| : [♪ Μουσική Μουσική jsem Ν.Θ.Τ.Ε.Ι.Ε.Τ.Ο.Ε.Τ.Μ.Η.Ο.Λ.ΟΜ.Α.Κ.ΕΝ.Α.Μ.ΑΤΟΜΓΟΣΡΑΛΕΟΥΚΑΛΕΡΑΡΩΜΑΝΑΓΙΚΟΥΝΟΣΝΟΣΟΝΑΡΛΝΑΡΩΝΑΛΕΡΑΡΩΝΑΡΩΝΑΡΩΝΑΡΩΝΑΡΩΝΑΡΩΝΑ Μια αστραπίνη ζωή μας. Μα προλαβαίνουμε. Λόγια του Νίκου Καζαντζάκη. Και σίγουρα προλαβαίνουμε. Και να γελάσουμε και να κλάψουμε. Μα κυρίως να ξαναγελάσουμε. Και αυτό το ξανά συνδέεται με τη στιγμή που θα απλώσεις το χέρι... και θα σηκώσεις το μικρό μεγάλο εαυτό σου... για να κάνει αυτό που νόμιζε χρόνια πως δεν μπορεί. Και αυτή η στιγμή, ενώ κάνεις το μεγαλύτερο σε διάρκεια μακροβούτης... στα πιο άπατα νερά του εαυτού σου, μοιάζει με υπέρβαση. Στην πραγματικότητα, τα φοβάμαι τα μακροβούτια. Και δεν έχω κάνει ποτέ κανένα στην αληθινή μπλε θάλασσα που όλοι γνωρίζουμε. Όμως εκεί κάτω, στα άβαθα του εαυτού, έτσι είναι. Όπως και στην πραγματικότητα, σκοτεινά, χωρίς παράθυρα και φώτα. Και εκεί συμβαίνουν πράγματα που έχουν το χαρακτήρα παρατεταμένη στη Μωρίας. Δεν έχεις όρεξη, μη δεν είσαι στα πάντα, οι αρθρώσεις κοκαλώνουν, οι αντοχές λιγοστεύουν. Οι δυσκολίες φαίνονται βουνό. Η καθημερινότητα διαμορφώνεται τόσο στενά, πανωμιότυπη. Ο θυμός για όλους και για όλα στην πρώτη διάταξη. Και στο λεξικό προσθέδεται μια καινούργια έννοια. Η κρίση πανικού. Ποτέ δεν ήμουν τόσο καταθλιπτικοί όσο ακούγομαι και όσο ήμουν. Όλα ξεκίνησαν από μία βουτιά. Μια διαδικασία που ξεκινάει από μία βουτιά και με συνεργούν στην απογοήτευση αρχικά, την έλλειψη σιγουριά, στην απουσία ελπίδας και τις φοβίες χτίζουν τύχη εκεί στα άπατα νερά. Με λίγα λόγια, ούτε να κολυμπήσεις δεν μπορείς δηλαδή. Και δεν θυμάμαι αν ήμουν ψάρι, αλλά κολυμπούσα για χρόνια στα λίγα τετραγωνικά μέτρα που είχα φύση περιθώριο στον εαυτό μου. Και από αστυνομικός είχα πάρει διδακτορικό οικοδόμο. Αρχικά έλεγα την πρόσκληση από την ομάδα του ΤΕΔΕΚΣ ΠΑΤΡΑΣ. Έπειτα, όταν άκουσα το θέμα, ενθουσιάστηκα. Σκέφτηκα ότι είχα πολλές όμορφες στιγμές που θα ήθελα να μοιραστώ. Όσο όμως σκεφτόμουν, τόσο διαπίστωνα ότι όλες αυτές οι όμορφες στιγμές, όπως και οι προηγούμενες άσχημες που συνηθίζουν να κλέβουν τα φώτα της δημοσιότητας, σχετίζονται με μια ολόκληρη εσωτερική διαδικασία που η στιγμή της κορύφωσης είτε θα μοιάζει με βουτιά είτε με υπέρβαση. Και με θυμήθηκα πριν από εκείνη τη στιγμή της υπέρβασης κουρασμένη. Είχα αρχίσει να κουράζομαι από τη μονοτονία του κακού εαυτού μου σε σημείο απέχθιαση. Είχαν αρχίσει να με κουράζουν και να με ενοχρύνουν προπολού οι θεωρήσεις των γύρων μου. Δεν είχα πτυχίο. Και αυτό δεν μπορούσε να δώσει άθεση αμαρτιών στις διεκρυκήσεις μου. Αυτό σε συνδυασμό με τον χρώμα των μαλλιών μου αποτελούσε εκρυκτικό συνδυασμό. Οι γνωστές κατηγοριοποιήσεις και στερεότυπα όλα πάντα χάρη νασταισμού. Σε μια κοινωνία που μιλάει για προοδευτισμό, εξυγχρονισμό και άλλες παρόμοιες έννοιες. Προέρχομαι από μία μικροαστική αλλά όχι συμβατική οικογένεια. Ο μπαμπάς μου ήταν ναυτικός. Αργότερα ύπορος βιβλίων στη συνέχεια ασοφέρ του λαού ταξιτζής και λίγα χρόνια πριν τη συνταξιοδότηση του φύλακας σχολικών κτιρίων. Ενώ η μητέρα μου, σχεδόν από τα γενοφάσκια της ηλικίωσής της, δημόσιος υπάλληλος. Ένα κράμα το οποίο με οδήγησε σε αντιφάσεις αλλά τελικά στην ανάπτυξη πολλών και διαφορετικών δεξιοτήτων. Με είχαν μάθει από πολύ μικρή να διαβάζω και την προπαίδεια πριν καν πάω σχολείο. Από τα επτά μου χρόνια έγραφα ποιήματα. Ενώ πριν μάθω να γράφω έφτιαγνα στοιχάκια που τραγουδούσα. Μια ποιήτρια που διάβασε τα ποιήματά μου τα οποία είχαν συμβεριληφθεί σε μια ποιητική συλλογή μου είπε... «Είσαι γεννημένη ποιήτρια». Τελικά έγινε αστυνομικός. Αυτός ήταν ένας λόγος που πάντα θυμόναμε τους γονείς μου. Αν είχα πτυχίο, ίσως να δεχόμουν το μισό λεκτικό μπούλινγκ ή τη μισή συνειδησιακή περιθωριοποίηση, από σε μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα εισπράξει. Τώρα πια είμαι σίγουρη ότι αν δεν γινόμουν αστυνομικός, δεν θα είχα δει πίσω από αυτό που λέμε σκληρή πλευρά της ζωής. Ξέρετε τι βρίσκεται πίσω από αυτή τη σκληρή πλευρά της ζωής? Άνθρωποι που δεν έχουν βιώσει αγάπη, θαλπωρεί ή έχουν χάσει παντελώς την ελπίδα τους. Και ήταν αυτοί οι άνθρωποι που μαζί με τους πρόσφυγες αργότερα κυνητοποίησαν την επιθυμία μου να προσφέρω. Κάτι άλλο που με ενοχλούσε στους γονείς μου ήταν αυτό που πάντα έλεγα, δεν με μεγάλωσαν για να ζήσω σε αυτή την κοινωνία. Τώρα πια είμαι σίγουρη ότι σε όποια κοινωνία κι αν με μεγάλωναν, εκείνοι θα ήταν εκεί για να μου θυμίζουν πόσο όμορφη είναι η ζωή. Ενώ εκείνοι με χαστούκιζε. Σε εκείνο το σημείο έκανα ένα κλικ και γύρισα το χρόνο πίσω. Και τους άκουσα πεντακάθαρα να μου λένε, κοίτα πόσο όμορφη είναι η ζωή. Δείχνοντάς μου την καλλιτεχνία της φύσης και πενθυμίζοντάς μου πόσο όμορφο είναι να ξυπνάς το πρωί γης και να βλέπεις τον ήλιο. Κράτησε αυτή την ομορφιά στη μνήμη σου, μαζί σου. Βρες το δικό σου τρόπο να κάνεις τα πράγματα, μην ακολουθείς το ρεύμα. Μάθε να ακούς, για να γνωρίζεις, πότε να μιλάς. Αν πέσεις, σήκω και περπάτησαι και πάλι. Αν ξαναπέσεις, ξανασήκω και περπάτησαι και πάλι και πάλι συνέχεια. Αν κάτι μπει εμπόδιο στον δρόμο σου, απλά μετά κινήσου. Η μνήμη συνέχισε το ταξίδι στα εφηβικά και μετέπητα οι ηλικαί χρόνια μου. Και ανακάλυψε και άλλες όμορφες στιγμές. Και κάπου κάπου και κάποιες δύσκολες, που όμως έγιναν όμορφες. Γιατί έγιναν τα πρόσωπα εκείνων των αγαπημένων που περίμεναν η φωτεινή να ξαναγίνει φωτεινή. Συγχωρώντας τον κακό εαυτό μου και τις άσχημες στιγμές μου και δίνοντάς μου πολλές ευκαιρίες, περισσότερες από όσες η ίδια είχα δώσει στον εαυτό μου μέχρι εκείνη τη στιγμή. Δεν είναι η σκληρή κριτική το κλειδί, αλλά η αυτεπίγνωση. Εστιάζοντας τα μειονεκτήματα, σαποτάρισε ο ίδιος τον εαυτό σου. Και έπειτα, άρχισα να σκέφτομαι. Τι θα πρέπει να κάνω. Τα βάλα κάτω και συνέχισα να τους ακούω. Θα πρέπει να είχα σηκωθεί την ίδια στιγμή. Δεν το έκανα. Συνέχισα να τους ακούω, να τους ακούω. Και αισθάνθηκα αυτό το συνέστημα. Είχα αγάπη. Δεν ένιωσα απλά, ήμουν τυχερή, είχα αγάπη. Και εκείνη η αγάπη με έκανε να συνειδητοποιήσω κάτι ακόμα. Ότι ό,τι και να ήμουν, όσα πτυχία και να είχα. Σημασία θα έχει, όπως είχε, η μονοσήματη ιστορία της Φωτεινής. Αφυρημένη ποιήτρια, κακή ζωγράφος. Και αυτό που κυρίως με χαρακτήριζε, ήταν το αφθόρμητο και το εκκρεκτικό του χαρακτήρα μου. Και κάτι ακόμα. Παραμένω τραγικά αφελής. Δεν σταματάω να πιστεύω στους ανθρώπους. Και δεν θέλω να σταματήσω να πιστεύω ότι αυτός ο κόσμος μπορεί και να αλλάξει. Η Φωτεινή, λοιπόν, θα μπορούσε να είναι πολλά πράγματα. Αντιθετικά πολλές φορές. Και όσο σκεφτόμουν, τόσο η λίστα μεγάλωνε. Ένα από τα πολλά λάθη που κάνουμε, είναι που μας βάζουν να επιλέξουμε τι πραγματικά είμαστε. Στην πραγματικότητα, μπορούμε και είμαστε πολλά μαζί. Αυτό που πρέπει να αποφασίσουμε είναι τι είδους ανθρώπι θέλουμε να είμαστε. Είναι αυτό που έλεγε ο Νίτσε να γίνουμε αυτό που είμαστε. Θέλοντας να τονίσει ότι ο καθένας από εμάς είναι φτιαγμένος για κάτι. Και αυτό το κάτι, θα πρέπει να το εξελίσουμε για το κοινό καλό. Κανένας δεν πρέπει να μας πείσει ότι μπορούμε να κάνουμε μόνο ένα πράγμα. Ή ότι ανήκουμε κάπου συγκεκριμένα. Κανένας δεν πρέπει να μας βάλει όρια στην απεραντοσύνη της ανθρώπινης φύσης μας. Αυτό που πρέπει να κάνουμε, είναι να περιορίσουμε τον κακό εαυτό μας και όλες τις εκφάνσεις. Γιατί μετά από αυτόν, ξεκινάει η απόλυτη ελευθερία του πνεύματος και της ψυχής. Η δημιουργία, η τέχνη, οι μεγάλες αλλαγές και καθώς θέλει αρετή και τόλμη ελευθερία, όπως είπε ο ποιητής, άρχισαν να ζω με τόλμη αυτό που ήμουν. Και ήμουν έτοιμοι να τα καταφέρω, να ανακτήσω εμένα. Είχαν όλα ενεργήσει για το πρώτο βήμα. Το μπορώ. Πρέπει όμως να κάνω και το δεύτερο, να συνεχίσω. Είχα ήδη συνειδητοποιήσει, ευτυχώς, ότι δεν μπορώ να ζήσω πάνω από μια ζωή. Και ήταν πολλά αυτά που ήθελα να κάνω. Όλα αυτά συνέβαιναν σε ένα προσδιόριστο τότε και κορυφώθηκαν τον Αύγουστο του 2015. Ένα καλοκαίρι που σε τίποτα δεν διέφερε από τα προηγούμενα καλοκαίρια και χειμώνες, μιας και οι διακοπές μου θα περιορίζονταν στα λίγα τετραγωνικά μέτρα του διαμερίσματός μου. Βλέπετε, εκείνη η βουτιά είχε επηρεάσει τους περισσότερους τομείς της ζωής μου, γνωρίζοντας πόσο μεγάλη είναι η γη, αλλά πόσο μικρός είναι ο κόσμος μας. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δουλέψουμε με αυτό που έχουμε μπροστά μας. Τι μπορούμε να αλλάξουμε και τι είναι υπό τον έλεγχό μας. Όλα τα υπόλοιπα, ευτυχώς ή όχι, είναι τελώς έξω από τα χέρια μας. Πέταξα και αυτές τις δικαιολογίες στα σκουπίδια και ξεκίνησα. Άρχισα να διαβάζω και ο μόνος λόγος που καθόμουν στον υπολογιστή ήταν για να γράφω τα μικρά μεγάλα που μου έρχονταν κατά νου, σαν να μου είχαν ζητήσει να γράψω την επόμενη μεγάλη επιτυχία. Άρχισα να γράφω ποιήματα και πάλι πολλές ιανάσεις. Να συγχωρώ τους ανθρώπους και να υπομοιήσω με τα λάθη μου. Να ονειρεύομαι. Κοίτα όλα ολοζόντανα. Μπορεί να είχα ονειρευτεί και αυτήν εδώ τη στιγμή, δεν το θυμάμαι. Θυμάμαι πολύ έντονα ότι μιλούσα για την πεποίθησή μου ότι τελικά μπορεί να μην μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο αλλά θα πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Μιλούσα με πάθος για την παιδικότητα και την επιρροή της στον κόσμο. Και όταν το πάθος και οι εσωτερικοί δύναμοι ενεργοποιηθούν είναι τα πιο σημαντικά πράγματα στον κόσμο. Όμως ο κόσμος που είχα μπροστά μου εκείνη τη στιγμή ήταν ένας ολοστρόγυλος κόσμος γεμάτος αγγυλώσεις. Ένας κόσμος που σήκωνε τύχη σε παιδιά και μάνες. Σε ανθρώπους που είχαν ανάγκη από έναν καλό λόγο, ένα χάδι. Σε έναν κόσμο που μεταδύπολα συντηρούσε τη βία. Σε έναν κόσμο που γύριζε γύρω από έναν συμπαγί εγωκεντρικό άξονα. Ως που ένα βράδυ, εκεί που είχα μισοκλήσει τα μάτια μου σηκώθηκα και έγραψα ένα παραμύθι που περίχει όλα τα συστατικά που θα έκαναν τον κόσμο ζαχαρένιο. Τα παραμύθια είναι ένας εικονογραφημένος αλληγορικός λόγος με ποιητικά στοιχεία. Τα παραμύθια σου δίνουν τη δυνατότητα να λύσεις προβλήματα που νομίζεις ότι δεν μπορείς να λύσεις. Κύριος εστατικότους, η φαντασία. Και η φαντασία μπορεί να κάνει τα αδύνατα δυνατά. Έχει όμως και μια αθέατη πλευρά. Τη δύναμη να δημιουργεί τις πραγματικότητες. Την υπερδύναμη να ενεργεί στη σκέψη. Και τελικά ξέρετε τι έγινε. Έγιναν τα περισσότερα από όσα φαντάστηκα και ονειρεύτηκα εκείνα τα βράδια του Αυγούστου. Και δεν υπάρχουν μυστικά επιτυχίας. Αυτό που έχουμε ακούσει πολλάκης και αγνοούμε συνεχώς είναι το πόσο βαθιά και αληθινά θα αποφασίσουμε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας. Πόσο πολλά και πόσο μεγάλα βήματα θα κάνουμε για να το ξεπεράσουμε. Εκείνη είναι η αφετηρία της επιτυχίας. Και η επιτυχία δεν συνδέεται με την αποδοχή και την αναγνώριση. Αυτό ίσως αποτελέσει και παράπλευρη απώλεια. Επιτυχία είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζεις στη ζωή. Η κατανόησή του σκοπού της, υπαρξής σου. Και αν πιστέψετε ότι δεν ήρθα αντιμέτωπη με τον κακό εαυτό μου ή ότι όλα έγιναν έτσι, θα σας πω ότι δεν είναι έτσι. Δεν θα αναφερθώ σε τι με απογοήτευσε, αλλά σε τι με γοήτευσε. Με γοήτευσε ο τρόπος που λειτουργεί το μυαλό όταν εμπλέκεται το συνέστημα. Πώς και πόσο πολύ με τη θετική επίδραση της αγάπης αλλάζουν τα κίνητρα για τη ζωή. Το συνέστημα είναι το κίνητρο της ζωής. Και αν αναλογιστούμε πόσα πολλά μπορούμε να κάνουμε με αυτό, μπορούμε να έρθουμε πιο κοντά, να γνωριστούμε, να κατανοήσουμε τις αδυναμίες μας. Και το κυριότερο, να κάνουμε δεσμούς που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν ή να αναχετίσουν κάποιες από τις προκλήσεις τους σήμερα. Με εγωίτευσαν τα παιδιά και η απλότητά τους. Γιατί ένα παιδί δεν μπλέκει με μαθηματικούς τύπους για να λύσει τα αυτονόητα. Ένα παιδί αγαπάει τον ήχο της βροχής και παίζει με τις θαγόνες. Ένα παιδί αντιλαμβάνεται τις διαφορές αλλά δεν τις στιγματίζει. Τα παιδιά είναι συναισθητικά και συμπονετικά με αφθόρμητο και φυσικό τρόπο. Και αυτή, ίσως, να είναι μια από τις πολλές απαντήσεις στο σκληρό ανταγωνιστικό κόσμο μας. Τα παιδιά αγαπούν χωρίς αίτια κι αίτια τα. Και εδώ κρύβεται όλη η αλήθεια. Ο αίμνηστος πρόεδρος της τελευταίας ΜΚΟΥ που συνεργάστηκα, ο Τζανίδος ο αντίπας, τα ήξερε πολύ καλά όλα αυτά. Και όταν πια τα συνειδητοποίησα κι εγώ, η ζωή μας επιφύλαξε αυτό που λέμε μια τυχία συνάντηση. Εκεί που εκμυστυρεύτηκε την επιθυμία του να δημιουργήσουμε ένα βιβλίο με ιστορίες στων συνόδευτων παιδιών προσφύγων. Εκείνος έφυγε από τη ζωή, αλλά οι ιστορίες των 12 συνόδευτων παιδιών προσφύγων θα έρχονταν για να μου επιβεβαιώσουν κάτι ακόμα. Πόσο σκληρή είναι η ζωή και με πόση σοφία είναι η ανάγκη να την αντιμετωπίζουμε. Και σοφία σημαίνει όχι εκλογίκευση, αλλά συνέστημα. Κανένα από αυτά τα παιδιά, ούτε κι εγώ, δεν θα ξεκινούσαμε αυτό το ταξίδι για να περάσουμε απέναντι αν δεν το πιστεύαμε, αν δεν το θέλαμε, αν δεν είχαμε ως κινητήριο δύναμη το συνέστημα. Μέσα μου πάντα θα τον ευχαριστώ. Πάντα, όπως και όλους εκείνους που συνέβαλαν στην εσωτερική μου ενηλικίωση με κάθε τρόπο. Αυτή την ιστορία δεν θέλω να την πω στην κόρη μου. Θα της πω για τα όσα έμαθα με τη μάχη με τον εαυτό μου. Και θα της πω να είναι εκεί, στο πεδίο της μάχης, με πάθος. Θα της πω όταν δει το κύμα, να έχει τα μάτια της ανοιχτά. Και αν την πάει στα άπατα νερά, να συνεχίσει να αναπνέει κανονικά, γιατί και εκεί θα έχει οξυγόνο, θα είναι η αγάπη που πήρε. Και μπορεί να μην έχει χρήματα, σπουδές και πολλά ακόμη. Αλλά καθοριστικός παράγοντας δεν είναι τα μέσα. Είναι η σκέψη, ο νους, η φαντασία, το ψυχικό σθένος. Αυτά είναι που σμηλεύουν την ικανότητα ενός ανθρώπου να συνεισφέρει, να κάνει ένα βήμα παραπέρα από τον εαυτό του. Θα της πω αυτό που λέω σε όλα τα παιδιά. Κοιτάξτε ψηλά. Ελάτε, κοιτάξτε ψηλά. Και εσείς, το βλέμμα σας, κατέλαβε ένα μικρό κομμάτι ουρανού που βρίσκεται πάνω από αυτή τη στέγη. Και είναι εκείνο το κομμάτι του ουρανού που ζει το δικό σας αστέρι. Εκείνο που σας καλεί να μην χάσετε ποτέ την παιδικότητά σας. Να μην το χάσετε ποτέ από τα μάτια σας, ό,τι κι αν συμβεί. Και αν τα σύννεφα το σκεπάσουν, θα το βλέπουν τα μάτια της ψυχής. Και εκείνο θα σας δείχνει τον δρόμο. Γιατί η παιδικότητα και το αστέρι συνδέονται στενά με ένανάρρυκτο δεσμό. Θα της πω να μην ξεχάσει ποτέ τις στιγμές που της έλεγα τα παραμύθια. Εκεί που οι γαλαξίες συναντούσαν τους οκεανούς. Μόνο να ζει. Να ζει το παρόν, χωρίς να εστιάζει στο μέλλον και τα βραδία. Αυτό που μετράει είναι να αθεθείς, να νιώσεις τη ζωή και να της επιτρέψεις να σε πάει κάπου. Να βγεις από αυτή και να πεις, κοίτα να δεις, υπάρχει και αυτό. Κοίτα να δεις, δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Είναι το παιδικό συνέστημα όταν διαπιστώνεις ότι τα χέρια δεν είναι μόνο για να αγγίζεις, να πιάνεις, να διαπιστώνεις ότι η αίσθηση της αθής λειτουργεί, αλλά για να χαϊδεύεις, να αγκαλιάζεις, να τραβήξεις κάποιον, να σταθείς στα πόδια του. Είναι για να σου δώσει πρόσβαση στο ψηλότερο ράφι των συναισθημάτων. Είναι για να καταλάβεις ότι αυτό που σου έδωσαν έτοιμο τελικά έχει και άλλες πλευρές. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με αντικείμενα. Έχει να κάνει με σκέψεις, με έννοιες, ακόμα και με την ίδια σου τη ζωή. Θα της πω ότι τα χρώματα είναι μόνο για να ζωγραφίζει. Θα της πω να μην ξεχάσει ποτέ να χαμογελά και να μην απολογηθεί ποτέ για τη γελά. Θα της πω για τα 12 παιδιά πρόσφυγες. Υπάρχει πόνος που δεν γιατρεύεται με επιδέσμους και παραμύθια. Όταν αυτή η στιγμή έρθει και διαπιστώσεις ότι θαύματα δεν γίνονται, να θυμάται όσα θα τις έχω πει και όσα τα παιδιά μου είπαν να πω σε εκείνοι, στα παιδιά που συναντούσα. Και θα το κάνω και για εσάς αυτή τη στιγμή. Ακούστε τι μου είπαν τα παιδιά. Να μη στε ναχωριέστε και να χαμογελάτε. Το μέλλον σας ανήκει. Εσείς θα αποφασίσετε αν θα πρέπει να προχωρήσετε ή όχι. Να είστε ευγνώμονες. Το χώστ του δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Μόνο η παιδεία μπορεί να σβήσει το μίσος των ανθρώπων. Να μη φοβάστε. Υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από εμάς που μας προστατεύει κι ας το αγνοούμε. Θα της πω αυτό που έλεγε ο Τζανέτος ο αντίπας. Στην κοσμική μοναξιά μας πρέπει να είμαστε πολύ κοντά ο ένας τον άλλο. Και αν καμιά φορά η επαφή αυτή μας πληγώνει, η ζεστασιά της στο τέλος μας αποζημιώνει. Θα της πω να μην ξεχάσει ποτέ τη μοναδικότητα της ύπαρξής της και τη μοναδικότητα του αποτυπώματος που θα αφήσει σε αυτόν τον κόσμο. Και αν όλα αυτά τα ξεχάσει, θα της πω να θυμάται πάντα εκείνο το τραγούδι που έγραψα για εκείνη. Κρυφιά μικρή, τόσο μικρή, που όμως το κόσμο λογορεί. Και αν μια στιγμή κάπου χαθείς, ποτέ σου να μην πεισμονείς. Μην ψάχνεις τους εφερές να βρεις ποια είσαι εσύ. Μέσα σου φάνη ουρανή κι οι πολικοί αστέρες. Μέσα σου φάνη ουρανή κι οι πολικοί αστέρες. Υπότιτλοι AUTHORWAVE |
