| : Αυτό είναι δεξιά. Αυτό είναι δεξιά. Όλα τα σύγχρονα συντάγματα, όλες οι διακηρήξεις, λένε ότι άνθρωποι είναι ίσοι. Γεννιούμαστε και πεθαίνουμε για δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις. Και τούτο, ανεξαρτήτως πεπιθύσεων, φιλοσοφικών, θρησκευτικών, ανεξαρτήτως υγείας, ανεξαρτήτως φίλου και ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Το λέει και το Σύνταγμά μας, όλοι. Οι Έλληνες είναι ίση ενώπιον του νόμου. Ήταν τα πράγματα πάντα έτσι και είναι έτσι για όλους. Κοιτάζοντας πίσω την ιστορία, θα σας αναφέρω τέσσερα παραδείγματα. Τέσσερα παραδείγματα για να δούμε πώς, από την πρόσφατη ιστορία, πώς σε ορισμένα ζητήματα ισότητας τα πράγματα δεν ήταν τόσο προφανή. Παράδειγμα πρώτο, ψήφος των γυναικών. Πρέπει οι γυναίκες να ψηφίζουν. Μέχρι το 1953, έτος που εξελέγει η πρώτη Ελληνίδα βουλευτής, η απάντηση ήταν όχι. Η αιτιολογία, είχε ακουστή και στη Βουλή, ήταν ότι ορισμένες περιόδους του μήνα, οι γυναίκες είναι, και θα βάλω εισαγωγικά, δεν το λέω εγώ, υπόθηκε στη Βουλή την ελληνική, ανισόροπες. Και επειδή δυσκολευόμαστε να βρούμε μια χρονική περίοδο στο μήνα, όπου να συμπίπτει αυτή η ανισοροπία των γυναικών, καλύτερα να μην ψηφίζουν. Τελικά, μάλλον δεν βρήκαν την περίοδο της μη ανισοροπίας, βρήκαν ένα άλλο επιχείρημα. Ότι όταν μιλάμε για ισότητα, όταν μιλάμε για προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων, το ότι κάτι ίσχε για πολλά χρόνια, αιώνες, και ήταν ταμπού, δεν μας ενδιαφέρει. Θα κάνουμε τη ρήξη για να μην υπάρχει διάκριση. Επίπεδο δεύτερο, θα παραμείνουμε στις γυναίκες, θα πάμε σε ένα άλλο τομέα, στον τομέα της οικογένειας. Θα πάμε και λίγο πιο νεότερα στην ιστορία, όχι το 1952, το 1983. Τι έγινε τότε, άλλαξε το οικογενειακό μας δίκαιο. Μέχρι τότε, η γυναίκα είχε ως όνομα, το όνομα του συζύγου. Ο σπίτι, το σπίτι του συζύγου. Και για να σκεί εμπορική δραστηριότητα, έπρεπε ο σύζυγος να δώσει άδεια. Γιατί καταργήθηκε? Γιατί το ότι κάτι ίσχυε στο γάμο και στην οικογένεια για πολλά χρόνια πριν, δεν είναι επιχείρημα για να ισχύει και στο μέλλον. Τρίτο παράδειγμα, θέλετε να παντρευτείτε, εργάζεστε σε μια επιχείρηση, θα ζητήσετε άδεια από τον εργοδότη σας. Για ορισμένους, μέχρι πρόσφατα, πάλι τη δεκαετία του 80, αυτό ίσχυε. Οι στρατιωτικοί, όφυλαν να λάβουν άδεια από το εμπροστάμενο, ο οποίος έβλεπε, εξέταζε και πάλι ανοίγω εισαγωγικά, τα εγγνωσμένα εθνικά φρονήματα της συζύγου. Αν δεν είχε, δεν λάμβανε την άδεια. Η ρύθμιση αυτή δεν έκανε τίποτα άλλο από το να πηχεί και εδώ, και στο τομέα αυτό του γάμου και της οικογένειας, μια απαρχιωμένη αντίληψη. Ότι ο νόμος καθορίζει ότι ο γάμος πρέπει να είναι έτσι και όλοι οφείλουν να ακολουθήσουν. Γάμος όμως, από το 80 και μετά από το με τα ρύθμιση του οικογενειακού μας δικαίου, όπως σας ανέφερα και πριν, δικαίωμα στο γάμο είναι το δικαίωμα του καθενός, ανεπηρέαστα, ανεμπόδιστα, να επιλέξει αυτόν με τον οποίο θα ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του. Και γι' αυτό άλλαξε. Γάμος και οικογένεια τι είναι? Είναι ο πατέρας με τη μητέρα, τα δύο παιδάκια που βγάζουν την Κυριακή βόλτα, το σκύλο τους και τα παιδιά στο πάρκο, δεν είναι μόνο αυτό. Και έχουμε στο τέταρτο παράδειγμα, είναι και πολλά άλλα. Η οθεσία από μόνο έναν γονέα, υποβοηθούμενη αναπαραγωγή από μόνο έναν γονέα. Υποβοηθούμενη αναπαραγωγή από δύο γονείς και σπέρμα τρίτου. Υποβοηθούμενη αναπαραγωγή από φέρουσα μητέρα και γονιμοποιημένα ο Άρια, από σπέρμα και ο Άρια τρίτου και τέταρτου. Είναι πολλά, αυτά ισχύουν, αυτά μας δείχνουν δύο πράγματα. Ότι γάμος και οικογένεια είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Η οικογένεια δεν είναι μόνο αυτό που προέρχεται από τους γαμέτες των γονέων. Είναι και κάτι άλλο, είναι η κοινωνικοαισθηματική οικογένεια. Είναι η αγάπη και η φροντίδα, η πραγματική επιθυμία να γίνει οικογένεια. Και γι' αυτό έχουν αλλάξει σε όλα τα παραδείγματα που σας έδειξα, οι αντιλήψεις. Αν λοιπόν πραγματικά υποστηρίζουμε αυτά τα επιχειρήματα, αν προασπίζουμε την ελευθερία των ατόμων να παντρεύονται και να κάνουν οικογένεια, τότε μας μένει ένας τομέας, μας μένει μια κατηγορία ανθρώπων. Μια κατηγορία ανθρώπων για τους οποίους όλα αυτά τα επιχειρήματα που ήταν απαρχαιωμένα, όλα αυτά τα επιχειρήματα που λίγο πριν τα αποτρέψαμε, ισχύουν για την καθημερινότητά τους. Είναι οι ομοφυλόφυλοι και τα ομόφυλα ζευγάρια. Σε αυτούς ισχύουν όλα τα ταμπού που είπαμε πιο πριν, με αποτέλεσμα να μην μπορούν ούτε να παντρευτούν ούτε να κάνουν παιδιά. Για να τα δούμε. Πρώτο επίπεδο. Σύμφωνο συμβίωσης. Το 2008 η Ελληνική Πολιτεία ψήφισε ένα νόμο, πρωτοτυπώντας παγκοσμίως, ψήφισε το μοναδικό νόμο στον κόσμο, το μοναδικό Σύμφωνο Συμβίωσης, κάτι λιγότερο από το γάνω μια σύναμψη σχέσεις μεταξύ δυο ατόμων, το μοναδικό λοιπόν που αναφερόταν στους ετερόφυλους. Σε αυτούς δηλαδή που έτσι και λες μπορούν να παντρευτούν. Τα ομόφυλα ζευγάρια προσέφυγαν στο Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και δικαιώθηκαν από την Ολομέλεια του Δικαστηρίου. Η Ελλάδα καταδικάστηκε γιατί σε αυτό το ζήτημα παραβίασε τα δικαιώματά τους. Ποιο δικαιωμά τους να ισότιμα με τους υπόλοιπους, να διαμορφώσουν την κοινή, την οικογενειακή τους ζωή. Τι είπε το Δικαστήριο του Στραζβούργου, το Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ότι όταν μια πολιτεία νομοθετεί δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια σε μια κοινωνική πραγματικότητα, σε μια κοινωνική ομάδα ανθρώπων. Μήπως είναι το επιχείρημα που λίγο πριν ακούσαμε και για τους άλλους. Για την ψήφο των γυναικών ή για τους άλλους. Δεύτερο επίπεδο. Πέρα από το σύμφωνο υπάρχει και το γάμο και ο γάμος. Όπα θα μου πείτε εντάξει. Σύμφωνο συμβίωσης αλλά και γάμος. Ας έχουνε οι ομοφυλόφυλοι το σύμφωνο συμβίωσης. Ας έχουνε τα ζευγάρια του ιδίου φίλου το σύμφωνο συμβίωσης. Γιατί θέλουν να παντρεφούν αφού δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Μα μόλις πριν από λίγο δεν είδαμε ότι γάμος και οικογένεια είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Μπορείς να κάνεις καταρχήν οικογένεια χωρίς να έχεις γάμο. Το είδαμε στην υιοθεσία. Στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή γίνονται και από ένα γωνέα. Και αντιστρόφος. Γάμο μπορούν κάλλιστα να κάνουν και άτομα του ιδίου φίλου που είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να κάνουν παιδιά. Είναι ένας κανονικότατος γάμος. Άρα το επιχείρημα αυτό φεύγει. Ναι αλλά η ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη ακόμα. Ας περιμένουμε λίγο ακόμα. Το επιχείρημα αυτό που κατά καιρούς προβάλλεται από ομάδες, από ανθρώπους προκειμένου να στερηθεί μια ομάδα ένα δικαίωμα είναι το κατεξοχή επιχείρημα κατά της ψήφου των γυναικών. Το κατεξοχή επιχείρημα κατά της ψήφου και της ώτιμης συμμετοχής των μαύρων στην αμερικάνικη κοινωνία, το επιχείρημα αυτό δηλαδή ότι δεν είναι έτοιμη ακόμα η κοινωνία δεν έχει θέση σε ένα κράτος δικαίου. Αν τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν λόγο ύπαρξης δεν μπορούν να παρακάμπτονται κάτω από συντηρητικά κλεισέ επειδή κάποιοι ενοχλούνται από το φόβητρο της εκκλησίας και της μικροπολιτικής ψηφοδηρίας. Το βασικό επιχείρημα ότι υπήρχε ένας τύπος οικογένειας κάποτε και γάμου δεν σημαίνει ότι αυτός πρέπει να διαιωνίζεται πάντα. Το είδαμε και πριν με το όνομα της γυναίκας, με την άδεια από το σύζυγο ή από τον εργοδότη προκειμένου να παντρευτούν. Εντάξει, είπαμε και για το σύμφωνο, εντάξει και με το γάμο. Ε, παιδιά, όμως τώρα μην το παρατραβήξουμε, να μην έχουν παιδιά. Το συμφέρον του παιδιού είναι να έχει τον μπαμπά και τη μαμά του, όχι να έχει δυο μαμάδες. Κι όμως, όλες οι σύγχρονες εκτιμήσεις, όλες οι σύγχρονες έρευνες των παιδιατρικών εταιριών και της Αμερικάνικης και της Αγγλικής μας δείχνουν δύο πράγματα. Πρώτον, ότι το να είναι κάποιος καλός γονέας δεν έχει να κάνει με τη σεξουαλική του προτίμηση. Και δεύτερον, ότι τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών δεν μεγαλών με χειρότερο τρόπο από τα υπόλοιπα παιδιά. Και αν στιγματιστούν όμως, το επιχείρημα αυτό δεν απαντάει σε τίποτα. Απλώς νομιμοποιεί ένα κοινωνικό στιγματισμό. Το να γίνει καλός γονέας κάποιος δεν έχει να κάνει με τη σεξουαλική του προτίμηση. Έχει να κάνει με την αγάπη του, την πίστη του, την υπευθυνότητα και την αυτοθυσία. Κλείνοντας, τα ζευγάρια των ατόμων των δύο φίλων δεν προσπαθούν να αλλάξουν ούτε τον τρόπο που οι υπόλοιποι θέλουν να παντρευτούν, ούτε και τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που αποραίουν από το γάμο και την οικογένεια. Προσπαθούν απλώς να διεκδικήσουν, να έχουν κάτι που τους ταιρείται λόγω της σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Το δικαίωμά τους, ανεμπόδιστα, ανεπηρέαστα, να διαμορφώνουν την κοινή τους ζωή. Ευχαριστώ πολύ. |
