| : [♪ Μουσική συνεχ schitarian guitar waltz Μια στιγμή. Μια στιγμή αρκεί για να αλλάξει η ζωή σου για πάντα και μπορεί να είναι τόσο οδυνηρό ώστε να νιώσεις την ψυχή σου να βουλιάζει στα σπλάχνα σου. Μια τέτοια στιγμή ήταν εκείνη τη Δευτέρα, το Μάρτιο του 2004, στο Νοσοκομείο του Αιγίου, όπου μάθαμε ότι δεν ζούσε πια, όταν ένας οδηγός με υπερβολική ταχύτητα πέρασε στο αντίθετο ρεύμα, στο ρεύμα του Πάνου. Ο Πάνος ήταν όμορφος, 22 χρόνων, τελειόφυτος στο Τπίμα Μηχανολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών. Αγαπούσε το αυτοκίνητο και ως συντάκτης του ειδικού τύπου έγραφε για την ασφαλή οδήγηση. Ο Πάνος ήταν ο γιος μας. Ήταν ο αδερφός του Γιώργου. Ο Πάνος ήταν φίλος. Ο τραγικός άδικος χαμός του ήταν η αιτία για τη δημιουργία ενός ινστιτούτου που έχει ως όραμα έναν κόσμο χωρίς τροχιά δυστυχήματα, χωρίς άλλο αίμα στην άσφαλτο. Έναν χρόνο μετά, το Ιωάς Πάνος Μιλωνάς ήταν διεγονός. Ήταν Μάιο, 2005. Στα 10 χρόνια που ακολούθησαν, το έργο του ινστιτούτου έχει απλωθεί σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο. Με δράσεις και παρεμβάσεις. Με συνεχή ενημέρωση των νέων στα σχολεία, στα κέντρα διασκέδασης, στις πλατείες και στους δρόμους. Με καμπάνιες. Με έρευνες. Με σκοπό την ευαισθητοποίηση και ενεργοποίηση της πολιτείας και των πολιτών για την πρόληψη των τροχιών δυστυχημάτων. Και συνεχίζουμε. Για ένα και μόνο λόγο. Γιατί η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτοίμητη. Σε αυτόν τον αγώνα σας θέλουμε δίπλα μας. Γιατί μαζί μπορούμε καλύτερα. Καλησπέρα. Νιώθω ιδιαίτερη συγκίνηση και μεγάλη ευχαρίστηση να είμαι μαζί σας εδώ απόψε. Είναι τιμή για μένα. Και η συγκίνησή μου είναι ακόμη μεγαλύτερη γιατί σε αυτή την όμορφη πόλη ένιωσα στιγμές χαράς, αλλά και την πιο μεγάλη λύπη. Λέγομαι Βάσοδα Νέλη Μιλωνά. Είμαι πρόεδρος του Ινστιτούτου Οδικής Ασφάλειας πάνω σ' Μιλωνάς, του Ελληνικού Ινστιτούτου Ερεύνας και Εκπαίδευσης για την Οδική Ασφάλεια και την Πρόληψη και Μίωση των Τροχιών Ατυχημάτων. Ζήσα 30 χρόνια στην επαγγελματική μου ζωή, αφιέρωσα 30 χρόνια στον χώρο των τηλεπικοινωνιών και της τεχνολογίας και είχα την πεποίθηση ότι έκανα πολύ σπουδαία πράγματα σε αυτό το τομέα, αλλά αργότερα κατάλαβα πως αυτά τα σπουδαία που νόμιζα πως έκανα, ήταν παρά μόνο η αρχή για ότι η ΑΜΕΛΗ να ακολουθήσει. Στιγμές. Η ζωή μας είναι ένα σύνολα από στιγμές. Στιγμές χαράς, λύπης, οδύνης, ευτυχίας. Είναι στιγμές που σε σημαδεύουν, που σημαδεύουν τη ζωή σου για πάντα, στιγμές που σημαδεύουν την κοινωνία. Ζήσα πολλές δυνατές στιγμές στη ζωή μου. Ευτυχισμένες στιγμές. Η πιο δυνατή στιγμή της ζωής μου ήταν αυτή, όταν κράτησα τον νεογέννητο πρώτο παιδί μου στην αγκαλιά μου και ο νεογέννητος πάνος έμοιαζε τόσο έφτραυστος που ήθελα να τον κρατήσω στοργικά και να τον προστατέψω. Ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή και πολύ σύντομα άρχισα να βλέπω τη ζωή μέσα από τα δικά του μάτια. Έγινα μια καλή μητέρα, παρότι δεν είχα εμπειρία ως τότε από τα παιδιά. Είχα μια ευτυχισμένη οικογένεια και ήθελα τα παιδιά μου να ζήσουν ευτυχισμένα χρόνια και να νιώσουν την αγάπη όπως και εγώ πήρα από τους γονείς μου. Και είχα και μια πολύ επιτυχημένη καριέρα. Μια καριέρα με μεγάλες επιτυχίες και με αναγνώριση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Προέδρευσα σε διεθνή φόρα, σε διεθνείς οργανισμούς και ταξίδευα πάρα πολύ. Πολλές φορές έπαιρνα και τα παιδιά μου σε αυτά τα ταξίδια αργότερα, τον Πάνο στην αρχή και αργότερα τον Γιώργο. Έλειπα πολύ συχνά στο εξωτερικό. Έχω ταξιδέψει σε πάνω από 40 χώρες. Αλλά τα παιδιά καταλαβαίνουν την αγάπη των γονιών, ακόμα και όταν οι γονείς είναι πολύ μακριά. Με τον Πάνο ταξιδεύαμε πολύ. Και ο Πάνος, όπως είδατε και στο βίντεο προηγούμενα, ήταν ένας άνθρωπος του αυτοκινήτου. Αγαπούσε το μηχανοκίνητο αθλητισμό, αγαπούσε το αυτοκινήτο. Αρθρογραφούσε σε περιοδικά αυτοκινήτου. Αρθρογραφούσε από πολύ μικρός, από την ηλικία των 13-ων, έγραφε καταρχήν στο μόντελινγκ και έτσι έβγαζε και το πρώτο του Χαρτζηλίκη. Και αργότερα φοιτητής πια έγινε ο πρώτος διαπιστευμένος δημοσιογράφος στο WRC, όπου του ανέθεταν αποστολές για να συμμετέχει και να παίρνει συνεντεύξεις από διάσημους οδηγούς αγώνων, δοκιμές αυτοκινήτων, ελαστικών. Λάτρευε το αυτοκίνητο, αλλά ήταν συνετός οδηγός, προσεκτικός στο δρόμο, σεβόταν τους άλλους οδηγούς και ήταν αυτός που μοιραζόταν τις επιτυχίες του με τους συμφιτητές του και τους έπαιρνε να κάνουν τα πρώτα τους μαθήματα ασφαλής οδήγησης. Ήταν ένας άνθρωπος με θετική σκέψη και ήταν πολύ αγαπητός, τόσο στο χώρο του Πανεπιστημίου όσο και στο χώρο του αυτοκινήτου, όπου γρήγορα έγινε πολύ γνωστός. Ένας άνθρωπος με θετική σκέψη και με το χαμόγελο. Αρχεί όμως μια στιγμή για να αλλάξει τη ζωή σου για πάντα. Ήταν αυτή η στιγμή που είναι δύσκολο, αλλά θα τη μοιραστώ μαζί σας. Ήταν εκείνη η στιγμή που 22 του Μάρτη, λίγο πριν ο Πάνος κλείσει τα 22 του χρόνια, το 2004, χτύπησε το κινητό μου. Εκπροσωπούσα τον ΟΤΕΣ ένα μεγάλο συνέδριο του οικονομίστη εκείνη την ημέρα. Και ήταν η φωνή του άντρα μου, μου φάνηκε ταραγμένη, που μου είπε ότι πρέπει να πάμε στην Πάτρα. Ο Πάνος είχε ένα ατύχημα. Αναστατώθηκα, χωρίς να ξέρω τι έχει συμβεί. Και όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο του Αιγίου, ήταν εκεί που ένιωσα την πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου. Όταν μπήκα μέσα, είδα έναν τραγματιοφορέα του ΕΚΑΒ, ο οποίος ήταν και παρόν, τουλάχιστον τις πρώτες στιγμές βρέθηκε εκεί. Όταν ρώτησα τι συνέβη, πού είναι ο Πάνος, πού είναι ο γιος μας, μου είπε, ο γιος σας δεν έφταιγε. Λέω, τι έχει συμβεί, είναι εδώ που είναι. Έχει μεταφερθεί στο νοσοκομείο της Πάτρας. Ρώτησα, είναι κάτι σοβαρό. Δεν μίλησαν, είδα την νοσοκόμα σκυμμένη. Την έχασα από τα μάτια μου για δυό λεπτά και γύρισε μετά από λίγο, κρατώντας μια μαύρη πλαστική σακούλα απορριμάτων, με ένα φαρδί λευκοπλάστ που έγραφε πάνω το όνομα του Πάνου, την ημερομηνία και την ώρα. Αυτή ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι ο γιος μας δεν ζούσε πια. Ήταν μια στιγμή που την έζησα αμέτρητες φορές, πολλές νύχτες μετά. Σίγουρα μια στιγμή που σε σημαδεύει. Σταθήκαμε με τον άντρα μου έξω από το νοσοκομείο, στην πόρτα του νοσοκομείου, πριν κατευθυνθούμε στο νοσοκομείο της Πάτρας ή περάσουμε από την Τροχέα. Το έδαφος είχε χαθεί κάτω από τα πόδια μας. Νιώθω ακόμη αυτό το μούδιασμα εκείνης της στιγμής, που σκεφτόμουν την κορμοστασιά του πάνω, το χαμογελαστό του πρόσωπο. Δεν θέλω να πω περισσότερα, αλλά είναι από αυτές τις στιγμές που η πολιτεία δεν κάνει τίποτα. Κάτι που το έχω επισημάνει επανειλημμένα, γιατί δεν φτάνει μόνο που δεν κάνουν για την πρόληψη, για τις στιγμές που θα έπρεπε να είναι κοντά στον άνθρωπο. Φτάσαμε στο νοσοκομείο της Πάτρας. Ο άντρας μου είχε το κουράγιο να πει στη νοσοκόμα που μας υποδέχτηκε, ήταν εκεί όλοι οι φίλοι, οι καθηγητές του, οι οποίοι ήξεραν τι έχει συμβεί, να δώσει τα όργανα του. Μας είπαν πως ήταν πολύ αργά, έτρεξε η νοσοκόμα, μήπως προλάβει να δώσει το βιβλίστρο ειδίτη. Πολλές φορές σκέφτομαι πως θα ήταν ίσως και μια παρηγοριά να βλέπω τα μάτια του παιδιού μου σε έναν άλλον άνθρωπο. Τίποτα δεν γίνεται για την πρόληψη. Αυτή ήταν τόσο δύσκολη στιγμή, αλλά σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, οι άνθρωποι γύρω μας δεν έμειναν αδιάφοροι. Στο περιβάλλον του πάνου, από το πανεπιστήμιο του, μέσα από το site του πανεπιστήμιου, 3.500 υπογραφές μαζεύτηκαν μέσα σε μόλις 3-4 εβδομάδες για τον πάνο που δεν γύρισε πίσω, για την καρμανιόλα κορίνου του πατρών, και άλλα πολλά ήταν τα συνθήματα. Αυτή η στιγμή ήταν που με αφύπνησε για να γίνει κάτι. Να γίνει κάτι για να μην θρηνούμε άδικα θύματα στους δρόμους. Ήταν μια μεγάλη ενθάρρυνση, όταν γράφοντας στον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πήρα αμέσως, δεν είχε περάσει καν μια βδομάδα, όταν πήρα την απάντηση και με κάλεσε στον Προεδρικό Μέγαρο. Τον ενημέρωσα, είχαμε κάνει και ένα σχέδιο καταστατικού. Είχε γίνει πρώτα μια υποτροφία στη μνήμη του πάνο, με ομόφωνοι απόφασεις της συγκλήτου του Πανεπιστημίου Πατρών. Αφού είχαν γίνει όλες αυτές οι ενέργειες, οι κινητοποίησεις, οι επιστολές που μου έστειλαν ο Πρόεδρος των Μηχανολόγων. Και πραγματικά, αυτή η στήριξη από τον πρώτο πολίτη της χώρας, ήταν κάτι που μου δώσε δύναμη και ενθάρρυνση να συνεχίσω και ακόμα θυμάμαι τα λόγια του Προέδρου του Κωστή Στεφανόπουλου και τις συμβουλές του γι' αυτό το εγχείρημα, γι' αυτή την προσπάθεια. Την προσπάθεια να χτίσουμε κάτι που θα προλάβει, που θα σώσει ζωές. Και έτσι, μέσα από τις τάκτες τις δικές μας, γεννήθηκε το Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας. Ήταν πολύ δύσκολες στιγμές. Και θυμάμαι όταν έστειλα τις πρώτες επιστολές στα συναρμόδια Υπουργεία, γιατί ξέρετε, όταν υπάρχουν και πολλοί συναρμόδοι, δεν υπάρχει accountability, δεν υπάρχει accountability, δεν υπάρχει accountability, δεν υπάρχει accountability, δεν υπάρχει accountability, δεν υπάρχει ευθύνη. Πολύ δύσκολα. Υπήρξαν όμως και στιγμές χαράς. Και είπαν πολλοί τότε, δεν πρόκειται να γίνει τίποτε. Άδικα προσπαθείτε. Και η απάντησή μου ήταν, δεν αξίζει να προσπαθήσουμε. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι αν δεν προσπαθήσεις, δεν θα καταφέρεις τίποτα. Και έτσι ξεκινήσαμε. Συσπηρώνοντας φόρεις και δυνάμεις μαζί μας. Δύσκολες στιγμές, αλλά υπήρξαν και άλλες στιγμές ευχαρίστησης, όπως η αποφύτιση του γιού μου, του μικρότερου, κατά έξι χρόνια αδελφού του, Πάνου, ήταν μια στιγμή πικρόγλυκη, γιατί ο Πάνος δεν ήταν κοντά μας, να χαρεί με την επιτυχία του αδελφού του. Άλλη στιγμή ενθάρρυνσης ήταν αυτή, όταν είδα στον υπολογιστή μου την ειδοποίηση ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποφάσισε ομόφωνα να βραβεύσει το Ινσυντούτο με το βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη. Και έτρεξα δίπλα στα γραφεία, στους συνεργάτες μου, με δάκρυα χαράς και συγκίνησης, να μοιραστώ μαζί τους αυτή την αναγνώριση. Μια άλλη δυνατή στιγμή, που συχνά έρχεται στη μνήμη μου, ήταν αυτή πάνω στη γέφυρα του Ρειουαντήριου, όπου κράτησα τη φλόγα, την Ολυμπιακή Υφρόγα, πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Κίνας, τρέχοντας για την οδική ασφάλεια λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα από εκεί που χάθηκε το παιδί μου. Θυμάμαι το χαλάζι να μου χτυπάει το πρόσωπο και τις γάμπες και δεν ξέρω πραγματικά πώς βρήκα αυτή τη δύναμη για να μπορέσω να ολοκληρώσω όλη αυτή την πορεία. Και αυτό πραγματικά με έκανε να πιστέψω ότι ο άνθρωπος έχει απίστευτες δυνάμεις αρκεί να πιστεύει και να θέλει κάτι. Άλλη μια δυνατή στιγμή ήταν η εκδήλωση αυτή για τα 10 χρόνια του Ινστιτούτου στο Ζάπιο Μέγαρο. Μια επίσης γλυκόπικρη στιγμή. Η αναγνώριση, η συσπείρωση εθελοντών και φορέων κοντά μας. Δυνατές στιγμές. Οι πυλώνες δράσεις μας. Η Γενική Πολιτική Οδικής Ασφάλειας. Δράσεις μέσα από τη συνεργασία με την Πολιτεία, με τα Υπουργεία, με τη Βουλή, με την Τροχέα, με διεθνείς οργανισμούς. Με δράσεις και παρεμβάσεις για να κάνουμε τους δρόμους μας πιο ασφαλείς. Μέσα από τη συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς που μας έχουν αναγνωρίσει, έχουμε γίνει συμβουλευτικό όργανο του ΟΗΕ και εμείς οι Έλληνες έχουμε καλά στοιχεία και το Ινστιτούτο μέσα από μια χώρα που βρίσκεται στις τελευταίες του επίπεδο δικής ασφάλειας και που όμως έχει κάνει βήματα σημαντικά έχοντας πετύχει στα τελευταία 10 χρόνια η χώρα μας κατά 54% μίους των τροχιών συμβάντων. Δίνουμε προτάσεις και ιδέες σε άλλες χώρες, ακόμα και στη Σουηδία, η οποία μας αναγνώρισε και η Μπουργός Συγκοινωνιών της Σουηδίας με τιμήσε όταν κάναμε τις προτάσεις για το ISO 39001 για την οδική ασφάλεια. Μια μεγάλη αναγνώριση, μια πολύ δυνατή στιγμή. Και βέβαια η συμπεριφορά των οδηγών. Η εκπαίδευση και η ενημέρωση για τα παιδιά, για τους νέους, για τους στρατευμένους, για όλες τις ηλικιακές ομάδες. Και το Ιωδική Ασφάλειο είναι πραγματικά θέμα παιδείας και πολιτισμού και το Ινστιτούτο έχει υλοποιήσει προγράμματα για όλες τις ηλικιακές φαθμίδες πιστοποιημένα, εγκεκριμένα και από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής και γίνονται με την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας τα προγράμματα για τα παιδιά και πιστοποιημένα με ISO για τις άλλες ηλικίες. Και είναι πραγματικά πολύ συγκινητικό για μένα και είναι από τις λίγες στιγμές χαράς που νιώθω όταν βλέπω αυτά τα παιδιά που παρακολουθούν τα προγράμματα μας και μέσα από τα παιδικά μάτια βιώνω όλη αυτή την εμπειρία 140.000 παιδιά έχουν περάσει τα προγράμματα μας 200.000 πολίτες έχουν μπει στους προσωμιωτές μας και έχουν παρακολουθήσει προσωπική εκπαίδευση. Αυτό που είδατε έξω σήμερα και χτες είναι μόνο ένα μέρος από τις διωματικές δραστηριότητες του Ινστιτούτου. Αλλά δεν μένουμε μόνο στην εκπαίδευση και στην ευαισθητοποίηση και την ενημέρωση. Έχουμε κάνει και προγράμματα για τις υποδομές, δράσεις για τις υποδομές, δράσεις και παρεμβάσεις όπως σε αυτή την εικόνα με την ανάρτηση για υπερυψωμένους βραχίονες και την καλύτερη ορατότητα από τους οδηγούς και τους πεζούς σε κεντρικά σημεία της Αθήνας θέλοντας διεθνείς πρακτικές να τις υλοποιήσουμε και να τις εφαρμόσουμε στη χώρα μας και να ακολουθήσουν και οι φορείς της Πολιτείας. Άλλη μια δυνατή στιγμή ήταν αυτή που με τους συγκοινωνιολόγους μας περπατήσαμε αυτό τον άξονα της κορυνθ πατρών για να βάλουμε αυτές τις μεγάλες κίτρινες πινακίδες σημαδεύοντας τα σημεία όπου είχαν γίνει τα πιο πολύ νεκρά θανατηφόραδη στοιχήματα μετά από την ανάλυση που κάναμε παίρνοντας τα στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας για την τελευταία τετράετια. Ήταν μια άλλη δυνατή στιγμή σε αυτόν τον εμματοβαμένο δρόμο που χάθηκαν τόσοι άνθρωποι όπου σήμερα έγινε ένας ασφαλής αυτοκινητόδρομος. Ήταν αυτή τη μεγάλη τρίτη που ήμουν στον δρόμο για τα εγγένεια όταν χτύπησε το κινητό μου και άκουσε τη φουνή του υπουργού μεταφορών που με κάλεσε να μου ανακοινώσει ότι είχαν αποφασίσει να δώσουν το όνομα του Πάνου σε μια από τις σύραγγες κοντά στο σημείο όπου είχε χαθεί και ο Πάνος και με ρώτησε κάποια στοιχεία για τη σχολή του Πάνου που θα τα χρειαζόταν για την ανακοίνωση. Ήρθε αυτός ο άδικος θάνατος να σώσει άλλες ζωές να σωθούν άλλα παιδιά που θα μπορώ να βλέπω τη χαρά στα μάτια τους και να παίρνω λίγη χαρά γεμίζοντας την άδεια μου ζωή. Και πραγματικά δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση όταν έρχεται να σ' αγκαλιάσει ένας έφηβος, ένας γονιός, ένας επαγγελματίας που είδε, που κατάλαβε, που έμαθε κάτι που ήταν μπροστά του και δεν μπορούσε να το δει. Ο Πάνος έχει γίνει ένα σύμβολο. Ένα σύμβολο για τους νέους. Με δράσεις για τους νέους είναι πάνω από 2,5 χιλιάδες οι εθελοντές μας νεαροί στην πλειοψηφία τους που συσπειρώνονται στις δράσεις μας. Και αυτό μας δίνει μια μεγάλη ευθύνη να συνεχίσουμε στη σωστή κατεύθυνση και μια μεγάλη δύναμη να προχωράμε. Προγράμματα για όλες τις ηλικιακές βαθμίδες. Παιδιά, μαθητές, γονείς, στρατευμένοι. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Βλέπετε εικόνες από την Ιαπωνία στο Παγκόσμιο Προσκοπικό Τζάμπορι. 56 χώρες συμμετείχαν. Ήταν μια μεγάλη εμπειρία. Αναγνώριση, όπως από την FIA και το Special Envoy for Road Safety που συμμετέχω συμβουλευτικά στις επιτροπές του. Αυτή η διεθνής αναγνώριση, αυτά τα αποτελέσματα που βλέπουμε, αυτή η αλλαγή συμπεριφοράς είναι αυτό που μας δίνει δύναμη να συνεχίσουμε. Στιγμές αποδοχής, μέσα από τα παιδιά κυρίως. Δημιούργησα το Ινστιτούτο Δικής Ασφάλειας πάνω στους Μιλωνάς με τη βοήθεια των συνεργατών και των ανθρώπων που είχαν γνωρίσει τον Πάνο. Όχι μόνο για να τιμήσω τον Πάνο και τη ζωή που δεν έζησε, αλλά κυρίως να μην νιώσουν άλλες μανάδες αυτό που εγώ ένιωσα. Γιατί ο δεσμός της μητέρας με το παιδί είναι ο πιο δυνατός δεσμός στη φύση. Και είναι διαστροφή της φύσης οι γονείς να χάνουν τα παιδιά τους. Και αυτό που θα θέλα να σας επισημάνω είναι ότι δεν έχει καμιά σημασία του τι κάνω εγώ για τον Πάνο. Τίποτα δεν έχει σημασία για τον Πάνο πια. Τίποτα δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Η ζωή έχει σημασία, γιατί και ο Πάνος αγαπούσε τη ζωή και τη ζωή έπρεπε να ζήσει. Και επειδή η ζωή είναι το πιο πολύτιμο δώρο, και αυτές είναι μερικές φωτογραφίες από τον κήπο μου στη Χαλκιδά, ένα κήπο που έκανα μετά την απώλεια του Πάνου, είναι άδικο να χάνονται όμορφες ζωές, έτσι από το τίποτα, άδικα και τραγικά, μέσα σε μια στιγμή. Γι' αυτό είναι πολύ σημαντικό να προσπαθήσουμε να ζήσουμε την κάθε στιγμή. Καρπεντίε, αδράξτε τη μέρα. Ζήστε την κάθε στιγμή. Νιούστε τη ζεστασιά της κάθε στιγμής και χτίστε μνήμες που θα σας κρατάνε ζωντανούς, χαρούμενους, ευτυχισμένους, όταν αυτές οι καλές στιγμές θα έχουν τελειώσει. Με αυτό ήθελα να κλείσω και να σας πω πως εμείς με τους ανθρώπους μας είμαστε κοντά σας και ήταν ιδιαίτερα συγκινητική για μένα όλη αυτή η παρουσία εδώ στην Πάτρα με αυτή την υπέροχη ομάδα όλων των παιδιών, των εθελοντών, των τέντεξ, των διοργανωτών σε αυτή την πόλη που σημάδεψε τη δική μου ζωή. Σας ευχαριστώ που είσαστε κοντά μας και σας ευχαριστώ για όλη σας την αγάπη. Ευχαριστούμε. |
