| : Παρακαλώ. Είναι κάποιες στιγμές αποκάλυψης, που αισθάνεσαι ότι όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Και βλέπεις κασαρά. Είναι τα λεγόμενα aha moments που όλοι τα έχουμε. Εκείνες τις στιγμές νιώθουμε πως ό,τι έχει γίνει στο παρελθόν, κάθε ετύ ακόμα κι αυτά που καθώς συνέβαιναν μας ταλαιπωρούσαν, όλα τελικά αναδεικνύονται σαν να ήταν σκαλοπάτια για εκείνες τις στιγμές. Μια περίεργη σειρά επιλογών και διαδρομών έως και συμπτώσεων, που και να θέλαμε να επαναλάβουμε δεν θα μπορούσαμε. Ένα μυστικός λαμπύρινθος που διασχίσαμε. Ένας μοναδικός δρόμος, αδύνατο να επαναληθεί. Κοιτάζω το παρελθόν μου ξανά. Ο μύτος, ο μύτος μου, δεν είναι τίποτα άλλο από μια αποκαλυπτική επανερμηνεία του παρελθόντος μου. Τίποτα άλλο από μια νέα αφήγηση της ζωής μου. Βεβαίως, όλο αυτό είναι πολύ προσωπικό και δύσκολο να γενικευτεί και επομένως, ανάγκη η περιγραφή μου θα είναι τελής. Αλλά θα προσπαθήσω, εδώ που τώρα όλα δείχνουν σωστά. Γιατί από αυτές τις στιγμές της αποκάλυψης φεύγεις πιο πλούσιος και η ομορφιά τους παραμένει, παρόλο που η καθημερινότητα δεν είναι εύκολη. Είμαι η μαμά ΣΟΣ. Ζω και εργάζομαι στο παιδικό χωριό ΣΟΣ εδώ και 12 χρόνια. Φροντίζω και μεγαλώνω παιδιά. Δεν μπορώ να πω όμως ότι ξεκίνησα τη ζωή μου γι' αυτό. Στα 15 μου δεν είχα διαβάσει για υπαρξισμό. Τότε δεν ήξερα τίποτα να πει ότι ο άνθρωπος πρέπει να ανακαλύψει μόνος του το νόημα της ζωής του. Νόμιζα πως θα πρέπει να υπάρχει κάτι σταθερό και αν όχι ίδιο, κάτι παρόμοιο για όλους και πως εγώ δεν είχα αντιληφθεί ακόμα κάτι σωστά. Και νόμιζα όπως όλα τα 15 χρόνια πιστεύω πως μόνο εγώ είχα το πρόβλημα. Σκάλιζα το μυαλό μου λοιπόν για να βρω τι είναι αυτό για το οποίο αξίζει να ζει κανείς, συγκεκριμένα εγώ. Συνδουπίσα πως δυο πράγματα ήταν αναγκαία για μένα. Το πάθος, δηλαδή το ολοκληρωτικό δώσιμο με έναν θουσιασμό διαρκίας και η δημιουργία. Και ένα τρίτο ως προϋπόθεση. Δεν μου έφτανε ο εαυτός μου. Ό,τι κι αν έκανα, ήθελα να απευθύνεται και κάπου έξω από μένα. Η λέξη που θα χρησιμοποιούσε κάποιος είναι προσφορά. Το μόνο που μου έλειπε τότε ήταν το αντικείμενο. Πού θα στρεφόταν η προσπαθιά μου. Τι ήταν αυτό το ικανό να διατηρείς το χρόνο αμείωτο τον ενθουσιασμό της δημιουργίας. Εκεί λίγο περιπλανήθηκα και δοκίμασα πράγματα. Ξεκίνησα με σπουδές στην Αρχιτεκτονική και για αρκετά χρόνια κινήθηκα στον ευρύτερο χώρο του επαγγέλματος με σχετική επιτυχία. Όμως δεν μου ήταν αρκετό. Ήταν πολύ έμμεση η προσφορά. Για να είμαι ειλικρινής, για μένα, για αυτό που ζητούσα από τον εαυτό μου ήταν ελπές. Και φορές ανούσιο, μάταιο. Φορές που πλήθαιναν όσο περνούσε ο καιρός. Που ένιωθα να χάνομαι, να ξεστρατίζω, να βυθίζομαι στο λαβύρινθο. Ο ενθουσιασμός της δημιουργίας όσο κρατούσε ακόμα ήταν πολύ αυτό αναφορικός. Μου έλειπε η χαρά, το δώσιμο, η πληρότητα. Εξυπηρετούσα τα προς το ζυν, μα διασπούσα την ενότητά μου. Στην ουσία προσπερνούσα κομμάτια από τον εαυτό μου προκειμένου να ζήσω στα υπόλοιπα. Δεν μου το επέτρεψαν να ζήσω έτσι όλη μου την υπόλοιπη ζωή. Και κάπου εκεί, ζητώντας την εσωτερική μου ενότητα και κινούμενη από το πάθος για δημιουργία, στράφηκα σε αυτό που θεωρώ δρόμο της πιο άμεσης και πρωτογενούς προσφοράς. Τη φροντίδα της κοινωνίας του αύριο. Μέσα από τους ανθρώπους που θα τη βιώσουν και θα την ορίσουν τα παιδιά. Παρακαλώ. Όταν πριν από 12 χρόνια ήρθα στο παιδικό χωριό ΣΟΣ και θα έπρεπε να δώσω επανειλημμένα συνεντεύξεις που να αποδείκνουν τουλάχιστον ότι έχω σώα στα σπρέλα παρόλο που θέλω να κάνω αυτή τη δουλειά, την τόσο απαιτητική σε κόπο, σε χρόνο, σε έγχνοια και ευθύνη, παράλληλα περιορισμένη σε υλικές απολαμβάνεις και εν τέλει την τόσο κακά τα ψέματα. Εκτός της λύματος συμβουχής και τρεχουσών αξιών, αξιών που προάχουν την ατομική επιτυχία με μια πολύ στενή έννοια. Στις συνεντεύξεις αυτές άκουγα τις συνυποψήφιές μου στην ερώτηση «γιατί θέλετε να δουλέψετε στο παιδικό χωριό ΣΟΣ» να δίνουν την απάντηση για να προσφέρω. Δεν μπορούσα να πω το ίδιο. Η δική μου γεμάτη, η πλήρης απάντηση, ήταν για να πάρω. Μέσα από την προσφορά, ναι, ουσιαστικά τη δική μου ανάγκη για να ζητούσα να καλύψω. Το δικό μου νόημα ζωής, τη δική μου ευτυχία. Και νομίζω πως αυτό εννοούσαν και οι υπόλοιπες. Η απάντησή μου με τις σχετικές διευκρινήσεις έγινε αποδεκτή και έτσι βρέθηκα στο παιδικό χωριό ΣΟΣ. Λίγο καιρό αργότερα, ένα χρόνο περίπου μετά, ξεκινούσα τη δική μου οικογένεια ΣΟΣ. Στην αρχή με τρία παιδιά και με τον καιρό προσθέθηκαν κι άλλα. Σήμερα μεγαλώνω πέντε παιδιά. Μητέρα ΣΟΣ, λοιπόν. Έτσι προσδιορίζομαι, αυτό είμαι. Πιο αναλυτικά και χωρίς τον συναισθηματικό συμβολισμό και τη φόρτιση της λέξης μητέρα, είμαι το σταθερό πρόσωπο φροντίδας για συγκεκριμένα παιδιά στο παιδικό χωριό ΣΟΣ της Βάρης. Σταθερότητα και φροντίδα. Ήδη αυτά τα δυο προσδιορίζουν το ρόλο της μαμάς όπου με φωνάζουν τα οχτώ καμάρια μου. Το πρώτο, η σταθερότητα προϋποθέτει δέσμευση. Εσωτερική δέσμευση. Και ευθύνη. Ζόρικα πράγματα δηλαδή. Αλλά ναι, άξιζε το κόπο και συνεχίζει να αξίζει. Το δεύτερο, η φροντίδα. Ίσως θέλει μια περιγραφή. Τι είναι φροντίδα, πόσο μικρό, πόσο μεγάλο. Τι κάνει μια μαμά σ' όσα άραγε. Ό,τι κάνει και μια φυσική μαμά, είναι η απάντηση, αλλά το κάνει επαγγελματικά. Και τι κάνει μια μαμά. Μια μαμά είναι σεφ, κομμότρια, καμαριέρα, θυρορός, μοβίστρα, διετητής, νοσοκόμα, ψυχαγωγός, δασκάλα, γραμματέας. Ναι, αυτά είναι τα εύκολα. Πάμε στα δυσκολότερα. Μια μαμά μοιάζεται, εμπιστεύεται, στηρίζει, βοηθάει. Κάνει χατήρια, μα και βάζει όρια και κανόνες. Καμαρώνει, κάνει όνειρα. Ακούει, συμβουλεύει, γίνεται στήριγμα. Πιστεύει, εμψυχώνει, διδάσκει αξίες, γίνεται παράδειγμα. Δημιουργεί σταθερότητα και ασφάλεια, δίνει χώρο. Συναισθάνεται, ξαγρυπνά, αγωνιά, πονάει κάποιες φορές. Μα πάνω απ' όλα, που είναι όλα αυτά μαζί, αγαπάει. Αυτό λοιπόν ζητιέται από τη μαμά σου. Να αγαπήσει, να δώσει το απόθεμα αγάπης της στα παιδιά που έχει στην ευθύνη της. Μα πώς μπορούμε να ζητάμε κάτι τέτοιο από έναν επαγγελματία. Η απάντηση, όπως τη βλέπω εγώ, όπως την ψηλιαζόμουνα, που παλιά δεν είναι δύσκολη. Όταν η φροντίδα δίνεται σε όλη την ευρύτητα, κατά πώς πρέπει δηλαδή, ειδικά απέναντι στα παιδιά, τότε οι έννοιες απροσδόκητα συγχαίονται, συγχωνεύονται. Όταν αγαπάμε, φροντίζουμε. Ναι. Από την ανάποδη μεριά, όσο φροντίζουμε, τόσο αγαπάμε. Δεν γίνεται να μη συμβεί. Όλα αυτά που είναι φροντίδα, δεν μπορούν να δοθούν στην πληρότητά τους, χωρίς τα συναισθήματα που τα συνοδεύουν. Και όλα αυτά μαζί είναι αγάπη. Είναι ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Και κάπως έτσι χάνονται τα όρια τι είναι επάγγελμα και τι είναι μαμά. Είμαι μαμά. Και αυτό έχει και δίνει νόημα ζωής. Ας έρθουμε όμως τώρα στο σκληρό κομμάτι, το SOS, το σήμα κινδύνου. Αυτή τη λεξούλα που ακολουθεί το μαμά. Την ιδοποιώ διαφορά μιας κανονικής μαμάς από μια μαμά σως. Τα παιδιά που έχει στη φροντίδα της κάθε μαμά σως, έχουν στερηθεί την πραγματική τους οικογένεια. Το γεγονός αυτό επιφορτίζει τη μαμά σως με επιπλέον απαιτήσεις. Τέτοιες που θα οδηγήσουν τα παιδιά που στερήθηκαν και άδιασαν σε μια συναισθηματική πλήρωση. Κάθε εμπειρία τους, όσο εξαρτάται από μας, οφείλει να είναι επανορθωτική. Έτσι λοιπόν, η σταθερότητα, η φροντίδα, η αίσθηση ασφάλειας, η πομονή και η κατανόηση, αποκτούν μεγαλύτερη σημασία για της ψυχίας των παιδιών αυτών. Και φυσικά, ο προσανατολισμός στην κατεύθυνση αυτή, συνειδητός. Ο ρόλος μου λοιπόν, είναι να παρέχω ό,τι μπορώ. Από αυτά που στερήθηκαν τα παιδιά, προσφέροντας την αναγκαία ισορροπία ώστε να μπορέσουν να μεγαλώσουν και να γίνουν όμορφοι, δημιουργικοί και υπεύθυνοι άνθρωποι. Είναι κουραστική δουλειά, ναι, αλλά είναι αφάνταστη χαρά και είναι τιμή να ακούς το μαμά από ένα παιδί. Ένα παιδί που πολύ καλά ξέρει ότι δεν είσαι η φυσική του μητέρα. Και καταλαβαίνεις ότι αυτό που σου δίνει με αυτή τη λέξη, είναι ένα άγγιγμα στην ψυχή του. Σου απλώνει το χέρι, σου δίνει την εμπιστοσύνη να σταθείς επάξια στην πολυτιμότερη θέση της καρδιάς του. Είναι υπέροχο να βλέπεις τα παιδιά, και το βλέπω κάθε μέρα, πώς μεγαλώνοντας γίνονται όμορφα και δυνατά, γεμάτα ψυχική ευγένεια, αγάπη για τη ζωή, για τους άλλους, οι κανά να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους, ότι γίνονται όλο και πιο χαρούμενα, υγίοι και ευτυχισμένα, παρά τις αντιξότητες που συνάντησαν στη ζωή τους πολύ νωρίς. Είναι ανεκτίμητο να τα βλέπεις να αλλάζουν, να ομορφαίνουν και να δυναμώνουν και να ξέρεις πως ένα λιθαράκι έβαλες κι εσύ. Σας ευχαριστώ. |
