| μάθημα φαρμακευτικής: θα « Έχουμε εδώ μία μικρή υπερίληψη προηγουμένων για να θυμόμαστε τι ακριβώς είναι αυτό το οποίο κάνουμε. Προχωρήσαμε και με βάση τα ατομικά τροχιακά δημιουργήσαμε μωριακές σχηματικές συναρτήσεις που να περιγράφουν τα ηλεκτρόνια μέσα στα Μόρια. Τα μωριακά ατομικά τροχιακά. Και είδαμε ότι το μοντέλο έχει αρκετή επιτυχία. Δεχτήκαμε τον σχηματισμό υβεριδισμένων τροχιακών από τα ατομικά τροχιακά, τα οποία υβεριδισμένα τροχιακά μας περιγράφουν πολλούς τροχιακών. Τα οποία περιγράφουν καλύτερα ακόμα τις γεωμετρίες και τις δραστικότητες των σχετικά απλών μωρίων τα οποία περιγράφησαμε. Και εδώ πέρα έχουμε μια χρήση όλων αυτών των κυματικών συναρτήσων για να περιγράψουμε τον ομοιοπολικό και τον ιοντικό δεσμό. Εισαγωγικά στον ιοντικό δεσμό, διότι τυπικά δεν αποτελεί δεσμό, δεν αποτελεί ζευγάρι ηλεκτρονίων που βρίσκεται μεταξύ διά οτόμων. Είναι μια ηλεκτροστατική επιδράση ανάμεσα σε έναν κατιόν και σε έναν νιόν. Εδώ λοιπόν έχω και σχηματικά την παράσταση ενός τυπικού ομοιοπολικού δεσμού εδώ πέρα και ενός τυπικού ιοντικού δεσμού και πώς αυτά μπορούν να περιγραφούν με κάποια μοριακά τροχιακά. Ανά λοιπόν, ενεργειακά, δύο τροχιακά δεσμού, ανά λοιπόν ενεργειακά, δύο τροχιακά δύο ατόμων που πλησιάζουν, εδώ θεώρησε ότι έχουν και την ίδια ενέργεια, άλλη επίδραση, δεσμικό, αντίδεσμικό τροχιακό, εγώ εδώ πέρα δέχτηκα από ένα ηλεκτρόνιο στο καθένα από τα τομικά τροχιακά, ανά λοιπόν τα δύο ηλεκτρόνια στο δεσμικό μοριακό τροχιακό, ως σχηματισμός του δεσμού. Εδώ λοιπόν έχουμε αντίστοιχη κατάσταση, μόνο που τα δύο ατομικά τροχιακά είναι πολύ μακριά από το άλλο, ενέργειακά, εντάξει. Εδώ λοιπόν έχουμε ένα στοιχείο, απ' ό,τι καταλαβαίνετε, που έχει μικρή ενέργεια ιωνισμό, σχετικά εύκολα μπορώ να πετάξω αυτό το ηλεκτρόνιο έξω από το στοιχείο και να καταλήξω στο θετικό ιόν, ενώ αυτό εδώ έχει αρκετά μεγάλη ηλεκτρονιοσυγγένεια, έτσι θα είναι πάρα πολύ ευτυχισμένο η πολύ χαμηλή ενέργεια. Λοιπόν όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση μεταξύ τους, τόσο μικρότερη είναι η απόσταση του δεσμικού και του αντιδεσμικού τροχιακού που θα σχηματιστούν από αντίστοιχα αυτό το ατομικό τροχιακό με χαμηλή ενέργεια και από αυτό με την ψηλή ενέργεια. Είπαμε επίσης πως όσο πιο κοντά βρίσκεται αυτό το μοριακό τροχιακό σε κάποιον από τα ατομικά, τόσο περισσότερο του μοιάζει και σαν μορφή. Και πως εδώ πέρα περίπου έχουμε μια κυματική συνάντηση που ανταποκρίνεται μόνο σε αυτό το πέρα το άτομα. Αυτή εδώ πέρα η περιγραφή λοιπόν περιγράφει σε μένα το σύστημα όπου αυτό έχει χάσει ένα ηλεκτρόνιο και αυτό έχει κερδίσει ένα ηλεκτρόνιο. Χοντρικά λοιπόν αυτό είναι μια προσέγγιση της περιγραφής του σχηματισμού ενός ζευγαριού από ιόντα στον ιοντικό δεσμό. Εδώ λοιπόν το ζήτημα είναι πως αυτά που περιγράφουμε μέχρι αυτή τη στιγμή, έτσι είναι δυό διακριτές καταστάσεις, ο ομοιοπολικός, ο ιοντικός δεσμός και όλοι σχηματίζουμε στο μυαλό μας την ιδέα ότι υπάρχουν αυτά τα δύο πράγματα στον κόσμο. Συνήθως υπάρχουν και πολλά ενδιάμεσα, μόνο που τα πολλά ενδιάμεσα μπορούν να περιγραφούν σαν ένα μείγμα από τούτο και από εκείνο από τις δύο ακριές καταστάσεις. Βάλετε λοιπόν στο μυαλό σας μια ευθεία όπου το ένα άκρο είναι ο ιοντικός δεσμός και το άλλο άκρο είναι ο ομοιοπολικός δεσμός, ένας τυπικός ομοιοπολικός σαν κι αυτόν και ένας τυπικός ιοντικός σαν τον άλλον αριστερά, έτσι. Συνεχώς πώς θέλετε να πάμε από τον ομοιοπολικός στον ιοντικό, εδώ λοιπόν έχω 100% ομοιοπολικό χαρακτήρα και εδώ μηδέν. Και όσο λοιπόν ο ομοιοπολικός χαρακτήρας μειώνεται αυξάνει ο ιοντικός, έτσι φανταστείτε ο άλλος άκρος πάει ανάποδα από το 100% στο μηδέν. Λοιπόν, υπάρχει αυτό που λέμε πολλομένος ομοιοπολικός δεσμός. Θυμάστε να το έχετε δει αυτό πουθενά, το έχουμε δει μία δύο φορές που περιγράψαμε το ιόν του Κιανίου. Οι ενέργειες των τροχιακών του άνθρακα και του αζώτου ήταν ακριβώς έτσι, δεν είχαν ακριβώς την ενέργεια, υπήρχε μια διαφορά μεταξύ τους. Εντάξει. Και εκεί πάλι σχηματιζόταν ένα δεσμικό, ένα αντιδεσμικό τροχιακό για κάθε ζευγάρι τροχιακών που αλληλεπιτρούσαν. Το αντιδεσμικό έμοιαζε περισσότερο με το τοδό σαν ενέργεια, το αντιδεσμικό έμοιαζε περισσότερο με κοιλοκή. Εντάξει. Αυτή ήταν η διαβάθμιση που είχαμε. Συνεπώς, γιατί θα πει αυτό εδώ μοιάζει περισσότερο με το τοδό, θα πει σε αυτό το μοριακό τροχιακό έχω περισσότερη μεταφορά ηλεκτρονίου στην περιοχή αυτού του ατόμου που είναι το πιο ηλεκτρονιτικό. Εντάξει. Ξαναθυμίζω ότι εκεί πέρα αναφέραμε και την ιδιότητα της ηλεκτρονιτικότητας που είναι κάτι το οποίο εμφανίζεται μόνο μέσα σε ένα μόριο. Δεν μπορώ να αναφέρω την ηλεκτρονιτικότητα του ατόμου του φθορίου όταν έχω το φθόριο σε ατομική κατάσταση. Έτσι, φτιάχνω με κάποιο τρόπο άτομα φθορίου και θα μελετάω. Δεν μπορώ να μετρήσω την ηλεκτρονιτικότητα του φθορίου εκεί. Εκεί μπορώ να μετρήσω την ηλεκτρονιοσυγγένεια, το ψηλότερο τροχιακό που μπορεί να δεχτεί ηλεκτρόνιο. Εντάξει. Εδώ λοιπόν, στρομπολωμένο ομοιοπολικό δεσμό. Από τη στιγμή που θα έχω, έτσι, καταλαβαίνετε, να τα δυο άτομα, το ηλεκτρονιακό νεύος του σύρμα δεσμού δεν είναι αυτό. Αυτός θα ήταν ένας πολύ συμμετρικός δεσμός, αλλά είναι κάτι σαν κι αυτό. Καταλαβαίνουμε αμέσως ότι αυτό εδώ είναι το πιο ηλεκτρονιτικό από τα δύο στοιχεία και αν θεωρήσω εγώ τον δεσμό και, ας πούμε, κόψω τον δεσμό στη μέση του, προφανώς μικρότερο μέρος της πιθανότητας αυτής του ηλεκτρονιουλοκοντάσια του άτομα και μεγαλύτερος σε αυτό. Αν λοιπόν υπέθεται ότι αυτή η πιθανότητα πρέπει να είναι μισό και μισό, προφανώς εδώ πέρα έχω έλλειψη και εγώ έχω περίσσε αφορετικό. Αυτό το παρουσιάζω σαν ΔΔΣ και ΔΔΠ αντίστοιχα. ΔΔΣ και ΔΔΠ σημαίνει για μένα όχι ότι υπάρχει 0,1 ηλεκτρόνιο, όχι ότι λείπει 0,1 ηλεκτρόνιο, αλλά έχω πιθανότητα λιγότεροι κατά τόσο ή περισσότεροι κατά τόσο να βρίσκεται εκεί πέρα το ηλεκτρόνιο, σημαίνει ότι έχω μία απόλωση του δεσμού. Λοιπόν, να φανταστείτε ότι αυτός εδώ ο δεσμός έχει καμία απόλωση αν αυτά τα δύο ατομικά τροκιακά είναι ίδια, τα άτομα είναι ίδια, έχω πιθανότητα 50% του ηλεκτρόνιου είναι κοντά στον άτομο και 50% στον άλλο και σε αυτή την περίπτωση είναι 100% και 0%. Οτιδήποτε άλλο ενδιάμεσα περιγράφεται κάπως έτσι, με έναν πωλωμένο ομοιοπολικό δεσμό. Και το πώς είναι αυτή η πώλωση, εκτός όλων το πειράζει και η διαφορά στην ηλεκτρονιτικότητα ανάμεσα σε αυτά τα δύο στοιχεία. Ηλεκτρονιτικότητα, επαναλαμβάνω, είναι κάτι το οποίο δεν μετρύεται σε μια συνεπή μονάδα, ο καθένας μπορεί να προτείνει ότι η μέγεθος θέλει να τη μετρήσει, όμως μεταβάλλεται μονοτονικά και συνέχεια κατά μήκος κάθε περίοδο. Για την πρώτη περίοδο που έχει μετρηθεί η μη ακρίβεια με πολλούς τρόπους, είδαμε ότι περίπου σταθερά μεταβάλλεται από το ένα άτομο στο άλλο και συνέχεια προς τα πάνω. Το πιο ηλεκτρονιτικό στοιχείο απ' όλα είναι το φθόριο. Μόνο το φθόριο. Δεν το ξέρω αν ανεσκευατίζει ή όχι αστερές οξύα, αλλά θα το δούμε στη συνέχεια. Θα το δούμε. Κάτσε, δεν φτάσαμε ακόμα στο να εξετάσουμε οξέα και θα δούμε αν αυτό ανταποκρίνεται σε κάτι που έχει να κάνει με τον όξυνο ή βασικό χαρακτήρα. Είμαστε προς το πάνω εδώ που εξετάζουμε πολλομένους δεσμούς. Σε αυτό το σημείο μπαίνει μέσα στη ζωή μας η εισαγωγή ενός μεγέθος που λέγεται διπολική ροπή. Περίγραφεται κάπως έτσι. Η διπολική ροπή είναι το γυρόμενο του φορτίου επί την απόσταση. Αν έχω λοιπόν δύο φορτεία Q και Q που βρίσκονται σε μια απόσταση R μεταξύ τους, υπάρχει έναν διανισματικό μέγεθος που το λέμε διπολική ροπή. Έτσι, ας το σημειώσω ότι είναι διανισματικό το μέγεθος. Βελάκι. Έτσι. Και το μέγεθος εστίνεται από εδώ πέρα το γινόμενο. Έτσι, φορτίο επί απόσταση. Συνεπώς, μεγαλώνει η απόσταση μεγαλώνει η διπολική ροπή, μεγαλώνει το φορτίο μεγαλώνει η διπολική ροπή. Εντάξει. Ο συμβολισμός είναι αυτός, έτσι, από το θετικό προς το αρνητικό. Ωραία. Αν έχω κάπου κάποιο νοδεσμό. Και δείτε τώρα μετρήσεις διπολικής ροπής μερικών υδραλογώνων. Υδροφθόριο, υδροχλώριο, υδρογνώριο ή υδροιόδιο. Η μονάδα είναι ΔΕΜΑΙ και το σύμβολο είναι το ΔΕ, έτσι, από το όνομα του Ολανδού φυσικοχημικού που έκανε τέτοιους πολλές μετρήσεις. Δεν πάει. Λοιπόν, τι παρατηρείτε? Υδροφθόριο, υδροχλώριο, υδρογνώριο ή υδροιόδιο. Το υδρογώνω είναι ίδιο κάθε φορά, έτσι. Το αλογώνω διαφέρει. Σε τι διαφέρουν τα αλογώνα μεταξύ τους? Όχι στο φορτίο που έχουν. Σε τι διαφέρουν? Στο νόγκο. Μικρότερο, μεγαλύτερο, μεγαλύτερο, μεγαλύτερο. Συγγνώμη σε αυτό. Είναι το καθένα μια περίοδο παρακάτω από το άλλο. Δεν υπάρχει περίπου να μην έχουμε διαφορά, έτσι, στην ακτίνα τους. Θα έλεγε, λοιπόν, κανένας. Αν το φορτίο ήταν συν-01 και μειών-01, σε κάθε περίπτωση, τότε θα περιμέναμε, καθώς πήγαιναμε προς τα κάτω, να αυξάνει η διπολική ροπή. Το φορτίο συν-01, αυτό αυξάνει, άλλο αυξάνει η διπολική ροπή. Εμείς, λοιπόν, τη μειώνεται. Γιατί μειώνεται? Μειώνεται η διπολική ροπή, ενώ αυξάνει η ακτίνα, έτσι. Πιάνοντας από εδώ, εδώ, εδώ, εδώ. Η επιπίδραση ανάμεσα στο ιδρογόνο που, ας πούμε, το καρφώνουμε εδώ πέρα, και το χλώριο, το χλώριο μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί. Το βρώμιο, το ιόδιο, τι πάει λέγοντας, εντάξει. Γιατί? Προφανώς μειώνεται σημαντικά αυτό το ΔΑΣ. Για να έχω μίωση πιάνοντας προς τα κάτω, ενώ αυξάνει οπωσδήποτε η ακτίνα, προφανώς μειώνεται πολύ περισσότερο το φορτίο. Α, λοιπόν, στο ιδροχλώριο έχω ένα ΔΑΣ και αντίστοιχα ΔΑΠΥ του τύπου 0,3, στο ιδροχλώριο είναι 0,2, στο ιδροβρώμιο είναι 0,1 και στο ιδροχλώριο είναι 0,0,0,0, να στα να πάνε, εντάξει. Γιατί? Τα επισκεφτούν, να ξέρω εγώ. Ας σκεφτούμε ότι το κατειόν ιδρογόνο είναι κοινό, εντάξει. Είναι ένα πράγμα. Δεν έχουμε διαφορετική επιπίδραση από εκεί, έτσι. Αυτό το κατειόν ιδρογόνο σκεπατίζει γύρω του ένα παιδίο το ίδιο πάντα. Το ζήτημα είναι πώς ανταποκρίνεται σε αυτό το παιδίο το αρνητικό ιόν που έρχεται. Σκεφτείτε πρώτα απ' όλα τι έχω. Φθόριο πλύν, χλόριο πλύν, βρώμιο πλύν, ιόδιο πλύν. Έτσι τα θελωγώ μες στον γιαλόμο. Έτσι τα θελωγώ μες στον γιαλόμο. Δεν είπω τι είναι έτσι, αλλά είναι μια καλή προσέγγιση. Ξεάζει λοιπόν το φθόριο πλύν. Το φθόριο πλύν τι ακριβώς ιδιότητα έχει, κουβαλάει ένα ελεκτρόνιο παραπάνω από το κανονικό άτομο του φθορίου. Αυτό το ελεκτρόνιο προφανώς προστατεύεται αρκετά από τα υπόλοιπα ηλεκτρόνια της ίδιας τροχιάς. Και κατά συνέπεια αν το άτομο του φθορίου έχει αυτό το μέγεθος, το φθόριο πλύν έχει αυτό το μέγεθος. Είναι μεγαλύτερο. Αντίστοιχα όμως συμβαίνει και με το χλωρίο και με το βρώμιο και με το ιόδιο. Δεν μπορούμε να πούμε ότι τα πράγματα πάνω ανάποδα. Κατά συνέπεια και το ανοιών του φθορίου έχει μικρότερη ακτίνα από το χλωρίο, από το βρωμίο, από το ιοδίο. Όμως πρώτα απ' όλα σκεφτείτε ότι αν το ανοιών του φθορίου είναι αυτό, ο πυρήνος του φθορίου μπορεί να πλησιάσει στον ιδροβόρο μέχρι αυτό το σημείο. Ο πυρήνος του φθορίου, αναγκαστικά παραπέρα, του βρωμίου, του ιοδίου. Απ' την άλλη, σκεφτείτε πού βρίσκεται αυτό το εξωτερικό ηλεκτρόνιο του φθορίου σε ένα 2Π ατομικότροχιακό. Αν τας θεωρήσω ευρυθισμό, θα θεωρήσω ΕΣΠΕΤΡΙΑ, αναγκαστικά δεν έχω καν ουσίδους δεσμό που να με επηρεάζει. Έχω ένα ΕΣΠΕΤΡΙΑ ευρύδιο που αποτελείται όμως από 2ΕΣ και 2 ΠΕΤΡΟΧΙΑΚΑ. Στο φθόριο έχω 3ΕΣ και 3ΠΕΥ, στο βρωμίο 4ΕΣ και 4ΠΕΥ, στο ιόδιο 5ΕΣ και 5ΠΕΥ. Αυτό τα συμβαδίζει λίγο με την απόσταση. Τι άλλο ξέρω για το 2ΠΕΥ, 3ΠΕΥ, 4ΠΕΥ και 5ΠΕΥ ηλεκτρόνιο. Αν ένα ελεκτρόνιο βρίσκεται σε ένα 2ΠΕΥ ενός ατόμου, δέχεται αρκετή έλεξη από την πυρήνα. Ναι. Αν βρίσκεται ένα ελεκτρόνιο σε ένα 3ΠΕΥ, δέχεται λιγότερη έλεξη από την πυρήνα, διότι το προστατεύουν όλα τα προηγούμενα ελεκτρόνια. Κατά συνέπεια, όχι μόνο έχουμε μεγαλύτερη απόσταση, αλλά και τα ελεκτρόνια τα εξωτερικά, τα οποία θα υποστηρίζουν την επίδραση του κατιώντος του ιδροβόνου, έχουν χαλαρότερη σύνδεση με τον πυρήνα τους. Δηλαδή, αυτό το εξωτερικό ελεκτρόνιο του φθορίου πολύ δύσκολα θα μετακινηθεί κάπου αλλού. Το φθόριο το κρατάει ισχυρά στενδεμένα προς τον εαυτό του. Στο χλώριο αυτό είναι λίγο πιο εύκολο να πολωθεί, στο βρώμιο λίγο πιο εύκολο και στο διότι ακόμα πιο εύκολο. Αν λοιπόν μπορεί να πολωθεί, τότε δείτε τι μπορεί να συμβεί. Εδώ λοιπόν είναι τα κατιώντα ιδρογόνου που είναι πάντοτε τα ίδια. Εδώ πέρα έρχεται ένα ιόν φθορίου που είναι τόσο μικρό, εδώ έρχεται ένα ιόν χλωρίου που είναι πιο μεγάλο, εδώ έρχεται ένα ιόν βρωμίου που είναι ακόμα πιο μεγάλο και εδώ έρχεται ένα ιόν ιωδί που είναι ακόμα πιο μεγάλο. Θεωρώ ότι αυτά τα κατιώντα ιδρογόνου είναι εδώ καρφωμένα σε μια κατακόρυφο και ότι αυτά τα ιόντα πλησιάζουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Εντάξει, πείτε μου εσείς τώρα τι φαντάζεστε. Μόλις αυτά τα ιόντα φτάσουν στο σημείο που μπορούν να προσεγγίσουν χωρίς να αρχίσουν άλλοι τους φαινόμενα, υπάρχει μια επίεδραση αυτού του πεδίου πάνω σε αυτό το εξωτερικό ηλεκτρόνιο. Άντε να το κάνω και φανερό αυτό το εξωτερικό ηλεκτρόνιο, να το κάνω σαν μπλιτσα εδώ πέρα. Παρόλο που δεν συμβαδίζει με το μοντέλο που θέλουμε, είναι κάτι συγκεκριμένο χειροπιαστό. Εντάξει, αυτό εδώ το πεδίο επιδρά πάνω σε αυτό το ηλεκτρόνιο, αρκετά. Όμως σε αυτό το ηλεκτρόνιο δέχεται και μια ισχυρή επίδραση από το δικό του πυρήνα εδώ. Δεν είναι εύκολο να σηκωθεί, να φύγει, ούτε να μετακινηθεί. Αυτό εδώ το ηλεκτρόνιο, το δικό του πυρήνα, δέχεται μια έλξη αρκετά χαλαρότερη από την εδώ. Συνεπώς εδώ έχει μια επίδραση αυτό το θετικό φορτίο πάνω σε αυτό το εξωτερικό ηλεκτρόνιο. Κατά συνέπεια μπορεί κάποιος να πει ότι δημιουργείται εδώ πέρα ένα είδος παραμόρφωσης. Εντάξει, έρχεται αυτό το ηλεκτρονικό νέφος και κάνει μια τέτοιου είδους μεταβολή. Εδώ πέρα ο πυρήνας του βρωμίου είναι αρκετά μακρύτερα, κατά συνέπεια αυτή η παραμόρφωση περιμένει να είναι μεγαλύτερη και εδώ πέρα στο ιόδιο περιμένουμε να είναι ακόμα μεγαλύτερη. Ωραία. Γιατί θα πει αυτό? Αυτό θα πει ότι το εξωτερικό ηλεκτρόνιο του ιοδίου μπορεί να πωλωθεί προς την κατεύθυνση του κατεύθυνση του σιδρογόνου και του βρωμίου. Ποιο από αυτά θα πωλώνεται πιο εύκολα? Εκείνο που βρίσκεται πιο μακριά από τον αντίσχοτικό του πυρήνα. Αυτό. Πωλώνουμε πιο εύκολα τι σημαίνει? Έρχομαι πιο πολύ προς την κατεύθυνση του κατεύθυνση του σιδρογόνου. Έρχομαι προς την κατεύθυνση του κατεύθυνση του σιδρογόνου τι σημαίνει? Μπαίνω στην περιοχή εδώ ανάμεσα στους δύο πυρήνες. Τι θα πει όμως ηλεκτρόνιο ανάμεσα στους δύο πυρήνες. Θα πει για μας ομοιοπολικός δεσμός, ο οποίος έχει κάποιον σημαντικό χαρακτήρα εδώ, κάποιον λιγότερο εδώ, κάποιον λιγότερο εδώ και κάποιον ενδεκομμένος και καθόλου εκεί. Συγγνώμαι? Λοιπόν, πηγαίνοντας από εδώ προς τα κάτω, εφόσον κρατάμε το κατεύθυνση του σιδρογόνου σταθερό, το πεδίο που δημιουργεί είναι σταθερό, αυτό όμως το κατεύθυνση επιδράστησε το αερικά ηλεκτρόνιο αυτών εδώ πέρα των ανιόντων. Αφού λοιπόν αυτά τα νιόντα βρίσκονται το καθένα σε μια περίοδο παρακάτω από το προηγούμενο, προφανώς οι νιοντικές ακτίνες είναι όλο και πιο μεγάλες, προφανώς τα εξωτερικά ηλεκτρόνια δέχονται όλο και ασθενέστερη επίδραση από το δικό τους πυρήνα, εδώ στο ιόδιο αυτό το ηλεκτρόνιο δέχεται την ασθενέστερη επίδραση από αυτό το πυρήνα, από ότι αυτό εδώ, από ότι αυτό εδώ, από ότι αυτό εδώ, κατά συνέπεια αυτό θα πολλωθεί περισσότερο προς τη μερικά του κατεύθυντος σιδρογόνου. Πολώνεται το ηλεκτρόνιο σημαίνει κάπως έτσι πρέπει να ζουγραφίσω την τροχιά του, ας το πούμε. Σημαίνει αμέσως αμέσως ότι έχω μια πιθανότητα να βρεθεί αυτό το ζευγάρι των ηλεκτρονίων, των εξωτερικών, ανάμεσα στα δύο άτομα, πάνω από τους δύο πυρήνες. Αυτό σημαίνει για μένα ένα ποσοστό ομοιοπολικού χαρακτήρα. Ξεκίνησα λοιπόν εγώ με την υπόθεση πως έχω κατιών υδρογόνου και ανιών αλογόνου σε κάθε περίπτωση. Δηλαδή 100% γιοντικόδυσμό. Και κατέληξε έτσι με κάποιες λογικές σκέψεις και με κάποιες παρατηρήσεις εκεί της δυπολικής δροπής, τι να δω. Να δω ότι πηγαίνοντας προς τα κάτω αυτό το φορτίο που θα πρέπει να περιγράφει την δυπολική μουροπή είναι μικρό, αυτό είναι 1 κάθε φορά. Αν υποθέσω, έτσι, και αυτό είναι μίον 1 κάθε φορά, αν υποθέσω γιοντικόδυσμό. Όχι, δεν είναι. Σε αυτή την περίπτωση, αρκετό μέρος του ηλεκτρονίου βρίσκεται ανάμεσα στα δύο άτομα, κατά συνέπεια δεν μπορώ να πω ότι αυτό είναι 1, δεν μπορώ να πω ότι αυτό είναι μίον 1. Ακόμα λιγότερο εδώ, έτσι, μάλλον το πολύ λιγότερο εδώ πέρα. Πιο κοντά είμαι σε αυτή την κατάσταση εδώ, πιο κοντά σε αυτή την κατάσταση εδώ και πιθανότατα, στην περίπτωση, έτσι, του ηλεκτρονίου, είμαι πάρα πάρα πολύ κοντά σε αυτήν την κατάσταση. Ναι, έχω ξεχωριστά ιόντα. Εντάξει. Μεγαλύτερη δυπολική ροπή λοιπόν, επειδή αυτό το ΔΑΣ είναι μεγάλο, περίπου συν 1 και μίον 1. Εντάξει. Το καταλαβαίνετε. Ας πούμε λοιπόν ότι εδώ είναι 100% ιοντικός δεσμός, έχω συν 1 και μίον 1. Προφανώς αυτή η πόλωση εδώ μου φέρνει μέρος του ηλεκτρονίου ανάμεσα στα δυο άτομα, άρα ο χαρακτήρας του ιοντικού δεσμού αυτό δεν είναι 100%. Το καταλαβαίνετε. Αν πούμε ότι αυτό είναι 80%, αυτό είναι σαν έχουμε 0.8 και 0.8. Καταλαβαίνετε. Και πάει λέγοντας. Και προφανώς πολύ λιγότερο ιοντικό χαρακτήρα θα έχει τούτος εδώ ο δεσμός, εντάξει, στο ιδροϊόδιο. Κατανοητό αυτό. Αυτό τώρα μπορείτε εσείς να το επεκτείνετε και σε κάθε άλλη περίπτωση. Δεν χρειάζεται να είναι ιδραλογόνο, μπορεί να είναι εδώ πέρα ένα κάποιο οποιοδήποτε κατιόν. Θέλετε τον άτριο, το κάλλιο, ο δυστηνής ίδιρος, το οτιδήποτε. Εντάξει. Μπορείτε να το σκεφτείτε και ανάποδα. Για σκεφτείτε να έχω, ας πούμε, το βρώμιο το οποίο πολλώνεται. Και να έχω εδώ γύθιο, άτριο, κάλλιο, ρουβίδιο, κέσιο και όλα τα σχετικά. Πείτε μου τι θα καταλάβετε σε εκείνη την περίπτωση. Έχω εδώ το βρώμιο παντού. Διαλέγω ένα που να μπορεί να πολλωθεί. Και έχω από εδώ γύθιο, άτριο, κάλλιο, ρουβίδιο. Άντε και κέσιο, άντε και φράγγιο. Τι έχω εδώ. Έναν ο οποίος έχει δυνατότητα να πολλωθεί. Να το έχουμε δει εδώ πέρα. Είναι αρκετά ογκώδης. Και κάποιος που μπορεί να τον πολλώσουν. Ποιος μπορεί να τον πολλώσει περισσότερο αυτό το αινιόν του βρωμίου. Το μικρό λίθιο ή το μεγάλο κέσιο. Ακριβώς. Γιατί όμως. Γιατί όλα αυτά τα κατειώντα, αν εγώ θεωρήσω έτσι ότι έχω κατειών και αινιών, όλα αυτά τα κατειώντα έχουν φορτίο συναίνα. Άρα το πεδίο που θα δημιουργήσουν είναι το ίδιο. Είναι? Όχι. Άλλο είναι να δημιουργείται ένα πεδίο σε μια σφαίρα τέτοια, που είναι η ακτίνα η οδητική του Λιθείου, και άλλο σε μια σφαίρα τέτοια, που είναι του ανατρίου, του καλλίου, του ρουβιδίου, του κεσίου. Γιατί? Γιατί έχω μια διασπορά το φορτίο σε όλη αυτή την επιφάνεια της σφα Λίγο θα το πολλώσει το βρώμιο το κέσιο, λιγότερο το κάλλιο, λιγότερο το νάντριο και πολύ λιγότερο το λίθιο. Ε, συγγνώμη, λίγο θα το πολλώσει, περισσότερο το κάλλιο, περισσότερο το νάντριο και περισσότερο το λίθιο. Εντάξει. Άρα τι περιμένετε εσείς για τη συμπεριφορά των αλογονιδίων των αλκαριμετάλων. Τα αλογονίδια των αλκαριμετάλων. Αλκαριμέταλα, η πρώτη ομάδα. Αλογόνα, η έβδομη. Αλογονίδια των αλκαριμετάλων. Είναι μια κλασική περίπτωση, έτσι. Τα αλκαριμέταλα έχουν ένα ελεκτρόνιο στην εξωτερική ετοριά, το διώχνουν, πέφτουν σε μια ενεργειακό σταθροί κατάσταση, συμπειρωμένοι προηγούμενοι, γενικά έχουν χαμηλές ενέργειες αιωνισμού. Τα αλογόνα βρίσκονται στην έβδομη ομάδα, έχουν μεγάλες ηλεκτρόνιο συγγένειες, τσιπούν ένα ελεκτρόνιο και στους ανθρωποιού του γίνονται πολύ ωραία. Άρα το α, συ, β, π είναι κλασική περίπτωση εδώ. Ωραία. Τι σας λέω εγώ τώρα. Πιάνουμε και φτιάχνουμε διαλήματα από όλα τα αλογονίδια των αλκαριμετάλων που μπορούμε να φανταστούμε. Εγώ δυστυχώς έψαχνα σήμερα το πρωί και βρήκα στοιχεία μόνο για μερικά και τα έβαλα εδώ πέρα σε έναν πίνακα. Νάτοις εδώ. Κάνουμε λοιπόν διαλήματα. Και για να μην πέσουμε σε κανένα πρόβλημα να είναι πολύ πικρά διαλήματα, κάνουμε αραιά διαλήματα, δέκα στιγμών δύο, δέκα στιγμών τρία, κάτι τέτοιο. Και σε συνέχεια μετρούμε την αγοκιμότητά τους. Αγοκιμότητα είναι ένας απλός όρος για να περιγράφεις την υπαρξιότητα μέσα σε ένα διάλειμμα. Εντάξει, έχω ένα διάλειμμα. Έχω μια μπαταρία, συνδέω στους δυο πόλους δύο στύρματα και τα βάζουμε στο διάλειμμα. Πρακτικά δεν υπάρχει τίποτα ανάμεσα στα δύο στύρματα, όμως κάποιες φορές το κύκλωμα κλείνει. Γιατί κλείνει το κύκλωμα, γιατί μέσα στο διάλειμμα υπάρχουν ιόντα, κοινούνται κάποια προς εδώ, κάποια προς εκεί, κάποια από εδώ παίρνουν φορτίο, κάποια εδώ παίρνουν φορτίο, το κύκλωμα κλείνει σαν υπάρχει σύρμα εκεί ανάμεσά τους. Σαν υπάρχει αγογός. Και όσο περισσότερα φορτία υπάρχουν, τόσο πιο μεγάλη είναι η ένταση του ρέβου όσο περισσότερο βγείτε. Είναι σαν έχω καλύτερο αγογό. Αυτό λοιπόν αυτή η μέτρηση λέγεται αγοκιμότητα. Εντάξει. Ένα διάλειμμα είναι τόσο πιο αγόγημο όσο πιο πολλά ιόντα έχει. Ωραία. Θα έλεγε λοιπόν ένας, παίρνω εγώ και κάνω διάλειμμα 0,01μΩ από χλωριού γωνάτριο. Τι περιμένω να έχω μες στο διάλειμμα, αφού τα άλλα τα είναι ισχυροι ηλεκτρολίτες, πλήρη διάσταση. Άρα, πόσο ήταν 0,01μΩ ανελίτρο, άρα περιμένω εγώ να δω 0,01μΩ από κακιόντα και 0,01μΩ από αγιόντα. Ε, άμα διαλύσω 0,01μΩ χλωριού χοκάλιο, το ίδιο. Βρωμιού χοκάλιο, το ίδιο. Βρωμιού χολίθιο, πάλι το ίδιο. Κατά συνέπεια, οι αγχωγημότητες όλων αυτών των διαλυμάτων, έπαιρναν ίδιες. Άντε, ας είχαμε μικρόδιαφορες. Υπάρχει λοιπόν μονάδα στην οποία μετράμε την αγχωγημότητα. Δεν μας ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή ποια είναι, ούτε πώς ορίζεται. Είναι αντίστροφα ΩΜ, αναεκατοστώ, κλπ σχετικά. Αλλά είναι μία μονάδα, δεν μας πειράζει αυτό. Μεγαλύτερη τιμή στη μονάδα, μεγαλύτερη αγχωγημότητα. Εδώ λοιπόν, έχω δώσει κάποιες αγχωγημότητες. Θα μου πεις, είναι αυτό πέρα, ένας πίνακας. Τα αλκαλιμέταλα είναι εδώ, τα αλκαλιμετάλα είναι εδώ. Αυτό το κουτί ανταποκρίνεται στο άλλας αυτού το αλκαλιμετάλο, με αυτό το αλκαλιμετάλο. Εντάξει. Και παρεπτώντας, δεν έχω τιμές για να το δω. Για παρατηρήστε τι γίνεται για τα χλωρίδια. Χλωρίοχο λίθιο, νάτριο, κάλλιο. Γιατί υπάρχει αυτή η διαφορά. Καταρχήν έχει λογική. Χλωρίοχο λίθιο, χλωρίοχο νάτριο λίγο μεγαλύτεροι, χλωρίοχο κάλλιο λίγο μεγαλύτεροι αγχωγημότητα. Άρα είναι πιο αγχώγημο το διάλειμμα του χλωρίουχου καλλίου, του χλωρίουχου νατρίου λίγο λιγότερο και του χλωρίουχου λιθίου λίγο λιγότερο. Εδώ το κοινό πράγμα, ο κοινός παράγοντας, είναι το λογόνο το χλώριο, έτσι δεν είναι. Σε πώς το χλώριο πλην υπάρχει. Αυτό μπορεί να πολωθεί, ναι βεβαίως έχω το εξωτερικό του λιχθλόνιο, το οποίο μπορεί να μετακινηθεί προς αυτόν που είναι απέναντί του. Αυτός που είναι απέναντί του ποιος είναι. Το κατίον του λιθίου, το κατίον του νατρίου, το κατίον του καλλίου. Επαναβάνω ξεκινάω από την υπόθεση ότι έχω έναν συν και ένα πλήν, έτσι ξεκινάω από μια πλήρια ιεντική περιγραφή του πράγματος. Εντάξει. Εδώ λοιπόν, αυτού το δω μπορεί να πολώσει το χλώριο και αυτού το δω και αυτού το δω. Ποιο από αυτά θα το πολώσει περισσότερο. Όλα έχουν φορτίο συν ένα, όπως είπαμε προηγουμένως, μόνο που το καλλιωσύν είναι μεγάλο, έτσι, το ναι, το νατρίος είναι λίγο μικρότερο, το λιθίος είναι λίγο μικρότερο. Ποιο από αυτά έχει μεγαλύτερη πυκνότητα φορτίου, ας το πούμε έτσι. Σφαίρα, σφαίρα, σφαίρα. Το λίθιο, δεν θα έλεγες. Έχει μεγαλύτερη πυκνότητα φορτίου. Λοιπόν, το λίθιο έχει μεγαλύτερη πυκνότητα φορτίου, άρα εφανίζει σχεδόν το πεδίο. Άρα θα πολώσει περισσότερο το χλώριο. Συνεπώς το χλώριο, αν δεν έχει, ας πούμε, μια σφαιρική κατανομή των ηλεκτρονίων του, έχει κάνει αυτό το πράγμα. Τα ηλεκτρόνια, λοιπόν, θα τώρα βρίσκονται ανάμεσα στο λίθιο και στο χλώριο, άρα, για μένα, περιγράφουν εν μέρει ομοιοπολικό δεσμό. Εντάξει, εν μέρει, λοιπόν, ομοιοπολικό χαρακτήρα. Άρα, ο δεσμός λιθίου χλωρίου δεν μπορεί, για μένα, να περιγραφεί ως 100% ιοντικός. Ας πούμε, λοιπόν, είναι 60%. Για το χλωριού χωνάτριο, ο ομοιοπολικός χαρακτήρας θα ήταν 50% ή 70%. Κατανολογία, έτσι, ψέματα είναι τα νούμερα, τα λέω έτσι για να γίνει συζήτηση. Έστω, λοιπόν, έτσι, ότι ο χαρακτήρας του δεσμού λιθίου χλωρίου είναι, ας το πούμε έτσι, 60% ιονικός, άρα 40% ομοιοπολικός. Ο αντίστοιχος χαρακτήρας του δεσμού είναι ένα τριοχλώριο. Θα είναι 70% ιονικός ή 50% ιονικός. Περισσότερο ή λιγότερο, λέτε εσείς. Για πες. Λιγότερο. Γιατί το λες αυτό. Μεγαλύτερο ιόν, μικρότερη πυκνότητα φορτίου, λιγότερη πόλωση, κατά συνέχεια λιγότερο μέρος του εξωτερικού ηλεκτρονίου του χλωρίου θα μετακινηθεί προς το άτριο. Άρα, ο ιοντικός χαρακτήρας θα είναι κάπως περισσότερος. Βλέπετε? Μικρότερη αγωγημότητα, μεγαλύτερη αγωγημότητα, μεγαλύτερη αγωγημότητα. Αντίστοιχα, και στα βρωμιού χάλατα δεν βρήκα τιμή για το το δω. Προφανώς, όμως, καταλαβαίνετε ότι αυτό εδώ θα είναι κάτι που θα είναι και μικρότερο από το 115, αλλά οπωσδήποτε μικρότερο από το 1026. Μια τιμή μεγαλύτερη-μεγαλύτερη. Όσο πηγαίνω προς τα κάτω έχω μεγαλύτερη αγωγημότητα. Περισσότερα ιόντα στο διάλειμμα. Περισσότερο χαρακτήρα ιοντικού δεσμού. Γιατί αυτό εδώ πέρα, όσο μεγαλύτερο, εφαρμόζει πάνω σε αυτό ή αντίστοιχα σε αυτό ή αντίστοιχα σε αυτό, μικρότερη πολωτική ικανότητα. Και βεβαίως, κοιτάξτε εδώ πέρα τι γίνεται. Στο ιόδιο, πάλι η διαλογική. Για να πάρουμε μία σειρά. Έχουμε μία σειρά εδώ πέρα. Νάτριο, χλωριούχο, βρωμιούχο, ιοδιούχο. Τι παρατηρείτε εδώ πέρα. Έχει μια κανονικότητα αυτό για σας, αυτές οι τρεις τιμές που βρήκαμε. Δηλαδή, η αγωγημότητα που μειώνεται, πηγαίνοντας προς τα δώ, είναι λογικό με βάση ως έπαιδο με προηγουμένως. Θα το περιμένετε ή όχι. Δηλαδή, σας έβασα μία ερώτηση. Έχω διαλήματα δέκα στιγμών, τρία μη, από χλωριούχο, βρωμιούχο και ιοδιούχο, νάτριο. Κατατάξτετε εσείς σε μία σειρά αγωγημότητας, όχι τα νούμερα που θα θυμάται να κάνετε σε απόξω, πρέπει να πάνε να κάνει πειράμα τι θα τα βρει. Άρα σας έλεγα, κατατάξτε, θα μου τα βάζετε κάπως έτσι, η αγωγημότητα να μικραίνει, να μεγαλώνει ή να είναι ίδια. Να είναι ίδια με τίποτα, προφανώς, έτσι. Άρα αυτό πολλώνεται περισσότερο, πιο πολύ ομοιοπολικός δεσμός εδώ πέρα, λιγότερη αγωγημότητα. Λιγότερο ομοιοπολικός δεσμός εδώ, μεγαλύτερη αγωγημότητα, ακόμα λιγότερος ομοιοπολικός δεσμός, έτσι, λιγότερη αγωγημότητα. Αν συμπλήρωνα αυτό το πίνακα και είχα στοιχεία για όλα, λίθιον, ατρικάλιο, ρουβίδιο, κέσιο, κοίτα εδώ πέρα και το φθόριο, έτσι, ποιο θα λέγατε εσείς, θα ήταν το διάλειμμα που θα είχε τη μεγαλύτερη αγωγημότητα απ' όλα. Παλαμβάνω αν είχα εδώ πέρα όλη τη σειρά των αλογώνων και εδώ όλη τη σειρά των αγκαλί μετάλλων, ποιο λέτε θα είχε τη μεγαλύτερη αγωγημότητα απ' όλα. Για πες. Το φθοριούχο αν υπήρχε, όχι τη μεγαλύτερη είπαμε, όχι τη μεγαλύτερη αγωγημότητα, ποιο θα ήταν το πιο ιοντικό. Το πιο ιοντικό λοιπόν θα έπρεπε να είναι κάποιο, όπου το μεγκατιών δεν μπορεί να πολλώσει πολύ, αλλά θα έπρεπε να είναι το πιο μεγάλο εδώ πέρα, έτσι, και το ανιών είναι εκείνο το οποίο, ναι, όχι κάλλιο, λέμε να θα πάρουμε όλη τη σειρά, κάλλιο ρουβίδιο, κέσιο, άντα ας πούμε και φράγγιο, άντα ας πούμε εδώ πέρα και άστατο, τώρα μην το μπλέξουμε για αυτό λέω άστατο φράγγιο, άστατο, ρουβίδιο, κέσιο και εδώ φθόριο, χλόριο, βρωμιο, ιόδιο. Τη μεγαλύτερη αγωγημόητα που θα την είχαμε, εκεί που θα είχαμε το περισσότερο ιοντικό χαρακτήρα, περισσότερο ιοντικός χαρακτήρας θα υπάρχει που, εκεί που έχω ένα κατιών που δεν μπορεί να πολλώσει πολύ τα πράγματα, άρα το πιο μεγάλο και ένα ανιών το οποίο δεν μπορεί να πολλωθεί πολύ, εντάξει, κατά συνέπεια ένα φθοριούχο κέσιο θα ήταν μια χαρά. Ποιο θα είχε λέτε εσείς τη μικρότερη αγωγημόητα από όλα, το ακριβώς αντίστοχο, ένα που να έχει ένα ιόν με μεγάλη πολωτική κανότητα και ένα ιόν με μεγάλη πολλοσυμότητα, ποιο πολυπολώνεται το ιόδιο, το πιο ισχυρό από αυτά που έχουμε στα χέρια μας σαν πολωτικό είναι το λήθιο συναιπώς αυτό εδώ πέρα. Όπως αυτό μικρή θα ήταν αυτό ας πούμε 110, 90 κάτι τέτοιο, καλώς, το καταλαβαίνετε, συναιπώς δεν βρήκα τα νούμερα, έψαξα να τα βρω σήμερα το πρωί δεν βρήκα, δεν είναι ότι δυνακένα, εντάξει, και όλη ομάδα όπως σας λέω γίνεται άλλο ας πιάσω να βρω κάποια και θα δούμε τι γίνεται παρακάτω, εντάξει. Λοιπόν, από τη στιγμή που έχω αυτά τα φαινόμενα σε μια απλή μικρή ομάδα ενώσεων στις οποίες θα λέγαμε ναι, είναι του τύπου α, συν, β, δεν διαιθεθέμα. Και βλέπουμε να έχουμε διαφοροπήσεις, καταλαβαίνετε ότι πολύ περισσότερο τέτοιου τους διαφοροπήσεις θα βρήκονται σε άλλες ενώσεις, εντάξει, που δεν είναι τόσο άμεσο το σχέδιο, δεν μπορώ να το καταλάβω τόσο εύκολα. Όμως, πιστέψτε με αν έχουμε αυτή τη λογική μες στο μυαλό μας, μπορούμε σχετικά εύκολα να καταλάβουμε πολλά πράγματα, εντάξει. Για παράδειγμα, έχω εγώ διχλωριούχο και τετραχλωριούχο Κασσίτερο. Νάτος, λοιπόν, Κασσίτερος χλώριο 2 και Κασσίτερος χλώριο 4. Δυο ενώσεις του Κασσιτέρω, τετρασθενής και δισθενής, ο Κασσίτερος. Μια από αυτές εμφανίζει μεγαλύτερη διαλυτότητα στο νερό. Και επίσης διαλυτότητα γενικά θα πει, με βάση την ελληνική θρησκευτική που έχουμε πει, ότι οι όμοι διαλύουν τους ομοίους στο πολικό μόριο του νερού, η πιο πολικαίνωστα διαλύεται περισσότερο. Λοιπόν, η διαλυτότητα αυτών των δύο πραγμάτων στο νερό μέσα είναι σημαντικά διαφορετική. Δηλαδή δεν είναι ένα μολ έτσι, αναλύττρο και 1.5 μολ αναλύττρο, είναι πολύ σημαντικά διαφορετικά. Να είναι 1 και 0.1 ας πούμε. Δεν δείχνω τι σημαντικά πρέπει. Πείτε μου εσείς τι φαντάζεστε. Ποιο από αυτά τα δύο άλατα, σε ισαγωγικά, είναι πιο ευδιάλυτο στο νερό. Εκείνο που έχει περισσότερο γεωγεντικό χαρακτήρα. Ποιο άλλο δεν έχει περισσότερο γεωγεντικό χαρακτήρα. Κάτσε να το σκεφτούμε. Χλόριο και χλόριο. Ας υποθέσουμε λοιπόν, κατά αρχή, είναι έτσι ότι έχω κατιών, κασύτερο και κασύτερο, και ανοιών. Χλόριο και χλόριο. Μόνο που εδώ πέρα ο κασύτερος, έχει βαθύ με το ψήδωση συν 2 και εδώ έχει συν 4. Έτσι δεν είναι. Τι θα πει έχω κασύτερο συν 2. Ας το σκεφτούμε λίγο. Αν το άτομο του κασυτέρου έχει αυτή την ατομική ακτήρα, μπορώ να το περιγράσω με μια τρία σφαίρα, ο κασύτερος συν 2 πώς έχει προκύψει, όταν έχω βγάλει δύο ηλεκτρόνια από εδώ. Συνεπώς τα ηλεκτρόνια που απομένουν τι κάνουν, έλκονται ισχυρότερα από το πυρήνα, διότι είναι τώρα δύο λιγότερα που τα προστατεύουν. Αν αυτός είναι ο κασύτερος, το ιόν του κασύτερου συν 2 είναι εδώ. Έχει μια ακτίνα. Ο κασύτερος συν 4, καλά κάνουν και το δείχνουν έτσι. Ο κασύτερος συν 2, ο κασύτερος συν 4. Συνεπώς έχω εδώ πέρα κάπου χλώρια, αλαντιασμένα, και έχω απέναντί τους μια μικρότερη μπύλια, ο κασύτερος συν 4, με φορτίο συν 4. Μια μεγαλύτερη μπύλια, ο κασύτερος συν 2, με φορτίο συν 2. Εδώ λοιπόν έχω σαφώς μεγαλύτερη πυκνότητα φορτίου, και μικρότερος σαν ακτίνα και συν 4. Και μεγαλύτερος σαν ακτίνα και συν 2. Άρα ο συν 4 εφαρμόζει αρκετά ισχυρότερο πεδίο πάνω στα χλώρια. Συνεπώς τι θα γίνει, τα χλώρια θα πλησιάσουν πολύ περισσότερο. Θα έρθουν αρκετά κοντά, θα απολωθούν αρκετά. Κατά συνέπεια, οι δεσμοί κασιτέρου-χλωρίου εδώ πέρα, στον τετραχλωρίουχο-κασύτερο, είναι αρκετά πιο ομοιοπολικοί. Εντάξει. Στην περίπτωση του διχλωρίουχο-κασιτέρου, οι δεσμοί είναι λιγότερο ομοιοπολικοί. Άρα, περισσότερος, σαν τυπικό άλλας, ποιος θα συμπεριφέρεται, ο διχλωρίουχος-κασύτερος, παρά ο τετραχλωρίουχος. Άρα, ο διχλωρίουχος-κασύτερος θα διαγείεται περισσότερο στο νερό και όχι ο τετραχλωρίουχος. Αν κάποια στιγμή χρειαστεί να κάνετε πειράματα με τετρααλογονούχο-κασύτερο, θα δείτε ότι οι συναδελφοί μου θα σας προτείνουν να κάνετε τις αντιδράσεις σας σε χλωροφόρμιο, σε τετραχλωράνθρακα, σε κάτι τέτοιο, και όχι σε νερό. Το χλωροφόρμιο και ο τετραχλωράνθρακα είναι οργανικές ενώσεις που είναι γενικά άπολες, δεν έχουν τόσο μεγάλη ειδηπολική ροπή, και τα συνέπεια περισσότερο εύκολα θα διαλύσουν ενώσεις που είναι επίσης άπολες, όπως ο τετραλογονούχος-κασύτερος. Καταλαβαίνετε βέβαια ότι πολύ χειρότερη θα ήταν η κατάσταση, αν επρόκειτο κάποιος να σκεφτεί, να συνθέσει τον τετραγιοδιούχο-κασύτερο. Κασύτερος τέσσερα συν, μικρός και μεγάλο φωτιό, και ιώδιο που πολλώνεται πολύ πολύ πιο εύκολα από το χλώριο. Σε πως στην περίπτωση του τετραγιοδιούχο-κασύτερου αυτό το πράγμα συμπεριφέρεται περίπου σαν ιδρογονάνθρακας. Συμπεριφέρεται περίπου πόσο συμπεριφέρεται το μεθάνιο, το άνθρωπο του τετραγιούχου-κασύτερου έχει δεσμούς, περίπου ομοιοπολικούς. Μικρή διαλυτότητα, πολύ μικρή στο νερό, πολύ μεγάλη διαλυτότητα σε άπορους διαλήθες. Και μπορώ να κάνω πάνω σε αυτό αντιδράσεις, όπως γίνονται και αντιδράσεις, αντικατάστασης και προσδίκεις πάνω σε τέτοιου είδους ενώσεις, που είναι περισσότερο ομοιοπολικές και όχι άλλα τα. Μπορώ λοιπόν να βγάλω κάποια συμπεράσματα γενικά και χοντρικά για τη χημική συμπεριφορά κάποιων ενώσεων έχοντας υπόψιμου το ότι δεν υπάρχει ούτε 100% ομοιοπολικός, ούτε 100% ιοντικός δεσμός, αλλά έχω κάποια ενδιάμεση κατάσταση, μπορώ έναν δεσμό να τον περιγράψω σαν ένα βαθμό επί 1% ομοιοπολικό και ένα βαθμό επί 1% ιοντικό. Πραγματικά δεδομένα συγκλίνουν σε αυτή την κατεύθυνση και εκείνο που θέλω εγώ να σας πω τώρα είναι το εξής. Μπορούμε, θυμούμεν και κάποια πράγματα από εδώ, ατομικά, μωριακά, τροχιακά, υπηρετησιμένα τροχιακά, να βγάλουμε και κάποια συμπεράσματα για φυσικές σταθερές κάποιων ενώσεων. Εδώ σας έχω γράψει δύο ενώσεις, βόρειο χλόριο 3 και φωσφόρος χλόριο 3. Και το ρώτημα είναι, αυτές οι ενώσεις μπορεί να είναι πολικές ή μπορεί να μην είναι. Πολική ένωση θα πει μία ένωση που στο σύνολό της εμφανίζει κάποια τυπολική ροπή. Ένωση μη πολική είναι μία που στο σύνολό της δεν εμφανίζει τυπολική ροπή. Πουσέξτε, δεν υπάρχει ένας δεσμός σε κάθε μια από αυτές τις ενώσεις. Στην περίπτωση που υπάρχει ένας δεσμός, εκεί πέρα η δραλογόνα. Μεγαλύτερη, μικρότερη, μικρότερη, μικρότερη υπόλωση. Για εμάς, μεγαλύτερο, μικρότερο, μικρότερο, μικρότερο φορτίο. Και μάχιστα πολύ μικρότερο, δηλαδή γιατί η απόσταση μεγαλώνει. Εδώ πέρα δεν έχω έναν δεσμό, έχω τουλάχιστον τρεις δεσμούς που έχουν σχηματιστεί. Εντάξει. Κατά συνέπεια, πρέπει να πάρω υπόψη μου τρία διανύσματα για να βγάλω το αποτέλεσμα. Η πολική ροπή είναι διανυσματικό μέγεθος. Δεν αρκεί να πω πέντε, αλλά πέντε και να δείξω και βελάκι προς ποια κατεύθυνση. Υπάρχει, λοιπόν, περίπτωση, και θα σας ζωγραφίσω εδώ πέρα μια απλή περίπτωση. Ένα μόριο να έχει δεσμούς που ο καθένας είναι πολλομένος. Αλλά το σύνολο του μωρίου να είναι άπολο. Σκέφτεσαι κανένα τέτοιο μόριο. Ένα γραμμικό μόριο. Και ένα γραμμικό μόριο που σκέφτομαι εγώ. Το διοξείδιο του άνθρακα. Είναι σαφώς πιο ηλεκτρονιτικό από τον άνθρακα. Αν έπροχατε να μιλάω για τον καθένα δεσμό ξεχωριστά, προφανώς η πόλωση θα ήταν τέτοια. Έχει έννοια αυτή η πόλωση αυτού του δεσμού να είναι διαφορετική από αυτό εδώ? Όχι, ίδιοι είναι οι δύο δεσμού. Και ο σύρμα και ο πίπος που θα σηματιστεί. Κατά συνέπεια, όσο είναι αυτό, είναι και αυτό. Αν πάω να μετρήσω τη διπολική αρροπή αυτού του πράγματος, τι θα πάρω? Κοινή αρχή, συμπέντε, μειών πέντε, μηδέν. Ότι αυτός ο δεσμός εδώ έχει μια πόλωση ίσο με πέντε, δεν πάει, θα μπορούσε και να έχει. Δεν σημαίνει τίποτα. Το μόριος ολικά είναι άπολο αυτό εδώ. Εντάξει, ο καθένας από τους δεσμούς που υπάρχει είναι πολλομένος. Η κατεύθυνση τους όμως, η γεωμετρία τους στον χώρο είναι τέτοια, που το ένα αποτέλεσμα είναι το άλλο. Συνεπώς, ποιος παίζει ρόλο εδώ, για να μου πει αν τελικά ένα μόριο θα είναι ή δεν θα είναι πολλομένο, όχι μόνο το ότι έχω περισσότερο ή γλυκότερο ηλεκτρονικού άτομο, όχι ότι είναι τρεις ή τέσσερις ή δύο ή τόσοι οι δεσμοί, αλλά και τι άλλο. Η οποία γεωμετρία από τι καθορίζει εδώ σε ένα βαθμό, με βάση αυτά που ξέρουμε εμείς. Από τι βρετισμένα τροχιακά θα χρησιμοποιήσει το κεντρικό άτομο. Κεντρικό άτομο εδώ πέρα είναι το βόρειο, γύρω γύρω τα χλώρια, εδώ φωσφόρος, γύρω γύρω τα χλώρια. Ποιος θα μου περιγράψει ότι γίνεται εδώ πέρα. Εγώ θα μου το περιγράψω, ο ίδιος. Αρκεί να σκεφτώ. Λύθιο, Βυρήλιο, Βόρειο. Το Βόρειο βρίσκεται στην τρέτη ομάδα. Έχει λοιπόν τρία ηλεκτρόνια στην εξωτερική τροχιά. Λύθιο, Βυρήλιο, Βόρειο, Άνθρακας, Άζωτο. Άζωτο είναι στην πέμπτη ομάδα. Και η ομάδα του Άζωτο είναι Άζωτο, Φωσφόρος, Αρσενικού, Αντιμόνιο, Βυσμούθιο. Φωσφόρος λοιπόν είναι στην πέμπτη ομάδα. Έχει λοιπόν κι αυτός πέντε ηλεκτρόνια στην εξωτερική τροχιά. Θέλετε να αφιερώσετε ένα δυο λεπτάκια να σκεφτείτε τι γίνεται εδώ πέρα. Ας κάνω κι εγώ χώρο εδώ για να το περιγράψουμε. Αν σκέφτεται ο καθένας σας τόσο χορακτά θα έχουμε πρόβλημα στο τέλος. Γιατί θα μπορεί ο καθένας να ακούσει τις δικές τους σκέψεις, να ακούει τον άλλον κυρίως. Λοιπόν, ας το σκεφτούμε λίγο. Θυμίζω το βόρειο. Ένα, δύο, τρία ηλεκτρόνια. Ο φωσφόρος. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε. Ας κάνουμε τα χλώρια με ένα άλλο σχέδιο. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά. Και αντίστοιχα και τα υπόλοιπα. Εντάξει, μην το γεμίσω τώρα το τόπο χλώρια και βουλίτσες εδώ πέρα. Έτσι. Λοιπόν, για να δούμε. Επαναλαμβάνω, εγώ σημειώσα μόνο ένα χλώριο εκεί πέρα. Δεν χρειάζεται να γεμίσω το τόπο χλώρια και τα εγγίτσες. Πάντως, εκείνο που καταλαβαίνετε είναι το χλώριο έχει αυτά ηλεκτρόνια, δεικτική και από εδώ πέρα και κάνει έναν δεσμό. Εδώ έχω έναν δεσμό με ένα χλώριο, άλλο δεσμό με άλλο χλώριο και άλλο δεσμό με άλλο χλώριο. Αντίστοιχα και εδώ. Ένας δεσμός, ένας δεύτερος δεσμός, ένας τρίτος δεσμός. Βλέπουμε τι γίνεται τώρα στο βόρειο χλώριο τρία. Το βόρειο χλώριο τρία είναι μια ένωση ιδιαίτερη και όχι μόνο αυτό, αλλά και πολλές ενώσεις στο βόρειο. Φανταστείτε το αντίστοιχο θα μπορούσε να γίνεται με φθόρια, το αντίστοιχο θα μπορούσε να γίνεται με υδρογόνα. Ένας δεσμός γίνεται από εδώ πέρα και τα άλλα τα ελεκτρόνια από εκεί πέρα λίγο με πειράζουν με εμένα. Τι έχω εδώ. Έχω τρία άτομα χλωρίου που είναι ευχαριστημένα από τη ζωή τους, συμπειρώσαν την οκτάδο τους είναι μια χαρά και ένα βόρειο που έχει ένα, δύο, τρία ζευγάρια ελεκτρόνια. Εντάξει, προφανώς αυτό το βόρειο είναι δραστικό κέντρο. Προφανώς αυτό το βόρειο είναι ένα κέντρο που λέει φέρτε μου ελεκτρόνια, θέλω ακόμα ένα ζευγάρι ελεκτρόνια. Είναι πάρα πολύ καλός δέκτης ζεύγους ελεκτρονίων. Σύμφωνο με τη θεωρία Λιούις, αυτό είναι ένα καλό οξύ, τέτα Λιούις. Εντάξει. Και επίσης, ας το πω και αυτό παρόλο που δεν εμπίπτει στο υλικό του μαθήματος, εν μέρει κάπως, η συμπεριφορά των ενώσεων του βορειού μοιάζει κάπως με τη συμπεριφορά των ενώσεων του άνθρακα. Μπορούν τα βόρεια να κάνουν αλυσίδες, να κάνουν κλάστερ, να κάνουν συγκροτήματα από διαφορετικά άτομα. Για ποιο λόγο? Για τον εξής απλό λόγο, διότι αυτό πρέπει να ψάχνει ζευγάρια ελεκτρονίων. Είναι κανένας εδώ γύρω που μπορεί να του δώσει ηλεκτρόνιο? Ένα χλόριο από ένα γετονικό Μόριο. Και αντίστοιχα, αυτό εδώ πέρα μπορεί να δώσει ηλεκτρόνιο σε ένα γετονικό βόριο. Μπορεί να πάρει από ένα γετονικό χλόριο, που μπορεί και πάει λέγοντας. Μπορούν να δημιουργηθούν, λοιπόν, τέτοιου είδους αλυσίδες. Για αυτό είναι εδώ πέρα το λόγο, ότι υπάρχει αυτό το κενό και ψάχνει το βόριο να βρει κάποιον να του δώσει ζευγάρια ελεκτρονίων. Αλλά δεν μιλάμε τώρα γι' αυτό. Μιλάμε για το αν αυτό το Μόριο είναι ή δεν είναι πολικό. Το βόριο, λοιπόν, έχει συσκευατήσει τρεις δεσμούς. Άρα, έχει χρησιμοποιήσει τρία ευρηδισμένα τροχιακά. Τι τροχιακά θα μπορούσαν εδώ πέρα? Τρία τροχιακά, ΕΣΠ2. ΕΣΠ2 ευρύδια, τρία ευρύδια. Τι διάταξη έχουν τα ΕΣΠ2 ευρυδισμένα τροχιακά? Είναι τρία, κατεφύγονται στις κουρυφές, ενώ στριγώνουν με κέντρο το άτομο στο οποίο βρίσκονται. Άρα, εγώ κακώς το έγραψα, έτσι, θα έπρεπε να το γράψω κάπως έτσι. Λοιπόν, το βόριο βρίσκεται σε αυτό το σημείο στην τρίτη ομάδα, έτσι, τέταρτη, πέμπτη, έκτη, έβδομη. Εκεί βρίσκεται το χλώριο. Το έλεγχο είναι λαγνητικό. Τι έπρεπε να κάνω? Να δηλώσω ότι εδώ υπάρχει μια πόλος αυτού του δεσμού τόση, που κοιτάει προς την κατεύθυνση του χλωρίου. Και εδώ, και εδώ. Και περιμένω τώρα που σας να μου πείτε. Ο καθένας δεσμός βόριο-χλώριο είναι ισότιμος με τους άλλους. Άρα, αυτή η διπολική ροπή του καθενός δεσμού είναι ίση. Εδώ, λοιπόν, οι τρεις διπολικές δροπές είναι διαταγμένες στις κουρυφές ενώ στριγώνουν. Στα συνέπεια, αν βάλετε λίγο το μυαλό σας να σκεφτεί με γεωμετρικούς όρους, η συνισταμένη αυτών των δύο είναι ακριβώς εδώ, στην διχοτόμα του αξιωμάτων. Και επειδή είναι οι γωνίες τέτοιες, κατονικούς μοίρες, είναι ακριβώς και η σεμέγεθος. Άρα, αυτό το μόριο έχει τρεις δεσμούς πωλωμένους και καμιά διπολική ροπή. Εδώ πέρα έχω ένα, δύο-τρία ζευγάρια ηλεκτρονίων σε δεσμούς και ένα ζευγάρι ηλεκτρονίων εδώ, σε ένα αδεσμικό τροχιακό του φωσφόρου. Τι υβριδισμό έχει αυτός ο φωσφόρος, τρία δεσμικά και ένα αδεσμικό τροχιακό, ναι δεν με ενδιαφέρει καθόλου, τέσσερα υβρίδια. Υβριδισμό σε σπετρία, τετράεδρο στο κέντρο μιας πυραμίδας. Αυτοί οι τρεις δεσμοί φυσικά θα είναι ισόδυνοι μεταξύ τους. Προφανώς θα έχουν μια πόλωση, μια άλλη πόλωση, μια άλλη πόλωση. Οι συνισταμένοι τους θα είναι μια πόλωση στον άξονα της πυραμίδας, όμως δεν θα είναι ποτέ και κατά κανένα τρόπο ίση με τη διπολική ροπή αυτή εδώ. Τα συνέπεια θα έχουν εδώ πέρα μία αντίθετη, αλλά θα είναι αρκετά μικρότερη σαν μέγεθος. Αυτό εδώ πέρα το μόριο έχει διπολική ροπή. Αν είναι τώρα μικρή ή μεγάλη, αυτό είναι άλλο θέμα. Επανελαμβάνω ότι εδώ πέρα μιλάμε για ποιοτικά χαρακτηριστικά. Ποιοτικά λοιπόν θα μπορούσατε για οποιοδήποτε τέτοιο αντίστοιχο σύστημα να μου πείτε, ναι μεν αυτό φαίνεται να έχει τρία χλώρια, τρεις δεσμούς, αυτό φαίνεται επίσης να έχει τρία χλώρια, τρεις δεσμούς, φαίνεται και στις δύο περιπτώσεις η δεσμή να είναι πολλομένη, αλλά συμβαίνει σε αυτήν την περίπτωση να έχουμε υβεριδισμό τέτοιο που οι επιμέρους διπολικές τροπές εξορροπούνται, σε αυτήν την περίπτωση έχουμε υβεριδισμό τέτοιο που οι επιμέρους διπολικές τροπές δεν εξορροπούνται. Αυτό λοιπόν είναι μια ένωση άπολη. Εδώ θα μου πείτε μη ίσον μη 0 και εδώ μη μεγαλύτερο από το μη 0. Τώρα με 0,5 ή 2,3 αυτό είναι μια ιστορία. Δεν μπαίνουμε σε αυτήν την διαδικασία, σε αυτήν τη λογική. Κατανοητό. Ελπίζω να ξεκαθρίσαμε μερικά πράγματα πάνω σε αυτό. Την επόμενη φορά θα ξεκινήσουμε και θα μιλήσουμε για πράγματα που έχουμε να κάνουμε με τις ενώσεις των μετάλλων. Είναι μια ομάδα ενώσεων, αρκετά μεγάλη, αρκετά χρήσιμη, αρκετά ενδιαφέρουσα. Εκεί έχουμε την περιπλοκή ότι οι δεσμείς μας πρέπει να περιλαμβάνουν και δεν ατομικά τροχιακά στον υβεριδισμό, αλλά τίποτα άλλο παραπέρα. Θα εξηγήσουμε μερικά βασικά πράγματα και το πώς μπορείτε να δουλέψετε πάνω σε αυτό. |
