| : ΑΦΡΙΚΑ ΑΦΡΙΚΑ ΑΦΡΙΚΑ Οι περισσότερες από τις καλύβες της κοινότητας Γκάλα-Γκάλα φτιάχτηκαν πριν από μερικά χρόνια. Στον τόπο δεν θα μπορούσαν να είναι εμφανί τα σημάδια του πολέμου έναντες τον Έλα Ρέι, αλλά στις ψυχές των ανθρώπων αυτού του μικρού οικισμού, οι πληγέες ήταν εξίτηλες. Οι κάτοικοι έφτιαξαν με τα ίδια τους στα χέρια τον οικισμό από την αρχή, το 2009, δίνοντας στέγη σ' αυτούς τους και μέλλον στα παιδιά τους. Τι έλειπε? Ένα κανονικό σχολείο. Αυτό που ξεκίνησε να οικοδομεί η ActionAid τον Ιούνιο του 2016. Ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούνιο του 2017, και με την κοινότητα να δείχνει τα πρώτα σημάδια ανάπτυξης, 45 ανάδοχοι ταξίδεψαν από την Ελλάδα και την Κύπρο με έναν και μόνο σκοπό. Να συνεχίσουν το έργο της ActionAid Ελλά στην περιοχή. Λοιπόν, εγώ είμαι ανάδοχος παιδιού, γι' αυτό το ένα παιδί από τη Ζιμπάμπουε. Όταν ήρθε στο mail μου το έτοιμα για το εθελοντικό ταξίδι, είχα τελαθεί, διότι πριν μία εβδομάδα είχα λάβει το πρώτο γράμμα από τη Ζιμπάμπουε και το παιδί μου είχε κάνει μία ζωγραφιά και ήταν όλο τόσο συγκινητικό, οπότε όταν ήρθε το mail τρελάθηκα και ήθελα οπωσδήποτε να δηλώσω συμμετοχή. Μου ήρθε, θυμάμαι, το email, δεν και φορτωμένη ημέρα, πάρα πολύ δύσκολη και μόλις το είδα δεν κοίταξα καν, αν είχα το χρόνο, αν μπορούσα να πάρω άλλε τίποτα, λέω εκεί δεν πρέπει να το σκεφτώ δεύτερη στιγμή, πρέπει να πάω. 17 από αυτούς επέστρεφαν σε αυτό το τόπο και τους ανθρώπους που είχαμε γνωρίσει και επέστρεφαν σε όσα εκείνοι είχαν τότε οικοδομήσει. Είναι η δεύτερη φορά εδώ, ήμασταν και πέρσι με άλλους 46 εθελοντές και είπαμε ότι αφού καταφέρναμε να μαζευτούν τα χρήματα και να συνεχιστεί η προσπάθεια να ξανάρθουμε. Οι γονείς του Καλαγκάλα θυμούνταν. Τα 450 παιδιά που φοιτούν πλέον στο δωματικό σχολείο, ήξεραν. Αυτά τα δύο πουλμαν που έρχονταν για άλλη μια φορά φορτωμένα κόσμο, είχαν έρθει και πάλι για εκείνους. Για να τους βοηθήσουν, ακόμα μια φορά, να ορωματιστούν το δικό τους παρόν για μέλλον. Γι' αυτό και την πρώτη ημέρα, είχαν στήσει μια μεγάλη γιορτή. Το πρώτο πράγμα που πήρα ήταν ένα απίστευτα ζεστό καλωσόρισμα από τους ανθρώπους εδώ. Από τη στιγμή που φτάναμε με το λεωφορείο, που έτρεχαν τα παιδιά πίσω από το λεωφορείο, χαρούμενα και μας φώναζαν από... τι είναι πρώτο, από τα χαμόγελα που είδαμε. Από το πόσο πολύ θέλουν να μας σπίξουν τα χέρια, να μας αγκαλιάσουν, δεν ξέρω πού να ξεθυμίσω. Η κατάσταση εδώ πολύ διαφορετική από ό,τι την περίμενα. Οι άνθρωποι πραγματικά ένιωσαν ότι είναι από μόνους να μας δουν. Για όλους όσους ταξιδέψαμε με την Αξιονή Τελάς στην επαρχία Παντέρ της Βόρειας Σουγκάντα, η ενέα του χρόνου δεν είχε κάποια ιδιαίτερη σημάσια. Οι μέρες ξεκίναγαν και τελειώνουν με το ίδιο χαμόγελο. Την ίδια όρεξη για δουλειά, τα ίδια συναισθήματα αγάπης και αλληλεγγύης. Δεν είναι όπως θα περίμενα. Είναι πάρα πολύ όμορφα εδώ που είμαστε. Αυτό που εισπράξαμε από τον κόσμο είναι αγάπη, ενθουσιασμός που είμαστε εδώ για να βοηθήσουμε. Και αυτό που αισθάνομαι είναι μόνο χαρά που είμαι εδώ. Συγκίνηση, χαρά, ελπίδα. Οι ανάδοχοι ξεκινούσαν κάθε πρωί από τα ξενοδοχεία στο Παντέε, έτοιμοι για την ημέρα που θα ακολουθούσε. Χωρίζονταν σε ομάδες και έπιαναν αμέσως δουλειά. Άλλοι στο νεοκτήριο που οικοδομούσαν. Να φτιάχνουν τσιμέντο, να βάζουν τούβλα, να κουβαλούν κομμάτια βράχου για να φτιάξουν τα θεμέλια αυτού που σε λίγο καιρό θα ήταν μια υπέροχη αίσθηση ως χωριά. Ξεκινήσαμε από το πρωί και βάλαμε πέτρες για να χτιστεί το δάπεδο. Χθες ήμασταν στον πετόν, κάναμε τσιμέντο και λίγο χτίσαμε. Σήμερα βοήθησαμε λίγο στο σπάσιμο στις πέτρες και μετά αντίστοιχα τις κουβαλούσαμε να τις κρατάξουμε στο οικοδομήμα. Άλλοι, λίγο πιο πέρα, διαμόρφωναν τον εξωτερικό χώρο του σχολείου, με κλασικά παιχνίδια παιδετικής χαράς. Άλλοι, λίγο πιο πέρα, διαμόρφωναν τον εξωτερικό χώρο του σχολείου, με κλασικά παιχνίδια παιδετικής χαράς. Άλλοι, λίγο πιο πέρα, διαμόρφωναν τον εξωτερικό χώρο του σχολείου, με κλασικά παιχνίδια παιδετικής χαράς. Άλλοι, λίγο πιο πέρα, διαμόρφωναν τον εξωτερικό χώρο του σχολείου, με κλασικά παιχνίδια παιδετικής χαράς. Άλλοι, λίγο πιο πέρα, διαμόρφωναν τον εξωτερικό χώρο του σχολείου, με κλασικά παιχνίδια παιδετικής χαράς. Κι άλλοι, βοηθούσαν στη διάνοξη του νέου πηγαδιού. Χωρίς να διαμαρτυρώνται, χωρίς να μεταγνώνουν λεπτό. Νομίζω ότι όλοι, όλοι έχουν έρθει με πολύ χαρά, με πολύ διάθεση να βοηθήσουν, να κάνουν ό,τι μπορούν. Οπότε νομίζω ότι θα πρέπει αυτό να βιοχετεύεται. Πίστευτα, ωραία. Μια εμπειρία ξεχωριστή, πραγματικά. Είναι, αυτά που κερδίζουμε από εδώ, δεν θα ξαβρούμε καπ' αλλού. Φυσικά, από ό,τι είδα, στο τέλος αυτή είναι πιο φιλιμμένη από μας. Έχουν πιο λίγα, αλλά είναι πιο φιλιμμένη. Εμείς έχουμε περισσότερα, αλλά μάλλον ακόμα ψάχνουμε να βρούμε αυτή τη διάθεση. Νιώθω ευγνωμοσύνη μεγάλη που μου δώθηκε ευκαιρία να το ζήσω αυτό μαζί σας. Και που κυρίως δεν είμαι εδώ μόνη μου. Γιατί το πιο σημαντικό, νομίζω από όλη αυτή την εμπειρία, είναι να μπορείς να το μοιραστείς με άλλους ανθρώπους. Και νιώθω πολύ μεγάλη χαρά που είμαστε με αυτά τα παιδιά, με αυτούς τους ανθρώπους. Και που μπορώ να το μοιραστώ και με άλλους ανθρώπους που το έχουν ζήσει σαν εμένα. Νιώθω πολύ πιο χαλαρή φέτος, νομίζω ότι είναι κάτι το οποίο μου είναι γνώριμο πάρα πολύ. Δηλαδή και με τους ανθρώπους είμαι πιο οικεία, ανοίγεις πιο εύκολα συζήτηση. Έμαθα και όλες πολύ παρουσιακές λέξεις φέτος, είμαι περήφανη. Δεν χρειάστηκε να μάθουμε πώς λένε το ευχαριστώ οι άνθρωποι του Καλαγκάλα. Αν και το ακουγόμαστε πολύ συχνά. Ήταν με το χαμόγελο στα χείλη μικρών και μεγάλων, η αγκαλιά το πρωί πριν βάλουμε τα γάντια και μια καθε απόγευμα στο αντίο. Ήταν η απίστευτη φιλοξενία τους. Στη χωριότητα δεν είχα κανένα χωριότητα. Είχα κανένα χωριότητα. Είχα κανένα χωριότητα. Είχα κανένα χωριότητα. Είχα κανένα χωριότητα. Η ανθρώπη στην Ουγκάνδα μας φιλοξένησαν σαν να είμαστε οικογένους. Τα μεσημέρια άνοιγαν τις καλύβες τους για να φάμε μαζί τους. τους ψωμί από καλαμποκάλευρο. Έβραζαν χόρτα και φασόλια με τον παραδοσιακό τους τρόπο. Έφεραν στο τραπέζι κοτόπουλο κοκκινιστό και γύνα για να μας ικανοποιήσουν. Μας έπλελαν τα χέρια, όπως τα έκαναν για κάθε βιλαχοσενουμένο τους. Και εμείς τους βοηθούσαμε στο μαγείρεμα και στο να πλύνουμε μετά τα πιάτα. Ακριβώς όπως κάνει μια οικογένεια. Το μεσημεριάνό μας. Μας υποδέχτηκαν. Στην ουσία ξεβολεύτηκαν για να κοιμηθούμε μαζί τους. Ένα χωρέσου με όλοι. Μοιράστηκαν μαζί μας το φαγητό τους. Ιστορίες από τη ζωή τους. Ευχάριστα γεγονότητες καθημερινότητας και δυσάρεστα για να πλύνουμε μαζί τους. Υποστηρίζοντας να πλύνουμε μαζί τους. Υποστηρίζοντας να πλύνουμε μαζί τους. Ευχάριστα γεγονότητες καθημερινότητας και δυσάρεστα που τους έχουν μείνει. Μας περιέγραψαν το πόσο πολύ έχει βοηθήσει η ActionAid σε όλο αυτό το κομμάτι. Και το πώς μας περίμενε να έρθουμε, έστω και αυτές τις λίγες μέρες που μιλάμε μαζί τους. Με την οικογένεια χθες ήταν μια εμπειρία. Ήταν μια εμπειρία. Ήτανε λίγο άβολα στην αρχή. Αλλά και αν ξεκινήσεις και αν συζητήσεις, σε ρωτάνε για σένα, να γνωρίζεις με τα παιδιά, το οποίο είναι το βασικότερο νομίζω. Και αρχίζεις να νιώθεις πιο οικεία. Και μετά μοιράζεσαι το φαγητό. Νομίζω ότι υπάρχει μια αδιαίτερη σύνδεση μετά. Πέρα δεν υπάρχει χρώμα, δεν υπάρχει κατάσταση, δεν υπάρχει τίποτα. Είμαστε όλοι άνθρωποι. Κι εκεί που δεν μπορούσαμε να φαντάσουμε κάτι πιο μεγάλο, πιο ουσιαστικό από αυτό, ήρθε το βράδυ του ημέσιο. Οι ανάδοχοι μοιράστηκαν έναν δύο και τρία άτομα και κατά τις 7 το απόγευμα μιας τρίτης ακολούθησαν τους κατοίκους στους καλύβες τους. Είναι πολύ διαφορετικό να τους αποχαιρετάς κάθε βράδυ και να πηγαίνεις στην όποια άνεση του ξενοδοχείου σου, από το να βλέπεις την Αφρικάνικη νύχτα να πέφτει και να βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά. Με μια φωτιά αναμένη, το πιο φωτεινό ουρανό του κόσμου να σε κοιτά και μια οικογένεια να σε περιμένει για ένα από τα πιο σημαντικά βραδιά της ζωής. Δικής τους και δικείς τους. Πριν το βράδυ μείναμε με οικογένειες. Ήταν ωραία εμπειρία, ήταν πολύ διαφορετικά. Μας φιλοξένησαν με ό,τι είχαν. Μας πρόσεξαν πολύ, μας φρόντισαν. Και νιώσαμε πραγματικά ότι είμαστε ευπρόσδεικτοι. Μένουμε με μία πάρα πολύ όμορφη και καλή ηλικοδέσποινα. Μας περιποιείται πάρα πολύ. Έχει μόνη της, έχει χάσει τον άντρα της. Και ενώ είχε τέσσερα παιδιά, μία κόρη και τρεις γιους, έχει χάσει την κόρη της στην έχαση επέρηση από μαλάρια. Οπότε, ειδικά την πρώτη μέρα που ήρθαμε σε επαφή μαζί της, μας είπε ότι είναι πολύ χαρούμενοι που βρισκόμασταν εκεί. Γιατί νιώθουν ότι μεγαλώνει ξανά η οικογένειά της. Και τόσο από ανατριχιαστικό, είναι πολύ συγκινητικό να σου το λέει κάποιος αυτό. Να σε ξέρει τόσο λίγο, δεν ήμασταν ούτε μία ώρα εκεί. Και όμως αυτή είχε μία αγκαλιά για όλους μας. Αν μέναμε μόνος στο χωριό αυτό, αν δεν βλέπαμε το έργο της ActionAid και στις γύρω περιοχές, το ταξίδι μας θα ήταν μισό. Γι' αυτό, κάθε απόγευμα, όταν η δουλειά στο χωριό έφτανε στο τέλος, μπαίναμε στα αελοφορία με άγνωστο στους αναδόχους προορισμού. Επισκεφτήκαμε συνολικά τρία έργα της οργάνωσης. Δύο στην περιοχή Παντέρ και ένα στην πρωτεύουσα Καμπάλα. Στο πρώτο, επισκεφτήκαμε ένα συντηρησμό γυναικών, που συσπειρώθηκαν για να καλλιεργήσουν τη γη, για να βγάλουν χρήματα, για να έχουν τη δική τους περιουσία, τα δικά τους έσοδα, για να στείλουν τα παιδιά στο σχολείο, για να πληρώσουν τα νοσήλια στην επόμενη γέννα, με ή χωρίς τον πατέρα στο κάδο. Είδαμε γυναίκες να μιλούν περήφανα μπροστά μας για τον αγώνα τους, για το ότι μπορούσαν να έχουν χρήματα, για το ότι μπορούσαν με ψηλά το κεφάλι να δανειστούν, για το ότι διεκτικούσαν ολοένα και περισσότερα για εκείνες και τα παιδιά τους. Την επόμενη μέρα, σε έναν άλλο προορισμό, μας περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Μια θεατρική ομάδα από γυναίκες και άντρες Σουγκάντα, με φοβερές ενδυμασίες και τρομερή όρεξη, έπαιξε για εμάς ένα υπέροχο θεατρικό, μια μικρή σατυρική κομωδία για την ιδιοκτησία της γης. Και ακούσαμε τις γυναίκες να μιλούν για το πως αυτό το έργο περιοδεύει από χωριό σε χωριό, μπαίνοντας στο μάτι των αμπρών, εξηγώντας σε κάθε γυναίκα ότι έχει δικαίωμα στη γη, έχει δικαίωμα στην ανεξαρτησία. Τίποτα όμως από αυτά, δεν εκρύβεται η συγκινησιακή φόρτιση της τελευταίας μας επίσκεψης. Λίγες μόνο ώρες πριν αφήσουμε πίσω μας την Ουγκάνδα, επισκεφθήκαμε ένα άσυλο της Action Aid για κακοποιημένες γυναίκες και παιδιά ορφανά από γονείς με HIV. Το πρώτο πράγμα που ακούσαμε εκεί, ότι σε συγκεκριμένο δείγμα 100 γενικών από την Ουγκάνδα, οι 75 από αυτές έχουν υποστεί βία. Σωματική, λεκτική, ψυχολογική, τι διαφορά έχει άλλωστε. Μια γυναίκα, η ΑΙΖΙΑ, βρήκε το θάρρος να μας μιλήσει για τη δική της περιπέτεια. Όση ώρα στεκόμασταν απέναντί της, μιλούσαμε δάκρυα για το ξύλο που έντρωχαν τα παιδιά από τον πατέρα τους και το τι πέρασαν εκείνα όταν αυτός τα απήγαγε. Καμία μεγαλύτερη λύτρωση από το «Είμαι ευτυχισμένη», που είπε στο τέλος, για τη ζωή που ζει τώρα με τα παιδιά της. Τη δική της επιχείρηση, το δικό της μέλλον. Δεν ξέρω πόσες ημέρες ή εβδομάδες χρειάζονται για να χορέσεις στο μυαλό σου όσα ζεις σε έναν τόπο στον γκάλα γκάλα. Πόσος καιρός απαιτείται για να συνειδητοποιήσεις όσα έχεις βιώσει. Την ημέρα της αναχώρησης είχαμε όλοι στο μυαλό μας το τελευταίο αντίο στο χωριό γκάλα γκάλα. Ανάμεσα στους χορούς και τα τραγούδια, ανάμεσα στα γέγια και τις φωτογραφίες Polaroid υπήρχαν δάκρυα. Συγκίνηση για όσο βιώσαμε, λύπης για τον επερχόμενο αποχαιρετισμό, χαράς για την ουσιαστική αλλαγή που είχαμε φέρει στη ζωή σας τον ανθρώπινο. Είναι ανάγκητα τα συναστημάτα. Πιστεύω ότι όλοι έχουμε πάρει πάρα πολύ τροφή για σκέψη, από το γυρίσμα αυτού του ταξίδιου ζωής. Οι άνθρωποι εδώ μπορεί να τους βοηθήσουμε αρκετά, αλλά ίσως να μας βοήθησαν και αυτοί περισσότερο, για να δούμε τα πράγματα τελώς διαφορετικά. Η φιλοξενία των ανθρώπων, η αγάπη που μας προσφέραν, το ότι σε καμιά περίπτωση δεν μας είδαν καχυμπότητα, μας έβαλαν στο σπίτι τους. Όσο πιο απλός είσαι, όσο πιο λίγα πράγματα έχεις, τόσο πιο αγνή ψυχή έχεις, τόσο πιο πολλή αγάπη έχεις να δώσεις. Και, εντάξει, νομίζω όλα αυτά που έχουμε εμείς, μας κάνουνε λίγο άπλης τους. Και νομίζω αυτό θα πάρω περισσότερο μαζί μου. Ότι πρέπει να μαθούμε να ζούμε και με τα λίγα, γιατί δεν είναι αυτό που έχει σημασία. Πρέπει όλοι να κάνουν ένα τέτοιο ταξίδι, πραγματικά είναι ταξίδι που κερδίζουμε εμείς, παραπάνω από ό,τι οι άνθρωποι εδώ. Τώρα θα πάμε με τελείως διαφορετικό μυαλό πίσω, θα βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα και όλοι πρέπει να το κάνουμε. Νομίζω ότι η δεύτερη φορά είναι αυτή που θα καταγραφεί πλέον στη ψυχή, στο μυαλό, για πάντα. Γιατί? Γιατί είδα ότι φέτος είναι όλα κατά κάτι καλύτερα απ' ό,τι ήταν πέρσι. Και αυτό για μένα είναι το πιο σιωδοξονί μου. Μόνο χαρά σε φαίνεται αυτό. Το ότι ό,τι σε αυτό το μικρό λιθαράκι που κάνεις, σε αυτό το μικρό, μετράει. Κάνει όντως μια αλλαγή στη ζωή σαν αυτών των ανθρώπων. Και κοίτας είναι νομίζω στη ψυχολογία τους. Λέβερτος βλέπεις ότι φέτος έχουν μια ελπίδα. Ναι, νομίζω ότι έτσι η ζωή τους καλυτερεύει πάρα πολύ. Και το περνά και σε εμάς κιόλας αυτό, ότι είτε θα είμαστε πάλι, είστε δικοί μας στην ουσία, είστε κι εσείς ένα κομμάτι μας. Όσοι βλέπουν αυτό που έχει γίνει εδώ, είτε μέσα απ' το δικό μας τόμα, είτε μέσα απ' τις εικόνες, να τολμήσουν να το προσπαθήσουν να γίνουν ανάδοχοι και κυρίως το πιο σημαντικό να έρθουν σε ένα εθελοντικό ταξίδι. Γιατί αυτό που παίρνεις, δεν μπορούμε να το περιγράψουμε ούτε εμείς που το ζούμε καλά καλά. Αν δεν το ζήσεις, αν δεν έρθεις εδώ να απορροφήσεις όλη αυτή την ενέργεια, να δεις όλες αυτές τις εικόνες που σε σημαδεύουν, πραγματικά το εννοώ αυτό που λέω, σε σημαδεύουν για πάντα, δεν μπορείς να καταλάβεις, να νιώσεις αυτή την αγάπη και αυτή την αλληλεγγύη που παίρνουμε κι εμείς από αυτούς τους ανθρώπους. Η αλληλεγγύη είναι ζωή θα έλεγα. Το είδαμε εδώ νομίζω, ότι η αλληλεγγύη είναι πραγματικά η ζωή. Είναι το δεύτερο μου ταξίδι και νιώθω τα ίδια συναισθήματα. Δηλαδή νιώθω ότι ναι με την αναδοχή γίνονται έργα. Προσφέρουμε σε αυτά τα παιδιά, προσφέρουμε σε αυτός το ανθρώπος τους ντόπιους και μιλάμε για 72 σεν την ημέρα μόνο. Πραγματικά από την ημέρα που το προτέλεξε να γίνω ανάδοχος, θεωρώ ότι μου έδωσε ο κύνητρος για να κάνω και άλλα πράγματα. Δηλαδή να θες να βοηθήσεις και όχι όσο έχει γίνει το επίκεντρο που λέμε κάτω που θέλουμε να βοηθήσουμε και τα εντός της χώρας μας. Αλλά αρχίζεις και σκέφτεσαι, ξεφεύγεις τον μυαλό σου από την καθημενότητα και τη συνήθεια. Δεν κοιτάς το ατομικό, κοιτάς λίγο το μαθημένο και το κοινωνικό. Σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες, εδώ στην Ουγκάντα, είναι κάτι το ανεπανάληπτο, δηλαδή αυτό τελικά δεν είναι ένα ταξίδι, είναι ένας σταθμός ζωής. Πρώτα απ' όλα να γίνουν ανάδοχοι παιδιών, για να τους δοθεί αυτή η ευκαιρία και έπειτα όταν μπορέσουν να έρθουν να το βρουν με τα ίδια τους τα μάτια. Αυτά που έχουν δει τα μάτια μου αυτές τις μέρες εδώ, δεν μπορεί να τα βγάλει ο φακός, δεν μπορεί να τα κρατήσω στα κινητό μου. Φωτογραφίζεις συνέχεια με τα μάτια σου. Νιώθω υπέροχα, πραγματικά, νιώθω υπέροχα. Πιο ζωντανή, πολύ πιο ζωντανή. Μέσα σε λίγες μόλις ημέρες, καταφέραμε να δούμε πόσα μπορεί να προσφέρει ένας ανάδοχος στ' Action Eat, συνησφέροντας κάθε μήνα από το δικό του στέρι. Είδαμε μια κοινότητα να αποκτά μέλλον μέσα από την εκπαίδευση. Είδαμε γυναίκες να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Είδαμε παιδιά που κάποιος τους άρπαξε το μέλλον μέσα από τα χέρια να χαμογεννούν ξανά. Αλλάζουμε ζωές, αλλάζουμε τον κόσμο. Αυτό είναι το μοτο της Action Eat. Και είναι βέβαιο ότι 45 άνθρωποι και χιλιάδες ακόμα ανάτοχοι, άλλαξαν πρώτα τις δικές τους ζωές για να αλλάξουν αμέσως μετά εκείνους των ανθρώπων του Καλαγά. Αυτό είναι το μοτο της Action Eat. Και είναι βέβαιο ότι 45 άνθρωποι και χιλιάδες ακόμα ανάτοχοι, άλλαξαν πρώτα τις δικές τους ζωές για να αλλάξουν αμέσως μετά εκείνους των ανθρώπων του Καλαγά. Αυτό είναι το μοτο της Action Eat. Και είναι βέβαιο ότι 45 άνθρωποι και χιλιάδες ακόμα ανάτοχοι, άλλαξαν πρώτα τις δικές τους ζωές για να αλλάξουν αμέσως μετά εκείνους των ανθρώπων του Καλαγά. Αυτό είναι το μοτο της Action Eat. Και είναι βέβαιο ότι 45 άνθρωποι και χιλιάδες ακόμα ανάτοχοι, άλλαξαν πρώτα τις δικές τους ζωές για να αλλάξουν αμέσως μετά εκείνους των ανθρώπων του Καλαγά. |
