| : Είναι γεγονός ότι τα παιδιά μην μιλάνε συχνά για τα φαινόμενα της πολυποχροπισμούς. Αυτό συμβαίνει είτε γιατί φοβούνται ότι άμα πληροσθούμε κάποιοι να χειροτερέψουν το πολυποχροπισμό, είτε γιατί πολλές φορές μπορεί να νιώσουν μένω. Ότι κάπου αφήνονται και εκείνοι στο κομμάτι του πολυποχροπισμού, είτε γιατί δεν θέλουν να συναχωρήσουν τον ομάδιο και τον κομπά, ή πιστεύουν ότι τελικά δεν μπορεί να τους βοηθήσει. Οπότε είναι σημαντικό και στο χώρο των πολυποχροπισμών και στο χώρο των σπιτιών, οι γονείς και οι παιδευτικοί να μπορούν να διακρίνουν ενδείξεις ότι ένα παιδί μπορεί να έχει πέσει για έναν πολυποχροπισμό. Ξεκινώντας από το σπίτι, ο γονείος μπορεί να παρατηρήσει ότι το παιδί εμφανίζει νιωμένη διάθεση, ή αρνείται να πάει στο σχολείο με δικαιολογία κάποια διαδικασία. Προφασίζεται συχνά αρρώστυγες. Στη συνέχεια, μπορεί να κατεστερεί να πάει στο σχολείο, ή να αργεί να επιστρέφει στο σπίτι. Επίσης, μπορεί να αρνάει συχνά τις συγκεκρισμένες του διαδρομές. Αυτό γίνεται όταν το σχολείο αρνείται στο σπίτι. Εμφανίζει ενδείξεις επίσης του σώματος και αδύναμοι που συνέβησαν. Ενδείξεις όπως χισμένα ρούχα, μελαγές και άλλα. Χάνει τα πράγματα του ή και το χαρτσιλίκι του. Πολύ συχνά, οι ζήτες εκφωβίζουν τα θύματα να τους δώσουν πράγματα ή χρήματα. Στη συνέχεια, μπορεί να παρατηρήσει ότι το παιδί εμφανίζει νιωμένη διάθεση, ή αρνείται να πάει στο σχολείο. Στη συνέχεια, μπορεί να παρουσιάσει αισθήματα κατατερότητα, συμπεριβολικό φόβο και αναστολές. Αυτό εξηγείται από τη συνεχή δημόσια υποτίμηση μπροστά στους συνομίες του, κάτι που καταπαραθρώνει με αυτοπεποίθησή του. Δεν θέλει να βγαίνει από το σπίτι και αποπονώνεται το παλιό στο φύλλο. Εμφανίζει συμπτώματα άμφους και κατάθλιψης. Το άμφους έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο χρόνος του εκφοβισμού είναι άμφος του. Δεν ξέρει πώς θα τον εκφοβίσει ο δίτης. Επίσης, η συμπεριφορά του εκφοβιστή μπορεί να είναι αντιφατική. Μπορεί τη μία να είναι πολύ γυνικός μαζί του και την άλλη να είναι πάρα πολύ θετικός. Έτσι, το παιδί είναι σε διακύπτια φυλακή. Εμφανίζει διατεραχές ύπνου, εκμετρισμού και ψυχοσοματικά συντώματα. Τι είναι τα ψυχοσοματικά συντώματα? Είναι πόνο στο κεφάλι, στην κλειδιά, στο στωμάχι, τα οποία δεν έχουν τελική αιτία. Στο σχολείο τώρα, ο εκπαιδευτικός μπορεί να παρατηρήσει ότι το παιδί κάνει πολλές αδικηλόγκες ακουσίες. Πέφτει η σχολική του επίδοση, πέφτουν οι μαθημίθου, περνάει χρόνος των διαλήμων κοντά στους εκπαιδευτικούς και αυτό για να αποφύγει τον αντεχόμενο εκφοβισμό. Ανήκει να συμμετέχει σε σχολικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες και τελικά μην τα αμώνεται. Είναι γεγονός ότι, μάλλον από τις έρευνες από την κοινή, ότι οι ανθρωπικές επιτώσεις του σχολικού εκφοβισμού αφορούν και στο κομμάτι το ψυχολογικό και το καθημαϊκό. Για παράδειγμα, έρευνες έχουν δείξει ότι ένας θύμις μπορεί να εμφανίζει επιθετικότητα και όταν αντιληπιωθεί, καθώς επίσης φέρνει από τον στιγματισμό την ταμπέλα του θύμιου, του εκδηλυμαντία του επιθετικού. Αντίστοιτα το παιδί θύμα, μετελώνοντας, υποφέρει από τις μακρογραμμένες συνέντευσεις του εκδηλωτήσεις, όπως είναι η χαμηλία του εικόνα, όπως είναι η δυσκολία στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Κανείς δε πλέον επιθετικοί ανάδειγοντες να μπορούν να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο εκφοβισμό. Και αυτό ξεχνάει πρώτα με την αναγνώριση του προβλήματος. Είναι το πιο σημαντικό θύμι. Τι μπορεί λοιπόν να κάνει ο μονέας παιδιού θύματος. Μπορεί αρχικά να συζητήσει με το παιδί γενναμάκιο από το μέγιστο. Κανείς ποιος που πω τι συνέβη. Να ενημερώσει τον εκπαιδευτικό και τον διευθυντή του σχολείου. Να διαβεβαιώσει ότι το παιδί δεν φταίει σε καμία περίπτωση. Και ότι δεν είναι δικό του λάθος. Τα παιδιά δεν θυμάται να ενοχοποιούνται για κάθε τι που τους συμβαίνει. Πρέπει να τα μπορεί να ενοχοποιήσουν. Στη συνέχεια να εξηγήσει ότι το να μιλήσει για τον εκφοβισμό δεν αποτυλεί καθόλου. Είναι πολύ σημαντική διαφορά. Για να μαρτυράω, από το σητάω βοήθεια. Πρέπει να καταλάβει το παιδί ότι μόνο αν σπάσει τη σιωπή θα πάρει βοήθεια. Να υπερθυμίσει στο παιδί ότι νοιάζεται και ότι θα το προστατεύσει. Να τονίσει ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση μαζί. Έτσι ώστε το παιδί να νιώσει ασφάλιμο. Μπορεί να προτείνει στον παιδί πρακτικούς τρόπους αντιμετώπισης. Δύσκολο καταστάσεις. Για παράδειγμα, σε περίπτωση που έχει εμπέναντι το φίτι, μπορεί να κοιτάει στα μάτια το φίτι. Και να του πει στατερά και καθαρά, ας εμείς που μη σταμάτ. Να το δείξει ότι τον ενοχλεί. Ότι δεν του αρέσει αυτό. Πολλές, πολλές, ο φίτις όταν δείχνει ότι δεν προκαλεί την αναστάθμιση του ουθυμίου. Το κάνει το ενδιαφέρον και σταματάει να το κάνει. Παρ' όλα αυτά, επειδή ένα παιδί μπορεί να μην καταφέρει να αυθώσει για ένα άστημα. Υπάρχουν λύσεις στον φόβο του. Τότε προτρίμει να απομακρυνθεί και να πηγαίνει κοντά σε κάποιον ενήλικα ή φύλλο. Ε, συγγνώμη. Οι θύτες δύσκολα εκφοβήσουν παιδιά που περιτριγυρίζονται από άλλους. Τέλος, να πει αμέσως τι σημαίνει στο δάσκαλο της σχολής του. Είναι πολύ σημαντικό να μην υποτιμήσει τις συνέπειες που μπορεί να έχει εκφοβισμός. Ήθοι, όπως είναι παιδιά, απειράζουν μεταξύ τους ή έτσι θα σφιλαλογηθεί για να βγει στη κοινωνία, μπορεί να αποβούν επιζημί για το παιδί. Και αυτό γιατί πολλά παιδιά δεν μιλάνε για τα περιστατικά εκφοβισμού, επειδή πιστεύουν ότι είναι φυσιολογικό κομμάτι της ανάπτυξής τους. Ότι πρέπει να το υπομείνουν και φτωστοϊκά για να ακούν ποιος παιδί στην κοινωνία. Σε καμία περίπτωση δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Πρέπει να εξηγήσει το παιδί ότι όλοι οι συμμαρφές βίας είναι απαράδευτοι φαινόμενοι και να το δείσει ότι έχει το δικαίωμα να αισθάνεται ασφάλεια αυτούς του λίου. Τέλος, εάν πρέπει να ζητήσει βοήθεια από ειδικό ψυχικής υγείας για την αντιμετώπιση των συνεπιών της συμματοποίησης. Στη συνέχεια, ο γονέας παιδιού θύτη μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση ως εξής. Είναι βασικό να δούμε όχι τι θα γίνει με αυτό, εναντίον του, αλλά τι θα γίνει για αυτό. Πώς μπορούμε, δηλαδή, να τον βοηθήσουμε. Ο γονιός μπορεί να καταδικάσει την πράξη, αλλά σε καμία περίπτωση του παιδί. Μπορεί να πει, δεν μου άρεσε η συμπεριφορά σου, δεν ήταν σωστή. Σε καμία περίπτωση δεν θα χαρακτηρίσει το παιδί ως κακό, επιθετικό, ατλημαντία ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό, γιατί, μπορεί να γίνει αυτό που αποκαλούμε στην ψυχολογία, αυτοεκπληγούμενη προφητεία. Η προσδοχή στον γονιό να είναι αληθινές. Να φορέσει το παιδί την ταπέλα και να πράξει αναλόγους. Αποφέτει ο γονιός της ομοδικής βίας του Μωρίαν, γιατί τελικά του μαθαίνει αυτό που πρέπει να αποφύγει, την ίδια την βία. Να προτιμήσει την αφαίρεση των προνομήνων σπιθαρχίας, το να το στερίσει, δηλαδή, κάτι που επιθυμεί πολύ το παιδί. Να το διδάξει μέσα από τις δικές του πράξεις, τη σωστή συμπεριφορά. Είναι αυτό που λέμε σαν τις οδηγίες ασφαλείας του αεροπλάνου. Πρέπει πρώτα ο γονιός να βάλει τη μάσκα οξυγόνου για να μπορέσει να βοηθεί στη συνέχεια το παιδί. Πρέπει να μάθει στο παιδί πώς να διαχειρίζεται το θυμό του. Είτε με τεχνικές χαλάρωσεις, είτε με το να το διδάξει πώς να το λέει με λόγια και όχι με βία. Να διδάξει πώς να λύνει τις διαφορές του με συζήτηση και επιχειρήματα. Να παινεί το παιδί κάτι φορά που επιδεικνύει καλή συμπεριφορά. Και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό για ένα παιδί θύτη. Το θύτης έχει μάθει να τραβάει την προσοχή με άσχημο τρόπο. Το να ενισχυθεί η καλή συμπεριφορά του και να την τραβευτεί είναι πάρα πολύ σημαντική γι' αυτό. Θα μάθει να τραβάει την προσοχή και με αυτόν τον τρόπο. Να μειώσει την αίτηση του παιδιού στη βία. Στα βιντεοπαιχνίδια, τηλεόραση, διαδίκτυο να είναι ελεγχόμενα τα ελεγχόμενα τα βίας. Να σε ζητήσει και να συνεργαστεί με τον δασκέλα για την αντιμετώπιση της επιθετικής συμπεριφοράς στο σχολείο. Να αναζητήσει τις αιτίες και να προχωρήσει την αντιμετώπιση της βίας της επιθετικής συμπεριφοράς, ζητώντας επαγγελματική βοήθεια. Δεν είναι κάτι το οποίο μπορεί να περάσει μόνο του, ούτε είναι μια φάση που θα περάσει μέχρι μάνω στο λύκειο. Πρέπει να δούμε γιατί το παιδί το κάνει και πώς μπορεί να το βοηθήσουν. Στο κομμάτι του οκτωβισμού η πρόληψη έχει τα πιο θετικά και πιο μακρόχρονα αποτελέσματα. Έχει να κάνει κυρίως με τη διαπαιδαγωγή του παιδιού. Και επειδή η οικογένεια είναι το πρωταρχικό πλαίσιο όπου το παιδί ανακτήσει την προσωπικότητά του, είναι πάρα πολύ σημαντικό ο γονιός να προάχνει θετικές συμπεριφορές, να μάθει στο παιδί θετικούς τρόπους συνελλαγής με τους νομικούς του. Μπορεί λοιπόν να δημιουργήσει θετικό κλίμα στο σπίτι. Ναι και βεβαιώνει με λόγια την αγάπη του στο παιδί. Είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη όπως και η τροφή για το σώμα. Να διδάξει στο παιδί τη συναισθηματική επικοινωνία. Τι είναι η συναισθηματική επικοινωνία. Έχει να κάνει με τη συναισθηματική μυθοσύνη. Κάτι το οποίο είναι πολύ στη μόδα των τελευταία χρόνων. Έχει να κάνει με την ικανότητά μας να αναγνωρίζουμε, να διαχειριζόμαστε και να εκφράζουμε τα συναισθηματά μας. Αλλά για να μπορούμε να μπούμε στην αίσθηση του άλλου. Έλληνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά αιθήτες έχουν πολύ χαμηλή συνέστηση. Δεν μπορούν εύκολα να μπούσουν στην αίσθηση του άλλου. Κι άλλα δεν καταλαβαίνουν και τον πόνο που προκαλούν. Επίσης τα παιδιά αιθήματα θα προηγηθούν στη συναισθηματική επικοινωνία επειδή θα μάθουν να εκφράζονται, να μοιράζονται τα βιωματά τους. Ένα παράδειγμα να σας δώσω συναισθηματικής έτσι διαπαιδαγώγησης. Φανταστείτε ένα παιδί που μοιράζει τον φόβο του με τη μητέρα του. Μαμά φοβά με τον σκοτάδι, φοβά με τους κλαίφτες. Ένα πιο πολύ συνηθισμένη απάντηση που μπορεί να πάρει από τη μητέρα του με πολύ αγάπη φυσικά και με στόχο να τον κατεσυχάσει είναι μη γιάνεσαι έτσι. Δεν είναι τίποτα. Δεν χρειάζεται. Τελικά υποτιμάει το συνέστημα του παιδιού. Την είπα να υποτιμούν τα συζητήματα των παιδιών. Όλα και μόνα παιδί είναι μεγάλες ηλικίες και δεν έχουν πολλές εμπειρίες. Αυτό μάλλον στο παιδί το ενήνυμα παιδί έδειξε ότι δεν εμπιστεύω από τα συναστηματά μου και δεν μπορώ να μιλαστώ και με τους άλλους. Αντίπλα ο παιδιός πρέπει να αναγνωρίζει τα συναστηματά του παιδιού, να ακούει τον φόβο του και να το καθρεπτήσει. Στη συνέχεια πρέπει να έχεις στον παιδί την επίλυξη συγκρούσεων και προβλημάτων. Έρευνες έχουν δείξει επίσης ότι ο θύτης έχει μειωμένες συντεξιότητες επίλυξης συγκρούσεων. Πώς μπορεί να βοηθήσει ο γονιός? Δεν χρειάζεται να διευθετεί κάποιο πρόβλημα για το μαγισμό του. Μπορεί να το βοηθήσει να βρουν τα μαζί λύση. Να πεις στον παιδί σκέψου έχεις αυτό το πρόβλημα. Τι λύσης μπορείς να σκεφτείς. Τι συνέχεια θα έχει κάθε η λύση σου. Ποια είναι η καλύτερα που θέλεις για σένα. Έτσι ενισχύει την αυτονομία και την ατομική πρωτοβουλία του παιδιού. Να ενδυναμώσει τις κοινωνικές του δεξιότητες. Το πώς να κοινωνεί σωστά. Το πώς να προσεγγίσει με επεστοπίσεις τους ανθρώπους έτσι ώστε να εμμασινάξει βαθύτερες φιλίες. Να καθορίσει τα φύγια σταθερά όλες της περιφοράς του παιδιού. Έχουμε δει ότι η μεγάλη αυστηρότητα και η υπερπροστατευτικότητα μειώνουν την αυτονομία του παιδιού. Αντίστοιχα η μεγάλη αυστηρότητα εγκλαμβάνεται από το παιδί ως αδιαφορία. Χρειάζεται το συλληφτικό μοναϊκό σύστημα μετά από αυτογενήσεις. Χρειάζονται παραδείτως όρια, σταθεροί κανόνες, αλλά να είναι λογική. Να εξηγούνται στο παιδί. Να παίρνουν μετά από συζήτηση. Και φυσικά να τηρούνται σταθερά από όλα τα μέρη της οικογένειας. Ο γονιός θα πρέπει να αποφαίνει τις υπηρούσεις. Οι απόψεις συζητιούνται, δεν επιβάλλονται. Πρέπει να διδάξει ο ίδιος το παιδί πώς να επικοινωνεί με ήρεμο τρόπο. Να θέτει σαφείς προσδοκίες και ρεαλινιστικούς τόπους. Κυρίως όχι να κάνει τη σχολική επίδοση, αλλά και με τις υπόλοιπες προστηριότητές του. Πρέπει ο γιος ο γονιός να αντιμετωπίσει τα συναισθήματα τα δικά του, τα δυσάδαστα, όταν έχει να κάνει αποτυχία του παιδιού. Πρέπει να γνωρίσει τουλάχιστον την προσπάθειά του, έτσι ώστε το παιδί να μην αγχώνεται για το αποτέλεσμα της κάθε προσπάθειας. Να επιβραβεύει, όπως είπαμε, κάθε δυτική συμπεριφορά. Να συζητάει με το παιδί για τις δραστηριότητες του στο σχολείο και να ακούει προσεκτικά τα προβλήματα του. Να επιβραβεύει και να συμμετέχει στη σχολική του ζωή. Είναι πολύ βασικό ο γονιός να επικοινωνεί με τον εκπαιδευτικό, να μαθαίνει για την ακαδημακή του απόδοση και για τη συμπεριφορά του, αλλά και να δημιουργήσει δίκτυο επικοινωνίας με τους πόλους του σχολείου. Να επιβραβεύει, όπως είπαμε, τα τεπροβίδια και τα προβλήματα της τηλεόραση. Και τέλος, να ευλαρρύνει το παιδί να συμμετέχει σε εξωσχολικές δραστηριότητες. Είναι πολύ βασικό κομμάτι. Το παιδί συνάδει βιβλίες, αναπτύσσει το καλέτα του, καλλιεργεί τις κλήσεις του και ενισχύεται η αυτοπεποίθησή του. Αυτά σου αναφορά το κομμάτι της γονικής βιοθήτας. |
