| Ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα: μεταξύ διακυβερνητισμού, δημοι-κρατίας και δημοκρατίας: Παρακαλώ, κύριε Πρόεδρε. Σας μπέρδεψε λίγο ο τίτλος, γιατί η αλήθεια είναι ότι είναι λίγο μπερδεμένο το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα σε αντίδυση με το ελληνικό. Και δεν είναι μόνο μπερδεμένο, είναι και υποανάπτυκτο, θα έλεγα. Ακριβώς γιατί, όπως λέει και ο τίτλος, δεν πρόκειται μόνο για δημοκρατία, με την έννοια της επικυριαρχίας ενός δήμου και εν προκειμένου το ευρωπαϊκού δήμου, αλλά πρόκειται για ένα σύστημα μικτό, που συνδυάζει στοιχεία διακυβερνητισμού, της δημικρατίας μιας έννοιας, όπως την αποτύπωσε, την έδωσε την πρώτη, η Καλιψώνη Κολαΐδου, η οποία όμως αποτυπώνει μία ιδέα παλιότερη του Δημήτρη Τσάτσου, και της δημοκρατίας υπό την έννοια ακριβώς της υπερυθυνικής διακυβέρνησης. Άρα, λοιπόν, στο τρίπολο, αν θέλετε, των τρόπων με τον οποίο μπορεί να νομοποιείται μία πολιτιακή οντότητα και εντός της διαδικαστικής νομιμοποίησης, της νομιμοποίησης μέσω διαδικασίας, δηλαδή και όχι μέσω αποτελεσμάτων, ή μέσω αξιών ή αρχών, και ας θυμηθούμε εδώ ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αρχικά νομιμοποιούνταν κυρίως μέσω αποτελέσματος, η λεγόμενη output legitimacy, δηλαδή ακριβώς επειδή έδινε πράγματα στους ευρωπαϊκούς λαούς και στους ευρωπαίους πολίτες, κυρίως την κοινωνική ευημερία και βεβαίως την ειρήνη. Σε ό,τι αφορά όμως την διαδικασία, όπως φαίνεται κιόλας, ερίδεται, θα έλεγα, σε τρεις διαφορετικές οντότητες στα κράτη, που ήταν και αυτά που φτιάξαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, στους λαούς, αλλά θα πρότεινα και θα πρόσθετα και στους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άρα λοιπόν αυτό το οποίο μας δίδαξε πρώτος ο Δημήτρης Τσάτσος, και δεν το δίδαξε μόνο πρώτος εδώ στην Ελλάδα, το δίδαξε σε ολόκληρη την Ευρώπη, είναι ότι η παλιά κλασική θεωρία του διακυβερνητισμού, η άποψη δηλαδή ότι δεν χρειάζεται να υπάρχει καν ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα, γιατί αρκεί, αυτή ήταν η κλασική άποψη, αρκούν τα εθνικά πολιτικά συστήματα και αρκεί η νομοποίηση διαμέσω των κυβερνήσεών τους, αυτή η άποψη εκφράστηκε το πρώτον από τον Δημήτρη Τσάτσο και καταγράφηκε, όπως ανέφερε και ο κ. Κοσμήτωρος το πρωί, στην έκθεση του με τον Δεβίκο, τον ευρωβουλευτή, όπως και ο Τσάτσος τότε, οι οποίοι ακριβώς τονίσαν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει διπλή δυτή δημοκρατική νομιμοποίηση, αιρίδαται και στα κράτη βεβαίως, αναφισβήτητα, αλλά και στους λαούς της Ένωσης. Την θεωρία αυτή, όπως προείπα, αποτυπώνει πλέον και η Καλιψώνη Κολαϊδου επίσης σε πανευρωπαϊκό ή πανκόσμιο επίπεδο, η οποία μιλάει και προτείνει τον όρο δημοκρατία, τον οποίο και είδαμε στο τέλος της ομιλίας. Εν τούτης έχουμε ίσως μια ακόμη προσθήκη σε αυτό το δίπολο, την έχουμε την προσθήκη αυτή, τουλάχιστον ρητά με τη Συνθήκη της Λισαβώνας, όπου πλέον προτείνεται και ένα τρίτο στοιχείο, μια τρίτη νομιμοποιητική βάση, που δεν είναι άλλη από τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, αν δει κανείς στο άρθρο 10 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα δει ότι αποτυπώνονται οι βάσεις αυτές της δημοκρατικής νομιμοποίησης της Ένωσης. Αναφέρεται μάλιστα ότι, και εδώ έχουμε τον κ. Χρυσόγονο, ο οποίος είναι ένας εκ των αντιπροσώπων μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ότι οι πολίτες εκπροσωπούνται άμεσα στο επίπεδο της Ένωσης, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Θα μπορούσε βέβαια κανείς να έχει αντιρίσεις ως προς αυτό. Θα μπορούσε δηλαδή να πει ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν είναι καταρχήν τουλάχιστον εκπρόσωπος των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά μάλλον είναι εκπρόσωπος των λαών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και θα δούμε τις αντιρίσεις αυτές στη συνέχεια. Αυτό που σίγουρα δεν αφισβητείτε είναι ο πρώτος πυλώνας, πρώτος γιατί ιστορικά προηγήθηκε, γιατί και σήμερα τα κράτη παραμένουν τυπικά και νομικά τουλάχιστον οι κύριοι των συνθηκών, αφού καμία συνθήκη δεν μπορεί να κυρωθεί χωρίς την ομόφωνη γνώμη τους, είναι ότι ο πρώτος πυλός δημοκρατικής ομιμοποίησης είναι τα κράτη. Και εδώ βεβαίως βλέπουμε και σήμερα, και είναι ιδιαίτερα επίκαιρη αυτή η συζήτηση, γίνεται ξανά αν θέλετε επίκαιρη, καθώς βλέπουμε στις διαπραγματεύσεις αυτές που μας αφορούν άμεσα, γιατί αφορούν την επιβίωση την οικονομική της Αλλάδας και πιθανόν και τη συμμετοχή της στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι η ευρωζώνη, ότι δεν διαπραγματεύονται μόνο τα κοινωνικά όργανα, διαπραγματεύονται και τα κράτη. Άρα λοιπόν αυτή η ισοτιμία των κρατών, η εθνική κυριαρχία παραμένει παρότι έχει απομειωθεί, παρότι έχει σχετικοποιηθεί μέσα από την διαδικασία της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παραμένει ωστόσο παρούσα και ενίωται και πολύ έντονη στις όλες τις πράξεις και στην εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θα θέλαμε όμως εδώ μία στιγμή, αν θέλετε, μία απόχρωση αυτού που μόλις είπα. Παρότι η αντιπροσώπευση των κρατών γίνεται στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στο Συμβούλιο των Υπουργών, εντούτοις θα προσέξουμε και αυτό, ότι στο πλαίσιο της ειδικής πλειοψηφίας, όταν δηλαδή δεν απαιτείται ομοφωνία για κάποιες ειδικές αρμοδιώτες της Ένωσης, τότε θέλουμε μία διπλή πλειοψηφία, η οποία δεν απηχεί μόνο αυτό που είπαμε πριν, δηλαδή την ισότητα των κρατών, αλλά απηχεί και το μέγεθος των πληθυσμών τους. Βλέπω εδώ, επιτρέψτε μου, μία απόχρωση όπου το Συμβούλιο εκπροσωπεί σε αυτό το πλαίσιο και τους λαούς. Δεν μετράμε δηλαδή μόνο κράτη, αλλά μετράμε, λαμβάνουμε υπόψη μας και το μέγεθος του λαού, λοιπόν, το πλήθος των πολιτών, οι οποίοι δημοκρατικά έχουν εκφραστεί και έχουν εκλέγει στη συγκεκριμένη κυβέρνηση. Σε ό,τι αφορά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ήδη αναφέρθηκα πώς μπορεί να θεωρηθεί παρά αυτό που γράφει το άρθρο 10 της συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκ πρόσωπος των λαών. Αρκεί να θυμηθούμε αυτό το οποίο μόλις συζητήσαμε εδώ, δηλαδή τα εθνικά πολιτικά κόμματα, τα οποία είναι αυτά, και το ανέφερε και ο καθηγητής ο Τυρέλης το πρωί, είναι αυτά τα οποία ανταγωνίζονται για τις ψήφους των εθνικών πολιτών, με ένα εκλογικό σύστημα που είναι εθνικό, δεν υπάρχει ένα κοινό ευρωπαϊκό εκλογικό σύστημα. Άρα λοιπόν ξεκινάμε για την αντιπροσώπευσή μας, ξεκινάμε, τουλάχιστον η αφετηρία είναι μέσα από τα εθνικά κράτια. Και βεβαίως περί το να πούμε και το ζήσαμε αυτό και πέρυσι στις ευρωεκλογές, να πούμε ότι η συζήτηση η οποία διεξάγεται σε μεγάλο μέρος είναι μια εθνική συζήτηση. Ωστόσο υπάρχουν κάποιες στιγμές, υπάρχουν κάποιοι θεσμοί και υπάρχουν κάποιες διαδικασίες μέσα από τις οποίες μπορεί να αποτυπωθεί μια κοινή βούληση, μια κοινή πολιτική βούληση των ευρωπαίων πολιτών η οποία μας επιτρέπει και επιτρέπει αν θέλετε και η βιολογή της συνθήκης της Λεσαβώνας να λέει ότι οι πολίτες της Ευρώπης είναι αυτοί που εκπροσωπούνται άμεσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Και ο πρώτος τέτοιος θεσμός είναι τα Ευρωπαϊκά Πολιτικά Κόμματα. Βέβαια, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι τα Ευρωπαϊκά Πολιτικά Κόμματα είναι και αυτά όπως και το Ευρωπαϊκό Πολιτικό Σύστημα Υπανάπτυκτα που οτελούν σήμερα συνομοσπονδίες εθνικών πολιτικών κομμάτων, δηλαδή συσοματώσεις που ναι μεν έχουν κάποιο πρόγραμμα αλλά το πρόγραμμα αυτό είναι μάλλον γενικά και αόριστα διατυπωμένο. Και εδώ συναντούμε βέβαια στην χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων και ίσως αν ανατρέξουμε στην ιστορία θα δούμε ότι ακριβώς η χρηματοδότηση ήταν στη βάση της προσπάθειας να θεσμοποιηθούν τα Ευρωπαϊκά Πολιτικά Κόμματα. Και σε αυτό βέβαια ο Δημήτρης Τσάτζος ήταν πρωτοπόρος, ήταν από τους πρώτους που ασχολήθηκε τόσο με το θεσμό των Ευρωπαϊκών Πολιτικών Κομμάτων όσο βεβαίως και με τις βάσεις και τις αρχές που θα έπρεπε να διέπουν την χρηματοδότησή τους. Η δεύτερη έκφαση εκεί που μπορούμε να δούμε μια ομογενοποίηση και μια ενσωμάτωση, μια ολοκλήρωση του Ευρωπαϊκού Πολιτικού Συστήματος την είδαμε πολύ πρόσφατα στις τελευταίες Ευρωεκλογές επειδή τα Ευρωπαϊκά Πολιτικά Κόμματα, στα οποία μόλις αναφερθήκαμε, πρότειναν για πρώτη φορά στην ιστορία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου μετά την άμεση εκλογή του 1979-1976, πρότειναν συγκεκριμένο υποψήφιο για Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Θα θυμάστε ίσως να παρακολουθήσατε το σχετικό debate. Είναι πραγματικά, νομίζω, ένα βήμα προς μια πολιτικοποίηση, προς μια μεγαλύτερη πολιτικοποίηση, προς μια ορίμανση, ένα μικρό βήμα για την ορίμανση του Ευρωπαϊκού Πολιτικού Συστήματος. Πρέπει να τονίσουμε ότι δεν προκύπτει από τις συνθήκες δέσμευση των αρχηγών να προτείνουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον προτινώμενο από το πλειοψηφόν, τελικά κόμμα υποψήφιο, εν προκειμένου τον Juncker. Και αν θυμάστε, μετά τις Ευρωεκλογές, για μία-δυο εβδομάδες, υπήρχε πολύ μεγάλη συζήτηση με την αντίσταση της Μεγάλης Βρετανίας, η οποία θα προτιμούσε κάποιο πρόσωπο που δεν είχε πολιτικοποιηθεί και άρα δεν είχε προταθεί μέσα από τη διαδικασία του προεκλοϊκού ανταγωνισμού. Τελικά υπερίσχισε, και ορθώς κατά την γνώμη μου, υπερίσχισε η άποψη ότι θα ήταν μια τεράστια ακύρωση αυτής της δημοκρατικής διαδικασίας, που είναι ο πολιτικός ανταγωνισμός για την κατάληψη των θέσεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Θα ήταν ακύρωση της διαδικασίας αν δεν επιλεγότανε κάποιος από τους προτινώμενους από τα ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα υποψηφίους. Και βεβαίως ας μην ξεχνάμε ότι κάποιου είδους, το βάζω μέσα σε εισαγωγικά, ψήφου εμπιστοσύνης χρειάζεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και φυσικά ο πρόεδρός της από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Άρα λοιπόν θα μπορούσε κανείς να διερευνήσει εδώ και να στοιχειωθετήσει, ίσως κάποια ψήγματα της κοινοβουλευτικής αρχής σε ευρωπαϊκό ενωσιακό επίπεδο. Το τρίτο στοιχείο που μας επιτρέπει να συμφωνήσουμε ότι στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκπροσωπούνται όχι μόνο οι λαοί της Ευρώπης αλλά και οι πολίτες της Ευρώπης, είναι αυτό που συμβαίνει μετά τις εκλογές, δηλαδή η συσομάτωση των εκπροσώπων των διαφορετικών λαών, όχι μόνο σε εθνικές ομάδες αλλά κυρίως σε πανευρωπαϊκές πολιτικές ομάδες, τις κοινοβουλευτικές ομάδες των διαφορετικών ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων. Επιτρέπεται την σημερινή σύνθεση του Κοινοβουλίου. Πολλοδε μάλλον μας επιτρέπει να προσθέσουμε τον τρίτο πιλώνα των πολιτών, της νομιμοποίησης Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσα από τη διαδικαστική ενεργή συμμετοχή όλων των Ευρωπαίων πολιτών, χωρίς αναγκαστικά το διαχωρισμό σε εθνικά σύνορα. Το άρθρο 10 παράγραφος 3 καθώς και το 11 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα οποία μιλούν για τη συμμετοχική και διαβολευτική δημοκρατία. Και εδώ βεβαίως κυρίως το πιο σημαντικό ίσως είναι η λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία η οποία προβλέπετε, χωρίς δεσμευτικό περιεχόμενο. Δηλαδή χρειάζεται η υπογραφή ενός κομματιού των Ευρωπαίων πολιτών, που αντιστοιχεί στο 0,2% δηλαδή το ποσοστό αν θέλουμε να το συγκρίνουμε και με τους θεσμούς λαϊκής νομοθετικής πρωτοβουλίας που υπάρχουν στα κράτη είναι πολύ χαμηλό. Άρα λοιπόν είναι κάτι εύκολο να γίνει. Έχουν υπάρξει πολλές τέτοιες μέχρι σήμερα πρωτοβουλίες. Ίσως γνωρίζετε την πιο δημοφιλή από αυτές που είναι το όχι στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Άρα λοιπόν μέσα από αυτά καταλαβαίνουμε ότι ναι μεν υπάρχουνε αυτοί οι δύο πυλώνες, τα κράτη και οι λαοί οι πολίτες. Υπάρχει όμως και ένας τρίτος πυλώνας, οι λαοί της Ευρώπης, έτσι όπως αυτοί εκφράζονται από τα δικά τους τα εθνικά κοινοβούλια και πάλι με τη συθήκη της Λεσαβόνας έχουμε την ανάδειξη του ρόλου τους, αλλά και βεβαίως μέσα από τις διακυβερνητικές διαργασίες όταν πρέπει μια συνθήκη να επικυρωθεί. Και βεβαίως όλα αυτά τα βλέπουμε αποτυπωμένα και στην συνέλευση, η συνέλευση είναι το όργανο που μπορεί να αναθεωρήσει τις συνθήκες όπου εκεί πλέον με πολύ ρητό τρόπο βλέπουμε αυτή τη δριπλή νομιμοποίηση του συντάγματος αν θέλετε επί της ουσίας συντάγματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λαών, κρατών και πολιτών. Τώρα ό,τι αφορά την οικονομική κρίση, το οποίο είναι και κάτι που μας ταλαιπωρεί όπως όλοι ξέρουμε και το βιώνουμε θα δούμε ότι αν εξετάσει κανείς τους μηχανισμούς που χρησιμοποιήθηκαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια ήτανε κυρίως μηχανισμοί που στηριζόταν στη διακυβερνητική συνεργασία. Ακριβώς γι' αυτό και όπως προείπα πλέον και η διαβούλευση αλλά και η διαπραγμάτευση δεν γίνεται μόνο με τους θεσμούς της Ευρώπης, οι θεσμοί θα λέμε απλέον, δεν θα λέμε τρόικα, μόνο με τους θεσμούς της Ευρώπης αλλά γίνεται και με τα κράτη μέλη. Ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας είναι ένας διεθνής οργανισμός, διαδέχτηκε το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθεροποίησης το γνωστό ΙΕΦΕΣΕΦ που ήταν μια ανώνυμη εταιρεία. Η παράταση του προγράμματος αυτή που εκτιθήκαμε, δεν ξέρουμε τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο Eurogroup, αλλά αν υπάρξει παράταση του προγράμματος θα είναι το πρόγραμμα που έχουμε με τον ΙΕΦΕΣΕΦ και βεβαίως και τα άλλα εργαλεία για τα οποία θα μας μιλήσει ο κ. Μιλιώνης αύριο όπως το εξάμινο ή όπως το σύμφωνο του Ευρώπλα και τα λοιπά, όλα αυτά ήταν εργαλεία διακυβερνητικά. Τι σημαίνει αυτό? Τι σημαίνει όπως και το ζούμε και το ζούμε καθημερινά και το διαβάζουμε στις ειδήσεις και πολλές φορές με έναν τρόπο υπερβολικά ίσως οξύ, ότι η διαπραγμάτευση συνεχίζει να γίνεται με τα κράτη μέλη. Βγήκε προχθές ο πρωθυπουργός της Λοβακίας και δήλωσε δεν θέλουμε άλλο εμείς οι Σλωβάκοι που είμαστε πιο φτωχοί από τους Έλληνες να συνεχίσουμε να τους πληρώνουμε το ίδιο οι Φιλανδοί και δεν ξέρω εγώ ποιοι άλλοι. Άρα λοιπόν τι σημαίνει αυτό. Αυτό σημαίνει ότι στην ευρωπαϊκή συζήτηση είμαστε εγκλωβισμένοι στο βαθμό που τα εργαλεία αντιμετώψεις της Ευρωκρίσης παραμένουν σε διακυβερνητικό επίπεδο και δεν μοιράζονται τα χαρακτηριστικά της νομιμοποίησης των λαών και των πολιτών, εκεί δηλαδή που δεν αναδεικνύεται το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον για το οποίο θα μπορούσαμε να συνάγουμε πολλά χρήσιμα συμπεράσματα από την εισήγηση της κυρίας Κανελοπούλη το πρωί, όταν δεν αναδεικνύεται λοιπόν αυτό κοινό συμφέρον αλλά παραπαίνουμε σε κρατικά συμφέροντα τα οποία ενίοτε συγκρούονται μεταξύ τους, είναι προφανές ότι στην πολιτική συζήτηση υπάρχει όλος αυτός ο μανιχαϊσμός που πολλές φορές συναντούμε. Τι θα πρότεινε κανείς. Θα πρότεινε την άρση του ελλήματος που υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα τριπλό έλλειμμα, ένα έλλειμμα ευρωπαϊκό υπό την έννοια της κοινοτικής μεθόδου, υπό την έννοια δηλαδή της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής όπου οι θεσμοί, τα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωση δεν ήταν αυτά που θα ήταν οι κάτοχοι, οι κυρίαρχοι αν θέλετε όλων αυτών των προγραμμάτων, αυτό θα μπορούσε βεβαίως να επιρροθεί με την αύξηση του προϋπολογισμού της Ένωσης. Με την εισαγωγή του ευρώ έχει προβλεφθεί προϋπολογισμός 3% ο οποίος με τα βίας πέρυσι υποψηφίστηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ανέρχεται στο 1%. Άρα λοιπόν αν θέλουμε μία ο ναι, μία οικονομική και ονομισματική Ένωση θα πρέπει να θυμηθούμε και αυτό το τόνισε νομίζω επαρκώς τόσο ο Γιώργος Παπαδημητρίου πολύ έγκαιρα, όσο και ο Κώστας Σιμήτης ο οποίος ήταν καλισμένος και πρόκειτο να έρθει αλλά δυστυχώς δεν θα μπορέσει σήμερα να είναι μαζί μας, το τόνισαν όμως πολύ έγκαιρα ότι δεν μπορεί να υπάρξει ονομισματική Ένωση χωρίς και μία οικονομική Ένωση, χωρίς δηλαδή μία ενίσχυση της οικονομικής διακυβέρνησης και εκεί κύριε Υπουργέ, εγώ προσωπικά τουλάχιστον, αν με ρωτάτε δεν θα είχα καμία αντίρρηση για τα δηλήματα που θέσατε ότι αν θέλουμε πραγματικά αυτό που λέμε προσωπικά θα το ήρθαλα. Βεβαίως εκτός από το ευρωπαϊκό έλλειμμα υπάρχει το πολιτικό έλλειμμα το οποίο προσπάθησα να σκιαγραφίσω, αυτή η πανάπτυξη του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος και τρίτον είναι το δημοκρατικό έλλειμμα, δεν είναι μόνο του, συνήθως θυμόμαστε μόνο την τρίτη συνειστόσα και δημοκρατικό έλλειμμα σημαίνει ότι προκειμένου να γίνουν σεβαστοί οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, θα πρέπει κι αυτοί να αντλούν και δημοκρατική νομιμοποίηση η οποία κατά το δυνατόν, κατά την άποψή μου θα πρέπει με μικρά βήματα, δεν μπορεί η Ευρώπη να προχωρήσει με μεγάλα βήματα, ωστόσο πιστεύω κι εγώ όπως έχει τονίσει ο Γιώργος Παπαδημητρίου, ότι οι κρίσεις πολλές φορές βοηθούν την Ένωση να προχωρήσει. Ο ίδιος είπε ότι τόσο η παγκοσμιοποίηση και γενικά οι οικονομικές κρίσεις μπορεί να είναι πραγματικά, βεβαίως, είναι πραγματικά οι αφετηρίες που θα οθήσουν την Ένωση σε μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ενωποίηση. Πιστεύω λοιπόν ότι η κρίση του ευρώ, η κρίση την οποία ζει η Ευρώπη, που ξεκίνησε εδώ και αρκετά χρόνια, που είναι ίσως εντονότερη στα κράτη του Νότου, αλλά όχι μόνο, αντί να χωρίσει μεταξύ των τζιτζικιών του Νότου και των μυρμυγκιών του Βορρά, αντί να μας κάνει να συγκροστούμε μεταξύ μας, νομίζω ότι μπορεί να μας επιτρέψει να βρούμε τους κοινούς δρόμους, να κατανοήσουμε ότι η κοινή ευρωπαϊκή Ένωση, η οικονομική Ένωση, η κοινομισματική Ένωση, είναι αυτή η οποία φέρνει πλούτο στο Βορρά, φέρνει πλούτο στις χώρες που παράγουνε και άρα λοιπόν αυτός ο πλούδος θα πρέπει να επενδυθεί πάλι, να γυρίσει ένα μέρος τουλάχιστον αυτού του πλούτου, να γυρίσει στα κοινά ευρωπαϊκά ταμεία και από εκεί, όχι πλέον ως δάνεια δημερή, όχι ένα δάνειο μεταξύ Ελλάδας και Ιρλανδίας, Ελλάδας και Σλοβακίας, Ελλάδας και Γερμανίας, αλλά πλέον ως κοινοτική πόρη να διαχειθούν με σκοπό βεβαίως την ανάπτυξη και την κοινωνική αλληλεγγύη σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σας ευχαριστώ. |
