Kuluhiro: Ελπίδα (Αποστολή στην Κένυα) 2010 /

: Ιάννης, Ευτυχία, Γιώτα, Γιώργος, Βασίλης, Ταμάρα, είναι μερικά μόνο από τα ονόματα των 40 ελλήνων υποστηρικτών του προγράμματος αναδοχής παιδιού, που συμμετείχαν στην αθελοντική αποστολή της Action8 το Δεκέμβριο στην Κέντρια. Από 19 έως 62 ετών, από την Αλεξανδρούπολη ως την Κρήτη και από τη Ζάκυν...

Πλήρης περιγραφή

Λεπτομέρειες βιβλιογραφικής εγγραφής
Γλώσσα:el
Είδος:Προωθητικές δράσεις
Συλλογή: /
Ημερομηνία έκδοσης: ActionAid Hellas 2011
Θέματα:
Διαθέσιμο Online:https://www.youtube.com/watch?v=fPeVbH0u5r4&list=PLB3nEawsbG2XDcUIVn-qR7nN2AzKRifvz
Απομαγνητοφώνηση
: Ιάννης, Ευτυχία, Γιώτα, Γιώργος, Βασίλης, Ταμάρα, είναι μερικά μόνο από τα ονόματα των 40 ελλήνων υποστηρικτών του προγράμματος αναδοχής παιδιού, που συμμετείχαν στην αθελοντική αποστολή της Action8 το Δεκέμβριο στην Κέντρια. Από 19 έως 62 ετών, από την Αλεξανδρούπολη ως την Κρήτη και από τη Ζάκυνθο στην Κόκ και την Κύπρο, προσέφεραν χρόνο και χρήματα, για να ταξιδέψουν μέχρι την απομακρυσμένη και άνοιδρη Λαγκοπάγια. Μοναδικός στόχος να βοηθήσουν στα έργα αυτοκίνητας και αυτοκίνητας, που θα οφελήσουν μια ομάδα 36 οροθετικών κενιατών, την ομάδα Κουλοχύρο. Κουλοχύρο στα Σουαχίλη σημαίνει ελπίδα και αυτή είναι που κρατά ενωμένη τα 36 μέλη της ομάδας. Μαζί παλεύουν να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τον ιό και το κοινωνικό στίγμα που επιφέρει, αλλά και την απόλυτη φτώχεια στην οποία ζούν. Οι γυναίκες στην πλειοψηφία τους επιβιώσουν στις ομάδες τους, οι γυναίκες στην πλειοψηφία τους επιβιώνουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα. Οι εργασίες περιελάμβαναν την εκχέρισοση μιας έκτασης που εξασφάλιξε η αξιονέιδ για το σκουλοχύρο, την προετοιμασία της για καλλιεργία, την κατασκευή ενός δικτύου άρντευσης και την κατασκευή ενός κτηρίου στο κέντρο της κοινότητας, που θα χρησιμεύσει ως χώρο συνάντησης της ομάδας και ως αποθήκη. Παρά την εξαιρετικά δύσκολη ζωή τους, η κουλοχύρο ήταν η πιο ζεστή, χαμογελαστή και αισιόδοξη άνθρωποι που έχουμε συναντήσει. Νιώθαμε τη φιλοξενία τους κάθε λεπτό. Στα διαλύματα από τη δουλειά, πέσαμε με τα παιδιά της κοινότητας, τραγουδίσαμε και χορέψαμε μαζί τους, μάθαμε τις πρώτες μας λέξεις στα σουαχίλι και αποκτήσαμε ο καθένας το δικό του όνομα στη γλώσσα τους. Κάτσε, μικαζούνκου. Κάθε μεσημέρι τρώγαμε όλοι μαζί το φαγητό που ετοιμάζαμε από κοινού. Παραδοσιακό ουγκάλι, λαχανικά, ρύζι, φρούτα. Τα απογεύματα επισκεπτόμασταν κοντινές περιοχές, όπου εξελίσσονται αναπτυξιακά προγράμματα της ActionAid. Έργα άρδευσης, ομάδες ενδυνάμωσης γυναικών και σχολείας. Σε ένα από τα έργα της ActionAid που επισκεφτήκαμε, στο σχολείο Μπαχάτη, μας περίμενε μια ξέχαστη γιορτή. Δεκάδες παιδιά μας υποδέχθηκαν με χορούς και τραγούδια και εμείς αμέσως αρχίσαμε να ακολουθούμε τα ρυθμικά βήματα τους. Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές ήταν αυτή το αποχαιρετισμό, όταν μας προσέφεραν με τις λιγοστές οικονομίες τους δώρα για να τα φέρουμε μαζί μας στην Ελλάδα. Η καλύτερη προτροπή για αποιονδήποτε για αυτού του είδους της δράσης και το ταξίδι αυτό, θα είναι 45 βλέμματα ανθρώπων που θα γυρίσουν στην Ελλάδα και την πρώτη μέρα όλοι γνωστοί τους που θα τους δουν, θα δουν 45 διαφορετικούς ανθρώπους. Και το βλέμμα στα μάτια μας κοιτώντας τους μόνο, εξιστορώντας αυτά τα οποία ζήσαμε εδώ, θα είναι πιστεύω η μεγαλύτερη απόδειξη του πόσο αξίζει κανείς να βιώσει αυτή την εμπειρία και να προσφέρει ό,τι μπορεί. Στα σουαχίλι ραφίκι σημαίνει φίλος και εμείς κάναμε πολλούς. Αυτή είναι η εμπειρία.