| : Είσαστε καλά, χαίρομαι. Γιατί εμένα με έχουν βάλει σε ένα μικρό κόκκινο στρογγυλό χαλί και μου είπαν πως αν πατήσω έξω θα με χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. Και δεν μου φτάνει και αυτό, μου είπαν πως αν δεν σας αρέσει η ομιλία μου, το πιο πιθανό το βράδυ θα κοιμηθώ σε παγκάκι. Οπότε από σας χρειάζομαι ένα αυθεντικό χειροκρότημα. Για μετά, για μετά, στο τέλος, αλλιώς θα χρειαστώ ένα φιλόξενο συγκάτοικο. Ήρθα σήμερα εδώ γιατί εδώ και πολύ καιρό λέω ναι σε όλα όσα μου τυχαίνουν. Ήρθα γιατί πιστεύω και ακολουθώ τις συμπτώσεις. Συγκρινά εγώ αλλού πήγαινα για άλλο λόγο τώρα πως βρέθηκα στα χέρια της υπέροχης πραγματικά ομάδας του TEDx Πάτρας. Ακόμα δεν το έχω καταλάβει. Μπορώ όμως να συνοψήσω την πολύ ωρή συζήτηση που είχαμε μέσα σε τρεις απλές φρασούλες. Σου αρέσει να μιλάς, ναι. Το TEDx το γνωρίζεις, ναι. Θα έχουμε πατρινές τουλούμπες. Δεν πήρκε πολύ να πω τρία, ναι. Δεν μου πάντοτε έτσι. Ξεκίνησα λέγοντας πολλά όχι. Κλασικό πνευματικό λογίας. Σε σημείο που αν κάποιος συμφωνούσε μαζί μου, εγώ διαφωνούσα. Το ίδιο όμως έκανε και η ζωή μαζί μου. Όπου εγώ ήθελα να πάω, η ζωή διαφωνούσε και με έστελνε αλλού και αδιάβαστο. Λένε πως η ζωή πρώτα σου δίνει το διαγώνισμα και μετά την εξεταστέα ύλη. Έτσι και εγώ σε κάθε διαγώνισμα που αποτύχαινα, η ύλη της εμπειρίας μου ερχόταν υπό τη μορφή λέξεων και ενειών που εγώ έπρεπε με κάποιο τρόπο να αποκωδικοποιήσω, σαν ένα κρυμμένο κυνήγι θησαυρού. Με εργαλία μου την ελληνική γλώσσα, την αμφισβήτηση και την παρατήρηση, έμαθα να αποκωδικοποιώ τις πληροφορίες που οι λέξεις έννοιες φέρουν πλήρες μέσα τους. Οι αιτημολογίες μου δεν είναι αναγκαστικά κατεγραμμένες σε κάποιο λεξικό, έτσι εγώ τις ένιωσα να εργάζονται παρατηρώντας με το νου και κατανοώντας με την καρδιά. Νους, καρδιά, λογική και συνέστημα. Αυτό ήταν το πρώτο σετ αντιθέσεων, αντιθέτων, το οποίο έμελε να είναι και η απαρχή ενός του ταξιδιού μου προς την αλήθεια, άστερετικό τη λήθη, να βγω δηλαδή έξω από τη λήθη μου και αυτό θα επιχειρήσω σήμερα να κάνω, να βγάλω έξω από τη λήθη τους κάποιες συμπαντικές έννοιες. Ζούμε σε ένα άπειρο σύμπαν, γεμάτο αντιθέσεις. Το δίκιο, το άδικο, το καλό, το κακό. Ένας αέναος πόλεμος, όχι όμως κυριαρχίας, αλλά συμφωνίας και ισορροπίας. Κάθε θέση συνηπάρχει και εξαρτάται από την αντίθεσή της, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά και τα δύο μέρη, πως αν το ένα επιβληθεί έναντι του άλλου, τότε αυτό αυτόματα θα σημαίνει την κατάργηση και των δύο. Χρειάζεται ένα εγωικό κέντρο, για να κρίνει κατά πόσο κάτι είναι καλό ή κακό. Για παράδειγμα, το ότι κάποτε ένας μετεωρήτης έπεσε στη γη, ήταν κακό για τους δινόσαυρους και καλό για τους ανθρώπους. Όλα σε αυτή τη ζωή αλλάζουν, εκτός από το νόμο της αλλαγής, μας λέει ο Ηράκλητος. Φτάνουμε να αποδεχόμαστε τις αλλαγές που συμβαίνουν πάνω μας. Μεγαλώνουμε, καμπουριάζουμε, ασπρίζουμε, γερνάμε, αλλά αρνούμαστε να αποδεχτούμε πως οι ίδιες οι αλλαγές συμβαίνουν και στους άλλους γύρω μας. Οι αντιθέσεις ανήκουν στη σφαίρα της φαντασιακής εκλογίκευσης. Το δίκιο, μας λέει ο Εσχύλος, είναι ανάλογο της δύναμης που έχει κάποιος να το επιβάλει. Έτσι, όταν δύο άνθρωποι τσακώνονται και επιμένουν για το ποιος έχει δίκιο, στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν, είναι να προσπαθούν να βρουν, να εμένουν στις πεποίθησήσεις τους, προσπαθώντας να βρουν εκλογικευμένα δεδομένα για να στηρίξουν τις θέσεις τους. Ο καθένας έχει δίκιο στα δικά του μάτια. Ο καθένας και διαφορετικό δίκαιο. Και το αποτέλεσμα είναι στατιστικά ανάλογο της δύναμης που είχε το κάθε μέρος να επιβάλει τη θέση του και πάντοτε μοιραίο και καταστροφικό. Είναι η αιμονή μας στις πεποίθησήσεις μας που τρέφει το εγώ μας και που μας κρατά τυφλούς και σκλαβωμένος. Αυτές είναι οι σκιές που τόσο παραστατικά μας δίνονται στην αλληγορία της σπηλιάς του πλάτωνα. Αλλησοδεμένοι πιστάγκωνα λαμβάνουμε τις σκιές ως μια αναγκαία πραγματικότητα, μια εικονική πραγματικότητα όμως, που δεν έχει να κάνει τίποτα με την ουσία, γιατί η ουσία βρίσκεται στην αποδοχή. Ήταν όταν αποδέχτηκα τις αντιθέσεις που κατάλαβα πως κάθε τι είναι και αυτό και εκείνο. Ένας καλός και βλογημένος φίλος μου το έθεσα και σαν νομοτέλεια, στην πιο απλή της μορφή. Κάθε τι είναι έτσι γιατί έτσι είναι και κάνει αυτά γιατί αυτά κάνει. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια προσωπική ιστορία. Πέρασα και εγώ κάποιο καιρό μέσα από την κατάθλιψη. Δεν ήξερα πως είχα κατάθλιψη. Το μόνο που ήξερα είναι ότι πάλευα καθημερινά να σηκωθώ και να συνεχίσω. Και όσο πιο πολύ εγώ πάλευα τόσο αυτή εναντιωνόταν. Θέριευε. Λες και έπαινε δύναμη από τη δύναμή μου. Ήταν όταν την αποδέχτηκα που για μένα τουλάχιστον έγινε κάτι μαγικό. Η κατάθλιψη από πρόβλημα είχε μετατραπεί σε μια λύση, σε μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία να καταλάβω πως έπρεπε να αφεθώ να με πάει όπου η ζωή ήθελε. Κάτι όπως το ανέκδοτο με τον γέρο που βρίσκεται στην πλάτη του πελαργού και που γυρνάει κάποια στιγμή και του λέει πρέπει επιτέλους να αποδεχτείς πως χαθήκαμε. Η αποδοχή είναι η αρχή για κάποιους να πάρουν το επίπονο ταξίδι τους μέσα από τη σπηλιά βαδίζοντας προς την ελευθέρωση. Προσέξτε τώρα. Η ελευθερία από το ελεύθο και έρω. Πορεύομαι, βαδίζω εκεί που ερωτεύομαι. Τι ερωτεύομαι? Αυτό που με λυκεί. Τι με λυκεί? Το όμορφο. Το όμορφο, το έχων ολόκληρη μορφή. Το ολόκληρο, αυτό που αποτελείται από το όλο των κλήρων. Άρα που βαδίζω να γίνω κομμάτι του κλήρου. Να λοιπόν η μοίρα μας. Η μοίρα μας, όπως και η μαρμένη από το αρχαίο ρήμα μοίρωμαι που σημαίνει λαμπάνω σε διαμοιρασμό το μερίδιό μου. Ιστοριούλα. Δυο μοναχοί έχουν πάρει τον περίπαντό τους και στο δρόμο τους βρίσκονται μπροστά σε ένα ποτάμι που η πρόσφατη μπόρα το έχει φουσκώσει. Στην άκρη στέκεται μια γυναίκα, θέλει να περάσει απέναντι και δεν μπορεί. Χωρίς να το πολυσκεφτεί ο ένας μοναχός, την βάζει στην πλάτη του, την κουβαλάει απέναντι, την αφήνει και οι δυο μοναχοί συνεχίσουν τον περίπαντό τους. Ο άλλος έχει σκάσει. Καλά βρε συ, του λέει, εδώ δεν μας επιτρέπεται να αγγίξουμε γυναίκα. Και εσύ την έβαλες στην πλάτη σου, την κουβάλησες. Γυρνάει ο άλλος και του λέει, εγώ την άφησα στην άκρη. Εσύ ακόμα την κουβαλάς. Αυτή είναι μια υπέροχη ιστορία από το Ζεν, που μας διδάσκει για τα βαρίδια, για τα βάρη που κουβαλάμε. Μοιάζουμε με αερόστατα, που ενώ για αέριο έχουμε την τάση προς ελευθέρωση, για βαρίδια κουβαλάμε τις σκέψεις, τις πεποιθήσεις, τις δοξασίες, τα πάθη, τους εγωϊσμού μας, όλα αυτά που δεν αφήνουμε στην άκρη του ποταμού. Νάτε, σπαλή, οι σκιές στη σπηλιά του πλάτωνα. Τα βαρίδια που ασχίζουμε να πάρουμε μαζί μας, λες και είναι πραγματικά, λες και είναι σημαντικά για την ίδια μας την ύπαρξη. Και ανοίγουμε όλο και πιο πολύ το αέριο της ψυχής μας, μα το αερόστατο δεν σηκώνεται. Και τι κάνουμε, βρίζουμε και παραπονιόμαστε πως μας έδωσαν ελαττωματικό αερόστατο. Πώς θα πετάξουμε αυτά τα άχρηστα βαρίδια, τα άχρηστα βαρίδια, μα με την αποδοχή της ουσίας που βρίσκεται στη συγχώρεση. Ωραία, καταρχάς να συγχωρέσουμε ποιους, να συγχωρέσουμε εμάς. Γιατί γεννηθήκαμε άνθρωποι και ως άνθρωποι έτσι είμαστε και αυτά κάνουμε. Απενεχοποίηση. Όταν αποδεχτούμε την ανθρώπινη φύση, τότε θα μάθουμε να συγχωρούμε και τους άλλους. Η συγχώρεση από το συν και χώρος. Δημιουργώ δηλαδή χώρο. Πώς δημιουργούμε χώρο? Ανοίγοντας την αγκαλιά μας και αποδεχόμενοι το γνωστό, άγνωστο σχέδιο της μοίρας, της μοιρασιάς. Αυτή είναι η μηχανική λειτουργία της αποδοχής που εγώ κατάλαβα και που ήρθα σήμερα να σας μιλήσω. Από το από και δέχομαι, αλλά εγώ την ερμηνεύω και κάπως αλλιώς. Από το από και δοχείο. Το άνοιγμα του δοχείου. Εμείς είμαστε το δοχείο που αδιάζοντας μέσα από τη συγχώρεση αποδεχόμαστε και έτσι ανοίγουμε για να μπει μέσα μας η κοσμική ενέργεια. Η αγάπη. Να γίνουμε αγάπη. Γιατί η αγάπη δεν είναι ένα συνέστημα, όπως πολύ νομίζουμε. Είναι η πρώτη αρχή και αιτία της δημιουργίας του σύμματος. Η τάση προς αδιάκριτη έκφραση. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα αδιάκριτης έκφρασης. Σκεφτείτε τον ήλιο μας. Στέλνει τις ακτίνες του παντού και αδιακρίτως. Δεν το νοιάζει ποιος και πόσο παίρνει από το φως και τη ζεστασιά του. Δεν το κάνει γιατί έχει κάποια πρόθεση. Το κάνει γιατί έτσι είναι. Υπάρχει. Και επειδή υπάρχει, υπάρχουμε. Είς δεν είχαν γραμμένο στην είσοδος τους δελφούς. Στη ζεντοξοβολία ο απότερος σκοπός είναι να χαθεί η πρόθεση. Να υπάξει συμφωνία μεταξύ στόχου και βέλους. Το βέλος να γλιστρίσει από τα δάχτυλα όπως λένε οι Ιάπωνες πολύ ομορφά. Όπως το χιόνι πάνω από ένα φύλλο μπαμπού. Ο τοξοβόλος δεν αντιδρά, δρά. Υπάρχει. Το ότι υπάρχουμε είναι και είμαστε η αδιάκριτη έκφραση αγάπης και η απόδειξη πως υπάρχει σχέδιο. Και η αποδοχή του σχεδίου είναι η μόνη έκφραση ευγνωμοσύνης που θέλουμε να αποδώσουμε. Θέλω να φανταστείτε πως είσαστε σε μία παραλία με το παιδί σας και εκείνο ανακαλύπτει έναν αστερία. Και τον φέρνει γεμάτο έκπληξη και σας τον δείχνει και λέει «Παπά, μα, τι είναι αυτό» «Αστερίας» του λέτε. Και το κοιτάτε τον αστερία. Αστερίας δεν είναι ο ίδιος αστερίας που έχετε δει τόσες και τόσες φορές. Τώρα είναι ο αστερίας που βλέπετε μέσα από τα μάτια του παιδιού. Τώρα τον βλέπετε για πρώτη φορά. Και χαμογελάτε. Χαμογελάτε. Γιατί μέσα από τα μάτια του παιδιού πρώτο ανακαλύψατε έναν αστερία. Κάθε άνθρωπος εκεί έξω. Γονέας και παιδί μαζί. Δάσκαλος και μαθητής. Σε κάθε έναν από μας του πρωτοπαρουσιάζεται ένας αστερίας και γίνεται πηγή έμπνευσης και έκπληξης. Αυτό πιστεύω πως ήρθαμε να κάνουμε σε αυτή τη ζωή. Ο κάθε ένας από μας να γίνει πηγή έμπνευσης και έκπληξης. Αποδοχή στη ζωή σημαίνει να τη ζούμε με όλο μας το είναι εκπλήσοντας ακόμα και εμάς τους ίδιους. Το μόνο που μας ζητάει η ζωή είναι να τη ζήσουμε. Και όμως οι περισσότεροι στεκόμαστε σε ένα σιδεροδρομικό σταθμό με το εισιτήριο στο χέρι και σταματούν τα τρένα μπροστά μας. Μας σε κανένα δεν ανεβαίνουμε γιατί περιμένουμε το φοβερό, το τέλειο τρένο. Αποδοχή στη ζωή σημαίνει να πάρεις το πρώτο τρένο που σταματά μπροστά σου αφήνοντας τις βαλίτσες σου πίσω. Αποδοχή σημαίνει να πάρουμε το τρένο της ζωής χωρίς να μας νοιάζει που πάει. Το σχέδιο γνωρίζει που πρέπει να πάμε. Μόλις ανέβουμε και πάρουμε θέση θα δούμε την αλήθεια. Πως είμαστε απειροελάχιστες ακτίνες φωτός όλοι φτιαγμένοι από την ίδια κοσμική αρχαίτυπη ουσία. Απειροελάχιστες. Αλλά πόσο είναι το απειροελάχιστο στο αιώνιο και άπειρο. Αιώνιο και άπειρο. Κάθε ένας από μας αιώνιος και άπειρος αποτελεί μια διαφορετική διαβάθμιση του φωτός που πορεύεται και ελκύεται ερωτευμένος προς το όμορφο όλων για να προσθέσει το δικό του χρωματισμό κατακτώντας ενσυνείδητα το μεριδίο του. Μέσω της αποδοχής θα επιλέξουμε όλοι μας τη μία και μόνη επιλογή που μπορούμε να κάνουμε. Να υπηρετήσουμε τον άνθρωπο. Να επιστρέψουμε πίσω στη σπηλιά του πλάτωνα και να ελευθερώσουμε από τις αλυσίδες της λύθης έστω και ένας συνάνθρωπός μας. Γιατί ελευθερώνοντας τον ελευθερώνουμε ένα παιδί που κάποτε θα κρατήσει έναν αστερία και θα κάνει κάποιον να χαμογελάσει που θα γίνει πηγή έμπνευσης και έκπληξης για ένα μικρό δημιουργό εμάς. Έτσι εγώ κατάλαβα πώς εξηγείται η πορεία μας μέσω της αποδοχής και έτσι τελικά αποδέχτηκα να έρθω σήμερα εδώ για τις τουλούμπες. Ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστώ πολύ. |
