| : Γεια σας, το σημερινό ρώτατο χαμόγελο έχει να κάνει με τις εξαφανίσεις παιδιών οδηγούμενη από τις πρόσφατες εξαφανίσεις παιδιών που ανησυχίσαν πάρα πολύ κόσμο. Το χαμόγελο του παιδιού από το 2007 λειτουργεί την ευρωπαϊκή γραμμή για τις εξαφανίσεις και έκτοτε δίνουμε πάρα πολλές κατευθύνσεις και χειριζόμαστε περιστατικά εξαφανίσεις. Ωστόσο η εμπειρία μας με τις εξαφανίσεις παιδιών μετράει πάρα πολλά χρόνια σχεδόν από την ίδρυσή τους λόγω το 1996 και έτσι μέσα από όλη αυτή την πορεία το χαμόγελο έχει αναπτύξει, έχει μια μεγάλη εμπειρία και έχει αναπτύξει ένα ευρύ φάσμα υποστηρικτικών δράσεων αλλά και δράσεων αντιμετώπισης για τη διαχείριση εξαφανισμένων παιδιών. Το κυριότερο που θέλουμε αυτή τη στιγμή να κάνουμε μέσα από αυτό το ρόλο το χαμόγελο είναι να σας δώσουμε τη γνώση που έχουμε αποκομίσει προκειμένου να μπορέσετε και εσείς να τη μεταφέρετε στα παιδιά σας και να τις εντάξετε στο ένα μοντέλο διαχείρισης και συμβουλών προς τα παιδιά και προς τους εφήβους προκειμένου να μπορέσουν να διαχειριστούν συναισθήματα, καταστάσεις τις οποίες μπορεί να βρεθούν και να βρεθούν σαν κίνδυνο. Και όταν λέμε εξαφανισμένα παιδιά τι εννοούμε. Με τον όρο εξαφανισμένο παιδί εννοούμε κάθε άνθρωπο κάτω των 18 χρονών ο οποίος αγνοεί τη τύχη του δηλαδή οι άνθρωποι που έχουν την επιμέλεια του, έχουν τη νομική φροντίδα του δεν γνωρίζουν που βρίσκεται. Αυτό είναι ένα εξαφανισμένο παιδί και επειδή πολλές φορές συζητάμε για παιδιά που έχουν φύγει ή οτιδήποτε άλλο να ξεκαθαρίσουμε. Όταν λέμε εξαφανισμένο παιδί μπορούν να αναφερόμαστε σε πέντε κατηγορίες. Πρώτον, στα παιδιά τα οποία φεύγουν από το σπίτι τους που είναι μάλιστα και η πιο συχνή συνθήκη στην Ελλάδα, οι λεγόμενες φυγές. Δεύτερον είναι οι εξαφανίσεις ασυνόδευτον προσφυγόπουλων. Μπαίνουν μέσα στη χώρα σε οποιαδήποτε χώρα και στη δική μας και έκτοτα αγνοούνται τα τύχη τους. Άρα είναι μια δεύτερη κατηγορία στην οποία μιλάμε για εξαφανισμένα παιδιά. Το τρίτο είναι οι γονεϊκές αρπαγές, οι αρπαγές παιδιών από τους γονείς τους. Και όταν λέμε πώς γίνεται να αρπάξει ένας γονιός το παιδί του, όταν το δικαστήριο έχει αποφασίσει ότι την επιμέλεια ενός παιδιού ή τη γονική μέρη να την ασκεί ο ένας γονιός, τότε ο άλλος, ο βιολογικός γονιός, αν αρπάξει το παιδί και εξαφανιστεί, μιλάμε για μια γονεϊκή αρπαγή ή αλλιώς, όπως τη λέγεται στην ορολογία, για μια διεθνή αρπαγή. Τέταρτον, μιλάμε για τις αρπαγές παιδιών από τρίτα πρόσωπα, δηλαδή ένας άγνωστος να αρπάξει το παιδί μας, που είναι και η μεγαλύτερη ενσυχία όλων σας. Εδώ να διευκλεινήσουμε ότι στην Ελλάδα δεν έχει εξακριβωθεί κάποια τέτοια απαγωγή λεγόμενη, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Ξέρω ότι οι περισσότεροι από εσάς που μας βλέπετε, οι περισσότερες από εσάς που μας βλέπετε, σκέφτεστε ότι έχω ακούσει για μια ιστορία ενός παιδιού που το έχουν αρπάξει κάποιο τρίτο πρόσωπο, κυκλοφορούν πάρα πολύ αστικοί μύθοι με αυτοκίνητα, με ανθρώπους συγκεκριμένες καταγωγής οι οποίοι αρπάζουν παιδιά σε διάφορες περιοχές, κάποιοι μπορεί να απαντάτε αυτή τη στιγμή σε αυτό το βίντεο λέγοντας ότι, μα οι φίλοι της φίλης της φίλης μου το έχουν βιώσει, την έχουν αυτή τη μαρτυρία. Στην πραγματικότητα όμως, στην αρχαία της αστυνομίας δεν υπάρχει καμία αρπαγή παιδιού από τρίτο πρόσωπο, δηλαδή δεν έχει γίνει ποτέ αναφορά από κάποιον γονιό ότι το παιδί του το έχει αρπάξει κάποιο τρίτο πρόσωπο, άγνωστο πρόσωπο. Αντίθετα, αυτό που έχουμε πάρα πολύ συχνά είναι η πέμπτη κατηγορία που είναι οι ανησυχητικές εξαφανίσεις. Τι είναι ανησυχητικές εξαφανίσεις, θα μπορούσαμε με έναν άλλο όρο να το εισπούμε εξαφανίσεις μη προσδιοριζόμενες αλλιώς και αναφερόμαστε σε εξαφανίσεις παιδιών, κυρίως μικρότερης ηλικίας, δημοτικού περίπου και μικρότερα παιδιά, όπου δεν εμπίπτουν σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες και δεν ξέρουμε πού βρίσκονται αυτά τα παιδιά. Συνήθως είναι παιδάκια τα οποία έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους, δηλαδή είναι παιδάκια τα οποία ήταν στην παιδιδική χαρά για παράδειγμα, η μαμά τα άφησε για λίγο υπό την επίβλεψη μιας γειτόνισσας, μιας φίλης, το παιδί αποφάσισε να γυρίσει σπίτι νομίζοντας ότι γνωρίζει τον δρόμο, δεν ενημέρωσε, ξεκίνησε να πάει για το σπίτι αλλά τελικά έχασε τον δρόμο του. Είναι πολύ ανησυχητικές εξαφανίσεις γιατί ελοχεύουν πάρα πολύ κίνδυνοι. Ωστόσο, στο σημερινό Ρώτα το Χαμόγελο θα μιλήσουμε για τις φυγές των εφήβων που είναι το πιο συχνό αλλά και για τις ανησυχητικές εξαφανίσεις. Εγώ προτείνω να ξεκινήσουμε με τις φυγές εφήβων να πούμε δύο πράγματα στον κόσμο σχετικά με αυτή την συνθήκη η οποία έχει και τα υψηλότερα στατιστικά στην Ελλάδα. Επίτρεψέ μου Στέφανε να συμπληρώσω κάτι για τις ανησυχητικές εξαφανίσεις. Ανησυχητική εξαφάνιση μπορεί να είναι και ένα παιδί μεγαλύτερης ηλικίας και όχι μόνο δημοτικού, ένα παιδί όμως που αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Τώρα περνώντας σε αυτά που έχουμε δει ως χαμόγελο ότι είναι τα πλέον πιο έτσι σύνηθι στις εξαφανίσεις είναι οι λεγόμενες φυγές των εφήβων. Τα εφηβάκια λοιπόν που συνήθως είναι κορίτσια ηλικίας 13 με 17 ετών έχουν συνήθως οργανώσει ένα πλάνο για το πώς θα φύγουν από το σπίτι. Κι εκτός της αγωγικών. Κι εκτός της αγωγικών για το πώς θα φύγουν από το σπίτι. Χωρίς να σημαίνει αυτό ότι δεν υπάρχουν και αγόρια σε αυτή την ηλικία τα οποία πραγματοποιούν φυγές λίγο πολύ θα λέγαμε παροβμητικά. Δηλαδή το κάνουν χωρίς να το έχουν σκεφτεί ιδιαίτερα. Γι' αυτό και επιστρέφουν και πιο γρήγορα στην οικία τους, πιο σύντομα. Απλά με βάση τα αρχεία μας και μια ποιοτική έρευνα που έχουμε κάνει σχετικά με τις φυγές των παιδιών, των εφήβων, βλέπουμε ότι τα αγόρια είναι λίγο πιο αθόρμητοι. Μπορεί σε μία ένταση, σε μία κρίση να ανοίξουν την πόρτα και να φύγουν. Σε έναν καυγά να ανοίξουν την πόρτα και να φύγουν. Συνήθως βρίσκονται εντός της ακτίνας του σπιτιού. Είναι πολύ κοντά δηλαδή κάπου στο σπίτι. Πολλές φορές έχουν και οπτική επαθή με το σπίτι. Βρίσκονται δηλαδή σε ένα απέναντι μπαλκόνι, κάτω από ένα μάξι και παρατηρούν τι γίνεται. Ενώ τα κορίτσια φαίνεται ότι δεν φεύγουν εν βρασμό ψυχής. Υπάρχει η ένταση, υπάρχει ο καυγάς, υπάρχει το σχέδιο το οποίο οργανώνεται. Γι' αυτό έχουμε δει ότι τα κορίτσια μπορεί να φύγουν και να έχουν μαζί τους ταυτότητα, χρήματα, ρούχα. Έχουν σχεδιάσει την πηγή τους. Κάπου πάνε και πού πάνε. Συνήθως σχετίζεται με τη σχέση με το άλλο φίλο σε τέτοιες περιπτώσεις. Ενώ στα αγόρια περισσότερο σχετίζεται στις σχέσεις που υπάρχουν μέσα στην οικογένεια. Βέβαια θα μου πεις ότι για τα κορίτσια λογικά για να πηγαίνουν στον φίλο φίλοι τους θα έχουν κάποιο πρόβλημα μέσα στην οικογένεια. Άρα δύο είναι τατινά σχέσεις στην οικογένεια και σχέσεις με το άλλο φίλο. Για αυτό το λόγο φεύγουν. Και όταν λέμε πρόβλημα μη σκέφτεσαι ότι υπάρχει κάποια ένταση, κάποια συγκουρσιακό περιβάλλον. Μπορεί να υπάρχει ένα έλλειμμα επικοινωνίας. Ή τέλος πάντων μπορεί να είναι και ένα κομμάτι της εφηβείας μέσα στο αναπτυξιακό που έχει όλο αυτό το παρορμητισμό. Πρέπει όλα αυτά να τα χειριστούμε με ηρεμία και κυρίως να τα προλάβουμε. Γι' αυτό υπάρχει και αυτό το ρώτα το χαμόγελο. Να προλάβουμε ένα παιδί που θα ανοίξει την πόρτα είτε παρορμητικά είτε με ένα σχέδιο και φύγει από το σπίτι. Σας θυμίζω κάθε παιδί που λείπει από το σπίτι του βρίσκεται σε κίνδυνο. Άρα θα πρέπει να το προλάβουμε αυτό και έχουμε τα δεδομένα για να το προλάβουμε. Εμείς κάνουμε και προγράμματα στα σχολεία για να προλάβουμε τις φυγές και ένα βασικό κομμάτι που λέμε στα παιδιά είναι το εξής. Ότι η φυγή μπορεί να λύνει ένα πρόβλημα. Πολλά παιδιά επιλέγουν τη φυγή για να λύσουν ένα πρόβλημα. Ωστόσο η ίδια η φυγή που λύνει ένα πρόβλημα γεννάει άλλα 15 μπροστά τους τα οποία είναι πιο δύσκολα στη διαχείριση και θέτουν σε κίνδυνο και τη ζωή τους. Αυτό πάνω κάτω έτσι λίγο με τις φυγές και γυρίζοντας σελίδα στο βιβλίο των εξαφανίσεων θα πάμε στο κομμάτι των ανησυχητικών εξαφανίσεων των μικρότερων παιδιών. Τα οποία μπορεί να χάσουν όπως σας είπα με τον προσανατολισμό τους, μπορεί να αφήσουν το χέρι της μαμάς στη λαϊκή, σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα ή οπουδήποτε αλλού και έτσι να χαθούν, να είναι τα παιδιά που χάνονται. Εδώ θα πρέπει να δώσουμε πολύ βασικές συμβουλές, θα θέλαμε την προσοχή σας. Είναι τρία βηματάκια απλά τα οποία διευκολύνουν πάρα πολύ να βρεθεί το παιδί. Τη συνθήκη του να χάσει το παιδί το προσανατολισμό του ή να αφήσει το χέρι της μαμάς ή να συμβεί το οτιδήποτε δυστυχώς δεν μπορούμε να το προλάβουμε. Μπορούμε όμως να εκπαιδεύσουμε το παιδί μας με τέτοιον τρόπο, ούτως ώστε η εύρεσή του, ο χρόνος εύρεσής του, να μειωθεί κατα πολύ. Μία από τις πιο βασικές συμβουλές που είναι ιδιαίτερα βοηθητική για την έβρεση των παιδιών έχει να κάνει με το πού βρίσκονται τα παιδιά όταν συνειδητοποιήσουν ότι θα χαθούν. Εκεί που βρίσκεται λοιπόν το παιδί πρέπει οι γονείς να έχουν ψυχοεκπαιδεύσει εκ των πρωτέρων ότι το παιδί θα παραμείνει στο ίδιο σημείο. Δεν θα φύγει δηλαδή από εκεί που ήταν ο σκοπός του γονέα να πάει να το παραλάβει. Σκεφτείτε λοιπόν να έχει χάσει μια μαμά το παιδί της σε ένας μπαμπάς το παιδί του και να τρέχει διαρκώς στους διαδρόμους ενός χώρου ή σε μια περιοχή ψάχνοντας το παιδί του. Ταυτόχρονα και το παιδί θα ψάχνει το γονιό του και έτσι πολλές φορές μπορούμε, αν το δούμε από ψηλά, μπορούμε να δούμε ότι η κίνηση των δύο αυτών προσώπων μπαμπά-πεδιού, μαμά-πεδιού, να θυμίζει έναν κύκλο όπου δεν συναντιούνται ποτέ και επειδή είναι πάρα πολύ δύσκολο, η εμπειρία δείχνει ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να συμβουλέψει το γονιό να μείνει σταθερός, έχει την ανάγκη και το καταλαβαίνουμε όλοι, στην ίδια κοινωνία ζούμε όλοι με τα ίδια συναισθήματα να μείνει σταθερός και να περιμένει, αυτό που προτρέπουμε πάντα είναι να εκπαιδεύουμε τα παιδιά να μένουν σταθερά, μειώνεται κατά πολύ ο χρόνος έβρεσης των παιδιών. Κάτι που κάνουμε στα νηπιαγωγεία, στα προγράμματα που έχουν εγκριθεί από το Υπουργείο, από το Ινστιτό Εκπαιδευτικής Πολιτικής, βάζουμε μία καρέκλα και θέτουμε δύο παιδάκια στις δύο άκρες της καρέκλας και τους βάζουμε να κάνουν την κυκλική κίνηση. Και τους λέμε πότε θα συναντηθούνε, επειδή δεν συναντιούνται ποτέ και γελάνε, το παίρνουν σαν αστείο, δεν συναντιούνται ποτέ, συμβουλεύουμε το ένα από τα παιδιά να μην είναι σταθερό, μούλις μην είναι σταθερό τα παιδιά συναντιούνται και έτσι τους περνάμε το μήνυμα ότι αν χάσετε κάποιον πρέπει να μείνετε σταθεροί. Είναι το πρώτο βήμα. Ένα δεύτερο βήμα, μια δεύτερη συμβουλή. Εξηγήστε στα παιδιά σας ότι αν κάποιος τα πλησιάσει και δεν ανήκει στο οικογενειακό περιβάλλον και τι εννοούμε, μαμά, μπαμπάς, όποιος έχει την επιμέλεια, γιαγιά, παππούς, οι οποίοι ανήκουν στο στενό οικογενειακό περιβάλλον έχουν άμεση και καθημερινή επαφή με τα παιδιά, αν τα πλησιάσει ένα τρίτο πρόσωπο, άγνωστο, εντελώς ή σχεδόν οικείο, δηλαδή το έχουν δει μία-δύο φορές με τους γονείς. Εκείνη τη στιγμή τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να υψώσουν τον τόνο της φωνής τους και να ζητήσουν είτε βοήθεια είτε, Στέφανε, κάποια άλλη έκφραση που να υποδηλώνει ότι εγώ αυτή τη στιγμή χρειάζομαι από κάποιον να με βοηθήσει, είτε αν βρίσκονται κοντά στο σχολείο τους, δεδομένου και των τελευταίων ζυμθηκών, να πούμε σε αυτόν τον άτομο, θα πάμε μαζί στο σχολείο αυτή τη στιγμή, να μιλήσουμε στον διευθυντή και στη διευθύντρα για να δούμε τι συμβαίνει. Μην ξεχνάτε και τα παιδιά και οι γονείς ότι εκείνη τη στιγμή που νιώθουν ότι κινδυνεύουν, καλούν δωρεάν 24 ώρα και ανώνυμα από ένα καρτοτηλέφωνο ή από το κινητό τους στην εκατόν δεκάσι χιλιάδες στην ευρωπαϊκή γραμμή για τις εξαφανίσεις, για να κάνουμε εμείς όσα περισσότερα γίνεται. Η ολιγορία είναι αυτή που θέτει τη ζωή του παιδιού σε κίνδυνο, η ολιγορία των δράσεων. Άρα, έτσι, για να τα βάλουμε και σε μία σειρά, μένουμε σταθεροί, μπορούμε να δημιουργήσουμε μία είδους φασαρία, θα μιλήσω λίγο πιο αναλυτικά στην πορεία και μαθαίνουμε το παιδί μας, το βοηθούμε, το διευκολύνουμε να απομνημονεύσει τον αριθμό 116.116.000. Εκεί, αν το παιδί καλέσει από οποιοδήποτε τηλέφωνο, έτσι καρτοτηλέφωνο, κινητό, οποιαδήποτε τηλέφωνο, μπορεί να μιλήσει με κάποιον κοινωνικό λειτουργό ή ψυχολόγο δικό μας και μέσα από τη δική μας ταχνονοσία, είμαστε σε θέση, σε συνεργασία με την αστυνομία, να εντοπίσουμε το παιδί. Αυτό που υπάθηκε για τις φωνές είναι πάρα πολύ βασικό, γιατί ένας βασικός κίνδυνος, όταν ένα παιδάκι δικά αυτής της ηλικίας κυκλοφορεί μόνο του χωρίς κάποιο γονεϊκό βλέμμα πάνω του ή βλέμμα φροντίδας πάνω του, σημαίνει ότι ένας άνθρωπος που μπορεί να θέλει να παρενοχλήσει αυτό το παιδί, έχει όλο το πεδίο για να το κάνει. Αλλά να ξέρετε ότι η φασαρία, γενικότερα η φασαρία, τραβάει βλέμματα και επειδή η παρενόχληση δεν θέλει μάρτυρες, ο άνθρωπος που έχει σαν σκοπό να βλάψει το παιδί, αυτόματα απομακρύνεται. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να ξέρουν τα παιδιά. Μπορεί να μην είναι η λέξη βοήθεια, γιατί όλοι έχουμε βρεθεί σε συνθήκη που κάποιος μας έχει, μπορεί κάτι να έχει συμβεί και να έχουμε παγώσει ή να ντρεπόμαστε να πούμε τη λέξη βοήθεια. Με κάποιον τρόπο να κάνουμε φασαρία. Ρωτήστε το παιδί σας ποια είναι αυτή η λέξη, ποια είναι αυτή η συνθήκη. Μπορεί να είναι η λέξη μαμά, μπορεί να είναι η λέξη βοήθεια, μπορεί να είναι η λέξη αεροπλάνο, να δείξει ψηλά ένα αεροπλάνο και δυνατά να φωνάξει και να ακούσουν γύρω του. Πάντως το να τραβήξει τα βλέμματα είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ψυχοεκπαιδεύστε το παιδί σας και κυρίως, εάν βρίσκεστε σε χώρους όπως μια παραλία, ένα μεγάλο πολυκατάστημα ή χώροι τέλος πάντων άγνωστοι προς το παιδί, δώστε και ένα σημείο συνάντησης, ότι σε περίπτωση που δεν μας βλέπεις, μπορείς να έρθεις εδώ, γιατί τώρα έρχεται και καλοκαίρι οπότε τα παιδιά στις παραλίες μερικές φορές χάνουν τον προσανατολισμό τους, η παραλία έχει μία ομοιότητα στο πεδίο, στο βλέμμα μας, πολλές φορές όλοι μπαίνουμε μέσα στη θάλασσα και βγαίνοντας ψάχνουμε και εμείς στην ελικία που είμαστε να δούμε πού ακριβώς είναι η ξαπλώστρα μας και οι δικοί μας άνθρωποι, πόσο μάλλον ένα παιδάκι. Δώστε ένα ευδιάκριτο σημείο συνάντησης. Να σας πω εδώ ότι ιδίως τα μικρά παιδιά προσπαθήστε να δείτε το χώρο στα νέα μέρη από το ύψος τους. Χαμηλώστε, γιατί μπορείτε να δώσετε ένα σημείο συνάντησης και να πείτε στα παιδιά σε εκείνο το σημείο, αλλά τα παιδάκια λόγω του ύψους τους να μην το βλέπουν, αυτό μάθα να σας πούνε ναι, αλλά να μην το βλέπουν. Άρα προσπαθήστε να έρθετε στο ύψος τους, να δείτε τι βλέπουν από τα δικά τους μάτια και έτσι να δώσετε αυτό το σημείο συνάντησης. Ωραία, τα είπαμε εμείς, θα μπορούσε εδώ να αλήξει και αυτό το ρώτατο χαμόγελο, αλλά το βασικό ερώτημα είναι πώς θα τα πούμε στα παιδιά και πώς θα βεβαιωθούμε ότι τα κατάλαβαν. Μπορείτε να τα πείτε με τις ίδιες εκφράσεις που τα είπαμε κι εμείς εδώ. Έτσι, μένουμε σταθεροί, δίνουμε σημείο συνάντησης ή οτιδήποτε άλλο. Ένας τρόπος που μπορείτε να τον εντάξετε καθημερινά στην διαπαιδαγώγησή σας είναι ένα πάρα πάρα πολύ έξυπνο παιχνίδι. Τι λέγεται αυτό το Συστήμη και το Διεθνές Κέντρο για τα Ξαφανισμένα και τα Υποκμετάλευση Παιδιά, του οποίου το χαμόγελο του παιδιού έχει την τιμή να είναι και μέλος του. Ποιο είναι αυτό το παιχνίδι, τι θα έκανες αν μπορείτε κάθε φορά να επινοείτε διαφορετικές συνθήκες, διαφορετικές ιστορίες και να βάζετε το παιδί σε μια διαδικασία. Τι θα έκανες αν δεν έβλεπες τη μαμά ενώ είμαστε στο Luna Park. Τι θα έκανες αν κατέβαινες από το παιχνίδι του Luna Park και δεν έβλεπες και στη μαμά. Τι θα έκανες αν πηγαίναμε σε ένα εμπορικό κέντρο και δεν έβλεπες τη μαμά και τον παπά. Αυτό τι θα έκανες αν μας διευκολύνει να καταλάβουμε πρώτον, ότι τα παιδιά έχουν καταλάβει τι τους είπαμε και δεύτερον, ποιες είναι οι δυνάμεις τους. Δηλαδή το τι θα έκανες αν μπορεί να αποσιωπηθεί μέσα η φωνή. Άρα να βρούμε άλλου είδους εργαλεία για να τραβήξουν τα παιδιά την προσοχή. Κρατήστε το αυτό. Νομίζω ότι είπαμε ήδη πάρα πολλά σήμερα. Τελειώνοντας και εντελώς πρακτικά, είναι μύθος το 24 ώρου για τη δήλωση εξαφάνισης. Όταν ένα παιδί αγνοείται και όταν ένας γονέας νιώθει ότι το παιδί του έχει χαθεί, έχει το νόμιμο δικαίωμα μέσα στο πρώτο λεπτό που θα θεωρήσει ότι αγνοείται. Στα πρώτα δεύτερα έχεις δει και ο Στέφανε να κάνει δήλωση εξαφάνισης στο οικείο αστυνομικό τμήμα και να μας καλέσει πηγαίνοντας προς το αστυνομικό τμήμα στην 116.000 για να κάνουμε και εμείς τις απαραίτητες ενέργειες και οχλήσεις. Αν αυτά τα δύο συμβούν ακαριέα δεν χάνεται πολύτιμος χρόνος. Δεν ψάχνουμε το παιδί μόνοι μας για 2-3 ώρες, ενημερώνουμε το οικείο αστυνομικό τμήμα, την άμεση δράση και το χαμόγελο του παιδιού στην 116.000. Κάθε παιδί που λείπει από το σπίτι του βρίσκεται σε κίνδυνο. Η Ευρωπαϊκή Γραμμή για τις Εξαφανίσεις 116.000 έχει την εμπειρία να σας υποστηρίξει και να σας δώσει όλες τις απαραίτητες συμβουλές που έχετε ανάγκη για να εκπαιδεύσετε τα παιδιά σας αλλά και να αντιμετωπίσετε μία ανεπιθύμητη δύσκολη συνθήκη όπως είναι αυτή της εξαφάνισης. Ευχαριστούμε πολύ. |
