| : Καλημέρα σας! Αρχικά, θα ήθελα να ευχαριστήσω την ομάδα του TEDxEnergize.com για την ευκαιρία που έδωσε και για την ευκαιρία που έδωσε. Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Ευχαριστώ! Αρχικά, θα ήθελα να ευχαριστήσω την ομάδα του TEDxχανιά για την πρόσκληση που μας έκανε και όλους εσάς που είστε σήμερα εδώ. Είμαι η Κατερίνα Μακριάνη, σχεδιάστρια κοσμιλημάτων, γνωστή τα τελευταία χρόνια για τα σκουλαρίκια-βεντάλιες που θα δείτε και βλέπετε στην οθόνη πίσω μας. Μαζί μου είναι ο πολυπράγμων πατέρας μου, Νίκος Μακριάνης, οικονομολόγος, επιχειρηματίας, σχεδιαστής και κατασκευαστής κοσμιλημάτων. Όταν η ομάδα του TEDx μου έκανε την πρόσκληση να συμμετέχω στις ομιλίες, συμφώνησα γιατί ήθελα να μοιραστώ αυτό που συμβαίνει πίσω από τις πόρτες του εργαστηρίου μας τα τριάντα τελευταία χρόνια. Επειδή, όμως, εγώ είμαι στον χώρο περίπου τα δέκα χρόνια, θεώρησα ποιον διαφέρον να σας διηγηθεί ο πατέρας μου από που ξεκίνησαν όλα. Κανονικά, σήμερα εδώ θα έπρεπε να ήταν στη σκηνή μαζί μας και η μητέρα μου, μου Εύα, καθώς είναι κύριε Ειδικιαυτουργός, βρίσκεται όμως σήμερα εδώ κάπου μαζί μας και απολαμβάνει τους καρπούς που δεν ήξερε ότι έσπερνε πριν από τριάντα χρόνια. Απλωδιακή! Το εμίνιστο να βρεθεί κανείς από το παρασκήνιο, όπως είναι ένα εργαστήριο, στο προσκήνιο ενός αμφιθεάτρου, είναι λίγο απογοτιά, λίγο θράσος, αλλά η τιμητική πρόσκληση και ευγενική συνάμα του ΤΕΤΕΧΑΝΙΑ, αλλά και η παράκληση της κόρης μου για να βρεθώ από τα της ιστορίασμα, με έφερε εδώ μπροστά σας. Είμαι ο Νίκος Μακριάνης και μαζί με τη γυναίκα μου, την Εύα, ξεκινήσαμε το 1988 μια επιχείρηση σχεδιασμού και κατασκευής κοσμιμάτων. Πρωτογνωριστήκαμε με την Εύα στην Αθήνα γύρω στο 1974. Εγώ προερχόμουν από ένα χωριό του Πηλίου ονομάτι Δράκια, ηρίστω ένα παρόδο μαρτυρικό χωριό και η Εύα από εδώ, από τα Χανιά. Είμασταν φοιτητές. Εγώ φοιτητήσα στο οικονομικό τμήμα της νομικής, η γυναίκα μου σπουδάζε, λέω γυναίκα μου γιατί τότε δεν ήταν, η Εύα τότε σπουδάζε κοινωνική λειτουργός. Αποφοιτήσαμε και το 1978 ήρθαμε εις γάμων κοινωνία, αψάνοντας και την κοινωνία κατά δύο πλάσματα, το σπύρο και τη γατερίνα. Αν κάτι είναι μια λέξη που μας χαρακτήρισε σαν ανθρώπους και σαν ζευγάρι, ήταν η λέξη ψαχνόμαστε. Γενικά, παρόλο ότι είχαμε τις δουλειές μας, εντούτοις ψάχναμε διάφορα πράγματα να βρούμε να συμπληρώσουμε το χρόνο μας, τα ενδιαφέροντά μας. Η Εύα είχε μια επιδεξιότητα και κατάφερε με τα χέρια της να κάνει πράγματα. Το είχα και εγώ αυτό, αλλά εκείνο τον καιρό ασχολούμουν με το θεάτρο, ερευνητικά, φυσικά. Ήμουν στο Χανιώτικο Θεατρικό Αργαστήρι, αν το θυμάστε. Και εκεί γνώρισα τον ΑΕΜΙΣΟ, τον Γιάννη τον Κύρου, με τον οποίο στη συνέχεια φτιάξαμε τη θεατρική ομάδα Αρένα, η οποία νομίζω υπάρχει μέχρι σήμερα. Η Εύα με την επιδεξιότητά της άρχισε να σχεδιάζει και να κατασκευάζει κάποια κοσμήματα. Μάλιστα, η πρώτη ύλη ήταν βότσαλα θαλάσσες. Ήταν τα πέτρινα χρόνια. Ή, κατά την ιστορική ορολογία, η λύθινη εποχή. Ακολούθησε η εποχή του Χαλκού, η εποχή του Ρήχαλκου Μπρούτζο, η εποχή του Αρζαντό και πολύ αργότερα, η εποχή του Αργύρου και του Χρυσού. Ήταν όμορφα τα σχεδιά της και της είπα και γιατί δεν ξεκινάς να τα πουλήσεις. Πράγματι, τα πουλήσε και άρχισε να τα έβγαλε στην χοντρική. Είχαν πολύ μεγάλη επιτυχία, σε σημείο που εγώ διέβλεψα κάτι να συμβαίνει εδώ, μια αλλαγή καριέρας. Και της πρότεινα να κάτσω εγώ στην εφορία όπου δούλευα και να αφήσει τη δουλειά της και να ανοίξουμε ένα μαγαζί. Πράγμα το οποίο με άκουσε και το κάναμε. Εκείνη, λοιπόν, αυτό ήταν το ξεκίνημα, όπως σας είπα. Δυσκολίες, ανυπέρβλητες, άγνοια, όσο από το σκοτάδι που δεν σας βλέπω! Εν τότε, δεν αποθαρρυνθήκαμε. Αντίθετα, χαλιβδόσαμε τη ψυχή μας, γιατί είδαμε ότι ήταν κάτι που μας άρεσε και εκφραζόμασταν μέσα από αυτό. Προσπαθήσαμε να δούμε πώς θα ξεπεράσουμε την αγνοία μας. Πώς γίνεται αυτό? Με το διάβασμα, πρωτίστως. Βιβλία για τεχνικές γνώσεις, βιβλία για πρώτες ύλες, βιβλία για την ιστορία του κοσμήματος, βιβλία τέχνης, επίσκεψη σε μουσία και ατελείωτες ώρες, μα ατελείωτες ώρες δουλειάς, σε ένα υποτυπώδησα εργαστήριο που είχαμε ανοίξει. Τόση δουλειά, τόση πειραματισμή, τόσες απογοητεύσεις και τόσες καρές! Τι να σας πω, πολλές φορές έφευγα από το εργαστήριο το πρωί και πήγαινα κατευθείαν στη δουλειά μου. Βέβαια, οφείλα να πω ότι σε αυτή την προσπάθεια μας συμπαραστάθηκαν αρκετοί φίλοι μας, αργυροχρυσοχόοι, που με τις γνώσεις μας βοήθησαν πάρα πολύ! Είναι σημαντικό να βρίσκεις ανθρώπους και το προτείνω αυτό, να βοηθάμε! Εμάς, ας πούμε, μας βοήθησαν και, δόξα το Θεό, καλά πήγαμε! Αυτοί οι άνθρωποι, θα τους ονοματίσω και θα τους ευχαριστήσω από εδώ! Ο Νίκος, ο Σύφης, ο Γιώργος, δεν έχει σημασία το όνομά τους για εσάς, για εμένα έχει, όμως! Μιλάω στον πληθυντικό, γιατί όλο αυτόν τον καιρό, παρ' ό,τι έκανα μια άλλη δουλειά, συμπαραστικόμουν, ψυχείται και σώματι, στην προσπάθεια της γυναίκας μου! Και, ξέρετε, δεν ήταν τόσο το οικονομικό αποτέλεσμα που προσδοκούσαμε, διότι είχαμε αρχικά και εγώ τις δουλειές μας, αλλά ήταν αυτό που βρήκαμε μια έκφραση, μια δημιουργία μέσα από αυτό το καινούριο πράγμα που ανακαλύπταμε! Όταν ορθοπόδησε αυτή η επιχείρηση και ρίξαμε αυτό το καράβι, που λέγεται τέχνημα, στη θάλασσα, για να ταξιδέψει, αποφάσισα και εγώ να αφήσω το απάνεμο λιμάνι του δημοσίου και να ρικτώ στο πέλαγος των επιχειρήσεων! Ταξιδεύουμε, λοιπόν, σήμερα με αυτό το καράβι εδώ και 30 χρόνια! Φουρτούνες, μπονάτσες, κι αν περάσαμε, κρίσεις, επίσης! Αλλά ήταν ένα καλό σκαρί, άντεξε και νομίζω θα αντέξει! Είχαμε και ένα καλό πλήρωμα, εκπαιδευμένο! Ήταν η Σοφία, η Γογό, η Δάφνη, η Φιλιό, η Μαρία! Είχαμε μηχανικό, το σπύρο, αλλά πάνω απ' όλα είχαμε έναν καλό καπετάνιο, την Κατερίνα, η οποία το πήρε αυτό το καράβι! Και από πλοίο της Παράκτιας Ναυτιλίας, το μετέτρεψε σε ποντοπόρο πλοίο, όπου μεταφέρει σήμερα τις δημιουργίες της και τα σχέδιά της! Αλλά γι' αυτό το ταξίδι θα σας μιλήσει η ίδια! Εγώ, από αυτό το βήμα, ήθελα να ευχαριστήσω τη Χανιώτη Κοινωνία, που όλα αυτά τα χρόνια μας συμπαραστάθηκε και μας συμπαραστέχεται και μας στηρίζει! Και εσάς που με ακούσατε! Ευχαριστώ πολύ! Η δική μου ιστορία ξεκινάει κάπου το 2006, μόλις έχω αποφυτήσει από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Πάτρας και επιστρέφω στα Χανιά αποφασισμένη να αναλάβω την επιχείρηση και να την κάνω γνωστή! Το θέτρο το αγαπούσα από παιδί, αλλά με το κόσμι άρχισα να ανηρεύω με το μέλλον μου και πως θα ήθελα να είναι η ζωή μου! Επιστρέφω λοιπόν, Χανιά, και ανακοινώνω στους γονείς μου τις προθέσεις μου. Τα επόμενα χρόνια που ακολούθησα ήταν χρόνια προσαρμογής. Να μάθω τη δουλειά, να εξηγηωθώ με την ιδέα γονείς-παύλα συνεργάτες. Κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, όταν οι γονείς μου είναι τόσο ταλαντούχοι! Έπρεπε, λοιπόν, να αποδείξω την αξία μου. Οι γονείς μου, ευτυχώς, αγκάλιασαν την ιδέα και με βοήθησαν στην προσαρμογή. Το 2009, έφυγα για ένα διάστημα στην Φλωρεντία, όπου έμαθα για να μάθω σχέδιο και να πάρω μία γεύση από τις σχολές κοσμίματος του εξωτερικού μου. Επίστροφή μου, πάνω που είχα αρχίσει να κάνω αισθητή την παρουσία μου στο μαγαζί, άρχισαν και τα δύσκολα χρόνια της κρίσης. Στην αρχή, το θεώρησα ότι ήταν προσωπική η αποτυχία. Όσο σκέφτομαι την πορεία μου μέχρι σήμερα, νομίζω ότι η κρίση καλό μου έκανε και με σκληραγώγησε. Αμέσως, λοιπόν, άρχισα να σκέφτομαι πώς θα πετύχω τους στόχους μου. Οι στόχοι ήταν η εγχώρια και η παγκόσμια αγορά. Το ενστικτό μου και η ανταπόκριση του κόσμου όλα αυτά τα χρόνια, μου έλεγε ότι μπορούμε και αξίζει να τα καταφέρουμε. Έπρεπε, λοιπόν, να στήσω το μπραντ. Το όνομα αυτό, Κατερίνα Μακριάννη. Πήραμε την απόφαση και δεν το είπαμε τέχνημα, γιατί είχαμε να αντιμετωπίσουμε δύο δυσκολίες. Είχαμε μία πολύ όμορφη ελληνική λέξη, που δεν μεταφράζεται ακριβώς και δεν μπορούσα να την προφέρουν και σωστά. Επιπλέον, για μένα το τέχνημα είναι η βάση μου στα χανιά. Είναι ο χώρος που μπορεί, όπως έκανε και στο παρελθόν, να φιλοξενήσει ιδέες πολλών σχεδιαστών. Ήμουν βέβαια και της άποψης ότι είχαμε περισσότερες πιθανότητες για την επιτυχία, όταν τα σχέδιά μας ταυτιζόντουσαν με το όνομα του σχεδιαστή, όπως ξέρουμε ότι είχε γίνει πολλές φορές στο παρελθόν. Τα επόμενα χρόνια που ακολουθούν είναι χρόνια δύσκολα. Πολλές προσπάθειες άκαρπες. Τα χρήματα για αυτές τις προσπάθειες ερχόντουσαν από το ιστέριμα της επιχείρησης. Άρα, χρειαζόταν οι κινήσεις μας να είναι πολύ καλά μελετημένες. Πρέπει να γίνω φωτογράφος, μάνατζερ, κατασκευαστής, χεδιαστής, ό,τι περνούσε από το χέρι μου και όλοι μας βάζαμε ό,τι γνώσης είχαμε για να καταφέρουμε τους στόχους μας. Μία μέρα, λαμβάνω ένα mail από τα μεγαλύτερα γραφεία της Αμερικής, που εκπροσωπεί μεγάλα πολυκαταστήματα, όπως το Bergdorf Goodman, το Harvey Nichols, το Neiman Marcus και άλλα. Ήθελαν πληροφορίες για το μπραντ και τα κοσμήματα. Δυστυχώς, όμως, η επικοινωνία αυτή δεν τελεσφόρησε λόγω απειρίας δικιάς μου να διαχειριστώ τέτοιες καταστάσεις. Αμέσως, λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι το μπραντ θέλει έναν εκπρόσωπο, έναν άνθρωπο που να μιλάει τη γλώσσα της παγκόσμιας αγοράς. Εκείνη την περίοδο, μία φίλη και πελάτη σας στο μαγαζί μας έκανε πρόταση για συνεργασία. Η Μαρία Καστάνη είναι ένας άνθρωπος ταλαντούχος που ζει στο Λονδίνο από τα 18 της χρόνια, η οποία έχει μεγάλη εμπειρία στην αναγνώριση μπραντ με δυναμική στο στήσιμό τους και στην προώθηση τους παγκοσμίως. Εγώ, τότε, έψαχνα ένα παράθυρο στον κόσμο της παγκόσμιας μόδας και η Μαρία έρθε και μου άνοιξε την πόρτα. Η σύμπτωση ήταν απίστευτη! Αμέσως, λοιπόν, οργανωθήκαμε με βάση την εμπειρία και τις γνώσεις της Μαρίας και αρχίσαμε να συμμετέχουμε στις διεθνείς εβδομάδες μόδας. Όπως λένε όμως όλοι, κάθε αρχή και δύσκολη. Ναι, με λαμβάναμε πολύ θετικά σχόλια για τα κοσμήματα, αλλά είναι γνωστό ότι ο κόσμος του εξωτερικού θέλει συνέπεια. Δεν εμπιστεύεται εύκολα έναν πρωτοεμφανιζόμενο και έτσι εμείς έπρεπε να βρούμε πόρους και να παρουσιαζόμαστε στις εβδομάδες μόδας, όπου διγματίζεται το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανίας. Θυμάμαι την Μαρία να μου λέει, κάνε υπομονή, αυτή η προσπάθεια θέλει χρόνο! Το Σεπτέμβριο του 2015 είχαμε πάρει την απόφαση ότι θα ήταν η τελευταία μας προσπάθεια, καθώς τα οικονομικά είχαν αρχίσει να μας πιέζουν. Δυστυχώς, ούτε τότε είδαμε διαφορά και εγώ αποκαρδιωμένη προσπαθούσα να δω ποια θα ήταν η επόμενή μας κοιμνήση. Το Δεκέμβριο του 2015, με παίρνει η Μαρία ένα βράδυ τηλέφωνο και μου ανακοινώνει ότι μπήκαμε στον Νέτα Πορτέ. Το μεγαλύτερο online κατάστημα πολιτελών ειδών στον κόσμο. Η καρδιά μου πήγε να σπάσει όπως περίπου τώρα, χαιρόμουν και φοβόμουν συγχρόνως. Ήταν η στιγμή που ξεκίνησαν όλα. Η συμφωνία με αυτό το κολοσό για μένα ήταν σαν ένα μικρό μνημόνιο. Έπρεπε να αποδείξουμε ότι αν και μικρή ελληνική εταιρεία εν μέσω κρίσης, μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε χρόνους παράδοσης και ποιότητα κατασκευής. Η παραγωγή μας αμέσως πενταπλασιάστηκε και η πρώτη παραγγελία έγινε ανάρπαστη μόλις σε δύο εβδομάδες. Σκεφτείτε τι δουλειά ρίχναμε εκείνη την περίοδο, ήταν κάτι ασύλληπτο. Από τη πρώτη μέρα της συμφάνισης των κοσμιμάτων στο διαδικτύο, η ανταπόκριση των περιοδικών και των καταστημάτων διεθνώς, ήταν κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ. Είχαμε αρχίσει να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας. Πολύ γρήγορα ακολούστησα άλλη μια επιτυχία αυτής της φωτογράφησης με τον διασημότερο φωτογράφο μόδα, τον Μάριο Τεστίνο, για την αγγλική Vogue. Τα όνειρά μου σίγουρα δεν είχαν φτάσει τόσο ψηλά, αλλά το περιοδικό το είχα στα χέρια μου και ήταν πραγματικότητα. Είχαμε τραβήξει την προσοχή των μεγάλων, για να καταλάβετε αυτό το πιο γνωστό μας σχέδιο έχει αντιγραφεί από τα μεγαλύτερα ονόματα μαζικής παραγωγής της βιομηχανίας της μόδας. Σήμερα, λοιπόν, έχουμε παρουσία σε 39 καταστήματα σε 14 χώρες. Συνεχίζουμε την προσπάθειά μας, αυτό το μπραντ, να το κάνουμε όλο ένα και πιο δυνατό. Ο ανταγωνισμός είναι πολύ υψηλός, οι απαιτήσεις είναι πάρα πολλές και εμείς πιστείς στο ραντεβού με τα καταστήματα στις εβδομάδες μόδας. Η ιστορία, λοιπόν, που ξεκίνησε από τους γονείς μου και το πολύ μικροτέχνημα, από τους ρομαντικούς γονείς μου, μάλλον, με πολύ θυσία και αγάπη για δημιουργία, έγιναν οι βάσεις. Συγγνώμη! Έγινε η βάση, πάνω στην οποία κατάφερα να κάνω τα όνειρά μου και να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα! Σας ευχαριστώ πολύ! |
