| : Το όνομα που ξεκίνησε είναι μια προοδομία δική της και της ρυθμιδοτικής των Σερών, που έχει πάρει σχέση με τη μνήμη «Δεν θέλουμε άρνηση δούκια». Μαρία. Θα ήθελα να σας πω ένα τραγούδι, γιατί μου αρέσει αυτό το μικρόφωνο, αλλά θα σας πω μια ιστορία. Οι πρώτες αναμνήσεις που έχω πρέπει να είναι από την ηλικία γύρω των δύο ετών. Θυμάμαι, λοιπόν, τους γονείς μου κάθε πρωί να ετοιμάζουν εμένα και τον αδερφό μου για να μας πάνε στη γεγιά, στο χωριό. Εκεί περβούσαμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Υπήρχαν και κάποιες μέρες που διανοητερέυαμε. Και επειδή ήμασταν και λίγο ζωηγά παιδάκια, η γεγιά το βράδυ μας μάζιζε και μας αδειγούνταν ιστορίες. Ιστορίες από τη προσωπική της ζωή, προσωπικές εμπειρίες, αλλά και ιστορίες με τις οποίες μεγάλωσα ως παιδί. Η ίδια ήταν ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος. Έζησε την προσφυγιά, έζησε τη διατοχή και γενικώς δύσκολα παιδικά χρόνια, αλλά κατάφερε να βγάλει το δημοτικό. Μεγάλη υπόθεση εκείνα τα χρόνια. Και ήταν γενικώς ανοιχτόμυαλι και είχε και το χάριμα της αφήγησης. Θυμάμαι λοιπόν πάντα με μεγάλη νοσταριγία αυτές τις ιστορίες και νομίζω ότι ένα μεγάλο κομμάτι του πια είναι σήμερα το φίλος αυτές και στη γεγιά μου. Αυτό το πράγμα ήθελα όμως να το διαφυλάξω και με κάποιο τρόπο να το έχω σαν φυλακτό, σαν ευθύμιο. Τότε μου βγήκε η ιδέα. Τον εφαρμόσεις όμως μία ιδέα απέχει πολύ να τη συλλάβεις. Χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις. Η ευκαιρία μου δόθηκε όταν το ίδιμα Σταύρος Νιάνκος και το Future Library πρότειναν σε κάποιους υπαλληλούς να κατεθέσουν καινοτόμα project, το οποίο θα μπορούσαν να εφαρμόσουν στην κοινότητά τους. Τότε, χωρίς πολυσκέψη, είπα ότι θα μπορούσα να εφαρμόσω κάτι τέτοιο. Ήταν μια προσωτική μου ανάγκη, την οποία όπως μπορεί να μοιραζόμουν και με άλλους πολίτες μου. Έτσι, λοιπόν, μπήκε ο Σπόρος. Όλα αυτό όμως για να αναπτυχθεί και να επιβιώσει και για να έχει μια συνέχεια έπρεπε να τρέξει σε ένα συνεργατικό δίκτυο, σε ένα μικρό δίκτυο βιβλιοθηκών για την αρχή. Με τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σερόπτου, που συντώθησε το πρόγραμμα, τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Βέρρειας, που είχε και πολύ σημαντική εμπειρία από το Untold Stories, ένα αντίστοιχο πρόγραμμα που είχε επεφαρμόσει στο παρελθόν, και δύο δημοτικές, πολυκάστου και της Αλεξάνδρειας. Είναι τέσσερα διαφορετικά αλλά τυπικά δείγματα βιβλιοθηκών που δραστηριοποιούνται στον ελληνατικό κόρο. Η ιδιαιτερότητα όμως στις δύο δημοτικές είναι ότι το προσωπικό είναι μόνο ένα άτομο. Η Αθανασία Ιάκου και η Ποράπερ Ισάβετ, που αφιέρωσαν προσωπικό χρόνο, αγκάλιασαν πολύ το πρόγραμμα και σε υπολογική διαβάση και με προσωπικές θυσίες, παίθηκαν σκουβέρα πράγματα και τις ευχαριστώ πολύ. Προέκυψε λοιπόν το Σεντούκι των Ιστοριών. Σεντούκι είναι ένα χαρακτηριστικό αντικείμενο που είναι συνδεδεμένο με την ελλαδική ιστορία, ως αντικείμενο μεταφοράς υπαρχόντων, μεταφοράς ενθυμείων και μνήμους. Γι' αυτό και το επιλέξαμε. Αλλά είναι ένα διαφορετικό Σεντούκι. Ξηλέγουμε ιστορίες, ιστορίες με θέμα την τοπική μας ιστορία, όχι μόνο ιστορικά γεγονότα, αλλά και ιστορίες ανθρώπων, ιστορίες ζωής, τις οποίες όμως δεν τις κλιβόγουμε, αλλά τις έχουμε διαθέσιμες για ό,τι μας ενδιαφέρεται. Μια ερώτηση που γεννιόταν συχνά στα χείλη των υποψήφιων αφηγητών, όταν ξεκινήσαμε το πρόγραμμα τον Απρίλη, ήταν το τι χρειάζεται. Χρειάζεται κάποιος να είναι ηλικιωμένος, να είναι ιστορικός, να είναι ερευνητής. Τους διαψεύσαμε. Δεν χρειάζεται τίποτα από αυτά. Διατηρήσαμε μια δημοκρατική βάση του προγράμματος, όπου μπορούσε να συμμετέχει οποιοςδήποτε, ανεξαρτήτως υγείας μορφωτικού, κοινωνικού, οικονομικού επιπέθου, αν και να έχει μια ιστορία είτε δική του είτε κάποιο αγαπημένο προσώπινο αφηγητή και να έχει και την επιθυμία να την μοιραστεί. Χρειαζόταν βέβαια και ο κατάλληλος εξοπλισμός. Στο ξεκίνημα λοιπόν του προγράμματος είχαμε μια πολύ σημαντική χορηγία της βόταφον, που μας χωρίσε με smartphones και με tablets, οπότε μπορούσαμε να ξεκινήσουμε με τον εξοπλισμό μας και να κάνουμε τις καταγραφές. Οι ιστορίες μας είναι κατά κύριο λόγο βιντεάκια, 3-5 λεπτά για να μην είμαστε κουραστικά, αλλά υπάρχουν και ηχητικά ντοκουμέντα από αυτούς οι οποίοι δεν είχαν άνεση με το πακό. Τα βιντεάκια τα προτιμήσαμε γιατί αναπαράττουν σε ένα μεγάλο βαθμό την αφηγηματική διαδικασία. Έχεις τον άλλον οπέναντί σου, μιλάει, εκφράζεται, μπορείς να δεις τα συναισθήματά του. Η διαδικασία είναι πάρα πολύ απλή. Αν και δεν είχαμε προηγούμενη εμπειρία, ακολουθήσαμε τη λογική και το ένστικτό μας. Ξεκινούσε πάντα λοιπόν με μια συζήτηση με τον υποψήφιο αφηγητή για να χαναρώσει και να δούμε το θέμα που ήθελε να πραγματιστεί η ιστορία του. Εδώ ο κύριος Μπιππίλις είχε έρθει να μας μιλήσει για τα ταρνακοκόρια. Ξεκινήκο, πολύ κατάλληλο, είχαμε μια έκθεση λαογραφίας στον τρίτο όρκο της Βιβλιοθήκης. Έφερε και δικά του αντικείμενα τα οποία τα προέβαλε, έκανε προέβαλε, θα ήθελα να πω. Μας έδειξε πως κόβανε το καπνό. Και κάποια στιγμή φόρεσε την ενδυμασία του πατέρα του, κάθισε, μάζεψε τα αντικείμενα αυτά γύρω του και έβωσε μια παράσταση. Μια ακόμα πολύ συγκινητική ιστορία, ήταν η πρώτη καταγραφή στα κερδίγια Σερών, ένα χωριό της πόλης, του νομού Σερών. Είχαμε πάει να καταγράψουμε ένα ζευγάρι ηλικιωμένο, και κύριο Τσάγκας ήταν γείτο μας. Όταν είδε ότι είμαστε από βιβλιοθήκη, έδειξε τη διάθεση να μοιραστεί την ιστορία του, η οποία τελικά αποδείχθηκε τα συγκρανιστική, καθώς ήταν ο μοναδικός επισόδοχος της φαγητών κερδιλίων το 41. Μέχρι σήμερα, σήφαμε με τον φίλο μου τον Γιώργο, έχουμε καταφέρει 153 ιστορίες, έχουν αυξηθεί, 138 αφηγητών. Οι εθελοντές μας ήταν 10, μαζεύαν ιστορίες, βρίσκαν άτομα που θέλαν να σημεισφέρουν και θέναν ιστορίες συστηματικά και οι ίδιοι. Όλες οι ιστορίες μας είναι ελεύθερες, μετά από ειδική άδεια που παίρνουμε από τους δημιουργούς, στο σάιν του Σεντουκιού, αλλά ανεβαίνουν σιγά σιγά και στο αποθετήριο της Βέριας. Θεωρήσαμε ότι θα ήταν πολύ ωραίο να προβληθούν και ραδιοφωνικά, γι' αυτό ξεκίνησε μια σχετική ραδιοφωνική εκπομπή. Έχουμε συνεργασία και παρουσία στα κοινωνικά θρησκεία. Έχουμε ξεκινήσει από τον Ιούνιο συνεργασία με πολιτιστικούς συλλόγους, αλλά και από τις αρχές Νοέμβρη, δυστυχώς δεν έχω ακόμα υλικό, συνεργασία με τα σχολεία. Και του Μίνα, η συγκομμάδα, όπως μου αρέσει να λέω, δέχτηκε και μια λίγο πιο εξειδικευμένη εκπαίδευση σχετικά με την καταγραφή και το μοντάζ ιστοριών. Αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι κάποια φορά να πετυχαίνουν τα μικρά και ουσιαστικά βήματα. Το σημαντικό θα ήταν η υπηρεσία κάποια στιγμή να ενταχθεί στις ίδιες υπάκουσες υπηρεσίες των βιβλιοθυκών, αλλά και κάτι έτσι πιο ρομαντικό που θα θέλαμε να συμβεί, να αποτελέσει μια αυτοδιαχειριζόμενη υπηρεσία, δηλαδή οι ίδιοι οι χρήστες να την εμπλουτίζουν και να τη διαχειρίζονται και απλά η ομάδα του συντριπή και τον προσωπικό να παίζει εποπτικό, να εποπτεύει την όλη διαδικασία, εποπτικό ρόλο. Όλο το πρόγραμμα είναι ένα συνοπίλεγμα ανθρώπινων στιγμών. Θα ήθελα να είχα έναν αναφυγητή εδώ σήμερα για να σας εφηγηθεί έτσι ο ίδιος την ιστορία του. Μπορείτε όμως τις ιστορίες αυτές να τις δείτε στο site μου στο YouTube. Το τι όμως συνέβαινε πίσω από τις κάμερες θα το δούμε σήμερα μαζί. Θα πάρει από μια γεύση. Ένα, δύο, τρία, ένα. Ξέρω από τι έρχεται. Έπεσε η κάμερα. Ξέρω από την κυριακή κατελίδα μου σε σπιτράβικο. Λοιπόν. Τι θα λέω εδώ πάνω. Και πόση αφορά μου έπρεπε. Σε είπα. Πόσο είσαι. Πόσο με καθιά πέσεις εσύ. Σας κάνει εκεί 77, 85. Μάλλον 0,10. Πανικός. Πανικός. Αυτά που λέει το κύριο. Το ονομάζομαι λίγο ίσως ο Χάρης. Και αφού μάθει έρχεται η μητέρα της Λοντανούς, σήμερα που είστε καλά, είναι και του ίδιου Ιησού Κάλα. Παρακαλώ. Ξεκινάτε. Έτοιμοι. Ναι. Σαν τα απολύτες εμένα. Ναι. Δεν ξέρασέ μας το. Ζητάμε. Ζητάμε. Μπορείς να με αφήσεις. Δεν πάω. Όσο μπορεί να μου κάνω κάτι για να συμβάλλω. Έχει πάθαμα. Άμα θυμηθείτε και ο Άνθρωπος. Όχι. Δεν είναι. Εντάξει. Δεν είναι ο Ιησού Κάλα. Τα ξέχασα πρώτα. Δεν είναι ο Ιησού Κάλα. Εδώ ο Τίλιος Πιττίλις ετοιμάζει την αρμούδα. Και ψάχνει για κάποιον. Το ξύλι. Το ξύλι δεν ήταν στους κοινικούς τυφών. Εμφανίστηκε ένα χέρι. Δεν πιστεύαμε ότι θα την φάει την αρμούδα. Και μετά άλλας. Άλλας. Αφού του νικατεύαμε μετά. Αυτό είναι ζεχαίο. Την τρώγαμε για να έχουμε όληξη. Το όφανη. Σοκαιριστήκαμε. Δεν το άρεσε τώρα. Ξέχασα να σας πω. Είχαμε τσίμπουρο στο σκηνικό. Μετά το τσίμπουρο λίγο πάνηκε. Ήρθαμε στο κέντ. Κοιτάζεσαι πολύ ωραία. Σήμερα μπορείς να είσαι η ζωή πιο ωραία. Δεν είναι πιο ωραία. Δεν είναι πιο ωραία, αλλά έχουμε τα πόδια με γύρο που ήρθαμε. Καθώς είναι πολύ πιο ωραία. Αυτά. Ευχαριστούμε. |
