| : Λέγομαι του Λαμορκοπούλου εκ του Παναγιώτα, πιτούρε, γεννήθηκα εδώ πάνω, το 47. Πήγαινα ένα είδος νηπιαγωγείο, baby-sitting, ας πούμε, στη γιαγιά της κυρίας, η οποία ήταν βασκάλα στη Σμυρνή, και εδώ κρατούσε 5-6 παιδάκια που πηγαίναν από το σπίτι μας με τα καρκάκια μας, εκεί και καθόμασταν, και με θέλαμε τραγουδάκια, ανθρωπολογία, στην κεφαλή, ας πούμε, τι όργανα έχουμε, τα σπαλιά, τους ορταλμούς, την ρήνα, καθαρά πηγή, τραγουδάκια, έκανα μια ωραία πεταλμούδα και ξαναγότα σχετικά, κυρία τζαμπάζι, κυρία τζαμπάζι. Ο κόσμος ήταν ζαχροφλάστης, εκεί, στην Βυζή, και εδώ, για να μπορέσει να ζήσει, είχε τρία παιδιά, ένα μόνο και δυο κορίτσια, άνοιξε ένα μαγαζί στη πλατεία Κρατηδέας, που ήταν εμπορικό κέντρο τότε. Είχε ταγεμάτο μαγαζάκια, μικρά-μικρά, και ήτανε μακάλικο. Και μέσα στο μακάλικο, κουλιότανε από ξυλοκέρατα, κάμβουνα, πράγματα που έτρωγες τρόφι, ας πούμε, χαρτί ελληνογραφίας και νοκούμια. Και ο θείος μου, που ήταν ο πρώτος, πήγε στο σχολείο και ακολουθούσαν τα δυο τα κορίτσια, που δεν υπήρχε κανένας λόγος για τον παππού, για να πάνε στο σχολείο και να μάθουνε γράμματα. Η γιαγιά μου όμως, που ήτανε ίσως πιο προοδευτική, έλεγε και το δαρύ μου και παρουσάτιδος, γύρνων με πέντες-δύο, κύριπά, ήτανε η μορφωμένη, ή η πιο όμορφη, έκλευε από το μαγαζί της ελληνογραφίας και τα έραβε και έκανε τετράδια για τις δυο της κόρες για να πάνε στο σχολείο, να μπορούν να γράφουν. Στο κάποιο στιγμή το μυρίστηκε πολλούς και έγινε ο χαμός και επενέβη ο άλλος άνθρωπος της οικογένειας, ο αδερφός, και έτσι πήραμε στο σχολείο και μάθαμε γράμματα. |
