| : Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE Υπότιτλοι AUTHORWAVE γιατί θα μιλήσει ο κύριος Κιαζάς και το τέλος, νομίζω, θα μιλήσουμε συνολικά για τα δημογραφικά, γιατί η Ευρώπη είναι όντως μυγεδεσμένη, η Ήπειρος, και εκείνο το πρόβλημα, νομίζω, είναι το πιο σημαντικό του. Τώρα, το μέλλον. Πρώτον έχω για άλλη μισφέρα, εδώ, για να αρχίσω να βλέπω, δεν ξέρω τι θέλετε. Ευχαριστώ, καταρχήν, την Προεδρό και ο Μότεχνος στην Επιστήμη, ευχαριστώ τον Βρίτανη, τον Γιώργο Τσουκούρα, για τη νητική πρόσκληση με σήμερα μαζί σας. Και θεωρώ αυτόν είναι ευτυχική και τυχερό, πρώτον για την πρόσκληση, και δεύτερον γιατί έπωμε στις Λαουμιλτών να πω έναν ιστορικό. Είμαστε καταξιουμένους, γιατί αναλογίζουμε κάτι που είχε πει ένας αμερικανός αρχιδικαστής, ο Έλληνος Χόμπς Τζούνια, πρόεδρος του Αμερικανικού Δικαστήρου Σαχές του Ε.Ε., ο οποίος είπε ότι με σειλήδες ιστορίας, επίσης έναν τόμο λογικής, διατρέξαμε πολλές σειλήδες ιστορίας με τη σύγκλησή σας, οπότε η λογική βάση που έχουμε για να κάνουμε τις όλες τις εκτιμήσεις, για το παράλληλο και για το μέλλον, είναι στέρελη με βάση αυτών που μας έχετε πει. Εγώ θα ήθελα να ξεκινήσω ακριβώς εκεί που σταματήσατε εσείς, λίγα χρόνια πριν δηλαδή, λίγο πριν της κρίσης, και να πω ότι η Ευρωπεκίνωση από τότε, δηλαδή όταν προσπάθησε να ορμάσει θεσμικά μέσω της απόπειρας ισταρματικής συνθήκης, κλείθηκε να λάβει αποφάσεις για το μέλλον της, ασχέτως αν δεν το ονόμαζε τότε το μέλλον της Ευρώπης, ένας όρος που πλέον σήμερα έχει κατερροθεί ως επί κεφαλίδα της σχετικής συζήτησης, κλείθηκε να λάβει αποφάσεις για το αν θα προχωρήσει σε διεύθυνση ή σε εμπάθμιση. Η απορρίψη της ισταρματικής συνθήκης, όπως έγινε και υπό τις συνθήκες που έγινε, και στη Γαλλία και στην Ολλανδία, δηλαδή οι δημοψηφίσματα που σηματοδότησαν αυτή την ανητική εξέλουφη της απορρίψης, ουσιαστικά σηματοδότησε και την επιλογή που έδειξε η Ευρώπη, γιατί θέλει να αποχωρήσει εις πλάτος και όχι εις βάθος. Έτσι, επιλέγει η πορεία και ως πολιτικό αντιστάθμισμα, γιατί ήταν, αν θέλετε, πολιτική ύτα της Ευρώπης η καταψήφιση του ευρωσυντάγματος, έπρεπε να φανεί λοιπόν και μια πολιτική νίκη ως αντιστάθμισμα. Η πολιτική νίκη ήταν η επέκταση προσαματολάς και μάλιστα με όρους πιο πολύ πολιτικούς παρά οικονομικούς ή ουσιαστικούς, όπως απαιδείχθηκε στην πορεία, διώθηκε αυτή η επιφύλαξη που υπήρχε εκεί την αποφύση, ουσιαστικά με την ικανότητα κάποιων από τις νέες χώρες να μπορούσαν να ανταποκριθούν και στο ευρωπαϊκό τεκτημένο θεσμικά, αλλά και στις δυναμικές της ευρωπαϊκής οικονομίας. Και έτσι, λοιπόν, η Ευρωπαϊκή Ένωση καλείται τώρα να οριμάσει έτη περαιτέρω και να κρίνει ποια θα είναι τα επόμενα βήματα της. Η Ισταγματική Συντήκη, όπως είπαμε, απερήφθη και στη θέση της ήρθε η Συντήκη της Λισαγώνας, με ιππιότερες επιλογές, όχι πολιτιακού χαρακτήρα και δεν υπήρχε ύμνος, όπως υπήρχε, δεν υπήρχε προήμιο, κάτι το οποίο οι Πολωνίδες, ο οποίος θα κάνω και μια αναφορά αργότερα, είχαν θέση πολύ σημαντική, είχα από θέση πολύ σημαντική σημασία, στο προήμιο του σχεδίου της Συντήκης να υπάρχει να φάει στον χρυγιανισμό, κάτι που προκάλεσε αντιδράσεις μουσουμάνων μέσα στην Ευρώπη και άλλες καταστάσεις τέτοιες. Όλα αυτά απαλήφθηκαν στην Τλισαφόνα, σε οποία είχε μια πιο κλασική μορφή και ένα πιο κλασικό περιεχόμενο ως προς τις επιλογές τις οποίες αποτύπωναν. Και έτσι λοιπόν, με βάση αυτής της συνθήκης, προχωρεί η Ευρωπαϊκή Ένωση σε διάφορες θεσμικές διαρρυθμίσεις του μοντέλο λειτουργίας της, για να μπορέσουν να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις 28, όσο όμως 27, κρατών μελών, σε ό,τι αφορά την προσώπισή τους στα όργανα εξουσίας, σε ό,τι αφορά τη βαρύτητα που έχουν οι αποφάσεις τους ή οι ψήφοι τους στα διάφορα συλλογικά όργανα. Έτσι, σιγά-σιγά, η Ευρωπαϊκή Ένωση αρχίζει να προβληματίζεται ως προς το που θα πάει και από την κρίση. Πριν πώς τις κρίσεις, θα πω κάτι το οποίο με παρακίνησε μια αναφορά σε σχετικά με την Ασία. Το μοντέλο της εξελίξης Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρά τις όποιες αδυναμίες που θα δούμε και αρκετές ακόμα, είναι ένα μοντέλο το οποίο, επειδή είναι ακριβώς ιδιαίτερο, έχει αρέσει στον κόσμο και έχει βρει και μιμητές. Το πιο κλασικό παράδειγμα που θα αναφορά σε την περιοχή που αναφορετικά είναι το παράδειγμα της Ευρασιατικής Ένωσης. Η Ευρασιατική Ένωση, που είχε μάλιστα την ίδια ιστορική εξελίξη, ξεκίνησε ως οικονομική κοινότητα μέσω μιας τελονιακής Ένωσης, η οποία σιγά σιγά προχωράει μιμούμενη την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε άλλου είδους ολοκληρώσεις οικονομικού χαρατήρα κυρίως και μετέπου τα πολιτικού, περιλαμβάνει πέντε χώρες, Ρωσία, Καζακστάν, Αρμενία, Κρυγκιστάν, και νομίζω να σας παρουσιάσω αν δεν κάνω λάθος, που έχουν την ίδια λογική. Και γιατί αυτό αφορά και τη μελλοντική επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα σας πω πολύ απλά το γιατί. Κάποιες από αυτές τις χώρες συμμετέχουν σε ένα άλλο ευρωπαϊκό θεσμό, το Συμβουλό της Ευρώπης, το οποίο για πέρα έχει ιδιαίτερες ακαδημαϊκές και προσωπικές σχέσεις, έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θεσμό αυτό, αλλά σε μια άλλη διαδικασία, η διαδικασία της Μπολόνια, για τον ευρωπαϊκό χώρο ανώατης εκπαίδευσης, στο οποίο το Καζακστάν, το κέντρο της Ασίας, συμπροήδρευσε με την Ελλάδα το 2014. Η διαδικασία αυτή έτυχε να εκπροσωπώ την Ελλάδα εκείνη την περίοδο και να πάω στην Αστάνα, όπου μίλησα με τον Καζάκο, υπουργό παιδείας, και προσπαθούσε να μας πείσει ότι έχουν από την άξιση το σοφιατικό τους παρελθόν και είναι ολοταχώς ορεβόμενοι προς μια δυτικόστροφη πορεία. Θέλουν να έχουν κοινές αναφορές και βάσεις στην Ευρώπη, οπότε αυτή η καλλιέργεια του ότι η Ευρώπη ως κουλτούρα, ως μόντως οπεράντι πολιτικό ή και οικονομικό, εκτείνεται και πέραν των ουραλίων και προς τα κάτω, κερδίζει αέραφος σιγά σιγά, χωρίς να σημαίνει ότι αυτό είναι απαραίτητο. Στο πρέπει να γίνει με τους εθνούς που γίνεται. Αυτό είναι ένας άλλος τάξης της που μπορούμε κάποια άλλη στιγμή να την κάνουμε. Επανερχόμενος, λοιπόν, στις κρίσεις, το 8, όπως γνωρίζετε, το Heavy Lemon Brother στην Αμερική, η οικονομία είναι παγκοσμιοποιημένη, φτερνίζεται κάποιος στην Βραζιλία, συνεχόμεται κάποιος στο Λονδίνο, επεκτάθηκε η κρίση στην Ευρώπη. Και επεκτάθηκε με βάρβαρους δικμούς μέσω του κυρίου του τραπεζικού συστήματος. Ο τρόπος αντιμετώπισης ήταν η πρώτη σοβαρή δοκιμασία του θεσμικού συστήματος της Ένωσης. Το πώς η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να λειτουργήσει υπό συνθήκες πύλησης και διαχείρισης κρίσης. Και οι εξωματικοί εδώ μπορούν πολύ καλύτερα να το κατανοήσουν αυτό, οι απλώς είναι ψυχρανές. Δεν πρέπει να είναι σπασμοδικές, ούτε να έχουν την αίσθηση του μπρος-πίσω, ένα κομμάτι προς δύο πίσω. Φυσικά, στα πρώτα βήματα έδειξαν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως Ένωση, το τονίζω αυτό, ως Ένωση, δεν είχε ρημάσει αρκετά υποστά διαχείριση, ίσως όπως θα έπρεπε. Επεκράτηση είναι λογική διά κυβερνητισμού, παρότι, προσέχεται, είναι ένα πεδίο πολιτικής όπου η Ένωση είχε αποκλειστική αρμοδιότητα. Είναι πεδίο αποκλειστικής αρμοδιότητας των ευρωπαϊκών οργάνων, όχι των εθνικών κυβερνήσεων και κατά συνέπεια των οργάνων που εκφράγονται και η κυβερνητική λογική στην Ένωση. Αλλά, το πρώτο λόγο θα έπρεπε να διαδραματίζει στον κατεξοχήν όργανο που εκπροσωπεί την Ένωση, που είναι η Επιτροπή. Δεν το έδωσε. Μπορεί να φύγει τα πρόσωπα, το ακούω. Ο Πρόεδρος ήταν ένας άνθρωπος προγόνας από μικρή χώρα και μπροστά σε άλλους ηγέτες μεγαλύτερων χωρών να έκανε έναν πίσω. Αυτό είναι κάτι που θα το κρίνει η ιστορία. Ακόμη δεν έχει γραφτεί, θα αργήσει να γραφτεί αυτή η ιστορία. Αλλά όμως μπορούμε να έχουμε τις πρώτες αντίξεις. Έτσι λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση εκεί έδειξε ότι λειτουργεί στη λογική κυβερνητισμού. Σε ένα πεδίο, ξαναλέω, έπρεπε να λειτουργήσει ως Ένωση και όχι ως κράτη που απλώς τυχαίνει να βρίσκονται γύρω από τις δύο τραπές για να αποφασίσουν. Αυτό είναι ο πρώτος δυνατός τριμμός. Μετά έρχεται στο ΚΑΠΑΤΙ και αφού πρώτα δεν είμαστε στην Όλυθια αυτό το νομό. Ο δεύτερος μεταναστευτική το προσφυγικό και μεταναστευτική κρίση. Εκεί έχοντας ένα πεδίο πολιτικής, το οποίο ο Ρίστον Παρόδο είναι αυτό που εντάξει στις λεγόμενες συναρμοδιώτες, δηλαδή είναι από κοινού αρμόδια η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη-μέλη. Με βάζει τα χέρια της επιπολικότητας. Εκεί η Ευρωπαϊκή Ένωση πάλι ακολούθησε το μοντέλο του κυβερνητισμού, δηλαδή πάλι το συμβούλιο δόθησε το ρόλο και μάλιστα επειδή το μεταναστευτικό πρόβλημα, το προσφυγικό ανάλογος που θέλει να δώσει έμφαση κανείς, είχε τη δυτή διάσταση, μη αφορούσε το πεδίο της πολιτικής, της μεταναστικής Ένωσης του ΑΛΟΚΡΟΣ, το πεδίο της εξωτερικής πολιτικής και της πολιτικής ασφάλειας της Ένωσης, εμπλέφθηκαν όλοι οι θεσμοί για κυβερνητικού τόξου, να το πω έτσι, της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί η πρώτη στρατιωτική επιχείρηση, ο στρατηγός το γνωρίζει πολύ καλά, η επιχείρηση η Σοφία, είναι η πρώτη στρατιωτική επιχείρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης μετά της δίκης αγώνας. Αλληγόρθικη επιχείρηση, όχι τήρηση ασφάλειας, επιχείρηση με στρατιωτικά χαρατικά με συγκεκριμένες εντολές, όπως περιγράφονται σε αποφάσεις του συμβουλίου και της πολιτικής και στρατιωτικής επιτροπής της Ένωσης. Οπότε εκεί η Ένωση λειτούργησε σε ένα διακυβερνιστικό επίπεδο, χωρίς όμως να μπορέσει και εκεί να αφήσει την σφραγίδα της ως Ένωση. Και αυτό γιατί. Εδώ πλέον αρχίζουμε να βλέπουμε το πώς άρχισε να αντιδράει η Ένωση. Είναι μια πρακτική, η οποία προσωπικά, του λέει, στον ομοίχο μου έχει απογοητεύσει. Παρ' ό,τι θεωρούμε και από τους συναδέρους μου και στο κοινό μας στο οποίο βρίσκομαι, αλλά και στα γραφτά μου, ως ένας από τους φανατικούς υποστριχτέρες της ευρωπαϊκής προοπτικής, τον φεντεραλισθά το πω για τον εαυτό μου, τον αποδίδει, όμως, άλλοι, η Ευρωπαϊκή μας αποφάσισε να δώσει μια διάσταση χρηματικοποίησης στις πολιτικές της. Δηλαδή, όταν ρωτάτε έναν Ευρωπαίος ξιωματούχο και δίσευση σε πολιτικό επίπεδο, τι κάνατε για αυτό το θέμα. Οι πρώτοι, γραμμιοβάτες, ξοδέψαμε, δώσαμε χρήματα. Όταν θα φτάσουμε στη δύσκολη ρώτηση, σε επίπεδο πολιτικών, ουσιαστικών, τι κάνατε, τι αποφασίσατε, αρχίζουν τα ναι, ίσως είναι στο συμβούλιο, συζητάμε, έχουμε προτείνει αλλά δεν, ας πούμε να θεωρήσει τουβλή μου. Την ακούμε 7-8 χρόνια τώρα τουβλή μου δύο. Δεν έχει αναθεωρηθεί επί της ουσίας τουβλή μου δύο. Παραμένουν οι βασικές επιλογές σχετικά με τα κράτη υποδοχής και την διαχείριση των εττύσεων προσφύγων. Αυτό δείχνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ακόμη δεν έχει οριμάσει σε βαθμό στη να πάρει αποφάσεις γενναίες, θα μου επιτραπεί η φράση. Αυτό βέβαια, όπως θα αντιλαμβάνεστε, έχει τίμιμα. Και το τίμιμα δεν είναι οικονομικό, που κληρώνει περισσότερα χρήματα. Είναι πολυποικοεισιαστικό. Εμείς οι πολίτες, ως Ευρωπαίοι πολίτες, που περιμένουμε να δούμε από τους Ευρωπαίους ταγούς αποτελέσματα της δράσης τους, τι σπράττουμε. Έχουμε προστέμνη αξία στη κατημερινότητά μας από τις δράσεις, ας πούμε, που αν χρηματοδότησε η Ένωση, γιατί αυτό είπε ότι αν χρηματοδότησε, για την αντιμετώπιση της μεταδρασικής κρίσης. Ελέγχεται. Δεν έχουμε τις καποτελέσματα που θα θέλαμε να έχουμε ή θα περιμέναμε να έχουμε. Και γι' αυτό ακριβώς αυτή η μειωμένη, αν θέλετε, επίπτωση των πολιτικών και των επιλογών αυτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει οδηγήσει σε μια μετεξέληση του αρχικά δημιουργικού, ας μου επιτραπεί, φράση ευρωσκεπτικισμού, που εκφραζόταν από τη Βρετανία, εγώ τον θεωρώ αυτό το ευρωσκεπτικισμό πιο πολύ ως ρεαλισμό ενόπιση της Ευρωπαϊκής Προέλευσης, να μεταξελιχθεί αυτός ο ρεαλισμός σε ένα, αυτό που έχω ονομάσει σε κείμενά μου, αντιευρωλαϊκισμό. Δηλαδή, μια διάσταση συνολικής κριτικής κατά της Ευρώπης, όχι γιατί πιστεύω ότι η Ευρώπη έχει αποτύχει, αλλά γιατί αυτό πιστεύω ότι θα αρέσει στο ακροατήριό μας να το πούμε. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα. Και υπάρχουν πολλές χώρες, Οικονομία μια εξ' αυτών, Ουγγαρία επίσης, Τσεχία, Ρουμανία, και είναι και ένα οξύμονο σχήμα η παρούσαση κυρία Ρουμανίας και την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και ελέγχεται για το σεβασμό του κράτους δικαίου από την Ευρωπαϊκή Πετροπή. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι σύνηθες να συμβαίνει, όμως συμβαίνει. Και εσχάτως η Ιταλία, όπου το κυβερνητικό σχήμα εκεί έχει εκφράσει πολύ συνατοπροβληματισμό για το ευρωπαϊκό κίνημα, δικαίως ή αδίκως το συζητάμε. Αλλά η τόσο ευθεία αντιπαράτηση ενός κράτους που παραδοσιακά ήταν από την πυρήνα της Ένωσης και της ενεργατικής προσπάθειας, σε τόσο ευθεία αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Προοδοκή και την Ευρωπαϊκή Προοδοκή, δημιουργεί ανησυχίες για το πώς αυτά θα εκφραστώ σε δύο μήνες από τώρα, στις ευρωπαϊκές εκλογές του Μαΐ, και τι θα εισπράξει η Ευρωπαϊκή Ένωση από όλα αυτά. Πόσοι ηγέτες προσπάθησαν να το διαχειριστούν αυτό, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, όλη αυτή την αρνητική κατάσταση, προτάθηκαν πέντε σενάρια την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Το γνωρίζετε φαντάζομαι. Με τη διαχείριξη της Ρώμης, της 25ης Μαρτίου, αυτή η ημερομηνία για μας έχει πολλούς εμπολισμούς εθνικούς, έχει για την Ευρώπη. Είναι η ημερομηνία υπογραφής της εθνικής της Ρώμης. Και σε αυτή τη λογική, 60 χρόνια μετά, περιάχνει η διαχείριξη της Ρώμης, 25 Μαρτίου 2017, όπου εκεί επελέγει το σενάριο της Ευρώπης των Πονόνων Ταχυτήτων. Ένα σενάριο, το οποίο για μένα είναι μια πολύ κακή επιλογή. Ίσως είναι πιο ρεαλιστική, αλλά είναι κακή. Επειδή μέχρι τώρα, μέχρι τότε μάλλον, η επιλογή του να πηγαίνουμε όλοι μαζί έστω και τα στερεμένα, εξασφάλιζει ότι όλοι μαζί είμαστε στην ίδια βάρκα. Τώρα, δεν θα είμαστε όλοι στην Ιαβάρκη. Κάποιοι θα βγουν σε ένα κεσκάφτ, κάποιοι θα πηγαίνουν με κουπί και κάποιοι θα περιμένουν να ψήξει, αν θα κινηθούν. Και αυτό, δυστυχώς, θα έχει επίπτωση στη συνοχή, την πολιτική, μεταγρυνέστερα την οικονομική και ανδεχομένως και την κοινωνική της Ένωσης. Τα αποτελέσματα αυτής της λογικής της επιλογής, της ρόλας των πολλών τεχνίτων, εκφράζονται, ένα παράδειγμα θα αναφέρω για να μην κουράζω περισσότερο, σε μια επιλογή, η οποία είναι κομπική σημασίας για την Ένωση, είναι το που λειτές, είναι το πεδίο στο οποίο διδράσκει το κλούμα μυστημονικά ιδέτερα, λειτές δημοσιονομικό πλαίσιο της περιόδου 21-27. Τι θα γίνουν, δηλαδή, με τα λεφτά της Ένωσης, ποιες πολιτικές θα χρηματοδοθούν και θα ελλοποιηθούν. Παραδοσιακές πολιτικές επιλογές, όπως είναι η κοινή εργατική πολιτική ή η πολιτική συνοχής των περιφεριών, χάνουν χρήματα και χάνουν σημαντικά ποσοστά. Έχει εκτιμηθεί, παρά τις επίσημες δηλώσεις της Κομισιόλου για μεσοσταθμική μείωση του 5%, το ίδιο το Ευρωπαϊκό Ελεκτικό Συνέδριο, σε αξιολόγηση των προτάσεων, έχει διαφιστώσει ότι σε αυτά τα δύο κεφάλαια δαπανών, η μείωση των πόρων για την επόμενη προγραμματική περίοδο 21-27, ανέκτησε στις 15%. Και πού πηγαίνουν αυτά. Πηγαίνουν σε πολιτικές ηλιοπίες, φάνηκε να χρειάζονται περισσότερη ενίσχυση λόγω της κρίσης. Υπάρχει ενίσχυση στην Ευρωπαϊκή Πολιτική Άμυνας και Εσφαλίας. Να υπάρξει ενίσχυση του ευρωπαϊκού αμυντικού λιχανισμού, αν αυτό θα είναι μια μετεξέλιξη σε ένα σχήμα στρατιωτικής λειτουργίας πιο συμπαγούς από την φιστάμενη, είναι ένα ζητούμενο. Ή άλλη επιλογή είναι η ενίσχυση της FRONTEX ή της Ευρωπαϊκής Ακτοφλέκης, όπως μετονομαστεί από 1200-1800, έχει 10.000 ανεπτυγμένους κατά μήκος των συνόρων, ιδίως στα Νότια Σύνορα, όπου υπάρχει η έντονη μεταναστευτική ροή. Είναι πολιτικές έρευνες και τεχνολογίας, κυρίως με σκοπό την υποστήριξη των άλλων δύο πολιτικών που σας ανέφερα. Δηλαδή, βλέπετε ότι υπάρχει μια προτεραιοποίηση σε νέες πολιτικές, οι οποίες όμως είναι πολιτικές που δεν χάνουν τις αποδοχές όλων των κρατών. Ούτε η Ευρωπαϊκή πολιτική έρευνες και σφαλιές της έντονης αποδοχής όλων των κρατών, γνωρίζω ότι υπάρχουν κάτι που έχουνε κάνει οπτάωτα, από την Ινδανία, δηλαδή, στους Βερτανούσιους, οι οποίοι έσχελώς αποχωρούν, ή στο μεταναστευτικό, έτσι χειρόθερο, πολλές χώρες που έχουν αντιδράσει στις επιλογίες της Ένωσης. Ανέφερα τέσσερις, Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Ερμανία, δεν συμφωνούν με τις επιλογίες της Ένωσης και μάλιστα απειλούν ότι θα μπλοκάρουν αυτό το πακέτο συμφωνίας, εάν οι δικές τους επιβιβλάξεις δεν λυθούν υπόψη. Απόδειξη, δηλαδή, της έλλειψης συνοχής η οποία θέλει να καταγράφεται. Άρα λοιπόν, για να ολοκληρώσω, ακούγοντας και την ιστορική εξέλιξη που μας παρουσιάζει ο κ. Χασιώτης. Αποδεικνύεται ότι η διεύθυνση η οποία έχει γίνει μέχρι τώρα, στέρησε την Ένωση από τη δυνατότητα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, από τη δυνατότητα αποτελεσματικής εμβάθησης σε επίπεδο πολιτικών και άλλων επιλογών. Χρειάζεται η Ένωση για να μπορέσει να γίνει αρεστή σε όλους μας. Και σε εμάς που είμαστε εξικοιωμένοι με την Ένωση, πέρα ίσως από τον μέσο πολίτη, δεν μας εμπνέει πολύ αυτό το σχήμα. Μας απογοητεύει, μας ενοπλεί. Χρειάζεται ένα νέο όραμα, ένα αφήγημα. Αυτό το αφήγημα που μπορεί να έρθει σαν ιστορική εξέλιξη. Γι' αυτό μιλήσα για την ιστορική συνέχεια και τον τόμο της λογικής βου. Μας έφτει μια ιστορική αυτή συνέχεια. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ωστήρθε ίσως μια εκλογή ρήνης. Η βασική φιλοσοφία ήταν θα έχουμε μια κοινή αγορά η οποία θα ελέγχει τις πρώτες ύλες του πολέμου, άρα θα αποτρέψουμε πολεμικές συμπλούσεις στο μέλλον. Αυτή ήταν η βασική φιλοσοφία της Ένωσης. Έτσι ξεκίνησε από τον Ζαμμονέ και τον Ρομπέρ Σουμάνα. Επεπτάθηκε. Πάρα πολύ γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Αμυντική Ένωση απορρίφθηκε από το Γαλλικό Κοινοβούλιο το 1953. Πριν ξεκίνησε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως σχήμα διάδοκο, πολύ πιο καλά έπαιρνε. Που πρέπει να πάει? Πιμήζω ότι οι προκλήσεις που αντιμετώπισε η ΕΕ οικονομική και μεταναστευτική δείχνουν τον δρόμο στην αλληλέκεια ανάπτυξη. Δηλαδή, σε μια προσπάθεια κοινής ανάπτυξης, στην οποία όμως θα υπάρχει έκδονα το στοιχείο της αλληλεγγύης. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το κείμενο των σημειντικών δεν βοηθά έξω. Η επίκληση του ηθικού κινδύνου, ώστε να μην υπάρχει η λεγόμενη ομογενοποίηση του χρέους, ως ο οικονομολόγος μπορεί καλύτερα να το εκτιμήσετε αυτό από εμένα, αποτρέπει πολλές σκέψεις προς μια κατεύθυνση αλληλοϊποστήριξης οικονομικής μεταξύ των κρατών. Υπάρχουν κάποιοι μηχανισμοί, υπάρχουν κάποιες σκέψεις για μεταξέλιξη του ευρωπαϊκού μηχανισμού σταθερότητας, συνήθως ευρωπαϊκού νομισματικού ταμείου, το οποίο θα λειτουργεί με τη λογική των standby agreements που λειτουργεί το διεθνές νομισματικό ταμείο, με τις αρεσιμότητες ό οποίες όλοι έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια σε επίπεδο επιλογών. Αυτά όλα όμως, εάν συνεχιστούν έτσι, ας δούμε τα δεύτερα στεγνά, δεν θα έχουν μεγάλη βιωσιμότητα. Η Ευρωπαϊκή Νοστιμία θα την αντιμετωπίσει χρήση. Εάν είναι έτοιμη η Ένωση να κάνει το επόμενο βήμα, να προχωρήσει σε επιλογές γενναίες σε κάποια πεδία πολιτικής, να ακολουθεί δηλαδή η κοινωνική μέθος, να δούμε σε κάποια πεδία πολιτικής μπορούμε να συμφωνήσουμε και σιγά σιγά να πάμε και στα υπόλοιπα. Να τα κάνουμε όλα μαζί δεν θα γίνει ποτέ, γιατί έχουμε πολλούς ευρωσυστορίες κάθε λαός πίσω του, για να μπορέσουμε να τις ξεχάσει. Έτσι λοιπόν νομίζω ότι θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Αυτό είναι η δική μου εκτίμηση για το μέλλον, χωρίς να έχουμε τη γιάννη σφαρά μαζί. |
