| Διάλεξη 6: Εκκλησιαστικός Δικαίου με γενική θεματική οδηγίες για την εξέταση νομοθεσιών των κρατών που αφορούν τη θεσμική ασφάλεια. Γεια σας αγαπητές φίλες και φίλοι. Στην έκτη διάλεξη του Μεταπτυχιακού του Εκκλησιαστικού Δικαίου με γενική θεματική οδηγίες για την εξέταση νομοθεσιών των κρατών που αφορούν τη θρησκεία ή την κοσμοθεωρία, αναλύουμε κατ' επιλογήν τους διεθνείς κανόνες που αφορούν την ελευθερία της θρησκείας ή της κοσμοθεωρίας ως θεσμικό πλαίσιο των οδηγιών για την εξέταση της νομοθεσίας των κρατών που αφορούν τη θρησκεία ή την κοσμοθεωρία, από το Πανελληδικό για τη θρησκευτική ελευθερία του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τις Ενεργασίες στην Ευρώπη ή από την Επιτροπή της Βενετίας του Συμβουλίου της Ευρώπης. Και βρισκόμαστε στην ανάλυση του εγγράφου της Κοπενχάγης του έτους 1990 και συνεχίζουμε με την αρχή 35 η οποία αναφέρει «τα συμμετέχοντα κράτη θα σέβονται το δικαίωμα των ατόμων που ανήκουν σε εθνικές μειονότητες, στην αποτελεσματική συμμετοχή στις δημόσιας υποθέσεις, περιλαμβανομένη συμμετοχή στις υποθέσεις που σχετίζονται με την προστασία και την προαγωγή της ταυτότητας των ελλόγων μειονότητων». Στην παράγραφο 2 τώρα της αρχής 35 «τα συμμετέχοντα κράτη παρατηρούν τις προσπάθειες που ολαμβάνονται για την προστασία και τη δημιουργία συνθηκών για την προαγωγή της εθνωτικής, πολιτιστικής, λοσσικής και θρησκευτικής ταυτότητας ορισμένων εθνικών μειονότητων με την ίδρυση ως ενός από τα πιθανά μέσα για την επίτεξη αυτών των σκοπών κατάλληλων τοπικών ή αυτόνομων διοικήσεων που αντιστοιχούν στις συγκεκριμένες ιστορικές και τοπικές περιστάσεις των ελλόγων μειονότητων και σύμφωνα στις πολιτικές του ενδιαφερόμενου κράτους». Η αρχή λοιπόν 35 αναφέρεται και αυτή στη δέσμευση των συμμετεχών των κρατών, στη δέσμευση για τον σεβασμό του δικαιώματος των προσώπων που ανήκουν σε εθνικές μειονότητες για την αποτελεσματική συμμετοχή στις δημόσια υποθέσεις η οποία μπορεί να φτάσει ακόμα και στην ίδρυση κατάλληλων τοπικών ή αυτόνομων διοικήσεων που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες ιστορικές και περιφερειακές συνθήκες των ελλόγων μειονότητων και σύμφωνα με τις πολιτικές των ενδιαφερόμενων κρατών. Η Αρχή 36 του εγγράφου της Κοπεχάγης του 1990 αναφέρει ότι τα συμμετέχοντα κράτη αναγνωρίζουν τη συγκεκριμένη σημασία αυξημένης επικοδομητικής συνεργασίας μεταξύ τους σε ζητήματα που σχετίζονται με εθνικές μειονότητες. Η εν λόγω συνεργασίας επιζητά να προάγει την αμοιβαία κατανόηση και εμπιστοσύνη, φιλικές σχέσεις και σχέσεις καλής γειτονίας, διεθνή ειρήνη, ασφάλεια και δικαιοσύνη. Κάθε συμμετέχον κράτος θα προάγει ένα κλίμα αμοιβαίου σεβασμού, κατανόησης, συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ όλων των προσώπων που ζουν στο εδαφός του χωρίς διακρίσεις όσον αφορά την εθνική ή εθνική καταγωγή θρησκεία και θα ενθαρρύνει την επίλυση των προβλημάτων μέσω διαλόγου που βασίζονται στις αρχές του κράτους δικαίου. Παρατηρούμε ότι η Παράγραφος 1 του Άρθρο 36 περιέχει μια δέσμευση συνεργασίας μεταξύ των συμμετεχών των κρατών στην επίλυση συζητημάτων εθνικών μειονότητων. Η Παράγραφος 2 πρέπει μια δέσμευση των συμμετεχών των κρατών για προαγωγή κλίματος αμοιβαίου σεβασμού, κατανόησης, συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ όλων των προσώπων είτε ανήκουν στην πληρονότητα είτε ανήκουν σε εθνικές μειονότητες χωρίς διακρίσεις μεταξύ άλλων χωρίς διακρίσεις και λόγω θρησκείας. Καθώς και δέσμευση για την επίλυση των προβλημάτων μέσω διαλόγου των προβλημάτων των εθνικών μειονότητων μέσω διαλόγου βασισμένου σε αρχές του κράτους δικαίου. Η Αρχή 40 αναφέρει «τα συμμετέχοντα κράτη σαφώς και ανεπιφύλακτα καταδικάζουν τον ολοκληρωτισμό, τον φιλιατικό και εθνωτικό μίσος, τον αντισημιτισμό, την ξενοφορία και τις διακρίσεις εναντίον οποιοδήποτε, όπως και την δίοξη για θρησκευτικούς και ιδεολογικούς λόγους». Σε αυτό το πλαίσιο να γνωρίζουν τα ειδικά προβλήματα των Ρωμά, Ιγίφτων. Στην παράγραφο 2 της Αρχής 40 διακηρήσουν ότι τα συμμετέχοντα εδώ διακηρήσουν τη σταθερή τους πρόθεση να εντύνουν τις προσπάθειες για την καταπολέμηση αυτών των φαινομένων σε όλες τις μορφές και επομένως θα λαμβάνουν αποτελεσματικά μέτρα περιλαμβαναμένης της υιοθέτησης σε συμφωνία με τα σταγματικά συστήματα και τις διεθνείς τους υποχρόσεις τέτοιων νόμων που είναι αναγκαίει να παρέχουν προστασία εναντίον οποιοδήποτε πράξεων που συνιστούν παρά κίνηση σε βία εναντίον προσώπων ή ομάδων που βασίζονται σε εθνική, φιλετική, εθνωτική, θρησκευτική διάκριση, εχθρότητα ή μίσος περιλαμβανομένων του αντισημιτισμού. Θα καταδικάζουν, με συγχωρείτε, θα δεσμεύονται να λαμβάνουν κατάλληλα και ανάλογα μέτρα για την προστασία των προσώπων ή ομάδων που μπορεί να είναι υποκείμενα απειλών ή πράξεων διακρίσεων, εχθρότητας ή βίας ως αποτέλεσμα φιλετικού, εθνωτικού, πολιτιστικού, γλωσσικού ως αποτέλεσμα φιλετικής, εθνικής, γλωσσικής, πολιτιστικής ή εθνικής ταυτότητας και να προστατεύουν την περιουσία τους. Θα λαμβάνουν αποτελεσματικά μέτρα σε συμφωνία με τα σταματικά τους συστήματα σε εθνικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο να προάγουν την κατανόηση και την ανοχή, ειδικά σε τομείς εκπαίδευσης, πολιτισμού και ενημέρωσης. Θα προσπαθούν να διασφαλίζουν ότι οι σκοποί της εκπαίδευσης υπελαμβάνουν ειδική προσοχή στο πρόβλημα της φιλετικής προκατάληψης και του μίσους και στη ανάπτυξη του σεβασμού για τις διαφορετικούς πολιτισμούς και κουλτούρες. Θα αναγνωρίζουν το δικαίωμα του ατόμου σε αποτελεσματικά ένδικα μέσα και θα προσπαθούν να αναγνωρίζουν σε συμφωνία με την εθνική νομοθεσία το δικαίωμα των ενδιαφερομένων προσώπων και ομάδων να αρχίζουν και να υποστηρίζουν προσφυγές, ελευθείων πράξεων διακρίσεων, περιλαμβανομένων των ατιστικών και των ξενοφοβικών πράξεων. 40.6. Θα εξετάζουν την προσχώρηση, αν δεν το έχουν κάνει ήδη, στις διεθνείς πράξεις, που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα των διακρίσεων και διασφαλίζουν την πλήρη συμμόρφωση με τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από αυτές, περιλαμβανομένων εκείνων που σχετίζονται με την υποβολή περιοδικών εκθέσεων στους αντίστοιχους διεθνείς οργανισμούς. 40.7. Θα θεωρούν επίσης να αποδεχθούν εκείνους τους διεθνείς μηχανισμούς που επιτρέπουν τα κράτη και τα άτομα να ασχούν προσφυγές που σχετίζονται με διακρίσεις ενώπιον διεθνών οργάνων. Δηλαδή η αρχή 40 του εγγράφου της Κοπενχάγης του 1990 αφορά την καταδίκη, τη δέντιση μεύση των κρατών για σαφή και ανεπιφύλακτη καταδίκη του ολοκληρωτισμού, του φιλετικού και εθνικού μίσους, του αντισημιτισμού, της ξενοφορίας και των διακρίσεων καθώς και της δίωξης για θρησκευτικούς και ιδιολογικούς λόγους. Στα πλαίσια της δέσμευσης αυτής της γενικότερης αναπτύσσονται παρακάτω μερικότερες δεσμεύσεις, οι οποίες αποβλέπουν σε εφαρμογή αυτής της γενικότερης δέσμευσης καταδίκης αυτών των φαινομένων. Είδαμε λοιπόν μετά από μια επιλογή, μετά τις οικουμενικές διεθνείς πράξεις, δηλαδή σε επίπεδο ΥΕ, είδαμε και περιφερειακές διεθνείς πράξεις το οργανισμό για την ασφάλεια και συνεργασία στην Ευρώπη. Στη συνέχεια θα δούμε την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών στα πλαίσια του άλλου διεθνούς περιφερειακού οργανισμού της Ευρώπης, δηλαδή του Συμβουλίου της Ευρώπης. Διότι, όπως είναι γνωστό, η Ευρώπη διαθέτει δύο περιφερειακούς διεθνείς οργανισμούς. Ο ένας είναι ο οργανισμός για την ασφάλεια και τις συνεργασίες στην Ευρώπη που έχει πολιτικό χαρακτήρα όνων και τα κείμενά του παράγουν δεσμεύσεις, όπως επισημάναμε μέχρι τώρα. Και ο άλλος περιφερειακός διεθνείς οργανισμός της Ευρώπης είναι το Συμβούλιο της Ευρώπης, ο οποίος είναι και πολιτικός και νομικός περιφερειακός διεθνείς οργανισμός, διότι εκτός από τα πολιτικά του όργανα διαθέτει και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Αθροπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο είναι ένα νομικό όργανο και παράγει νομολογία, δικαστικές αποφάσεις. Πρέπει να επισημανθεί ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένας διεθνείς οργανισμός, είναι μια διακρατική Ένωση, η οποία με το δίκαιο των συνθηκών διευρύνει διαρκώς τις αρμοδιοτητές της και κάθε διεύρυνση των αρμοδιοτήτων της ΕΕ σημαίνει αντίστοιχη παραχώρηση των τμήματων της κρατικής κυριαρχίας από τα κράτη-μέλη στην διακρατική Ένωση που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία δεν είναι ούτε ομοσπονδία, ούτε συνομοσπονδία, είναι μια διακρατική Ένωση, πολιτική, νομισματική, με διαρκώς διευρυνόμενες αρμοδιώτες με βάση τις συνθήκες που υπογράφουν κάστωτε τα κράτη-μέλη της. Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Θεμελιωδών Ελευθεριών του 1950 στα πλαίσια του Συμβουλίου της Ευρώπης, το άρθρο 9 αναφέρεται στην Λευθερία Σκέψης, Συνείδησης και Θρησκείας και ορίζει στην παράγραφο 1 «Κάθε ένας έχει το δικαίωμα στην Λευθερία Σκέψης, Συνείδησης και Θρησκείας». Αυτό το δικαίωμα περιλαμβάνει η Λευθερία αλλαγής θρησκείας ή κοσμοθεωρίας και την Λευθερία είτε ατομικά είτε από κοινού με άλλους και δημόσια ιδιωτικά να εκδηλώνει τη θρησκεία ή την πεποίθησή του στην λατρεία, τη δασκαλία, την πρακτική και την τήρηση των θρησκευτικών αιθήμων. Η παράγραφος 2 αναφέρει η Λευθερία εκδήλωσης θρησκείας ή πεποίθησεων ή κοσμοθεωρίας δεν θα πρέπει να υπόκειται σε άλλους περιορισμούς παρά μόνον σε αυτούς οι οποίοι προβλέπονται από το νόμο και είναι αναγκαίει σε μια δημοκρατική κοινωνία προς το συμφέρον της δημόσιας ασφάλειας, την προστασία της δημόσιας τάξης, υγείας, ηθικής ή για την προστασία των δικαιωμάτων και ελευθεριών των άλλων. Παρατηρούμε ότι η παράγραφος 1 πελαμβάνει το ουσιαστικό δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας, πελαμβάνει στην πραγματικότητα τρία δικαιώματα, ελευθερίας σκέψης, συνείδησης, θρησκείας. Αν τώρα η συνείδηση συνδυαστεί με τη θρησκεία έχουμε ένα δικαίωμα, ένα δικαίωμα το οποίο είναι γενικότερο, δηλαδή είναι ένα σύνολο δικαιωμάτων της σκεφτικής ελευθερίας, όπως έχουμε τονίσει και σε προηγούμενες διαλέξεις και υποδιερείται σε δύο σύνολα δικαιωμάτων, τα διεθνή standards είναι τα ίδια, οι διεθνοί κανόνες είναι οι ίδιοι επί του θέματος αυτού, δύο υποσύνολα, το ένα ακούει στο όνομα ελευθερία της συνείδησης, της θρησκευτικής ή μη θρησκευτικής, και το άλλο ακούει στο άλλο υποσύνολο δικαιωμάτων, ακούει στο όνομα ελευθερία εκδήλωσης θρησκείας ή κοσμοθεωρίας. Το πρώτο υποσύνολο δικαιωμάτων της ελευθερίας, μη θρησκευτικής συνείδησης δεν υπόκειται σε περιορισμούς, είναι απεριόριστα αυτά τα δικαιώματα, το άλλο υποσύνολο δικαιωμάτων που ακούει στο όνομα ελευθερία εκδήλωσης θρησκείας ή κοσμοθεωρίας, τα δικαιώματα που ανήκουν σε αυτό το υποσύνολο υπόκειται σε περιορισμούς, σύμφωνα με τα διεθνή standards και συγκεκριμένα σύμφωνα όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Σύμφωση Αθροποίδων και Αφοράδων, σύμφωνα με το άρθρο 9 και συγκεκριμένα σύμφωνα με την παράγραφο 2, η οποία περιέχει την διάταξη για τους περιορισμούς στην εγώμενη limitation clause και οι περιορισμοί πάλι τα διεθνή standards είτε αφορούν το διεθνή σύμφωνο ειτών και πολιτικά δικαιώματα, είτε αφορούν την Ευρωπαϊκή Σύμφωση Αθροποίδων και Δικαιωμάτων είναι τα ίδια και ως προς τους περιορισμούς, η παράγραφος 2 λοιπόν, το άρθρο 9 προβλέπει το γνωστό test μη νομιμότητας του περιορισμού που επιβάλλεται στην ελευθερία εκκλησίας της θρησκείας με τη γνωστές τρεις φάσεις, ένα κρατικό όργανο της νομοθετικής εξουσίας, ή της δικαστικής, ή της εκτελεστικής, να επιβάλλει έναν περιορισμό στην ελευθερία εκκλησίας της θρησκείας ο οποίος να προβλέπεται από τον νόμο πρώτη προϋπόθεση, να επιδιώκει έναν από τους σκοπούς δημοσίου συμφέροντος, δημόσια ασφάλεια, δημόσια τάξη, δημόσια υγεία, δημόσια ηθική ή τα δικαιώματα και ελευθερίες των άλλων και η τρίτη φάση, το τρίτο στάδιο, η αρχή της αναλογικότητας, δηλαδή το επιβαλλόμενο κρατικό περιοριστικό μέτρο να είναι αναγκαίο για την επίτευξη ενός ή περισσότερων από τους σκοπούς δημοσίου συμφέροντος προβλέποντας στην Περαγραφοδία, δηλαδή να είναι αναγκαίο σε μια δημοκρατική κοινωνία. Αυτή η φράση σε μια δημοκρατική κοινωνία υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Συμβασία Συνανθρωπίνων Δικαιωμάτων, άρθρο 9 παράγραφος 2. Δεν υπάρχει αυτή η φράση σε μια δημοκρατική κοινωνία, δηλαδή η κοινωνία δεν υπάρχει στην αντίστοιχη διάταξη για τους περιορισμούς του 18 παράγραφος 3 του Διεθνού Συμφώνου για Τομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, να είναι αναγκαίο γράφια προς εκεί, αλλά δεν γράφει σε μια δημοκρατική κοινωνία, διότι όλα τα κράτη που έχουν υιοθετήσει το Διεθνές Σύμφωνο για Τομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, δεν έχουν δημοκρατικό πολίτευμα, ενώ όλα τα κράτη-μέλη του Συμβούλου της Ευρώπης είναι υποχρεωμένα να έχουν δημοκρατικό πολίτευμα, διότι η δημοκρατία αποτελεί ένα από τους άξονες της ευρωπαϊκής δημόσιας τάξης. Υπάρχει άφθονη ως γνωστόν νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αρχής γεννωμένης από το 1994 με την υπόθεση Κοκκινάκης κατά Ελλάδος, η οποία αποτέλεσε στην πρώτη υπόθεση θρησκευτικής ελευθερίας στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Προηγουμένως πριν το 1994 είχαμε πάλι νομολογία της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η οποία καταργήθηκε με το 19ο πρωτόκολλο στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Πριν το 19ο πρωτόκολλο υπήρχε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην οποία πήγαιναν υποθέσεις για να κριθούν ως προς το παραδεκτών ή μη παραδεκτών και αν ήταν παραδεκτές, ήταν μια έκθεση επί της ουσίας και απαραπεμόταν η υπόθεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Πλέον δεν υπάρχει αυτή η Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν υπάρχει και επιλαμβάνεται η κρίση του παραδεκτού γίνεται στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Δικαστήριου. Το άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατοχυρώνει την ελευθερία της έκφρασης. Καθένας έχει το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης. Αυτό το δικαίωμα θα περιλαμβάνει η ελευθερία να έχει κάποιος γνώμες και να λαμβάνει και να διαδίδει ενημέρωση και ιδέες χωρίς παρέμβαση από δημόσια αρχή και ανεξαρτήτως συνόρων. Αυτό το άρθρο δεν θα επιτρέπει στα κράτη, δεν θα παρεμποδεί στα κράτη από το να απαιτούν άδεια για εκπομπές ραδιοφώνου, τηλεόρασης ή κινηματογραφικές επιχειρήσεις. Παράδειγμα 2. Η άσκηση αυτών των ελευθεριών, εφόσον συνεπάγεται καθήκοντα και ευθύνες, μπορεί να αποτελεί το αντικείμενο τέτοιων διατυπώσεων συνθηκών περιορισμών υπηνών, που προβλέπονται από το νόμο και είναι αναγκαία σε μια δημοκρατική κοινωνία προς τα συμφέροντα της δημόσιας ασφάλειας, εθνικής ασφάλειας ή δημόσιας ασφάλειας, για την προστασία, για την παρεμπόδιση της διατάραξης της δημόσιας τάξης ή του εγκλήματος, για την προστασία της υγείας ή της ηθικής, για την προστασία της φήμης ή των δικαιωμάτων των άλλων, για την παρεμπόδιση της αποκάλυψης της ενημέρωσης που λαμβάνεται εμπιστευτικά, ή για την διατήρηση της αυθεντίας και της αμερολυψίας της δικαστικής εξουσίας. Πρέπει να επισημανθεί ότι στο επίκεντρο των θρησκευτικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι η ελευθερία, η θρησκευτική ελευθερία, η ελευθερία της θρησκείας ή κοσμοθεωρίας, η οποία όπως έχουμε τονίσει δεν είναι ένα δικαίωμα, αλλά είναι ένα σύνολο δικαιωμάτων. Αλλά και άλλα ανθρώπινα δικαιώματα που αναγνωρίζονται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση η ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή από άλλες διεθνείς πράξεις συμβατικές ή μη συμβατικές, συμβατικές που παράγουν υποχρώσεις, προσοχής των ανθρώπινων δικαιωμάτων ή δεσμεύσεις αν είναι μη συμβατικές για την προσοχή των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Εφόσον άλλα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν θρησκευτική διάσταση ή κοσμοθεωρητική τότε εντάσσονται και αυτά στην έννοια των θρησκευτικών ανθρωπινων δικαιωμάτων. Αν δεν έχουν αυτά τα άλλα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν έχουν την κοσμοθεωρητική ή την θρησκευτική διάσταση τότε δεν εντάσσονται, είναι κοινά ανθρώπινα δικαιώματα. Εφόσον λοιπόν η Λευτερία της Έκφρασης έχει θρησκευτική ή κοσμοθεωρητική διάσταση τότε αποτελεί θρησκευτικό ανθρώπινο δικαιώμα. Το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα ανθρώπινα δικαιώματα όταν έχουν θρησκευτική ή κοσμοθεωρητική διάσταση. Όπως είναι στο Άρθρο 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπινων Δικαιωμάτων η Λευθερία της Συνάθρησης και της Συσσομάτωσης ή αλλιώς τους συνεταιρίζεστε στην παράγραφο 1 του Άρθρο 11. Να γνωρίσετε ότι καθένας έχει το δικαίωμα στην Λευθερία Ιρηνικής Συνάθρησης και στην Λευθερία του συνεταιρίζεστε με άλλους περιλαμβανομένους του δικαιώματος να προσχωρεί σε συνδικαλιστικές οργανώσεις για την προστασία των συμφερόντων του. Βλέπουμε λοιπόν το Άρθρο 11 αναγνωρίζει δυο δικαιώματα. Την Λευθερία της Συνάθρησης και την Λευθερία του συνεταιρίζεστε ή της Συσσομάτωσης, της Ιρηνικής Συνάθρησης συγκεκριμένα. Εφόσον και αυτά τα δικαιώματα έχουν θρησκευτική κοσμοθετική διάσταση, ανήκουν στα θρησκευτικά ανθρώπινα δικαιώματα. Η Παράγραφος 2 περιέχει τους περιορισμούς σε αυτά τα δύο δικαιώματα. Κανένας περιορισμός δεν μπορεί να τεθεί στην άσκηση αυτών των δικαιωμάτων, αναφέρει η Παράγραφος 2, παρά μόνο εάν αυτοί προβλέπονται από το νόμο και είναι αναγκαίοι σε μια δημοκρατική κοινωνία, προς τα συμφέροντα της εθνικής ασφάλειας ή δημόσιας ασφάλειας. Σημειωτέωνο ότι στην Ελευθερία Κεντρικής Τρισκίας δεν υπάρχει περιορισμός εθνική ασφάλεια, μόνο δημόσια ασφάλεια, για την προστασία, για την παρεμόδιση της διαταράξεως της δημόσιας τάξης ή την παρεμόδιση του εγκλήματος, για την προστασία της ηθικής ή της υγείας ή για την προστασία των δικαιωμάτων και ελευθεριών των άλλων. Αυτό το άρθρο δεν θα πρέπει να παρεμποδίζει την επιβολή νόμων περιορισμών στην άσχηση αυτών των δικαιωμάτων από μέλη των ενόπλων δυνάμεων ή της αστυνομίας ή της διοίκησης του κράτους. Η λογική, η οποία εφαρμόζεται στο θέμα του ελέγχου της νομιμότητας των επιβαλλόμενων περιορισμών σε αυτά τα δικαιώματα, έκφρασης, συνάθρησης, συνεταιρίζεστε, είναι η ίδια. Υπάρχει το ίδιο τέστ ελέγχου της νομιμότητας. Υπάρχει το ίδιο τέστ ελέγχου της νομιμότητας. Απλώς η σκοπή δημοσιού συμφέροντος διαφέρουν από ανθρώπινο δικαίωμα σε ανθρώπινο δικαίωμα ανάλογα με την διάταξη για τους περιορισμούς, η οποία προβλέπεται για κάθε ανθρώπινο δικαίωμα από αυτά τα οποία προαναφέρθηκαν. Άρθρο 14 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπινων Δικαιωμάτων. Απαγόρευση των διακρίσεων. Η απόλαυση εδώ κατοχυρώνει την αρχή της ώρτας και της απαγόρευσης των διακρίσεων. Η απόλαυση των δικαιωμάτων και ελευθεριών που αναγνωρίζονται σε αυτή τη Σύμβαση θα διασφαλίστηται χωρίς διακρίσεις για οποιοδήποτε λόγο όπως φύλο, φιλή, χρώμα, γλώσσα, θρησκεία, πολιτική αλληγνώμη, εθνική και κοινωνική καταγωγή, προσχώρηση σε εθνική μειονότητα, περιουσία, γέννηση ή άλλη κατάσταση. Όπως προαναφέραμε σε προηγούμενες διαλέξεις, δεν υπάρχει δικαίωμα στην ισότητα του νόμου και ενώπιον του νόμου κατοχυρωμένο στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπινων Δικαιωμάτων όπως είναι το άρθρο 26 διότι δεν είναι σύμφωνο για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα του ή παρά μόνο η αρχή της ισότητας και της απαγόρευσης των διακρίσεων στο άρθρο 14 το οποίο έχει μόνο μη αυθόνομη εφαρμογή δηλαδή σε συνδυασμό με ένα ανθρώπινο δικαίωμα. Δησκευική Λευθερία σε συνδυασμό με την απαγόρευση των διακρίσεων. Πρώτο πρόσθετο πρωτόκολλο στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπινων Δικαιωμάτων από εδώ μας ενδιαφέρει το άρθρο 2 δικαίωμα στην εκπαίδευση. Σε κανένα πρόσωπο δεν θα αρνείται το δικαίωμα της εκπαίδευσης στο κράτος. Αυτό είναι το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Ειδικότερα μας ενδιαφέρει το δεύτερο εδάφιο που αναφέρει ότι στην άσκηση οποιοδήποτε λειτουργιών που αναλαμβάνεις σε σχέση με την εκπαίδευση και τη δρασκαλία το κράτος θα σέβει το δικαίωμα των γονέων να διασφαλίζουν την ελόγου εκπαίδευσης και δρασκαλίας σε συμφωνία με τις δικές τους θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποίθης. Δηλαδή κατοχυρώνει το αρθροδύο εδάφιο 2 το δικαίωμα των γονέων ή των κηδαιμόνων να διασφαλίζουν την εκπαίδευση και η δρασκαλία των παιδιών τους στα δημόσια σχολεία σε συμφωνία με τις δικές τους θρησκευτικές και φιλοσοφικές πεποίθησεις. Σε αυτό το σημείο ολοκληρώσαμε την έκτη διάλεξη του Μεταπτυχιακού του Εκκλησιαστικού Δικαίου με γενική θεματική οδηγίες για την εξέταση νομοθεσιών των κρατών που αφορούν τη θρησκεία ή την κοσμοθεωρία και ολοκληρώσαμε την παρουσίαση και την ανάλυση των διεθνών κανόνων κατ' επιλογή που αφορούν το θεσμικό πλαίσιο των οδηγίων αυτών. Και στην επόμενη διάλεξη, την 7η, θα ξεκινήσουμε με την καθαυτό ανάλυση των οδηγιών για την εξέταση των νομοθεσιών των κρατών για την ελευθερία της θρησκείας για την θρησκεία ή την κοσμοθεωρία. Σας ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας. |
