσεις, εκκρίνονται και διαφορετικοί τύποι ορμονών που επηρεάζονται στις αισθήματά μας. Η πρώτη φάση, η φάση της λαγνίας, οφείλεται στη παραγωγή τεστοστερώνης και ιστρογόνων. Η τεστοστερώνη είναι η ορμόνη που καλεί σεξουαλική επιθυμία και χωρίς αυτό το είδος μας πιθανότατα δεν θα υπήρχε. Συγκεκριμένα θεωρείται στερεοτυπικά ως ανδρική ορμόνη, αλλά στην ουσία πειράζει τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες. Στους άνδρες, η τεστοστερώνη που μεταξύ άλλων επηρεάζει την επιστητικότητα και τη σεξουαλική ορμή, στη φάση της λαγνίας μειώνεται. Αντίθετα στις γυναίκες, η τεστοστερώνη που πάλι είναι υπεύθυνη για τη σεξουαλική ορμή, στη φάση της λαγνίας αυξάνεται. Η μίωση αυτοίς τους άνδρες και η αύξηση της γυναίκες ερμηνεύεται ως μια προσπάθεια της φύσης να μειώσει τις διαφορές ανάμεσα στα δυο φύλλα, έτσι ώστε να μπορέσουν να προκύψουν και ισχυροί δεσμοί. Στη συνέχεια, ξεκινά η φάση της έλξης, η οποία χαρακτηρίζεται από την παραγωγή νευροδιαμβαστών, που δημιουργούν ένα εκκλητικό κοκτέι που επηρεάζει τα συναισθήματα της χαράς και του ενθουσιασμού μας. Στην αρχή φάση του έρωτα, όταν συναντήσουμε αναπάντεχα το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει, η καρδιά μας ξεκινάει να χτυπάει πιο γρήγορα, οι παλάμες μας συνδρόνουν και το στόμα μας τεγνώνει. Για τα συντώματα αυτά, ευθύνεται η απότομη αύτιση των επιπέδων της αδρεναλήνης και της κορτιζόλης στο αίμα. Η βιοχημική αυτή αντίδραση ονομάζεται fight or flight, στα ελληνικά πάλι η φυγή, και είναι η αρχαίγονη απάντηση του σώματος όταν εκτεθεί σε μια στρεσογόνα η επικίνδυνη κατάσταση. Αντίστροφα, σύμφωνα με έρευνες, όταν βιώνουμε μια στρεσογόνα κατάσταση παρέα με κάποιον, η αδρεναλήνη που αυξάνεται μας κάνει αισθανόμαστε πιο κοντά. Γι' αυτό το λόγο λέγεται ότι καλό είναι στο πρώτο ραντεβού να επιλέγουμε δραστηριότητες που ανεβάζουν αδρεναλήνη μας, όπως η παρακολούθηση ενός thriller ή το τρενάκι στο Luna Park. Στη συνέχεια, τα ενία αναλαμβάνει το παμίνι. Είναι, θα μπορούσαμε να πούμε, οι ορμόνοι της απόλαυσης καθώς βοηθά στον έλεγχο των κέντρων επιβράδευσης κανοποίησης του εγκεφάλου. Ερευνητές έβαλαν ερωτευμένα άτομα μέσα σε ερμαντικό χομογράφο και μελέτησαν τη δραστηριότητα των κεφάλων τους όταν τους έδειχναν εικόνες των αγαπημένων τους προσώπων σε σχέση με φωτογραφίες άλλων ανθρώπων. Τα κέντρα του εγκεφάλου που ενεργοποιήθηκαν στη θέα των αγαπημένων προσώπων ήταν αυτά που παράγουν και απελευθερώνουν το παμίνι, προκαλώντας συναισθήματα απόλαυσης. Τα ίδια κέντρα ενεργοποιούνται στην έκθεση σε διάφορους εθνικούς παράγοντες όπως είναι το αλκοόλ, ο τζόγος και τα ναρκωτικά. Η αυξημένη έκρηση δοπαμίνης ευθύνεται και για το γεγονός ότι οι ερωτευμένοι αισθάνονται μικρότερη ανάγκη για ύπνο και φαγητό, καθώς η προσοχή τους εστιάζεται στην απόλαυση που αδλούν από το να περνούν χρόνο με τον σύντροφό τους. Ο τρίτος αλλά πολύ σημαντικός νευροδιαβαστής που εμπλέκεται στη φάση της έλξης είναι η σερωτονίνη, η οποία θεωρείται η ορμόνα της ευτυχίας. Η σερωτονίνη αντίθετα με τις άλλες ορμόνες και αντίθετα με αυτό που θα περιμέναμε βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα στους φρεσκοερωτευμένους. Κάτι αντίθετο συμβαίνει και στους ανθρώπους με ιδοψυχαναγκαστική διαταραχή. Αυτό μπορεί να εξηγήσει το γεγονός ότι το πρόσωπο με το οποίο είμαστε ερωτευμένοι έρχεται συνεχώς στη σκέψη μας και δεν μπορούμε να συγκεντρωθούμε σε οτιδήποτε άλλο. Και αφού περνάνε τα πρώτα μέλια το ζευγάρι έρχεται σιγά σιγά πιο κοντά και μπαίνει στη φάση της προσκόλησης. Στη φάση αυτή δημιουργούνται ισχυροί συναισθηματικοί δεσμοί με κύριους υπέτειους στην οξυτοκίνη και τη βασοπρεσίνη. Η οξυτοκίνη θεωρείται ότι είναι η ορμόνη της αγάπης και του χαδιού. Είναι μια εξαιρετικά ισχυρή ορμόνη που επηρεάζει την κοινωνική συμπεριφορά και το συνδέστημα. Εκρίνεται από τη μητέρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης του τοκετού και του φυλασμού και βοηθάει στο να αναπτυχθούν ισχυροί δεσμοί ανάμεσα σε εκείνη και το βρέθος. Έρευνε σε ποντίκια και πρόβατα, απέδειξαν αυτή τη σύνδεση, ενώ επίσης έρευνε σε τροκτικά, έδειξαν ότι η οξυτοκίνη ενισχύει και τη μονογαμία, βοηθώντας τα άτομα να παραμείνουν πιστά στο τέρι τους. Στους ερωτευμένους, η οξυτοκίνη παράγεται και από τη γυναίκα και από τον άνδρα κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης και ενισχύει το αίσθημα της σύνδεσης και της οικιότητας. Βοηθά να αναπτυχθούν δεσμοί εμπιστοσύνης ανάμεσα στο ζευγάρι και διευκολύνει την έκφραση των συναισθημάτων. Νέες έρευνες χαρακτηρίζουν οξυτοκίνη ως ερωτική κόλλα, καθώς φαίνεται ότι παίζει και σημαντικό ρόλο και στη διατήρηση της σχέσης για μεγάλο διάστημα. Η δεύτερη ορμόνη που πρωταγωνιστεί στο στάδιο της προσκόλησης είναι η βασοπρεσύνη. Η ορμόνη αυτή εκλείεται μετά την ερωτική συνέβρεση και ενισχύει τη μακροπρόθεσμη δέσμευση του ζευγαριού. Θεωρείται και ως η ορμόνη της μονογαμίας και φέρεται να είναι υπεύθυνη για τη θεμελίωση της πίστης και την ανάπτυξη ενσυνέσυσης ανάμεσα στο ζευγάρι. Σύμφωνα με έρευνες, οι γενετικές διαφοροποιήσεις των υποδοχαίων του εγκεφάλου της βασοπρεσύνης φαίνεται να επηράζουν το συναισματικό δέσιμο και τη σταθερή δέσμευση με ένα σύντροφο. Αυτός είναι και ο λόγος που έχει συσκεκριστεί με την απιστία και με το φόβο της δέσμευσης. Και κάπως έτσι, λοιπόν, μέσα από πολύπλοκες και δεδαλώδεις νευροχημικές διαδικασίες, φτάνουμε στο και δείσανε αυτή καλά και εμείς καλύτερα. Είδαμε, λοιπόν, ότι η κοινωνία έχει προσπαθήσει όλα αυτά τα χρόνια να φέρει τον έρωτα στα καλούπια της. Η ίδια φύση του, όμως, παραμένει αμετάβλητη γιατί ο έρωτας είναι γραμμένος στο DNA μας. Είμαστε προγραμματισμένοι από τη φύση να ερωτευόμαστε έτσι ώστε να υπάρχει και η διαόνιση του είδους μας. Οι ορμόνες μας κρατάνε το ρυθμό και εμείς δεν μπορούμε παρά να χορέψουμε. Δε πάβει, όμως, ο έρωτας να μιλάει στη ψυχή. Τα συναισθήματα μας προκάλυνται σχεδόν υπερφυσικά και, έστω και για λίγο, αισθανόμαστε ότι γινόμαστε ένα με το σύμπαν. Είναι, όμως, το διάσημο άγαλμα «Έρος και ψυχή» που αναφέρεται στον αντίστοιχο αρχαιολυνικό μύθο. Ο έρος φυλά την ψυχή και με το φιλί του την επαναφέρει στη ζωή. Γιατί ποτέ, μα ποτέ, δεν αισθανόμαστε τόσο ζωντανοί όσο όταν δεχόμαστε το άγγιγμα του έρωτα. Ευχαριστώ πολύ. |
