| : και να πω ότι η μεγαλύτερη συγκίνησή μου απόξε μου την προκαλή εικόνα των παιδιών, που τα αγαπάω πολύ, διότι τα παιδιά είναι του μέλλοντος μου, του δικού μου, και δεν έχω κανέναν σχέδιο. Ευχαριστώ για την ιδιαιμή να έχω κλειθεί σε αυτή την εκδήλωση, την αφιερωμένη «Συγκλιοδίκες του μέλλοντος». Ένα πρώτο όνομα που αποτελεί τμήμα της νέας και διαπλαντισμένης λιωφόρου, που χάραξε το μεγαλύτερο εικόνα των παιδιών. Προκειμένου να κυκλοφορεί άνετα ο πολιτισμός, συνοδευόμενος από όλες τις αξίες που του είναι αφοσιωμένες. Μέσα σε αυτό θα υπενθυμίζεται το τε με αλφαγιότα, ότι η Ελλάδα είναι μία εθνική κυβερνή. Η «Συγκλιοδίκες του μέλλοντος» είναι μια καινοτόμως, αισιοδοξη ιδέα, που συνέλαβε ο σατανικός εγκέφαλος του Γιάννη Τροχόπουλου. Ιδέα που υλοποιείται βέβαια με σκέπη, με σκέπη, με σκέφη, με σκέφη, με σκέφη, με σκέφη. Τώρα αναρωτιέμαι βέβαια τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά, εκτός από το ότι αγαπάω πολύ τον Γιάννη, αλλά επιπλέον αγαπώ την απομακρυσμένη θάλασσα, αυτή που εφαίνεται, αλλά και την κοντίνη, που με μοιράζεται μισή, μισή, μισή, μισή, μισή, μισή, μισή, μισή, μισή. Με την διασκορπίστρια άμμο. Επίσης τέρευομαι να κοιτάζω τα πλοία που οργώνεται η θάλασσα και σπέρνουν ταξίδια. Έχω μάλιστα πουρσέψει πολλά καράβια, κυρίως σεβορικά, γιατί και εγώ έμπορος είμαι, για την ακρίβεια λατρέμπορος. Αφού διαχεινώ συγκινήσεις, νοσταγίες και άλλες διαγιερτικές ουσίες, όπως είναι η καλής ποιότητας ελπίδες, οι οποίες σε ελευεισμένες βέβαια δώσης καταπραγείμουν τα κοντιμηρά συμπτώματα της απελπιστίας, τόσο ώστε να μπορεί να ευελπιστεί. Συνδέομαι όμως τεράγια με τα βιβλία και αγαπώ να ξυφιλίζω αυτή την επίσης απέραντη θάλασσα του πνεύματος. Καλώς ορίζω λοιπόν αυτό το κεφαλαιόδες έργο που έχει σχέση με το μέλλον των ειβλιορθικών, το οποίο βέβαια θα το ευημικύνουν οι απόγονοί μου και οι νέες γενιές που θα έχουν την τύχη να επισκέπτονται τις ειβλιοδίκες του μέλλοντός τους. Το βιογραφικό του Γιάννη Τροχόπουλου ή μάλλον το βιογραφικό της σχέσης μου μαζί του είναι πολύ μακρινό, πολύ ενθουσιώδες και είναι υποφερμένη να το περιορίσω. Έτσι έχω εντολή. Ξέρω τον Γιάννη Τροχόπουλου το 1992, καλεσμένη από εκείνον στην ωραία Βέρεια, την πατρίδα του, την αλλησμόνητα φιλόξενη. Ήταν εγώ και ένας φιλόξενος, ένας φιλόξενος, ένας φιλόξενος, ένας φιλόξενος. Ήταν εγώ και ένας λαμπερά τροχισμένος νέος διευθυντής της Δημόσιας Διοθήκης Βέρειας. Παρακολουθώντας στη συνέχεια τις δραστηριότητές του, την υπερχυμητικότητά του, τη μόνη μιένια του πάνω στο θέμα βιβλιοθήκη. Ειδιαίτευνα ότι στις φλέπες του έτρεχε πιο πολύ αυτό το μεράκι βιβλιοθήκη παρά εμάς. Είμουν σίγουρος ότι εκείνο το δαιμόνιο δημιουργικό στοιχείο, που υποκινούσε τις ασίγαστες ανησυχίες του, θα τον οδηγούσε σε όλοι και νέες κατακτήσεις. Και πράγματι, το πρώτο άλμα της ύψος ήταν η βιβλιοθήκη της Βέρειας με την εντυπωσιακή, πρωτότυπη, εξελιγμένη μορφή της έδρας ο τροχόπουλος, τόσο που να την επισκέπτονται οι σχεδικοί με το θέμα, να θαυμάσουν και να διδαχτούν. Αυτό το είχα ήδη φανταστεί, αλλά από εκεί μέχρι του να φανταστώ ότι η φήμη του θα έφτιανε ως τη Σουηβία, όπου και απελεμήθη στην Βιβλιοθήκη της Βέρειας το γνωστό μεγάλο τραβείο σε αναγνώριση της εμπνευσμένης ικανότητάς του, όσο εκεί δεν προέμεινεψα. Στο ταξίδι του εκεί τον σημειώδευε, αντί ευχής, ένα πείμα δικό μου, περί ελπίδας. Και μαθαίνω τώρα ότι είναι αναρτημένο και κάπου εδώ σε χώρους με την Βιβλιοθήκη για παιδιά, το ήμιση αν δεν κάνω λάθος του πείματος. Πέραν του ότι αυτό με τη μάγη με συγκινή προκύπτει, ότι ελπίδα έδωσε και σε μένα λοιπόν μερίδιο από το μεγάλο βραβείο που δόθηκε στο Λιάννη, μια άκρη το σχετικό με αυτήν πείμα ακούστηκε κατά την τελετή της βράδας της. Και το έτη σημαντικότερο. Πέραν το ότι όπως ξέρετε ο Καλόάβης είχε πει τα μεγαλία να φοβάσαι ο Φυσική, ο αγαπητότατος μου Γιάννης Τροχόπουλος δεν χρειάστηκε αυτή τη σύσταση, δεν έτησε από τα μεγαλία και δεν ξέχασε να είναι πολυτιμότατος φίλος μου. Να διαβάσω λοιπόν το δείγμα. Το υπόλοιπο, η ολόκληρο, Γιάννη, θα έχω πει ουμένως ότι είναι τρία πείματα για την ελπίδα που ξεκινάνε να διογραφούν από που ξεκίνησε. Εγώ θα διαβάσω αυτό που έδωσα στο Γιάννη μαζί του. Δεν το αποπλήρω, όσο νόμιζα ότι μπορώ να ολιευτώ, σαφτήμιταν να τα οφείλω. Αλλά, εν γνώση μου τουλάχιστον, δεν καταδέχτηκα τη βοήθειά τους. Εκτός εάν το ίδιο το όνειρο πήρε την ταπειναιτική πρωτοβουλία, η γενικά δεν ζητώ. Μόνο στην προσευχή μου επιτρέπω κάθε τόσο κάτι να χρειάζεται. Γιατί ξέρω πως λεχανιάζει τον ανήφορο και παρετεί τελείως από την πορεσία. Εγώ ίδια συνήθως δεν ζητώ ούτε και παίρνω τίποτα από όσα φορτιφάει την μέλη να γλυγεί η ελπίδα. Εκτός αν μου δώσει κανένα κλειδί. Τότε ναι, ταπεινώνομαι χωρίς δροπή το αρπάζω, ό,τι κλειδί και ένα άλλα πιο, και άνης πόρτας ξένης να είναι το αρπάζω παρακαμένο έξω. Σε ευχαριστώ πολύ. |
