| : Ο Τσαρούχης είπε για τον Μοσχίδη «Στην εποχή μας κυριαρχεί η δυσκολία. Είναι μια ξεκούραση να συναντάς ζωγραφικοί όπως του Παύλου Μοσχίδη. Έλλατοι βρίσκονται σε πολλές ιδιωτικές συλλογές, τηνακοτήκες, τράπεζες, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως στην Αμερική, Μόντρα, Ντεχεράνη και πολλές άλλες πόλεις. Ο Πάγμος Μοσχίδης πίστευε στην αποκέντρωση, ότι δεν πρέπει να γίνονται όλα στις μεγάλους πόλεις. Και αυτό το έκανε πράξη, δορίζοντας όλο το προσωπικό και ζωγραφικό του αρχείο στην πόλη μας, αποδεικνύοντας έτσι ότι δεν είμαστε μια πόλη του λιγνίτη, ότι και στην επαρχία υπάρχει αγάπη προς την τέχνη και τον πολιτισμό. Είναι γεγονός πως η πατρίδα μας αναγνώρισε την προσφορά του Πάγμου Μοσχίδης στην τέχνη. Το ίδιο έκανε και ο Δήμος Πτολεμαϊδας, αναγνωρίζοντας τη σημαντικότατη δωρεά στην πόλη μας, στην οποία ο Πάγμος Μοσχίδης αγάπησε σαν γενέτειρά του. Γι' αυτό και τον ευχαριστούμε διαβίου. Καλησπέρα. Συμπληρώνονται εβδομήντα χρόνια από τότε, στις 4 Οκτωβρίου του 1942, με ο οραματιστής των ΑΕΜΟΥ στον πέτυχη θεολογία στη μετέπειτα Αδημαντρίκη, πατέρα Αλέξαντο Γαμνάξιο, κυντρύεται ο Χριστιανικός Φιλαμφατικός Σύλλογος του Καλόσα Μαρίνης, μέρα του Ταλεμαϊντα. Στην ιδρυτική πράξη συμμετέχουν άλλοι 44 σαραδάκια, ενδεικτικά αναφέρονται οι κύριοι Μαυριάς Κωνσταντίνος, Καραχυστακλής Τέλειος, Αριστή της Κατζήματος Μιλμήρης, δημιουργώντας τα Διεραμόνα Κοταμασκινός και άλλους. Σκοπός του Συλλόγου είναι η προθεσκευτική εμπιστήση των μελών, τη διάδοση και εφέδοση μεταχειριστικών και της κοινωνίας, των οθόντατων χριστιανικών ελεγχειών, ως και των αρχών και αξιών του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, όπως η επίσκεψη σε ασθενούντες και τριγωμένους, η αιτική ενίσχυση και παρηγοριά, η ανάλογη υλική συμπαράσταση για εαυτόν τον καταδροχητική περίοδοξη και νοστιμική βοήθεια. Ο Σύνδογος επιτυγούσε και με τη μορφή καθητικών κολίων, ταινιστική οικοδιοτήκης, σύναξης νέων, όπου γινόταν εκμάθησης επί τραπέζιων εργατσινιών, σκάκι, δόνυ, πόντ, κλπ. Περίοδο της κατοχής της πολλάφρονα, ο Σύνδογος προσέφερε και βοήθειά του σε συναμπόδιμα που είχαν ανάγκη διοικωρινού. Σε αυτήν την απελευθέρωση από τους Γερμανούς, δραστηριοποιείται σιγά-σιγά και το νοικιστικό Συμβουλείο είναι πεταμεδές. Εκλέγεται μετά από εμπορική διαδικασία, σύμφωνα με τον καταστατικό, την νεοπιστιαίσθηση του κοινού. Να σημειωθεί ότι το οικόπεδο παρακορύθηκε από τον Δήμο και τον τότε δύνακο αήμιστρο Παρτινίδε Λαγουθήνης. Εκοποιείται, δε, η παραβόρισή του από τον αήμιστρο δημοκρατικό αριστή τηλεφώνου. Από τα πέσματα του έδρου πέρασαν και προσέφεραν τις υπηρεσίες τους οι κύριοι. Κόκας κοτοντήνος, μαυράς κοτοντήνος, καραχυσαλής στραγιός, κουραζόβλες φράτος, κολλητήρου Μαρία, μαυρής μελέτηος, καραχυσαλής σκηδιάτος, πρώτο ρυθμός, παππούλη της Γιώργου. Συνταχτιδιώνεται του συλλόγου Σπέι Μαμά, Βρήκε τα Ακόμα, τίτλος μελέτης Αγίας Γραφής και Συναφών Στεμάδων κάθε βεβτάκι από τον παλαιότερο συνεργάτη του συλλόγου, Αδημαντρήτη, πατέρα Αρνάτιο Βαρθονίκη. Η δωρεά εκμάθηση ο κυριακής δραστητής καθόλου κυριακής του Αγίας Γραφής κάθε χιλιετή από την επίσης παλαιότερη συνεργάτηδα, κυρία Κιτοσκερίδου Κουγιακή. Εκμάθηση ηλεκτρονικού υπολογιστή από τον κ. Βαπαντόπιλος Άρα σε παιδιά γυναισίων και ακόμα και της οικοτικούς. Σήμερα θα συνεχίσει ο κ. Βλάκος. Πρέπει επίσης να φεθεί η μεγάλη συμβουλή και να ευχαριστούει η αδερφή Ρωμανάκου Αρτιμαντρή, παπρός σε Ψευσέμιου Μυνήτη, στο θεάρεστο έργο που προεγραφείται στο Συλλογό μας. Το 2000, με την εισήγηση του τότε προέδρου Καραγισαλή Κυριάκου, ξεκίνησε δηλαδή η δημιουργία αστιατορίου, με δωρεάνση της αρχικά δέκα ακόμη. Ο αδημός των συντηρουμένων αψανότανε συγκεκώς. Σήμερα φτάσαμε τον αερισμό 170 μερίδες περίπου γυναιρεσίου. Στην προσπάθεια αυτής, η παραστά της ο κ. Μαλακάκη Σαραντής προσφέρονταν το δωρεάν το απαραίτητο υβερήσιο της οικογένειας. Στη συνέχεια, κι άλλοι αδοποιοί οπροπόλης και αδέντων, για τις συμβολίες μας, προσέφεραν διάφορα είδη υπιατροφήσεις. Σας ευχαριστούμε πολύ για τις υπολήψεις αυτής, το εάραστο έργο που εδικαιρείτε στο Σύλλοστο. Την παρασκευή των δευμάτων εκμελούνται ετελόντριε μαγειρίσες, περίπου διακόσιες κυρίες και δεκαπέντε ετελόντριες υπεύθυνες κάθε μέρα από μία, οι οποίες, χωρίς να υπολογίσουν επόποι χρόνο, με χαρά και ευχαρίστηση, προσέχονται να προσφέρουν το έργο του Συλλήνου. Εθελοντές οδηγοί, είκοσι των αριθμών, με βοηθόν τον Χρήστον Κάν, μεταφέρνουν το φαγητό αγιού που υπάρχει ανάγκη. Η διανομή φαγητού γίνεται εκτός πόλεως, τους θεούς δίπλους της οικογένειας, των αργιές παρασκευής, των αδημαϊδας, της κυβερνήτης, όσους παραπάνουν ο Κύριος Παρακαλήτης του βράδου. Συάδη, στις άγιες ημέρες του χριστιανού και της Κοκογονιάς, κάθε χρόνο, με τη βοήθεια του δίου μας, της περιφέρειας, διαφόρωντας το κοινωνικό φορέμα της περιοχής μας, και ό,τι μόνο, προσφέρουμε, μαζί με το φαγητό, και ένα δέμα. Φέτοχα έχουμε περίπου 200 δέματα για τους υπησόμενους και άλλους της οικογένειας, καθώς και 20 παιδικά δέματα. Από Αθήνα, φερτός από το ίδρυμα Αλαμπλότου, μετά από παρέμβαση του διευθυντήτης του εγχείρου, κύριε Μιχάλη Παπαδόκου, θα ακολουθήσουμε αλογούς και προσπάθειά μας αυτοί, θα μας βοηθήσουν η ιδέα μας. Τα δέματα αυτά, αισθανόμαστε μόνο τα υπηρεσμένα των Παρακτονιάνων. Το συνεχίζουμε για τις άγιες ημέρες του Πάσχα. Ευχαριστούμε όλους αυτούς και τους απλούς υπολίτερους, που παρά την κρίση, προσπαθούν να γεμίσουν το καλάθι του καλού Σαμαρίφη, που βρίσκεται στα διάφορα σούπερ μάρτες, είτε από το υστέριμά τους, είτε από το περισεγμά τους. Η πρόοδος του συλλόγου, η ευτυχία της Αποστολίδου, για την τέληση των σκοπών μου, διαπαθείεται περά από τη συμπαράσταση του σεβαρινού Πάσχα Παρακτονίου Πασχατός Θεοκτήτου και τις ευλογίες του Θεού, την πίστη των μεγάλων μου, την αγάπη, την καπνωφοσύνη, την ενότητα, το ζύγλο και την αχαπάληση. Τέλος, πρέπει να ευχαριστούμε όλους όσους συνέβαλαν στη λύση του προβλήματος, του παρεμβόλους και του ειρηματικού χρόνια, το συλλογό μας, της καταστηρής και αέρα μου ισκεφής, τον κ. Ψηλόμου. Θα σας ευχαριστώ πολύ. Σας ευχαριστούμε πολύ κ. Παποδίδη. Θα ήθελα να παρακαλέσω τον κ. Καλαϊτσόπουλο να εκδόσει τον κ. Καποδίδη για ένα αναγνιστικό. Θα ήθελα να επισημάνω κι εγώ κάτι που το ξέρει, βέβαια, όλη η πόλη και το ξέρετε όλοι σας, το ιδιαιντερό χορόνι και τη μισθοδά του καλού Σαμαρίτη, 70 χρόνια τώρα. Και επίσης θα ήθελα να επισημάνω, βλέπω εδώ στο Αντροατήριο μια συγκίνηση, μια κυρία βέβαια που ξέρετε όλοι στην πόλη, την κυρία Κίτσα Αθανασιάδου, ιδιαίτερη υπνία, νομίζω όλοι ξέρετε πάρα πάρα πολλά για το τρομερό έργο της και για τη συγκίνηση της, στα συσσίτια, με κάθε τρόπο, με κάθε τρόπο, δωστό και άδωτο τρόπο. Και νομίζω οφείλουμε και σαν δήμος και σαν συμπολίτες να ξεχαρούμε ιδιαίτερα. Ο Θεός θα την δίνει δύναμη να συνεχίσει το έργο της. Είχα μια χαρακτηρά κυρίες, οι οποίες μου παρεκάνεσαν το καλό σοκρανίδι. Γιατί πάμε λέει και ένα θερμό, κυρία Κίτσα Αθανασιάδου, και πληρώνουμε πέντε χρόνια. Ευχαριστούμε. Να είστε καλά, κυρία Κίτσα Αθανασιάδου. Και τώρα καλώς στο πείγμα τον γραμματέα του ιδρύματος Ποντοσάκη, στο νοσοκομείο του οποίου έχουμε την τιμή να μας φιλοξενεί και σήμερα, και είχε την πρωτοβουλία το νοσοκομείο με την διοίκηση και με τον δήμο να κάνουν αυτή την εκπίδωση. Το κύριο Σωτήρι Λακανόπουλο, ο οποίος θα μας μιλήσει για ποιον άλλο για το πρόγραμμα. Ο Ποντοσάκης Αθανασιάδης είναι μια παρουσία τυπική για τον λαό μας. Ξεκίνησε από τον χώρο, στο χωριό της επατίας Λιήπης, στα μπάρκες της πικράς Ισίας, όπου γεννήθηκε προς το τέλος του προπερασμένου αιώνα. Ο όνομα Ποντοσάκης, με το οποίο έγινε γνωστός στη μετέπειτα ζωή του, αποτελεί παραθωρά του ονόματος Πρόδρομο στα Τουρκικά. Η ακριβή συμφερομενία της γεννήσεως του δεν γνωστεί, διότι ο πατέρας του, ο Ποντοσάκης Αθανασιάδης, δεν τον δήλωσε στα νοικιακτικά πηγεία, προκειμένου να αποφύγει την ευθύσιαση της γενομείδας του στρατιωτωρσίου, ένα δέντρο της χρυσής του κοινικής πλήρας, τα οποία σύμφωνα με την τότε οδημανική του μεθυσία, πλήραναν όλοι οι χριστιανοί πλήρες για την υποχρέωση του δημιουργικής τυχείας. Η οικονομική κατάσταση της οικογένειας ήταν μύζερη, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ποντοσάκης στις προσωπικές του σημειώσεις, ο πατέρας που εργαζόταν ως κυκουρώς, δεν είχε φτήματα δικά του, πλήστον εκεί και καλλιεργούσε λαχανικά. Το έμεναν ελάχιστα μετά την πληρωμή των εισθώμαν τους για τη συντήρηση της οικογένειάς του. Τέκα χρονών παιδί πήγε να βρει την τύχη του στα Άδαν και μέχρι τα δεκαεττά του είχε γίνει ένας από τους σημαντικότερους οικονομικούς παράγοντες της περιοχής, με εμπορική δραστηριότητα πρώτα στη Μερσίνα και αργότερα στη Κωνσταντινούπολη. Εργατικός, ελθιέστρατος, με τόλμη και φαντασία, ο τύπος του Έλληνα, που δεν χάνεται στα τάρταρα, μονάχαξα αποστέλει, ακολούθησε τις δυστυχίες του λαού μας, που δοκιμαζόταν όλα εκείνα τα χρόνια, βάζοντας το συμφέρον της Ελλάδας πάνω απ' όλα. Αγοράζει το κοσμοπολίτικο sporting club της Μύρδης, για να γίνει ιδέας και των Ελλήνων αξιωματικών, και μέσα σε μια νύχτα το ξενοδοχείο πέρα παλάστηκος δε νύχωρα, κάνοντας το κέντρο όλων των κοινωνικών εκδηλώσεων της πόλης. Η περίοδος αυτή, όπως αναφέρει ο Κοδοσάκης στις αναμνήσεις του, ήταν μία από τις ευτυχιές τεραστοίες του βίους του, καθώς έβλεπε τη γαλανόλευκη να κυματίζει στους δρόμους της πόλης και τον φιλικό φορικό αφέρο, συνοδευόμενα από τρία ελληνικά τροφηλικά, να εισέρχεται στο λιμάνι της βασιλεύου σας. Ένα βράδυ, στα τέλη του 1918, ο Κοδοσάκης εζητούσε με τον στραγματάρι του Κατεχάλη και τον φλία του Κατουλίδη, στα σαλόνια του Πέρα Παλάστου, όταν ξαναγνικά ο Κατεχάκης του είπε ότι η επιθυμία των Μενιζένων ήταν να περάσει το Πέρα Παλάστ σε ελληνικά χέρια και συνιστούσε την δημιουργία ενός ομογενών και θαλούκων για να προχωρήσουν στην εξαγορά. Ο Κοδοσάκης ακούγοντας την πρόταση, κούνεσε το κεφάλι του με δυσπιστία και είπε «Αιτερία είναι δύσκολο να γίνει, γιατί δύο Έλληνες δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους. Πού θα περθούν οι πεσότεροι για μια ιτερία? Αν όμως αυτή είναι η επιθυμία του Προέδρου, τότε αγοράζω εγώ το ξενοδοχείο και σήμερα κιόλας μου». Το ίδιο βράδυ ο Κοδοσάκης είχε αγοράσει το ξενοδοχείο, καταβάλλοντας πέντε εκατομμύρια γαλλικά φτάγκα. Με τη μικρασιατική καταστροφή, ήρθε στην Ελλάδα με παρακίνηση του τελευταίου γενιζέου, φέροντας μαζί του την τεράστια είδη περιουσία του και πρόσφερε στην πατρίδα του την πρώτη του δωρεά. Απολουθώντας την ελληνική παράδοση που βάζει τα γράμματα πάνω απ' όλα, το αγράμματο παιδί, που δεν είχε τελειώσει το δημοτικό, δορίζει τα χρήματα για να κτιστεί ένα σχολείο στο Ιράκλιο της Κρήτης, όπου σήμερα στεγάζεται το Μποδοσάκιο δεύτερο δημοτικό σχολείο Ιρακλίου. Γρήγορα όμως ο Μποδοσάκης, μέσα στις δύσκολες συνθήκες της καταστραμένης Ελλάδας, χάνει την περιουσία του. Δεν το ήθελε. Ξαναμπαίρνει τον ανηφορικό δρόμο της επιτυχημένης προσπάθειας, που καταλήγει σε μια χειρά σειρά επιχειρήσεις. Πυρκάλ, ανώνυμος εταιρεία ελληνικού παιδοποιού και καλλικοποιείου, ελληνική αριουργία, ανώνυμος ελληνική εταιρεία ύνων και υνοχνευμάτων ΠΟΤΡΙΣ, ανώνυμος ελληνική εταιρεία χημικών προϊόντων και λιπασμάτων, χημικές πιομηχανίες Βορειού-Ελλάδος, ΑΕΛΟΥΓΙΑ, ΕΛΕΡΣΙΝΟΣ, ΟΥΡΕΝΣ, πρόγραμμος ΛΑΙΝΣ, λαϊκή ασφαλιστική, εταιρεία μεταλογίων ΛΑΜΠΡΙΟ ΑΕΛΣΕΝΟΝ, λιγνητοριχία το ΛΕΜΑΙΔΩΣ ΦΙΛΤΟΛ, ανώνυμη ελληνική μεταλλευτική και μεταλλογική εταιρεία ΛΑΡΗΜΙΣ ΛΑΓΝΟΙΑ, μεταλλευτική εταιρεία της Ελλάδος, που οι πενήντα χρόνια χάριζονται το 35% του βιομηχανικού δυναμικού της χώρας. Μεγάλος οραματιστής της βιομηχανικής ανάπτυξης, σε περίοδος που η χώρα μας βρισκόταν σε οικονομικό μαραζημό και έντονη υποαπασχόληση, βοήθησε αποφασιστικά με τις μεγάλες και φιλόδοξες επιχειρηματικές εταιρείες που ανέλαβε στη διατορική μεταβολή της ελληματικής μας οικονομίας, δημιουργώντας πάνω από 15.000 θέσεις εργασίας. Μοναδική είναι η προσφορά του στο έπος του 40, όπου τα αποθέματα πυρομαχικών της Πυρκάν ενισχύουν τον ελληνικό αγώνα τις κρίσιμες στιγμές. Τρεις περίπου δωμάδες μετά την φασιστική επίθεση, ένα σοβαρό ατύχμος στο μέτωπο, που προκλήθηκε από την έκρυψη πυροσολήνων πυροβόλων, είχε δημιουργεί σε αναστάτωση και ανησυχία στους άντρους των χορεβιλακκιών. Ο Μεταξάς κάλεσε τον Μποδοσάκη στο γραφείο του και του ζήτησε απευγνωσμένα να δώσει λύση. Ο Μποδοσάκης, αφού υπερθύμισε στον Μεταξά ότι τον είχε προειδοποιήσει από το 1938 για την ακαταλληλότητα των πυροσολήνων χαλικής κατασκευής, τον καθεσίχασε λέγοντάς του ότι είχε ήδη φροντίσει για τα κατασκευή τους, επειδή είναι άμεση διαθέσιμα σε αυτόν. Είναι ωστόσο χαρακτηριστικό ότι αυτός ο μεγάλος δημιουργός έχει κι άλλους δοραματισμούς που ξεπερνούν την οικονομική επιτυχία. Η δωρεά του Δημοτικού Σχολείου στο Ιράκηλιο σημανταδευτικά έργα εργηκανή στη ζωή του, μαζί με την επιτυχία του προβάλλουν καινούργιες τότε, πάντα με γνώμονα την επιθυμία του για προσφορά προς το έθνους και τους Έλληνες. Ενισχύει το Οικουμενικό Ματριαρχείο, τις εκκλησίες, την ανθρωπικά ιδρύματα, νευματικούς και καλλιτεχνικούς οργανισμούς, ιατρικές έρευνες. Είναι η εντυπωσιακή υπηκηλεία των έργων που προκάλεσαν το ενδιαφέρον του σε τομίσκα μια φορά πρόβληκτος. Δίνει υποτροφίες σε νέους που λαχταρούν να σπουδάσουν και δεν έχουν τα οικονομικά μέση. Χρηματοδοτεί την αγορά έκτασης 185 στρεμάτων στην Κάτζα για την ανέγερση των αναγκαίων κτιριακών και αθλητικών εγκαταστάσεων για τη λειτουργία του Ποδοσάκηου Δημοτικού Σχολείου του Κολεγείου Αθηνών. Υδρύει την κυριατρική πληντική στο κρατικό θεραπευτήριο ψυχικών παθήσεων Αθηνών. Προσφέρει την κατοικία του στον Παλαιόψητο Λουχό για να γίνει μετά τον θάνατό του κατοικία του Έλληνα προθεπτουγού. Κεντρικό όμως στόχο των αραματισμών του Ποδοσάκη αποτελεί η παιδεία. Νομίζοντας καλά την αξία του αγαθού που ο ίδιος θερήθηκε προβλέπει στον οργανισμό του ιδρύματος που δημιούργησε το 1972 ειδικούς θεσμούς που θα βοηθήσουν νέους με υψηλές επιδόσεις και χωρίς οικονομικές δυνατότητες να επιδοθούν στην επιστήμη και να κατακτήσουν τις θέσεις και τη δόξα που τους αξίζει. Το 1979 ο Ποδοσάκης πέρασε στην αιώνια ζωή, δίνοντας το ιδρύμα συνεχιστή του οράνωτος και της πολυσκυλούς του δράσητο, έχοντας πάντα σαν γνώμονα την αγάπη του για την Ελλάδα. Από τότε και οι επιθυμίες του για προαγωγή, της παιδείας και της ιατρικής περίεργα λειτουργίας, καθώς για την προστασία του περιβάλλοντος που όχι μόνο εκπληρώνονται αλλά οι τομείς που αφορούν διευρύνονται ανάλογο με τις ανάγκες των καιρών. Έτσι, μετά το θάνατο του Ποδοσάκη, το Ίδρυμα δημιουργεί στον τομέα της παιδείας μια ολόκληρη σειρά προγραμμάτων. Ένα πρόγραμμα παροχής κινήτρων για την προσέλθιση νέων με υψηλές επιδόσεις στην τεχνική παιδεία. Ένα πρόγραμμα γραβείων και υποτροφιών για μαθητές που πρωτεύουν στις εισαγωγικές εξετάσεις στα ανώδοντα εκπαιδευτικά εδρύματα. Πρόγραμμα υποτροφιών στο εξωτερικό και στο εξωτερικό για μετατυχιακές σπουδές και έρευνα. Ειδικά προγράμματα για μετατυχιακές υποτροφίες σχετικές με την ιστορική και πολιτική έρευνα πάνω στα μεγάλα εθνικά θέματα. Προσφέρει ειδικές υποτροφίες για έρευνα πάνω σε θέματα οκολογίας και ασθενειόρθων νοσοποιητικού συστήματος. Καθιερώνει τα επιστημονικά βραβεία ετρίματος κοδοσάκι, ελληνοκεντρικά και πολύ υψηλού επιπέδου που αφωνέμονται από το 1993 με αστιρότατα κριτήρια σε νέους ηλικίες έως 40 ετών για την εξαιρετική επιδοσία στον τομέα τους. Καλείται και σταμπάνες λειτουργίας παιδικών βιβλιοθυκών. Δίνει υποτροφίες στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή Θεσσαλονίκης για παιδιά προερχόμενα από ουραντικές περιοχές. Καθιερώνει το 2002 το αριστείο βοδοσάκι για να αναγνωρίσει και να προβάλει καταξιωμένους διεθνώς Έλληνες επιστήμονες των θετικών και τεχνολογικών επιστημών καθώς και της ιατρικής που με τις εξαιρετικές επιδόσεις τους και το σημαντικό τους έργο συνέβαλαν ιδιαίτερα στην προαγωγή του επιστημονικού τους κλάδου με πρωτοφοριακό και ολοκληρωμένο τρόπο. Από το έτος 2007 οργανώνει ομιλίες και διαλέξεις στους κλάδους των θετικών επιστημών. Από το έτος 2008 καθιερώνει το πρόγραμμα υποτροφιών στη Μνήμη Σταμάτη Ματζαμίνου για μεταδρακτορική έρευνα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 2009 καθιερώνει αιτήσιο κύκλος σεμιναρίων και υψηλού επιπέδου στους κλάδους των θετικών επιστημών και της ιατρικής που απευθύνονται σε αριστούχους νέους έρευνες συμπλητές με στόχο την ενημέρωση των συμμετεχόντων για τις τελευταίες εξελίξεις στους επιμέρους κλάδους των επιστημών. Το 2010 στέλνει για πρώτη φορά άριστος απόπλητος μεταπτυχιακών σπουδών για πρακτική άσκηση στο Βέγγιο, ενώ το 2011 και το 2020 ανταποκρινόμενος της ανάγκησης της εποχής διευρύνει το πρόγραμμα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Αυτή τη στιγμή περισσότερα από 50 παιδιά έχουν πληθει δουλειά μέσα από αυτό το πρόγραμμα. Στον τομέα της υγείας τα σημαντικότερα έργα περιδρύματος είναι τα παρακάτω, η κατασκευή του γενικού νοσοδομίου ταλεμαϊδας του Ροσάνιου και οι μετέπειτα μελέτη επέκτασής του, η ολοκλήρωση της γυριατρικής κλινικής στο κρατικό θεραπευτήριο ψυχικών παρτίσεων αφιλών, η δημιουργία με συγκριματοδότηση της μονάδας εγκαυμάτων στο Νοσοκομείο Παπανικολάου στη Θεσσαλονίκη, ο εξοπλισμός του εργαστηρίου πνευματικής πνευματολογίας του κέντρου αναπνευστικής ανεπάρκειας του Νοσοκομείου Σωτηρία, η ενίσχυση του κέντρου ανακουφήσωσης πόνων καρκυνοπατών, η ενίσχυση του κέντρου για τη ψυχική υγεία του παιδιού, η ενίσχυση της ελληνικής εταιρείας προστασίας και αποκατάστασης ανάπηρων παιδών, η ενίσχυση της μονάδας μεταμόσχευσης του νοηματολογικού τμήματος στο Νοσοκομείο Παπανικολάου στη Θεσσαλονίκη, η ενίσχυση του αρεταίου νοσοκομείου για τη δημιουργία μονάδας βραχίας νοσηλείας στη δεύτερη χειρουργική κλινική. Στο τομέα της προστασίας του περιβάλλου, τις σημαντικότερες συνεργασίες του Εδρύματος συνοψίζονται ως εξής. Σεκίνησε η συνεργασία με την WWF Hellas από το 1992. Το Ίδρυμα ισχύει οικονομικά την Αμερικανική Γεωργική Σχολή για τη δημιουργία τεχνητών υγροτόπων και την επεξεργασία υγρών ζωοικών αποβλήτων. Το Ίδρυμα χρηματοδοτεί τη δημιουργία του Πανεπιστήμιου Αιγαίου και ρικτιακής πύλης περαμβουλικού υλικού για την περιβαλλοντική εκπαίδευση και την αηφόρο ανάπτυξη για μαθητές και εκπαιδευτικούς πρωτεβάχτης εκπαίδευσης. Χρηματοδοτεί την περιβαλλοντική οργάνωση για την προστασία της Μεσογειακής Πόρκας. Το 2010 Παγκόσμιο Έντος Διοικηλότητας, το Ίδρυμα χρηματοδότησε ο Κυναίκης ως ενός βιβλίου της ελληνικής εταιρείας της ασυσιαστής φύσης με τίτλο «Ελλάδα και κόρα Διοικηλότητας». Σημαντική ήταν η συμπαράσταση του Ιδρύματος στην ολοκλήρωση του κτιρίου των Γενικών Αρχείων του Κράτους. Το 1976 ο ΑΕΠΡΕΣ των Ποδοσάκης, κατανοώντας την ιστορική σημασία της διάσωσης των Αρχείων των Έθνους, προσέφερε ένα σημαντικό τοπωσό για τη δημιουργία κτιρίου ειδικά σχεδιασμένου για τη στέγαση των Γενικών Αρχείων του Κράτους. Το Ίδρυμα το 2013, όταν το έργο βρισκόταν στο τελικό στάδιο με μια ακόμη σημαντική δωρεά, ήρθε ουσιαστικά να σφραγίσει το έργο και να συμβάλει καθουριστικά στην ολοκλήρωση του. Αυτή τη στιγμή, όμως, της μεγάλης και βαθιάς υπαρξιακής κρίσης της χώρας, αισθανόμαστε ότι πρέπει να εστιάσουμε σε εκείνα που κατεξοχήν έχει ανάγκη ο τόπος για να μπορέσει να ξεπεράσει τα προβλήματά του. Η ραγδαία επιδίνωση των συλλητικών διαβίωσης πολλών χιλιάδων ελλήνων και αλογαπών μεταναστών, αν δεν αντεμετωπιστεί σύντομα, μπορεί να διαρρίξει την κοινωνική συνοχή και να επιφέρει δραματικές κοινωνικές ανατροπές. Για τον λόγο αυτό, το ίδρυμά μας ενισχύει μέσω της τράπεζας τροφήμων περισσότερους από 200 οργανισμούς που στρεχεύουν στην καταβολέμιση της πείνας στην Ελλάδα και ειδοποιεί μέσω της κυβερνητικής οργάνωσης της αποστολής «Άνθρωπος» ένα πρόγραμμα εμβολιασμών παιδιών που δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλιστική κάλυψη. Ο αριθμός των παιδιών αυτών υπολογίζει στον κοινωνικό δεδόμεκα ότι θα ξεπεράσει τα 10.000. Θέλω να κλείσω με ένα στιγμιώτικο που νομίζω ότι προβάλλει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο την προσωπικότητα και την οπτική του Ποδοσάκη. Η Φρυδερίκη, όταν ήταν ακόμη πληκύβησα διαδόκου, ρώτησε τον Ποδοσάκη «Πόσα λεφτά έχετε» «Τα λεφτά υψηλογάφη βρίσκονται εδώ» της απάντησε ο Ποδοσάκης τελικά στο κεφάλι του. «Το χρήμα το φτιάχνει ο άνθρωπος και όχι τον άνθρωπο το χρήμα. Το χρήμα χάνεται αλλά ο ικανός άνθρωπος το ξαναφτιάχνει. Το μυαλό έχει αξία και ξεχωρίζει τους ανθρώπους». Σ' αυτή την απάντηση βρίσκεται ολόκληρος ο Ποδοσάκης. Αυτό τον βιογραφεί και τον προβάλλει αυτούσιο. Όταν κανείς συλλογιστεί ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είχε φορέσει παπούλσια έως τα 10 του χρόνια, ότι φίλησε στο δημοτικό σχολείο τρία ή το πολύ τέσσερα χρόνια, ότι στα 24 του χρόνια ήταν ο κλουζιότερος Έλληνας όχι μόνα θα της Τουρκίας αλλά όλων των Βαλκανίων, ότι έχασε πολλές φορές τις περιουσίες που ο ίδιος δημιούργησε και ότι τις ξανά φτιάχνει από το μητέν για να τις ξανακάσει και να τις ξανακεντήσει, τότε θάνει στο αβίαστο συμπέρασμα ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο του Ποδοσάκη ήταν το μυαλό του, ένα κεφάλαιο που γεννούσε ιδέες, ιδέες που γεννούσαν εκατομμύρια. Ευχαριστούμε πολύ. Ευχαριστούμε πολύ, κύριε Βέτσι, που είμαι τακτικός συμμαγητής μας και παρά τις δύσκολες συνθήκες σε τα δήματά μας να τα αποκορύνουμε, και σας ευχαριστούμε πραγματικά. Να είστε καλά και αναμινιστικοί. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω και καρτιμιαν, αλλά νομίζω ότι είναι κεφαλή του το βελέο και είναι αναμινιστικό για το ίδρυμα. Θα θέλαμε καταρχήν να σας ευχαριστήσουμε που είστε εδώ, αλλά και να εκφράσουμε εκ μέρους της πόλης και όλων του πίνου την ευγνωμοσύνη μας και πραγματικά η σημερινή μέρα σημαντοδοτεί ότι για τον ερωτασμό των εκατό χρόνων της ελεύθερης ερωταίας, ο μεγάλος ιδριακέτης ξεχωρηθεί να είναι ένα από τα κατορικά εργαλείο που ελπιμούμε, τιμούμε και βέβαια εμπνευριστούμε προς μίληση και άλλο για τον τόπο μας. Είδε και κάποιοι ίσως που πιθανόν μας έχουν διαβήκει, διότι τους γνωρίζουμε πολύ καλά και απλώς αυτή τη φορά και επίσης η άποψη ότι πρέπει να αντιληφθούν αυτοί που έχουν αφήσει κάτι είτε υπομορφή πυρολογίματος ή από την τιμή ή υπομορφή άμεσης προσφοράς. Δεν θα πρέπει να παραγγείψω όμως και να αναφορά ας πούμε στο Νικόλαο Δούμπα και την οικογένεια Δούμπα. Όποιος πήγε και ήθελε και μου να πάρω στην Αυστρία, στη Βιέννη, εκεί εκπλαλήκαμε και εκπλαλήκαμε γιατί ήταν η μοίρα του ελλειπτισμού, μια σειρά από εκπαιριέντες, οι οποίοι έφασαν στο εξωτερικό, δεν είχε τόσο τονιστεί η συνησφορά τους εδώ στην Ελλάδα. Ένας, λοιπόν, από τους μεγάλους εμπεριέντες στον Δούμπα, πιο όμορφέρας του, όπως θα ξέρετε μετά, τα τελευταία βέβαια 10-15 χρόνια είχε πολύ νωστή δράση τους στην Ελλάδα. Η τιμή που τους έγινε στην Αυστρία δεν έχει προηγούμενο. Και από αυτή τη νέοψη, επίσης, δεν θα ήθελα να παραλείψω, σαν τον Λιμαϊδιώτης και εγώ, την αναφορά σε δυο ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί αυτή τη στιγμή να μην έχουν αφήσει κουλοπτήματα, αλλά όλη η ανάπτυξη αυτής της πόλης, η ανακάλυψη του Λιγνίπη και οι πρώτες προσπάθειες εξόρυξης και η πρώτη είδη συνεδροχή, ο οποίος έχει δώσει μία οδό στο Αθμάντου, είναι ο κ. Γεώργιος Παυλίδης και ο κ. Πορσταβίνος Αναμόντωνος. Νομίζω τρέπει να τους αναφέρουμε, μετά, ιστορικά όπως θα ξέρετε περισσότεροι, μετά από αφνούς, ανέλαβε ο κ. Πορτοσάκης και έκανε δημιουργική εμπειρία. Δίνουμε τώρα τον λόγο στην κ. Ανά Πορταλινίδου, διευθύντρια της Νοσυνευτικής Υπηρεσίας του Πορτοσάκηου, η οποία θα μας ανατήξει το θέμα 20 χρόνια επιτυχημένης μοτοσυκλέτας του Πορτοσάκη Νοσοκομείου στο νέο πύργο. Καλησπέρα σας. Πάμε πίσω στο 1980, μια πόλη 30.000 κατοίκων, το Ιαμαϊντά, το μεγαλύτερο κέντρο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα, χωρίς νοσοκομείο και με πολλές ανάγκες για πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια φωτίδα υγεία. Τέλος της δεκαετίας του 70, και με αιτία την αφορμή, και αφορμή τη διαδίκη του ΑΕΜΙΣ του Προδρόμου Αθανασιάτη Βοδοσάκη, προέκυψε θέμα ανέγεσσης νοσοκομείου στο νομό Κοζάνη. Μια ομάδα μαχητών ιατρών, μαζί με το Δήμο, την Εκκλησία, σωματεία και χωρίς, ξεκινούν τον αγώνα τους για να διαδικήσουν τον νοσοκομείο. Αυτό, αφού προκάλεσε τη συνήθιση αντιδράσης μεταξύ γειτονικών πόλων, αντιγνωμίες και αντιθέσεις, τελικά οδήγησε στην απόφαση της Πολιτείας να ανοιγευτεί το νοσοκομείο στην Τολεμαϊντα. Η επιλογή της περιοχής για την κατασκευή του έργου υπαγορέθηκε από την έλλειψη σύγκρονης νοσοκομιακής υποδονής στην Μακεδονία, από τη γεωγραφική θέση της πόλης και από τους δείκτες της γεωμημενικής και δημογραφικής της εξέλιξης, οι οποίοι κρίθηκαν εξαιρετικά δυναμούχη, εξαιτίας των δραστηριοτήτων της ΔΕΕΙΚΙ. Το Φεβρουάριο του 1980 με τηλεγράφημα του τότε υπουργού κυρίου Δοξιάδη και αργότερα το εκπροσώπι της αντιπολίτευσης του κυρίου Γιαννόπουλου προς τον δήμαρχο και τους πολίτες της ΕΟΡΕΡ, συνοποιείται η οριστική απόφαση της Πολιτείας για την ανέγερση νοσοκομείου δυναμικότητας 220 κλίνων, δωρεά του ιδρύματος Βοδοσάκη στην περιοχή της Τολεμαϊντας. Στις 22 Μαρτίου 1980 σύσσομο το Δημοτικό Συμβούλιο της Πόλης αποφασίζει τη δωρεά στο Υπουργείο Υγείας έκτασης 102.000 τετραγωνικών μέτρων στη θέση που ρίει 4 χιλιόμετρα βόρεια από την πόλη της Τολεμαϊντας για την ανέγερση του νοσοκομείου. Οφείλουμε βέβαια να ομολογήσουμε ότι από τότε μέχρι σήμερα κάθε δημοτική αρχή βρισκόταν πάντα στο πλευρό του νοσοκομείου. Ιδιαίτερα όμως σήμερα σύσσομο το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου με Εμπικεφαλήτη Δήμαρχο Κυρία Βεζίδου στέκεται δίπλα μας αραγώκες υπαραστάτης της διεκδικήσεις και τους αγώνες του νοσοκομείου για να ενδρεώσει αυτό τη θέση του στον υγειονομικό χάρτη της χώρας. Η επιλογή της περιοχής έγινε λαμβάνοντας υπόψη το υγειονό περιβάλλον, το κλίμα και λόγω της άφυσική προέκτασης της πόλης, η περιοχή ήταν δυνατόν να εξυπηρευθεί στους τομείς ίδραυσης, αποχέτρευσης και φωτισμού. Και ενώ το νέο νοσοκομείο ξεκινά να αφήσεται, η ιδιωτική κλινική που μέχρι τότε εξυπηρετούσε τις ανάγκες υγείας της περιοχής, βρίσκεται στη δύση. Στα πλαίσια της πολιτικής υγείας για κρατικοποίηση των ιδιωτικών κλινικών, οι εργαζόμενοι πιέζουν προς αυτή την κατεύθυνση. Στην κλινική δεν εξυπηρετείται κανένα περιστατικό και το πρόβλημα της υγειονομικής περίοδραψης διωκώνεται. Κάτω από το βάρος των προβλημάτων αυτόν, ο ιατρικός σύλλογος Πτολεμαΐδας, σε συνεργασία με τον δήμαρχο και τους φορείς της πόλης, αρχίζει επαφές με τον ομάρχη Κοζάνης και με τον Υπουργό Υγείας για τη λειτουργία νοσοκομείου στην Πτολεμαΐδα, με μια σειρά προτάσεις λειτουργίας. Προτείνεται ως λύση επενικίαση της κλινικής Παλπατορου με το δεδομένο ότι υπήρχε έτοιμη υποδομή και εξοπλισμός. Βροστά στη χρονοβόρα διαδικασία για τη δημιουργία νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου και σύνταξη νέου οργανισμού και προκήρυξης νέων θέσεων εργασίας, αποφασίζεται να λειτουργήσει το νοσοκομείο μας σαν παράρτημα του νοσοκομείου Κοζάνης. Καθοριστική στάθηκε η σύσκεψη στο Υπουργείο Υγείας με επιτροπή αποτελούμενη από τους κύριο Ιωαννίδη Δημοτικό Σύγκλο, κύριο Μαυρίδη γιατρό, κύριο Τσότσο γιατρό, το νομάρχη Κοζάνης κύριο Χαλάτσι, το δήμαρχο από το Λεμαΐδας κύριο Σπανίδη και τους δουλευτές του νομού κύριο Δαβιτόπουρη και Παπαγιωργή. Στις 14 Οκτώβριου του 1984 γίνονται τα εγγένια του νοσοκομείου και από την επόμενη μέρα αρχίζει η λειτουργία του σαν παράρτημα του νοσοκομείου Κοζάνης με μια μικρή ομάδα γιατρών και προσωπικού βοσιλευτικού και αποεικητικού, που πέρα από την επαγγελματική του σχέση καταθέτουν και ένα μέρος από την ψυχία. Υπεύθυνος για τη λειτουργία του παραρτήματος ορίζεται ο τότε Αντιπρόεδρος του Λειτουργικού Συμβουλίου του Νοσοκομείου Κοζάνης, κ. Σπύρος Καζαντζής, Διευθυντής Δευματολόγος μετά στον Ποδοσάκη. Επειδή διαπιστώθηκε ότι η παραρτυματική διοίκηση και η ιατρική συλλειτουργία με το νοσοκομείο Κοζάνης δεν επέτρεπε την ορθή διαχειριστική διεκπερέωση και ιατρική λειτουργία, το 1987 ψηφίζεται ο πρώτος οργανισμός του νοσοκομείου που προβλέπει 110 κλίνες και συστήνεται νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου ανεξάρτητο ίδρυμα με την επωνυμία πια Γενικών Ομαρχιακών Νοσοκομείων του Λαμαΐδας Ποδοσάκηου. Συμβούλιο με την απόφαση 51-33 του 87 του Νομάρχη Κοζάνης και μέλη ορίζονται ο κύριος Μαυρίδης Πρόεδρος, ο κύριος Λοντίδης Λάζαρος Αντιπρόεδρος, ο κύριος Καζατζής Μέλος, ο κύριος Μαυλομάτης Μέλος και ο κύριος Τσάφωνας Μέλος. Το ιατρικό δυναμικό είναι 11 γιατροί όλοι και όλοι, όλοι εορδέοι που με θάρρος και χράσος θέτοντας στο προσωπικό τους τύχημα τη λειτουργία του νοσοκομείου στην Πτολεμαϊδα, καταθέτουν όλο το χρόνο τους για τη λειτουργία του νοσοκομείου αγνώοντας εντελώς το θεσμό της εφημερίας. Στο σύνολό τους οι υπόλοιποι 116 όλοι και όλοι νοσηλευτές και υποπροσωπικών. Η βιοίκηση εκτός από την καθημερινή λειτουργία του νεοσύστα του νοσοκομείου και της σειράς προβλημάτων του χροντίτου παρακολουθεί παράλληλα και τις διαδικασίες ανέγερσης του νέου κτιρίου. Το καλοκαίρι του 1986 το ίδρυμα Ποδοσάγης σταματά τη χορηγία του για την ανέγερση του νέου κτιρίου λόγω εξάμπλησης των διαθέσιμων κεφαλαίων. Ξεκινά αμέσως μια σειρά πρωτοβουλειών του Δημάρχου του Λεωμαϊδας του Δικητικού Συμβουλίου επιφανών επιστημών της περιοχής που σαν σκοπό έχουν την έβριση κοντιλίων και αποπεράτωση του κτιρίου. Έπειτα από μια σειρά επιτυχημένων επαγχών το ίδρυμα αποφασίζει να συνεχίσει τις εργασίες για την αποπεράτωση του κτιρίου ενώ ένα μεγάλο μέρος της ταπάνης ανέγερσης θα το μοιραστούν το Υπουργείο Υγείας, ο Δήμος και η ΔΕΕΙΤΟ. Ο Δήμος αναλαμβάνει τη θέσμευση να χρηματοδοτήσει τις εργασίες σύνδευσης και αποκέντευσης του νοσοκομείου και τη χάραξη και ασφαλτόστρωση της δρόμου του Λεωμαϊδας Μποδοσάκη. Σε επιστολή του Δήματος Λεωμαϊδας Κύριος Μαγρομάτστο, στον Διοικητικό Συμβούλιο της ΔΕΕΙΤΟ, τονίζει την ασφαλτικότητα της δρόμου του Λεωμαϊδας. |
