| : Να δώσω τον λόγο στον τελευταίο ομιλητή αυτού του πάνελ, το κύριο Γαλατζή Νίκο, εμπειρογνώμα κοινωνικής πολιτικής με θέμα αξιοφόρδες ευρωπαϊκής καλές πρακτικές για την ενδυνάμωση των κοινωνικών πολιτικών σε βιβλίο τοπικής αυτοδιοίκησης. Κύριε Δήμαρχη και Πρόσωπη Τοπικών Ατοπικίσεων, κύριε Πρόεδρε, κύριε Κοσμήτωρα, αγαπητέ πρόεδρε του Δημ. Μελτυριολάδος, επιτρέψαμε πρώτα πρώτα να ξεκινήσω εμφράζοντας τη χαρά μου που στο πλαίσιο των πολύ φιλόδοξων και σε μια μεγάλη διάρκεια παρεμβάσεων του Δήμου Παλίνης για θέματα κοινωνικής πολιτικής υποστήριξε κυλιλοποίητη η σύγκριση μας να πραγματοποιήσει αυτή την ημερίδα. Θα παραθέσω στο πρόσωπο του Δημ. Παλίνης, του Τριουζούτου Κετσαδημαρκού, της κυριασκών Ενάκη για την πρώτη αυτή κίνηση με στόχο όπως το παραζόμουν, για αυτό θα είναι σύντομος κύριε Πρόεδρε, την όσμωση ανάμεσα σε επιστήμονες, επιστημονική γνώση, διεθνή εμπειρία και ανθρώπους που ασκούν στο πεδίο τοπική κοινωνική πολιτική. Επιτρέψω να ξεκινήσω μεταφέροντας την προσωπική μου εμπειρία που αντίστοιχα φόρουμς και ημερίδες με ερετούς της οπλής διαδροδιοίκησης και επίσης στα πλαίσια των αρμοδιωτών στο ΝΟΣΑ ότι το τελευταίο διάστημα παρατηρώ μια πολύ μεγάλη πίεση, μια απίστευτη δυσκολία στην άσκηση τοπικών ιδιωτών αρμοδιωτών κοινωνικής πολιτικής. Παντού στην Ευρώπη και στην Ελλάδα ιστορικά είναι φορέας κοινωνικής αλληλεγγύης και αρτροδιοίκηση, ενώ απαιτείται και νομίζω εισαγωγική χαιρετισμή των ερετών μες στο δεξανευτό και υπάρχει αυτιέσθηση του καθήκοντος, που παρ' μια πολύ μεγάλη απέτηση και πίεση αντιμετώπισης επί γουσσώνια διαστάσεων κοινωνικών κοπλισμού και φτώχεως. Δεν θα αναφερθώ συνειδητά σε ποσοτικούς δείκτες, ο αγαπητός Πυρσαπίστουλας ήταν πλήρης στο πεδίο αυτό, ούτε καν σε προβλέψεις, μεταξύ άλλων του ΩΣΑ, ότι ακόμη και στο βαθμό που επιτυγχάνονται ρυθμή ανάπτυξη θετική, η διάρρυξη του κοινωνικού ιστού και οι κοινωνικές οικονομικές ανισότητες θα ξαναγωνουθήσουν, πράγμα που σημαίνει ότι απαιτείται ένας μακροχρόνιος σχεδιασμός και στο τοπικό επίπεδο. Θα προσπαθήσω αποπληστικά να δω με βάση πολύ ρεαλιστικά στοιχεία τεχνηρίωσης από αξιόπους στους χωρίς διεθνείς, το Συμβούλιο της Ευρώπης, τον ΩΣΑ και άλλους, ποια μοντέλα μπορούν να δουλειάσουν καλύτερα από άλλα στην κρίση. Και τέλος, η έννοια της καλής πρακτικής, η οποία διαστρεβλώνεται όπως και η γενικότερη έννοια της δίκαισης που τόνισε ο πρισσόφατος μου πιο προηγουμένος, σημαίνει ότι σε ένα πλαίσιο που έχουμε συμφωνήσει νομικά ή όχι όλες οι χώρες, κατεύθυνσης πρόλεψης, ας πούμε, για παράδειγμα κοινωνικού αποκλεισμού, υπάρχουν κάποιες χώρες και κάποιοι δίνοι που επιτυχάνε καλύτερα από τους άλλους. Δεν είναι ένα αναφυριμένο πλαίσιο αυτοπροδιορισμού. Αυτό που θα ήθελα εγώ στα 10 λεπτά 15, δεν νομίζω περισσότερο να σας το ασχολήσω, είναι τρία πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα. Υπάρχει ένα μοντέλο επιτυχημένων δημοτικής κοινωνικής πολιτικής, στο οποίο θα μπορούσε να κατατείνει ένας μέσος ελληνικός δήμασος στο μέγεθος της Παλήνης. Υπάρχει τρόπος που είναι πιεστικό θέμα μείωση του κόσμου μισοδοσίας και παροχή υπηρεσιών φροντίδας χωρίς τα γνωστά οριζότητα περιοριστικά μέτρα. Τέλος, υπάρχουν διεθνείς και εγχώροι υπόροι, τόσο σε επίπεδο χρηματοδότησης, όσο και σε επίπεδο τεχνογνωσίας, και ποιοι είναι οι ώρες να τους προσευχήσει ένας δημός. Πολλοί συγκεκριμένα ερωτήματα που δείχνουν ότι, για να ξεκινήσω αμέσως να πατάω το πρώτο ερώτημα, όπως διαπιστώσαμε και σε μια παλιότερη μελέτη μας, ότι σκέφτεται, τότε κέρδικε και επιβιωδιώνει εγκυριακή συμπειρία, δεν υπάρχει ένα one best way, προφανώς. Ποτέ δεν δεν πρόκειται η Ελλάδα να γίνει ιδανία του Νότου. Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει αιωνίως να απέχει από πράγματα που συμβαίνουν στην Πορτογαλία στην Ιταλία. Σημαίνει, όμως, ότι παρότι δεν υπάρχει έναν ιδεόδες μοντέλο κοινωνικής πολιτικής, εφικτό από διαφορετικές χώρες με διαφορετικές παραδόσεις, δεν υπάρχουν κάποιες κοινές τάσεις ή κάποια κοινή τρόπη εξοικονόμησης πόρων και αμεγιστοποίησης αποτελεσματικότητας. Αυτές οι κοινές τάσεις θα φερχόν μόνο πολύ συνοπτικά, είναι κατά βάση δύο. Πρώτο είναι η συνένωση, η σύζεξη κοινωνικών πολιτικών και αναπτυξιακών πολιτικών στα πλαίσια αυτού που ονομάζουμε μητροπολιτική και κυβέρνηση. Από την πλευρά αυτού ο Καλλικράτης θα το είμαστε λίγο μπορεί να αποτελεί ένα μεταβασικό βήμα. Σημαίνει αυτό ότι η παραδοσιακή οπτική των τομεακών πολιτικών επιδοματικού χαρακτήρα αντικαθίσταται από μια ενεργητική πολιτική που πλέον δεν είναι ένα αρθειωρτικό σχήμα ή μια πολιτική φιλοδοξία, αλλά είναι ο όρος για να μπορέσει ένας δήμος ή μια χώρα να προσελχίσει χρηματοδοτήσεις για την ασυγκοινωνική πολιτική. Πού βρεσκεται Ελλάδα σε σχέση με αυτό το στόχο, δηλαδή το να μην αποτελεί πολιματική, επιδοματική πολιτική, αλληλεγτική πολιτική ή τοπική κοινωνική φροντίδα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Καλλικράτης είναι ένα μεταβατικό στάδιο. Ωστόσο, αν πρέπει να δούμε ότι με βάση της διαχειριστικές ελλείψεις, να αναφέρει και ο κ. Πατουλημπτήριο και τις χρηματοδοτικές ελλείψεις σε σχέση με τους νέους μεγάλους ρόδους που αναλαμβάνει του Καλλικράτη, η μεταρρύθμιση είναι τουλάχιστον νέο λίγο, δηλαδή η μεταρρύθμιση στην Ελλάδα, του Καλλικράτη, με διελθύνει αρμοδιώτητες, καθιστώντας τουλάχιστον προβληματικά ή ανάλογα περιορισμένα τα μέσα άσκησης κοινωνικής πολιτικής. Τη δεύτερη κοινή τάση σε όλες τις χώρες, η οποία αναδεικνύεται είναι ότι επικεντρώνεται με έλεγχο κόρων, αντίθετα με την ελληνική εμπειρία ή τοπική κοινωνική πολιτική, στις πραγματικά χώρες ανάγκης, στις πολιτικές δηλαδή αλλακής του εικημένου εισοδήματος. Και επίσης, από την άλλη πλευρά, σε πολιτικές μακροπρόθεσμες επένδυσης και αναζωγόνισης του αστικού κοινωνικού ιστού, προλαβαίνοντας δηλαδή τη διάλυση της αστιακής ζωής μέσα από τα πολυετήπεδα, μέσα από πολλούς τρόπους διάρεξης του κοινωνικού ιστού, εργασιακής αποκοπής. Στην Ελλάδα αυτό που συμβαίνει είναι ότι, εάν πάρουμε το πρώτο πεδίο, δηλαδή κατά πόσο η αυτοδιοίκηση μπορεί να πει κανείς ότι προσεγγίζει το στόχο του να καλεί και αυτούς πραγματικά έχουν ανάγκη, να συμπληρώσω ότι η πληρωτική εφαρμογή του ελάχιστον κοιμένου ισοδείμματος δεν πρέπει να προβληματίσει μόνο από την πλευρά του ότι παρότι με μια τεράστια καθυστέρηση μόνη χώρα που το έχει ποτέ υλοποιήσει καν στον τοπικό επίπεδο, επιτέλους εξαγγέλεται ένα πληρωτικό πρόγραμμα, όχι μόνο ως προς το ότι υπάρχει ο κίνδυνος να καταλυφθούν όλες οι προϊναικές παροχές για να ξέρει ένα πείγμα παινίας, αλλά αυτό που απασχολεί με εμένα δεν υπάρχει οργανική εμπλοκή της τοπικής ατοδιοίκησης, δεν υπάρχει καμία δημόσια διαβολεύση σε τοπικό επίπεδο, πώς θα έπρεπε όπως στις περισσότερες χώρες οργανικά στα πλαίσια της δικής τους εμπειρίες οι αυτοδικητικοί μηχανισμοί να τα αχειριστούν, όχι σε μια επιδοματική λογική όπως φαίνεται ότι θα γίνει τώρα, αλλά εντάσσοντας τις πολιτικές θεολαχής του ισοδίματος σε πολυεπίπεδες δράσεις κοινωνικής ένταξης. Δεν θα έπρεπε από περισσότερο. Στο δεύτερο ρώτημα μου, υπάρχει τρόπος μίωσης του μηστρολογικού κόστους χωρίς να κάνει κανείς τις οριζόδιες περικοπές που διώνουμε δυστυχώς και εδώ. Το Συμβούλιο της Ευρώπης, συνέχεια καταγραφή που έκαναν η Επιτροπή των Περιφεριών, δηλαδή όλες οι αυτοδιοικήσεις της Ευρώπης προσωπούμενες και από την Ελλάδα, έχει βρει δύο τρόπους να αποφευχθεί αυτή η οριζόδια περικοπή. Πάλι τους λέω πολύ συνοπτικά. Ένας, κυρίως στις Αγγλισσαξονικές χώρες, είναι η συμπράξη με την ιδιωτικότομια. Οι ερχόρες ή έργα στον ιδιωτικό τομέα, το outsourcing, στον ιδιωτικό τομέα, δεν θα πεκταθούν ιδιαίτερα απλώς ζητήματα εκτόξευσης της μόνος κρίσης ή ανεπαρακούς αξιολόγευσης της ποιότητας των υπηρεσιών αυτός, ιδίως σε συστήματα που δεν έχουν υψηλίψει η διοικητική ικανότητα προς το ελληνικό, δημιουργούν προβληματισμό. Εξάλλου, αν οδηγούμαστε σε μια διοίκηση μέσω συμβολιών προς τους ιδιώτες, θα ήμασταν πολύ πιο υπάλλοντες σε ζητήματα διαφάνειας, κακοδιαχείρισης και λογοδοσίας, που ξέρετε ότι προσχολούν το δημόσιο διάλογο σήμερα και που είναι κρίσιμο ζήτημα και στο τοπικό επίπεδο. Μια δεύτερη όμως τάση είναι πιο πρόσχορη για την ελληνική εμπειρία, η αξιοποίηση του μικροδροσκοπικού τομέα, είτε με τη μορφή του εθελοντικού τομέα, είτε με τη μορφή που είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα της κοινωνικής οικονομίας, της κοινωνικής επιχειρηματικότητας, που και πάλι έχουμε ένα νομικό πλαίσιο στην Ελλάδα χωρίς υλοποίηση σοβαρά επιχειρηματικών κλησιακών σχεδίων. Απλώς να πω ότι το πλαινεύθμι που δίνει στη σχέση με τον εθελοντισμό είναι ότι δημιουργεί η θέση της εργασίας, συνδέει η επιχειρηματικότητα και η παρασχή κοινωνικής εφροτίδας, όπως λέγαμε προηγουμένως. Να δύο τρόπους που θα μπορούσαν να υπάρξει σε ένα σχεδιασμός σε υπερτοπικό επίπεδο ή και σε ευρύτερο επίπεδο προκειμένου να αποφευτεί η μείωση του κόστος μέσω οριζότητου περικοπών. Επίσης, σε επίπεδο παροχών υπηρεσιών, υπάρχουν διάφορες επίσης τρόποι, είμαι στη διάθεση μετά της συζήτησης να τους συζητήσω. Όπως πάλι, μέσα από την ανηβαία αξιολόγηση μεταξύ φορέων αφροδίκησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο που έχουν βρεθεί. Το ένα είναι η διάχυση τεχνογνωσίας και διαδηματικότητα, η παροχή δηλαδή σε όμορους δήμως, όπως λέγαμε προηγουμένως, από επιτυχημένους προγραμμάτων. Συστήματα προτυποποίησης που υπάρχουν σχεδευμένοι μηχανισμοί, στους οποίους θα μπορούσε να έχουν πρόσβαση η δίνη, ή και χάρτες δικαιωμάτων μέσω acro-assist panel ή χρυστών. Βεβαίως, το κρίσιμο για εμένα είναι ότι μπορεί κανείς να κάνει επαξιτικά διέματο να πάει προσθετά σε αυτή. Δεν υπάρχει, επαναλαμβάνω, ένα ιδεατό μοντέλο κοινωνικής προστασίας, το οποίο είναι σκόπος να εφαρμοστεί. Το κρίσιμο είναι πόσο απέχουμε από αποτελεσματικούς τρόπους με βάση τους χώρους που έχουμε σήμερα. Το μοντέλο στο οποίο κατακρατήρουν οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί δήμοι που ασχολούνται με κοινωνική πολιτική, είναι από σαριαπρογουμένως το μοντέλο της αστικής συνέργειας και αστικής αναζωγόνισης και ό,τι το παθητικό επιδοματικό μοντέλο. Από την πλευρά αυτή και όσοι ζούμε, όπως συμβαίνει με εμένα στο Δήμο Παλίνης, γνωρίζουμε την σχετική δραστηλότητα, το κοινωνικό φροντιστήρι, για παράδειγμα, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ομορφή κοινωνικής, πραγματικά σε διεθνές επίπεδο καλή πρακτική, με την έννοια ότι, ακριβώς όπως το είδα προηγουμένως, χαρακτηρίζεται από διατοριακότητα, από ενεργό πρόληψη, από εμφάνιση της συμμετοχής στην αγορά εργασίας με πεπερασμένους κόρους ταυτόχρονα να αντιμετωπίζει σχολική διαρροή, εργασιακία τοξιγονέων και όχι μόνο, βασικές δεξιότητες, πρόληψη παραπρατικότητας. Είναι δηλαδή κανείς σκοπηρίνας η αφετηρία της τάσης ενός παραδοσιακός συστήματος τοπικής φροντίθας, σύγκλισης με το προηγούμενο μοντέλο όλων των προηγουμένων, που προτείνεται και χρηματοδοτείται από διεθνείς οργανισμούς. Δεν θα αναφερθώ περισσότερο στο πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό, αυτό που σε πολλές από τις καινούργιες χώρες όπως η Ισπανία έχει ολοκληρωθεί σε συστήματα καταπολέμωσης γενικά της παιδικής νεαρικής τόχιας και αποκλεισμού. Πώς δηλαδή μπορεί να γίνει ένα σύστημα πρόληψης του νεαρικού αποκλεισμού και επανέδραξης. Απλώς να πω ότι εάν, μακροπρόθεσμα, υπήρχε η βούληση να επεκτραχθεί η εμπειρία του κοινωνικού φροντιστήριου και αρρών δράσεων αντιμετώπισης του αποκλεισμού ιδιώσεων νέων, υπάρχει σχετική εθνική τεχνονομισία, μια και στην Ελλάδα λειτουργούν οι δημιουργικές σε τέσσερις δίπλους προγραμμάτες προγραμμάτες, πολλή επίπεδο της αντιμετώπισης της στόχιας των παιδιών, με πολύ σημαντικά αποτελέσματα και πάει και ρίτρα αδειοσιμότητας τους, οπότε εμπειρία θα μπορούσαν να υπάρξει, όπως επίσης είναι απόλυτο σχεματοδοτήσιμη πολιτική, αφού αποτελεί ευρωπαϊκή οδηγία από σέντα διπαιδική στόχια. Τι τίματα θα μπορούσαν να κάνει κανείς ειλικρινά, μιλώντας για ένα λεπτοδομένο σχεδιασμό της πολιτικής, στο μέγεθος έχουμε συγκεκριμένα τώρα ενός μέσου ελληνικού δήμου. Δεν θα αναφερθώ σε μακροπρόθεσμους τόχους για ένα τοπικό σχεδιασμό λεπτοδομένο μέσω συνενέσεων στο δημοτικό επίπεδο, απλώς θα πω ότι αφορά το κομμάτι αυτό ότι πλέον στην νέα προγραμματική περίοδο που διανοίγουμε των δημοτικών χρηματοδοτήσεων, οι μηχανισμοί παρακολούθησης και αξιολόγησης είναι τα σημερτική όρη για να υπάρξουν πρόσθετε χρηματοδοτήσεις. Απλώς θα έλεγα ότι εχόμενος σε βήματα που θα μπορούσαν να γινόν για παράδειγμα μέσα στην επόμενη περίοδο μετά τις επόμενες δημοτικές συλλογές, θα μπορούσαν να είναι οπωσδήποτε η εκτίμηση αναγών και κάτι ελάχιστο μια ολοκληρωμένη χατιαντική μου πρόταση διασύνθεση των ήδη παρακόμενων υπηρεσιών στο πλαίσιο του δήμου. Οι πολλαπλές υπηρεσίες που θα μας εξηγήσει η Αντιδήμαρχος που παρέχονται στο πλαίσιο του δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης, στο πλαίσιο της Παλήνης για παράδειγμα, αμοιβαίαν καταγράφουν τους χρήστες τις παραχώμενες υπηρεσίες σε επίπεδο πρόνοιας, επανέταξης, κατάρτασης ή δημιχανισμού όπως αναφέρετηκαν προηγουμένους που μπορούν να βρεθούν αρκετά εύκολα στο να προχωρήσουμε μέσα σε έναν διάστημα μηνών σε κάποια πρώτα δ Στο επόμενο διάστημα είναι, σχεστό με την εμπειρία του Δή. Θεσσαλονίκης, ένα είδος ιδερικού συμφών μεταξύ δήμων και εφελοντών Μια μόνη διά ομάδα εργασίας καταρχήν είχαμε τη χαρά να υποστηρίξουμε αυτή την προσπάθεια στο πλαίσιο του Δή. Θεσσαλονίκης που θα μπορούσε να λειτουργήσει και το προφανώς χωρίς να υπάρχει χώρηση έργου στους εθελοντές, αλλά να αξιοποιήσει ήδη το επίπεδο της εφαρμογής προγραμμάτων και κοινωνιτικές ασίες. Δεν θα αναφερθώ σε δικαιητικές προϋποθέσεις. Θα πω μόνο, ωραία, υπάρχουν κάποιοι κοινείς στόχοι ευρωπαϊκοί που δείχνουν ότι κάποιοι πάνε καλύτερα από άλλους. Υπάρχουν κάποιοι τρόποι να αποφύγει κανείς οριζότητες περικοπές. Βοήθεια σε αυτά, χρηματική και άλλη, μπορεί να βρει ένας δήμος, ελληνικός. Δεν είναι τυχιός ο σημανισμός του πάνελ. Το Εθνικό κέντρο δημόσιας διοίκησης και αποκέντρωσης με το σύστημα της πλαίσιας της κατάρτισης αθρόπινου κόρου, το κέντρο ευρωπαϊκό στραχματικό δικείου με όλη την εμπειρία που αφορά τις προστηρικτικούς μηχανισμούς και τις δράσεις κατα δημιουργικής ανατεοργάνωσης, είναι πλήρως σε θέση να συνεισφέρνουν σε οποιαδήποτε δήμο, όπως εδώ οι άλλοι δήμοι που έχουν πολύ σημαντικές δραστηριότητες, ήθελαν να κάνουν δύο βήματα περισσότερο. Η διαθέσιμα δοτική μηχανισμού είναι λογιστή, η ΕΕ αυτή τη στιγμή κλείνει διαπραγματεύσεις για την επόμενη προοραματική περίοδο, υπάρχουν προγράμματα όπως το progress που έχουν πολύ ενδιαφέροντα σημεία με τα οποία βλέποντας ο ίδιος προγράμματα που το έχουν στο Δήμα μας θα μπορούσε να έχουν χρηματοδότηση, επαναλαμβάνουν όμως υπό τον όρο της σύγκρισης με το νέο μοντέλο ενεργού πρόνοιαση, το έχουν με τη μορφή της παραδοσιακής επιδοματικής πολιτικής και υπάρχουν και δηλαδή χωρίς χρέματα, πως μπορεί ένας Δήμας να αποκτήσει νόγου χάου σε σχήματα κοινωνικής πολιτικής, είναι αυλικιώσευτα που έχει, το Συμβούλιο της Ευρώπης είναι ένας τέτοιος μηχανισμός, το δίκτυο EuroCities είναι επίσης ένας τέτοιος με ελληνικές συμμετοχές, να πω στον διαφορά με τη δική μου δουλειά, ότι εξίσου συμβουλευτικός μηχανισμός ως ετέρος της Ελλάδας είναι ΕΕΟΣΑ, υπάρχουν αρχές για τη Μητροπολιτική και Δοτική Αυτοδιοίκ σε σύστηματα τοπικής εφραμονής των υγιείς ενταπασχόλησης, πάω πολύ διαστικά δίκτως δρόμος στο επόμενο πάνελλο με διάθεση να επανέλθουμε φως αν υπάρχει ανάγκη για ανταλλαγή ανάμεσα σ' αυτούς που ασχούν επαναλαμβάνου και αυτούς που σχεδιάζουν κοινωνικές πολιτικές και να πω ότι στο πλαίσιο αυτό υπάρχουν συχνά σχήμα διερετών που θα είναι στόχο πολύ περισσότερο και οι ειδικαίδες, οι αυτοδιοικήσεις να πλαισιώσουν περισσότερο στο πλαίσιο του ΕΟΣΑ. Ξεκίνησα λίγο τα στρία ερωτήματα. Μπορεί να μην υπάρχει ένα κοινό ευρωπαϊκό μοντέλο αντιμετώπισης της χρήσης, αλλά υπάρχουνε κάποιες περισσότερα αποτελεσματικές, καλές πρακτικές, στις οποίες ανέβαιραν το οικουμένους. Στο δεύτερο ερώτημα μου απάντησα ότι μπορεί να υπάρχει μείωση κόστους, ναι, με αξιοποίηση του εθνικού τομέκου και της κοινωνικής οικονομίας. Και τρίτον, απάντησα στο ερώτημα αν υπάρχουν δυνατότητες για περαιτέρα σχεματοδότηση και υποστήριξη, ναι, υπό τον όρο ότι γίνονται με ένα πρίσμα ενεργητικής κοινωνικής προστασίας και όχι με το παραδοσιακό και δωματικό πρίσμα. Και πρέπει να σας να πω ότι μπορεί κανείς ευαίως να χρησιμοποιήσει διθετική προγραμμή και χρηματοδοτήσεις, εφόσον ως διοίκηση ή ως κράτος δεν δίνει αποκλειστική ερευνόδιότητα, αποκλειστική σημασία στους οργανισμούς στο κλαίσιο του προγράμματος νομισμού, αλλά και στους διαδικτυνείς οργανισμούς και μηχανισμούς που παντακούν πόρους στην κατεύθυνση της ανάπτυξης και του οργανικού κοινωνικού τεχνημένου. Ευχαριστώ πολύ. |
