| : Ahmed bin Bisping θεω��μένο με υπευθεσικές αστυμεθητικές υπεράλφaganες ή τουλάχιστον εντελώς εξαιρετικές ικανοπτές γεννότητες ή ιδιότητες, ατρόσεπτες στον κοινό άνθρωπο ή θεωρείται το άτομο θεόκαλυτο ή υποδειγματικό. Πρώτα και για αυτό το λόγο αναγνωρίζεται ως ηγέτης. Λοιπόν αυτός είναι ο χαρισματικός ηγέτης, σύμφωνα με τη θεωρία του Βέμπερ και από αυτή τη θεωρία απορρέω διάφορα συνέχεια. Μεταξύ των άλλων δύο πράγματα που πρέπει να τονίσω, είναι ότι στην περίπτωση του χαρισματικού ηγέτη, απαιτεί αξιώνει αλλά και εξασφαλίζει από τους οπακούς τη φλήβα μπορεί, έχει ένα επαναστατικό κήρυγμα, ένα αναπληκτικό κήρυγμα και εδώ όπως βλέπετε στο βιβλίο ο Ιησούς Χριστός είναι ένα πολύ γνωστό σε εμάς παράδειγμα χαρισματικού ηγέτης, θεσκευτικού. Θα στημίσω που λέει σε κάποιο σημείο του, πάνε να τον στριμώσουν δάσκαλε και έγραπτε αυτό και τι πας αντίθετα με αυτά που είναι γραμμένα και τους λέει, δεν θυμάμαι την περιφράση, γέγραπτε αλλά εγώ σας λέω κάτι άλλο και σας καλώ να ακολουθήσει αυτό που σας λέω εγώ και ό,τι αυτό που διαβάσατε στα ιαραγγένια μου. Άρα ο χριστός ηγέτης απαιτεί αποδέχνευση από τις συνήθειες του παρεφάουλου. Από τη δική της μεριά είναι τελείως ελεύθερος από αυτά που έχει πει πριν. Δηλαδή κάθε φορά αναδιατυπώνει το νίκημά του και οι οπαλείοι είναι υποχρεωμένοι να τον ακολουθήσουν. Πάλι με τον Χριστό, όπως θυμάμαι υπάρχουν στιγμές που λένε κάποιοι μαθητές, δάσκαλε να σκεφτεί κάτι άλλο πριν και της λέει, όχι ναι αλλά τώρα σας λέω αυτό. Σας τα λέω για τον Χριστό επειδή είναι η πιο εικία σε μας ιστορία ως χριστωματικό ηγέτη στην εγκόσμια ιστορία. Εάν υπάρχουν δύο ηγέτες που ταξιώνουν χριστωματική αναγνώριση τεχαστικές συνέδρες έχει και η παρουσία του χριστωματικού ηγέτη. Και αμέσως αμέσως πάλι θα σας θυμίσω με τον Ιησού δημιούργησε ένα κίνημα ο παδόν. Αλλά οι υπόλοιοι εβρεοί τον ισούσαν, τον θεωρούσαν, απατεώναν, ανατροπέραν και τα λοιπάρα. Τη στιγμή που ο χριστωματικός ηγέτης εμφανίζεται με ένα κήρυγμα, με ένα μήνυμα, που σπάει την έκπληκτο δεδομιμότητα και συνήθεια και απαιτεί τελείως υπακοή, είναι προφανές, είναι λογικό, είναι νομοτελιακό ό,τι θα δημιουργήσει μια αντίδραση. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα όταν υπάρχουν και ανταγωνιστές χριστωματικούς ηγέτης. Και όταν κρατεί η κοινωνία συγκεκριμένη, ολοθεί μεταξύ δύο που αξιώνουν και οι δύο χαρισματική υπακοή. Και αυτό ακριβώς συνέβη στην Ελλάδα. Στην περίπτωση αυτή, όπως γράφει ο Πέμπερ, δημιουργείται ένα είδος σχίσματος, όπως είναι στις εκκλησίες. Η κοινωνία υφίσταται ένας ιωνίθις και στουπώνος σχίσμα και χωρίζεται στους οχατές του ενός, μάλλον στους πιστούς του ενός και τους πιστούς του άλλου. Με αποτέλεσμα, βέβαια, να έχει και κάποια συνέχεια. Το ότι πρέπει να αναγνωρίζεις τον σωστό ηγέτη δεν είναι απλώς λάθος ή ανοησία, είναι αμάρτημα. Είναι κρίμα. Είσαι αιρετικός κατά κάποιο τρόπο και γι' αυτό πρέπει να συγκλαιωθείς. Είναι ενδιαφέρον στην Αμπύρανθο της Νάνης μου, όπου έγινε μια σφαγή, για το οποίο θα μιλήσω αργότερα. Ο Πρωτοπαπαδάντης, όχι ο καραστημένος ο αντιφόστος, που έγραψε σχετικά με τη σφαγή αυτή, λέει ότι οι κάτοικοι της Αμπύρανθου, που αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την Βροσολυμνική Κυβέρνηση, αρνήθηκαν να αλλάξω πιστή. Αυτή είναι η έκφραση του Πρεσβουλίου. Δηλαδή, αρνήθηκαν θεσκευτικοί έκφρασεις, να αλλάξουν πίστη. Ένα σχετικό, μια άλλη συναφή στον Παρμάτο, είναι το χειροφύλιμα. Είναι εμπίστευτο ότι και του Βενιζέλη του φιλούσαν το χέρι, και του Κωνσταντίνου του φιλούσαν το χέρι. Θα ξέρεσα να θέλω μάνα φωτογραφίες που ορμάνε χειμάκες του Κωνσταντίνου στον δρόμο. Οι γυναίκες που είναι στους αστέρες και του φιλάνε το χέρι. Και του Βενιζέλη του φιλούσαν το χέρι, αυτό είναι το πιο συμπληστική στιγμή, ένας Αγγλοχιώτης του Σύπτου του Λονδίνου, δημόσια στο Τσάνινγκροστον, στο δημοκρατικό σταθμό, ο Σερ Λούκας Ράλι, το Ράλι του γνωστού Αγγολικού Λύπου, βοναίτησε μπροστά στον κόσμο και φίλησε το χέρι του Βενιζέλη. Το οποίο βέβαια, στους εκλέσεις του Πενικήτου σώκα, ανήκουσε. Αν το κάνεις αυτός εδώ, είναι μέσα στη θρημοτυπία. Αλλά στον δρόμο, έτσι, δημόσια, σε έναν αστό πολιτικό, ανήκουσε. Αλλά, δυστυχώς, εγώ δυστυχώς, διότι προφανώς μπορούσε ο ίδιος να το αποκλείσει, φιλούσαν το χέρι του Βενιζέλη ακόμα και οι βουλευτές μέσα στη Βουλή, το οποίο το βρίσκο σχεδόν έλεγε τίποτα. Και συγκεκριμένα αυτό με το τρένο χαρτεβί του Αμαντέους, μια σπουδαία παινία, που όταν εισάγεται ο Μότσαρδς στον αυτοκράτορα, τον Ιησούχ τον Β' εκείνη την περίοδο, πάει αμέσως να του φιλήσει το χέρι και το τραβάει ο Ιησούχ ο τέχνος, που είναι άνθρωπος του διαφωτισμού και του λέει «Δεν είναι ιερογλήψαν». Αλλά, δυστυχώς, όπως είπα, ο Βενιζέλης το ανοιχόταν αυτό. Από τι φαίνεται διαφορετικά, δεν είχε τρόπο να το δοκιμάσει. Ήταν μια άλλη όψη, και να το αποτρέψει να το εγκωδίσει, μια άλλη όψη είναι η οικονολατρία. Δηλαδή, η πίστη στον ένα ή στον άλλο εκφραζόταν με την ανάγκηση της εικόνας. Έχουν μια οικονολατρία κανονική και υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι συνελήφθησαν και μαρτύρησαν επειδή είχαν τη φωτογραφία του Βενιζέλου, ανάμεσα τους προπαππούς μου στον χώρο, υπήρξαν άνθρωποι που συνελήφθησαν και μαρτύρησαν επειδή είχαν τη φωτογραφία του Κωνσταντίνου. Και ακούσα να περάσεις απ' έξω και να δεις ότι έχεις τη φωτογραφία του Κωνσταντίνου, έπαιρνες μέσα και σε έπαιρνες. Για αυτή τη στιγμή είναι ένας καθεστότος, αυτό στην περίπτωση κατισμαμένους. Δεν να πω ότι τα λέω όλα αυτά, γιατί όλα αυτά είναι ένα θρησκευτικό στοιχείο, τον εκφράζεται η πίστη με σύμβολα και με αντικείμενα τα οποία κανονικά είναι στις εκπλησιαίες και στους γνώμους. Τέλος, στην περίπτωση που μας ενδιαφέρει, βλέπετε, στον εθνικό δικασμό, υπάρχουν δύο τύποι κατισματικοί συγκεκρισίες που παιδιάζουν. Το ένα είναι η κληρονομική βασιλεία και το άλλο είναι αυτό που βλέπετε από το πέμπερ, η δημοψηφισματική ηγεσία του κομματικού αρχηγού, δηλαδή αυτού που ουσιαστικά ψηφίζεται δημοψηφισματικά στις εκλογές, αλλιώς με κανονικές εκλογές. Αυτή είναι η περίπτωση τους καθημερισμένους. Για την κληρονομική βασιλεία, να πω δύο πράγματα. Δυστυχώς, έχουμε το καρέσει μια τεχνητή αμάθεια στο θέμα της βασιλείας, γιατί τα τελευταία 50 χρόνια είναι ανάθερτο να είναι η βασιλεία, είναι ταπούφαινα. Με το περίπτωση μας, υπάρχουν πλήρεις άγγλοι για το τι θα είναι η βασιλεία. Ταυτόχρονο πρέπει να υπάρχει και αυτή η σαχλή αιμονή στις βασιλικές οικογένειες, το τι έκανε η Δούρκυα του Κέμπλυκ, τι μορφιακά αγόρασε η Άγλη και τα άλλα είναι ένα πράγμα παραδοσιακό, παραδοσιακό τελείως, αλλά επί της ουσίας, εμείς εδώ στην Ελλαδίτσα, την βασιλεία την έχουμε σβήσει. Μόλις όμως το έθνος μας στην νότια εποχή, το μεγάλο το διάστημα ομορφισέματος πέρασε με βασιλεία. Οπότε, τα λέω αυτά, διότι η βασιλεία είναι ένα θεαρό που πρέπει να σκεφτεί κανείς και να καταλάβει. Είναι ο αρχαιότερος πολιτικός θεσμός, αν ξεπεράσουμε το επίπεδο της φυλής ας πούμε και του φύλακου, το επόμενο μετά τον φύλο έρχομαι είναι ο βασιλέας. Είναι αυτό που συμμενούν περισσότερες ώρες και αυτοανακυρίστηται βασιλέας μιας περιγραφής και συναφρικής. Λοιπόν, και αυτό είναι πακόσμινε οικομανικό θεμό, η κληρονομική βασιλεία. Έχει επίσης κάποια κοινόχαρδιστικά ότι θεωρείται θεϊκής καταγωγής οι βασιλείς. Οι βασιλείς θεωρούνται είτε θεοί ίδιοι είτε παιδιά θεών καταγόμενα από θεούς ή καταγόμενα από ημίθεους, πάντως θεϊκής προέδρος, θεϊκής έμπυξης, άρα όχι συνεχισμένη άθληπη προφάνως. Και αυτό επιβιώνει μέχρι σημαντικό το καλαζοένθρο, το οποίο δεν ξέρω αν το θυμάστε, αλλά δείχνει ότι δεν είναι κοινή άθληπη μορφωμένη από θειά. Άρα η βασιλείας θεσμός, η κληρονομική βασιλεία έχει ενσωματωμένο μέσα της ένα αισθανικό στοιχείο. Άσχετα από το πόσο ασήματος μπορεί να είναι ο κάθε βασιλείας ως άδρα. Και αυτό αντανοπλάται και σε κάποιες τελετές, ας πούμε στη στέψη της βασίλης σας, της Ευσάδης και της Καρυφαίας. Στην Αγγλία υπάρχουν κάποια στοιχεία που ανάγραμνται σ' αυτά. Το θείο Μύρο ξέρω εγώ, δηλαδή υπάρχει, στη στέψη υπάρχει ένα στοιχείο θεϊκής ας πούμε, είναι όπως δούμε η χειροτονία του αν τον επισκώχουν και θα τον παλαιωθείς, ότι υπάρχει μια θεϊκή επέμβαση. Στην περίπτωση του Κωνσταντίνου ενώθηκαν στο πρόσωπό του δύο ιδιότητες χαρισματικές από κάθε μία χωριστά, αφενός της βασιλείας, αφετέρω, του νικηφόρου στρατηλάνιου. Διότι ένας τύπος χαρισματικός χειροποίησης είναι ο νικηφόρος στρατηγός. Ο Λουμπιτος Κέσαρας, ο Νακολέμχο Ναπάρτης, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο οποίος βέβαια ήταν και βασιλιάς ήδη, αλλά πιο πολύ ο νικηφόρος στρατηλάνιος είναι που θεοποιήθηκε. Οι άλλοι δύο βέβαια είναι ο πιο άκρη περίπτωση ο Νακολέμχος που είναι ο κορδιακρός. Οπότε ο Κωνσταντίνος κατάφερε με τους τρόπους που έλεγα χθες, όντως χάρις τον Κανιζέρο, ως αρχιστράτηλος ενός νικηφόρου στρατού, να αναδειχθεί ως χαρισματικός στρατηγός. Βάλε και τη βασιλεία, βάλε και τις φιζαντινείς φαντασιώσεις, ότι είναι ο απευθείας διάδοκος του Κωνσταντίνου εν δεκάτου παλαιολόγου, γι' αυτό ήταν ο Κωνσταντίνος ο δωδέκατος. Και έτσι έχεις μει ένα φαντασίωστοι που σάρωσε τους παππούδες και τους προπαππούδες σας, επειδή συνδύαζε τα παράδοση, όλες τις φαντασιώσεις, για τον Ιζάντιο, για την Αγιά Σοφιά, κτλ. κτλ. και το... αυτό το προτωσίωσε το μιας Βενιζελικής εφημερίδας, η πατρίς ήταν Βενιζελικής εφημερίδας, με έκανε να συνεδοποιήσει σχετικά πρόσωπα σε επαφή με το οποίο δεν ήταν συνεδοποιήσει, ότι τον Κωνσταντίνο τον βλέπαν ως δωδέκατο και Βενιζελική αρχικά. Αυτό είναι το 13, μόλις ανέλαβε, μόλις ανέλαβε βασιλέας, μόλις διαδέθηκε τον Κυριακοδρότο, και βλέπετε αριστερά είναι ο... αριστερά είναι η αιμορφή του Κωνσταντίνου κ.Α, παραδελόγου, και δεξιά είναι ο Κωνσταντίνος, εκεί γράφει ο κ.Καθήνα. Ο κ.Καθήνας είναι ο Κωνσταντίνος ο μπλεξιμπορκός, όπως θα το λέγουν πολύ σήμερα, αλλά για τους Έλληνες της εποχής εκείνης ήταν ο δωδέκατος. Έτσι λατρεύτηκε ο Κωνσταντίνος. Και υπάρχει μετά ένα άλλο πρωτοσέδριο, αυτό πια είναι το 16. Εδώ είναι ένα πρωτοσέδριο του 16, είναι μετά τα νεύρια λάνα, δηλαδή μετά την ίτα των αποφατικών αγιωμάτων των Άγγλων, των Καλων και των Ινταλών, από όπου τα στρατέρνα του Κωνσταντίνου και τους επίσερους. Οπότε έρχονται την Παναγία με τον βρέφος. Εδώ πέρα στη μπροστά της είναι η επίσερα της. Στο φόρτο βλέπετε το μημιό του Φιλοπάτου, διότι εκεί δόθηκε η πιο σοβαρή μάχη. Οι επίσταξοι θεωρούσαν ότι στις 18ου εβρίλου είχαν κατατροπώσει τους Αγγλωγάτους. Τα εφημερίδες γράφανε ως θερμιδικές, ότι εποχή των θερμοβυλών έχουμε να κερδίσουμε τέτοια δόξα. Αλλά αυτό που μου ήθελα το πολύ είναι να δείτε τον Κωνσταντίνο, που είναι το άστατο της Βεθλένου. Και υπάρχουν και άλλα τέτοια σκέφτες, σκίτσα, που τον δείχνουν να μπαίνει σε μια σουφιά, και είναι άπειρες εκεί οι εικονικές αναπαραστάσεις αυτής της φαντασίας τους. Μέχρι ακραίου σημείου, δηλαδή στιγμές όταν πήγε ο Γούναρης, τρέχανε από πίσω του γράφους και τρέχανε από πίσω μου και οι τραυματίες έμπνοντας τους επιδέσμους μέσα στο χώμα, φωνάζοντας «στην πόλη, για σένα και στην πόλη». Αυτά τα πραγματικά είναι πως το 1921 στη Μητρά Ασία, που τα μύτη μου να το βάλω στα πόρτα. Αλλά, «στην πόλη, για σένα και στην πόλη» και μια αστεία πραγματικά είναι ότι στις εκλογές του 1920, ή λίγο πριν το δημοψήφισμα για την επάνω από τον Κωνσταντίνο, φαίνεται ότι στη Θεσσαλονίκη φωνάζανε υπέρ του Κωνσταντίνου και οι Εβραίοι και οι Τούρκοι. Κάποιοι της Θεσσαλονίκης που ψηφίζανε όμως «Γούναρη» και οι οποίοι φωνάζανε «στην πόλη, για σένα και στην πόλη» και κάθε Μακεδονία ήταν σε Ελληνική Μακεδονία, έτσι όχι και οι Τούρκοι να φωνάζουν «στην πόλη, για σένα και στην πόλη» και ο Κωνσταντίνος έκανε τέτοιο παραλίγμα. Βέβαια, στη συνέχεια και ιδίως το 1915, οι προσδοκίες των Πενυστηρικών διδείως διαψέχθηκαν βάνοσα και πλέον ο Κωνσταντίνος από το 10ο Συμπιστρακτηλάτης μεταπλήθηκε σε αρπές ευρωδότη. Χαρακτηριστώ, παράδειγμα, την Ελόκη Δέλτα, η οποία έχει πιστέψει στον Κωνσταντίνο. Γνώριζε προσωπικά τον Κωνσταντίνο όταν ζούσε η ίδια με τον άντρα της στη Φραγκφούρκη, που είχε πάρει τον Κωνσταντίνος το 1915, είχε φύγει από την Ελλάδα και από τον Κωνσταντών. Είχε πιστέψει η Ελόκη Δέλτα στον Κωνσταντίνο, αλλά με τη συμπεριφορά του από 15 χρόνια ήταν τόσο αημιασμένοι που τον ανέφερα ο Θανορώσος. Ο Θανορώσος. Γιατί ο πατέρας του ήταν Θανος και η μητέρα του Λιόργα Ρωσίδα. Θανορώσος. Άρα για τους κανηγελικούς, ή μια μερίδα των κανηγελικών, αποπισταλώθηκε, διαδήλειψε η διοχεία μας λίγα μέχρι σήμερα, ότι η δυναξία των Λιτσβούρου, δεν ξέρω τι θα μας λένε, ότι ήταν ξένοι από την αρχή μέχρι το τέλος. Το οποίο είχε ανακρυφαίσει όταν είναι ο ξένος των Κωνσταντών, ο Γιώργος ο πρώτος. Ήταν από το πραγματικό άνθρωπο του Θαναούς, όπου μας ήρθε όχι και ο Τρέχος αλλά και ο Μαγκάλ. Και αυτός ένιωθε ότι είναι ξένος μέχρι το χανατό του. Ο Μάναστρας, λίγο περίφανη, έλεγε ότι καιρός είναι να μετετήρθει ο Κωνσταντίνος, δηλαδή αυτός γεννήθηκε στην Ελλάδα ενώντας ότι είναι Έλληνας, ενώ εγώ θα είμαι πάντα ένας ξένος. Άρα, όλη αυτή η διαμονοποίηση της φυναστίας, που είναι σε ό,τι αφορά την καπεβογή, ταυτότητα και άλλα πράγματα, είναι άλλο. Αλλά σε ό,τι αφορά το ξένοι, είναι ανετοποχωρά ξένοι. Από τα παιδιά του Γιώργη του πρώτου, έτσι όπως τα μεγάλωσαν, τα μέλη της πρόεδρας ελληνικής υποκέντρες, έκανθαν Έλληνας. Και ένα δείγμα θα βρείτε στο βιβλίο μου για στα γράμματα του Στουμπάουλα, που ξεπεράφει ο Κωνσταντίνος, όσο γερνάμετο, όσο μεγαλώνουμε εδώ πέρα, εννοήσει μεγάλα, τόσο πιο πολύ πήθαμε ότι ο μόνος πολιτισμένος λαός στα Βαρκάνη, είμαστε εμείς οι Έλληνες, όχι οι Ελληνες, όσο σένινος παρατελετής. Είμαστε εμείς οι Έλληνες. Έτσι μιλάει, προφανώς και έτσι έγινα. Ο αδερφός του Γιώργιος, αυτός που είχε συγκρουστή με τον Γιώργιος του Τρίτη, το έγραφε από το Παρίσι για τον Γιώργιος, μπορεί να μη σώσε το μυζέρο, ο πριγματικός Γιώργιος, αλλά ήταν υπέρ της εισόδου στον κόλλαμα με τον κλωρό της Ανκάν, και το έγραφε από το Παρίσι του αδερφού του, μην ξεχνούσε ότι είσαι Έλλην. Αυτό ήταν ο λόγος μεταξύ των ελλών της βασιλικής υπογένειας. Άρα, θέλω με την ευκαιρία αυτή να ξεκαθαρίσω ότι τα παιδί Ψαίνων και η Κλουτσπορ, για τέσσερα ευκαιρία αυτά, η Κλουτσπορ είναι λατινικά αυτά. Δεν ξέραμε εδώ υπάρχει κάτι άλλο… Ζήσετε… Να κλείσω το κεφάλαιο αυτό με μία σημείωση ότι, μπορεί το πρόσωπο το συγκεκριμένο, που θεωρείται πληκτυσμένο με υπερφυσιγές, μπορεί το ίδιο το πρόσωπο, να είναι ένας σασίματος άνθρωπος που μάλλον ήταν ο Κωνσταντίνος ο πρώτος αλλά το σύζυμα είναι σε αυτό το πρόσωπο τι προφάλλεται από τους πιστούς μπορεί ο ίδιος να είναι σημαντικά σημαντός για διάφορους αλλά οι πιστοί να φαντασιώνουν το πράγμα για αυτό μεταξύ άλλων όπου συνεχιά αναμνήσεις από αυτή τη δεκαετρία αυτός ο μύθος του εξαδάκτυλου δεν ξέρω αν το έχετε ακούσει τα έξι δάκτυλ και οι διότητες το χένδοσε είχε ως 21η δημοσιάτης έγραψε ένα τσουλάδιο παραδερυματικό όπου ισχυριζόταν ότι ο Κωνσταντίνος ο δικόθονας ο πρώτος το δέκατος ήταν εξαίματος διάβορκος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ότι τάφα ένας παλαιολόγος από τους πολλούς παλαιολόγους το είχε σκάνσει στη κοπεχάη μετά την αλωσίδη και μετά από μεκτές μηνυρές μας ήρθε πίσω ως Βενιτσβούρκο τέλος πάντων ας έρθουμε τώρα στο Βενιτσένιο ο Βενιτσένιος από την πρώτη στιγμή δεν χρειάζεται ο Βενιτσβούρκος στο Βενιτσένιο οι Βενιτσβούρκοι στο Βενιτσβούρκο είναι είναι πιο ομορφωστές από αυτές που σας δείχνω δεν σκέφτηκα, τα υπάρχουν βέβαια και εικόνες του Βενιτσβούρκου με διαφορά εντυπωσιακά στοιχεία όπως ο Πιέρας δε θα είχα αλλά αυτό ο Θεός θα δίνει πιο κοιμότοπο στο κομμάτι όμως που είπαμε ότι θα δείξουμε την επόμενη φορά έχουμε τον Βενιτσένιο ως παρουσία ομιλητή ο Βενιτσένιος ήρθε το 1910 τυπικά ως εισαγωγικός συγκέτης διότι ήρθε ως απομυγανής θεός διότι η χώρα βσκόταν σε ένα έξοδο σε μια κρίση και ήρθε από πουθενά σε εισαγωγικά και έδωσε ποιοι έξοδο άρα πολύ τότε τον αποκαλέστηκε Μησία από τον αρχή Μησίας και αυτό έδωσε βέβαια ο Πάτης μας στους αρχηπάλους του να τον πούμε ψεύτω Μησία και εδώ παραγγελισμούς με το Ευαγγέλιο γιατί θυμάστε ότι τον Ιησού Χριστό οι Άλληνοι τον οφελούσαν ψεύτω Μησία και ήτανε ένα τα στοιχεία του Μίσου Σαναμπίνου ο ίδιος βέβαια ο Βενιτσένιος μολονότι όπως είπα δυστυχώς άρχισε με τους φίλους του Αγγέλου ο ίδιος βέβαια ήταν ορθολογικός άνθρωπος ήταν άνθρωπος της σύγχρονης εποχής και Ευρωπαίος όπως πληρωθήκα χθες και κάποτε διαμαρτυρήθηκε γι' αυτά που γράφαμε λευκέ νησένιο διότι στην Κρήτη καλελύθηκε μέχρι σήμερα μια μυθολογία για το τι σημαίνει όταν γεννήθηκε ο Βενιτσένιος είναι όπως που σχίστηκε αυτά που διαβάσαμε στο Ευαγγέλιο ότι σχίστηκε η Ευοκαλαπτέτασμα του Ναού και τα λοιπά λοιπόν φαίνεται στην Κρήτη ότι όταν γεννήθηκε ο Βενιτσένιος θα μη έγκρινε δύο ευαγγελογιά φορατήρια και αν έγραψε κάποτε στιγμή ο Βενιτσένιος και τους είπε η λέξη αυτά μη τα λέτε θα νομίζουν ότι είμαι θεόκαιρος ο ίδιος λοιπόν δεν δεχόθηκε να τον θεωρήσουν θεό οι οπαδίδιοι όμως θεόπαιροι τον παρουσιάζαν και σας έχω στο βιβλίο αρκετά παραδείγματα όπου ήταν ξελικοί λένε για τον Βενιτσένιος ότι είναι θεόκαιρος το πιο αστείο που σας έχω είναι οι ρωμίες του Κωνσταντίν για τον Βενιτσένιος τι λέει ο Κωνσταντίνος το φινόπωρο του 2015 δηλαδή αφού η λεκτιώτηση του Βενιτσένιου και αφού έχει διαλύσει την Βουλή για να εξαφανίσει το Βενιτσένιο από την Βουλή και έρχεται και λέει αληθώς στον Στρέιρ ήταν αυτά και ο Βενιτσένισμος κατείνησε να υποκαταστεί υποκατασταθεί δηλαδή της πανάλλα αίσθημα το θρησκευτικό το πως την πατρίδα και τα λοιπά ερωτόμενός της αν είναι χριστιανός ορθόδοξος όχι απαντά, είμαι βενιτσελικός αν είναι έλλεια λοδαπός όχι απαντά, είμαι βενιτσελικός αυτά λέει ο Κωνσταντίνος δεν νομίζω να το έβαλε μόνο στο μυαλό του αλλά δείχνει όμως πόσο περιορισμένη αυτογνωσία έχει ο ίδιος διότι δεν το συγκρίνει καθόλου με τη λατρεία που υπάρχει στον δικό του πρόσωπο δηλαδή μιλάει για τη λατρεία στον Βενιτσένιο σαν να είναι κάτι ξένο ως πως αυτό ενώ είναι ο καθρέτης το καθρέτησμα της λατρείας στον δικό του πρόσωπο για τον ίδιο και γενικότερα ένα σημάδι της ανεπάρκειας του Κωνσταντίνου να όντως ανεπάρκειας και της διανοητικής αλλά και της συστηματικής είναι ότι ποτέ από όσο έχω δει ποτέ δεν ασκολείται με το ότι έχετε χάσει το έθνος ενώ ο Βενιτσένιος αυτό το φέρει βαρέλως από την αρχή ότι οι Έλληνες έχουν δικασθεί ο Κωνσταντίνος αμέριμος αναγκωρίζει ουσιαστικά μόνο όσους το ακολουθούν η άλλη με αυτό δεν υπάρχει τώρα η άλλη ώρα του νομίσματος όπως με τον Κωνσταντίνο είναι το μίσος για τον Βενιτσένιο σατανά και στη βασιλική οικογένεια ο Λέξανδρος ας πούμε μιζογράφει κάποτε ότι με αφήσετε με το σατανά και φυσικά αυτό έχει και κάποιους προκειτάσεις η πιο χαρακτηριστική είναι το μιζογράφει κάποιους προκειτάσεις όσο σιχτή πόνανε όχι προς θεού γιατί είναι το ανάφευμα η συνέπεια είναι το ανάφευμα το ανάφευμα το ανάφευμα να σας θυμίσω είναι ότι μια μέρα το Δεκέμβριο του 16 μετά από απόφαση της Τιεράς Συνόδου πήγαμε στο πεδίο του Άραιος και εκεί ο τότε επικεφαλής της Εκκλησίας της Ελλάδος ονομαζόταν τότε Μικροποβλίτης οι άλλοι είσαν Επίσκοποι μετά σε έναν μνεύμα τογόφερο μνεύμα νεουπιτισμού όπου το Μικροποβλίτης έκανε Επίσκοπο και οι Αλλαίοι Επίσκοποι ονομαζόταν Μικροποβλίτης και όταν είναι πιστός στον χριστιανισμό υπάρχει Επίσκοπος ο Μικροποβλίτης τότε εκεφαλίζει την Εκκλησία της Ελλάδος πήγε εκεί με τους άλλους Μικροποβλίτες με τους άλλους Εμπισκόπους και έδειξε μια πέτρα λέγοντας ανάθερμα έξω κατά του Λαμιζέμιλου που εξόδησε αρχιεριστή που έκανε διάφορα κακαβρά και άρχισαν να ψηρέχουν τις αρχιεριστικές άνθρωποι του Κουαλώδας Πέτρας όσο πιο μεγάλη πέτρα τόσο μεγαλύτερο μίσος κατά τον Λαμιζέμιλου έδειξε λοιπόν σύμφωνα με τις εφημερίδες της επομένης σχηματίστηκαν τέσσερις σωροί εικόνα δεν έχουν η μόνη αφεντική εικόνα είναι αυτή εδώ το ανάθερμα του Προδότου Κατιαπάνου το ανάθερμα του Άησις δεν ξέρω τι έγραφε από πάνω στον Βάθος εδώ να βλέπεις είναι σωρίδες πύλων δεν είναι σωρίδες πύλων αυτή είναι η μόνη αφεντική εικόνα δεν ξέρω αν είναι παλιά και βλέπετε είναι και διάφορα που καναρώνανε δίπλα από το έργο πάνω στον χώμα βλέπετε πίσω στο χώμα είναι η σχολή η παιχτική σχολή που δεν υπάρχει πια και εδώ είναι ό,τι έχει απομείνει από το ανάθερμα συμμαζεμένο έτσι σαν και κάτι έτσι το φωτογράφησαν οι Γκάλοι το Μάιο του 1912 άρα αυτή είναι τη δεύτερη αφεντική εικόνα πως ήταν το μάθημα 6 μήνες μετά η Βέρτα αναφέρει ότι ο Θεμιζέρος αυτό δεν ήθελε να εξαφανιστεί ήθελε να μην για να ξέρουμε όπως το λέει ο άνθρωπος του διαδικτύου ότι είναι αναφερματισμένος αλλά παρόλα αυτά θα νικήσουν για να ξέρει ο κόσμος πως η αξία έχει τη θρησκευασμονή ναι και αυτό είναι μια πλαστή εικόνα δύθεντον του ανάθερματος που έχει τους έχω πει να τη διωθώ αλλά επί δεκαετία και πλέον δύο δεκαετίας και είναι μια αγγελία συσχέθηση με τον ανάθερμα δηλαδή είναι μια τελετή εδώ που βλέπετε τον νούτσιο του Παπα τον τον ανθρώπινο του Πατικάνου και βλέπετε πως ξένει στερετικός ακολούθος με μεγάλη ιστορία η Ευρωφυία και τέτοιου αλλά πάνω κάτω έτσι και βλέπετε ένα το Βενιζέρο όχι δεν ξέρω διετών μην παίρνεις τέτοιο παίρνεις τέτοιο Λοιπόν αυτές είναι υπάρχει σαν καμιά ένα εθνικό ίδρυμα ελευθερίας του Βενιζέρος που ουσιαστικά είναι αυτό που λέμε στα Αμερικά One Man Show είναι ένας κύριος Παπατάκης που έχει δημιουργήσει τα πάντα για το Βενιζέρο να προωθήσει την λύπη του έχει βγάλει μια δίπλα αγιογραφία του Βενιζέρνου η οποία καταμένου να έχει αξία ως το Εκκληκοπέδρο δηλαδή αν κάποιος θέλει να μάθει τι έκανε το Βενιζέρο στον Ρωγό τον Απρίλιο του 1423 μπορεί κοίτα θα το βρει αλλά δυστυχώς αν τους αισθάνεσαι όταν παρέσετε η υπερστική σχολή που είδατε πριν κατεδαφίστηκε κάποια στιγμή και οι πέτρες που ήταν εκείνοι γιατί μπροστά στην υπερστική σχολή υπήρχε και αυτή η σκηνή μεταλλοφυλιά θα σε ξυλίσουμε καντί ήταν οι πέτρες αυτές περέθηκαν στους τάχλους που στον Βουδί επίσης ανεπέτρεψε μια καθηγή τη βέθυση του Πασίας και η οποία μπέθανε το συμπέρασμα ότι είναι το ανάθεμα του Φιλίου της Έλληνας και ο παπαδάχτης την πάτησε και έφερε στα εννιά περίπου 250 από αυτές τις πέτρες και τις έστησε όπως βλέπετε στους πέτρες των Αθέναντων όπως πρέπει να δείτε πρόκειται για καλλιτεχνικά κομμένους κυφώληθους ομοιόμορφους μειονόμετα πάνω κοινοτήτων από όλη την Ελλάδα κοινό της Κυλκής, κοινό της Ιράκου και τα λοιπά. Είναι ποστανές οι οποίοι δεν μπορούσαν να είναι το ανάθεμα αυτά χρειαζόταν σαν χρομάδες για να κοιμαστούν και να έρθουν από την Ελλάδα άλλωστε το ανάθεμα στο ανάθεμα της Αθήνας δεν χρειαζόταν να φέρει η κοινότη της Ιράκου το αγγονάρι της γιατί αν ήθελε η κοινότη της Ιρακού έκαναν ανάθεμα ποιτό. Ανάθεμα έγινε πιθανότατα έγινε ανάθεμα και στη Πατιά ξέρω και είναι ανάθεμα στη Βαρμή δηλαδή σε τουλάχιστον έχω δει 100 πόλεις και πορτιά της παλιάς Ελλάδας στα οποία πορτιά και τις πόλεις επανάλαβα το ανάθεμα με τον ίδιο τρόπο κάποιο σημείο προπορεκομένο των μετανοούντων τεμιζελικών. Δηλαδή υποχρέωναν με καθαρά χρησιστικό τρόπο τους τεμιζελικούς του πορτιού ή της πόλης να προπορέχονται κυβαλώντας τους πιο μεγάλους πέτρες για να μη θεματίσουν πρώτοι αυτοί των προφήτης. Άρα δεν είναι κανέναν νόημα αυτό που βλέπετε εδώ. Εδώ βλέπετε μια κειλιογραφία της εποχής του Αλυστιμάνου Αναφέραματος και εδώ είναι το ανάθεμα το 2930 που βλέπουμε το δύφανο ανάθεμα που είναι ο ίδιος ο Περμησέλλος που σκύπνει να δει τα νόματα είναι με το μετομό. Σύμφωνα με τη ΜΕ ο Περμησέλλος επισκόπτησε τους δύο χριστιαναθένατος τελευταία στιγμή. Η απάντηση στο Άιντερ Μαρίν είναι ότι το 3930 προέρχεται να στυθεί στο οκτήρι του Άριος ένα πανελλήνιο ιερό για επειδή το 3930 γιορτάσανε με πολύ παντρευτικό τρόπο τα εκατό χρόνια από το 1830. Άρα μέσα στα πλαίσια του εργασμού εμπρόκειτον να στυθεί ένα ιερό πανελλήνιο που στυθέσει αυτή την περίπου εκεί που ήταν το παλιό μάθημα. Και έτσι οι κοινότητες από την Ελλάδα στείλανε το αγγονέλετο στον αντίγειρο γύρω. Αυτό μετά εγκαταλήθηκε. Μπορεί να επεξερρώνει ο κόσμος ότι είχε εγκαινιαστεί ο άγνωστος στρατιώτης στο ΣΥΤΑΝΟ εν πάση περιπτώσει. Άρα αυτό είναι τα ιγένια. Ο θεμένος Λήφιος αυτό που βλέπουμε. Και δυστυχώς πήγαν αυτοί οι μεταγενέστεροι πλαστή καυτοποίηση. Ελπίζω πια μετά, όταν έχω αυτογραφείς, θα πάει το τελείωμα να έχει τελειώσει. Εδώ είναι μια γεγονιδιογραφία από μια θεμερική εφευρία την εποχή που λέει «Θριακορυφτική Εγκαφήδρησης εν Αθήνας που Προέδρου της Εφαναστατικής Κυβερνήσεως». Αξιολιάζει, βέβαια. Είναι ο σύμφωνος που ψήθησε για να δείτε το κόντραστ που παίρνει στην εποχή. Την ίδια εποχή όταν η Ζερούσα θεωρούσε τα σατέρνα της Άμουνας στον αρχαίο επομένου. Αυτά, σε ό,τι αφορά την χαζονατική εγκύηση. Αυτά, ό,τι αφορά την χαζονατική εγκύηση. Αυτά, ό,τι αφορά την χαζονατική εγκύηση. Αυτά, ό,τι αφορά την χαζονατική εγκύηση. Αυτά, ό,τι αφορά την χαζονατική εγκύηση. Αυτά, ό,τι αφορά την χαζονατική εγκύηση. Αυτά, ό,τι αφορά την χαζονατική εγκύηση. Αυτά, ό,τι αφορά την χαζονατική εγκύηση. Αυτά, ό,τι αφορά την χαζονατική εγκύηση. Αυτά, ο ναυτινός Μα Seni, ο Ν toe, ο Ν toe, Αυτό είναι από πότε, πότε το υποστηρίζεις για αυτό. Μπορώ να το φεύγω, μπορώ να το φεύγω, μπορώ να το φεύγω. Καλά, όχι παιδιά, κοιτάξτε. Μάλιστα, το σκεφτόμουν ότι βρίσκεσαι και θέλεις μια ερώτηση για το ανθρώπινο σωστό του κοριμουζέρα. Πρόσφατα, δεν το ξέρα, ευτυχώς που δεν το ξέρας. Το πρόσφατα, δεν το ξέρας, ευτυχώς που δεν το ξέρας. Το Μέντριο βγήκε ένας τόμος με την αλληλογραφία του Βενιζέλου, 25 χρονών τότε, με την τότε μισθή του και μετά και τα γυναίκες. Ευτυχώς δεν του είχα τελειώσει πριν τελειώσω το κουβάδι, διότι δεν θα είχα πει στο τυρασμό να κάνω και λίγο τη σύγκριση, δεν είναι συγκρίσιμα. Τότε ο Βενιζέλος 25 χρονών, συγκεκριτής νομικής, ήταν η γυναίκα της ζωής του. Άρα, δεν ήταν όπως ο Κωνσταντιώδης με την Παούλα, που ήταν σαν ένα μετώμα Κωνσταντινός, όταν ξετρεγάθηκε με την Παούλα, όταν τελείωσα. Ήταν ακόμα σπίτι. Ήταν ακόμα αυτό, ότι όποιος έχει φοβερή υπομονή, μπορεί να... ο Βενιζέλος έγραψε χιλιάδες γραμμάτων. Χιλιάδες γραμμάτων. Σε πάρα πολλούς. Ακόμα και σε πολιτευτές, ακόμα και στον πατέρα του, που του είχε σε πολιτευθεί σε ένα φυάσμα. Πήρε δύο-τρία γραμμάτων από τον Βενιζέλος, γιατί ο Βενιζέλος απαντούσε σε ό, το που έγραψε. Σχεδόν. Λοιπόν, άρα, δεν μπορούμε σε αυτό το δικαιώμα των ευφορών και τέτοιου πάντων, εκτός αν είναι έγωνος ζωής, δεν έχει κανονικά αυτό που θα πρέπει να γίνει. Νομίζω ότι είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να δημιουργηθεί. Κάτι το οποίο δεν μπορεί να δημιουργηθεί. Δεν το εξείζει. Πρώτον, τον Βενιζέλος έφεραν στον Βενιζέλος, ζήτησε η μητέρα του, η οποία ήταν στην Καρδιά, γνωρίζοντας ότι σε μια γραμμάτων το παιδί του είχε κανένα σχεδένιο, ζήτησε, πανικημένα, να έρθει να λέει στον παιδί του, όχι το που είναι ο Βενιζέλος. Νομίζω ότι είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να δημιουργηθεί. Κάτι το οποίο δεν μπορεί να δημιουργηθεί. Παρακαλώ, δεν μπορεί να κανείς να γίνει κανένα σχέδιο. Είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να δημιουργηθεί. Λέω γιατί δεν μπορεί να δημιουργηθεί. Είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να κανείς να γίνει κανένα σχέδιο. Είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να δημιουργηθεί. Ήταν πολύ εύλογη, ο ίδιος ο Περισφέρος θα θυμάμαι, νομίζω μετά το Μετάνητο, σε Ρώμα αμέσως, αλλά ήταν εύλογη η ενησυχία ότι αν εμφανιζόταν η Σοφία στην Αθήνα, θα προκαλούσε μια έκπληξη των αντιβενζελικών, δηλαδή ένα σοβαρό πρόβλημα δημόσιας τάξης, με συνέπειες, ετοιμομένως, συμπρούσα. Αυτή ήταν η σκοπημότητα, δεν ήταν άλλη σκοπημότητα. Ωστόσο ήρθε η όργα, για να συμπαραστραθεί στο Αλέσσαντο, και για να δείτε όμως το πνεύμα. Εδώ ήρθε μια γέφυρα. Με τον ερχομό της όργας, γράφτηκε ο κύριος Άνθρωπος Βάθος, καλώς ήρθες, των καλών δημιουργών να βασίλυσαν. Στον οφελθό σ' αυτό μετά, δηλαδή αμέσως και μόνο ο ερχομός της όργας, έδωσε ένα επιπλέον ερεύθυσμα στον ευθυσιασμό των αντιβενζελικών. Άρα, έχετε δίκιο, το όνομα δεν μας εισβητείτε, αλλά νομίζω ότι δεν ήταν θέμα προσωπικού μίσους, από την πρωτοβουλία της κυβέρνησης, βέβαια, ήταν θέμα κυρίως ο πρόγραμμος της πρόκρεψης της ολύτια. Είχαμε και τη μία. Καλημέρα σας. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Σε ποιο σημείο ήθελα να σταθώ, σχετικά με την αναγνώριση που κάνετε. Έχουμε δύο πόλεις στην Επιτεθρό, για τους οποίους θα μιλήσουμε και την επόμενη φορά. Πάστε με όλους των παλαιών μικροειδεκτητών στην παλαιά Ελλάδα, που είχαν αποκτήσει πηγή τους το αργότερο με τη διανομή των εθνικών γεών μετά το 1871, για αυτό τους λέω παλαιούς μικροειδεκτητές. Αλλά ας το προσδιορίζονται και στα μέλη σας ως μικροχτιματίες, έτσι θα τους βρεις, μικροχτιματίες. Και οι οποίοι έχουν απολαύσει, μάλλον έχουν μπει σε ένα φαβοκύλιο εξφηματισμού, χάσανε την αυστά, δηλαδή η διανομική ποκένια πιάζ δεν παραμείνει ούτε για τις τριπές της ανάγκης όσο χρειάζεται. Παίρνεις μια ηθήκευση, σταφίδα, ελιές, διάφορα πέντια, και τις άλλες ανάγκες της αγοράς. Χρειάζονται, παίρνεις ένα φαβοκύκλο καταχρεώσεως, αλλά τα όλα αυτά δεν θα τα στρέφεται. Δηλαδή, έκλεισαν πραγματικά με βάση στους κανόνες που ισχύουν να περιμένουν και πλήσις στις άλλες χώρες, θα έπρεπε στην ευρωβουλική Ελλάδα να έχουμε τεράστια θύματα από αυτούς που αγόρασαν από τους καταχρεωμένους ανθρώπους. Όλα αυτά, όλα βάλετε. Δηλαδή, είναι ελάχιστη η συγκέντρωση της αγωτικής ιδιοκτησίας, γιατί διότι η αγωτική ιδιοκτησία είχε τρόπους να διασωθεί. Είτε με ειδίκευση σε χωριότα, όπως η σταφίδα ή ο παγκόσμι είχαν μεγάλες ειδοτώσεις. Το πάντα έχουμε πιο πρόσοδο. Έστηκε τα παιδιά της επέμβυση στην εκκέντρωση. Έστηκε, λοιπόν, τα παιδιά της να σπουδάσουν. Τα έκαναν δημοσίως υπαλλήλους, δικηγόρους, θεατρούς, κλπ. Και έσυγε και το χτυματάκι του παππού. Τα έσυγε στην Αμερική. Ο Κώστας Καραβίδας έχει γράψει υπέροχο για αυτό το πράγμα. Για το πώς η εμπαγωθική κομπένια της Παγκάς Ελλάδας εξασφαλεί σε μία επιβίωση θαυμασια, θαυματική, με αυτόν τον δωρό τρόπο, που διαξέβει τους κανόνες του πραγματισμού. Και βλέπεις ακόμα και περιτώσεις που πήγανε να καλλιεργήσουν τα καταχείματα με μισοτή εργασία απέτυχα. Στην Κοπαϊκή, δηλαδή, ξεκίνησε η Αμερική Γεκνητή Τερία να εφαρμόσει αυτό το εφαρμοδάσμα σε όλον τον κόσμο. Δηλαδή, να προσβάλλει εργάσεις και να δουλεύουν με μπεροκάνονα. Απέτυχα. Στο τέλος αναγκάστηκε να τους δικιάζουν. Οπότε, έχουμε αυτό το στρώμα, το οποίο μετατροπίζεται στον αντιβιζελισμό και στον βέντιζελισμό μένουν κυρίως οι ακτήμονες. Οι ακτήμονες, οι πολίτες κυρίως του Θεσσαλία, αλλά και στη Σεραευλάδα και στη Μόρτυπα και στη Νέβια και τα χάω που ακούγονται στη Βρήκα. Γιατί οι ακτήμονες, μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, είναι στο περιθώριο αυτό το να εξελίσουν. Έχουν λιγότερη εκπαίδευση, δεν είναι ειδικά περιφεροποιημένοι. Οπότε, αυτούς, κυρίως, υπηρετεί το όραμα το καξιελικό και την αγωτική ματαρρύθωση και για την εκπαίδευση, όπως θα δούμε και την επόμενη φορά. Άρα, αυτό που θέλω να πω είναι το εξήγιο να το οδηγώσω το καξικό κεφάλαιο, το οποίο σας καλώ να το δείτε και αν έχετε περισσότερο απορίες ή αντιλήψεις. Μια καθαρά πελατιακή ερμηνεία, εγώ έχω ξεκινήσει να διαψεύσω, πριν από 40 χρόνια ξεκινήσα να διαψεύσω την αποκλειστικά πελατιακή ερμηνεία της νοηλικής ιστορίας. Δηλαδή, από την αρχή μέχρι σήμερα είναι πελατιακές σκέψεις. Ναι, είναι ο πολιτευτής που συμβουλίζει το παιδί και εσύ το ψηφίζεις και μετά ο παιδί σου ψηφίζει το γιο του και ο γιος του διορίζει τον εγγόνό σου και παρακαλώ. Αν ήταν έτσι, τότε από ταξική αντοψή και αντιθελισμός και αντιθελισμός θα ήταν τυχαία δείγμα. Δηλαδή, αν υπάρχουν 100 ασθεία, 100 εφωχριστές, θα βρεις εσύ. Θα βρεις εσύ πενήντα αντιθελισμούς, πενήντα αντιθελισμούς. Αν υπήρχαν 100 εμπόρους, θα έπαισες πενήντα εμπόρους αντιθελισμούς και πενήντα αντιθελισμούς. Δηλαδή, τυχαία η κατανομή των κοινωνικών τράξεων. Αλλά δεν είναι ισχυρία. Και το πιο χαρακτηριστικό, για να το πλήσω εδώ, είναι ότι η εμπορική σύλλογη έγινε στόχος. Έγινε στόχος στον αγιστράμενο. Και θα δείτε με κάποια παράδειγματα που αναφέρω στο κομμύδιο. Δηλαδή, και οι έμποροι της ΕΜΟΥ και της ΡΕΟΥ έγινε στόχος στα εμπορικά καταστήματα. Άρα, υπήρχε ένα ταξικό θέμα, το οποίο δείχνει ακριβώς ότι οι διέμποροι εθεωρούντο και το δετάξι. Αλλά και αργότερα, το 1926, εθεωρούντο καταξοχή φεμιζελικό στρώμα με ρίδα. Και γενικότερα, η διαταξική συμμαρχία, η φεμιζελική, ήταν προσαντορισμένη στο μέλλον. Ήταν γύρω από ένα πρόγραμμα εξυγκρονισμού και καπιταριστικής ανάπτυξης, και με επέκτευτες του πλάτους. Ενώ η αντιγεμιζελική διαταξική συμμαχία, ήταν μια οπιστοδρομική ή νοσταλγική, αν θέλετε, συμμαχία, που είχε συγκροτηθεί στην τέλη του 19ου αιώνα. Ήπω την προστασία του στέματος, η βασιλεία του Δαδί, και άρα ήταν κατά ειπωδόματο παρελθόν. Και έτσι βρίσκουμε και το πιο λεπτά από τον καταξοχή φεμιζελικό του αντιγεμιζελισμού, να επιγράφει κύριο άνθρωπο, παρελθόν. Το πιο κύριο άνθρωπο είναι προχειρουργικό μανιφέστο, το 1926, θα το δούμε ακόμα φορά. Δηλαδή, παραμονή των νεκρογών του 1926, η ημέρα των νεκρογών, εφημερή κυριακή, που καλεί τους ψηφοφόρους να ψηφίσουν αντιγεμιζελικούς, στο όνομα του παρελθόντος. Τι ωραία που έκανε η ΕΕΡΑΠΑ μας, πριν έφυγε η ΕΕΡΑΠΑ και την πεταστρέψε. Αυτό είναι η ουσία του αντιγεμιζελισμού, πέρα από την υποσήγωση της Κωνσταντίνης. Τώρα, υπάρχει μια απαραξύριση, η οποία δυστυχώς ανανεώνεται και ανακυκλώνεται και θεωρώνεται. Σήμερα θα προχωρήσουμε την τελευταία εβδομάδα. Το πρώτο από μια σειρά είναι ένα πεφχόνο με τίτλο «Εθνικές κρίσεις». Εθνικές κρίσεις. Και υπότιτλο, μάλλον είναι η σειρά ελληνικές κρίσεις, και ο τίτλος του στιγμού είναι «Διχασμοί στην ελληνική αρχαιότητα». Αυτό το βρίσκο, σοχαριστικό, ολοκλόκληρη για την ελληνική αρχαιότητα, είναι σε έναν έγκριτο, ενός έγκριτος πεθυκητής και είμαι σίγουρος ότι και αυτοί που συμμετέχουν στον κόμμο είναι επίσης έγκριτοι και μεθυόδοτοι. Αλλά αυτό που θεωρώ σπενταλώτης είναι η επίσημη επιβεβαίωση του μύθου. Ότι οι Έλληνες, οι ίδιοι Έλληνες, οι ίδιοι Έλληνες, ανά τους αιώνες και ανά τις χιλιετίες, έχουν το ίδιο σαράκι του διχασμού. Να σταγώνουν οι ιδιαίτες. Τελικά καταλήγει να είναι ιδιολογική. Έρχονται, συμφωνούνται, άνθρωποι ισχύοι. Δεν ξέρω ότι οι φίλοι είναι εδώ, μπορούν να κάνουν ένα DNA, μπορούν να βρούν έναν. Σας θυμίζω ότι για σπουδαία ιδεολόγος του σύμβολου ελληνισμού, όταν είχε πει στους Ολυμπιακούς, ότι εμείς έχουμε τα βουλήδια του νικητή. Εδώ και πια αυτό. Λοιπόν, μπορεί να είναι και βουλήδια νικητή, και βουλήδια δεχάζομαι. Και δεν το συμπληρώσουμε και με τη θεωρία ότι ήρθαμε από το Σύριο, με οι 25 αισθημόντια με τα οποία έρχονται, απολέστησαν, διότι δεν έχει πληθεί ήχρο. Και επίσης ότι νικήσανε στη Σαλαμίνα με παιχνικά όπλα, των οποίων με τέτοια τεχνολογία τη χάσαμε. Συμπληρώνουμε με τα λιχνάκια που έχουν πληθεί. Αν τα βάλουμε όλα τα μαζί, είναι μια γιαγιά, είναι και δύο σχήμα. Και μου λέει ένας φίλος, σε μια συμβίστηση και το πιο νέο τρόπο, μου λέει και είπα λέει στη Ζαχλήντε Ρωμιλία, σπουδαία μελετήτρια της ελληνικής αρχιότητας, και μου λέει, «Α, ναι, μου λέει και τα ίδια από την Εμοχή και την Πελοποδοξία, εγώ πολέμω». Και έχετε αυτό να το επιβεβαιώσετε. Οι δικαίοι αμαρτήρες είναι τα ίδια από την εποχή του Τροϊκού Πόλεμου. Δεν είναι το Τροϊκό Πόλεμο, γιατί είναι ένα άλλο τρόπο. Άρα πάει το σοκέο. Αν είμαστε χριστιανοί, ο Κάνινδρος κόπτωσε τον Άδρα. Πάμε την πιο κλήσιμο. Το φίδι, τελικά, είναι η απαρχή όλων των τριχάζεων. Ή τη δημιουργία της Εύας, διότι αν είμαστε μόνοι μας, έστω και αν παραγωγόμαστε την παρχικό τρόπο, δεν πρέπει. Γιατί τρώει και ένα παραλί. Το φίδι εφέβρεση. Τι λέτε? Εφέβρεση ήταν το φίδι. Αν ήταν εφέβρεση. Εφέβρεση. Εφέβρεση. Εφέβρεση. Παρακολουθήκατε για και αρχαιότητες. Η αρχαιότητα, η ελληνική αρχαιότητα δεν μπορεί να υδοθεί ως εθνική κρίση. Τι έκανες δεν αποτελούσαν έναν έθνος με τη σύγχρονη με την όμορφη σκασία του όπου. Και άλλα μόνο μεταφορικά η καταναλογία μπορούμε να μιλήσουμε για εμφύλιο κόσμο, για το περιοδοσιακό κόσμο. Εμφύλιο κόσμο. Εμφύλιο κόσμο υπήρξε. Στην Κέκτρια, λοιπόν. Μεταξύ Κέκτρια ήταν εμφύλιο κόσμο. Πολλοί το σαχτήκαν. Αλλά ο κόσμος μεταξύ Βεκεδομονίων και Αθηναίων, ή Αθηναίων Πολυθείων, ή Αθηναίων Κεκραραίων και καλ. Δεν μπορεί να θεωρηθεί εμφύλιο κόσμος. Είναι πόλεμο μεταξύ, ανεξάρτητο, κυριακό, κάτω. Έρχεται να τη δείχνει. Και το ενδιαφέρον θα δούμε. Δεν ξέρω τι θα καλεί. Αλλά όπως που ξέραμε, μη δείξω το τυζάνι. Και πάλι κατευθείαν στο 1821. Έρχονται οι μετά το 1820 χρόνια, 180 χρόνια, να απορρίψουν τον Παπαλίβο για τη συνέχεια του ελευκτησμού. Δηλαδή, εγώ να μας εμβείω ότι υπάρχουν οι Έλληνες στην Αρχαιότητα. Μετά έχουν μια μαύρη κρύπα. Και μετά έρχεται το 1821. Δεν ξέρω, βέβαια. Ο Νοκάμ πιένει τα όρια, νομίζω, και τη σοβαρότητα. Με τέτοιου ειδικούς κατασκευασμός. Μπορεί να είναι ένας φασκάριπος σπίτις. Να δω να το έσωτε εγώ του, να δείχνει έναν τύπο του τράξημα. Είναι όλα αυτά τα πράγματα. Α, δεν είναι όλα αυτά. Σε βλέπω, σε βλέπω. Άρα, για το Λασσάι, είναι ένα θυσιάκι. Και θα δούμε ποιο θα είναι το επόμενο. Δεν το έχουμε δείχνει ποιο θα είναι το επόμενο. Αλλά, για πιζάντιο δεν είδαμε αναφέροντα πουθενά. Εξηγηματίζω ότι θα περίπτει το πιζάντιο. Δηλαδή, θα επιστρέψουμε στο 1830-1840, που υπήρχε μια ισχυρή σχολή, και προσωπικά, αν είπε και εγώ, ότι έχουμε αρχαία Ελλάδα και μετά την αυτερή Ελλάδα. Και καλύτερα να αποφύγουμε το πιζάντιο. Αλλά αυτό, βέβαια, και ιστορικά είναι ανοιχτό φουρακώδες, και ιστορικά έχει απορριθεί. Διότι αυτό είναι ένα νεογρονικό έργο, συγκροτήθηκε γύρω από την ιδέα, που αποτύπωσε και στην Ελλάδα, όπως ότι υπάρχει ιστορική σνέχη. Και εγώ είμαστε, λοιπόν, στον οδονένα. Ο εθνικός διχασμός εμφύγει ο χώρος. Ο εθνικός διχασμός υπήρχε σε κάτι μοναδικό. Δεν ήταν ένας ακόμα διχασμός. Γιατί σε αυτή την λιθολογία, ό,τι και να πείτε, δεν είναι ένας ακόμα διχασμός. Εμείς πάντα τσακωμένοι. Δεν είναι ένας ακόμα διχασμός. Οπότε και εμφύγει. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Και αν ήταν έτσι τα πράγματα, δεν θα υπήρχε η αφηγή. Γιατί θα έπρεπε να μας κάνουν λοδοκοπή, δεν ξέρω τι παιχνίδια με τραπωνίδια έχουμε δει. Δεν υπάρχει λύση, δεν υπάρχει έξοδος, δεν υπάρχει θεραπεία, δεν υπάρχει και εξήγηση. Αν είναι κάτι που μας έρχεται, κάποια αρρώστια που επανέρχεται, ο εθνικός θεραπείας δεν είναι μία από τις πολλές εθνικές τρίσεις, είναι μια κρίση εθνικής προκλήρωσης, στην οποία πέρασαν οι νεοίκνες, όπως πέρασαν με άλλους τρόπους και σε άλλες εποχές, όλα έχουν. Διότι, όπως ξηγώ στο σκητικό κεφάλαιο, στην νεότερη εποχή που υπάρχει η ιδέα του έθνους, που ξεκίνησε από την Αμερικανική Επανάσταση του 1886 και από την Γαλλική μετά τον 1889, το έθνος αφυγλίζεται, λέει, από τυποσλογούς, δηλαδή θεωρείται ότι κάτω από το έθνος το υπήρχε και αυτός ξυπνάει. Αυτό τελειώνει η αφύγηση. Η παλιουγενεσία ξαναγενέται, δηλαδή υπήρχε κάποτε, και όπως η ωραία κοιμωμένη, ξυπνάει η χιονά του έθνος. Λοιπόν, ξυπνάει το έθνος. Ξυπνάει χάρη σε κάποιους εφωτισμένους πρωτοκόρους, αγωμανούς δασκάλους, αρχαιολογούς. Διονύμετρα πείθωνε τους άλλους, τους ομοεθνίστους, ότι είναι ομοεθνίς, ότι ανήκουν σε αυτό το έθνος, ότι δεν είναι απλώς χριστιανοιωθόδοξοι, αλλά είναι Έλληνες, είναι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων. Ή είναι Ιταλία, είναι απόγονοι των Ρωμαίων. Και παραδεύοντας, κάτι από όλοι των γαλατών του Αστερίπτου και των άλλων. Λοιπόν, έτσι ξεκινάει. Και μετά, αρχιολογή σημαίνει πρώτο, αποτινάζουμε τον ξένος εγώ, γιατί δεν μπορεί να είναι έθνος μαζί, υπό την κυριαρχία, είτε άλλου έθνος, είτε μη εθνικής αυτοκρατορίας, όπως ήταν στο Μέρος Φωμανικής εμάς, ή για Σουγαρία, για τα έθνη που καταμείνει, αποληθερώνομαστε από αυτό, και μετά συγκροτούμε το δικό μας εθνικό κράτος, δηλαδή ελληνικό κράτος που είναι για τους Έλληνες, όπως ιταλικό κράτος που είναι τον Ιταλό. Και εφόσον υπάρχουν κομμάτια αυτού του έθνους, τα οποία μένουν ακόμα έξω από το κράτος ή το ξένος εγώ, το κράτος έχει την ιερή αποστολή να τους απελευθερώσει και να τους εξομματώσει. Αυτό, βέβαια, είναι η κυριαρχία. Και βέβαια, μετά να δημιουργήσει εσωτερικά μια ομοιογένεια, μια αλληλεγγύη και μια ομοιογένεια εσωτερική. Λοιπόν, αυτό ονοματίζεται τηλεγραφικά, συνολικά, εθνική ολοκλήρωση. Παλαιότερα λένε ολοκλήρηση, αλλά το ολοκλήρηση δεν τα πιάνει όλα αυτά, ολοκλήρωση είναι καλύτερα. Και η εθνική ολοκλήρωση νομοτεριακά προκαλεί διαφωνίες και συνδρούσες. Διότι υπάρχουν διαφωνίες για το πώς ορίζεται αυτό το έθνος. Ποιοι ανήκουν σε αυτό. Δεύτερον, ποιοι ανήκουν με τα χαρακτηριστικά του. Με ποια στρατηγική θα απελευθερωθεί και τα λοιπά. Με ποιες συμμαχίες. Τρίτον, τι ενός κράτος θα φτιάξει. Το εθνικό μας κράτος πώς θα είναι. Και σε όλα αυτά τα στάδια, στα δηλήματα αυτά, ή τα τρελήματα, μπορεί να βάλουν πολλές επιβιβλίες, υπάρχουν συγκρούς ιδέων, υπάρχουν και συγκρούς συμφέροντα. Διότι το κάθε σενάριο θα οφελήσει κάποιους πιο πολύ από τους άλλους. Και άρα ο αφήλειος πόλεμος είναι εγγενής στη βιβλιακή στέχη τους ολοκλήρους. Παρακαλείται η αντίφαση. Ότι ναι συμφωνούμε ότι είμαστε όλοι Βέλβοι, αλλά συμφωνούμε ότι πρέπει να απελευθερωθούμε και να φτιάξουμε ένα κράτος για τους Βέλβους, αλλά πολύ πέρα, ποιοι θα υποφεληθούν. Θα υποφεληθούν οι παππάτες ή θα υποφεληθούν οι εγγόνους. Ή οι ανθρώπες. Αν θα σας αρχίσει μια διαμάκη εμφύλια που μπορεί να πάρει από τη μορφή εμφυλίου πόλεμου. Αυτό έγινε και στην περίπτωση την Αμερικάνη. Ήδη με τον πόλεμο της Αναξιακτησίας είχε τη μεγάλη μερίδα που έμειναν πιστοί στον βασιλιά της Αγγλίας. Θεωρείτε ότι ήταν προδότης αυτούς τους πατριώτες και πολλοί από αυτούς τους πόλεμους έφυγαν και πήγαν στην Κανάδα. Στην περίπτωση της Ιταλίας υπήρχε η ξεσύγκρουση μεταξύ Καριβάλνη και Καβού. Στην περίπτωση της Γερμανίας υπήρχε η ξεσύγκρουση μεταξύ Πρωσίας και άλλων διεκτυπητών της Πρωτοκακεδηλίας στην Γερμανική Εμφυλίωση και παρελευόντων. Ένα παράδειγμα που έχω πρόσφατα είναι η Διελβετία. Ήδη και αυτή εμφύλει ο πόλεμος διότι το 1847 πήγε να γίνει ένα χωριστικό κίνημα και να διασπαστεί η Διελβετία. Άρα, παίζανε μερικές τουφεκές, σκοτώθηκαν κάποιοι άνθρωποι, λεγατήθηκαν κάποια χωριά και διατηρήθηκε η Διελβετία ως ομοσπονδία με το Σύνταγμα του 1848. Η ΒΑ είναι ένα ανοιχτό σύστημα και όπως ξέρετε είναι ανοιχτός τώρα που κάνουμε. Διότι το ότι η Βλανδία δεν αποτελείωσε την εθνική της ολοκλήρωσης σήμερα εμποδίζει το πρέσβο και έχει προκαλέσει όλη αυτή την αναστάθωση. Άρα, στην περίπτωση των Ελλήνων η κρίση εθνικής ολοκλήρωσης οξύνθηκε το 1815 στις ιδέες του Προοδοσμού Βελλάνη διότι προκάλεσε ένα δίλημα επιταρτικό που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει και το οποίο είπε ότι απαντηθεί. Μετά τους Βαδιανικούς είχαν διαμορφωθεί τρεις καταστάσεις της προκλήσης, όπως σημαίνει, του παρέα Λάδα νέες χώρες, που παρέα Λάδα πολέμισε στις Βαδιανικούς πολέμους απελευθέρωσε, όπως λέμε, τις νέες χώρες. Αλλά και ήταν χάσμα μεταξύ των παλαιών και νέων χώρων που εκδηλώθηκε σε διάφορα ιδέα. Επίσης, στις νέες χώρες υπήρχαν πολύ άλλο εθνείς, ιδίως στην Ακεδονία, αλλά και στην Πηλυπί και στην Λυπείρο και στη Λέσο ακόμα. Οπότε αυτό ήταν ένα εμπόδιο στην Αθωμία σε καλά χώρο. Και επειδή αυτή η Ελλοεθνή ισχυή ήταν ορθά του Ελληνικού Εθνικισμού ως τον πιο δυναμικό χωρέ του Ελληνικού Εθνικισμού και της Εθνικής Ολοκλήρωσης των Ελλήνων, αυτές οι νεοδότητες στράφηκαν στον Κωνσταντίνικο και στους αρχιβρινες ελληνικούς. Τι έδινε η ελληνική τους υποσχέθηκε προστασία. Και τέλος υπήρξε τότε μια αναντιστοιχία κράτους και έθνους. Αυτό το λέει ρητά η προκήρυξη της προσωριβής κυβέρνησης σε πέντε το 1915-16. Διότι πώς μομπημοποιείται η προσωριβή κυβέρνηση που συμματίζει ο Πενιζέρος, αφού το κράτος προέδοκε τα καθήκοντά του, υπορρίπτεται εις το έθνος να επιχειρήσει όπως επιτύχει το έργο όταν επεβάλλεται εις το κράτος. Οπότε εμείς εκφράζουμε το έθνος, ο Κωνσταντίνος είναι ο κράτος. Και απευθυνόταν η προκήρυξη αυτή στο έθνος καλούμενον εν απουσία του κράτους εις εθνικών συνεργερμών. Οπότε με το πιο πανηλυκό τρόπο πιστωποιείται αυτό το χάσμα μεταξύ του κράτους και μας του παλαιού κράτους, της παλαιάς Ελλάδας, σε συμμαχία με τους αλλοεθνείς των Ευρωπαϊκών και του υπόλοιπο έθνος δηλαδή της πλειοψηφίας των Ελλήνων στις νέες χώρες, των Ελλήκρονων και των Παρικινών. Διότι στις Παρικείες ο πενσερισμός είναι σχεδόν τα ψηφία. Η μόνη εξαίρεση, το γράφω το λέω τελείως παροχητά, η μόνη εξαίρεση για κάποιο καλά λόγο είναι στην Κύπρο. Όπου παρέμεναν οι Ελληνοκύπριοι, κατά την ψηφία, κωνσταντινικοί. Μολονότι ο Κωνσταντίνος απέδειξε τη μόνη πραγματική ευκαιρία ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα το 1915. Είναι κάτι το οποίο και στις δικές μας συγκεκριμένες περιεθνικού δικασμού, ελάξανε, νομίζετε, μέσα σε όλα τα άλλα τα οποία χάθηκαν εξαιτίας του Κωνσταντίνου, χάθηκε και η Κύπρος διότι τον 1815 η Άγγλη μας την προσφέρανε στο πιάτο. Ότι άν θεωρείτε τη σελβεία, παίρνετε την Κύπρο τώρα, αμέσως, χωρίς όλους, χωρίς εμλογή των Τουρκοκυπριών Πέπερ, αφού η Τουρκία εις καλείως εμένα εχθρόνων, ήταν η χρυσή ευκαιρία. Η απάντηση της κυβέρνησης Ζαΐνη, έτσι ο όνομα της Κωνσταντίνου, ήταν ότι η Ελλάδα δεν θα εξέφερε την ουδετερότητα, ό,τι και να μας τώσετε. Ό,τι και να μας τώσετε, δεν θα μάθαμε τελείως. Παρ' όλα αυτά λοιπόν, η Κύπρο, και να το ήξερε, το έμαθαν το 1815, το έμαθαν όμως μέχρι το 20, σίγουρα το είχαν μάθει, παρέμει Ποστατιλική και Βασιλόφωνο μέχρι πρόσωπα, δεν βέλετε σήμερα, αλλά με πρόσωπα. Με λένε μέχρι στιγμού δε, ότι ο αρχιεκτήριος Ματαέριος, ο εθνάτης των Αμερικπρίων, ήταν έναν φανδόν βασιλόφωνο. Το εκδηλώθηκε, το εγγραμμόταν, δηλαδή, παρά το καιόλόγος ότι ακριβώς ο Κωνσταντίνου το πήγησε και μοναδική πραγματική ευκαιρία. Ότι υπάρχουν δύο λογιών εθνικής γης στο πλαίσιο των λεγονμάτων τότε, το γίνει από διαφορετικές αντιλήψεις ποιος είναι ο εχθρός, ποιος είναι το εθνικό έγραφος και ποιος είναι ο προεδότης. Για τους παιδισελικούς, εχθροί είναι, όπως λένε κατά κόρο, οι κληρονομικοί εχθροί. Δηλαδή, οι Τούρκοι και οι Γούρκοι. Αυτοί είναι όποτε οι κληρονομικοί εχθροί. Αυτοί οι δύο που αναφέρομαι. Και κατά συνέχεια είναι εχθροί και οι σύμμακοι των εχθρών. Δηλαδή, η Γερμανία, η Αστρέκη. Και όλη η ιστορία ενδύωσης της διάστασης του κράτους και της οργάνωσης στρατιούς της ασφαλικής αμύνης από τους πρωθυπέδες είναι εναδέωτο βουλγάρο. Για τους αντιφενησελικούς, εχθροί είναι οι εχθρογάλοι. Αυτοί είναι οι εχθροί. Και τους αντιφενησελικούς είναι διαδικτυμένοι, όπως έλεγα πριν, οι αντιφενησελικοί, οι κοσταδινικοί και συγκεκριμένοι, να τους πορανήσουν. Και να τους νικήσουν, όπως νόμιζα στις δεκαετών μου αντροί, στο Φιλοπάπο που ήμουν πριν. Αντιλήψει περί ενδάφθους. Το είναι το εθνικό έδαφος. Για τους φενησελικούς, φυσικά, εθνικό έδαφος είναι όλο το κράτος, όπως προέκυψαν τους φαλκανικούς πολέμους. Για τους αντιφενησελικούς προκύπτει ότι στην πράξη, εθνικό έδαφος είναι ακόμα η παλέρα. Διότι ας πούμε, γράφει το καλοκαίρι του 2016 μια αντιφενησελική εφημερίδα. Πιθανόν εξακολουθεί ο Γερμανός, αλλά αυτό δεν πειράζει. Λέει, ουδής Έλλην θα δει με ταπαθείας τους Βουλγάρους να φτάνουν στη Λάρισα. Δηλαδή, οι Βουλγάροι καταλάβουν την Ανατολική Μακεδονία. Έχουν καταλάβει ένα μέρος της Δυτικής Μακεδονίας, στο Όριο, κλπ. Εμείς δεν πειρνούμε. Δεν μας απασχολούν. Αν φτάσουν στη Λάρισα, τότε θα δω. Δηλαδή, είναι μια επιστροφή στα παλιά σύνορα του κράτους. Και ακριβώς τότε είναι που μια Βενιζελική Εφημερίδα γράφει, «Ξασμικά η παλαιά Γαλάδα νοσταλνήσε το παρελθόν της». Παλαιά Γαλάδα, δηλαδή, εκδηλώνει μια νοσταλνία πως ήμασταν πριν επεκτάθλου. Και αυτή ήταν τη νοσταλικία, την εκφράζει ένα πολύ αριστοτεχνικό τρόπο. Ο Γιώργος Βλάχος το είπε στη Κιάννα. Όταν η πασίλισσα όργα, η πασιλοποιητή όργα, έρχεται στην Αθήνα να συμπαρασταθεί στο όνομα Αλέξανδρο Πιχαροπαλέπ. Και την υποδέχεται ο Βλάχος, έναν τρομερό αλαθρό. Η πασίλισσα, νομίζω, τίπλος. Λέει, καλώς ήρθατε, καλώς ήρθατε στο καλό μου καλό μου πασίλισσα. Λέει, η Ελλάδα, η Ελλάς του 1868, έγινε η Ελλάς του 1920, σε εισαγωτικά, η Ελλάς του 1920, η οποία λούεται στα νερά του βοσφόρου και περνά της μικράς αξίας στα φαράδια. Δηλαδή, με τον πιο κακοοριμεντικό τρόπο, ο Βλάχος αρνείται, ότι η Ελλάς του 1929, αληθινή ασπορίζει σαν λίγα. Και λέει και ο Κάρτος, θα αισθάνθηκες κάποτε την βλάσκουμο μετεχτή της μικράς αλεντήμου Ελλάδος. Σημειώνω εδώ ότι με βοήθει η ιστορική πρόσβατα, οι νεότεροι αθλησποίησαν εάν ποτέ υπόρθηκε το μικρά αλεντήμος Ελλάδος, ως έθιμος αν είναι ευζελικό. Αλλά εδώ βλέπουμε τον Βλάχο, με τον πιο επίσημο τρόπο, να το υιοθετεί, να το αποδέχεται. Ως δουκότος, σήμερα. Όπως και εμείς, λέει, θα το αισθάνθηκες αυτό. Ως ευχή. Όπου τα σύνορα είναι σαν στενά μελούνα, αλατέρωτος η αγάπη των ελλήμων ως την Ελλάδα, κατά την οποίαν δεν φτάνουμε πίσω από σκορό, αλλά δεν εδωλωφωνούμεθα και στους δρόμους της Πορτεγούσης, όπως ο Ιωάννης Βαρδομής. Κατά την οποίαν είτο μικρά η Ελλάδα, αλλά πατρίς των ελλήμων. Και όχι μεγάλη, αλλά φέροδο ξενικών. Δηλαδή η Ελλάδα φτάνει πόσο είπες για τον Βλάχο, είναι φέροδο της Αγγλίας και της Γαλλίας δε θεωρώ. Και από την κέντρα και η αντίληψη για την Επιτροσφαιρική Εκστρατεία, ότι έχει μεταξένα συμφέροντα και δεν έχει καμία σχέση με τα Ελληνικά. Αυτό είναι η ουσία, αν θέλετε, του εθνικού δικασμού, ένας δικασμός του έθνος, που τελικά καταλήγει ένα κομμάτι του έθνος, την παλαιά Ελλάδα στην πλειοψηφία της, σε συστηρητική πλειοψηφία από τα 16, 17, 18, να αρνείται να ξαναπολεμήσει για το επόμενο έθνος. Αυτό είναι η συμφωνία. Και εκεί υπάρχει έναν καταπληκτικό άρρωση, ότι αυτή η διάρκνηση να πολεμήσουν, δεν είναι αποτέλεσμα, όπως σε άλλες χώρες, στον κόσμο κόλλο, κάποιος ειρηνιστικής προπαγάντας στο σχέδι στον Ικαθολικό, γιατί στην Ιταλία, η Ικαθολική ήταν κατά το πολέμι. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει αυτό. Η άρρωση του πολέμου νομιμοποιείται ως στρατιωτική υπακοή. Δηλαδή, εμείς υπακούμε τον αξτράτητο. Και όλα τα μηνύματα που τους στέλνουν, είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε, μόνο όταν εσείς και εσείς μόνο, κανείς άλλος δηλαδή, εσείς μόνο, μας πεις να πολεμήσουν. Όπως πολεμήσαμε υπό τις διαταγές του 1813. Υπάρχει μόνο αυτό το άρρωση, το οποίο βολεύει βέβαια πάρα πολύ ειδοδοτικά τους παλαιονταδύτες. Και το οποίο εκπηλώνεται στην αρχή με άγνυση στη στρατιωγία, που προσπαθεί να επιβάλλει η προσωγική κυβέρνηση, στην περιοχή της πολεμικής, ιδίως στην Χαρτιβική, όπου οι επίστατες της Χαρτιβικής αγνοούνται και γίνονται ένα από τις υπηρούσεις. Και οι Κενζενικοί, με το κεφαλί στων τότε αγώδων και όλων των κομπύλη, κάνουν όρτια βίας, σκοτώνουν, κρεμάνουν κάποιον στον κορυφό, κάνουν όρτια βία. Από όλα αυτά, ο κενζενικός τελετήρις στο κυβείο του παρακολουθεί μόνο την κρεμμάρα, δεν αναφέρει τους άλλους φόρους και τις εκκαιλέσεις, και τα άλλα όποια που κάνουν εισβάλλοντας στον οικογένειό του και για να εμφανιστεί ο υποτάχτης που ήταν εμφανίζεται για στρατιωγία, ξεσπούσαν στην οικογένειά του, στην γυναίκα του. Οπότε πρώτα η άγνυση να το λεμίσουν, εκπληρώνοντας επιδοχές που ελέγχεται το προσωπικό κυβέρνηση, με ένα πυρότερη την περίπτωση στην Άξο, που ήταν διαβάζει στα ΕΚΕΝ, όπου δεν ήταν ακριβώς στρατιωγίας, η ΑΠΙΑ, μέχρι στην Άξο, αρνήθηκε να αξιοπιστείς. Αρνήθηκε δηλαδή να υποταγεί στο προσωπικό κυβέρνηση, προδίβατα στο βασιλιάκο. Αλλά πλέον μετά την επανέμωση του κράτους το 17 και την αποχώρηση του Κωνσταντίνου, η εφίωξη του Κωνσταντίνου σε στιγμάτους, το επανεμωμένο κράτος, πλέον, δεν είναι σε θέση να πολεμήσει, όπως φανταζόντουσαν παλαιότερα οι Βενιζέδες. Συμφάνιστε, ο Βενιζέδος αμέσως λέει στην Βουλή, το καλοκαίρι του 17, ότι το κράτος το σημερινό, το κράτος του 17, δεν είναι το κράτος το οποίο παραδώσανε τους αντιπάτους μας προ δυο εικόνων το 15. Δεν είναι εξίσουνος δημοκόλεμος, δεν είναι εξίσουνος μάχης. Και έτσι, για αποελληνική ή εθνική σκοπιά, αν θέλετε, είναι τραγωδία ότι, εξαιτίας του εθνικού διχασμού, η Ελλάδα, που όταν πένει πέρα στο πόλεμο της ΕΕ, ως σύνολο ενώ το 17, είναι πολύ λιγότερο μάχης και πολύ λιγότερο πολύετοιμιός σύμμαχος από τη θέση του το 15. Και εδώ πένει και η Ουκρανία, την οποία ανοίξαμε, ως συμπλήρωμα που θα χέρει το παιχνίδι. Αλλά ο διχασμός του τρένου πένει την μορφή δίποταξιών και στάσεων, ανταξιών δηλαδή, στα συντάγματα της παλαιάς Ελλάδας. Η επιστράπτυξη στην παλαιά Ελλάδα, η οποία καθυστερεί και για οικονομικούς λόγους, δηλαδή οι πιστώσεις που δίνουν οι σύμμαχοι δεν επαρκούν για τον εξοπλισμό και τα λοιπά, οπότε είναι σταδιακά, αλλά και εξαιτίας της πολιτικής αντίκρασης του πληθυσμού, γίνεται σταδιακά η επιστράπτυξη. Και αποδίδει μόνο 60% δηλαδή από το δυναμικό που έπρεπε να παρουσιαστεί παρουσιάζεται μόνο το 60%. Και από αυτός που παρουσιάζονται χιλιάδες λοιποκακτούν ή και στασιάζουν και διαλέγουν τους φωναδούς τους. Οι πρώτοι πρέπει να πω ότι αυτά δεν γίνονται φυσικά με μαχαιικό τροπο, ούτε γίνονται τυχαία, ούτε γίνονται με την εκκρίθηση της δημιουργίας νεύματος ή του δαιμονικού πνεύματος. Γίνονται ως αποτέλεσμα μιας ποσταντινικής προπαγκλήτας που εκπορεύεται από τον ίδιο τον Κωνσταντίνο στη Συρήχη, ποσταντινικής προπαγκλήτας η οποία όπως είπε ο Αθηνιζέρος στην πρώτη ευκαιρία, επηδιώκεται αφενόπισμεν να καταστεί ανήκανος η Ελλάς να νικήσει, αφεντέρωθε να διευκολυθεί η νίκη των κληρονομικών αυτοίς εχθρών Βουλγαριές και Βουλγίες, επί τη τερατόδη επίδη, με τη τερατόδη επίδα, ότι αυτή της Ελλάδος καταστροφή θύναται να αγγένει, σπαγινόρφωσε, του ελπτώτου βασιλέως. Δηλαδή, μία μερίδα των ποσταντινικών, τουλάχιστον μία μερίδα, που έχει τόσο τη φροθή, ώστε επηδιώκου να διαλύσουν τον ελληνικό στρατό για να εκβιάσουν την επάνωκο του ποσταντινικού, έστω και υποστά στους κληρονομικούς εχθρούς, έστω και στον ελληνικό πόλεμο. Οπότε, η πρώτη έκδραξη είναι η στάνση του Δευτέρου Συντάγματος Πεσικούς, τη Λαμία, τον Ιανουάριο του 1918. Το σύνταγμα ουσιαστικά διαλύθηκε. Η στάνση πήρε τη μορφή μιας ένοχρης διαδηλώσης, που κοίτασαν στους δρόμους, πυροφορούσαν, κόψαν τα καλώδια και πληθείσαν τη Λαμία στους ποτάδες και μετά, οι πιο πολλοί από τους κασιαστές λιποτάχτησαν, καλούλαστε, φύγαν και πήραν στα κουριά τους. Η κυβέρνηση, για να καταστήλει τη στάνση, έστειλε σύνταγμα κριτών, μονάδα κριτική, η οποία στο τέλος υποχρέωσε τους στρατιώτες από το Δεύτερο Σύνταγμα και από το Έρθομο Σύνταγμα μετά στη Θήφα, τους υποχρέωσε να εκτελέσουν μετά από αποφάση στρατοδικία, συστήθηκαν έκτατα στρατοδικία, και εκτελέστηκαν αρκετοί στρατιώτες και κατηγοριοχείες από μικρά εκτελεστικά προσπάσματα, που ήταν από το ίδιο το Σύνταγμα που είχε στασιάσει και από το κριτικό Σύνταγμα. Δηλαδή, πρέπει να καταστείτε μία κατάσταση εφιαρτική, όπου, περιπτωμένου από τους κριτικούς, οι ντόπιοι υποχρέωσαν να εκτελέσουν τους γείτον τους, με τους ψυχωρινούς τους. Αυτό το γράμμα έπληξε και εσάς, τουλάχιστον, από το νομό Θεότηρας, διότι ας πούμε ξεκίνησα από το νομό Θεότηρας, διότι στη Φύβαν έγινε καταγωνική μάχη μεταξύ κριτικών στρατιωτών και στασιαστών και επιστράφων. Οι στασιαστές κατέλακαν ένα τρένο και στην Αθήνα υπήρξε πανεπώσια, γιατί φαντάστηκαν να κατεβαίνουν οι ποστατινικοί στασιαστές στην Αθήνα. Λοιπόν, η ιδέα πιο άνοιχη για σκηνή εκτιλήθηκε και στη Δάβρυα, και δική σας Δάβρυα, όπου, όπως φαίνεται, έχει γίνει ένα άθλωμα στον Βενιζέρο, λίγο πέσαρτα χρονών, στη Δάβρυα, τόχοι πολύ προσφορικοί, δηλαδή και στασιαστές, πέσα το δεύτερο σύγκρουσο, όχι από το δεύτερο σύγκρουσο, όχι από το δεύτερο σύγκρουσο, δεν το έχω ξεκάθει αυτό, σκότωσαν πέντε κυρδικούς σκοροφύλακες. Και γράφει ευγενικά ότι οι γυναίκες του χωριού, θυριοδός, αποτελείωσαν τους σκοροφύλακες με πέντε κυρδικούς σκοροφύλακες. Στο Σεπτοδικείο καταδικά σκέφτεσαν από δύο στρατιώτες και τέσσερις πολίτες, καταδικά σκέφτεσαν από και δύο γυναίκες. Και οι μερικοί γυναίκες δεν προκύπτουν ότι εκτελέστηκαν, μάλλον δεν εκτελέστηκαν, οι άλλοι εκτελέστηκαν στον τόπο των γλυμότων, που είχαν τροφωνήσει τους σκοροφύλακες. Τον Απρίλιο του 1918, το Στήκο Ζάνι έγινε μαζική υποταξία από έβδομο συνταγματικού, το οποίο έχω την αντίπωση ότι είναι της ΣΤΥΜΑ, σχεδόν δεν είναι τόσο σκέφτερος του Στήκο Ζάνι, που ξέρει τα μοναχά των συνταγμάτων. Πάνε το Στήκο Ζάνι, κάπου 200 φαντάρια, όπου τα έβδομο συνταγμάτων την κοπάνησαν. Τους καταβίωξαν και εκτέλεσαν δύο φορά, γιατί οι επιπληκότητες της λαμύριας και φίλας που ακολουθήσε σκοτώθηκαν τουλάχιστον 35 άνθρωποι, είτε εκτελεσμένοι είτε σκοτώθηκαν στις συγκροφές. Και τελικά τον Ιούνιο του 1918, στα ΣΤΥΜΑ, κοντά στο Στήκο Ζάνι, στασίασε το 12ο ΣΤΥΜΑ από τη Φυτική Ελλάδα, κυρίως αρχάει ο Ιούνιδας και ίσως και η Ακαδημία, το οποίο ουσιαστικά διαλύθηκε, δηλαδή χίλιοι στρατιώτες του 12ου Στήκου Ζάνι, το σκάφανε και τους κυνηγούσαν μέχρι το Αγγρίνι, τα καταβιωτικά προσπάθεια. Πάλι έγιναν στρατιωτική εκτελέσεις και αυτή τη φορά εκτελέστηκε και ο ίδιος ο Συνταγματέχνης του Συντάγματος, που άφησε το Σύνταγμα του Φίλια Ταχέβη. Αυτή ήταν η αντίδραση της παλαιάς Ελλάδας στο χάρισμα της Δενητής Επιστράτευσης για την άμυνα της Μακεδονίας. Την ίδια εβοχή, το σώμα στρατού εθνικής αμύνης κέρδισε στο ΣΚΡΑΝΤΟ ΜΑΕΡΤΟ 18 την Περίλαβη Εμίκη ενάντια από Βουλγά με πολλές τεράστιες, 500 νεκρούς και 2,5 χιλιάδες αρμαντίνες. Οι τρεις μοναρχίες του, αρχιπερόλαμπους Κρήτης και Σερό, αντιπροσώπηκαν από ένα στρατό, αποκλειστικά τον 1 φορό, που πολεμούσαν από δύο σπιδόχρονο, δηλαδή από τον 1 δεκάτους. Μπορεί καλύτερα να πει και άλλα πράγματα εδώ, να προσθέσω ως επίλογο σε αυτό το σκοτεινό κεφάλαιο, το οποίο είναι προφανές και είναι άνθρωπος και κουκουλωμένο. Είναι μαζί στα χαρακτηριστικό διεύθυνση στους ορέστες και στους τρόμους τους έβλελε μόλις το 1958. Αυτά προχύπτουν από σε μερίδες της εποχής που τα γράψανε ανοιχτά. Ως επίλογος σε αυτό το κεφάλαιο να πω ότι ορισμένοι τοστατηρικοί και μαζί τα τοστατηρικοί αξιωματικοί, μόνο οι αξιωματικοί, έφτασαν στο σημείο να παραβιάσουν την έσχετη γραμμή για ένα στρατιωτικό, διαβράτοντας τα ιδρύματα, όχι μόνο της υποταξίας, αλλά και της συνεργασίας με τον κακστρό. Διότι ας πούμε δύο τσοτακικοί που ήταν στο κέρδες στην Γερμανία, φιλοξενώμενα με τον Γερμανό, όμως και με τον Πέτρα Προσώμα της στρατιώτης, τους έφεραν στην Ελλάδα γερμανικό υποπρίχειο από που βάσκανε στην Βιλία και δεν είναι πολύ σαφές αν είχαν αποστολή να αναζέψουν πληροφοριές μόνο ή και να φέρουν στον Αλέξανδρο, τον βασιλιά Αλέξανδρο, γράμμα από τον πατέρα. Εν κάθε περίπτωση τους λάβανα και τους εκτελέσαμε μετά από αυτό το κέντρο. Επίσης, ακόμα χειρότερα περίπτωση προστακτικών αξιωματικών, οι οποίοι ενώ ήσαν στο μέτωπο, όμως και τον πρώτο μέτωπο, αυτομόλισαν στους Βουλγάδες, πέρασαν στους Βουλγάδες. Όλα αυτά για χάρη του Κωνσταντή. Όταν ήρθαν αντιμετωλικοί στον κυβέρνηση μετά τους, τα εκπαιδευσίες στους χώρους των αγρίων και ανθρώπιση, απ' τη μία περίπτωση όπως διαχείρισε ο Γούναρης, δεν έφτανε η κατεβράσταση της τυραννίας, αλλά χρειαζόταν και η απολύμαση. Η απολύμαση της χώρας από την πανόλυτη πανούκλα των Βεριζελικών. Αυτό ήταν το σύνθημα που κήρυσε ο Γούναρης πρωτολογικά. Αυτός ο Βηλήχιος και ο Βηλικός κύριος που βλέπουμε στις εξώτερες φωτογραφίες. Και αυτή η απολύμαση πήρε πολλές προφές, πήρε και την οφείλειο τολεφωνιών, μεταξύ των οποίων και του Εκδότη Καλαφάκη, Έλληνα από πέρα τολεφωνίας και τον Αβάρκο Κουμπουριώτη, του ήρωά των Παλπινωνικών Πολέων. Απ' τη μία περίπτωση από την περίπτωση των αντιβενιζελικών στις εξωτερές φωτογραφίες, ήταν η αποκατάσταση των θυμάτων της τυραννίας. Και ασχολούνταν επιμήνες, πρώτον, να καταμεκρύσουν πόσοι εκτελέστηκαν. Ο Νικόλαος Περτόκης, τότε Υπουργός του Επιτυχικού, παρουσίασε ένα ελπί κατάλογο 140 εκτελεσμένων. Τους ψηφίσαν αποσυνειώσεις, απαραγγές, αποστράτευση των δυνακειζόντων, αδελφών, μυαζολογών, διάφορα. Και στην τελευταία συνεδρία της Εθνοσυνέδρυσης, πριν από τη μικραστατική καταστροφή, 22 νομίζω, Ιουλίου 1922, η καταστροφή αρχίζει τρεις δωμάδες μετά. Στην τελευταία συνεδρία της Εθνοσυνέδρυσης, η ψήφιση διαφόρης, ένα ψήφισμα να στυθώ μημεία όπου είχαν εκτελεστεί, επί Τυραννίας, τα θύματα της Τυραννίας. Δηλαδή, οι λιποτάκτες, οι στασιαστές. Και στη δίκη των έξιν μετά, ένας ή δύο από τους κατηγόρους, από τους πανστατικούς εκδρόμους, ο νεόκοσμος Γρηγοριάδης, ο οποίος, νεόκοσμος Γρηγοριάδης, ήταν από τους πρώτους αξιωμακηποίους που πολέτησαν στο μακεδονικό μέτωπο, Λοχαγός τότε, επί κεφαλής του πρώτου τάγματος της Εθνικής Άμνης. Από τον 8ο φρύο του 1616, πολεμούσε. Και πλέον βρίσκεται μετά ο πανστατικός επίτροπος, δηλαδή αυτό που μετά λέγεται ο πανστατικός επίτροπος, στο στρατηδικείο, το 1ο πανστατικό. Και τους θυμίζει, λοιπόν, θυμίζει ιδίως το Περτόχη, ότι φτάσατε στο σημείο να παρουσιάσετε αυτό το κατάλογο από τον 140 αρχαιρεσμένο, χωρίς να λέτε ότι αυτό έγινε μετά από πέντε ανταρσίες, από πέντε στάσεις. Και σε αυτό το κατάλογο συμπεριλάμβατε και ληστές, και τουρμους ληστές, και βούλερους κομπουτατσίδες, δηλαδή και θύματα της στρατηίας που δεν είναι καμία σχέση με τον Κωνσταντινισμό. Δηλαδή, τους δύο αξιωματικούς που είχαν από πέρα στο Κοκοβλίθιο, έγινε μοιμός συμμετοίσιμος, το οποίο παρήσατε όλη η κυβέρνηση. Κάβανε λόγους και αυτά τα θύματα στον αγώνα της ελληνικής ελευθερίας. Και το πιο εξοφρελικό, οι αυτόμουλοι, που είχαν αυτομουλήσεις στους Κωνγκάρους, βαλήθαν από καταστάχημα στο στρατό και λέει ο Γρηγοριάδης, «Στην Μικρά Ισία υπηρετούσαν αυτοί που είχαν αυτομουλήσεις στους Κωνγκάρους και είχαν κατατεπέσθει σε χάνα». Ένας δεύτερος από αυτούς, δεν ξέρω πώς την κλήτωσε, και αυτομούλησε δεύτερη φορά στους Κωνγκάρους, μετά την επεσδεκτική καταστροφή. Σε αυτό, ο δικηγόρος ο Θεοτόκης, το μόνο που βρέπει να πει είναι ότι, ναι, είναι και αυτοί δυστυχείς, έλληνες, αξιωματικοί, που αυτομότησαν στους Κωνγκάρους. Βρεθεί κοινωνεμένο από πως πρέπει να πει. Δεν βρίσκεται να πει. Απολύτες τίποτα. Άρα, θέλω να πω ότι η δίκη των έξιμων, ό,τι τίποτε κάνω, όπως λένε τεχθές, μετά το πρώτο μέρος της Ευθύνης, στα μελά, των στρατοδικών και των κατηβόρων, αναφέρεται, βέβαια, και στην προοδοσία που είχε αρχίσει, μορήθερα, μέρος ορισμένων, χρειάζοντας από τους κατηβόρους. |
