| : [♪ Μουσικήken See You Again is playing in the background… Δεν περίμενα… Δεν περίμενα, είναι η αλήθεια ποτέ στη ζωή μου, ότι θα συναντούσα έστω και έναν άνθρωπο που θα πλήρωνε για να με δει. Μου έτυχε στο διάλειμμα και με φόρτωσε με πολύ μεγάλη ευθύνη απέναντί σας. Καταρχήν, θέλω να ευχαριστήσω για την πρόσκληση τους συντελεστές αυτής της πολύ μεγάλης προσπάθειας. Είναι τιμητικό για όλους τους ομιλητές του TEDx σήμερα να έχουμε δεχτεί αυτή την πρόσκληση. Και να είμαστε εδώ απέναντί σας. Αλλά για μένα είναι για έναν λόγο ακόμα πιο σημαντικό. Τα παιδιά μου, ο Χρήστος και η Πλουμιάννα, είναι φανατικοί του TEDx. Παρακολουθούν βίντεο και παρουσιάσεις από ολόκληρο τον κόσμο και ήταν μια μοναδική και σπάνια ευκαιρία να φανώ σπουδαίος μπαμπάς. Προσπαθούμε να κάνουμε αρκετά όμορφα πράγματα, αλλά τελικά από τον ενθουσιασμό που είδα από τα παιδιά μου, σαν το TEDx τίποτα. Να σας πω, λοιπόν, ότι στην προσπάθειά μου να σκεφτώ πώς θα πρέπει να κινηθώ εγώ απέναντί σας σήμερα, πήγα στους έμπειρους στα παιδιά μου. Εκεί, λοιπόν, η κόρη μου η Πλουμιάννα μου θύμισε κάτι που τους μάθαινα από πολύ μικρά παιδιά. Όταν μεγάλωνα, τους έλεγα ότι μην ξεχνάτε, πίσω από μεγάλα γεγονότα, πίσω από γεγονότα που είναι ελικιστικά, πρέπει να υπάρχει πάντα μία ιστορία. Έτσι, στο ερώτημά μου πώς πρέπει να κινηθώ σήμερα, απέναντί σας η Πλουμιάννα μου απάντησε, μπαμπά, καλύτερα να μιλήσουν κάποιες ιστορίες πίσω από τις ιδέες σας. Έτσι, λοιπόν, θα κινηθούμε σήμερα. Θα μιλήσουμε για ιδέες. Δεν θέλω να σας κουράσουμε αυτή τη λέξη, αλλά θα την ακούσετε πάρα πολλές φορές. Πιστεύουμε σχεδόν εμμονικά στις ιδέες. Αλλά γιατί είμαι σήμερα εδώ, γιατί στη ζωή μου συνάντησα δύο ανθρώπους που τελικά έτσι νομίζω ότι άλλαξαν πολλά πράγματα. Πρώτα, τη Βίκη τη Βουρνιά, η οποία είναι παιδική μου φίλη, η οποία στα project που θα δείτε και εσείς με μερικές εικόνες λίγο αργότερα, βάζει την πρώτη και την τελευταία πινελιά και πάρα πολλές πινελίες φυσικά ενδιάμεσα. Ό,τι έχει σχέση με την αισθητική μας, όλη τη χρυσόσκονη, όλο τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, τον κάνει η Βίκη Βουρνιά. Και την ευχαριστώ πολύ. Και τον Δημήτρη Τοσιμιονίδη, βεβαίως, που ούτως ή άλλως έχει τα οικονομικά μας, φροντίζει για κάτι που είναι πάρα πολύ βασικό, φροντίζει για τα social media, γνωρίζει άριστα την τεχνολογία, κινείται πολύ καλά με την επικοινωνία και στο κομμάτι των ιδεών καθόμαστε όλοι μαζί για το κουβεντιάζουμε. Θα μου πείτε εσύ τι κάνεις αν όλα αυτά δεν κάνουν οι συνεργάτες σου. Εγώ ίσως με έχουν εμένα για να βάζω λίγο νόημα στις ιδέες και αυτό θα προσπαθήσω να παρουσιάσω σήμερα εδώ. Πόσο απλά μπορεί να βγει μία ιδέα, το 2004 για παράδειγμα, σε ένα τραπέζι, έπεσε μία ιδέα, πες εσύ, αφαίρεσε, πρόσθεσε και προέκυψε κάτι που άλλαξε μία ολόκληρη περιοχή και άλλαξε κάτι πολύ σημαντικό και στην Ελλάδα. Ουσιαστικά σκεφθήκαμε την δημιουργία της πρώτης μεγάλης χριστουγεννιάτικης γιορτή στην Ελλάδα, την ονειρούπολη της δράμας. Είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό, χαρακτηρίζει την ονειρούπολη κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Ουσιαστικά, την χαρακτηρίζει, να πάμε λίγο πίσω. Ας βλέπουμε αυτό λοιπόν, αφού δεν έχουμε εικόνες. Είναι η γιορτή που άλλαξε τον τρόπο εορτασμού των Χριστουγέννων στην Ελλάδα. Μέχρι τότε, μέχρι το 2004, ο τότε δήμαρχος, ίνω Μάρχης, έπαιρνε ένα δέντρο σε συνεργασία με το Δασσαρχείο, το τοποθετούσε στην πλατεία, η πλατεία ήταν λίγο σκοτεινή, το δέντρο έγερνε λίγο, έμπαινε η γνωστή φάτνη από κάτω, σε συνεργασία με την υπηρεσία ηλεκτροφωτισμού, ανάβανε και τα φωτάκια που ήταν χειμώνα-καλοκαίρι, θυμάστε, στις κολώνες φωτισμού επάνω και αυτό ήταν τα Χριστούγεννα. Δεν υπήρχαν δηλαδή το σπίτι, το αεβασίλειο, το ταχυδρομείο που ξέρετε τώρα, το καρουζέλ το πολύ όμορφο στη μέση, τα τρενάκια, αυτά τα χαμόγελα δεν υπήρχαν τότε, η Ονειρούπολη ουσιαστικά το πέτυχε αυτό και ήταν μια πάρα πολύ απλή ιδέα που προέκυψε, όπως σας περιέγραψα, με έναν πολύ απλό τρόπο. Μετά από μερικά χρόνια όμως, χρειάστηκε να επαναλάβουμε αυτό το θαύμα και να δημιουργήσουμε ξανά μια καινούργια Χριστουγεννιάτικη γιορτή, το Μήλο των Ξωτικών. Εκεί λοιπόν θα έπρεπε να κάνουμε ξανά το ίδιο θαύμα και να πετύχουμε να αλλάξει μια περιοχή. Δεν ήταν σίγουρα εύκολο αλλά υπήρχε μια εμπνευσμένη επίσης ομάδα που τα καταφέραμε πάρα πολύ καλά γιατί συνεχώς εμπλουτίζαμε με καινούργιες και διαφορετικές ιδέες. Νομίζω ότι με τον Μήλο των Ξωτικών φτάσαμε στο σημείο να έχουμε επισκεψιμότητα περίπου που να πλησιάζει το ένα εκατομμύριο. Και βέβαια είναι πολύ σημαντικό να σας πω ότι ακόμη και σήμερα τα σημάδια από αυτήν την μεγάλη εκδήλωση είναι πολύ ζωντανά. Έχουμε δει αυτές τις περιοχές ουσιαστικά να διαλύονται κάποιες φορές από την επιτυχία. Δηλαδή έχουμε τύχει μανούλες να έχουνε τελειώσει τα τρόφιμα στην πόλη και να προσπαθούν να βρουνε λίγες πατάτες τηγανιτές για τα παιδιά τους και στο τέλος να καταλήγουνε σε τσιπς από το περίπτερο. Έχουμε τύχει 26 Δεκεμβρίου του 2009 μια ημερομηνία που πρέπει να γραφτεί στη σύγχρονη ιστορία της δράμος ως ημέρα που η πόλη βούλιαξε, χτυπάει το τηλέφωνο πρωί πρωί και μας λένε ότι ή κάτι σοβαρό συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη και κενώνεται η πόλη ή ξαφνικά αποφάσισαν όλοι μαζί από τη Βέρια, την Κατερίνη, την Κοζάνη, τη Θεσσαλονίκη, τη Χαλκιδική να κάνουν μια εκδρομή στη δράμα. Αυτό στην αρχή μας φάνηκε υπερβολικό στη συνέχεια όμως αποδείχθηκε ότι δεν είχε καμία υπερβολή. Τα αυτοκίνητα φτάνανε με μια ουρά πάρα πολύ μεγάλη στην πόλη της δράμας, στην εθνική οδό και παρκάρνε δεξιά και αριστερά του οδικού άξονα. Αυτό συνεχίζονταν επί αρκετή ώρα και τίποτα δεν θα ήταν περίεργο αν τα αυτοκίνητα αυτά δεν φτάνανε στο χωριό Κουδούνια, παρκαρισμένα επαναλαμβάνω δεξιά και αριστερά. Όποιος ερχότανε έβλεπε παρκαρισμένο αυτοκίνητο, παρκαρά από πίσω. Όλα θα ήταν φυσιολογικά αν δεν φτάναμε στο χωριό Κουδούνια που το περίεργο είναι ότι βρίσκεται 13 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη της δράμας. Εκεί λοιπόν είχαμε το εξής φαινόμενο, βγαίναν οικογένειες, τα παιδάκια ψάχνανε τον Άη Βασίλη μπροστά τους γιατί φτάσανε στην Ονειρούπολη και η απόσταση που έπρεπε να διανύσουμε τα πόδια ήταν ήδη 13 χιλιόμετρα, θυμάμαι χαρακτηριστικά τα ταξί, αστικά λεωφορία, υπεραστικά λεωφορία, απορριματοφόρα, ασθενοφόρα, το αυτοκίνητο του δημάρχου. Μιλάω σοβαρά πραγματικά, τα ασθενοφόρα και τα απορριματοφόρα μετακινούσαν κόσμο, μεταφέραμε τον κόσμο έτσι με ασφάλεια και εδώ θέλω να πάμε στο να καταλήξουμε σε ένα βασικό συμπέρασμα ότι μια καλή ιδέα μπορεί να προσφέρει πάρα πολύ σημαντικές αλλαγές, αλλά να πάμε τώρα στη στιγμή που έχουμε μια καλή ιδέα και τα πάντα είναι δύσκολα. Νιώθουμε μέσα μας ότι έχουμε την ιδέα που μπορεί να κάνει ανεπανάληπτα ρεκόρ. Νιώθουμε ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι κορυφαίο αλλά όλες οι πόρτες είναι κλειστές. Όλα τα email μας σταματάνε και αδιάβαστα, τα βλέπουμε αδιάβαστα. Τα τηλεφωνήματά μας δεν προχωράνε περισσότερο από το τηλεφωνικό κέντρο της εταιρείας που συνήθως απευθυνόμαστε. Μιλάμε για το εργοστάσιο και μουσείο σοκολάτας, το οποίο το πιστεύαμε, θέλαμε να το υλοποιήσουμε, αλλά είχαμε κάποιες βασικές δυσκολίες. Ήμασταν μέσα στην καρδιά της κρίσης, ουσιαστικά είχαμε κάτι στο μυαλό μας που κόστιζε και λίγο παραπάνω από μισό εκατομμύριο ευρώ και ψάχναμε έναν άνθρωπο που να πιστέψει σε αυτό που είχαμε στο μυαλό μας και να το υλοποιήσει, αφού το πληρώσει βέβαια προηγουμένως. Ήτανε πραγματικά δύσκολα. Δεν το βάλαμε κάτω και προσπαθήσαμε να βρούμε μία ιδέα που θα λειτουργήσει ενισχυτικά στην προηγούμενη καλή μας ιδέα. Έπρεπε να ανοίξουμε κάποιες πόρτες. Εκεί, και όπως σας είπα επειδή οι εποχές ήταν δύσκολες, θυμάμαι πάρα πολύ καλά, ήταν τα τελευταία μας χρήματα. Είπαμε θα κάνουμε μια ωραία παρουσίαση του εργοστασίου Σοκολάτας της ιδέας μας. Χοντρό εξόφυλλο, ένα μεγάλο μπουκ, μια πολύ ωραία σελειδοποίηση, όμορφες φωτογραφίες, εμπνευσμένα κείμενα. Ξέραμε όμως ότι αυτό δεν αρκεί για να διαβαστεί από έναν CEO με ελάχιστο χρόνο μιας μεγάλης πολυεθνικής εταιρείας. Εκεί λοιπόν τι κάναμε. Πήραμε και μια λυσίδα, αλυσοδέσαμε αυτό το βιβλίο, βάλαμε ένα μεγάλο λουκέτο και ένα κλείδι μέσα σε έναν φάκελο. Θα ήθελα, παρακαλώ Μπουρμπουλίθρα, ένα αντίγραφο αυτού του βιβλίου. Το χειροκρότημα είναι για σένα. Αυτό εδώ. Λοιπόν, και το ερώτημα είναι σε εσάς και είναι ίσως λίγο ρητορικό. Αν ερχότανε στο γραφείο σας εσείς πολυάσχολος, γενικός διευθυντής με μεγάλης πολυεθνικής, ερχόταν αυτό και έγραφε κάτι για μυστικά σοκολάτας και είναι αλυσοδεμένο και έχει και ένα λουκέτο. Και ερχόταν και μια άλλη ιδέα δίπλα που θα μπορούσε να είναι και καλύτερη από αυτήν. Μέσα στον ελάχιστο χρόνο που είχατε, θα ανοίγατε κάποια από τις δύο ιδέες. Αν ανοίγατε τελικά, ποια θα ήτανε? Νομίζω ότι το πρώτο ερώτημα δεν ισχύει. Απαντήθηκε στην πράξη για μας. Ουσιαστικά, μετά από δύο μέρες ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση για το πώς μπορεί να υλοποιηθεί το εργοστάσιο και μουσείο σοκολάτας, που έκανε αυτά τα ανεπανάλλια από τα RECORD σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Ρώμη και πολλές ακόμα περιοχές. Ξεκίνησε, λοιπόν, η μεγάλη κουβέντα που μας έφερε στο σημείο να υλοποιήσουμε την ιδέα μας, αφού πρώτα την ενισχύσαμε με άλλη μία πιο μικρή ιδέα, αλλά εκτιμώ ότι ήτανε αρκετά καλή. Εδώ θέλω, λοιπόν, να σας πω ότι πολλές φορές εμείς δημιουργούμε κάποια πράγματα ονειρικά, αλλά δεν ζούμε μέσα σε αυτά. Και τι συνέβη? Κάποια στιγμή είμαι στο εργοστάσιο σοκολάτας, στην ρεσεπσιόν. Εκεί μιλάω στο τηλέφωνο, κάποιο πρόβλημα είχα να λύσω, συνηθισμένο ήταν αυτό, και βλέπω ένα παιδάκι να πηγαίνει στην μεγάλη, περίπου 10 μέτρων, σοκολάτα που είχαμε στη ρεσεπσιόν, και βλέπετε κι εσείς πίσω μου, που ήτανε για να φωτογραφίζονται οι επισκέπτες μας. Το παιδάκι πέφτει με μια μεγάλη αγκαλιά πάνω στη σοκολάτα και τη δαγκώνει. Η μητέρα από πίσω, τι φαντάζεστε, το πιάνει και του λέει πολύ γλυκά, «Παιδάκι μου, τι κάνεις, αυτή η σοκολάτα δεν τρώγεται, δεν είναι αληθινή». Σας το λέω ειλικρινά, δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση εκείνου του παιδιού, που γυρίζει με ένα βλέμμα αφοπλιστικό. Θυμάμαι τα ψύχουλα από το φελιζόλ και το γύψος στο στόμα του, που λέει, καθαρές κουβέντες, «Μαμά, τι λες, είναι αληθινή, τι δοκίμασα». Τι καταλάβαμε εμείς εκείνη τη στιγμή, ότι είμαστε στον καλό δρόμο και ότι μπορούμε με κάποιες όμορφες σκέψεις, ωραίες ιδέες, να εισάγουμε και τον κόσμο και τους πιο δύσκολους που είναι οι μικροί μέσα στο παραμύθι. Από τότε θα δείτε πάρα πολλές φορές τη Βίκη, την ώρα που σχεδιάζει σ' ένα χώρο να γονατίζει και να κοιτάζει ψηλά, όσοι δεν ξέρουν να αναρωτιούνται τι κάνει. Εκείνη την ώρα δεν κοιτάζει μόνο μέσα από τα μάτια των παιδιών, κοιτάζει και από το ύψος των παιδιών. Και επειδή τώρα ολοκληρώσαμε τη σοκολάτα, που ήταν μια εξαιρετική ιδέα, έπρεπε να βρούμε κάτι που είναι πολύ δύσκολο να αντισταθμιστεί στο επίπεδο της σοκολάτας. Δηλαδή, θα έπρεπε να βρούμε κάτι δύσκολο. Αγχωθήκαμε, πιεστήκαμε, γιατί θεωρούσαμε ότι η σκέψη μας, που ήταν να προσεγγίσουμε τον κορυφαίο Έλληνα συγγραφέα παιδικών βιβλίων, τον Ευγένιο Τριβιζά, θα ήταν κάτι ακατόρθωτο. Γιατί οι πληροφορίες μας λέγανε ότι ζει στο Λονδίνο, είναι ένας αυστηρός εγκληματολόγος, δεν έχει κινητό τηλέφωνο και δεν απαντάει σε σταθερό τηλέφωνο. Είναι πολύ δύσκολος στις διαπραγματεύσεις του και τελειωμανής. Όλα αυτά ήταν στις δυσκολίες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Θέλω να σας πω το εξής, ότι είχαμε προσπαθήσει κατά καιρούς να αρθούμε σε επικοινωνία με κάποιους ερασιτέχνες φωτογράφους να πάρουμε τα δικαιώματα κάποιων φωτογραφιών που χρειαζόμασταν ή κάποια κείμενα από κάποιους συγγραφείς που δεν είναι πολύ γνωστή και στο τέλος δεν τα καταφέρναμε. Θέλω να σας εξηγήσω όμως τώρα ότι χρειάστηκαν μόλις δύο συναντήσεις με τον γλυκό, τριφερό, ευγενικό Ευγένιο Τριβιζά για να μας παραδώσει στα χέρια μας όλο το έργο της ζωής του που είναι, όπως είπαμε, 185 βιβλία μεταφρασμένα σε 28 διαφορετικές γλώσσες. Δεν ήταν εύκολο και το πετύχαμε με δύο συναντήσεις. Θέλω να κάνετε κάτι απλό. Θέλω να βάλετε στο μυαλό σας ένα πρόσωπο ή κάποιες συνθήκες που θεωρείτε ότι είναι απρόσιτες. Και όχι μόνο στην Ελλάδα. Μην περιοριστείτε στην Ελλάδα. Πιάστε όλο τον κόσμο. Θέλω να σας διαβεβαιώσω για κάτι. Αν έχετε μία καλή ιδέα για τα πρόσωπα ή τις συνθήκες ή τις καταστάσεις που θα χρειαζόσασταν τη συγκατάθεση ή τη συμμετοχή τους για να ειλωποιηθεί αυτή η ιδέα τουλάχιστον το 80% αυτών που θα επικοινωνούσατε με κάποιον τρόπο θα απαντούσανε ειδικά αν έχετε σκεφτεί πρόσωπα από το εξωτερικό και όχι λιγότεροι από το 40% θα καταφέρον να ειλωποιήσουν σε συνεργασία μαζί σας σε αυτό το πρότζεκτ. Αρκεί να υπήρχε η καλή ιδέα. Εμείς όμως έπρεπε να κάνουμε σύντομα και ένα βήμα παραπάνω. Να πάμε και να δώσουμε κίνηση στα εξέμματά μας. Να πάμε και ουσιαστικά να δώσουμε μέγεθος. Θέλαμε μέσα από τα μάτια των παιδιών να βλέπουν κάτι τεράστιο. Εκεί λοιπόν συναντήσαμε την Άννα, τον Σταύρο και τον Ανδρέα Κωνσταντινίδης το επίθετο και τους φίλους τους τους γιγαντιέους δινόσαυρους. Έδωσαν μια αφορμή ώστε από εκείνη την ημέρα και μετά ήρθε και μια νέα εξέλιξη στα θεματικά μας πάρκα. Τα πάρκα μας πλέον με ό,τι και ανασχολούνται έχουν κίνηση, μέγεθος και ήχους. Και να σας πω και κάτι τελευταίο ότι πριν από μερικά χρόνια το 2017 διαπιστώσαμε ότι ιστορίες, υπάρχουν πολλές φορές ιστορίες που δίνουν νόημα στην ιδέα. Είχαμε σκεφτεί και προτείναμε να κάνουμε ένα περίεργο μουσείο. Το Μουσείο του Φραπέ. Όλοι δώσαν εξήγηση, τα παιδιά είναι από τη Θεσσαλονίκη, είναι λίγο πάοκ, όλα καλά, φυσιολογικά πράγματα. Ήταν όμως όπως και να το κάνουμε μια θεότριλη ιδέα και είναι αυτές από τις ιδέες που μας αρέσουνε. Η ιστορία γιατί έδωσε νόημα σε αυτή την ιδέα. Γιατί είναι πάρα πολύ καλή. Το 1957, στην Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβριος, ήταν ο πιο ζεστός Σεπτέμβριος της δεκαετίας, διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης, μεγάλο γεγονός. Δημήτρος Βακώνδιος, πολιτής σε ένα περίπτερο, στην διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης, θέλει να πιει καφέ. Την εποχή εκείνη ο καφές ήταν στιγμίως καφές, μπρίκι, ζεστό νερό, ανακάτεμα και αυτό. Δεν είχε όμως τα σύνεργα. Κατά τύχη, εκείνη τη χρονιά, είχε βγει και το σέικερ του Νέσ Κουίκ. Παίρνει το σέικερ, βάζει καφέ μέσα, βάζει λίγο νερό, κλείνει το καπάκι, το ανακινεί. Δεν είχε προβλέψει όμως την έκρηξη αφρού που θα γινότανε. Πολλοί εμείς την ξέρουμε, βέβαιος, γίνεται η έκρηξη αφρού. Λερρώνεται το λευκό του πουκάμισο και μετά από μερικά χρόνια, σε συνέντευξη του, ο Δημήτρης Βακώνδιος λέει ότι είχα θυμώσει και είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ που είχα λερώσει το μοναδικό καθαρό όμορφο λευκό πουκάμισο που είχα για την έκθεση, αλλά δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα είχα κάνει εκείνη τη στιγμή μια ανακάλυψη που θα ταξίδευε σε ολόκληρο τον κόσμο και ουσιαστικά θα χαρακτήριζε μια ολόκληρη γενιά. Αυτό είχε κάνει ο Δημήτρης Βακώνδιος και εμείς το θεωρήσαμε ότι είναι μια ιστορία που πρέπει να της δώσουμε ένα νόημα με μια ιδέα. Δημιουργούμε το Μουσείο του Φραπέ, αλλά πού? Στη Θεσσαλονίκη. Δημιουργούμε το Μουσείο του Φραπέ πότε? Ακριβώς σε 60 χρόνια μετά, το Σεπτέμβριο του 2017. Πού? Στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Και σε ποιο σημείο? Ακριβώς εκεί που έγινε η ανακάλυψη, στο περίπτερο 1. Αυτό είναι το παράδειγμα ότι όταν έχουμε πάνω σε κάτι πολύ ωραίο να βασιστούμε, εμείς μπορούμε να βάλουμε το όμορφο περιτήληγμα και βεβαίως και πάλι η επιτυχία ήταν δεδομένη. Και μετά, για να μην μακρηγορώ, για να ολοκληρώνω την σημερινή μου παρουσίαση, να σας πω ότι αποφασίσαμε να πάμε στην ελληνική μυθολογία, στη μυθολογία που όλοι αγαπάμε, αλλά δεν είχαμε αγγίξει. Ξεκινάμε, λοιπόν, την πρώτη μας προσπάθεια να συναντήσουμε τέρατα, μυθικούς ήρωες, να κάνουμε ένα μεγάλο ταξίδι και να ανακαλύψουμε τον Ιρακλή και τους 12 άθλους που έπρεπε να αντιμετωπίσει. Η επιτυχία ήταν μεγάλη και ήδη αυτό που είναι αλήθεια γνωρίζαμε, ήταν ζητούμενο η ελληνική μυθολογία να ταξιδέψει σε ολόκληρη την Ελλάδα, κάτι που ξεκίνησε να κάνει ο Ιρακλής μας και οι 12 άθλοι, αλλά να φύγει και στο εξωτερικό. Όταν όμως πιάσαμε την μυθολογία, εκεί είδαμε την επιτυχία. Έπρεπε να σκεφτούμε κάτι άλλο που θα έφερνε επίσης επιτυχία. Αυτή είναι η ιστορία της ζωής μας, να προσπαθείς να κερδίσεις τον εαυτό σου. Εκεί, λοιπόν, πήγαμε και σκεφθήκαμε ένα ακόμη πιο ελκυστικό θέμα μέσα από την ελληνική μυθολογία, την Οδύσια. Με την Οδύσια θα κλείσω, χωρίς να θέλω να σας κουράσω, να σας δείξω απλά ελάχιστα δευτερόλεπτα κάποιες εικόνες. Και στο τέλος, έτσι, να σας πω ένα πάρα πολύ μεγάλο ευχαριστώ. Και να σας πω ότι ίσως από σύμπτωση, και όχι επειδή είμαστε καλοί άνθρωποι, στόχος μας, από όταν ξεκινήσαμε να δημιουργούμε τα θεματικά μας πάρκα και από όταν αρχίσαμε να δενόμαστε ως ομάδα, δεν ήταν να κερδίσουμε πολλά χρήματα που δεν κερδίσαμε, αλλά να κερδίσουμε πολλά παιδικά χαμόγελα, κάτι που κερδίσαμε. Και γι' αυτό, οφείλουν να πω μέσα από εδώ ένα πάρα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που έδωσαν σε εμάς την ευκαιρία να προσφέρουμε ένα χαμόγελο στα παιδιά τους. Και το λέω με κάθε ειλικρίνεια και σας ευχαριστώ πάρα πολύ. |
