| : Πήγαμε στην εκκλησία το πρωί και γιατί ήταν μεγάλη συγκλήση μου διότι είδα μια λειτουργία, μετήχασε μια λειτουργία η οποία μου θύμισε αυτή στο χωριό μου που ήταν μεταξύ εντελώς γνωστών και φίλων. Αυτό δηλαδή δείχνει ότι τουλάχιστον στο παραδοσιακό κέντρο της εθνικής μας κοινότητας υπάρχει μια ζωντανή κοινότητα. Τώρα πώς καταφέρνετε και τη συντηρείτε είναι ένα έλειωμα, ένα ερωτηματικό, διότι κάτω στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ σπάνιο, δεν έχω βρει να λειτουργεί μια εκκλησιαστική κοινότητα με τέτοια συνοχή. Είναι κοινότητας απρόσωπες, μεταξύ ασχεά των οτόμων. Αυτό είναι λιπηρό. Αυτό θα το καταθέσω σαν εισαγωγή σε αυτά που έχουν πει. Ευχαριστώ για την παρουσία, κύριε Πρόεδρε. Οργανώσεις, θα έλεγα, σύλλογοι και λοιπά, όπως η μέλισσα του ελληνισμού, στον οποίο αφήνω την τιμή της παρουσίας μου, είμαι εμπαιπισμένος ότι μπορούν να παίξουν πολύ σημαντικό ρόλο στους καιρός που έρχονται. Αλλά για να μην καταγίνουμε με αυτές τις εισαγωγές και καταναλώνω το πολύτιμο χρόνο σας, θα ήθελα να ακούω κατευθείαν στο θέμα. Το θέμα είναι, που μου θάσουν τα παιδιά εδώ, είναι η ταυτότητα του Έλληνα. Διευκρινίζοντας το τι ζητά ο τίτλος αυτός, με ένα ερώτημα. Πού βρισκόμαστε και πού θα έπρεπε να πάμε για να αποφύγουμε τον αφανισμό. Επομένως, θα δούμε το θέμα ταυτότητα του Έλληνα από τη σκοπία αυτού του ερωτήματος. Είναι το θέμα, είναι απίστευτα μπερδεμένο και πολύ πλοκό, αλλιώς δεν θα υπήρχε, δεν θα ήταν τίθετο. Αν ήταν ξακάθαρα τα πράγματα, έστω και στοιχειοδός, δεν θα συζητάγαμε σήμερα αυτό το ζήτημα. Δηλαδή, να εξηγήσουμε στην ερθόν μας ποια είναι η ταυτότητά μας. Δεν είναι σώλικο, δεν είναι αυτό μια φοβερή αντίφαση. Και όμως, βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση. Πού βρισκόμαστε? Μούρκονται στο νου δύο πράγματα. Ναι σε όλα. Το ναι σε όλα θα το έχετε ακούσει πολλές φορές. Στην καρδιά της πατρίδας μας, εκεί που χτυπά υποτίθεται η καρδιά του ελληνικού κράτους, του Κοινοβούλιο. Ναι σε όλα, ναι σε όλα, ναι σε όλα. Και μου θύμισε αυτό το οποίο έχει γράψει ο Κώστας Ποκαϊόαν, ο οποίος μαζί με τον Καστοριάδη μας γνώρισαν, με βάση τις μελέτες τους, ότι είναι μεγάλη παραξύγηση ότι ο δυτικός πολιτισμός προκύπτει ή είναι συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού. Ο ελληνικός πολιτισμός δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τον δυτικό πολιτισμό και είναι κινούνται στους αντίποδες, μας είπαν οι φιλόσοφοι αυτοί. Αυτό δεν είναι κάτι απίστευτο. Όλη η νεοελληνική αντίληψη για το τι είμαστε, για το ελληνικό κράδος κλπ, στηρίζεται στην έννοια της συνέχειας. Και ότι μάλιστα ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι πίσω από τον δυτικό πολιτισμό, οπότε μιμούμενοι εμείς κάνοντας ιδανικό τον δυτικό πολιτισμό, απλά ξανακερδίζουμε αυτόν το οποίο ήμασταν. Αυτό δεν είναι το ιδεολόγημα που διέπει την παιδεία που έχει καλλιεργήσει με τον ελληνικό κράτος από την καταβολή του. Ένα άλλο από τη μεταπολίτευση και έπειτα, φάνηκε ένα τραγουδάκι το οποίο έγινε πάντιμο με την έννοια της αποδοχής. Αφήστε με ήσυχο, θέλω να ζήσω ελεύθερος δίχως τα πια. Αυτό τα λέει όλα φίλοι μου. Μη με ενοχλείτε, μη με μπερδεύετε, αφήστε με ήσυχο, μόνος μου θέλω να είμαι. Δηλαδή ελευθερία ίσον απουσία ταυτότητας. Πώς έγινε αυτή η στρέβρωση δεδομένου ότι από καταβολή σε ανθρώπινο πολιτισμό, η ελευθερία μπορεί να υπάρχει μόνο σε ευνομούμενη κοινωνία. Δεν μπορεί να υπάρχει εκτός κοινωνίας η ελευθερία. Διότι ο άνθρωπος δεν είναι θηρίο. Ο Αριστοτέλης λέει κάπου, άνθρωπος μόνος ή θηρίο ή θεός. Και επειδή δεν είναι θεός, είναι θηρίο, γίνεται θηρίο. Επομένως, αν όλοι προσπαθούν να φύγουν από την κοινωνία για να είναι ελεύθεροι έξω, τι προκύπτει? Θηρία προκύπτουν, τα οποία καταστρέφουν την κοινωνία που υπάρχει. Λοιπόν, αυτή ήταν μια μικρή εισαγωγή που έτσι μου έρχεται στο νου. Προκειμένου να αποφύγουμε τον αφανισμό. Ήδη, με το να θέλουμε να ζήσουμε μόνοι για να είμαστε ελεύθεροι, διασφαλίζουμε τον αφανισμό μας, διότι το «μας» που πάει, πάει στην ταυτότητα. Πάει σε ποια ταυτότητα του Έλληνα. Τι θα πει Έλληνας, ο Έλληνας, τι είναι, δεν είναι ένα όνομα Κάτρος Παύλος και τα λοιπά, ούτε μια συγκεκριμένη κατάσταση, αντικείμενο και ούτε καλέξεις, παραπέμπει σε έναν πολιτισμό. Λοιπόν, να φύγουμε από αυτόν τον πολιτισμό για να πάμε σε ποιον, για να πάμε στον νεοτερικό πολιτισμό, τον πολιτισμό των ονειρών μας. Και ποιο είναι το ονειρό μας, να είμαστε ήσυχοι και να μην έχουμε ταυτότητα. Αυτός ο πολιτισμός σήμερα ακριβώς είναι αυτό το πράγμα. Και ποια είναι η πλατφόρμα της παγκοσμιοποίησης. Η πλατφόρμα της παγκοσμιοποίησης είναι, τι χρειάζονται τα έθνη, τι χρειάζονται τα σύντορα. Όλοι οι άνθρωποι, άνθρωποι, δεν είναι. Τι έχουν να χωρίσουν οι λαοί μεταξύ τους. Ανοίξτε τα, ανοίξτε τα όλα, να έρθουν. Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν κάτω στην Αφρική, στην Ασία, στη Λατινική Αμερική κτλ. Περάστε, αφήστε τους να έρθουν. Αφού ο καθένας μόνος του αισθάνεται ότι είναι ελεύθερος. Τι σας πας πολύ που θα έρθει κι άλλος ένας μόνος του. Μιλάμε για τρέλα. Αυτό είναι αφανισμός της ταυτότητας. Πολύ ωραία. Εντάξει. Η ταυτότητα είναι τίποτε σοβαρό πράγμα, είναι τίποτε… Τι καλό έχει η ταυτότητα και μιλώ τόση ώρα για την ταυτότητα. Ή τι κακό έχει και θέλουμε να την αποβάλουμε. Το τραγουδάκι λέει ότι η υπονοή, ότι το να έχεις ταυτότητα είναι στέρεση της ελευθερίας σου. Είναι στέρεση της ατομικής ελευθερίας σου. Στέρεση της ατομικής ελευθερίας από ποιον, από τους άλλους, οι οποίοι με βάζουν και εμένα μέσα στους άλλους, στο εμάς σας, με εντάσετε και εντάσσον εντάσσον στο εμείς, το δικό σας, μου στερήθηκε την ταυτότητα, με καταπιέζετε. Τι προκύπτει εδώ, προκύπτει αμέσως ότι όταν μιλάμε για ταυτότητα μιλούμε για ένα εμείς του οποίου υπάρχει απέναντι. Στο εγώ, σε εμένα. Εγώ, εσείς, εμείς. Στο μέτρο που θεωρώ τον εαυτό μου απέξω και θέλω να είμαι απέξω, συντάσσουμε με το σύστημα το σημερινό, το οποίο ακριβώς στηρίζεται στην απόλυτη εξατομήκευση των συλλογικοτήτων, στην κατάργηση των συλλογικοτήτων και ιδιαίτερα της μεγάλης βασικής συλλογικότητας που λέγεται αίθμος. Τι κρύβεται λοιπόν από πίσω? Κρύβεται το σύστημα πατρίδος. Εγώ εισάγω μια νέα έννοια. Σύστημα πατρίδος. Όταν λέμε πατρίδα τι εννοούμε? Αυτό που εννοούμε είναι ότι κατάγομαι από μια συγκεκριμένη κοινότητα, από ένα χωριό. Αυτό το χωριό έχει όνομα. Όχι μόνο έχει όνομα, έχει και μια δομή. Ή κατάγομαι από μια πόλη. Έχει όνομα, έχει συγκεκριμένη δομή. Έμαθα γράμματα εκεί, γεννήθηκα εκεί, έμαθα γράμματα, βρήκα δουλειά. Αν δεν υπήρχε δουλειά εκεί, έφευγα για να πάω στην πόλη, η οποία θα μου έδινε δουλειά. Το τι σημαίνει να μην έχει κανείς πατρίδα, μπορεί να το δει σε όλους τους κακομύριδες, τους δυστυχείς, οι οποίοι αναγκάστηκαν να εκπαθριστούν και να καταποντίζονται στα κύματα και να καβαλούν βάρκες, να έρχονται εδώ, να τους αντιμετωπίζουν όπως αντιμετωπίζει ο εγκατεστημένος τον επίλυδο, αυτόν που έρχεται απ' έξω. Δηλαδή, χωρίς πατρίδα δεν υπάρχει ο άνθρωπος ως άνθρωπος. Ανθρώπινα δικαιώματα έξω από πατρίδα δεν υπάρχουν. Είναι ένας ευφυείς μύθος αυτός που δημιουργήθηκε ότι η πατρίδα στερεί δικαιώματα, στερεί τα προσεκτικά δικαιώματα του άνθρωπου. Ουσιαστικά, για τι πράγμα μιλάμε, μιλάμε για την απουσία ταυτότητας ως απουσία πατρίδας, ως αποσύμφεση της πατρίδας, όπου η πατρίδα έχει μείνει πουκάμες αδιανό. Δεν έχει τίποτα μέσα της. Πράγματι, στο χωριό μου, η πρώτη πατρίδα, αυτή τη στιγμή είναι καμιά κατοστή γέροντες οι οποίοι περιμένουν να χτυπήσει καμπάνο για να πάρουν τον δρόμο για την ποθηνή πατρίδα, για την άνω πατρίδα. Οι νέοι έχουν φύγει όλοι. Κανείς δεν καλλιέργει την γη. Υπάρχουν δυο-τρεις φθινότροφοι. Και αυτοί, ένα από τελού πατρίδα, και όχι μόνο να συναντούνται με τέτοιους, πηγαίνουν στον διπλανό βαριό, στο καφενείο, γιατί στο δικό τους θα τσακωθούν. Λοιπόν, είναι πουκάμες αδιανό. Το ίδιο συμβαίνει και σε επίπεδο εθνικού κράτους. Αυτό που κρατάζεται συνοχή η χώρα μας, δυστυχώς, όχι μόνο σήμερα, αλλά από πολλά πολλά χρόνια πίσω, είναι ότι είμαστε χωρισμένοι σε δύο παρατάξεις, μισούμε η μία παράταξη την άλλη, και αυτό που μας συνέχει σαν οντότητα κρατική, είναι το μίσος του ένας έναν δύο του άλλου. Αυτό, νομίζω, δεν χρειάζεται να το υποστηρίξουμε με ιδιαίτερη επίχερματολογία. Μόλις κάναμε την επανάσταση και βρεθήκαμε, άρχισε μπήλος πόλεμος, το 1821 ενώ και μέχρι το 1827. Ο ίδιος ο ήρωας Κανάρης, πήγε και άκαψε τη λαυαρχίδα του ελληνικού στόλου στον Πόρο, στην Αίγυνα, εκεί πέρα. Λοιπόν, ακολουθεί δεύτερος μεγάλος εμφύλιος πόλεμος, την εποχή του Βενιζέλου. Βενιζέλισμος, βασιλισμός από την Αμερία. Και ακολουθεί και ο τρίτος κεφαρμακερός, μεταξύ δεξιών, υποθήτητες και αριστερών. Εξαντλήθηκαν οι δυνάμεις του λαού μέσα σε αυτή την εμφυλιοπολεμική διαμάχη και λέει, αφήστε με ήσυχο, επιτέλους. Θέλω να ζήσω κι εγώ λίγο ελεύθερος, έστω στην αφάνεια, έστω χωρίς πολλά. Δηλαδή, έχει πάφει αυτό που λέμε σχυζοφρένεια. Δηλαδή, διαλυθήκαμε και σαν πρόσωπα ακόμη. Αυτό είναι πολύ τραγικό, αλλά θα μου πείτε, μόνο σε εμάς συμβαίνει αυτό. Τι βλέπουμε στο σημερινό κόσμο? Διαλύονται οι εθνικοί δεσμοί. Δεν διαλύονται, διαλύονται οι κοινοτικοί δεσμοί. Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει τα πράγματα σήμερα? Σε αυτό το ερώτημα θα προσπαθήσω να απαντήσω από εδώ και κάτω. Ας γυρίσω όμως στο τι σημαίνει σύστημα πατρίδας. Έχουμε σύστημα πατρίδας, είναι μια γενική έννοια, την οποία την έχω πάρει από τη δεύτερο τρίτο αιώνα. Λέγοντας ότι η εκκλησία είναι άλλο σύστημα πατρίδας, αντιθέτοντάς το προς το υπάρχον σύστημα πατρίδας. Ποιο ήταν το υπάρχον σύστημα πατρίδας? Η μετακρατική πόλης εκείνη την εποχή. Μετακρατική είπε την έννοια ότι τα ελληνιστικά βασίλια είχαν διαλύσει την πόλη κράτος και η πόλης κράτος λειτουργεί πλέον ως μετακρατική πόλης. Άρα, σύστημα πατρίδας είναι η πόλης κράτος. Δεν ήταν η πόλης κράτος Αθήνα, Σπάτη ή δύο χιλιάδες ελληνίδες πόλεις. Πόλης κράτος. Σήμερα τι έχουμε, έθνος κράτος. Είναι ομόλογα αυτά. Ό,τι είναι το σημερινό έθνος κράτος από την έλευση της νεοτερικότητας σχεδόν, της νεοτερικού πολιτισμού από τον 18ο αιώνα, ήταν η πόλης κράτος στην αρχαιότητα. Δεν είχε εθνικισμό, πατριοτισμό κτλ. η πόλης κράτος. Μπόλυπο θα έλεγα και εξίσου ισχυρό με αυτόν που είχε το έθνος κράτος. Τι έγινε με τον πατριοτισμό αυτόν, αποσυντέθηκε κάποια στιγμή. Με τον επίλαιο πόλεμο, όχι επίλαιο, με τον παγκόσμιο πόλεμο εκείνης της εποχής, που ήταν ο Πελοπονοσιακός Πόλεμος, όπως ήταν ο παγκόσμιος για τα έθνη κράτη, ήταν ο παγκόσμιος για τις πόλεις κράτη. Διαλύθηκε το πανελλήνιο. Το πανελλήνιο τι ήταν, ήταν οι 2000 περίπου πόλεις κράτη, αυτό ήταν το πανελλήνιο. Όταν τότε λέγαν οι Αθηναίοι, είμαστε Έλληνες, λέγαν οι Σπαρτιάτες, είμαστε Έλληνες, λέγαν οι Μακεδόνες, είμαστε Έλληνες, η ελληνικότητα επομένως δεν είχε εθνικό περιεχόμενο, αλλά οικουμενικό περιεχόμενο. Δηλαδή μιλούσαν για μια οικουμένη όταν επικαλούνταν την ελληνικότητα. Επομένως τι λέγουμε εδώ, έχουμε έθνος κράτος, πόλης κράτος, που υπονοεί, εφόσον έχουμε πολλά εθνικά κράτη, ότι αυτά δινητικά στο συνολό τους δηλαδή είναι δυνάμια οικουμένη, θα συγκρουτήσουν οικουμένη κάποια στιγμή, αν τα πράγματα πάνε καλά. Όπως το Πανελλήνιο, ο νεοτερικός πολιτισμός που λέμε σήμερα, τι είναι στην πραγματικότητα, είναι η οικουμένη της νεοτερικότητας, η νεοτερική οικουμένη. Τώρα, μετά την πτώση, η οποία κράτησε κάμπος στους αιώνες, μετά την πτώση δηλαδή τι, όπου η Αθήνα από δαιμόνιο πτωλίαφρον, που ήταν δηλαδή παράδειγμα για τις άλλες ελληνίδες πόλεις, κατάδυσε το έσχος των άλλων ελληνικών πόλων, όταν παράδειγμα, ως χάρη, ο Δημήτρης, ως πολιορκητής, μπήκε στην Αθήνα, είχε παραγγείλει να τον μυήσουν στα ελευσύνια μυστηρία, η εκκλησία του δήμου εκεί επανικόβλητη είπε, μα πώς να τον μυήσουμε αφού δεν είναι ο χρόνος που γίνονται οι μυήσεις. Που αν είναι το δικό σου, το παιδιά λέει δημοκρατία δεν έχουμε. Εφόσον έχουμε δημοκρατία θα βγάλουμε ένα ψήφισμα και θα πούμε ότι δεν είναι οκτώ ο πριος τώρα, είναι Μάηλος. Θα τον μυήσουμε και μετά με ένα ψήφισμα ακόμα, επαναφέρομαι το ημερολόγιο εκεί που ήταν. Αλλά τους μπέρδεψε λιγάκι διότι ήθελε να τον μυήσουν και στον πρώτο βαθμό και στον δεύτερο βαθμό των ελευσυνείων μυστηριών. Εκεί θα μπέρδεψε λιγάκι, αλλά επειδή δημοκρατία έχουμε, τι θέλουμε να κάνουμε. Αλλάζουμε την ιστορία του. Ωραία, αυτός τους χάρισε ελευθερία. Την ελευθερία αυτού του τύπου που είπα στην αρχή. Τους τη χάρισε. Αυτοί καθενθισουάστηκαν. Του έφτιαξαν τραγούδια τα οποία τραγουδούσαν λέει ο Δούρης Σάβιος, ο ιστορικός. Όχι μόνο δημόσια, αλλά και στα σπίτια τους. Τον ανακήρυξαν θεών αληθινών, ουλήθινων, ου πέθρινων. Αληθινών. Αυτό ήταν η απόλυτη ξεφτήλα του αρχαίου μηδενισμού. Του μηδενισμού δηλαδή της πόλης κράτος. Το ανάλογο του εθνό μηδενισμού της σημερινής νεοτερικής εποχής. Τι σας θυμίζει αυτά, τον έσε όλα που έλεγε προηγουμένως. Την μίηση του Δημητρίου στα έλευση είναι αμυστηρία. Ο Δημητρίος κατάλαβε τι κουμάσια ήταν, του ζήτησε για κατοικία τον Παρθενώνα, το ιερό. Και αυτός τον έκανε πορνίο τον Παρθενώνα. Και παρ' όλα αυτά, αυτοί τον υμνούσαν ως θεόν αληθινόν. Δεν φτάσαμε ακόμα εκεί. Στη ρωμαϊκή εποχή φτάσαμε εκεί. Έφτασαν οι Ρωμαίοι εκεί, οι Λατίνοι. Οι οποίοι ήταν Φουριτανοί και ηθικοί και τα λοιπά. Δηλαδή κατέρευσε ο αρχαίος πολιτισμός. Και ξαφνικά, τι έχει γίνει εδώ, όταν βλέπουμε ότι ύστερα από αυτή την καταβαράθρωση έχουμε χίλια χρόνια νέο ελληνικό πολιτισμό. Ήρθε το άλλο σύστημα πατρίδος. Το άλλο σύστημα πατρίδος. Ήρθε και ενδημοποιήθηκε λέει ο Ζαμπέλιος, ο ιστορικός μας, ο οποίος ενδημοποιήθηκε, μπήκε στο κέντρο του δήμου. Μπαίνοντας στο κέντρο του δήμου, αναζωγόνισε την αρχαία πόλη. Οι Ρωμαίοι είχαν, ο Μέγας Κωνσταντινός εξού και Μέγας, είχε την εφυεία να πει ότι αυτή είναι η νέα θρησκεία που εμφανίστηκε. Μετά τόσους διωγμούς που τους κάναμε και μετά τέτοια διάδοση που είχε, που κόντεψε ο Διοπλητεανός, να χάσει τα ανάπτωρα του γιατί έβαλαν φωτιά οι στρατιώτες, οι οποίοι ήταν χριστιανοί, έτσι, στα ανάπτωρα. Λοιπόν, σκέφτηκε ότι υπάρχει ισχυρότερος συνεκτικός ιστος για την αυτοκρατορία από αυτές τις κοινότητες της καινουρίας. Λοιπόν, ας νομιμοποιήσουμε αυτή τη θρησκεία όπως ήταν και οι άλλες. Εξαιρεχεία βέβαια, ήρθε και ο Διοδόσης Σαρμάκαρα και είπε, τώρα τι είναι αυτά που λέμε ισοθρησκεία και τα λοιπά, όλοι οι άλλοι να φύγουν από τη νέα θρησκεία. Ήδη όμως οι Έλληνες είχαν κατά το πλειστό, όσοι που το πλειστούν, γίνει χριστιανοί κατά το μόνο, από ατομική μεταστροφή. Δεν τους βαφτίσανε στον Βόλογα ή στο Ρήνω ή οπουδήποτε όπως έγινε με τους Γερμονούς, ο Γεμόνας, ή ήταν μόνοι τους. Είχαμε λοιπόν ένα νέο πολιτισμό. Δηλαδή τι διαμοφάθηκε μια οικουμένη κράτος. Οι μετακρατικές πόλης κράτη, ήταν οι υποστάσεις αυτής της οικουμένης, η οποία βάσταξε χίλια χρόνια. Λοιπόν, μπορώ να κάνω μια ανακεφαλαίωση. Την εξής. Θα πάρω από τον πολιτισμό αυτό, το τρίτο στάδιο του ελληνικού πολιτισμού. Το δεύτερο ήταν ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Το πρώτο ήταν, όσοι ξέρουμε, από τη γραμμική Β, που ήταν ελληνική γλώσσα. Ήταν ο μη Κιναϊκός. Το πρώτο στάδιο ήταν ο μη Κιναϊκός. Λοιπόν, θα πάρω από το τρίτο στάδιο, τη βασική του ανθρωπολογική ιδέα. Η ιδέα είναι έτσις, ότι υπάρχουν τρεις τάξεις, ή τρεις τάξεις σωζωμένων, ανθρώπων δηλαδή που σώζονται. Αυτοί είναι ο δούλος, ο μισθωτός και ο φίλος. Ο μέλλον δούλος κάνει το καλό. Το καλό πάντοτε εδώ έχει κοινωνική σημασία. Δεν υπάρχει καλό με την ατομικιστική έννοια στον ελληνικό πολιτισμό. Το σημανόμενο της λέξης καλό είναι κοινωνικό πάντοτε. Ο μέλλον δούλος κάνει το καλό επειδή φοβάται. Από φόβο το κάνει το καλό. Φοβάται την αστυνομία, φοβάται την βόλαση, το αντίστοιχο το μεταφυσικό κρατητήριο. Ο μισθωτός κάνει το καλό επειδή θα πάρει μισθό. Επειδή θα έχει ανταμοιδή. Και ο φίλος κάνει το καλό, για ποιον λόγο? Επειδή αγαπάει τον φίλο. Τι σχέσεις έχουμε στην πρώτη περίπτωση? Σχέσεις δουλειάς, σε ξανά εντασμού. Θα κάνεις αυτό που κάνεις, αλλιώς πέθανες. Ήτε σε σκότωσα, είτε δεν έξυπησες, πέθανες. Και επειδή φοβάται, κάνει το καλό. Το γεγονός ότι κάνει το καλό, τον σώζει και αυτόν και την κοινωνία του. Διότι το καλό είναι κοινωνικό. Λοιπόν, πάμε στο μισθωτό. Ο μισθωτός θα μου πείτε, ιδιοτέλεια δεν είναι αν ιδιοτελείς. Ναι, σύμφωνο, δεν είναι αν ιδιοτελείς. Θέλει μισθό. Του δίνει το μισθό και κάνει το καλό. Ωραία. Μήπως σας θυμίζει τίποτα ο μισθωτός. Τι είναι ο νεότερικός πολιτισμός, δεν είναι ο πολιτισμός του μισθωτού. Δεν είναι το σύστημα της μισθωτιής αργασίας, δεν λέγεται καπιταλισμός αυτό το πράγμα. Αυτό είναι ο καπιταλισμός, δεν είναι τίποτα άλλο. Όλοι να γίνουν μισθωτοί. Όλοι μισθωτοί. Και μάλιστα, έχουν βρει και νέα συστήματα, γιατί έχουμε προοδεύσεις στο σύστημα αυτό. Να είσαι μισθωτός θέλεις, δεν θέλεις, αλλιώς πέθανε από την πείνα. Αλλιώς και τώρα δεν σε έχει ανάγκη για να δουλεύεις στο σύστημα. Σε πετάει έξω. Γι' αυτό απαιτεί να δουλέψεις 24 ώρες, δηλαδή ο χρόνος σου πλέον δεν σου ανήκει. Επομένως αυτό τι σημαίνει, από μισθωτός γίνεις αδουλός. Πάλι, η ακραία ανάπτυξη του μισθωτού οδηγεί στη δουλειά. Λοιπόν, ο φύλος σε τι διαφέρει από τους προηγούμενους, τι χαρακτηρίζει το φύλο, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, αυτό που καθορίζει το φύλο είναι η αμεσοσχεσιακή ισοτιμία. Δεν υπάρχει φιλία μεταξύ ανισοτιμών, ούτε και φιλία μέσω Facebook, ή φιλία με τα χαιρετίσματα, με τα γράμματα, με το ταχυδρομείο. Ο φύλος είναι κοντά και τα των φύλων είναι κοινά. Λοιπόν, εάν έχουμε μια κοινωνία όπου η κλίμακα δούλος, μισθωτός φύλος, λειτουργεί έτσι, δηλαδή ο φύλος αποτελεί ιδεόδες, η γάρ κοινωνία φιλικών, λέει πάλι ο Αριστοτέλης. Λοιπόν, τότε έχουμε μια φιλιοκεντρική κοινωνία, ή μπορούμε να την πούμε διαφορετικά, προσωποκεντρική κοινωνία. Πρόσωπο τι θα πει, πρόσωπο προς πρόσωπο, αυτό θα πει προσωπό. Δηλαδή εκεί όταν καθοριζόμαστε, είμαστε, ο ένας κοιτάει το πρόσωπο του άλλου για να επιβιωθεί, στα μάτια του άλλου, στο πρόσωπο του άλλου και αυτό που είναι το πολύτιμο μεταξύ μας, είναι η αγάπη, η φιλία μεταξύ των ανθρώπων, των μορσαβών. Λοιπόν, αν το ιδανικό είναι αυτό, πράγματι βελτιώνεται η διάταξη που έλεγα προηγουμένως. Ο ομιστοτός γίνεται σιγά σιγά φίλος με την εμπειρία του, με την καθοδήγηση, με την υπαιδία που έχει, και με τους τρεις πυλώνες του συστήματος πατρίδας, που είναι πρώτο το θησιαστήριο, η σχολή, δηλαδή η παιδεία και το πολιτικό. Το πολιτικό τι είναι, η κοινότητα. Αν η κοινότητα είναι αμμεσοσχεσιακή και δουλεύει στη βάση της ισοτιμίας, έχουμε την παραδοσιακή μας κοινότητα. Την πολικοινό. Τι είναι η πόλη της κοινός? Σας πάω τώρα σε έναν άλλο λορισμό, για να μην φύγω πολύ από το χρόνο, σας πάω σε έναν άλλο λορισμό, πάλι του Αριστοτέλη, ο οποίος λέει ότι, τι είναι η πόλης. Η πόλης είναι ένα πράγμα που έχει τρία επίπεδα. Το ένα επίπεδο από κάτω είναι ο οικός, η οικογένεια. Οι πολλές οικογένειες, σε ένα συγκεκριμένο χώρο, κάνουν μια κοινότητα, κομμόπολη και τα λοιπά. Το σύνολο τώρα των κοινωτήτων, κομμοπόληων και ό,τι κάνει εξής, των τοπικών αυτών κοινωτήτων, μας κάνει την πόλη. Το άστι είναι τι? Μια κοινότητα, όπως όλες οι άλλες. Δηλαδή, έχουμε άστι κοινότητες, οίκη οικογένειας, που αποτελούν την κοινότητα. Δομική εικόνα για το τι είναι το σύστημα πατρίδος. Εντάξει, δομική. Τι είναι όμως από πλευράς πολιτισμού, λέει, η μεν οικογένεια και η κοινότητα είναι αναγκαία για το ζιν, δηλαδή για την επιβίωση. Οι πόλεις είναι αναγκαία για το εφζιν. Το εφ στα ελληνικά δεν σημαίνει μόνο καλό, σημαίνει και αληθινό. Σημαίνει και ωραίο, δηλαδή το καλό, το ωραίο και το αληθινό, έτσι, είναι τρεις όψεις του ίδιου πράγματος. Και μάλιστα, το εφζιν, οι καλοί να χτυπούμε εμείς, ζωή, επιμαρτυρείται από το εφθνίσκιν, δηλαδή από τη βιαθεσιμότητά σου, να πεθάνεις γι' αυτό το εφζιν, να αναπαραχθεί αυτό το εφζιν, δηλαδή η πατρίδα. Εξού και δεν υπήρχε μεγαλύτερη τιμή από το να πέσει ο άλλος μαγόμενος υπερπατρίδος. Τι λέγαν? Υπερπίστεως και πατρίδος. Παλιότερα, στην αρχαιότητα, το λέγαν διαφορετικά. Υπερογωμών και αίστιών. Το ίδιον είναι ίδιο, συνεχίζεται αυτό το πράγμα. Ων όμυρο, ίσοι ονομαζάριστος, αμήνεστε υπερπάτρις. Αμήνεστε υπερπάτρις, όχι επιτιθέμενοι υπερπάτρις. Θα πάμε να κατακτήσουμε να κάνουμε και τα λοιπά. Λοιπόν, δηλαδή ο άξονας αναπαραγωγής, διαιώνησης, του συστήματος πατρίδας, της ταυτότητας, περνάει από την αιστία του οίκου και από τα βομό. Υπερογωμών και αιστιών. Λοιπόν, εάν έχουμε συγκεκριμένη αιστία, δηλαδή τρόπο ανατροφής παιδιών, τρόπο σχέσεων μεταξύ συζύγων, τρόπο σχέσεων μεταξύ γενεών, μεγάλη οικογένεια, μικρή οικογένεια, βάση, αυτό είναι το θεμέλιο, η αιστία είναι το θεμέλιο. Και βομό, δηλαδή κέντρο της πόλεως, κράτους, όπου τι κάνουμε, εκεί θυσιάζουμε, είναι το θυσιαστήριο. Δηλαδή τι θα πει θυσιάζουμε, θυσιάζουμε απλώς αρνιά, αβόδια, κ.ο.κ. Ναι, το κάνουμε αυτό και κάνουμε ένα τραπέζι μετά, μεγάλο, γύρω-γύρω, και τρώμε όλοι μαζί, γλεντούμε όλοι μαζί. Και οι θεοί της πόλεως, από πάνω ο θεός της πόλεως, ο θεός του χριστιανισμού, εφραίνεται βλέποντας ότι η κάτω πόλης είναι πνεύμα κοινωνίας. Έτσι δεν είναι. Λοιπόν, ποια είναι η ταυτότητα, λοιπόν, εδώ? Η ταυτότητα δίδεται από τον άξονα αυτόν, ο οποίος άξονας προσδιορίζεται από τη φύση, από τη μορφή που έχει ο ένας πόλος και ο άλλος πόλος. Επομένως, οι διαφοροποιήσεις των ομολόγων συστημάτων πατρίδας, δηλαδή των πόλεων κρατών ή των εθνών κρατών μεταξύ τους, συνίσταται στον τρόπο μετοχής, η έννοια μετέχω. Μετέχω τι θα πει, δεν κατέχω. Η έννοια του κατέχω είναι διαφορετική από το μετέχω. Μετέχουμε, θα πει τι, μετέχω σε κάτι που δεν είναι μέσα μου, είναι έξω μου. Είναι συλλογικό και σε αυτό το συλλογικό ο καθένας μας μετέχει ως εξωτερικός. Μετέχει, δηλαδή υπάρχει εκεί με έλκη και προσποθώ να το πραγματοποιήσω. Να πραγματοποιήσω τη σχέση αυτή. Είναι λιγάκι μπερδεμένο, αλλά κρατήστε το, η έννοια μετοχή είναι θεμελιώδης στον ελληνικό πολιτισμό. Δεν υπάρχει σε κανέναν άλλο πολιτισμό η έννοια αυτή. Ούτε μισθωτών, ούτε δούλων προφανώς. Εκεί η σχέση είναι διαφορετική, η σχέση δουλείας. Που παραπέμπουν αυτά, που παραπέμπουν σε αυτό που κάνει τον άνθρωπο διαφορετικό από τα ζώα. Ποια είναι η διαφορά ανθρώπου από τα ζώα, ότι ενώ το ζώο, όλα τα κοινωνικά ζώα που υπάρχουν, λοιπόν, δέχονται από τη φύση τον τρόπο της κοινωνικότητάς τους. Είναι στο DNA τους. Οι μέλης σας θα φτιάχνουν πάνω τα κυψέλη και τα κελά τους θα είναι εξάγωνα. Δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτό. Να πούνε, γιατί ρε παιδιά, εξάγωνα. Οκτάγωνα, γιατί εξάγωνα. Ή γιατί κυψέλη. Ναι, είναι έτσι. Λοιπόν, όπως και αν το πάτε, θα δείτε ότι από τη φύση, η κοινωνικότητα είναι δεσμευτική για τα ζώα. Για τον άνθρωπο όμως δεν είναι δεσμευτική. Για κάποιο λόγο, η φύση, ο Θεός και τα λοιπά, του είπε, εγώ σε έφτιαξα ένα χρεδό, σου έδωσα και μυαλό, δηλαδή σου έδωσα λογικό. Λοιπόν, φτιάξε όποιο είδους κοινωνικότητα προέρησε. Αλλά αυτή η κοινωνικότητα όμως, πρέπει να δεις, θα πρέπει να έχει τέσσερα βασικά στοιχεία. Το ένα είναι, η δυνατότητα είναι να είσαι δούλος. Το άλλο είναι, η δυνατότητα είναι να είσαι μισθοτός. Το άλλο είναι, η δυνατότητα είναι να είσαι φίλος. Και, πρόσαξε καλά, υπάρχει και η δυνατότητα να μην είσαι τίποτα. Διάλεξε και πάρε. Λοιπόν, όταν λέμε εθνική αυτότητα, στην πραγματικότητα, λέμε, μιλάμε για αυτά τα τέσσερα πράγματα. Ο σημερινός Έλληνας βρίσκεται στην κατάσταση μηδέν, στο μηδέν δηλαδή, στο τίποτα, αυτή τη στιγμή, είναι ο καθένας άτομο. Είναι άτομο και υποφέρει αυτό. Κατέρευσαν οι θεσμοί οι οποίοι τον έκαναν συλλογικότητα και όλο και περισσότερο καταρέμουν. Λοιπόν, επέλεξε εκείνη την πλευρά του τετραδιάστατου αυτού πράγματος, που είναι το τίποτα. Το επέλεξε. Όχι μόνο τώρα, κι άλλες φορές στο παρελθόν το επέλεξε. Λοιπόν, τι γίνεται, μπορεί να βγει από αυτή την εδάσταση. Μπορεί να βγει αν τα συνειδητοποίησε όλα αυτά. Διότι, τελείται το ερώτημα, υπάρχει κάτι πέρα από το άτομο. Υπάρχει, είναι το πρόσωπο πέρα από το άτομο. Αλλά δεν μπορείς να πας στο πρόσωπο, αν δεν περάσεις από το μηδέν. Αν δεν περάσεις από τη διάλυση της ατομικότητας. Γιατί τότε καταλαβαίνεις, τι καταλαβαίνεις. Καταλαβαίνεις το εξής, ότι όταν η εξατομίκευση φτάσει σε έναν ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης, τότε αναβίωται στην ανθρώπινη ψυχή, ανάγκες και ερωτήματα στα οποία δεν έχει απάντηση. Και πρέπει να ψάξει να βρει την απάντηση. Δυστυχώς έχουμε υποτιμήσει, απαξιώσει, εκείνη την παράδοση, η οποία έχει αυτές τις απαντήσεις. Και ευτυχώς, δυστυχώς για άλλους, αλλά ευτυχώς για εμάς, αυτή η παράδοση υπάρχει. Την έχουμε υποτιμήσει, την έχουμε θέσει στο περιθώριο. Καιρός είναι να την ξαναβγάλουμε. Και να πούμε παιδιά, οι συνέχεια κύριοι της νεοτερικότητας, η κρίση που σας διαλύει σήμερα είναι φυσιολογική. Φτάσατε στο όριο της ατομικότητας, βγήκαν τα καινούργια προβλήματα και ανάγκες που έχετε, δεν μπορείτε να απαντήσετε σε αυτά. Ορίστε, η απάντηση είναι να πάτε από το άτομο στο πρόσωπο. Το τι είναι πρόσωπο, μπορούμε να σας δώσουμε την βιβλιογραφία που υπάρχει, μπορούμε να σας δώσουμε τις αλυσαρκώσεις της στο ελληνικό περιβάλλον, το πολιτισμικό μας κεφάλαιο δηλαδή, να το μελετήσετε κι εσείς. Μην παίρνετε παράδειγμα από το χάλι στο οποίο βρισκόμαστε. Πάρτε παράδειγμα από αυτούς που τα φτιάξανε αυτά όλα. Λοιπόν, κι εδώ ήθελα να σας τελειώσω με αυτό το αισιόδοξο μήνυμα. Υπάρχει απάντηση. Και μάλιστα υπομενικού χαρακτήρα με την έννοια ότι, λέμε, ποια είναι η απάντηση? Κοινότητα προσώπων, έθνος κοινοτήτων, κοινότητα έθνων. Λύνεται το πρόβλημα της οικουμενικότητας, το αδιέξοδο του ευασφαλιανού συστήματος που βλέπει το έθνος κράτος ως άτομο, λύνεται, έχει απάντηση. Δεν είναι το πρόβλημα να διαλύσουμε τα κράτη, τα έθνη κράτη, για να πάμε στην οικουμένη παραδοσμιοποίηση. Το πρόβλημα είναι τι να κάνουμε. Να πούμε ότι αυτό το έθνος κράτος υπάρχει ως σχέση με τον άλλον. Επομένως, το καλό γι' αυτό πρέπει να είναι και καλό για τον άλλον. Και εγώ, επίσης, ευχαριστώ και την, πώς να το πω, την βάση μου λεπτόση, την πλήρη διάθεση να ακούσω και την ερωτήματα και να τη ρωτήσω. Όλα αυτά ήταν για ερεύθυσμα για να προχωρήσουμε στις ερωτήσεις. Έχουμε ένα μόνο μικρόφωνο, οπότε θα το πηγαίνω να φέρνω για να... Ποιος θα ήθελε να φτιάχνει. Σας ευχαριστούμε πάρα πάρα πολύ, πάρα πολύ. Δύο ερωτήματα ήθελα να θέσω, το ένα λίγο πρακτικό, το άλλο πιο φιλοσοφικό, αν και στο φιλοσοφικό, με το οποίο θα αρχίσω νομίζω, δώστε την απάντηση. Απλά θέλω λίγο να την κατανοήσω. Η ερώτηση είναι εξής, πώς να τη θέσω πιο εύκολα. Ίσως πω και μερικά πράγματα που δεν βγάζουν νόημα. Λοιπόν, πώς μπορούμε να... Αν μιλάμε για λογική τώρα και όχι υπέρολογα πράγματα, αν και ο λόγος σας, εμένα μου κούσετε και βαθιά χριστιανικός σε μερικά σημεία, δηλαδή, άμα κάποιος με ρωτούσε, Γιάννη, γιατί αξίζει να πιστεύεις στον Χριστό, θα του έλεγα, κοίτα, δεν μπορώ να σου το αποδείξω μαθηματικά, είναι κάτι βιωματικό, ίσως, που δεν μπορούσα να αποδεικνύω για να σου πω, αλλά δεν το αποδεικνύω. Αυτά που δούμε από εσάς, αν θεωρήσουμε ότι δεν άπτονται αυτών των υπέρολογων πραγμάτων, που πιστεύω εγώ προσωπικά ότι άπτονται εν τέλει, αλλά αυτό είναι το ερώτημα, άπτονται ή όχι, πώς θα μπορούσα να το αποδείξουμε. Δηλαδή, λέγατε για το ευζύν, ότι κάποιος θα μπορούσε μέσω αυτής της δομής να προσεγγίσει το ευζύν. Γιατί πρέπει και καλά να... Γιατί αξίζει να μεταβούμε στο πρόσωπο, θα περάσουμε καλύτερα, είναι οφολουμηθειερικό, προφανώς όχι, είναι κάτι ωραίο, αληθινό, ναι, αλλά γιατί. Τώρα, να το πάσετε χριστιανικά, το γιατί είναι άσχετη ερώτηση, δεν είναι και το θέμα και δεν ξέρω να δώσω και την απάντηση, αλλά το δέχομαι βιωματικά. Αλλά αν πούμε να μην πάμε εκεί, προσωπικά πιστεύω δεν υπάρχει απάντηση, όπως πήγατε να πείτε, αλλά η ερώτηση είναι, υπάρχει απάντηση άμα δεν κάπου βασιστούμε σε ένα σύστημα αναφορικό πέρα της λογικής. Και το δεύτερο ερώτημα, πολύ σύντομο, είναι όλα αυτά, πώς θα μπορούσαμε πρακτικά να τα μεταδώσουμε στους ξενόγλωσους φίλους, συναδέλθους. Καμιά φορά, καλά, πρωτατρέμεις δεν καταλάβουμε, αλλά καμιά φορά ασθάνομαι πάλι τόσο μεγάλος πλούτος στα ελληνικά γράμματα, σε αυτά που ακούμε, που λίγο έτσι και υπάρχει αναζήτηση εδώ στη Δύση. Πώς θα μπορέσουμε λίγο με αυτό. Ευχαριστώ πολύ. Βεβαίως, αν δεν φτάσουμε στο σημείο να θέτουμε το ερώτημα, δεν είναι δυνατόν να προσεγγίσουμε και την απάντηση. Δηλαδή, η προϋπόθεση είναι να τεθεί το ερώτημα. Έκανα προηγουμένως τη διάκριση ζώου ανθρώπου. Μου έρχεται στο νου μια φράση από το Κατά Ιωάνν Ευαγγέλιο, που λέει και εξής. Λέει ο Χριστός, απευθυνόμενος στους οαιμακτές του. Ο τον λόγο μου ακούω, αυτός που εφαρμόζει αυτά που λέω και πιστεύουν το πέμψαν δήμη, και πιστεύοντας σ' αυτόν που με έστειλε, έχει ζωήν αιώνιον. Η σκρίση που έρχεται είναι αυτό. Δεύτερο, λέει κάποιος από τους μαθητές του, είπε ο Χριστός, έλα ακολούθαμε. Και είπε αυτός, άσε με λίγο να πάω να θάψω τον πατέρα μου γιατί πέθανε. Και του είπε, αφήστε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους. Και άλλα τέτοια. Αυτό τι σημαίνει ότι ο τρόπος ζωής, ο συνήθις, ο φυσικός τρόπος ζωής είναι νεκρότητα. Η πραγματική ζωή δεν είναι αυτή. Μόνο όταν ο άνθρωπος υπερβαίνει τον εαυτό του και βρίσκεται συνεχώς σε την διαδικασία να προσπαθεί να περβαίνει τον εαυτό του, δηλαδή να υπάρχει επειδή αγαπά, επειδή είναι σχέση με τον άλλον, επειδή είναι φίλος, αισθάνεται τον άλλον ως φίλον, μόνο τότε αποκτά πρόσβαση στην ζωή ή αν θέλεις πρόγευση της πραγματικής ζωής, η οποία θα ακολουθεί στο θάνατο. Η σκρίση ουκ έρχεται, λέει. Αυτό είναι τρομακτική κουβέντα. Όπως το τρομακτικό είναι το «άσε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους». Δηλαδή ο πεχαμένος πατέρας είναι νεκρός βέβαια, αλλά κι αυτός που θέλει να θάψει είναι νεκρός. Αν το να μπεις στη βίωση του πράγματος, δεν είναι εύκολο πράγμα. Είναι άθλημα. Όταν θελήσεις να γίνεις αθλητής αυτού του τρόπου βίου, τότε δεν είναι τα λόγια που μιλούν. Το παράδειγμα είναι αυτό που είσαι. Λοιπόν, αν είσαι, τότε αρχίζει να είναι και ο άλλος δίπλα. Διότι αντιλαμβάνεται ότι εσύ πραγματικά ζεις. Γιατί ζεις? Διότι δεν φοβάσαι το θάνατο, καταρχήν. Διότι αυτό που λέμε θάνατο, δεν είναι στην πραγματικότητα θάνατος εάν ζεις με τον τρόπο που σου επαγγελιάται. Αυτή είναι η απάντηση. Τουλάχιστον αυτή μπορώ να δώσω και στο μέτρο που αυτό που λέμε πρόσωπο, αυτό που λέμε φίλος. Ο Χριστός τι είπε στους αιμαρτιάς του, δεν σας μιλώ ως δούλους, σας μιλώ ως φίλους, σαν φίλους σας έχω. Γι' αυτό είναι ο φίλος, είναι το πρότυπο του φίλου, ο οποίος θυσιάζει τον εαυτό του για το φίλο. Γι' αυτό ο σταυρός, το πολίτευμα του σταυρού, ποιο είναι? Αυτό. Δεν υπάρχει άλλο, αυτό είναι. Ο καθένας μπορεί να μετάσχει σε αυτόν, όσοι της θέλει μπορεί να μετάσχει σε αυτόν, αρκεί να το θέλει. Και αυτό τελετουργείται κάθε Κυριακή. Η μίληση σε αυτό το πολίτευμα γίνεται κάθε Κυριακή. Αλλά μάτια έχουμε και δεν βλέπουμε, αυτιά έχουμε και δεν ακούμε. Εμείς είμαστε το υποκείμενο αυτών των πράγματων. Οπότε, αν θέλουμε να είμαστε και αποτελεσματικοί σε επίπεδο αυθότητας, αρχίζει να μπούμε σε αυτόν τον προσανατολισμό, σε αυτόν τον τωρό, σε αυτό το τωρό. Πιτρέπετε μια ερώτηση εκ μέρους μου. Αν θεωρήσουμε ότι οι κοινότητες των Ελλήνων στο εξωτερικό είναι ζωντανά κύτταρα του ελληνισμού και στην ιστορία τροφοδότησαν και αναζωγόνισαν το μητροπολιτικό χώρο σε δύσκολες περιόδους, ας πούμε ότι για να αποφύγουμε τον αφανισμό, που είναι το θέμα της ομιλίας, θα πρέπει να σκεφτούμε ποιες είναι οι προτεραιότητες μας εδώ, ώστε να μπορέσουμε να είμαστε δυνητικά τροφοδότητες της πατρίδας μας και να την βοηθήσουμε όταν χρειαστεί και όταν χρειάζεται. Και θα ήθελα να επικεντρώσουμε κυρίως στην παιδεία. Θεωρείται ότι είναι σημαντικό να καλλιεργηθεί η εθνική συνείδηση στα παιδιά μας και σε ποιο βαθμό είναι καλό ή κακό ή αν θα πρέπει να μην γίνει αυτό. Θα ήθελα να πω. Επειδή το θέμα είναι ζήτημα ελευθερίας, γιατί αυτό, όταν είπαμε, είναι τέσσερα πράγματα σε μια δομή. Είναι η μισθοτική διάσταση, είναι η δουλική διάσταση και είναι και η πηλική διάσταση και η μηδενική διάσταση. Όταν είσαι στο μηδέν δεν έχεις παράδονα να κοιτάξεις να δεις πώς θα βγεις. Και θα πας είτε στον δούλο είτε στον μισθοτό, είτε στον φίλο. Λοιπόν, η κεντρική παράδοση της ελληνικότητας, από ένα σημείο και πέρα, είναι η παράδοση του φίλου. Αλλά και στην αρχαιότητα. Αυτό ήταν το ιδαιόδεσσα. Αυτό ήταν το ιδανικό. Η υποειδάρ κοινωνία φιλικών, λέει ο Οριστοτέλης. Λοιπόν, η ταυτότητα, αυτό το σύστημα των τεσσάρων ελκυστών, που υπάρχει σε όλους τους πολιτισμούς, είναι η βάση κάθε κοινωνίας. Είναι η ταυτότητα κάθε κοινωνίας. Και οι κοινωνίες διαφέρουν στον τρόπο που μετέχουν σε αυτό το τετράδι άστατο. Λοιπόν, η ταυτότητα αναπαράγεται, μπορεί και διατηρείται δηλαδή, επειδή δουλεύουν τρεις παραδόσεις. Η παράδοση του θυσιαστηρίου, η παράδοση της σχολής, της παιδείας δηλαδή, και η παράδοση της πολιτικής, της πολιτικής με την ελληνική σημασία. Δηλαδή, πώς συγκροτούμε συλλογικότητα. Θα είναι σε φιλική βάση, θα είναι σε μισθωτική βάση ή θα είναι σε δουλική βάση. Λοιπόν, αν είναι έτσι, τότε τα ζωντανά κύτταρα που υπάρχουν και το μηδενιστικό στοιχείο, αν επικρατεί, πάλι ζωντανό είναι το κύτταρο, διότι έχει τις άλλες τρεις πλευρές, οι οποίες εξασφαλίζουν ζωή, ενώ το μηδενιστικό τον οδηγεί στο θάνατο. Λοιπόν, οπότε και ως το εκκλησιαστικό επίπεδο, θα πρέπει να αναδεικνύεται το φιλικό κύτταρο, πρωτίστως εκεί, και στο εκπαιδευτικό, με την έννοια δηλαδή ότι τι είναι η εθνική συνείδηση. Η εθνική συνείδηση είναι η συνειδητή μετοχή στο αέρογο αναπαραβολής της εθνικής ταυτότητας, το οποίο είναι τριστανές. Είναι κέντρο σκεφτικό, είναι και εκπαιδευτικό, είναι και πολιτικό. Το πολιτικό είναι πολύ άμεσο. Πολιτικό με την ελληνική έννοια σημαίνει ότι αποφασίσουμε να κάνουμε ένα σύλλογο. Ωραία. Λοιπόν, πώς θα συνεργαζόμαστε, πώς θα προγραμματίζουμε τη δουλειά μας, πώς θα συσχετιζόμαστε μαζί μας, θα βγάλουμε κάποιον αφεντικό να αποφασίζει και οι υπόλοιποι θα ακολουθούμε. Όχι. Φιλικά σημαίνει ότι καθόμαστε κάτω. Παιδιά, έχουμε αυτόν τον πρόβλημα. Με βάση τους στόχους που έχουμε. Έχουμε αυτόν τον πρόβλημα. Πώς θα το δημιουργήσουμε. Θα κάνουμε έναν εγκαταμερισμό εργασίας και στη συνέχεια θα κάνουμε έναν απολογισμό. Η ισοτιμία στη σχέση των μελών, η επιπινή διάλυσης δεν θα καταστρατηγείται με τίποτα. Με τίποτα. Εάν διασφαλιστεί αυτό, τότε θα είναι αποτελεσματική δουλειά. Βέβαια, το εκπαιδευτικό είναι ο βασικό. Διότι η εκπαιδευτική παράδοση, η παιδεία της τρίτης παράδοσης, δηλαδή της φιλικής, να το πούμε, της πρόσωποκεντρικής, αυτή είναι πάρα πάρα πολύ επεξαργασμένη και αν αρχίζεις να την ψάχνεις να την βρίσκεις, χρειάζεσαι κλειδί για να την ψάχνεις. Δεν φωνάζει επί μόνη της. Δεν φωνάζει. Έχει αυτό το στοιχείο, ενώ οι άλλοι φωνάζουν. Εδώ είμαι. Επειδή εγώ είμαι το σωστό. Δεν τσακώνεται για να σου επιβληθεί. Λοιπόν, αν την αξιοποιήσεις, θα έχεις τα σωστά που τελειώνονται, γιατί από τελειώνονται μπορεί να έχεις και με τη δουλειοκτητική παράδοση, μπορείς να έχεις και με την ατομοκεντρική, τη μισθοτική. Μπορείς να ασφαλίζεις τη λεφτά, να πληρώνεις, να εξαγοράζεις και να εξώφελθες. Αλλά αυτό είναι η μηδέξοπη είπα. Συμπληρωματικά υπάρχει η λογική εδώ ότι, ίσως επειδή είμαστε μέρος μιας ξένης κοινωνίας με άλλους κανόνες, δεν θα έπρεπε να τονίζουμε την εθνική διάσταση, ίσως τους ήρωές μας, τις επαιτείους μας, γιατί αυτό πιθανόταν να δημιουργήσει μια ενσωμάτωση στην κοινωνία αυτή. Πιστεύω ότι αυτό ισχύει και σταματώ εδώ για να δώσουμε το λόγος. Κατηγορηματική απάντηση δεν μπορώ να δώσω. Εξατάται από τη συνθήκη, μήπως υπάρχει μια εθνική επέτειος, έτσι που να ενημερώσουμε τους φιλικά προσκύμνους, άλλο θα πούς κάτε μας εδώ πέρα, ναι, ότι εμάς, σε περίπτωση, αναδεικνύουμε τα κοινού ενδιαφέροντος στοιχεία, όχι τα δικού μας ενδιαφέροντος, έτσι, τα ενδιαφέροντα του άλλου, μέσα από τα καλά ενδιαφέροντα του άλλου, γιατί κι ο άλλος μετέχει στην τετραστανή ταυτότητα που είπα. Μετέχει και από τη στιγμή που μετέχει, γιατί να μην ακίξουμε φιλική σχέση, αναδεικνύοντας και την παράδοση η οποία καλλιερεί την φιλική σχέση πολλοί επίπεδα, και στο πολιτικό και στο οικονομικό πεδίο και παντού. Κάποια άλλη ερώτηση. Να ρωτήσω, πού πάει η παιδεία μας σήμερα. Δυστυχώς έχουμε μηδενιστική παιδεία. Η παιδεία που έχουμε καλλιερεί το μηδενισμό. Όχι μόνο τον εθνό μηδενισμό, τον ελληνό μηδενισμό, καλλιερεί και τον ανθρωπολογικό μηδενισμό. Καλλιερεί δηλαδή την αποσύνθεση, διάλειψη κάθε είδους συλλογικότητας. Να μην υπάρχει πουθενά συλλογικό πνεύμα. Τα άτομα να βρίσκονται σε ιδιαρκή ανταγωνισμό μεταξύ τους. Το ίδιο το άτομα να είναι στην πραγματικότητα όχλος παθών, όπου το ένα πάθος ανταγωνίζεται το άλλο για το ποιο θα αναλάβει τη θέση του χαλήφη στη θέση του χαλήφη στο εσωτερικό του. Σήμερα είναι έτσι, φυσάει ο άνυμος αλλιώς των εσωτερικών παθών ή των εξωτερικών, πάει μπροστά εκεί. Αυτό βολεύει κάποιους ψυχοπαθολογικούς και κοινωνιωπαθείς οι οποίοι κατευθείνουν το σημερινό σύστημα, που νομίζουν ότι εάν εξουδεντερώσουν πλήρως τα άτομα τους, τους υπηκόλους τους, τότε η εξουσία τους θα διαιωνιστεί, θα γίνει αιώνια. Αλλά απαντώνεται πλάι νεκτράν, δεν μπορεί να ισχύσει αυτό, διότι ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό, δεν μπορεί να γίνει ζώο πραγματικόν εξατουμικευμένο. Και ήδη τα πράγματα έχουν ήδη αρχίσει να αλλάζουν, διότι στο δρόμο της εξατουμίκευσης μπήκανε και πολιτισμοί που ήταν δεσποτικοί πολιτιστικοί. Μπήκανε στο δρόμο της εξατουμίκευσης στην αρχή, έχουν δυναμισμό. Διαβάζαμε πρωθές ότι οι Κινέζοι αρχίζουν και ψάχνουν και βγάζουν στην επιφάνεια το δικό τους ατουμικισμό, ο οποίος είναι ο Κουφκιανός. Ο οποίος είναι πολύ συγκροτημένος, έχει παράδοξη πάρα πολύ ισχυρή πίσω του. Θα τους πάει μέχρι τα βάθη της δικής μας εξατουμίκευσης. Θα τους πάει αβρόχηση ποσοί μέχρι τα βάθη της δικής μας εξατουμίκευσης. Μόλις φτάσουν όμως στο επίπεδο της πλήρους εξατουμίκευσης, τότε θα τεθούν οι ίδιοι μπροστά στο πρόβλημα. Αλλά αυτό ελπίζουμε όλοι μας βαθιά, να μην οι δικοί μας επιλέξουν τον πυρηνικό πόλεμο για να αναστείλουν αυτή τη διαδικασία. Διότι το σκέφτονται και αυτό. Μιλούν για προληπτικά πλήματα και διάφορα τέτοια. Και αλληλούν στην ανθρωπότητα. Αλλά αυτός που την έφτιαξε την ανθρωπότητα πιστεύω ότι έχει λάβει τα μέτρα του για την κοινή του γνώστα μας. Μια έραση θα σας χαρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση και για την εθνική συνείδηση και το ρόλο της εθνικής συνείδησης. Δηλαδή αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο τάσεις εδώ και από δεκαετίες απέναντι σε αυτός που θέλουν η ισχυρότερη Ευρωπαϊκή Ένωση και σε οικονομικό τραπεζική Ένωση και σε θέματα όπως εξωτερική πολιτική, ακόμα και οι εκλογές και ο τρόπος των εκλογών που θα εκλέγουν υποψήφια και σε αυτούς οι οποίοι αντιδρούνε. Και σε κάποιες χώρες σου εφανίζονται και κάποια στιχεία ακροδεξιά και τα λοιπά. Ποια είναι η άποψή σας για την κατεύθυνση που θα μπορούσε να πάρει η Ευρωπαϊκή Ένωση σε αυτό το θέμα και αν η εθνική συνείδηση της Ελλάδος αλλά και οποιασδήποτε άλλης χώρας μπορεί να είναι ισχυρή μέσα σε μια ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα πέρα από την απάντηση που μπορεί να δοθεί στο ερώτημα αυτό, που πραγματικά είναι κέριο σήμερα, η οποία εξατάται από την επίγνωση των λόγων για τους οποίους φτιάχτηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση, που δεν είναι βέβαια του παρόντως να τις συζητήσουμε. Πέρα από αυτό, στην αρχή, όπου το έδειμμα φάνηκε πάρα πολύ δέλιαστικό για τους λαούς τους ευρωπαϊκούς, ήταν η αρχή της επικουρικότητας. Η αρχή της επικουρικότητας είναι τη συνίστατο ότι κάθε έθνος, κάθε συνιστοσά, εθνική, κρατική και λοιπά, της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να είναι αυτόνομοι. Ό,τι μπορεί να κάνει από μόνη της μια εθνική κοινότητα, θα το κάνει από μόνη της, δεν θα το πάρει το παραπάνω κέντρο που χτίζεται. Δηλαδή, πώς παραδείγματος χάρη η Κωνσταντινούπολη λειτουργούσε σε σχέση με τις πολεωτικές συνιστώσεις της, παραδείγματος χάρη, ας πούμε, με την, διάβαζα, υλικό για το κοινό της ίφνου. Το κοινό της ίφνου ήταν ένα μίνι κράτος, από μόνο του. Τα οικονομικά του, την εκπαιδευτική του πολιτική, την πολιτική του, δηλαδή το πώς θα λειτουργεί το κοινό, και όλα αυτά τα διαχειρίζονταν από μόνο του. Η Κωνσταντινούπολη, επί Τουρκοκρατίας μιλώ, δεν μιλώ για το Βυζάντιο, πολύ περισσότερο, έτσι, καταμύζω έναν άλλο λόγο. Η Κωνσταντινούπολη εμφανιζόταν μόνο για να εσπράξει φόρους, για κανέναν άλλο λόγο. Δεν ενδιαφερόταν τι εξασφάλιζε η Κωνσταντινούπολη, υποτίθεται. Την άμυνα ένονται εξωτρικών χρόνων και το κοινό νομισμό. Απαραίτητα, βεβαίως, και τα δύο. Λοιπόν, εάν η Ευρωπαϊκή Ένωση φύγει από την γραφειοκρατικοποίηση που έχει γίνει τώρα και εξυπηρετεί τη μαγκοσμιοποίηση διεθνώς, διότι ενώ ξεκίνησε έτσι μεταστράφηκε στο αντιθετώτη στην πορεία, εάν επανέρθηκε στην αρχή της επικορυκότητας, έχει μέρος να βρω. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αλλά μπορεί να επανέρθει. Αυτό που κάνουν σήμερα τα εθνικά κράτη τους είναι να γίνουν τύχοι το ένα απάντηστο. Και αμύνονται απλώς, αλλά αυτό δεν είναι λύση για την Ευρωπαϊκέντρον. Μπορεί να είναι λύση για τη σωτηρία τους, εάν μπορεί να το διερευτεί κανείς. Συζητήσουμε όλα αυτά, αλλά είπαμε, η απάντηση είναι η αρχή της επικορυκότητας. Αν δεν εφαρμόζεται, αν είναι δύσκολο να εφαρμοστεί, αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. Ευχαριστούμε πολύ για την ομιλία πρώτα απ' όλα. Έχοντας ζήσει πλέον αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, μπορώ να καταλάβω απολύτως αυτή τη διάσταση που κάνετε μεταξύ του κοινωνιοκεντρικού μοντέλου, του ελληνικού και του ατομοκεντρικού του δυτικό τρόπου. Το καταλαβαίνω αυτό απολύτως, αλλά προς χάρη διαλόγου θα ήθελα να φωτίσω και μια αντίστροφη τύχη. Αντιγνώμη μου, υπάρχει και η δυνατότητα η επαφή με τον δυτικό πολιτισμό σε ορισμένες διαστάσεις, τουλάχιστον να βοηθάει την κοινωνιοκεντρική προσέγγιση στο ελληνικό πολιτισμό. Και το εννοώ που την εξής είναι, ένα παράδειγμα για να γίνει σαφές. Πριν από δύο χρόνια ο Γιώργος Μουτάνης τη διατριβή του Δασκοτόπουλου, που αφερθόταν στον Καποδίστρια. Και εκεί μέσα λέει ο Καποδίστριας ότι όταν ανέλαβε την εξουσία στην Ελλάδα, ουσιαστικά δεν είχε τον έλεγχο του στρατού. Οι διάφοροι καπετανέοι είχαν επιδοθεί σε ένα πιάτσικο επειδή δεν πληρώνονταν πλέον από την κυβέρνηση. Και ο λόγος που δεν πληρώνονταν είναι ότι αυτά που έδινε η κυβέρνηση στον δρόμο χάνονταν. Ο ίδιος ο Καποδίστριας λέει ότι έχει βρει στοιχεία ότι η βοήθεια που πήγαινε κάποτε για το Μεσολόγγι χάθηκε στην πορεία. Λοιπόν ο Καποδίστριας ήταν αυτός ο οποίος εισήγαγε ένα σύστημα γραφειοκρατικό. Γραφειοκρατίας προκειμένου η βοήθεια να πηγαίνει από την κυβερική διοίχηση στο στρατό στο τέλος. Και έτσι επανέκτησε τον έλεγχο του στρατού. Διότι όσο καιρό ο κόσμος συνεισέφερε σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, να το πω έτσι, και χάνονταν δεξιά και αριστερά, ποιο το νόημα να συνεισφέρει κανείς. Αυτή η δυτικότροπη αντίληψη που έφερε, που δεν ήταν θέμα της πεσάς, του προσώπου, προς την κοινωνία, αυτό που θα λέγαμε Έλληνο κεντρικό, αλλά ήταν θέμα καταλάχιστον τεχνολογικό, δυτικότροπο, επίσημο κτλ. Και επέμεινε πολύ να το φέρει. Και αυτό το οποίο έφερε στην πραγματικότητα βοήθησε και τον υπόλοιπο πολιτισμό να συνεισφέρει στη συνέχεια στην Επανάσταση. Εγωμένως κατά την άποψή μου είναι το πώς επιλέγουμε από το δυτικό πολιτισμό. Μόλις ανέλαβε ο Καποδίστριος, εμφανίστηκαν οι μεγάλοι-μεγάλοι προύχοντες και τα λοιπή. Και τι ζήτησαν. Είπαν ότι εμείς οι Γαλλινοτάτοι, η Βενετία, μας είχε χωρίσει κάποια προνομία. Δηλαδή την ομοίγεόν του. Θα θέλαμε να μας δώσετε και εσείς ως βραβείο για τον αγώνα που κάναμε. Τους ξαπέστειλε με το επιχείρημα ότι πότε ο ελληνισμός παραχωρούσε φυογαρχικά προνομία. Πότε. Δεν το δέχτηκε. Το αναφέρει ένας γραμματέας του αυτό. Αλλά είναι κατατεθυμένο, υπάρχει στη Βουλή, έτοιμα του Πετρόμπη Μαυρομιχάλη προς τον Παραλείπτη. Που έλεγε ότι να του δοθεί τουλάχιστον η έβοια ή να ζήσει αξιοπρεπώς. Λοιπόν, οι καπετανέοι από την άλλη μεριά, οι οποίοι είχαν ματώσει σε όλη αυτή τη διαδικασία, εκφράζονταν από το αντίστοιχο του παλαμίδι που διατυπώθηκε στη Βουλή, που έλεγε να φύγουν λίγο, να παρετηθούν από τη διοίκηση της εξουσίας οι ετερόχθονες και οι διανοητές και να μας αφήσει ή να ρίψουμε λίγο βάλσαμε στις πληγές μας. Αφήστε μας τον βαλβανά να τον διαχειριστώμε για να διάστημα και μετά έρχεστε εσείς. Αυτό τι σημαίνει, σημαίνει ότι είμαστε σαν κοινωνία εκείνη την εποχή, όχι εκεί που είμασταν επί Βυζανδίου ή στην ακμή του αρχιολυνικού πολιτισμού ή και στις καλύτερες εποχές της Τουρκοκρατίας. Πάρα πολύ χειρότερα, δηλαδή στο επίπεδο όχι του δούλου και του μισθοτού, αλλά το απατειώναν και του κλέφτη. Δεν υπήρχε τίποτα, οπότε το να εισαγάγεις εδώ γραφειοκρατικό και διοικητικό σκληρό σύστημα ήταν εκ των ανουκάνεφ, ήταν αναγκαίο αν ήθελες να συγκροτήσεις στοιχειοδός μια κοινωνία. Δηλαδή θέλω να πω ερμηνεύεται όχι από την ελληνική ταυτότητα, ερμηνεύεται από την καταβαράθρωση της εθνικής ταυτότητας. Δηλαδή η Επανάσταση κατέστρεψε την ακμή του ελληνικού πολιτισμού που άρχισε τον 18ο αιώνα και είχε σαν αποκορύφωμα τον 19ο. Κατέστρεψε όλες τις υποδομές, και τις εμπορικές και τις οργανωτικές. Έφερε στο αμήν θα λέγαμε τον ελληνικό πολιτισμό, οπότε ήταν αναγκαία κατά κάποιον τρόπο αυτά τα φαινόμενα τα οποία περιγράφτηκαν. Δηλαδή ήταν μια έκτακτη κατάσταση. Σε συνθήκες έκτακτης κατάστασης ο άνθρωπος πρόητος είναι άνθρωπος. Δεν είχαμε εθνικότητας πια, διότι δεν υπάρχει καν κοινωνική συνοχή. Μπορείτε άλλες δύο ερωτήσεις να δούμε. Ποιος θα ήθελε να πάρει το λόγο. Ναι, σας ευχαριστώ και εγώ για την παρουσία σας. Ο ελληνικός πολιτισμός στο ελληνικό άτομο κατάφερε και με το επίθεση στο επίπεδο του προσώπου. Κάτι το οποίο δεν έγινε στη Δύση. Δεν έγινε ακόμα. Αλλά ας πούμε ότι τον παραλληλισμό τον βλέπω. Αλλά υπάρχει και ένας παράδοσης ακόμα ο οποίος σήμερα μας προτείνεται και ως λύση πανάκια για τα πάντα. Και λέγεται τεχνολογία. Τεχνολογία θα λύσει τα πάντα. Να απαντήσω. Δηλαδή γιατί να... Το παρέκαμψα. Προβλήματα έχουμε, ναι, αλλά είναι αυτός ο τεχνολογικός ομισιανισμός λοιπόν πως μπορούμε να πείσουμε μπροστά σε κάποιον ο οποίος τα φέρει αυτό σαν πανάκια λύση για όλα τα προβλήματα. Το ότι ξέρεις είναι κάπου άλλο το πρόβλημα. Είναι ανθρωπολογικό. Δεν έχει να κάνει με αυτό εδώ. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ πολύ για την ερώτηση. Η οποία είναι πράγματι κέρια. Ο νεοδορικός πολιτισμός οικοδομείται στη διαμεσολάβηση των σχέσεων του. Η διαμεσολάβηση δεν γίνεται με τον λατινικό τρόπο που είναι εισαγωμένο νομοκανονιστικό σύστημα ως ενδιάμεσο και εντάσσουμε τα άτομα στη δομή του νομοκανονιστικού σύστηματος. Εδώ εφαρμόζουμε το γερμανικό σύστημα. Το οποίο βασίζεται στην πατέντα. Δηλαδή εκτεχνικεύουμε τις σχέσεις εκτεχνικεύουμε, τις οργανώνουμε αργοριθμικά το άτομο το εισαγουμε μέσα στη δομή ως ρόλο απρόσωπο ρόλο και άμεσα καταστάσιμο. Μέναν οποιουσδήποτε που έχει κάποιες προϋποθέσεις το job description καλύπτει αυτές τις προϋποθέσεις. Οπότε μπαίνω μέσα στο ρόλο δεν υπάρχω εκεί ως πρόσωπο ως χώμο εργάτικος αν το πούμε έτσι, ναι. Τέλος πάντων. Υπάρχουν απρόσωπα. Το πρόσωπό μου το έχω αφθίσει απ' έξω. Λοιπόν, η ελευθερία μου είναι απλώς ιδιωτική. Είναι αυτό που ο Μενέζα Μένι Κονσταν από τις καταβολίες της νεοτερικότητας έλεγε ελευθερία της ιδιωτικής απόλαυσης. Η ελευθερία των νεοτέρων είναι ανώτερη από την ελευθερία των αρχαίων διότι είναι ελευθερία της ιδιωτικής απόλαυσης. Δεν ενδιαφέρεται να συμμετάσχεσαι στα πολιτικά. Δεν ενδιαφέρεται. Σε εκλέγω ο αντιπρόσωπος και αποφάσισαι για λογαριασμό μου. Άση μισό μου να κάνω εγώ τη δουλειά μου. Είτε στο σπίτι μου, είτε στην επιχείρησή μου, είτε από δίποτε άλλο. Από τη στιγμή όμως που εκτεχνηγεύονται οι σχέσεις του δημόσιου χώρου, γιατί η οικονομία είναι δημόσιος χώρος, δεν είναι ιδιωτικός χώρος, τάχα μου είναι ιδιωτικός, δημόσιος χώρος και μετατρέπονται σε σύστημα, το οποίο σύστημα, τεχνοσύστημα δηλαδή, το οποίο αναπαράγεται, αυτό δείσδει και στον ιδιωτικό χώρο, τον οικογενειακό χώρο πια. Και με την πληροφοριακή επανάσταση, η οποία έχει γίνει πρόσφατα, φιλοποιούνται πλέον οι εκτεχνηκευμένες συστημικές σχέσεις και ο άνθρωπος λειτουργεί κοινωνικά ως ασώματος. Τι είναι το Facebook παράδειγμα, συγχάρη, ή τι είναι το σύστημα συλλογής των φόρων, υποβολής δηλώσεων και του καταξής. Μέσα σε αυτή τη μορφή κοινωνικότητας, υπάρχουμε ως φαντάσματα. Ερώτησε, πού βρίσκεται ο σωματικός άνθρωπος. Πουθανά. Πουθανά δεν βρίσκεται όταν δουλεύει 15 ώρες τη νύχτα και το μυαλό του είναι συνεχώς στον ρόλο που παίζει μέσα σε αυτή την υποτιθέμενη κοινωνία. Είναι απίστευτο αυτό το οποίο έχει γίνει. Ε, αυτό είναι το τεράστιο πρόβλημα. Αυτό το πρόβλημα σπάει μόνο απ' έξω, όχι από μέσα. Δεν μπορεί να σπάσει από μέσα αυτό. Από το σύστημα το ίδιο δεν μπορεί να σπάσει. Απ' έξω. Πώς απ' έξω? Έρχονται οι βάρβαροι. Οι βάρβαροι ήταν μια κάποια λύση, δεν λέει ο Καβάρβας. Λοιπόν, αλλά εμάς έχει έναν άλλο τύπο για εμάς που μας καλύπτει. Οι πόλεις θα σε ακολουθούν. Ό,τι την κάνεις οι πόλεις θα σε ακολουθούν. Λοιπόν, αυτό είναι που μας σώζει εμάς. Οι πόλεις που μας ακολουθούν. Και για την πόλη που μας ακολουθεί, αν το προσέξουμε λίγο γύρω μας, στα μεταξύ μας, θα δούμε ότι υπάρχει σε κάποια αγωνία και λειτουργεί. Και εμφανάζει, ελάτε, ελάτε. Σήμερα μας έβαλε ο πατήρ Αλέξανδρο. Αυτό μας ορίζεται η πόλης, η άνω πόλης, η άνω πόλης σώζει την κάτω πόλη. Ευχαριστούμε πάρα πολύ. Αν συμφωνείτε ο Λοξυριών είναι εδώ. Μεγάλη μας στιγμή που σας είχαμε κοντά σας. |
