| : Αλλά νομίζω ότι είναι ο καιρός να αρχίσουμε. Σας καλωσορίζουμε σε μια σημερινή πρώτη εκδήλωση του ΕΕ 2015 και έκτη της 10ης Συνάσης Περιόδου του Ανοιχτού Βαϊκού Πανεπιστημίου Γενιτσών, που όπως πάντα συνδιοργανώνεται από την ιστορική λαογραφική εταιρία Γενιτσών Βίληκος και την τιμωτική επιχείρηση κοινωνικής αλληλεγγύης του Δήμου μας και του Δήμου Πέμπας. Η σημερινή εκδήλωση έχει θέμα που έρωγα στην αρχαία Μακεδονία. Ο αρχαίος κόσμος με τον πολιεθνισμό είχε άλλη θεώρηση της ζωής και άλλες αξίες. Όχι μόνο δεν κάλυπται το γυμνό, αλλά το θεό είναι το κάλος με την απαράνητεύτη του. Η έννοια του καλόν καγαθού, το να συμβαντήσει δηλαδή η αρετή της ψυχίας και με την ομορφιά του σώματος, ήταν το πιστεύον. Και μόνο η παρουσία της αφροδίδησης στον πάνθιο, μιας θεάς που αλληλεγγωσόπινε, το λέω και την χαρά της ζωής, μας οδηγεί στη σκέψη ότι εκείνοι οι άνθρωποι ζούσαν ελεύθερα και αντιμετώπιζαν με τρόπο φυσικό την ίδια τη φύση τους. Δεν θέλω να σας κουράσω πάνω στα θέματα αυτά. Να λάβετε πώς είναι ότι ο Ελυσίου εδώ, στη Θεογωνία, αναφέρει σχετικά με τον έρωτα. Όταν πρώτα γεννήθηκε το χάος, η πλατιά και στεριά Βιώνιακη και ο έρωτας αυτές τις τρεις έγκλες είχε. Αυτά, φυσικά, θα μας τα πει εκτενέστερα η κυρία Ελπινίκη Ναού, που καταγωνίτης έχει από τη Θεσσαλονίκη, αποφίτηση από το τμήμα ιστορίας αρχαιολογίας του Αρισοδίου Πανεψιμίου Θεσσαλονίκης με άριστα. Κατά τη φύση της έλαβε υποτροφίες, είναι κάτω προς μεταφυγιακού διβλώματος, που το μεταφυγιακό της είχε σχέση με την ανικώνηση του έρωτα, κουροπλασική της Μακελλονίας κατά την ελληνιστική εποχή. Είναι υποψήφια διδάκτορας του τμήματος αρχαιολογίας του Αρισοδίου Πανεψιμίου Θεσσαλονίκης με θέμα του Οδηγικού Ανακροταφείου της Σπέλλας, όπου εργάστηκε αποφιτήτη ακόμη αρκετά χρόνια. Σήμερα είναι υπεύθυνη του αρχαιολογικού χώρου Πεντρών Ανηταίου. Δημοσίωσε εργασίες με θέματα τον έρωτα και τη σωστική ανασκαθή στην περιοχή της κατηδικής. Παρακαλώ την κυρία Ναούμ να μας παρατήσει. Η θεοποίηση της ερωτικής επιθυμίας από τους αρχαίους έλλημες αποτελεί ίσως την πλειεύτερη απόδειξη της σημασίας που προσέδιναν στον έρωτα και η κατεπέκταση της σεξουαλικής ζωής. Δεν είναι και θεό άλλωστε, ότι ο Θεός έρωτας αναφέρεται από τον Ιησίοδο ως πρωταρχική δύναμη μαζί με τη γέα και το χάος. Ας δούμε λίγο το συμπικριμένο σημείο γιατί έχει ενδιαφέρον. Το σημείο που μας ενδιαφέρει είναι ο έρωτας ως κάλυστος εν αθανάτιση θεήσει. Δηλαδή ο έρωτας είναι ο καλύτερος ενάντιας στους αθάνατος θεούς. Ο Ιησιμέλης, που σημαίνει... Υπάρχει μια γλυή ερευνή αυτής της λέξης, γι' αυτό και το φέτο, είναι αυτός ο οποίος παραλύει τα μέλη, λύω τα μέλη δηλαδή, είτε τα απελευθερώνει. Άρα και οι δύο ερευνίες μεχιάζονται. Άρα είτε παραλύει, είτε ελευθερώνει τα μέλη όλων των θεών πάντοτε ανθρώπων και όλων των θάτων των θεών πάντοτε ανθρώπων. Και όλων των ανθρώπων. Και δάγματε, εξήθεσινό και επίφρουνα μουλήναι. Δηλαδή και δαμάζεις τα στήθια, την καρδιά και τον νου. Έτσι, πώς τα κυριακή μαγατία παρουσιάζεται ως ο αρχιότερος, και ισχυρότερος από τους θεούς, θρόξαμε στον μεγαλύτερο αγαθόν στον άνθρωπο. Οι αρχαίοι Έλληνες αδυναμόταν την εμπειρία του ερωτικού πόθου, όπως καταλαβαίνουμε, ως εκτέλευση μιας αθελογικής γνώσου, η οποία προσβάλλει τις διάφορες εσωτερικές δυνάμεις, τις σκέψεις και του θυμικού. Θεωρούσαν ότι η επιλογή του έρωτα προκαλούσε γενικότερη σήχηση των θρημανικών καλοτήτων. Στην επικοί πίηση, ο κυστός σημάς, δηλαδή ο συθόν δεσμός της αφροδίκτης, είναι ικανός να τηλέψει το μυαλό των λογικών ανθρώπων. Ενώ το παιδί της, ο έρωτας, σε πλήθος αναφορώ, πει πολύ και το ξέρει τα θύματα του. Ο εγκληπή της πάλιος, ύνει τον έρωτα και παροτείνει τους νέους να τον χαίρονται. Ενώ και ολόκληρο το συμπόσιο του πλάτωνα, αποτελεί έναν ύμνο στον έρωτα, καθώς δεν πάει να είναι η κυρία, αλλά έχει γίνει ο σιουργός δύναμη. Ο πλάτωνας πάλι, χαρακτηρίζει τη δημιουργητή σιωρμή ως φυσική και αναγκαία, συγκλίστη με τη δίψα και τη δύναμη. Αυτή η θεώρηση, εμπνεύει ίσως και την ανοχή απέναντι σε φαντασιώσεις και εκδηλώσεις εκπαιδικού ερωτησμού, οι οποίες παρουσιάζονται και στις καρδικές τέχνες. Ωστόσο, η συστημική κλίνη, απέχει από τέτοιου είδους σεξουαλικές εφευρεστηριότητες, ενώ δεν υπάρχουν φυσικά και ανίστοιχες απεικονίσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι στο χώρο της Μακεδονίας, λείπουν οι πολυπληθείς γραπτές πηγές, που θα ήταν μια πληρέστερη εικόνα για την ερωτική ζωή των Μακεδόνων, καθώς και για τις απόψεις τους για τον έρωτα και τη σεξουαλική ζωή. Υπάρχουν μονάχα κάποια επιγράμματα της παραγμής σαντολογίας. Οι επιγράμματα είναι κάποια ενέκρα κείμενα. Τα ομορφική παραγμή αυθολογία είναι μία συλλογή από επιγράμματα από το 5ο αιώνα π.Χ. α.Μ. η οποία βρέθηκε σε εγχειρόγραφο της Πιθλωτή Καπαλατίνας στη Βερβέλη. Τώρα, αυτή η αυθολογία κατατίστηκε τον 10ο αιώνα μ.Χ. στη Κωσταντινούφουλη από την αδιασοποίηση αυθολογίας του κεφαλά, η οποία περιείχει παλιότερες συλλογές επιγραμμάτων, όπως, ας πούμε, του Μουμελέα, του Φιλίδου και του Θεσσαλονίκη. Με τέτοια επιγράμματα, λοιπόν, έχουν εγγραφεί από Μακεδόνους, όπως είναι ο Ποσίτυπος και ο Φέιδιμπος. Ωστόσο, έχουμε και κάποιες άλλες αποσπασματικές αναφορές σε άλλα έργα, μη Μακεδόνου, και άλλα κοιταρχαιολογικά εμπρήματα, φυσικά από το χώρο της Μακεδονίας, που μας προσφέρουν κάποιες πληροφορίες. Τώρα, η ερωτική ζωή των αρχιών Ελλήνων προσδιορίζεται από τρεις βασικούς άξονες. Του γάμου, του γάμου, της φωνείας και της πεβεραστείας. Ο γάμος αποτελούσε μια πλησσινέμωση δυο ανθρώπων, με απόλυτο σκοπό δηδικοποιήστη. Φυσικά, ήταν υπεύθυνος για την εξασφάλιση και την διατήρηση της οικογένειας, του οίκου. Ο οίκος ήταν πάρα πολύ σημαντικός για τους αρχαίους Έλληνες, δηλαδή η μεταδίβαση της κληρονομιάς από γενιά σε γενιά, γι' αυτό και δεν ήταν πάρα πολύ μεγάλη η σημασία, ας πούμε, ότι τα παιδιά δεν ήταν ενώθα, ήταν πάρα πολύ σημαντικό για τους αρχαίους Έλληνες αυτό. Μέσω στο γάμο, ήταν απαραίτητη η σωματική ένωση, δεν ήταν αναγκαία η ικανοποίηση της γεννητής αισθοκρονής ή η πλήρωση της αισθησιακής ιδονής. Οι σύζυγος, μάλιστα, έπρεπε να είναι σεξουαλικά μετρημένοι. Η ευπρέπτια και το συναίσθημα της διοπίσης λειτουργούσαν ως ουσιώδη τυπικά χαρακτηριστικά της. Τώρα, στους Μακεδόνες βασιλείς, ωστόσο, οι γάμοι καθορίζονταν κατακύλωνοι όπου από πολιτικές και στρατιωτικές σκοπιμότητες. Στόχοι βάζει στην συνένωση οικογένειών, η οποία θα εξασφάλιζε ειρημικές σχέσεις και συμμαχίες με άλλους λαούς. Ο Αθήνεος, να δούμε τώρα από τον Αθήνεο, τους δικροσωπιστές. Ο Αθήνεος έγραψε, αυτορυθμώνει, 15 βιβλία δικροσωπιστές, στα οποία ένας Ρωμαίος οικοδεσπότης συνομιλεί με τους ειδικημόνες του και μιλούν για διάφορα θέματα, αποφαίνουν ήδη, έθιμα. Αποτελεί μια πολύ σημαντική πηγή πληροφοριών για εμάς. Ακαινά με τα γενέστια, γιατί ο Αθήνεος, ο Ιησούς Αγίδος, το δεύτερο ομομετάθρος των νεών και αρχές του τρίτου ομομετάθρος των αστών, δίνει πάρα πολλές πληροφορίες στην αρχαιότητα. Ο Αθήνεος, λοιπόν, αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ο Φίλιππος ο Δεύτερος μπορεί να μην κουβαλούσε στους πολεμούς γυναίκες, όπως ο Δαρίος, όπως κάνατε δηλαδή πέρσες, ωστόσο σε κάθε πόλεμο παντευόταν και από μία. Το έχω σημειώσει με φράσινο εδώ για να το δείτε. Ο Δεύφιλιππος ειλί καταπόλεγον ενάντων. Αυτό σημαίνει δηλαδή ότι παντευόταν κάθε φορά από τη 60η της καινόν πόλεμο, με κάθε οδόση υπερβολία, έτσι. Πάντως ο Φίλιππος είναι γεγονός ότι παντρεύτηκε 7 φορές, ενώ αντίστοιχα να το αναλύσουμε και περισσότερο, ο Αγιαξάνδρος 3. Η πολυεργαμία, λοιπόν, ήταν μια συνηθισμένη πρακτική για τους Μαγεδόνες, γεγονός βεβαίως, που δημιουργούσε και προβλήματα και αναγωνισμούς ανάμεσα στους Μαγεδόνες. Ο Φίλιππος ο Δεύτερος, μάλιστα, παντρεύτηκε λίγο μετά τη νίκη στοιχερών του 338, μετά την καλή κοπέρια από τη Μακεδονία, την κλειοπάτρα, η οποία και προκάλεσε να περαχίσει αυτήν την αρκετή ισορπία της διατοχής. Ο Αγιαξάνδρος, μάλιστα, το ξέραν όσο απειλή φυσικά για την θέση του. Όταν ο Άνταλος, ο θείος της κλειοπάτρας, ανέφερε ότι τώρα θα γεννηθούν δνήσεις και όχι νόθοι βασιλείς. Είχε πολύ σημαντικό ρόλο. Ήταν, δηλαδή, προσβολή αυτών που έκανε στον Αλέξανδρο, έτσι. Οι πηγαίες υπονομούν την τολοφονία της κλειοπάτρας και του παιδιού της με τον Φίλιππο, που έκαναν μια πόλη, ο Φίλιππος, με την κλειοπάτρα, την Ευρώπη, με το θάνατο του Φίλιππο από την Ολυμπιά. Οι δάγκες των βασιλικών οικογενειών γιορτάζονταν με κάθε επισυμότητα και πολιτέλεια, όπως ο γάμος της κλειοπάτρας, κόρης του Φίλιππο, η οποία παντρέφθηκε τον Αλέξανδρο, βασιλιά του Αρμόνοσο, άνθρωπος της Ολυμπιάλας και φίλος της κλειοπάτρας. Ο συγκεκριμένος γάρος αποτελούσε επιβεβαίωση των ισχυρών δεσμών ανάμεσα στους Μολιωσούς και στους Μακεδόνες και από την κοινότητα προτιμούνταν και η ενδρικογενειακή δάση στην Μακεδονία. Ο Αλέξανδρος συνέχισε την πολιτική του πατέρα του όσον αφορά τους γάμους ως μέσο για τη διαμόρφωση συμμαχιών. Εδώ βλέπουμε και τις γυναίκες του Αλέξανδρου. Ωστόσο, η διαφορά είναι ότι ο Λέξανδρος χρησιμοπούσε τους γάμους ως μέσο για να συντηρήσει ή να ενισχύσει μια ήδη υπάρχουσα συμμαχία, ενώ όταν ενιέθινε ιδιαίτερα η συνέχεια του παρελθόντος της δυναστίας και η ανίψωσή της. Την εποχή του, η Ολυμπιάλνα και οι αδερφοί του ισχυρωπήσαν τη θέση τους στη Μακεδονική Αυρίλη, καθώς ο Αλέξανδρος απουσιάζε ένα μεγάλο διάστημα. Ο Μπλούταρφος, βεβαίως, μας λέει ότι ο Αλέξανδρος δεν επέκρεψε τη μητέρα και την αδερφή του να αναδεικνύονται σε θέματα πολιτικής και στρατιωτικής φύσης. Ο Αλέξανδρος άρχισε, ωστόσο, να ασχολείται με θέματα γάμου, αφού πρώτα είχε προχωρήσει σε αρκετά κατακτητικούς του πολέμους. Με τη Βαρσίνη, η πρώτη ελληνικό γυρνός σαν τραπ ή του Αλδάδαζου, φαίνονται τα πρώτα ψήματα της πολιτικής προσπάθειάς του για προσέγγισης και σωμάτωσης του περσικού συχείου. Ωστόσο, σε τη Βαρσίνη ο Αλέξανδρος δεν παντρεύτηκε. Παρ' όλα αυτά, είχε ένα παιδί μαζί του, τον Ηραγλίτη, τον οποίον, βέβαια, σκοτώσαν μετά ο Κάσαβρος. Ο Αλέξανδρος οριθέθηκε όμως την Ροξάνη, την κόρη του ζωμιδιαγού αρχηγού Οξιάρτη, το 329 π.Χ., και τη Στάντρου, κόρη του Δαρίου, του τρίτου. Ενώ είχε και μια τρίτη σύζυγο, την Παρισάνη, κόρη του Αρνταξέληξη, του τρίτου. Ο Μέγινος Ροξάνη απέκτησε και ένα παιδί, φυσικά, το όνομα Αλεξανδρό. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, μετά το θαύμα του Αλεξάνδρου, η Ροξάνη, με τη βοήθεια του, από την βασιλεία Τερδίκα, εξόδωσε τη Στάντρια, καθώς και την αδερφή της, η οποίης ήταν φορείς του βασιλικού αίματος και, πιθανές, θα τη ζήγει στον θρόνο. Όπως και να έχει κλείει, η Ροξάνη θα εξασφάλισε τον θρόνο της, δορυφωμήθηκε με διαταγή του Κασάνδρου, μαζί με το γιο της Αλέξανδρα, του 310 π.Χ., έξι χρόνια μετά τη δορυφωμία της μητέρας του Αλέξανδρου, η οποία έκανε προστά του. Για ποιον λόγο, λοιπόν, ο Αλέξανδρος παντρευόταν με γυναίκες από την Ανατολή? Ας συμβαίνουμε ότι ο πιο σημαντικός πολιτικός σκοπός του Αλέξανδρου, ήταν να ανακαταχθήσει την περσική αυτοκρατορία, να δει και να την διατηρήσει, αλλά και μακροπρόθυσμα να εμφανιστεί ως νόμιμος βασιλιάς της αυτοκρατορίας. Με αυτούς τους δάμους, λοιπόν, επιστράγιζε τη θέση του ως ηγέτης της Ανατολής. Δηλαδή, όλη αυτή η δάμη, αποτελούσε να εκτός τον άλλο και σήμερα νίκης, δηλαδή κατάκτησης, απέναντι στους χώρους της Ανατολής. Τώρα, σχολεστούμε στο επόμενο θεσμό, λοιπόν, την Πορμία. Όσον αφορά, λοιπόν, τον πλειωμένο έρωτα, αυτός ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένος στην Αρχαιόδητα. Κάτι που φαίνεται πάρα πολύ καθαρά στα λόγια του Απολόδουρο, όταν επιτίθεται στην Ετέρα Νέαρα. Η Νέαρα, λοιπόν, ήταν μια γνωστή Ετέρα, η οποία είχε κερδίσει την ελευθερία της, και επί 30 χρόνια είχε σχέση με έναν Αθημέο, τον Σέφανο. Ωστόσο, κατηγορήθηκε η Νέαρα για αυτόν τον γάμο της με τον Στέφανο, γιατί ακριβώς δεν ήταν Αθημέα η Νέαρα. Αποτέκε σημαντικός πίσω από αυτό, ή είχε κάποια βεντέδα, όπου ο Στέφανος είχε κάποια προβλήματα μαζί με τον Απολόδουρο, και βρέθηκε η Νέαρα ως το αντίναμο σημείο του Στέφανο, και επιτρέθηκε έναν δίο της. Έγινε και μια γνωστική δίκη, και μέσα από αυτή τη δίκη, γίνεται μια πάρα πολύ εντελεχή περιγραφή της ζωής της Ετέρας αυτής, στην κόρυφα, ως ένα είκο αδοχής. Μέσα από αυτό το κείμενο, μαθαίνουμε ότι τις ετέρες, μας λέει, τις έχουμε για την απόλαυση, τις παλακίδες για την καθημερινή φροντίδα του σώματος και της συζύγου, για την δημιουργία νόμιμων απογόνων και για τη διαφύλαση της εστιάς. Η αρχαία ελληνική γραμματεία μας παραδείγει ένα ευρύ λεξιόλιο για τις γυναίκες του Εππορνέβωθαν. Το πλήθος αυτών των λεξιών υπογραμμίζει και την σημασία τους στην καθημερινή ζωή των αρχαίων ελλήνων. Ακούω να σας πω ότι έχουμε πάρα πολύ περισσότερες πληγές για τις ετέρες, παρά και για τις συζύγους, πολύ περισσότερες πληροφορίες. Η λέξη πόρτι προέρχεται από το ρήμα πέρμινι και σημαίνει πουλό ή πουλιέμινι. Ήταν η πιο πολύ χρησιμοποιημένη, επειδή είχαν κι άλλες λέξεις που χρησιμοποιούνταν για να δηλώσουν τον τόπο που ασκούσαν οι γόλες στο επαγγελμά τους, όπως για παράδειγμα γεφυρίση. Η παλακίδα ήταν η γυναίκα τώρα που συνδρόφονται τον άντρα χωρίς να είναι νόμιμος ή σύζυγος. Και πήγε φυσικά και η ιδέα, που συνήθως ήταν η πιο προσερμένη στην εμφάνιση, γινόταν αντικείμενο του πόθους και συναναστρεφόταν με εξέγουσες πνευματικές και πολιτικές προσωπικότητες. Για ο γόλος, φυσικά, που την καθιστούσε ακόμα πιο θελυπτική, δηλαδή το πιο σημαντικό σημείο της εμφάνισης ήταν ότι μπορούσε να αιχαιολογήσει την παίρνανος σύνδεση μαζί τους, οι άντρες, στα συγκώσιας, δηλαδή το κούσε ως ξινοδόρος. Τώρα, η εξωτερική αφάνιση, εναντισβήκε σε έπιση σημαντικό ρόλο από τις εμφάνισης. Είναι χαρακτηριστική η υπερβολική κρίση ψινηθειών, δηλαδή αλληλικών, καθώς επίσης και τα περίπτωχα κοσμουμαντά τους, οι κομμώσεις τους και τα εμπτύματα, το αραπνοήφαντα, οι φάσματα. Φυσικά, η εμφάνιση, αντίθετα από την κίνιαση, δηλαδή βάζεται, όχι από συμνότητα, αλλά κατά παραπραλήνηση και να διατηρήσει την αγορεία της αξία. Η φιμισμένη αιτέρα, Φρήνη, χειριζόταν με μεγάλη εξυπνάδρα την οπτική ιδεολογία, εκθέτοντας σε κοινή θέα, εκείνα μόνο τα μέλη της που δεν έκανε διέναιρα όμορφα, ενώ ήταν πολύ δύσκολη να τη δεις γυμνή, κρατώντας το ωραίο, το κρυμμένο, το εξυπνούσιο, όσο το βόθος τους άνθρωπες. Η ιδιαίτερη κατηγορία αιτέρων, ωστόσο, αποτελούσαν και οι αμπλητρίδες, και οι χωρέφυλες. Ταυτές οι καλλιτέχνητες, από τον 4ο Λόγο π.Χ. και μετά, θεωρούσταν σχεδόν πάντα αιτέρες. Ο Εστοφάνης, στις κωμωδίες του, τις χαρτιρίζει πόντες, αφού και μόνο η αναφορά του ονόματός τους περιάγει τους άνθρωποι σε γέννη. Σε κάθε αξιοπερπέσεις δημόσιο, έπρεπε να υπάρχει, τουλάχιστον, μια αμπλητρίδα. Σε αυτά τα καταδοκρατούμενα γένματα, όπου έγινε άθλωνο τραστή και πραγματοποιούνταν όργια, απαγορεύονταν η είσοδος της επιβόλης της γυναίκης. Επιβαλόταν, όμως, υπαρουσία των αμπλητρίδων και των αιτέρων, γιατί σχεδόν σχεδόν με τον οδρικό πληθυσμό. Προσπαθούσαμε, εδώ, που έρχεται από τον Μακεδονικό τάφο στον Άγιο Αθανάσιο και δείχνει ακριβώς, όπως βλέπετε, έναν συμβουσιαστή, καθαίνοντας σε μια κλίνη, εδώ, το τραπτεζάκι με τα φαγητά και μπροσπάτω ακριβώς η αμπλητρίδα, η οποία παίζει το μουσικό. Οι Μακεδόνες φασινοί αρέσκονταν να δεξηχίζονταν από ωραίες γυναίκες ελαφρών ηθών, μερικές από τις οποίες έγιναν μεγάλες ευγνώμενες ή και σύζυγοι. Φιμολογείται ότι ο Μέγας Αλέξανδρος είχε μαζί τους στους εχθραδίες την Αθηναία κητέρα Θαΐδα και ότι αυτή υπήρξε η αιτία, την οποία κάρισταν τα αρμάκτορα στην Περσέπολη. Μετά τον θάνατό του, αυτή παντρεύτηκε τον Τελεμένο. Ο Φίλιππος Ωνέφτερος, επίσης, είχε συνανώσει σχέση με τη χορέχτρια Φίλινα, από την οποία αντέκτησε φυσικά και τον Αριδέο, και ο Δημήτρης Πολιορκητής με τη Μανία αλλά και τη Δημό, με την οποία συνδίστηκε ο πατέρας του, Αντίγονος ο Μονόθαρημος. Ο Δημήτρης Πολιορκητής, πιο συγκεκριμένα, ήταν και γνωστός για τις πολλές συζύγους του και τις αναρίθυντες παρακίδες και αιτέρες που το περιστήχιζαν, ώστε ως εθνισιασμός του να το μετατρέψει στον πιο εξεκτελισμένο βασιλιά του καιρό του, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται από τον Προύταρο, στον απίστυχο βίο του. Η περίφημη Λάμια, ητήξε σύντροφός του, ηλικιακά μεγαλύτερη του και διαβόητη για τα ροδικά της ήδη και το μουσικό της ταλέντο, ήταν ίσως η μόνη γυναίκα που μπόρεσε να επιβληθεί με τη βοητεία της στον βασιλιά, ενώ και ο ίδιος φαίνεται ότι την αγάπησε πραγματικά. Χαρακτηριστικό ήταν το περιεστατικό που αναφέρει ο Μπρουταρχός, κατά το οποίο όταν ο Λυσήμαχος επέδειξε στους πετσβεφές του Δημητρίου τις πληγές του, που του είχε προκαλέσει ένα λιοντάρι, αυτοί γέλασαν και είπαν ότι και ο βασιλιάς μας έχει στο λαιμό του τα κομματιές ένας φοβερού θυρίμ της Λάμιας. Ο Δημήτριος όμως σχετιζόταν και με άλλες αιτέρες, όπως τη Λέννα και του μετέρα Αμυκτρίδα Μανία. Η Μανία, μάλιστα, αργοπόρεσε σχεμένα να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του προκειμένου να τον προκαλέσει και έτσι να ιτερισχύσει στη μεταξύ του σαν προπολησία, κερδίζοντας το μεγαλύτερο δυνατό αντάλληλο. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο Χαρπάλος, ο οποίος δείξε συμμαθητής, ιδιαίτερος φίλος του Αλέξανου, ο οποίος λόγω του σωματικού του προβλήματος ανήκαν με ένα οικονομικό πόστο. Τον όλησε εγχειρικό διαχειριστή των θησαυρών του κράτους. Με το πάνταξε όμως ο Αλέξανος να απομακρύνεται προς Ανατολάς, ο Χαρπάλος έγινε αριξένητος. Επιδόθηκε σε εφαρτώδες είδους ακολασίες και καταχρύσεις. Μάλιστα, είχε ερωτικές σχέσεις με ασιάδησες και μετακάλεσε από την Α την ετέρα Πιθιονίκη. Όταν αυτοί πέθανε, προσελμήν της έστεισαν εμεινίας στην Αθήνα για την Αγγλώδα. Μετά το θάνατό της, κάλεσαν από την Αθήνα μάλι ετέρα. Την περιβόλητη Κλυκέρα, που την εγκατέστησε στ' Ανάρτορα της Καρσού, είχε ερωτευθεί μαζί της τόσο, πως τότε του πρόσφεραν θυσός Στεφάνια πατετούσε να δίδεται και στη Κλυκέρα ένα άνθρωπο, για να ενδροσκυνούν ως βασίλισσα. Όταν προμένξα μας πληροφορήθηκε της Πατάλης και της Ασοφίας του Άρπαλου, διέταξε τη σύλληψή του, την φυλάκη Σίκη. Αυτός τότε διέτηκε στην Αθήνα μαζί με την Κλυκέρα. Εκεί μάλιστα προσπάθησε να στρέψει τους Αθηναίους ένα δείο του μεγάλου Στατυλάτη. Πίσω από αυτή την προσπάθεια, κατά μεγάλο προσεστό, βρισκόταν μια υγιώμορφη ερωμένη. Επειδή όμως τα σχέδια του δεν πετύχαν, έπρεπε να στρέψει το σύλληψη του, όπου και ο Άρπαλος ο Ρήφανος βρήκε. Και η Κλυκέρα εμπέστρεψε στην Αθήνα, όπου ερωτεύτηκε το γνωστό νέο άνδρο, με τον οποίο έζησε μέχρι το θάνατό του αφουσιωμένο στον πλάι του. Τώρα, στήμα δημιουργία μιας ερωτικά φορτισμένης ατμόσφαιρας, μεταξύ των παραδεισκωμένων στα συμπόσια, συνέβη με συγκεκριμένα συμποσιακά σκέφη, που έδωσε την εμπανή του αδερφαλικού οργάνου. Από την αρχαία γυναική εικονογραφία, άλλωστε συναντάται πολύ συχνάγη η απόδοση του φαλλού, καθώς αυτός θεωρούνταν κυριαρχικός ερωτητήτων δύναμ, και ήταν ένα μολυσιδνικό σύγκολο, που επιπρόσθετα γεύτηκε από το φαλλικό χαρακτήρα, δηλαδή ότι έδινε το κακό. Στην αρχαιότητα θεωρούνταν καθόλου αξιολογικές οι αποδόσεις του αδερφαλικού οργάνου. Τέτοιες αντικονίσεις εμφανίζονται ήδη στην αρχαϊκή εποχή, και όπως φαίνεται, ήταν ιδιαίτερα γραφητές καλυμπροχώρων της Μακεδονίας. Το πιο γνωστό σχετικό έδειμμα από την περιοχή της της Μακεδονίας, προέρχεται από την Πέλα, το οποίο εδώ είναι και τα δύο αυτά προέρχονται, κάποιο νόητο εδώ πέρα, με τη μορφή ενώσου φα erstysi, όπου τα ανα Television Mode αποτελούν την βάση του ενώ στην απολυξή του υπάρχει μία, εδώ μία, την οποία εκκρέται το υγρό. Ένα άλλο παρεγφα signs ένδειμμα είναι ένα συνελαμβαφής σκύφος με διακόσμιση ιδρικής για considera, τη μέση της προστινής διαδράσκω, Υπάρχει η προχωή του Ακίου που λαμπάται τη μορφή ενωρικού-γενευτικού οργάνου. Τώρα, στην ανάγρυφη ελληνιστική κεραμική, στην ανάγρυφη ελληνιστική κεραμική είναι μια κατηγορία Ακίου, με ανάγρυφες παναστάσεις. Οι απεκόλεις ερωτικών συμπλεγμάτων είναι πολύ συχνή. Αυτά τα Ακίου λαμπάται προέρχοντα από την περιοχή της Πέργας. Οι Μακεδόνες, μάλιστα, δείχνουν ιδιαίτερο ενδιαφέρονση στην απόδοση ερωτικών σκηνών. Πίσω από αυτές τις παραστάσεις, δημιουργούν λογοτεχνικές καταβολές, βρίσκοντας άμεσα ή έντασης αναφορές σε κείμενα προνομαγραφικής λογοτεχνίας, όπως το έργο της Φιλεμίδος, σχήματα συνουσίας, αυτοί τους έρωτα σε σχημονούσα, ή το έργο του Βόρτριος, που θεωρήθηκε εμπεριπτή στον επεγνείο, ή ακόμη τα θεωρητικά μιλησιακά ή τα ροδιακά του Φιλίππο, την Αμφίπολη. Οι Μακεδόνες γενικά καλέγουν ότι εφαρμίζονται πιο συγκεκριτικοί ως αναφορά της κλήδια των Στάσα, και με λιγότερη φαντασία σε σχέση με τους Αρχινέους, ενώ αθουσιάζουν οι παραστάσεις οργείων, οι οποίοι συμβλέπουν περισσότερα άδονα. Οι ΕΤΕΡΕΣ, ωστόσο, θυμίζονταν και για τη χρήση ερωτικής μαγείας. Στα ομοιμονέγματα του, οξυνοφώντας, αφηγείται την επίσκεψη του ιστοκράτη στο σπίτι της διάσημης ΕΤΕΡΑΣ, Θεοδότης, η οποία του αναφέρει τα τεχνάσματα που χρησιμοποιεί για να βοηθήσει τους πελάτες της. Ανάνας αυτά συγκαταλέγεται και η χρήση ερωτικής μαγείας. Στο χώρο της Μακεδονίας, πατουσία ερωτικής μαγείας μαρτύνται από την έμπρεση ενός μολύδιου καταδέσμου, ο οποίος είχε αναποθετηθεί στο εσωτερικό ενός στάφου από την περιοχή της Πέργας. Οι κατάδεσμοι είχαν μολύδινα ελάσματα, πάνω στα οποία υπήρχαν μαγικές λύσεις, που στόχο είχαν να πέσουν με μαγεία και εγωμένως να εμποδίσουν μια ανεπιθύμητη πράξη. Τέτοιοι κατάδεσμοι έχουν ερθεί σε όλη την Ελλάδα και οι παλιότελοι γνωρουγικά τοποθετούνται στον 1ο αιώνα π.Χ., περνούν και ψημόνται στον 4ο με 5ο αιώνα μετά Χριστό. Στο συγκεκριμένο κατάδεσμο, η γυναίκα που το μέραψε στόχευε στην παρεμπόδηση του γάμου του Διονυσοφόντα, στοχευε στην παρεμπόδηση του γάμου του Διονυσοφόντα, με τη θετήμα. Η γυναίκα αυτή ήταν πιθανότατα αιτέρα ή παρακοί, σύνδεωμα στον Διονυσοφόντα, το επιθυμούσε διακαώσεως να γεράσει μαζί του και αυτός θα μην επιβεβεί καμιά άλλη. Λοιπόν, λέγουμε όλα που λέει. Καταγράφω την αμήλια τελετή και τον δάσμο της θετήμας και του Διονυσοφόντος και όλων των άλλων γυναικών και χειρών και παρθένων πάνω απ' όλα της θετήμας. Καταγράφω δηλαδή, θέλω να δεσμεύσω την αμήλια τελετή, δηλαδή να μην γίνει η αμήλια τελετή ανάμεσα στη θετήμα και στον Διονυσοφόντα. Και παραδίδω τον κατάβρισμό στους δέχωρους. Οι δέχωρες ήτανε μεσολαβητές. Ήτανε το ρογιάμα στο στοιχείο ανάγκας στον θεϊκό και στον άνθρωπο, οι οποίοι χρησιμεύουν ως αγγελιοφόροι για να μεταφέρουν το μήνυμα στους θεούς. Και αν ποτέ ξεδιπλώσω πάλι αυτά τα λόγια, ξεθάγοντάς τον, τότε μόνο να παντρευτεί ο Διονυσοφόντας, όχι οι γνωρίτες, να μην πάει άλλη γυναίκα εκτός από μένα. Μονάχα εγώ να γεράσω στον βιβλιοβρό του Διονυσοφόντα, καμιά άλλη. Σας συγκετέζω προς φίλοι της δαίμονης. Δείξτε λύπηση, γιατί με έχουνε καταλήψει όλα τα αναπημένα πρόσωπα και είναι έρη. Αλλά να φυλάξετε αυτό το κατάδοσμο για μένα, ώστε να μην γίνουν αυτά και είτε θύμα ή καρδιά, άσχημα να αυτή και λοιπόν να έχω ευδαιμονία. Μέσα λοιπόν από αυτό το κατάδοσμο κατανοούμε πόσο διαφορετικά ήταν τα ανθρώπινα κίνητρα και οι πόθοι, ειδικά η έντονη ερωτική επιθυμία, που μπορεί να οδηγήσει και στην παραθροσύνη. Επίπτωση λοιπόν από τις απλές ετέρες, υπήρχαν και οι ιερές, οι λεγόμενες ιερόδυλες θεραπενίδες της θεάς του αίρου. Αυτές ήταν κατά κάποιον τρόπο κμήμα του προσωπικού του ιερού. Ορισμένες μάλιστα λατρίες της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, όχι μόνο προστάτευαν, αλλά και ορνάγωναν την κορνία, την οποία θεωρούσαν αρεστής την Αφροδίτη, που ήταν ταυτόχρονα η προστάθεια των ετέρων. Αυτή η συνήθεια της ιερής εκπόρνευσης αποτελεί έναν δάνειο προερχόμενο από την Ανατολή και παρουσιάζεται σε πολλά ιερά της Αφροδίτης, στην Κόρυφο, την Κύπρο, τη Βαφυλώνα. Ο λιώμενος ιστορή, οτι στη Βαφυλώνα κάθε γυναίκα όφηλε, πριν άλλη στον μία φορά στη ζωή της, να πάρουν μια θέση στο ανάγωτο της Αφροδίτης και να σμίξει με έναν ξένο. Στην Ελλάδα, οι ιερές εντέρες ήταν πολλιάριθμες που προπαντώσαν στην Κόρυφο και πρωταγωνικοί πιστούσαν στις τελετές συνατρίας των Κορκορίων. Αυτό το ιερό, αναφέρει ο Στραύωνας, ήταν τόσο πλούσιο, ωστόσο κατείχε πάνω από χιλιάς ιερόπλες. Η πόλη έλκυε με αυτόν τον τρόπο πλήθι επισκεπτό και φυσικά πλούτιζε. Η Ιερή Πορδία, λοιπόν, αποτελούσε ένα είδος θρησκευτικού θεσμού εξωμίωσης με τη Θεά Αφροδίτη, για τον οποίο πίστευαν ότι ευνομούσε πηγονημότητα όλων των γυναικών ενός τόπου καθώς και της γης. Ωστόσο λειτουργούσε και ως ένα είδος ευχαριστίας και ευνομούσης προς τη Θεά για τη βοήθεια που παρέχει. Από τον τετρικό μικρογραφείο της Βεσαλογνίκης προέρχεται ένα πίσω ειδόλου γυναικίας μορφής εγκνιστικής εποχής, στο οποίο αναγνωρίζεται η μορφή μιας ιεροδούλου. Αυτή, λοιπόν, και αποδίδεται η γυμνή, με πρόσωπο αρκετά σοβαρό και έκφραση έναν απολυκτή. Κάθαμε με τα πόδια ενωμένα και στο αριστερό της χέρι κρατάει ένα άνθρωπο. Η άνθρωπη κομμοθήξη της μάλιστα είναι ιδιαίτερα περίτευτη, με κόρτσος σε μορφή φιόγου. Η τάφη της είναι ιερόδουλου, αποραία από τη γυμνότητα του σώματος, τη διαμόρφωση της κόμμες, που θυμίζει τις αντίστοιχες απεικονίσεις της Σαπροδίτης, τα κοσμίματα που ήταν αγαπητά στις Εντέρες και τη βαρουσία του άνθρωπου. Το άνθος, πέρα από το γεγονός ότι εκφράζει την ομορφιά που υπάρχει στη φύση, αποτελούσε ένα συνηθισμένο ερωτικό δώρο και δίδωσε το ερωτικό ενδιαφέρον μιας μορφής απέναντι σε μια άλλη, ενώ παράλληλα ήταν και το σύμβολο της Σαπροδίτης και έκπαιζε τις ομορφιάσεις της. Τώρα πάμε στο επόμενο θεσμό που είναι η παιδεραστία. Θα έλεγα ότι στις περισσότερες δωρικές πόλεις, ο έρωτας αντέχανε στο θερμικό φύλλο επιδεικνύοντα πιο ανοιχτά σε σχέση του διάλειστον με άλλες περιοχές. Η παιδεραστία άλλωστε έχει την πηγή της, βλάστι να βάζουμε σωσμένους μεγελτητές, στη στρατιωτική συντροφικότητα, η οποία με υπήρχε στην ομάδα των πολεμιστών. Στις δωρικές πόλεις, η προετοιμασία για τον πόλεμο διαδραμάτιζε το μεγαλύτερο ρόλο στις οργενός ατόμου και η νέα από μικρή ηλικία ενσωματώνταν σε ομάδες και μάθανε να ζουν κοινοβιακά μαζί με τους μεγαλύτερους ζωοί. Όπως αναφέρει ο Μπλούταρ προς τον ερωτικό του, οι πολεμικοί λαοί κύριος Βιωτή, Λαγιανδεμών και Κρήτες επιδόθηκαν στον έρωτο των αγοριών. Από τη φιλία λοιπόν και την αγάπη ανάμεσα στους υπολοιπιστές εξαντάται η νύχη στη μάχη. Όπως αναφέρει ο Πλάτωνας, οι μόνοι που θυσιάζουν τη ζωή τους με τη θέλησή τους είναι οι ερωτευμένοι, ενώ ταυτόχρονα ο έρωτας οπλίζει τους μαχόμεους με θάρρος που τελικά είναι τη φιλία. Εππρόσθετα, ο σωτησμός της παιδεραστίας είχε και παιδεραγωγικό ρόλο. Ο μεγαλύτερος ηλικία δίδασε και στο νεότερο αυτά που γνώρισε. Πρόσθερε πρόθετα συμπεριφοράς και μέτρα αξιών όπως θα κατεβοληθούσαν στη ζωή τους. Στη Μακεδονία, ωστόσο, ο σωτησμός αυτός δεν ήταν γνώρισε ιδιαίτερη δημοτικότητα, καθώς δεν υπάρχουν παραστάσεις που να κομματιγούν ούτε γραμματικές πηγές. Ξέρεις, η αποτελεία αναφορά του Αθήνιο, κατά τον οποίο ο κομματίγονος Μανατάζ είχε αναττύξει τριβερά συναισθήματα απέναντι στον πιθαροδό Αριστοκλή. Παρ' όλα αυτά, δεν υπάρχει κάποια άλλη προφορία που να του διερταυρώνει. Αυτό, όσο και ο Πελέος ως ήδηπος, σε έναν γραμμά του χαρακτηρίζει τον αριστονικό έρωτα, χειρότερο από τον θρηνικό. Είναι, πάντως, αξιοπρότυξη εδώ ότι σημαντική θέση και στη θρησκευτική ζωή των Μακεδόνων καταλάβαναν θεότητες που συνδέονταν με τον έρωτα και την ιδονική απόλαυση. Κυρίαν Κωρόλου, βέβαια, διαρραμαντήθηκε η Αφροδίτη. Η καρεξοχή θεά της αρχικής ένωσης, ενσάπτωση της ομορφιάς και χάρης του ανθρώπινου κόσμου, η δυναμή της συναπεριόριστη, βρίσκεται παντού, σκορπάει τον έρωτα και από αυτό και γεννιέται η ζωή. Από τον 4ο αιώνα π.Χ. μάλιστα, την εποχή που κυριαρχούν οι Μακεδόνες, οι αδικονίσεις της πληθαίνουν. Αυτό ανταποκρατεί πλήρως σε μια εποχή, κατά την οποία επιβιώνεται και η θρησκευτική ζωή, από το πολύ ιδανικό. Στη Μακεδονία, οι θεά λατρευόταν με επικίλες υποστάσεις. Στην Μπέγγα ανακαλύστηκε ιερό, στο οποίο λατρευόταν μαζί με την Ιητέρα των Θεών, ως προστάτηδα της πόλης και του δημόσιο δίκη. Ενώ από την περιοχή αυτή, παραπέμπρεπε και πολλά αδειδόλια που την αποικονίζουν, όπως αυτά που φαίνονται εδώ πέρα. Εδώ έχουμε την Αφροδίτη από Σονδάλι Ζουσά. Βλέπετε, η Αφροδίτη εδώ είναι γυμνή και ετοιμάζεται να βγάλει το Σονδάλι. Μπορούμε να την ακριβούμε. Και το δεύτερο είναι η Αφροδίτη, η οποία στυρίζεται σε πεσό. Πάλι, βλέπουμε τη φορέση του κυφάλου, της κυστεφάνης και πάλι είναι ηνήγημη. Έτσι καλεί το κατώ του μήμα της. Στην Πέγγα αποδίδεται πάλι σε πολλά πίληνα ιδόλια, προσθώμενα κύριος από τάχους, αποδεικνύατος στον θέατρο της ζωής, ακόμα και στο θάνατο. Ωστόσο, σε μια επίγραφή της αυτοκρατορικής εποχής από την Βέρεια, προσαγορεύεται ως και της σχήμο. Επίθετο, που αναφέρεται στην ομορφιά και τη θάρρυτη στις οικοδυνών, ότι αυτή την εποχή λατρευόταν ως θεάτρο αίρατα και της ομορφιάς. Στο δύο λατρευόταν με την προσωριμία της πολυπηδίας. Στην Θεσσαλονίκη, η λατρεία της αφροδίτης αποδεικνύεται από την ανέβρεση μαρμάτιου αγάλματος, που βρέθηκε στο Ιερό των Εγιττίων Θεών, στη Θεσσαλονίκη. Τώρα, στο ίδιο Ιερό βρέθηκε και ένα ακόμα μαρμάριο αγάλματιο, μαζί με τον έρωτα, το οποίο διατηρήθηκε η βάση με την επίγραφή, στην οποία αναφέρεται και το επίθετο ομονία. Εδώ κάτω, ο ομονίας είναι η αφροδίτη και το τίτλο της ήταν ο έρωτας. Επίσης, στην επίτευξη αστήλη ενός ναυκλήρου από τη Θεσσαλονίκη, γίνεται αναφορά σε ένα σύλλογο που λάβει την επιτερξητία αφροδίτη, τη θεά δηλαδή, που βοηθάει στην επιτερξή των επαγγελματικών στόχων. Έναν πείραμα χαραγμένος επιτερξήται ο μημείο, στο οποίο αποδίδεται η νεκρή στον τύπο της αφροδίτης, η θεά σαφέρη τη θεά ως παφή, προχωρημένη από την πάφου, που μετέχρισε τη νεκρή, σε αξιέρεσε και το υπόθετη. Σε αυτό λοιπόν, το πείραμα του δεύτερου αιώνα μετά τον Χριστό, η θεά αντιμετωμένεται όσον αφορά την ιδιότητά της, να εμπνέει τον έρωτα. Συνομός και πάρεμβρος της αφροδίτης είναι φυσικά ο γιος της ο έρωτας. Η προσωποποίηση του συναισθήματος της ερωτικής επιδημίας. Οι δύο αυτές μορφές συνδέονται τόσο έντονα, ώστε να συγχαίονται και η παρουσία της μίας να ιδιωθεί αυτομάτως και η παρουσία της άλλης. Ο Έρας, μάλιστα, εμφανιέστηκε τη θεομονία του Ισ ως μια θεότητα αρχαιότηρη της αφροδίτης. Λατρευόταν από τα πανάρχια χρόνια στην βιοτία, με τη μορφή αργουλίθη, ενώ προς τη γνήμη του γιορτάζουν κάθε 5 χρόνια τα ερωτήτια, μια γιορτή. Λατρευόταν από τα πανάρχια χρόνια στην βιοτία, με τη μορφή αργουλίθη, ενώ προς τη γνήμη του γιορτή. Λατρευόταν από τα πανάρχια χρονιά, ενώ προς τη γιορτή. Λατρευόταν από τα πανάρχια χρονιά, ενώ προς τη γιορτή. Λατρευόταν από τα πανάρχια χρονιά, ενώ προς τη γιορτή. Λατρευόταν από τα πανάρχια χρονιά, ενώ προς τη γιορτή. Λατρευόταν από τα πανάρχια χρονιά, ενώ προς τη γιορτή. Λατρευόταν από τα πανάρχια χρονιά, ενώ προς τη γιορτή. Λατρευόταν από τα πανάρχια χρονιά, ενώ προς τη γιορτή. Λατρευόταν από τα πανάρχια χρονιά, ενώ προς τη γιορτή. |
