| : [♪ Μουσικήivi Δεν είναι συμπτωματικό το ότι με βάλα να μιλήσω ακριβώς στις δώδεκα, την ώρα ακριβώς που ξεκινάει κανείς να πεινάει μέσα στην ημέρα. Βέβαια θα σας απογοητεύσω, γιατί δεν θα σας μιλήσω τόσο πολύ για συνταγές ή για μικρές λεπτομέρειες που κάνουν νόστιμο ένα φαγητό. Θα προσπαθήσω, χωρίς να χρησιμοποιήσω ούτε μία φορά τη λέξη ευκαιρία, να σας παρουσιάσω τι ακριβώς είναι ευκαιρία, επαγγελματική στη ζωή μας τη σημερινή εδώ στην Ελλάδα. Θέλω να ξεκινήσω, πρέπει να σας πω ότι έχω ζήλεψα πολύ την κυρία Χατζή Νικολάκη, η οποία μίλησε χωρίς χατιά. Το έκανα και εγώ για πολλά χρονιά, αλλά πλέον δεν γίνεται. Πρέπει να έχω ένα βοηθό και γι' αυτό τον έχω στο αριστερό μου χέρι. Να σας παρουσιαστώ κατ' αρχή. Με λένε Ηλία Μαμαλάκη και τυπικά είμαι οικονομολόγος, εξεδικευμένος στη διακίνηση εμπορευμάτων μεγάλου όγκου. Ουσιαστικά, όμως, είμαι ένας άνθρωπος που άγομαι και φέρομαι από τα πάθη μου. Ευτυχώς για μένα τα πάθη μου είναι δημιουργικά. Με γνωρίζετε, αν όχι όλοι ή περισσότεροι. Λέτε, Μαμαλάκης ο μάγειρας. Είμαι ή μήπως είμαι και κάτι άλλο, ας πούμε, αλχημιστής, εξερευνητής, ο ψήρας της κουρδιάς μου, ερευνητής, ο ψήρας της κουτάλλας και κυρίως έρμεο του πάθους μου με ό,τι καταπιάνομαι. Ερωτεύτηκα την ειδονή της γεύσης, χωρίς όμως ποτέ να γίνω σκλάβος της. Ζώμε το τίποτα όταν δεν υπάρχει τίποτα, απαιτώ τα πάντα εν ισορροπία όταν υπάρχουν. Παθιάζομαι, δουλεύω στην απόλυτη ησυχία και στο μισοσκότατο. Αναγνωρίζω μυρωδιές και γεύσεις εκεί που οι περισσότεροι περνούν αδιάφορα. Κάνω συνυρμούς του φαγητού με τη ζωή, την ανθρώπινη υπόσταση, την αρρώστια, την παρηγοριά, τη στήριξη του σώματος για να δουλέψει ο νους. Κυρίως όμως έχω στο μυαλό μου ανοιχτό και δέχομαι το καινούριο, το διαφορετικό από όπου και αν προέρχεται αυτό. Από μια πεπειραμένη νοικοκυρά, ένα κοριτσόπουλο που έφτιαξε κέικ για πρώτη φορά, ένα ταβερνιάρι που τηγανίζει πατάτες καλύτερα από τον καλύτερο σεφ του κόσμου, ένα μερακλή που ψήνει το κρέας καλά στα κάρβουνα για τους φίλους του. Αν στη ζωή σου πορευτείς μόνο με τη λογική ή γίνεις ακατάδεκτος γιατί ξέρεις πέντε πραγματάκια παραπάνω και δεν τα αντίσεις όλα αυτά με λίγο πάθος, το έχασες το παιχνίδι. Τι σας λέω τόση ώρα περί αυτολογώ. Ήρθα όμως εδώ να σας δείξω τι καλός που είμαι στη δουλειά μου. Όχι, βέβαια. Θέλω το πάθος, αυτή την αγάπη για την καθημερινότητα να τη μεταδώσω σε όλο τον κόσμο. Όχι μόνο σε εσάς, αλλά σε όλο τον κόσμο. Ό,τι κάνει, το πάθος το κάνει συγκεντρωμένα με αγάπη, κοιτώντας τη λεπτομέρεια και προσφέροντας το προϊόν του κάθε ενός από εμάς τον κόσμο. Μα θα μου πείτε, είναι η κουζίνα που θα μας σώσει στις μέρες μας. Για σκεφτείτε το, μπορεί και να μπορεί να μας σώσει. Όχι μόνη της, αλλά σε συνδυασμό με δύο-τρία άλλα πραγματάκια. Η Ελλάδα παραπαίει. Οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν έρθει, δύσκολα μπορεί να τη βάλει στην ανάπτυξη. Κανένας ηλίθιος δεν υπάρχει που θα φέρει τα χρήματά του σε μια χώρα με απαγορευτική φορολογία και ασφαλιστικούς νόμους. Άρα, ό,τι γίνει, θα γίνει από εμάς. Εσείς, εγώ, τα παιδιά μας, τα νύψια μας, οι φίλοι των παιδιών μας. Μας τάσουν πύλες ανάπτυξης και βέβαια υπάρχουν πολλές. Εγώ έχω ξεχωρίσει τρεις σημαντικές. Η πρώτη, που κοντεύει όμως να κλείσει, είναι η υψηλή τεχνολογία. Η Πάτρα το απέδειξε πρώτη με την καινοτόμο έκθεση που κάνει για την εφηβρετικότητα και την κοινωνικοτεχνολογία. Μας τα παίρνουν όμως τα μυαλά μας. Μας παίρνουν τις ιδέες μας και μάλιστα τις παίρνουν φθινά ή δωρεά. Ποιος νέος θα κάτσει εδώ με έναν ασήμαντο μισθό όταν κάπου αλλού του δίνουν χιλιάδες και αν πείτε ότι τα χρήματα δεν έχουν σημασία, του δίνουν ό,τι χρειάζεται για να αναπτύξει τις ιδέες του. Θέλει ηρωισμό για να μείνει ένα νέο παιδί στην Ελλάδα. Τι μας μένει? Δύο πράγματα, δύο πύλες. Ο τουρισμός και η γεωργία. Ευτυχώς και στους δύο τομίς από χρόνια έχουν επενδυθεί χρήματα και δεν χρειάζονται άλλα. Σκεφτείτε ότι έχουμε τόσα τραχτέρ στην Ελλάδα και τόσες θεριζοαλονιστικές μηχανές που μπορούμε να οργώσουμε και να θερίσουμε όλη την Ευρώπη. Κάνουμε τα καλύτερα απορκυποφτικά του κόσμου. Το μικροκλήμα κάθε περιοχή φτιάχνει μοναδικά προϊόντα. Η μαστίχα της χίου, ο κρόκος της κοζάνης, τα τρίκλονα κριθάρια της λίμνου, τα πλούσια μαγιάτικα γάλατα των εγωπροβάτων, το καλύτερο σκληρό στάρι του κόσμου. Και όμως κάθε Αύγουστο εισάγουμε ντομάτες. Το 75% των φρέσκων ψαριών που τρώμε εισάγονται από την Αφρική και τις ακτές του Ισραήλ. Το 80% των νοσπρίων έρχονται από τις ΗΠΑ και τον Καναδά. Οι Ολλανδοί τρίβουν τα χέρια τους από χαρά για τα τυριά που εξάγουν στην Ελλάδα. Το μεγαλύτερο κομμάτι του ΑΕΠ δίνεται για να μπορέσουμε να φάμε. Και από την άλλη το 35% των καλλιεργησίμων γεών είναι ακαλλιέργητο. Κανένας δεν μπορεί να μας βοηθήσει να αλλάξουμε τα πράγματα. Ούτε το κράτος, ούτε η περιφέρεια, ούτε η Ευρώπη, ούτε ο κόσμος όλος. Εμείς πρέπει να σηκωθούμε από την καρέκλα, εμείς πρέπει να δουλέψουμε μια ώρα παραπάνω. Ας πάρουμε τον τουρισμό τώρα. Εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο απολαμβάνουν τις ελληνικές θάλασσες, επισκέπτεται τα σπάνια αρχαιολογικά και βυζαντινά μνημεία και τρεις φορές την ημέρα τρώνε. Τρώνε κατεψυγμένα ψωμάκια από την Κίνα, μουσακά από την Βουλγαρία, πεπόνια από την Τουρκία, πατάτες από την Αίγυπτο και επιπλέον και εμείς μέσα στη χαρά μας θέλουμε να φάμε ανανάδες, μάγκο και ροκφόρ. Εκτός από μια συγκεκριμένη ελληνική βιομηχανία δεν υπάρχει άλλο ελληνικό μπισκότο στην αγορά. Όλα είναι σαγόμενα. Όλα τα βούτυρα, εκτός από μια εξαίρεση, φτιάχνονται ή στο εξωτερικό, ή από κρέμες που έρχονται από το εξωτερικό. Διαβάστε τα πακέτα που αγοράζετε και θα το δείτε μόνοι σας. Δυστυχώς οι μεγάλες τουριστικές μονάδες που πρέπει να ταΐσουν 2.000 και 3.000 άτομα την ημέρα για την ώρα δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Έτσι ο τουρίστας τρώει λάσπες. Ευτυχώς όμως για μας υπάρχει και η μικρομεσαία τάξη. Ταβρυνιάριδες, μικρούλια ξενοδοχεία, μικροβιοτέχνες, ζυμαρικών, μικρή παραγωγή μελιού, λάδες, φούρνοι που κάνουν νόστιμο ελληνικό ψωμί. Αυτοί πρέπει να πιαστούν χέρι-χέρι και να υποστηρικτούν με ένα μεγάλο συμβολισμό. Ένα μεγάλο συμβολισμό που σημαίνει ευκαιρία. Είναι η χρυσή χειραψία. Το ένα χέρι νί βιτάλλω και τα δυό το πρόσωπο λέει ο λαός. Είναι γεγονός ότι το βιοτεχνικό ζυμαρικό είναι πιο ακριβό από το τυποποιημένο. Η μεγάλη βιομηχανία ζυμαρικών όμως δεν έχει ανάγκη. Ο μικρός ζαχαροπλάστης όμως στα Καλάβριθα που φτιάχνει καλή ροδοζάχαρη έχει μεγάλη ανάγκη. Το ίδιο και ο βιοτέχνης που φτιάχνει φορμαέλα στην βιτίνα. Αξίζει να δώσει κανείς ένα ευρώ παραπάνω για να τον στηρίξει. Και είναι απλό το θέμα. Όταν αγοράζεται γκούντα Ολλανδίας ένα υπερβιομηχανοποιημένο τυρί χωρίς γεύση και άρωμα, αυτό που κάνετε είναι να δίνετε μια ευκαιρία στον ολλανδό παραγωγό να πιει παραπάνω μπύρα. Αν αγοράζεται όμως ένα ελληνικό κασέρι ακριβότερο από τον γκούντα, τα χρήματα θα ανακυκλωθούν μέσα στην Ελλάδα. Με αυτά ο Τσοπάνος θα παντρέψει την κόρη του και ο Τυροκόμος θα κάνει καινούργιο εξοπλισμό για το Τυροκομείο του και μπορεί να πάρει και κανακαναπέ για το σπίτι του. Θα βγούμε έτσι από την κρίση σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα. Γι' αυτό σας λέω, τεντώστε το χέρι και αγκαλιάστε τον μικροπαραγωγό, αγκαλιάστε τον διπλανό σας. Είναι μια απλή μέθοδος που δεν θέλει ούτε επενδύσεις, που δεν θέλει υπαρχιά λογιστικά βιβλία, που θα δώσει δουλειά στα δικά μας παιδιά. Εδώ έρχεται η δική μου η τέχνη να συμβάλει στην ανάπτυξη. Νόστιμο ελληνικό φαγητό με ελληνικό ελαιόλαδο, ελαιές, τυρί και φέτα. Αυτά θέλει να φάει ο τουρίστας, αυτά θέλουμε να φάμε και εμείς. Και να θυμάστε ότι αυτός θα γίνει ο μεγαλύτερος διαφημιστής της χώρας μας και η ανάπτυξη θα έρθει βήμα βήμα. Μη διαμαρτήρεστε γιατί ο δήμος δεν μαζεύει σωστά τα σκουπίδια, φταίτε κι εσείς γι' αυτό. Δεν κάνετε ανακύκλωση, δεν τα συσκευάζετε σωστά και έτσι δημιουργείται ένα τεράστιο πρόβλημα που δεν υπάρχουν τα μέσα να το λύσουν. Έμεσα σας λέω ότι η κάθε καθημερινή μας πράξη πρέπει πάντα να περιέχει την έννοια του συμφέροντος. Όχι του ατομικού, αλλά του συλλογικού. Και εδώ έρχεται η έννοια του εθελοντισμού. Όχι του φιγουρατζίδικου εθελοντισμού με στολές και πτυχία, του ανώνυμου, του καθημερινού, του εθελοντισμού της καλωσύνης, του πάθος για την καθημερινή εξέλιξη του ανθρώπου. Το τέντεξ συνήθως ασχολείται με βαρκές ιδέες τεχνολογίας, επενδύσεων, πρωτοτύπων ιδεών. Τίποτε δεν μπορεί να γίνει από όλα αυτά εάν δεν καλυφθούν από λίγο συνέστημα. Κάνε το καλό και ρίξε το στο γιαλό λέμε. Και αν δεν μπορείτε να φανταστείτε ότι ακριβώς αυτή είναι η έννοια του εθελοντισμού και θέλω να φανταστείτε ότι αυτή ακριβώς είναι η έννοια του εθελοντισμού. Δεν ξέρω αν σας έπισα, δεν ξέρω μήπως σας κούρασα, αλλά προσπαθώ με νύχια και με δόντια κάθε καθημερινή μου ενέργεια να μην έχει μόνο γνώμο να το δικό μου συμφέρον, αλλά το συμφέρον μιας ολόκληρης χώρας. Κυρίες και κύριοι θέλω να σκεφτείτε αυτό το μικρό κομμάτι της παρουσίασής μου και να ξεκινήσουμε από τώρα να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Την Ελλάδα, το ελληνικό προϊόν, να στηρίξουμε τον μικρό παραγωγό, το μικρό ταμπερινιάρι, το μικρό ξενοδόχο, τους μικρούς μπακάλιδες μανάβιδες και να κάνουμε τη δική μας ανέμακτη επανάσταση. Κλείνοντας, θα σας πω ότι το αγαπημένο μου βιβλίο, ακόμα και τώρα που βρίσκομαι στην ώψη μηλικία, είναι ένα παιδικό βιβλίο που γράφτηκε στις αρχές του 20ου αιώνα από μια μοναδική και ανεπανάληπτη συγγραφέα, την Πινελόπη Δέλτα. Φεύγοντας από εδώ, αν μπορείτε και είναι ακόμα ανοιχτά, πηγαίνετε σε ένα βιβλιοπωλείο και αγοράστε το βιβλίο της Πινελόπης Δέλτα, το παραμύθι χωρίς όνομα. Είναι η ιστορία ενός βασιλείου, μιας χώρας, του παραμυθιού, με έναν ανήκανο βασιλιά που κοιτώντας την πάρτη του έκανε τη χώρα του να καταρρεύσει. Και ήρθε ένας μικρός πρίγκιπας, σχεδόν αδύναμος, που μέσα από δύο κουβέντες με τους ανθρώπους του βασιλείου, ένα μαραγκό, ένα σιδερά, ένα μπαρκάρι, ανασύνταξε τη χώρα του και έκανε ένα ισχυρό βασίλειο. Χωρίς δάνεια από το εξωτερικό, χωρίς οικονομικές βοήθειες, με ξύλα από το δάσος του, με σίδερα από τα εγκαταλελειμμένα ορυχεία, με αγάπη, με δάκρυα, με επιμονή, με αγκαλιές. Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι, το μέλλον μας είναι στα δικά μας χέρια. |
