| : Ο τροφώνιος είναι έναν αδερφό, τον Αγαμήδη. Ήταν σύμφωνος στους αδερφούς του Βασιλιά του Αρχομενού Ελγίου. Ήταν σύμφωνος στους αδερφούς του Βασιλιά του Αρχομενού Ελγίου. Ήταν σύμφωνος στους αδερφούς του Βασιλιά του Αρχομενού Ελγίου. Ήταν σύμφωνος στους αδερφούς του Βασιλιά του Αρχομενού Ελγίου. Ήταν σύμφωνος στους αδερφούς του Βασιλιά του Αρχομενού Ελγίου. Ήταν σύμφωνος στους αδερφούς του Βασιλιά του Αρχομενού Ελγίου. Ήταν σύμφωνος στους αδερφούς του Βασιλιά του Αρχομενού Ελγίου. Ήταν σύμφωνος στους αδερφούς του Βασιλιά του Αρχομενού Ελγίου. Ήταν σύμφωνος στους αδερφούς του Βασιλιά του Βασιλιά του Αρχομενού Ελγίου. Ήταν σύμφωνος στους αδερφούς του Βασιλιά του Αρχομενού Ελγίου. Η Λύη ήταν μία πόλη κοντά στην Γαβλίδα, όπως ξέραμε, της Βιωτίας, και το θησαυροφυλάκιο του Αγγίου στην Ήλυδα στην Πελοπόνωση, που ξέρουμε από τους άφλους του Ιαγγλίου. Ο Τρυφώνιος έκτισε, είπαμε, το ναό του Οπόνονου στους Δελφούς, μαζί με τον αδελφό του. Και όταν τελείωσε, ζήτησε από τον Θεό την αμύβι του, όπως ήταν και λογικό. Και ο Οπόνος του λέει, πολύ ωραία, θα σου δώσω την αμυβί σου, αλλά για εφτά μέρες θα κάνετε ό,τι θέλετε, θα φάτε, θα πιείτε, θα διασκεδάσετε, και την έπτοκου ημέρα θα πάρετε την αμυβί σας. Πράγματι, λοιπόν, την έπτοκου ημέρα, αφού διασκέδασα, πέρασα καλά, κουρασμένη κοιμήθηκα και δεν ξαναξύπνισα. Αυτή ήταν η αμυβή, έλεις πολύ καλός θάνατος. Στον Δέτρο Φόνιο έδωσε την ικανότητα της ματικής. Υπάρχει, όμως, και ένας άλλος μύθος, που μας λέει ότι ο Τροφόνιος, μαζί με τον Αγαμήδη, έκτισαν το θησαυροφυλάκι του ιεριέ, όπως σας είπα, αλλά άφησαν μια κρυφή πόρτα, να το πούμε έτσι, δηλαδή μια πέτρα, την οποία μπορούσε να τη βγάζουν και να τη βάζουν, να μπαίνουν στο θησαυροφυλάκι μέσα και να μπαίνουν. Και πράγματι έτσι γινόταν. Κάποια στιγμή ο βασιλιάς κατάλαβε ότι τα υπάρχοντά του μειώνονταν. Και σκέφτηκε τι μπορεί να κάνει, απευθύνθηκε στο δέδαλο και έφτιαξε, ας το πούμε, μια φάκα για να μπορεί να πιάσει αυτόν που θα μπει μέσα. Και πράγματι, όταν μπήκε ο Αγαμήδης για να πάρει ένα μέρος από το θησαυρό του ιεριέ, πιάστηκε στη φάκα. Ο τροφόνιος φοβήθηκε ότι αν μείνει εκεί ο αδερφός του θα καταλάβουν τι είναι κλέφτες. Γι' αυτό ανακάστηκε να κόψει το κεφάλι του Αγαμήδη, το πήρε μαζί του και τρέποντας ήρθε στη Λιβαδιά. Καθώς έφτασε στη Λιβαδιά, λέει ο μύθος, άνοιξε η γη και χάρτηκε μέσα. Στο σημείο αυτό είναι ο βόρφρος του Αγαμήδη. Τότε λέμε βόρφρος, εννοούμε θυσιαστήριο, αλλά μέσα στη γη, όχι υποχθόνιο να το πούμε έτσι. Και εκεί λέμε ότι αργότερα δημιουργήθηκε το μαντίο του τροφονίου. Αυτή είναι η ίδια μύθη που μας λένε για την ίδρυση του μαντίου. Όλοι αναρωτιόμαστε, και εμείς αλλά και οι πιο παλιοί και οι αρχαίοι συγγραφείς, όπως και ο Παυσανίας και ο Μπλούταρχος και άλλοι, τι θέλανε πιστεί, τι ζητούσαν από το μαντίο του τροφονίου. Ο Παυσανίας έτσι με πολύ λίγα λόγια λέει ότι εκεί εδιδάσκονται τα μέλλοντα. Δηλαδή έλεγε τα μέλλοντα στους ανθρώπους ή στις πόλεις. Πήγαιναν οι πρόσωποι να ρωτήσουν και τα προβλήματά τους και να πάρουν απάντηση. Ο Μπλούταρχος όμως παραθέτει με πάρα πολλές λεπτομέρειες στη διοίγηση του δημάρχου ενός νεαρού Αθηναίου, ο οποίος επισκέφτηκε το μαντίο. Ο δήμαρχος λοιπόν μιλάει για μια μεταθανάτια πορεία της ψυχής και ότι το μαντίο ελάχιστη σχέση έχει με τα οικόσμια. Δηλαδή εκεί κανείς πήγαινε να μάθει τι γίνεται στην άλλη ζωή. Αυτά μας λέει ο Παυσανίας, αυτά μας λέει ο Μπλούταρχος. Σήμερα κοντά μας όμως έχουμε τον κ. Πλατρίδη και θα δώσει μια άλλη ερμηνεία για το τελειπτουργικό της καταβάσεις των πιστών στον τροφό νεοματίο μέσα από τα σύγχρονα ρέγματα της ψυχαναλύσης. Καλώς ήρθατε και σας ευχαριστούμε. Καλησπέρα και από εμένα. Κορά καλήπιχη αγαπή, μιας και είμαστε και λίγα βήματα από το σημείο που κατά βάσαμε πιθανότητα βρισκότανε το οίκημα του αγάθιο δαίμονα και της αγαπης τύχης. Να ευχαριστήσω πραγματικά για την προσκλησία με τη Μάη ιδιαίτερα και με συγκινή, γιατί όσο και αν φαίνεται παράδοξο, απειθανό, νιώθω πάρα πολύ οικεία και στο χώρο αυτό και στη Λιβαδιά. Έχω έρθει τέσσερις φορές μέχρι τώρα, προσπαθώντας να δω επί τόπου κάποια πράγματα για να τα συνδέσω λίγο με όσα διάβαζα ή σκεφτόμουν. Ούτως ή άλλως η δική μου επαφή με τον Οδροφόνιο ήταν στη βάση μιας εγκάρδιας, θα έλεγα, αντίδρασης παράδιαμητικής. Ήμουνα γύρω στα 25 τότε, είχα τελειώσει τις μεταπτυχιακές μου σπουδές πριν κάνω το διδαφτωρικό και κατέβαινα Κύπρο. Ήταν η τελευταία χρονιά που λειτουργούσε το ελληνικό στην Αθήνα και πήρα ένα καροτσάκι για να κουβαρνήσω τις αγοσκευές μου και πάντα αν βρω κάποιο φυλάδιο κάτι έντοπο να σε ρωτήσω έχω την τάση να το επεξεργάσω. Και ήταν ένα ένθετο από μια εφημερίδα που είχε αφιέρωμα για τον Οδροφόνιο και το πήρα. Μου άρεσε πάρα πολύ και το φωτογραφικό υλικό που υπήρχε εκεί. Στεναχωρέθηκα πάρα πολύ γιατί μετά από κάποια χρόνια να το φύλαγα σαν ένα από τα πιο ακριβά φυλαχτά στην πηλαιοδίκη μου. Κάποια που το έδωσα δεν μου το φέρε πίσω, χάθηκε, έχω ψάξει πάρα πολύ για να βρω κάποιο άλλο στην Αθήνα, στην Παλαιοπολία, δεν έχω βρει μέχρι τώρα. Βάση περίπτωση, αυτού του τύπου ήταν η πρώτη υπαφή που είχα με τον Οδροφόνιο και κάτι με έκανε να θέλω να μάθω περισσότερα. Και στα χρόνια με ακολουθήσα, έψαξα πάρα πολύ. Ξέρω σήμερα και από τη δική μου προσωπική θεραπεία που υποχρεωτικά εμείς υψικοθεραπευτές πρέπει να περάσουμε, με ότι η ανάγκη μου να έχω επαφή με αρχαίους χώρους, με την αρχαιογνωσία, έχει να κάνει και με τα πρώτα βιώματα μου. Είναι αυτό που προσπαθώ να δώσω και στο δωγείο μου τώρα, στα πρώτα του βιώματα. Γιατί ήμουνα ένα παιδί της προσφυγιάς, είμαι ένα παιδί που σε πολύ νεαριακή ηλικία ξερζώθηκα από την Αμόκοστο, το 1974. Σε προλογικό, όπως λέμε εμείς οι ψυχολογιστάδοι, δεν έχω μνήμες γιατί δεν υπήρχε γλώσσα, ώστε να μπορέσω να τις συγκρατήσω σε συνήθιν το επίπεδο. Αλλά αναφέροντας μετά στην πορεία και σκαλίζοντας τη ζωή μου εκείνης της εποχής, έμαθα τους προγόνους μου, από τους παππούδες, από τους γονείς, ότι όταν ήμουν περίπου ενός χρονού, δηλαδή από τα 1 μέχρι τα 2 πριν να φύγουν από την Αμόκοστο, επειδή μέναμε πάρα πολύ κοντά στην αρχαία Σαλμίνα, ο παππούς μου με έπαιρνε και πέσαμε στα αρχαία της Σαλαμίνας. Οπότε ο πρώτος παιχνιτόν του κόσμου ήταν ένα αρχαίο μέρος και αυτό εξήγησε στην πορεία αυτή τη δίψα να ασχολούμαι. Τώρα γιατί το τροφόνι με τράξει όσο πολύ, αυτό δεν το έχω απαντήσει, απλά νιώθω καλά, πάω πολύ καλά με αυτό. Εν πάση περίπτωση, για να μην μακρυγορήσω, θέλω πρώτα να ευχαριστήσω και τα πρόσωπα τα οποία είναι επευθυνά για να μην το σήμερα. Και αυτή είναι καταρχήν η Ασημίνα Ισκόντρα, η οποία χωρίς αυτήν σίγουρα δεν θα ιδρύχει αυτή δυνατότητα, να ξέρουν εδώ οι αγαπητοί φίλοι ότι ασχολούμαι με το τροφόνιο. Άρα σε ευχαριστώ πολύ Ασημίνα μου για τη διαμεσολάβηση, γιατί έγινε εδώ πάρα πολύ καλά στο ότι έχω βρεθεί με ανθρώπους οι οποίοι ασχολούνται και αυτοί, έχουν την ίδια αγάπη απέραντι στο τροφόνιο και τον τροφόνιο. Ευχαριστώ εκείνο το Διαμαντίδο, τον ίδα, για την επικοινωνία, για την πρόσκληση. Η αλήθεια, έχει πάρα πολύ καιρό που μου είχε δοθεί αυτή η πρόσκληση, είχαμε ξαναμιλήσει και πέρσι. Απλά ήταν λίγο δύσκολο και δεν σας σκέφτομαι που ήθελα, γιατί όταν είχαμε μιλήσει ήδη είχαμε τις προετοιμασίες για την γέννηση του γιού μου και ήθελα πραγματικά να τον έφερα να δω, μιας και είχαμε αποφασίσει με τη γυναίκα μου ότι το όνομά του θα ήταν Εργύδος, που όπως ξέρετε, ακούσατε και πριν λίγο, είναι ένα τοπικό της Περοχησάς όνομα, ο κομμενός, βασιλιάς του κομμενού, πατέρας του προφωνείου. Οπότε ήθελα να έρθουμε και με τον παιδί και έγινε και ήρθαμε σήμερα. Να ευχαριστήσω την κυρία Νιάμπη, σήμερα την γνώρισα, είχαμε μια ευχάριση στην κουβέντα και με σίγουρα όλοι έχουμε πολλά να αλλάξουμε στην πορεία μας. Να πω ότι η κυρία Σκόντρα έχει κάποια πράγματα για μένα, αυτό όμως που δεν έχει γίνει και θεωρώ ότι πρέπει να το πω εγώ, είναι ότι δεν είμαι αρχαιολόγος και δεν έχω αρχαιολογική γνώση, ούτε ήρθα εδώ σήμερα να αποκαλύψω κάτι για τον προφώνειο, το οποίο να συνδέεται με αρχαιολογικά εμπρίματα, ούτε θεωρώ τον εαυτό μου ένα βαθύ αρχαιογνώστη, όπου έχει ανακαλύψει, έχει μελετήσει πράγματα τα οποία κάποιοι άλλοι δεν τα έχουν επεξεργαστεί. Αυτό το οποίο έχω κάνει, και θα το δείτε σιγά σιγά σε αυτά που θα σας πω, είναι να χρησιμοποιήσω την κοινή λογική και ίσως την εμπειρία ενός ψυχολόγου που λόγω δουλειάς έχουμε μάθει να βλέπουμε τα θέατα που κρύβονται πίσω από τη συμμεριφορά του ανθρώπου. Πρησιμοποιήσαμε δηλαδή τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε να κάνουμε μια ψυχοθεραπεία, είτε σε ατομικό είτε σε ένα επίπεδο οματικό, για να μαντέψω αν θέλετε με τη λογική κάποια πράγματα που αφορούν, όπως η κυρία μία είπε πριν, το λειτουργικό κομμάτι. Γιατί εκεί φεύγω ότι μπορούσα να έχω τη δυνατότητα να πω κάποια πράγματα. Η αναφορά μου η επιστημονική στον τροφόνιο, έχω πάρει το τροφόνιο μαζί με επιστημονικά μέχρι και τον Καναδά σε παγκόσμια συνέντρια και θα σας κρύβω ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από τους επιστήμονες του δικού μας χώρου να ακούν για την ιστορία της ψυχοθεραπείας, γενικά ό,τι έχει να κάνει στην αρχαία Ελλάδα. Κυριέντερα όταν ακούν υποθέσεις οι οποίες συνδέουν μια σύγχρονη τεχνομοσία που έχουμε στην ιατρική με το απότερο παρελθόν. Η δική μου θέση είναι ότι πιθανότατα το μαντίο σας, το μαντίο του τροφονίου είναι το αρχαιότερο κέντρο στον κόσμο που καθιέρωσε την πιο ολοκληρωμένη σύνθεση όλων των ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων. Για να γίνει όμως όσο το δυνατόν ξεκάθαρο αυτό θα πρέπει να σας πω δύο λόγια για το τι είναι η ψυχοθεραπεία ώστε να το κατανοήσουμε καλύτερα πως συνδέεται το μαντίο με την ψυχοθεραπεία. Η ψυχοθεραπεία έχουμε τις λεγόμενες κλασικές ψυχολές, θα πω μόνο δύο λόγια για αυτές. Είναι εκείνες οι οποίες ουσιαστικά ανέπτυξαν τον ιατρικό κλάδο, ο οποίος ο κεντρισμός δηλαδή είναι από εκεί που ξεπήτησε η ιατρική και αρκετά άλλα παριατρικά επαγγέλματα. Ο ψυχοδυναμισμός, και εδώ μπαίνουμε σε πιο διαλεκτικές αν θέλετε θεραπείες, ο γνώσιος συμπεριφορισμός, ο υπαρξισμός ανθρωποκεντρισμός, η συστημική οικογενειακή θεραπεία και ο συνθετησμός που είναι η σύγχρονη ψυχοθεραπεία και είναι αυτή που έχω εκπαιδευτεί εγώ και εκπαιδεύω άλλους. Τώρα, οι διοκεντρικές εφαρμογές που χρησιμοποιούμε στο ψυχισμό κυρίως προέρχονται από τη μητυπότυρα της ψυχιατρικής, χορηγούνται φάρμακα, γίνονται ακόμα και σήμερα εφαρμογές ηλεκτροσπασμοθεραπείας, όχι πλέον χειρουργικές επεμβάσεις όπως ήταν παλαιότερα οι λογοτουμές και από τα αρχαία χρόνια κάποιες ενδείξεις τριπανισμού. Τα φιντικά ιάματα, φιντοθεραπευτική αλλιότικα, η οποία χρησιμοποιείται και ως εναλλακτική μορφή θεραπείων σήμερα στο χώρο της ψυχής υγείας, η σωματική άσκηση, η διαιτητική θεραπεία, οβελονισμός, μαλάξη, συνδροθεραπεία, ηλεκτροσπασμοθεραπεία. Αυτά λοιπόν είναι σύγχρονες μεθοδοί, τις λέω γιατί θα θυμηθούμε παρακάτω ότι κάποιες από αυτές τις είχαμε και από τότε στον τροφόνι μου. Οι ψυχοδυναμικές εφαρμογές στον ψυχισμό έχουν να κάνουν με μια σχολή που η δρυτή της έχει τον Sigmund Freud, νομίζω πλήστη του τον έχουμε ακούσει, ο οποίος ουσιαστικά επινόησε μια εντοσκοπική τεχνοτροπία, έδωσε έμφαση σε ψυχικό υλικό, συνήθως επόδεινο, που συνδέεται με βιώματα και σωτερικές συγκρούσεις που χρονολογούνται από την παιδική ηλικία και τις σχέσεις που αναπτύξαμε με τους ανθρώπους που ανέλαμπαν τη φροντίδα μας. Απαιτείται στη ψυχοδυναμική σχολή να καταπληθεί σημαντική προσπάθεια για να υπάρξει ενσυνείδητη επαφή με το υλικό που βρίσκεται στο βάθος του ψυχισμού, γι' αυτό λέγεται και θεωρία ψυχολογία του βάθους, η ψυχνάνιση. Παρότι το ασυνείδητο υλικό είναι βυθισμένο, εντούτοις είναι εξαιρετικά ενεργό και με κεκαλυμμένο τρόπο επιδράσεις διάφορες εκφάνσεις της καθημερινής ζωής, δημιουργώντας την εντύπωση ότι κάποιες από τις αντιδράσεις μας είναι ανεξήγητες. Παραδρομές λόγου, παραπραξίες κ.ο.κ. το ασυνείδητο διευκολύνεται κυρίως μέσα από την ανάλυση όνειρων, τον ελεύθερο συντριμό, την ύπνοση, την ανάλυση και την ερμηνεία των βιωμάτων. Με την ανάτηση του ασυνείδητοι του υλικού, αναβιώνεται πανορφωτικά ή με την ιρή εμπειρία και πέρχεται η κάθαρση και συμφιλιώνεται το άτομο με το βίωμα το τραγματικό. Οι γνωσιοσυμπεριφορικές εφαρμογές του ψυχισμού είναι ο αντίπολος, αν θέλετε, της φιλοδυναμικής σχολής. Αχωρήπτει την εντοσκόπηση, προβάλλει μια πιο εκπαιδευτικά διαμορφωμένη πρόταση, που εμικεντρώνεται στις πλευρές του ψυχισμού, που μπορούν να μετρηθούν και που είναι επικίλες εκδηλώσεις της συμπεριφοράς του. Ισάγει μεθόδους τροποποίησης της συμπεριφοράς, όπως η βαθμή αλλαγή, η εφνίδια αλλαγή με υπέρμετρη έκθεση στο αποφευτικό ερέθισμα, λέγεται και κατακτησιμία θεραπεία αυτό, η θετική ενίσχυση, η βελτίωση της οργάνωσης και του προγραμματισμού της καθημερινότητας, η εκπαίδευση στην επίκληση προβλημάτων, η εμβάθηση στην ιδέα ότι η σκέψη αλληλεπιδρά με τη συμπεριφορά. Πρόκειται δηλαδή για τις υποποιημένες εφαρμιλές που συνήθως λειτουργούν με πρωτόκολλο και παραμελούν το στοιχείο της ιδιαιτερότητας του κάθε ανθρώπου. Μετά ήρθε η υπαρξιστική ανθρωποκεντρική ή πελατουκεντρική ή πρόσωποκεντρική σχολή, η οποία εξανθρώπισε κάπως την θεραπεία, ανέδειξε την ατομικότητα του κάθε ανθρώπου και αναγνωρίζοντάς το αυτεξούσιο της ψυχής. Αναγνωρίζοντας τα διάφορα επίπεδα βασικών αναγκών στην πορεία για την αυτοεκκλήρωση μέσα από αυτή τη σχολή, με κύριο πρόσωπο αυτής της ιδέας τον Μάσλο, πυραμίδα του Μάσλο αν την έχετε ακούσει. Δίδεται έμφαση σε δημιουργικές ανθρώπινες αξίες όπως της ελευθερίας, της ασφάλειας, της κοινωνικής αποδοχής, της ισότητας. Αναγνωρίζεται η δύναμη της πούλησης και ενθαρρύνονται το άτομο να εντοπίσει και να αντιμετωπίσει όσα παρεμποδίζουν την ποιότητα ζωής του και να διαχειριστεί τις ανεκπλήρωτες επιτυμίες του. Εγείρουν οι υπαρξιακά ζητήματα όπως η στάση απέναντι στο θάνατο και εξετάζεται πόσο αυτά επηρεάζουν τη βίωση της ζωής. Η εγκαθήριση καλύσσερα βευτικής σχέσης θεωρείται αρμεγγέως συστατικό για την ύπαρξη υπελτίωσης. Γι' αυτό ελέγχεται συστηματικά το απλαίσιο αυτής της σχολής και τη χάνει ιδιαίτερες επιμέλειες. Η σχέση θεραπευτή και θεραπευόμενου είναι λιγότερο κατά κόρυφη, δεν είναι σχέση εξουσίας δηλαδή, και περισσότερο οριζόντιά καλλιεργώνοντας ένα κλίμα ισοδυναμίας με τον θεραπευτή να αντικρίζεται ως συνολικώρος παρά ως καθοδηγητής. Και η συστημική οικογενειακή θεραπεία κάποιοι την εντάσσουν στη ψυχοδυναμική σχολή, τα τελευταία χρόνια επιδείχνουν να χτιχθεί πάρα πολλά μοντέλα, υπάρχει τάση να θεωρηθεί ως μια ξεχωριστή προσέγγιση στον χώρο της ψυχοθεραπείας, τι κάνουν αυτοί, εστιάζουν στα δυναμικά που αναπτύσσονται από την αλληλεπιδράση με το κοινωνικό περιβάλλον. Αντικρίζουν τον άνθρωπο ως μέρος ενός ευγρύτερου συστήματος, στο οποίο επιδρά και από το οποίο εμπειριάζεται. Εξετάζονται οι ρόλοι που αναλαμβάνει το άτομο, οι ταυτήσεις με άλλα πρόσωπα του συστήματος, οι επενδύσεις, οι προσδοκίες που επιφορτίζουν το άτομο, οι άλλοι, οι γονείς συνήθως και τα ευρύτερα δυναμικά που αναπτύσσονται με τα άλλα μέλη του συστήματος. Η οικογενεια αναγνωρίζεται ως το πιο ισχυρό σύστημα για κάθε άτομο και επιδιώκεται η ενδυνάμωση και αποκατάσταση των οικογενειακών σχέσεων. Και τέλος, η σύγχρονη ψυχοθεραπεία, η τελευταία προσέγγιση, αυτή που έχω εκπαιδευτεί και εκπαιδεύω όπως σας είπα πριν, η συνθετική, ο συνθετισμός, απορρίπτει ο συνθετισμός το δογματισμό και γενικά το δογματικό ανταγωνισμό για υπεροχή και τον θεωριοκεντρισμό, όπως θα λέγαμε, γιατί οι προηγούμενες σχολές στεκόντουσαν στη θεωρία τους. Η βασική τους θέση ήταν να κοστηρυχτεί η θεωρία τους. Συμφιλειώνει ο συνθετισμός αντίρροπες ιδέες και αποδεικνύει ότι υπάρχουν περιφόρεια αλληλοσυμπλήρωσης και κοινής συνησφοράς. Εντοπίζουν τους κοινούς δραστημούς παράγοντες που περιέχονται στις αποδοτικές θεραπείες και τους αξιοποιούν. Αντιλαμβάνουν με το ψυχισμό ως μια εξαιρετική διαδικασία με καθοριστικά στάδια τα όσιμα ζωής, που ανταποκρίνεται καλύτερα στην αλλαγή όταν η θεραπεία μεθοδευτεί σε διακριτά στάδια. Υποστηρίζουν ότι η θεραπευτική αλλαγή δεν μπορεί να βασίζεται στις προσωπικές εντυπώσεις αλλά να εμβαλιθαίνεται με αξιοπιστούς τρόπους. Αυτό που λέμε σήμερα εμπειρικά θεμελιωμένη θεραπεία. Οι βαρεμβάσεις καθορίζονται από τις αναδιώμενες ανάγκες, καθώς κάθε ανθρώπου και από το βαθμό που επιθυμεί να δεσμευτεί για την επιδίωξη της αλλαγής. Ο ψυχισμός αντικρίζεται ως μια στενή αλληλεξάρτηση μεταξύ των λειτουργιών της σκέψης, του συναισθήματος, της συμπεριφοράς και των σωματώσεων των σωματικών αντιδράσεων. Ποινώ αυτή τη στιγμή αυτό μπορεί να επηρεάζει και τη σκέψη μου και το συναισθήμα μου ακόμα και τη συμπεριφορά μου. Η εικόνα που έχω βάλει εδώ, αν προσέξατε, είναι πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες, όταν παρουσίαζα τις κλασικές σχολές που έδειχναν συνεδρίες, αποσπάσματα από συνεδρίες, που θα χαρακτήριζαν τις προηγούμενες σχολές. Ο λόγος είναι ο εξής. Αυτή την εικόνα, την οποίαν έχουν πάρει από το εικονογραφημένο παραμύθι της Αλήγης στην χώρα των θαυμάτων, την πήρε ένας συνάδελφος από τους πρώτους συνθετικούς και την χρησιμοποίησε όταν έκανε ένα χειρίδιο για τον συμθετισμό, γιατί αυτό το απόσπασμα, από το παραμύθι, αφορά τον τωτώ, αυτό το πουλί, λέγεται τωτός, έναν χαζό πουλί δηλαδή, το οποίο ήταν, έτσι μια και μιλούμε για μύθους που κρύβουν μέσα ιστορία, να πω ότι είναι πραγματικό πουλί. Ήταν στιμαντά δασκάρια αυτό το πουλί, λίγο μικρότερο από τον στουρθοκάμηλος σε μέγεθος, αλλά ήταν τόσο ήρεμο, ήμερο και ήρεμο πουλί που το σκότωνα το διπλανό του και καθόταν και τώρα και το σκότωνα και αυτό και περίπου σε κάποια στιγμή τα σκότωσαν όλα και τώρα ψάχνουν οι πτυνολόγοι βάζει και πού είναι κανένα που έχει μείνει μέσα στη ζούγλα της δασκάρης. Ιστορικό λοιπόν ζώο, το οποίο δεν ήταν εφημισμένο για την εφυγεία το όπως αντιλαμβάνεστε και εκεί που τσακωνόντουσαν τα ζώα με την Αλίκη για να δουν ποιος είναι ο νικητής του διαγωνισμού που είχαν κάνει στο παραμύθι, πετάγεται ο ντοτός και λέει ας πούμε ότι όλοι νίκησαν όλοι να πάρουν βραβείο. Και αυτή τη φράση ο συμθετισμός την έχει κάνει σύνθημά του. Γιατί στο συμθετισμό θεωρούμε ότι όλοι έχουν χώρο και αξία και μπορεί ακόμα και αυτό που φαινομενικά φαίνεται αντίθετο εντελώς άσχετο με κάποιο τρόπο να ειδωθεί με σχετικότητα και να συνηπάρξει με πολύ καλά αποτελέσματα. Κρατήστε αυτό γιατί αυτό θεωρώ είναι και κάτι που μπορεί να αποδειχτεί και μέσα από την κυτουργία του τροφωνίου ως ασκληπείου αλλά και γενικότερα τον τρόπο που λειτουργούσαν στην αρχαιότητα τα θεραπευτικά κέντρα, τα κέντρα εξήγωσης. Τώρα ως προς το συμθετισμό να πω δυο λόγια περισσότερα. Οι πρωί μεσακόπυρες του συμθετισμού και οι πρώτες φωνές για να επαγγεστρωθούμε από αυτό το δοκματισμό της μονομέρειας των προηγούμενων των κλασσικών ψυχοθεραπειών ήταν στη δεκατία του 30 όπου όταν ο Τόμας Φρέντς τόλπισε σε ένα συνέδριο ψυχαναλυτικό να πει ότι θα μπορούσαμε να παραλυρήσουμε κάποια από τη δική μας σχολή και αυτά τις απέναντι σχολείες μόνο δεν το δείρανε. Κάτι παρόμοιο έγινε και με τον Κούπιε και με τον Ροζενπίκ απλά για να μην χάνουν περισσότερο χρόνο ήταν οι πρώτες αντιδράσεις στη σύγχρονη εποχή για τη διαμόρφωση αυτού του νέου κινήματος. Και από αυτό το κινήμα σήμερα έχουμε την προσέγγιση. Η δεκαετία του 80 θεωρείται αυτή που καθόρισε την επίσημη συγκρότηση της συνθετικής ψυχοθεραπείας. Έχουμε πλέον οργανώσεις επιστημονικές που την υπηρετούν, επιστημονικά, περιοδικά, ανά το Παγκόσμιο, οργανώνουμε σε τύσια βάση συνέντρια και πάρα πολλοί συνάδελφοι πλέον έχουν ενταχθεί σε αυτό το κινήμα, σε αυτή τη σχολή σκέψης και θεωρούν ότι πράγματι αυτός είναι ο δρόμος για να βρούμε καλύτερες και πιο αποτελεσματικές θεραπείας στο χώρο της ψυχής υγείας. Λοιπόν, τα τέσσερα ρεύματα που πλέον έχουν διαμορφωθεί μέσα σε αυτή τη σχολή, ήδη έχουμε ξεχωριστά ρεύματα μέσα σε αυτή τη σχολή. Και εδώ θα αναφερθώ σε ένα ακόμα από ένας αγαπημένος μου καθηγητής, ο Μεγαρίτης ο Πίτερο Χόκκινης, που έχει γράψει το διβλίο του, ώστε να αναδείξει την ποιότητα του συμφεδισμού και την ποιότητα αυτού που θέλει, ή αν θέλετε την ιδιοσυγκρασία αυτού που θέλει να είναι συνθετικός του ψυχοθεραπευτής, ή συνθετικός επιστήμονας για να το διευρυνούμε. Δύο μονάχοι, λοιπόν, γράφει, έκαναν ένα μακρύ και κοπιαστικό ταξίδι στα βουνά, όταν βρέθηκαν κοστά σε ένα ποταμό που οι τροπικές βροχές τον είχαν συσκευάσει. Τη γέφυρα την είχε παρασύρει η κακοκαιρία και ο μόνος δρόμος να περάσουν απέναντι, ήταν να διασχίσω τα φουσκωμένα νερά του ποταμού με τα πόδικα. Μια νεαρή γυναίκα έπρεπε να περάσει απέναντι για να επισκεφθεί την άρρωση της μητέρας, αλλά φοβόταν να περάσει μόνη της με τα πόδικα. Ο ένας από τους μοναχούς προσφέρθηκε να την κουβαλήσει στην πλάτη του και αυτή αμέσως συμφώνησε. Αν και ήταν παρακυπηρευμένο, πέρασε στην άλλη πλευρά, η νεαρή γυναίκα πήρε τον δρόμο της και οι δυο μοναχοί συνέχισαν το ταξίδι του σιωπηλίου. Αργότερα την ίδια μέρα ο μοναχός που είδε τον σύντροφό του να μεταφέρει την νεαρή γυναίκα σχολιάσει. «Είναι ανεπίτρεπτο για τους μοναχούς να έχουν τόσο λειψίες με γυναίκες. Η συμπεριφορά σου να κουβαλήσεις την κοπέλα ήταν ριξογίδινη. Γιατί το έκανες αυτό» ο άλλος μοναχός απάντησε. «Κουβάλησα στους όμους μου την κοπέλα για να περάσει το ποτάμι το πρωί και τώρα είναι βράδυ. Γιατί εσύ εξακολουθείς ακόμη να την κουβαλάς στο μυαλό σου». Άρα, αν λαμβάνεστε ποιος ήταν ο δογματικός, ο κλασσικός σχολοτεραπευτής, ο θεώρης, ο κεντρικός και ποιος ήταν αυτός που κοιτάει το πρόβλημα και προσπαθεί να το επιλύσει. Το παράδοξο του συμφερισμού είναι ότι εκεί που νομίζαμε ότι απομακρυνόμαστε από τα παλιά, καταλάβαμε πως κάπου ποντά σ' αυτά τριγυρνάμε. Η σύγχρονη ψυχοθεραπεία, η συμφετική ψυχοθεραπεία δεν είναι η νεοτεριστική ψυχοθεραπεία. Κάθε άλλο είναι η αρχαιότερη ψυχοθεραπεία και αυτό το αποδεικνύω τα αρχαία ασκληπηία που είχαμε διάσπαρτα στον τόπο μας και στην ευρύτερη βορειοανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Σ' αυτά ξέρουμε πολύ καλά, ιδιαίτερα από κάποιοι που έχουν αφήσει αιρίδια πίσω και έχουν περισσότερα στοιχεία διασωθεί, ότι είχαν πετύχει μια αρμονική σύζεψη της θρησκείας με την επιστήμη. Ήταν οργανωμένοι χορηγίασης και ψήχωσης, εναρμονισμένοι στο θρησκευτικό κλίμα της εποχής τους, που χρησιμοποιούσαν με μυστικό τρόπο την ιατρική τους τεχνονομωσία, αποδίδοντας πάντοτε την αποτελεσματικότητα στη θεική βούληση. Πώς να μην υπάρχουν αντιδράσεις από το θρησκευτικό καθριστό της εποχής. Υπήρξαν πολλά και διασπαρμένα στον αρχαίο κόσμο της Βορειονατολικής Μεσογείου, εγκατοστημένα σε μέρη με υγιεινό κλίμα, τρεχάμενα νερά και όμορφη φύση. Διέθεταν λατρευτικούς χώρους και άλλες σημαντικές εγκαταστάσεις και λειτουργούσαν σε τακτική βάση με μόνιμο προσωπικό. Μερικά ήταν τόσο ξαγουστά που τα επισκέπτονταν απλοί αλλά και επιφανείς άνθρωποι από διάφορα μέρη του αρχαίου κόσμου της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Ο γάλλος φιλόσοπος Εδουάρκφρος ψηρέσε ένα βιβλίο του, Ανασύριος, παράδειγμα από τον αρχιολυνικό κόσμο, τον Ορφισμό, που ξέρουμε ότι είχε επικρατήσει περίπου στον έπτο προχριστοϊόνα και στην περιοχή της Τρυβατιάς και αναγνωρίζει, της βιοδίας πριντερά, τη συνησφορά του Ορφισμού στη διαμόρφωση του αγαστού τεσμού μεταξύ φιλοσοφίας και θρησκείας, γράφει. Ο ελληνικός πολιτισμός δεν γνώρισε τον πόλεμο μεταξύ θρησκείας και φιλοσοφίας που χαρακτηρίζει το δικό μας εννοεί το σύγχρονο πολιτισμό. Ο Ορφισμός χρησίμιδε σαν θεσμός μεταξύ φιλοσοφίας και θρησκείας. Πώς παρέμεινε όμως απόκρυφη η επιστημονική τεχνομοσία εκείνης της εποχής, προστατευόταν επιμελώς από όρκους που τους συντερούσαν θρησκευτικές δυσσυδεμονίες αλλά κυρίως κρυφόταν πίσω από περί τέχνα θρησκευτικά τελετουργικά που δεν άφηναν στο πλήθος κανένα περιθώριο για να κατανοήσει την επιστημονική πλευρά των διαδικασιών που ακολουθούσαν οι δουλειοί του Μαντίου. Είπε πριν η κυρία Νιαβή ότι η ιστορία έκανε αναφορά στον Τίμαγκο. Ο Σοκράτης όταν άκουσε ότι υπήρχε κάποιος που πήγε στον Μαντίο του Τροφωνίου και μίλησε, θύμωσε στον μαθητή του Εθμανίτο Σιτάνι τότε, που δεν τον έφερε κοντά για να του πει να είναι αυτοί πους στην ιστορία η οποία περιγραφόταν από τον Τίμαγκο. Που δείχνει πόσο ενδιαφέρον υπήρχε στο να μάθουν τα μυστικά της μύσης. Και γενικά η πιερχηφή μου είναι ότι όποιος ομολογούσε τα μυστικά του Τροφωνίου του Μαντίου, αυτό που ζούσε εκεί ακόμα και ο Μαυσανίας που έχει δώσει με τόσες λεπτομέρειες και σε αυτόν οφείλουν ουσιαστικά τα περισσότερα που ξέρουμε για το Μαντίο του Τροφωνίου και παρότι ομολογεί ότι ήταν κι αυτός ένας από αυτούς που χρησμοδοτήθηκε από το Μαντίο, απόφεύγε του μελός να μας δώσει περισσότερες πληροφορίες ως προς το κυριακό στοιχείο, το νύχτιο δρώμενο, το οποίο είναι εκείνο που είναι και αν θέλετε που ενδιαφέρεται το πιο πολύ κόσμο που ασχολείται με το Μαντίο. Υπάρχει πραγματικότητα στο μύθο, είναι μια εκπόθεση που θα πρέπει να ξεκινήσουμε για να την πούμε και να τοποθετηθούμε αν διδεχόμαστε ή όχι για να μπορέσουν να έχουν νόημα όσα θα αποκτηρίζουν από αυτά που θα σας πω. Προσωπικά θεωρώ ότι κάτι ήξερε ο Θεός Πλάτωνας για να λέει το μύθο μην σχημανεκολήγεται το δε αληθές αισθητή και ο Αριστοντήλης κάτι αντιστοίχο. Θεωρώ ότι πραγματικά τους από το μύθο και το λέω και σαν ψυχολόγος αυτό ότι ο μύθος πράγματι μπορεί να εξυπηρετηθεί και στον ειδικό επίπεδο μπορεί να συμπυκνώσει γνώση, να ζυφάρει έτσι να χρησιμοποιήσουν σύγχρονους όρους τεχνολογίας είναι σαν ένα ζυφάρισμα, μια κωδικοποίηση η οποία μπορεί να διατηρηθεί στο χρόνο ακόμα και χωρίς γραφή. Άρα έχοντας αυτό ως λογική, ως εργαλείο, ως πεμήθηση αν θέλετε ότι πίσω από τους μύθους πάντα κάποια ιστορία κρύβεται άρχισαν να ψάχνουν διάφορα πράγματα που αφορούσαν την αρχαιότητα και ένα παράδειγμα το οποίο είναι πιο γνωστό ως προς τα ιστορικά το αν θέλετε δεδομένα ή την επιστημονική γνώση η οποία είχε πριν είναι αυτά που έχουν γραφτεί σε αρκετά βιβλία και στο εξωτερικό για τα ελβυσσίνια μυστήρια. Και αφορά κυρίως για να κερδίζουμε χρόνο το νηαρχό, το κορυφαίο δρόμενο το αντίστοιχο με την κατάβαση στο άδειο στο τροφόνιο γινόταν στο τελεστήριο κάτω στην Ελευσίνα αν θυμάμαι καλά την πέμπτη μέρα. Τα αρχαιολογικά εμπρίματα σχετικά με την αρχιτεκτονική του τελεστήριου στην Ελευσίνα δεν ενισχύουν την άποψη ότι αποτελούσε οικοδόμημα στο οποίο πραγματοποιούνταν περίπλοκες παραστάσεις εφόσον δεν υπήρχαν στωές, υπόγηθάλαμοι και άλλες κατασκευές που θα μπορούσαν να διαμορφώσουν με τεχνητό τρόπο συνθήκες παράκλουσης στους συμμετέχοντες, κάτι που ξέρουμε ότι υπήρχε στα Διαράγια ή σε κάποια άλλα συγκλιπία στη διαδικασία της εγκύμησης που δημιουργούσαν κάποιες αποστερήσεις αισθηδριακές και ταυτόχρονα κάποιες επιλεκτικές επιλεκτικά ρεθίσματα για να μπορέσουν να δημιουργήσουν μια εκστατική κατάσταση. Οικάζεται ότι στα συστατικά του Κυκαιώνα, ένα ποτό το οποίο χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι σε διάφορες αριθμενές συνταγές, η ειδική συνταγή βέβαια υπήρξε για την περίπτωση των Ελευσυνείων, θεωρούμε ότι πλησκόταν το κλειδί για τη βίωση των οραμάτων, των παρεσθήσεων και των λοιπόν ψυχοτυροτυπών εμπειριών στους συμμετέχοντες, συμμετάσχοντες. Συγχωρείτε, εκεί ήταν και πολλοί, για αυτό και το τελευταίο τελευταίο εημεριό, μπορούσε να μπορέσει μέχρι και 2.000 άτομα στην Ελευσίνα. Και τέλος πάντων ο Κυκαιώνας αυτός, αυτό το πιοτό που έπαιρναν λίγες ώρες πριν νυχτώσει οι μύστες εχρηστριαζόμενοι στην Ελευσίνα, φαίνεται να έχει το μυστικό για τις ψεύτες συντώσεις Και σήμερα ξέρουμε ότι πολύ πιθανό να συνδέεται με ένα ζυζάνιο, ένα άγριο στάχι, την αίρα ή το λόριο το μεθυστικό πιο επιστημονικά. Αυτό που βλέπετε εδώ, το μαυριδερό έχει να κάνει με το μήκητα που προσβάλνει αυτό το... είναι πολύ αυπαθές ειδικά αυτή, αυτό το είδος του σταχιού, του σιτιρού. Σε αυτό το μήκητα, τον ερεσιγόντιο, την ερεσιγόντιο όληρα. Και αυτός ο μήκητας ουσιαστικά οριμάζει και κάνει ένα σκληρό σωματίδιο γύρω στα τελεαπούς του κράτηση. Αυτό γιατί συνδέεται και με το πότε γίνεται και η ταλευθύνη, αρχές μέσα Σεπτεμβρίου. Και ξέρουμε ότι από αναλύσεις που έχουν γίνει σε αυτό το μήκητα, στη μορφή αυτή, δηλαδή το σκληρότιο, την ερεσίδη, υπάρχουν ιδιότητες οι οποίες είναι ψυχοτρόπες και είναι και αυτές που χρησιμοπούσε το LSD, το δερτά λισερκικό οξύ δηλαδή, στα ναρκωτικά της εγκατίας του 60. Και σίγουρα είναι συστατικά τα οποία επιδρούν πολύ δραστικά σε συγκεκριμένους νευροδιαπλημαστές που ξέρουμε πολύ καλά σήμερα, από το 80 το ξέρουμε, ότι επιδρούν στην λειτουργία των κεφάλων. Την τομπανίνη, την σερωτονίνη, την υπεύθυμη σκέια, την ψύχωση και την κατάθυψη και την μανία. Άρα, να ένα μύθο που σήμερα έχουν περισσότερα στοιχεία για να πούμε ότι είναι ένας χώδικας που μπορέσαμε και τον σπάσα. Το Στάχι, ένα ισχυρό σύμβουλο της Δήμητρας. Στη Δήμητρα ξέρετε ότι αφαιρώθηκαν τα Ελευσίνια. Τα δυστύρια, όπως είπα και πριν, άρχιες στην οκόρου τα μεγάλα γινόντουσαν, που είχαν την ίακχο. Ίακχος ήταν το κορυφαίο δρόμενο, ξεκινά με την πόση του Κικαιώνα. Στον Κικαιώνα αναποθέτουν τα Ιερά, δηλαδή το Στάχι, δηλαδή γυναίκες που βαλούσαν από την Αθήνα στη διαδρομή τα Ιερά της Ελευσίνας. Αν ήταν κάτι πολύ βαρύ, προφανώς δεν το βαλούσαν νεαρές κοπέλες. Ήταν απλά αυτό το σκληρότιο, τα Ιερά, που χρειαζόταν να τα μεταφέρουν στην Ελευσίνα. Και βέβαια ο Κικαιώνας προκαλεί μαζική έξταση μετά από τον πίνο, μια-δυο ώρες μετά. Και βέβαια φεύγει από τον οργανισμό, μεταβολίζεται και πανέρχονται άνθρωποι στην κατάσταση την πρώτη. Άρα λοιπόν η Ιερά έχει το στάχι. Το στάχι της Ιεράς έχει την Ερσύβη, το σκληρότιο του Μίκητα. Η Ερσύβη έχει τις εργοταμήνες. Οι εργοταμήνες επιτρούν δραστικά στους κύριους νευροδιαβιβαστές, που σχετίζονται με την ψυχική δημιουργία, την τοπαμίνη και τις ερωτονοί. Να λοιπόν ένας μύθος που μας πήθει, θεωρώ, ότι έχει μια ιστορία πίσω του. Είναι ένας χώδικας μιας ιατρικής, αν θέλετε, τεχνογνωσίας άλλων εποχών. Αν μισχύει αυτός την ελευσύνα, γιατί να μην μισχύει κι αλλού, όπου υπήρχαν απόκρυφες διεργασίες. Τώρα, οι αλλοδοφόνοι ακούστηκαν κάποια πράγματα και από την κυρία Νιαβή. Να πω κι εγώ εισαγωγικά κάποια πράγματα. Πράγματα, υπάρχουν αναφορές ότι ήταν γιος του Εργίνου και της Επικάς της Υγειοκάστης κατά τον Όμηρο. Αδελφός του Αγαμήδη, πρόσφατα βρήκα μια αναφορά, δεν είμαι τόσο συγκρός αν πρέπει να διασταυρωθεί, ότι είχε και ένα άλλο αδελφό τον Αζέα. Και, πάλι με ερωτηματικό, ότι είχε παιδιά τον Άλκανδρο και την Έρκυνα, το ποτάμι εδώ πέρα. Και ότι ήταν εκετρισσένικονος του Φρύξου. Κρατήστε αρχιτεύτωνας. Γιατί αρχιτεύτωνας? Δεν είναι αρχιτεύτωνας κι όχι κάτι άλλο. Αν, λοιπόν, θεωρήσουμε ότι πίσω από το μύθο υπάρχουν κρυμμένες αλήθειες, τότε το αρχιτεύτωνας μπορεί να κάνει νόημα. Ο Τροφώνιος μαζί με τον αδελφό του Αγαμήδη διακρίνθηκαν ως αρχιτεύτωνας, κατασκέμβασαν φημισμένα ιερά των θεών και ξαγουστά ανάχτυρα των ανθρώπων. Ακούστηκαν οι τιμερικά, μαρτύρο από Αυσανίας, ότι έχτισαν το ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς και το θησαυρό του Βασιλεία Ιριαία, λέγεται ακόμα ότι οικοδόμησαν την κατοικία του Αρχιτρίου Αγγελσαρθμίνη στη Θήβα, το ναό του Ποσειδώνα έξω από τη Μαντινία και το θησαυρό του Αυγείας στη Μίληδα. Το χτίσιμο του ναού του Απόλλωνα στις Παγασίας και το ιερό στη Λιβαδιά αποδίνεται μόνο στον Τροφώνιο και αυτό με ρευματικό, γιατί κάπου γίνεται και αναφορά στο Σάουνα ως πρώτο ιερέα, που πήρε τον Χρυσμό για την αναζήτηση του τάφου του Τροφωνίου, όπως ξέρετε από τον Παυστανία. Άρα, από Χρυσμό γεννήθηκε ο Τροφώνιος, τον πήρε ο πατέρας του, που ήταν γέροντο παλίκαρο και του είπαν «ε, πήρε, πάρε μια νέα κοπέλα να κάνεις παιδιά, το έκανα κι εγώ αυτό». Και από Χρυσμό καρασκευάζεται το μαντιό του. Αφορμή για την εγκαθήτριση του Τροφωνίου υπήρξε ένας χρησμός που δόθηκε στους ελφούς από την Πηθία για να βρουν λύση οι Βιωτοί στην παρατεταμένη ανοπρία του έκπληξη της πόλης τους. Τη μαρτυρία διασώζει, όπως τα πλίστα ο Παυσανίας, οι Βιωτοί αγγούσαν μαντελώς την ύπαρξη του Αδύτου, του Τροφωνίου, και μάτια προσπαθούσαν να το εντοπίσουν, μέχρι που ο Σάουνας από την πόλη του Ακρυφνίου αντίκρισε ένας μήνος μερισσών, είπε να ακολουθήσουν τις μέρισσες και όπου οι μέρισσες πήγαν πήγαιναν κι αυτοί. Λένε κάποιοι ότι οι μέρισσες έχουν μια ιδιότητα να ανοιχνεύουν μέρη τα οποία έχουν κάποια χαρακτηριστικά που είναι βοηθητικά για την υγεία των διαφόρων έμβειων οργανισμών. Οι μέρισσες μπήκαν σε ένα χάσμα γης, μπήκαν κι αυτοί και βρήκαν την κρύπτη του Τροφωνίου που όπου και έδειξαν το ομώνυμο μαντίο. Ο Σάουνας φαίνεται να ήταν αυτός που καθιέρωσε το τελετουργικό του μαντίου και ο πίθος λέει να το διδάχτηκε απευθείας από τον ίδιο το Τροφωνίο. Αδυάλλειπτη λειτουργία του Τροφωνίου και επειδή στην συσθετική έχουμε και μία άλλη αρχή που λέει ότι εκ των αποτελέσματος πληρώμεθα, αν δεν είχε αποτελεσματικότητα δεν νομίζω να μπορούσε να λειτουργήσει κάτι για τόσα χρόνια. Σκεφτείτε ποιο νοσοκομείο σήμερα θα μπορούσε να μπούμε να πούμε με ασφάλεια ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει για όχι χίλια και νοσά χρόνια, για 200 άνθρωποι. Άρα λοιπόν προφανώς κάτι έπαιρναν αυτοί οι Κροχονούς εδώ πέρα, γι' αυτό και συνέχιζε να λειτουργεί και πότε σταμάτησε, όταν υποχρεώθηκε να σταμάτησε, όπως σταμάτησα πολλά, διόρουσα με την αρχαία θυσκία, ακόμα και ολυμπιακή αγώνα, όπως ξέρετε, με τα διάδαγμα του Θεοδοσίου. Τώρα φαντάζομαι θα περιμέναν κάποιοι να τοποθετηθώ σε σχέση με την τοποθεσία γιατί είναι αυτό που συνήθως, όπως έχω παρατηρήσει, απασχολεί αυτούς που προσπάθησαν να βρουν κάποια πράγματα για το τροφόνιο. Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν μπορώ να πω πολλά, ίσως και τίποτα ουσιαστικό για να μη ειλικρινήσεις, γιατί όπως είπα στην αρχή, το εργαλείο το δικό μου συνδέεται αποπλησιστικά με τη δική μου την εκπαίδευση, τη ψυχολογική μου εκπαίδευση. Άρα στέκομαι περισσότερο στην κοινή λογική, στην νόηση και ταυτόχρονα στους εμχανισμούς που μπορούμε να δούμε με αξιοεπιστία πίσω από τα λόγια, από τις συμπεριφορές, από τις νοοτροπίες, αν θέλετε, σε ανομικό, σε ομαδικό, σε ευρύτερο κοινωνικό επίπεδο. Άρα ως προς την τοποθεσία κατά κόσμο τελικά είναι εδώ στο κάστρο απάνω ή άλλη είναι πάνω στο Βασιλείος Βιώστο ναό κοντά, δεν μπορώ να ξέρω. Ήρθα τέσσερις φορές εδώ, περιγήθηκα στους χώρους. Αυτό το οποίο θα μπορούσε να πω με μεγάλη επιφύλαξη είναι αυτό που είπα και πριν στην κυρία Νιαλή, ότι κάτι που μπορεί να συνδεθεί με τη λογική, κάτι που μπορεί να συνδεθεί με τη λειτουργικότητα και όχι με επιμέρου στοιχεία που αφορούν την αρχιτεκτονική, τη γεωλογία που δεν μπορώ εγώ να ξέρω, είναι ηλιοφάνεια. Αν υποθέσουμε αυτό που θα πούμε παρακάτω ότι εκεί υπήρχε ένας αυτοματισμός και λειτουργούσε με ηλιακή ενέργεια ή απαιτούσε ηλιακή ενέργεια τότε θα έπρεπε να είναι ένα ηλιόλουστο μέρος, γιατί το μόνο που δεν μπορεί να είναι φερτό στη διαδικασία μετασχηματισμού θερμικής ηλιακής θερμική ενέργεια, θερμικής ηλεκτρική ενέργεια, το μόνο που δεν μπορεί να είναι φερτό είναι ο ήλιος. Δηλαδή μπορεί να φέρουμε το πυρίτιο, μπορούμε να φέρουμε το χαλκό, τα μάρμαρα, για να δημιουργήσουμε το σύστημα που μπορεί να μετατρέψει τη θερμική ενέργεια από τον ήλιο σε ηλεκτρική, αλλά δεν μπορούμε να φέρουμε τον ήλιο. Άρα ένα μέρος που δεν είναι ιδιαίτερα ηλιόλουστο, προφανώς θα είχε μειονέκτημα να λειτουργήσει το συγκεκριμένο σύστημα αν υπήρχε αυτό το σύστημα. Με αυτή τη λογική, και αν μπήκαν εις και δει επακριβώς τα σημεία που βρίσκονται οι δύο επίμαχοι τόποι, ο τόπος που προστηρίζεται να είναι εδώ πάνω στο κάστρο και ο τόπος πάνω στο ιερό του διός, αναφίβολα ο χώρος εδώ σκιάζεται πάρα πολύ, γιατί είναι ένας χώρος, και το έχω ψάσει και από τον Google Earth, ο οποίος ελάχιστα βλέπει τον ήλιο καθόλου την αρκία του χρόνου, γιατί είναι προς έναν χωρισμένο στα βόρειο-δυτικά. Αντίθετα με το σημείο πάνω που είναι, διότι εδώ το σκιάζει το βουνό του Ελικόνα, απέναντι υπάρχει μεγάλη σκιάση, άρα αυτό θα μπορούσε να λέει κάτι από μόνο του τίποτα, αλλά είναι μια σκέψη έτσι για να εισάξω και λίγο στη λογική που αφορά τη λειτουργικότητα. Αν μπαίναμε στο νου κάποιων σοφών τότε που ήξεραν να φτιάξουν, αν ήξεραν να φτιάχνουν ένα τέτοιο σύστημα, προφανώς θα καταλάβαινα ότι τον ίδιο δεν μπορούν να τον κουβαλήσουν, τα υπόλοιπα θα μπορούσαν να τον κουβαλήσουν. Άρα θα έπρεπε να είναι ένα ιδιόλουστο μέρος. Τώρα, στο βασικό ερώτημα, γιατί το μαντίο του τροφωνίου είναι το αρχιότερο κέντρο στον κόσμο, που καθιέρωσε την πιο ολοκληρωμένη σύνθεση όλων των ψυχοθεραπευτικών προσυγγίσεων. Θυμηθείτε λίγο αυτά που είχαμε πει για τα βασικά συστατικά των προηγούμενων σχολών. Για να είναι κάτι συνθετικό θα πρέπει, όπως λέει η λέξη, να συνθέτει, να συνηφένει, συστατικά τουλάχιστον δύο ξεχωριστών θεραπείων. Εδώ, λοιπόν, ισχυρίζομαι, και είναι αυτό που παρουσίασα και στα επιστημονικά συνέδρια, γιατί αυτό ενδιέφερε περισσότερο τους επιστήμονες του χώρου μου, έχουν συνδυαστεί πολύ περισσότερα πράγματα από ό,τι έχουν συνδυαστεί στα υπόλοιπα σκληδία της Αρχίας Ελλάδος, και όχι μόνο. Και αυτά τα δύο, λοιπόν, συστηχεία έχουν να κάνουν με το βιοκεντρικό κομμάτι, όπου χρησιμοποιήθηκαν οι δίαιτα εδώ πέρα, και μάλιστα με ένα διαφορετικό τρόπο από κάπου αλλού, χρησιμοποιήθηκαν τα κρύα τα νερά, όπως και αλλού, χρησιμοποιήθηκαν, θα τα πω όμως παρακάτω, χρησιμοποιήθηκαν όλα όσα χρησιμοποιούνται στα υπόλοιπα σκληδία, και δύο επιπλέον, τα οποία δεν έχουν χρησιμοποιηθεί απ' τα άλλα. Εξού και είναι αυτόφωνο το μαντιό του τροφωνίου, αυτόματο δηλαδή, και όχι με διάμεσο λαβητή, όπως είναι τα υπόλοιπα μαντία. Και το δεύτερο είναι ότι υπήρξε, υπήρξαν αναφορές που χρησιμοποιήθηκε, αξιοποιήθηκε η οικογένεια, δηλαδή το συστημικό στοιχείο που λέγαμε στη μία από τις σχολές, υπήρχε εδώ πέρα, γιατί οι συγγενείς ήταν εκεί, τον έπαιρναν, όταν τον ανέβαζαν από το άδικο, τον ανέβαζαν στο θρόνο της μνημοσύνης και τον έπαιρναν οι συγγενείς, τον κατέβαζαν στο ίγι με αγάζο του αγαθοδέμωνα και της αγαθής τύχης και τον φρόντιζαν στις επόμενες μέρες οι συγγενείς. Και παίρνανε και συμβουλές οι συγγενείς από τους ιερείς θεραπευτές, το πώς να τον χειριστούν. Αυτό δεν γίνεται αναφορά πουθενάλλου. Άρα υπάρχει συστημική αναφορά που δεν υπάρχει πουθενάλλου. Αυτό είναι που τεκμηριώνει ότι ο συνδυασμός του τροφονίου ήταν ο πλουσιότερος σε σχέση με τις υπάρχουσες θεραπευτικές προσεγγίσεις. Να τα δούμε όμως έτσι λίγο πιο αναλυτικά. Ασκηλπιείο, γιατί ο χώρος του ΟΠΟΑ, έτσι, θα συμπληθεί ο χώρος από τεκμήρια ότι αυτός ήταν ένας χώρος που μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα κέντρο που ψυχικής υγείας, και σκεφτείτε ότι όταν λέμε κέντρο ψυχικής υγείας, δεν σημαίνει απαραίτητο ότι πρέπει να δάνει ιδέα και καλά άρρωστη εδώ πέρα. Ψυχοθεραπεία ή εμσύχωση, και εδώ έχουν πει και αρχαιολόγοι αυτό, που αναφέρθηκαν στα σκληπία. Δεν ήταν απλά για να πας να λύσεις κάποια ψυχικά σου προβλήματα ή σωμαντικά σου προβλήματα. Ήταν και ένας τόπος εμψύχος, όπως σήμερα έρχονται σε εμάς κάποιοι άνθρωποι που είναι μια χαρά, όπως εμείς πάμε και κάνουμε ψυχοθεραπεία γιατί είναι η προϋπόθεση να δουλέψουμε ως ψυχοθεραπευτές, έτσι και τότε. Κάποιοι άνθρωποι πήγαιναν για να επιδιώξουν περισσότερη αυτογμωσία, για εμψύχωση, και αυτά τα χαρακτηριστικά που λέω τώρα, εδώ υποκαπνισμοί με αρώματα, οι αμαντικά λεπτρά είναι στοιχεία τα οποία ήδη αναφέρονται ως μέρος του λειτουργικού του χώρου. Νηστεία, ειδική δίαιτα, μάλιστα υπάρχουν αφορές που θέλουν το τροφόνιο να χρησιμοποιούσει κρεατοφαγία, που αν όντως ήταν έτσι υπάρχει μια λογική που προκαλεί, λέμε ιδιαιτολόγη κέντρωση, δηλαδή η πρωτονική δίαιτα, δηλαδή το να τρως κρέας κατά βάση, τρως πρωτεΐνες, μπορεί να δημιουργηθεί κάποιες συνθήκες όπου το άτομο να αναπτύσσει την αιρεξία του. Και αν σκεφτεί κανείς τις ανηφόρες και τις κατηφόρες που έπρεπε να ανεποκατεβαίνουν εδώ πέρα, μάλιστα η κρεατοφαγία ήταν από τότε φαίνεται υπήρχε η παράδοση για το καλό σουβλάκι που έχει ο τόπος σας. Έτριβες, μαλάξεις, φυτοθεραπευτική, υδροθεραπεία, κρύα λουτρά, ψυχαγωγία, μεθέατρα, ήταν ειδικά ορφέας συμβολίζει και την μουσικοθεραπεία. Και όλα αυτά τα οποία γράφω είναι στοιχεία που έχουν όλα τα υπόλοιπα θεραπευτήρια. Θυμίζω ότι τώρα προσπαθούμε να ισχυριστούμε ότι είχε το κάτι παραπάνω. Όλα αυτά τα είχαν και τα άλλα και φτάνουμε σ' αυτά που δεν είχαν τα άλλα. Το αυτόφωνο τι ήταν, αν ήταν αυτόματο, αν είχαν δηλαδή ένα μηχανισμό και γιατί να μην είχαν αφού ήταν αρχιτεκτονες, γιατί να είναι αρχιτεκτονες και να μην ήταν ένα κατασκεύασμα, αυτό που μπορούσε να κρύψει πίσω το μύθος του αρχιτεκτονά ή το ιστορικό πρόσωπο. Και κάποια στοιχεία πολύ ενδιαφέροντα βρίσκουμε και από την αναφορά νομίζω του Φιλόστρα. Δεν είναι αυτούς που κάνει για τον Απολώνιο Τιαννία μια αναφορά πολύ σημαντική θεωρώ, πάρα πολύ σημαντική, γιατί θα πρέπει να πούμε ξανά στη λογική του σοφού. Ο Απολώνιος Τιαννίας ήταν ένας σοφός, έτσι πάρα πολύ γνωστός, σποδατμένος, είχε ακόληθους, ήταν νεοπιθαγόριος, ήρθε δυό φορές στη Λιβαδιά για να μοιηθεί, να μάθει τα μυστικά του Μαντίου, τη λειτουργία του Μαντίου. Δεν ήθελαν οι ιερείς εδώ πέρα να του δώσουν τα μυστικά, τον βλέπαν ως ανταγωνιστή, προφανώς ως επικίνδυνο, γιατί όπως αποδείχτηκε η δήλωσή του μετά, όταν με το ζόρι κατέβηκε, ήταν μια απαξίωση του ορφισμού που πρέσβευε η περιοχή, έτσι, ως νεοπιθαγόριος, είπε ότι τελικά του είπε ο τροφώνιος ότι ο Πιθαγόρας είναι ο καλύτερος, έτσι τα λέω λίγο απλά. Άρα βλέπουμε ένα κίνητρο ότι υπήρχε υπαρκτό στο να μην θέλουν οι ιερείς του τόπου εδώ να δώσουν τη γνώση του τρόπου λειτουργίας του άδητου στον συγκεκριμένο πρόσωπο. Φαίνεται όμως ότι και αυτός είχε κάποια γνώση, γιατί τι κάνει αυτός. Όταν έρχεται τη δεύτερη φορά του, είχε πάει στην Ολυμπία μετά από τη Ρώμη και μάζεψε και κάμπους τους και τους έφερε εδώ πέρα για να εξαναγκάσει ουσιαστικά τους ιερείς να τον δεχτούνε να μπουνε, γιατί προφάνως με τόσο κόσμο θα λειτουργούσανε φασαρία. Μπαίνει πως, δεν μπαίνει όπως μπαίναν οι υπόλοιποι, που έχει μεγάλη σημασία πως μπαίναν οι υπόλοιποι, μπαίνει με τον φιλοσοφικό Τριβώνας, δεν ξέρω που είναι η Λουτόνος, με τον Μανδύα δεν ως πάντων του φιλοσόφου, μπαίνει στο Άδητο και πως μπαίνει όμως, για να μην βγει όπως βγαίνουν οι υπόλοιποι. Μπαίνει χωρίς τις κρυπίδες, τα παπούτσια του Τόγου που χρησιμοποιούσαν υποχρετικά οι άλλοι για να μπουνε μέσα, μπαίνει ξυλώνοντας τους χάλκινους πασάλους, τέσσερις νομίζω χρειάστηκε για να το χωρέσουν να μπει μέσα, που σήμανε ότι αυτό είχε κάποιο νόημα, δεν μπήκε από το πλαντίσκαλο που μπαίναν οι άλλοι, ξύλωσε τέσσερις πάσαλους, μπήκε από τους τέσσερις πάσαλους, κατέβηκε κάτω και βγήκε μετά, εκεί είναι η γαρνιτούρα θεωροτουμύθου και είπε εκεί που βγήκε ότι του είπε ο τροφώνιος ότι ο Μυθαγόρας είναι πιο σπουδαίος και όχι ο Ιγορφέας. Από αυτό όμως καταλαβαίνουμε ότι ήξερε προφανώς, υποψιαζότανε καθώς ήταν γι' αυτός σοφός, ότι αυτή η χάλκινη πάσαλη η οποία συνδέονταν μεταξύ τους με χάλκινη πάλι ταινία ήταν ένα σύστημα. Το οποίο ξέρουμε ότι ήταν καρφωμένο πάνω σε λευκό μάρμαρο ή λευκή πέτρα, η οποία λευκή πέτρα ξέρουμε ότι όπως και το χιόταν τα ανακλά προς όλες τις κατευθύσεις του ηλιακό φως, άρα αυξάνε τις πιθανότητες να θερμανθούν αυτή η χοντρή πάσαλη, να διαχειθεί αυτή η θερμότητα προς κάποια κατεύθυνση, πάνω στο υπόγειο μέρος του άδειτου και πάμε να δούμε τώρα τι άλλο μπορούμε να καταλάβουμε καθαρά με τη λογική και χωρίς αρχαιολογικά εμπρήματα και χωρίς οτιδήποτε άλλο που μπορεί να το τεκμηριώνει. Κάναμε πολλές θυσίες αυτοί οι οποίοι έρχονταν εδώ πέρα με σκοπό να επισκεφτούν στο άδειτο του ντροφόνιου, να γίνουν δεχτεί για το μύχτιο κορυφείο δρόμενο. Αυτό όμως που ήταν εγκαταλητικό ήταν η τελευταία θυσία του χρυαριού. Αυτό γιατί άρχισε. Μήπως γιατί θέλαμε όπως λέμε εμείς οι ψυχολόγοι να έχουμε ελεγχόμενες συμπεριφορές, να ρωτιέμαι. Μήπως επειδή δεν μπορούμε να είμαστε όπως τολδεία νεφελογέτης, πώς το λέει εκεί πέρα κάπου στον Όμυρο, πώς? Νεφεληρεγέτης. Αυτό. Νεφεληρεγέτης. Μάλιστα. Δεν είμαστε, δεν έχουμε τέτοια δύναμη σαν άνθρωποι αλλά έχουμε αρκετή εξυπνάδα να μπορούμε στη βάση του θρησκευτικού θυμίζω πρώτη που του τελειώσει η τεχνογνωσία μας αρμονικά με τέχνη και αρμονία όπως αναφέρεται κάπου, να πούμε στο χρηστριαζόμενο τη μέρα που είχε συννεφιά άρα δεν υπήρχε μεγάλη θερμότητα στους πασάλους αυτούς που θα μπορούσαν να φορτίσουν το συσορευτή ας πούμε. Ότι ξέρεις τα σκλάχνια του κρυού που σπάξαμε δεν δείχνουν ότι μπορούμε σήμερα να κατέβουμε κάτι. Άρα χρησιμοποιούμε ένα θρησκευτικό, τελετουργικό, αντιάψεπτο, αναντήρητο για να υποταχθεί στη λογική που μόνο οι ιερείς ήξερα ότι αφορούσε τον κύριο λόγο που δεν άφησαν τον άλλο να κατέβει κάτι. Μια σκέψη είναι αυτό. Γιατί λοιπόν η συγκεκριμένη θυσία να έχει περισσότερο νόημα από τις άλλες. Αυτό σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να είχε νόημα, ένα έξυπνο νόημα σ'αυτούς που το είχαν επινοήσει. Επίσης υποψίασαν κάποια άλλα πράγματα τα οποία με την πιεμίθιση ότι δεν είναι μύθος αλλά ιστορία ενισχύουν τη θέση ότι κάτι με τη θερμική σε ενέργεια με τα σημαρισμένη συλλεκτρική είχαμε σε εκείνο το σημείο και γι'αυτό είμαι από αυτούς που πιστεύει ότι δεν υπήρχε όταν κατέβαινε κανείς κάτω πέρα από αυτή τη σχισμή της μιας πιθαμής που χωρούσε μόνο τα ποδάρια να χωθούν μέσα, τίποτα άλλο που κατέλεγε σε κρυφές στουές και τούνελ που κάποιοι έψαχναν να ψάχνουν. Οι κρυπίδες γιατί να ζητήσουνε από αυτούς που θα κατέβαιναν κάτω να φορέσουνε σαντάλια του τόπου γιατί να μη φορέσουνε τα σαντάλια που φέρανε μαζί τους, γιατί αυτά τα σαντάλια είχανε από κάτω καρφιά θα μπορούσε κάποιος να έρχονταν με σαντάλια που δεν είχαν καρφιά, άρα χρειαζόμαστε σαντάλια με καρφιά γιατί άραγε να χρειαζόμαστε σαντάλια με καρφιά και σε συνδυασμό με το να ντυθούν με ένα λινό κάποιος αναφέρει μάλιστα και καρπάσιο λινό που αν δείτε τι σημαίνει καρπάσιο λινό θα καταλάβει ότι πρόκειται για τον αμίαντο δηλαδή ένα λιγό το οποίο περιορίσει πάρα πολύ την κάυση, τα εγκάυματα και μονώνει βέβαια και γιατί οι αρμείς τα παιδάκια αυτά τα 13 χρονά να αλείφουν τους χρυστριαζόμενους με ελαιόλαδο που ξέρουμε ότι το ελαιόλαδο είναι από τα καλύτερα υλικά για να μπορέσει να διαχυθεί θερμοτητά γι' αυτό όταν πάμε στις παραλίες οι γυναίκες άντρες πασαλυφόμαστε με λάδια γιατί με αυτό τον τρόπο διαχέται η θερμική ενέργεια και δεν καίγόμαστε άρα λοιπόν τους πασαλύφατε με λάδια, τους δένανε με χειτώνες από λινό ακόμα και καρπάσιο λινό να μην ήτανε δηλαδή να μην ήταν αμίαντος το λινό από μόνο τούτος ή άλλως έχει ιδιότητες να μην καίγεται εύκολα μάλιστα αφορούσανε και μια πλαπιά ταινία, ασχεωνούσανε και μια ταινία λες στα σπλάχνα κοντά για να προστατευτούν τα πιο ευάλωτα σημεία τα ζωτικά όργανα του σώματος και πάμε τώρα στα φίδια τα οποία ήτανε μέσα στο άδικο και αυτά τα φίδια αναρωτιέμαι αν είχανε και αυτά την ιστορική τους αξία που ήτανε μέρος του κώδικα και έχω κάνει κάποιες σκέψεις και σας σκρίπω και κάποια μικρά πειράματα για να δω αν δημιουργούνται αρχαίτυπα με τον τρόπο που θα μπορούσε να υποστηρίζεται η θέση ότι το φίδι θα μπορούσε να γίνει αντιληπτό σε ένας υποστηρικού το επίπεδο και στον ευρύ νου στον μέσο άνθρωπο με το ηλεκτρικό ρεύμα αν είχαμε εκεί πέρα ηλεκτρικό ρεύμα και εδώ πέρα έχω φέρει ένα στιγμότυπο του PBC με ένα φίδι το οποίο κινείται και το φίδι το έδειξα σε ένα σημαντικό αριθμό ατόμου φοιτητές πιο πολύ και τους ρώτησα κάποια πράγματα για να δω με τι θα μπορούσαν να ταυτίσουνε το φίδι και ήταν αυτό που θα δείτε και εσείς τώρα ήταν αυτό το ακόσπασμα των λίγων δευτερολέπτων χωρίς φωνή χωρίς τίποτα και αφού το ήταν αυτό τους είπα μετά αν σας έλεγα να μου πείτε ποια λέξη ταιριάζει περισσότερο στο φίδι το επικίνδυνο ή τα κίνδυνο τι θα μου λέγατε σχεδόν όλοι μου είπαν ότι είναι επικίνδυνο όταν τους είπα αν θα μπορούσε να το συνδέσουνε το φίδι με τη λέξη ευθύγραμμα ή καμπυλόγραμμο οι πλίστοι διάλαξαν τη λέξη καμπυλόγραμμο τη λέξη σφύριγμα με τη λέξη φωνή διαλέξαν οι πλίστοι το σφύριγμα μετά πήρα κάποιους άλλους και τους ρώτησε αν σας έλεγα να μου πείτε ο ηλεκτρισμός με ποια λέξη ταιριάζει περισσότερο το επικίνδυνο ή τα κίνδυνο τι θα μου λέγατε οι πλίστοι και εκείνοι μου είπαν το επικίνδυνο και για να μην χρονοτριβώ μου είπαν ότι είναι καμπυλόγραμμο γιατί ξέρουμε ότι χρησιμοποιείται ένα λασσόμενο ρεύμα και το σχήμα που έχουμε σήμερα για το ηλεκτρικό ρεύμα είναι περίπου το σχήμα που μοιάζει με ένα φίδι και βέβαια και στην τρίτη περίπτωση συμφώνησαν με αυτό που είπαν οι άλλοι για το φίδι με αυτόν τον τρόπο ψυχολογικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι δύο φαινομενικά και εδώ είναι που θυμίζω τι έκανε ο συμφεντισμός οι δύο αντίρωπες ξένες άσχερες έντες μεταξύ τους με κάποιο τρόπο αρχίζουν να αποκτούν νόημα και εφόσον θέλαμε να βάλουμε εκεί στο μύθο τα φίδια τι θα ξυπηρετούσαν τα φίδια στον πάτο εκεί πέρα και άστε να σκεφτούμε τι θα μπορούσε να βοηθά το να ξέρουν οι χριστριαζόμενοι ότι εκεί στον πάτο υπάρχουν φίδια πάντα αδικίνδυνο που θα πρέπει να προσέξουν τόσο πολύ που για να μην τους κάνουν κακό θα πρέπει να κρατούν μαζί τους μέλιντες, δυο γλυκίσματα, δυο κουραπιέτες, δυο μελόπιτες άστε να σκεφτούμε μήπως οι μελόπιτες είναι η σάλτσα, το μύθο ή είναι η ιστορία του μύθου και δεν σας κρύβω ότι πιστεύω, έχω την άποψη, την υποψία ότι και αυτό είναι μέρος της ιστορίας μέρος του βοητικά, δεν είναι μύθος και γιατί το λέω αυτό, για σκεφτείτε λίγο από τις ατλές γνώσεις που μπορεί να έχουμε ο μέσος άνθρωπος για τον ηλεκτρισμό έτσι, ξέρουμε ότι αν έχουμε επαφή με τον ηλεκτρισμό είναι επικίνδυνο μπορεί και θα να τη φόρω αλλά ξέρουμε ότι πιο θα να τη φόρω είναι αν διαπεράσει το ηλεκτρικό ρέμμα τα ζωτικά όργανα έτσι αν διαπεράσει τα ζωτικά όργανα και έχει ψηλή τάση πολύ μεγαλύτερη επιθαούν να πεθάνουμε αν τώρα κρατούσαμε στα χέρια της μελόπιτης και εφόσον όλο το υπόλοιπο σώμα ήταν ουσιαστικά φασιωμένο και εμμονωμένο και το σημείο γίωσης μας θα ήτανε τα καρφιά στις κρυπίδες που φορούσαμε αυτό που θα μπορούσε να μας γιώσει θα ήτανε τα γυμνά μας χέρια άρα αν υποθέσουμε για φανταστείτε για ένα λεπτό ότι είστε τυμένοι φασιωμένοι με ένα υλικό που σας μονώνει έχετε όμως πάνω σας αγωγό έχετε χαλκό στα πόδια κατεβαίνετε και θα πρέπει να ξαπλώσετε και να σπρώξετε είτε με τα χέρια που αν ήτανε τα χέρια ελεύθερα με τα χέρια θα σπρώχνατε με το πισινό με τα χέρια λοιπόν πιο εύκολο θα ήτανε να βάλετε τα πόδια σας μέσα σε αυτή τη σχισμή που εκεί πλέον θα γινότανε επαφή με το ηλεκτρικό ρεύμα εάν τα χέρια ήτανε στο δάπεδο τότε το ηλεκτρικό ρεύμα ξέρουμε ότι επιλέγει την πιο σύντομη διαδρομή για να γιωθεί άρα ουσιαστικά θα περνούσε από τα πόδια θα ερχότανε πάνω και θα φεύγει από τα χέρια τα διαδρομή που θα έκανε για να γιωθεί η πιο σύντομη θα ήτανε να περάσει από τα χέρια και αντιλαμβάνεστε ο κίνδυνος να πάθουν περισσότεροι σημεία θα ήτανε μεγαλύτερος αν όμως κρατούσαμε τους μελωβητές στα χέρια και μάλιστα να μην λερωθούν γιατί θα πρέπει να τις προσφέρουμε κάποια στιγμή στα φίδια σημαίνει θα σαπλώναμε κάτω με προσοχή τα χέρια που είναι τα μόνα γυμνά σημεία του σώματος μας θα ήτανε ψηλά και θα τριβόμασταν σιγά σιγά να βάλουμε τα πόδια μας μέσα σε αυτή τη σχισμή που αν η υπόθεση είναι σωστή ότι εκεί υπήρχε ηλεκτρικό ρέμμα με το οποίο γεωνόμασταν ερχόμασταν σε επαφή με τις κρυπίδες τότε το ρέμμα πλάτα μας πλώνιζε ελαφρά και θα συνέχισε τη ροή του στο κύκλωμα το οποίο υπήρχε πίσω από αυτή τη σχισμή αυτή λοιπόν με πολλή φαντασία και λογική αν θέλετε είναι η δική μου υπόθεση για το πως θα μπορούσε να πει κάποιος ότι γινόταν εκεί πέρα αυτό που κάνουμε σήμερα δηλαδή η ηλεκτροσπασμοθεραπεία ήτανε μια μορφή κατά την άποψη μου πρωτόγονης αλλά αρκετά ουσιαστικής δεν τύχει ο το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το το |
