| Διάλεξη 2: βασιλιά, κυριαρχία, κοινωνία, ποιότητα, παρουσία, ασκημασία, κοινωνία, πανεπιπλέον, κοινωνία, ποιότητα, κοινωνία, πανεπιπλέον, κοινωνία, ποιότητα, ποιότητα, ασκημασία. Γεια σας, αγαπητοί φίλοι. Στην προηγούμενη διάλεξή μας, μεταξύ των άλλων, αναφερθήκαμε και στο γενικό σχόλιο Αριθμός 22 της Επιτροπής Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, που εμπινεύει το άρθρο 18 για τη θρησκευτική ελευθερία του Διεθνού Συμφώνου. Τώρα, θα αναλύσω με νομολογία της Επιτροπής του Συμφώνου για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, διότι ένας άλλος ρόλος, ένα άλλο καθήκον της Επιτροπής αυτής είναι να χρησιμεύει σαν ιωνί, σαν σχεδόν δικαστήριο. Λαμβάνει, δηλαδή, προσφυγές που υποβάλλονται σε αυτήν από άτομα ή ομάδες ατόμων για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που προστατεύονται από αυτό το Διεθνές Σύμφωνο. Θα ασχοληθούμε με μία απόφαση της Επιτροπής του Συμφώνου, που υπέβαλε κάποιος κύριος Γκάρεθ Άνβερ Πράνς εναντίον της Νότιας Αφρικής. Ο προσφεύγων και η προσφυγή, στην περίπτωση της δικαστικής λειτουργίας της Επιτροπής του Συμφώνου, ονομάζεται ανακοίνωση, communication, όχι προσφυγή, όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Αθροπίνων Δικαιωμάτων. Ο προσφεύγων, ας το πούμε απλούστερα, είναι ο παδός της θρησκείας ρασταφάρι. Αυτή η θρησκευτική της λατρεία χρησιμοποιεί την κάναβη, δηλαδή το χασίς. Όμως, η χρήση του χασίς απαγορεύεται από ένα νόμο της Νότιας Αφρικής. Πελαμβάνεται μεταξύ των ναρκωτικών. Αφού, λοιπόν, ο προσφεύγων εξάνδυσε τα εσωτερικά ενδικαμέσα, δηλαδή όλους τους βαθμούς δικαιοδοσίες των δικαστηριών της Νότιας Αφρικής, όπως είναι η διαδικασία για να προσφύγει κανείς στην Επιτροπή του Συμφώνου, όπως, βέβαιος, και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Αθροπίνων Δικαιωμάτων, για το οποίο θα μιλήσουμε αργότερα, προσέφηγε στην Επιτροπή του Συμφώνου για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, προσέφηγε στην Επιτροπή του Συμφώνου για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα και είπε ότι δεν το αναγνωρίστηκε το δικαίωμα, από τις αρχές της Νότιας Αφρικής, να χρησιμοποιεί, να κάνει χρήση του χασής της Κάναβης, κατά τη διάρκεια, της λατρείας της θρησκείας του Ρασταφάρη. Και γι' αυτό η Νότια Αφρική παραβίασε, ισχυρίστηκε, το δικαίωμά τους στην ευθερία εκδήλωσης θρησκείας. Η Επιτροπή του Συμφώνου, λειτουργώντας ως Δικαστήριο, αποφάνθηκε ως εξής. Ότι η ελευθερία εκδήλωσης θρησκείας, η υπεποίθησης με τη λατρεία, την πρακτική, την τήρηση των σκεφτικών εθείμων, τη δασκαλία ως ενδεικτικές μορφές, περιλαμβάνει μια αυρή αγκάμα πράξεων και ότι η έννοια της λατρείας επεκτείνεται στις τελετουργικές πράξεις που δίνουν έκφραση στη θρησκευτική πεποίθηση, όπως και σε διάφορες πράξεις που είναι ανάγκες για αυτές τις πράξεις. Η Επιτροπή παρατήρησε ότι με βάση το υλικό που είχε στη διάθεσή της είναι ένα απόσπαστο μέρος της ελευθερίας εκδήλωσης, δηλαδή της λατρείας, εν προκειμένου το ρασταφάρι, η χρήση της κάναβης. Παρατήρησε επίσης ότι η ελευθερία εκδήλωσης θρησκείας δεν είναι απόλυτη, δεν είναι απεριόριστη, μπορεί να υπαχθεί σε περιορισμούς. Αυτούς τους οποίους σε προηγούμενη διάλεξη αναφερθήκαμε, δηλαδή οι περιορισμοί να προβλέπονται από το νόμο, πρώτον να εξυπηρετούν ένα από τους σκοπούς δημοσίου συμφέροντος που αποκλειστικά απαριθμούνται στην παράγραφο 3 του άρθρου 18 του Διεθνού Συμφώνου, προστασία της δημόσιας ασφάλειας, δημόσιας τάξης, υγείας, ηθικής ή των θεμελιδών δικαιωμάτων και ελευθεριών, των άλλων. Η Επιτροπή παρατήρησε ότι η απαγόρευση της κατοχής και της χρήσης κάναβης συνιστά περιορισμός στην ελευθερία, εκδήλωσης της θρησκείας του προσφεύγοντα, αλλά προβλέπεται από το νόμο της Νομπιντ Νοουτιάς Αφρικής που απαγορεύει την κατοχή και χρήση των συγκεκριμένων ναρκωτικών το οποίο αναφέρει. Έλαβε υπόψη την άποψη του συγκεκριμένου κράτους Νότιας Αφρικής ότι ο νόμος για την απαγόρευση των ναρκωτικών αποβλέπει να προστατεύσει τη δημόσια τάξη ασφάλεια, υγεία, ηθική ή τα δικαιώματα των άλλων που βασίζονται στα ζημιωγών αποτελέσματα της Κάναβης. Και ότι μια εξαίρεση που ζήτησε ο προσφεύγοντας από το νόμο για την απαγόρευση των ναρκωτικών να χρησιμοποιούν, δηλαδή, οι ρασταφάροι κατά τη διάρκεια της λατρείας τους, την Κάναβη. Μια τέτοια απαλλαγή, λοιπόν, που θα επέτρεπε ένα σύστημα, που θα επέτρεπε ένα σύστημα εισαγωγής, μεταφοράς και διανομής στους ρασταφάροι, μπορεί να συνιστούσε μία απειλή για το κοινό σε μεγάλη έκταση, εάν η Κάναβη κυκλοφορούσε ελεύθερα. Η Επιτροπή, λοιπόν, του Συμφώνου για Τρομικά και Πολιτικά Δικαιώματα κατέληξε ότι η απαγόρευση της κατοχής και της χρήσης ναρκωτικών χωρίς οποιαδήποτε εξαίρεση για συγκεκριμένη θρησκευτική ομάδα είναι ανάλογη και αναγκαία για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός τον οποίον επισήμανε στις απόψεις του το καθού κράτος, δηλαδή Νότια Αφρική. Και η Επιτροπή του Συμφώνου αποφάνθηκε ότι η μη χωρίγηση απαλλαγής από το κράτος Νότιες Αφρικής, απαλλαγής από τη γενική απαχώρευση κατοχής και χρήσης Κάναβης, δικαιολογείται με βάση το άρθρο 18, παράλφος 3 για τους περιορισμούς του Διεθνού Συμφώνου για τα Δομικά και Πολιτικά Δικαιώματα. Στη συνέχεια θα αναφερθούμε σε μια δεύτερη δικαστική απόφαση της Επιτροπής του Συμφώνου για τα Δομικά και Πολιτικά Δικαιώματα του προσφεύγοντας Ελκέη Μαλακόφσκι και Αλεξάνδρ Πίκουλ εναντίον της Λευκορωσίας. Η συγκεκριμένη προσφεύγοντας είναι ο παδί της κοινότητας τον Χάρη Κρίσνα. Η Λευκορωσία, στο νόμο για τα θρησκεύματα κάνει μια διάκριση μεταξύ θρησκευτικής κοινότητας και καταχωρημένης, δηλαδή που έχει νομική προσωμικότητα, θρησκευτικής κοινότητας και καταχωρημένης θρησκευτικής ένωσης. Ήθελαν λοιπόν να συστήσουν μια θρησκευτική ένωση 7 θρησκευτικών κοινοτήτων των Κρίσνα, οι συγκεκριμένοι προσφεύγοντες, αλλά η αρμόδια αρχή της Λευκορωσίας δεν καταχώρησε στο σχετικό βιβλίο τη συγκεκριμένη θρησκευτική ένωση. Επειδή δεν καταχώρησε αυτή η θρησκευτική ένωση, δεν μπορούσαν οι Κρίσνα να ιδρύσουν θρησκευτικά εκπαιδευτήρια ούτε να προσκαλέσουν θρησκευτικούς τους λειτουργούς από το εξωτερικό. Οι λόγοι τους οποίους επικαλέστηκαν οι αρχές και τα δικαστήρια στη συνέχεια στα οποία προσέφυγαν, εξανλώντας τα ιστορικά ένδικα μέσα, δηλαδή όλους βαχμούς δικαιοδοσίας των δικαστηρίων της Λευκορωσίας, ήταν ότι δεν είχαν μια κατάλληλη νομική διεύθυνση και ότι δεν συμμορφώθηκαν με τις απαιτήσεις σχετικού νομικής δικαιοδοσίας και με τις απαιτήσεις σχετικού νόμου για τα μέτρα υγείας και ασφάλειας του χώρου λατρείας των οποίων θα χρησιμοποιούσαν. Αυτοί ήταν οι δύο λόγοι για την απόρριψη της έτησης, για καταχώρηση, δηλαδή για απόκτηση νομικής προσωπικότητας από τη Θρησκευτική Ένωση, το χάρε κρίσμα εκ μέρους αρμόδιες αρχής και των δικαστηρίων. Έγινε και μια τροποποίηση του νόμου το 2002 και ο νόμος απαιτεί μια Ένωση να αποτελείται όχι από 7, από 10 θρησκευτικές κοινότητες, από τις οποίες μια τουλάχιστον αναπτύσσει στις θρησκευτικές δραστηριότητες στην Λευκορωσία και αυτή τη διάταξη την πήρε η Λευκορωσία από το αντίστοιχο νόμο της Ρωσίας για τα θρησκεύματα. Ποια ήταν η απόφαση της Επιτροπής του Συμφώνου σε αυτή την αίτηση των προσευχώντων. Έκανε δεκτή την αίτηση των προσευχώντων η Επιτροπή του Συμφώνου. Αποφαινόμενοι ότι η αναγνώριση νομικής προσωπικότητας στη θρησκευτική ένωση των κρίζνα καθιστούσε αδύνατη την ανάπτυξη δραστηριοτήτων ίδρυσης εκπαιδευτικών οργανισμών και πρόσκλησης θρησκευτικών λειτουργών. Έτσι έκρινε ότι η άρνηση καταχώρηση της θρησκευτικής ένωσης των κρίζνα ήταν δυσανάλογη ως μέτρο περιοριστικό της θρησκευτικής ελευθερίας και ότι παραβίαζε το άρθρο 18 δηλαδή την ελευθερία εκδίδουσης θρησκείας τους. Προσκεπτικό ότι η Λευκορωσία δεν έφερε κάποιο επιχείρημα ενώπιον της Επιτροπής του Συμφώνου γιατί ήταν αναγκαίο για τους σκοπούς του άρθρο 18 της θρησκευτικής ελευθερίας παράγραφος 3 των περιορισμών της για να καταχωρηθεί ως θρησκευτική ένωση των κρίζνα να έχει εγκεκριμένη νομική διεύθυνση. Δηλαδή διαχώρησε το θέμα αυτό της συγκεκριμένης νομικής διεύθυνσης όπως επίσης και των Στάνταρς Υγείας και Ασφαλείας από αυτή καθεαυτή την καταχώρηση δηλαδή την απόκτηση νομικής προσωπικότητας από τη θρησκευτική ένωση των κρίζνα. Θα πρέπει να παρατηρηθεί ότι εδώ η Επιτροπή του Συμφώνου δεν χρησιμοποίησε όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Αθροπινών Δικαιωμάτων και το δικαίωμα του συνετεριήσεων για τις σκεφτικούς σκοπούς, δεν τον συνδύασε με την ελευθερία εκδίδευσης της θρησκείας αλλά αρκέστηκε για τη θεμελιωσία της κρίσης της αποκλειστικώς στη θρησκευτική ελευθερία και τους περιορισμούς της. Τώρα θα ασχοληθούμε με τα κείμενα του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη που προστατεύουν τα σχετικά ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτά τα κείμενα δεν είναι νομικώς υποχρεωτικά αλλά είναι ηθικοποιτικώς δεσμευτικά. Εν τούτοις έχουν ιδιαίτερη ερμηυτική αξία για την ερμηνεία των άλλων διεθνών στάνδαρς των νομικώς υποχρεωτικών. Ξεκινάμε με την τελική πράξη της διάσκεψης για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη στην πρώτη στιγμή του έτους 1975. Η διακήρυξη για τις αρχές που διέπουν τις σχέσεις μεταξύ των συμμετεχών των κρατών. Παράγραφος 7, σεβασμός για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμηλαιόδες ελευθερίες, πεηλαμβανομένης ελευθερίας, σκέψεις, συνείδησης, θρησκείας, υπεπίδησης. Εδώ τα συμμετέχοντα κράτη δεσμεύονται να σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμηλαιόδες ελευθερίες, πεηλαμβανομένης ρητός της ελευθερίας, σκέψεις, συνείδησης, θρησκείας, υπεπίθεσης. Χωρίς διακρίσεις φιλετικές, σεξουαλικές, κλωσικές ή θρησκευτικές. Πρέπει ιδιαιτέρως να επιστημαθεί ότι γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στην ελευθερία, θρησκείας, υπεπίθεσης, διότι αυτή αποτέλεσε μία αιχμή του δώρετος για την κατάρρευση των κομμινιστικών καθυστότητων, στην οποία συνέβαλε η διαδικασία της διάσκεψης για την ασφάλεια και την συνεργασία στην Ευρώπη, που αποτελούσε τον πρόοδρομο του σημερινού οργανισμού για την ασφάλεια και την συνεργασία στην Ευρώπη. Ως γνωστόν, αυτή η διαδικασία έχει ξεκινήσει με πρωτοβουλία του τότε Γενικού Γραμματείου του Κομινιστικού Κόμματος της Σοβετικής Ένωσης, Λεωνίδη Μπρέσνιεφ, ο οποίος ήθελε να κατοχερώσει εναντί των δυτικών κρατών την αρχή της μία επεμβάσεως των άλλων κρατών στην εσωτερική κυριαρχία, κρατική κυριαρχία. Αλλά διευρύνθηκε. Τα αιτικά κράτη είπαν να κάνουμε μία διάσκεψη όπου να τα περιλάβουμε όλα, όχι μόνο αυτό που ζητούσε η Σοβετική Ένωση. Έτσι ξεκίνησε η διάσκεψη για την ασφάλεια και τις συνεργασίες στην Ευρώπη. Στην Παράγραφο 3 είχαμε την Παράγραφο 1 της αρχής 7, τώρα στην Παράγραφο 3, τα κράτη δεσμεύονται να γνωρίζουν την ελευθερία του ατόμου να ομολογεί και να σκύ μόνο του ή αποκοινούμε άλλους τη θρησκεία και την πεποίθηση σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις της συνειδησίας του. Στη συνεργασία για τον ανθρωπιστικό και άλλους τομείς υπάρχει μία παράγραφος, την οποίαν τα κράτη επιβεβαιώνουν ότι οι θρησκευτικές κοινότητες και οργανισμοί που ασκούν την ελευθερία εκδήλωσης της θρησκείας στο συνταγματικό πλαίσιο των συμμετοιχών των κρατών και οι αντιπροσωποίοι τους μπορούν, στον τομέα των δραστηριοτήτων τους, να έχουν επαφές και συναντήσεις μεταξύ τους και να αλλάσσουν ενημέρους. Βέβαια αυτή η παράγραφος έχει μία ιστορική αξία, διότι, όπως θυμούνται οι παλαιότεροι, τα κομμυνιστικά κράτη δεν διευκόλληναν τις επαφές και τις μετακινήσεις των πολιτών τους. Γι' αυτό και στη διαδικασία της διάσκεψης τέθηκαν και τέτοιες παράγραφες στα διάφορα κείμενα, τα δεσμευτικά, των οργανισμού για την ασφάλεια και συνεργασία στην Ευρώπη. Προχωρούμε στο δεύτερο έγγραφο, που λέγεται καταληκτικό, του Οργανισμού για την ασφάλεια και συνεργασία στην Ευρώπη, που λέγεται καταληκτικό έγγραφο της συνάντησης Μανδρίτης του 1983. Τα συμμετέχουν τα κράτη δεσμεύτηκαν να εφαρμόζουν τις σχετικές διατάξεις της θελικής πράξης του Ελσύνκη, έτσι ώστε οι θρησκευτικές κοινότητες και οργανισμοί και αντιπρόσωποι τους να μπορούν να έχουν επαφές και να δελάσσουν ενημέρωση. Περνάμε στο τρίτο δεσμευτικό κείμενο του Οργανισμού για την ασφάλεια και συνεργασία στην Ευρώπη, που ονομάζεται καταληκτικό έγγραφο της συνάντησης συνεχίας της Βιέννης του 1989. Αυτό εκτός το ότι αναγνωρίζει τη διασφάλιση του ανθρωπινού δικαιωμάτου και θεμηλειδών ελευθεριών χωρίς διακρίσεις, την οποία γνωρίζουμε και από τα προηγούμενα κείμενα του Οργανισμού, η συμβολή αυτού του κειμένου του καταληκτικού έγγραφου της συνάντησης συνεχίας της Βιέννης του 1989 είναι η παράγραφος 16, των ζητημάτων που σχετίζονται με την ασφάλεια στην Ευρώπη, η αρχή 16, διότι αυτή αποτελεί μία μοναδική για τα διεθνή standards, δηλαδή μία προώθηση των διεθνών standards, μία ανάπτυξη της συλλογικής διάστασης της ελευθερίας εκδηλειώσεων θρησκείας, η οποία δεν υπάρχει στα υπόλοιπα διεθνή standards. Ποιες είναι οι επιμέρους αναπτύξεις της συλλογικής διάστασης της ελευθερίας εκδηλειώσεων θρησκείας? Να προβλέπουν και να χορηγούν νομική προσωπικότητα στις κοινότητες των μισθών. Βασίλονται αυτές οι συνδεσμεύσεις οι οποίες κατωχευρώνουν αντίστοιχα δικαιώματα των θρησκευτικών κοινοτήτων και των μισθών τους. Να σέβονται το δικαίωμα των θρησκευτικών κοινοτήτων να ιδρύουν και να διατηρούν ελεύθερα προσβάσιμους χώρους λατρείας ή συνάθρασης. Να οργανώνονται σύμφωνα με την ιεραρχική και θεσμική τους δομή. Να επιλέγουν, να διορίζουν, να αντικαθιστούν το προσωπικό τους σύμφωνα με τα δικά τους εσωτερικά προϋποθέσεις και στάνταρς. Όπως και να αποδέχονται ελεύθερα οποιαδήποτε συμφωνία μεταξύ αυτών και του κράτους. Να ζητούν και να βάνουν εκούσιες οικονομικές και άλλες συνδρομές. Δεσμεύονται τα συμμετέχοντα κράτη να έρχονται σε διαβολεύσεις με θρησκευτικές κοινότητες και οργανισμούς για να έχουν μια καλύτερη αντίληψη των απαιτήσεων της θρησκευτικής ελευθερίας. Δεσμεύονται να σέβονται το δικαίωμα οποιοδήποτε, να δίνει και να λαμβάνει θρησκευτική εκπαίδευση μέσα της επιλογής του ατομικά ή από κοινού με άλλους. Την ελευθερία των γονέων να διασφαρίζουν τη θρησκευτική και ηθική μόρφωση των παιδιών τους σε συμφωνία με τις πεπιθύσεις τους. Αναγνωρίζουν το δικαίωμα των θρησκευτικών κοινωντήτων να εκπαιδεύουν το θρησκευτικό τους προσωπικό και κατάλληλα ιδρύματα εκπαιδευτικά. Δεσμεύονται να σέβονται το δικαίωμα των επιμέρους πιστών και των θρησκευτικών κοινωντήτων να αποκτούν, να κατέχουν και να χρησιμοποιούν ιερά βιβλία, θρησκευτικά δημοσιεύματα στη γλώσσα της επιλογής τους και άλλα αντικείμενα και υλικά που σχετίζονται στην πρακτική της θρησκείας ή της επεμπίτησης. Δεσμεύονται να επιτρέπουν σκεφτικές κοινότες και οργανισμούς να παράγουν, να εισάγουν και να διαδίδουν θρησκευτικά δημοσιεύματα και υλικά. Δεσμεύονται επίσης να εξετάζουν ευνοϊκά το ενδιαφέρον των θρησκευτικών κοινωντήτων που συμμετέχουν σε δημόσιο διάλογο περιλαμβανομένου εκείνου μέσου των μέσων ενημέρωσης. Η αρχή 17 των ζητημάτων που σχετίζονται με την ασφάλεια στην Ευρώπη προβλέπει ότι η ασχήση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ειδικότερα των θρησκευτικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων υπόχειται μόνο σε εκείνους τους περιορισμούς που προβλέπονται από τα διεθνή standards. Δηλαδή οι περιορισμοί πρέπει να προβλέπονται από το νόμο και να είναι σύμφωνοι με τις διεθνείς υποχρεώσεις που ανέλαβαν με βάση διεθνείς συμβάσεις με τις διεθνείς διακηρύξεις και τις άλλες διεθνείς δεσμεύσεις. Δηλαδή και με τις μη νομικώς υποχρεωτικές διεθνείς πράξεις. Επίσης δεσβεύονται ότι θα διασφαλίσουν ότι οι νόμοι τους και οι κανονιστικές τους πράξεις αλλά και η εφαρμογή αυτών την πλήρη και αποτελεσματική άσκηση της ελευθερίας της θρησκείας. Και περνάμε στο τέταρτο κείμενο που ονομάζεται «Χάρτης των Παρισίων για μια Νέα Ευρώπη των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων του έτους 1990», «Αθρόπινα Δικαιώματα, Δημοκρατία και Κράτος Δικαίου» Σε αυτό το τίτλο υπάρχει η αναγνώριση της αρχής της απαγόρευσης των διακρίσεων κατά την απόλαυση της θρησκευτικής ελευθερίας, της ελευθερίας της έκφρασης, της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθε και της ειρνικής συνάθεσης και της ελευθερίας της κίνησης. Επειδή σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν υπήρχε προστασία των θρησκευτικών μειονότητων, δηλαδή στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Αθροπίνων Δικαιωμάτων, για την οποία θα μιλήσουμε στη συνέχεια, γι' αυτό αναγνωρίζει ο Χάρδης των Παρισίων τα δικαιώματα των εθνωτικών, πολιτιστικών, γλωσσικών και θρησκευτικών μειονότητων, τις οποίες αποκαλεί εθνικές. Να έχουν το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, διατήρησης και ανάπτυξης ταυτότητας χωρίς διακρίσεις και να απολαμβάνουν ήση μεταχείριση από το νόμο. Επίσης, δεσμεύονται οι αρχοί κρατών και κυβερνήσεων στο Χάρδη των Παρισίων να ταπολεμούν όλες τις μορφές φιλετικού και εθνωτικού μίσους, αντισημιτισμού, ξενοφοβίας και διακρίσεων εναντίον οποιοδήποτε, καθώς και τις δίωξεις για θρησκευτικούς και ιδεολογικούς λόγους. Ανταγνωρίζει τον ρόλος, στο ίδιο έγγραφο, των μη κυβερνητικών οργανώσεων σε όλη τη διαδικασία των οργανισμού που λεγόταν προηγουμένως διάσκεψη για την ασφάλεια και συνεργασία στην Ευρώπη. Το έγγραφο της συνάντησης Κοπενχάγης το 90 περιέχει μια λεπτομερέστη ανάπτυξη των δικαιωμάτων των εθνικών μειονότητων, τα οποία είναι εγγενεί με την προαγωγή της δημοκρατίας. Και, εν τέλει, οι αποφάσεις νότου κορυφής του Ελσύγκη του 1992, όπου δεσμεύονται τα κράτη στο πλαίσιο των συνταγματικών συμφωνιών και της συμφωνίας με τις διαιτήσεις υποχρεώσης να διασφαλίσουν σε οποιοδήποτε την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χωρίς διακρίσεις. Εδώ ολοκληρώνομαι την προστασία των σχετικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα πλαίσια του ΩΑΣΕ και θα επανέλθομαι στα υπόλοιπα θέματα προστασίας σχετικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας. |
